Μια και κάποιος παραπονέθηκε για την απουσία γυναικών από το blog, σκέφθηκα να τις προκαλέσω.
Το κείμενό μου "Το καθημερινό ξύρισμα" δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Ταχυδρόμος" στις 15.3.79. με τίτλο της σύνταξης. Κυκλοφορούσε μετά για χρόνια σε λαθραίο φυλλάδιο, μπήκε στον τόμο "Σάτιρες" (1992), ανέβηκε σε πολλά sites του Internet ανώνυμα και επώνυμα, και ακόμα κυκλοφορεί. Το θέμα του προκαλεί πάντα μεγάλες αντιπαραθέσεις. Για να δούμε εδώ...
Διαβάστε το ή ξαναδιαβάστε όσοι το ξέρατε από παλιά. Είναι ενδιαφέρον να δούμε αν (και τι) έχει αλλάξει σε 27 χρόνια. Κάνετε κλικ στον τίτλο ή εδώ:
Ξύρισμα
72 σχόλια:
Πολύ καλό επίσης το "Δοκίμιο για τις γυναίκες" του Άρθουρ Σοπενάουερ... αρκεί να προσεγγιστεί και αυτό με σατιρική διάθεση (είχα σκεφθεί να το μοιράσω στις φίλες μου, αλλά φοβήθηκα να μη με εγκαταλείψουν). Σοβαρά όμως, φοβάμαι πώς οι γυναίκες έχουν υποφέρει και συνεχίζουν να υποφέρουν (ανάλογα με τη χώρα και την κοινωνική τους θέση) από εμάς τους άντρες αρκετά. Πράγματι, μια γυναίκα μπορούσε παλαιότερα (τώρα έχουν αλλάξει αρκετά τα πράγματα) να ασκήσει δύναμη και εξουσία, αλλά μόνο ΜΕΣΩ του άντρα και των αδυναμιών του, ο άντρας μπορούσε πάντα να ασκήσει δύναμη και εξουσία επί της γυναίκας μέσω των θεσμών και, σε τελική ανάλυση, με την απειλή ή άσκηση βίας. Η χρήση της ενοχής ως βασικού όπλου από τις γυναίκες είναι μια μεγάλη αλήθεια, αλλά αυτό είναι το όπλο του αδυνάτου και του καταπιεζόμενου και δυστυχώς είναι ένα όπλο που έχει μεγάλες αρνητικές συνέπειες για όλη την κοινωνία. Δεν θα ήθελα να μακρηγορήσω περισσότερο. Ελπίζω μόνο τα πράγματα να βρουν την ισορροπία τους κάποια στιγμή, για να ζούμε όλοι αξιοπρεπώς, ως άνθρωποι, με τη δυνατότητα να εκφράζει ο καθένας ελεύθερα την προσωπικότητά του, χωρίς καταναγκασμούς προς οποιαδήποτε κατεύθυνση. Αυτό θα ήταν μια μεγάλη ανακούφιση και για τα δύο φύλα.
Σχετικά με τη χρήση των ενοχών σαν όπλο των γυναικών έναντι των ανδρών, έχει γράψει ένα εκπληκτικό (κατά τη γνώμη μου) σατιρικό κείμενο ο ZiggyStardust - αξίζει να διαβαστεί.
Δύο πράγματα μισούσα στη ζωή μου - το στρατιωτικό και την εργασία
Πολύ θα ήθελα να ακούσω περισσότερα για αυτό, για το κομμάτι περί εργασίας.
Έχετε γράψει κάτι πάνω στο θέμα, μπορείτε να μου δείξετε? Αν όχι, θα ήταν πολύ ωραίο θέμα για κάποιο μελλοντικό ποστ.
Ο εργασιομανής
Ελπίζω να διαψευσθώ αλλά νομίζω ότι ο εγωισμός μας μάς επιβάλει να βλέπουμε το άλλο φύλλο ανταγωνιστικά και με ζήλια (εσύ μπορείς να κάνεις πράγματα που δεν μπορώ εγώ) λόγω της διαφορετικής αποστολής που έχει καθορίσει η φύση για το καθένα. Αυτό πολύ απλά σημαίνει ότι μάλλον ποτέ δεν θα σταματήσει η «διαμάχη» μεταξύ των φύλλων.
ΠOY EINAI OI ΓΥΝΑΙΚΕΣ; (ΟΕΟ!)
Μας σνομπάρουν; Ενοχλήθηκαν; Βγήκαν για ψώνια;
Και οι λίγες που είχαμε, εξαφανίστηκαν!
Περαστικός: δεν νομίζω ότι ο Schopenhauer έγραψε το δοκίμιο για να διαβαστεί με σατιρική διάθεση... Ήταν ο κλασικός μισογύνης (με τέτοια μάνα...)
thrass: εννοούσα την καταναγκαστική εργασία (τότε που το έγραφα την ζούσα). Σήμερα είμαι στην ευχάριστη θέση να κάνω το κέφι μου (γράψιμο, φωτογραφία, υπολογιστές, αυτοκίνητα) και να με πληρώνουν γι αυτό.
Από τα αξέχαστα κείμενα!
Προς Ελεωνόρα: Δεν κατενόησα το κείμενό σου. Πιθανόν αυτό να οφείλεται στο φθίνον IQ μου αλλά έχω την εντύπωση ότι ο ΝΔ δεν έγραψε απαξιωτικά για τις γυναίκες. Για την αγάπη του σ'αυτές ναι. 'Η μήπως θεώρησες απαξιωτική την "ωμή" αναφορά στο "μουνί της Ισμήνης" (Τα τολμηρά); Αν κάποια γυναίκα αναφερόταν με τον ίδιο τρόπο στα δικά μου όργανα θα ήμουν υπερήφανος για την αναφορά...
Μα γιατί να μας προκαλέσει και τι να αντικρούσουμε σε ένα σατιρικό κείμενο όπως το "Καθημερινό Ξύρισμα";
Οι "σοβαρές" συζητήσεις για τη μάχη των δύο φύλων είναι απίστευτα βαρετές και δεν καταλήγουν πουθενά. Προτείνω να δούμε το θέμα όπως το βλέπει ο κύριος Φώλιος στα Απίστευτα Δρώμενα
Μα που θελετε να ειμαστε κυριε Δημου μου, το Σαββατο το πρωι?
Ως εργαζομενες, μητερες και νοικοκυρες, ειμαστε μεταξυ σουπερ μαρκετ, χασαπη, μαναβη, μαγειρεματος, τιναγματος χαλιων, μπουγαδας, ξεσκονισματος,πλυσιματος τζαμιων κλπ κλπ.
(τα παραπανω αποτελουν τον κλασσικο Σαββατιατικο εφιαλτη σωφρονου γυναικος, εγω απλως κοιμομουν μετα απο αθλιο ξενυχτι και μολις πινω τον πρωτο μου καφε)
Οσο για το "καθημερινο ξυρισμα" σας νοιωθω απολυτως, αλλωστε οι σχολιογραφοι σας στο προηγουμενο ποστ, μας φορεσαν μουστακια!!!
;-)))
θα ελευθερούν οι γυναίκες από αυτά τα τίποτα που τις κάνουν κουρέλια, όταν κάνει την πρώτη του πρόβλεψη ο σειμογράφος παπαζάχος, μετά την αλλαγή φύλου, ως η πρώτη τρανσέξουαλ μετενσάρκωση της Παναγιάς.
To τελευταίο πράγμα που μπορεί να μου προσάψει κάποιος (που ξέρει το έργο μου) είναι η απαξίωση της γυναίκας. Μάλιστα μερικοί κριτικοί (π. χ. ο Δημοσθένης Κούρτοβικ) μέ έχουν επικρίνει γιατί θεοποιώ τις γυναίκες και το σεξ.
ελεωνόρα: Ήταν τελείως τυχαίο το παράδειγμα στο blog διότι ακριβώς πριν είχα μπει σε δύο τέτοια sites.
avanti: όσο για την βία στο σπίτι -υπάρχει δυστυχώς και η άλλη πλευρά που όμως δεν αναφέρεται ποτέ. (Ποιος άντρας θα ομολογήσει ότι υφίσταται βία;) Όμως μία έρευνα στην Αγγλία έδειξε πως το ποσοστό βίας στους άνδρες είναι περίπου το 50% από ότι αντίστροφα.
Είμαστε ένα προβληματικό φύλο - θα δείτε ένα κείμενο στο επόμενο μήνυμα.
AΝΤΡΑΣ
Κάθε άντρας - επειδή είναι άντρας - γεννιέται, μεγαλώνει και πεθαίνει μέσα σε ένα σιδερένιο πλαίσιο που τον συνθλίβει. Αν η γυναίκα περιβάλλεται από "μη", ο άνδρας ορίζεται από "πρέπει". ('Eνας κατάλογος από τα "πρέπει" υπάρχει στο ποίημα του Κipling "Αν" που καταλήγει με τον στίχο: "Tότε θα' σαι ένας ΑΝΤΡΑΣ, γιε μου".)
Και πάνω απ’ όλα ο άντρας πρέπει να είναι άντρας - δηλαδή πολεμιστής. Να μάχεται παντού χωρίς να υποχωρεί. Πολέμαρχος - κατακτητής (χρημάτων, πραγμάτων, γυναικών - αδιάφορο) να βλέπει τα πάντα σαν αντικείμενα επιβεβαίωσης. Η αγωγή του - από νωρίς - τον κατευθύνει στην τέλεια αλλοτρίωση. ’Ο,τι τρυφερότητα και ευαισθησία επιζήσουν από την οικογένεια και το σχολείο, τις γκρεμίζει ο στρατός με θούρια.
Έτσι, επειδή ο άντρας πάντα "πρέπει", αδυνατεί να είναι ανθρώπινος. Σκεφθείτε τον, πόσο άχαρος, αδέξιος, σχεδόν γελοίος είναι στις αδύναμες στιγμές του. Τρομοκρατημένος ως άρρωστος, αμήχανος στο νοσοκομείο (ακόμα και ως επισκέπτης), λιποθυμάει στην θέα της ανοιχτής πληγής. Ο δαρμένος άντρας είναι αστείος, ο κερατάς ήρωας φάρσας (η απατημένη γυναίκα μόνον οίκτο προκαλεί). Ο αποτυχημένος, ο δειλός, ο ανίκανος, είναι αντικείμενα λοιδορίας. Ένας άντρας που κλαίει, φέρνει όλο τον κόσμο σε αμηχανία, γιατί είναι γνωστό πως οι άντρες δεν κλαίνε.
Αλλοτριωμένος ο άντρας δεν επικοινωνεί ούτε με τον εαυτό του. Βαθιά μέσα του ζει ένα τρομαγμένο παιδί, που το κρύβει καλά - ιδιαίτερα από τους άλλους άντρες. Αν όμως το ανακαλύψει μία γυναίκα, τότε αποκτά κι άλλη μητέρα και είναι οριστικά χαμένος. Η δεύτερη ευνουχίζει ότι άφησε η πρώτη.
Μόνον όταν οι άντρες τραγουδάνε και πίνουν μαζί, είναι (προσωρινά) ελεύθεροι.
N. D. 1991
newlens: αν δεν υπήρχαν και δεν ήταν έτσι αυτά για τον άντρα, θα ήμασταν άντρες όλοι και δεν θα μας δινόταν η δυνατότητα εν ζωή να είμαστε διαφορετικοί και καλύτεροι. να αγιάζουμε. τι σχέση έχουμε με τη χαμέρπεια. καλά να πάθουν. θέλω να ζεις νάσαι καλά κι ας είσαι μακριά μου.
Είπα να απέχω αλλά δεν αντέχω.
Με όλο το σεβασμό Δον Γάτο, το Αν του Κίπλιγκ δεν απευθύνεται μόνο σε άντρες. Αυτός έτσι μπορεί να το εννόησε, αλλά εμείς δεν είμαστε καθόλου υποχρεωμένοι έτσι να το εκλάβουμε. Και δεν περιέχει καθόλου άχαρα και δυσβάσταχτα "πρέπει", αντίθετα, δίνει συμβουλές και κατευθύνσεις για έναν νέο ή μια νέα που πρόκειται να γίνει ολοκληρωμένος και ώριμος άνθρωπος. Όπως και ο Κώστας Βίρβος, στο "Νανούρισμά" του ("να γίνεις άντρας στο κορμί και στο μυαλό...για να μην πεις μες την ζωή σου "δεν μπορώ", κι αν πρέπει ακόμα να σηκώσεις και σταυρό...") Όλα αυτά, εκ των πραγμάτων, το έτος 2006, αφορούν ΚΑΙ τις γυναίκες. Ας μην παίζουμε με τις λέξεις... Η λέξη "άντρας", και στον Κίπλιγκ, και στον Βίρβο, πρέπει να διαβάζεται "ολοκληρωμένος άνθρωπος", κάθε άλλη ανάγνωση ρέπει προς τον λαϊκισμό. Τέλος νομίζω ότι είσαι λίγο εκτός πραγματικότητας, Δον Γάτο, όταν λες ότι ο άντρας που κλαίει προκαλεί αμηχανία, αντίθετα, γυναίκες φίλες μού έχουν πει ότι το βρίσκουν πολύ ελκυστικό, ένας άντρας να δείχνει την ευαίσθητη πλευρά του, όσο για τους άντρες, πιστεύω πως τουλάχιστον οι νεότερες γενιές, έχουμε ξεφύγει πιά από τα στερεότυπα που αναφέρεις στο τελευταίο σχόλιο, που ήταν βέβαια ο κανόνας, όσον αφορά το άμεσο παρελθόν.
Κύριε Δήμου γειά σας,
Η θεοποίηση της Γυναίκας είναι ένας άλλος τρόπος να της επιβληθείς. Σε κάθε περίπτωση παραμένει το 'άλλο'. Είτε αυτό που δεν αξίζει να ακούσουμε, είτε αυτό που είναι πολύ μυστηριώδες (θεότητα) για να καταλάβουμε. Σε κάθε περίπτωση δεν έχει φωνή. Τη διαμορφώνουμε κατά πως θέλουμε.
newlens: εννοεί ότι ξελιγώνεται για μένα και δεν έχει άλλο τρόπο να εκδηλώνεται από αυτούς τους πλάγιους και δήθεν και εκβιαστικούς. όμως, την αγαπώ. και θα της αφιερωθώ μέσα σε αυτή την ελάχιστη πραγματικότητα των αναβρυτηρίων στους αιώνιους κήπους της ΓΑΔΑ.
NEWLeNS: το αυτααναιρετικό από που το βγάλατέ; οποιαδήποτε εξιδανίκευση αποτελεί μια διαστρέβλωση. Η 'θεοποίηση' της γυναίκας ακολούθησε τη 'δαιμονοποίηση' της. Η μάγισσα είναι το ίδιο μυστηριώδης κι απάνθρωπη με μια θεότητα.
Κουρούνα: τα σατιρικά κείμενα γράφονται για να ενοχλούν και για να προκαλούν - δεν είναι ανώδυνα ευθυμογραφήματα που τα διαβάζεις και γελάς.
Όταν ο Kipling τελειώνει το "If" με την επίκληση "you 'll be a man my son!" είναι τουλάχιστον τραβηγμένο να λέμε Μαύρε Γάτο ότι "το Αν του Κίπλιγκ δεν απευθύνεται μόνο σε άντρες".
Oσο για "πρέπει" μέτρησα γύρω στα 18. Μάλλον τον μπέρδεψες με τον Βίρβο.
Οκ.
[Αφαίρεσα μόνος μου το σχόλιό μου γιατί ήταν τεράστιο, και όχι πολύ σχετικό με το θέμα του οικοδεσπότη, περιείχε το "if" του Κίπλιγκ στα αγγλικά. Εύκολα μπορεί όποιος θέλει να το βρει - δώστε Rudyard Kipling If στο Google. Συγνώμη για την αναστάτωση, αλλά γάτος είμαι, ζημιές κάνω...]
Γιατί το ποίημα να μην αφορά και τις γυναίκες; Είναι ποίημα, και όχι δοκίμιο... Κι όταν λέει, "όλος ο κόσμος θα είναι δικός σου", μήπως εννοεί στην κυριολεξία όλος ο κόσμος;
Επιπλέον, ποιό από αυτά τα "αν μπορείς" (η λέξη "πρέπει" δεν υπάρχει στο ποίημα) είναι ενοχλητικό;
Εμένα μού μοιάζουν να παραπέμπουν όλα στο Μέτρο, όχι αυτό με τα εκατό εκατοστά, το άλλο, το Άριστο...
Ας συμφωνήσουμε ότι διαφωνούμε.
42.
Μια στατιστική αναφέρει πως οι γυναίκες απατούν τους άντρες σε μικρότερο ποσοστό (35% έναντι 48%).
43.
Μια άλλη στατιστική όμως λέει πως οι γυναίκες λένε ψέματα σε μεγαλύτερο ποσοστό (58% έναντι 22%).
44.
'Aρα η πρώτη στατιστική είναι ψευδής κατά 58%. 'Aρα οι γυναίκες απατούν τους άντρες τους σε μεγαλύτερο ποσοστό.
Ελάχιστα μεγαλύτερο.
Αν κάνουμε την αναγωγή, οι γυναίκες απατούν τους άνδρες σε ποσοστό 52.4% και οι άνδρες απατούν τις γυναίκες σε ποσοστό 48.88%
Κατά τα άλλα το κείμενο είναι μια μάλλον αποτυχημένη σάτιρα.
Ή (χειρότερα;) μια μάλλον επιτυχημένη μεταφορά του White Man's Burden (της αντίληψης, όχι του ποιήματος) στον "πόλεμο των φύλων".
αναρωτιέμαι αν έγραψε σάτιρες ο καζαντζάκης
Μαύρε Γάτε δεν διαφωνείς με μένα αλλά με τον Kipling. Στην έκδοση που έχω το ΜΑΝ είναι γραμμένο με κεφαλαία!
Ακίνδυνος: "αποτυχημένη σάτιρα"; Με χιλιάδες αντίτυπα, με δεκάδες χιλιάδες αναγνώσεις σε εκατοντάδες site στο ιντερνετ (μόνο στο δικό μου πάνω από 100.000) και αποτυχημένη;
Πες απλώς οτι δεν σου αρέσει - ότι δεν συμφωνείς. (Δικαίωμά σου). Αποτυχημένη σημαίνει άλλο πράγμα.
το όμορφο με τα δύο φύλα είναι οι διαφορές μας.. αυτές που κατανοεί το άλλο φύλο.. κι αυτές που δεν κατανοεί.. όλοι ψάχνουμε για το κομμάτι που μας λείπει.. άμα το βρίσκουμε τότε νιώθουμε πιο πλήρεις
..όσο για τις διάφορες ανασφάλειες που όλοι έχουμε σε σχέση με τους ρόλους που παίζουμε στη ζωή μας.. η ενοχή μετατίθεται ΚΑΙ στους δυό γονιούς και ..καθαρίσαμε!!! και εκεί δυο φύλα είναι ..κι άντε να τους κατανοήσουμε!!
newlens: τέλεια. άρα εδώ θα επέμβουμε και θα καταγγείλλλουμε τον παραλογισμό. άρα, μένει: η αγάπη. χαιρέτωσαν.
Σχολιο μιας με μουστακια;-)
Διαβαζοντας το κειμενο επανειλημενα βρεθηκα σε καταστασεις εντονης αντιδρασης και δυνατου γελιου. Ισως οπως ειπαν και αλλοι, να ισχυε οταν γραφτηκε, ισως και να ισχυει σε καποιο βαθμο στην Ελλαδα, κατα τα αλλα ειναι για μενα πιο πολυ σατιρικο απο αληθινο...
Τα 7 χρονια μεσο ορο, που ζουν οι γυναικες περισσοτερο μπορουν ισως να εξηγηθουν και ως εξης.
Για τις γυναικες ειναι σημαντικες οι κοινωνικες σχεσεις.
Για τους ανδρες ο συναγωνισμος (ή ειναι ανταγωνισμος;), η οικονομικη και επαγκελματικη επιτυχια.
Οταν μια γυναικα γινει συνταξιουχος, οσο λιγοστευουν οι εργασιακες δραστηριοτητες της, πολλαπλασιαζονται οι κοινωνικες της και αυτο την κανει να νιωθει καλα.
Αντιθετα οι ανδρες βιωνουν αρνητικα την ελλειψη της καθημερινης δουλειας, διοτι χανουν το κεντρικο κομματι της προσωπικοτητας τους και τους ληπει συνηθως το ενδιαφερον για κοινωνικες δραστηριοτητες.
-Αυτος που νιωθει καλα, φυσικα και θα ζει περισσοτερο.
-Οποιος ζει ανταγωνιστικα και σε πιεση, φυσικα και εχει μεγαλυτερη πιθανοτητα να αποκτησει ελκος ή να παθει εμφραγμα. Οσο περισσοτερο ανταγωνιστικα ζουνε και οι γυναικες τοσο πιο πολλες πιθανοτητες εχουν και εκεινες να παθουν εμφραγμα.
-To προβλημα του καθημερινου ξυρισματος το εχουμε ολοι μας, οσοι προσπαθουμε να αρνηθουμε το γεγονος οτι δεν ειμαστε πλεον παιδια, (μονον τα παιδια δεν εχουν γενεια, μαλλια στις μασχαλες και στα γεννητικα οργανα) και δεν εχει να κανει κατα την γνωμη μου με το αν ειμαστε ανδρας ή γυναικα. Παρα αν το κανουμε για τους αλλους ή προκειμενου να νιωσουμε εμεις ξανα νεοι.
Στο κειμενο λεει "Μια στατιστική αναφέρει πως οι γυναίκες απατούν τους άντρες σε μικρότερο ποσοστό"
Μπορει και να ειναι λαθος αυτη η στατιστικη...
Κατα την γνωμη μου μια γυναικα απατα συχνα τον αντρα της νοερα, ο ανδρας ομως κανα δυο φορες στην πραξη.
Ευχαριστω για το σημερινο χαμογελο :-)
Σωστό, newlens: "μόνο μετά από την ισότιμη ένταξη των φύλων (όχι μόνο των βιολογικών) στο οικονομικό/κοινωνικό γίγνεσθαι μπορούμε να μιλάμε νηφάλια για "άνδρα" και "γυναίκα".
Αυτό είναι το νόημα και των δύο κειμένων μου: η απελευθέρωση ή θα είναι κοινή - ή δεν θα υπάρξει καθόλου!
Των ( ανθρώπων ) η καρδιά είναι μια άβυσσος
Πότε κόλαση και πότε ο παράδεισος
Καθε σοβαρός φεμινισμός δεν ασχολείται με τη βιολογική έννοια του άνδρα, ούτε κυρήττει πόλεμο στους άνδρες. Αντιθέτως εντοπίζει το πρόβλημα σε ένα ολοκληρωμένο σύστημα, το οποίο προυποθέτει συγκεκριμμένες ταυτότητες ΄'άνδρα' και 'γυναίκα', όπου η ταυτότητα 'άνδρας' έχει ηγεμονικό ρόλο σε αυτή της 'γυναίκας'.
Την καταπίεση από αυτό το σύστημα δεν την έχουν υποστεί μόνο γυναίκες, αλλά και άνδρες ομοφυλόφιλοί ή μη, που απλά δε μπόρεσαν να λειτουργήσουν έτσι.
Από αυτή την οπτική, το άρθρο του κ.Δήμου είναι πολύ αυθεντικό, και η αναφορά στο if του Kippling με βρίσκει απολύτως σύμφωνο/η - είναι άκρως χαρακτηριστική του πως 'πρέπει' να είναι ο 'άνδρας'.
mariakal: και η διανοητές και οι επιστήμονες και οι υπόλοιποι, ως όροι, υπάρχουν μόνο για αυτούς που παιρνούν τη ζωή τους παρακολουθώντας τηλεόραση.
Ακίνδυνε: δεν αισθάνομαι ότι είναι αποτυχημένο το κείμενο του Δήμου. όμως δεν είμαι η κοινωνία. ας γευτούν αυτό το συγκεκριμένο καθημερινό ξύρισμα αυτοί για τους οποίους είναι γεγραμμένο - παραδείγματος χάρυβδη: ας ξυριστούν με αυτά τα λόγια του Δήμου αυτοί που θα αρχίσουν τις εκπτώσεις δέκα μέρες πριν την επίσημη ημερομηνία. ας ξυριστούν με αυτά τα λόγια ο (άντρας) κωστάκης καραμανλής που ετέλεσε γάμο με τη (γυναίκα) γραμματέα του γραφείου του.
έχει δίκιο ο Νίκος Δήμου για την κοινή απελευθέρωση. γι' αυτό είναι και αυτός που είναι. τα συγχαρητήρια μου. μερικές φορές, αυτά τα απλά πράγματα (π.χ. για την κοινή απελευθέρωση) τα θεωρούμε τόσο δεδομένα και αυτονόητα, τόσο λογικά και παραδεκτά, που αφηνόμαστε να χάνουμε το χρόνο μας στις σκέψεις και στους συνδυασμούς όχι από επιπολαιότητα... απλά για να παίζουμε με τη ζωή και να βγάζουμε τη γλώσσα στο θάνατο: υπάρχω, δες με, απέχω από όλα και κυρίως από τους συλλογισμούς και τη διαδρομή που με φέρνει σε σένα.
mariakal: είσαι γαλάζιο παιδί. επειδή λες ότι οι προτεραιότητες "εισπράττονται". αν ήσουν πασόκα, θα έλεγες ότι οι προτεραιότητες "επικαιροποιούνται".
μα καλά. ως πότε θα μιλάμε τη βαρβαρική των τηλεπαρουσιαστών και τη ξύλινη των πολιτικάντηδων που εκστασιάζονται με το Σαββόπουλο Διονύση.
Σαλτάρω στο κενό σε παρακολουθώ συχνά. Σήμερα όμως βγάζεις κάτι μελαγχολικό, κάτι έχεις, δε ξέρω...κι εγώ έτσι νιώθω, αλήθεια...
"Εμείς τις γυναίκες μπορεί να μην τις σεβόμαστε αλλά τις αγαπάμε", "Τις γυναίκες τις φροντίζουμε και τις αγαπάμε", " Ο Θεός θέλει να αγαπάμε τις γυναίκες, είναι ύψιστη υποχρέωση" "Η γυναίκα είναι ιερή" κ.λπ. Τυπικές φράσεις από άντρες σε κουλτούρες όπου η γυναίκα έχει περίπου μηδενικά δικαιώματα και επιλογές πέρα από το γάμο και την υποταγή. Η θεοποίηση - αγιοποίηση - θαυμασμός της γυναίκας πολλές φορές (όχι πάντα) υποκρύπτει την πεποίθηση ότι στη γυναίκα ανήκουν συγκεκριμένοι ρόλοι που είναι υποχρεωμένη να εκπληρώνει (π.χ. η γυναίκα - Παναγία δεν έχει το δικαίωμα να βεβηλώνει την ιερότητά της αναζητώντας ηδονή ή αρνούμενη να συμμορφωθεί με τα πρότυπα που της επιβάλλονται), δεχόμενη ενίοτε αδιαμαρτύρητα και κανένα χεράκι ξύλο (πάντα από αγάπη και για το καλό της).
Δεν αποκλείω καθόλου και ένας άνδρας να "τρώει ξύλο", μόνο που συνήθως δεν στερείται οικονομικής ανεξαρτησίας, μέσων και κοινωνικής θέσης (όπως η γυναίκα μέχρι πρόσφατα) για να αντιδράσει, άλλο αν επιλέγει να μην το κάνει λόγω εξαρτήσεων και παθών. Βεβαίως, τελικά, όλες οι περιπτώσεις κρίνονται χωριστά.
Δεν είμαι κάποιος ακραιφνής φεμινιστής. Απλώς πιστεύω ότι μια γυναίκα μπορεί να είναι εξίσου "κακός" ή "καλός" άνθρωπος όσο και ένας άνδρας. Ιστορικά όμως έχει καταπιεστεί και αυτό ισχύει ακόμη για πολλές κοινωνίες και καταστάσεις. Τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η γυναίκα είναι αμεσότερα και άλλης τάξης από αυτά του άνδρα. Αλήθεια πιστεύει κάποιος ότι οι περισσότερες πόρνες απολαμβάνουν τον έρωτα και πληρώνονται και από πάνω όπως αναφέρεται στο κείμενο; Είναι περίεργο ότι μια γυναίκα αποκαλείται υβριστικά πόρνη όταν επιδιώκει την ηδονή, δηλαδή, όταν συμπεριφέρεται όπως ο πελάτης τής πόρνης και όχι η πόρνη.
mainmenu:
να πάθουμε phonesex και γκλάσνοστ όπως ο Γεώργιος Παπανδρέου με τη Σοφία Μινέικο την εποχή της ποτοαπαγόρευση και να είμαστε οι τελευταίοι ασυρματιστές...
Θεσμικά και βάσει νομοθεσίας η γυναίκα έχει περισσότερα προνόμια από τον άντρα:
- Δεν πάει στρατό
- Βγαίνει πιο νωρίς σε σύνταξη (πάλι καλά πλέον σχεδόν εξισώθηκε)
- Στα διαζύγια κερδίζει πάντα τα παιδιά
- Δεν κάνει σχεδόν ποτέ κάποια βαριά εργασία (γιατί στα φανάρια οι ανάπηροι είναι πάντα άντρες?)
Οι φεμινίστριες θέλουν να ίσες με τους άντρες μόνο στα όμορφα... Θέλουν η γυναίκα να εξισωθεί με τον άντρα-μάνατζερ όχι με τον άντρα-βοθρατζή!
Από την άλλη ίσως να είναι απαραίτητο αυτό (να ενισχυθεί δηλαδή θεσμικά η κοινωνικά αδύναμη ομάδα) ώστε να κάποια στιγμή να φτάσουμε στην εξίσωση. Είναι όμως πιο αδύναμες κοινωνικά οι γυναίκες?
"αποτυχημένη σάτιρα"; Με χιλιάδες αντίτυπα, με δεκάδες χιλιάδες αναγνώσεις σε εκατοντάδες site στο ιντερνετ (μόνο στο δικό μου πάνω από 100.000) και αποτυχημένη;
Δεν έχω λόγο να αμφισβητήσω ότι πρόκειται για ένα δημοφιλές ανάγνωσμα. Αλλά από αυτό πως συνάγεται ότι είναι και επιτυχημένη σάτιρα;
Εκτός κι αν θεωρήσουμε ότι στη λογική κατηγορία Σάτιρα δεν περιλαμβάνεται η υποκατηγορία Αποτυχημένη Σάτιρα.
Επί της ουσίας. Δεν ισχυρίζομαι ότι το Καθημερινό Ξύρισμα δεν είναι σάτιρα. Ούτε καν ότι είναι κακής ποιότητας σάτιρα. Την αποτυχία την εντοπίζω στο ότί παρουσιάζεις σαν παράδοξα αυτά που η συλλογική "λαϊκή σοφία" έχει καταγράψει σαν αλήθειες της ζωής.
Κι αντί να καυτηριάσεις ακριβώς τον "κοινό νου" και τα στερεότυπά του, εσύ του χαϊδεύεις τ' αυτιά. Αναγνωρίζω ότι το κάνεις με συγγραφικό στυλ και ποιότητα. Αλλά ποιος έχει ανάγκη τη στυλιστική διαφορά ανάμεσα στο "και οι ταπεινές πόρνες είναι απόδειξη δύναμης" και στο "τρίχα μουνιού σέρνει καράβι";
(Γνωρίζω ότι έχεις γευθεί, με το παραπάνω, τη δεινότητα του "προς κέντρα λακτίζειν". Η κριτική μου αφορά το συγκεκριμένο κείμενο)
ερώτηση: γιατί σχεδόν όλοι οι άντρες ποιητές εξυμνούν τη γυναίκα, ενώ οι γυναίκες όταν αναφέρονται σ' αυτούς, στην ποίησή τους, βγάζουν μόνο παράπονο και... χολή;
μέχρι να (αν)δοθεί απάντηση, πάω να στρίψω το μουστάκι :Ρ
"γιατί σχεδόν όλοι οι άντρες ποιητές εξυμνούν τη γυναίκα, ενώ οι γυναίκες όταν αναφέρονται σ' αυτούς, στην ποίησή τους, βγάζουν μόνο παράπονο και... χολή;"
Δεν είμαι σίγουρος ότι συμβαίνει έτσι όπως τα λέτε, αγαπητή (που αφήσατε μάλιστα κατά μέρος και το καταπληκτικό gifάκι που σας συνόδευε ηλεκτρονικώς , και το οποίο μου έφτιαχνε το κέφι μόνο που το έβλεπα !)
Λοιπόν, πέρα από το γεγονός ότι το ρήμα "εξυμνώ" που χρησιμοποιείτε εδώ είναι πολύ αμφίβολο (έως και διαστρεβλωτικό),
θα έλεγα ότι έχουμε πάρα πολλά (απίστευτα πολλά !) ποιήματα από γυναίκες ποιήτριες που "εξυμνούν" τους άντρες!
Η γιγαντομαχία περί της "διαμάχης των δύο φύλων", πάντοτε μου φαινόταν από βαρετή έως και απελπιστικά ανέραστη.
Θυμήθηκα τώρα το παλιό koan του Zen σύμφωνα με το οποίο, η σαρανταποδαρούσα περπατούσε πάντοτε λεύτερη και με μεγάλη χάρη, ώσπου κάποιο άλλο ζώο (δεν θυμάμαι αυτή τη στιγμή) την ρώτησε "...μα πώς είναι δυνατόν και περπατάς με τόσα πόδια;".
Μόλις το σκέφτηκε αυτό η σαρανταποδαρούσα, ...σταμάτησε να περπατάει.
Εξόχως διδακτικό.
Και το ηθικό δίδαγμα: η πολλή ψυχανάλυση και το υπέρμετρο τυρβάζειν περί της ουσίας της "διαμάχης των δυο φύλων" (και όλα τα λοιπά) , σκοτώνει τον έρωτα.
raffinata δεν εχετε δίκιο: από την Σαπφώ μέχρι σήμερα οι ποιήτριες γράφουν ποιήματα αγάπης: Πιο ερωτικά ποιήματα από τα Σονέτα της Louise Labé ή της Elisabeth Barret Browning δεν γνωρίζω. Σκεφθήτε μόνο τις δικές μας από Πολυδούρη και Μυρτιώτισσα μέχρι Κική Δημουλά...
akindynos: χρησιμοποιούμε διαφορετικά την λέξη επιτυχημένο. Για μένα ένα επιτυχημένο βιβλίο είναι αυτό που πουλάει πολύ - αλλά μπορεί κάλλιστα να είναι ένα κακό βιβλίο...
The Return: Ενώ ο γάμος, που έρχεται αβίαστα τον σώζει ε?
περαστικός said:
"Αλήθεια πιστεύει κάποιος ότι οι περισσότερες πόρνες απολαμβάνουν τον έρωτα και πληρώνονται και από πάνω όπως αναφέρεται στο κείμενο;"
Δεν μίλησα για πόρνες αλλά για εταίρες... les grandes courtisanes της ιστορίας. Υπάρχει διαφορά!
"The Return: Ενώ ο γάμος, που έρχεται αβίαστα τον σώζει ε?"
Δεν έκανα κάποιον υπαινιγμό για κάτι τέτοιο, αγαπητέ/ή, και επομένως δεν είμαι υποχρεωμένος να απαντήσω.
Ωστόσο ...ας απαντήσω:
Όχι,(κατ'ανάγκην ή κατά φυσική ακολουθία).
κύριε Δήμου, και λοιποί άρρενες, θαρρώ πως πρέπει να "διαβάσετε" τη γυναικεία ποίηση με θηλυκά γυαλιά :) ξέρουμε να κρυβόμαστε μέσα από καλοφτιαγμένα λόγια, εσείς είστε, επιτρέψτε μου, πιό αληθινοί...
και όχι, δεν είχα ποτέ αξύριστες γάμπες...
και ναι, διάβαζα πολύ "Ταχυδρόμο" το '79
ξέχασα...
*the_return, συγνώμη που αντικατέστησα το χαρούμενο gifάκι με τη θλιμμένη φατσάρα μου... αλλά γυναίκα είμαι, μ' αρέσει ν' αλλάζω και ν' αλλάζω, συχνά :)
Ελάτε τώρα, raffinata... σας αρέσει να το παίζετε (γενικά μιλάω , όχι κατ'ανάγκη για σας) σκληροπυρηνικές ανδροδαμάστριες, ενώ κατά βάθος είστε "ψυχούλες"...
Αν αγαπάτε τους άνδρες (και τώρα μιλάω ειδικά για εσάς) ...ιδού η ευκαιρία να το αποδείξετε !
Επαναφέρατε το προηγούμενο gifάκι !
Σχετικά με τις αξύριστες γάμπες... δεν είναι καλύτερη η χαλάουα(ή έστω το κερί);
Ελαφρωνω το κλίμα :-)
raffinata: δεν είσαι γυναίκα. είσαι υπόλοιπο από γυναίκα. το προσωπείο σου στη φωτογραφία φανερώνει κάτι παραπάνω: στειρότητα.
Θα πρότεινα στον Νίκο Δήμου να διαγραφεί το σχόλιο του "σαλτάρω στο κενό" ως απίστευτα προσβλητικό προς μια καλεσμένη (raffinata).
Σαλάτα στό κενό, δεν είσαι εντάξει. Και πάνω που πήγαινα να σε συμπαθήσω. Δεν φέρονται έτσι οι άντρες. Ούτε οι γυναίκες, by the way. Σύνελθε, αν έχει μείνει κανένα υπόλοιπο από εγκέφαλο στο κρανίο σου. Παλιοσαδιστή.
Σ8-[[[[
the return: δεν ξέρεις να αγαπάς...
είμαι κατά της διαγραφής, κι εν αντιθέσει με τον/την σαλτάρωστοκενό, έχω "πρόσωπο"
;-)
raffinata: γι' αυτό και σ' αγαπώ.
Είναι το δεύτερο φάουλ. Παρακαλώ τον σαλτάρω_στο_κενό να ζητήσει συγγνώμη από την raffinata και να αφαιρέσει μόνος του το μήνυμά του. Αλλιώς θα το αφαιρέσω εγώ και θα αποκλείσω την μελλοντική του παρουσία στο blog. Είπαμε πως προϋπόθεση συμμετοχής είναι να σεβόμαστε ο ένας τον άλλο - και το καλό γούστο.
Πολλή σημασία του δίνουμε, αλλά εγώ προσωπικά διαφωνώ να διαγραφεί το post του. Ας μείνει, σαν τεκμήριο του ποιός είναι. Διαφωνώ επίσης και με το moderation των posts. Ότι ελέχθη, ελέχθη και δεν ξελέγεται, και άλλωστε η έρημη η μνήμη, σε κάτι χρησιμεύει. Αν θέλει μόνος του να το πάρει πίσω ο Σαλάτας το Κενό, ας το πάρει.
Εκλαμβάνω την εκδήλωση αγάπης του σαλτάρω_στο_κενό ως αίτηση συγγνώμης. (Τα μηνύματά μας διασταυρώθηκαν).
Αφού δεν το θέλει η Raffinata δεν διαγράφω. Τον προειδοποιώ όμως να μην μας χαλάει το κλίμα. Έχουμε τόσο ενδιαφέροντα μηνύματα (κυρίως από γυναίκες, το τελευταίο από την losangelina) που είναι κρίμα να σκοντάφτει η συζήτηση σε χοντράδες και δήθεν σουρεαλισμούς. Όσο για τις μεταλλάξεις, υπάρχουν φάρμακα...
Στο BBC και υποθέτω και στο τρίτο πρόγραμμα (δε ξέρω είμαι έξω), υπάρχει εκπομπή όπου διαβάζονται θεατρικά.
Πραγματικά η σημερινή κουβέντα θα ήταν υπέροχη για μία τέτοια ανάγνωση.
Γειά σε όλους και καληνύχτα.
ΥΓ. Σαλτάρω στο κενό, οι γελωτοποιοί δεν είναι ποτέ κακοί, μόνο καυστικοί. κι εσύ τα μπέρδεψες λίγο
losangelina μου: απωθημένα έχουν οι άντρες όλοι και δε μπορούν να τα κρύψουν. καταπιέζουν τις γυναίκες επειδή αυτές νιώθουν του Σύμπαντος τις δονήσεις και ζουν την αλήθεια στον υπαρκτό της χρόνο. αν θες, ένας ορισμός για τη γυναίκα: η αλήθεια και οι εκφάνσεις της. το γυναικείο φύλο είναι το ισχυρό, ναι. αλλά για άλλους λόγους από αυτούς που μπορούν να σκεφτούν τα εν στύσει τίποτα. είναι ισχυρό, λοιπόν, το φύλο σου, μόνο επειδή διαθέτει έμφυτη την αξιοπρέπεια. εξάλλου, ο οργασμός έχει μόνο θηλυκή φύση. ένα πλάσμα των ονείρων που ολοκληρώνεται, αυτό και μόνο είναι η αλήθεια του κόσμου όλου...
αγαπημένη: έχω παρακολουθήσει τα δύο κινηματογραφικά έργα της kesaya noda. το 'safe sex' και το 'roz olotaxos'. το δεύτερο φιλμ μάλιστα, τελειώνει με την Ελένη Καζαντζάκη δαρμένη με ρούχα ξεσχισμένα μέσα στη φάτνη του Χριστούλη μας. δεν οδηγήθηκα σε κάποιο συμπέρασμα... (και όλες αυτές οι μελέτες είναι μάλλον επιχρίσματα μάταια ματαιοτήτων και χαμένων στιγμών, έτσι που να επιτυγχάνεται η αποξένωσή μας, να αφήνουμε το σώμα μας δύο εκατοστά δίπλα μας και να ξεχνάμε τον ιερό της παρουσίας μας επί γης: να πραγματοποιούνται εν παντί τόπω οι ευχές μας...)
@σαλτάρω_στο_κενό:
δεν θα ένοιωθα καμμιά ανάγκη να κολακεύσω το γυναικείο φύλο γενικώς όπως το κάνεις, παρά μόνον την εκάστοτε συγκεκριμένη γυναίκα, που θα ήταν μαζί μου.
Περαιτέρω, πιστεύω ότι είναι δύσκολο (έως και επικίνδυνο) να εξαχθούν εξαντλητικοί "μπούσουλες" (μόνον κάποια γενικά πράγματα) για το θέμα που συζητείται εδώ, διότι κάθε περίπτωση είναι πλήρως διαφορετική από την άλλην,και ανεπανάληπτη.
Και όπως σωστά ελέχθη κάποτε:
"One law for the lion and ox is oppression."
WILLIAM BLAKE
Πάλι πιάσαμε τα εκατό σχόλια - θα μας κατηγορήσουν για πληθωρισμό...
Ευχαριστώ την παρέα γι άλλη μία ενδιαφέρουσα μπλογκοημέρα!
Αποσύρομαι γιατί περπάτησα πολύ στα χιόνια σήμερα και νιώθω την κούραση του μαλακού χιονιού...
Το κατάστημα όμως δεν κλείνει - συνεχίστε!
σας καληνυχτίζω με ένα "έγχρωμο στείρο προσωπείο"... βλέπω το τραγουδιστικό αφιέρωμα της νετ στην πόλη μου :)
the_return:
Μπορώ να πω ότι δε μου θύμισες ήρωες ή ηρωίδες βιβλίων, ούτε καν την υπηρέτρια στην Αμερική του Κάφκα που παίρνει συνέχεια τις βαλίτσες και φεύγει. Όσο για μένα, δεν υπάρχω καν στο όλο το σκηνικό. Το θέμα έχει ως εξής: Έίναι μισοσκόταδο, είσαι σε ένα θέατρο και δεν υπάρχει παρά άλλη μια σκιά, αλλά και να μην υπήρχε, θα την επινοούσες για να πρωταγωνιστήσεις. Ξέρουν ακόμη και τα παιδιά πως χωρίς δεύτερο ρόλο δεν μπορεί να υπάρξει πρώτος. Η εφεύρεση του άλλου είναι ιστορία για φόβο και για τρόμο και για να μας κάνει τη ζωή δύσκολη. Η φαντασία στην υπηρεσία των καταπιεσμένων ενστίκτων. Και το αντικείμενο του πόθου πάντα είναι αντικείμενο εν τέλει, το στήνεις σε ένα πρόσκαιρο βάθρο, όπως τις κούκλες στο ράφι, και δεν είναι παρά η αφορμή που έψαχνες για να παίξεις το ρόλο σου με πάθος, να δείξεις ποιός είσαι, να παλέψεις με τους φόβους σου και φυσικά μόλις τελειώσει η μίμιση πράξεως το ξεμαλλιάζεις, το τσαλακώνεις, το διαμελίζεις. Είσαι χαμένος κι εσύ όμως γιατί η σκιά δεν θα απαντά, και αυτό είναι που εσύ αποκαλείς σιωπή. Έχει το αυταπόδεικτο της εικόνας και η εικόνα δεν παλεύεται, σου γυρνάει σε σιωπή ότι της πεις. Φαντάσου ποιος θα νικούσε σε ένα πόλεμο εναντίον του Μάρλμπορο.
@σαλτάρω_στο_κενό: Καληνύχτα...
Καλημέρα
Harry - μα και τώρα σχεδόν ανώνυμα είναι τα σχόλια. Άντε να βρεις ποιος κρύβεται πίσω από κάθε account - μερικοί έχουν πολλά.
Καλημέρα.Μας βρίσκω λίγο .... δεν θα πω πουριτανούς γιατί σίγουρα δεν είμαστε, μάλλον ξεχασιάρηδες.Δεν αναφερθήκαμε σ'όσους γεννήθηκαν άντρες αλλά νοιώθουν γυναίκες καθώς και σε αυτές που γεννήθηκαν γυναίκες αλλά νοιώθουν λίγο άντρες.Είναι και αυτοί κάποιοι από μας.Τι γίνετε με το δικό τους καθημερινό ξύρισμα;
isisdoros: to είπε ήδη η losangelina: "Αυτό που έχω κατανοήσει πάνω από όλα είναι ότι δεν υπάρχουν μόνο δύο φύλα αλλά πολλά ενδιάμεσα".
Όλοι μας είμαστε μείγματα. Η κοινωνία απαιτεί ξεκάθαρους ρόλους και καταπιέζει την μία πλευρά για να φανεί η άλλη.
Κι αυτοί που κάποια στιγμή συνειδητοποιούν την αλλαγή στην μέσα τους ισορροπία είναι οι πιο δυστυχείς...
diamandis - αδύνατο να δώσω συμβουλές - έχω χρόνια αποσυρθεί από την πιάτσα...
Θεώρώ πως είναι πολύ καλό το δοκίμιο για τισ γυνάικες....
Πολύ καλό το "Δοκίμιο για τις γυναίκες", όπως επίσης και τα μεγέθη με τις δύο γελιογραφίες.
Δημοσίευση σχολίου