Για το σχόλιο αυτό ευθύνεται ο Μαύρος Γάτος (δείτε το τελευταίο μου comment στο χθεσινό Post).
Ταυτόχρονα είναι μία έμμεση απάντηση σε όσους μου ζητάνε να σχολιάζω συχνά τη επικαιρότητα.
Αν ήταν να το κάνω αυτό, θα έπαιρνα μία στήλη σε εφημερίδα (π. χ. θα έμενα στο «Έθνος» - την μόνη εφημερίδα που δεν με οδήγησε σε παραίτηση) και θα έβγαζα και ένα καλό μεροκάματο.
Βαριέμαι τη επικαιρότητα. Είναι τόσο ρηχή και τόσο βραχύβια.
Με ένα συνειρμό, ο Μαύρος Γάτος μου άνοιξε την πόρτα της «Χώρας των Θαυμάτων».
Welcome to Wonderland, Ladies and Gentlemen!
Από όλα τα βιβλία που έχω διαβάσει, αυτό στο οποίο έχω επιστρέψει άπειρες φορές είναι η «Η Αλίκη στην Χώρα των Θαυμάτων». Η ποίηση, το χιούμορ, η παρωδία, τα ανώτερα μαθηματικά, η σουρεαλιστική συνοχή μιας άλλης πραγματικότητας, με γοητεύουν όσες φορές κι αν το ξαναδιαβάσω. Σελίδες ολόκληρες τις θυμάμαι απέξω. Όντα που πρωτοσυνάντησα εκεί (Ο Γάτος του Cheshire, o Τρελός Καπελάς, η Βασίλισσα) με συνοδεύουν καθημερινά. Βλέπω κάτι που με αγανακτεί και φωνάζω μέσα μου σαν την Βασίλισσα: Off with his head! Ή με πιάνει το παράπονο και μουρμουρίζω σαν τον Τρελό Kαπελά: «I’m a poor man, your Majesty…».
Ήμουν τυχερός που έμαθα νωρίς Αγγλικά και μπόρεσα από την αρχή να την διαβάσω στο πρωτότυπο. Καμία μετάφραση (ακόμα και η καλύτερη, της φίλης μου Παυλίνας Παμπούδη) δεν μπορεί να αποδώσει το πολυεπίπεδο κείμενο του Lewis Carroll. Που ονομαζόταν The Rev. Charles Lutwidge Dodgson ήταν μαθηματικός, παπάς (διάκονος – τραύλιζε και δεν μπόρεσε να ανέβει) φωτογράφος, καθηγητής στην Οξφόρδη και ο ιδιοφυέστερος Άγγλος μετά τον Σαίκσπηρ.
Αλλά το θέμα μου δεν είναι ο Carroll. Ούτε καν η Αλίκη. Είναι η Χώρα των Θαυμάτων. Έτσι αποκαλώ εκείνο τον χώρο που μας ανοίγεται όταν βυθιζόμαστε (κυριολεκτικά) σε ένα ωραίο βιβλίο. Θυμάμαι ακόμα, σαν να ήταν τώρα, τα βιβλία που παιδί με προωτοέφεραν σε αυτή τη χώρα. Φυσικά του Ιούλιου Βερν (πιο αγαπημένα: «ο Δεκαπενταετής Πλοίαρχος» και οι «20.000 λεύγες υπό την θάλασσα»). Αλλά και το «Νησί των Θησαυρών» του Robert Louis Stevenson, ο Ιβανόης του Walter Scott...
Ε, λοιπόν, η Αλίκη έχει αφήσει ανοιχτή αυτή την πόρτα σε όλη μου την ζωή. Δεν έχω παρά να ανοίξω το βιβλίο (θα έχω πάνω από 10 εκδόσεις του) ή και απλά να θυμηθώ μία σκηνή, για να περάσω Απέναντι.
Οι εικονογραφήσεις είναι του Sir John Tenniel, από την πρώτη έκδοση. Η φωτογραφία της Αλίκης είναι του ίδιου του Lewis Carrol
80 σχόλια:
Απίθανη η φωτογραφία του Καρολ. Απίθανη!!! Πρώτη φορά τη βλέπω.
One pill makes you larger and one pill makes you small
And the ones that mother gives you, won’t do anything at all
Go ask Alice, when she’s ten feet tall….
Απίθανο όλο το βιβλίο και βέβαια μόνο απο το πρωτότυπο.... Διαβάζεται σε πολλά επίπεδα και επηρέασε τους πάντες. Αυτό είναι και το μεγάλο του προσόν.
Οι παραπάνω στίχοι απο το White Rabbit των Jefferson Airplane
Α! Και όποιος νομίζει ότι είναι παιδικό παραμύθι, πλανάται πλάνην οικτράν!
Μια πόρτα είναι.....
...μεσηλαμπράκι, και τα γλιστερά τα τόβια
στριφογυρνούσαν στο γουμπί
χόρευαν και γελούσαν, τα μπορογκόβια
και παίζανε μ'ένα κουμπί...
...Twas Brillig, and the Mimsy Toves
Did Gyre & Gimble in the Wabe.
All mimsy were the borogoves
And the mome raths outgrabe...
Σ;)))
Τρέχω να το βρω να το ξαναδιαβάσω. Θυμάμαι, παιδί σε μια απλή έκδοση, με είχε κυριολεκτικά συναρπάσει. Καιρός να αισθανθώ το ίδιο.
dormammu, συμφωνώ, το συγκεκριμένο έργο τέχνης είναι μια πόρτα στα μεγαλύτερα βάθη της φαντασίας.
Και μια και ανέφερε ο Ν.Δ. (γαμώτο, θυμίζει τη Νέα Δημοκρατία αυτό!) ορισμένες χαρακτηριστικές εκφράσεις του βιβλίου, μου ήρθε στο μυαλό ένα από τα πλέον αγαπημένα τραγούδια, το White Rabbit, των Jefferson Airplane. Σας παραθέτω εδώ τους στίχους:
One pill makes you larger
And one pill makes you small
And the ones that mother gives you
Don't do anything at all
Go ask Alice
When she's ten feet tall
And if you go chasing rabbits
And you know you're going to fall
Tell'em a hookah smoking caterpillar
Has given you the call
Call Alice
When she was just small
When men on the chessboard
get up and tell you where to go
And you've just had some kind of mushroom
And your mind is moving low
Go ask Alice
I think she'll know
When logic and proportion
Have fallen sloppy dead
And the White Knight is talking backwards
And the Red Queen's off with her head
Remember what the doormouse said:
"Feed your Head
Feed your Head!"
dormammu, διάβασα το δεύτερο σχόλιό σου, αλλά όχι το πρώτο... Ενθουσιάστηκα κι έσπευσα να σας στείλω τους στίχους.
Με πρόλαβες, ζητάω συγγνώμη από τους υπόλοιπους για την επανάληψη!!!
:)
@Avellaneda: Δεν ήταν παιδεραστής - πλατωνικός παιδόφιλος (μόνο για κοριτσάκια). (Έγραψε: "αγαπώ όλα τα μικρά παιδιά εκτός από τα αγοράκια").
"Από την στιγμή που κάθε συγκεκριμένος σωματικός στόχος αποκλειόταν η όλη επιχείρηση μετατίθεται στο επίπεδο της γλώσσας." πρόλογος του Jean Gattegno στην εξαίρετη έκδοση της Άγρας: "Γράμματα στα κοριτσάκια και φωτογραφίες". Περιέχει και δοκίμιο του Brassai για τον L. C. ως φωτογράφο. Η μετάφραση είναι της ποιήτριας Τζένης Μαστοράκη
Έχω όλη του την αλληλογραφία, τρεις βιογραφίες και φυσικά τα Άπαντά του. Από πουθενά δεν προκύπτει κάτι πέρα από αθώα (;) φιλάκια με την άδεια των γονέων...
Οι περιπέτειες του Τομ Σόγιερ και του Χάκλμπερι Φιν! Αυτά τα δυο βιβλία είναι πάντα δίπλα στο κρεβάτι μου. Χαίρετε.
avelaneda δεν καταλαβαίνω το σχόλιο σας...τι θα πει απενεχοποιεί...τεσπα δε ξερω.
Πάντως κι ο Λιούις ο άλλος φοβερος αγγλος παραμυθας είχε φήμη για σεξουαλικές διαστροφές σαδιστικού τύπου.
Είναι πολύ ενδιαφέρον γιατί σε κάθε περίπτωση μιλάμε για πολύ τολμηρά παραμύθια. Τολμηρά με την έννοια ότι δεν είναι στεγνά ηθικοπλαστικά. Το αντίθετο. Έχουν ποιητικότητα και προσωπικά τα βρίσκω ανατρεπτικά, προκλητικά. Είναι ενδιαφέρον ότι η λογοκρισία τους έρχεται καμμιά φορά από την πίσω πόρτα μέσω αρνητικών σχολίων για τους συγγραφείς τους.
Exw tin upopsia, oti gia tous perissoterous ap' osous mas den to exoume diabasei, einai pleon arga. Dustuxws...
dormammu: ότι κάνει για παιδιά περισσεύει για μεγάλους. Είναι πιο δύσκολο να γράψεις για παιδιά.
Κανένα καλό "παιδικό" βιβλίο δεν είναι απλά παιδικό.
Τι να θυμηθώ; Τον Μικρό Πρίγκηπα, ή τα παραμύθια του Άντερσεν; Το Χριστουγεννιάτικο Παραμύθι του Nτίκενς, τα βιβλία του Κίπλινγκ, τα παραμύθια του Όσκαρ Ουάιλντ - και τέλος τον Ιούλιο Βερν που χρειάστηκαν εκατό χρόνια για να αναγνωρίσουν ότι δεν ήταν παιδικός αλλά μεγάλος συγγραφέας;
Ναι, σωστά, Πιτσιρίκο - τα είχα στην λίστα. Μαρκ Τουαίν! Ιδιαίτερα ο Χωκ Φιν.
Και δύο υπέροχα βιλία που ξαναδιάβασα μεγάλος - δεν ξέρω αν έχουν μεταφραστεί στα ελληνικά:
Kenneth Grahame: The Wind in the Willows
Frances Hodgson Burnett: The Secret Garden
Φυσικά και όλος ο R. L. Stevenson
Ποιος θα ήθελα να είμαι; Το είπαμε ήδη αυτό - ο Πλοίαρχος Κανείς ή Capitaine Nemo
εγώ είμαι και θα μαι ο Πινόκιο.
Όλοι οι μεγάλοι παραμυθάδες κατηγορήθηκαν ότι τα βιβλία τους ήταν παραλογοτεχνία. Το ίδιο έπαθε και ο Κάρολ και ο Βέρν και ο Τόλκιεν και ο Ντάνσανι και η Ούρσουλα ΛεΓκεν την οποία κατάκλεψε η J.K. Rowling με τον Χάρυ Πόττερ (έχει διαβάσει κανείς την τριλογία της Γαιοθάλασσας?). Οι «σοβαροί» συγγραφείς θεωρούσαν ότι πρόκειται για ιστορίες για «παιδάκια».
Whenever you dream, you’re holding the Key. It opens the door and lets you be free….
Μπράβο σε όλους όσους, μας άνοιξαν κάποτε πόρτες με τα γραπτά ή την μουσική τους…και μπράβο σε όσους ταξιδιώτες στην θάλασσα της ζωής κατάφεραν να τις κρατήσουν ανοιχτές και να μη χάσουν το κλειδί, έστω κι αν μεγάλωσαν….
@Ν.Δ: απ’ όσο ξέρω, το The Wind in the Willows δεν έχει μεταφραστεί στα ελληνικά, ακόμα. Τολμείστε! (και βέβαια συμφωνώ ότι είναι πολύ δυσκολότερο να γράψει κανείς παιδικά βιβλία)
Δεν έτυχε να το διαβάσω το αυτό το βιβλίο όμως σίγουρα τα καλά παιδικά βιβλία δεν είναι μόνο για παιδιά.
Υπάρχει π.χ. η Φρουτοπία του Τριβιζά, που είναι απολαυστική σε όλες τις εκδοχές της, είτε σαν βιβλίο, είτε σαν τηλεοπτική σειρά, είτε σαν θεατρική παράσταση, και πιστεύω ότι αν είμασταν Αμερική θα είχε γίνει και ταινία.
antonis, Tassos Papadakis, Draminos - ποτέ δεν είναι αργά για την Αλίκη! Στα εβδομήντα την διαβάζω και με τυλίγει η ίδια μαγεία...
Μαύρος Γάτος said...
Έχει διαβάσει κανείς από εσάς το χειρόγραφο Voynich; Πώς; Όχι
Μαύρε Γάτο άσε τα διαφημιστικά μηνύματα!
OK δεκτόν το πέναλτυ αλλά όχι το γκολ
Δεν εχω διαβασει το "'Αλικη...Παω τωρα να το αγορασω.Το κριμα στο λαιμο σαs αν δεν μαρεσει.Το παραμυθι τηs αλεπουs σε μεταφραση του γκαιτε μου αρεσε..
Δεν το έχω διαβάσει - είναι αυτό το αυθεντικό κείμενο στα αγγλικά;
http://www.cs.cmu.edu/People/rgs/alice-ftitle.html
Δεν είναι ανάγκη σε κάθε βιβλίο να ψάχνουμε για νοήματα,μπορούμε απλά να αφηνόμαστε στη μαγεία του.Ωστόσο αυτο το βιβλιο μου μαθαίνει πράγματα κάθε φορά που το ξαναδιαβάζω.....το μεγαλείο του Καρολ είναι η φαντασία,δύσκολο πράγμα η φαντασία,πρυποθέτει ψυχική ελευθερία
Προσυπογράφω για τον μικρό πρίγκιπα και τα παραμύθια του οσκαρ ουάιλντ.Όταν είχα διαβάσει το << το αηδόνι και το τριαντάφυλλο >> είχα μείνει άναυδος.Ρεαλιστικό,χωρις ψευτορομαντισμους,διδάσκει τον πραγματικο έρωτα.
Για όποιον ενδιαφέρεται υπαρχει δψρεαν στο internet όπως και η << αλίκη >>
takis vasilopoulos μου λεσ σε παρακαλω που υπαρχουν στο ιντερνετ.
belle μερικοί από μας τους γραφιάδες καταφέρνουμε να περνάμε Απέναντι με δικά μας μέσα - και να παρασύρουμε και άλλους μαζί, τους αναγνώστες μας.
Αλλά δεν παύουμε και να διαβάζουμε (καθόλου δουλοπρεπώς, κύριε Πεσσόα).
Το ένα δεν αποκλείει το άλλο - όπως η συνουσία δεν αποκλείει τον αυνανισμό. (Και δεν θέλω πουριτανισμούς: ένας καλλιτεχνικός αυνανισμός αξίζει όσο μία καλή συνουσία).
Yannis H
ναι, αυτό είναι το κείμενο
Δεν έχω διαβάσει ΚΑΝΕΝΑ παιδικό παραμύθι/βιβλίο... το πρώτο εξωσχολικό μου βιβλίο ήταν το Αναμνήσεις από το σπίτι των πεθαμένων, Φ. Ντοστογιέφσκι, το οποίο ανέφερα και ως αγαπημένο μου βιβλίο στη σχετική έκθεση του σχολείου... με τα γνωστά επακόλουθα (αυτό το κοριτσάκι πρέπει να έχει πρόβλημα :Ρ)
Πάντως ποτέ δεν είναι αργά, θα τα διαβάσω μαζί με τη βαφτιστήρα μου τα παιδικά βιβλία :)
Δεν ξέρω αν έχετε δοκιμάσει να "ακούσετε" βιβλία (σε audio book format). Είναι τελείως διαφορετική αίσθηση, ειδικά όταν ο αναγνώστης είναι καλός.. ξεφεύγεις (βέβαια προϋποθέτει καλή γνώση της ξένης γλώσσας). Α και είναι ότι πρέπει για νανούρισμα..
Στην αγορά (και συνεπώς και στο Internet) κυκλοφορούν πολλά τέτοια, το Alice υπάρχει για ελεύθερο κατέβασμα εδώ,
μόνο που η ποιότητα της ανάγνωσης δεν είναι και πολύ καλή επειδή είναι εθελοντική δουλειά (i.e. μη-επαγγελματίας αναγνώστης).
Αγαπητέ κ. Δήμου,
με χαρά ανακάλυψα (μόλις) σήμερα το blog σας. Θα σας διαβάζω λοιπόν από ακόμη ένα βήμα! Και θα χαίρομαι που υπάρχουν εβδομηντάρηδες που παραμένουν νέοι και ανήσυχοι, τη στιγμή που μπόλικοι τριαντάρηδες τα έχουν ήδη "τινάξει"!
Επί του θέματος, μπορείτε να μου προτείνετε μια καλή ελληνική έκδοση της Αλίκης; Και μια καλή αγγλική; (Τα αγγλικά μου είναι μια χαρά).
@γιάννης βλιώρας
H καλύτερη ελληνική μετάφραση είναι της Παυλίνας Παμπούδη. Αλλά αν τα Αγγλικά σας είναι καλά - πηγαίνετε κατ΄ευθείαν στο πρωτότυπο.
Audio Books: στην σειρά του BBC έχουν κυκλοφορήσει και οι δύο Αλίκες διαβασμένες από τον ηθοποιό και θεατρικό συγγραφέα Alan Bennett. Τις έχω σε κασέτες και καλά που μου το θυμίσατε να τις ψηφιoποιήσω και να τις κάνω MP3 για το iPod.
Προς resident:
Aν πάς στην wikipedia και ψάξεις για το βιβλιο θα σου βγάλει διευθυνσεις οπου υπάρχει όλο το κείμενο και υπέροχες φωτογραφιες
takis vasilopoylos.thanks
to na exeis mia eikona mesa se ena vivlio kamia fora periorizei ti fantasia sou, sti sugkekrimeni periptwsi se afini na deis to vivlio mesa apo ta matia tou dimiourgou
harry said...
Αλλοι νιωθουν " παιδια στη καρδια "
Επαναλαμβάνω ότι το βιβλίο ΔΕΝ είναι μόνο για παιδιά - θα έλεγα μάλιστα ότι ένα παιδί, που θα το δει σαν παραμύθι, θα χάσει το 80% της αξίας του. Το χιούμορ, η παρωδία, η σουρεαλιστική φαντασία, (nonsense) και οι μεταφυσικές προεκτάσεις αποκαλύπτονται μόνο σε ώριμους αναγνώστες. Και μάλιστα σε "επαρκείς" αναγνώστες, γιατί δεν είναι καθόλου εύκολο βιβλίο. Έχουν γραφτεί τόμοι με σχόλια και αναλύσεις για κάθε φράση.
Το δεύτερο μέρος "Η Αλίκη μέσα από τον καθρέφτη" είναι, εκτός από αφήγημα, ένα ματς σκακιού και ένα μεγάλο μαθηματικό puzzle που χρειάζεται πολλές γνώσεις...
Μιας και μιλάμε για παραμύθι να θυμήσω το δοκίμιο του οικοδεσπότη << για το παραμύθι >> ...Αχ,ναι << πόσο παραμυθία και παρηγοριά είναι το παραμύθι >>.......
Επίσης να θυμίσω το άλλο κειμενο του που έχει στοιχεία παραμυθιού..το<< μύθος >> ή << ένα παραμύθι για την ποίηση >> .Ο Νίκος Δήμου με αφορμή το << μονόγραμμα >> έχει φτιάξει ένα παραμυθι πολύ τρυφερο και ανθρώπινο.
Ν.Δ περιμένουμε και άλλα παραμύθια απο εσας.....δοκιμάστε και σε αυτό το είδος.
προς συνομιλητες
Θα επιμείνω για το αηδόνι και το τριαντάφυλλο,είναι υπέροχο,μικρό ( 5 σελίδες ) ,και δεν χρειάζεται πολλά αγγλικα για να το διαβάσετε.Αν πάτε στο google και γράψετε << the nightingale and the rose + oscar wilde +full text >> θα το βρείτε.
Τι να πρωτοπεί κανείς γι'αυτό το βιβλίο;
Αντί για θαυμαστικά λόγια, θα έλεγα πως αν μετέφραζα το έργο σε ...σκακιστικό άνοιγμα,
θα μου ερχόταν στο μυαλό αυτόματα η βαριάντα του Morphy στην "Ισπανική Παρτίδα". Απρόβλεπτη,χαοτική, γοητευτική, κόσμοι μέσα σε κόσμους όπως και το εν λόγω έργο.
"Κάθε ιστορία που διαβάζουμε σ' ένα βιβλίο, είναι σαν να ζούμε και μια άλλη ζωή" είπε ο Ουμπέρτο Έκο, και πιστεύω ότι τις περισσότερες φορές συμβαίνει αυτό.
sokolatina
θα το σκεφθώ - ίσως στα 80 να χρειάζουμαι special stimulation...
Προς το παρόν είμαι με την Αλίκη...
τα σκίζω τα βιβλία μου. δεν μπορώ να στέκομαι στο συγγραφέα και τι θέλει να ισχυριστεί. τρώει η σελίς ένα χρουπ κι ένα χρατς κι όξω από την πόρτα. σαν την αγάπη δεν είναι τίποτα, αφού αγάπη είναι να αφιερώνεσαι. αμαρτία αναμάρτητη να σου χαρίσω βιβλίο για να με γαλουχήσεις, ενώ τα φιλιά και η αιματοποσία που σέρνει τα σωθικά προς το εξάσφαιρο, κισμέτ. τι να διαβάσεις, μωρό, άμα με έχεις επί των πολυφώτων να κωδωνοκρούω επιληψίες. κι αυτοί που διάβασαν, πέρα από την έκτρωση του αυνανισμού, τι δωσιλόγησαν ο κόσμος είναι του Θεού.
Η Αλίκη ποτέ δε με συγκίνησε ως μικρό παιδί - ίσως όντως να απευθύνεται σε …μεγαλύτερα. Πάντως το σημερινό post μου έδωσε το ερέθισμα να ξαναδιαβάσω το πλούσιο σε νοήματα και αλληγορίες "παραμυθάκι" (στο πρωτότυπο φυσικά αυτή τη φορά). Μπορεί και να την ακούσω κι όλας - κατέβασα το κείμενο και κάποια audio books. Ας της δώσω λοιπόν μια ευκαιρία ακόμα ;)
Πέρα πάντως από τα κλασικά παραμύθια (κείμενο με καθόλου ή λίγες εικόνες) υπάρχουν και τα κόμικς ("η μοναξιά του Charlie" γαρ, Ν.Δ.), όπως και πριν από την ανακάλυψη της γραφής υπήρχαν οι παραμυθάδες. Εμείς ζήσαμε και άλλες μορφές αφήγησης: τις κασέτες (νυν audio books) και τις κινηματογραφικές ταινίες (και τα DVD φυσικά). Μήπως αύριο τα παιδιά θα βυθίζονται σε αυτή τη "Χώρα των Θαυμάτων" των παραμυθιών μέσα από μια Virtual Reality εμπειρία; Και τι θα μπορούσε να σημαίνει κάτι τέτοιο για τον ψυχικό τους κόσμο; Λιγότερη φαντασία, περισσότερα ερεθίσματα, ακόμα μεγαλύτερη σύγχυση του φανταστικού με το πραγματικό, όλα αυτά μαζί ή και κάτι άλλο; Πριν απαντήσετε (αν μπει κανείς στον κόπο), σκεφτείτε πώς θα αντιμετώπιζαν οι πρωτόγονοι παραμυθάδες τα βιβλία (αν θα μπορούσαν φυσικά να τα συλλάβουν). Για να μην πω για τα κόμικς, τα audio books και τις ταινίες.
Αγαπημένος μου συγγραφέας (σε βαθμό λατρείας) ήταν και παραμένει ο Ιούλιος Βερν (πρέπει να έχω διαβάσει όλα τα βιβλία του - πολλά πάνω από 10 φορές). Ίσως είναι και ο μοναδικός λόγος για να μπω κάποτε στον κόπο να μάθω γαλλικά…
Ο... πανγαμάτωρ χρόνος δε μου επιτρέπει παρά μια μικρή συνεισφορά. Για όσους δεν το γνωρίζουν πολλά σημαντικά κείμενα κάθε μορφής και μεγέθους (και ολόκληρα βιβλία) βρίσκονται δωρεάν στο ιντερνετ, με την επιμέλεια του Project Gutenberg (ήμουν συνδρομητής για χρόνια αν και όχι πια). Μιλάμε για χιλιάδες κείμενα και είναι πολύ προσεγμένα - σπάνια βρίσκει κανείς λάθη ή παραλείψεις κι αυτά διορθώνονται σε επόμενες εκδόσεις.
Για παράδειγμα, από Λουις Καρολ έχει (αγγλικά):
Alice's Adventures in Wonderland
The Game of Logic
The Hunting of the Snark
Phantasmagoria and Other Poems
Sylvie and Bruno
Through the Looking-Glass
Project Gutenberg Catalog
Υπάρχουν κι άλλες παρόμοιες προσπάθειες, νομίζω όμως οτι αυτή είναι η πιο προσεγμένη και... παραγωγική (μέχρι πριν 5 χρόνια τουλάχιστον). Ο παράδεισος του αναγνώστη.
**
Αγαπητέ Νίκο Δήμου, αν πρόκειται να δώσεις ελεύθερα προς ανάγνωση (δωρεάν) κάποια κείμενα, ίσως πρέπει να επικοινωνήσεις μαζί τους - όλες οι γλώσσες γίνονται δεκτές, από όσο θυμάμαι.
alombar42
Αγαπητέ Νίκο Δήμου, αν πρόκειται να δώσεις ελεύθερα προς ανάγνωση (δωρεάν) κάποια κείμενα, ίσως πρέπει να επικοινωνήσεις μαζί τους - όλες οι γλώσσες γίνονται δεκτές, από όσο θυμάμαι.
Μα τα κείμενά μου είναι ήδη ελεύθερα στο site. Δεν νομίζω πως ενδιαφέρουν το Gutenberg - I am a small fish. Πάντως κι εγώ το παρακολουθώ από την αρχή του και συχνά με έχει σώσει όταν έψαχνα κάτι σπάνιο...
@belle
Σέβομαι την άποψή σου, αλλά φρονώ ότι η παιδική μου ζωή θα ήταν λειψή χωρίς τον Ντίσνει και τα κόμικς - και σε πληροφορώ ότι ρουφούσα τα παραδοσιακά βιβλία σα σφουγγάρι κι η φαντασία μου οργίαζε ;)
Πιστεύω πως όλοι οι τρόποι αφήγησης έχουν κάτι να προσφέρουν. Από την αφήγηση της γιαγιάς στο τζάκι μέχρι τα κινούμενα σχέδια ή και πιο πέρα ακόμα. Μπορεί κανείς να πει ότι και τα βιβλία με τη λεπτομερή περιγραφή τους "σκότωσαν" την αίσθηση της ζωντάνιας που πήγαζε από την αφήγηση των "παραμυθάδων". Προφανώς είχαν κι αυτά κάτι "άλλο" να προσφέρουν ;)
Παράφραση του "αφορισμού" σου:
(Τα βιβλία) "είναι ο πιο εύκολος και ανώδυνος τρόπος ηδονής. Ξεφύλλισμα και στα γρήγορα σαν τα ξυραφάκια και τους αναπτήρες μπικ." ;)
Τελικά, ας πούμε ότι η γραφή είναι ενεργητική μορφή συνουσίας και το διάβασμα παθητική. Να μια φορά που δεν χρειάζεται να επιλέξει κανείς φύλο. Γράφεις ένα γράμμα σε ένα φίλο (ακόμα κι αυτό)... ενεργητική μορφή – το διαβάζει ο άλλος (ή η άλλη)... παθητική.
Βέβαια, όταν πρόκειται για βιβλία, είναι διαφορετικό: οι παθητικοί εραστές είναι περισσότεροι από τους ενεργητικούς (με εξαίρεση την Ελλάδα, βέβαια). Ε, τι να κάνουμε; Ακολουθούμε τον Χριστόδουλο, που μίλησε για ‘ανδροπρεπείς Έλληνες’. Ακόμα και στα βιβλία λοιπόν... ανδράκλες.
Να το πάμε παραπέρα; Όπως ο ΝΔ μίλησε για χαμάλη άντρα στον έρωτα (το ξύρισμα) έτσι και ο Πάουντ μίλησε για τη σκλαβιά του γραφιά. Αχ, πολλές φορές σκέφτηκα τη γλύκα στο να ξαπλώνεις και απλά να το απολαμβάνεις!
Οι κάμψεις της πένας λοιπόν... (Ή των δαχτύλων, στο πληκτρολόγιο.) Εις αναζήτηση του οργασμού (του γραφιά ή των αναγνωστών; Για ποιόν γράφει ο κάθε γραφιάς;)
Αλλά και εδώ μέσα... όλοι γράφουμε, όλοι διαβάζουμε. Εναλλασσόμαστε, τι είμαστε; Κλείνω, γιατί θα μου βγει το comment ακατάλληλο αν σκεφτώ και τη θέση του οικοδεσπότη :)
@Nikos Dimou
Ας είναι και "σπάνια" - συ είπας :)
Από όσο θυμάμαι, έχουν κάποια διαδικασία για την εγγύηση της έννοιας "ελεύθερο", γι' αυτό χρειάζεται η επικοινωνία - αλλιώς παίρνουν μόνο όσα έχει λήξει κάθε πιθανότητα copyright.
@ndimou
"...ένα ματς σκακιού και ένα μεγάλο μαθηματικό puzzle..."
Χμμμ, αρκούντως προκλητικό μού ακούγεται αυτό, ως μαθηματικός που είμαι. Ένας επιπλέον λόγος για να σπεύσω να το αποκτήσω!
Ευχαριστώ για την πρόταση της ελληνικής μετάφρασης.
@harry
Αν και είμαι <40 (>30 πάντως :-)), επίτρεψέ μου να παρατηρήσω πως άλλο πράμα ο παλιμπαιδισμός και άλλο η ζωντάνια, ο μη-εφησυχασμός, η επαφή με τα συναισθήματά μας. Αντιλαμβάνομαι βέβαια πως τα προβλήματα με τα χρόνια συσσωρεύονται, και ίσως να μιλάω από την "ευκολία" της εργένικης (προς το παρόν) ζωής μου - ωστόσο νομίζω πως πολλές φορές εμείς οι ίδιοι κρεμάμε τα βαρίδια στο ψυχικό μας φορτίο. Στο χέρι μας είναι αντί για βαρίδια
να τού βάλουμε μπαλόνια. Μπορεί να κάνω και λάθος... Ούτως ή άλλως αυτή είναι μια τεράστια συζήτηση... Φιλικούς χαιρετισμούς.
@belle
Καταρχάς διαφωνώ. Δεν έχει σημασία το π ώ ς περνάς Απέναντι. Σημασία έχει να π ε ρ ν ά ς. Διαβάζοντας ή
γράφοντας, περπατώντας, παρατηρώντας τα παιδιά ή τα λουλούδια, ακούγοντας ένα τραγούδι, κάνοντας τούμπες ή
sex, τρώγοντας ή λύνοντας εξισώσεις, ό,τιδήποτε. Για μένα, ένα εμπνευστικό ζουμερό τραγούδι (εστιάζω εκεί γιατί η μουσική είναι η αγαπημένη μου τέχνη) μ π ο ρ ε ί να είναι ισάξιο με ένα υπέροχο τοπίο, την άδολη κουβέντα ενός παιδιού ή το βλέμμα μιας ωραίας. Ο ακροατής, αναγνώστης ή θεατής ενός έργου τέχνης είναι συν-δημιουργός. Η
προσωπική του ποιότητα και ματιά είναι που φωτίζει το σκηνικό. Όσο δημιουργικό είναι να κάνεις όμορφη την καθημερινότητά σου με τη συμπεριφορά σου απέναντι στους γύρω σου και τον εαυτό σου, άλλο τόσο είναι να δώσεις μια δικιά σου διάσταση σε ένα βιβλίο ή μια μουσική.
Αυτό που υποννοείς, φαντάζομαι, είναι να μην μ έ ν ε ι κανείς στα βιβλία ή στις μουσικές. Συμφωνώ. Η ζωή είναι πολύ πλούσια η ρημάδα σε εμπειρίες και ηδονές, για να κολλάμε σε ένα είδος έκφρασης. Αυτό όμως, κατά τη γνώμη μου, δεν υποβιβάζει καθόλου την αξία της γραφής ή της ανάγνωσης, της ακρόασης ή της σύνθεσης. Η ουσία της "συνουσίας" που λες, είναι αυτό το "συν". Και το "συν" μπορεί να υπάρξει σε όλα τα πεδία, αν το θέλουμε.
Τέλος, ενώ δεν διαφωνώ πως πρέπει κανείς τα βιβλία του "να τα μελετήσει φράση-φράση, να μπει στην ουσία τους", όπως λες, από την άλλη ο λάτρης, ο εραστής των βιβλίων ή των μουσικών δεν μπορεί να μείνει στα λίγα. Θέλει όλο και περισσότερα. Διότι δεν αναζητά σε αυτά μ ό ν ο την αλήθεια, αλλά και την ηδονή - κατά τον ίδιο (ή έστω: παραπλήσιο)
τρόπο που αναζητά την ηδονή π.χ. στις πολυάριθμες και διαφορετικές ερωτικές συντρόφους...
belle:
Εδώ στο διαδίκτυο τι γοητεία υπάρχει; Δεν είναι ρητορική η ερώτηση. Πραγματικά ρωτάω.
Η γοητεία της περιπέτειας. (Το σερφάριμα). Η γοητεία της αναζήτησης (τα ψαχτήρια). Η γοητεία της ανεύρεσης - και, πόσο συχνά, της έκπληξης. Η γοητεία του blog στο οποίο συμμετέχεις...
Μα είσαι στα καλά σου Belle; Ο Mallarmé είπε ότι "ο κόσμος φτιάχτηκε για να καταλήξει σε ένα βιβλίο."
Ε, αυτό το βιβλίο είναι το Διαδίκτυο - το μεγαλύτερο βιβλίο που χωράει όλα τα άλλα...
Εγώ ένα έχω να πω: Έχετε δεν έχετε, όλο στο σεξ την γυρίζετε την κουβέντα.
Σ;)))))
Kentri wrote:
"Αν ο κόσμος παρουσιάζεται στην εμπειρία μας ως αρχιτεκτόνημα της αιτιότητας, ως αποτέλεσμα ενός λογικού σχεδίου, στη λειτουργία του οποίου ανάγονται τα πάντα, τι πετυχαίνουμε άραγε αποσπώντας τον απ' τη βεβαιότητα αυτής της δομής;
Παραδίδοντάς τον στην Τύχη, ή μάλλον στη Συγχρονικότητα, πού ακριβώς τον εγκαθιστούμε;
Εκείνο που κάνουμε, στην ουσία, είναι να τον αντιστρέφουμε."
Εδώ διαφωνώ μέρμηγκα.
Δέν είναι ο κόσμος που αναποδογυρίζει, αλλά εμείς.
Κρεμιόμαστε ανάποδα να τον δούμε.Μετά κλείνουμε και το ένα μάτι,το ανοίγουμε ξανά,σηκωνόμαστε και πάλι κανονικά,κοιτάμε τον κόσμο, και μετα πλάγια και πάλι κλείνουμε το ένα μάτι,κλείνουμε και τα αυτιά...γαμημένη βαρύτητα,αναθεματισμένε απόηχε της δημιουργίας....και πάλι όρθιοι,από κάθε γωνία και με κάθε τρόπο,προσπαθώντας να χωρέσουμε όλους τους κόσμους σε έναν,αλλά μάταια.
Και όσο να σκάψεις στα υλικά,όσο και να πετάξεις στην αύρα τους,παντού κόσμο θα συναντάς και πουθενά ένα τίποτα,ένα άνοιγμα για να τον δείς.
Και έτσι αδύναμος και ταπεινωμένος κλείνεις τα μάτια σου.
Δέν κοιτάς πουθενά,δέν ακούς τίποτα,μέχρι που ........Σουίςςςςςς......χωρίς να το καταλάβεις περνάς απέναντι........
(που περνάς απέναντι,περιπλανώμενοι παραπλανημένοι,άτομαντ και ....μπελάθενα; ).
Άσπικ
η γραφή είναι ενεργητική μορφή συνουσίας και το διάβασμα παθητική... Kαι παιδεραστής....
Πράγμα που σχεδόν απενοχοποιεί, θα πει κανείς, την παιδοφιλία... Δεν ήταν παιδεραστής - πλατωνικός παιδόφιλος (μόνο για κοριτσάκια).... φήμη για σεξουαλικές διαστροφές σαδιστικού τύπου.... να πηδάω απο το παράθυρο... ενώ εγώ,ναύτης σε στάση προσοχής,... Τολμείστε! ...επαναλαμβάνουμε τις διαδικασίες εκείνες του ηδονοβλεψία που αναζητά την ηδονή κρυφοκοιτάζοντας άλλους...θυμίζει έφηβο που δεν εισπράττει ηδονή παρά μέσα από τον αυνανισμό, ...η συνουσία δεν αποκλείει τον αυνανισμό. ....vasika eimai tattooed girl, kai much piercing..Δεν συντρέχει λόγος αυνανισμού όταν έχεις την συνουσία ...μου έδωσε το ερέθισμα ...Ο... πανγαμάτωρ χρόνος.... περισσότερα ερεθίσματα αλλά λιγότερη φαντασία... κάνοντας τούμπες ή
sex, ....το βλέμμα μιας ωραίας. ... γαμημένη βαρύτητα... Οσο για τους πολλούς εραστές η μέθη δεν έχει να κάνει με τον "ηδονισμό....
Σ;)))
Σ;))) = μάλλον ηδονιστικό εμότικον καταπουφαίνεται τελικά να'ούμ
harry said: Πώς γινεται το βαριδι μπαλονι ? Εδω ειναι...το νοημα της ζωης & της ευτυχιας .
Φίλτατε harry μάλλον δεν διαβάσατε προσεκτικά τα προλεγόμενα.
`The question is,' said Humpty Dumpty, `which is to be master-that's all.'
Λυπάμαι αλλά κόβεστε. Ξαναπεράστε την επόμενη περίοδο... ΕΞΕΤΑΣΤΙΚΗ περίοδο είπα, βρε πονηροί... το Σεπτέμβρη, παρακαλώ.
Σ;)
@belle
το διαδίκτυο δεν έχει κόπο και η ηδονή που εισπράττεις είναι μικρή συγκριτικά με το βιβλίο που και για να γραφτεί αλλά και για να διαβαστεί και για να το διαλέξεις ακόμα θελει ΠΟΛΥ κόπο....
Εχμ, ρομαντικός εντάξει, αλλά μην υπερβάλλουμε κιόλας.
Τόσο το διαδίκτυο όσο και το βιβλίο είναι μέσα, όχι σκοποί.
Και τα δύο μπορούν να οδηγήσουν στο ίδιο αποτέλεσμα, το διαδίκτυο μάλιστα μπορεί να το κάνει μια σαφώς πληρέστερη εμπειρία (πολυμεσικό).
Επιπλέον, όταν κάθε βιβλίο θα αυτοαφηγείται, ή όντας πλήρως ψηφιακό και εύκαμπτο θα αποτελείται από δύο σελίδες μόνο, θα διαβάζουμε περισσότερα βιβλία.
Θα απλοποιηθεί και η συγγραφή τους: θα σκεπτόμαστε τις φράσεις, θα σκεπτόμαστε εντολές "σβήσε δυο λέξεις"...
Τότε θα γράψω κι εγώ το πρώτο μου βιβλίο :)
N. dimou wrote:
" Μα είσαι στα καλά σου Belle; Ο Mallarmé είπε ότι "ο κόσμος φτιάχτηκε για να καταλήξει σε ένα βιβλίο ."
Ε, αυτό το βιβλίο είναι το Διαδίκτυο - το μεγαλύτερο βιβλίο που χωράει όλα τα άλλα..."
Εδώ διαφωνώ κύριε Δήμου.
Το διαδίκτυο μπορεί να χωρέσει τα πάντα,όχι όμως και την σιωπή τους.
Για αυτό και δέν μπορεί να είναι βιβλίο.
Γιατί δέν έχει θάνατο.
aspic said: Το διαδίκτυο μπορεί να χωρέσει τα πάντα,όχι όμως και την σιωπή τους.
Για αυτό και δέν μπορεί να είναι βιβλίο.
Γιατί δέν έχει θάνατο.
(12:31)
πμ τόσο βαθιά νοήματα δεν τα πιάνει ούτε ο Ντεριντά. Μπράβο σου που καταλαβαίνεις (αν καταλαβαίνεις) τι λες. Χωρίς κακία και ειρωνία το λέω.
Συγχώρεσέ μου σε παρακαλώ το ύφος.
Αν ήμουν ποντίκι θα τα έγραφα για να "πιάσουμε" (μην μας ξεφύγουν) τα 100 πόστια... δεν είμαι όμως και τα γράφω γιατί είναι παρασκευόβραδο και κάθονμαι σαν τον $%^^*&%^ μέσα και παίζω το ... πληκτρολόγιό μου, ο Μαύρος ο Γάτος.
Χε, χε - Μαύρε Γάτε και Belle μάλλον εσείς το γυρνάτε στο sex μού φαίνεται... Αφού μόνο τα σεξόλογα φαίνεται να απομονώνετε! :-)
belle, όπως ίσως (δ ε ν) πρόσεξες λέω ακριβώς πως το θέμα δ ε ν είναι οι εναλλακτικές πηγές ηδονής. Αντιθέτως, η "ηδονή", η "αλήθεια" ή ό,τι τελοσπάντων αξίζει, κατοικούν στο καθετί. Ακόμα και στα βιβλία. Στο χέρι μας είναι να τα ανασύρουμε.
Φυσικά συμμερίζομαι πλήρως τον ενθουσιασμό του Ν.Δ. για το Διαδίκτυο... Και φυσικά το διαδίκτυο δεν έχει σβήσει ούτε στο ελάχιστο την αγάπη μου για το (τυπωμένο) βιβλίο...
δεν υπάρχουν άνθρωποι στο διαδίκτυο. δεν υπάρχουμε.
Belle:
"αδύναμοι ναι, ταπεινωμένοι όχι
κιόπου μας βγάλει..φίλε μου.. "
Με την ταπείνωση να είσαι ΤΙΠΟΤΑ,μάλλον θα δείς ΚΑΤΙ.
Αντιθέτως,με την αλλαζονία να είσαι ΚΑΤΙ,σίγουρα θα δείς το ΤΙΠΟΤΑ.
Aspic δεν είμαι τίποτα. Είμαι ένας Μαύρος κι ένας Γάτος, ίσον τουλάχιστον δύο. Δεν είμαι τίποτα. ΑΚΟΜΑ. Όταν γίνω τίποτα, δεν θα είμαι. Τώρα που ακόμα είμαι, δεν θα γίνω . ΑΚΟΜΑ.
Μαύρος γάτος:
" πμ τόσο βαθιά νοήματα δεν τα πιάνει ούτε ο Ντεριντά. Μπράβο σου που καταλαβαίνεις (αν καταλαβαίνεις) τι λες. Χωρίς κακία και ειρωνία το λέω.
Συγχώρεσέ μου σε παρακαλώ το ύφος.
Αν ήμουν ποντίκι θα τα έγραφα για να "πιάσουμε" (μην μας ξεφύγουν) τα 100 πόστια... δεν είμαι όμως και τα γράφω γιατί είναι παρασκευόβραδο και κάθονμαι σαν τον $%^^*&%^ μέσα και παίζω το ... πληκτρολόγιό μου, ο Μαύρος ο Γάτος. "
Τώρα εσύ μαυρόγατε,το ότι λες ότι δέν με ειρωνεύεσαι και μου λες κακία,ειναι σαν να λές πώς με ειρωνεύεσαι και μου λές κακία.
Όπως και να χει,πάρε ένα ακόμη παρασκευιάτικο:
Στο διαδίκτυο γράφουμε αυτό που ξέρουμε
ενώ στο βιβλίο ξέρουμε αυτό που δέν γράφουμε.
Και αλλοιώς:
Στο διαδίκτυο λέμε αλήθειες για να ανακαλύψουμε το ψέμμα μας
ενώ στο βιβλίο λέμε ψέμματα για να ανακαλύψουμε την αλήθεια μας.
(Εγώ πάντως το παιζω καλύτερα τα σάββατα)
aspic said: Το διαδίκτυο μπορεί να χωρέσει τα πάντα,όχι όμως και την σιωπή τους.
Για αυτό και δέν μπορεί να είναι βιβλίο.
Γιατί δέν έχει θάνατο.
Όσο θάνατο έχουν τα βιβλία, όση σιωπή έχει ο κόσμος - τόση έχει και το διαδίκτυο.
Γιατί είναι ο κλώνος του κόσμου μας - ο καθρέφτης μας ο πιο πιστός.
Περιέχει ό,τι γράψαμε, ό,τι σκεφτήκαμε, ό,τι ζωγραφίσαμε, ό,τι συνθέσαμε - και όλα δικτυωμένα μεταξύ τους - υπερκείμενα και links που παραπέμπουν το ένα στο άλλο ad infinitum.
Αυτή είναι η χάρη και η μοναδικότητα του Διαδικτύου: εν το παν...
Ο Γαλαξίας που κρατιέται στο άπειρο με την ελκτική δύναμη όλων των άστρων.
Μαύρος γάτος:
"Aspic δεν είμαι τίποτα. Είμαι ένας Μαύρος κι ένας Γάτος, ίσον τουλάχιστον δύο. Δεν είμαι τίποτα. ΑΚΟΜΑ. Όταν γίνω τίποτα, δεν θα είμαι. Τώρα που ακόμα είμαι, δεν θα γίνω . ΑΚΟΜΑ."
Δηλαδή για να απλοποιήσουμε τα πράγματα,είσαι ένας μαύρος και ένας γάτος,τρώει ο γάτος την ουρά του και μένεις σκέτος ΜΑΥΡΟΣ.
Georgia:
"Η τεχνική είναι σε άμεση σχέση με την ημέρα της εβδομάδας;"
Κάθε μέρα έχει την γλύκα της.
Και την πίκρα της επίσης.
Kurie Dimou, par'oti eseis molis mphkate sthn trith hlikia ki egw dianyw to 26o etos mou, me megalh mou ekplhksh diapistwsa oti ta biblia pou anoiksane mprosta sas tis portes ths Wonderland htan ta idia biblia pou magepsane ki emena otan hmoun paidi...15-20 xronia prin.
Poses fores taksidepsa se makrina nhsia, poses fores bre8hka anamesa stous ippotes ths Stroggylhs Trapezhs... ametrhtes fores.
Yperoxes anamnhseis!
Ειρωνεία γράφεται με "ει" Μαύρε Γάτε. Ήμουν κουρασμένος, κλείνουν τα μάτια μου. Ντροπή σου πονήρω παρδαλόγατΑ Γεωργία. Η τεχνική εςίναι μία. Aspic, όχι καμμία. Καμμία πίκρα & καμμία χολή. Peace. Love. Καληνύχτα σας.
Σ;)))))))
N.dimou:
"Όσο θάνατο έχουν τα βιβλία, όση σιωπή έχει ο κόσμος - τόση έχει και το διαδίκτυο.
Γιατί είναι ο κλώνος του κόσμου μας - ο καθρέφτης μας ο πιο πιστός.
Περιέχει ό,τι γράψαμε, ό,τι σκεφτήκαμε, ό,τι ζωγραφίσαμε, ό,τι συνθέσαμε - και όλα δικτυωμένα μεταξύ τους - υπερκείμενα και links που παραπέμπουν το ένα στο άλλο ad infinitum.
Αυτή είναι η χάρη και η μοναδικότητα του Διαδικτύου: εν το παν...
Ο Γαλαξίας που κρατιέται στο άπειρο με την ελκτική δύναμη όλων των άστρων. "
Κύριε Δήμου συμφωνώ με αυτά που λέτε,όντως εν το παν,άστρα που η ελκτική τους δύναμη κρατάει τον γαλαξία όπως λέτε και τον κόσμο όλο.
Και με τον καιρό ο κόσμος αυτός γίνεται όλο πιο σαφής,πιο αληθινός και πιο συγκεκριμένος και εμείς που γνωρίζουμε τον κόσμο, όλο πιο σαφείς,πιο αληθινοί και πιο συγκεκριμένοι γινόμαστε και εμείς.
Μέχρι που γινόμαστε ο κόσμος.
Αυτό προσπαθούμε και εδώ στο διαδίκτυο. Να γίνουμε οι άλλοι,το άλλο, ο κόσμος.
Μοιάζουμε,σάν άστρα,σάν φωτάκια που αναβοσβήνουν συνεχώς χωρίς νόημα,ανταποκρινόμενα απλώς το ένα στο άλλο.
Ελκτική δύναμη θα μου πειτε εσείς κυριε Δήμου.
Αγωνία θα σας πώ εγώ.
Μα κάποτε θα μάθουμε τον κόσμο,θα γίνουμε ο κοσμος,θα μου πείτε πάλι εσείς.
Ναι, αλλά πολύ φοβάμαι πώς τελικά δέν θέλαμε να γίνουμε εμείς ο κόσμος,αλλά ο κόσμος να γίνει εμείς.
Τώρα απλώς μιμούμαστε τον κόσμο.Και επειδή εμείς γίναμε ο κόσμος,μιμούμαστε τον εαυτό μας.
Προφανώς,σε λίγο καιρό δέν θα είμαστε άνθρωποι κάν,θα τους μιμούμαστε και αυτούς.
Μήν σας πώ καλύτερα ότι θα μιμούμαστε τις μηχανές.
Και θα αναβοσβήνουμε συνεχώς πληροφορίες.
Μα συνεχώς.
Μέχρι που κάποια αστοχία του συστήματος,να κάνει ένα λαμποαστράκι από μάς να σβήσει.
Γίνονται και τέτοια δέν γίνονται;
Κανένα σύστημα τέλειο.
Και ένα λαμπάκι να σβήσει,τα έφαγε όλα τα μαύρο σκοτάδι μετά.
Θα καταρεύσει όλο το σύστημα.
Και πόνοοοος,μεγάλος πονος.
Όχι επειδή κατέρευσε το σύστημα,κάθε άλλο,αλλά επειδή μας είχε ξεγελάσει τόσο καιρό.
Μας είχε καταντήσει να είμαστε μόνο η ματιά μας,η αντιληψή μας, η γνώση των αισθητηρίων μας οργάνων.
Θα μας κυριεύσει η οργή.
Θα νοιώθουμε ότι ξεγελαστήκαμε και κυρίως θα νοιώθουμε ότι ξεγελαστήκαμε από τον εαυτό μας.
Θα θέλουμε να τον τιμωρήσουμε,να τον καταστρέψουμε,αλλά που να τον βρούμε πιά;
Δέν θα υπάρχει ,δέν θα έχει υπόσταση,θα είμαστε μόνο η ματιά μας και αυτή χωρίς μάτια για να τα ξεριζώσουμε.
Και τότε μας περνάει η ΚΑΛΗ ιδέα από το μυαλό (πάντα έτσι γίνεται.Πρέπει να έχουμε φθάσει στο τέλος του κόσμου για να μας έλθει καμμιά καλή ιδέα).
Αφού δέν μπορούμε να καταστρέψουμε τον εαυτό μας γιατί είμαστε μόνο η ματιά μας,τότε θα καταστρέψουμε τον κόσμο για να μήν υπάρχει και αυτή,μπάς και υπάρξουμε εμείς.Μπάς και υπάρξουμε μές τη τύφλα μας δηλαδή.
Και αρχίζουμε να τον καταστρέφουμε.
Επειδή βέβαια άνθρωποι είμαστε και όχι θεοί,μας είναι αδύνατον να καταστρέψουμε τον κόσμο.
Τότε σκεφτόμαστε μιά ΑΠΙΘΑΝΗ ιδέα (πάντα όταν θέλουμε να καταστρέψουμε έχουμε τις πιο απίθανες ιδέες).
Αφού δέν μπορούμε να καταστρέψουμε τον πραγματικό κόσμο,τότε θα φτειάξουμε έναν άλλο ψεύτικο και θα καταστρέψουμε αυτόν.Φτάνει να ξεγελαστεί αυτή η πουτάνα η ματιά μας,ότι όντως αυτός ειναι ο αληθινός πραγματικός κόσμος.
Έ τότε προφανώς θα έχουμε γυρίσει και πάλι πισω στον μύθο,στο βιβλίο.
Στην καταστροφή,στον θάνατο και στην δημιουργία.
Δημιουργία εξ ανάγκης βέβαια,αφού ο σκοπός του κόσμου που θέλουμε να φτειάξουμε,είναι η ίδια του η καταστροφή με σκοπό την τύφλωσή μας,ευελπιστώντας πώς έτσι θα υπάρξουμε(Θανατος).
Τέλος πάντων,πήγε αργά και το γάμησα,για αλλού το πήγαινα και αλλού μου βγήκε και δέν ξέρω και τι θέλω να πώ πιά.
Καληνύχτα και εύχομαι ο κόσμος να υπάρχει και αύριο για να ελπίζουμε στην καταστροφή του,μπάς και έλθει μιά μέρα που δέν θα χρειαστεί να ξυπνήσουμε το πρωί.
Και μάλιστα χαράματα,γαμώ την ανάγκη μας γαμώ.
Πίφ!
(σβήνει για σήμερα το αστρολαμπάκι.Ώρα ήταν πιά.).
(μαυρόγατε και georgia,επειδή είσασταν κακά παιδιά σήμερα,σας εύχομαι να δείτε εφιάλτη πώς κάηκε το πισί σας.Άν και μόνο εφιάλτης δέν θα είναι αυτό).
αντιπαράθεσε βιβλίο και virtuel και βρίσκω ότι το βιβλίο υπερέχει.
Καλά κάτσε να βγούν συσκευές της προκοπής με τπτ tft που να τρέχουν τα σάλια μας και θα δούμε πιο υπερέχει ;-) Να έχει κρύσταλλο εικόνα αλλά να είναι και σαν χαρτί, δλδ να μην κουράζει το μάτι. Εξάλλου το απλό βιβλίο δεν έχει hypertext (με την δυνατότητα δλδ να συνδέεσαι με άλλα βιβλία. Άσε που θα είναι σαν να κουβαλάς μια ολόκληρη βιβλιοθήκη μαζί σου. Και αν είναι και συνδεδεμένο με το δίκτυο...) ;-)
Βασικά de gustibus non est disputandum ή αλλιώς περί ορέξεως κολοκυθόπιτα :o)
Το πρώτο βιβλίο που διάβασα από το δίκτυο στην οθόνη του υπολογιστή μου (Amiga4000) ήταν το Dracula του Bram Stoker. Χαράς το κουράγιο μου... δεν υπήρχαν τότε tft.
Η Αλίκη ήταν και theme σε πολλά τραγούδια :-)
Alice in Hell - δίσκος των Annihilator (Thrash Metal)
Malice Through the Looking Glass - τραγούδι των Cradle of Filth (Black Metal)
Υπάρχει και ένα wacky τραγουδάκι των Annihilator, το Brain Dance (εδώ ή εδώ) και πάει κάπως έτσι:
I dropped out of the rat race
I just needed a break from it all
And now I live in the country
With the birds and the bees and these bright white walls
Let me introduce you to some friends of mine
They're so polite and they dress so fine
Sometimes they take me for a walk in the sun
I get to play in the grass 'till I'm done
Brain dance
This is brain dance
Watch my brain dance
I'd like to call myself an artist
My toe paintings are just the best
But when my feet get tired
I lose the crayon and get some rest
I've got a feeling there's a fish in the floor
I'd better squish it or he'll swim out the door
Sometimes they take me for a walk in the sun
I see my fish and I have to run
Brain dance
This is brain dance
Watch my brain dance
Rubber shoes, a dirty sock
Plastic toes and it's my pet rock
And this song is very silly and it makes no sense at all because it's weird
Out of the pan and into the fire and back in the pan again
He jumped out of the frying pan, into the fire and he's back again
He jumped, what? , yes he's jumped and he's flying through the air
He jumped out of the frying pan, into the fire and he's back again
Let me introduce you to a friend of mine
She's been here for quite some time
Sometimes we go out for a walk in the sun
To walk with alice is always fun
Λυπάμαι που δεν πήρα μέρος στη συζήτηση από τις 11:30 και μετά, αλλά οκτώ ώρες ύπνος σε τέσσερις μέρες είναι λίγες - ακόμα και για μένα ;)
Δεν έκανα καμιά αντιπαράθεση μεταξύ βιβλίων και Virtual Reality - απλή παράθεση έκανα και έδωσα τροφή για προβληματισμό. Δυστυχώς το blog δεν το επισκέπτονται παιδοψυχολόγοι καθώς φαίνεται, οπότε πρέπει να το ψάξω μόνος μου μάλλον. Πιστεύω ότι κάθε εκφραστικό μέσο έχει κάτι να προσφέρει (όπως και δεν έχει άλλα που έχει ένα άλλο μέσο), ενώ η συνύπαρξή τους μπορεί να είναι αρμονικότατη. Προσωπικά μου αρέσουν και άλλες μορφές που δεν ανέφερα, όπως τα πολυμέσα που έγραψε ο alombar42, καθώς και το παιδικό θέατρο (στο δημοτικό συμμετείχα σε μια παράσταση του παιδικού παραμυθιού Gingerbread Boy στα αγγλικά και μου έχει μείνει αξέχαστο).
Δεν ωφελεί σε τίποτα να είμαστε αρνητικοί σε νέα μέσα μόνο και μόνο επειδή είναι ΝΕΑ. Μπορούμε όμως να προβληματιστούμε για την καταλληλότητά τους σε διάφορες περιπτώσεις. Προσωπικά θα ήθελα πολύ να ζήσω τις "20.000 λεύγες κάτω από τη θάλασσα" σε Virtual Reality, αλλά μπορεί να διατηρούσα επιφυλάξεις για ένα μικρό παιδί. Και οι μοναχοί του μεσαίωνα καταριόνταν την τυπογραφία ως ένα "εύκολο και ανώδυνο τρόπο", που θα σκότωνε την καλλιτεχνική έμπνευση και δημιουργία των περίτεχνων χειρόγραφων κειμένων τους (αυτά κι αν ήθελαν ΠΟΛΥ ΚΟΠΟ), τα οποία φυσικά διάβαζαν ελάχιστοι (ίσως να μην είχαμε βιβλία σήμερα - ούτε φυσικά την Αλίκη - αν δεν υιοθετούσαμε το νέο μέσο). Για να μην πω και για όσους δε θεωρούν τον κινηματογράφο τέχνη - μια ματιά στη "Λίστα του Σίντλερ" ή οποιοδήποτε άλλο non-popcorn movie θα πείσει και τον πιο δύσπιστο.
Ο συνδυασμός του ρομαντισμού με την τεχνοφοβία (ή έστω τη στείρα άρνηση της τεχνολογίας) οδηγεί μάλλον σε αφορισμούς και δογματικές στάσεις, σε σοφιστείες αντί της παράθεσης επιχειρημάτων. Ωραία τα ποιητικά σχόλια και οι βερμπαλισμοί, αλλά έχουν μάλλον μικρή αξία ως επιχειρήματα. Προσωπικά συνδυάζω αρμονικά τον ορθολογισμό και τη θετική στάση απέναντι στην τεχνολογία (όχι θεοποίηση ούτε άκριτη υιοθέτηση των πάντων) με την ευαισθησία και το ρομαντικό πνεύμα και το χαίρομαι αφάνταστα (έχω ταξιδέψει 500 χιλιόμετρα απλά και μόνο για να βρω το ιδανικό σημείο προκειμένου να παρακολουθήσω την ανατολή του αυγουστιάτικου φεγγαριού από τη θάλασσα σε όλο της το μεγαλείο).
Για τη σχέση του Internet με τα βιβλία, όποιος έχει κάνει τον κόπο να ρίξει μια ματιά στο προφίλ μου θα έχει δει ότι από την αρχή (εδώ και δυο βδομάδες) στα Favorite Books γράφω: "Internet is the only book I need". Η φράση του Mallarmé που ανέφερε ο Ν.Δ. είναι εξαιρετικά κοντά στο να γίνει πραγματικότητα. Απομένουν κάποιες τεχνικές λεπτομέρειες, όπως π.χ. η ολοκλήρωση της ψηφιοποίησης παλαιών βιβλίων και άλλων μορφών έκφρασης, το e-paper που ανέφερε ο libertarian και πιο εύχρηστες μέθοδοι αναζήτησης - οι υπάρχουσες πάντως είναι ΑΠΕΙΡΩΣ πιο εύκολες και αποτελεσματικές από την αναζήτηση σε μια βιβλιοθήκη (εντελώς άστοχη η σύγκριση). Άντε να μπορώ να διαβάζω το αγαπημένο μου e-book και στο κρεβάτι ή …αλλού :)
Υ.Γ. Συγγνώμη για το μακροσκελές σχόλιο - ήταν "όλα σε ένα".
Καλημέρα!
aspic1 το νυσταγμένο σας σενάριο καταστροφής θυμίζει pulp science fiction... ευτυχώς που στο τέλος εξομολογηθήκατε: "δέν ξέρω και τι θέλω να πώ πιά".
Πιο ισορροποημένη η θέση του mickey
libertarian - many thanks for the song!
Καλημέρα!
"Les livres, le sommeil et les rever des femmes me suffiront jusq' a la mort" από τον δικό μας Γ.Ι.Μπαμπασάκη. Πάντοντε υπάρχει κάποιος που έχει δώσει το φιλοσοφικό στίγμα για κάθε ανθρώπινη πνευματική αναζήτηση και προβληματισμό- Φανταστείτε να μην είχε καταστραφεί και η βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας-Προχωράμε και συνεχίζουμε παίρνοντας τη σκυτάλη. Αγνωστος ο προορισμός μας ακόμη...
Καλημέρα-
αναφέρθηκα και χθες λίγο σ' αυτό, επαναλαμβάνω σήμερα λίγο πιο αναλυτικά:
Το διαδίκτυο και η τυπογραφία δ ε ν είναι αλληλοαποκλειόμενα μέσα με κανέναν τρόπο. Έχουν και τα δυο τη χρήση τους. Για την έρευνα δεν το συζητάμε καν: το ίντερνετ είναι επανάσταση. Πάει και τελείωσε. Δεν συγκρίνεται κ α ν η αποτελεσματικότητα της χρήσης του διαδικτύου με αυτήν της φυσικής βιβλιοθήκης. Νομίζω πως αυτό είναι αυταπόδεικτο. Όταν όμως ερχόμαστε στην απόλαυση που αποκομίζουμε κατά την ώρα της ανάγνωσης κειμένων που δεν είναι καθαρά πληροφοριακά, αλλά λ ο γ ο τ ε χ ν ί α, π ο ί η σ η κ.λπ., προσωπικά νομίζω πως το τυπωμένο βιβλίο δεν παίζεται. Δεν είναι ότι το υλικό είναι καλύτερο (χαρτί-ξυλεία-φύση κλπ) - πιθανόν στο μέλλον να φτιαχτούν e-book από υλικά που δίνουν ακριβώς την ίδια "γήινη" αίσθηση. Το πιο σημαντικό πιστεύω είναι η μ ο ν α δ ι κ ό τ η τ α που περικλείει το τυπωμένο βιβλίο. Βλέπω δηλαδή το βιβλίο σαν ένα μοναδικό συγκεκριμένο αντικείμενο, με το οποίο η σχέση κατά την ώρα της ανάγνωσης είναι αποκλειστική. Το e-book με την πολλαπλότητα των αναγνωσμάτων που μπορεί να μου προσφέρει, μου αφαιρεί αυτήν την αποκλειστικότητα. Για τον ίδιο λόγο, προτιμώ να ακούω το CD το αυθεντικό με τα εξωφυλλάκια του κλπ και όχι mp3. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει πως δεν ακούω καθόλου mp3, ή ότι δεν διαβάζω κείμενα σε ψηφιακή μορφή! Και το κινητό μου το 'χω φορτωμένο για τις δύσκολες ώρες του λεωφορείου, αλλά και στην αναζήτησή μου στο ίντερνετ ακούω μπόλικα mp3 ψάχνοντας για μουσική. Όταν όμως αποφασίσω ότι ένα βιβλίο ή μουσική με ενθουσιάζει, θα προμηθευτώ την "φυσική" του version για να το απολαύσω! Μερικοί ίσως το θεωρούν αυτό φ ε τ ι χ ι σ μ ό. No problem. Δεν με χαλάει.
Το συμπέρασμα είναι κοινότοπο: κανένα μέσο δεν είναι κ α κ ό. Η χαζή χρήση από τον άνθρωπο υποβιβάζει τα μέσα. Όσο γι' αυτούς που θεωρούν την τεχνολογία απάνθρωπη, ψυχρή κλπ-κλπ, τι να πω. Η τ ε μ π ε λ ι ά τους να προσαρμοστούν (γιατί εγώ μόνο τεμπελιά μπορώ να το θεωρήσω αυτό) τους στερεί ένα σωρό νέες δυνατότητες...
libertarian με πήγες κατευθείαν στην εφηβεία μου με τους Annihilator! Ωραίο γκρουπάκι... Αλήθεια, υπάρχουν ακόμα;
Ο/Η Aspic έγραψε: Και ένα λαμπάκι να σβήσει,τα έφαγε όλα τα μαύρο σκοτάδι μετά.
Θα καταρεύσει όλο το σύστημα.
Και πόνοοοος,μεγάλος πονος.
Αχ βρε aspic τι είναι αυτά που λες;
Το Σύστημα εξ'ορισμού έχει εγγύηση εφ'όρου ζωής, για άπειρα λαμπάκια. Αντικαθίστανται αυτοστιγμεί. Μέχρι το οριακό σημείο που ολόκληρο το Σύστημα θα σβήσει για πάντα. Σαν να κλείνεις μια τηλεόραση ένα τσαφ. Και μετά, τίποτα. Τίποτα; Μπορεί και όχι. Ίσως, ένα άλλο Σύστημα, ίσως, ένα άλλο Τίποτα.
Όσο για το λαμπάκι: Δενθα υπάρχει πιά, άρα μηδέν πόνος. Για τα άλλα λαμπάκια είναι ο πόνος, όσο υπάρχουν κι αυτά.
Όσο για την ευχή (να μού καεί το pc), την δέχομαι με βαθιά ευγνωμοσύνη... αλλά πού τέτοια τύχη!
Peace. Love. Καλημέρα σας.
Πάνω στην πληθώρα του διαδικτύου, ελλοχεύει και ο κίνδυνος. Ή όπως το διάβασα πρόσφατα κάπου: “In the Internet you may get lot of information, but you are also one click away from imbecility.” Τελικά εναπόκειται στην ιδιοφυΐα του καθενός.
Επίσης να μου επιτρέψετε μια παρατήρηση και να επιπλήξω τον Μίκη, που όλο ζητάει συγνώμη για το μακροσκελές των απαντήσεων του, αλλά ποτέ δεν κάνει τον κόπο να τα περικόψει. Λίγη ακόμα προσπάθεια και θα το καταφέρεις. Είναι μεν δύσκολο, αλλά όχι ακατόρθωτο. Διαφορετικά στο τέλος κανείς δε θα σε διαβάζει.
Και βέβαια κύριε Δήμου είναι πιο ισοροπημένο το σενάριο του mikey.Και συμφωνώ μαζί του βέβαια και βρίσκω και εύστοχα τα επιχειρήματά του.
Όμως ο mikey,μας λέει τα πράγματα από την πλευρά της ανάγνωσης,της αναζήτησης,εν γένει της απολαβής,ενώ εγώ λέω για αυτά από την πλευρά της δημιουργικότητας.
Ο mikey μας περιγράφει το έπος της πληροφορίας,όπου ταχύτατα,αναζητούμε,καταχωρούμε,μεταφέρουμε,αρχειοθετούμε,αποθηκεύουμε και πάλι από την αρχή και πάλι από την αρχή,πιο γρήγορα και παλι από την αρχή,σε ένα αδιάκοπο εφήμερο κυνήγι της εικόνας μας που προσπαθούμε να την αθανατίσουμε στα αντικείμενά μας,νομίζοντας έτσι πώς θα αθανατίσουμε και τους εαυτούς μας.
Τους οποίους εαυτούς μας όμως αποφεύγουμε να δούμε,αρνούμενοι να ενδοβάλλουμε μέσα μας,αρνούμενοι την μοναχικότητά μας,φοβούμενοι τον θάνατο,την σιωπή και το τίποτα της ουσίας που κρύβουμε.
Και τελικά,αρνούμενοι την ίδια μας την δημιουργικότητα,που παράγεται από την οδύνη αλλά και ηδονή της θλίψης του θανάτου.
Και τελικά οδηγούμαστε να καταλήξουμε άσκεπτοι.
Διότι οι άσκεπτοι δέν πεθαίνουν ποτέ (όπως δέν πεθαίνουν οι αμοιβάδες).
Φυσιολογικοί μέν και ισσοροπημένοι,άλλα χωρίς σκέψη,ανισσόροπη σκέψη κατά πώς λέςνε τελευταίως και οι κβαντομηχανικοί (αφού όπως υποστηρίζουν αυτή πάει ενάντια στους νόμους του σύμπαντος).
Χωρίς επανάσταση,αφού όλα για μας θα είναι καλώς καμωμένα και θα λαμπυρίζουμε πληροφορίες από χαρά.
Διότι επιμένω,ο άνθρωπος δέν ορίζεται από τον λόγο του,αλλά από την σιωπή και την απουσία του.
Και ο λόγος του,αυτήν ακριβώς την σιωπή του περιγράφει.
Και την σιωπή του,την βιώνει όταν κάθεται μόνος του και έρημος στα σκοτάδια του είναι του και όχι όταν αναβοσβήνει στις τεχνολογικές επιφάνειες της εικόνας του.
Εκεί ο λόγος του περιγράφει απλώς τον θόρυβο των αντικειμένων του.
ΥΓ Και κάπου είχατε γράψει κύριε Δήμου,πώς το διαδίκτυο σας παίρνει και όλο περισσότερο χρόνο από άλλες ασχολίες σας.
Προσέχτε κύριε Δήμου,διότι οι σειρήνες σας έχουν γοητεύσει και που να βρεθούν και οι σύντροφοι να σας δέσουν στο κατάρτι.
ΥΓ 2 Βέβαια δικαίως θα μου πεί ο μίκυ,ώχου ρε άσπικ,σιγά ρε παλληκάρι μου,ούτε αγιορείτης μοναχός να σουνα με τέτοια συντέλεια του κοσμου που μας έφερες.Αυτά τα λέγαν και οι μοναχοί τον μεσσαίωνα για την τυπογραφία και παρόλαυτά τόσα αριστουργήματα,ψυχή και ανθρωπινότητα έδωσαν οι άνθρωποι στην συνέχεια μέσα από αυτά (τα βιβλία).
Μακάρι να γίνει το ίδιο και τώρα που είναι διαφορετικά τα πράγματα μίκυ,και άς αποδειχτώ εγώ μοναχός του μεσσαίωνα.
Στο κάτω κάτω,λίγος εκφοβισμός δέν βλάπτει.
Ισσοροπεί ακόμη περισσότερο τα πράγματα.
ΥΓ 3 Καλά μαυρόγατε γέλα εσύ και κορόιδευε.
Ένα πίφ χρειάζεται μόνο,ένα λαμπάκι που θα αναβοσβήσει αυτή την μιά πληροφορία,την τόσο απλή και τόσο απρόσμενα αληθινή,που σάν αστραπή θα διασχίσει όλο το σύστημα και θα το τινάξει αλυσιδωτά στον αέρα.
Δέν ξέρεις τι μπορεί να κάνει μιά πληροφορία.
Να δούμε σε ποιά κεραμίδια θα την κάνεις μετά.
Για αυτό σας λέω,κλείστε όλοι τους κομπιούτορες αύριο και τρέχτε στην εκκλησία.
Μπάς και ξομολογηθείτε και βρείτε την ψυχή σας και μετά την κάνετε κοπυπαίηστ να την σώσετε στο αρχείο του πισι σας, τρομάρα σας.
@belle (12:23μμ)
Απευθυνόμουν σε σας στον ενικό μέχρι τώρα, αλλά αν επιθυμείτε πληθυντικό, κανένα πρόβλημα (είδα να τον χρησιμοποιείτε για μένα και υπέθεσα ότι αυτό επιθυμείτε και για σας).
Δεν αναφέρθηκα αποκλειστικά στα σχόλιά σας. Έκανα μια γενική τοποθέτηση και νομίζω πως ήμουν σαφής. Αφορισμός δόθηκε στο σχόλιό σας των 11:03μμ (η κατάληξη με τα πλήκτρα και τα ξυραφάκια τι άλλο είναι;), αλλά δεν αναφέρω ΠΟΥΘΕΝΑ ότι ΕΣΕΙΣ συγκεκριμένα κάνατε ποιητικά σχόλια ή βερμπαλισμούς ή ότι προβήκατε σε σοφιστείες (άλλοι μπορεί να το έκαναν, εδώ ή σε προηγούμενα post). Μη με κατηγορείτε για ανύπαρκτες "επιθέσεις" λοιπόν.
Όπως ΣΑΦΩΣ αναφέρω ξεκινώντας το σχόλιό μου των 11:18μμ "Σέβομαι την άποψή σου". Αν αυτό δεν είναι δήλωση δημοκρατικότητας, τότε τι άλλο να κάνω; Να συμφωνώ με όλους και να μην ασκώ κριτική σε άλλα σχόλια ή μεθόδους επιχειρηματολογίας; Τη "δημοκρατικότητα" του Ν.Δ. πάντως, που σας είπε ευθέως "Μα είσαι στα καλά σου Belle;" στο σχόλιό του των 11:44μμ, δεν τη θίξατε καθόλου! Προφανώς έχετε δυο μέτρα και δυο σταθμά - δεν επιθυμώ φυσικά να κάνω κανενός είδους σύγκριση με τον Ν.Δ. Όσο για το σχόλιό μου πάνω στην "Πείνα", θα συνιστούσα να το διαβάσετε προσεκτικά. Πρέπει να διαθέτετε ζωηρή φαντασία και να κάνετε λογικές ακροβασίες για να χαρακτηρίσετε την άποψή μου "ρατσιστική". Η άγνοια και η τυφλή υποταγή σε θρησκευτικές επιταγές δε γνωρίζει φυλές και έθνη - συμβαίνει και σε αναπτυγμένες χώρες. Απλά αναφέρθηκα στην πλειονότητα και σαφώς δεν κατηγόρησα τους δυστυχείς απλούς ανθρώπους, αλλά τις αιτίες (κατά τη γνώμη μου πάντα).
Αν πάντως εξακολουθείτε να πιστεύετε ότι πάσχω από έλλειμμα δημοκρατικότητας, λυπάμαι, αλλά δε μπορώ να κάνω τίποτα να αλλάξω τη γνώμη σας. Όλοι κρινόμαστε άλλωστε και σαφώς "υπάρχει χώρος για όλους".
@cyberdust (1:10μμ)
Πιστεύω πως βελτιώνομαι με τον καιρό και θα προσπαθήσω κι άλλο. Δεν είναι πάντως εφικτό κάθε φορά να αυτοπεριορίζομαι και έχω περικόψει πολύ περισσότερα από αυτά που έχω γράψει. Ας με διαβάζουν όσοι θέλουν - δε με πειράζει.
@aspic1 (1:24μμ)
Ενδιαφέρον να γνωρίζεις τι σκέπτεται και τι θα πει ο άλλος. Έχεις παραφυσικές ικανότητες; :)
Υ.Γ. Παρακαλώ αν μπορείτε, μη με αποκαλείτε Μίκη (μου θυμίζει τον Θεοδωράκη). Με λένε Μιχάλη (αν θέλετε πείτε με Mickey ή mickey - με αγγλικά). Ευχαριστώ.
Κατανοώ απολύτως τη γοητεία που ασκεί το τυπωμένο κείμενο σε αρκετούς αναγνώστες. Επίσης, τη γοητεία που εξακολουθεί να ασκεί το βινύλιο σε πολλούς μουσικόφιλους. Κι εγώ προτιμώ τα βιβλία που αγαπώ να τα έχω και στη βιβλιοθήκη μου, για πολλούς λόγους. Το ίδιο και τα αγαπημένα μου cd, αν και δυστυχώς διαθέτω λίγα μόνο βινύλια.
Ωστόσο, θεωρώ πως στην ουσία του το Διαδίκτυο είναι η μεγαλύτερη ίσως επανάσταση των τελευταίων 100 χρόνων, σε ό,τι αφορά στην Επικοινωνία. Η διαδραστικότητα του Διαδικτύου δεν απαντάται πουθενά αλλού, κι αυτό δεν είναι υπερβολή ούτε υποκειμενική τοποθέτηση.
Φανταστείτε τι απίστευτο δώρο αποτελεί η δυνατότητα της πρόσβασης σε μια ηλεκτρονική βιβλιοθήκη, για τον κάτοικο ενός απομακρυσμένου χωριού, για παράδειγμα, που μπορεί να διαθέσει υπολογιστή κι ένα, έτσι κι αλλιώς, χαμηλό ποσό για να μπαίνει στο internet, αλλά ζει σ' έναν τόπο όπου δεν υπάρχουν βιβλιοθήκες, ή τα βιβλία που βρίσκει στα βιβλιοπωλεία δεν καλύπτουν τις ανάγκες του. Είναι αποθέωση της δημοκρατίας να μπορεί κανείς να έχει πρόσβαση στον κόσμο της πληροφορίας και της γνώσης, ακόμη κι αν δεν ανήκει στους προνομιούχους. Το βρίσκω εξαιρετικό. Αυτό που λίγο ανησυχεί εμένα προσωπικά είναι το γεγονός ότι από τη στιγμή που το Διαδίκτυο έγινε τόσο δυνατό, τα τζιμάνια της αγοράς άρχισαν να ασχολούνται μαζί του πολύ πιο σοβαρά και συστηματικά. Με αποτέλεσμα να υπάρχει πλέον και στο internet ένα φιλτράρισμα της πληροφορίας. Με άλλα λόγια, πληκτρολογείς αυτό που ψάχνεις στο ψαχτήρι, αλλά οι πρώτες πηγές που εμφανίζονται είναι συνήθως συνδεδεμένες με εταιρικά συμφέροντα. θα μου πείτε, ναι, αλλά μπορεί να προκύψουν εκατομμύρια σελίδες ως αποτέλεσμα της αναζήτησης. Ποιος έχει όμως το κουράγιο ή το χρόνο να ψάξει ανάμεσα στις εκατομμύρια αυτές σελίδες, ώστε να βρει αυτό ακριβώς που αναζητά;
Αρα, χρειάζεται κι εδώ προσοχή και έρευνα. Ο κόσμος του Διαδικτύου είναι τεράστιος, πλούσιος και συναρπαστικός. Συμφωνώ με όσους πιστεύουν ότι τα περιέχει όλα, γιατί έτσι είναι. Για τους εραστές της δημιουργικής έρευνας, μπορεί να αποτελέσει ένα νέο τερέν. Και το Διαδίκτυο βιβλιοθήκη είναι, πολύ πιο πλούσια, αχανής, απρόβλεπτη και ανεξέλεγκτη όμως, από οποιαδήποτε άλλη.
Τέλος, φανταστείτε έναν νέο συγγραφέα που διαθέτει αληθινό ταλέντο, αλλά το έργο του απορρίπτεται από τους εκδότες και ο ίδιος δεν διαθέτει τρόπο να χρηματοδοτήσει ο ίδιος την έκδοσή του. Το Διαδίκτυο του δίνει τη δυνατότητα να παρουσιάσει το έργο του, του δίνει με άλλα λόγια μια ευκαιρία.
Δεν είναι πολύ σημαντικό αυτό;
Ο εραστής του τυπωμένου βιβλίου θα εξακολουθήσει να αγοράζει τα βιβλία που τον ενδιαφέρουν και πολύ καλά θα κάνει. Αν όμως οι νέες Τεχνολογίες σημαίνουν ευκολότερη πρόσβαση στη γνώση για μεγαλύτερα κομμάτια του πληθυσμού παγκοσμίως, αυτό μόνο ως θετικό πράγμα μπορώ να το εκλάβω!
@belle (2:29 μμ)
Αν και δεν έχω διάθεση να συνεχίσω το βιολί, εν κατακλείδι μπορείτε να γράφετε ότι θέλετε - όπως κι εγώ άλλωστε. Ο καθένας μπορεί να κρίνει. Δε με ενοχλούν καθόλου τα δυο μέτρα και δυο σταθμά - απλά το επεσήμανα χωρίς να κάνω σύγκριση.
Πάντως, επειδή έχω και μια περιπαικτική διάθεση, βλέπω στο τελευταίο σχόλιό σας (11:48μμ) να θεωρείτε ότι "το διαδίκτυο ευνοεί τη μοναχικότητα" και να αναπολείτε νοσταλγικά την ταλαιπωρία της αναζήτησης (επιτυχούς ή ανεπιτυχούς) ενός βιβλίου με τον "παραδοσιακό" τρόπο, αντλώντας μάλιστα ευχαρίστηση από αυτή. Κανείς δε σας εμποδίζει - ούτε το διαδίκτυο. Ταλαιπωρηθείτε όσο θέλετε- είναι δικαίωμά σας! Σκεφτήκατε μόνο πόσα βιβλία θα μπορούσατε να έχετε διαβάσει όλη αυτή την ώρα; Ή πόσα ταξίδια θα μπορούσατε να είχατε κάνει (έχουν σαφώς μεγαλύτερη μαγεία από το μποτιλιάρισμα στο κέντρο της πόλης μέσα στο λεωφορείο). Ή πόσες βόλτες με φίλους, επισκέψεις, εκδηλώσεις και ένα σωρό άλλα; Βέβαια μπορείτε να διαβάσετε και στο λεωφορείο κανένα βιβλίο, αλλά θα χάσετε τη "μαγεία" του "ταξιδιού" :) <-- emoticon που χαμογελά
Νομίζετε ότι όσοι ασχολούνται με το διαδίκτυο και κάνουν από εκεί τις αναζητήσεις τους ή τα ψώνια τους είναι μοναχικοί (ή αντικοινωνικοί) άνθρωποι; Σαφώς κάποιος που ήταν μοναχικός άνθρωπος και ΠΡΙΝ την ανακάλυψη του διαδικτύου θα βρει μια παρηγοριά και μια ωραία απασχόληση σε αυτό - είναι πολύ καλύτερο από το να πάθει κατάθλιψη ή να αυτοκτονήσει, αν δεν μπορεί να κάνει κάτι άλλο. Άλλα το διαδίκτυο είναι εκείνο που ευνοεί τη μοναχικότητα; Μάλλον μπερδεύετε το αίτιο με το αιτιατό.
Προσωπικά συναναστρέφομαι "ζωντανά" με πάνω από 100 ανθρώπους κάθε βδομάδα για επαγγελματικούς και άλλους λόγους, βγαίνω έξω για καφέ, ποτό κλπ με φίλους, παρακολουθώ μαζικές εκδηλώσεις, τρελαίνομαι για ταξίδια και γενικά θεωρούμαι ιδιαίτερα κοινωνικός από την παρέα μου και τους άλλους (όχι, δεν παίρνω το λεωφορείο για να ψωνίσω βιβλία). Μου αρέσει επίσης να βοηθάω φίλους που έχουν προβλήματα με τους υπολογιστές τους - επί τη ευκαιρία καθόμαστε και στο σαλόνι να πιούμε κάτι και να τα πούμε! Αν πάλι κάτσω σπίτι για κάποιο μεγάλο διάστημα και σερφάρω με τις ώρες π.χ, τι πρόβλημα υπάρχει; Όποτε θέλω μπορώ να βγω έξω και να συναντήσω άλλους δια ζώσης. Με εμποδίζει κανείς; Και με το αυτοκίνητο πολλές φορές κάνω βραδινές μοναχικές περιπλανήσεις ακούγοντας μουσική. Εκείνο δεν ευνοεί τη μοναχικότητα; Γιατί δεν το καταδικάζετε; Μπορώ να σας φέρω αμέτρητα άλλα παραδείγματα που "ευνοούν τη μοναχικότητα", αλλά δεν έχει νόημα φυσικά. Πρέπει δηλαδή να πηγαίνω κάθε βδομάδα στη λαϊκή και το σούπερ μάρκετ ή να τρώω 3-4 ώρες για να βρω ένα βιβλίο στο κέντρο της Αθήνας (που βρίσκεται και μακριά από το σπίτι μου) με το λεωφορείο και να σωριάζομαι σε μια καρέκλα αποκαμωμένος, προκειμένου να μη θεωρηθώ "μοναχικός"; Για να μη γράψω και πώς θα ένιωθα αν δεν μου άρεσε κιόλας το βιβλίο :) <-- emoticon που χαμογελά
Ευχαριστώ, δε θα πάρω! Ζήστε στον κόσμο σας, βρίσκω τον δικό μου ΑΠΕΙΡΩΣ πιο συναρπαστικό και όμορφο. Αν όντως τα πιστεύετε όλα αυτά που γράφετε και δεν το κάνετε με υπερβολή και χιούμορ, λυπάμαι πραγματικά για ότι χάνετε (εσείς μπορεί να το χαίρεστε βέβαια και έχετε κάθε δικαίωμα). Όπως και ο οικοδεσπότης (κι ας μη με αντιμετωπίζετε με τον ίδιο τρόπο - δικαίωμά σας κι αυτό), το μόνο που έχω να σας πω είναι: "Μα είσαι στα καλά σου Belle;" :))) <-- emoticon που χαμογελά ΠΟΛΥ!!!
Δημοσίευση σχολίου