Τυφλός Αντι // ισμός

Για άλλο θέμα ήθελα να γράψω – όμως η επίσκεψη της Κοντολίζα με κάνει να ασχοληθώ με το μόνιμο ερώτημα: πώς μπορεί ένας ορθολογιστής, να είναι αντι-αμερικανός (ή αντι-γάλλος, αντι-τούρκος, αντι-οτιδήποτε); Δηλαδή να είναι εναντίον ενός ολόκληρου έθνους και όλων των πραγμάτων που εκφράζει, κάνει, προτείνει.

Ας πάρουμε το παράδειγμα του Ιράν. Θέλουμε το φανατικό Ιράν των Μουλάδων να αποκτήσει πυρηνικά όπλα και να αποσταθεροποιήσει όλη μας την περιοχή; (Διότι δίπλα στο Ιράν είναι η Τουρκία… διότι το Ιράν έχει επισήμως δηλώσει ότι θέλει να εξαφανίσει το Ισραήλ… κλπ. κλπ.).

Προφανώς όχι. Και διότι είμαστε (κατά 99%) εναντίον των πυρηνικών (ακόμα και για ειρηνικούς σκοπούς – πράγμα όχι πάντα σωστό…) και γιατί δεν μας συμφέρει μία τέτοια εξέλιξη που θα επιβαρύνει επικίνδυνα την γεωπολιτική ισορροπία στην γειτονιά μας.

Τότε γιατί είμαστε κατά 75% εναντίον της Αμερικανικής πολιτικής στο θέμα αυτό; Μα, διότι είναι Αμερικανική. Και προτιμούμε να είμαστε κόντρα στο ίδιο μας το συμφέρον – παρά υπέρ των ΗΠΑ!

Αντιγράφω από το in.gr:

Σύμφωνα με τα ευρήματα τηλεφωνικού γκάλοπ που έγινε από την εταιρεία GPO με 600 συμμετέχοντες από όλη την Ελλάδα για λογαριασμό του Mega, μόνο το 20% των ερωτηθέντων τάσσεται υπέρ της θετικής ψήφου της Ελλάδας (για την επιβολή οικονομικών κυρώσεων στο Ιράν κατά την συνεδρίαση του Συμβουλίου Ασφαλείας), ενώ το 74,8% λέει «όχι».

Όπως αναφέρουν Τα Νέα, κατά των οικονομικών κυρώσεων στο Ιράν τάσσεται και το 60% των ερωτηθέντων ψηφοφόρων της ΝΔ. Ωστόσο, τυχόν αντίθεση της Ελλάδας με τις ΗΠΑ εκτιμάται από το 73,8% των ερωτηθέντων ότι θα βλάψει τη χώρα. Αντίθετα το 20,2% εκτιμά ότι θα την ωφελήσει.

Δηλαδή ενώ ξέρουμε ότι είναι εναντίον του συμφέροντός μας, από σκέτο γινάτι πάμε κόντρα. Ένα τέτοιο πείσμα, εκτός που είναι καρά-παράλογο, είναι και αντεθνικό (εφόσον στρέφεται κατά των συμφερόντων του έθνους).

Αδυνατώ να κατανοήσω αυτή τη στάση, η οποία μόνο από καθαρό φανατισμό μπορεί να προέλθει. (Μου θυμίζει τα σκίτσα του Μωάμεθ…) Για μένα ένας λογικός άνθρωπος κρίνει και αποφασίζει κατά περίπτωση. Στο θέμα του Ιράκ ήμουν αντίθετος με την Αμερικανική πολιτική, όπως ήμουν και με τους βομβαρδισμούς της Γιουγκοσλαβίας. Για λόγους ανθρωπιστικούς, αλλά και πολιτικούς. Σε άλλα θέματα μπορεί να είμαι υπέρ. Είτε διότι μπορεί (ναι, ενδέχεται και αυτό!) οι Η.Π.Α. να έχουν δίκιο, είτε – πιο κυνικά – διότι με συμφέρει. Δεν είναι δυνατόν να βάζω το πείσμα μου πάνω από το δίκαιο ή το συμφέρον!

Κι όμως, όπως προκύπτει από την δημοσκόπηση (αλλά και από την καθημερινή εμπειρία), αυτό κάνουν τα τρία τέταρτα των Ελλήνων. Δεν ξεκινάνε από το μηδέν - να κρίνουν αντικειμενικά και να αποφασίσουν το σωστό, άσχετα από το τι κάνουν οι ΗΠΑ. Όπως οι φανατικοί οπαδοί ακολουθούν τυφλά - έτσι και οι φανατικοί αντί- κάνουν αυτόματα το αντίθετο.

Παλιά στην Γαλλία οι Αριστεροί έλεγαν: "Καλύτερα να έχεις άδικο με τον Σάρτρ, παρά δίκιο με τον Αρόν". (Raymond Aron, τότε αντίπαλος του Sartre, που δικαιώθηκε σχεδόν σε όλες του τις αναλύσεις...) Κι εμείς - καλύτερα άδικο με τους Πέρσες παρά δίκιο με τους Αμερικανούς!

Συγγνώμη – αλλά δεν είναι παράλογη αυτή η στάση;