Θεός μου, στα πολύ παιδικά μου χρόνια ήταν ο Ιούλιος Βερν. Έχω γράψει γι αυτόν στους «Δρόμους»: «Ήταν για μένα το μυθικό, το ρομαντικό στοιχείο, η αποθέωση της φαντασίας και της περιπέτειας. Πολλά από τα πράγματα που με συνοδεύουν σε όλη μου την ζωή - π. χ. η μανία μου για τις μηχανές, η αγάπη μου για τα ταξίδια, η αέναη επινόηση της περιπέτειας (που με κάνει να μεταμορφώνω και την πιο πεζή εκδρομή μου σε εξερεύνηση) πρέπει να κατάγονται από τον γενειοφόρο θεό της παιδικής μου ζωής».
Γιατί θεό; Γιατί, πριν καλά-καλά μάθω να διαβάζω, κοιτώντας τις εικόνες μπέρδευα τον Ιούλιο Βερν με τον Θεό (ίδια γενειάδα, ίδιο ύφος στις χαλκογραφίες, όπου εμφανιζόταν περιτριγυρισμένος από τους ήρωές του και τον κόσμο του). Ήθελα να γίνω κι εγώ συγγραφέας (δηλαδή θεός).
Από τον Ιούλιο Βερν (διαβάστε και την Αναφορά στον Πλοίαρχο Νέμο) και από τα χρόνια εκείνα, κατάγεται και το ανεκπλήρωτό μου όνειρο. Που προϋποθέτει ανεξάντλητα χρήματα (το μεγαλύτερο τζακ ποτ).
Ναυπηγώ λοιπόν ένα σκάφος. Τόσο μεγάλο ώστε να χωράει όλα μου τα υπάρχοντα: βιβλία, δίσκους, πίνακες – όλο μου τον κόσμο. Τόσο μεγάλο ώστε να μπορεί να διαπλέει ωκεανούς, αλλά τόσο μικρό ώστε να χωράει και στο λιμάνι της Ύδρας.
Αυτό το σκάφος, εξοπλισμένο με την τελευταία τεχνολογία (που συνεχώς αναβαθμίζεται) είναι το σπίτι μου. Εκεί ζω όλη μου τη ζωή. Απλώς την ζω σε διάφορα μέρη του κόσμου: Έξη μήνες σε ένα έρημο ατόλ της Πολυνησίας, τρεις στο λιμάνι του Μόντε Κάρλο, τέσσερις στις εκβολές του Ρίο ντε λα Πλάτα και μετά Γροιλανδία, Βόρνεο, Αμβούργο... Πλάνητας. Καλώ φίλους για συντροφιά στο ένα ή στο άλλο ταξίδι, αλλά εγώ περνάω όλη τη ζωή μου στον πλωτό οίκο μου.
Κάτι σαν τον Ναυτίλο του πλοίαρχου Νέμο – αλλά όχι υποβρύχιο (θα με έπιανε κλειστοφοβία...). Και φυσικά θα έκανα ταξίδια στην ξηρά, θα είχα γνωστούς σε διάφορα λιμάνια και όρμους, θα παρακολουθούσα τον υπόλοιπο κόσμο (μικρός δεν τολμούσα να ονειρευτώ το Internet ή την Δορυφορική – αλλά υπήρχε ήδη το ραδιόφωνο). Πάντα όμως θα ξαναγύριζα στο σκάφος μου.
Και θα είχα και ένα κρυφό νησάκι καταφύγιο, σαν το άσπρο της φωτογραφίας.
Αυτό θα απαντούσα εγώ στην κλασική ερώτηση: «τι θα κάνατε αν...». Εσείς;
50 σχόλια:
Ο Πλοίαρχος Νέμο με συγκινούσε και εμένα –όπως εκατομμύρια ίσως αγόρια στον κόσμο...Και όταν είδα και την κλασική ταινία με τον James Mason στο σινεμά, ταύτισα τον ηθοποιό τελείως με την ιδανική αποτύπωση του Πλοιάρχου. Αγαπημένη σκηνή, εκείνη με το εκκλησιαστικό όργανο, τοκάτα και φούγκα , βιταμινούχα μοναξιά εντός του υποβρυχίου...
Μεγάλωσα σε ένα σπίτι που κυριαρχούσε η κλασική μουσική και πρωταγωνιστούσε ο Wagner. Θυμάμαι, δεν θα ήμουν πάνω από 12 χρόνων, που περίμενα τις Κυριακές στο Π. Φάληρο για να φύγουν οι γονείς για βόλτα, ώστε να πραγματοποιήσω την φαντασίωσή μου, να βουτήξω στο όνειρό μου, όνειρο που έμεινε ανεκπλήρωτο μα τόσο ζωντανό, που αν υπάρχει αυτό που λένε «΄μετενσάρκωση» θαρρώ πως θα μου προκύψει εξαιρετικά απαιτητικό πια...
1η κίνηση: τοποθέτηση καθισμάτων στο σαλόνι, ημικυκλικά. Αριστερά τα μικρά έγχορδα βιολιά και βιόλες, στη μέση τα πνευστά , δεξιά τα τσέλα και τα κοντραμπάσα. Πίσω, μια καρέκλα για τον «κρουστό». Η ...ορχήστρα ήταν βέβαια αφαιρετική, καμιά δεκαριά θέσεις όλες κι όλες αλλά σωστά μοιρασμένες. Αναλόγιο δεν χρειαζόμουν, ήμουν Μαέστρος που ήξερε την παρτιτούρα απ’ έξω, νότα τη νότα!
2η κίνηση, η μπαγκέτα, ένα πινέλο ζωγραφικής του πατέρα μου και,
3η κίνηση η τοποθέτηση του δίσκου στο πικάπ , ένα Phillips της εποχής-είμαστε κάπου στα 1969-70. Ο δίσκος, πάντα ο ίδιος. Εισαγωγή Tannhäuser...
Εκτοξευόμουν στο... Podium πριν αρχίσει να παίζει η μουσική, έκλεινα τα μάτια, σήκωνα τα χέρια.... πάμε.
Που και που τα μισάνοιγα για να δω τις καρέκλες μου, που με τα μισάνοιχτα μάτια μου γεννούσαν και σκιές, τους μουσικούς. Ξέχασα να πω πριν, πως βέβαια έκλεινα και τις κουρτίνες, ώστε στο δωμάτιο να υπάρχει ένα μαγικό ημίφως...
Το κομμάτι, το ήξερα κυριολεκτικά απ έξω. Έτσι, ήμουν έτοιμος για κάθε legato για κάθε fortissimo για κάθε φράση του μεγάλου Ριχάρδου με τον οποίον μέσα μου συνομιλούσα σα να ήταν ο κολλητός μου ο Γρηγόρης από το σχολείο...
Οι εκτελέσεις μου, ήταν συγκλονιστικές, μιας που βοηθούσε στο πικάπ ο Θεός μου, Otto Klemperer..
Ακόμα και τώρα, πολλές φορές στο studio του ραδιοφώνου, σαν βάζω Wagner στο cd player, αν είμαι τελείως μόνος μου ,είμαι σχεδόν έτοιμος να κάνω το ίδιο. Ίσως και να το κάνω...κι ας έχουν περάσει από τα 13-14 μου, κοντά 35 χρόνια.... Ναι, το όνειρό μου ήταν να γίνω Μαέστρος. Ασφαλώς , δεν ήταν το τζακ ποτ που με εμπόδισε. Ίσως, το γεγονός πως στο σπίτι υπήρχε ο μεγάλος μου αδελφός, που ήταν μουσικός , είχε δώσει τη διάσταση πως ο «μουσικός του σπιτιού είναι άλλος»...ίσως πάλι, δεν είχα ποτέ την πειθαρχία να φέρω το όνειρό μου στη ζωή, Εντός μου πάντως, ζει ακόμα σε κάποια μεγάλη γωνιά της ψυχής μου.
Α...Κύριε Δημου, με πήγες τόσα χρόνια πίσω...Νάσαι καλά!
Καλημέρα σε όλες και όλους.
...τώρα που το βλέπω, μάλλον άστοχο ήταν το κατεβατό μου, μιας που η συζήτηση που βάζει ο οικοδεσπότης, είναι «τι θα κάνατε αν»....
Αν είναι πολύ άσχετο , διαγράψτε το...
Προσωπικά λοιπόν, αν....τότε θα αγόραζα ένα σπίτι στο αγαπημένο μου Κάστρο της Σίφνου και ένα ιστιοφόρο ίσαμε 35 πόδια. Είναι και τα δυο, σχεδόν εξ ίσου επίμονες εμμονές. Αντιπαθώ τα μηχανοκίνητα σκάφη, τίποτα δεν μπορεί να υποκαταστήσει το φρρρρ του ανέμου στο πανί, σε μια νυχτερινή πλεύση και τη χαρά σαν δεις μέσα στη νύχτα το επόμενο φανάρι που σου επιβεβαιώνει το ορθό της ρότας...<
Θα μου άρεσε και εμένα να γυρίσω τον κόσμο και ίσως κάποτε το κάνω.Αλλά με ποδήλατο,να κουβαλώ μόνο τα απολύτως απαραίτητα και να μη με νοιάζει τίποτα άλλο παρά μόνο πως θα γνωρίσω περισσότερα μέρη,πως θα παρατηρήσω περισσότερο κόσμο.Ή να γίνω κάτι σαν μητέρα Τερέζα.Κάπου διάβασα πως έχουμε γεννηθεί την ίδια ημερομηνία,με διαφορά βεβαίως εξήντα χρόνων και.
Πάντα θαυμάζα και θαυμάζω τους ανθρώπους που αφιερώνονται στο γενικό καλό και ναι,σίγουρα ανήκει στα ονειρά μου να μπορέσω να γίνω και εγώ έτσι,ή κάπως έτσι.
Καλημέρα σε όλους.
nibelungen¨:
Μηπως είμαι και εγώ εκτός θέματος;Η μισοτελειωμένη ερώτηση είναι ''τι θα κάνατε αν κερδιζατε το λαχείο'' ή ''τι θα κάνατε,αν είχατε την ευκαιρία να το κάνετε'';
Μοιάζουν βέβαια.
Nibelungen...
Έγραψες ενα από τα καλύτερα σχόλια που έχουν γραφεί στο blog αυτό.
Eιλικρινά.
Άκου και μένα που έχω όνειρο να γίνω στη ζωή μου "σχολαστικός σχολιαστής σχολίων " και μάλλον θα τα καταφέρω.
Θα ήθελα να συμμετείχα κι εγώ στην "κιβωτό" σας, οψέποτε σαλπάρατε στις θάλασσες στον μικρό & μέγα αυτόν πλανήτη μας ! βίρα τις άγκυρες λοιπόν
Oνειρο;
Ισως αυτο καποιου παλιου post μου...
Την καλημερα μου.
Δεν έχω ‘ένα’ όνειρο που να υπερισχύει των άλλων... Οπότε, θα ήθελα να έχω έλεγχο του χρόνου και των συμβάντων – και θα εκπλήρωνα ΟΛΑ μου τα όνειρα, ανάλογα με την περίπτωση.
Και μετά, κάτι μου λέει ότι επειδή δεν μου πάει ο ρόλος του μικρού θεού και θα δημιουργούσα έναν κόσμο αβάσταχτα τέλειο για μένα και γεμάτο προσωπικά στερεότυπα, (κι ένας μεγάλος θεός ξέρει τι σόι κόσμο για τους άλλους), θα πατούσα κοσμική όπισθεν. Και θα άρχιζα να ονειρεύομαι κάτι... όχι όμοιο, αλλά μάλλον παραπλήσιο σ’ αυτό που είμαι, έχω και σκέφτομαι σήμερα...
Αλήθεια, σκεφτήκατε ποτέ ότι η ευτυχία που ονειρευόμαστε προϋποθέτει, σαν κόκκο της άμμου στο μαργαριτάρι, την ανάμνηση της δυστυχίας που ζούμε;
Ακριβώς τα ίδια με εσας κύριε Δήμου... Ίσως όμως στο Διάστημα, με ένα ιδιωτικό διαστημόπλοιο εξερευνώντας το τελυταίο σύνορο.. Στα σκοτεινά φεγγάρια του Ποσειδώνα, στις φωτιές της Ιούς, στις λίμνες μεθανίου του Τιτάνα... Και ακόμα πιό πέρα. Στο ε(ψιλον) του Ηριδανού, στον εγγύτατο του Κενταύρου, οπουδήποτε... Αν και διάβασα μικρός όλον τον Βέρν απο τις εκδόσεις "Αστέρος" και αργότερα τον άφησα για πιό "σοβαρά" αναγνώσματα, αυτός είναι που θυμάμαι περισσότερο όταν ταξιδεύω. Αν θέλετε πάντως δεύτερο καπετάνιο να αγναντεύει τον ορίζοντα κάθε μέρα και να σας λέει "Νότρον ρέσποκ λόρνι βίρσχ" (ήταν τελικά οι μοναδικές λέξεις του ύπαρχου πράγματι ινδική διάλεκτος?), ευχαρίστως μπαρκάρω μαζί σας!
Δεκάδες ανεκπλήρωτα όνειρα... μιας ζωής που τελικά δεν ζω. Κάθε μέρα σχεδόν πλάθω και μια φανταστική ιστορία, κάθε μέρα σκέφτομαι τις πιθανές 'εναλλακτικές πραγματικότητες' στις οποίες θα μπορούσα να ζω. Δεν έχω λοιπόν ένα ανεκπλήρωτο όνειρο, έχω πολλά.
Ξέρω καλά όμως πως όσο κυλά ο χρόνος η λίστα περιορίζεται, στριμώχνεται στο καλούπι του εφικτού.
Πόσο ταυτίζομαι με την φυγή που -κατά καιρούς- περιγράφεις ΝΔ! Την έχω ονομάσει 'Νικοδήμεια Φυγή' και είναι αυτή που αποτελεί την βάση και τον σκελετό του δικού μου Ονείρου.
Καλημέρα.
Ωραίο σχόλιο Nibelungen. Με οδηγεί κατευθείαν στο δεύτερο ανεκπλήρωτο όνειρό μου - να γίνω μαέστρος ή πιανίστας. Άρχισα νωρίς στο Bechstein της μητέρας μου (πουλήθηκε στην Κατοχή για ένα ντενεκέ λάδι). Αλλά δεν συνέχισα διότι ο πατέρας πρέσβευε πως η μουσική δεν ταιριάζει στους άντρες. Έβγαλα το άχτι μου αργότερα με την μουσικολογία.
Το τι ορχήστρες έχω διευθύνει και σε πόσα κομμάτια δεν λέγεται. Και Βάγκνερ βέβαια και Μπετόβεν - αλλά ο πιο αβανταδόρικος για σκιώδεις μαέστρους είναι ο Ροσίνι...
Αχ φίλοι - είστε όλοι προσκεκλημένοι στην αέναη κρουαζιέρα μου ανά τη γη. Αρκεί να μου δοθούν ένα-δύο δις ευρώ (κόστος αγοράς και συντήρησης σκάφους) και μερικές δεκαετίες ζωή...
nibelungen: με κατασυγκίνησες!
νίκο.. με δυσκολεύεις σήμερα.. είναι όλα τόσο όμορφα κι ονειρικά εδώ μέσα..
A newlens, δείχνεις την ηλικία σου (και την δική μου). Όταν πήγαινα εγώ στην Κρατική οι συναυλίες δεν δίνονταν στο Παλλάς αλλά στον Ορφέα, στην Σταδίου. Μετά την επιστροφή μου από την Γερμανία (1960) κακομαθημένος, δεν άντεχα τον ήχο (ιδιαίτερα τα πνευστά) της ΚΟΑ και την άκουγα πολύ σπάνια.
Άλλος ήταν λοιπόν ο επίδοξος μαέστρος...
για να μην παρεξηγηθώ.. η δυσκολία μου είναι στο να μιλήσω για τα δικά μου όνειρα.. γιατί το πιο μεγάλο απ'τα όνειρα μου είναι να σεβαστώ τα όνειρα μου..
Ένα σπίτι πάνω στη θάλασσα και κάθε πρωί να κατεβαίνω στην παραλία, να βουτάω στο γαλάζιο και να κολυμπάω με ένα δελφίνι. Αισθάνομαι οτι αν ζούσα αυτή την επαφή... δε θα χρειαζόμουν να ζήσω κάτι άλλο. Θα ήμουν πλήρης από ζωή...
Ολα καλα.Αλλα που ειναι τα κοριτσια η τα αγορια;Λιγοs ερωταs στα ονειρα δεν βλαπτει.θα μου πειτε οτι δεν χρειαζετε τζακποτ γι αυτο.Iσωs..
Η ζωη εμπεριέχει και το ανεκπληρωτο και το εκπληρωμένο.Κάποιοι άνθρωποι προσκολλώνται μόνο στο πρώτο και βυθίζονται σε ένα άλλο κόσμο,της μελαγχολίας και του ονείρου.Κάποιοι άλλοι προσκολλώνται μόνο στο δεύτερο και γίνονται ψυχροι,πεζοι,ανέραστοι.
Επιλέγω τη ζωή σημαίνει ζώ και το ανεκπλήρωτο και το εκπληρωμένο,πιάνω το χώμα,το μυρίζω και λέω αυτο υπάρχει ( εκπληρωμενο ) αλλά ονειρεύομαι να αγγίξω και τα αστέρια ( ανεκπληρωτο ) .
Διπλή η φύση του ανθρώπου,πραγματικότητα και ονειρο
Το ανεκπλήρωτο είναι τόσο βαθεια ριζωμένο μέσα μας που μερικές φορές με προβληματίζει.Κάποιες στιγμές το αισθάνομαι σαν μια νοσταλγία κάποιου ονείρου,κάποιου ονείρου κάποιας ζωης που κάποτε έζησα.
Το ανεκπληρωτο μπορει να έχει 2 ρόλους.Το ρόλο του κινήτρου( δεν το έχω πετύχει ακόμα αλλά παλεύω να το πετυχω,με συνέπεια να καλυτερεύω τη ζωη μου ) και το ρόλο του σαρακιού,του εν τω βαθει πόνου(για παραδειγμα ο πόνος του ερωτευμενου ή της γυναικας που δεν μπορει να κάνει παιδι).Πόλλες φορές πονά και πονα πολύ.
Τώρα στο θέμα τι θα έκανα αν.....σίγουρα μια απο τις επιλογές θα ήταν τα ταξίδια.Το
<< η πόλις θα σε ακολουθει.... >> που λέει η αγαπητη ΓΕΩΡΓΙΑ Μ. το φοβάμαι πολύ.Ναι ίσως να με ακολουθει αλλά ελπίζω ότι κάποτε θα την ξεγελάσω και θα χάσει τα ίχνη μου.Τα ταξίδια(πραγματικά ή μεταφορικά) αλλάζουν τον άνθρωπο,του ανοίγουν το μυαλό,είναι επικοινωνία.
Α και σίγουρα τα χρήματα βοηθούν στην ευτυχία(δεν την εξασφαλίζουν αλλά βοηθουν)
Κύριε Δήμου μια ερωτηση.Όσο περνουν τα χρόνια τα ανεκπλήρωτα αυξάνονται ή μειώνονται? ( για να δω αν αυξάνεται ο πόνος που τα συνοδευει ) .Μήπως όσο μεγαλώνουμε μαθαίνουμε να συμβιβαζόμαστε ? ( για μένα η λέξη συμβιβάζομαι δεν έχει αρνητικη έννοια,η ζωή για να συνεχιστει θέλει συβιβασμους,σε λογικο πλάισιο βεβαια ,μέχρι έκει που δεν σε αλλοιώνουν )
To ρωτώ αυτο γιατι είμαι 21 και ίσως θέλω πολλά!
Ορφέας! Α...σήμερα η κατάσταση είναι εκρηκτική, κάθε τόσο ένα σχόλιο πυροδοτεί μνήμες και αυτές σκάνε σαν πυροτεχνήματα....Και βέβαια, τα εξόχως προβληματικά πνευστά της Κρατικής τότε. Και είμαστε εκεί με τον καλό μου φίλο Γιώργο Ζερβό που εξελίχθηκε αργότερα σε σπουδαίο μουσικολόγο και συνθέτη, μαθητής των Παπαϊωάννου , Βασιλειάδη και Ξενάκη στο Παρίσι. Εξελίχθηκε και σε ακραιφνή Καστοριαδικό, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία. Δευτέρα βράδυ λοιπόν, στον Ορφέα.
Το πρόγραμμα ξεκινά με το γνωστό κονσέρτο για πιάνο του Τσαϊκόφσκι . Η ορχήστρα κάθεται, έρχεται και ο Παρίδης ο μακαρίτης πια τότε μόνιμος διευθυντής της Κρατικής (το παρατσούκλι του ήταν Λουί Ντε Φινές , έμοιαζε πολύ στον γνωστό γάλλο κωμικό) σηκώνει τα χέρια ο Παρίδης, ξεκινάει το έργο και...όλοι κοιταζόμαστε μεταξύ μας αμήχανα.
Με απροκάλυπτη (ας την πω έτσι) ειλικρίνεια, ορχήστρα και Μαέστρος, έχουν αφήσει τη βροντερή εισαγωγή στην οποία επικρατούν τα πνευστά –κυρίως τρομπόνια και κόρνα νομίζω- και το έργο ξεκινάει κατευθείαν από το ...πιάνο!
Βέβαια, καλύτερο το έργο λειψό, παρά κατακρεουργημένο με φάλτσα πνευστά κακαρίσματα και μάλιστα από τα πρώτα μέτρα, αλλά....
@ Nibelungen
Αφιέρωση στο παιχνίδι του μαέστρου που μας χάρισες: Πριν χρόνια στην αίθουσα τελετών του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, παίζει η τοπική ορχήστρα κλασικής μουσικής (διευθυντής ο Μπαλτάς). Σε μια στιγμή, ένας υπέργηρος μουσικός χάνει τα μέτρα και γυρίζει με αγωνία στο διπλανό του. Ο τελευταίος, του δείχνει την παρτιτούρα με το δοξάρι του βιολιού και συνεχίζει να παίζει. Ο υπέργηρος μουσικός παίζει, σταματάει, γυρίζει και τον κοιτάζει έκπληκτος. Ο άλλος σκάει στα γέλια.
Ο ίδιος σκανταλιάρης, στη γνωστή φράση του Γουλιέλμου Τέλλου που θυμίζει καλπασμό, σταματάει να παίζει, κάνει ότι καλπάζει πάνω στην καρέκλα του (τακα-τακ-τακα-τακ) και μετά συνεχίζει το κομμάτι.
Ήταν βέβαια βραδιά για παιδιά και χάρηκα, ιδίως τη φάση του καλπασμού – αλλά δεν μπορούσαν να αντεπεξέλθουν το ίδιο ταιριαστά σε κοινό μεγάλων... Τους έτρωγαν τα συνδικαλιστικά, η απουσία αιθουσών, τα λίγα κονδύλια, η μικρομανία των διευθυντών...
Μμμμ τα κορίτσια Κύριε δεν τα ονειρεύομαστε, τα γευόμαστε πρώτα καλά σε κάθε λεπτομέρεια και μετά, αν αξίζει τα τοποθετούμε και στα όνειρά μας. Τι θα έκανα λοιπόν αν κέρδιζα το τζοκερ; όλα τα βρόνταγα κάτω και θα αφιερωνόμουν σύγκορμα και σύψωλα στην Κυρία μου, όσο θα άντεχα. Αν και το Καλό Γαμήσι έχει πολλούς τρόπους για να γίνει και πέραν εκείνου το θαυμαστού οργάνου που ωστόσο αποκτά μια ιδιαίτερη σχέση με τις δυνάμεις της βαρύτητας από ένα σημείο και πέρα. Αδημονώ το monitor να με ανακοινώσει,'ώστε πλέον να σας γράφω συχνά τας εγκαύλους εμπειρίες της ζωής μου.
Να συνεχίσω δηλαδή, γιατί έχω αρχίσει.
Λοιπόν, αυτό. Αν είχα τα λεφτά, θα αφιέρωνα τη ζωή μου στο προσκύνημα: Του Αιδοίου της Κυρίας μου. (από ποικιλία χόρτασα,τώρα πια θέλω να εξειδικευθώ)
Για όνομα του Θεού -που λένε- Γεωργία...πρώτον δεν παρακολουθώ τους διαλόγους με αυτόν που σαλτάρει στο κενό...δεύτερον από πότε ο Ανδρέας Εμπειρίκος μονοπωλεί την ευλάβεια στο Μουνί; Την αποδέχεστε μόνο από εκείνον γιατί έχει τ όνομα; Και ίσως είχε και τη χάρη; Αν μία διάθεση κομψότητας στη γλώσσα (μιλώντας τε και γλείφοντας) σας θυμίζει τον ποιητή, με γειά σας κα χαρά σας. Αλλά μην γίνεστε περιοριστική. Και συγνώμη για την κατάχρηση του χώρου κ.Δήμου-σας έβαλα και στους δεσμούς, αν δεν σας αρέσει ωστόσο η παραπομπή, να την αλλάξω.
hardrain δεν κατάλαβα γιατί πρέπει να κερδίσετε το τζακποτ για να αφιερωθείτε στο αιδοίον της Κυρίας σας. Είναι το μόνο όνειρο που εκπληρώνεται χωρίς δύσκολες προϋποθέσεις. Αρκεί να την έχετε βρει.
Το σεξ παραμένει το φθηνότερο σπορ...
epikairos: Το κόστος της θαλαμηγού δεν είναι τόσο
pelorious - αλλά της συντήρησης... πλήρωμα, καύσιμα, φιλοξενία, για μία ζωή...
Takis Vassilopoulos με τα χρόνια συμβαίνουν δύο αντίθετα πράγματα: αυξάνονται τα ανεκπλήρωτα (γιατί προστίθενται και πράγματα εύκολα που έχουν γίνει δύσκολα λόγω ηλικίας) αλλά και οι παραιτήσεις. Με την έννοια πως σε καίνε λιγότερο. Σου φτάνει να επιβιώνεις.
Κύριε Δήμου, μίλησα για ολοκληρωτική αφοσίωση, να απαλλαγούμε αμφότεροι από τις δουλειές μας τουλάχιστον με τους ρυθμούς που έχουμε και να κάνουμε εαυτούς Κέντρο του Κόσμου. Αχ δεν μιλώ για sex αλλά για λατρευτική εμπειρία διαρκείας. Χωρίς άλλες ευθύνες. Κοστίζει αυτό Κύριε Δήμου.Και ναι, την έχω βρει.Αλλιώς δεν θα είχα και τ όνειρο.
Ευχαριστώ Γεωργία. (ε!όχι και...ακατανόμαστο το Θαύμα!!!!)
Α, μνήμες του Παλλάς που μου θυμίσατε Νιμπελούγκεν, να κάτι από την ανάποδη του Τσαϊκόφκσυ. Μια φορά καθυστερούσε πολύ να ξεκινήσει η συναυλία και με τα πολλά ξεκίνησε τελικά με ένα έργο ενός έλληνα συνθέτη. Αλλά όσο το άκουγα, κάτι δεν μου πήγαινε καλά, όχι επειδή ήταν μέτριο ή κακό, αλλά κάτι του έλειπε, δεν μπορούσα ακριβώς να καταλάβω τι, να έφταιγε η μετριότητά του ή κάτι άλλο; Περνάνε κάπου δέκα λεπτά και προς μεγάλη έκπληξη του κοινού, μπαίνει "άνετος" ο τυμπανίστας ο Μαρινάκης, κάθεται στη θέση του, πιάνει με επαγγελματισμό τις μπαγκέτες και παίζει τη μουσική χωρίς να διακόψει η ορχήστρα...!
(νομίζω τότε μαέστρος ήταν ο - μακαρίτης κι αυτός νομίζω - Αλέξανδρος Συμεωνίδης)
Και μου φαίνεται ότι ήμαστε πολλοί εδώ πέρα οι επισκέπτες του Παλλάς, δεν γράφουμε και τις αναμνήσεις (τα ανέκδοτά μας δηλαδή) απο κει;
nibelungen εσείς δεν θα προλάβατε τον Φιλοκτήτη Οικονομίδη αρχιμουσικό και διευθυντή της ΚΟΑ (δεύτερος τότε ο Θόδωρος Βαβαγιάννης και μόλις πρωτοεμφανιζόμενος ο Παρίδης).
Ο Οικονομίδης πρέπει να ήταν ο χειρότερος μαέστρος που έχω ακούσει. Είχε πλήρη αδυναμία να ελέγξει την ορχήστρα. Στο Μπολερό του Ραβέλ είχε ήδη φτάσει στο απόλυτο crescendo στην μέση του έργου και μετά... diminuendo...
(Sorry για τις εκτός θέματος μουσικές αναμνήσεις αλλά η μία πυροδοτεί την άλλη... ένα από τα επόμενα posts θα είναι μουσικό).
Γεωργία μου! έχουμε και το ίδιο όνομα. φιλί. δασκάλους ήθελα να είχα. τίποτ' άλλο.
Α! Το επεισόδιο που διηγείστε JustAnotherGoneOff το ξέρω. Έχει φτάσει σε μένα, με τη μορφή ιστορικού ανεκδότου! Ο Συμεωνίδης ωστόσο αν δε με απατά η μνήμη μου, ήταν πολύ καλός percussionist.
Κύριε Δήμου τον Φιλοκτήτη Οικονομίδη τον έχω υπόψη μου, μόνο σαν όνομα. Οι ερμηνείες του-ευτυχώς υποθέτω- δεν έφθασαν ποτέ μέχρι τ’ αυτιά μου.
Η κατά Οικονομίδη άποψη (!) στο Ραβελικό Μπολερό πάντως, έτσι όπως την περιγράψατε, μοιάζει με οδηγίες για να δει κάποιος τον κόσμο ακριβώς ανάποδα...
Εγώ μιλάω για τις Δευτέρες στον Ορφέα, στις αρχές της δεκαετίας του 70. Το Παλλάς, είναι μεταγενέστερο. Και για μια μεγάλη περίοδο δεν είχε καν θέρμανση, ούτε στα παρασκήνια για τους έρμους τους μουσικούς...Εκεί να δείτε όνειρα ανεκπλήρωτα, για μια καριέρα μουσικού, με Αξιοπρέπεια...
Δεν είχα διαβάσει Βερν. Είχα "όνειρα". Έχω "εφιάλτες".
tsakmpoum δεν κατάλαβες τίποτα! Γράφεις:
Ποτέ άλλοτε τα ταξίδια δεν ήταν πιό φτηνά και εφικτά από ότι στην εποχή μας, κ. Δήμου.
Μήπως το όνειρό σας δεν είναι η περιπέτεια του ταξιδιού, αλλά οι αυτοκρατορικές απολαύσεις...
Με εγώ δεν θα ταξίδευα. Θα ΖΟΥΣΑ μέσα στο σκάφος. Με όλο μου τον κόσμο μαζί. Θα ήταν το σπίτι μου. Στα ταξίδια αφήνεις πίσω το σπίτι σου...
Πως το έλεγε ο Νέμο: Mobilis im mobili - κινητός εν κινητώ
hem - ωραίο σχόλιο!
Ωραια σπιτια σε ωραια μερη του κοσμου,ενα καλο αυτοκινητο να ταξιδευω.Ακριβα ρουχα και οτι αλλο χρειαζεται καποιοs για να ειναι ομορφοs, νεοs και επιθυμητοs στιs γυναικεs.(ΘΥΜΗΘΗΤΑΙ ΤΟΝ ΝΤΟΡΙΑΝ ΓΚΡΕΥ ΚΑΙ ΤΙ ΕΛΕΓΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΜΟΡΦΙΑ)Eπισηs σπανια 45αρια δισκακια,και πινακεs του van gogh.Tα υπολοιπα τα εχω και τωρα νομιζω.
Και εγώ λοιπόν «αν...», θα ναυπηγούσα ένα ιστιοφόρο και θα ταξίδευα, αν όχι σε όλον τον κόσμο, τουλάχιστον στην Μεσόγειο, μετά απέναντι στην Καραϊβική, τις ακτές της Βραζιλίας, Αργεντινή, Στενά του Μαγγελάνου και πάλι βόρια μετά, κόστα-κόστα την Χιλή (είχα μια φίλη κάποτε από το Valparaíso, νά ‘ναι ακόμα εκεί;) και μετά... μετά όπου βγάλει.
Το ονειρεύομαι συχνά το ιστιοφόρο μου, ένα Bahamian smack των 45 ποδών με πανιά σε σχήμα cat ketch. Το όνομά του ίσως Lucia, από το υπέροχο τραγούδι του Lucio Battisti (santa πάντως δεν θα είναι!)
Όσο για την πόλη... μα δεν θα ψάχνω για άλλη, δεν θα τρέχω να ξεφύγω από τα «ερείπια μαύρα της ζωής μου». Αν και εδώ που τα λέμε, την πρώτη φορά που έφυγα από την πόλη μου, ναί, την ένιωθα να με ακολουθεί. Αλλά από τότε έχω γυρίσει πολλές φορές, έχω κάνει την ειρήνη μου μαζί της, και τώρα όποτε την νιώθω μαζί μου είναι σαν να συναντώ παιδική φίλη σε τόπο ξένο (ταξιδεύω συχνά μόνος). Και έτσι που την ζωή μου έστησα εκεί, νιώθω πως σε όλην την γή την έχτισα (συγχωρέστε την παράφραση).
(Και μια που είναι το πρώτο μου post σε αυτό το blog, καλησπερα σε όλους και καλώς σας βρήκα!)
Blue Oji said...
Κ. Δήμου, αν θυμάμαι καλά, είχατε γράψει μία σάτιρα για το χιόνι και το χειμώνα.
Βέβαια και είναι εδώ
Εναντίον του χειμώνα
Αλλά δεν έχω λόγο να γράψω εναντίον της θάλασσας - την αγαπώ. Άλλωστε, το σκάφος των ονείρων μου θα είναι καλοτάξιδο και θα μπορεί να τα βγάλει πέρα με κάθε καιρό. (Ας αφήσουμε που υπάρχει πια καλή μετεό και μπορείς να αποφεύγεις τα πολύ άγρια).
The resident: αυτά που ζητάς δεν είναι κανένα δυσκολοεκπλήρωτο όνειρο - μία καλή ζωή, που ήδη την απολαμβάνουν πολλοί άνθρωποι. Μιλάμε για εκείνα τα όνειρα που μένουν όνειρα...
Χαιρετώ κι εγώ τον kaneis. Ναι το ιστιοφόρο είναι απόλαυση, το έχω ζήσει - αλλά δεν χωράει όλα μου τα πράγματα, ακόμα κι αν είναι τρι- και τετρακάταρτο...
the resident: Δεν πρόσεξα τους πίνακες του Van Gogh - αυτοί κοστίζουν λίγο παραπάνω, αλλά υπάρχουν τόσο καλές reproductions...
Περιμένω κι άλλα ανεκπλήρωτα όνειρα - αλλά θα μου πείτε, έρχεται Σαββατοκύριακο και ελπίζετε να σας εκπληρωθούν...
Καλησπέρα και από εμένα...
Δεν θα με πιστέψετε, αλλά θα το πω. Δεν μού λείπει απολύτως τίποτα ( που να αγοράζεται με χρήματα...) Αγαπώ την δουλειά μου, αν είχα άπειρα χρήματα και πάλι θα δούλευα όπως τώρα. Αγαπώ το σπίτι μου, δεν είναι δικό μου, δεν είναι μεγάλο, αλλά είναι εκεί που το θέλω, είναι πανέμορφο, και το νοίκι δεν μού πέφτει βαρύ. Το καλοκαίρι έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου ( και μέχρι στιγμής το εφαρμόζω) να πηγαίνω τουλάχιστον τρεις εβδομάδες στο Αιγαίο. Τα υπόλοιπα Σ-Κ χάνομαι στις κοντινές παραλίες, συχνά σε μια ερημική ακτή, σε ένα αντίσκηνο, που το λέω " το εξοχικό μου"... Το φθθινόπωρο και την άνοιξη στα γύρω βουνά, και το χειμώνα για σκι. Τα μεσημέρια αν προλαβαίνω με το ποδήλατό μου βόλτες στην παραλία (της Θεσσαλονίκης) ή στα βουνά και τον κάμπο της ... . Αν ήθελα να πάω στην Ιαπωνία ή στο Περού, θα ζοριζόμουν λίγο, αλλα΄όχι πολύ, και θα πήγαινα.
Ειλικρινά, λοιπόν, δεν χρειάζομαι λεφτά για να πραγματοποιήσω τα όνειρά μου. Τα όνειρά μου , δεν τα αγοράζω, τα ζω...
Χαίρε ολιγαρκέστατε Μαύρε Γάτε! Για τον Βουδισμό συζητήσαμε βέβαια σε περασμένο post, αλλά μας επιστρέφεις εκεί...
Newlens τους κακούς καιρούς θα τους περνάγαμε σε κανένα κλειστό κόλπο της Πολυνησίας... γιατί να βγούμε στον ωκεανό χειμωνιάτικο; (Άσε που στους τροπικούς δεν έχει εποχές...)
Δεν θα ξόδευα ποτέ δισεκατομμύρια για πίνακες. Μετά από λίγο καιρό δεν τους βλέπεις πια.
καλα λεει η γεωργια.Kαι γω θα αγοραζα τουs πινακεs για να ριχνω τιs ΄΄ψαγμενεs''γκομενεs.
diamandis ένα κείμενό μου για τον Ροΐδη:
Ο Ευφυής και οι Ξύπνιοι
Δεν νομίζω πως τείνω να συγγενέψω πνευματικά με τον Σιντάρτα Γκαουτάμα, βασικά γιατί δεν θεωρώ την ζωή βάσανο... αντί για βουδιστής, νομίζω θα μου πήγαινε πιό πολύ το γατιστής...
Σ:))))
Να προσθέσω πως ένα παιδικό μου όνειρο, που λίγο μετά ξεχάστηκε τελείως, μέσα στην δίνη του επεισοδιακού χωρισμού των γονέων μου, ήταν ακριβώς αυτό που περιγράφει ο Δον Γάτος, μόνο λίγο πιό extreme: Αντί για ένα σπίτι-σκάφος, ονειρευόμουν ένα αιωρούμενο σπίτι, ένα ιπτάμενο νησάκι, ένα σπίτι στα σύννεφα, που θα με πήγαινε παντού...
"Ο ευφυής και οι ξύπνιοι" πολύ χρήσιμο και ενδιαφέρον το αφιέρωμά σας κ.ΝΔ στον Εμ. Ροϊδη !
diamandis στο site μου ndimou θα βρείτε πολλά κείμενα για όλα τα θέματα που αναφέρατε. Έχω ανεβάσει πάνω από τα μισά μου βιβλία στο Δίκτυο για να είναι προσιτά. Αρκετά χρήματα κέρδισαν οι εκδότες από μένα...
harry η αφραγκιά είναι η ρίζα όλων των ονείρων...
Θυμήσου τον Καραγκιόζη πoυ τραγουδάει (στον ύπνο του):
Βλέπω στον ουρανό
ένα ψωμί διπλό
γεωργία μ, newlens, diamandis - εδώ είναι blog και σχολιάζουμε θέματα - δεν είναι κέντρο διασκεδάσεως: "Γεια σου,ρε Διαμαντή,φιλάρα!" "Άντε Γεωργία με τα ωραία σου!". Μερακλώσατε μου φαίνεται..., γράφετε, σβήνετε... συζήτηση δεν γίνεται... θα μας κράξουν οι μπλογκάνθρωποι!
Καληνύχτα από μένα...
Επειδή εγώ "αν", πάλι ρουφιάνος θα γινόμουν, θέλω να πληροφορήσω τον newlens, πως ο κ. Δήμου πήγαινε και στο Παλλάς της Βουκουρεστίου. Σε εξαιρετικές περιπτώσεις βέβαια, όπως για παράδειγμα για να παρακολουθήσει μια συναυλία του Λου Ριντ. Εντελώς συμπτωματικά καθόμουν δίπλα του και οφείλω να ομολογήσω, πως όταν η συναυλία διεκόπη λόγω απειλητικού τηλεφωνήματος για βόμβα, επέδειξε υποδειγματική ψυχραιμία. Επίσης θέλω να καταγγείλω πως ο Λου δεν τραγούδησε το "Vicious". Καλημέρα.
Για να... συνεισφέρω κάτι, πολύ θα ήθελα μεταξύ άλλων να σκορπίσω ένα δις (ευρά ή ευρώα ή ευρώ) - όχι να τα ξοδέψω όμως αλλά να τα σκορπίσω, να τα "κάψω". Σε μια βδομάδα και πιο γρήγορα, αν γίνεται.
τι ποιητής ο οδυσσέας ελύτης! κι εσύ να μην ξέρεις ότι θα ενσαρκωθώ αλλά να υμνείς την αναπνοή μου! τι ωραία που το έγραψε:
ερωτευμένοι και παλαβοί βλέπουνε το ίδιο φως κι έχουν την ίδια ανταμοιβή να μην ξέρουν τι και πως...
pitsirikos εννοούσα ότι δεν πήγαινα στο Πάλλας για κλασική (ΚΟΑ). Τον Lou Reed δεν θα τον έχανα. Τραγουδούσε Magic and Loss. Πρέπει να ήσουν πολύ πιτσιρίκος τότε - πάνε σχεδόν 15 χρόνια...
Δημοσίευση σχολίου