Αν με ρωτούσε κανείς ποια είναι η κύρια απασχόλησή μου θα έλεγα: "περιποιητής γάτων".
Αυτή εδώ είναι η γατοπαρέα στο σπιτάκι των Κιούρκων - κάθε μέρα έτσι περιμένει έξω από την πόρτα της βεράντας.
Και μετά υπάρχουν οι πιο σοφοί (και θρεμμένοι) γάτοι του Ψυχικού.
Σαράντα τόσα χρόνια περιστοιχίζομαι από έντιμα ζώα. (Δεν με έχουν προδώσει ούτε απογοητεύσει ποτέ). Μπορώ να ζήσω χωρίς ανθρώπους αλλά όχι χωρίς γάτους.
Περισσότερα στο "Βιβλίο των Γάτων" στο www.ndimou.gr
47 σχόλια:
Κάτι που ποτέ δεν κατάφερα να ξεπεράσω: τι γίνεται όταν ένα ζώο πεθαίνει;
Smoking cat προσπαθώ να σταθώ στο ύψος τους...
herman αν για να πάρω το Νόμπελ μου ζητούσαν να αποχωριστώ τους φίλους μου - θα το αρνιόμουν. (Έχω γράψει ένα δοκίμιο για την ζωοφιλία με τίτλο "Αναντικατάστατο και όχι Υποκατάστατο").
alombar όταν ένα ζώο πεθαίνει το πενθείς - καμιά φορά απροσδόκητα πολύ...
Κάτι που ποτέ δεν κατάφερα να ξεπεράσω: τι γίνεται όταν σκοτώνουν ένα ζώο;
Τί γίνεται με αυτούς τους φιλόζωους; που πέταξαν τα ωδικά πτηνα στα σκουπίδια η σκότωσαν τα περιστέρια απο τον ανύπαρκτο φόβο της νόσου των πτηνών.
Τι γίνεται με τους φιλόζωους; κατόχους σκύλων που όταν μεγαλώνουν τους εγκαταλείπουν (αδέσποτα)
Ελπιζεται ο Ν.Δ. αυτά να τα καταδικάζει και απο τη θέση του να τα καταγγέλει.
koyan: τι εννοείτε;
Ο Ν. Δ. γράφει καλά (όχι γιατί έχει πωλήσεις) και θα ήθελα να παρακολουθώ το blog του (παρά το ότι παραβιάζει το φρεσκογραμμένο 5ο κανόνα)
Δεν είναι δύσκολο να απογηοητευτεί κάποιος
newlwns: πολύ καλό
Για τις ερωτήσεις του newlens οι απαντήσεις στο δοκίμιο που ήδη ανάφερα
http://www.ndimou.gr/
articledisplay.asp?cat_parent=2&time_id=79&cat_id=2
Και όχι - αυτή δεν είναι αυτοδιαφήμιση. Γατοδιαφήμιση!
Η αγάπη των ζώων προς τον άνθρωπο: Κάθε αγάπη είναι εγωιστική, εκτός, ίσως, από αυτήν του γονιού (ή θείου ή άλλου ανιόντος) προς το παιδί. Αν κι αυτή, συχνά, αποδεικνύεται εγωιστική. Του ζώου είναι (αν υπάρχει...) κυρίως, ανάγκη επιβίωσης. Το ζώο προσεγγίζει με διάθεση να πάρει. Να πάρει χάδια, στέγη, τροφή. Ενστικτωδώς εκδηλώνει τη διάθεσή του που μπορεί να εκληφθεί ως αγάπη. Ανάγκες έχουν τα ζώα, όπως κι εμείς. Απλώς, ο τρόπος εκδήλωσης διαφέρει και, ακόμη, στα ζώα, λείπει (νομίζω) το συνειδητό συναίσθημα. Υποψιάζομαι ότι απαιτείται σημαντική "άνοδος" για να μετατοπιστεί ο λόγος "αγάπη/ανάγκη" προς την κατεύθυνση της αγάπης. Μέχρι να αναπτυχθούμε σε σημείο που η αγάπη (δηλ. η συνταύτιση του "εγώ" με το σύμπαν), καλλίτερα να λειτουργούμε υπό την επήρεια της καθαρής λογικής που επιβάλλει την φροντίδα για τη φύση, σε κάθε της μορφή, γιατί είμαστε κομμάτι της...
Δεν το ξεπερνάς ειδικά όταν είσαι μικρός όταν συμβεί..
Νόμιζα ότι τα ζώα με αφήναν αδιάφορη, να φερθώ άσχημα σε ζωάκι φυσικά ούτε με σφαίρες αλλά ούτε και να χαϊδέψω,μέχρι πέρυσι το καλοκαίρι που ήρθα πολύ κοντά μ ένα γατάκι (εγώ ήρθα γιατί αυτό βασικά χέστηκε) και κατάλαβα ότι θέλω ζωάκι..ξανά!
Πάντα ήθελα αλλά φοβόμουν μην μου πεθάνει και αυτο,όταν είσαι 7 χρονών..
Το σκέφτομαι από καιρό να γράψω κάτι για αυτό αλλά δεν ξέρω πως..
Υγ κ. Δήμου επειδή βλέπω ότι κάποιοι αναρωτιούνται από πού σας ξέρουμε και γιατί σας διαβάζουμε θα ήθελα να ξεκαθαρίσω ότι εγώ σας διαβάζω γιατί έμαθα ότι είστε νονός ενός γνωστού, μια γνωστή το έμαθε και το είπε σε μια φίλη,ο κλασικός τρόπος προώθησης στην Ελλάδα.
Καλημέρα!super τα γατάκια στην φωτό..
τελευταια
γνωρισα τις γατες καλυτερα..
φανταστικα ζωα..
οι νομοι της γατας
http://www.gatoselida.gr/arth13.html
Με την ιδιότητα του επίδοξου κτηνιάτρου (που ελπίζει πολύ στην εξεταστική που έρχεται ) ,αλλά πιο πολύ με την ιδιότητα του περιποιητή ζωών ,μερικές πρόχειρες απαντήσεις (τουλάχιστον όπως τα βλέπω εγώ ) :
τι γίνεται όταν ένα ζώο πεθαίνει;
Τι γίνεται όταν ένας άνθρωπος πεθαίνει ? Όσα ζώα έχω χάσει τα θυμάμαι με πολύ αγάπη ( και ευτυχώς δεν έχω βοηθήσει ακόμα κανένα να πεθάνει ).
1. Είναι η αγάπη που βιώνουν τα ζώα της ίδιας ποιότητας με αυτή που βιώνει ο άνθρωπος;
Τα ζώα είναι πιο ξεκάθαρα πλάσματα ,και κατά κανόνα με πιο άμεσους στόχους ( ένα ζώο ποτέ δεν θα έκανε κάτι τόσο πολύπλοκο και άχρηστο όσο να περπατάει στο δρόμο ,μασώντας μαστίχα και μιλώντας στο τηλέφωνο, όπως λέει ο Prachett ) . Η αγάπη από αυτά κατά συνέπεια τείνει να είναι λιγότερο πολύπλοκη και συμπλεγματική . Για τα υπόλοιπα στοιχεία της ,υποθέτω πως αυτό εξαρτάται από το είδος και τον χαρακτήρα του ζώου - και μπορεί να έχει πραγματικά μεγάλη ποικιλία .
2. Μπορεί αυτή η αγάπη να αναμιχθεί με έρωτα και με ποια έκβαση; (Ξέρω, μπαίνω τώρα σε απαγορευμένα εδάφη, αλλά δεν ξέρω και θέλω να μάθω!)
Από την πλευρά του ζώου προς τον άνθρωπο ή ανάποδα ? Από ένα ζώο προς έναν άνθρωπο θα μπορούσαμε να έχουμε σεξουαλική διάθεση υποθέτω ,αλλά όχι ερωτική (χωρίς να αποκλείεται η πιθανότητα εξαίρεσης ,είναι από τα θέματα που δεν μας διδάσκουν εκτεταμένα για κάποιον παράξενο λόγο). Από έναν άνθρωπο προς ένα ζώο . Ναι είναι δυνατόν - αλλά είναι παθολογικό (δες και το ¨" Όσα θέλετε να μάθετε για το σεξ αλλά φοβάστε να ρωτήσετε από Woody Allen )
3. Η αγάπη προς τα ζώα είναι μια μορφή (εξευγενισμένης) ανθρώπινης βίας; (δες και 4)
Κάθε άλλο .Αν θες να δεις ανθρώπινη βία ,υπάρχουν τα σφαγεία (ειδικά τα παράνομα - στα νόμιμα η Ε.Ε. διασφαλίζει δικαιώματα στα ζώα ,τόσο για ζήτημα αρχών ,όσο και γιατί η κακή μεταχείριση μειώνει την ποιότητα του κρέατος )
4. Σε τι ποσοστό είναι η αγάπη προς τα ζώα μία μετασχηματισμένη αγάπη προς τους ανθρώπους; Εννοώ π.χ. περιπτώσεις όπου μία ομοφυλόφιλη ή ανάπηρη σκυλίτσα εκβάλλεται κλοτσηδόν από το αρχοντικό...
Εδώ η απάντηση είναι πιο απλή : εξαρτάται από τον άνθρωπο .
Τέλος ένα link : http://www.kittenbreak.com/
"Δεν με έχουν προδώσει" . Δεν ξέρω τι μπορεί να εννοεί κανείς με την λέξη προδοσία,αλλά νομίζω ότι για να μήν το αισθανθεί αυτό κάποιος,εφόσον μιλάμε για γάτες, θα πρέπει να γνωρίζει τους πολλούς τρόπους με τους οποίους μια γάτα θέτει όρια στην προσέγγισή της με τον άνθρωπο.
Αλλιώς αν παραπλανηθεί και μείνει κάποιος στα χουρχουρίσματα και τα νάζια,νομίζω ότι θα αισθανθεί λίγο προδομένος,όταν θα αποφασίσει να μείνει στον άλλον που "χαϊδεύει" καλλίτερα.
Μάλλον όλοι την έχουμε πατήσει κάποια φορά και ξεγελαστήκαμε απο τα καμώματα αυτών των ζώων,αισθανθήκαμε,αργά ή γρήγορα, την προδοσία.Απορώ λοιπόν, πώς ένας εραστής των γατών παραμένει ακόμα παρθένος στην προδοσία :)
Γιατι τοσο ανθρωποκεντρικη συζητηση; Γιατι βαζουμε αυτοματα το ειδος μας πανω απο τα ζωα;
Ρωταει ο alombar42 'τι γινεται αν πεθανει το ζωο;'. Ποιος ρωταει τι θα γινει (το ζωο) αν πεθανουμε εμεις;
Η συντριπτικη πλειοψηφια συζηταει αν το ζωο μας αγαπαει, αν η αγαπη ειναι "αληθινη", αν συγκρινεται με την ανθρωπινη κλπ. κλπ. Συγνωμη εσεις εχετε προσδιορισει την ανθρωπινη αγαπη τοσο καλα που σας ενδιαφερει να αναλυσετε και την αγαπη του ζωου; Εδω και κατι 1000δες χρονια το ανθρωπινο ειδος δεν εχει καταφερει να ξεκαθαρισει με σιγουρια, το αν σε αγαπαει ο/η συντροφος σου. Και θελουμε να ξεκαθαρισουμε το αν σε αγαπαει η γατα σου;
Ζω μαζι με τον σκυλο (και τις γατες) της ζωης μου οχι γιατι με "αγαπουν" αλλα γιατι χωρις αυτους η χωη μου θα ηταν λειψη. Τους φροντιζω γιατι με φροντιζουν αυτοι με τον τροπο τους περισσοτερο. Και αδιαφορω αν με αγαπουν αληθινα η απλα προσποιουνται η απλα το κανουν απο συμφερον (φαι και στεγη).
Ο Νικος Δημου ειναι φροντιστης γατων (οπως και εγω) γιατι αυτος το διαλεξε. Δεν το κανει (τουλαχιστον ετσι πιστευω) για να εισπραξει αγαπη. Ουτε θα σταματαγε να φροντιζει τις γατες αν εμεις του αποδεικνυαμε, οτι αυτες δεν τον αγαπουν και δεν προκειται να τον αγαπησουν ποτε.
Συμφωνώ oldskipper
Σοβαρή πανεπιστημιακή μελέτη έδειξε πως ο σύνδεσμος της γάτας με τον άνθρωπο είναι στενότερος από ότι του σκύλου.
Γι αυτό και πιο δύσκολα αλλάζει "αφεντικό" (λάθος όρος για γάτες).
Το ποσοστό των γάτων που πεθαίνουν από μαρασμό όταν χάσουν τον άνθρωπό τους είναι διπλάσιο.
Απλώς δεν δείχνουν τόσο έκδηλα την αφοσίωσή τους.
Υ. Γ. Ότι παραπομπές κάνω σε κείμενά μου αφορούν υλικό που είναι στο site μου και είναι δωρεάν (για τους καχύποπτους).
Ο oldskipper έχει πιάσει το νόημα, πιστεύω όπως όλοι οι γατόφιλοι. Οι γάτες είναι εκεί για να μας θυμίζουν ότι ο κόσμος δεν περιστρέφεται γύρω μας (ούτε γύρω από την λογική μας)
Μπορώ να ζήσω χωρίς ανθρώπους αλλά όχι χωρίς γάτους.
Μα τότε για ποιούς θα έγραφες; Κι αν είναι έτσι γιατί δημιούργησες ετούτο εδώ το ιστολόγιο που σε υποχρεώνει κατά κάποιο τρόπο να ζεις περισσότερο με τους ανθρώπους - έστω και φανταστικούς (virtual) - αντί να συνεχίσεις να γράφεις στις ιστοσελίδες σου - όπου μπορείς να διαγραψεις όλα τα μυνήματα που σου απευθύνουν χωρίς καν να τα διαβάσεις ούτε να τα απαντήσεις;
Σίγουρα ΔΕΝ μπορείς να ζήσεις χωρίς ανθρώπους - ούτε κι εμείς βέβαια χωρίς συγγραφείς και ιστο-λόγιους.
Φιλικά,
Πάντα είχα την εντύπωση πως η προτίμηση στις γάτες είναι η ένδειξη της εσωτερικής ροπής προς το ρίσκο και τις προκλήσεις, ενώ η προτίμηση στους σκύλους φανερώνει ανάγκη για ασφάλεια και σταθερότητα. Δεν αποκλείεται βέβαια να προτιμούμε και τα δύο
Οι σημερινοί οίστροι (κατά Σωκράτη) δεν θα μπορούσαν παρά να είναι γατόφιλοι, αν αυτός ο διαχωρισμός ισχύει.
Έστω και καθυστερημένα, θα ήθελα να πω ένα καλωσόρισες στο μπλογκοχωριό, Νίκο Δήμου.
Δαίμων του πληκτρολογίου:
"Δεν αποκλείεται βέβαια να αγαπούμε και τα δύο, αλλά συνήθως υπάρχει μια σαφής προτίμηση".
ίσως να πρέπει και η γραφή να αντιμετωπιστεί με τρόπο που να αφήνει εκτεθιμένους τους ποδοσφαιριστές όταν εύχονται προσωπικές και οικογενειακές ευτυχίες στους γαμημένους μικροαστούς-ανθρώπους.
αν ποτέ με διάβαζε ένα βατραχοκόριτσο, τι θα έγραφα: μπορώ να ζήσω χωρίς αυτήν που αγαπώ, αλλά χρειάζομαι μία κοντά μου κι ας με απωθεί.
Oldskipper:
Γιατι βαζουμε αυτοματα το ειδος μας πανω απο τα ζωα;
"Πάνω";! Ελπίζω οτι αυτό δεν βγαίνει από την ερώτησή μου γιατί μάλλον το αντίθετο τείνω να υποστηρίζω.
Ποιος ρωταει τι θα γινει (το ζωο) αν πεθανουμε εμεις;
Πρώτα οι άμεσα ενδιαφερόμενοι φαντάζομαι. Ο Αρης, για παράδειγμα, ένας ημίαιμος μαύρος σκύλος, ίσως ρωτάει τι θα γίνει αν πεθάνω εγώ, τους φίλους και τις φίλες του.
Αυτό βεβαίως δεν μου απαγορεύει να σχολιάζω τα δικά μου συναισθήματα.
Φυσικά με ενδιαφέρει να μάθω πώς σκέφτεται ο Αρης, αλλά είκοσι θέματα σε ένα σχόλιο θα ήταν υπερβολή.
Τάκη Αλεβαντή τα ζώα μου δίνουν την δύναμη και την αντοχή να αντιμετωπίζω τους ανθρώπους (που φυσικά τους χρειάζομαι). Όμως (για μένα) τα ζώα είναι προϋπόθεση. Σε δύσκολες στιγμές με έχουν στηρίξει με την σταθερότητα, την αθωότητα και την ζεστασιά τους.
Η γάτα μου (μια από τις 3, αλλά η πιο αγαπημένη) πέθανε την προηγούμενη εβδομάδα, 19 ετών περίπου. Δεν αρρώστησε, απλώς, μάλλον βαρέθηκε. Σταμάτησε να τρώει και την τελευταία μέρα ούτε νερό ήπιε.
Πέρα από την θλίψη του να χάνεις έναν φίλο, με τα ζώα συμβαίνει το εξής, τουλάχιστον στην Ελλάδα: πού να τα θάψεις. Είναι που είναι μια επίπονη διαδικασία, αυτό την κάνει ακόμη δυσκολότερη.
Είναι σε έναν λόφο εδώ πιο πάνω τώρα αλλά ήταν κάτι που έπρεπε να κάνουμε βράδυ.
Αν κάποιος ξέρει άλλη λύση ας δώσει μια πληροφορία.
@alombar42: εισαι σωστος. Συγνωμη για την παρανοηση. Κατι παρομοιο με την φραση σου το ακουω πολλες φορες φορες σε αλλη μορφη: "δεν εχω ζωο γιατι θα λυπηθω πολυ αν πεθανει". Αυτο το θεωρω σιγουρα ανθρωποκεντρικο (και εγωιστικο).
@Νικος Δημου: επιβεβαιωνω. Οι γατες μου κανονικα ερχονται σε μενα μονο οταν θελουν φαι η χαδι. Ο Skipper κανονικα ροχαλιζει στο κρεββατι του εκτος αν προκειται για φαι η παιχνιδι. ΑΛΛΑ: οσες φορες ειμαι στις μαυρες μου, τοτε - παντα - θα ερθουν (απο δικη τους πρωτοβουλια) και θα μεινουν διπλα μου μεχρι να περασει.
Το φαγητο και η στεγη που τους παρεχω ειναι μια μικρη μονο ανταποδοση γι' αυτα που κανουν για μενα.
Και δεν μιλαω καν για τις καλες στιγμες μαζι τους (παιχνιδια, χαδια) που ειναι φυσικα αφθονες.
Οι τόποι παίρνουν το όνομά τους από τους κατοίκους τους. Κανένας Θεσσαλονικιός δεν ονομάζει την πόλη του Σολούν - αλλά οι κάτοικοι των Κιούρκων έτσι τα ονομάζουν και τα κλίνουν.
Έχουμε γάτα εδώ κι έξι μήνες... μπήκε στη ζωή μας ξαφνικά από την ανοιχτή μπαλκονόπορτα... κι έμεινε.
ΑΥΤό που με εντυπωσίασε είναι ότι σε αντίθεση με το σκύλο την αγάπη της και κυρίως την αφοσίωσή της πρέπει να την κερδίσεις...δεν είναι δεδομένα.
Αν μας αγαπούν τα ζώα μας; Πιστέυω πως ναι. Δεν χρειάζομαι επιστημονικές έρευνες, το νιώθω!!
ΕΔώ όταν πεθαίνουν τα ζώα ή τα αφήνεις στον κτηνίατρο που τα στέλνει να γίνουν αλεύρι για ζωοτροφές, ή μπορείς να τα κάψεις στο ειδικό κρεματόριο για ζώα. ΑΝ το ζώο σου είναι μέχρι ένα συγκεκριμένο μέγεθος ή βάρος, δεν θυμάμαι ακριβώς, επιτρέπεται να το θάψεις στην αυλή σου ή τελοσπάντως σε ένα οικόπεδο που σου ανήκει. Chloe ο κτηνίατρός σας πρέπει να ξέρει τί γίνεται στην ΕΛλάδα.
Το βιβλίο σας για τις γάτες το είχα διαβάσει όταν βγήκε στο εμπόριο παλιά..
Αυτό που με συναρπάζει είναι ο τρόπος που ασχολείσθε με τις γάτες, και είσθε μαζί τους και απομακρύνεσθε, τις λατρεύετε αλλά και τις σέβεσθε.
Τα τελευταία 5 χρόνια απέκτησα γάτες. Με βρίσκουν στο δρόμο και μου κολλάνε σαν ουρές..Τις αγαπώ και τις σέβομαι, μα πιό πολύ τις θαυμάζω γιατί ποτέ δεν προδίδουν τα ιδεώδη τους.
Καλά να περνάτε
Έχω και εγώ έναν γάτο, σχεδόν 7 χρόνια. Μυστηριώδες πλάσμα.
Αγαπάει και καταλαβαίνει. Αυτό που λέει ο Oldskipper και ο ΝΔ ισχύει. Πραγματικά, ορισμένες φορές που ήμουν σε μαύρο χάλι - αδυνατώ να κατανοήσω πώς το κατάλαβε - ήρθε όμως και έκατσε δίπλα μου μέχρι να συνέλθω.
Καταλαβαίνει.
OldSkipper:
το ακουω πολλες φορες φορες σε αλλη μορφη: "δεν εχω ζωο γιατι θα λυπηθω πολυ αν πεθανει"
Ισως ανθρώπινο, αλλά νομίζω οτι τελικά είναι οι ίδιοι που εγκαταλείπουν το ζωντανό "τους" οπουδήποτε, αρκεί να μην τους ενοχλεί - πολύ δυστυχώς...
Κατά τα άλλα, και old και skipper - καλό :)
Θα θέσω 2 νέα θέματα προς συζήτηση (πάντα σχετικά με τα ζώα):
1. Γράφτηκε πιο πριν, ποιος είναι ανώτερος ο άνθρωπος ή τα ζώα. Συμφωνείτε με την (όντως κυνική...) άποψη ότι η αξία της ζωής μετριέται με το πόσοι σε κλαίνε αφού πεθάνεις? Αυτό κάνει αναγωγή και σε επίπεδο ζωικών ειδών (πχ όταν πεθάνει κάποιο μερμήγκι τα υπόλοιπα ανενόχλητα το παίρνουν για φαί στη φωλιά, άρα -σύμφωνα με τη θεωρία- η ζωή του έχει μικρή αξία), αλλά και σε κοινωνίες του ίδιου είδους (πχ πεθαίνει η Νταϊάνα και συγκινείται όλος ο κόσμος, άρα η ζωή της έχει μεγάλη αξία).
2. Μπορεί ένα παιχνίδι-ρομποτάκι πχ ο Aibo της Sony, να αντικαταστήσει την γάτα ή το σκύλο σας και να νιώθετε για αυτό ανάλογα αισθήματα? Πριν βιαστείτε να απαντήσετε όχι, σας αναφέρω από προσωπική εμπειρία ότι αν το έχεις πολύ καιρό και το χάσεις, σου λείπει! Επίσης κάθε νέο μοντέλο που παρουσιάζεται, έχει αναπτυγμένη ευφυία και διαθέτει όλο και πιο αυτόνομη προσωπικότητα. Ποιο είναι το λεπτό όριο που από εκεί και πέρα θα το θεωρείτε ισοδύναμο με ένα κανονικό κατοικίδιο?
@Zoros:
1. Η αξία της τελειωμένης ζωής; Η αξία της μνήμης ίσως;
Εκτός αν υπάρχει ζωή μετά θάνατον, κάτι για το οποίο δεν έχω βρει απάντηση :)
Η αξία της ζωής έχει σημασία για τους ζωντανούς μόνο.
Γιατί αλλιώς, το πεθαμένο-φαγωμένο μηρμήγκι δε βλέπω σε τι διαφέρει από ένα σκουληκοφαγωμένο πεθαμένο άνθρωπο (ίσως μάλιστα συνεχίζει να χρησιμεύει, έστω και νεκρό).
2. Δώσε σε ένα μικρό παιδί ένα κουκλάκι... είναι αρκετό για να "δει" σε αυτό κάτι που πρέπει να αγαπά και να φροντίζει - δε χρειάζεται να έχει Aibo.
Τώρα πότε οι μηχανές θα εξομοιωθούν με τον άνθρωπο ή άλλο ζώο... εγώ λέω ποτέ, αλλά από την άλλη "ποτέ μη λες ποτέ".
@NewLens:
άλλη η αγάπη προς τη γάτα του σπιτιού, άλλη η αγάπη προς τον γάιδαρο που στενάζει από το φόρτο, άλλη η αγάπη προς την αγελάδα που γίνεται μπιφτέκι
Ας διαφωνήσω, να δούμε πού θα μας οδηγήσει :)
Σίγουρα δεν είναι διαφορετική *με την έννοια που το θέτεις* η αγάπη προς την αγελάδα ή το σκύλο.
Απλώς αγαπάμε περισσότερο τους πιο κοντινούς σε εμάς οργανισμούς, ανθρώπους ή άλλα ζώα (εντάξει ίσως δεν αγαπάω τις μύγες που κάθονται στον αφρό της μπύρας μου αλλα μάλλον ούτε αυτές σκάνε πολύ για μένα).
Ακόμα και χωρίς τα αστεράκια, πάλι αγάπη είναι. Το οτι δε συνηθίζουμε να τρώμε ανθρώπινα μπιφτέκια δεν είναι ζήτημα αγάπης.
Οι γάτες έγιναν φίλοι του ανθρώπου δυο χιλιάδες χρόνια πριν από τους σκύλους - εντάξει, ο κύριος λόγος ήταν πως κρατούσαν μακριά τα ποντίκια, αλλά έτσι είναι.
Αν και μεγάλωσα με σκύλους, τώρα γράφω αυτό το σχόλιο με μια γάτα στα πόδια μου και με μια άλλη να με κοιτάει στα μάτια δίπλα στην οθόνη του υπολογιστή. Η πρώτη ήταν η γάτα του πατέρα μου - τώρα είμαι δικός της- και η δεύτερη με υιοθέτησε πριν δεκαέξι χρόνια. Φυσικά φιλοξενούμαι στο σπίτι τους. Η γάτα που δεν θα ξεχάσω ποτέ είναι η Σκουριά του Ματαθαίου Μουντέ.
Κάποιοι νομίζουν πως αν αγαπάς τα ζώα, στερείς την αγάπη σου από τους ανθρώπους - δεν είναι έτσι. Βέβαια, τα ζώα είναι σαν τους γονείς : σε αποδέχονται όπως είσαι.
Κύριε Δήμου, η Μ. και η Α. σας στέλνουν την αγάπη τους - γουργουρίζουν.
Το ξέρω αυτό πιτσιρίκο - εμένα χωρίς γάτα δεν παίρνει μπρος ο υπολογιστής (ούτε το μυαλό μου).
Αντιχαιρετισμούς από την "διάσημη πεντάδα".
Ελεονώρα: Μακάρι κάθε μας εξάρτηση να ήταν από κάτι σταθερό, διαθέσιμο και πάντα τρυφερό. Από κάτι που διαθέτει την αμεσότητα και την ειλικρίνεια της καθαρής φύσης. (Κούντερα: Τα ζώα δεν εδιώχτηκαν από τον Παράδεισο).
Εξάρτηση; Ακριβώς αυτό δεν υπάρχει στην σχέση με το ζώο. Εκτός αν εννοείς την υποχρέωση να το φροντίζεις.
Απογοήτευση; Ναι, συχνά από τους ανθρώπους. Αλλά αυτό δεν θα ήταν αρκετό για να με φέρει κοντά σε ένα βατράχι που δεν επικοινωνεί.
Μια φράση του Ροΐδη. “Εξ όσων ηυτύχησα ή δυστύχησα να γνωρίσω είμαι, πιστεύω, ο μόνος άνθρωπος όστις, αν τον ωνόμαζαν ζώον, δεν θα εθεώρει τούτο ως προσβολήν”.
Η γάτα του πέθανε από μαρασμό μερικές μέρες μετά τον θάνατό του. Ποια μεγαλύτερη απόδειξη αγάπης;
Μεγάλη δυστυχία να είσαι αλλεργικός στις γάτες (ή στα ζώα γενικότερα). Συμπονώ.
Ελεονώρα: το ζώο δεν είναι υποκατάστατο του ανθρώπου. Δίνει μία άλλου είδους σχέση, που ούτε αναπληρώνει ούτε αναπληρώνεται.
μήτσε καφετζή: όταν εσύ λες "ελληνική γλώσσα", εννοείς, πολύ απλά, ότι οι άνθρωποι πρέπει να ταυτιστούν με τον τρόπο που καταλαβαίνεις τον κόσμο. και αν δεν μεταξιωθούν να γίνουν μαλακισμένες ιδέες για ταυτιστούν με τη δική σου μαλακισμένη αντίληψη, τότε θα τους κατηγορήσουμε ότι ζουν τη δική τους ζωή και πραγματικότητα. και μετά, ισχυριζόμενοι κάποια άλλη γελοιότητα, θα αποδείξουμε ότι δεν είναι καλό και λογικό καθένας να προσλαμβάνει όπως γουστάρει τον κόσμο και να σκέφτεται όπως γουστάρει επίσης. με άλλα λόγια, εσύ είσαι ένας δουλοπρεπέστατος (και με κάθε πνευματική και βιολογική έννοια κωλόγερος) που αντιδρά σε ό,τι τον ξεπερνά με το να το καταδικάζει. σάλτα και ψόφα Παρασκευή και 13.
Μητσο, οι άνθρωποι φτιάχνουν την γλώσσα. Αυτοί επιμένουν να λένε Οδός Πατησίων (και όχι 28ης Οκτωβρίου). Αυτοί δέχθηκαν την μετονομασία του Λιόπεσι σε Παιανία, αλλά συνεχίζουν να λένε Σπάτα (κατα τον Αλβανό πολέμαρχο και κτηματία Μπούα Σπάτα). Αυτοί επέλεξαν το φαξ και όχι την τηλεομοιοτυπία...
Μελέτησε λίγο γλωσσολογία να δεις πως λειτουργεί το γλωσσικό αισθητήριο.
μήτσε καφετζή: εννοώ παιδί μου ότι είσαι έτοιμος να θυσιάσεις μέχρι και ανθρώπους απλά για να κινηθείς στο γλωσσικό και λεκτικό και ιδεολογικό λαβύρινθο. όπως λιώνει ένα σώμα και γίνεται σαπούνι, έτσι αλλάζεις τη φύση και τη φάση του σώματος, και γίνεται αγνώριστο - ένα καμένο σώμα που ανταποκρίνεται σε όλη την περί τα ελληνικά δική σου διαστροφή (που πρέπει εγώ να καταλάβω τάχα ότι με αφορά). εσύ έχεις υιοθετήσει τις απαγορεύσεις. μιλάς και υπάρχεις μόνο γι' αυτές. καλύτερα να μου σχολιάσεις τις ειδήσεις των ιδιωτικών καναλιών. θα προσάψεις ποικιλία στο περιεχόμενο των απαυτών σου. δεν είναι ελληνικά, παιδί μου, μόνο τα ελληνικά του νίκου χατζηνικολάου. ξύπνα.
Φυσικά όχι, Σπύρο Σταματελάτο - το ερώτημα έχει ήδη απαντηθεί στα προηγούμενα comments και στο δοκίμιο που αναφέρω.
Την γλώσσα πάντως την φτιάχνει ο λαός και όχι το κράτος. 150 χρόνια προσπαθούσε το κράτος λυσσαλέα να επιβάλλει την καθαρεύουσα και τελικά δεν τα κατάφερε.
Οι γραμματικές είναι περιγραφικές (της υπάρχουσας γλώσσας) και όχι κανονιστικές.
Αν ο λαός καταλήξει σε ένα τύπο, όλες οι γραμματικές του κόσμου δεν θα τον αλλάξουν...
Η γλωσσολογία το επιβεβαιώνει.
παιδια σορρυ αργω να παρω μπρος γενικα..
-η μυρωδια της γατας "πολυ καλη" οπως και της γυναικας..
–δεν νομιζω να υπαρχει κανα vs γατας-γυναικας (ή αντρα).. το ενα δεν αποκλειει το αλλο.. :)
απο την σημερινη καθημερινη..
http://portal.kathimerini.gr/4Dcgi/4Dcgi/local_116_id01n144806fqm
Είναι γάτα...
Ο Τ. Σ. Ελιοτ έγραψε ολόκληρη ποιητική συλλογή για τις γάτες και ο Αντριου Λόιντ Βέμπερ τη μελοποίησε σε ένα από τα δημοφιλέστερα μιούζικάλ του, από αυτά που δεν κατεβαίνουν ποτέ. (Και μόλις κατέβουν στο Λονδίνο, εξάγονται στην Αθήνα). Η αλήθεια είναι ότι οι γάτες έχουν προσωπικότητα.
Οι εκφράσεις τους, οι κινήσεις τους, αν κάτσεις και τις παρατηρήσεις προσεκτικά μπορείς να περιγράψεις τον χαρακτήρα κάθε μιας ξεχωριστά. Είναι ανεξάρτητες, τρυφερές, νωθρές, λαίμαργες ή σνομπ.
Μπορεί κανείς να ισχυριστεί το ίδιο για τα σκυλιά; Πιθανότατα ναι. Εκτός αν πρόκειται για ένα άμυαλο κουτάβι σαν το εικονιζόμενο, που επιθυμεί διακαώς να παίξει με το ρομποτάκι-σκυλάκι Robokopet, πιστεύοντας ακράδαντα πως είναι συγγενείς. Μια γάτα ποτέ δεν θα την «πατούσε» έτσι.
Αν εξαιρέσωμεν τους νεοπλατωνικούς φιλοσόφους, δεν πιστεύω να υπάρχωσιν άλλα επί γης πλάσματα όσον οι γάτοι συκοφαντηθέντα. Ως κατά πρόληψιν και κατά παράδοσιν κηρύττονται δεισιδαίμονες, οπτασιασταί, μυθολόγοι και ονειροπλέκται ο Πορφύριος, ο Ιάμβλιχος, ο Πρόκλος και ο Πλωτίνος, ούτω κακίζεται και πας γάτος ως δόλιος, άπιστος, αχάριστος και ανίκανος άλλο τι παρά τον εαυτόν του ν' αγαπήση. Και ως εις τα λεγόμενα ονείρατα των νεοπλατωνικών αντιτάσσεται η ασφαλής επιστήμη του Αριστοτέλους, ούτω και εις του γάτου την κακίαν αι παντοίαι του σκύλου αρεταί. Εις προγενέστερον έργον μου επροσπάθησα ν' αποδείξω το ιστορικώς ασύστατον της τοιαύτης περί των Αλεξανδρινών γνώμης και, προ πάντων πόσον είναι άδικος η προς άλληλα σύγκρισις δύο πραγμάτων όλως ανομοίων, οία η εμπειρία του Σταγειρίτου προς το υπερούσιον πτερύγισμα της νεοπλατωνικής διανοίας1. Τούτο είναι περίπου το αυτό ως αν υπετιμάτο εν συγκρίσει προς την πέρδικα ως μη φαγώσιμος η αηδών. Καθ' όμοιον τρόπον κατηγορείται και ο γάτος, ότι δεν γλείφει τας χείρας του κυρίου του όταν ούτος τον δέρει, ότι δεν τρέχει άμα τον καλέση, ουδέ στέργει να φανή χρήσιμος κυνηγών δια λογαριασμόν του, φυλάσσων τα πρόβατά του, στρέφων επί της πυράς τον οβελόν και προπορευόμενος με φανάριον εις το στόμα, ή καν να τον διασκεδάση υπερπηδών ράβδους ή ορθούμενος εκ των οπισθίων ποδών. Ταύτα είναι ακριβέστατα. Ουδείς ποτε ούτε δι' αμοιβής ούτε δια ραβδισμών κατώρθωσε να επιβάλη εις γάτον να πράξη όσα πράττουσιν οι σκύλοι, οι δούλοι και οι γελωτοποιοί. Αλλ' οι τοιαύτα παρ' αυτού απαιτούντες λησμονούσιν, ως φαίνεται, ότι εκ των συνοίκων μας ζώων μόνον ούτος ανήκει εις το βασιλικόν γένος των αιλουροειδών (felins)· ότι είναι πρωτεξάδελφος της τίγρεως, του πάνθηρος και του λέοντος, και άμεσος απόγονος του αιλούρου και του λυγκέως· ότι έχει, ως εκείνοι, οφθαλμούς λάμποντας εις το σκότος και γνώρισμα της ευγενείας του οξείς όνυχας συσταλτούς. Ουδέ φαίνονται κάλλιον της φυσιολογίας μελετήσαντες την ιστoρίαν. Εκ ταύτης θα εμάνθανον ότι κατά τους αρχαίους εκείνους χρόνους, ότε εθεοποιείτο το κάλλος του σώματoς και το σθένος της ψυχής, πλειστάκις ηξιώθη ο γάτος θείων τιμών. Οι Αιγύπτιοι τον ελάτρευον ως Απόλλωνα υπό το σχήμα γατοκεφάλου νεανίσκου και την γάταν ως θεάν του έρωτος και του κάλλoυς.
Η ευμορφία τω όντι των γυναικών εξετιμάτο παρ' αυτών κατ' ακριβή αναλογίαν της ομοιότητος προς τα αιλουροειδή, του σπινθηρισμού των οφθαλμών, της λειότητος του δέρματος, του ροδίνου χρώματος των ρωθώνων, της ελαφρότητος του πατήματος, της χάριτος και της ευκινησίας. Προς κατάκτησιν τοιούτων προσόντων αφιερούντο, κατά τον Διόδωρον, νηπιόθεν αι κορασίδες εις την θεάν Γαλήν, δια της αναρτήσεως εις τον τράχηλον μεταλλίου φέροντος την εικόνα της Aιγυπτίας Αφροδίτης, κατά δε τον Ηρόδοτον, οσάκις απέθνησκεν εντός αιγυπτιακής οικίας γαλή, έκοπτον οι κάτοικοι εις ένδειξιν πένθους την κόμην. Μετά τους Αιγυπτίους ελάτρευσαν οι Άραβες εις τους αυτούς τόπους το είδωλον του 'Χρυσού Γάτου', ουδ' έπαυσαν μετά την αποκάλυψιν του ενός Θεού να τον κηρύττωσι το κάλλιστον μετά τον άνθρωπον δημιούργημα, αντιτάσσοντες αυτόν ως σύμβολον καθαριότητος και ευγενείας εις τα λοιπά ζώα και μάλιστα τον σκύλoν. Αλλά την αληθή αυτού υπεροχήν φαίνονται κατανοήσαντες κάλλιον παντός άλλου λαού οι κατακτηταί του αρχαίου κόσμου Σουηβοί και Βανδήλοι, οι αναγράψαντες εις τας πολεμικάς αυτών σημαίας το ομοίωμα του γάτου, ως του μόνου πλάσματος, το οποίον δύναται μεν να ημερωθή, όχι όμως και να υπoδoυλωθή.
Τοιούτος ων μόνον ως ισότιμος του οικοδεσπότου στέργει ο γάτος να φιλοξενηθή παρ' ημίν. Αλλ' αν δεν δέχεται ως τα άλλα ζώα να δουλεύση, έπεται άρα εκ τούτου, ότι δεν δύναται ουδ' ως φίλος ν' αγαπήση; Ο τοιούτος ισχυρισμός αδύνατον είναι να στηριχθή εις τα διδάγματα της πείρας. Το περί γάτου πολύκροτον άρθρον του Βυφών, το υπό τοσούτων αναμασσηθέν ψιττακών, ουδέν άλλο απ' αρχής έως τέλους είναι παρά συρροή συκοφαντιών. Δεν ενθυμούμαι τίς κριτικός, θέλων να ονειδίση τον Πλούταρχον ως ανακριβή, έφθασε να είπη περί αυτού, ότι θα ήτο ικανός να διηγηθή ότι ενίκησαν οι Αθηναίοι τον Φίλιππον εν Χαιρωνεία, αν τούτο ηδύνατο να καταστήση την περίοδον αυτού στρογγυλωτέραν. Τοιαύτη μομφή θα ήρμοζε πολύ μάλλον εις τον Βυφών, όστις περί ουδενός άλλου φροντίζων παρά πώς να διαπρέψη ως ρήτωρ, δεν εδίστασε να συγγράψη λίβελλον κατά του γάτου δια τον μόνον λόγον ότι είχεν ανάγκην αντιθέσεως προς ανάδειξιν του εγκωμίου του σκύλου.
Εξ ίσου άδικος, αλλά τουλάχιστον ακριβέστερος, απεδείχθη ο ευσεβέστατος Άγγλος ποιητής Βούνυαν (Βunnyan). Ούτος εξετάζων το ζήτημα ουχί εν συνόλω ως απήτει η δικαιοσύνη, αλλά θεολογικώς υπό μόνην την έποψιν της ηθικής του Ευαγγελίου, ανυμνεί τον σκύλον, ως τέλειον πρότυπον πάσης χριστιανικής αρετής και ακριβή τηρητήν των παραγγελμάτων της επί του Όρους ομιλίας περί ταπεινότητος, λήθης των ύβρεων και αγάπης και προς τους κακοποιούντας ημάς. Κατά τούτο έχει πληρέστατον δίκαιον ο Βούνυαν, όχι όμως, πιστεύομεν, και όλως άδικον ο γάτος μόνον τους αγαπώντας αυτόν ν' αγαπά. Η κατάκτησις της καρδίας του δεν είναι βεβαίως ευχερές έργον. Ο θέλων ν' αγαπηθή παρ' αυτού δεν αρκεί να τον καλοθρέψη και να τον περιποιήται, αλλά πρέπει και να μη λησμονή ότι ρέει εις τας φλέβας του αίμα βασιλικόν, προσφερόμενος προς αυτόν μετά της δεούσης ευλαβείας.
Φύσει ων αριστοκρατικός αποστρέφεται ο γάτος την υπερβολικήν οικειότητα, την αδιακρισίαν και ιδίως πάσαν αξίωσιν περιορισμού της απολύτου αυτού ανεξαρτησίας. Υπεραγαπά μεν τας θωπείας, αλλά μόνον όταν έχη όρεξιν αυτών. Αρέσκεται να πηδά εις τα γόνατά μας, όχι όμως και να συλλαμβάνεται αγροίκως εκ του τραχήλου δια να τοποθετηθή επ' αυτών ως δέμα· προσκαλούμενος ουδέποτε έρχεται αμέσως ή κατ' ευθείαν, αλλά μετά τινα αναβολήν και δι' ελιγμού, ωσεί θέλων ν' αποδείξη ότι προσήλθεν ως φίλος αυθορμήτως και ουχί ως δούλος υπακούσας εις προσταγήν. Πολύ μάλλον και του σκύλου και παντός άλλου ζώου ευχαριστείται να μένη μακράς ώρας εις τον κοιτώνα μας, αναπαυόμενος παρά την εστίαν ή επισκοπών τους διαβάτας εκ του παραθύρου, αλλά θεωρεί προδοσίαν το να μη ανοιχθή εις αυτόν αμέσως η θύρα, άμα επιθυμήσει να εξέλθη. Υπέρ παν όμως άλλο βδελύσσεται τους διακόπτοντας την σειράν των συλλογισμών του όταν ονειροπολή ή τον ύπνον του όταν κοιμάται. Τούτο κάλλιστα εγνώριζεν ο προφήτης Μωάμεθ, όστις σπεύδων ημέραν τινά να μεταβή εις την εσπερινήν προσευχήν επροτίμησε να κόψη δια ψαλίδος την άκραν του ενδύματός του, παρά να ταράξη την ανάπαυσιν του επ' αυτού αποκοιμηθέντος ευνοουμένου του γάτου.
Εις τους ούτως αγαπώντας αυτόν ίσην ανταποδίδει και ούτος αγάπην, ως δύνανται να μαρτυρήσωσιν όσαι υιοθέτησαν γάτους γεροντοκόραι και μετ' αυτών η εκλεκτή φάλαγξ των πάσης εποχής και χώρας επισήμων ανδρών. Αξιοσημείωτον τω όντι είναι ότι οι πλείστοι τούτων και ιδίως οι έξοχοι διπλωμάται, συγγραφείς, ποιηταί και καλλιτέχναι επροτίμησαν του σκύλου τον γάτον. Παραλείποντες τους αρχαίους αρκούμεθα να μνημονεύσωμεν τον καρδινάλιον Ριχελιώ, τον Κολβέρτον, τον Μονταίγνιον, τον Χόφμαν, τον Φοντενέλλον, τον Γεράρδον Δόου, τον Λόπε δε Βέγας, τον Σατωβριάν, τον Εδγάρδον Πόου, τον Θεόφιλον Γωτιέ, τον Χάρτμαν και τον Βωδελαίρον, οίτινες πάντες ηγάπησαν τους γάτους των περιπαθώς και αντηγαπήθησαν παρ' αυτών ολοψύχως. Ουδ' είναι ανάγκη ν' ανατρέχωμεν προς απόδειξιν της ανταποδόσεως ταύτης εις άλλους καιρούς και τόπους, αφού οικείον και πρόσφατον έχομεν το παράδειγμα του γιγαντιαίου εκείνου λευκού γάτου του αοιδίμου Κουμουνδούρου, όστις, αν και ήτο η εποχή των ερώτων, ουδ' επί στιγμήν απεμακρύνθη του προσκεφαλαίου του κατά την πολυήμερον προς τον θάνατον πάλην, και έπειτα επήγε ν' αποθάνη κ' εκείνος εκ της λύπης εις μίαν γωνίαν, ενώ οι σκύλοι του μακαρίτου εξηκολούθουν να τρώγουν, να πίνουν και να γαυγίζουν και οι θερμότατοι φίλοι του μετέβαινον να προσκυνήσωσι τον κ. Τρικούπην.
Την προς τους γάτους συμπάθειαν των συγγραφέων και καλλιτεχνών επεχείρησάν τινες να υποτιμήσωσιν, ονομάζοντες αυτήν διαστροφήν, ως την όρεξιν όζοντος τυρού, αώρων οπωρών ή υπερωρίμων εταιρών. Το βέβαιον είναι ότι αν έλειπεν ο γάτος, θα ήτο καταδικασμένος ο αγρυπνών συγγραφεύς εις απόλυτον μοναξίαν, αφού oυδενός άλλου πλάσματος δύναται να συμβιβασθή η συντροφία μετ' αδιαταράκτου διανοητικής εργασίας. Οι σκύλοι ή απασχολούσι παίζοντες θορυβωδώς ή κοιμώνται ως ασπάλακες, και τότε είναι ως να μη υπήρχον. Μόνος ο γάτος ηξεύρει ν' ακινητή επί ολοκλήρους ώρας εις γωνίαν της τραπέζης, στηρίζων ως Αιγυπτία Σφιγξ την κεφαλήν επί των εμπροσθίων ποδών και προσηλών το βλέμμα εις τον μελετώντα, ως αν ενδιεφέρετο εις το έργον αυτού. Πλειστάκις φαίνεται μαντεύων την ιδέαν την καταβαίνουσαν από του εγκεφάλου εις την άκραν του καλάμου του γράφοντος και προτείνει τον πόδα «ως αν ήθελε να την συλλάβη». Όταν δ' επιτέλους βαρυνθή την ακινησίαν, εγείρεται τότε ησύχως, τανύει την ελαστικήν του ράχιν εις σχήμα βυζαντινής αψίδος και αρχίζει ήσυχον περίπατον δια των λεξικών και των μελανοδοχείων. Γνωστόν είναι ότι ο σκύλος του Νεύτωνος Αδάμας ανατρέψας τον λύχνον επί σωρού χειρογράφων έγινε παραίτιος ν' απολεσθή ο καρπός πολυετούς μελέτης. Αλλ' εκ της περιφοράς του γάτου επί της τραπέζης ουδείς απειλείται κίνδυνος χύσεως, ούτε μελάνης ούτε πετρελαίου. Το βάδισμά του ενθυμίζει τον επί αυγών χορόν των Iσπανίδων ή τους Ομηρικούς εκείνους, τους τρέχοντας δι' αγρών και λειμώνων χωρίς να θραύσωσιν ούτε τους στάχεις, ούτε τα κρίνα.
Άλλοτε πάλιν, αφού δια μακράς εργασίας μεταδώση στιλπνότητα κατόπτρου, εις το ατλάζινον αυτής δέρμα, προσέρχεται η γαλή να προσφέρη εαυτήν ούτω καλλωπισθείσαν εις τας θωπείας του κυρίου της. Αι ενδείξεις της αγάπης της ουδέν έχουσι κοινόν προς την θορυβώδη προπέτειαν των κυνών, αλλ' αριστοκρατικήν τινα επιφύλαξιν και σεμνότητα, υπεραρέσκουσαν εις τον καλλιτέχνην, όστις, αν είναι πράγματι τοιούτος, μισεί και αποστρέφεται υπέρ παν άλλο την επίδειξιν, τον στόμφον και την αισθηματικήν κοινοτοπίαν. Δύσκολον δε φαίνεται να μη θεωρήσωμεν την επίμονον προς στίλβωσιν του τριχώματος αυτού εργασίαν του γάτου, ως πολύτιμον εις τους γράφοντας υπόμνησιν, ότι ίσον πρέπει και ούτοι να καταβάλλωσι κόπον προς τέλειον του ύφους των ομαλισμόν. Ζητών συγγνώμην δια την και υπέρ του ιδικού μου γάτου περιαυτολογίαν, τολμώ να προσθέσω εις τ' ανωτέρω και το εξής ιδιαίτερον αυτού προσόν, ότι οσάκις βλέπει επί πολλήν ώραν την χείρα μου ακινητούσαν εξ ανικανότητος να συρράψει άλλην περίοδον μετά της προηγουμένης, έρχεται τότε και απλώνεται επί του χειρογράφου μου μακρύς πλατύς, ως αν ήθελε να με ειδοποιήση, ότι προτιμότερον είναι να υπάγω να κοιμηθώ παρά να επιμένω γράφων φράσεις υπνωτικάς.
Απορίας άξιον είναι πώς ουδείς φυσιοδίφης έτυχεν ακόμη να παρατηρήση την εις μόνον το γένος των οικιακών αιλούρων παρατηρουμένην προφανή του θήλεος υπεροχήν. Η γάτα είναι ανωτέρα του γάτου, όσον τουλάχιστον η Πολωνίς του Πολωνού. Η υπεροχή αύτη πρέπει ίσως ν' αποδοθή εις το ότι το ζώον και το έθνος τούτο, έχουσιν αμφότερα χαρακτήρα φύσει θηλυκόν, οξύν, ευπαθή, ευερέθιστον, ιδιότροπον, φιλήδονον, ράθυμον και αισθηματικόν, τα δε γυναικεία ταύτα προσόντα επόμενον είναι ν' αναδεικνύωνται εναργέστερα και λαμπρότερα εις τας θηλείας. Δια τον αυτόν λόγον δια τον οποίον υπερέχει ο εμβριθής Άγγλος την Αγγλίδα κατά την εμβρίθειαν, έπρεπε να ήναι και ο εύχαρις Σλάβος κατώτερος της γυναικός του κατά την χάριν. Αγνοώ κατά πόσον αληθεύουσιν όσα διηγούνται ο Καραμζίνος και ο κακόγλωσσος Καζανόβας περί του δεσποτικού χαρακτήρος και των ελευθέρων ηθών των μεγάλων δεσποινών της Πολωνίας, βέβαιον όμως είναι ότι η γάτα καταχράται κάπως την υπεροχήν αυτής. Εις ουδένα υποτάσσεται πλην της ορέξεως αυτής ζυγόν· δεν θέλει δεσπότην, αλλ' αρέσκεται να σύρη όπισθεν της ουράς της υπόδουλον σμήνος λατρευτών. Καίτοι όμως ούσα το ηδυπαθέστατον των ζώων είναι συγχρόνως και το μόνον το προικισθέν υπό του δημιουργού δια του ανθρωπίνου αισθήματος της αιδούς. Ουδείς είδε ποτε γάταν παραδιδομένην εις ερωτικάς περιπτύξεις υπό το φέγγος του ηλίου και τα βλέμματα παντός διαβάτου, ως πράττουσιν αι σκύλαι, αι όρνιθες, αι αίγες και τ' άλλα αδιάντροπα κτήνη, αλλά ζητεί το σκότος της νυκτός και την μοναξίαν απατήτων κορυφών. Δια τούτο πιθανώς εξωμοιώθη εν Αιγύπτω όχι μόνον προς την Αφροδίτην, αλλά και προς την αιδήμονα Άρτεμιν, την λαθραίως επισκεπτομένην επί των ακρωρειών του Λάκμωνος τον φίλον της ποιμένα. Όσοι ανέγνωσαν βιβλία νευρολόγων κάλλιστα γνωρίζουσιν, ότι είς τινας εξόχως ευπαθείς φύσεις μεταβάλλεται ενίοτε εις αίσθημα οδύνης η υπερτάτη έντασις της ηδονής. Τοιαύτην υπερευαισθησίαν πρέπει να υποθέσωμεν υπάρχουσαν και εις την γαλήν, της οποίας οι ερωτικοί στεναγμοί ηχούσι πολλάκις εις την ακοήν των αγρυπνούντων ως γόοι σφαζομένης.2
Άλλη απόδειξις της εξαιρετικής παρ' αυτή αναπτύξεως του νευρικού συστήματος είναι η κλίσις προς την μουσικήν. Την μελομανίαν ταύτην εξηκρίβωσαν επιστημονικώς ο Γρέυ, ο Λεκλέρκ και άλλοι διάσημοι φυσιοδίφαι, κατά δε τον Τουσενέλ η συγκίνησις, την οποίαν προξενούσιν είς τινας γαλάς αι λιγυραί μελωδίαι, φθάνει ενίοτε μέχρι λιποθυμίας. Η ομοιότης εν γένει της γάτας προς φιλήδονον δέσποιναν ή και αριστοκρατικήν εταίραν φαίνεται υπό πάσαν έποψιν τελεία. Όπως αι κυρίαι με τας καμελίας, ούτω και αύτη αγαπά να μεταβάλλη την νύκτα εις ημέραν, το πρωινόν εξάπλωμα παρά την εστίαν, τους χνοώδεις τάπητας τους προφυλάσσοντας τους ροδίνους πόδας της από την υγρασίαν, τον πολύωρον καλλωπισμόν, τα αρώματα, το ανθόγαλα, τας θωπείας, τα σπαράγγια, τα μαλακά ανάκλιντρα, τα μετάξινα παραπετάσματα και ιδίως τα τρίχαπτα, τας φούντας και τα κρόσσια προς άσκησιν εις το σπάραγμα των στιλπνών αυτής ονύχων.
Τοιαύτη ακριβώς ήτο η ηρωίς του παρόντος διηγήματος συριανή γάτα, συνυπότροφός μου εις το ήδη μνημονευθέν Λύκειον του Ευαγγελίδου και φέρουσα το όνομα Σεμίρα. Το γλαυκόν χρώμα των οφθαλμών και το τρίχρουν του τριχώματος αυτής καθίστανον πιθανήν την υπόθεσιν ότι ήτο γένος μικτού. Ο είς εκ των γονέων της κατήγετο πιθανώς από την Άγκυραν, ο δε άλλος από τα κεραμίδια. Πολλοί μεταξύ των συμμαθητών μου ήσαν οι επιδιώκοντες την εύνοιαν και την συντροφίαν της εύμορφης Σεμίρας, προ πάντων τον χειμώνα, εις τους παγερούς κοιτώνας του Λυκείου. Τους αντιζήλους τούτους είχον κατορθώσει να παραγκωνίσω δι' ανωτέρας προσφοράς λιχνευμάτων, τεχνικώτέρου ξυσίματος της κεφαλής και προ πάντων δια της χρήσεως του γατικού αγαποχόρτου, της 'βαλεριάνας' δηλ., ως την λέγουσιν οι Φράγκοι, ή του 'φου', ως την ωνόμαζον οι αρχαίοι Έλληνες ιατροί, οι ουδόλως εντρεπόμενοι, ως οι σημερινοί, να μεταχειρίζωνται ξένας ακλίτους λέξεις. Η οσμή του χόρτου τούτου υπεραρέσκει όχι μόνον εις τας γαλάς, αλλά και εις πολλάς κυρίας και ιδίως τας πρεσβυτέρας Αθηναίας, ως κάλλιστα εγνώριζεν ο αοίδιμος γυναικολόγος Βενιζέλος, ο αναμιγνύων βαλεριάναν εις όλας του τας συνταγάς, όπως ο Ρηγόπουλος εις όλας του τας αγορεύσεις τον Νιαγάραν.
Χάρις εις το χόρτον τούτο και την μοναδικήν σύμπτωσιν παντοίων άλλων ευνοϊκών περιστάσεων, υπήρξα επί τινας εβδομάδας το ευτυχέστερον υπό τον ήλιον ανθρωπάριον. Ο διευθυντής του Λυκείου διέσχιζε κατ' εντολήν του μακαρίτου βασιλέως Όθωνος τον Ατλαντικόν, μεταβαίνων να κηρύξη εις τους Αμερικανούς το ευαγγέλιον της μεγάλης ιδέας· παρά του Γερμανού μετοίκου Μπεκ, πατρός, νομίζω, του ημετέρου βιβλιοπώλου, είχε συστηθή προ μικρού το πρώτον της Ελλάδος δανειστήριον γαλλικών βιβλίων αντί συνδρομής τριών κατά μήνα δραχμών και άλλας τόσας είχον δαπανήσει εις λαθραίαν προμήθειαν κηρίων. Οι δύο σύνοικοί μου παθόντες ιλαράν ευρίσκοντο εις το θεραπευτήριον, ώστε ήμην απόλυτος κύριος του θαλάμου μου. Η τοιαύτη μόνωσις και ανεξαρτησία είναι η γλυκυτάτη των απολαύσεων δια δυστυχή υπότροφον σχολείου καταδικασμένον εις άπαυστον καταναγκαστικήν συγχρώτισιν με παντός είδους συντρόφους. Εις τον θάλαμον εκείνον, παράπλευρον έχων την Σεμίραν, διήλθον τας ευτυχεστάτας του βίου μου αΰπνους νύκτας, αναγινώσκων πρώτην φοράν τους 'Τρεις Σωματοφύλακας', τον 'Μοντεχρίστον', τον 'Ουσκόκ' και τα άλλα αλησμόνητα της εποχής εκείνης έργα, τα υπερέχοντα τα ψυχολογήματα του Βουρζέ και τα φυσιολογήματα του Ζολά, όσον η 'Νόρμα', η 'Σονάμπουλα' και η 'Λουκία' τα σοφά γυμνάσματα του Αμβρουάζ Θωμά και του Σαμάρα. Εις την υπέροχον των αναγνωσμάτων εκείνων αξίαν πρέπει να προστεθή της δωδεκαετούς μου φαντασίας η παρθενία. Όταν μ' εκούραζεν η ανάγνωσις ή μάλλον η έντασις της συγκινήσεως, συνεπαίζαμεν με την Σεμίραν ή εμοιράζαμεν αδελφικώς κουραμπιέν, τσουρέκι, χριστόψωμον ή άλλο φιλοδώρημα της καλής μου κηδεμόνος και η αγρυπνία παρετείνετο πολλάκις μέχρις ού αντήχει το άσμα των σαλεπιτζήδων, των πετεινών, των λαχανοφόρων γαϊδάρων και των άλλων προδρόμων της ροδοδακτύλου Ηούς.
Η χαριτόβρυτος εν τούτοις Σεμίρα είχε θανάσιμον εντός του Λυκείου εχθράν. Αύτη ήτο η από τινων μηνών εκτελούσα έργα οικονόμου. Προτιμών να σιωπήσω το όνομα της γυναικός ταύτης αρκούμαι να είπω ότι την είχον μεταβαπτίσει 'Λάμιαν' οι μαθηταί. Πατρίδα είχε την Ύδραν και ηλικίαν φθινοπωρινήν. Αλβανή προφανώς το γένος, με ανάστημα δίπηχυ και ώμους αχθοφορικούς, ωμοίαζε Λιάπην γυναικοφορεμένον. Προς συμπλήρωσιν της περιγραφής της αρκεί να προσθέσω ότι από τας περιζητήτους υπό των αρχαίων ομοιότητας της γυναικός προς γαλήν, δεν είχεν η Λάμια παρά μίαν, όχι βεβαίως την ευκαμψίαν, την λειότητα, την χάριν ή το ρόδινον χρώμα του χείλους, αλλά μόνον ικανώς πυκνόν μύστακα υπεράνω αυτού. Ουδ' ήτο χαριέστερος του προσώπου της γεροντοκόρης ο χαρακτήρ. Προς εκτίμησιν αυτού δύναται να χρησιμεύση, ότι μη θεωρούσα τον μύστακα και τα σαρανταπέντε τουλάχιστον έτη της ικανά να εμπνεύσωσιν επαρκή σεβασμόν, εθεώρει πρέπον να προσφέρεται μετά περισσής σοβαρότητος και αιδημοσύνης με τους ουδόλως «βλέποντας προς το επιθυμήσαι αυτής». Ο φόβος της των ασέμνων θεαμάτων ήτο τοσούτος, ώστε λησμονούσα ότι και αυταί αι καλογραίαι θεωρούσι τους πάσχοντας ως ουδετέρους, ουδ' εις εξαετές παιδάριον έστεργε να επιθέση κατάπλασμα, περί δε κλύσματος, ουδέ λόγος ηδύνατο να γίνει. Αντί όμως αυξήσεως σεβασμού ουδέν άλλο εκ της τοσαύτης επιδείξεως σεμνότητος παρά των μαθητών απελάμβανε, παρά καθημερινάς πεζάς τε και εμμέτρους διακαούς έρωτος δηλώσεις. Τας επιστολάς ταύτας, δια των οποίων ανυμνούντο υπέρ παν άλλο των θελγήτρων της του μύστακος αυτής αι τρίχες, έσπευδε μετ' αιδήμονος αγανακτήσεως να καταγγείλη εις τον προσωρινόν διευθυντήν μακαρίτην Φαβρίκιον, πολυμαθέστατον και αγαθώτατον Γερμανόν μ' εύθυμον διάθεσιν και μύτην κόκκινην μετά το γεύμα. Τοιούτος ων δυσκόλως κατώρθωνε να κρατήση τον γέλωτα όταν επέπληττε τον ένοχον, εις τον οποίον επέβαλλε να ζητήση συγγνώμην από την αξιότιμον 'δεσποινίδα' ενώπιον όλων του των συμμαθητών. Αι σκηναί εκείναι δημοσίας αιτήσεως συγγνώμης ήσαν όντως διασκεδαστικαί. Ακριβά όμως επλήρωναν οι δυστυχείς υπότροφοι την διασκέδασιν εκείνην. Η Λάμια ήτο τότε απόλυτος και ανεξέλεγκτος του Λυκείου τροφοδότις, η δε τροφή ήτο μεν κατά την καθιερωμένην φράσιν 'υγιεινή και αρκούσα', αλλά, και όπως εις όλα τα σχολεία, τα αρεστότερα του γεύματος συστατικά ήσαν ο πρόσφατος άρτος και τα οπωρικά. Τα τελευταία ταύτα είχε προγράψει ο φόβος της μαστιζούσης ήδη τας Αθήνας ασιατικής ή μάλλον αγγλογαλλικής χολέρας, τα δε ψωμία εφεύρε προς επίδειξιν οικονομικής δεινότητος η Λάμια να κλείη επιστρέφοντα εκ του φούρνου επί τρεις ή τέσσαρας ημέρας εις υψηλόν ερμάριον δια να 'δαμάσουν', ως αι πέρδικες και οι φασιανοί, ευλόγως παρατηρούσα ότι τρώγεται πολύ ολιγώτερος άρτος όταν είναι ξηρός. Η εφεύρεσις αύτη και ο περιορισμός των αλλαγών υποκαμίσου εις δύο την εβδομάδα μετέβαλον εις αγανάκτησιν την ευθυμίαν των μαθητών, οίτινες συνελθόντες εις μυστικόν συνέδριον απεφάσισαν παμψηφεί ν' αναθέσωσι την εκδίκησιν αυτών εις την Σεμίραν.
Προς κατανόησιν της εκδικήσεως ταύτης πρέπει να είπωμεν, ότι η τόσον σεμνή εκείνη παρθένος, η καλύπτουσα, οσάκις μετέβαινεν εις την αυλήν, με την χείρα τους οφθαλμούς δια να μη τους σκανδαλίσωσιν οι άθλοι του πετεινού, εζήλευεν εν τούτοις τας όρνιθας εις το βάθος της ψυχής της. Από εικοσιπέντε τουλάχιστον ετών ουδέν άλλο ωνειρεύετο παρά τας απολαύσεις έρωτος θεμιτού και υπό της εκκλησίας ευλογημένου. Αφού εδαπάνησεν όλον τέταρτον αιώνος υφαίνουσα ιστούς προς άγραν συζύγου, εξηκολούθει ακόμη να υφαίνη η ακούραστος εκείνη αράχνη. Πλην της ήδη υμνηθείσης σεμνότητος πολλά άλλα επεδείκνυε προς επιτυχίαν του ποθουμένου προσόντα, εργατικότητα, ολιγάρκειαν, μαγειρικήν τέχνην, χειροτεχνήματα και νοικοκυρωσύνην, δραστηριώτερον όμως πάντων τούτων δελέασμα ενόμιζε την επίδειξιν της κλίνης της.
Αληθές είναι ότι η κλίνη αύτη, αν και ολίγον αρχαϊκή, ήτο πράγματι αξιοθέατος, σιδηρά, ευρύχωρος, μ' επίχρυσον άνω της κεφαλής ζεύγος ασπαζομένων τρυγόνων. Ακόμη πλουσιώτερα ήσαν τα στρωσείδια. Τας άκρας της άνω σινδόνος εστόλιζε κόκκινος μαίανδρος και άλλος πλατύτερος τα παραπετάσματα· τα εφαπλώματα ήσαν μεταξωτά και το εκ πτερού σκέπασμα των ποδών άνωθεν κεντητόν με υπόραμμα εκ χρυσίζοντος ατλαζίου. Εις δε τον τοίχον εθάμβωνε την όρασιν χρυσάργυρος Παναγία μ' ερυθράν κάτωθεν κανδήλαν· ουδ' έλειπαν τα βάγια, τα φυλακτά, οι σταυροί και η κογχύλη του Παναγίου Τάφου. Αλλά το προ πάντων διακρίνον την κοίτην εκείνην από πάσαν άλλην είναι, ότι ουδείς ουδέποτε ούτε νύκτα ούτε ημέραν επ' αυτής ανεπαύθη. Η Λάμια εκοιμάτο εις παρακείμενον σοφάν, η δε ωραία εκείνη κλίνη τής εχρησίμευε δια να γυμνάζεται εις κεντήματα, να την καλλωπίζη, να την καμαρώνη και να την επιδεικνύη εις τους επισκέπτας της, μέχρις ού ευρεθή ο προσφερόμενος να συναναβώσιν ομού επ' αυτής, με την άδειαν του δεσπότη και την ευλογίαν του παπά. Ως καταλληλότατος προς τούτο εθεωρείτο από τινος χρόνου υπ' αυτής ο παντοπώλης του Λυκείου, χήρος μισοκαιρίτης, τον οποίον εδέχετο την Κυριακήν μετά την λειτουργίαν εις τον νυμφώνα της προς τακτοποίησιν του λογαριασμού της εβδομάδος, αφίνουσα δια το ασκανδάλιστον ορθάνοικτον και τον χειμώνα την θύραν.
Τω καιρώ εκείνω ευρίσκετο εις την ακμήν του ο μετασχηματισμός των Συριανών εις Ευρωπαίους, τον οποίον ωνόμαζον, με συμπάθειο, 'ξεβράκωμα'. Αι φέσσαι και αι βράκαι εξηφανίζοντο αλλεπάλληλοι, ως τα πρωινά άστρα, υπό τας ακτίνας του εσπερίου πολιτισμού. Παρασυρθείς υπό του ρεύματος επαρουσιάσθη Κυριακήν τινα και ο βακάλης εις την πρωινήν του επίσκεψιν μετημφιεσμένος εις Ευρωπαίον από κορυφής μέχρι ποδών. Όπως πας άλλος νεόφραγκος, επόμενον ήτο να φαίνεται και ούτος γελοιωδέστατος κατά τας πρώτας του 'ξεβρακώματος' ημέρας· οι καγχασμοί των μαθητών ηκούσθησαν έως εις το Νησάκι. Πολύ όμως διάφορος ήτο η εντύπωσις, την οποίαν επροξένησεν η μετένδυσις εις την Λάμιαν, ήτις από της ημέρας εκείνης ουδέν άλλο ωνειρεύετο παρά ν' απαρνηθή κ' εκείνη το πάτριον τσεμπέρι και κοντογούνι. Ουδ' εβράδυνε να μεταβή από τους λόγους εις τα έργα ή μάλλον εις τα εμπορικά προς προμήθειαν του πρώτου υλικού της μεταμορφώσεως.
Το μαλλινομέταξον του φορέματος, η τότε απαραίτητος 'πελερίνα', η πόλκα, το 'μαλακώφ' ή πυγόκοσμος, ως το είχεν εξελληνίσει ο καθηγητής του Συριανού γυμνασίου κ. Φαρδούλης, τα θηλυκωτά υποδήματα και τ' άλλα ευρέθησαν μετά σχετικής ευκολίας. Το μόνον απαιτούν μεγάλην συλλογήν ήτο το καπέλον. Το τότε κάλυμμα της κεφαλής των κυριών δεν ήτο, όπως σήμερον, έν τίποτε κοστίζον εκατόν φράγκα, αλλ' υψηλόν, πλατύγυρον και πολύπλοκον οικοδόμημα, εκ χαρτονίου, σιδηρού σύρματος, βελούδου, ανθέων και πτερών, μετέχον πύργου, κήπου και πτηνοτροφείου. Εις την Σύρον μάλιστα εβασίλευον ακόμη αι γιγάντειαι 'παμέλαι' του Λουδοβίκου Φιλίππου, καίτοι από τρία ήδη έτη εβασίλευεν εις Παρισίους ο Λουδοβίκος Ναπολέων. Αλλ' επί τέλους συνετελέσθη και του πίλου η κατασκευή καθ' όλους τους κανόνας της γαλλοσυριανής τέχνης. Ήτο από βελούδον βαθυπράσινον, και ούτε άνθη τού έλειπαν, ούτε ουραί στρουθοκαμήλων. Ούτω σαββατιανήν τινα εσπέραν, μετά πολλούς κόπους και δρόμους, ο περίφημος πίλος ευρίσκετο εντός χαρτίνου κουτίου επί της ιματιοθήκης, τα ενδύματα ηπλωμένα εν τάξει και συμμετρία επί της παρθενικής κλίνης, και πλησίον αυτών τα στιλπνά υποδήματα και τα μεταξωτά χειρόκτια, όλα έτοιμα δια την αυριανήν μεταμόρφωσιν της Λαμίας εις Eυρωπαίαν. Αλλ' έτοιμη ήτο και η Σεμίρα.
Ο λόγος της τοσαύτης κατά του χαριτοβρύτου τούτου πλάσματος έχθρας της οικονόμου ήτο, ότι ως όλαι αι γάται και μάλλον πάσης άλλης υπερηγάπα η ιδική μας την ζέστην και το άπλωμα εις τα μαλακά. Τούτων το άκρον άωτον δεν ηδύνατο να εύρη παρά μόνον εις την μεγαλοπρεπή εκείνην κλίνην. Εκεί λοιπόν κατέφευγε τακτικά κατ' απόγευμα ακριβώς μεταξύ του εφαπλώματος και του σκεπάσματος των ποδών, έχουσα ατλάζι υπό την κοιλίαν και πίπουλον επάνω εις την ράχιν. Η Λάμια μίαν μόνην πρώτην και τελευταίαν φοράν επέτυχε να την συλλάβη ανύποπτον και να την δείρη ανηλεώς. Αλλ' ουδέν άλλο κατώρθωσε δια της ράβδου της να την διδάξη, παρά μόνον να φυλάττεται, ουχί όμως και ν' απέχη του μεταξοστρώτου εκείνου παραδείσου. Έκτοτε εξηκολούθουν καθημερινώς της γάτας αι υπό το σκέπασμα κατακλίσεις και της γυναικός αι μάταιαι καταδιώξεις. Η τοιαύτη καθ' εκάστην και κατά την αυτήν σχεδόν ώραν μονομαχία συγκατελέγετο μεταξύ των τακτικών διασκεδάσεων των υποτρόφων. Η Λάμια, παραμονεύουσα παρά την θύραν, ευθύς άμα παρετήρει υψούμενον επί της πεδιάδος της κλίνης τον λόφον τον αγγέλλοντα την παρουσίαν της Σεμίρας υπό το πίπουλον, επλησίαζεν ακροποδητεί με την ελπίδα να την καταφθάση κοιμωμένην· αλλά καθ' ην ακριβώς στιγμήν υψώνετο το σκουπόξυλον, απετίνασσε το πονηρόν ζώον το σκέπασμα και εξώρμα δι' ενός πηδήματος εις υψηλόν ράφι. Αν δε και εκεί ηπειλείτο δια βλημάτων, ηδύνατο τότε κατ' αρέσκειαν είτε να κράξη εις βοήθειαν τους μαθητάς είτε να ζητήση άσυλον εις τα κεραμίδια, δι' αφράκτου τινός φεγγίτου χρησιμεύοντος εις φωτισμόν του γείτονος σκοτεινού διαδρόμου.
Την αξιομνημόνευτον εκείνην εσπέραν ο υποδειχθείς δια λαχνού συνωμότης, ωφελούμενος της στιγμής, καθ' ην υπέβαλλεν η οικονόμος την συνήθη έκθεσίν της εις τον διευθυντήν, εισήρχετο λαθραίως εις τον κοιτώνα της, έπραττεν εκεί υπό το φως της κανδήλας τα προαποφασισθέντα και κατώρθωνε να εξέλθη απαρατήρητος. Οι άλλοι παρέμενον εις τον διάδρομον και το εστιατόριον, διότι επλησίαζεν η ώρα του δείπνου. Πριν ή σημάνη τον κώδωνα αυτού ήνοιξεν η Λάμια κατά το σύνηθες την θύραν του κοιτώνος της δια να παρατηρήση αν ήσαν εν τάξει τα πάντα, και ιδίως τα αυριανά της στολίδια. Αλλ' εις το μέσον της κλίνης υψώνετο θεόρατος και ολοστρόγγυλος ο λόφος, ο σημαίνων ότι το τρισκατάρατον ζώον εύρε και πάλιν τρόπον να χωθή υπό το σκέπασμα. Η Αλβανή εδάγκασε το χείλος της και εκοίταξεν ημάς αγρίως. Χωρίς ουδέ λέξιν να είπη απέβαλε τα συρτά της κουντούρια και σφίγγουσα δια της μιας χειρός το σκουπόξυλον και δια της άλλης την καρδίαν της, δια να κατασιγάση τους παλμούς αυτής, επροχώρησεν επί των άκρων των γυμνών της ποδών, αθόρυβος και τρομερά ως φάντασμα, προς την κλίνην. Ήδη ευρίσκετο προ αυτής, και ο λόφος έμενεν ασάλευτος. Η ταλαίπωρος Σεμίρα εκοιμάτο, ως φαίνεται, την φοράν ταύτην με τα σωστά της. Η βαρεία ράβδος υψώθη και κατέπεσεν επί του μαλακού και αναπάλλοντος αυτής σώματος άπαξ, δις, πλειστάκις, απειράκις, ως κόπανος πλυντρίας. Μόνον κατά την τελευταίαν στιγμήν ηκούσθη έν ήσυχον μιάου μιάου. Αλλά τούτο εφαίνετο καταβαίνον εξ ύψους. Πάντων οι οφθαλμοί εστράφησαν προς το μέρος εκείνο και ορθή επάνω εις το ράφι, χασμωμένη ως αν είχε διακοπή ο ύπνος της και κάμπτουσα ως τόξον την ράχιν, επεφάνη εις τους εκπλήκτους θεατάς υγιής και ανέπαφος η Σεμίρα.
Τί λοιπόν εκοπάνιζεν η Λάμια επί τόσην ώραν και με τόσην λύσσαν; Ότε υπό απαισίου κατεχομένη προαισθήματος απέσυρε με τρέμουσαν χείρα το σκέπασμα, απεκαλύφθη υπ' αυτό αντί του πτώματος γαλής, το ελεεινόν λείψανον γυναικείου πίλου, του πίλου της επιούσης, το οποίον δια των ιδίων αυτής χειρών είχε μεταβάλει εις άμορφον πήτταν, βελούδου, χαρτονίου, ανθέων και πτερών. Ουδέ του Θυέστου, όταν ανεκάλυψεν ότι έφαγε τα τέκνα του, υπήρξε, πιστεύω, η κατάπληξις μεγαλειτέρα. Αλλ' η Λάμια δεν ήτο εκ των γυναικών εκείνων αι οποίαι λιποθυμούν, αλλ' ώρμησεν ωρυομένη να μας δείρη όλους, χωρίς εξαίρεσιν ουδ' αυτού του κ. Φαβρικίου.
Εις πολλάς και πρότερον και έκτοτε έτυχε να παρευρεθώ αγρίας σκηνάς και να ίδω αποθηριωθείσας υπό της οργής φυσιογνωμίας, αλλ' ουδεμίαν ενθυμούμαι φοβερωτέραν της Αλβανής εκείνης με το λυθέν τσεμπέρι της, τας χυτάς εις τους ώμους της ψαράς τρίχας, με σπίθας εις τους οφθαλμούς και αφρούς εις το στόμα. Θέλων να την καθησυχάση ανήγγειλεν ο αγαθός διευθυντής ότι θα προβή την επιούσαν εις ανακρίσεις προς ανακάλυψιν και τιμωρίαν του ενόχου. Αι ανακρίσεις ενηργήθησαν, αλλ' αδύνατον υπήρξε να ευρεθή ο τοποθετήσας υπό το σκέπασμα τον κοπανηθέντα πίλον. Τούτο δικαιούμεθα να θεωρήσωμεν ως μέγα δι' αυτόν ευτύχημα, διότι τρεις ημέρας έπειτα ανεσύρετο νεκρά εκ του φρέατος η δυστυχής Σεμίρα. (Ροΐδης Εμμανουήλ
Iστορία μιας γάτας)εκδ.Νεφελη,Εφημ.Αστυ 12/12/1893...TI NA MAΣ ΕΛΕΓΑΝ ΣΤΗ ΓΛΩΣΣΑ ΤΟΥ ΟΙ ΓΑΤΕΣ..ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΝΟΝΙΣΤΙΚΗ ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΗ;;..αυτες λατρευουν την "Περι-γραφικότητα"!..
Η εικόνα μακρινή μέσα μου. Παιδιά παίζουν με γατάκια. Το τέλος πάντα ίδιο. Θάνατος! Οι γάτες πάντα ανεξάρτητες θα 'λεγες ότι τον επιδιώκουν. Όσο μεγαλώναμε οι γάτες απομακρύνονταν.Κάποια στιγμή ήρθε ο "Μύρων".Με ακολουθεί παντού. Άλλαξα ζωή κι αυτός πάντα μαζί μου. Λέω πως πάντα ζούσα με σκύλους και τον Γάτο.
Όλα τα όντα είναι ξεχωριστά
Δεν έχει σημασία αν είναι γάτος, σκύλος, πρόβατο, γάϊδαρος, ακακία, πλάτανος, ποταμός, βουνό, λειβάδι.
Όλα είναι όντα, ξεχωριστά και αγαπημένα για τους ανθρώπους που τα έχουν ζήσει. Ακόμη και οι κατσαρίδες έχουν ψυχή. Και οι μαργαρίτες που αφελώς μαδάμε θέλουν να ζήσουν. Και τα δέντρα και τα πουλιά που καίμε θέλουν να ζήσουν. Όλα είναι ζωή και μέσω του θανάτου τα όντα μπορούν να ξαναπάρουν μορφή και να ξαναζήσουν. Εγώ είμαι ζωή γιατί αντιλαμβανόμενος με όλες μου τις αισθήσεις τη ζωή γύρω μου, στο νερό, στον αέρα, στο χώμα, στο σύμπαν, είναι αυτό που με καθιστά παρών, εδώ και τώρα.
Υπάρχει άραγε σκοτάδι; Εγώ σβήνω το φως της λάμπας και το δωμάτιο μονομιάς σκοτεινιάζει, η γάτα όμως μπορεί να δει καθαρά όπως και πριν. Επειδή τα δικά μου μάτια δεν βλέπουν πάνω και κάτω από ένα συγκεκριμένο όριο, εγώ αυτό το όριο το ονοματίζω "φως".
Επειδή εγώ δεν μπορώ να γνωρίζω πάνω και κάτω από ένα συγκεκριμένο χρονικό όριο, εγώ αυτό το όριο το ονοματίζω "ζωή".
Με τον ίδιο τρόπο θέτει ο καθένας από εμάς τα όρια και τις έννοιες με τις οποίες "απλά και λογικά" τα αποθηκεύει στο νου του. Άλλωστε "σκοτώνω" σημαίνει "ρίχνω στο σκότος", δηλαδή εκεί που δεν μπορώ να δω.
Να είστε σίγουροι λοιπόν (που λέει ο λόγος) ότι το σκότος, είναι πολύ μεγαλύτερο και αχανές για εμάς τους ανθρώπους από το φως. Αλλά το φως είναι το πλαίσιο μέσα στο οποίο υπάρχει το δικό μας, το παρόν και ορατό σύμπαν. Είναι δηλαδή θέμα αντίληψης. Μπορεί ο ήλιος να πει οτι υπάρχει σκότος; Μπορεί η γη να πει ότι υπάρχει θάνατος;
Aγαπητέ Νίκο ως ιδιοκτήτης.... 15 γατιών και της γατοσελίδας, θα έλεγα πως μάλλον συμμετέχουμε στο ίδιο παιχνίδι του σύμπαντος:
Προσωπικά όσα κι αν τυχαίνει να ξοδέψω γι' αυτά τα ζώα, κάποιος νόμος θέλει να μου επιστρέφουν πίσω διπλά και τρίδιπλα.
Σίγουρα κι εγώ δεν θα μπορούσα να ζήσω χωρίς γάτες, ενώ είναι ηλίου φαεινότερον πως μπορείς να δείξεις ανεπιφύλακτα εμπιστοσύνη σε έναν γάτο παρά σε έναν άνθρωπο, όπως και το ότι ο καλύτερός μου γάτος είναι άπειρες φορές καλύτερος από τον καλύτερο άνθρωπο που γνωρίζω. Όχι ότι είμαι κανένας μισάνθρωπος, αλλά η παρατήρηση προκύπτει εκ' του αποτελέσματος.
Δημοσίευση σχολίου