Η γλυκιά αιμομιξία των blogger

Όταν ανοίξεις bloggόσπιτο σου έρχονται. Ένας ένας, μία μία και μετά περισσότεροι. Στην αρχή δεν ξεχωρίζεις ονόματα ή ύφος. Ύστερα μερικοί αρχίζουν και «γράφουν» στον νου σου. Και θέλεις να μάθεις περισσότερα γι αυτούς - και θες να γνωρίσεις το δικό τους σπίτι...

Ο ένας σε οδηγεί στην άλλη, αυτή σε τρίτο, αλλά όλα δουλεύουν κυκλικά, από πλάγιο δρόμο επιστρέφεις και ανακαλύπτεις ότι οι πιο πολλοί συνδέονται με υπόγεια δικτύωση. Από το υπνοδωμάτιο της μίας που γράφει για τους οργασμούς της, πηγαίνεις στο γραφείο του άλλου που αναπτύσσει πολιτικό-οικονομικές θεωρίες. Τα περισσότερα είναι συναρπαστικά, με μία αμεσότητα που δεν την έχει η έντεχνη και έντυπη γραφή. Άλλα είναι κοινότοπα ή κουραστικά – μαθαίνεις να τα αποφεύγεις. Καμιά φορά μπλέκεσαι και στα comments.

Συλλαμβάνεις τον εαυτό σου να κάνει όχι μόνο ταξίδια στον χώρο αλλά και στο χρόνο, ανατρέχοντας στο παρελθόν πολλών bloggers. Περασμένα posts. Μερικά μεγάλα και πλούσια σπίτια είναι εγκαταλελειμμένα από καιρό (η τελευταία εγγραφή πριν δύο μήνες) και αναρωτιέσαι τι συνέβη: αρρώστια, ταξίδι, δουλειά – ή απλά βαρεμάρα;

Ανακαλύπτεις παλιούς γνωστούς κάτω από άλλο όνομα και με άλλο πρόσωπο – τόσο που δεν τους αναγνωρίζεις. Μερικοί εκμυστηρεύονται σε προσωπικά e-mail: «εγώ είμαι ο Χ». Τόσο αλλιώτικος στο blog από τη ζωή... Μετανιώνω που γράφω επώνυμα.

Παρ’ όλες τις τεράστιες διαφορές στο ύφος και τα θέματα, υπάρχει μία κοινή ατμόσφαιρα παντού – κάτι από μαγική κάμερα που σου επιτρέπει να κάνεις μάτι σε ζωές άλλων. Μερικές φορές νιώθεις voyeur. «Πρέπει να είναι επιδειξιμανείς οι συντάκτες των blogs», είπε η φίλη.

Δεν ξέρω που τελειώνει η ανάγκη της επικοινωνίας και που αρχίζει η επιδειξιμανία. Το όριο είναι δυσδιάκριτο. Όμως, ενώ ήμουν χρόνια αναγνώστης blogs, (πρώτα ξένων και μετά ελληνικών) τώρα που έχω δικό μου, νιώθω τελείως διαφορετικά. Σαν να είμαι μέλος της οικογένειας. Γι αυτό μίλησα για αιμομιξία…

Αν με ρωτούσε κανείς ποια είναι η κύρια απασχόλησή μου θα έλεγα: "περιποιητής γάτων".

Αυτή εδώ είναι η γατοπαρέα στο σπιτάκι των Κιούρκων - κάθε μέρα έτσι περιμένει έξω από την πόρτα της βεράντας.

Και μετά υπάρχουν οι πιο σοφοί (και θρεμμένοι) γάτοι του Ψυχικού.

Σαράντα τόσα χρόνια περιστοιχίζομαι από έντιμα ζώα. (Δεν με έχουν προδώσει ούτε απογοητεύσει ποτέ). Μπορώ να ζήσω χωρίς ανθρώπους αλλά όχι χωρίς γάτους.

Περισσότερα στο "Βιβλίο των Γάτων" στο www.ndimou.gr

Γηράσκω αεί..

Μαθαίνω λοιπόν τώρα από μέσα τι είναι τα blogs.

Ο δικτυακός διάλογος δεν ήταν κάτι καινούργιο για μένα – τα τελευταία χρόνια απαντούσα κάθε μέρα σε πολλά μηνύματα. Αλλά ο δημόσιος διάλογος είναι άλλο πράγμα. Έχει παγίδες και πειρασμούς. Η παρουσία του κοινού του δίνει μία θεατρικότητα. Περιμένεις άθελά σου, το χειροκρότημα. Πράγμα που μπορεί εύκολα να σε ψευτίσει.

Ένα αιχμηρό μήνυμα κάνει το κοινό να αναρωτιέται: τι θα κάνει τώρα; Θα απαντήσει; Θα σηκώσει το γάντι; Θα ξεκινήσει καυγά;

Προσπαθώ λοιπόν να καταλάβω, όχι θεωρητικά, αλλά μέσα από την πράξη, πώς πρέπει να είναι ένας σωστός διάλογος. Καταθέτω μερικές πρόχειρες σκέψεις. Και σας καλώ να συμβάλετε κι εσείς με τις απόψεις σας.

Πρώτα από όλα θεωρώ ότι πρέπει κανείς να επικεντρώνεται σε αυτό που λέγεται και όχι στο πρόσωπο που το λέει. Στην Ελλάδα αυτό είναι το κύριο πρόβλημα κάθε διαλόγου. «Ποιος το είπε;» Αν αυτός που το είπε είναι για μας αναξιόπιστος (καθότι Δεξιός, Αριστερός, Γαύρος, κλπ.) δεν εξετάζουμε καν το περιεχόμενο των λόγων του. Το απορρίπτουμε a priori.

Κανόνας πρώτος: Και ο τελευταίος μαλάκας μπορεί να έχει δίκιο.

Δεύτερο: δεν αμφισβητούμε την ειλικρίνεια του άλλου, εκτός αν έχουμε τρανταχτές αποδείξεις. Όπως στα δικαστήρια ο κατηγορούμενος είναι αθώος μέχρι να αποδειχθεί ένοχος, έτσι και στην συζήτηση.

Κανόνας δεύτερος: μαζί με το τεκμήριο της αθωότητας, υπάρχει και το τεκμήριο της ειλικρίνειας.

Τρίτο: Δεν αμφισβητούμε ποτέ τις προθέσεις του άλλου. Ίσως να μας λέει ψέματα, αλλά δεν θα μπορέσουμε ποτέ να το αποδείξουμε. Η συζήτηση περί των προθέσεων και των κινήτρων δεν έχει νόημα.

Κανόνας τρίτος: δεχόμαστε (έστω με επιφυλάξεις) τις ομολογίες περί των προθέσεων και αφήνουμε την ζωή να τις διαψεύσει. (Μπορεί να πάρει χρόνια).

Τέταρτο: μπορεί η ευγένεια να είναι ένα κατάλοιπο της (χαμένης) αστικής τάξης – αλλά, όπως έγραψε ο Μάρξ, ήταν μία σπουδαία τάξη. (Ουδείς έχει γράψει τόσο εγκωμιαστικά γι αυτήν). Η ευγένεια κάνει την ζωή πιο ανώδυνη. «Μα», θα πει κάποιος, «είναι συχνά υποκριτική». Ε, λοιπόν, προτιμώ την υποκρισία από την γαϊδουριά.

Κανόνας τέταρτος: μπορείς να είσαι αστός, χωρίς να είσαι κεφαλαιοκράτης.


Τέλος (πέμπτος κανόνας): ο καθένας στον διάλογο δικαιούται μία απάντηση. Εκτός αν προσβάλει τον άλλο – ο οποίος θα προτιμήσει να σιωπήσει, παρά να τσακωθεί.


Αυτούς τους κανόνες σκέπτομαι να τηρήσω εγώ στους διαλόγους μας. (Φυσικά είστε ελεύθεροι να τους αγνοήσετε). Κι αν έχετε άλλες προτάσεις, τα comments σας περιμένουν.

Αυτό δεν θα μπεί στα "Επίκαιρα"

Έχω μείνει άναυδος από την υποδοχή - και δεν κρύβω ότι αισθάνθηκα αμήχανα. (Είναι και η ηλικία που σε κάνει ευσυγκίνητο). Όχι μόνο τα 70 comments σε 48 ώρες - αλλά κυρίως τα σχόλια στα άλλα blogs. Τελικά οι bloggers είναι ζεστή παρέα. Ναι, πειράζονται μεταξύ τους και κοντράρονται - αλλά τόσον καιρό που παρακολουθώ την σκηνή είδα λίγη άρνηση και πολλή αγάπη.

Τώρα την εισπράττω κι εγώ και νιώθω περίεργα γιατί δεν έχω συνηθίσει σε τέτοιες εκδηλώσεις. (Ελπίζω να μην είναι από σεβασμό - οι περισσότεροι bloggers είναι δύο ή τρεις γενιές νεότεροι μου).

Δύο λόγια για την πολιτική στα comments: επιμένω απαρασάλευτος στην αρχή της απόλυτης ελευθερίας - έχω στενάξει από την λογοκρισία στα πιο "έγκυρα" ελληνικά ΜΜΕ, που με οδήγησε σε δέκα παραιτήσεις. (Γιατί νομίζετε πως γράφω μόνο σε τεχνολογικά περιοδικά και στο Διαδίκτυο;). Είμαι σίγουρος ότι οι σχολιαστές δεν θα κάνουν κατάχρηση.

Και πάλι ευχαριστώ όλες και όλους (είναι μακρύς ο κατάλογος). Οι γιορτές τελειώνουν, τα μελομακάρονα επίσης - καιρός να πιάσουμε σοβαρή δουλειά.

Μαξίμ (με κάτι από Ντοστογιέφσκη)

Ναι, η Αστυνομία σκότωσε τον Μαξίμ Ζιλίν.

Όχι, δεν προσυπογράφω την τρέχουσα παράνοια των Δελτίων Ειδήσεων (πάντα κάτι πρέπει να κρύβεται πίσω από το προφανές).

Όχι, η Αστυνομία δεν πυροβόλησε τον Μαξίμ. Όλες οι ενδείξεις πείθουν ότι μόνος του τράβηξε την σκανδάλη.

Του πρόσφερε όμως μία τόσο εύκολη ευκαιρία απόδρασης και εγκλήματος, που ουσιαστικά τον παγίδεψε.

Σε ένα ψυχικά διαταραγμένο (θυμηθείτε τον πρώτο του φόνο) με ηρωικό παραλήρημα, δεν προσφέρεις σερβιρισμένο στο πιάτο ένα τέτοιο κατόρθωμα.

Αργότερα εκείνος κατάλαβε το αδιέξοδο και αναγκάστηκε να αυτοκτονήσει.

Θα ήταν το τέλειο σενάριο εξόντωσης, αν στην διάρκειά του, δεν έχαναν την ζωή τους δύο (απύθμενα αφελείς, ανίκανοι και ταλαίπωροι) μπάτσοι.

Καλή Χρονιά με blog

Όπως ο Monsieur Jourdain στην κωμωδία του Μολιέρου "Ο Αρχοντοχωριάτης" μιλούσε χρόνια πρόζα και δεν το ήξερε, έτσι και εγώ έγραφα χρόνια blogs χωρίς να το ξέρω. Πολύ πριν εφευρεθούν τα web logs εγώ ανέβαζα στο site μου (www.ndimou.gr) σύντομα προσωπικά σχόλια και τα ονόμαζα "Επίκαιρα". Υπάρχουν στο site πάνω από εκατό τέτοια posts για όποιον ενδιαφέρεται. Με την μόδα των blogs σκέφθηκα να διπλασιάσω τις ευκαιρίες ανάγνωσης. Έτσι, κάθε σχόλιο που θα εμφανίζεται στα "Επίκαιρα", θα ανεβαίνει και εδώ.

Το τελικό κίνητρο για την απόφασή μου, μου το έδωσε ο (Sir) Tim Berners Lee που αποφάσισε κι αυτός, δεκαπέντε χρόνια αφού επινόησε τον Παγκόσμιο Ιστό, να φτιάξει δικό του blog. Timbl's blog. Διεύθυνση: http://dig.csail.mit.edu/breadcrumbs/blog/4 . Αναγκάστηκε να κλείσει τα σχόλια γιατί κατακλύστηκε από ένα τσουνάμι συγχαρητηρίων.

Ε, αφού η μόδα των blog κέρδισε και τον εφευρέτη όλων μας... πως μπορώ εγώ να αντισταθώ;

Κάποτε είχα ονομάσει τα "Επίκαιρα" "το blog του τεμπέλη" επειδή έγραφα σπάνια και που... Δεν υπόσχομαι τώρα τίποτα περισσότερο - αλλά, να, θα υπάρχω και εδώ.