Ξύπνησα σήμερα με έναν έντονο «πόνο της φυγής» (mal du départ) τον λέει ο Καββαδίας.
Μου συμβαίνει συχνά αυτό, όλο και πιο συχνά τα τελευταία χρόνια. Το έχω περιγράψει και αλλού:
«Πολλά είναι τα πρωινά που ξυπνάω με γεύση ματαιότητας και θανάτου. Όμως είναι και άλλα όπου με διακατέχει μία έντονη επιθυμία απόδρασης. Ονειρεύομαι πως, σιωπηλά, χωρίς κανείς να με πάρει μυρωδιά, μαζεύω μερικά απαραίτητα πράγματα και εξαφανίζομαι. Το που πάω δεν έχει σημασία και αλλάζει από ξημέρωμα σε ξημέρωμα: άλλοτε λιάζομαι σε εξωτικά μέρη και άλλοτε χάνομαι σε μεγαλουπόλεις. Σημασία έχει ότι φεύγω. Αυτή η λαχτάρα της φυγής είναι τόσο έντονη που με πονάει σωματικά». (Οι Δρόμοι μου, σελ. 652 «Φεύγοντας Ακίνητος»).
Ναι το κεφάλαιο λέγεται «Φεύγοντας ακίνητος» γιατί όσο περισσότερο νιώθω αυτόν τον πόθο, τόσο δεν πάω πουθενά. «Οι χειρότερες φυλακές» λεω παρακάτω, δεν είναι αυτές που δεν μπορείς αλλά που δεν θέλεις να φύγεις».
Α, το ταξίδι! Έχω κάνει πολλά – αλλά είναι πάντα λίγα. Κι όσο περνάνε τα χρόνια, βγάζω ρίζες και μετακινούμαι πιο δύσκολα. Το ξεκίνημα, το ξερίζωμα πονάει – αλλά μετά νιώθεις φτερό στον άνεμο που σε τρέχει. Και φεύγεις, φεύγεις.
Καλύτερα από όλους έχει περιγράψει αυτό το αίσθημα ο Baudelaire:
Mais les vrais voyageurs sont ceux-là seuls qui partent
Pour partir;
Μα οι πραγματικοί ταξιδιώτες είναι αυτοί μόνο που φεύγουν
Για να φύγουν. Ανάλαφρες καρδιές, σαν αερόστατα
Από την μοίρα τους ποτέ δεν απομακρύνονται
Και δίχως να ξέρουν γιατί, λένε πάντα : πάμε!
Ναι, ξύπνησα το πρωί με μια γεύση φυγής στο στόμα. Κι όσο μπορώ, θα την αξιοποιήσω. Ίσως μέσα στη μέρα πεταχτώ σε έναν από τους Κρυφούς Τόπους όπου μπορείς να μείνεις μόνος μέσα σε πολλή ομορφιά. Έχω ένα κατάλογο από αυτούς του τόπους – κάτι πανέμορφοι αρχαιολογικοί χώροι σε ακτίνα δύο ωρών από την Αθήνα, όπου δεν θα συναντήσετε ποτέ επισκέπτη ή τουρίστα (ίσως κανένα αρχαιομανή Γερμανό) ακόμα και στην μεγάλη τουριστική έξαρση.
Η φυγή. Το ταξίδι. Κι αν ακόμα δεν φύγω, η αίσθηση της αλλαγής με γέμισε.
«Αλλά αχ, εκείνα τα πρωινά που σε πλημμυρίζει η βεβαιότητα της απόδρασης! Τώρα, λες, ΤΩΡΑ θα τα παρατήσω όλα και θα φύγω. Για μια στιγμή είσαι γεμάτος και ευτυχής».
33 σχόλια:
Κάποτε, νέος ων, όταν περνούσα έξω από το αεροδρόμιο του Ελληνικού, με έπιανε πάντα μια ακατανίκητη επιθυμία να βρισκόμουν μέσα σ' ένα αεροπλάνο... Κάποια στιγμή άρχισα να ταξειδεύω. Επαγγελματικά. Κράτησε αρκετά πολλά χρόνια αυτό το πήγαιν' έλα. Το 1982 έλλειψα για ένα χρόνο στις ΗΠΑ όπου προσπάθησα να πραγματοποιήσω ένα παιδικό όνειρο. Ανακούφιση η επιστροφή στα πάτρια! 'Εκτοτε αγγαρία τα ταξείδια στην αλλοδαπή. Χαρά να (ξανα)ανακαλύπτω την Ελλάδα. Μέσα σ' ένα αυτοκίνητο, με τις φωτογραφικές μηχανές και τα τρίποδα, να αναζητώ τις εικόνες που θα μου προκαλούσαν το ενδιαφέρον. Σε νοιώθω, αγαπητέ μου Νίκο Δήμου, και χαίρομαι γιατί μάλλον αισθάνεσαι πολύ νέος για να έχεις αυτές τις παρορμήσεις για φυγή... Καλές διαδρομές!
Νάσαι καλά Νίκο που με τις Τέλεις Διαδρομές σου και τους παροξυσμούς σου για διαφυγή ξυπνάς και σε μας ανάλογα αισθήματα. Αύριο φθάνουν τα ξαδέλφια μου από την Ελλάδα και για δυό βδομάδες θα δώσουμε διαφυγή σε όλες μας τις επιθυμίες για βόλτες, περιπάτους, μικρά ταξίδια και αποδράσεις ...
Όταν ξαπλώνω να κοιμηθώ, σκέφτομαι πως ξεκινάω ταξίδι και βλέπω ακριβώς τη στιγμή που πατάω την μανιβέλα της μοτοσικλέτας. Ποτέ μίζα.
Δεν υπάρχει νύχτα να μη ρίξω μια μανιβελιά.
Ξεκινάμε μ’ ένα ελαφρό γουργουρητό σαν ραπτομηχανή.
Μετά σκέφτομαι καφενεία με παχιά σκιά δίπλα στο δρόμο.
Όποιο μ’ αρέσει , αράζω.
*
Ο εαυτός μου χάθηκε
μέσα σ ένα PC
και κει σε περιμένω, αγάπη, να με βρεις
όταν χαθείς και συ.
*
araxtos bloggoταξιδεμένος
Μια εκδρομή ως την παραπέρα γωνία, μια βόλτα με τα πόδια σε μέρη που ταχύτατα άλλες φορές προσπερνάς με ένα αυτοκίνητο, μια μέρα στο σπίτι που απλά δεν πας στη δουλειά και ταξιδεύεις μέσα σου συνομιλώντας με το μεγάλο άγνωστο κρυψίνου, τον εαυτό σου.
Προσομοιώσεις φυγής που δίνουν το φιλί της ζωής στη σταθερότητα του βίου. Αγαπημένα πρόσωπα, αγαπημένα ζώα, αγαπημένα μέρη, αγαπημένα αντικείμενα, αγαπημένες συνήθειες, αγαπημένοι βρόγχοι.
Καληνημέραν συνταξιδιώται.
"Φεύγοντας ακίνητος"!!! Όλα αυτά τα ταξίδια που με περιμένουν και δεν κάνω, όλες αυτές οι νέες πιθανότητες που υπάρχουν τόσο κοντά κι αντί να τολμήσω παραμένω ακίνητη. Η στιγμή της ονειροπόλησης γεμίζει ενέργεια που όμως αν δεν εκτονωθεί με την πραγματοποίηση της "φυγής" ή του ταξιδιού τότε κάτι μέσα μου σαπίζει...
τα - ξι - δια - του - νου
(διαβάστε το όπως θέλετε)
Ταξίδι με ιστιοφόρο.Ο ασφαλέστερος τρόπος για να φτάσεις καθυστερημένα εκεί πού δεν θα 'θελες να πας.Φυγή σε όλο το μεγαλείο της.Καλά ταξίδια σε όλους
το σπιτάκι στο βάθος, μου αρέσει. θα αναδείξω σε σύντροφο βίου την ιδιοκτήτρια και θα μοιραζόμαστε τα υλικά της αγαθά σε υπόγεια με χαμηλές οροφές και σε σοφίτες με χαμηλές στέγες. οι καμήλες της θα μας περιμένουν έξω από τα φωτισμένα δωμάτια των δεξιώσεων και θα ξερνούν την αηδία των πολυελαίων πάνω στα δεντρολίβανα. οι κόλακες που μας έλεγαν ότι υπάρχει και στη μεταφυσική το όριο που διαχωρίζει τον προβληματισμένο από τον προβληματικό, εννοούσαν ότι δεν περιμένουν οι καιροί, ότι δεν υπάρχει έλεος, σε πολύ λίγο ότι σβήνει η φλόγα του ουρανού, ότι αυτό το τώρα ή το ποτέ είναι το ίδιο το βέλος του χρόνου που ρίχνει τα ζάρια μας και περιλούει τα Σύμπαντα.
Ας παραβάλλουμε στο σημείο αυτό ολόκληρο το στιχουργικό έργο του Αντώνη Βαρδή (ιδιαίτερως το ποίημα "Βαρέθηκα").
Ένα από τα μέρη που αναφέρεις, Δον Γάτο, πρέπει να είναι και το Ηραίον στο Λουτράκι. Ταξίδι όχι απλά στον χώρο, αλλά και στον χρόνο, και στο υπερπέραν, μιάμισυ ώρα από την Αθήνα. Με επιστροφή.
http://mavrosgatos.blogspot.com/2006/01/blog-post_12.html
Αγαπητέ newslens, το ταξίδι δεν έχει όρια.Ταξίδι του νου του σώματος των αισθήσεων ακόμα και των αντοχών σου.Όσο για το τέλος κανείς ποτέ δεν ξέρει.
Τι ωραία σχόλια! Να είστε καλά, επισκέπτες μου.
Να διευκρινήσω πως η φωτογραφία απεικονίζει ένα (μικρό) πύργο στην Σκωτία, κοντά στο Loch Lomond. Δεν θυμάμαι ούτε το όνομά του. Διάλεξα την εικόνα όχι τόσο για τον πύργο όσο για την προοπτική του δρόμου που υποδηλώνει φυγή - σαν στο παραμύθι.
newlens παρέα για ταξίδι υπάρχει - και πρόθυμη. Δεν είναι εκεί το πρόβλημα.
Onoufrios εγώ κάθε βράδυ βυθίζομαι στον ύπνο με την αίσθηση ότι βάζω μπροστά ένα μεγάλο πολυκύλινδρο μουρμουριστό κινητήρα και φεύγω... συγγενείς αισθήσεις.
Ευχαριστώ Annie που μου θύμισες το ωραίο ποίημα, από τα αγαπημένα της εφηβείας μου. Ο Σπανός και ιδίως ο Μικρούτσικος έσωσαν τον Καββαδία από την λήθη - οι ομότεχνοί του (Ουράνης, Άγρας και άλλοι ξεχάστηκαν). Δέστε και το "Γράμμα στον Κόλια"
http://www.ndimou.gr/newsarticle_gr.asp?news_id=145
Μισώ τα επαγγελματικά ταξίδια. Όμως δεν θα ξεχάσω πως σε ένα διάλειμμα σύσκεψης στο Amsterdam πετάχτηκα στο μουσείο και είδα την Νυχτερινή Φρουρά του Rembrandt.
Πραγματικά, το ταξίδι με ιστιοφόρο είναι το απόλυτο ταξίδι. Πως αθόρυβα γλιστράει πάνω στο νερό...
δυο -τρια σχόλια
- είναι ενδιαφέρον ότι σε ένα post περί φυγής η φωτό είναι φωτογραφία επιστροφής. όταν φεύγουμε δεν κοιτάμε πίσω μας συνήθως, κοιτάμε το δρόμο μπροστά. Αυτό το εξαιρετικό θέαμα δηλαδή, θα το βλέπαμε μόνο όταν είχαμε φτάσει πια.
- δεν κατάλαβα αν το post έχει να κάνει με τη φυγή αυτή καθεαυτή (με το ταξίδι) ή με τον προορισμό του. Προσωπικά με συγκινούν και τα δυο με διαφορετικό τρόπο.
- Την έκπληξη που κρύβει ένα ταξίδι μπορούμε να τη βρούμε και στον δίπλα δρόμο, ναι. Εγώ ας πούμε, φωτογραφίζοντας ένα site για μια εργασία του Πολυτεχνείου, μια συνέχεια του αρχαιολογικού χώρου της Ακαδημίας Πλάτωνος που βγαίνει στη Λένορμαν, ανακάλυψα έκπληκτη ένα κοπάδι κατσίκια(στη μέση της Αθήνας) να έχουν κάνει επιδρομή σε ένα μποστάνι!!! Πίσω από κάτι γιγαντοαφίσες, κρυβόταν η Λένορμαν, μα εδώ κάτι πιτσιρίκια κυνηγάγανε τα κατσίκια. Νομίζω όμως, ότι στο post αυτό η ουσία είναι η φυγή και ως απόσταση. Είναι εκπληκτικά απελευθερωτική η αίσθηση του να είσαι "ξένος σε ξένο τόπο". Για το μυαλό και την ψυχή. Όταν(αν) γυρίσεις πίσω, οι μπαταρίες σου είναι φορτισμένες, νιώθεις δυνατός, ανανεωμένος, έτοιμος για όλα.
evee: "είναι ενδιαφέρον ότι σε ένα post περί φυγής η φωτό είναι φωτογραφία επιστροφής".
Περίεργο evee, πού σου ήρθε η επιστροφή; Μετάβαση ήταν - έτσι πρωτοαντίκρισα τον πύργο.
Πραγματικά ωραίο το κείμενο της γεωργίας μ. για την γιαγιά της.
χάνεται.
η οικεία.
όψη.
των αεροδρομίων.
τώρα.
που.
οι πληγές.
της.
ψυχής.
θ ε ρ α π ε ύ ο ν τ α ι.
γεωργία μ:
δεν σ' απαρνούμαι εκτός να δεις
νεκρό το σώμα νάναι
και νάρχονται οι φίλοι μου
σερβιέτες να πετάνε
Πίστευα πως το Ταξίδι μου άγγιζε το τέλος του, έχοντας φτάσει στο ύστατο όριο της δύναμής μου, πως το μονοπάτι εμπρός μου σταματούσε, πως οι προμήθειές μου είχανε στερέψει, και πως είχε φτάσει πιά ο καιρός, να βρω καταφύγιο σ'ένα σιωπηλό σκοτάδι.
Ανακαλύπτω όμως ότι η βούλησή μέσα μου δεν γνωρίζει τέλος. Όταν τα γερασμένα λόγια σβήνουν στην γλώσσα, καινούργιες μελωδίες ξεπηδάνε από την καρδιά. Κι εκεί που χάνονται οι παλιές πατημασιές, μια καινούργια χώρα φανερώνεται, μαζί με όλα της τα θαύματα.
Ραμπιτρανάθ Ταγκόρ
μετάφραση: Άννα Κουντουριώτου
Η αλήθεια είναι ότι την οπτική αυτή, του δρόμου που οδηγεί στο σπίτι, την έχει κανείς και όταν επιστρέφει στο σπίτι και όταν περνάει απέξω και στρίβει το κεφάλι για να ρίξει μια ματιά. Αυτό εννούσατε "μετάβαση" υποθέτω. Πάντως εννοούσα ότι σε καμμιά περίπτωση δεν είναι still που δείχνει ότι φεύγεις από το σπίτι. Τα λέω αυτά από μια κινηματογραφική οπτική. Α, και υποθέτωντας ότι το σπίτι εδώ, είναι το εκάστοτε σπίτι που μένει κάποιος. Και ας γνωρίζω ότι δε μένετε στα υπέροχα highlands. Μάλλον την έχω πάει μακριά τη βαλίτσα ε? Το σκέφτομαι εννοιολογικά.
evee γλυκυτάτη και μηδαμινή: μένω στα χάιλαντς. με την προϋπόθεση ότι βλέπεσαι, πες μου όταν διέλθεις να σου κάνω το ξύλινο τραπέζι και το ομοίως ξύλινο κρεβάτι. ξυλουργός στης χαρμο΄λύπης το καρνάγιο.
blue oji: οι τουρίστες έγιναν ομοφυλόφιλοι με την αντικατάστυση του καυσίμου των ατμομηχανών. ο θησαυρός από άνθρακας έγινε υδρογονάνθρακας και οι τουρίστριες μικροαστά ξόανα που παριστάνουν το διονύση σαββόπουλο στο "ξενοδοχείο" που λέει "και σπιτάκι μετά".
-
παίζει κανείς need for speed underground 2;
"mal d'arrive"
(το γράφω και λάθος-με ξέχασαν και τα γαλλικά)
Για χρόνια ξενύχτωνα με ένα φευγιό. Φώναζα στα ημερολόγια μου( που ταν πάντα μυστικά)
" Φεύγω φεύγω- με βλέπετε να μένω - μα φευγω φεύγω.."
Παραμονή Πρωτοχρονιάς πάντα διάβαζα τι έγραφα μεσα στο χρόνο που με αποχαιρετούσε και μετρούσα πόσες φορές είχα φύγει. Πάντα στην αρχή της νέας χρονιας, εφτιαχνα ένα 12λογο της γύφτισας και παντα ό ενας λογος τιμής ήταν ΝΑ ΦΥΓΩ.(πουχα το δικαιωμα ως γύφτισα να τον αψηφήσω).
Κάποια στιγμή ΕΦΥΓΑ ουσιαστικά. Με όλος το βάρος της ζωης μου.
Ένα χρονο τώρα ως γύφτισα αλλάζω τόπους.
Εχασα πια τη λαχτάρα του φευγιού( έτσι νομίζω προς το παρόν).
Φωνάζω πλέον: Θέλω "τόπο" να ανήκω.
Και ξέρω πλέον οτι τόπος δεν είναι ούτε βουνά ουτε νησιά με θαλασσες πλατιες μα είναι οι Ανθρωποι .
Το είπε πολύ όμορφα και ο Γεώργιος Χοιροβοσκός στο " ανθρωπον ουκ έχω".
Καλο Ξενύχτωμα σε όλους με πολλά θαυμαστικά!!!!!!!!!!!!!!!( γιατι είναι ενα ωραιότατο σημείο στίξης)
διά στόματος Χαρούλας..."κάποτε έχτιζα ένα όνειρο τη μέρα, τώρα η στράτα μου δεν πάει παραπέρα, ΦΕΥΓΩ, τώρα ΦΕΥΓΩ"
Σαλταρωστόκαινο τι παίρνεις; (για να μην το πάρω ποτέ :)
(ερώτηση άκυρη αν είσαι κάτω από δεκατρία χρονών)
Σ;)
ελεωνόρα: σε αγαπώ. σε αγαπώ που μπορείς να χρησιμοποιείς τους όρους κύρος και αξία για τα ποιήματα. δεν με νοιάζει τι είναι το ποιητικό έργο, η αξία του, και το κύρος του ποιητή. ξέρω ότι σε αγαπώ. αυτό αρκεί.
Τι περιττή διαμάχη: Ο Καββαδίας (Κόλιας ή Μαραμπού για τους φίλους - και είχα την τύχη να είμαι ένας από αυτούς) ήταν καλός ποιητής. Όμως εξίσου καλοί ήταν σύγχρονοί του όπως ο Τέλλος Άγρας που σήμερα δεν τον ξέρει κανένας. Πριν να γραφτούν τα τραγούδια, τον ήξερε μόνο ένας μικρός κύκλος αναγνωστών.
Σαφώς η μελοποίηση ανέδειξε τα ποιητικά του χαρίσματα (γιατί ήταν σωστή) αλλά χωρίς αυτήν πόσοι θα τον ήξεραν και πόσοι θα τον θυμούνταν σήμερα;
Να υποτιμήσω τον Καββαδία; Αν είναι δυνατόν! Διαβάστε (όσoι δεν το κάνατε) το http://www.ndimou.gr/newsarticle_gr.asp?news_id=145
όπως ο Τέλλος Άγρας που σήμερα δεν τον ξέρει κανένας
Δεν είναι αλήθεια αγαπητέ. Ή αν είναι, πρόκειται για μια πολύ σχετική αλήθεια.
Προσωπικά, τον διάβαζα με μεγάλη ευχαρίστηση κατά τα χρόνια της εφηβείας μου (και ξέρω και αρκετούς άλλους που εκτιμήσαν τον Τέλλο Άγρα).
θα μπορούσαμε να αναφέρουμε και άλλους, όπως λ.χ. τον Μήτσο Παπανικολάου.
Σε κάθε περίπτωση, βρίσκω όχι κατάλληλες τις συζητήσεις που αποπειρώνται να εκτιμήσουν το βεληνεκές ενός ποιητή ή συγγραφέα (ή και τα δυο μαζί) σε πληθυσμιακό αντίκρυσμα.
Η εποχή μας τα μετράει όλα σε "ποσότητα". Δεν έχει νόημα όμως κάτι τέτοιο, τουλάχιστον για μένα.
Η ποίηση δεν μπορεί και δεν πρέπει να γίνει "σούπερ μάρκετ", και ευελπιστώ ότι θα συμφωνήσετε μαζί μου πάνω σ'αυτό.
Μία φίλη από την Γαλλία μου θυμίζει ωραίες φράσεις για το ταξίδι. Ξεχωρίζω δύο και μεταφράζω πρόχειρα.
Marcel Proust: "Το πραγματικό ταξίδι ανακάλυψης δεν αναζητά καινούργια τοπία - αλλά καινούρια μάτια".
Arthur Rimbaud: "Αρκετά είδα... Αρκετά απόκτησα... Αρκετά γνώρισα... Αναχώρηση μέσα στο συναίσθημα και τον καινούργιο θόρυβο!".
Των άλλων που αναφέρθηκαν, όχι
Δεν είμαι τόσο σίγουρος γι'αυτό , και ούτε εκείνος που θα κρίνει.
Μπορεί ναι, μπορεί και όχι. Σκεφθείτε π.χ. τον ...Κάλβο , ή ακόμα και αυτόν τον Rimbaud που παρατίθεται μόλις άνω.
Και οπωσδήποτε, δεν θα έλεγα ακόμη ότι αυτό είναι κατ'ανάγκην ζήτημα των "φιλολόγων" κ.λπ. που αναφέρετε.
Αφ ης στιγμής η ποίηση κάποιων μιλάει σε μερικούς ανθρώπους,τότε "μένει" (αν αυτό το πράγμα συνιστά πια μια τόσο ...μεγάλη αγωνία).
Φυσική επιλογή στην ποίηση ;
Ε, δεν θα το "δαρβίνιζα" έτσι το θέμα! ...πνευματική επιλογή ,ναι, σίγουρα. Και αυτή είναι πολύ πιο αμείλικτη από οποιαδήποτε "φυσική επιλογή".
Ταξί-Δή-μου
Νίκο Δήμου
Δημόσια - Γράφε
Δημοσιογράφε
Μην ακούς τις κασάνδρες
( πίσω από ψευδώνυμα ) Δεν είναι άνδρες
Τα -ξίδια τους αγνόα
Στην Κάβα του Δία
να πιούμε κρασύ
με τον Καββαδία
εμείς και συ
με τον Ορφέα
Εις υγεία
Συγγραφέα
Μετά το δείπνο
πάω για ύπνο
το συνηθίζω
Καλή νύκτα
και σε σας κουκουβάγιες
Κοιμηθείτε
κι ονειρευτείτε
ονειρεμένα ταξίδια
Όχι από κείνα
τα κοινά
και τα ίδια
see you
Το ερώτημα είναι : "Ακούει ο Νίκος Δήμου Μητροπάνο;". Συγνώμη, λάθος : "Ακούει ο κύριος Νίκος Δήμου Μητροπάνο;". (Έτοιμος ήμουν να σας αποκαλέσω "κυρ-Νίκο" πριν λίγες μέρες, παραπέμποντας σας (με παιγνιώδη διάθεση) σε κάποιον που υποθέτω πως ...συμπαθείτε πολύ, αλλά είμαι αντιδραστικός και κάνω πάντα τα αντίθετα απ' αυτά που μου λένε. Το άσμα αφιερωμένο εξαιρετικά. Ακούγεται ΔΥΝΑΤΑ. "...πάντα μέσα μας θα ζουν τα μπάρκα τα μεγάλα...")
Τα πλοία των ερώτων
Μουσική: Μικρούτσικος Θάνος
Στίχοι : Αλκαίος Άλκης
Όταν ο άνεμος φυσά κι οι άνθρωποι σωπαίνουν
κάτι σκιές με προσκαλούν στις έρημες μαρίνες
τα πλοία των ερώτων μας μου δείχνουν πως πεθαίνουν
και τριγυρνούν στην πλώρη τους νεράιδες και σειρήνες
Πάνω στο πάγκο ενός cafe τα βρόχινα τους μάτια
για τα ναυάγια με ρωτούν και της ζωής το ψέμα
και εγώ δειλά τους απαντώ κοιτώντας τα κατάρτια
ή δύση κι η ανατολή έχουν το ίδιο αίμα
Έτσι στα καθημερινά αμήχανοι γυρνάμε
παιδιά που παίζουν στη βροχή με τρυπημένη μπάλα
μα κάποιος γέρος ναυτικός μας είχε πει, θυμάμαι
πως πάντα μέσα μας θα ζουν τα μπάρκα τα μεγάλα
Τρικάταρτο η αγάπη σου και ο καιρός αρμύρα
μια Κυριακή σ’ αντίκρισα και μου ‘κλεψες το φως μου
ότι με πνίγει να αγαπώ είν’ η δική μου μοίρα
καλά ταξίδια μάτια μου στις θάλασσες του κόσμου
Αγαπούσα τον Καββαδία πολύ πριν τα τραγούδια του κυρίου Μικρούτσικου, τα οποία ομολογώ πως ουδέποτε μου άρεσαν, δεν με ''άγγιξαν'' ούτε μια στιγμή, τα ένιωσα από την πρώτη στιγμή ψεύτικα και σε άλλο μήκος κύματος από τον κόσμο των ποιημάτων.
Αν ...διασώθηκαν από τη λήθη με την ''μελοποίηση'' δεν γνωρίζω.
Νομίζω, πως ο Καββαδίας ήταν ήδη αγαπητός σε αρκετό κόσμο-και δεν μιλάω για λόγιους και ειδικούς.
Στις αρχές της δεκαετίας του 70, ήμουν ακόμα στο γυμνάσιο, όπου μια εκδήλωση που κάναμε οι συμμαθητές για την ποίηση του Καββαδία, είχε εξαιρετική επιτυχία και, βέβαια η ώθηση δεν ήταν τα τραγούδια, μιας που ακόμα δεν υπήρχαν.
Ο Τέλλος Άγρας βγήκε από τα σχολικά βιβλία;
Ναι ο Νίκος Δήμου ακούει (και) Μητροπάνο. Ωραίο τραγούδι.
Σίγουρα the_return δεν μετράω "το βεληνεκές ενός ποιητή ή συγγραφέα (ή και τα δυο μαζί) σε πληθυσμιακό αντίκρυσμα".
Αυτή ειναι η λογική των best sellers. Αλλά και το αντίστροφο είναι λάθος (κάτι πολύ δημοφιλές δεν μπορεί να είναι καλό). Κι Μπαλζακ κι ο Ντοστογιέφσκη ήταν μπεστελλεράδες.
Ο Καββαδίας δεν γίνεται καλύτερος επειδή τον ξέρουν ένα εκατομμύριο Έλληνες (ενώ τον σημαντικό Νίκο Καρούζο τον ξέρουν... 5000;).
Αλλά είναι ευχάριστο όταν ένας ήδη καλός ποιητής ακούγεται και διαβάζεται από πολλούς.
Ναι, να φύγετε.
Τι πλήξη.
μου αρέσει η λέττα καρουζέλ: επειδή σκέφτηκε στα ελληνικά! (και τα βιβλία του δήμου άρχισα να τα ψωνίζω επειδή τα βρήκα κατ' αρχήν αναγνώσιμα).
Δημοσίευση σχολίου