Υπάρχει κάτι πολύ ευάλωτο και τρωτό σε ένα blog. Αν είναι τίμιο ημερολόγιο, ένας άνθρωπος ξεγυμνώνει εκεί την ψυχή του. Και εκτίθεται όσο και οι écorchés, οι γδαρμένοι του Proust, που πονάνε και με ένα κόκκο άμμου.
Ο δεύτερος blogger της ιστορίας ήταν ο Michel de Montaigne. (Πρώτη, είπαμε, η Sei Shonagon). Στον πρόλογο του βιβλίου του «Δοκίμια» γράφει την πρωτοφανή για τον χώρο και την εποχή του φράση: «έτσι αναγνώστη, είμαι εγώ ο ίδιος η ύλη του βιβλίου μου».
Πρωτοφανής φράση γιατί ως τότε κανείς δεν έγραφε εξομολογητικά στο πρώτο πρόσωπο. Και οι δύο εξαιρέσεις που γνωρίζουμε: «Τα εις εαυτόν» του Μάρκου Αυρήλιου και οι «Εξομολογήσεις» του Αγίου Αυγουστίνου είναι το μεν πρώτο κυρίως φιλοσοφικό κείμενο, το δε δεύτερο, θεολογικό.
Αλλά ο Montaigne (1533-1592), γυμνώνεται εντελώς μπροστά στον αναγνώστη. Μικρά μικρά δοκίμια αποκαλύπτουν τις πιο εσωτερικές του πτυχές. Μεταφράζω πρόχειρα τον πρόλογο:
«Στον αναγνώστη:
Εδώ είναι ένα βιβλίο καλής πίστης, αναγνώστη. Σε προειδοποιεί από την αρχή, ότι δεν είχα κανένα σκοπό, παρά μόνο ιδιωτικό και οικείο: δεν έλαβα υπόψη μου ούτε την δική σου εξυπηρέτηση, ούτε την δική μου δόξα. Οι δυνάμεις μου δεν επαρκούν για τέτοιους σχεδιασμούς. [ ] Αν ήθελα να κερδίσω την εύνοια του κόσμου, θα στολιζόμουν με δανεικές ομορφιές. Θέλω όμως να με βλέπουν στον απλό μου τρόπο, φυσικό και κοινό, χωρίς σοφίες και τεχνάσματα: γιατί εμένα ζωγραφίζω. Τα ελαττώματά μου θα διαβαστούν ζωντανά, οι ατέλειές μου και οι αφελείς μου τρόποι, όσο μου επιτρέπει ο σεβασμός του κοινού. Αν ήμουν ανάμεσα σε εκείνα τα έθνη που, όπως λένε, ζούνε ακόμα κάτω από την γλυκιά ελευθερία των πρώτων νόμων της φύσης, σε διαβεβαιώνω ότι θα με είχα ζωγραφίσει ολόκληρο και ολόγυμνο. Έτσι, αναγνώστη, είμαι εγώ ο ίδιος η ύλη του βιβλίου μου: δεν υπάρχει λόγος να χάσεις τον ελεύθερο χρόνο σου για ένα θέμα τόσο ασήμαντο και μάταιο».
Η φράση κλειδί: «θα με είχα ζωγραφίσει ολόκληρο και ολόγυμνο». Ο άνθρωπος που θέλει να φτάσει την επικοινωνία ως το απώτατο όριο, θέλει να ανταλλάξει με τον συνάνθρωπό του όχι απλώς πληροφορίες και δεδομένα, αλλά βιώματα, φόβους, αγάπες, άγχη... Γιατί μόνο έτσι ανακουφίζεται και ανακουφίζει.
Δεν είναι επιδειξιμανής – γιατί δεν επιδεικνύει μόνο αυτά που θα εντυπωσιάσουν, αλλά και αυτά που τον πονάνε. Και βέβαια γίνεται τρωτός από τον πρώτο αγροίκο που θα κοροϊδέψει τις αδυναμίες του.
Μόνο που, σε αυτή την περίπτωση, τα πράγματα είναι αντίστροφα: ο αδύναμος είναι ο αγροίκος που κοροϊδεύει. Ο άλλος, που έχει την τόλμη να ανοιχτεί, είναι ο δυνατός.
Υ. Γ. Εδώ τελειώνει η ενδοσκόπηση και η εσωστρέφεια! Το επόμενο post θα μιλάει για άλλα. Σας βάζω και μία φωτογραφία (αρχείου) με χιόνια, τον ανήφορο για το σπιτάκι.
50 σχόλια:
Θα ήταν ενδιαφέρον να δούμε γιατί τόσος πολύς κόσμος θέλει να βγάλει τα "εσώψυχα" του στο Internet, όταν για παράδειγμα, όλοι μας επαναστατούμε όταν μία εταιρία αποφασίζει να παρακολουθήσει το είδος της μουσικής που ακούμε με το πρόγραμμα της για να μπορεί να μας παροτρύνει να αγοράσουμε online παρόμοια τραγούδια.
Είναι γεγονός ότι οι bloggers είναι περισσότεροι από τους αναγνώστες τους!!!
Προς charalambos:
Το να γίνεσαι δείγμα στατιστικής μελέτης και παρακολούθησης χωρίς τη συγκατάθσή σου είναι πολύ διαφορετικό από το να επιλέγεις μόνος σου να εκθέσεις κάτι προσωπικό. Το ένα είναι -κατά έναν τρόπο- βιασμός και το άλλο είναι έρωτας.
charalampos δεν διάβασες προσεκτικά το post. Όλοι έχουμε την ανάγκη να επικοινωνούμε. (Και οι ποιητές είναι ΠΟΛΥ περισσότεροι από τους αναγνώστες τους... αυτό δεν ακυρώνει την ποίηση).
Άλλο βέβαια όταν μας παρακολουθούν χωρίς να το θέλουμε...
Θυμαμαι παλια ,σαν παιδι ,όταν έγραφα ημερολογιο δεν ήθελα να το δει κανένας.Φοβόμουν ότι θα εκτεθώ,ντρεπόμουν.Τώρα 21 χρονών ,όταν γράφω κάτι, θέλω αμέσως να το μοιραστώ( ζητάω κάποιος να με καταλάβει,έτσι μειώνεται η μοναξιά ),αν δεν το μοιραστώ νιώθω σαν να μην υπάρχει.Μπορει μα είμαστε μόνοι αλλά χωρις τον άλλον δεν υπάρχουμε
Υπάρχουν άνθρωποι φοβισμένοι,μόνοι,π επιλέγουν να κλεινονται στον εαυτό τους για να μην εκτεθούν,γιατι όταν δοκίμασαν να επικοινωνήσουν πληγώθηκαν.Με αφορμη το σχόλιο του newlens θα σχολίαζα τη φωτογραφία ως εξής:το χιόνι συμβολίζει την άρνηση της επικοινωνίας,το δρομάκι την επικοινωνία και το ζεστο σπίτι( με τζάκι φαντάζομαι ) την ζεστασιά της επικοινωνίας και την ελευθερία.
Στο << οι δρόμοι >> μου που ήταν μια καταθεση ψυχής μου άρεσε ιδιαίτερα το τελευταίο κομμάτι.Νομίζω ήταν πολύ έντιμο.Μερικά σημεία είναι τόσο αληθινά που καθώς τα ξαναδιαβάζω νομίζω ότι τα ζώ.
Τελειωνοντας θα ήθελα να υπενθυμίσω αυτό που λέτε στον << καθρέπτη >> πως το πραγματικό ρούχο είναι το γυμνό μας δέρμα.Μόνο που το έχουμε ξεχάσει κύριε Δήμου( αν ποτε το μάθαμε ).
πολύ με εκφράζει το σημερινό κείμενο.. :)
..ίσως γι'αυτό το λόγο, όταν έξω υπάρχει χιόνι, μέσα η ζεστασιά είναι πιο πολλή
καΤιτί-κα εξαιρετική η αναλογία (περί έρωτα-βιασμού.)
Όσον αφορά το περιεχόμενο των εκμυστηρεύσεων, δυστυχώς η ποιότητα του δημιουργού συχνά απέχει από αυτήν του δημιουργήματος. Και οι δημιουργοί όμως είναι άνθρωποι, επιρρεπείς στις ανθρώπινες αδυναμίες, την έπαρση, την αλαζονεία, ευάλωτοι στην κολακεία και την πονηριά. Και μην ξεχνάμε πως επιπλέον είναι άνθρωποι εκτεθειμένοι, γιατί αν είναι αληθινά αξιόλογοι δημιουργοί, και όχι ο Ρουβάς, που έλεγε χτες και κάποιος στα σχόλια του Ν.Δ., έχουν δώσει κάτι από τα μέσα τους, έχουν εκθέσει σε δημόσια θέα τον εσωτερικό τους κόσμο. Ένας άνθρωπος που εξ'ορισμού πρέπει να είναι, και είναι, εσωστρεφής και ευαίσθητος, όταν εκτίθεται δημόσια, λιγότερο ή περισσότερο γυμνός στην κρίση και τις διαθέσεις του καθένα, μπορεί εύκολα να χάσει τον καλό του εαυτό, παροδικά ή μόνιμα...
Σ:)
No offence, αλλά το να γράφεις σε ένα λίαν πολυσύχναστο μέσο σαν το ίντερνετ μέσω π.χ. ενός δημοφιλούς φορέα σαν το blogspot και με το πρώτο κακό feedback να κλαίγεσαι "μα εγώ έγραφα για μένα και τρείς φίλους μου", δε συνιστά διάθεση "ανοίγματος",διότι τελικά κρατάς δικλείδα ασφαλείας: "δεν γράφω παρά για να μου λέτε μπράβο".Συγγραφέας είσαι, Νίκο, το "δε γράφω για το κοινό" θα το έχεις ακούσει πολλές φορές απο αυτούς που το ονειρεύτηκαν (το κοινό) αλλα δεν το συνάντησαν όσο και όπως ήθελαν.
takis_vasilopoulos "...όταν γράφω κάτι, θέλω αμέσως να το μοιραστώ( ζητάω κάποιος να με καταλάβει,[...],αν δεν το μοιραστώ νιώθω σαν να μην υπάρχει"
Aκριβως αυτο ενιωσα μια μερα οταν δεν υπηρξαν αντιδρασεις σε ενα για μενα ωραιο post και η αντιδραση μου ηταν το επομενο ποιημα...
Τι νοημα εχουν οι σκεψεις,
αν κανεις δε θελει να τις σκεφτει;
Τι νοημα εχουν οι λεξεις
αν κανεις δε θελει να τις πει;
Τι νοημα εχει ενα παραμυθι
αν κανεις δε θελει να το διαβασει;
Τι νοημα ειχε η λυθη
αν κανεις δεν θε να ξεχασει;
Τι νοημα εχει το φως
αν κανεις δεν θελει να δει;
Τι νοημα εχει το πως
αν κανεις δε θε να ασχοληθει;
Τι νοημα εχει το διαβασμα
αν κανεις δε το εμβαθυνει;
Τι νοημα εχει το νοημα
αν κανεις δεν το ξεδιαλυνει;
Την καλημερα μου απο το ηλιολουστο αλλα κρυο Düsseldorf :-)
spi_der ποτε δεν έγραψα (ή σκεφθηκα) "μα εγώ έγραφα για μένα και τρείς φίλους μου" - ούτε μου συνέβη "να κλαίγομαι με το πρώτο κακό feedback" (από τέτοια, άλλο τίποτα). Και φυσικά ποτέ δεν είπα "δεν γράφω για το κοινό". Δεν ξέρω ποιον αφορούσε το σχόλιό σου - πάντως δεν νιώθω να με αγγίζει.
newlens λες; Απλα ειχα εκεινη την μερα τις μαυρες μου. Σιγουρα εχουν ολα τα πραγματα την αξια και το νοημα τους ανεξαρτητα απο αυτη που τους δεινουμε εμεις ή οι αλλοι.
Avellaneda η ερωτηση μου ηταν μαλλον ρητορικη. Δεν περιμενω απαντηση.
Ασχετο ισως, αλλα το βρησκω αξιο αναφορας οτι τα πιο πολλα σχολια στο συγκεκριμμενο κειμενο περι blogs γραφονται απο ατομα που δεν εχουν δικα τους....
Κανένας δεν μου είναι "δυσάρεστος". Όλα τα μηνύματα είναι ίσα - αλλά μερικά είναι πιο ίσα... εννοώ πιο πλούσια σε περιεχόμενο (σήμερα ξεχώρισα αρκετά τέτοια). Ειδικά ο newlens (αφού ζητάει ...γνωμοδότηση) είναι ο πιο δραστήριος σχολιαστής με πολλές καίριες παρεμβάσεις.
Nίκο, νόμιζα ότι απο την τελευταία πρόταση γίνεται σαφές ότι δεν αναφέρομαι σ΄ εσένα (πως θα μπορούσα; τα βιβλία σου -κι εσύ, όπως βλέπεις-συναντούν πολύ και καλό κοινό).Σίγουρα όμως θα έχεις συναντήσει το φαινόμενο στο συνάφι (να βαφτίζουμε την "ανάγκη" της απόρριψης "φιλότιμο" του ελιτισμού-το λέω κάπως σχηματικά).Το ίδιο φαινόμενο δυστυχώς το βλέπω και σε αρκετούς μπλόγκερς.
Πάντα πίστευα οτι με αυθεντικότητα, διαφάνεια και αγάπη μπορείς να επικοινωνήσεις τα πάντα. Μπορείς να λύσεις τα πάντα. Πρόσφατα διαπίστωσα οτι αυτός ο κανόνας έχει τρανές εξαιρέσεις. Να μιλάς κι ο άλλος να μην θέλει να ακούσει κανέναν παρά τον εαυτό του.
Αν δε μάθουμε να ακούμε πώς διάολο θα επικοινωνήσουμε.
Ακόμα κι αν υποθέσουμε δυο "δυνατούς" να μιλούν, αν ο ένας δεν έχει τη διάθεση να ακούσει τον άλλο τότε έχουμε δύο πολύ αυθεντικούς ανθρώπους που όμως είναι τελικά "αδύναμοι" μιας και δεν έχουν καταφέρει να επικοινωνήσουν.
και ψυχή
ει μέλλει γνώσεσθαι αυτήν
εις ψυχήν αυτή
βλεπτέον
ΠΛΑΤΩΝ Αλκιβιάδης 133b
kαι η ψυχή, αν είναι να γνωρίσει τον εαυτό της, σε ψυχή πρέπει να κοιτάξει.
epikairos: Δεν δέχομαι ότι με αυτό το blog επιζητώ την αναγνώριση - και θα το αποδείξω παρακάτω. Οι αναφορές στα βιβλία και στα κείμενά μου είναι πράγμα φυσικό - όταν κάτι το έχεις ήδη πει, δεν υπάρχει λόγος να το ξαναγράψεις από την αρχή.
Πρόβλημα αναγνώρισης έχω (το δέχομαι) αλλά από μία συγκεκριμένη ομάδα ανθρώπων που (κατά 99%) δεν συμμετέχουν σε blogs. (Άρα δεν απευθύνομαι σε αυτούς).
Πρόκειται για τους βιβλιοκριτικούς και βιβλιοπαρουσιαστές που αποσιωπούν συστηματικά τα βιβλία μου.
Εσείς το βρίσκετε φυσικό ένα γνωστός (καλός ή κακός) συγγραφέας, να εκδίδει ένα βιβλίο και αυτό να μην αναγγέλλεται από κανένα έντυπο; (Δεν μιλάω για κριτική - αλλά για απλή αναγγελία ή παρουσίαση).
Και αυτό να συμβαίνει όχι για ένα αλλά για όλα του τα τελευταία βιβλία;
Αυτό είναι το πρόβλημά μου - ένα πρόβλημα ρατσισμού και διάκρισης που με κάνει να αγανακτώ.
Το θέμα δεν αφορά την ουσιαστική αξία των βιβλίων μου - γι αυτή θα αποφασίσει ο χρόνος. Αλλά την μεταχείρισή μου από τους ανθρώπους που έχουν καθήκον να ενημερώνουν το κοινό - και δεν το κάνουν.
Δεν έφερα εγώ το πρόβλημα στο blog - το φέρατε εσείς. Δεν έχει σχέση με αυτό το blog - αλλά χαίρομαι που με βοηθήσατε να ξεκαθαρίσω το θέμα.
Το άρθρο για τον Ροΐδη (αυτό ήταν το προηγούμενο post) βρίσκεται στο:
http://www.ndimou.gr/newsarticle_gr.asp?news_id=148
αν το κάνω με κάποια βιβλιοκριτικό όλη μου η προσπάθεια διά την τελείωση της ανοργασμικής της φύσης θα είναι η προτροπή μου για τη μελέτη Δήμου. γιατί, η βιβλιοκριτικός, χαζή είναι, και πρέπει να νιώσει μέσα της βαθύτερα την ανάγκη κανείς να σκέφτεται και απλά να επικοινωνεί. ίσως και να υπάρχει με κάποιο τρόπο ανθρώπινο. και θα είμαι ο Μούψης και θα γλείφω τη βιβλιοκριτική της ώρες ολόκληρες μέχρι να αποκτήσει πρώτος ο γαλαξίας μας τη δική του κλειτωρίδα στο κέντρο της μαύρης τρύπας του. σπειροειδώς.
ΝΟΜΙΖΩ ΠΩΣ ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΣΤΗ ΖΩΗ ΙΣΧΥΟΘΝ ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΚΑΝΟΝΕΣ. ΟΙ ΔΥΝΑΤΟΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΟΥΝ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥΣ ΟΠΩΣ ΑΚΡΙΒΩΣ ΕΙΝΑΙ. ΔΕΝ ΚΡΥΒΟΝΤΑΙ ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΤΗ ΨΥΧΗ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΑΝΑΖΗΤΟΥΝ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ,ΔΙΑΦΩΝΙΑ,ΑΝΤΑΛΛΑΓΗ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ. ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΟΙ ΑΔΥΝΑΤΟΙ ΠΟΥ ΚΡΥΒΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΕΔΩ ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΣΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥΣ. ΠΟΥ ΛΕΝΕ ΨΕΜΜΑΤΑ ΕΔΩ ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΣΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥΣ. ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΑΠΟΜΟΝΩΣΟΥΜΕ.
ΦΙΛΙΚΑ
Ο Νίκος Δήμου είχε δύο ελατώμματα: υπήρξε πρωτοπόρος και έφτυσε πολλές μορφές εξουσίας και μάλιστα ευθέως.
Δεν είναι περίεργο που η επίσημη διανόηση τον έχει ξεχασμένο.
Το περίεργο είναι η σχετική σιωπή των "προοδευτικών".
Αλομβάρδε, ωραία...
Μας είπες τα προτερήματα του Ν.Δ
Πες μας τώρα και τα 2 ελαττώματα του
Την κολακεία πολλοί αγάπησαν, τον κόλακα ουδείς
ο οικογενειακός γιατρός πρέπει να συστήσει τους συγγραφείς στα μικρά μικρά παιδιά. είμαστε και καλοί άνθρωποι και άμα είναι να λειτουργήσουμε λογικά, λέμε: ο καταναλωτής τα μάτια του σαν άτια του μπορεί να τα σκοτώνει. και γίνεται τύφλα γενική και ψεκαζόμαστε με overlay.
εννοεί ότι με αγαπάει κι αυτό με λόγια δεν εξηγείται. και μετά εγώ τρέχω γρήγορα στη βάρκα, ανοίγω τους κρουνούς της κοκακόλας και φιλιόμαστε. για να μεταμορφώνομαι στο πράσινο που καταργεί την απουσία.
Τείνω να συμφωνήσω με τον Harry και τον Diamandis. Το blog έχει βαλτώσει και δεν παρουσιάζει ενδιαφέρον. Αντί να συζητήσουμε τα θέματα που προτείνω εγώ, ή κάποιος άλλος, αναλωνόμαστε σε επιθέσεις, συνηγορίες και απολογίες.
Ποιος φταίει; Κι αυτοί που ήρθαν εδώ όχι να συζητήσουν αλλά να με δικάσουν, κι εγώ που παρασύρομαι και υπερασπίζομαι τον εαυτό μου (όλες οι "περιαυτολογίες" μου ήταν απαντήσεις σε επιθέσεις).
Προτείνω να κάνουμε άλλη μία προσπάθεια να ξαναγίνει όπως ήταν στην αρχή, που συζητάγαμε για την πρόοδο, την ζωοφιλία, τον Βουδισμό κλπ. Αν τα καταφέρουμε, πάει καλά. Αλλιώς το κλείνουμε και γλιτώνουμε πολύτιμο χρόνο.
Διαμαντή, μην ρωτάς τι έκανε το blog για σένα. Ρώτα, τι έκανες εσύ για το blog...
Για τον Νίκο Δήμου: ό,τι και να πείτε, ακόμα και αν δεν συμφωνείς σε όλα μαζί του, ο άνθρωπος είναι αξιοθαύμαστος, γιατί είναι από πτους πολύ λίγους που είπαν και λένε τα πράγματα με το όνομά τους, και το πλήρωσε και το πληρώνει. Δεν σε έχουν ξεχασμένο οι κριτικοί, Δον Γάτο, μποϋκοταρισμένο σε έχουν. Και όλη η χολή που βγαίνει εναντίον σου είναι από όλους αυτούς τους σέφτελους τους δημοσιογράφους και "δημόσια πρόσωπα" που από έξω λάμπουν και από μέσα είναι σάπιοι ως το κόκκαλο. Δεν μπορείς να τα βγάλεις έρα μαζί τους, κανείς δεν μπορεί. Και αυτήν την φωνή που έχεις εδώ, και το ρεύμα που τους αποδεικνύεις ότι έχεις, τους ενοχλεί αφάνταστα, αν μπορούσαν θα σε σώπαιναν πάραυτα.
Θα ήθελα πολύ να σε είχα πατέρα. Θα ήθελα πολύ να γίνω ένας τέτοιος πατέρας για τα παιδιά μου. Τι είπες πάλι χτες και έμεινα άφωνος να κοιτάζω την οθόνη; Κάτι σαν "αδύναμος αισθάνομαι όχι όταν εκτίθεμαι αλλά όταν δεν είμαι ο εαυτός μου".
Σας ακούω πάλι, "τα νικοδημοπουλάκια" και "το γλύψιμο" και και και. Ρε αιντε από εδώ. Αντε να διαβάσετε κανέναν κουφιοκέφαλο εξυπνάκια μπεστ-σέλλερ, από αυτούς που καθημερινά λιβανίζετε και σας τρέχουν τα σάλια, να ξεθυμάνετε. Δεν θ'αντέχατε ποτέ την Αλήθεια του Νίκου Δήμου.
Ρε συ Διαμαντή τι ζόρι τραβάς; Δηλαδή από όπου φεύγεις εσύ μένει μόνο το χάος; Αν φύγεις εσύ πρέπει να κλείσει και το blog; Τι φαντασμένος προβοκάτορας θεέ μου! Δον Γάτο, μην του απαντήσεις. Διαμαντή, ώρα καλή και να ΜΗΝ μας γράφεις.
ΥΓ Λυπάμαι μόνο γιατί ξέρω πόσο ενοχλούν τον Ν.Δ. όλοι αυόί οι καυγάδες. Αλλά η κακοήθεια δεν νομίζω ότι πρέπει να μένει αναπάντητη.
η σφοδρότερη αντίδραση έρχεται όταν υποχρεώνεις να σκεφτούν λογικά για να τους εξηγήσεις μετά το λάθος ή και αυτό που λες. αμφισβητείς θεμελιωδώς την πνευματική άμυνα της έμβιας ύλης που προτιμά την εγκληματική σαχλαμάρα.
diamantis: δεν θα απαντήσω - δεν κατάλαβα άλλωστε την ερώτηση. Θα σε διορθώσω μόνο συντακτικά: μία πορεία είναι άξια συγχαρητηρίων - όχι επάξια. Επάξια κέρδισες τον τίτλο του αγράμματου.
θα ήθελα σήμερα να δανειστώ τη φωνάρα του αγαπημένου μου Στέλιου για να πω στον ιδιοκτήτη αυτού του ημερολογίου, σε μένα, και σε όσους νοιώθουν δυνατοί παρ' όλες τις "αδυναμίες" τους
... κι αν χιονίζει και αν βρέχει τ' αγριολούλουδο αντέχει...
δεν υπάρχει λόγος να θεωρούμε δυνατούς και αδύνατους. όποιος κάνει αυτή τη διάκριση, το κάνει από συμφέρον ή από βλακεία. και στις δύο περιπτώσεις, δεν συζητώ και δεν μετέχω. όλα μπορούν να ειπωθούν και να κατανοηθούν. όλα μπορώ να τα νιώσω. με ενδιαφέρει το βήμα.
κ. Δήμου, πολύ ενδιαφέρον post όπως πάντα - χτες το βράδυ σκεφτόμουνα ακριβώς το ίδιο:
http://gerodimos.blogspot.com/2006/01/me-myself-and-i-in-vortex-of-self.html
diamantis: μη σκέφτεσαι καθόλου! χούφτωσε τα βυζιά πάνω από τα ρούχα και δάγκωσε τα χείλια! όρμηξε! περιμένεις να σου χιμήξει εκείνη; όχι σ' αυτό εδώ το Σύμπαν...
Μια συζήτηση είναι μια συζήτηση, όπως κι αν εξελιχθεί. Προκύπτουν ιδέες.
Οπως έγραψα αλλού, σε ένα καφενείο, ναι μεν η κυρίαρχη τάση είναι "επίπεδο καφενείου" (εφήμερο, προφορικό συχνά χωρίς αντίκρυσμα), αλλά έτσι συμπαρασύρουμε τις μεγάλες ιδέες που γεννήθηκαν σε καφενεία (και τις μορφές που εμπνέονταν ή έγραφαν σε κάποιο καφενείο).
Μαζί με το βασιλικό ποτίζεται η γλάστρα.
Πάντως αν θεωρήσουμε οτι το (παρόν) μπλογκ ξεφεύγει από το "γράφω στο ημερολόγιό μου", τότε μάλλον πρέπει η θεματολογία γίνει πιο... προκλητική, πιο "δημοφιλής" ή έστω πιο επίκαιρη, ώστε να προκύψουν και πιο ενδιαφέροντα σχόλια.
oldman: τι αστεία που μιλάς! και τι είναι αυτά που λες και τι κλίμα επικρατεί και τι γίνεται εδώ μέσα. και γιατί λες ότι το παιχνίδι με το δυνατό και τον αδύναμο, το παίζει πολύ καλά ο χριστιανισμός με τους ψυχολογικούς εκβιασμούς του (και κατηγορείς τον Απόστολο Παύλο ότι πρώτος εκβίασε την ανθρώπινη συνείδηση για να εγκαταστήσει μέσα της το φόβο και τον τρόμο απέναντι στην ελευθερία που καταργεί τα σύνορα!)παρόλα αυτά, δεν βλέπω γιατί προτείνεις να χαθεί αυτό το ελεύθερο βήμα. είσαι χάχας;
Ηρεμείστε ρε παιδιά.
Φανείτε δυνατοί σ' αυτή την κρίση
Δοκιμάστε, μπορεί να αξίζει τον κόπο.
Δώστε τόπο στην οργή
diamantis: είμαι αγράμματος. κι έχω παράπονο που δεν έμαθα ελληνικά. θα προσπαθώ να εκφραστώ όμως. και θα προσπαθώ να σκέφτομαι με κάθε τρόπο και μέσο. και θα συνεχίσω να γράφω και στο χαρτί και στο word και στους τοίχους. το φίλτρο της λογικής να το χώσεις στη μύτη σου εν είδει ταμπόν.
-
δεν θέλω να καίγονται οι νεκροί. γιατί, αν χαθεί ο παραδοσιακός τρόπος θρησκευτικού αποχαιρετισμού, θα εξαφανιστούν από τα ποιήματα όλα τα αγαπημένα πρόσωπα.
κριμα.κατι δεν πηγε καλα.περιμενω τον νικο δημου να βοηθησει να αλλαξει το κλιμα.οχι να σταματησει το blog.
Περί δυνατών και αδύναμων ο λόγος, αλλα θα παρεκκλίνω από το θέμα αυτού του post (δυνατός: αυτός που δεν φοβάται να ξεγυμνώσει τον εαυτό του κτλ) και θα γενικεύσω αναφερομενη στους δυνατούς εννοώντας αυτούς που παλεύουν στη ζωή τους και δεν ακολουθούν τις "εύκολες" και "άνετες" λύσεις, σε αντίθεση με τους αδύναμους. (Ο ορισμός είναι μάλλον ασαφής, αλλα ελπίζω να είναι κατανοητός ο διαχωρισμός). E, λοιπόν ο προβληματισμός μου είναι ότι παρόλο το θαυμασμό ,που κατά κοινή ομολογία χαίρουν οι πρώτοι και το χαρακτηρισμό του δυνατού που τους αποδίδεται, γύρω μου βλέπω πιο ευτυχισμένους αυτούς που λέμε "αδύναμους"..Πιο ήσυχοι με τον εαυτό τους, πιο βολεμένοι στην ζωή αλλα και στη ζωή τους .. Και το πιο περίεργο, κάποιους από αυτούς τους "δυνατούς" ανθρώπους να βρίσκονται μπροστά στην "εύκολη" επιλογή,- αυτή που πολύ εύκολα επιλεγουν και ακολουθούν οι αδύναμοι-, θέλουν να την επιλέξουν αλλα ..δεν έχουν τη δύναμη..Ποιος είναι τελικά ο δυνατός και ο ευτυχισμένος, λοιπόν? Το άλλο παράδοξο είναι ότι ανθρώπους δυνατούς που γνωρίζω εκτιμώ και θαυμάζω, ταυτόχρονα τους λυπάμαι κιόλας και σκέφτομαι "Τι περνάς και συ.." Τους αδύναμους πάλι, παρα το ότι δεν τους εκτιμώ, τους θαυμάζω επίσης, που επιβιώνουν τόσο καλά..Θα πρέπει μάλλον να τα βλέπω πολύ λάθος, γιατί δε βγάζω και πολύ νόημα έτσι..;)
diamanti mou: συγνώμη...
oldman: πολύ ζεστό σχόλιο, ευχαριστώ. Κινδυνεύεις βέβαια να αποκληθείς κόλακας - αλλά αυτό είναι πια το λιγότερο.
Δεν θα έκανα ποτέ ένα "κλειστό" blog για φίλους - αντιβαίνει στις "δημοκρατικές" αρχές μου. Επίσης αποκλείει τον αιφνιδιασμό του καινούργιου και του διαφορετικού (ακόμα και τον σαλτάρω_στο_χάος). Ή θα επιζήσει αυτό το blog, με όλες του τις φουρτούνες, ή θα κλείσει. Σε προτρέπω μάλιστα να λάβεις μέρος. Ο υπερβολικός σεβασμός είναι εξίσου λάθος με τnν ισοπεδοποίηση.
Το τι θα απογίνω μετά θάνατον δεν αφορά τόσο εμένα, όσο αυτούς που θα μείνουν πίσω. Θέλω να τους απαλλάξω από την δοκιμασία της εκταφής. Για μένα ισχύει πάντα ότι έγραψα.
Φυσικά φοβάμαι τον θάνατο αλλά αυτό δεν έχει καμία σχέση με το μετά. Έχει σχέση με το πριν - με το θνήσκειν.
Ευχαριστώ όλους για τα καλά τους λόγια - αλλά είναι καιρός να πάψουμε (όλοι) να ασχολούμαστε με εμένα. Υπάρχουν πιο ενδιαφέροντα θέματα!
@σαλτάρω στο κενό
Ψήφο στους νεκρούς (εδώ ήρθαμε, πάμε να φύγουμε). Να αποφασίσουν οι ίδιοι πώς θέλουν να συνεχίσουν.
Εχουμε βέβαια πεινασμένα σκουλήκια που κάπως πρέπει να τραφούν, αλλά υποψιάζομαι οτι και οι νεκροί θα κάνουν αποχή.
Ενδιαφερων θεμα του Διαμαντη.
@Νίκος Δήμου
Οπως έγραψα αλλού, θα πάρει λίγο καιρό μέχρι να επέλθει ισορροπία. Για τον Tim Berners Lee ίσως πάρει χρόνια, όπως πιθανόν για τον Linus Torvalds.
--
Ok, I admit it. I was just a front-man for the real fathers of Linux, the Tooth Fairy and Santa Claus.
(Linus Torvalds)
alombar42: σε αγαπώ. συμφωνώ: οι ρόλοι του δυνατού και του αδύναμου εναλλάσσονται ανάλογα με τις τιμές των μετοχών στα χρηματιστήρια. τρομοκράτιση οι κοινωνικές σχέσεις και οι επαφές με τους κόσμους των ανθρώπων. καρφάκι δεν μας καίγεται για το συμφέρον και τις θεωρίες πίσω από αυτό. δεν υπάρχει τίποτα.
Ναι η ζωή περνάει αστραπιαία - πως το λέει ο Aznavour: Hier encore j'avais vingt ans... (χθες ακόμα ήμουν είκοσι χρονών).
Αλλά είναι αυτό θέμα για συζήτηση - ή για κλάματα;
Θα βρούμε άλλο θέμα. "Ες αύριον τα σπουδαία".
Σαλτάρω, έχεις αρχίσει να γίνεσαι επιδημία - κάτι σαν την γρίππη των πουλερικών...
Καληνύχτα!
Alombar πειράζει που δεν θέλω σε καμμιά περίπτωση να με φάνε τα σκουλήκια; Ψηφίζω Μαρία Κάλλας. Ήμουν 7 χρονών το 1977 όταν σκορπίστηκε η στάχτη της στο Αιγαίο...
Καληνύχτα εβριμπάντι
Σ:{
Μαύρε Γάτε, δεν πρόκειται να συμβεί αυτό - αλλά κι αν συμβεί δεν θα είμαστε εδώ να το επαληθεύσουμε :)
Οι άνθρωποι που κάμερες τους κινηματογραφούν, άνθρωποι του δικτύου και άνθρωποι της κοινωνίας, είναι οι δυνατοί της ύπαρξης, ποτέ τους δεν φασίζουν.
Δημοσίευση σχολίου