Blogger Blues

Κάποτε τα ημερολόγια ήταν εντελώς προσωπικά και απόρρητα. Τα έκρυβαν ρομαντικές δεσποινίδες κάτω από το μαξιλάρι τους, ή τα κρατούσαν ανώτεροι υπάλληλοι, τριπλοκλειδωμένα σε χρηματοκιβώτια.

Βέβαια τα ημερολόγια των συγγραφέων ήταν άλλο πράγμα. Μπορεί να έμοιαζαν προσωπικά, αλλά σίγουρα στο βάθος του μυαλού τους υπήρχε η προοπτική κάποιας δημοσίευσης. Ο συγγραφέας, όταν γράφει, έχει πάντα στο νου του αναγνώστες.

Και πραγματικά πολλά από αυτά τα «προσωπικά και απόρρητα» ημερολόγια δημοσιεύθηκαν κάποτε. Άλλοτε με τον συγγραφέα εν ζωή (όπως του Gide) άλλοτε μετά τον θάνατό του (Thomas Mann). Πότε με την θέλησή του (Pepys) πότε χωρίς (Kafka).

Αλλά σε κάθε περίπτωση, όσο γράφονταν, ήταν προσωπικά και απόρρητα. Δεν έβγαιναν οι συγγραφείς τους, κάθε μέρα, να διαβάσουν το νέο απόσπασμα στο κοινό...

Να όμως που ήρθαν τα δικτυακά ημερολόγια και δημιούργησαν το αντιφατικό και το παράδοξο: Το πιο κρυφό είδος, να γίνεται δημόσιο. Έτσι αλλοιώθηκε ο χαρακτήρας του. Αντί να περιέχει μόνο σκέψεις, αισθήματα, βιώματα του γράφοντος – έγινε και λίγο εφημερίδα, λίγο περιοδικό (ποικίλης ύλης), λίγο show.

Στα τριάντα εκατομμύρια blogs που κυκλοφορούν σήμερα στο Διαδίκτυο – ούτε δύο δεν είναι ίδια. Καλό και κακό. Είπαμε το Internet δεν είναι μαζικό μέσο. Είναι και αμφίδρομο. Καλύτερη απόδειξη από τα blogs δεν υπάρχει.

Ο κίνδυνος έρχεται όταν το blog έχει επιτυχία. Διότι εκεί παραμονεύει η AGB. Αρχίζεις και μετράς τους επισκέπτες, τα σχόλια, και μόλις πέσουν σε πιάνει άγχος – λες και είσαι ο Χατζηνικολάου με τις ειδήσεις. Γιατί έπεσαν τα νούμερα; Τι να κάνω να ξανανέβουν;

Χάθηκες αν σε καβαλήσει αυτός ο δαίμονας.

Όχι μόνο πάει περίπατο η έννοια του ημερολογίου, το εξομολογητικό, το προσωπικό, το ανθρώπινο – αλλά ψευτίζει όλη η προσπάθεια. Δεν γράφεις για σένα – γράφεις για το κοινό, την γαλαρία. Κυρίως γράφεις για τα νούμερα. Ανοίγεις το πρωί τον υπολογιστή με τη σκέψη: «τι πιάσαμε σήμερα;».

Αρνούμαι να υποταχθώ σε αυτή τη λογική. Γι αυτό και σήμερα έγραψα ένα κείμενο καθόλου «πιασάδικο», που δεν θα φέρει νούμερα. Έτσι έκανα ως τώρα και έτσι θα συνεχίσω. Εγώ θα γράφω τα δικά μου, κι όποιος θέλει ας με διαβάζει. Καμιά φορά οι δέκα είναι σημαντικότεροι από τους χίλιους.

Έχω ζήσει μερικές φορές στην ζωή μου το «γκραν σουξέ», που λεει κι ο Σαββόπουλος. Σας πληροφορώ ότι είναι κούφιο. Πρόκειται συνήθως για παρεξήγηση. Και συχνά αφήνει μία άσκημη γεύση.