Το ερώτημα είναι ουσιαστικό - όχι μόνο από την θεολογική πλευρά, αλλά και για λόγους κύρους του υπογράφοντος. «Πώς μπορείς να γράφεις για μηχανήματα;» μου λένε φίλοι διανοούμενοι (προφέροντας την λέξη «μηχανήματα» σαν να ήταν πασαλειμμένη με κινίνο. Κι εγώ απαντάω, πολύ σοβαρά: «Μα τα αυτοκίνητα έχουν ψυχή!»
Η θεωρία μου είναι απλή. Το αυτοκίνητο είναι μία ανώτερη, ιδιαίτερα πολύπλοκη μορφή οργάνωσης της ύλης. Τόσο πολύπλοκη, που δεν αποτελείται πια από το σύνολο των τμημάτων της. Έχει κάτι παραπάνω. Αυτό το παραπάνω, το ονομάζω ψυχή.
Ακολουθώ, στην σκέψη μου αυτή, πολλούς σοφότερους από εμένα, οι οποίοι αποφάσιζαν τι έχει και τι δεν έχει ψυχή με βάση την πολυπλοκότητά του. Έτσι, οι απλές μορφές ζωής (ζώα, νέγροι, κλπ.) για πολλούς περιώνυμους θεολόγους δεν εδικαιούντο ψυχής.
Με τα ίδια κριτήρια κι εγώ συγκαταλέγω τα αυτοκίνητα στα έμψυχα όντα. Θα μου πείτε: ένα σωρό από παλιοσίδερα; Σύμφωνοι, όλα τα αυτοκίνητα θα γίνουν κάποτε σωροί από σκραπ - όπως κι εμείς σωροί από κόκαλα. Αυτό, όταν πεθάνουν. Αλλά όσο είναι ζωντανά, κινούνται και αντιδρούν - είναι έμψυχα, σύμφωνα με τους περισσότερους ορισμούς.
«Κι από που παίρνουν ψυχή;» ρωτάει κάποιος σκωπτικός. Μα από όπου την πήραμε κι εμείς - από τον δημιουργό τους. Κατ’ εικόνα και ομοίωσιν πλάθονται κι αυτά. Υπάρχουν αυτοκίνητα έξυπνα, κουτά, κομψά, σοβαροφανή, χαριτωμένα, ευέλικτα, δύστροπα - κάθε μοντέλο και μία προσωπικότητα.
Με τον καιρό, πέρα από την προσωπικότητα του δημιουργού και του κατασκευαστή ένα αμάξι καθρεφτίζει και την μορφή του οδηγού του. Όπως τα παντρεμένα ζευγάρια που όσο γερνάνε μοιάζουνε (και στο πρόσωπο) έτσι και τα αυτοκίνητα. Αλλιώτικο το Μίνι που οδηγεί ευαίσθητη δεσποινίς - κι άλλο του βαρύμαγκα. Ιδίως μετά από μερικά χρόνια.
Αν λοιπόν υπάρχει ψυχή (γενικώς - γιατί μερικοί την αρνούνται και σε μας) πρέπει να είναι μεταδοτική. Όπως την εμφύσησε ο Θεός στον άνθρωπο, έτσι κι αυτός την χαρίζει στα δημιουργήματά του. Δεν έχει ψυχή μία φούγκα του Μπαχ - την ψυχή του δημιουργού της;
«Μία μοτοσυκλέττα λειτουργεί σύμφωνα με τους νόμους της λογικής - και η μελέτη της τέχνης να συντηρείς μηχανές, είναι, στην πραγματικότητα, μία σε σμίκρυνση μελέτη της τέχνης του ορθού λόγου». Αυτά διάβαζα το 1975 στο βιβλίο του Robert M. Pirzig: Zen and the Art of Motorcycle Maintenance (Το Ζεν και η τέχνη της συντήρησης Μοτοσυκλέττας).
Για τους μελετητές του Βουδισμού Ζεν δεν υπάρχει πρόβλημα. Ο Βούδας είναι παντού - και μέσα στον κινητήρα. Όταν το μοτέρ τραγουδάει, σωστά ρυθμισμένο, ο κόσμος λειτουργεί εύρυθμα, η αρμονία ισχύει. (Αρρωσταίνω όταν ακούω αρρύθμιστη μηχανή…)
Αυτά, εισαγωγικά, περί ψυχής. Όποιος ακόμα αμφιβάλλει, ας μείνει ήσυχος. Κι εγώ αμφιβάλλω. Ακόμα και για την δική μου ψυχή. Άσε δε για πόσων συνανθρώπων μου…
Όμως μία μελέτη της αυτοκίνητης ψυχής είναι πολλαπλά χρήσιμη. Θα μας βοηθήσει να καταλάβουμε τον εαυτό μας. Γιατί, βέβαια, για ανθρώπους μιλάω τόσην ώρα...
Απόσπασμα από το βιβλίο μου "Η Τέλεια Διαδρομή". Φωτό: αρχοντική Bentley
94 σχόλια:
Δεν έχω καν δίπλωμα οδήγησης οπότε, παντελώς άσχετος με το θέμα.
Εξ ανάγκης διαπίστωσα όμως ότι κάποιοι ταξιτζήδες έχουν ψυχή και κάποιοι δεν έχουν.
"Ψυχή" με την έννοια που λέει ο Ν.Δ. -- και βέβαια έχουν. Έχουν προσωπικότητα, παραξενιές, ιδιοτροπίες, μουλαρώματα. Το αυτοκίνητο "νιώθει" την προσωπικότητα του οδηγού του και αντιδρά ανάλογα. Αν το χειρίζεσαι αδέξια, θα σε εκδικηθεί. Αν είσαι άτολμος, θα "κλοτσήσει". Αν δείχνεις υπερβολική σιγουριά, θα αφηνιάσει. Αν του φέρεσαι σωστά, θα σε ανταμείψει. Το ίδιο ισχύει -- σε μεγαλύτερο βαθμό -- με τις μοτοσικλέτες (το δικό μου μέσο), αλλά και με τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές. Θα έλεγα, μάλιστα, ότι τα Windows έχουν (υπ' αυτή την έννοια) περισσότερη "ψυχή" από το MacOS.
@tassos_papadakis
Εγώ δεν έχω αξιωθεί να κάνω σεφτέ ακόμα - χάρη σε σένα ούτε και τώρα :(
Μόλις ξύπνησα και είδα όνειρο ότι έκανα κάπου chat (πάντως σε chat room δεν έχω μπει ποτέ) και με ανακάλυψαν οι tassos papadakis, yannis h κ.α. Ήμαρτον!!!
Επί του θέματος, δεν ξέρω αν έχουν ψυχή, αλλά πολλές φορές νιώθω έτσι. Πάντως επειδή αγαπώ υπερβολικά αυτό που έχω τώρα (εδώ και πάνω από 7 χρόνια), δεν πρόκειται να το πουλήσω, αν και δε θα με εξυπηρετεί αν κάνω οικογένεια, ενώ ήδη θέλω κάτι καλύτερο και πρακτικότερο (κάποιο μικρό τζιποειδές ενδεχομένως). Έχω τόσες υπέροχες αναμνήσεις μαζί του! Όταν δεν θα μπορώ να το χρησιμοποιώ πλέον, θα το δωρίσω στους γονείς μου - για να μείνει στην οικογένεια.
Είχα δεθεί απίστευτα και με το αυτοκίνητο που είχα νοικιάσει στις ΗΠΑ - ένα Hyundai Elantra 1800 με CD-player και ηλιοροφή. Το παρέλαβα brand new (αν δεν είχαν πειράξει το κοντέρ) και κάναμε μαζί τα πρώτα μας 12.000 χιλιόμετρα στις ΗΠΑ - είδαμε απίστευτες φυσικές ομορφιές. Συχνά ήταν η συντροφιά μου, η τραπεζαρία μου, ακόμα και το υπνοδωμάτιό μου! Με δυσκολία το αποχωρίστηκα. Περνάγαμε τόσο όμορφα οι δυο μας που δεν ήθελα να σταματήσει ποτέ το ταξίδι!
Υ.Γ. Sorry για τα 2 reposts :(
χμμ.. όχι δεν έχουν.. έχουν συμπεριφορές.. έχουν λογική γιατί μπορούν να αναπαράξουν με ακριβώς τον ίδιο τρόπο την ίδια συμπεριφορά και η φθορά δημιουργεί την ίδια ακριβώς συμπεριφορά.. αλλά ψυχή δεν έχουν.. η ψυχή είναι κάτι ελεύθερο που δημιουργεί από μόνο του..
όταν έκανα το πτυχίο μου με ενδιέφερε πάρα πολύ το θέμα τεχνητή νοημοσύνη.. και ειδικότερα κατα πόσο θα μπορούσε ποτέ να αναπαραχθεί ένα ανθρώπινο συναίσθημα.. δεν το έψαξα το θέμα αρκετά και δεν ξέρω τώρα που στέκει μια τέτοια υπόθεση..
βέβαια.. ποιος ξέρει! μπορεί μια μέρα το αυτοκίνητο μου να φοβάται να βγει στο δρόμο γιατί μάλλωσε την προηγούμενη με το honda στον απέναντι δρόμο.. και το honda να έχει ήδη οργανωσει συμμορία με τα άλλα 16ρια της γειτονιάς.. και να έχουμε ιστορίες γιατί κάποια άλλα αυτοκίνητα απ’την πάνω γειτονιά να έχουν συμφέροντα τα οποία να πλήττονται και να εκμεταλλέυονται καταστάσεις και τελικά το αμαξακι μου να έρχεται κλαμένο στο γκαραζ και εγώ να πρέπει να το παρηγορήσω...
άστε.. θα αγοράσω ποδήλατο!!! ή μάλλον.. λέω να μετοικήσω στην Βενετία!
harry to sxolio sou einai ena mikro eksoxo poihma...pantos ki ego exo klapsei gia ena amaksi...ksaplona sto kathisma h akoumpousa sto timoni. Ford oikogeneiako floufliko alla aythentiko...
To pio oraio post mexri tora....eyxaristoume mister Niko:)
Ακριβό μου διθέσιο, καλό μου αμάξι
Που περνάς απ' τ' απαίσιο ξυστά
-------------------------------------
Να, το επόμενο θέμα των εκπομπών του Χαρδαβέλα...
«Έχουν τα αυτοκίνητα ψυχή;
Έχουν οι ψυχές αυτοκίνητα;»
Πάντως, επιστημονικά, η "ψυχή" μάλλον είναι μια αναδυόμενη ιδιότητα (emergent property) που εμφανίζεται λόγω της πολυπλοκότητας του ανθρώπινου εγκεφάλου. Το θέμα φυσικά δεν έχει διερευνηθεί σε βάθος και δεν έχουμε φτάσει σε ασφαλή συμπεράσματα, οπότε οποιαδήποτε "μεταφυσική" ερμηνεία παραμένει απόλυτα σεβαστή. Φαντάζομαι πως αυτή είναι η έννοια που ταιριάζει με την άποψη του Ν.Δ. στο post. Κάθε επαρκώς πολύπλοκο σύστημα μπορεί να εμφανίσει νέες ιδιότητες και συμπεριφορές, ακόμα και μερικές που δεν είχε προβλέψει ο σχεδιαστής του - είτε πρόκειται για τον "τυφλό ωρολογοποιό" της φυσικής επιλογής είτε για τους προγραμματιστές των Windows.
Το αυτοκίνητο, αν και απλό ως αρχική σχεδίαση, αποτελεί ένα ιδιαίτερα πολύπλοκο κατασκεύασμα και οποιαδήποτε τυχαία διαφοροποίηση της λειτουργίας ενός ή περισσότερων εξαρτημάτων μπορεί να του "χαρίσει" μια ιδιαίτερη "προσωπικότητα". Πάντως το ότι δένεται ο οδηγός με αυτό και το θεωρεί ως πιστό του συνεργάτη ή ακόμα και προέκτασή του, είναι παραπάνω από βέβαιο!
Ψυχη;Κυριολεκτικα οχι φυσικα.
Μεταφορικα ισως,απο τη στιγμη που το αυτοκινητο αποτελει για καποιον χομπυ ή καλυτερα αντικειμενο παθους.
Ο κ.Δημου ειναι παθιασμενος με το αυτοκινητο,ενα ειδος φετιχισμου(χωρις κανενα φτηνο σεξουαλικο υπονοουμενο)αρα κατ'αυτον το αυτοκινητο εχει ψυχη.
Εγω παλι δεν ξερω,αλλαξα αρκετα αμαξια αλλα ολα τα αντιμετωπιζα ως εργαλεια για να μετακινουμαι.
Χωρις αμαξι θεωρω αδιανοητη τη ζωη μου,επιλεγω παντα ενα δυνατο,ασφαλες και ομορφο αυτοκινητο αλλα ουτε ασχολουμαι ιδιαιτερα(εως καθολου)με τα τεχνικα χαρακτηριστικα των αυτοκινητων,δεν διαβαζω περιοδικα σχετικα με αυτα και βαριεμαι αφανταστα τις συζητησεις περι αυτοκινητων που αποτελει θεμα συζητησης μιας αντροπαρεας(στις υπολοιπες συμμετεχω ενθουσιωδως).
Ισως αν ειχα την οικονομικη δυνατοτητα να αλλαζω συνεχως αυτοκινητο και να αγοραζω πανακριβα μοντελλα μπορει να ειχα διαφορετικη γνωμη.
Η αληθεια ειναι πως το πρωτο μου αμαξι ηταν δωρο απο το πατερα μου,ο οποιος και το συντηρουσε καταβαλοντας τα εξοδα συντηρησης,οταν τελικα το πουλησα για να παρω το δευτερο με δικα μου πλεον χρηματα δεν ενιωσα τιποτα.Οταν ομως πουλησα το
mazda για να παρω το τριτο κατα σειρα για να ειμαι ειλικρινης ενιωσα σαν να αποχωριζομουν ενα φιλο.Καλα μην φανταστητε κιολας οτι αρχισα να κλαιω με λυγμους στη μαντρα(χαχαχαχαχαχα)αλλα για ενα δευτερο ενιωσα παραξενα.
Ναι ειναι αληθεια πως συνδεομαστε συναισθηματικα με ενα αψυχο αντικειμενο οπως το αυτοκινητο οπως συμβαινει και με αλλα αψυχα αντικειμενα.Οι συλλεκτες ειδικα.
Τα συγχρονα αυτοκινητα δεν με ενθουσιαζουν με εξαιρεση τα 4Χ4.
Αντιθετως μου αρεσουν τα παλια,τωρα ισως οι ειδικοι και ειδημονες γελασουν με την ασχετοσυνη μου αλλα παθαινω πλακα με εκεινα τα μακροστενα(δεν βρισκω καλυτερο ορο)αμερικανικα της δεκαετιας του '70(αν δεν κανω λαθος)και το citroen DS.
Eιδικα το τελευταιο τρελλαινομαι να το βλεπω.Καπου ειχα ακουσει-διαβασει μαλιστα οτι ειχε φοβερες καινοτομιες τεχνολογικες για την εποχη του.Αν κανω λαθος κ.Δημου διορθωστε με αλλα πιστευω πως ειναι πανεμορφο αυτοκινητο.
Δεν ξερω για ψυχη αλλα θυμαμε τα παρακαλια και τα καλοπιασματα σε ενα Mercedes του Ε.Σ που ειχε "μουλαρωσει" σε μια αποστολη στο εξωτερικο σε μερος και σε τοποθεσια οχι ιδιαιτερα φιλικη προς υμας.
Τελικα ο συνδυασμος καλοπιασιματος και γνησιου στρατιωτικου "μπινελικιου" απεδωσε και το 4Χ4 πηρε "μπρος".
Λετε τελικα;
Και μιλωντας-γραφωντας-για παλια αυτοκινητα εξαιρετικο ενδιαφερον παρουσιαζουν τα γνησια Jeep και τα γερμανικα Kubelwagen του Β!ΠΠ.
Τα μηχανήματα είναι προέκταση των φυσικών δυνατοτήτων μας: χαρη σ΄ αυτά τρέχουμε πιο γρήγορα, κουβαλάμε φορτία, απαθανατίζουμε στιγμές, χαιρόμαστε τη φύση, την κλέβουμε κι όλας, γιατρευόμαστε, σκοτώνουμε επίσης κοκ. Ποια από αυτά έχουνε ψυχή; Είχαν ψυχή τα αεροπλάνα που πήρανε τόσες ψυχές; (που είναι και απείρως πολυπλοκότερα από τα αυτοκίνητα). Εδώ βέβαια, υπεισέρχεται κάτι άλλο: η ιδιοκτηsία, η ταύτιση, το άγγιγμα. Είναι δεύτερο σπίτι μας, μοιράζεται τις χαρές και τους θυμούς μας. Όπως τότε, που πήγα το παιδί στο νοσοκομείο και δεν ήξερα αν θα ξαναγυρίζα μαζί του... Ή όταν επιστρέψαμε με το ίδιο αυτοκίνητο, μήνες μετά την εγχείριση. Και τώρα που το πηγαίνω βολτα και χαίρεται... Δεν ξέρω αν το αυτοκίνητο έχει ψυχή. Εγώ πάντως, εχω αφήσει εκεί μέσα την ψυχή μου ουκ ολίγες φορές...
Δεν μπορώ να δώσω απάντηση στο ερώτημα τι είναι η ψυχή. Πιστεύω όμως ότι είναι μια προέκταση της συνείδησης. Και βέβαια, αν υπάρχει, είναι κατά βάση ένα παιχνίδι νευροδιαβιβαστών και τίποτα παραπάνω. Κατ' αυτή την έννοια διερωτώμαι αν την ψυχή την καθορίζει ο παρατηρητής ή το υποκείμενό της. Επίσης, δεν πιστεύω ότι ο δημιουργός μεταδίδει την ψυχή του στο δημιούργημά του. Το δημιούργημα είναι απλά ένας αντικατοπτρισμός του ψυχισμού του δημιουργού σε μια συγκεκριμένη στιγμή.
Όσο για τα αυτοκίνητα, δεν είμαι θαυμαστής τους. Για εμένα το αυτοκίνητο έχει συγκεκριμένη χρηστική αξία: να σε πηγαίνει γρήγορα, άνετα και με ασφάλεια από το ένα μέρος στο άλλο. Ωστόσο, καταλαβαίνω τους ανθρώπους που τα λατρεύουν. Όμως έχει μεγάλη διαφορά ο συναισθηματικός δεσμός μεταξύ ενός ανθρώπου και ενός αντικειμένου από την «εμφύσηση» ψυχής στο αντικείμενο.
Προβληματισμός: Κάποιος άνθρωπος χρησιμοποιεί ένα αυτοκίνητο πολλά χρόνια. Το ξέρει καλά, του μιλάει, το περιποιείται σαν ένα ζωντανό πλάσμα. Γνωρίζει όλα τα ελαττώματά του και τις ιδιαιτερότητές του. Κάποια μέρα, ένας φίλος του αλλάζει το αγαπημένο του αυτοκίνητο με ένα πανομοιότυπο (τεχνικά αυτό μπορεί να γίνει εύκολα). Τι κάνει τότε αυτός; Καταλαβαίνει τη διαφορά; Υποψιάζεται κάτι; Ή μήπως πιστεύει ότι η αγάπη του απλά του κάνει «κόλπα» για κάποιον ανεξήγητο λόγο;
Yes, they do!!
Μ’αρέσει πάρα πολύ να οδηγώ. Ο δρόμος που ξετυλίγεται μπροστά μου με απελευθερώνει κατά κάποιον τρόπο κι έτσι έχω σχέση αγάπης με το αυτοκίνητο. Αυτό μάλιστα που έχω τώρα είναι το πρώτο καινούριο αυτοκίνητο που οδηγώ, το πρώτο που αγόρασα με δικά μου λεφτά και το νοιώθω φιλαράκι μου. Είναι μάλιστα θηλυκό απ’ότι φάνηκε στην πορεία παρ’όλο που όταν το πήρα νόμιζα πως ήταν αγοράκι. Ίσως να είναι απόλυτα φυσικό βέβαια αυτό αφού μοιάζουμε. Είναι γεμάτο διάφορα όπως και το σπίτι μου, κι έχει όλα όσα θεωρώ απαραίτητα για να φύγω ταξίδι ξαφνικό όποτε μου προκύψει. Υπνόσακκο, σκηνή, πετσέτες και μια ψάθα.
Το προηγούμενο, ένα εικοσιπεντάχρονο φιέστα, το αγάπησα γιατί ήταν δώρο, είχε πάνω του άγνωστες ιστορίες και πάνω του ένοιωσα τη χαρά του πρώτου ταξιδιού όμως δεν γίναμε αδέρφια (άσε που με κοψοχόλιαζε με τις ιδιοτροπίες του). Το χάρισα λοιπόν, γιατί αυτή νομίζω ήταν πάντα η μοίρα του – να χαρίζεται, και βρέθηκα με αυτό εδώ το αλογάκι. (Αγαπώ πάντως πολύ και το γέρικο παπί μου. Αυτό κι αν έχει ψυχή. Σ’όλη την Ελλάδα με γύρισε.)
"Το μπλογκ αντενδεικνυται για βρωμοστομους & μειωμενης αντιληψης,εχουν ψυχη Ντατσια,ασχημη & κακη"
Harry to shmerino thema se exei apogiosei...Bravo!
πάντα μου άρεσαν τα αντικείμενα που είχαν κάποιον ιδιαίτερο χαρακτήρα.
δεν ξέρω για τα υπόλοιπα αμάξια, πάντως αν τα FIAT seicento έχουν ψυχή είναι σίγουρα σκατόψυχα. έχω βαρεθεί τα τελευταία χρόνια να με ταλαιπωρεί με κάθε λογής βλάβη... :(
stormrider pou na deis ta cinguencento...
ΝΔ πολύ καλό το ερώτημα, θα προτιμούσα πάντως να έβαζες στο post αυτούσιο όλη την ανάλυση που είχες κάνει πριν πολλά χρόνια στους 4Τ ακριβώς με αυτό τον τίτλο.
Από τις δημοσιεύσεις σου τότε στους 4Τ "οι τέλειες διαδρομές" και το σημερινό θέμα ήταν ιδιαίτερα απολαυστικές. Για όποιον αγαπάει πραγματικά τα αυτοκίνητα υπάρχει "ψυχή".
ΥΓ - Προβλέπω ότι όπου ναναι έρχεται στη σειρά κάτι με θέμα τη φωτογραφία.
H Alfa Romeo
Θαύμασα τον Παρθενώνα
και σε κάθε του κολώνα
βρήκα τον χρυσό κανόνα
Ομως σήμερα το λέω
βρίσκω το καλό και ωραίο
σε μια σπορ Αλφα Ρομέο
Καλοκαίρια και χειμώνες
να’ναι γύρω μου ελαιώνες
πίσω μου όλ’ οι αιώνες
Κι όπου μπρος ο δρόμος βγάζει
και σε πειρασμό με βάζει
δωσ’του να πατάω το γκάζι
Με την δύναμη του λιόντα
και με του πουλιού τα φόντα
πιάνω τα εκατόν ογδόντα
Γειά σας θάλασσες και όρη
γειά σας κι έχω βάλει πλώρη
για της Αστραπής την Κόρη.
Οδυσσέας Ελύτης
Τι είναι ένα αυτοκίνητο;
1. Συμπλήρωμα του ανθρώπινου σώματος. (Από την παλαιολιθική εποχή ο άνθρωπος συμπλήρωνε το σώμα του με τεχνολογικές προεκτάσεις – ακόντιο, τροχός, βάρκα, αλέτρι, κλπ. Χωρίς αυτές δεν θα είχε επιβιώσει ανάμεσα σε δυνατότερα είδη). Το αυτοκίνητο είναι η σημερινή κινητική προέκταση του κατόχου του.
2.Τμήμα της ανθρώπινης ψυχής. (Το κάθε αυτοκίνητο καθρεφτίζει την προσωπικότητα και του δημιουργού αλλά και του κατόχου του. Η επιλογή του, ανάμεσα σε πολλά άλλα, ίδιας τιμής και προδιαγραφών, δεν είναι καθόλου τυχαία).
3. Ο πιο ιδιωτικός μας χώρος. (Ξέρω πολλούς που για να σκεφθούν, να εκτονωθούν, να κλάψουν, να ερωτευθούν, καταφεύγουν στο μικρό τετράτροχο σπίτι τους).
4. Θαυμαστό πνευματικό επίτευγμα. (Η εξωτερική του εμφάνιση μπορεί να είναι ισάξια ενός καλού γλυπτού – η λειτουργική του σύνθεση απαιτεί ώρες συντονισμένης μελέτης και σχεδιασμού από ομάδες επιστημόνων, τεχνικών και καλλιτεχνών).
5. Όργανο για την χορογραφία της κίνησης. (Αυτό που ονομάζω «Τέλεια Διαδρομή» είναι η κίνηση εναρμονισμένη με το τοπίο, τις καιρικές συνθήκες, τον φωτισμό, την χάραξη του δρόμου και την πρέπουσα μουσική υπόκρουση. Μία επιτυχημένη διαδρομή είναι όχι μόνο μετακίνηση αλλά και αισθητικό επίτευγμα).
6. Το απόλυτο παιχνίδι – μικρών και μεγάλων. (Από τον τρίχρονο που τσουλάει ένα πλαστικό φορτηγό, ως τον σαραντάρη που πλένει το αμάξι του κάθε Κυριακή. Άλλωστε τα παιχνίδια είναι η πιο σοβαρή άμυνα ενάντια στο taedium vitae – το άχθος της ζωής).
7. Εργαλείο για άθληση. (Όπου η έννοια «προέκταση σώματος» παίρνει το απόλυτο νόημά της. Κάθε μυς, κάθε νευρική απόληξη, κάθε εγκεφαλικό κέντρο, συντονίζεται με τα χιλιάδες μηχανικά και ηλεκτρονικά εξαρτήματα για να επιτύχει η οδήγηση στο όριο).
8. Αντικείμενο τέχνης. (Ζωγράφοι, ποιητές, πεζογράφοι και μουσικοί έχουν ήδη ασχοληθεί με το πιο χαρακτηριστικό δημιούργημα του εικοστού αιώνα).
Τώρα αν εσείς νομίζετε ότι το αυτοκίνητο είναι απλά μία μάζα από σιδερικά, μπουλόνια και βίδες που μας μεταφέρει από το ένα σημείο στο άλλο – δέχομαι να καταγράψω την άποψή σας ως την ένατη πλευρά του.
Πιστεύω ότι τα πλοία έχουν. Αναλογικά λοιπόν, και τα αυτοκίνητα.
Όχι όμως όλα :-)
Παντως ΝΔ κι αυτη η ανατομική περιέργεια για το αυτοκίνητο έχει τις ψυχικες προεκτάσεις της. Κατι σα τα επιστημονικα-καλλιτεχνικά σκίτσα του Vesalius.
εγώ είμαι άσχετος από μηχανικά...αλλά βλέποντας όλους τους μηχανικούς πόσο ερωτιάρικα πασαλείβονται και χώνονται στον κόρφο κάθε αμαξιού, τα αμάξια σίγουρα έχουν ψυχή. Για αυτό άλλωστε και το 'κατσαριδάκι' ήτανε τόσο πετυχημένη ταινία. Πολλά αντικείμενα χειρίστηκαν ανθρωπομορφικά στη τέχνη. Κανένα όμως δε συγκίνησε όσο το αμαξάκι που τελειώνει 'κουτσό' και μουτζουρωμένο τον αγώνα. Έχει γράψει κι ο Ζαμπέτας ένα πολύ τρυφερό τραγούδι. Το σαραβαλάκι. Αν κάποιος ξέρει τους στίχους ας το γράψει. Τα λέει όλα
pavlos said...
Πιστεύω ότι τα πλοία έχουν.
Το πιστεύει και ο Rudyard Kipling.
Διαβάστε το διήγημα "Τhe Ship That Found Herself", όπου ένα πλοίο βρίσκει, ή μάλλον συνθέτει, την ψυχή του.
Θα το βρείτε και εδώ: http://www.readbookonline.net/readOnLine/2414/
Νίκο ξέχασες και μια άλλη παράμετρο
Μας συντροφεύουν , περνάμε πολύ ώρα μαζί τους (ιδιαίτερα στην μπλοκαρισμένη Αθήνα), Μας μεταφέρουν στο σπίτι όταν γεννηθούμε, είναι μαζί μας στα πρώτα φλερτ και στην πρώτη εισαγωγή μας στο σεξ, μας συντροφεύουν στο γάμο μας, στις διακοπές μας στα ταξίδια μας ακόμα και στο τελευταίο ταξίδι μας (φτού –φτού)!
Έχουν ψυχή όταν εμείς τους την δώσουμε και την δίνουμε εύκολα σε συντρόφους και όχι σε μεταφορικά μέσα.
Kι ένα ποίημα για την μεταφυσική σχέση: Ο Ποιητής και η Πόρσε
Μετά το σχόλιο του Ν.Δ. στις 11:12μμ τι να προσθέσουμε εμείς οι απλοί κοινοί θνητοί οδηγοί; Άσε που πρέπει να έχει κάνει και μερικά εκατομμύρια χιλιόμετρα!
@nikos dimou
Να περιορίσουμε τα σχόλια στο θέμα της "ψυχής" ή να επεκταθούμε γενικότερα στην αγάπη για το αυτοκίνητο και την οδήγηση;
Κι άλλο ποίημα για το
Αυτοκίνητο
Στη δημοσιά σαν αγκαλιά
δίκλωνη ενός διαβήτη
του αγέρα δάχτυλα στη χαίτη
και μίλια στην κοιλιά,
οι δυό μας φεύγαμε αδειανοί
βιτσιά για το ήπιο βλέμμα
φτιασίδι ο νους, φτιασίδι το αίμα
γυμνοί! γυμνο!, γυμνοί!
...Σ' ένα κρεβάτι μ' αψηλό
κι' αλαφρύ προσκεφάλι
πως ξεγλυστρούσε αλάργα η ζάλη
σαν ψάρι στο γιαλό...
Στη δίκλωνη τη δημοσιά
φεύγαμε κορμιά μόνο
με τις καρδιές σε κάθε κλώνο
χώρια, ζερβά-δεξιά.
Γ. Σεφέρης
Ποτε σιχαινομαι την οδηγηση;
Το πρωι που παω δουλεια(μαζι με μερικα δις συνανθρωπων μου υποθετω)
Οταν εχει κινηση(τι ιδιοτροπος που ειμαι)
Ποτε γουσταρω να οδηγαω;
Τα βραδυα,μετα απο ξενυχτι,στην ερημη πολη.Με την μουσικη που μ'αρεσει.Αλλες φορες μονος αλλες φορες με παρεα,συνηθως μονος.
Τωρα θυμηθηκα και τις "θανατοβολτες".
Τρεις-4 κολλητοι σε ενα αμαξι να περιφερομαστε ασκοπως στη Σαλονικη late '80s early '90s.Ηταν τα πρωτα χρονια της ανεξαρτησιας μας.Ενηλικοι,με διπλωμα,αυτοκινητο και ολο το χρονο στη διαθεση μας.Καμμια υποχρεωση και οπως ελεγε και ο Δημητρης "μπρος εμεις και δε γ...εις".
Απιστευτες βολτες.Ειδικα τις χειμωνιατικες καθημερινες,ή τα καλοκαιρινα βραδια.Αδεια πολη,παρακμιακες καταστασεις.
Θυμαμε ενα ταξιδι απο Θεσσαλονικη για Ελβετια να δουμε το τελικο της ΠΑΟΚαρας.Με μια BMW 320i και μετα Γερμανια,Ολλανδια,Βελγιο.Τρεις πιτσιρικαδες.Απιστευτες διαδρομες,απιστευτες καταστασεις.
Το αυτοκινητο ειναι επισης αδιαμφισβητητο συμβολο κοινωνικου status.
Μπορεις να ντυθεις σαν πλουσιος,μπορεις να κανεις αιματηρες οικονομιες ή να καταχρεωσεις τις πιστωτικες καρτες και να αγορασεις μερικα ακριβα ρουχαλακια ή να φορεσεις ενα μαιμου rolex αλλα αμα δεν εχεις δεν μπορεις να αποκτησεις ποτε μια Porshe μια Mercedes kompressor μια Ferrari κτλ.
Που κολλαει αυτο;
Διαβαζωντας το σχολιο του harry για το Dacia θυμηθηκα εναν τυπα πριν πολλα χρονια σε club του Μαρμαρα που αυτοπαρουσιαζοταν σε κοπελλα της παρεας μου σαν κροισος και υπερεπιτυχημενος επιχειρηματιας για να τον δουμε τα ξημερωματα να αποχωρει με ενα Dacia!!!!
Και βέβαια έχουν ψυχή!
Οχι όλα, αλλά δεν έχει σημασία ο τύπος, η μάρκα, το μοντέλο κλπ. Σημασία έχει ο τρόπος επιλογής και η συμβίωση μαζί του, αφού τότε... αναπτύσσεται και ωριμάζει η σχέση. Αλλο ο έρωτας με μια Dino Ferrari ή μια Lamborghini Miura (πανέμορφα!) και άλλο η λατρεία για το όποιο σούργελο με το οποίο όμως περνάμε μεγάλο μέρος της ζωής μας.
Υποψιάζομαι οτι, ακόμα κι αν αποκτήσω μια σύγχρονη Ferari, η σχέση δε μπορεί να είναι σχέση λατρείας (ίσως επειδή η Ferari με ξεπερνά;).
Το "τσίρκουλο" υπήρξε το πιο αγαπημένο μου (ένα Subaru Justy 4x4, από τα πρώτα που ήρθαν στην Ελλάδα, ο τίτλος τιμής από κυρία ΒΠ), από κοντά με τη Ντόλυ (Civic 1400 αυτό, φοιτητής εγώ).
Οι φίλοι μου με φωνάζουν σουμπαρουδάκια :)
(επειδή μου έρχεται να γράψω σεντόνι, λέω να κάνω κι εγω ένα ποστ... ζηλεύω!)
hioniam οχι λεω τραγουδι του Ζαμπετα. Το Σαραβαλακι μου
Νομίζω - τώρα μαλλον κανω λαθος -
Το δικο μου το αμαξι
ειναι φινο και ενταξει (κατι τετοιο)
- το λεει ο ιδιος. Παντως ωραία και τα παραδείγματα σου.
qerrero saidΜπορεις να ντυθεις σαν πλουσιος,μπορεις να κανεις αιματηρες οικονομιες ή να καταχρεωσεις τις πιστωτικες καρτες και να αγορασεις μερικα ακριβα ρουχαλακια ή να φορεσεις ενα μαιμου rolex αλλα αμα δεν εχεις δεν μπορεις να αποκτησεις ποτε μια Porshe μια Mercedes kompressor μια Ferrari κτλ.
Α μπα δεν νομιζω.Πολυ πιο κακογουστο ειναι να εχειs πορσε,φεραρι κλπ και να εισαι φτηνιαρικα κακοντυμενοs.Nα μπει παρακαλω πρωτο στο κιτs ποιντ συστεμ.
@mainmenu
Έχω φάει εδώ και ώρα το δίκτυο για να βρω τους στίχους από "Το Σαραβαλάκι" του Ζαμπέτα, αλλά δεν βρήκα τίποτε περισσότερο από τον τίτλο. Το έχω ακούσει κι εγώ κάποτε, αλλά δε θυμάμαι τους στίχους. Αν κάποιος άλλος ενδιαφέρεται, μακάρι να τα καταφέρει. Πάντως βρήκα κάποια CD που το περιλαμβάνουν.
Δεν ήμουν λάτρης του αυτοκινήτου, ούτε διάβαζα σχετικά περιοδικά και άργησα πολύ να πάρω το δίπλωμα - σαν αναγκαία αγγαρεία το είδα περισσότερο. Από τότε όμως που πήρα το πρώτο μου, δεν πίστευα πώς μπορούσα και ζούσα τόσα χρόνια χωρίς αυτό! Κατά τη γνώμη μου, η οδήγηση (Ι.Χ. εννοείται, αν και μισώ την έκφραση "Γιώτα Χι") είναι μια από τις ύψιστες εκφράσεις ανεξαρτησίας και σε συνδυασμό με τη μουσική αποτελεί τη μεγαλύτερή μου απόλαυση - μαζί με τη "γνωστή" βεβαίως, μπορούν και να συνδυαστούν όμως αρμονικά ;) Ποτέ πάντως δεν έχω οδηγήσει μηχανή ούτε έχω όρεξη…
@harry
Θα συμφωνήσω απόλυτα μαζί σου για τις "ιδιαιτερότητες" του γραικικού λεξιλογίου ;)
Το πρώτο μου αυτοκίνητο (πραγματικά δικό μου δηλαδή, γιατί δεν «μετράω» αυτά του μπαμπά) ήταν ένα ταπεινό Autobianchi Abarth μοντέλο 1977, που είχε φάει τα ψωμιά του, δώρο ενός θείου, με πάρα πολλά χιλιόμετρα στην πλάτη του. Σαν ιδιότροπη ιταλίδα, γερασμένη μεν, αλλά κοσμοπολίτισσα (είχε τρέξει κάποτε στο ενιαίο και γλίτωσε την απόσυρση επειδή βόλευε τον θείο στις διαδρομές μέσα στην πόλη) με είχε ταλαιπωρήσει αφάνταστα να την φέρω στα νερά μου… Για ώρες στο συνεργείο, αλλαγή φλάντζας κάθε 3.000 χλμ, μαζί με τα λάδια (αν το ξέχναγες καλύτερα να μην απομακρυνόσουν από την Αθήνα…), αλλά τουλάχιστον μου χάρισε μια μεγάλη εμπειρία: Έμαθα κάθε βίδα και παξιμάδι της, από το καπάκι και τις βαλβίδες της μηχανής, μέχρι τα γρανάζια του κιβωτίου και το ψυγείο λαδιού της. Έρωτας μέχρι την τελευταία βίδα! Μαζί στα πρώτα ηλιοβασιλέματα στο Σούνιο, μαζί σε τέλειες διαδρομές στο Ναύπλιο, στην Μονεμβασιά, στα Καλάβρυτα, στους Δελφούς, παντού. Μαζί στον πρώτο- μεγάλο- έρωτα. Κι ας με είχε αφήσει χιλιάδες φορές. Κι ας μου είχε μείνει ένα βράδυ στην Κηφισίας έξω από το σινεμά ο λεβιές των ταχυτήτων στο χέρι (είχε σπάσει ο πλαστικός σύνδεσμος που ένωνε τον λεβιέ με τον άξονα- ο τεχνικός της ΕΛΠΑ τον έδεσε με ένα σύρμα!!) και φώναζε η Μ. που χάσαμε την ταινία….
Μπορώ να θυμηθώ χιλιάδες ιστορίες από το πρώτο μου αυτοκίνητο, αλλά θέλω να κλείσω με αυτό: Όταν μετά από αρκετά χρόνια το πούλησα κι αφότου απολύθηκα από τον στρατό, αγόρασα μια απαστράπτουσα μπέμπα 318is (ΝΔ εσύ φταις…! Σε ακολούθησα με κλειστά τα μάτια…..). Σε μια βόλτα στην παραλιακή γύρω στο 2000, στο φανάρι του Καβουρίου είδα την ιταλίδα μου. Την οδηγούσε κάποιος άγνωστος και ήταν –σχετικά- προσεγμένη παρά την ηλικία της, φρεσκοβαμμένη στο ίδιο μπορντό, χρώμα. Είχε κρατήσει μάλιστα ο ιδιοκτήτης και το ιταλικό σημαιάκι που είχα κολλήσει στο πορτμπαγκάζ. Συγκινήθηκα. Πήγα να του μιλήσω, να του πω να την προσέχει, αλλά έστριψε προς το Καβούρι και εγώ συνέχισα προς τα κάτω… Ας είναι σε καλά χέρια, αν είναι ακόμα ζωντανή….
Απάντησα πιστεύω στο ερώτημα.
Συγνώμη για το σεντόνι σήμερα.
Παρασύρθηκα…
Και για να ελαφρώσω λίγο το κλίμα, μην ακούτε τον Τουρνά, σας διαβεβαιώνω ότι μια χαρά το κάνεις σε Autobianchi.
Εγγυημένα…..
; ))
mickey ναι μονο το τιτλο εχει στο δικτυο - το ψαξα κι εγω οταν εγραφα το σχολιο. Εν τω μεταξυ διάβαζα τα λινκς σου για το Γουολτ Ντισνευ και το πως πέθανε. Μετα επιασα και την ΕΠΚΟΤ...Τώρα καταλαβα γιατι σε συναρπαζει τοσο ο ντισνευ. Γιατι δεν ανεβαζεις ενα σχετικο ποστ στο μπλογκ σου...:)
opa den yparxei pia to blog sou - grapse lathos mickey. Kalhnyxta
@mainmenu
Θα το επαναφέρω το blog (το απέσυρα προσωρινά γιατί το είχα παρατήσει και ετοιμάζω κείμενα) και ο Disney θα παίξει σίγουρα! Απλά τα 'χω παίξει αυτές τις μέρες - με το ζόρι σχολιάζω κι εδώ :(
@dormammu (1:03πμ)
Και όχι μόνο σε Autobianchi - αχ αυτές οι "απολαύσεις" στο αυτοκίνητο! Πώς να το αποχωριστώ, μετά από τόσο όμορφες αναμνήσεις;
Καλημέρα!
Μεγάλη υπόθεση το αυτοκίνητο...
Πραγματικά έχω κάνει πάνω από 2.000.000 χιλιόμετρα με αμάξια κάθε λογής, δικά μου, test cars, press cars, νοικιασμένα, δανεικά.
Ταυτόχρονα έχω γράψει πάνω από 200 κείμενα για αυτοκίνητα. 11 χρόνια μηνιαίο κείμενο στους 4Τ, συν ταξιδιωτικά ρεπορτάζ και δοκιμές και άλλα δυόμιση στο CAR. Από τα πρώτα, μία ανθολόγηση έχω κάνει στο βιβλίο "Η Τέλεια Διαδρομή". Τα δεύτερα βρίσκονται όλα στο site μου.
Μία ζωή αυτοκίνητα. Θα μπορούσα να συντηρήσω ένα blog μόνο γι αυτά...
Stylianos_Pattakos said...
"Για τα αυτοκίνητα δεν ξέρω, τα άρματα μάχης πάντως έχουν και παραέχουν. Άλλο πράγμα ο ήχος της ερπύστριας, πώς να το κάνουμε..."
Δες κάτι που αντέγραψα στο μπλογκ μου και σου το φανερώνω με "χριστιανική αγάπη". Κι αυτό επειδή δεν θα ήταν σωστό να αλλάξουμε θέμα εδώ μέσα.
(Κύριε Νίκο, συγχωρέστε με για την παραπομπή)
Έχουν τα αυτοκίνητα ψυχή?
Και βέβαία έχουν.
Όπως και αυτή η κούπα που πίνω το καφέ μου.
Μόνον από αυτήν το πίνω, μου δίνει μια ιδιαίτερη γεύση στο καφέ.
Μόνον αυτή με καταλαβαίνει.
In the spirit of Zen...
Δεν έχουν.Τη δική μας πέρνουν.
Isisdoros said...
Δεν έχουν.Τη δική μας πέρνουν.
11:13 πμ
Πολύ σωστά το θέτεις. Γι’ αυτό και εγώ προσπαθώ να απ’ αγκιστρωθώ από τη κούπα μου. Μου τρώει τα σωθικά μου. Απόλυτη ελευθερία είναι όταν δεν ΄δένεσαι με τίποτα. Το δικό μου αυτοκίνητο λοιπόν δεν έχει ψυχή. Της κούπας θα την αφαιρέσω, που θα πάει…
Από μία πρόχειρη επισκόπηση, οι υπέρ (της υπαρξης ψυχής) πλειοψηφούν. Και βέβαια p. tsekourakis δεν πρέπεινα το παίρνουμε τόσο κυριολεκτικά... Άλλωστε όπως είπαμε και για την ανθρώπινη ψυχή οι γνώμες διιστανται :-))
Τώρα, για τα άλλα μηχανήματα: στο αρχικό κείμενο του βιβλίου μιλούσα και για τα πλοία και για τα PC. Έκοψα τις δύο παραγράφους για να κοντύνω το post. Τις παραθέτω εδώ:
"Θα έλεγε ένας θαλασσινός: «Μήπως και τα πλεούμενα δεν έχουν ψυχή;» Δεν αμφιβάλλω ότι έχουν. Από την πιο ταπεινή βαρκούλα μέχρι το θωρηκτό και το υπερωκεάνειο. Αλλά το βιβλίο για τα καράβια δεν θα το γράψω εγώ, ο αθεράπευτα στεριανός. Μιλάμε για ρόδες, όχι για ρότες.
Ότι ο υπολογιστής, με τον οποίο συνεργάζομαι τόσα χρόνια στην συγγραφή αυτών των κειμένων (και όλων των άλλων) είναι κι αυτός έμψυχος, το βεβαιώνει - εκτός από την καθημερινή μου πείρα - και ένας κορυφαίος λόγιος της εποχής μας: ο Umberto Eco. «Η μηχανή αυτή έχει ψυχή. Δεν είναι απαθής» - έγραψε".
Γενικά πιστεύω πως η τεχνολογία είναι δύο ειδών α) αυτή που προεκτείνει την "ψυχή" μας - και αυτή που απλώς χρησιμεύει ως εργαλείο. Ποιος πλένει το πλυντήριο του τα Σαββατοκύριακα;
Καλημέρα κ. Δήμου! Απ' αυτό το βιβλίο έχω εμπνευστεί κατά πολύ εδώ και κάποια χρόνια. Με μάγευε η περιγραφή των αυτοκινήτων μα και των διαδομών που αναφέρατε. Με τι δική μου οπτική, τα "μηχανήματα" αυτά, είναι ζώντες οργανισμοί από το επίπεδο εφαρμογής της φυσικής έως και το μεταφυσικό. Ναι λοιπόν είναι ζωντανά και αλληλεπιδρούν μαζί μας στο σύμπαν που ζόυμε! Μ.
H αγάπη σας για το αυτοκίνητο είναι γνωστή. Τα άρθρα σας στους 4Τ και αυτά εξίσου γνωστά. Μέσα από τα άρθρα έβγαινε ψυχή και αγάπη για την αυτοκίνηση.
Όταν αγαπάς κάτι και το σέβεσαι τότε και αυτό σου φέρεται ανάλογα. Πόσοι από εμάς τους "ελληνάρες" άραγε σεβόμαστε το αυτοκίνητο?
Ο υπολογιστής είναι έμψυχος με την έννοια ότι περιέχει κομμάτια της ψυχής σου. Κείμενά σου, φωτογραφίες δικές σου και αγαπημένων, αγαπημένες μουσικές, διευθύνσεις αγαπημένων τόπων, αγαπημένες (δικτυακές και μη) διαδρομές, κάποια όμορφα κρατημένα μηνύματα… Είναι σαν να ρωτάς αν έχει ψυχή το σπίτι σου, η βιβλιοθήκη σου και κάποια συρτάρια με αγαπημένα πράγματα.
Αυτό που δίνει την εντύπωση του ‘έμψυχου’ βρίσκεται εδώ και στις στιγμές που σου δίνει τη δυνατότητα να ζήσεις. Αλλά πρόκειται για τη δική σου ψυχή.
Το ότι έχουν ψυχή φαίνεται και από τη διαφορετικότητα τους.Άλλη ψυχή έχει μία Testarosa η και ένα 106 rallye και άλλη ένα Datsun 120Y .
Ο χειρότερος, πιο άψυχος κι αδιάφορος σωρός από λαμαρίνες που έχω ποτέ οδηγήσει: ένα Oldsmobile Aurora το 1998 στις ΗΠΑ, από Βοστόνη έως Βαλτιμόρη. ούτέ χαρακτήρας, ούτε προσωπικότητα. Φρίκη……..
Γιατί όχι και τα ποδήλατα ;
Επειδή προσωπικά είμαι υπέρ του φθηνού και προσιτού αυτοκίνητου ούτως ώστε να μπορεί όλος ο κόσμος να αγοράσει ένα, η άποψή μου είναι ότι τα αυτοκίνητα ΔΕΝ έχουν σε καμία περίπτωση «ψυχή» (εκτός ή εντός εισαγωγικών).
Η «εμψύχωση» όταν χρησιμοποιείται για τεχνουργήματα είναι απλά ένας τρόπος ΑΝΑΤΙΜΗΣΗΣ.
Ποίος θα πήγαινε να δώσει ένα κάρο λεφτά για να πάρει μια Porsche αν δεν είχε την ψευδαίσθηση ότι αγοράζει κάτι έμψυχο με προσωπικότητα και όλα τα συναφή.
Και φυσικά αν αυτή την αντίληψη έχουν και οι τριγύρω τόσο το καλύτερό…
Όταν η μέθοδος αυτή χρησιμοποιείται για να ανατιμηθούν στην συνείδηση του κόσμου τόσο ευτελή αντικείμενα όπως το αυτοκίνητο μεταβιβάζει ταυτόχρονα στοιχεία υλισμού και κατ’ επέκταση υποτιμά την ανθρώπινη ύπαρξη.
Η πραγματικά ευτελή αξία ενός αυτοκινήτου μπορεί να φανεί και από το εξής νοητικό σκηνικό.
Αν υποθέσουμε ότι εκεί που ο κ. Δήμου μαζί με μία από τις συμπαθέστατες γατούλες του ταξιδεύει με την Porche του και ξαφνικά τρακάρει (χτυπάω ξύλο) όλοι μας θα ανησυχήσουμε πρώτα για τον κ. Δήμου, πολύ μετά για την γατούλα και για το αμάξι ουδείς θα ενδιαφερθεί.
λέει αυτούς εδώ πέρα να τους συναντήσεις και να τους πιάσεις γκόμενους για να τους κλωτσάς για να προχωράνε μέχρι γίνουν Άντρες. μίσος αγάπη μου μίσος
"Θεέ μου αν υπάρχεις, λυπήσου την ψυχή μου αν υπάρχει"
Ευτελές είναι κάτι στο οποίο δεν αποδίδουμε καμιά αξία, όχι εκείνο που θεωρούμε υποδεέστερο άλλων. Σαφώς η ζωή ενός ανθρώπου και ενός ζώου είναι σημαντικότερα από ένα αυτοκίνητο. Εάν όμως τελικά δεν πάθει κανείς τίποτα, δε θα στενοχωρεθούμε από τη ζημιά, ιδιαίτερα αν έχουμε μεγάλο μεράκι με το τετράτροχο - ή/και αν αξίζει μια περιουσία; Νομίζω ότι πολλοί από μας θα το "πονέσουμε" - χωρίς να υποτιμούμε καμιά ζωντανή ύπαρξη φυσικά...
biela said...
"Για το πρώτο που εγώ θα ενδιαφερόμουν θα ήταν το πορτοφόλι του ΝΔ..."
Περιέχει 125 Eυρώ. Να σας τα εμβάσω ή θέλετε και το περίβλημα (δερμάτινο αλλά φθηνό...).
miracle
φτηναίνεις τα πάντα...
Ώστε η προστιθέμενη αξία που δίνει η τέχνη, η ποιότητα των υλικών, το μεράκι του τεχνίτη - όλα αυτά δεν σημαίνουν τίποτα;
Η νοοτροπία σου οδηγεί σε ένα κόσμο με σπίτια-καζέρνες (για να στεγάζουν πολλούς και φτηνά), με ρούχα τυποποιημένα και ίδια (για να ντύνουν πολλούς και φτηνά...) κλπ.
Το έχουμε ζήσει αυτό το παραμύθι - θυμάμαι στην Ανατολική Γερμανία στα πολυκαταστήματα υπήρχε μόνο μία κολώνια για όλους. Το λουξ της ιδιαιτερότητας ήταν για όσους είχαν σκληρό συνάλλαγμα (Δυτικό) στα Intershops.
Να επαναλάβω ότι ΔΕΝ έχω Πόρσε και κατά συνέπειαν το παραδειγμά σου χάνει σε glamour...
Αν σας χαλάει η λέξη "ψυχή" πέστε την προσωπικότητα ή χαρακτήρα (το ίδιο είναι... για όσους όπως εγώ δεν έχουν μεταφυσικές προσηλώσεις).
Να ρωτήσω κάτι για να καταλάβω καλύτερα τον όρο ‘χαρακτήρας’ (για μένα, όπως είπα, είναι προέκταση του δικού μας χαρακτήρα και προσωπικότητας). Έχει κάποιος ένα αυτοκίνητο στη δουλειά – π.χ. δουλεύει διανομέας – και ακριβώς το ίδιο μοντέλο και χρώμα και οτιδήποτε άλλο παίζει ρόλο σε ένα αυτοκίνητο, σαν ιδιωτικό (με το οποίο κάνει τις εξορμήσεις του).
Μάλλον (για όσους αποδέχονται το χαρακτήρα σε ένα αυτοκίνητο) τα δύο πανομοιότυπα μοντέλα θα έχουν διαφορετική προσωπικότητα. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι σημασία έχει το τι προβάλουμε εμείς πάνω τους; Δηλ. ότι η προσωπικότητα μιας μηχανής είναι προέκταση της δικής μας προσωπικότητας, καθώς (και με τον τρόπο που) τη χρησιμοποιούμε;
Δεν ξέρω τί έχουν τα αυτοκίνητα, αυτό που παρατηρώ είναι ότι αφήνουν να ξεδιπλωθεί όλη η τζάμπα μαγκιά του Νεοέλληνα και η αδιαφορία για τον συνάνθρωπό του
Yiannis h said:
"Έχει κάποιος ένα αυτοκίνητο στη δουλειά – π.χ. δουλεύει διανομέας"
Αχ, φίλε, δείχνετε πόσο μακρυά είστε από αυτό που συζητάμε. Το φορτηγάκι στην δουλειά είναι σαν το πλυντήριο η το ασανσέρ - ένα απόλυτα "άψυχο" εργαλείο. Δεν έχει καμία σχέση με προσωπική προέκταση και ολοκλήρωση.
Τι σχέση έχει ένας καλός βιολιστής με το βιολί του; Και δεν έχει διαφορά αν είναι Στραντιβάριους ή Μάστρο Μήτσος;
theodor zoulias Εγραψεs...
Το βιβλίο του Robert M. Pirsig (νομίζω είναι με s και όχι με z), είναι από τα συναρπαστικότερα βιβλία που έχουν πέσει στα χέρια μου. Είναι απόλαυση η ανάγνωσή του, για μένα δε ήταν και πηγή έμπνευσης, μια και μου πρότεινε έναν τρόπο σκέψης που αν και πολύ γοητευτικός, μου ήταν ξένος σε αυτή του την εκδοχή.
Σε ό,τι αφορά στο αυτοκίνητο, είμαι σίγουρη πως το κάθε ένα διαθέτει προσωπικότητα, όπως συμβαίνει και με τον ηλεκτρονικό υπολογιστή, αλλά και με άλλες ... "μηχανές" που έχουμε στη διάθεσή μας. Αποτελείται κι αυτό από ύλη, άρα δέχεται την επίδραση της ενέργειάς μας. Υποθέτω, φυσικά, πως ένα αυτοκίνητο κλεισμένο σε μια αποθήκη, όσο πολυτελές και όμορφο και άρτια κατασκευασμένο να είναι (μου έρχεται στο μυαλό τώρα ένα μοντέλο της Morgan που είχα δει κάποτε σ' ένα περιοδικό κι έπαθα μεγάλο έρωτα), παραμένει άψυχο. Από τη στιγμή όμως που μπαίνει το κλειδί κι ακούγεται η μηχανή για πρώτη φορά, μια ωραία ερωτική ιστορία αρχίζει. Οσο πιο πολύτιμο το αυτοκίνητο, δε, τόσο πιο σπάνιος κι ο έρωτας. Και έρωτας του δρόμου, έτσι, όχι αστεία... Γεμάτος περιπέτεια, πάθος και απρόβλεπτες εξελίξεις, με άλλα λόγια.
Αν υποθέσουμε ότι η ψυχή είναι κάτι σαν τρίτη υπόσταση, που γεννήθηκε για να επικοινωνεί μέσω αυτής το πνεύμα και η ύλη, γιατί να μην υπάρχει κάτι αντίστοιχο και σ' ένα αυτοκίνητo; Διαθέτει εγκέφαλο (στα τελευταία μοντέλα δε, είναι και ηλεκτρονικός), σίγουρα διαθέτει ύλη, γιατί όχι λοιπόν και ... ψυχή; 'Η έστω κάτι αντίστοιχο. Μπορεί να είναι η ποιητική ματιά του ανθρώπου που αρέσκεται να βλέπει πίσω από τα δηλούμενα, αλλά στη θέα ενός ωραίου αυτοκινήτου μερικές φορές αντιδρώ όπως στη θέα ενός ωραίου ανθρώπου ή ενός όμορφου ζώου. Με συγκίνηση, δηλαδή.
Πύργος Ηλείας, εποχή περίπου το 1980. Μετωπική με μερσεντές, σκοτώνεται ο οδηγός. Το αμάξι επισκευάζεται από την σύζυγο, πουλιέται και ο επόμενος παθαίνει τα ίδια. Επαναλαμβάνεται το σενάριο 2 ακόμα φορές.
Κατάληξη:
Το αμάξι το κάψανε στην πλατεία...
Τι ψυχή είχε άραγε? Κάτι σίγουρα το είχε.
Μπορώ να βρω περαιτέρω στοιχεία αν χρειαστεί.
Μετά από αυτό, ποτέ μεταχειρισμένο...
Theodor Zoulias 4.44 - πολύ ωραίο κείμενο!
Όποιος θέλει να διαβάσει για την οδήγηση ως τέχνη ΕΔΩ
coppertone said:
"θεωρώ οτί αυτά τα τόσο δουλεμένα και ταξιδεμένα αυτοκίνητα αξίζουν κάτι παραπάνω από ένα πλυντήριο!"
OK OK - υπέπεσα στο αμάρτημα του ρατσισμού! Σόρυ. Όλα έχουν ψυχή...
Θα είχε μεγαλύτερο νόημα μια συζήτηση για το αν οι μηχανές μπορούν να θεωρηθούν ως "έμβια όντα", δηλαδή μια συζήτηση για το φαινόμενο της ζωής γενικότερα. Αυτό διότι ο όρος ψυχή δεν δέχεται έναν ορισμό τέτοιον που να μπορεί να γίνει επ' αυτού μια συζήτηση με λογικά επιχειρήματα.
Όταν διάβασα για πρώτη φορά πανεπιστημιακό σύγγραμμα βιολογίας με εξέπληξε το γεγονός του ότι η μόνη διαφορά μας με το ανόργανο κομμάτι της φύσης είναι η περιπλοκότητα και τίποτε άλλο.
Ο όρος, όμως, ψυχή δεν έχει μια σαφή περιγραφή. Προσεγγίζεται μάλλον διαμέσου της αποφατικής θεολογίας.
Πολυάριθμες μελέτες, σήμερα, αφορούν την εξιχνίαση της ανθρώπινης συμπεριφοράς.
Ο φλοιός, ιππόκαμπος, η προμετωπιαία περιοχή, ο αμυγδαλοειδής πυρήνας, η έλικα του προσαγωγίου κ.λ.π. μας παρέχουν μια σκιαγράφηση της ανθρώπινης συμπεριφοράς με εργαλεία τη φυσική και τη χημεία.
Δεν με βρίσκει απολύτως σύμφωνο ο ισ λέγοντας ότι η ψυχή είναι "κατά βάση ένα παιχνίδι νευροδιαβιβαστών"
Με καλύπτει περισσότερο η σχέση που λέει ότι και οι νευροδιαβιβαστές είναι όργανα εκφράσεως της ψυχής όπως η γλώσσα και τα χείλη είναι όργανα για την άρθρωση λόγου, όχι όμως η αφετηρία αυτού.
Σε ό,τι αφορά το αυτοκίνητο δέχομαι περισσότερο τον όρο "χαρακτήρα" χωρίς να έχω μεταφυσικές προσηλώσεις.
Οι 8 θέσεις του κ. Δήμου με πείθουν περισσότερο για το ότι του αρέσουν τα αυτοκίνητα παρά για τις πρωτιές που λαμβάνει το αυτοκίνητο σ' αυτές τις θέσεις (ο πιο ιδιωτικός χώρος, το απόλυτο παιχνίδι).
Όσοι δεν έχουν αυτοκίνητο δεν έχουν κάποιον άλλο χώρο που είναι ο πιο ιδιωτικός τους;
Κάποιος που παραδίδει το αυτοκίνητό του σε πλυντήριο και προτιμά για παιχνίδι του το τάβλι;
Το αυτοκίνητο ως εργαλείο για άθληση ναι. Δεν συντονίζεται όμως κάθε μύς, κάθε νευρική απόληξη, κάθε εγκεφαλικό κέντρο με τα εξαρτήματα. Ο εγκέφαλος είναι σε εγρήγορση, αλλά σας λέω οτι το ίδιο μπορεί να συμβεί και στην περίπτωση ενός νεαρού που παίζει ένα από τα σύγχρονα ηλεκτρονικά παιχνίδια (τα χρησιμοποιούν και ενήλικοι).
Το αυτοκίνητο δεν καθρεφτίζει μόνο την προσωπικότητα του κατόχου του αλλά και την οικονομική του κατάσταση. Η αγορά ενός φτηνού αυτοκινήτου από κάποιον οικονομικά ευκατάστατο, για λόγους αισθητικής, είναι το συνηθέστερο ή το σπανιότερο γεγονός;
Προέκταση του σώματος είναι κι ένας καρδιακός βηματοδότης για κάποιους (πιο αναγκαίος από το αυτοκίνητο).
Δέχομαι την επιλογή και τον τρόπο χρήσης του αυτοκινήτου ως μέσο έκφρασης (ο βηματοδότης δεν είναι), νομίζω αρκετά περιορισμένο από μόνο του. Πολλά άλλα πράγματα κάνουν την «Τέλεια Διαδρομή» (τοπίο, καιρικές συνθήκες κ.λ.π.)
Πολλοί περιποιούνται αντικείμενα με τρόπο (Κυριακές ή και άλλες μέρες) να δείχνει...αγάπη προς αυτές, π.χ. φιλοτελιστές, συλλέκτες γενικότερα.
Δεν απορρίπτω συλλήβδην τις θέσεις που υποστηρίχθηκαν, απλώς δεν με βρίσκουν σύμφωνο οι "πρώτες θέσεις" για το αυτοκίνητο.
Επειδή το blog έχει υποστεί την αυθάδεια, να σας βεβαιώσω ότι στις παραπάνω λίγες αμφισβητήσεις δεν έχω τέτοια πρόθεση. Αν είχαμε μια κατά πρόσωπο συνομιλία θα μπορούσατε να το διακρίνετε.
Φιντείας...Finteias
Δεκτές οι ενστάσεις σας - και διότι οι περισσότερες δεν αναιρούν τις τοποθετήσεις μου. Απλώς λένε πως υπάρχουν και άλλα πράγματα που σε ορισμένους τομείς ανταγωνίζονται το αυτοκίνητο...
Πράγμα που δεν αμφισβητώ. Απλώς εδώ εστίασα στο αυτοκίνητο - και ο μύθος περί ψυχής είναι για να τονιστεί η σχέση του με μας...
Πουθενά δεν είδα αυθάδεια.
Αν σκεφτεί κανείς ότι τα αυτοκίνητα αποτελούν για πολλούς επέκταση του ανδρισμού τους (και για τις γυναίκες, επέκταση του εγωισμού τους) τότε, ναι, τα αυτόκινητα έχουν ψυχή αλλά, κατά πάσα πιθανότητα, είναι σκατόψυχα.
Η προστιθέμενη αξία που δίνουν το μεράκι κτλ δεν είναι ούτε κατ’ ελάχιστο αρκετή για να μετατρέψουν ένα μηχάνημα σε είδωλο λατρείας.
Αν είναι σε αντάλλαγμα του μειρακίου να πρέπει να δώσω την ψυχή (μου) χίλιες φορές προτιμώ να πηγαίνω με τα πόδια.
Κατά την γνώμη μου προσβάλουν την ανθρώπινη υπόσταση τέτοιες αναλογίες.
Δεν νομίζω ότι αυτές οι απόψεις μου οδηγούν στον κομουνισμό από την άλλη δεν είμαι βέβαιος για το αν οι δικές σας απόψεις φτιάχνουν ανθρώπους που παρακαλάνε να πεθάνούν οι γονείς τους για να κληρονομήσουν το αυτοκίνητο τους.
Σε τι ωφελεί να έχουμε ένα προϊόν το οποίο κοστίζει στον καταναλωτή 100 φορές το κόστος κατασκευής και 1000 φορές το κόστος πρώτων υλών του, επειδή τάχα είναι φτιαγμένο με μεράκι ;
Μόνο και μόνο για να υπάρχει περιθώριο να βγάζούν περισσότερα οι διαφημιστές ;
Και να σε λένε και κομουνιστή από πάνω αν πεις και καμία κουβέντα :)
@ Nikos Dimou
Σας ευχαριστώ για την απάντηση.
Ίσως η λέξη "ψυχή" ήταν το σημείο ολίσθησης.
Η διευκρίνισή σας για την επιλογή της λέξης με σκοπό την έμφαση της σχέσης του αυτοκινήτου μεταξύ μας με καλύπτει.
Πιστευω οτι αρκετοι θα ηθελαν να εκφρασουν μια "γνωμη" σε οσα γραφει το maraki αλλα επειδη δεν ειναι το θεμα του ποστ υπαρχει ο φοβοs να θεωρηθουμε εκτοs θεματοs και οχι μονο...
μα...αυτό που μας κάνει να ασχολούμαστε με το blog του Νίκου Δήμου νομίζω ότι είναι αυτά ακριβώς που γράφει η maraki.Αλλιώς θα ήταν πολύ βαρετά και θα ψάχναμε κάποιον άλλο που θα μας προκαλούσε με αυτόν τον τρόπο.Στο θέμα του blog τώρα ,το κακό είναι ότι σήμερα τα αυτοκίνητα με προσωπικότητα έχουν μειωθεί πολύ και τα περισσότερα από αυτά κοστίζουν αρκετά για τον μέσο αγοραστή.
maraki said...
@προς Νίκο Δήμου:
Γενική διαπίστωση...
Γιατί τόσο απόλυτος σε όλα;
Ένας διανοούμενος να είναι απόλυτος;
Λέτε πως δεν είστε;
Κρίμα. Γιατί αυτό δείχνετε.
Έχετε (και μπράβο σας γι'αυτό) καταλήξει σε κάποιες θεωρήσεις, σκέψεις, αντιλήψεις, στάσεις απέναντι σε θέματα,κ.ά. αλλά ποτέ δεν εκφράζετε γνώμη(!)Πάντα προσπαθείτε να επιβάλλετε στους άλλους με πολύ "έξυπνο" τρόπο ομολογώ αυτό που πιστεύετε (κι αυτός ο τρόπος ΔΕΝ είναι η επιχειρηματολογία). Αυτό να μην το αρνηθείτε. Έχει καταντήσει γενική αλήθεια!
-------------------------------
Με συγχωρείτει που παίρνω το λόγο. Επιτρέψτε μου να πω ότι ο κύριος Νίκος Δήμου ήταν και είναι πολλά πράγματα μαζί (φιλοσοφημένος, διαφημιστής, συγγραφέας, δοκιμιογράφος, λογοτέχνης, ποιητής, φωτογράφος, λάτρης της τεχνολογίας κά). Πολυτεχνίτης; Ναι. Ίσως η μοναδική περίπτωση νεοέλληνα από αυτήν την άποψη. Δεν ξέρω αν ήταν και ερημοσπίτης κυριολεκτικά (αν δηλαδή όλα ρίμαξε την προσωπικής του ζωής), μεταφορικά δεν ήταν, αφού πρόκοψε ο άνθρωπος και τον σέβονται ακόμα κι εκείνοι που δεν το λένε. Έγραφε Σωστά, φιλοσοφούσε και φιλοσοφεί στοχαστικά. Ίσως κάποιοι από εμάς να έχουμε παράπονα από τον τρόπο που αντιδρά στα λεγόμενά μας. Κάποτε μας φαίνεται απότομος, αυστηρός, απόλυτος, αδικαιολότητα κωπτικός και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Η ουσία όμως παραμένει: είναι πνευματικός άνθρωπος με σπάνιες ευαισθησίες. Κι αν οι μισθοσυντήρητοι διανοουμενίσκοι, που τρέφονται από τον κρατικό κορβανά τον παρβλέπουν είναι από προκατάληψη και φόβο. Επ΄ αυτού άλλη ώρα. Επί τη ευκαιρία όμως να ξεκαθαρίσω: άλλο η γνώμη κι άλλο η γνώση, η θέση, η τεκμηρίωση βάσει συλλογισμών και τεκμηρίων. Με το Νίκο Δήμου μπορείς να διαφωνείς και να χαίρεσαι την διαφωνία σου μαζί του. Αξίζει, ακόμα κι όταν κάποτε σου κόβει το βήχα, σαν τον άσπονδο φίλο που δε λες να τον βγάλεις από την καρδιά σου γιατί σε φώτισε τόσες φορές.
Με αγάπη
Παράγραφος
"Τι σχέση έχει ένας καλός βιολιστής με το βιολί του;" Θυμήθηκα τον Χατζιδάκι που ρώτησε ένα λυράρη στην Κρητη πως νιώθει για τη λύρα του. Αυτός απάντησε: 'με εκφράζει, το αγαπώ. Αλλά όχι περισσότερο από τη γυναίκα μου ή τη γειτόνισσά μου' Και έκλεισε πονηρά το μάτι.
Ο Χατζιδάκις το ανέφερε σε αντιδιαστολή με τους ήρωες του φιλμ του Φελίνι ΠΡΟΒΑ ΟΡΧΗΣΤΡΑΣ, όπου η αγάπη για μια κατασκευή (τα όργανα) φτάνει στο άρρωστο άκρο. Κανείς δεν αναφέρθηκε στα αυτοκίνητα με αυτόν τον τρόπο εδώ, αλλά ξέρουμε ότι και η αρρωστημένη σχέση είναι υπαρκτή και μάλιστα, αρκετά κοινή: το αυτοκίνητο σαν φετίχ. Θυμάμαι κάποιο γείτονα που κάθε μέρα αφιέρωνε ώρες στην καθαριότητα του τζιπ του - μέχρι που καθάριζε με καρφί τα χώματα από τις ραβδώσεις των ελαστικών...
Παιδιά κάθε μηχανή, ακόμα και το ίδιο μοντέλο της ίδιας σειράς, είναι διαφορετική. Άπειρες μικρές, κατά τα άλλα ασήμαντες παραμέτροι μπορούν να παίξουν ρόλο σε αυτό. Αυτά τα 'βίτσια' είναι ενδεικτικά μιας προσωπικότητας, μιας ψυχής.
Η μηχανιστική προσέγγιση που μας θέλει απόλυτα κυρίαρχους των μηχανών είναι εδώ και καιρό αποδεδειγμένη λάθος.
Όταν ο άνθρωπος έφτιαξε τα πρώτα εργαλεία σήμαινε ότι ο εγκέφαλος του είχε φτάσει στο σημείο να του δίνει τη δυνατότητα να κάνει πολύπλοκες εργασίες με τα δάχτυλα. Τα εργαλεία λοιπόν ήταν ήδη εγκεγραμμένα στη φύση του. Ήταν μια άλλη όψη του 'ανθρώπινου' χαρακτήρα.
Το να πεις οτι το αμαξι εχει το χαρακτηρα του κατοχου του απλα ειναι μεγαλυτερο λαθος κι απο το να πεις οτι το αμαξι δεν εχει καθολου χαρακτηρα. Το αμαξι εχει μια δυναμικη, μια 'προσωπικοτητα' η οποια ειναι σε διαλλεχτικη σχεση με τη συμπεριφορα του οδηγού, αλλα δεν ταυτιζεται με αυτή.
maraki said...
Παραγράφε,
δεν αντιλέγω ...
Όμως ενώ παραθέτεi πολλές φορές με κεκτημένη ταχύτητα τα σχόλιά σας, πόσο εύκολο είναι να εντοπίσετε τη διαφορά αυτών των δύο και τη διαφορά της γνώσης (βάσει...) με της επιβολής της αντίληψης και του τρόπου σκέψης;
Σας ερωτώ.
Και πάλι ζητώ συγνώμη που διέκοψα τη συζήτηση περί αυτοκινήτων.
Θα έπαιρνα θέση για να επαναφέρω τη συζήτηση (για να μην κατηγορηθώ ύστερα για ασχετοσύνη), αλλά δεν κατέχω γνώσεις ή εμπειρία για/από αυτοκίνητα.
maraki.
----------------------------
Αγαπητό Μαράκι,
Πρώτα για την "ταχύτητα των σχολίων".
Εννοείτε πως εδώ μέσα μιλάμε γρήγορα και δεν έχουμε την δυνατότητα να κρίνουμε εάν αυτά που λέει ο Νίκος Δήμου είναι τεκμηριωμένα ή όχι;
Αν όντως αυτό ερωτάτε, σπεύδω να σας πω ότι τις γνώσεις και τις πεποιθήσεις του Νίκου Δήμου δεν περιμένω εδώ μέσα να τις μάθω. Παρακολουθώ το συγγραφικό του έργο. Ασφαλώς η σκέψη του έχει περάσει από σαράντα κύματα ώσπου να φτάσει για παράδειγμα στον σοσιαλφιλελευθερισμό. Το πάθος του όμως για την τεχνολογία και το αυτοκίνητο το γνωρίζω εδώ και δεκαετίες. Επειδή λοιπόν έχω διαβάσει δεκάδες κείμενά του, είμαι σε θέση να ξέρω πότε εκφράζει γ ν ω μ η και πότε μιλάει με γ ν ω σ η. Άρα δεν τίθεται ζήτημα ταχύτητας αλλά προγενέστερης σπουδής.
Στο άλλο ζήτημα. Λέτε "με συγχωρείτε που διέκοψα τη συζήτηση για τα αυτοκίνητα".
Κάπου στην αρχή του πόστ έχω ένα σχόλιο για τα αυτοκίνητα και μάλλον δεν συνάδει με το πνεύμα του όλου θέματος. Είχα όμως κάτι εντελώς προσωπικό να κομίσω εκεί, με αφορμή το ζήτημα του αυτοκινήτου. Να ξαναστοχαστώ τη σχέση μου μαζί του, ιδιαίτερα μέσα άπό τις πρόσφατες δραματικές εμπερίες που είχα (δες το σχόλιο παραπίσω).
Εν πάση περιπτώσει, το ημερολόγιο του Νίκου Δήμου, κατά τη γνώμη μου, εκτός των άλλων είναι και μια ευκαιρία να ξαναστοχαστούμε, να ξαναφανταστούμε τη ζωή μας και τη σχέση μας με τα πράγματα, να την αναοριοθετήσουμε αφού τα πάντα μπορεί να είναι πολύ διαφορετικά απ΄ ό,τι τα ξέρουμε.
με αγάπη
Παράγραφος
Υ.Γ Μην ενοχλείστε για τις ορθογραφικές αβλεψίες. Κι εγώ στο σκωπτικός το είπα ... κωπτικός. Ο... δαίμων του... πληκτρολογίου.
Απόσπασμα από το Μαρξισμος και Αυτοκινηση...χιχι
Ο δικός μου ορισμός του (δικού μου) αυτοκινήτου: ένα "πλυντήριο" με καρούλια.
Λυπάμαι που απουσίασα για τρεις ώρες και δεν παρακολούθησα την συζήτηση.
Μαράκι, πολύ απόρησα με την βασική τοποθέτησή σας. Ίσως είναι η πρώτη φορά στην ζωή μου που κατηγορούμαι για δογματισμό, που με λένε απόλυτο. Πιστεύω ότι αυτό οφείλεται σε άγνοια της δουλειάς μου που έχει ΕΝΑ μόνο βασικό άξονα. Την αμφισβήτηση και την αμφιβολία.
Οι απόψεις που εκφράζω στο ημερολόγιο δεν εκφέρονται σαν θέσφατα - αλλά σαν υλικό για συζήτηση. Και δέχομαι όλες τις απόψεις κι όλες τις διαφωνίες εκτός από αυτές που με προσβάλουν ή με βρίζουν.
Ήδη και σήμερα σε τρεις περιπτώσεις αναθεώρησα την άποψή μου. Κι εσείς μου λέτε ότι δεν ξέρω τι θα πει διάλογος! Μα τι κάνω σε όλη μου την ζωή, τι κάνω εδώ στο blog με δεκάδες παρεμβάσεις κάθε μέρα;
Γράφετε:
"Ο πραγματικός διάλογος είναι βίωμα, κ.Δήμου! Να το ξέρετε αυτό πάντα.
Εσείς δεν κάνετε διάλογο, παρά συνεχή μονόλογο με κάποια μικρά παράσιτα ενδιάμεσα! Εγώ αυτή τη στιγμή δεν προσβάλλω τους άλλους. Εγώ έχω μάθει να εκτιμώ. Εσείς τους προσβάλλετε με τη συμπεριφορά σας!"
Μήπως είστε εσείς η δογματική; Αν τους προσέβαλλα με την συμπεριφορά μου γιατί μένουν, γιατί συζητάνε μαζί μου; Τους υποχρεώνει κανείς;
Η επίθεσή σας δεν είναι μόνο άδικη - είναι και εντελώς άσχετη προς εμένα. Θα έλεγα πως δεν με αφορά. Πως ο ανθρωπος τον οποίο επικρίνετε, δεν είμαι εγώ.
Για ξαναδιαβάστε τι γράφετε; Δεν νιώθετε λίγο άσκημα;
"Ναι, τώρα εμπρός!
Σαρκασμός και ειρωνεία...προς το πρόσωπό μου (φυσικά και όχι επιχειρηματολογία).
Έτσι δε σκοπεύετε να μου το βουλώσετε; Μα όχι, δεν πτοούμαι!"
Αποφασίσατε ακόμα και πώς θα σας απαντήσω...
Miracle - με την άποψή σας απαξιώνετε κάθε υπέρβαση της χρηστικότητας. Καταδικάζετε την τέχνη, την ομορφιά, την πολυτέλεια - δηλαδή ότι κάνει την ζωή μας πιο πλούσια!
Γράψατε:
"Σε τι ωφελεί να έχουμε ένα προϊόν το οποίο κοστίζει στον καταναλωτή 100 φορές το κόστος κατασκευής και 1000 φορές το κόστος πρώτων υλών του, επειδή τάχα είναι φτιαγμένο με μεράκι;"
Για εφαρμόστε αυτή την άποψη σε ένα έργο ζωγραφικής, σε ένα ξυλόγλυπτο τέμπλο, σε ένα
βιβλίο...
Το αυτοκίνητο μπορεί να είναι χρηστικό αντικείμενο (κι όποιος θέλει περιορίζεται σε αυτό και αγοράζει ένα Χιουντάι) αλλά μπορεί να είναι και έργο μερακιού. Ε, εμείς γι αυτό συζητάμε...
Λυπάμαι που θα συμφωνήσω με τον Harry (όχι ως προς τους χαρακτηρισμούς αλλά ως προς την ουσία).
Ξαφνικά, ενώ συζητάμε ένα ενδιαφέρον θέμα, κάποιος, χωρίς αφορμή ξεκινάει κατά μέτωπον προσωπική επίθεση.
Άλλοι απαντούν, άλλοι διαφωνούν αλλά το θέμα χάθηκε.
Με έχει κουράσει αυτό το πράγμα.
Είχα και μία πολύ δύσκολη μέρα σήμερα.
Θα μου επιτρέψετε να αποσυρθώ.
Αλλο ενα κλασσικό θέμα είναι αυτό της συνάντησης του φυσικού μέσου μεταφοράς, του γαιδάρου με το οικογενειακό ταπεινωμένο 1400αρη, αναμεσα σε καλαμιές και άμμο, με τα ηλιοκαμμένα πιτσιρίκια να χαχανίζουν πίσω από τον αγανακτισμένο οδηγό. (μια αναφορά μεταφορική στη συζήτηση)
Το αμάξι έχει ψυχή αλλά ο γάιδαρος του τη βγάζει.
Χαρρυ ότι και να πεις τώρα έχεις δίκιο.
Πάντως εγώ είμαι του παπιού. Παπί εφτάψυχο, με δυο αναβάτες βαστάζοντες πλακατ και πανο και μια σακούλα σουβλάκια ο καθένας να περνάει μέσα από την Αθηνας...μα το Θεο ειδα τη ψυχουλα του να φτερουγιζει...
Nικο γιατι τσίμπησες κι εσυ?
Γενική διαπίστωση... νο 2.Καποιοι πιστεύουν ότι ζωή σημαίνει απόκτηση όλο και περισσότερης σοφιασ,μια διαδικασία σε συνεχή ανάπτυξη μέχρι να σβήσει και όχι κατάσταση σε τελμα.Ελπιζα και ελπίζω όλοι μας αλλά και ο οικοδεσπότης μας να γίνουμε κάπως καλύτεροι μέσα από το διάλογο που αναπτύσσεται στα ποστ ενός σοβαρά σκεπτόμενου ανθρωπου.Aποψειs οπωs αυτεs που εξεφρασε με καπωs οξυ τροπο το μαρακι ακομα και αν καποιοι πιστευουν οτι δεν ειναι απολυτα σωστεs βοηθαν και ισοροπουν την ολη κατασταση.
θυμάμαι που είχες γράψει "και μια σφιχτή αγκαλιά το βράδυ" ναι
Έχω νιώσει αισθήματα για 3 μηχανές στη ζωή μου:
1. Για την παλιά ασπρόμαυρη τηλεόρασή μας, που όταν την πουλήσαμε (ήμουν 10 χρονών) έκλαιγα...
2. Για την Amiga 500 μου που είχα πάρει το '88. Τη γυάλιζα, τη σκούπιζα, και της μιλούσα. Έρωτας...
3. Για την Celica μου που πρακτικά ήταν το πρώτο αυτοκίνητο που πήρα με δικά μου λεφτά.
Δυο οχηματα ειναι αυτα που αγαπησα.Ενα παπακι χοντα γιατι στα 12 χρονια που το ειχα εζησα με αυτο, τυχαια βεβαια, ωραιεs στιγμεs,και ηταν απροβληματιστο μηχανικα,και το audi που εχω τωρα γιατι μου ταιριαζει σε πολλα.Εχει ολα οσα θελω.Α! και το tyfoon μου,με χαραγμενα τα σημαδια απο πτωση καθωs το οδηγουσε μια πολυ αγαπημενη.Ψυχη δεν ξερω αν εχουν παντωσ καποια μου εβγαλαν την ψυχη οπωσ π.χ ενα σεατ 124,το πρωτο μου αυτοκινητο,και ενα μπενελι διχρονο.Τουσ αρεσαν τα συνεργεια.
Και τα ΙΧ έχουν ψυχή
( Όπου Ψ. = ιπποδύναμη
Όπου Χ. = ταχύτητα )
Άρα Ψ + Χ = ψυχή
και οι γάτες έχουν εννιά
Όπου Ψ = (9)(ε)νιαου- ρίσματα
Όπου Χ = Χάδια - ρίσματα
Άρα Ψ + Χ .(9) = 9 ψυχές
Αυτά δεν είναι απλά μαθηματικά
Έχουν ψυχή.
Με καμμιά απολύτως δόση ειρωνίας
αλλά με οίστρο μεσονύκτιο ποιητικό
( ποιητική αδεία ή ποιητική αηδεία ?? ).
Ακόμα και οι κατά φαντασία ποιητές έχουν ψυχή.
Ψ = ψώνιο
Χ = χαζοχαρά
Καληνύκτα σας
Eιχα και γω καρινα.Oντωs αθανατο.Aλλα αν το αμαξι δεν εχει στυλ,τι να λεει.Mου αρεσουν τα ευρωπαικα αυτοκινητα πιο πολυ.Kαι επειδη το εχω ψαξει,και στιs γυναικεs αρεσουν.
Υ.Γ ΛΕΙΠΕΙ Η georgia m.Κριμα.
georgia m said Εδώ είμαι και παρακολουθώ διακριτικά τη συζήτηση.
Πολυ καλα κανειs.Kαληνυχτα μαs.
Προτιμώ να μιλώ για το φεγγάρι και όχι για το δάχτυλο, γι’ αυτό γράφω εδώ. Προτείνω ένα post (ας πούμε το σημερινό, μια και υπάρχει) όπου θα γράφει όποιος θέλει για το blog, τη συζήτηση και το διάλογο. Κάτι σαν ‘κουτί παραπόνων’. Κάποιες φορές θα χρειάζεται κι αυτό – αλλά η συζήτηση για τα αυτοκίνητα, ή οτιδήποτε άλλο καθημερινά, ας συνεχιστεί. Χωρίς ‘κίτρινα stickers’.
και τα δέντρα έχουν ψυχή. μας ξεκουράζουν και μας ψυχαγωγούν στις μέρες του θέρους τις σκληρές που φυσάει ο βαρδάρης πάντοτε...ο βαρδάρης...και που αν είσαι στοιχειωδώς έντιμος θα πεις: μαύρο λάστιχο με άσπρη ρίγα στο εσωτερικό πατάς μέσα στις λάσπες της γυριστής στροφής του ιδρώτα όταν ξυπνάει ο Μύρτος με ένα βιολί..με ένα δοξάρι..να κάψει τα νυχτερινά ελαιοτριβεία των κορασίδων, να φύγει. ας δακρύσουμε.
΄Εχουν ψυχή τα αυτοκίνητα. Για τον κάτοχό τους και μόνο. Δεν είναι η αγωνία μας σε κάποιο τρακάρισμα το ποσό που θα δαπανίσουμε για τη βλάβη, είναι η αγωνία αν θα γίνει ξανά όπως πριν, αν θα του αφήσει...κουσούρι. Γιατί το πονάμε και δεν το θέλουμε...με αναπηρία ούτε την παραμικρή.
Θυμάμαι όταν είδα ένα παλιό μου αυτοκίνητο πού είχα πουλήσει, πόσο σκίρτησε η καρδιά μου. ΄Ενοιωσα πως ήταν ένα κομμάτι από μένα που τώρα βρίσκεται σε ξένα χέρια, ίσως και λίγες τύψεις να ξύπνησαν. Μα είχε "συμμετοχή" σε όλα όσα μας έδεναν για κάποια χρόνια, πως να του το διαγράψεις!! Είχε ακούσει κάποιες φορές λόγια μου, που μπροστά σε κανένα άλλο δεν θα έλεγα, είχε δει κάποιο δάκρυ που κανείς δεν έμαθε. Και δεν έβγαλε μιλιά. Δεν πρόδωσε!!!
" Τογιοτα Καρινα,2000," εθνικη " Κορινθου,διαλυεται το μπροστινο δεξι λαστιχο,φοβερος θορυβος,λιγοτερο τρανταγμα,καθολου κινδυνος. Ενα τιμιο & σωτηριο προιον,αθανατο σαν ραπτομηχανη...Ισως η ιδανικη συζυγος αλλα απο συνοικεσιο,οχι απο ερωτα... "
εξαίρετη απόδοση και ντιπ αληθής. καρίναΕ, σχεδιασμένη πηνελόπη, αδιαμαρτύρητη επαρχιώτις προγιαγιά, σκαλίζει, πλένει μαγειρεύει, σιδερώνει, μεγαλώνει τρεις γενιές, λιβανίζει, εξοικονομεί, εναγκαλίζεται, δέχεται τις απωθημένες καύλες του κύρη της, προσεύεχεται για την ψυχή αυτού νυχθημερόν, λιτή, σοφή, σώζει.
λύση-παραχώρηση του μπαμπά, ψυχωμένη προστασία σε γερή στούκα με φορτηγό στην πεντέλης, ενελέητα διακοσιάρια από στρατόπεδο στη σπάρτη για τη γυναίκα στην νέα ερυθραία, αδιάκοπη στις διακοπές παντού, γκαρσονιέρα, φορτηγίδα και φόρμουλα. δεν πωλείται.
Αυτά που λέει ο κ. Δήμου περί "ψυχής του αυτοκινήτου", ίσχυαν μέχρι τη δεκαετία του '80.
Τότε στον κόσμο των οχημάτων τα περισσότερα αυτοκίνητα ήταν ...ζώα ενώ υπάρχουν κάποια "όντα" ανώτερης νοημοσύνης, βλέπε CITROEN.
Σήμερα έχουν γίνει όλα ...ρομποτ!
Νίκος Σηφάκις
Δημοσίευση σχολίου