Οι φωτογραφίες είναι από το ωραιότερο μικρό κοιμητήρι της Ελλάδας -το νεκροταφείο του Αγίου Γεωργίου στην Ερμούπολη. Στον δέκατο ένατο αιώνα όταν η Ερμούπολη συγκέντρωνε το 80% του συνολικού πλούτου της χώρας, οι οικογένειες των μεγαλοαστών της συναγωνίζονταν ποια θα έφτιαχνε το πιο ωραίο μαυσωλείο. Φέρνανε καλλιτέχνες από όλη την Ευρώπη και φτιάξανε ένα μικρό μουσείο γλυπτικής.
Εκεί, σε μία γωνιά, θα είναι και ο τελευταίος μου σταθμός. Το μόνο που μου έχει απομείνει από την σημαντική περιουσία των προγόνων, είναι ένας τάφος. Κάτω από τα αυστηρά βλέμματα του ενός προ-προ-πάππου (στην κορυφή της κάτω φωτογραφίας) και του άλλου προπάππου (φαίνεται στο βαθος αριστερά), θα κοιμηθώ τον αιώνιο.
Πως νιώθω όταν σκέπτομαι το γήρας και τον θάνατο; Το έγραψα πριν από καιρό:
Πέρασα στην Τρίτη Ηλικία πριν πέντε χρόνια, χωρίς να το καταλάβω. Ούτε και τώρα το έχω συνειδητοποιήσει. Μερικές σωματικές δυσκολίες που θεωρούνται συμπτώματα γήρατος, τις έχω από καιρό και δεν αποτελούν κάτι νέο που να με προβληματίσει. Ο καθρέφτης μου στην αρχή με ξένιζε – αλλά τώρα τον συνήθισα και ούτε πια τον κοιτάω.
Βλέπω στην εφημερίδα ένα ειδικό ένθετο: «Η Ζωή Αρχίζει στα 65» και σκέπτομαι αυτόματα «είναι για τους γέρους, δεν με αφορά». Και πραγματικά δεν με αφορά – όλα όσα γράφει εκεί με ύφος παρηγοριάς για δραστηριότητες και εκδηλώσεις ηλικιωμένων, μου φαίνονται τελείως ξένα.
Κι όμως με απασχολούν τα γερατειά. Στους «Δρόμους» έχω αφιερώσει κεφάλαια για το θέμα. Στα τελευταία μου ποιήματα (γραμμένα όλα μετά τα 65) που εκδόθηκαν πρόσφατα, αποκαλώ τον εαυτό μου γέροντα. Γιατί όμως, αφού δεν το νιώθω;
Ψάχνοντας και αναλύοντας βρήκα ότι αναφέρομαι συχνά στα γηρατειά όχι επειδή με αφορούν, αλλά επειδή με τρομάζουν. Τα νιώθω να με απειλούν με ένα πλαίσιο αναφοράς που μου είναι ξένο και απεχθές – στο οποίο όμως θα έπρεπε να ανήκω. Τα αποδέχομαι (υπερβάλλοντας μάλιστα) σχεδόν τα προκαλώ, για να τα ξορκίσω. Έχοντας την αίσθηση πως κοροϊδεύω. «Να τώρα υποδύομαι τον γέρο για να κατευνάσω τους θεούς, αλλά όταν αποφασίσω βγαίνω από τον ρόλο και γίνομαι αυτό που είμαι: αιώνια νέος».
Δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου διαφορετικά από αυτό που έγραψα τώρα: αιώνια νέος. Νέος. Μπορεί κουρασμένος, απογοητευμένος, πεσμένος, καταθλιπτικός, παραιτημένος – αλλά νέος. Νέος 25 ή 95 ετών – αλλά νέος.
Και νέος, νεότατος θα πεθάνω, όποτε συμβεί αυτό, και θα είμαι κατάπληκτος που μου έτυχε το μηδέν στα νιάτα μου.
79 σχόλια:
Εμένα με τρομάζει η απώλεια της ομορφιάς που θα συνοδεύσει τα γηρατειά μου.Ακούγεται ματαιόδοξο,αλλά αυτή είναι η αλήθεια.
Με τρομάζει το ότι ίσως να μη προλάβω να απαλλαγώ από τον φόβο του θανάτου πριν πεθάνω.
Ο δείκτης μέτρησης της ηλικίας με βάση το χρονικό διάστημα που μεσολάβησε από την γέννηση μπορεί να είναι ευρεία αποδεκτός αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι και ο πλέον αντικειμενικός.
Ένας άνθρωπος ο οποίος έχει συντηρήσει σωστά τον οργανισμό του και γενικά προσέχει κάνοντας υγιεινή ζωή, δεν έχει υποστεί την ίδια φθορά με έναν άλλο της ίδιας ηλικίας ο οποίος δεν τα κάνει αυτά ή ακόμη χειρότερα κάνει κραιπάλες.
Το γεγονός ότι είστε τόσο δραστήριος και αποδοτικός υποδηλώνει ότι ο οργανισμός σας έχει φθαρεί λιγότερο από το μέσο αναμενόμενο με βάση ηλικία.
Μπορεί να είστε ένας μέσος 50αρις και απλά να σας αποπροσανατολίζει το νούμερο 70. Αφήστε που η τεχνολογία κάνει (γεωμετρική) πρόοδο.
Φανταστείτε πόσοι πεθαίνουν σε μικρή ηλικία είτε ζουν υπό το βάρος ανίατων ασθενειών. Σκεφτείτε πόσοι συνομήλικοι σας είναι σε χειρότερη θέση και πνευματική και σωματική.
Επίσης καλό είναι να παραμένετε περισσότερο καιρό στα Κούρκα. Η Αθήνα είναι καταθλιπτική πόλη ακόμη και για τα παιδία.
ΥΓ: Μια φορά είπα και εγώ να το διαβάσω πρωί το blog και έπεσα πάνω στο αισιόδοξο μήνυμα :)
ώχου μωρε κ. Δήμου, πρωί πρωί μας βάζετε σε σκέψεις...!
νομίζω πιο πολύ με φοβίζει το να χάσω τους δικούς μου ανθρώπους παρά τα υπόλοιπα
και μία σκέψη παρηγοριάς. ή μάλλον δύο:
- πρέπει να φύγουμε εμείς για νά 'ρθουνε άλλοι (όπως φύγανε άλλοι για να 'ρθουμε μεις)
- όλα όσα σας αρέσουν στη ζωή θα υπάρχουν και μετά από εσάς. απλώς εσείς δεν θα είστε εδώ να τα απολαύσετε!
Roman μου θυμίζεις το Χάρη Ρώμα.
Έχεις καμία συγγένεια ή απλή συνωνυμία ; :)
Why should I fear death? If I am, death is not. If death is, I am not. Why should I fear that which cannot exist when I do?
-- Epicurus, quoted by Robert Green Ingersoll in "Why I Am an Agnostic"
Paris: Αχ, το σόφισμα του Επίκουρου! Αλλά εμένα δεν με φοβίζει ο θάνατος αλλά το "θνησκειν" - η διαδικασία...
Roman: η ιδέα πως δεν θα μπορώ να απολαύσω την ζωή με γεμίζει αγανάκτηση. Μερικές φορές νιώθω την ανάγκη να γράψω στον τάφο μου βρισιές και κατάρες για όσους ζουν και χαίρονται αυτά που αγαπάω:
«Τα αποδέχομαι (υπερβάλλοντας μάλιστα) σχεδόν τα προκαλώ, για να τα ξορκίσω.»
Ο κόσμος είναι μικρός. Ήθελα να σας θέσω αυτό το ερώτημα χθες και προχθές. Και στη ‘Δυστυχία’ λέτε ότι μόνο στα χωριά οι άνθρωποι μπορούν ακόμα να αντικρίσουν το Χάρο. Λοιπόν, πριν 2 ημέρες θάψαμε τον ανιψιό μου, 7 χρονών. Η κηδεία έγινε σε χωριό, όπου μετακόμισε η αδελφή μου μετά το γάμο της – έχουμε μεγαλώσει στη Θεσσαλονίκη, χωρίς τοπικά έθιμα, μάλλον με οικογενειακές συνήθειες.
Στο χωριό όμως, είδα κάποια έθιμα που φτάνουν σε επίπεδο μαζοχισμού. Ο θάνατος – ιδίως ενός μικρού παιδιού – είναι από μόνο του τραγικό γεγονός, αλλά το μεγεθύνουν με λογής μακάβριες τελετουργίες.
Κάποιοι στο χωριό, είπαν ότι τα έθιμα αυτά λειτουργούν σαν λύτρωση. «Υπερβάλουν», όπως ακριβώς είπατε, για να ξορκίσουν τον πόνο. Να είναι αυτός ο τρόπος αντιμετώπισης του θανάτου στα χωριά που είχατε υπόψη σας;
Προσωπικά και αυθόρμητα, πιστεύω πως καλύτερο είναι το πιο ανώδυνο. Και στα γηρατειά, θα έλεγα «μην τα σκέφτεσαι - δούλευε μόνο, απόλαυσε, στα τυφλά σαν να υπάρχει για κάθε μέρα ένα αύριο». Βέβαια, αυτό είναι προσωπικό – αλλά οι τελετουργίες δεν είναι. Ο άνθρωπος έχει κάποια όρια στον πόνο... ( Η μητέρα μου δεν άντεξε και έφυγε από την εκκλησία με σπασμούς.)
Θα εκτιμούσα εάν δεν απαντήσουν με συλλυπητήρια οι χρήστες αλλά με γνώμες. Δίστασα να θέσω το θέμα, υποπτεύομαι ότι ίσως και να έχω παρα-επέμβει σε κάποια, αλλά καλύτερα δημόσια και ανοιχτά – γι’ αυτό είμαστε εδώ.
"Μερικές φορές νιώθω την ανάγκη να γράψω στον τάφο μου βρισιές και κατάρες για όσους ζουν και χαίρονται αυτά που αγαπάω"
και αυτοί όμως θα πεθάνουν... είτε με, είτε χωρίς βρισιές και κατάρες
nikos dimoy said...
Μερικές φορές νιώθω την ανάγκη να γράψω στον τάφο μου βρισιές και κατάρες για όσους ζουν και χαίρονται αυτά που αγαπάω
Να προτείνω κάτι πιο αποτελεσματικό. Να εύχεστε να γίνει πόλεμος όσο είστε εν ζωή ώστε αφού οι νέοι θα φύγουν στο μέτωπο, εσείς θα μείνετε πίσω να φιλάτε τις γυναίκες. 7 σε 1 :)
traveller:
Μιλάς για την ομορφιά που μπορεί να έχουν τα γηρατειά.Στην ουσία αναφερόμουν στον έρωτα που μαραίνεται με την έλευση των γηρατειών.
Η απώλεια της ομορφιάς,της φρεσκάδας,της ζωηρότητας που ελκύει ερωτικά.
Τις προαλλες σε ενα σχολιο υποθηκε οτι ειστε καπου στα εβδομηντα. Σοκαριστικα γιατι στα ματια μου (και στην οικογενεια μου δυστυχως) ατομα αυτης της ηλικιας ειναι πραγματικα ηλικιωμενοι, σωματικα σε υφεση, εκτος κοινωνιας (εαν εξαιρεσεις την ολημερη καταναλωση της τηλεορασης) και πραγματικοτητας (ισως λογω τηλεορασης;).
Όπως και να εχει στα ματια μου και διαβαζοντας αυτα που εχετε γραψει ειστε παντα νεοτατος, θα μπορουσα να σας καλεσω για κανενα σινεμα ή μια βολτα στο Ρηνο χωρις δευτερη ιδεα, σαν ενα φιλαρακι μου.
Ο Θανατος ειναι κατι που με απασχολει συχνα, οχι γιατι τον επιθυμω αλλα γιατι ειναι τελικα το μονον σιγουρο στην ζωη.
Δεν παιζω με την ιδεα οτι θα μπορουσε να συμβει στο παιδι μου, και μονον η ιδεα θα ηταν αρκετη να μου χαλασει την διαθεση για μια ολοκληρη μερα... αλλα μερικες φορες αναρωτιεμαι τι θα παραμενε πισω μου, στην περιπτωση που ερχοταν τωρα και ποιο νοημα θα ειχε η ζωη μου αν τελειωνε εδω; Ποσα εκανα απο αυτα που με ενδιεφεραν, και αν αυτα που δεν καταφερα, πραγματικα ηταν σημαντικα ή οχι.
Κλεινω γιατι θα μπορω για αυτο το θεμα να γραφω αιωνια...
Καλη σας μερα.
Regina είσαι πιο όμορφη από την ms Κρίστι Μπρινκλεϊ η οποία είναι πάνω από 50 ;
Και μια φωτογραφία για να κρίνεις μόνη σου.
http://www.forthnet.gr/media/
PGallery/sexy/brinkley.jpg
Το θέμα αφορά όλους. Ο θάνατος επισκέπεται άλλωστε όλες τις ηλικίες, απ'τη στιγμή που γεννιόμαστε μέχρι τα γηρατειά μας. Απλά όταν "γερνάμε" και μένουμε μόνοι, αυξάνονται οι πιθανότητες της επίσκεψης.
Το μόνο θετικό λοιπόν όταν έχεις καταθλιπτικές τάσεις όπως εγώ είναι ότι εύχεσαι πολλές φορές να πεθάνεις. Θεωρείς το θάνατο λύτρωση. Θεωρητικά δε φοβάμαι το τέλος αλλά το βασανισμό και τη νεκροφάνεια. Η χειρότερη σκέψη που μπορώ να κάνω είναι να με θάψουν ζωντανή. Γι 'αυτό είμαι υπέρ της αποτέφρωσης.
Σχετικά με το θάνατο των άλλων, είναι για μένα πληγή. Άλλες φορές κλείνει κι άλλες, μένει ανοιχτή. Νομίζω τελικά, πως το μόνο που μας μένει είναι η μνήμη των ανθρώπων κι η υστεροφημία. Αυτή είναι που μας κρατάει αθάνατους -όμως δεν ξέρω αν θα το σκεφτώ έτσι εκείνη την ώρα.
Έύχομαι πάντως να υπάρχει και ζωή μετά, όπως ορίζουν πολλές θρησκείες.(Οι περισσότερες βασίζονται πάνω στο φόβο μας για το θάνατο, τώρα που το καλοσκέφτομαι)
Έχω πολλά αγαπημένα πρόσωπα εκεί ψηλά και πολλές υψηλές προσωπικότητες να συναντήσω.
ΥΓ: Με συγχωρείτε για την κατάχρηση.
Yannis H δεν μπορω να το συζητησω αυτο το θεμα, λυπαμαι, μου ειναι αδυνατο. Επειδη ομως καταλαβαινω την θλιψη σου, απλα και μονον...
οι τελετουργιες βοηθουν γιατι σε φερνουν σε κινηση την στιγμη του μπλοκαρισματος.
Οσο ποιο πολλα τελετουργικα χρησιμοποιει κανεις στις δυσκολες στιγμες, τοσο ποιο πολυ κινηται προς μια κατευθυνση που θα ηθελε να ειναι, ωσπου καποτε η τελετουργια να γινει συνηθεια και κομματι αυτου που εισαι.
Η "κατάρα" του ανθρώπου έγκειται στο οτι έχει επίγνωση της θνητότητάς του και στο οτι έχει τη διανοητική ικανότητα να θέτει ερωτήματα που όμως δεν μπορεί να απαντήσει.
Καλημέρα σε όλους.
miracle:
Να το θέσω αλλιώς γιατί μάλλον δεν το έθεσα σωστά.Δεν αναφέρομαι σε δυο ωραία μάτια ή στα ζουμερά αισθησιακά χείλη ή γενικώς σε ο,τιδηποτε συνιστά κομμάτι της ομορφιάς.Αναφέρομαι κυρίως στην ομορφιά που εκπέμπει ο ερωτισμός του κάθε ανθρώπου.Υπάρχουν όμορφοι (αντικειμενικά)άνθρωποι που εκπέμπουν μηδεν ερωτισμό και υπάρχουν και πολλοί με ατέλειες εμφάνισης που τραβούν σαν μαγνήτης.Και αυτο που λέω δεν είναι μονο θέμα προσωπικότητας.
Είναι θέμα αυτής της ζωώδους δύναμης που έχουμε οι άνθρωποι μέσα μας και λέγεται ερωτισμός.
Ε,αυτό το ''πράγμα'' τελος πάντων μέχρι μια ηλικία μπορείς να το έχεις.
(και παρεμπιπτόντως τα 50 που αναφέρετε θεωρούνται γηρατειά;;)
Γεωργία: Δεν βλέπω καμιά αξία στο να φιλάς έναν νεκρό – ούτε κι εγώ το έκανα, ούτε θέλω ποτέ να το κάνω. Αποστροφή; Ναι, φυσικά. Δεν θέλω να έχω σχέση με αυτό το πράγμα: όπως είπα, όσο πιο ανώδυνο, όσο πιο ξώφαλτσα το βιώσεις, τόσο το καλύτερο.
Επίσης, νιώθω βαθιά μέσα μου (καθότι και άθρησκος) ότι οι ζωντανοί μένουν με τους ζωντανούς και οι πεθαμένοι με τους πεθαμένους. Άρα, δεν βλέπω – πέρα από λόγια συμπαράστασης, που λέω κι εγώ αλλά δεν νιώθω να έχουν ουσία – τι αξία έχει το τι θα ήθελε κάποιος που έφυγε. Έφυγε και δεν θέλει πια.
Αυτοί που μένουν είναι αυτοί που συνεχίζουν να θέλουν. Γι’ αυτό και, παρόλη την απέχθειά μου προς το θάνατο, έγινα δωρητής σώματος εδώ και 20 χρόνια. Αν φύγω, τουλάχιστον ας ζήσουν κάποιοι άλλοι καλύτερα. Είναι το μόνο δώρο που μπορώ να κάνω από εκείνη τη θέση. Δεν καταλαβαίνω την ταφή ή την αποτέφρωση – εδώ πεθαίνουν ή φυτοζωούν άνθρωποι που μπορούν να σωθούν με μια εντελώς λογική και ανώδυνη προσφορά.
Vista: απορία είναι – γι’ αυτό και την εξέθεσα δημόσια. Η λύπη είναι ιδιωτική. Και, επέτρεψέ μου να διαφωνήσω: η άποψη ότι ‘τα έθιμα σε κρατάνε σε κίνηση’ δεν με πείθει...
""ΔΕΝ είν' ο θάνατος που με τυραννάει, είν' η στιγμή που περνάει και χάνεται...""
Το πένθος και ο εγωισμός πάνε παρέα;
Αυτό είναι κάτι που πάντα με απασχολούσε. Λυπάμαι που δεν μπορώ να το στηρίξω με αναφορές νεκρών.
Ενώ δεν γνωρίζουμε τι συμβαίνει μετά θάνατον, αν δηλαδή συμβαίνει κάτι, μιλάμε για κάτι το απολύτως άγνωστο σαν να είναι κάτι απολύτως κακό. Γιατί;
Για τα γηρατειά αλλά και κάθε μορφής ανημπόρια, στενοχωριέμαι και αγχώνομαι (δεν τρομάζω πάντως). Ομως, αν είναι να έρθει ξαφνικά, μάλλον περιέργεια μου γεννάει παρά άλλο συναίσθημα.
Οπως προείπαν άλλοι, αρκεί να έχω φροντίσει για όσους αφήνω πίσω, όσο αυτό είναι δυνατόν φυσικά.
Κατά τα άλλα, η ζωή είναι γλυκειά (την Ευριδίκη δεν τη γνώρισα).
Regina, εξαρτάτε από το αν θα είσαι εντός του κανόνα ή θα αποτελείς εξαίρεση.
Yannis H δεν θελησα να πεισω, ειπα αυτο που ξερω απο την δικια μου εμπειρια. Το δικο μου πενθος δεν το εζησα γιατι μου εφυγε καποιο ατομο απο θανατο αλλα λογω χωρισμου.
Οι τελετουργιες με βοηθησαν να παραμεινω στην κινηση, να κανω πραγματα για να προχωρησω, παρα να παραμεινω στην αναμνηση του χαμενου και στην θλιψη του περασμενου.
Εμενα προσωπικα με βοηθησε, για αλλους δεν ξερω...
@Γεωργία Μ
Θα μπορούσε κανείς να το τραβήξει κι άλλο... Οταν χάνεις κάτι αγαπημένο, στεναχωριέσαι - σύμφωνοι και, όπως είπες, ανθρώπινο. Ομως δεν είναι το μόνο συναίσθημα. Για παράδειγμα, αν σου αρπάξουν ένα παιχνίδι, εκνευρίζεσαι ίσως. Αποφεύγω τις κηδείες αλλά, σε όσες έχω πάει, δεν άκουσα κανένα να λέει "που πας ρε βλάκα, πώς θα πληρώσω το νοίκι τώρα".
Σεβασμός στη μνήμη του νεκρού; Αν αυτό δεν είναι καθαρή υποκρισία, δεν ξέρω τι άλλο μπορεί να είναι.
μία ματιά περί θανάτου:
"Ααααχχχχ Φώτη μου, άααχχχ μωρέ Φώτη μου σήκω μωρέ Φώτη μου, πως θα πηγαίνουμε τώρα Φώτη μου για ιππασία; "
Όλοι κοιτάχτηκαν μεταξύ τους και οι περισσότεροι έπνιξαν ένα γέλιο που τους κάθισε στο λαιμό. Πονηρές ματιές γεμάτες υπονοούμενα για εκείνη την ιππασία διασταυρώθηκαν, από τη μία άκρη του δωματίου μέχρι την άλλη, ανάμεσα στους παρευρισκόμενους.
Στη μέση του δωματίου η νεκρική κάσα με τον πεθαμένο νέο άντρα-γύρω στα 45 του- και από δίπλα του, κρεμασμένη σχεδόν στο φέρετρο, η Μαντώ, η γυναίκα του καλύτερου φίλου του νεκρού. Ξανθούλα, κοντούλα με πρόσωπο στρογγυλό και λίγο πεταχτά αυτιά, σούφρωνε με σπαραγμό τα γεμάτα χείλη της καθώς έκλαιγε με αληθινό θρήνο.
Τα δάκρυα είχαν γεμίσει κάθε σημείο του προσώπου της και ένα αναφιλητό έρχοταν ανά τακτά χρονικά διαστήματα για να ταρακουνήσει βίαια το πλούσιο στήθος.
Πιο πέρα ο άντρας της όρθιος στην πόρτα κοιτούσε με οδύνη τον φίλο του που κείτονταν άψυχος μέσα σε ένα κουτί, έτοιμος να χωθεί για πάντα στη γη. "Αχ, μωρέ Φώτη" μονολογούσε συνεχώς ρουφώντας τη μύτη του.
Ακούγοντας την αγωνιώδη και γεμάτη λυγμό ερώτηση της γυναίκας του περί ιππασίας κούνησε συγκαταβατικά το κεφάλι του, σαν σε ανάμνηση κάποιων στιγμών αξέχαστης ιππασίας.
"Μωρή τι λέει τούτη εδώ; Κάναν ιππασία με τον συγχωρεμένο; "σκούντησε η Μαρία την Αργυρώ. Και οι δυο κάθονταν στη δεύτερη σειρά με τις καρέκλες, σε προνομιακή θέση δηλαδή, κοντά στον νεκρό, θέση που τους επέτρεπε να ακούνε όλα όσα μουρμούριζαν εκείνοι που έδιναν τον τελευταίο ασπασμό.
Η Αργυρώ έσφιξε δυνατά τα χείλια της για να μη γελάσει και έκανε ένα επιτακτικό σουτ στη διπλανή της, αλλά μετά από λίγα δευτερόλεπτα δεν άντεξε και έγειρε προς το αυτί της:
- Καλά και κάναν ιππασία κι οι τρεις μαζί;
Τι γέλιο ήταν αυτό που θέλησε να ξεσπάσει απότομα από μέσα τους και με πόση δυσκολία το συγκράτησαν! Δαγκώναν και ξαναδαγκώναν τα χείλη τους.
"Νάτα και ιππασία ο Φώτης! " είπε μες στο αυτί του Γιάννη ο Πανούσης.
"Το θέμα είναι ποιον ίππευε ή ποιος ίππευε ποιον! "
Βρε τι πάθανε! Εκεί που ήρθανε να κλάψουνε, εκεί θα σκάγανε στο γέλιο και θα γίνονταν ρεζίλι κιόλας! Γρήγορα γρήγορα ο Πανούσης έσπρωξε προς τα έξω τον Γιάννη για να μην πάρει κανείς χαμπάρι ότι δεν μπορούσαν να κρατηθούν από τα γέλια.
Εν τω μεταξύ η Μαντώ εξακολουθούσε να σπαράζει δίπλα από το φέρετρο με σπαραγμό απέραντο, σαν να ήταν ο δικός της άντρας που είχε χαθεί και όχι ο ξένος.
Δεν άργησαν όλοι να αρχίσουν να κοιτάζουν περίεργα μια τη Μαντώ μια τον άντρα της, μα εκείνος ατάραχος, σε έναν δικό του κόσμο θαρρείς, εξακολουθούσε με το κεφάλι γερμένο να μουρμουρίζει "Φώτη, αχ Φώτη" και να μη δίνει σημασία σε τίποτα.
Μερικοί κούνησαν αποδοκιμαστικά το κεφάλι τους. Ο άντρας της Μάντως δεν ήταν και ιδιαίτερα γνωστός για οποιαδήποτε εκδήλωση εξυπνάδας, παρά μόνο για το ήσυχο του χαρακτήρα του.
Ευτυχώς που ο Φώτης δεν είχε αφήσει χήρα γιατί τότε θα εκδηλώνονταν "διπλωματικό" επεισόδιο για το ποια από τις δυο μοιρολογάει περισσότερο. Η χήρα ή η Μαντώ;
"ΣΗΚΩ Φώτη μου, σήκω πάνω, ΣΗΚΩ να δεις τους φίλους σου που σε χαιρετάνε! " ξέσπασε ξαφνικά η Μαντώ με ένα θρηνώδες ουρλιαχτό που έκοψε τη μιλιά σε όσους ήταν μέσα στο δωμάτιο.
Μέχρι και η μάνα του Φώτη ανασήκωσε το κεφάλι της από το φέρετρο και ψιθύρισε κάτι στο αυτί της κόρης της και εκείνη με τη σειρά της έκανε σήμα με τα μάτια στην ξαδέλφη της τη Μέλπω απέναντι της να βγάλει έξω τη Μαντώ. Εκείνη υπακούγοντας στο σιωπηλό νεύμα πλησίασε στο φέρετρο και τράβηξε μαλακά τη Μαντώ από το μπράτσο λέγοντάς της "πάμε λίγο έξω να πάρεις αέρα".
Και σκούπισε η Μαντώ τα μάτια της και αναστέναξε αναστεναγμό βαθύ, γεμάτο λαχτάρα που προσπαθεί να σβήσει. Ανασηκώθηκε και αφού χάιδεψε τα σταυρωμένα χέρια του πεθαμένου, την πιάσανε πάλι τα κλάματα νιώθοντας την παγωμένη του σάρκα.
"Έλα, έλα " της έκανε ανυπόμονα η Μέλπω και ξανατραβώντας την κατάφερε σιγά να τη βγάλει έξω στην αυλή, όπου ήταν μαζεμένοι και άλλοι συγγενείς και άλλοι φίλοι.
Στα κρυφά της κατάφερε μια μικρή τσιμπιά στο εσωτερικό μέρους του μπράτσου, εκεί που είναι το κρέας και που πονάει περισσότερο. Η Μαντώ πετάχτηκε με μια μικρή κραυγή καθώς η τσιμπιά της έστριψε για τα καλά το δέρμα και κοίταξε περίεργα τη Μέλπω.
"Προχώρα " έκανε κοφτά εκείνη "πάμε πιο κάτω"
Και κατέβηκαν την κατηφόρα που ξεκινούσε από την αυλή. Βγήκαν στο δρόμο περνώντας τη χαμηλή μαύρη καγκελόπορτα και εκεί η Μέλπω μπόρεσε και ξεφύσηξε ανακουφισμένη.
"Δε μου λες, έχεις τρελαθεί; "
"Τι; Τι έκανα; "ψέλισσε η Μαντώ και ανήσυχη έψαξε για τσιγάρα στις τσέπες του τζιν μπουφάν της.
Ηδονικά ρούφηξε τον καπνό του πρώτου τσιγάρου μετά από αρκετή ώρα και αγκάλιασε με τα παλάμες της τα μπράτσα της τρίβοντάς τα. Το κρύο περόνιαζε.
"Τι έκανες; Λίγο ακόμη και θα τον φιλούσες στο στόμα"
"Κρυώνω" παραπονέθηκε μονάχα η Μαντώ και έτριψε πιο δυνατά τα μπράτσα της.
"Κάνεις πως δεν ακούς; "
Η Μαντώ αντί να απαντήσει ξαναρούφηξε το τσιγάρο της και τα μάτια της ατένισαν μελαγχολικά τον απέναντι σκοτεινό όγκο των βουνών.
"Πάει ο Φώτης... Γαμώτο... " ’’Ένας νέος λυγμός συντάραξε το σώμα της αλλά της τον έκοψε μεμιάς η Μέλπω.
"Τι τον είχες το Φώτη εσύ; Είμαι πρώτη του ξαδέλφη και δεν κάνω έτσι. Ούτε η αδελφή του δεν κάνει έτσι. Μόνο η μάνα του και εσύ... Και καλά η μάνα του, αλλά εσύ; Τι είναι αυτά που έλεγες για ιππασίες μπροστά σε όλον τον κόσμο; "
"Του άρεσε πολύ του Φώτη η ιππασία" αναστέναξε αινιγματικά η Μαντώ και ατένισε εκ νέου τον ορίζοντα.
"Ποια ιππασία μωρέ; Τι λες; "
Η Μέλπω δεν μπορούσε με τίποτα να καταλάβει την Μαντώ. Το μόνο που ήξερε είναι ότι η συμπεριφορά της δεν ήταν η πρέπουσα -για γυναίκα του καλύτερου φίλου του κιόλας -και ειδικά μπροστά σε τόσο κόσμο.
Και δε θυμόταν τον ξάδελφό της να κάνει ιππασία. Άλλο πάλι και αυτό! Ιππασία ο Φώτης; Ο κοντινότερος ιππικός όμιλος ήταν στην Κόρινθο, στην περιοχή της Κουτουμάτσας*, δηλαδή μισή ώρα με το αυτοκίνητο και ο Φώτης απ’ ότι ήξερε η Μέλπω δεν ανέβαινε στην Κόρινθο, ειδικά από τότε που τα χάλασε με μια Κορίνθια με την οποία ήταν χρόνια μαζί.
"Ποια ιππασία, τι λες; Έκανε ιππασία ο Φώτης; Θα με τρελάνεις; Ούτε σε γαϊδούρι δεν είχε ανέβει. "
Τα μάτια της Μαντώς θόλωσαν κι ένα τρεμάμενο γουργουρητό λυγμού βγήκε από το στήθος της προς τα έξω. Πέταξε το τσιγάρο κάτω, το πάτησε με το μποτάκι της και αναστέναξε πάλι βαθιά.
"Αχ, και πόσο καλά ίππευε ο Φώτης... Πόσο καλά... Τι καβαλάρης... Από τους λίγους... Σαν έσφιγγε τα πόδια του τριγύρω και χτύπαγε τα καπούλια... αχ... "
Και συνεχίζοντας να αναστενάζει κούμπωσε μέχρι πάνω το μπουφάν της και προχώρησε προς την αυλή, αφήνοντας τη Μέλπω πίσω.
Regina, αυτή η μακριά σκηνή δεν είχε σχέση με το θάνατο - αλλά με την κηδεία, μία τελετουργία που πολλές φορές ξεσπάει στο γκροτέσκο, ακόμα και από αντίδραση.
Προσωπικά δεν πηγαίνω σε κηδείες (ούτε σε γάμους ή βαφτίσια) γιατί πέρα από το ότι με ενοχλούν οι θρασύτατοι ψαλμοί (αυτοί με τις αμαρτίες τις υποχρεωτικές) είναι μονότονες τελετές, πάντα ίδιες. Τους νεκρούς μου τους αποχαιρετώ στην μοναξιά της θύμησής τους.
Επιθυμώ άλλωστε να μην έρθει κόσμος και στην δική μου κηδεία (ελπίζω αποτέφρωση) πλην μερικών στενών φίλων και δικών. Έχω παρακαλέσει η αναγγελία να γίνει μετά.
Πριν από λίγα χρόνια είχα πει σε μια συζήτηση «ακόμα και τώρα να πεθάνω, ξέρω πως έχω ζήσει πράγματα , που πολλοί δεν έχουν καν τολμήσει να τα ονειρευτούν και πως αγάπησα και αγαπήθηκα με πάθος». Έτσι, συνεχίζω το ταξίδι, αλλά με ευγνωμοσύνη και τα μάτια ορθάνοιχτα. Όσο παει. Μετά; Δεν κρύβω πως έχω και μια απέραντη περιέργεια για το «μετά». Αν υπάρχει βέβαια.
Δεν νιώθω το θέμα ως "πένθιμο" . Ο Θάνατος, έρχεται μόνο στους ζωντανούς.
Ας σκεφτούμε πως αύριο, είναι η πρώτη μας μέρα. Και είναι.
Αύριο, είναι η πρώτη μέρα της ζωής που μας απομένει. Ας την τιμήσουμε δεόντως, ως τέτοια.
Παλαιότερα δεν πήγαινα κι εγώ ως κηδείες.Τώρα πια πηγαίνω για να παρατηρώ.
δύσκολο.. δύσκολο το θέμα.. δική μου αίσθηση είναι πως αν νιώσω ζωντανή δε θα με φοβίζει ο θάνατος.. στο τώρα με φοβίζει.. κι ο φόβος δε μ'αφήνει να πεθάνω.. ...κι αν δεν πεθάνω πως θα ζήσω;
Πάντως είναι εκπληκτικό πως η γενικότερη συζήτηση από τα γηρατειά πέρασε μόνο στον θάνατο.
Regina: Ναι είναι ενδιαφέρουσα αυτή η τροπή. Ωστόσο είναι φυσική.Πάμε κάπου να δούμε την δύση του ηλίου (το γήρας της ημέρας). Ωστόσο γνωρίζουμε ότι θα έρθει ο Θάνατος-η νύχτα. Και κατά κανόνα, μετά το βούτημα ηλίου στον ορίζοντα, μένουμε εκεί, με τις ανταύγειες τις χρυσές στα μάτια, ακίνητοι για ώρα. Μνήμη.
Στο θεμα γηρατειά...
οταν ημουν 12 χρονων ετυχε να γνωρισω τον πατερα μας γνωστης, (θα ηταν 80;) ο οποιος ειχε παθει εγκεφαλικο και ηταν απο την μια πλευρα παραλυτος. Τοτε τρομαξα και σκεφτομουν, οτι θα ηθελα να ζησω μονον μεχρι τα 30 για να μην μου συμβει και εμενα αυτο. Τωρα βεβαιως στα 35 ξερω οτι πρωτον ολα ειναι σχετικα και οι αρρωστιες ερχονται ανεξαρτητα ηλικειας, οτι θα ειχα χασει απειρες εμπειριες αν δεν ημουν εδω τα τελευταια 5 χρονια (το παιδι μου δεν θα υπηρχε τωρα) και οτι ειμαι τοσο ερωτευμενη με την ζωη που δεν θελω να αφησω τους φοβους να μου την κυριευσουν και να με τραβηξουν μακρια της.
Ανεξαρτητα ηλικειας.
@mice and a pipe κουραγιο, ο ηλιος βρισκει παντα τροπο να ξετρυπωσει και να εμφανιστει, ανεξαρτητα ποσο χρονο και αν χρειαστει, θα ξαναβγει!
"Ο μέν γέρων νέος υπήρξε, ο δε νέος άγνωστο ει ες γήρας αφήξετο"
εκτός από την καταστροφή της ύλης, της σάρκας υπάρχει και η καταστροφή του πνεύματος. γηρατειά δεν είναι μόνο το να χάνεις το όμορφό σου δέρμα. είναι να χάνεις το μυαλό σου, να χάνεις τις αισθήσεις σου μια μια σαν αποξεραμένα φύλλα.
δεν μπορώ να διαλέξω τι είναι πιο ανώδυνο. να φύγεις με συνείδηση ή χωρίς...
mice and a pipe: καλά να πάθεις που δε μ' αγαπάς. λέει ο κόσμος μια λέξη, προσφέρει ένα φιλί, ένα κέρασμα μπετονιέρας.
-
όμως ο καπιταλισμός καταπιέζει τις ψυχοπαραδαρμενοπούλες και τις αφήνει καραβομουνόπανα μέσα στο γενικό μικροαστικό τοπίο των ανέμων. και είναι στείρες οι περισσότερες και της τέχνης δίχως τσουγκράνα κι όταν έρθει η αγάπη ρωτάνε τις ει, περάσατε καλά στα παρασκήνια και τέτοια. οι γκαζόζες της κυκλικής αφέλειας επιδεικνύονται χαπακωμένες. ο πόνος της ολότητας θερίζει με τα εξαπτέρυγα. γίνεται η ζωή μου ξένη. και είναι ευτυχισμένος ο εκάστοτε σαλπιγκτής που εγεύτηκε τη μητρότητα και τη χαρά του αναδασμού της αντιύλης. και μένουν οι άξιοι επίγονοι σαν τα σφαχτάρια του λόγου του Κυρίου στα δέντρα πάνω κρημνισμένα.
Ενα πραγματικα αισιοδοξο βιβλιο ειναι του κικερωνα,το ΟΤΑΝ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ,που νομιζω οτι γραφτικε μετα τον θανατο τηs κορηs του.
newlens.to im bird now πολυ καλο(ταιριαζει με τοθεμα).Tο ακουω και παρακολουθω την συζητηση για το πολυ ενδιαφερων θεμα.
Avellaneda said...
@Νίκο Δήμου,
Εσύ δεν έχεις ουδέ μιαν άσπρη τρίχα στην ψυχή σου
Πραγματικά νιώθω πιο νέος τώρα από ότι ήμουν στα είκοσι. (Συντηρητικός τότε, σχολαστικός, πως μου το είπαν εχθές ...σφιχτοκώλης).
Και είναι δύσκολο να βολέψεις ένα ζωντανό και άφθαρτο πνεύμα μέσα σε ένα σώμα που - τι να κάνουμε - έχει τις φθορές του.
Κάθε φορά που συνειδητοποιώ την ηλικία μου ξαφνιάζομαι! Και δύο λεπτά μετά την έχω ξεχάσει.
Γι αυτό μου αρέσει εδώ στο blog - κάνοντας δικτυακή συζήτηση και παρέα με νέους μπορώ να νιώθω κι εγώ νέος. Αν παίζαμε μπάλλα θα είχα πρόβλημα....
(Ka)Titi-ka, Σ:)))) (μού θυμίζει το προφίλ μου...)
Ραφφινάτο ερωτηματικό, η στιγμή ΔΕΝ περνάει και ΔΕΝ χάνεται. Η Στιγμή είναι αιώνια.
Επικουρικό p_aris, δεν τίθεται θέμα για τον Θάνατο, που είναι κάτι σαν τον Ύπνο, μόνο χωρίς όνειρα, και χωρίς ξύπνιο. Το πρόβλημα για μένα είναι για την στιγμή της μετάβασης, όταν σβήνει απότομα η Στιγμή που έλεγα πριν στην Ραφφ, και γι'αυτούς που μένουν πίσω...
Δον Γάτο, η ηλικία δεν υπάρχει. Είναι μια σύμβαση όπως και - σχεδόν - όλα τα άλλα. Το ξέρω πολύ καλά ότι το ξέρεις πολύ καλά, απλά σου το θυμίζω....
Σ;)
Το σημερινό θέμα,κύριε Δήμου,μου θύμισε ένα από τα ομορφότερα,κατά τη γνώμη μου,κείμενα σας.Το "Ψυχοσάββατο" απο το ΠΑΡ'ΟΛΑ ΑΥΤΑ.Λέτε εκεί "Θηρίο η ζωή ανήμερο,άπληστο,ανίκητο.Από τη ρωγμή του τάφου χόρτο,από τη σκληρή πέτρα λουλούδι,από τον πόνο πόθος".Και έτσι νομίζω πως είναι...Και όταν έρχεται μια βαριά αρρώστια,βλέπεις ανθρώπους που μέχρι τότε στη ζώη τους φάνηκαν αδύναμοι,που σκέφτονταν το ενδεχόμενο της αρρώστιας ή του θανάτου και παρέλυαν από το φόβο, να βρίσκουν ξαφνικά τεράστια δύναμη και να αντιμετωπίζουν τον πόνο,το επικειμένο θάνατο ,με μια πρωτόγνωρη αξιοπρέπεια..Και να αναρωτιούνται "Αυτό ήταν όλο?Αυτό ήταν που φοβόμουν σε όλη μου τη ζωή?"Και επιπλέον να τους βλέπεις να ζούν όλο και πιο έντονα,να κάνουν όλο και περισσότερα πράγματα παρότι βλέπουν το θάνατο να πλησιάζει..."'Αγρια,σκληρή,όμορφη,τρελή,άδικη,ανήθικη,ανόητη,τρυφερή,υπέροχη,τραγική,άνιση ζωή"
Ο μεγαλητεροs φοβοs του ανθρωπου ειναι αυτοs του θανατου.Ολα τα αλλα ειναι συγκαληψειs.Αν καποιοs φοβαται κατι αλλο πιο πολυ απο τον θανατο τοτε οταν θα ερθει αυτο που
φοβαται γιατι δεν αυτοκτονει;
"Φοβομαστε χιλιαδεs πραγματα,τουσ πονουs,τουσ δικασταs,την καρδια μαs,,φοβομαστε τον υπνο,φοβομαστε να ξυπνησουμε,φοβομαστε τη μοναξια,το κρυο,την τρελα,το θανατο-κυριωs αυτον,το θανατο"ερμαν εσσε.
Ο Σαλταρω στο κενο,εγινε σαλταρω στο κενοταφιο;.Προσαρμοστικε στο θεμα.
εμείς πάλι φοβόμαστε τη σιωπή που δεν κλείνει μέσα της χαρά
mice and a pipe: αύριο η φλόγα σβήνει. όμως μην τρομάζεις και μη λύνεις τα μαλλιά σου σαν να σε φυτεύουν στον έβδομο ουρανό. και μη φοβάσαι το θάνατο, γιατί σ' αγαπώ.
Επανορθώνω.Για κάποιον ανεξήγητο λόγο,το προηγούμενο μήνυμα μου στάλθηκε κουτσουρεμένο.Οι δύο τελευταίες γραμμές από το "Ψυχοσάββατο" του Ν.Δ. ολοκληρωμένες ειναι
"Αγρια,σκληρή,όμορφη,
τρελή,άδικη,ανήθικη,
ανόητη,τρυφερή,υπέροχη,
τραγική,άνιση ζωή"
nibelugen, τώρα το είδα:
"Αύριο, είναι η πρώτη μέρα της ζωής που μας απομένει. Ας την τιμήσουμε δεόντως, ως τέτοια. "
Διαφωνώ ριζικά. Όχι αύριο, φίλε μου, όχι αύριο. ΣΗΜΕΡΑ είναι η πρώτη και η τελευταία μέρα της ζωής μας....
μας αρέσει μια ποίηση του τηλέμαχου χυτήρη που μελοαπαύτωσαν οι χαΐνηδες και λέγει:
ο έρωτας κι ο θάνατος
ίδια σπαθιά βαστούνε
άιντες παράπονο βαν χέλσινγκ
κι οι δύο με τρόπο ξαφνικό
αμάν ταρταρούγα ναγκασάκι ξαφνικό
και ύπουλο χτυπούνε
όταν φιλώ τα χείλη σου
αμάν αμάν στέλλα μπεζεντάκου
μουδιάζει το καυλί μου
άιντες πεντάθυρό μου
σπαγγετερίες και κουνούπια
και μες στου ονείρου το γιαλό
χάνομαι γιασεμί μου.
Και είναι πλέον εμφανώς ολοφάνερο ότι η ποίηση καταργεί το θάνατο.
Πριν από χρόνια πέθανε ο πατέρας μου. Δεν είχε προλάβει καλά-καλά να μπει στην τρίτη ηλικία. Από τότε βλέπω τα πράγματα με άλλο μάτι. Παλιά έβλεπα έναν ογδοντάχρονο και τον "λυπόμουνα". Τώρα, για μένα ο ογδοντάχρονος δεν είναι για λύπηση. Ίσα-ίσα είναι κάποιος που δεν πέθανε νέος από καρκίνο. Μακάρι να φτάσω κι εγώ τα ογδόντα.
"εκτός από την καταστροφή της ύλης, της σάρκας υπάρχει και η καταστροφή του πνεύματος. γηρατειά δεν είναι μόνο το να χάνεις το όμορφό σου δέρμα. είναι να χάνεις το μυαλό σου"
Και φαντάζεσαι να υπάρχει ζωή μετά θάνατον; Θα πεθάνεις ενώ τα έχεις χάσει και θα είσαι γκαγκά for all eternity! :P
"Οι τελετές που είχαν καθιερώσει οι κλασσικοί Επικούρειοι στην μνήμη των αγαπημένων συντρόφων που είχαν φύγει από τη ζωή, αντί για μελαγχολικά μνημόσυνα και καταγραφές θανάτων, ήταν εύθυμες γιορτές όπου εξυμνούνταν η ζωή του εκλιπόντος." - «Ο ΕΠΙΚΟΥΡΟΣ στον 21ο ΑΙΩΝΑ», θύραθεν
Γι' αυτό θέλω να μην πηγαίνω σε κηδείες... θέλω να χαμογελώ όταν σκέφτομαι τα άτομα που πέθαναν.
Please smile, smile when you thing about me που λέει και το άσμα και αυτό θέλω να κάνω.
Megadeth - A tout le monde
Don't remember where I was
I realized life was a game
The more seriously I took things
The harder the rules became
I had no idea what it'd cost
My life passed before my eyes
I found out how little I accomplished
All my plans denied
So as you read this know my friends
I'd love to stay with you all
Please smile when you think of me
My body's gone that's all
A tout le monde
A tout mes amis
Je vous aime
Je dois partir
These are the last words
I'll ever speak
And they'll set me free
If my heart was still alive
I know it would surely break
And my memories left with you
There's nothing more to say
Moving on is a simple thing
What it leaves behind is hard
You know the sleeping feel no more pain
And the living are scarred
Η καλύτερη λύση είναι να προσποιηθείς ότι δεν θα πεθάνεις ποτέ... μπορείς όμως να ξεγελάσεις τον εαυτό σου; Αν τα καταφέρεις μπορείς να ζήσεις ευτυχισμένος ή τουλάχιστον να διώξεις μια από τις αιτίες που προκαλούν δυστυχία.
αυτούχτουν: τα λόγια σου τα ερωτικά θίχτουν με ευλάβεια μια μεγάλη κατηγορία συνανθρώπων μας: τους καρκινοπαθείς. οι καρκινοπαθείς έχουν προσφέρει στον πολιτικό μας πολιτισμό γενικώς. ας θυμηθούμε: ευαγόρας παλληκαρίδης, αναστασία μουτσάτσου, κωνσταντίνος στεφανόπουλος. άλλοι καρκινοπαθείς γράφουν τα ελεγεία των στις θάλασσες του ύπνου μέσα στις εντατικές και δημοσιεύονται και χαλαρώνει ο σφιγκτήρας του νίκου καζαντζάκη και γράφεται ψηλά με καπνό στον ουρανό: δεν νηστεύω ραδιενέργεια, δεν πιστεύω τίποτα, είμαι το κωφήνι του Άδη. άλλοι πάλι καρκινοπαθείς ασχολούνται με την κινηματογραφική τους λαιμητόμο ταΐζοντας τις ερυθρές κόμπρες με βατόμουρο. άρα συμφωνούμε: ο διάπλους του Σουέζ αποτελεί οριακή συνθήκη.
Πρέπει να πεθάνεις
πριν πεθάνεις
για να μην πεθάνεις
όταν πεθάνεις
αγιορείτικο ρητό
η βέφα είναι θέμα. όπως και η τριβή της. δεν είναι η βέφα μια διακόρευση ευρυζωνικού δικτύου και ταχυπαλμία νεωκόρης. αντλεί τον θεσμικό της κυνόδοντα από τους κινέζους βρικόλακες που έδωσαν τα εντευκτήρια της μάχης στους υπονόμους. ο παντελής πρεβελάκης, ως παντελής, έγραψε το για το γεώργιο γεωργίου ότι τον είχε ταλανίσει για τη ζωή όταν εκείνος στο στρατό και η λάσκαρη στη μπουμπουλίνας. σε αυτό εδώ το σημείο σέλας παρεμβαίνει η βέφα με το σταριλίκι της, έτσι που αν δόκιμάσεις μια τροφή κατά τα λοιπά μαγειρεμένη από την Εκείνη να απευθύνεσαι στο σταύρο ξενίδη κράζοντας: δεν ήτο θάλπος.
limbertarian: «Ο ΕΠΙΚΟΥΡΟΣ στον 21ο ΑΙΩΝΑ», του ERIC ANDERSON Εκδόσεις θύραθεν, αρκετά ενδιαφέρον πόνημα. Αλλωστε περισσότεροι αλλοδαποί ασχολούνται με τους δικούς μας φιλόσοφους παρά συνέλληνες!
stamatina: 0044 131 6621175 αν ξελιγώνεσαι για μένα.
είναι γελοίο να παύει να αναπνέει κανείς. αποχωρούν οι νύχτες του έρωτα και μένει η τηλεόραση ανοιχτή να φωτίζει τη φαλάκρα της ΓΣΣΕ με το φως το γαλανό, γίνεται το τασάκι γεμάτο παρανυχίδες, εκποιούνται τα χρυσαφικά της στέλλας καζαντζίδου. απέραντη η φρίκη να νιώσεις ότι σε παίρνει η θάλασσα. τραγικωμωδία με σεξουαλικούς πολλαπλασιαστές ό,τι ζούμε. είναι γελοίο να υπάρχει κανείς. να περπατάς μέσα στους δρόμους και να περνάς ξυστά από γραφεία dromeas να χτυπάς τα γόνατα σου χαρωπά πάνω σε ξύλα μέσα στο σπίτι και να ψάχνεις το αστροπελέκι σου στα χόρτα. ήρθαμε για να προσεγγίσουμε την αλήθεια. ήρθαμε για να μας δει ο ήλιος. λέγουν το σύμπαν άκρη μιας τρίχας ποντικιού ότι είναι. ήρθαμε να δηλητηριάσουμε τα ποντικάκια. ηλεκτρίζει η ακίδα μας. πόσο μελάνι
Η λογική λέει ότι << μετα >> δεν θα υπάρχει τίποτα...μηδεν ( βέβαια τίποτα δεν αποκλείεται ) .
Οι άνθρωποι έχουν καταφέρει και έχουν απωθήσει την ιδέα του θανάτου,είτε καταπίνοντας το χάπι που τους προσφέρει η εκάστοτε θρησκεία ,είτε απο άμυνα( π.χ δεν το σκέφτομαι γιατι δεν βγάζω άκρη,δεν το αντεχω κτλ.. ).Ακούμε στις ειδήσεις θανάτους και περνάνε μπροστα μας σαν αριθμοί αδιάφοροι.Μάλλον δεν έχουμε εκτιμήσει το θάνατο με συνέπεια να μην εκτιμούμε τη ζωη.Απο έλλειψη ζωής πάσχουμε !
Αλλά η ιδέα του << μετα >> δεν με προβληματίζει τόσο...η ιδέα της προηγούμενης παρακμής όμως είναι απάνθρωπη.Είμαι σε νοσοκομείο και έρχομαι συνέχεια σε επαφή με ηλικιωμένους.Η παρακμή τους εξευτελίζει σαν υπάρξεις...Κάτι πολύ χαρακτηριστικό( χτυπάει πολύ η αντίθεση του πριν και του μετα ) είναι η θέα των γεννητικων τους οργάνων,μια παρηκμασμένη εικόνα που σε κάνει να συνειδητοποιεις πολλα.Το σημείο που κάποτε δήλωνε την πυγμή,το σφριγος και την ακμή τώρα είναι για λύπηση.Η στύση που δήλωνε ζωή ειναι ανάμνηση και το μόνο παρόν η ανημποριά.Για να μη μιλήσω για την παρακμή του μυαλού...
Θυμώνω στον θεό.Τον επινοώ για να έχω κάποιον να θυμώσω.Θυμώνω με το αναπότρεπτο του τέλους και της προηγηθείσας παρακμής.Θυμώνω με το ανεκπληρωτο του έρωτα.Θυμώνω για όποιον πονά...Του έχω μαζέψει πολλά!!!
Κ. Δήμου τι εννοείτε έχουν εκδοθει ποιήματα που γράψατε μετα τα 65 ? Σε ξεχωριστό βιβλίο(και αν ναι τι εκδοσεις,δεν έχω βρει τετοιο βιβλιο)? Ή αναφέρεστε στα καινουργια που περιεχετε στην ιστοσελίδα σας και έχετε συμπεριλάβει κάποια απο αυτά στο << οι δρόμοι μου >> και στα << 50 χρόνια >> ?
stamatina: γνωρίζω το βιβλίο του Yalom. Αλλά πολλές δεκαετίες πριν από τον Yalom, τα χρόνια που σπούδαζα στην Γερμανία, είχα διαβάσει τον ίδιο τον Schopenhauer. Έκτοτε παραμένει από τους πιο αγαπημένους μου. Εκτός από μεγάλος φιλόσοφος ηταν και υπέροχος στυλίστας. (Ο Borges έγραψε ότι έμαθε γερμανικά μόνο και μόνο για να απολαύσει την πρόζα του Schopenhauer).
Θυμίζω, μιά και αναφέρεται ο Επίκουρος τα λόγια του:
«Ο θάνατος ουδέν προς ημάς – το γαρ διαλυθέν αναισθητεί – το δε αναισθητούν ουδέν προς ημάς».
Με τα λόγια αυτά ο Επίκουρος περιγράφει (ή και ξορκίζει) τον θάνατο. «Ο Θάνατος δεν έχει καμία σχέση με μας – διότι αυτό που βρίσκεται σε διάλυση δεν έχει αίσθηση – και ότι δεν έχει αίσθηση δεν μας αφορά πια».
Και σε ένα άλλο χωρίο, στην περίφημη «Επιστολή προς Μενοικέα» γράφει: «Το φρικωδέστατον ούν των κακών ο θάνατος ουδέν προς ημάς, επειδήπερ όταν μεν ημείς ώμεν, ο θάνατος ου πάρεστιν, όταν δε ο θάνατος παρή, τότε ημείς ουκ εσμέν». («Γιατί όσο εμείς υπάρχουμε, ο θάνατος δεν υπάρχει, κι άμα έρθει ο θάνατος εμείς δεν υπάρχουμε»).
Τον συλλογισμό του Επίκουρου έχει εκφράσει με δικά του λόγια και ο σύγχρονος φιλόσοφος Ludwig Wittgenstein: “Death is not an event in life: we do not live to experience death”, έγραψε στο Tractatus. (Ο θάνατος δεν είναι ένα γεγονός της ζωής – δεν ζούμε για να έχουμε την εμπειρία του).
Για μένα όλα αυτά είναι σοφίσματα - όπως είπα και πριν το πρόβλημα είναι το "θνήσκειν".
Cobden το πρόβλημα του θανάτου με αποσχολεί πολλά χρόνια. Υπάρχει ένα ποίημά μου:
Εναλλακτικά σενάρια θανάτου
ΟΙ ΦΟΒΕΡΕΣ ΣΥΜΠΤΩΣΕΙΣ!
Γράφοντας σήμερα το πρωί για το νεκροταφείο της Ερμούπολης δεν γνώριζα (το έμαθα προ πέντε λεπτών) ότι πριν δύο μέρες κηδεύτηκε εκεί ένας σπουδαίος άνθρωπος - η ψυχή και ο νούς της Ερμούπολης. Ο Μάρκος Δ. Φρέρης, σοφός λόγιος και έντιμος άνθρωπος που με τιμούσε με την φιλία του, έφυγε ξαφνικά στα 56 του χρόνια.
Είμαι συγκλονισμένος.
"Η ζωή είναι γλυκιά όταν λείπει ο φόβος του θανάτου" - Διογένης Οινοανδέας
Ο Επίκουρος είχε αναπτύξει κάποιες στρατηγικές για τα παρακάτω προβλήματα:
1) Φόβος της μεταθανάτιας τιμωρίας (Τάρταρα, κόλαση etc).
Μετά τον θάνατο είναι όπως πριν την ζωή. Τίποτα.
2) Θάνατος αγαπημένων προσώπων.
Ευχάριστες αναμνήσεις
3)Φόβος του θανάτου μας.
Το ζητούμενο δεν είναι η διαρκέστερη αλλά η ευτυχέστερη. Είναι κάτι που θα έρθει και χάνουμε τον καιρό μας με το να τον σκεφτόμαστε. Να τον αποδεχτούμε και να φύγουμε χορτασμένοι.
Αλλά μονάχα η νο1 θεωρώ ότι λειτουργεί για εμένα, οι άλλες δύο είναι ημίμετρα (αλλά από το τίποτα καλή και Παναγίωτενα που λένε.).
Είναι δυνατόν να χορτάσεις ποτέ την ζωή; Ελπίζω όταν θα φεύγω να έχω αυτό το συναίσθημα και να φύγω γαλήνιος. Από την άλλη και αν στεναχωρηθώ δεν πειράζει, μια στιγμή θα είναι μετά θα πεθάνω. Το θέμα είναι να μην αφήσουμε να μας τυραννάει αυτή η έγνοια όσο είμαστε ακόμα ζωντανοί.
"Γεννηθήκαμε μια φορά και δε γίνεται να γεννηθούμε και δεύτερη, κι είναι βέβαιο πως δεν θα υπάρξουμε ξανά στον αιώνα τον άπαντα. Εσύ όμως, ενώ δεν εξουσιάζεις το αύριο, αναβάλλεις την ευτυχία γι' αργότερα. Κι η ζωή κυλά με αναβολές και χάνεται, κι ο καθένας μας πεθαίνει μες στις έγνοιες." - Επίκουρος
ΥΓ: Έχω την πεποίθησή ότι χάρις την τεχνολογία θα νικήσουμε και τον ίδιο τον Θάνατο κάποτε :-) Επειδή δεν προβλέπω να γίνεται όμως στην διάρκεια της δικής μου ζωής απλά θα αρνούμε την ύπαρξη του. Τα άτομα που θα χάσω απλά θα θεωρήσω ότι πήγαν κάπου μακριά (αυστραλία;), όσο για τον εαυτό μου... δεν θα πεθάνω ποτέ κουφάλα νεκροθάφτη :-Ρ Θα κάνω αυτό που κατηγορούσα μικρός. Θα ακολουθήσω τις στρατηγικές των θρησκειών δλδ, απλά σε πιο secular style. (λές τελικά να γίνω born again christian σαν τον Mustaine;!;) :o)
"Δεν μενει τιποτα από αυτο που ηταν τιποτα.(ηταν ψευδαισθηση αυτο που πιστευα οτι ητανε τα παντα και που, τελικα, ητανε το τιποτα.) / Τι σημασια εχει που το τιποτα ηταν τιποτα αν πιο πολυ τιποτα θα ειναι στο κατω κατω μετα απο τοσα πολλα για το τιποτα" (Χοσε Ιερο)
Το "θνήσκειν" είναι και μιά μορφή συνέργειας στην ίδια μας τη φύση... (τώρα μου'ρθε και δεν θα το αναλύσω γιατί μόνο του μου αρέσει περισσότερο)
@νεο-φακή:Δεν λέω καλός ο Αντώνης αλλά όπου και να γυρίσεις πάνω του πέφτεις... πιάνει χώρο και ο άτιμος...
Μου φαίνεται ότι το θέμα - και με την άδειά σας- ενδείκνυται για μουσικές προτάσεις (άλλωστε είναι cult η ερώτηση τι τραγούδι θα ήθελε κανείς να παίζει στην κηδεία του).
Θα πρότεινα λοιπόν το Sinking Ship Song του Matt Elliott, είμαι σίγουρος ότι καίτοι ολίγον μελαγχολικό θα κάνει θραύση σε όλες τις ηλικίες.
Harry: Οι Συριανοί δεν είναι γραικοποιημένοι Ιταλοί (ίσως μερικοί Καθολικοί;). Πάντως η Ερμούπολη που πριν το 1822 ήταν βάλτος, ιδρύθηκε από Χιώτες (80%) Ψαριανούς και άλλους φυγάδες μετά την καταστροφή της Χίου.
Παρηγοριές, φίλοι μου... όλες οι στρατηγικές και οι ρήσεις των στοχαστών.
Αυτό που φαίνεται πιο τρομακτικό στον θάνατο είναι το "απόλυτό" του, το ανεπίστρεπτο (οριστικό ή φαινομενικό, είναι ένα δίλημμα που εναπόκειται στις προσωπικές πεποιθήσεις του καθενός...).
Εδώ χρειάζεται η "ιερή τρέλλα". Να σνομπάρεις τον ίδιον τον θάνατο,, και αν τύχει να βρεθείς κοντά του, να τον ...δουλέψεις ψιλό γαζί,να του λες με εξ ίσου απόλυτο και τρομοκρατικό ύφος: "δεν πεθαίνω", -είτε εν τέλει πεθάνεις είτε όχι.
Άνθρωποι που έχουν βρεθεί κοντά στον θάνατο -όχι κατ'ανάγκην εξ αιτίας αρρώστειας ή προχωρημένου γήρατος- αναπτύσσουν συνήθως μια έντονη χλευαστική και προκλητική τάση κατά του θανάτου.
Διαβάζοντας τα ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΑ ΣΕΝΑΡΙΑ ΘΑΝΑΤΟΥ
σκεφτόμουνα ότι το πώς (τουλάχιστον μέχρι τώρα) δεν με απασχόλησε ποτε..δηλαδή αν θα 'ναι από αυτοκινητιστικό, η πνιγμός κτλ. Μέσα από τα διαφορα σενάρια στα "..Σενάρια..", ο θάνατος μου φάνηκε μάλλον "γελοίο" συμβάν..που σκοπό έχει να αφαιρέσει κάθε βαρύτητα από τη ζωή..Και σκεπτόμενη τον θάνατο μου σκέφτηκα, "ρεζίλια" που μας περιμένουν.
Μέσα στα "ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΑ ΣΕΝΑΡΙΑ ΘΑΝΑΤΟΥ" επίσης βρήκα και αυτά που πάντα με απασχολούν αναφορικά με το θάνατο μου:
1)" πώς θ’ αφήσω τον εαυτό μου στη μέση;"
Μου απαντάω, μην παίρνεις τόσο σοβαρά τον εαυτό σου κορίτσι μου..Δεν τρέχει και τίποτα που δε θα ολοκλήρωσεις το "χτίσιμο" του
εαυτού σου... Aλλωστε, ίσως να ναι καλύτερα αυτή η ύπαρξη να μείνει στη μέση..πήγαινε για τερατούργημα ;)
2) Και μετά βεβαια αυτές οι "εξυπνάδες" με οδηγούν στο ερώτημα, γιατί αγωνιώ να πετύχω κάτι, τη στιγμή που μπορεί να μην έχω το χρόνο να το φτιάξω..
3)Και μετά σκέφτομαι κρίμα, γιατί αν ήξερα την διάρκεια θα κανόνιζα το κατάλληλο "ύφος και ρυθμό"..(Για αυτό το τελευταίο δεν είμαι πεπεισμένη, γιατί η οργάνωση χρόνου δεν είναι και το πιο δυνατό σημείο μου.)
Ναι, μέχρι τώρα σκεπτόμενη το θάνατό μου, ακριβώς αυτές οι 3 σκέψεις κυρίως μου έρχονται ....το αίσθημα της γελοιότητας που ανέφερα παραπάνω δεν ξέρω να θα παραμείνει η αν είναι κάτι της στιγμής..
"ως ανθός μαραίνεται και ως οναρ παρερχεται και διαλυεται πας ανθρωπος"
ας συμπεράνουμε λοιπόν:
ΜΙΛΤΟΣ ΣΤΑΧΤΟΥΡΗΣ
ΕΙΣ ΤΗΝ ΟΔΟΝ ΤΩΝ ΦΙΛΕΛΛΗΝΩΝ
Μια μέρα που κατέβαινα στην οδόν των φιλελλήνων, μαλάκωνε η άσφαλτος κάτω από τα πόδια και από τα δένδρα της πλατείας ηκούοντο τζιτζίκια, μέσα στην καρδιά των Αθηνών, μέσα στην καρδιά του θέρους. Παρά την υψηλήν θερμοκρασίαν, η κίνησις ήτο ζωηρά. Αίφνης μια κηδεία πέρασε. Οπίσω της ακολουθούσαν πέντε-έξη αυτοκίνητα με μελανειμονούσας, και ενώ στα αυτιά μου έφθαναν ριπαί πνιγμένων θρήνων, για μια στιγμή η κίνησις διεκόπη. Τότε, μερικοί από μας (άγνωστοι μεταξύ μας μέσα στο πλήθος) με άγχος κοιταχθήκαμε στα μάτια, ο ένας του άλλου προσπαθώντας την σκέψι να μαντεύση. Έπειτα, διαμιάς, ως μια επέλασις πυκνών κυμάτων, η κίνησις εξηκολούθησε. Ήτο Ιούλιος. Εις την οδόν διήρχοντο τα λεωφορεία, κατάμεστα από ιδρωμένον κόσμο - από άνδρας λογής-λογής, κούρους λιγνούς και άρρενας βαρείς, μυστακοφόρους, από οικοκυράς χονδράς, ή σκελετώδεις, και από πολλάς νεάνιδας και μαθητρίας, εις των οποίων τους σφικτούς γλουτούς και τα σφύζοντα στήθη, πολλοί εκ των συνωθουμνων, ως ήτο φυσικόν, επάσχιζαν (όλοι φλεγόμενοι, όλοι στητοί ως Ηρακλείς ροπαλοφόροι) να κάμουν με στόματα ανοικτά και μάτια ονειροπόλα, τας συνήθεις εις παρομοίους χώρους επαφάς, τας τόσον βαρυσημάντους και τελετουργικάς, άπαντες προσποιούμενοι ότι τυχαίως, ως εκ του συνωστισμού, εγίνοντο επί των σφαιρικών θελγήτρων των δεκτικών μαθητριών και κορασίδων αυταί αι σκόπιμοι και εκστατικαί μέσα εις τα οχήματα επαφαί-ψαύσεις,συνθλίψεις και προστρίψεις. Ναι, ήτο Ιούλιος και όχι μόνον η οδός των Φιλελλήνων, μα και η Ντάπια του Μεσολογγίου και ο Μαραθών και οι Φαλλοί της Δήλου επάλλοντο σφύζοντες στο φως, όπως στου Μεξικού τας αυχμηράς εκτάσεις πάλλονται ευθυτενείς οι κάκτοι της ερήμου, στην μυστηριακή σιγή που περιβάλλει τας πυραμίδας των Αζτέκων. Το θερμόμετρον ανήρχετο συνεχώς. Δεν ήτο θάλπος, αλλά ζέστη-η ζέστη που γεννά το κάθετο λιοπύρι. Και όμως, παρά τον καύσωνα και την γοργήν αναπνοήν των πνευστιώντων, παρά την διέλευσιν της νεκρικής πομπής προ ολίγου, κανείς διαβάτης δεν ησθάνετο βαρύς, ούτε εγώ, παρ όλον ότι εφλέγετο ο δρόμος. Κάτι σαν τέττιξ ζωηρός μέσα στην ψυχή μου, με ηνάγκαζε να προχωρώ, με βήμα ελαφρόν υψίσυχνον. Τα πάντα ήσαν τριγύρω μου εναργή, απτά και δια της οράσεως ακόμη, και όμως, συγχρόνως, σχεδόν εξαϋλούντο μέσα στον καύσωνα τα πάντα-οι άνθρωποι και τα κτίσματα-τόσον πολύ, που και η λύπη ακόμη ενίων τεθλιμμένων, λες και εξητμίζετο σχεδόν ολοσχερώς, υπό το ίσον φως. Τότε εγώ, με ισχυρόν παλμόν καρδίας, σταμάτησα για μια στιγμή, ακίνητος μέσα στο πλήθος, ως άνθρωπος που δέχεται αποκάλυψιν ακαριαίαν, ή ως κάποιος που βλέπει να γίνεται μπροστά του ένα θαύμα και ανέκραξα κάθιδρως : " Θεέ! Ο καύσων αυτός χρειάζεται για να υπάρξη τέτοιο φως! Το φως αυτό χρειάζεται, μια μέρα για να γίνη μια δόξα κοινή, μια δόξα πανανθρώπινη, η δόξα των Ελλήνων, που πρώτοι, θαρρώ, αυτοί, στον κόσμον εδώ κάτω, έκαμαν οίστρο της ζωής τον φόβο του θανάτου".
σαλτάρω το Εις την οδόν των Φιλλελήνων είναι Εμπειρίκος και όχι Σαχτούρης!
Σταματίνα: Ο Γιάλομ είναι καλός θεραπευτής και συμπαθής συγγραφέας (άλλωστε δεν παριστάνει τον λογοτέχνη). Τα βιβλία μου τα γράφω μόνος μου. Για την ψυχανάλυση ίσως κάνουμε ειδικό Post με συζήτηση.
Για την υστεροφημία μου δεν πολυσκοτίζομαι - αφού εγώ δεν θα υπάρχω. Ευχαριστώ πάντως για τις αισιόδοξες προβλέψεις.
stamatina: θα αφήσω το μάταιο τούτο δυόσμο σίγουρος ότι επιθυμείς να εκμεταλλευτείς τη δροσιά και τα νιάτα μου να με αφαιμάξεις να με αφυδατώσεις και να με παρατήσεις δίπλα στα άλλα πέτσινα μπρίκια της ασύνειδης ηδονής. ίσως επειδή είχε δίκιο ο Επίκουρος με το ουδέν προς ημάς. και ίσως επειδή είναι καταδικασμένη να αποτυγχάνει όποια προσπάθεια μας να αρνηθούμε τη θεϊκή μας φύση. ο θάνατος είναι απόλυτος. με δόγμα αντιμετωπίζεται.
ΝΔ, Συλληπητήρια για τον φίλο σας.
Όπως είπε και κάποιος άλλος πριν, ο θάνατος είναι δόγμα και άρα ότι και να πούμε είναι αξίωμα. Παρ' ολα αυτά πιστεύω ότι η θρησκεία μπορεί να βοηθήσει τον άνθρωπο να αντιμετωπίσει τις τελευταίες στιγμές του με περισσότερη ηρεμία και ίσως αξιοπρέπεια. Φυσικά και δεν υπάρχουν αποδείξεις για τίποτε αλλά μερικά πράγματα κανείς τα αισθάνεται. Ίσως η λύση είναι βαθιά μέσα στην ψυχή του καθενός μας.
...και μιά και μιλάμε για θάνατο πως όπως και να το κάνουμε αποκτά ιδιαίτερη βαρύτητα όταν συσχετίζεται με την μεταθανάτια συνέχεια της ύπαρξης (ή ζωής)ιδού μερικά σχετικά links που αναφέρονται στις near-death experiences, στις καταστάσεις δηλαδή που βιώνουν ασθενείς που για κάποιον λόγο "πεθαίνουν" και κατόπιν επανέρχονται με ιατρικά μέσα. Πολύ συχνά οι αθενείς αυτοί υφίστανται καρδιακή ανακοπή και επανέρχονται μετά από καριοπνευμονική αναζωογόνηση. Η ζωή πολλών από αυτούς αλλάζει ριζικά μετά την εμπειρία αυτή και αρκετοί δηλώνουν ότι φοβούναι λιγότερο το θάνατο. Ερμηνεύστε τα δεδομένα όπως θέλετε, εξ' άλλου όπως προείπα, η λύση στο πρόβλημα πιστεύω ότι βρίσκεται βαθιά μέσα στην καρδιά του καθενός από μας. Απολαύστε:
http://www.near-death.com/
και μερικές επιστημονικές μελέτες
http://www.ncbi.nlm.nih.gov/entrez/query.fcgi?cmd=Retrieve&db=PubMed&dopt=Citation&list_uids=16186035
http://www.ncbi.nlm.nih.gov/entrez/query.fcgi?cmd=Retrieve&db=PubMed&dopt=Citation&list_uids=11785541
http://www.ncbi.nlm.nih.gov/entrez/query.fcgi?cmd=Retrieve&db=PubMed&dopt=Citation&list_uids=11755611
Αντί ευθείας απάντησης, που έτσι κι αλλιώς δεν θα προσθέσει κάτι παραπάνω στα όσα έχουν ήδη γραφεί, σκέφτηκα να παραθέσω κάποια σχετικά που θυμήθηκα διαβάζοντας τα post:
"Οι τελετές που είχαν καθιερώσει οι κλασσικοί Επικούρειοι στην μνήμη των αγαπημένων συντρόφων που είχαν φύγει από τη ζωή, αντί για μελαγχολικά μνημόσυνα και καταγραφές θανάτων, ήταν εύθυμες γιορτές όπου εξυμνούνταν η ζωή του εκλιπόντος."
Μου θύμισε ένα μυθιστόρημα του Ιούλιου Βερν νομίζω στο οποίο ο ... μακαρίτης οργανώνει ένα κηνύγι θησαυρού στη μνήμη του. Έξοχη ιδέα.
----
Ένα τραγούδι - απαγγελία του Orson Welles σε single με τίτλο "Ι know what it is to be young" (but you don't know what it is to be old). (λίγο μελό / καταθλιπτικό τώρα που το ξανάκουσα, αλλά δεν παύει να είναι ο Orson Welles).
-----
2 ταινίες:
_Μία Καναδική του 2003 με τίτλο Les Invasions Barbares (Η Επέλαση των Βαρβάρων). Ίσως η μόνη ταινία με θέμα (την πορεία προς) τον θάνατο που δεν ήταν καταθλιπτική, τουλάχιστον για μένα.
_Ένα φιλμ-νουάρ του 1950 με τίτλο D.O.A. (Dead On Arrival).
Ψάχτε τα στο imdb.com ή στο βιντεοκλαμπ της γειτονιάς σας! -Διόρθωση (επί του πιεστηρίου!)
Η ταινία είναι νόμιμα διαθέσιμη για download στο Internet archive!!!
http://www.archive.org
Ας μη μου δώση η μοίρα μου
εις ξένην γην τον τάφον·
είναι γλυκύς ο θάνατος
μόνον όταν κοιμώμεθα
εις την πατρίδα.
Α.Κ.
(Και του έδωκε η μοίρα του εις ξένην γην τον τάφον, και χρειάστηκε σχεδόν ένας αιώνας για να φτάσει στην πατρίδα. Πάντως η ξενιτιά γλυκαίνει ακόμα και την ιδέα του θανάτου. Ας ξενιτευτούμε λοιπόν.)
πιτσιρίκε: δεν είσαι μοναρχοφασίστας πτωχοπρόδρομος επαναληπτικός ατέρμονης κοινοτοπίας και συμπερασματικός της αβαρίας.
Είμαι κλειστοφοβικός και τρέμω στην ιδέα του θανάτου. Τι θα γίνει σε περίπτωση που χρειαστεί να περάσω από εκείνο το τούνελ που λένε;
Ξέρεις ποιος είμαι...Ξαναδιάβασα το κείμενο πριν λίγο και συγκινήθηκα.
Έχω προσευχηθεί να μην πεθάνεις ποτέ,αλλά αυτό ακούγεται παιδικό και γι αυτό αδύνατον.Δεν θέλω να γίνει ποτέ αλλά αν γίνει...
Όπως σου έλεγα και πριν λίγους μήνες,θα έρχομαι συχνά για να μην είσαι μόνος.Πώς θα ξέρω όμως αν θα θέλεις παρέα;Θα πρέπει να βρίσκεις έναν τρόπο να με ειδοποιείς.
Θα καθαρίζω τις πευκοβελόνες να μη σε ενοχλούν και θα κοιτάζουμε μαζί,κάτω τον ταρσανά μέχρι την Τήνο.Και το μάρμαρο θα πλένω γιατί μπορεί να είναι λερωμένο με τον καιρό.
Θα σου μιλάω...Θα σου λέω νέα,δικά μου και των γάτων και ό,τι άλλο θα με ρωτάς εσύ.
Θα θέλω να σου πιάσω φιλικά το χέρι αλλά θα ξέρω ότι δε θα μπορώ.Θα χαϊδεύω το μάρμαρο,με την ελπίδα ότι θα νιώθεις τη ζέστη του χεριού μου,όπως και την αγάπη μου που θα θέλω να σε ζεσταίνει.
Θα με ρωτάς αν σε θυμούνται αυτοί που αγάπησες.Κι εγώ θα σου απαντώ ότι δε είναι δυνατόν να σε ξεχάσουν.
Και θα κλαίω παράμερα για να μη με ακούς και ντρέπομαι και για να μη στενοχωριέσαι.
Θα σου λέω ότι όλα είναι εντάξει αλλά εσύ θα ξέρεις καλά ότι μου λείπεις...
Είσαι πάντα ο καλός μου φίλος.
Δημοσίευση σχολίου