Το πάθος της φωτογραφίας το έχω από παιδί. Έχω τραβήξει χιλιάδες λήψεις, ντουλάπια ολόκληρα υπάρχουν εδώ γεμάτα με διαφάνειες ή αρνητικά. Μερικές πήραν βραβεία, άλλες πούλησαν προϊόντα, εμφανίστηκαν σε εκθέσεις, μπήκαν σε βιβλία και σε εξώφυλλα. Όμως η ωραιότερη φωτογραφία που έβγαλα ποτέ είναι ένα στιγμιότυπο χαράς, τόσο εκρηκτικής, τόσο μεταδοτικής, που μπορεί να πει κανείς: «αξίζει τον κόπο η ζωή για μία τέτοια στιγμή».
Εγώ είμαι πίσω από την μηχανή αλλά γελάω σίγουρα γιατί δεν γίνεται αλλιώς. Στην εικόνα, σκασμένοι στα γέλια είναι με την σειρά η μικρή Αννούλα Θεμελή, η Ζοζέτα Θεμελή, ο Νίκος Σαξώνης, η Ελένη Δήμου-Φυλακτού, η Όλιγκα Σαξώνη, η Μιράντα Νικολοπούλου η Αλίκη Δαμασκηνού, ο Δημήτρης Θεμελής και ο Τέλης Δαμασκηνός. Είναι προφίλ, πιασμένοι από τους ώμους σαν να χορεύουν έναν άγνωστο χορό – και στην φιγούρα σηκώνουν όλοι το αριστερό τους πόδι. Θαυμάσια συγχρονισμένοι στην κίνηση αλλά ακόμα πιο πολύ στην έκφραση. Λες και αυτόματος μηχανισμός πυροδότησε την έκρηξη κεφιού στα πρόσωπά τους.
Είμαστε το Πάσχα του 1968, στην Κέρκυρα. Στον κήπο του παλιού προγονικού σπιτιού της Ζοζέτας Θεμελή, στην Ανάληψη. Τα τρία ζευγάρια και η Μιράντα (κάποτε γραμματεύς μου) ήταν τότε η μόνιμη παρέα μας. Με τους Θεμελή, κουμπάρους μας, είχαμε κάνει πολλά ταξίδια μέσα κι έξω από την Ελλάδα. Με τον Νίκο Σαξώνη ήμασταν φίλοι και συνεργάτες. Αυτός σταδιοδρόμησε γερά, έφτασε διευθυντής σε μεγάλη πολυεθνική – και κάποια στιγμή αυτο-προβιβάστηκε. Έγινε ξενοδόχος στο Πάπιγκο. Ίσως ο πιο ευτυχισμένος και επιτυχημένος. Ανεβαίνω καμιά φορά στο βουνό του, στα χίλια μέτρα, και μιλάμε. Τον Τέλη τον βλέπω καμιά φορά στο Ψυχικό. Από τα ζευγάρια της φωτογραφίας μόνον οι Θεμελή δεν είχαν χωρίσει. Τους χώρισε ο θάνατος του Δημήτρη. Το σπίτι της Ανάληψης πουλήθηκε. Τώρα έχει και πισίνα.
Το κείμενο αυτό είναι ένα κεφάλαιο από την αυτοβιογραφία μου. Περιγράφει την φωτογραφία, αλλά δεν την δείχνει. Εδώ εμφανίζεται για πρώτη φορά.
38 σχόλια:
Σε ταξιδεύουν οι φωτογραφίες, μπορείς να περάσεις όμορφα ξαναζώντας τον απαθανατισμένο χρόνο, ακέραιο όπως τη στιγμή εκείνη. Τα πρόσωπα τα έχει παγώσει ο φακός, δεν θα γεράσουν ποτέ, δεν θα φύγουν, θα είναι εκεί μάρτυρες αιώνιοι της χαράς, της λύπης, της ομορφιάς, των γεγονότων. Το ίδιο ισχύει και για το τοπίο.
Πόσο ξέγνοιαστη παρέα. Μεταδίδει το κέφι της, χαμογέλασα μόλις την είδα. Μου θύμισε αντίστοιχες δικές μου εποχές, πάντως σαν να χορεύουν(τάνγκα;) μοιάζουν.
Tον κ. Σαξώνη το γνώρισα για λίγο ψάχνοντας δωμάτιο πριν λίγα χρόνια στο Παπιγκο, μα δυστυχώς δεν είχε. ΄Οντως ζήλεψα την τωρινή ζωή του, τον καλαίσθητο χώρο του, την ηρεμία του!!
1968....Όταν τα 'σκιαζε η Χούντα και τα πλάκωνε η..ΕΣΑ...κάποιοι εξαργύρωσαν τους "αγώνες" τους - γιατί μου έρχεται η Δαμανάκη και Λαλιώτης πάντα στο μυαλό στην περίπτωση??? - κάποιοι απλώς ιδιώτευσαν και κάποιοι όπως πάντα έκαναν τους μαλάκες....τι θέλω και μπερδεύομαι τώρα και δεν πάω στις μελισσούλες μου???
Η Finos Films παρουσιάζει...
H Ζοζέτα, η Όλιγκα, ο Τέλης, ο Ντίντης....
Πλάκα έχει η χρυσή νεολαία του ΄50
Εμένα οι παλιές φωτογραφίες με μελαγχολούν. Στιγμές που πέρασαν , άνθρωποι που έφυγαν , άνθρωποι που μεγαλώνουν. Ο χρόνος που κυλάει, και η ζωή μας σαν ένα διάλειμα φωτός μέσα στο σκοτάδι.
@traveller
Την ιστορία, και όχι μόνο την αρχαία, τη μελετάμε και δε τη ξεχνάμε (έτσι κοιτάμε παρακάτω) γιατί υπάρχουν και αυτοί, 32 χρόνια μετά, (λόγω ηλίκίας) που τη μαθαίνουν από τα βιβλία και τις αφηγήσεις. Λυπάμαι αν θεωρήσατε ότι προσβάλεστε προσωπικά από το σχόλιό μου.
Στο σύγγραμα σας "Οδός Γαλήνης" γίνεται αναφορά σ' αυτή τη φωτογραφία, νομίζω. Απ' ότι βλέπω η περιγραφή ήταν άψογη ως προς το αποτέλεσμα της φωτογραφίας.
Πράγματι, οι φωτογραφίες λειτουργούν και υπάρχουν για να φρεσκάρουν τη μνήμη. Η αποτύπωση της στιγμής στη διάρκεια του χρόνου.
Το μειονέκτημα της φωτογραφίας είναι ότι δεν έχει και τον Δήμου μέσα. Προσωπικά θα τον έβαζα μεταξύ της Όλιγκα Σαξώνη και της Μιράντα Νικολοπούλου, έτσι για να χαίρεται περισσότερο από όλους :)
Η όμορφη και η Ελένη Δήμου – Φυλακτού.
Νίκο Δήμου, ο Τέλης Δαμασκηνός είναι ο Αριστοτέλης Δαμασκηνός, που τώρα εργάζεται σε πολυεθνική δισκογραφική εταιρεία, ως νομικός σύμβουλος;
Συγνώμη για την αδιακρισία, αλλά αν είναι ο ίδιος, τυχαίνει να είμαστε συνεργάτες, και η αλήθεια είναι πως στη θέα αυτού του κομψού νέου άνδρα, διέκρινα τη φιγούρα του ευγενέστατου Νομικού μας Συμβούλου.
Μάλλον δεν είναι σύμπτωση.
tassos_papadakis said:
Ίσως γι' αυτό ο κόσμος δεν επαναστάσησε μαζικά, ούτε στην Αθήνα, ούτε και πουθενά αλλού. Αν γινόνταν τα αίσχη της Αργεντινής κι εδώ ας πούμε, ίσως να ήταν όλα διαφορετικά.
Μήπως όμως τα αίσχη δεν γίναν επειδή ο κόσμος δεν επαναστάτησε; Μήπως πολλοί βολεύτηκαν με τα θαλασσοδάνεια της χούντας;
Αν και πιστεύω πως γίναν αίσχη, με βασανισμούς , εκτελέσεις κλπ. Ακόμη με βασανίζει η εικόνα του Σπ. Μουστακλή , χρόνια μετά τη χούντα, στην τηλεόραση με εμφανή τα σημάδια από τα βασανιστήρια
Θα ήθελα να γράψω τόσα για τις στιγμές χαράς που φωτίζουν όχι το παρελθόν αλλά το μέλλον...
Το είπε όμως τόσο ωραία η Edna St. Vincen Millay
My candle burns at both ends; it will not last the night; but ah, my foes, and oh, my friends - it gives a lovely light!
Οι στιγμές δεν έχουν χρονολογίες. Θα μπορoύσε να ήταν το 66 ή το 76. Και στα επτά χρόνια της Χούντας οι άνθρωποι γιόρταζαν το Πάσχα, έκαναν έρωτα ή αρρώσταιναν.
Κάποτε ίσως μιλήσουμε για την Χούντα - πως ήταν πραγματικά και πως την φαντάζονται όσοι δεν την έζησαν...
blade runner said...
Νίκο Δήμου, ο Τέλης Δαμασκηνός είναι ο Αριστοτέλης Δαμασκηνός...
Nαι, μάλλον είναι ο ίδιος
Πράγματι,εκτός θέματος και πράγματι κατάχρηση της φιλοξενίας του οικοδεσπότη,συμφωνώ με τον traveller.'Ομως,beehappy,ειδικά ο Κώστας Λαλιώτης,επιπεβεβαίωσε δύο φορές την τελευταία εικοσαετία,με κορυφαία την αποχωρησή του το '85,την απόλυτη συνέπεια πράξεων και ιδεών του.Προσωπικά πιστεύω πως δεν εξαργύρωσε τίποτα...
Σχετικά με την ημερομηνία λήψης
Όποια κι αν είναι η χούντα που επικρατεί, καλό είναι να ΑΠΑΘΑΝΑΤΙΖΟΝΤΑΙ οι στιγμές της χαράς.
Κάποιος που στην επταετία έλεγε:
"Δεν θα χαρώ μέχρι να πέσει η χούντα" εύκολα θα έλεγε και σήμερα:
"Δεν θα χαρώ μέχρι να ανεβούν οι συντάξεις και οι μισθοί" ή "δεν θα χαρώ μέχρι να πέσουν οι τιμές στα super markets" και άλλα τέτοια.
Πάντα θα υπάρχει κάτι που θα είναι τελείως αντίθετο με τις απόψεις μας.
Άλλο όμως η αντίσταση και άλλο ο πλήρης ευχουχισμός της χαράς.
Ακόμα κι όσοι έκαναν ένοπλη αντίσταση σε κάποιο καθεστώς...τραγουδούσαν κάποτε.
Νίκο, η φωτογραφία και το σχόλιο της συγκινητικά, αλλά κακά τα ψέματα μόνο ορισμένους μπορούν να αγγίξουν, αυτούς που έχουν κάποια χρονάκια στην πλάτη. Το ίδιο αισθάνομαι κι εγώ βλέποντας παληές φώτο, στιγμές αιχμαλωτισμένες, στιγμές από το μικτό Γυμνάσιο Τούμπας, τα μόνα μικτά στην Θεσσαλονίκη της δεκαετίας του 60, μαζί με το γυμνάσιο της Καλαμαριάς.
Ορισμένα ειρωνικά σχόλια στο blog,οφείλονται στο νεαρό της ηλικίας.
Αλήθεια η χούντα τι σχέση έχει με το θέμα;
φιντείας...findeias said
"Ακόμα κι όσοι έκαναν ένοπλη αντίσταση σε κάποιο καθεστώς...τραγουδούσαν κάποτε".
Ιδιαίτερα αυτοί!
giant13 said...
"Νίκο, η φωτογραφία και το σχόλιο της συγκινητικά, αλλά κακά τα ψέματα μόνο ορισμένους μπορούν να αγγίξουν, αυτούς που έχουν κάποια χρονάκια στην πλάτη"
δεν συμφωνώ - ίσια ίσα απευθύνονται σε όλους: οι νέοι θα νιώσουν συγχρονισμό - οι μεγαλύτεροι νοσταλγία..
Παλιά έλεγαν ότι ο φωτογράφος "απαθανατίζει".
΄Ενα δοκίμιο μου για την φωτογραφία έχει ως τίτλο τον στίχο του Κάλβου "Και με φως και με θάνατον".
Η φωτογραφία είναι μία συμμαχία με το φως εναντίον του θανάτου.
Y. Γ. Για την "καύση"... θα τα ξαναπούμε.
dimitrakis είχαμε άλλη πίεση εμείς τότε... τα παιδικά μας χρόνια στην Κατοχή, τα εφηβικά στον Εμφύλιο, και μόλις δημιουργήσαμε ένα δικό μας χώρο... η δικτατορία. Μη μας ζηλεύετε, δεν είμασταν τυχερή γενιά!
ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΣΑΝΑΚΑΛΗΣ
ΠΟΙΗΜΑ ΤΗΣ ΧΑΡΑΣ
Είπα την ψυχή μου με μαύρο ψωμί και μέλι
στα χαράματα
στους δρόμους
στην Αθήνα.
Τότε που ο αέρας έδενε στα σύννεφα
σαν πεταλούδα έχασα το χνούδι.
Τώρα δεν έχω δρόμους ουράνιους
φεύγοντας απ’ τη θύμηση το θάνατο μαγεύω
ειν’ ο κόσμος ενάντιος
ειν’ ο Ιησούς
τριήμερος ολοένα σκάβει την Ιστορία
δίχως φωνή
δίχως αγγέλους.
Είναι μόνος ωσάν χρωματιστό πουλί
αιωρούμενος απάνω στα νερά της κακίας
χορηγός των ψιχίων
ωραίος φίλος των δύο Λαζάρων -
έδωσε τον ένα στην πείνα
έδωσε τον άλλο στην ανάσταση.
Κ’ εγώ γράφοντας αγγίζω τ’ αστέρια
θνητός
εναγκαλίζομαι την εσπέρα
θνητός
και μεσ’ στη νύχτα κλαίω.
Χαίρετε σεις αηδόνια του καλού
με διώχνουν τα χαράματα δεν έμεινε αγάπη
τ’ άνθη της λησμονιάς -
είπα την ψυχή μου με μαύρο ψωμί και μέλι.
δεν υπάρχει πρέπει κι όμως πρέπει να είσαι εκεί στις στιγμές της χαράς να τις γαβγίσεις κι αυτές να τις κρατήσεις να πεις λόγια στα λόγια να πατήσεις στα χόρτα αλίμονο που δε χαίρεσαι την αιώνια ήττα της ανυπαρξίας σου. και μιλάμε για σένα πάντοτε για σένα που έχεις κλειστεί στον πολιτισμό μέσα κι όλο παχαίνεις και δε χορταίνεις, κι απορούμε: σε έκανε να χαρείς άλλος καλύτερα, κι απορούμε στην ευχαρίστηση πόσο λάδι βάζεις άραγε κι αν οι άνθρωποι ακούνε.
Πριν δώδεκα χρόνια γνωρίστηκα με ένα ζευγάρι (συνταξιούχων πια αλλά ουχί ανενεργών) εγγλέζων καθηγητών και συγγραφέων: εκλαϊκευαν, σε κλιμακούμενα επίπεδα δυσκολίας, πασίγνωστα διηγήματα και μυθιστορήματα (με συγκεκριμένη τεχνική και αυστηρούς περιορισμούς) για λογαριασμό του... πικγουίνου και αποδέκτες εκατοντάδες χιλιάδες επίδοξους αγγλομαθείς της Λατινικής κύρίως Αμερικής.
Είχαν ταξιδέψει, και που δεν είχαν πάει! Μιλούσαν επιπλέον Γερμανικά, Γαλλικά, Ιταλικά και το είχαν μαράζι που δεν μπορούσαν να μάθουν καλά την αγαπημένη τους γλώσσα: τα ελληνικά. Συνεχώς τα μπέρδευαν με τα Ιταλικά.
Κάπου εδώ κολλούσα εγώ. Κι επειδή ο καλύτερος δάσκαλος είναι η ζωή, σχολιάζαμε μαζί (στα ελληνικά) φωτογραφίες και φωτογραφίες από τα ταξίδια τους.
Ο κος Τζων ήταν ανοιχτόκαρδος, διασκεδαστικός με σπανιο χιούμορ. Διάλεγε τις πιο ευχάριστες, τις πιο ξεκαρδιστικές και τις πιο παράξενες μερικές φορές φωτογραφίες. Φιλοσοφούσε κι όλας: οι φωτογραφίες έχουν τη δική τους ξεχωριστή ζωή και αναγεννώνται διαρκώς κλπ κλπ
Η κυρία Σίλια, ευγενέστατη, αν και μονίμως τυπική, συγκρατημένα απόμακρη, προτιμούσε τοπία και κτίρια, ποτάμια και λίμνες, μουσεία και εκκλησίες, γάτες και πάλι γάτες. Τις λάτρευε από παιδί!
Ξαφνικά, μετά από δέκα χρόνια, άλλαξε ρότα. Άρχισε να φέρνει φωτογραφίες από την παιδική της ηλικία στην Ιδνία, στο Παρίσι, τη Γενεύη και το Λονδίνο. Τώρα μιλουσε εγκαρδια, χαμογελούσε κι όλας! "Εδώ με τους γονείς μου το και το... Εκεί με τον αδελφό μου... Παραπέρα με τη Φρίξη (τη γάτα της) κοκ. Το πιο συχνά, ξέφευγε από το θέμα και αναπολούσε της νιότης τις χαρές, τις εκδρομές, τη φοιτητική ζωή.
Δεν παρενέβαινα φυσικά. Αν και επέμενε να διορθώνω τα λάθη της, προσποιούμουν ότι τα έλεγε όλα σωστά. Την άκουγα με απληστία. Ζούσε την κάθε λέξη της. Χόρταινε τη κουβέντα της, έλαμπαν τα γαλάζια μάτια της και τα μαλλιά της από άσπρα γινούντουσαν πάλι ξανθά και φλογισμένα από ζωή.
Είχαν φύγει τα φαντάσμα (έλεγε) και τώρα βιαζόταν να βάλει σε τάξη στα σπαράγματα της ζωής της. Δεν πρόλαβε όμως.
Την έχω τώρα μπροστά μου; κάθεται στον καναπέ του γραφείου με το γάτο μου το Σωκράτη αγκαλιά. (Μου λείπουν κι οι δυό τους.) Μια φωτογραφία γεμάτη ανοιξιάτικη μελαγχολία, αναπόληση και μ΄ εκείνο το προαίσθημα του επικείμενου χαμού.
Ιδανικές φωνές κι αγαπημένες...
τη μια στιγμή είναι καλά και γίνονται και την επόμενη ακριβώς στιγμή το τίποτα, η άρνηση. αυτή η άρνηση: να φύγουμε από παντού, να χαθούμε, να μην έχουμε είδωλο. πόσα χρόνια στο κενό.
Πάλι τα ίδια... αδιόρθωτος! Με αναγκάζεις να παρέμβω.
Το Γενάρη είχαμε συνάντηση παλιές συμμαθήτριες. Πολλές είχαν φέρει μαζί τους φωτογραφίες από τις εκδρομές μας και οι περισσότερες ήταν από την τελευταία στη Ρόδο.
Αχόρταγα τις κοιτούσαμε. Ναι η απόσταση πια μεγάλη, μα δεν μαλαγχολήσαμε. Θυμηθήκαμε χίλιες δυο ιστορίες που έβγαιναν μέσα από τις φωτογραφίες, σαν να ήταν το εξώφυλλο βιβλίου και από πίσω ακολουθούσαν οι σελίδες με αναλυτικές περιγραφές. Αν δεν ήμασταν πολλές και η φασαρία μικρότερη, ίσως να ακούγαμε και τη μουσική της εποχής και τα πόδια να χορεύουν πια κάτω από το τραπέζι. ΄Ισως και ο ήχος του κουδουνιού να ερχότανε στα αυτιά και γιατί όχι κάποια σφυρίγματα των αγοριών που περνούσαν απέξω.
Δεν ήταν μόνο οι παλιές φιλίες που μας έκαναν να γυρίσουμε πίσω, αλλά και οι αποτυπωμένες στιγμές που θύμιζαν πως όλα έτσι ακριβώς είχαν γίνει, ήταν η απόδειξη.
spyros stamatelatos said...
κ. Δήμου, η φωτογραφία νομίζω πως έχει ξαναδημοδιευθεί, άν δεν κάνω λάθος, στον "φωτογράφο".
Σωστά αλλά όχι σε σχέση με το βιβλίο...
Έχει αναρωτηθεί κανείς γιατί πολλοί άνθρωποι δυσανασχετούν, όταν σε μία εκδρομή ή συγκέντρωση κάποιος προσπαθεί να κρατήσει μέσω της φωτογραφίας τις στιγμές ζωντανές?Έχω νιώσει πολύ άσχημα μόνο και μόνο επειδή προσπαθούσα να κρατήσω κάποιες αναμνήσεις.Το αστείο είναι ότι όλοι μετά διαμαρτύρoνται γιατί αργείς να στείλεις τις φωτογραφίες και γιατί είναι τοσες λίγες...Τί πρόβλημα έχουν αυτά τα άτομα? Ανασφάλεια ,κόμπλεξ?
ακούμε βασίλη παπακωνσταντίνου να τραγουδάει:
"γι' αυτό κρύψου να μη σε ξαναδώ
στο λάθος δεν μπορώ να αντισταθώ" επειδή θυμώνουμε με τον καπιταλισμό (που τον προκαλούν οι κακές γκόμενες-γυναίκες) για να νιώθουμε την αφορμή να ξεσπάμε πάνω στoυς θεσμούς τελειώνοντας και τραγουδώντας Άπονη Ζωή μας έριψες στης ιερόδουλης το κρεβάτι...
Είχα και έχω - όπως ελπίζω όλοι μας - πολλές στιγμές χαράς, ακόμα και αφελούς. Όταν μάλιστα τις μοιραζόμαστε με άλλους (την παρέα μας, την/τον σύντροφό μας κ.α.) αποκτούν ιδιαίτερη αξία. Μια από τις μεγαλύτερες (αν και "μοναχική") την έχω περιγράψει στο πρώτο μου σχόλιο στο post "Fun and Games" (23/1/2006). Νομίζω πως ξεσάλωσα αρκετά σε εκείνο το ποστάκι, οπότε τα πολλά σχόλια σε αυτό μάλλον περιττεύουν. Η χαρά δε θα πρέπει πάντως να μπερδεύεται με την ευτυχία - μία μάλλον ασαφή και "ιδανική" κατάσταση. Ακόμα και ο πιο δυστυχισμένος ή μελαγχολικός άνθρωπος μπορεί να νιώσει στιγμές χαράς (ακόμα και ψήγματα "ευτυχίας"). Άλλωστε ο άνθρωπος έχει χαρακτηριστεί και ως "ο πίθηκος που γελά", ενώ όπως λέει η λαϊκή θυμοσοφία, αλλά και οι πλέον έγκριτες επιστημονικές έρευνες: "Το γέλιο κάνει καλό".
Το μόνο που μπορεί να "σπιλώσει" τη χαρά είναι η ενοχοποίησή της. Ενδεικτική σταχυολόγηση:
"Γιατί γελάς;" - "Πού βρίσκεις το αστείο;" - "Γελά ο μωρός καν τι μη γελοίον η." - "Πώς μπορεί να χαίρεσαι ενώ τόσοι άλλοι υποφέρουν;" - "Μα καλά Ν.Δ. περνούσατε χαρούμενα εσείς και η παρέα σας την ώρα που η Χούντα βασάνιζε και σκότωνε;" Και τα πλέον πρόσφατα: "Χαίρεστε και πανηγυρίζετε που πήραμε το Euro 2004 ή - φτου κακά - τη Eurovision; Θα έπρεπε να ντρέπεστε και να μείνετε κλεισμένοι στα σπίτια σας και όχι να βγαίνετε στους δρόμους - ει δυνατόν παρακολουθώντας άλλα τηλεοπτικά προγράμματα για να σνομπάρετε τον αποπροσανατολισμό των πολιτών από τα πραγματικά τους προβλήματα με την προβολή τέτοιων ευτελών γεγονότων."
Δεν χρειάζεται να κολλήσουμε σε συγκεκριμένες λέξεις και φράσεις - όλοι καταλαβαίνουμε τι ακριβώς εννοώ. Φυσικά κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να χαίρεται με αυτά που χαίρονται κάποιοι άλλοι (μπορεί κάλλιστα και να τα θεωρεί γελοία, επικίνδυνα ή ακόμα και πηγή προβληματισμού ή και δυστυχίας - και να έχει και δίκιο), αλλά ειλικρινά δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω την προσπάθεια επιβολής "κανόνων" για το πότε και με τι "πρέπει" να χαίρεται ή όχι κανείς. Και σίγουρα είναι πολύ ευκολότερο το "κλαίειν μετά κλαιόντων" παρά το "χαίρειν μετά χαιρόντων" ;)
Υ.Γ. 1: Ακόμα και τώρα που έχω περάσει τα τριάντα, με φωνάζουν "το γελαστό παιδί" - υποθέτω πιο πολύ για το "γελαστό" παρά για το "παιδί" ;) Θα ήθελα να μείνω για πάντα έτσι. Η μοναδική τελευταία μου επιθυμία άλλωστε είναι να φύγω χαρούμενος και αν ήταν δυνατόν να διαλέξω τόπο και χρόνο, θα διάλεγα οπωσδήποτε την Disneyland στο Anaheim την ώρα της παρέλασης των ηρώων (το έχω ξαναγράψει άλλωστε).
Υ.Γ. 2: Πουθενά αλλού δε συνάντησα ανθρώπους που καταπίεζαν περισσότερο τη χαρά τους - και των άλλων - όσο σε κάποιους "χριστιανικούς κύκλους". Άλλωστε, ορισμένοι υποστήριζαν αυτή τη στάση και με το σκεπτικό ότι "κανένα ευαγγέλιο ή άλλη πηγή δεν αναφέρει ότι ο Ιησούς γέλασε ποτέ" (αν θυμάμαι καλά αναφέρεται και στο "Όνομα του Ρόδου" του Έκο). Δυστυχώς, είναι αλήθεια :(
Και για να μην παραπονιούνται κάποιοι για την "καταθλιπτική ατμόσφαιρα" και την εμφανή έλλειψη "χαρούμενων σχολίων" στο post (φταίω κι εγώ που έλειψα :p), ας καταθέσω και κάποιες δικές μου χαρούμενες στιγμές - με παρέα αυτή τη φορά:
Έκανα ένα σημαντικό μέρος της στρατιωτικής μου θητείας στη Λάρισα. Ήμασταν μια παρέα τεσσάρων νέων (όχι πιτσιρικάδων), περίπου συνομήλικων, που περνούσαμε πολύ όμορφα και χαρούμενα κάθε μέρα σχεδόν (βοηθούσαν και οι "ιδιαίτερες συνθήκες" της συγκεκριμένης μονάδας). Ένας από μας είχε ένα τζιπάκι, το οποίο χρησιμοποιούσαμε και για τις όποιες κοινές εξόδους μας. Ένα Σαββατοκύριακο που μπορούσαμε να κατέβουμε στην Αθήνα (έτυχε οι τρεις από μας να έχουν άδεια ταυτόχρονα), κάποιοι αγρότες είχαν αποκλείσει την Εθνική Οδό. Αποφασίσαμε να πάμε εκδρομή με το τζιπ στη Βορειοδυτική Ελλάδα. Περάσαμε φανταστικά, με πολύ γέλιο, απίστευτα πειράγματα και καταστάσεις που βλέπεις μόνο στις ταινίες του Πίτερ Σέλερς. Όταν μετά από μήνες ήρθαν κάποια χαρτιά για μεταθέσεις μας σε διάφορες μονάδες της Αθήνας, στενοχωρηθήκαμε αφάνταστα που θα χάναμε την παρέα μας. Προσωπικά, προσπάθησα να βάλω "μέσο" για να κόψω την "ευμενή μετάθεση", αν και δεν το πέτυχα τελικά! Τουλάχιστον πέρασα το υπόλοιπο της θητείας μου με έναν από αυτούς. Αξέχαστη εκδρομή και μια από τις καλύτερες παρέες που είχα ποτέ - κρατάμε ακόμα κάποια επαφή.
Κάθε Πάσχα μαζευόμαστε στο σπίτι του κουμπάρου μου στην Αρκαδία και μια απίστευτα ετερόκλητη παρέα ατόμων ηλικίας 12 έως 70 ετών κάνουμε το χαβαλέ της χρονιάς. Μετά την καθιερωμένη απογευματινή βόλτα στα υπέροχα πέριξ, παίζουμε παντομίμα με τίτλους ταινιών, τραγουδιών κλπ. Κανόνες που ανατρέπονται, γέλια μέχρι θανάτου, κόντρες για τους πιο δύσκολους τίτλους, ζαβολιές, κλέψιμο στο χρόνο που μετρά η κλεψύδρα, απ' όλα έχει ο μπαξές! Έχει γίνει εξίσου Παράδοση με τον Οβελία. (αντιγραφή από προηγούμενο σχόλιο μου στο post "Fun and games" αυτού του blog).
Το μόνο που θέλω να θυμάμαι από τα χρόνια μου στο Κατηχητικό είναι οι ολοήμερες εκδρομές και οι κατασκηνώσεις. Μου είναι αδύνατο να περιγράψω με λόγια τι γινόταν. Ίσως να ήμασταν τόσο καταπιεσμένοι από τα κηρύγματα και τις ενοχές, που βρίσκαμε την απόλυτη ευκαιρία να εκδηλώσουμε τη χαρά μας και να ξεσαλώσουμε - μέχρι και οι "μεγάλοι" φαίνονταν λιγότεροι αυστηροί και έπαιζαν μαζί μας. Η ατμόσφαιρα θύμιζε πολύ τις γνωστές χιλιοπαιγμένες ελληνικές ταινίες με τη Βουγιουκλάκη και άλλους (όπως π.χ. "Το ξύλο βγήκε απ' τον Παράδεισο"), με τη γνωστή αφέλεια και πηγαία χαρά που αποπνέουν (αυτό ακριβώς μου θύμισε αυθόρμητα η σημερινή φωτό του οικοδεσπότη) και ίσως αυτός είναι ο λόγος που αντέχουν ακόμα στο χρόνο. Οι πιο χαρούμενες στιγμές πάντως εκτυλίσσονταν στο πούλμαν, με ανέκδοτα (κάπως αφελή και όχι σόκιν φυσικά), τραγούδια, πειράγματα και διαγωνισμούς γνώσεων - φυσικά η δικιά μου ομάδα κέρδιζε πάντα :p
Υ.Γ. Άντε, σταματήστε να στραβομουτσουνιάζετε και χαρείτε κι εσείς λιγάκι! Έρχεται και τριήμερο άλλωστε :)
Είναι πάντως πραγματικά υπέροχο να απαθανατίζεις τη χαρά. Χαίρεται κανείς και μόνο που βγάζει τέτοιες φωτογραφίες, αλλά και όποιος τις (ξανα)βλέπει. Κοιτάζοντάς την, αισθάνομαι κι εγώ χαρούμενα, μαζί με τον Ν.Δ. και την παρέα του!
Προδεύσαμε τόσο πολύ και στο τέλος ξεχάσαμε πώς να χαιρόμαστε.
Καλημέρα σας!
Kαλημέρα!
Καλά είπε ο Παπαδάκης - η Χαρά δεν πουλάει!
Μπαίνουμε στο επόμενο Post.
Από κάτι πηγαδάκια σαν αυτό μπορεί να αρχίσει να πουλάει και η χαρά. Ετσι, ίσως κάποτε να αποβάλλουμε το "γεννηθήκαμε ένοχοι" :)
γιάνκα χορεύουν ή όπως αλλιώς λεγόταν...
Η ΑΔΙΚΙΑ
Στην πλατεία Αριστοτέλους , χθες στην Θεσσαλονίκη , είδα μια πεταλούδα . Ήταν μια πεταλούδα όμορφη από εκείνες που όλοι κυνηγούν να πιάσουν . Από εκείνες που αν πιασθούν καταλήγουν να συνθλιβούν κάτω από το βάρος σελίδων κάποιου τόμου δερματόδετου .
Οι πεταλούδες όταν από κάμπιες μεταλλάσσονται στην τελική τους υπέροχη μορφή , ζουν μοναχά εικοσιτέσσερις ώρες. Πώς να ήταν άραγε μια ολόκληρη ζωή εικοσιτεσσάρων ωρών ;
Ήτανε σούρουπο όταν είδα την πεταλούδα μου . Μια πολύχρωμη πεταλούδα έτοιμη να πεθάνει στο τέλος της μέρας . Μιάς μέρας ηλιόλουστης . Ανέφελες ήταν οι εικοσιτέσσερις της ώρες . Ανέφελη φαντάζομαι η περιπλάνηση της , το ίδιο και οι έρωτες της.
Μα για σκέψου μάτια μου , πως άραγε να ζουν οι άλλες οι πεταλούδες ; Εικοσιτέσσερις ώρες έχουν και σ’ εκείνες πιστωθεί .
Μα δεν είναι αυτό που τις πειράζει . Ο χρόνος είναι βλέπεις έννοια σχετική .
Άραγε πώς να ζουν οι άλλες πεταλούδες ; Εκείνες που γεννήθηκαν στο κρύο . Υπάρχουνε και μέρες που εικοσιτέσσερις ώρες βρέχει .
Η αδικία είναι έννοια απόλυτη .-
Δημοσίευση σχολίου