Θέλω να σας μιλήσω για τις πόλεις της ζωής μου. Έχω μία ιδιαίτερη σχέση με κάθε μία: άλλες τις αγαπώ επειδή είναι όμορφες κι άλλες επειδή είναι αυτές που είναι. Η Γενεύη με ηρεμεί – είναι σαν τεράστιο Λεξοτανίλ. Το Παρίσι με ερεθίζει οπτικά και ζωγραφικά, το Λονδίνο με παρασύρει σε λογοτεχνικές περιπέτειες, η Βαρκελώνη με γεμίζει φρέσκο θαλασσινό αέρα και την αναρχία του POUM. Το Μόναχο είναι η δεύτερη πατρίδα μου. Νιώθω σαν να μην έφυγα ποτέ – σαν να ονειρεύτηκα τις απουσίες μου. Λάτρευα την Πράγα πριν την βατέψουν οι τουρίστες. Η Ιερουσαλήμ είναι μία συνεχής περιπέτεια – σαν λαβύρινθος η παλιά πόλη ανάμεσα σε θρησκείες και μαγαζιά (που συχνά δεν διαφέρουν πολύ μεταξύ τους...).
Οι μικρές πόλεις είναι ένα ποίημα. Tο Aix στην Προβηγκία – α, να πίνεις καφέ στο Cours Mirabeau! Η Νέα Υόρκη είναι μία χωριστή χώρα, ίσως μία μικρή ήπειρος που απλώς προσκολλήθηκε στις ΗΠΑ. Η πιο πολυεθνική πόλη της γης.
Και η Αθήνα; Την ανέχομαι μόνο τον Αύγουστο που αδειάζει. Τα βράδια μου θυμίζει την πόλη που ήξερα.
Αλλά για μένα η πόλη των πόλεων είναι η Πόλη. Η Βασιλεύουσα, όνομα και πράγμα. Δεν είναι μόνο η καταπληκτική τοπογραφία με τους λόφους και τις θάλασσες. Δεν είναι μόνο τα μνημεία: ρωμαϊκά, βυζαντινά, οσμανλίδικα. Ούτε η ιστορία και οι μνήμες. Είναι κάτι πάνω και πέρα από αυτά: η ατμόσφαιρα.
Η Πόλη είναι η πρωτεύουσα των αισθήσεων. Αν πάτε για πρώτη φορά, αφήστε τα μνημεία (θα τα δείτε και αυτά) και πηγαίνετε πρώτα στο Μισρ Τσαρσί – την αγορά των μπαχαρικών. Εκεί ανοίγουν οι πύλες του μυστικιστικού αισθησιασμού.
Φυσικά στην Πόλη θα φάτε καλύτερα από οπουδήποτε αλλού στην γη. (Σας χαρίζω όλα τα Παρισινά εστιατόρια των 3ων αστέρων και σκούφων). Θα βρείτε τα πρότυπα φαγητών που τρώγατε σε όλη σας την ζωή και θα απορήσετε: Μα μπορεί να είναι έτσι η μελιτζανοσαλάτα; Ο μουσακάς; Το κανταΐφι;
Κι έπειτα είναι οι άνθρωποι. Ζεστοί, καλόκαρδοι, πρόθυμοι, όπως ήταν οι Έλληνες που γνώρισα στα πρώτα μου εσωτερικά ταξίδια, πριν πενήντα και σαράντα χρόνια.
Τη φιλοξενία και την ζεστασιά που εισέπραξα από άγνωστους και ανώνυμους (ιδιαίτερα όταν μάθαιναν ότι είμαι Γιουνάν) δεν την έχω ζήσει αλλού.
Με αποκορύφωμα εκείνον τον αστυνομικό στην παλιά Πόλη, που όχι μόνο δεν με έγραψε (παρκαρισμένος εγώ, κάτω από απαγορευτικό) αλλά, άμα είδε τις ελληνικές πινακίδες, έστειλε και ειδοποίησε τον κάτοχο του μπροστινού μου αυτοκινήτου να το πάρει, για να παρκάρω πιο άνετα…
Η Πόλη είναι μία συνολική εμπειρία. Των αισθήσεων, της γνώσης, του νου. Όσο την επισκέπτομαι, τόσο περισσότερο με κερδίζει.
Οι φωτογραφίες είναι του 1992 - είχα να διαλέξω ανάμεσα σε εκατοντάδες. Επάνω η Αγία Σοφιά και το Μπλε Τζαμί (Σουλτάν Αχμέτ) από μακριά στο σούρουπο. Κάτω η αυλή του Σουλεϊμανιέ.
108 σχόλια:
Μια ερωτηση πριν μπουμε στο θεμα.Αν ξερετε ειναι κουραστικο να παει κανειs με αυτοκινητο απο αθηνα μεχρι την Πολη.?Ειναι πολλεs οι ωρεs?
Μπααα όχι.. Ένα διωράκι είναι, δεν είναι μακρυά και είναι πολύ ξεκούραστη διαδρομή, μην ανησυχείς!!
(όχι φταίω; Πείτε μου, φταίω;)
Να και που συμφωνώ κύριε Δήμου
( αυτό το Βασιλεύουσα ας έλειπε) γιατί ανήκω κι εγώ σε μια γενιά (την τελευταία) που μεγάλωσε με το παραμύθι του Βυζαντίου, σε αίθουσες διδασκαλίας που έσταζαν όταν έβρεχε και όπου οι πάντες ομολογούσαν, έστω εμμέσως, ότι η αληθινή πρωτεύουσα του ελληνικού κράτους δεν ήταν λέει η μητριά μας η Αθήνα (γι' αυτό άλλωστε έκλαιγαν οι θεοί στις στέγες) αλλά η λαμπρή Κωνσταντινούπολη.
Αναμφίβολα η Κωνσταντινούπολη, αφήνοντας ένα περιθώριο για τη Σμύρνη και την καβαφική Αλεξάνδρεια, διατήρησε, στην παράδοση, θέση θρυλικής πρωτεύουσας που, ως τέτοια, δεν μπορούσε παρά να βρίσκεται εκτός εθνικού χώρου, σ' έναν τόπο ονείρου, στην ουτοπία της Ανατολής.
Από τη βιομηχανία των «χαμένων πατρίδων», η εθνική φαντασίωση αιμοδοτήθηκε για αιώνες μ' αυτή την φυγόκεντρη ανεδαφικότητα: η ουσία μας, η περιουσία μας, η Ιστορία μας, ήταν πάντοτε και με ιδανικό τρόπο εκτός, κάπου αλλού, ενώ εδώ μέσα, η εμπειρία ερχόταν αντιμέτωπη με την αθηναϊκή χαβούζα.
Ήρθε και αυτή η Πολίτικη κουζίνα, του Τάσου Μπουλμέτη και μου διπλασίασε τα κιλά μου αναγκάζοντας με να πετώ από λιμνούλα σε λιμνούλα
Αυτά.
Πόλη ποίημα η Κωνσταντινούπολη! Την έχω επισκεφθεί μόνο μια φορά για δουλειά και με μάγεψε χωρίς να μπορώ να εντοπίσω το λόγο. Μάλλον επειδή είναι το σταυροδρόμι της ανατολής και της δύσης που τα έχει όλα: μιναρέδες, ουρανοξύστες, φτωχογειτονιές με παράγκες, πολυτελή προάστια με παλάτια, θάλασσα, φαγητό, δρομάκια που με το ζόρι περνάει το αυτοκίνητο, αυτοκινητοδρόμους, γέφυρες... Για ανάλογους λόγους (σε μικρότερο βαθμό) αγαπώ και την Αθήνα.
Πολύ χαίρομαι που έχεις την ίδια άποψη ΝΔ επειδή θεωρούσα ότι μόνο στα μάτια μου είναι τόσο όμορφη η Κωνσταντινούπολη, αφού έχω ακούσει πολλούς να γκρινιάζουν για την κίνηση, την βαβούρα και το νέφος της.
@Νίκος Δήμου
με την περιγραφή σας ταξιδέψαμε κι εμείς!
Δεν νομίζω ότι πρέπει να την λέμε την Κωνσταντινούπολη Ίστανμπουλ, επειδή έτσι την ονομάζουν οι Τούρκοι. Μήπως λέμε την Γαλλία Φραγκία από το France και την Φιλλανδία Σουόμια από το Suomi.
ΑΠλώς, έτσι ονομάζεται στην γλώσσα μας και δεν υπάρχει κανένα υπονοούμενο επεκτατισμού και εθνικισμού.
Εξάλλου, αυτοί που φαντασιώνονται ότι η Ελλάδα κατακτά τον κόσμο, δεν προβληματίζονται με γλωσσολογικές θεωρίες. Εδώ δεν προβληματίζονται με τον παραλογισμό τους
Μην κολλάτε Istanbul ή Constantinopolis
Ο τύπος Istanbul είναι σύντμηση και παραφθορά του Constantinopolis που για τους Τούρκους είναι... απρόφερτο!.
Και μην μου βγάλετε τον Μπαμπινιώτη στο τραπέζι.
Κάνει λάθος που λέει "Η τουρκοαραβική ονομασία Istanbul..."!
Πού το βρήκε ότι οι Άραβες, κατά τα μεσαιωνικά χρόνια, την έλεγαν έτσι;
Στην κλασική αραβική το όνομά της ήταν Instan(i)a.
Ωστόσο, οι λόγιοι Άραβες την έγραφαν και Qostantiniya!
Και, τώρα, για τον ετυμολογικό... μύθο που αποδίδει την τουρκική ονομασία στην συναρπαγή της φράσης "εις την Πόλη"!
Από πότε και πού, οι λαοί αλλά και οι επίσημες διοικητικές αρχές ονομάζουν με σαχλές περιφράσεις μια πόλη;
Δεν έχω πάει στη Πόλη,έτσι δεν έχω γνώμη.
@Νίκος Δήμου:
"η Βαρκελώνη με γεμίζει φρέσκο θαλασσινό αέρα και την αναρχία του POUM."
Αν επιτρέπετε, μια διόρθωση: το POUM (Partido Obrero de Unificación Marxista) ήταν τροτσκιστικής αναφοράς και όχι αναρχικής.
Αναρχική-αναρχοσυνδικαλιστική ήταν η CNT-FAI (Confederación Nacional de los Trabajadores - Federación Anarquista de Iberia).
the resident said...
Μια ερωτηση πριν μπουμε στο θεμα.Αν ξερετε ειναι κουραστικο να παει κανειs με αυτοκινητο απο αθηνα μεχρι την Πολη.?Ειναι πολλεs οι ωρεs?
5:09 μμ
Μόνον εμένα να ακούς.
Λοιπόν έχουμε και λέμε. Από Αθήνα για Κομοτηνή, 8 έως 9 ώρες. Από Κομοτηνή για Κωνσταντινούπολη, άλλες τόσες.
Καλό ταξίδι.
Κύριε Δήμου,
Την επόμενη φορά που θα πάτε στην Πόλη, σας προτείνω να μείνετε το KALYON HOTEL.
Συμφωνώ απόλυτα μαζί σας ότι είναι η ωραιότερη πόλη του κόσμου.
Την θαυμαζω συχνά από το google earth.
Χάρη, κάνε μου την χάρη, πήγαινε στην ...Φραγκία να δεις αν έρχομαι.
Για την Κωνσταντινούπολη: πήγα πρώτη φορά το 1988 και ξανά το 2002, και βρήκα μια τελείως διαφορετική πόλη. Η πρόοδος απίστευτη, χωρίς όμως να χάνει στο ελάχιστο το χρώμα και τον αέρα της.
Άλλος ένας λόγος που σε κάνει να μελαγχολείς που είσαι Γκιαούρης.
Άς μην είμαι γκρινιάρης, και η Αθήνα ομόρφυνε πολύ τελευταία, ειδικά μετά το τέλος των... ατελείωτων έργων. Πάντα την λάτρευα, το κέντρο της δηλαδή, αλλά τω΄ρα είμαι και περήφανος γι αυτήν.
Cha Giannakopoulos Είναι πολλές οι πόλεις που δεν έχω πάει (θέμα για άλλο post) η Lisboa είναι μία από αυτές. Ελπίζω να προλάβω - για μερικές άλλες το βλέπω χλωμό.
Δεν θα συνιστούσα σε κανένα να πάει στην Πόλη με αυτοκίνητο - η κίνηση είναι κάτι το ασύλληπτο, όχι μόνο από συμφόρηση αλλά και από πλήρη αναρχία (μόνο το Κάιρο είναι χειρότερο). Επίσης δεν θα συνιστούσα τα γκρουπ. Λόγω "Ελληνικού" ενδιαφέροντος θα χάσετε πολύ σημαντικά πράγματα.
Η ωραιότερη θέα είναι από το Καφέ Pierre Loti. Στο μυχό του Κεράτιου (βαποράκι) ανεβαίνουμε στο τζαμί του Εγιούπ.
Συγγνώμη για το POUM - με μπέρδεψε ο George Orwell (Homage to Catalonia) που πολεμούσε μαζί τους. Από ότι θυμάμαι συνεργάζονταν με την CNT. Και είχαν κοινούς εχθρούς - όχι μόνο τους φασίστες όσο του Σταλινικούς.
Ας μην μπλέξουμε με θέματα ονομασίας - η "Πόλη" τα καλύπτει όλα.
cyberdust σε ευχαριστω.Κατι τετοιο περιμενα.
Επειδή αρεσκόμαστε,ειδικά οι Έλληνες στο να μιζεριάσουμε,
θα πω ότι η Αθήνα είναι κατά τη γνώμη μου μία παρά πολύ όμορφη πόλη, η οποία θα μπορούσε να ήταν ακόμα πιο όμορφη άμα δεν πότιζε την εικόνα της και τον αέρα της η βλακεία και η αχαριστία μας.
P.S: Έχω πάει στην Κωνσταντινούπολη
Οντωs υπεροχη η λισαβονα,(και φθηνη)αλλα και μαδριτη δεν παει πισω.Oι αγαπημενεs μου.
Λοιπόν... μια και δεν πήγα Κωνσταντινούπολη, ας συμφωνήσω με το ΝΔ και τον cha Giannakopoulos.
Ιερουσαλήμ: πήγα δύο φορές, και ήταν η πρώτη φορά που ένιωσα ότι ‘δεν μπορώ να φύγω’ από μια πόλη. Με τραβούσε μέσα της!
Λισσαβόνα: η πόλη που, αν μου έλεγαν «πήγαινε να μείνεις εκεί» αύριο, ετοιμαζόμουν κι έφευγα. Μια – ελάχιστη – στιγμή: ο φίλος μου (ντόπιος) πήγε όλη την παρέα (Γιαπωνέζος, Γάλλος κι εγώ) με το που φτάσαμε σε μια γειτονιά και ένα παράνομο κουτούκι. Ένα υπόγειο με δύο τραπέζια, πάγκους, λαδόκολλα για πιάτα και καθώς υπήρχε ένα ‘μάτι’ στην κουζίνα, κάθε πιάτο αργούσε αρκετά. Έρχονταν και τραγουδούσαν γείτονες. Ανάμεσά τους και ο Μανόλο (μισότρελος, μιλούσε πορτογαλέζικα σε όλους, ακόμα και στον γιαπωνέζο της παρέας σαν να συνομιλούσε). Αλλά όταν άρχισε να τραγουδάει fado… τεντωνόταν σαν χορδή, έτρεμε ολόκληρος σαν να τον διαπερνούσε ηλεκτρικό ρεύμα. Στο τέλςο της βραδιάς, μας έδωσε τις ‘κάρτες’ του – φωτοτυπημένα χαρτάκια με μια καρικατούρα τραγουδιστή, το όνομά του και την επιγραφή fadista. Ο φίλος μας, αργότερα, μας είπε ότι τα τατουάζ στα χέρια του έδειχναν ότι πήρε μέρος στον πόλεμο στη Γουινέα.
Α, και σόρι, αλλά εδώ στην Ελλάδα βαυκαλιζόμαστε ότι είμαστε φιλικοί και γλεντζέδες. Κάθε βράδυ βγαίναμε 5-6 άτομα. Κάθε ξημέρωμα, καταλήγαμε – άγνωστο πως – 20-25.
καλοκαίρι 2005.. πλατεία Φανερωμένης.. Παλιά Λευκωσία.. είκοσι μέτρα μακριά απ’την πράσινη γραμμή.. Στη μια μεριά της πλατείας η εκκλησία με την προτομή ενός επισκόπου που σκότωσαν οι τούρκοι στην δεκαετία του 30.. στην άλλη μεριά το γυμνάσιο.. ακριβώς πίσω μας ένα μικρό τζαμί που ήταν πριν κάτι εκατοντάδες χρόνια εκκλησία.. συναυλία για επαναπροσέγγιση.. έλληνοκύπριοι, τουρκοκύπριοι, έλλαδίτες και τούρκοι στη συναυλία.. πριν να ξέκινήσει ακούγεται από παράθυρο δίπλα μας στην διαπασών το 'πήραν την πόλη πήρανε.. την πόλη πήραν οι εχθροί..'
αυτή την πόλη αγαπάω.. με όλη την φόρτιση των παραδόξων που της συμβαίνουν..
Οταν ταξιδεύουμε κάπου για τουρισμό, είναι εύκολο να βρίσκεις όμορφα τα πράγματα εκεί, τουλάχιστον στις περισσότερες των περιπτώσεων. Όταν όμως μένεις μόνιμα εκεί, στον ίδιο τόπο, που εσύ/εγώ τον ανακαλύπτουμε μέσα από τα μάτια του τουρίστα ή του εξερευνητή, πιστέυω ότι είναι κάπως διαφορετική η εκτίμηση της κατάστασης.
αι κάποιες άλλες πόλεις που αγάπησα.. ερωτεύτηκα τη θεσσαλονίκη και την Πράγα προτού τις δω.. λάτρεψα το Παρίσι για τo ρομαντισμό του.. και αγάπησα πραγματικά το Λονδίνο για τους ανθρώπους του.. για την τέχνη τα θέατρα και τις μουσικές του.. και για την πολυπολιτισμικότητα του που δεν έχω γνωρίσει παρόμοια αλλού μια και μόνο στην ευρώπη έχω πάει.
Στο μοναχο πηγα το 92.Καποιεσ μπυραριεσ θυμαμαι και την διαφορα τιμησ σε σχεση με την ελλαδα στα ηλεκτρονικα.Καλη εντυπωση εμεινε.
Απο μικρεσ πολεισ μου αρεσει το λουγκανο στην ελβετια.Εκει ηρεμειs. Νομιζω οτι απο καπου εκει αρχιζει το τοπιο να θυμιζει βορα.Κατι ηξερε ο Εσσε που μετακομισε εκει.
Η Αθήνα έχει ωραίες γωνιές - αλλά λίγες σε σχέση με την Πόλη. Επίσης ιστορικά η Αθήνα από την αρχαία εποχή πηδάει στην σύγχρονη με μόνο ενδιάμεσο δυο-τρεις βυζαντινές εκκλησιές. Η Πόλη έχει διαστρωμάτωση πολιτιστική που καλύπτει πάνω από δύο χιλιετίες και φοβερά πλούσια. Π. χ. η λεωφόρος Istiklal Cadesi (παλιά λεγόταν Grande Rue du Pera) όπου μένανε και εμπορεύονταν οι ξένοι, είναι ένας μοναδικός δρόμος-μουσείο Ευρωπαϊκής αρχιτεκτονικής του 19ου και πρώιμου 20ου αιώνα. Για να πάρεις μόνο μία ιδέα από τα αξιοθέατα της Πόλης θέλεις ένα μήνα (για τις ταβέρνες ένα χρόνο...)
Και μην ξεχνάτε την μαγική παρουσία της θάλασσας που μπαίνει μέσα στην πόλη - από τον Κεράτιο ως τον Βόσπορο...
A το Lugano! Κι αυτό είναι στον κατάλογό μου. Έχει την τάξη της Ελβετίας και την ζεστασιά της Ιταλίας. Το κλίμα του είναι σχεδόν τροπικό έτσι που το κλείνουν οι Άλπεις. Γι αυτό έχει δάση από μανόλιες. Κάποτε πήγαινα συχνά. (Είχα εκεί φίλους που χάθηκαν...)
Μαζί με την Προβηγκία - όπως παρατηρήθηκε - είναι ο συνδυασμός του Ευρωπαϊκού με το Μεσογειακό
Πήγα στην Κωνσταντινούπολη για πρώτη και τελευταία φορά το 1985. Μελαγχόλησα. Δεν νομίζω πως θέλω να ξαναπάω….. Προτιμώ την Νέα Υόρκη.
Mas taksidepsate pali kyrie Dimou.
Egw dystyxws mexri stigmhs exw episkeu8ei mono ligostes apo tis poleis pou anaferate. Alh8eia, otan diavasa gia thn agora twn mpaxarikwn sto post sas, ta rou8ounia mou psaksane na osfristoun ta kymina, ta piperia, tis kaneles kai ta loipa mpaxaria...adikos kopos! Alla toulaxiston otan me to kalo gyrisw sthn Ellada, mallon kata to kalokairaki, 8a treksw sth stoa Modiano sth Thessaloniki kai 8a parw geush!
sas euxaristw kai pali.
Lew twra na anoiksw to ntoulapaki ths kouzinas kai na myrisw oti mpaxariko me boh8a stis mageirikes mou diadromes...
0 σκηνοθετησ των πολεων ειναι μαλλον ο wim wenders.Για την λισαβονα το lisbon story και το ''η κατασταση των πραγματων'',για το βερολινο το sky over berlin(υπεροχο)και το faraway so close.k.α.
Η κόντρα Τάσο Παπαδάκη αφορά τους πολιτικούς και τους εθνικιστές που για δικούς τους λόγους την κατασκευάζουν και την υποδαυλίζουν. Δεν αφορά τους λαούς, ούτε τα άτομα.
Φυσικά δεν υπάρχουν άγιοι ούτε δαίμονες. Οι ίδιοι που με κέρναγαν τσάι, αν τους ξεσήκωνε κάποιος δημαγωγός, μπορεί να με λυντσάρανε.
Αν πας θα αισθανθείς σαν στο σπίτι σου - είναι τόσα πολλά τα κοινά πράγματα...
Καληνύχτα!
Πόλη: αρχές Οκτώβρη του 2005. Η πρώτη μου επίσκεψη. Το καλοκαιράκι συνεχίζεται, ο τουρισμός τόσος όσο να μην προκαλεί πρόβλημα.
Το πρώτο πρωινό, γύρω στις 7, ακόμα σκοτάδι έξω, με ξυπνά η φωνή του χότζα που προσκαλεί, από τα μεγάφωνα πια, τους πιστούς για προσευχή. Σηκώνομαι, ανοίγω το παράθυρο και μαζί με την ψυχρούλα φτάνει ο ήχος του καλέσματος, ήχος που θα με συνοδεύει αρκετές φορές, άλλοτε μακρινός σαν ηχώ που την σκορπά ο αέρας και άλλοτε από πολύ κοντά περνώντας έξω από τζαμί. Ανοίγω το κινητό και τον ηχογραφώ.
Από τότε αρκετές φορές τον έχω ακούσει. Με κλειστά μάτια, μα έντονη στην όσφρηση τη μυρωδιά των μπαχαρικών από το Μισίρ Τσαρσί, μαζί με το κάλεσμα των εμπόρων «Μαρία, Κώστα, έλα, έλα, εδώ…». Τα πολύχρωμα καντηλέρια κουδουνίζουν, τα μπακίρια λάμπουν και οι ναργιλέδες προκαλούν την αγορά τους.
Η ωραιότερη θέα είναι από τον στρογγυλό, ψηλό Πύργο του Γαλατά με θέα 360ο, πάνω από την Πόλη, μέχρι εκεί που βλέπει το μάτι. Καραβάκια διασχίζουν τον Βόσπορο, τον Κεράτιο Κόλπο και τη θάλασσα του Μαρμαρά. Τρεις γέφυρες ενώνουν τα δυο μέρη του ευρωπαϊκού τμήματος της Πόλης και το βουητό της φτάνει μέχρι σ’ εμάς εκεί ψηλά. Είναι χαρακτηριστικό, ιδιαίτερο, το αναγνωρίζεις πια και το αγαπάς.
Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς από την επίσκεψη στα Πριγκιπόννησα: τη βόλτα με παϊτόνι περιφερειακά του νησιού με τα πανέμορφα ελληνικά εξοχικά σπίτια, ή να νοιώσει τη γεύση του κιουνεφέ (κανταΐφι ζεστό με ανθότυρο, βρήκα και τη συνταγή) που λειώνει στο στόμα και αφήνει το βούτυρο να μοσχομυρίζει….
Δεν θα πω τίποτα για την Αγιά Σοφιά, είναι προσωπική η εμπειρία του καθενός…
Μετά από λίγες μέρες παραμονής, καταλαβαίνεις πόσο μοιάζουν με εμάς οι άγνωστες φάτσες που κατά εκατοντάδες συνωστίζονται γύρω σου, κι ας μας χωρίζουν διαφορετική κουλτούρα και πολιτισμός.
Αν θελήσετε να πάτε με το τρένο από Θεσσαλονίκη, να προτιμήσετε το τούρκικο, είναι απείρως πιο καινούργιο, μοντέρνο και φαντάζομαι και γρήγορο. Με το δικό μας ταλαιπωρηθήκαμε αφάνταστα, επί 10ωρο, είναι παλιό γαλλικό, που ο ελεγκτής μας είπε πως οι Γάλλοι το είχαν για πέταμα, αλλά τελικά το αγοράσαμε εμείς. Δεν λειτουργούσε σχεδόν τίποτα μέσα, ούτε η θέρμανση. Διασταυρωθήκαμε σε ένα σταθμό με το τούρκικο και…το ζήλεψα!
Harrούλη, συστήνεσαι ως Harry ή Χαράλαμπος;
Σχετικά με τα των ονομασιών οι Τούρκοι γιατί μας αποκαλούν Ynanistan;
Το Ynan πρέπει να προέρχεται από το Ιωνας, πλην όμως άλλού είναι η Ελλάδα και αλλού η Ιωνία..Άρα και άλλοι χρησιμοποιούν λάθος ονομασίες.
Ευτυχώς εδώ δεν είναι Αγγλία και έτσι δεν ασχολούμαστε με το πως θα σπείρουμε τον διχασμό στους άλλους.
Οι Τούρκοι δεν καταλαβαίνουν γιατί ακόμα χρησιμοποιούμε το όνομα Κωνσταντινούπολη, όπως και εγώ δεν καταλαβαίνω γιατί γιορτάζουν την κατάκτηση της Istanbul η οποία είχε το πρώτο όνομα τότε....
Θα συμφωνήσω πάντως με τα περί λαών που γράφεις, αλλά θα σου υπενθυμίσω πως η Αγγλία λέγεται U.K., και πως οι Σκωτσέζοι θεωρούν πως αδικούνται. Όπως και κάποιοι Νοτιοαμερικάνοι θεωρούν πως βρίσκονται υπό κατοχή. Όπως και οι Καταλανοί (νομίζω). Δεν ξέρω βέβαια σε πόσο βαθμό έχουν δίκιο.
Μπορεί λοιπόν οι Βαλκάνιοι να μην θέλουν τις μειονότητες (αν και μάλλον θρησκευτική και όχι εθνολογική είναι η αιτία-που αλλού ζούσαν και ζουν χριστιανοί και μουσουλμάνοι τόσο κοντά), αλλά και σε άλλα κράτη δεν ζουν όλοι ξεχνώντας τις διαφορές τους.
Πάντως η Κωνσταντινούπολη έχει μια ιδιαίτερη γοητεία λόγω των μνημέιων αλλά κυρίως λόγω της οικονομικής καθυστέρησης των Τούρκων η οποία δεν αλλοίωσε τον χαρακτήρα του κέντρου και της έως πρόσφατα ύπαρξης των μειονοτήτων-η λεωφόρος της ανεξαρτησίας έχει έντονα Ελληνικό χρώμα στα κτήρια, απόδειξη η εξαιρετική εκκλησία στην κορυφή της.
Δείτε μερικές φωτογραφίες εδώ:
http://spaces.msn.com/smetana75/
Το κείμενο θέλει δουλειά ακόμα αλλά βαριέμαι να το φτιάξω.
Δεν είχε περάσει πολύς καιρός που ζούσα, πλέον, «στην καρδιά της Ευρώπης», όταν αποφάσισα να ταξιδέψω στην Ιστανμπούλ με το αυτοκίνητο: από το Βερολίνο μέσω Πράγας, Βιέννης και Βουδαπέστης (μια κάπως ανορθόδοξη πορεία, είναι αλήθεια) και μετά, μέσω Γιουγκοσλαβίας, στην Ελλάδα. Βίζες, σύνορα, ώρες αναμονής… το σωτήριον έτος 1985!
Μετά από μια βδομάδα στη Θεσσαλονίκη, όπου επιβιβάστηκε ένας φίλος, η πορεία συνεχίστηκε ανατολικά. Το Παγγαίο καιγόταν, αλλά ήταν καλοκαίρι, τέλη Ιουλίου… Μου φάνηκε φυσιο-λογικό!
Ήταν περασμένα μεσάνυχτα όταν φτάσαμε στα τουρκικά σύνορα. Τα διαβατήρια της εποχής, μακρόστενα, σκούρα μπλε, αναγράφανε ακόμη και τη διεύθυνση στην οποία είχες την τύχη ή την ατυχία, όπως αποδείχτηκε, να γεννηθείς. Ο φίλος μου ανήκε στη δεύτερη κατηγορία, της ατυχίας, και στο διαβατήριό του φιγουράριζε η Οδός… Κωνσταντινουπόλεως. Ο υπάλληλος αγρίεψε: «Κονσταντινούπελ, γιοκ!!! Ιστανμπούλ!!» Μάταια προσπαθήσαμε να τον συνεφέρουμε: «Μα, δεν είναι η πόλη, αλλά η οδός». Εκείνος ανένδοτος! «Κονσταντινούπελ, γιοκ!!! Ιστανμπούλ!!!» Και στα γερμανικά με τουρκική προφορά, έχοντας δει τις πινακίδες του αυτοκινήτου, «τσουρούκ, τσουρούκ!» (= «πίσω!»).
Ο Ελληνάρας που έκρυβα μέσα μου θέλησε να λύσει το πρόβλημα με μια μονοκονδυλιά. Διέγραψα τη διεύθυνση και επιχειρήσαμε ξανά να περάσουμε τα σύνορα. Για κακή μας τύχη, πέσαμε πάλι στον ίδιο υπάλληλο που επανέλαβε το «τσουρούκ, τσουρούκ!», αυτή τη φορά πιο απειλητικά, κάνοντας με τα χέρια του μια κίνηση σαν να φορούσε χειροπέδες. Δεν αστειευόταν και δεν το ρισκάριζα. Άλλωστε δεν είχα σκοπό να διαπιστώσω την εγκυρότητα του «Εξπρές του Μεσονυχτίου».
Περάσαμε τα ελληνικά σύνορα, όπου μας δέχτηκαν ρουτινιάρικα: «Θα πάτε αύριο στη Νομαρχία, θα σβήσουν το ‘Κωνσταντινουπόλεως’ με μια σφραγίδα και θα περάσετε… Συνήθως συμβαίνει με άτομα που έχουν γεννηθεί εκεί…» Ευτυχώς δεν ήταν σαββατοκύριακο και οι υπηρεσίες ήταν ανοιχτές. Βρήκαμε μετά βίας δωμάτιο στο μοναδικό ξενοδοχείο που δεν είχε πληρότητα – άγνωστο γιατί: στον Αστέρα!
Την επομένη, όντως, πήγαμε στη Νομαρχία, σβήστηκε το «Οδός Κωνσταντινουπόλεως», μπήκε η σφραγίδα, περάσαμε άνετα, φτάσαμε στην Ιστανμπούλ.
Ήδη η μαγεία του «εξωτικού» είχε αρχίσει από πριν, αλλά στην Πόλη… λίγο το σοκ της κυκλοφορίας σε συνδυασμό με τα ανύπαρκτα φανάρια… να φτάσω στο Ταξίμ έλεγα, να βρω ένα ξενοδοχείο και να μην δω το αυτοκίνητο ώσπου να φύγω…
Στη βδομάδα που μείναμε, η Ιστανμπούλ με συγκλόνισε. Το πάντρεμα της Ανατολής με τη Δύση, η συναισθηματικά φορτισμένη ιστορία, τα αξιοθέατά της… Ήμουν μικρός αλλά συνεπαρμένος. Το αεράκι του Βοσπόρου… Οι μυρωδιές… Το ταξίδι συνεχίστηκε μέχρι το Μπόντρουμ. Είδαμε τη Σμύρνη, την Έφεσο, τη Μπούρσα, το Μπαλικεσίρ, την Απολλωνιάδα…
Θα μπορούσαμε να είχαμε μείνει περισσότερα σε κάποιο από αυτά τα μέρη, όμως κάτι μας ωθούσε να περάσουμε άλλο ένα τριήμερο στην Πόλη. Αφήσαμε το αυτοκίνητο στο πάρκινγκ του ξενοδοχείου, και αλωνίσαμε με ταξί και οδικώς ό,τι είχε απομείνει. Πριν την αναχώρησή μας, διαπιστώσαμε πως το δεξί πίσω φανάρι του αυτοκινήτου ήταν σπασμένο. Δεν ήταν μεγάλη η ζημιά, αλλά ήξερα πως ήταν αδύνατον να διασχίσω δίχως φανάρι την Ανατολική Γερμανία, έπρεπε οπωσδήποτε να επισκευαστεί. Αναζήτησα τον μάνατζερ του ξενοδοχείου που έλειπε όλη τη μέρα, τις εγγυήσεις του ξενοδοχείου, απαίτησα εξηγήσεις για το ατύχημα... Κάποιος υπάλληλος με πληροφόρησε πως ο υπεύθυνος παρκαδόρος απολύθηκε λόγω της ζημιάς! Πριν καταλάβω ακριβώς, βρέθηκα να υποβάλω μήνυση και, μαζί με έναν υπάλληλο του ξενοδοχείου κι έναν αστυνομικό στο πίσω κάθισμα, που κάθε που πέφταμε σε διασταύρωση έβγαινε από το αυτοκίνητο και εκτελούσε χρέη τροχονόμου δίνοντας μας προτεραιότητα, να οδηγώ ανεβοκατεβαίνοντας τους λόφους της Πόλης προκειμένου να συλλάβουμε τον… δράστη! Σε όλη τη διαδρομή είχα την εντύπωση πως πηγαίναμε σε συνεργείο!
Ο δράστης έμενε με τη μητέρα του σχεδόν εκτός πόλεως, ο αστυνομικός του πέρασε χειροπέδες, καταλήξαμε όλοι μαζί στο τμήμα ακολουθώντας παρόμοια κωμικοτραγική πορεία και όταν εγγυήθηκε ότι αναλαμβάνει την επισκευή, αφέθηκε ελεύθερος.
Αναγκαστήκαμε να μείνουμε άλλο ένα βράδυ. Το φανάρι αντικαταστάθηκε, το αυτοκίνητο βάφτηκε σ’ εκείνο το σημείο (άσπρο ήταν), μπορέσαμε να φύγουμε…
Στα ελληνικά σύνορα οι ευγενέστατοι υπάλληλοι δεν πίστεψαν την ιστορία μας και δίχως ίχνος ειρωνείας «οδηγήσαμε πολύ στην Τουρκία; Τρακάραμε κιόλας;», ψάξανε αρκετή ώρα να βρούνε τι είχαμε κρύψει στο φανάρι. Όταν δεν βρήκαν τίποτε, μας άφησαν να συνεχίσουμε το ταξίδι της επιστροφής.
Πριν αναφέρω τις αγαπημένες μου πόλεις, θα πω ότι έχω ταξιδέψει σχεδόν παντού στην Ευρώπη, αλλά μόνο μια φορά έξω από αυτή (ΗΠΑ). Συνεπώς οι επιλογές μου είναι μόνο ευρωπαϊκές.
Πολύ σημαντικός επίσης είναι ο τρόπος που έχουμε ζήσει την κάθε πόλη. Για παράδειγμα, αλλιώς έβλεπα το Μόναχο όταν πήγα τουρίστας με τους γονείς μου και αλλιώς όταν πήγα σε ντόπιους φίλους για το Oktoberfest. Θεωρώ πολύ σημαντικό για την αξιολόγηση μιας πόλης να την ζούμε με τους ντόπιους (είμαι τυχερός, επειδή λόγω συμμετοχής σε ένα πανευρωπαϊκό σύλλογο ως φοιτητής έχω φίλους σε όλη την Ευρώπη), ώστε να μπαίνουμε στους ρυθμούς της. Πέρα από την Κωνσταντινούπολη λοιπόν ψηφίζω:
Ρώμη: Ο συνδυασμός του αρχαίου με το μεσαιωνικό και το σύγχρονο. Πολύ ωραία τα παλιά σοκάκια δίπλα από το Κολοσσαίο.
Βαρκελώνη: Η πόλη που δεν κοιμάται ποτέ. Όσοι θεωρούν ζωντανούς εμάς τους Έλληνες (και όντως είμαστε), αν πάνε Ισπανία θα εντυπωσιαστούν.
Φλωρεντία: Πόλη-μουσείο...
Παρίσι: Ομοίως...
Λονδίνο: Η πολυ-πολιτισμικότητά του εντυπωσιάζει. Η αμερικανική νησίδα στην Ευρώπη.
Ίνσμπρουκ (γενικότερα Τυρόλο): Μικρές πόλεις – ζωγραφιές με τα πιο γραφικά σπίτια.
Τάμπερε Φινλανδίας: Η φύση γίνεται ένα με την πόλη.
Λουντ Σουηδίας: Τυπική σκανδιναβική πόλη που ζει και αναπνέει από την φοιτητική κοινότητα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα φοιτητικά πάρτυ!
Ξέχασα την Πράγα: Μικρό Παρίσι, που ακόμα είναι σχετικά φτηνή.
ΑΑΑΑΑΑΑΑ ένα post για ταξίδι, τέλεια!! Θα ήθελα να διαβάσω και άλλες ταξιδιωτικές εμπειρίες σας, από ότι κατάλαβα έχετε ταξιδέψει αρκετά :)
Τόσο κοντά μας και ακόμα δεν έχω πάει..αλλά είναι στα προσεχές σχέδια!
Η Λισαβώνα είναι πράγματι ωραία και σας δίνω τις καλύτερες ευχές μου να τη γνωρίσετε από κοντά σύντομα :)
χμμμμ αγαπημένες μου πόλεις...
Tokyo: η πιο μοντέρνα απίστευτη πόλη που έχω πάει μέχρι στιγμής (δεν έχω πάει προς USA ακόμα), τα πάντα κινούνται στη ταχύτητα του φωτός, η Δύση συναντάει την Ανατολή και η τεχνολογία συνδιάζεται με την παράδοση...πρέπει να το ζήσεις για να το πιστέψεις!
Kyoto: η παράδοση της Ιαπωνίας σε όλο της το μεγαλείο, απίστευτα σκηνικά...
Miyajima: αυτό το μικρό νησάκι απέναντι από τη Hiroshima είναι πραγματικά ένα παραμύθι...
Με λίγα λόγια, η Ιαπωνία ήτανε το κάτι άλλο, ξεπέρασε κατά πολύ τις προσδοκίες μου…πέρα από τα απίστευτα σκηνικά, ναοί και τρελή τεχνολογία παντού, το πιο σημαντικό σε μια χώρα το οποίο είναι αυτό που τελικά σου μένει, είναι οι άνθρωποι…και πραγματικά, ο κόσμος στη Ιαπωνία με έκανε να πιστέψω ότι υπάρχουν ακόμα παραμύθια…τόσο καλό κόσμο, έτοιμο να σε βοηθήσει στα πάντα δεν έχω ξανασυναντήσει πουθενά αλλού, σε καμία άλλη χώρα της Ευρώπης και Ασίας! Πάντα με το χαμόγελο, θα είναι εκεί να σε βοηθήσουν και να σε βγάλουν από όποια δύσκολη θέση έχεις έρθει…μου είπανε ότι το ότι μιλούσα τα πολύ βασικά Ιαπωνικά ήτανε ένα μεγάλο συν, και όντως πιστεύω ότι βοήθησε, ο κόσμος εκτιμάει δεόντως ότι προσπαθείς να μιλήσεις στη γλώσσα τους. Αλλά και πάλι, σε κάποια φάση, άνθρωπος έκλεισε τη δουλειά του (!!!) για να με πάει κάπου ύστερα από μια απλή ερώτηση που του έκανα πως θα βγω στο σωστό δρόμο!! Μια καθαρίστρια στο camping με πήρε από το πουθενά και με πήγε στο σταθμό του τραίνου, μια πανέμορφη Γιαπωνέζα με πήρε στο λυκόφως που ούτε καν φαινόμουν, σε δρόμο μέσα από δάσος όπου είχα χαθεί μετά από μια απίστευτη τρελή μέρα, έκανε αναστροφή διότι πήγαινε στην αντίθετη κατεύθυνση και με πήγε στον προορισμό μου, έστω και αν δεν ήξερε που ήτανε…αυτά δεν συμβαίνουν πουθενά αλλού…κάποτε όταν είχα γυρίσει από Eurotrip, είχα ξεμείνει στην Πάτρα άφραγκος και μετά από 4 ώρες οτοστόπ, δεν με πήρε κανένας...
Φεύγοντας, αυτοί οι υπέροχοι άνθρωποι μου αφήσανε το αίσθημα του σεβασμού και της καλοσύνης, σεβασμός παντού και για τα πάντα, και από το σεβασμό ξεκινάνε όλα…
Από Ευρώπη (δεν την έχω γυρίσει όλη ακόμα) μπορώ να πω ότι με έχει κερδίσει μέχρι στιγμής η Βαρκελώνη:)
Τα ταξίδια για μένα είναι μια πρόκληση για το νου, τη ψυχή και το σώμα, μέσα από αυτά μαθαίνεις να εκτιμάς περισσότερο τα απλά πράγματα στη ζωή που μας κάνουν να χαμογελάμε...
δεν ξέρω το γιατί, αλλά με φοβίζει ένα ταξίδι στην Πόλη, δεν το 'χω ψάξει... αγαπημένη πόλη: η αιώνια Ρώμη!
Καλημέρα!
Ξύπνησα με την αίσθηση πως είχα ξεχάσει κάτι σημαντικό - και πράγματι: Την Τοσκάνη! Οι ωραιότερες μικρές πόλεις: Σιένα, Φιέζολε, Σαν Τζιμινιάνο, Λούκα, Πίζα και (φυσικά) Φλωρεντία. Ακόμα στην Ιταλία: Βερόνα, Βενετία (κι ας πάει να γίνει κλισέ) οι μικρές πόλεις γύρω από την Ρώμη - και η ίδια. Μαγική στιγμή: Να περπατάς την Via Appia Antiqua κατά το σούρουπο... H Villa Adriana. H Ostia.
Να πούμε και για τις πόλεις που αντιπαθούμε: Η Μαδρίτη - όλο φασαρία και οίηση (σωστά οι αρχαίοι Καταλανοί λένε τους Μαδριλένους "βλάχους"). Η Ζυρίχη: είπαμε τάξη αλλά όχι και Γερμανοελβετική!. Το Ελσίνκι - η απόλυτη πλήξη.
Οπτικά, το πέρασμα των λαών απαλείφθηκε σχεδόν ολοκληρωτικά από τη Θεσσαλονίκη – παραμένει όμως φανερό στα τοπωνύμιά της. Αυτά είναι ιταλικά (Βίλα Μπιάνκα), τουρκικά (Σέιχ Σου), γαλλικά (Ντεπώ), εβραϊκά (Μοδιάνο). Αυτό το γλωσσικό φλας-μπακ, μοιάζει με αναμνήσεις μιας πόλης που κανείς δεν έζησε...
tassos_papadakis said...
"Απορία: πώς πάει ένας Έλληνας σε έναν σπουδαίο τόπο που κάποτε ήταν δικός του, δίχως να πάθει κατάθλιψη;"
Τάσσο - δεν ήταν "δικός" του. Η Βυζαντινή αυτοκρατορία ήταν και ονομαζόταν ΡωμαΪκή (εξού και εμείς Ρωμιοί). Ήταν μία πολυεθνική αυτοκρατορία όπου οι ελληνόφωνοι (αν ονομαζόσουν Έλληνας τότε την έβαφες - σε καίγανε) δεν ήταν η πλειοψηφία. Πολλοί αυτοκράτορες δεν μιλούσαν καν ελληνικά. Υπήρξαν συνεχείς προσμίξεις με πληθυσμούς από βορρά και ανατολή. Η ελληνική γλώσσα επεκράτησε τους τελευταίους αιώνες.
Το δήθεν Ελληνικό Βυζάντιο ήταν κατασκευή των ιστορικών του 19ου αιώνα (κυρίως Παπαρρηγόπουλου) που ήθελαν να αποδείξουν την συνέχεια της φυλής.
jacobo πριν από τους Γιαπωνέζους ήταν οι Άγγλοι - αυτοί εφεύραν τον τουρισμό (ευτυχώς για μας). Οι Γιαπωνέζεοι τον συστηματοποίησαν και τον μαζοποίησαν.
Προσωπικά όταν ταξιδεύω:
α) πριν ξεκινήσω μελετάω - ιστορία, τέχνη, γλώσσα, γαστρονομία - ολόκληρη βιβλιογραφία! Αν δεν γνωρίζω την χώρα, η μελέτη κρατάει μήνες.
β)δεν κινούμαι με ομάδες (πάντα μόνος, κόντρα στο ρεύμα).
γ) νοικιάζω αυτοκίνητο (παλιά όταν έγραφα στους 4Τ είχα press cars) για τις πιο μακρινές διαδρομές. Στην πόλη, ποδαράτο και ΜΜ.
δ) κάνω διαδρομές στην τύχη - καμία φορά έχεις υπέροχες εκπλήξεις.
ε) φροντίζω να έχω χρόνο. Αν είναι να πάω για τρεις μέρες δεν πάω καθόλου.
κ.Δήμου εγραψε
QUOTE
Το δήθεν Ελληνικό Βυζάντιο ήταν κατασκευή των ιστορικών του 19ου αιώνα (κυρίως Παπαρρηγόπουλου) που ήθελαν να αποδείξουν την συνέχεια της φυλής.
UNQUOTE
Σωστά κύριε Δήμου
Αλλά εκτός από τον Παπαρρηγόπουλο το μεγαλύτερο ρόλο σε αυτό το «μύθο» το έπαιξε η Εκκλησία.
Αυτό το παραμύθι, πέρα και βαθύτερα από τη φτηνή πλύση εγκεφάλου, παρουσιάζει μιαν αλλόκοτη αντοχή, περιβαλλόμενη από τη γοητεία του νανουρίσματος της Σεχραζάτ, αποστολή της οποίας ήταν να περισπά τον άνθρωπο απ' το θάνατο.
Και αυτός ο μύθος έχει δυο στρώματα.
Αρχικά, προβάλλει η υπονοούμενη αλλά σταθερή αναγνώριση της Πόλης ως αυθεντικής, οφειλόμενης πρωτεύουσας, που θα μας την έδινε πίσω η ειμαρμένη με τόκο, μόλις αγιάζαμε, σαν την Κύπρο να πούμε.
Εκεί, στο επίπεδο της φολκλορικής αφέλειας, έδρασαν οι δημαγωγοί της εθνικοφροσύνης, όλοι τους νοσταλγοί της Ανατολής και, συνάμα, περιέργως, πολύ δραστήριοι σε ρόλο πολιτικοστρατιωτικού βραχίονα της Δύσης.
Όμως, στο υποβρύχιο φως της ίδιας μυθοπλασίας, ένας γρίφος εντελώς άλλης τάξεως, υπαρξιακός και όχι αλυτρωτικός, περιμένει την κατανόηση του. Διότι υπήρχε όντως κάτι που προσέδιδε στην επιθυμία χαρακτήρα συλλογικών ονειροπολήσεων, συχνά ασυνείδητων, ανεξήγητης επιμονής και διάρκειας. Γιατί;
Αυτό το «γιατί» αδικείται απ' τους ιστορικούς· δεν είναι τόσο απλό όσο δείχνει. Το «γιατί» σχετίζεται με ζητήματα πολιτισμικής ιδιοσυγκρασίας, της οποίας το μυθικό υπόστρωμα συγκροτείται απ' την ανάγκη να λογοδοτεί κανείς συνεχώς σ' ένα υποθηκευμένο επέκεινα, στην «Ελλάδα τη δεύτερη κ.τ.λ.» (Ελύτης), δηλαδή να ανήκει σ' έναν κόσμο που η αναφορά του βρίσκεται εκτός του ιδίου αλλά σε σύνδεση με αυτόν.
Αν ήταν εντελώς εκτός, ως ριζική ετερότητα, θα μπορούσε ο κόσμος να την ενσωματώσει πλασματικά, όπως κάνει, π.χ., ο δυτικός χριστιανισμός, που θεωρεί τον παράδεισο ολότελα εκτός γήινης ζωής, οπότε εκκοσμικεύει με άνεση.
Σ' εμάς ο παράδεισος αρχίζει απ' το Εδώ Και Τώρα, το ξέρουν ακόμη και οι πρωτοετείς της Θεολογίας, γι' αυτό σε κάθε εδώ ενυπάρχει μια νύξη ονειρικής προέκτασης, η οποία δεν ενσωματώνεται αλλά γεφυρώνει.
Δυστυχώς ή ευτυχώς, μου λείπει το περιθώριο ώστε να επεκταθώ.
Φαίνεται λοιπόν ότι η θρησκευτική και πολιτισμική παθολογία ευνοούσε την εγκαθίδρυση ενός καθεστώτος σταυρικής υπακοής σε μιαν αποικιακή χρονικότητα της αναμονής και της αναβολής: είμαστε πάντοτε εξόριστοι από ένα κέντρο που απομακρύνθηκε. Εξόριστοι από τον τόπο, ως κέντρο, και το χρόνο ως ανανεούμενη αφετηρία.
Με αυτό το σχήμα της ανεστιότητας π.χ. ο Σεφέρης συνδέει μυθοποιητικά τη ρεαλιστική παρατήρηση ότι οι μεγάλοι μας ποιητές ήταν άνθρωποι «εκτός» Ελλάδας και ελληνικής γλώσσας, ακριβώς όπως ο Μακρυγιάννης υπήρξε «εκτός» λογοτεχνίας.
black swan σωστή η ανάλυση.
Αυτός ο μυστικιστικός αλυτρωτισμός δεν είναι μόνον Ελληνικός - τον μοιράζονται τα Βαλκάνια.
black swan απόψε να κλέψεις τα κλειδιά του παραδείσου να κάνουμε θρησκευτική και πολιτισμική σεισμολογία στο σώμα της.
Καλημέρα σ' όλους! Κωνσταντινούπολη η Βασιλεύουσα, χειμώνας 2004, νησί Μπριούνι στις Δαλματικές Ακτές καλοκαίρι του 1999 (ο επίγειος παράδεισος), Κάτω Ιταλία, καλοκαίρι 2005, Washington D.C. το 1985, Κύπρος το 1992 κ.ά Μέρη που μίλησαν στην καρδιά μου για χίλιους δυό λόγους. Ευτυχής που πήγα. Εμπειρίες ζωής, κ. Δήμου, ευχαριστώ για το αφιέρωμα αυτό. Μ.
KOSTAS said...
"Να μπεί η Τουρκία στην Ε.Ε. ???
Να μπεί!!"
Μα αυτός είναι ο μόνος τρόπος "να πάρουμε την Πόλη και την Αγιά Σοφιά". Όταν θα έχουν πια καταργηθεί τα σύνορα.
Θα μπεί γιατί είναι μια μεγάλη αγορά και για να αποφευχθεί η πολιτική ενοποίηση της Ευρώπης, όπως θέλει η Αμερική και το τσιράκι της και όχι για το 'χρώμα'.
Μπάμπη, σου έχουν ξεφύγει οι αριθμοί, μια που ανέφερες κάτι περί 3%:
Οι Έλληνες πριν διωχθούν από την Κωνσταντινούπολη ήταν περίπου 100.000. Δεν ξέρω βέβαια άν αυτή ήταν η ακμή τους. Είχε εκείνη την εποχή η Κωνσταντινούπολη 3.000.000 κατοίκους; Χλωμό....
Καλημέρα,
συμφωνώ με τον sextus: η Πόλη μου πρόσφερε μια μαγική αίσθηση, από τη μια απόκοσμη και "διιστορική", από την άλλη τόσο ζωντανή, ζεστή και ανθρώπινη... Κάτι σαν την εντύπωση που αφήνουν όλες μαζί οι "αόρατες πόλεις" του Καλβίνο.
Η (Αγία) Πετρούπολη είναι άλλη μια πόλη που ξυπνάει το νου και την ψυχή - αλλά αισθάνθηκα εκεί ένα βάρος, ένα "κάρμα" που συντρίβει. Μια αίσθηση που αφήνει και η Βουδαπέστη, αλλά πολύ πιο έντονη.
Στον αντίποδα, το Σιδνεϋ, είναι μια άλλη πανέμορφη πόλη, όπου μπορεί κανείς να νιώσει "ελαφρύς", απαλλαγμένος από το βάρος της ιστορικής μνήμης, και γεμάτος ήσυχη αισιοδοξία για το μέλλον και την καθημερινότητα.
Για το ευρωπαϊκό τρίγωνο Παρίσι-Λονδίνο-Βερολίνο γράφτηκαν πολλά εδώ, προσωπικά προτιμώ το τρίτο, και την νέα ενέργεια που αποπνέει, αν και ζω στο πρώτο (το Λονδίνο είναι γοητευτικό, αλλά με "τρύπια καρδιά" - το Σίτυ).
Τέλος, η Βαρκελώνη είναι όντως μια πόλη που μυρίζει "αντίσταση", λατρεύω τις μυριάδες πλατε.ί.τσες που σχηματίζονται στα σταυροδρόμια του Exeimple, αλλά μου φαίνεται σαν να έχει γυρίσει την πλάτη της στη θάλασσα, και επίσης λίγο επαρχιωτική - ίσως είναι η ιστορική αυτή τη φορά "τρύπα" του φρανκισμού που δημιουργεί αυτό το εφφέ.
Ναι, μαύρο πρόβατο, το νέο Βερολίνο έχει μεγάλη ζωντάνια - ίσως η πιο ζωντανή πόλη σήμερα. Αντίθετα η Βουδαπέστη είναι στα πλην μου - την βλέπω σαν μία γιαλαντζή Βιέννη. (Έτσι και φτιάχτηκε άλλωστε - ο Φραγκίσκος Ιωσήφ για να εξευμενίσει τους Ούγγρους, ονόμασε την αυτοκρατορία Αυστροουγγρική και τους έφτιαξε διάφορες απαίσιες αρχιτεκτονικές τούρτες. Όχι πως μ' αρέσει και η Βιέννη...).
Στα πλην και η Μπρατισλάβα, κοιμίσικη πόλη χωρίς χαρακτήρα. Δίπλα στην Πράγα...
Ωραία η παρομίωση με τον Καλβίνο.
Η Μπρατισλάβα - τι άσχημη πόλη! (μια διόρθωση: δεν είναι κοντά στην Πράγα, αλλά δίπλα στη Βιέννη νομίζω - όπου δε μ'εχει φέρει ο δρόμος μου ακόμα.)
Συμφωνώ για τη Βουδαπέστη.
Θα περάσω Σαββατοκύριακο στη Μπρύζ - έχω ακούσει διάφορα καλά (στο μοντέλο πολη/μπιζουδάκι), να αληθεύουν άραγε;...
ΝΔ said
Το Ελσίνκι - η απόλυτη πλήξη
Χμ… γενικά στη Φινλανδία δεν συμβαίνουν πολλά. Θυμάμαι ένα πρωτοσέλιδο της μεγαλύτερης εθνικά κυκλοφορίας της χώρας: μια τεράστια φωτογραφία μιας χαμογελαστής φινλανδέζας να κόβει φράουλες και οι πηχυαίοι τίτλοι ‘ΒΓΗΚΑΝ ΟΙ ΑΓΡΙΟΦΡΑΟΥΛΕΣ ΣΤΑ ΔΑΣΗ!’
Την ίδια μέρα, από περιέργεια, είδα το πρωτοσέλιδο της Ελευθεροτυπίας: Ένα σκάνδαλο σαν κύριο θέμα, κάτω δεξιά η φωτογραφία ενός περιπολικού με τρύπες (του είχαν ρίξει χειροβομβίδα και οι αστυνομικοί μέσα την πέρασαν για βαρελότο) και στο πάνω μέρος, κάποιο άλλο οικονομικό σκάνδαλο.
Στη Φινλανδία, θα έλεγα, τα πράγματα ‘ρέουν υπογείως’. Είναι σαν τα ποταμίσια ψάρια, οι γεύσεις τους έχουν μικρές, αμελητέες (για όποιον τρώει πολλά μπαχαρικά) διαφορές. Αυτές τις διαφορές κυνηγάνε οι ντόπιοι.
Όλες οι ωραίες πόλεις ή έχουν ποτάμι, ή είναι πάνω στην θάλασσα. (Μερικές και τα δύο). Η Αθήνα είναι η μονη ολοκληρτικά άνυδρη - τώρα συνειδητοποιώ πως είναι το πρώτο που με ενοχλεί. Η ξεραΐλα. Ο Αγγλικός Κήπος του Μονάχου έχει μήκος 14 χιλιόμετρα και πλάτος από δύο μέχρι πέντε, διασχίζει την πόλη και συνοδεύει το ποτάμι, την Isar.
μαύρο πρόβατο δεν πρόσεξες τα αποσιωπητικά. "Δίπλα στην Πράγα" εννοούσα - σε σχέση με την Πράγα. Έχω κάνει όλες τις διαδρομές στην Mitteleuropa.
Την Bruges την γνώρισα από την ποίηση. Το βιβλίο Bruges-la-morte του Georges Rodenbach ήταν η αγαπημένη ποιητική συλλογή της μητέρας μου. (Υπάρχει στο Internet). Μέσα από το βιβλίο η πόλη έγινε διάσημη και μάζεψε τουρισμό - ενώ δεν της πάει ο πολύς κόσμος. Όταν την επισκέφθηκα, με απογοήτευσε. Όχι πως δεν είναι όμορφη αλλά η ποίηση με είχε αλλιώς προδιαθέσει.
Δεν μπορώ να το εξηγήσω άλλα τα τελευταία χρόνια έχω μια λατρεία με την Κίνα
Επίπεδα τοπία και μεγάλα ποτάμια, υγροί ορυζώνες, μοναχικοί αναγνώστες που διαβάζουν τη νύχτα κάτω από τους φανοστάτες των δρόμων κάνοντας οικονομία στο ρεύμα του σπιτιού τους, συντροφιές που παιζουν χαρτιά στο ίδιο φως καθισμένες κυκλικά, κατάχαμα στο πεζοδρόμιο στην τεράστια πλατεία Τιέν Αν Μεν που χωράει ένα εκατομμύριο ανθρώπους.
Μυρίζω ακόμα την ζεστή βροχή που δεν έλεγε να σταματήσει στην Καντόνα...
Τους κήπους των μανδαρίνων στη Σαγκάη...
Κασετίνες με λεπτεπίλεπτα πινέλα και χρώματα ακουαρέλας που φαντάζουν πολύτιμα στις σκονισμένες βιτρίνες μικρών χαρτοπωλείων.
Το θρόισμα του κρουστού μεταξιού που ακούγεται στις σιωπές της Όπερας του Πεκίνου, ένα μωβ λουλούδι που καλύπτει λιβάδια και λόφους στην κεντρική Κίνα, στην Τσανγκ Σα.
Τους οδοκαθαριστές και τους εργάτες, που πριν πιάσουν δουλειά κάνουν, παραδομένοι σε μια θαυμαστή αυτοσυγκέντρωση, τάι σι, σκιαμαχία, μέσα στο θαμπό ξημέρωμα, πανάρχαιο τρόπο άσκησης, που είναι αργός διάλογος του ανθρώπου με τη γη και τον ουρανό...
Δεν ξέρω αλλά η Ευρώπη γέρασε.
Διόρθωση: το βιβλίο δεν είναι ποιητική συλλογή (αν και ο Rodenbach ήταν ποιητής) αλλά ποιητικό αφήγημα. Το ξαναβρήκα τώρα - είχα να το πιάσω στα χέρια μου 55 χρόνια...
Ναι, mea culpa sextus.
Αλυτος κόμπος το "τουριστικόν ζήτημα": το αστικό τοπίο (και το φυσικό, αλλά θα φύγουμε από το θέμα) περιλαμβάνει και τον παρατηρητή.
Η ομορφιά μιας "ιστορικής" πόλης λοιπόν μοιραία αλλοιώνεται όταν τα ανθρώπινα πλήθη που θέλουν να τη λάβουν γίνουν η ισχυρότερη συνιστώσα της ζωής της.
Αυτό συνήθως αποφεύγεται όταν ξεπερνά ένα κρίσιμο μέγεθος και μπορεί ν'απορροφήσει τα πλήθη στην ομορφιά της...
Η Πόλη για παράδειγμα, μπορεί να παραμένει σχετικά αλώβητη από τα επελαύνοντα στίφη των περιηγητών. Το Παρίσι πάλι, έχει λαβωθεί, ορισμένες ζώνες του έχουν απονεκρωθεί (μεγάλο μέρος του 5ου και του 6ου διαμερίσματος) - αλλού όμως (κυρίως πάνω από το Σηκουάνα - το 9ο, το 10ο, μέρος του 17ου, του 18ου και του 20ου) διατηρεί την εκρηκτική αυθεντικότητά του...
PS: Ευχαριστώ για τη reference του Rodenbach
Δεν έχω ταξιδέψει πολύ στη ζωή μου. Μόνο σε κάποια νησιά της Ελλάδας και σε ορισμένες πόλεις του γερμανικού βορρά, όπου διαμένω τους τελευταίους μήνες. Αυτό που έχω παρατηρήσει εδώ, (σσ: στο Βερολίνο), είναι η δυνατότητα που δίνεται στον κάτοικο της πόλης να έχει μέσα στην πόλη επαφή με τη φύση. Παντού θα βρεις πάρκα, ενώ όλοι οι δρόμοι (τυπικά ευρωπαϊκοί - σύμφωνα με λοιπούς πολυταξιδεμένους φίλους και γνωστούς), είναι αρκετά φαρδείς και με μεγάλα πεζοδρόμια, όπου υπάρχουν δέντρα ψηλότερα από τις πολυκατοικίες. Η φύση δεν εκτοπίζεται για χάρη των αναγκών του ανθρώπου, αλλά καταφέρνει και συνυπάρχει.
Οι άνθρωποι; Νέοι (μία φίλη μου είχε πει ότι η πλειψηφία των κατοίκων της πόλης είναι κάτω των 30) και δημιουργικοί, παρόλο που η οικονομία της θυμίζει κάτι από τη γεννέτειρά μου (Θεσσαλονίκη). Εδώ όμως δεν υπάρχουν Χριστόδουλοι.
"Σ' όσους και να πάω τόπους, ίδιους βρίσκω τους ανθρώπους".
Γ. Σεφέρης
αχ, για να ταξιδέψουμε να γνωρίσουμε τόπους πρέπει να βρούμε το χρήμα, να παρατήσουμε τη μισθωτή σκλαβιά, και να μπούμε στην πτήση 201 να μας προσφέρουν τα αναψυκτικά της λήθης τα προεισαγωγικά στη φρουτοπία της προσγείωσης, κι όταν πατήσουν οι πίσω ρόδες να πούμε: βλέπεις και νιώθεις αγάπη μου τώρα πια δικαιώνεται ο παλιός καλός ρεαλιστικός ελληνικός κινηματογράφος, μύθος ο εδές και η υπόθεση ΑΣΠΙΔΑ, βρέχεσαι. ναι, βρέχομαι, γιατί είμαι η ανακρίτρια στον τελευταίο αυνανισμό πριν τη σύλληψη.
Ν. Δήμου έφη: Ο Αγγλικός Κήπος του Μονάχου έχει μήκος 14 χιλιόμετρα και πλάτος από δύο μέχρι πέντε, διασχίζει την πόλη και συνοδεύει το ποτάμι, την Isar.
Λατρεμένο Μόναχο!
Μου κίνησες πάντως την περιέργεια για την Κωνσταντινούπουλη την οποία δεν έχω επισκεφτεί. Αυτό που με τρομάζει πάντως είναι η ενδεχόμενη πολυκοσμία της. Αυτό δεν την κάνει κουραστική;
μαύρο πρόβατο said:
"Η ομορφιά μιας "ιστορικής" πόλης μοιραία αλλοιώνεται όταν τα ανθρώπινα πλήθη που θέλουν να τη λάβουν γίνουν η ισχυρότερη συνιστώσα της ζωής της".
Αυτό είναι το πρώτο πρόβλημα του τουρισμού. Δεν μπορείς πια να δεις την Capella Sixtina (τσαλαπατιέσαι κοιτώντας προς τα πάνω ενώ σε σπρώχνουν οι πίσω και οι φύλακες) ούτε τη Mona Liza, ούτε την "Ταφή του κόμητα Οργκάθ" (μία ολόκληρη μέρα έχασα στο Τολέδο περιμένοντας να αδειάσει λίγο το παρεκκλήσιο). Την τελευταία μου επίσκεψη στο μουσείο του Ορσαί αγόρασα τελικά ένα CD-ROM και είδα τους πίνακες στον φορητό μου στο ξενοδοχείο...
Άρα: εναλλακτικές διαδρομές, μικρά άγνωστα μουσεία, ξύπνημα από τα χαράματα...
exiled: το 35% της επιφάνειας του Βερολίνου είναι πάρκα και λίμνες - όπως ξέρεις μέσα στην καρδιά της πόλης!
tassos papadakis: τον καιρό που είμασταν άψιλοι φοιτητές, γυρίζαμε όλη στην Ευρώπη με ωτο-στοπ, κοιμόμασταν σε φοιτητικούς ξενώνες και την βγάζαμε με ελάχιστα ψιλά. Τώρα, την εποχή της τρομολαγνείας, ποιος σε παίρνει παρέα σε αυτοκινητόδρομο;
np: δεν είπα για την (υπέροχη) Βρετάνη, διότι εδώ μιλάμε για πόλεις. Αλλά ίσως αργότερα αφιερώσω ένα post στην χώρα των μύθων και τις παλίρροιας.
Oι ανυδρεs πολειs πνιγουν τον νησιωτη.(παραδοξο).Aν εχειs γενηθει και εχειs ζησει σε νησi,δυσκολα επιβιωνειs σε πολη που δεν εχει κοντα θαλασσα.Eστω ποταμι η λιμνη.
α! αγαπημένη! εδώ συμφωνώ strongly! -και *φιλί*-...έρωτας φωτιά κι αλμύρα...που να τρέχουμε στα εξωτερικά να τραβάμε φωτοτέτοιες και να λέμε μετά στις φίλες μας: 12 και ένα γλυκό αγόρι στην κωνσταντινούπολη! πέντε και εδώ και γερά είναι το δόγμα μας. ούτε αρώματα ούτε χρώματα ούτε τίποτε. να λες τώρα ότι πήγες πορτογαλία και κάτι κάνει τζόκιν στα γύφτικα...πάρε με στη χανιώπορτα να ξεροψήνουμε τηγάνια!!! έλα.
Είχε κανείς την τύχη να επισκεφτεί τη Νέα Ορλεάνη, προ κατακλυσμού;
Nikos Hoursoglou said...
"Κύριε Δήμου είστε τυχερός..."
Είμαι. Αλλά δεν ξεδίψασα. Σαν κάτι ακοολικούς, όσα πιο πολλά βιώνω, τόσο περισσότερο διψάω. Υπάρχουν εκατοντάδες πόλεις που δεν γνώρισα και είναι οι πιο μακρινές και δυσπρόσιτες. Τα χρόνια δεν βοηθούν.
Δεν πειράζει. Αν υπάρχει άλλη ζωή έχω έτοιμο τον κατάλογο των ταξιδιών που θέλω να κάνω, των βιβλίων που θέλω να γράψω, των ερώτων που θέλω να ζήσω...
eftasa: χ ω ρ ί ς ε σ έ ν α δ ε μ π ο ρ ώ. όλο ανακοινώσεις είσαι μωρό μου, και μου θυμίζεις το άσμα "πρώτα χαλάσαν το σχολειό και κάψαν τα θρανία". τι θα γίνει με την περίπτωσή μας, παναγιά μου ανωγειανή.
ναι, αλλά εγώ θέλω να είμαστε μαζί...αγκαλιά..αγαπημένοι...να σε ταΐζω ωδικούς χάρτες...να λέμε ωραία ρε παιδί μου η Πόλη αλλά πιο ωραίο το κρεβατάκι..και ηδονικό...και παλαβό...και ερωτευμένο..και να εκλύονται τα νεράκια της βροχής πάνω στα σούρμενα των δικολάβων, και να χύνουμε σιρόπια στα ραβασάκια. δηλαδή καταστάσεις mapping μέσα σε χώρους...διανυσματικούς. T: U --> V. θα πεθάνω χθες βράδυ. και μετά.
np said:
"Πρόσεξα ότι δεν είπες τίποτα για Β. Αμερική. Μα να είναι όλες οι πόλεις τους τόσο "κρύες" και άκομψες".
Δεν έχω ταξιδέψει αρκετά στην Β. Αμερική και καθόλου στην Νότιο. Πάντα έλεγα πως πρέπει να εξαντλήσω την ευρύτερη πατρίδα μου, την Ευρώπη. (Ούτε κι αυτήν την εξάντλησα). Πάντως η Νέα Υόρκη είναι συγκλονιστική σαν εμπειρία. Εκεί δεν έχει μ'αρέσει - δεν μ'αρέσει. Σε καθηλώνει αν μπεις στους ρυθμούς της. Αντίθετα η Washington είναι κρυόκωλη.
Μου αρέσει η Βοστώνη (καθόλου άκομψη) και φυσικά ο Άγιος Φραγκίσκος (καθόλου κρύος).
Μία από τις ωραιότερες διαδρομές που έχω κάνει είναι η άνοδος στην Hudson River Valley μέσα Νoεμβρίου - με τις πιο χρωματικά τρελές φυλλωσιές που μπορείτε να φανταστείτε. Όλη η New England είναι υπέροχη - και οι μικρές της πόλεις.
eftasa: Μα ήδη τις διαθέτουμε δωρεάν - και το blog και τα βιβλία στο site τζάμπα είναι...
Δεν υπαρχουν ανθρωποι που κυνηγανε με αγρια μανια το χρημα,...κλπ μεχρι που φτανουν πολλεs φορεs σε αγρια τολμηματα μεχρι την κατασροφη τουs?Ε,με τετοια μανια κυνηγαμε εμειs οι φανατικοι των ταξιδιων μια ουσιαστηκη επαφη κι ενα βιωμα με τη μητερα γη...Ομωs ενοψη τησ δυσηs τησ ζωηs μου φαινεται οτι το δικο μαs παθοs ειναι καλυτερο και αξιζει πιο πολυ απο μερικα αλλα.Οταν η γη θα μαs καλεσει.... εμαs τουσ αοκνουs οδοιπορουs,το τελοs δε θα ειναι αποχερετισμοs και μια γεματη φοβο παραδοση.Θα ειναι ενα γεματο ευγνωμοσυνη διψασμενο ρουφηγμα του πιο βαθιου βιωματοs.Ειμαστε περιεργοι για την νοτια αμερικη,για τουσ πολουs τηs γηs,κλπ.αλλα ειμαστε ακομα πιο περιεργοι,απεραντα περιεργοι,για το θανατο,γι αυτο το τελευταιο βιωμα τηs ανθρωπινηs υπαρξηs μαs.Γιατι πιστευουμε πωs ξερουμε οτι απ ολα τα βιωματα τα πιο επαξια και τα πιο ικανοποιητικα μπορουν μοναχα να ειναι αυτα για τα οποια δινουμε ευχαριστωs και τη ζωη μαs.Ερμαν Εσσε.Ταξιδιωτικη διαθεση.
Η πιο ‘ατσαλάκωτη’ πόλη: Ίνσμπρουκ. Μια ντόπια μου είπε ότι θα χτίσουνε ακόμα μια ατραξιόν, δείχνοντας τον ορίζοντα – και ρώτησα αυθόρμητα «θα χτίσετε ακόμα ένα βουνό»; Τόσο (σχεδόν ψεύτικα) γραφικό ήτανε...
Η πιο (πρόσφατα) αντιφατική πόλη: Βελιγράδι. Εκπέμπει αναμφισβήτητα θετική ενέργεια, δίπλα σε βομβαρδισμένους γρανιτένιους κολοσσούς, φτώχεια, ενώ ξέρεις ότι πριν λίγα χρόνια ο ΄λιδιος λαός έκανε εθνοκαθάρσεις.
Η πιο χαοτική: Νάπολη. Με έκλεψε η... αστυνομία. Καθημερινά, βλέπεις σκηνές κινηματογράφου (και μάλιστα, πολύ καλού σκηνοθέτη).
Ο Zoros αναφέρθηκε στο Τάμπερε και στο πως δένει με τη φύση. Αχ, δέκα χρόνια ήμουν εκεί! Για τη Φινλανδία, γενικά: όπως το έθεσε ένας φίλος μου, «σε άλλα κράτη υπάρχει η πόλη και έξω από αυτήν, το δάσος – στη Φινλανδία, υπάρχουν δάση και ανάμεσά τους, υπάρχουν συνοικίες.»
Ξεχάστε αξιοθέατα!
- Το φθινόπωρο: πηγαίνετε να μαζέψετε μανιτάρια του δάσους (με παρέα που ξέρει, φυσικά!). Ανακαλύψτε τα χρώματα του δάσους (υπάρχει ειδικό όνομα: ruska).
- Το χειμώνα: περπατήστε πάνω στις λίμνες, ψαρέψτε κάνοντας μια τρύπα στον πάγο, περπατήστε σε δασικό δρόμο με τα ζαχαρωμένα δένδρα, πηγαίνετε σε εξοχικό με φως το τζάκι μέσα και τα κεριά από πάγο έξω.
- Το καλοκαίρι: περάστε μέρες σε κάποιο εξοχικό με τροφή που μαζεύετε μόνος σας και ανακαλύψτε μια άλλη διάσταση στην ‘ηρεμία’. Ντυθείτε σαν μελισσοκόμος (λόγω των κουνουπιών) και πηγαίνετε στη Λαπωνία. Δείτε τι σημαίνει ‘ανοιχτός ορίζοντας’ (ούτε ένα βουνό στον ορίζοντα!)
Την άνοιξη: Περάστε από το ίδιο μέρος κάθε μέρα, να δείτε σε τι βιασύνη βρίσκεται η φύση: ένα φυλλαράκι δύο εκατοστών χθες, είναι σήμερα τρία. Δείτε τα χαμόγελα των ανθρώπων.
Σε κάθε πόλη: δοκιμάστε την κοινή σάουνα και ανακαλύψτε μια άλλη προσέγγιση στην Αγία Γραφή (και εγνώρισαν ότι ήταν γυμνοί και εσκεπάστηκαν)..
Και άλλα πολλά – πού να τα λέω...
Όνειρό μου: η Νέα Υόρκη και τα redwoods της Καλιφόρνια!!!
ΝΔ έγραψε:
"Είμαι. Αλλά δεν ξεδίψασα. Σαν κάτι ακοολικούς, όσα πιο πολλά βιώνω, τόσο περισσότερο διψάω."
Αυτό είναι μεγάλη αλήθεια!! Μάλλον είναι ο καλύτερος εθισμός χε χε χε, μήπως να ιδρύσουμε travelholics agency? :)
Διάβασα τις συμβουλές του κ. ΝΔ και με έκπληξη διαπίστωσα ότι τις ακολουθώ πιστά :) Εκτός από το αμάξι, συνήθως νοικιάζω ποδήλατο και πάντα πολύ περπάτημα.
Είμαι τυχερός γιατί μέχρι στιγμής ως φοιτητής είχα την τύχη να μπορώ να ταξιδέψω για μεγάλα χρονικά διαστήματα και δυστυχώς έχω καλομάθει, ταξίδι κάτω από 1 μήνα μου κακοφαίνεται και πιστεύω ότι δεν θα έχω το χρόνο να βιώσω όλα αυτά που θέλω...
Και πάντα μόνος μου, και να ήθελα να πάρω κάποιον μαζί μου -που δεν θέλω- συνήθως κανένας δεν έρχεται λόγω της μεγάλης διάρκειας :P
Κάποιος έγραψε ότι ο ταξιδευτής έχει μεγάλη διαφορά από τον τουρίστα και συμφωνώ απόλυτα. Το επιβεβαίωσα στην Ταϋλάνδη, μάλλον μια από τις πιο τουριστικές χώρες... αλλά η χώρα έχει πολλά να προσφέρει για αυτόν που είναι διατεθειμένος να την εξερευνήσει και να τη βιώσει. Δυστυχώς οι 3 βδομάδες που είχα στη διάθεσή μου ήτανε πολύ λίγος χρόνος για μια χώρα σαν και αυτήν, αλλά παρατήρησα υπερβολικά πολύ κόσμο που κάθε βράδυ ήτανε μεθυσμένοι και έκαναν χρήση της βιομηχανίας του sex που -δυστυχώς- ακμάζει στην Ταϋλάνδη. Και αναρωτιόμουνα, όλοι αυτοί δηλαδή ήρθανε στην Ταϋλάνδη για να κάνουν πάρτυ και sex κάθε μέρα; Αυτός δηλαδή είναι ο σκοπός του ταξιδιού τους...;
Τέλος πιστεύω ότι αν πράγματι θέλεις να ταξιδέψεις, τότε θα βρεις το τρόπο να το κάνεις :) Θυμάμαι σε κάποια στιγμή δούλευα σε 3 δουλειές για να μαζέψω τα χρήματα που ήθελα για να ταξιδέψω ;)
Βραβείο Νόμπελ για το πιο αδιάφορο, politically correct θέμα.
Πλουσιόπαιδα τεμπελιάρικα αναπολούν παλιές αναμνήσεις από ταξίδια στα ανιαρά νιάτα τους. Έχω και ‘γώ μία μεγάλη φαγούρα, να ‘δώ κάτω δεξιά. Λέτε να είναι από τη μεγάλη ζήλια? Μία απορία θα μου μείνει όμως. Με όλα αυτά τα ταξίδια, πότε δουλέψατε? Ποτέ σας? Κρίμα. Ο καμένος καημένος πατερούλης ήταν πάντα καλά? Μόνο αυτό μετράει τελικά (για σας). Όλον τον κόσμο γυρίσατε, τη ζωή δεν ζήσατε. (Παλιά βλάχικη παροιμία, δικιά μου). Και στο πνεύμα της σοφίας που αναφέρθηκε κάπου πιο ψιλά, εάν δεν ζήσεις τη πόλη, δεν μπορείς να την κρίνεις. Η βιτρίνα είναι πάντα αστραφτερή, τι γίνετε όμως με την πίσω αυλή? Ωραία η βιτρίνα της Πόλης, τα slum και οι φτωχογειτονιές ακόμα πιο άθλιες. Άντε, πάλι δεν κρατήθηκα, αλλά προσπάθησα...
cyberdust: συμφωνώ. κοινή γνώμη όλα πλην έρωτας και μεγάλες ενοποιημένες.
Ναι, .Κάτι μου λέει. Ζηλεύω τα κοτέτσια και χοιροστάσια της Πόλης, αλλά ο γείτονάς μου δεν με αφήνει, πείτε μου τη να κάνω?
Χεχεχε, πάλι σας έφτιαξα. I will leave you now alone with your high-score sophistications, for I have to run and catch that information about 4-core cpu chip by intel.
Καλησπέρα, με διάθεση για λίγο παιχνίδι.
Από την Κοζάνη στην Λωζάννη, από την Πράγα στην Πάργα, από την Βέροια στην Βερόνα, από το Παγκράτι στο Παρίσι κι από την Νέα Υόρκη στην Νέα Ιωνία, από την Ταορμίνα στην Σαλαμίνα, κι από τις Σέρρες στις Σέβρες, κι από την Τυφλίδα ως την Στυλίδα, από την Βαρκελώνη στην Βάρκιζα και στην Βάρη, κι απο κει στο Κάρλοβυ Βάρυ, και στο Καρλόβασι, είναι μακρύ το ταξίδι; Πόσοι κόσμοι;
Κι από την Ερμούπολη στην Λιμνούπολη;
I’m back. Μαντέψτε αν μπορείτε. Εκεί που κυνηγούσα για το τσιπ, πετάγονται κάτι μαντράχαλοι βούλγαροι με κάτι microwave drill machine τόσο δα με το συμπάθιο που μπορεί να τρυπήσει ακόμα και μπετόν ενός μέτρου und ich denke spachlos to myself. Θεέ μου, could it be possible. Διεσε βαρβάριανς χωρίς ίχνος παιδείας και νετζanschλuesse λιγότερο και από τους Έλληνες να έχουν τέτοια τεχνολογία. Θα πέσει φωτιά να μας κάψει. I’m gone and will definitely clutch those Bulgarians.
@Μαύρο Πρόβατο
Ναι έχω πάει στη Νέα Ορλεάνη και, αν ενδιαφέρεσαι, εχω ανεβάσει τις εντυπώσεις μου (και) από εκείνο το ταξίδι στο blog μου.
Ase demprotora, i bulgars evalanen sto pehnidi ki kati sionistades apto telaviva universitara pumu pilan to idio stori.
Άστα να πάνε. Με έχουν στριμώξει άγρια. Για περισσότερες πληροφορίες μου λένε να έχω εμαιλ, να κάνω λογγιν, σθβσψριβε, και να τους χώσω 178 ντολλαρς. Τα αγρίμια.
cyberdust έχεις πρόβλημα... δεν ξέρω για τους άλλους αλλά εγώ δεν ήμουν πλουσιόπαιδο -κληρονόμησα μόνο χρέη. Ξεκίνησα από το πλην - κι εργαζόμενος σκληρά 45 χρόνια έφτασα κάπου. 45 χρόνια!
Πώς ταξίδευα: ως φοιτητής, τζάμπα. Αργότερα έμαθα να συνδυάζω την δουλειά με το ταξίδι.
Το πιο σημαντικό στη ζωή είναι να κάνεις αυτά που σου αρέσουν και να σε πληρώνουν γι αυτά. Ταξίδευα λοιπόν ως διαφημιστής (σε δίκτυο πολυεθνικής), ως φωτογράφος, ως δοκιμαστής αυτοκινήτων, ως δημοσιογράφος, ως συγγραφέας. Και όχι μόνο δεν πλήρωνα αλλά πληρωνόμουν.
Έτσι για να σου φύγει η απορία (αν είχες απορία και όχι μόνο κακία).
Καληνύχτα κι από μένα...
κ. ΝΔ, έχετε κάνει το όνειρό μου πραγματικότητα, να συνδυάσω κάποτε δουλειά και ταξίδι! :)
προς Cyberdust:
Έχω την εντύπωση ότι τα "πλουσιόπαιδα" που αναφέρεις συνήθως δεν έχουνε το νου τους να πάνε ταξίδια αλλά πως να αγοράσουνε ακριβά αμάξια, ακριβά ρούχα κτλ κτλ.
Πιστεύω και είμαι σίγουρος ότι τα άτομα που μπαίνουν σε αυτό το blog και συμμετέχουν λέγοντας την γνώμη τους, δεν ανήκουν σε αυτήν την κατηγορία.
Προς αποφυγή παρεξήγησης, δεν έχω κανένα πρόβλημα με παιδιά των οποίων οι γονείς τους είναι ευκατάστατοι, απλά πιστεύω ότι δίνουνε μεγάλη σημασία στα υλικά αγαθά, περισσότερη μάλλον από ότι θα έπρεπε.
Μάλλον δεν πιάνεις το υπέροχο αίσθημα που σου δίνει ένα ταξίδι και γι'αυτό δεν καταλαβαίνεις ότι κάποιοι είναι διατεθειμένοι να δουλέψουν αρκετά με σκοπό μετά να ταξιδέψουν...
Και για την πληροφόρησή σου, μπορείς να ταξιδέψεις κάνοντας camping, μαγειρεύοντας, μένοντας σε φίλους, και αν κάνεις και τον κόπο να μελετήσεις τα μέρη που θα πας, μπορείς να μειώσεις τα έξοδά σου στο ελάχιστο. Τελικά δεν χρειάζεσαι και τόσα πολλά λεφτά για να ταξιδέψεις, απλά να μην έχεις απαίτηση για μεγάλες ανέσεις και να σκέφτεσαι θετικά (η ταπεινή μου συμβουλή προς εσένα)...
γουστάρω σάμο. ελλάδα. ήλιος. ζέστη. φως. αποτσίγαρα παντού και λουλουδάκια με στάχτες. κτίριο. πράσινος μαυροπίνακας. να υπάρχει κανένα δέντρο. να χορεύεις μέσα στη βροχή να σου ξεπλύνει τ' αρμυρό δάκρυ απ' το μάγουλό σου. novotel! να σου δείξω το u και το υ που το λένε v.
ώωωωπα αναφέρθηκαν δύο λεξούλες που με συγκίνησαν.
Μαύρε Γάτε, έχεις σχέση με το Καρλόβασι;
clitoris (αμάν βρε παιδί μου nick που διάλεξες) έχεις κι εσύ με τη Σάμο;
Γιατί εγώ έχω!!!!
Τo what Dia said...
Παραμύθια. Τι στιγμή που σε δέρνει η ανεργία και κυνηγάς το μεροκάματο δεν σκέφτεσαι το Βερολίνο, ούτε το Ίνσμπρουκ. Εδώ δεν έχουμε ούτε για βενζίνη να πάνε ένα σαββατοκύριακο στα Καμένα Βούρλα και σεις μου λέτε για Ρώμες και Βαρκελώνες. Αυτά μόνο στο σινεμά γίνονται, και σε κάποιους τυχερούς σαν τον ΝΔ, αλλά πόσοι είναι αυτοί? Οι άλλοι, άστα να τους κλαις… Στην Ελλάδα ζείτε, οι μόνες διακοπές που κάνουμε είναι στα χωριά μας.
cyberdust: Δεν ξέρω την ηλικία σου, αλλά μια και περνάς για λύκειο/φοιτητής (δεν μας βοηθάς ιδιαίτερα με τα εξαιρετικά ώριμα σχόλια σου), να σου πω οτι αν πιάσεις μια δουλειά ένα καλοκαίρι, (για πάνω απο μια βδομάδα) βγάζεις υπεραρκετα λεφτά για ένα μικρό ταξίδι... χώρια που υπάρχουν και άλλες ευκαιρίες.. απλά πρέπει να αξιοποιήσεις πιο παραγωγικά τον χρόνο που γκρινιάζεις για τον "άδικο κόσμο, με τα πλουσιόπαιδα που κάνουν ταξίδια"...
I should know, εδώ Γερμανία μάζεψα χρήματα και πήγα μόνος μου στα 18 μου, τώρα πάλι προσπαθώ να βρώ δουλειά για να πάω Αγγλία..
Η Γερμανία ήταν όμορφη... ήμουν στο Krefeld, μια (σχετικά) μικρή πόλη κοντά στο Dusseldorf. Είχε πλάκα, μην ξέροντας λέξη στα γερμανικά, να επιβεβαιώνονται οι υποψίες μου για τους Γερμανούς καθώς τα εδώ στερεότυπα μας για αυτούς κατέρρεαν σαν πύργος απο τραπουλόχαρτα. Μακάρι να έβλεπα την ζωντάνια των "κρυόκωλων" ή να περνόυσα τόσο καλά όσο εκεί σε κανένα δικό μας club.. Γιαλαντζί γλεντζέδες με γιαλαντζί διασκέδαση είμαστε, αλλα δεν θέλουμε να το καταλάβουμε..
Ρίγα της Λεττονίας, μια πόλη που πραγματικά ανήκε απο το 2002 που την επισκεύτηκα με το EYP περισσότερο στην εικόνα μου για την Ευρώπη απ'ότι η Αθήνα ή η Θεσσαλονίκη.. Πόλη με μουσείο για την σοβιετική κατοχή έχετε δεί αλήθεια; (α, και εκεί τα club ηταν επίσης καλύτερα..)
Πάντως, παρ'ότι σπουδάζω πλέον σχεδόν δίπλα στην Πόλη, δεν έχει τύχει ακόμα να την επισκευτώ, κάτι που θέλω να αλλάξω φέτος το καλοκαίρι, με την δικαιολογία της εμφάνισης των Depeche Mode :)
Παω για υπνο γιατι αυριο εχω ταξιδι.Καληνυχτα.
"Η πόλις θα σε ακολουθεί..."
Πολύ όμορφο αυτό το ταξίδι στο κείμενο και στα σχόλια. Ομορφαίνουν οι άνθρωποι όταν ταξιδεύουν. Όπως κι όταν τραγουδάνε.
"Εδώ ας σταθώ..."
Καλή σας μέρα.
Η Ουασινγκτον ειναι ωραια, αλλά πιο ωραια ειναι η Βοστώνη, η οποία έχει και ένα ιδιαίτερο χαρακτηρα λόγω της ιστορίας της. Όσο για τη Νέα Υόρκη υφίσταται αυτό που λένε όλοι: είναι ένας κόσμος διαφορετικός! Αλλά πάνω από η Ελλάδα (ακόμα και αν τη βιαζουμε σε καθημερινή βάση).
Kαλημέρα!
Cyberdust κι εγώ έκανα άνεργος (και νηστικός) έχει ο καιρός γυρίσματα. Μην τα ρίχνεις όλα στην "κακούργα κενωνία".
nikos hoursoglou: ο κατάλογός μου ήταν αυτοσαρκαστικός - αφού περιλαμβάνει τις πόλεις που δεν θα δω ποτέ, μια και δεν υπάρχει άλη ζωή...
Το πήρα σήμερα και είπα να το μοιραστώ (και ο νεαρός για… ‘ταξίδι’ ετοιμάζεται)
Ερώτηση σε στήλη περιοδικού: Είμαι 16 ετών και τα έχω με μια κοπέλα έξι μήνες. Τον τελευταίο καιρό μου την πέφτει η μάνα της (μια 35άρα όλο φωτιά). Μου αρέσει πολύ, αλλά δεν θέλω να τα χαλάσω με την κοπέλα μου.
Απάντηση: Δεν λέω, είσαι συναισθηματικός τύπος, δεν θέλεις να το πετάξεις το κορίτσι, αλλά κορίτσια θα βρεις πολλά… μάνα είναι μόνο μία.
yannis h. Πολυ καλο.
george m. wrote
"αν πιάσεις μια δουλειά ένα καλοκαίρι, (για πάνω απο μια βδομάδα) βγάζεις υπεραρκετα λεφτά για ένα μικρό ταξίδι..."
Έτσι ακριβώς είναι!! :) Και να ξέρεις Cyberdust, όλοι έχουμε περάσει από τις δυσκολίες αυτής της ζωής (δεν είσαι ο μόνος) αλλά δεν το βάλαμε κάτω...ούτε κλαίμε τη μοίρας μας...αλλά με αυτόν τον τρόπο σκέψης σου, και κάτι θετικό να γίνει στη ζωή σου, εσύ μάλλον μόνο τα αρνητικά του σημεία θα δεις...
Το Yannis h. :
χαχαχαχα! πολύ καλό, η ψυχαγωγική ενημέρωση σε όλο της το μεγαλείο :Ρ
To eftasa:
έχεις απόλυτο δίκιο...κάτι παρόμοιο έζησα στο Ko Pah Ngan, ένα νησί της Ταϋλάνδης αρκετά εξωτικό. Όλοι οι τουρίστες μένουν σε πολύ όμορφα bungalows και έχουν όλες τις ανέσεις. Όταν όμως αποφασίσεις να φύγεις από τα κεντρικά μονοπάτια με τα μαγαζιά, ανακαλύπτεις ότι οι ντόπιοι μένουν σε καλύβες...πολλά άτομα μαζί, ολόκληρες οικογένειες σε ένα μικρό καλυβάκι. Μίλησα μαζί τους και μου δώσανε να καταλάβω λιγάκι πόσο δύσκολη είναι η ζωή τους. Άλλοι παλεύουνε για να εξασφαλίσουν λίγο φαγητό και οι μερικοί πιο τυχεροί δουλεύουνε από το πρωί ως το βράδι για ελάχιστα χρήματα...πόσο διαφορετική είναι η ζωή των ντόπιων από αυτή των τουριστών...
Παρόλα αυτά όμως μου είπαν ότι τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι και χειρότερα, οι περισσότεροι μάλιστα είχανε ζήσει τα "χειρότερα" καθώς προέρχονταν από τα βόρεια μέρη της Ταϋλάνδης που είναι πολύ πιο φτωχοί εκεί πέρα...
Κάτι όμως που δεν θα ξεχάσω ποτέ είναι το απίστευτο χαμόγελο που είχανε στο πρόσωπό τους, ακόμα και όταν μου λέγανε τις δυσκολίες που περνάνε...μπορεί γι'αυτό να αποκαλούνε την Ταϋλάνδη, the Land of Smiles :)
"Δεν θα συνιστούσα σε κανένα να πάει στην Πόλη με αυτοκίνητο - η κίνηση είναι κάτι το ασύλληπτο, όχι μόνο από συμφόρηση αλλά και από πλήρη αναρχία (μόνο το Κάιρο είναι χειρότερο)">>> Νικος Δήμου
Εγώ απο την άλλη δεν θα συνιστούσα σε κανένα να πάει στην Αθήνα να οδηγήσει αυτοκίνητο - η κίνηση είναι κάτι το ασύλληπτο, οχι μόνο απο συμφόρηση αλλά και απο πλήρη ΑΝΑΡΧΙΑ (μόνο η Κωνσταντινούπολη ειναι χειρότερη) >>> Αννούλα (egypt) Κύπρος
Σ' ένα δρόμο στην Κωνσταντινούπολη απ' τη μια μεριά είναι όλο μπαράκια, απ' την άλλη ασβεστωμένος τοίχος με χαμηλά τραπεζάκια των μπαρ κατά μήκος του. Βλέπω στον τοίχο γραμμένη τη δεύτερη στροφή του ποιήματος "Η πόλις" του Καβάφη. Ρωτώ πώς βρέθηκε το ποίημα εκεί, μου στέλνουν αυτόν που το είχε γράψει, ένα παιδί που δούλευε στο μπαρ. "Μα ο Καβάφης είναι Έλληνας" (εννοώντας "εχθρός" των Τούρκων) του λέω ειλικρινώς απορημένος. "Ναι, το ξέρω. Είναι ο αγαπημένος μου ποιητής".
Η πιο "εχθρική" αντιμετώπιση ήταν από έναν στρατιώτη. Περπατούσαμε κι οι δυο τον πλατύ δρόμο που οδηγεί απ' την Αγία Σοφία στη θάλασσα. Όταν του είπα από πού είμαι με αποχαιρέτησε και άλλαξε πεζοδρόμιο. Ποιός ξέρει τι άκουγε κάθε μέρα στο στρατό.
Στη μεγάλη καθολική εκκλησία Saint Antoine, στην İstiklâl Cadesi, οι Τούρκοι ήταν πολύ περισσότεροι απ' τους ξένους, Αύγουστο μήνα. Βλέπω μια Τουρκάλα που άναβε κερί. "Συγνώμη, να σας κάνω μια ερώτητη; Είστε μουσουλμάνα, έτσι δεν είναι; Αλλά σας βλέπω που ανάβετε κερί στην εκκλησία των Χριστιανών." "Ένας είναι ο Θεός. Για μένα και η εκκλησία και το τζαμί είναι σπίτια του." "Κάθε πότε έρχεστε εδώ;" "Όταν το ζητά η ψυχή μου." (Για τους Τούρκους το "εγώ" και η "ψυχή" είναι δύο διαφορετικά πράγματα, των οποίων η επιθυμίες δεν ταυτίζονται υποχρεωτικώς, π.χ. θεωρείται απολύτως λογικό να πεις "Εγώ θέλω να μείνω κι άλλο, αλλά η ψυχή μου θέλει να πάει για ύπνο".) Κι η Ρωμιά Τασούλα πριν αρχίσει να τρώει δεν κάνει μόνο το σταυρό της, αλλά λέει και μπισμ-ιλ-λάχ. Το Πάσχα πηγαίνει στη φίλη της την Αϊσέ κόκκινα αυγά.
Θα βρείτε τα πρότυπα φαγητών που τρώγατε σε όλη σας την ζωή και θα απορήσετε: Μα μπορεί να είναι έτσι η μελιτζανοσαλάτα; Ο μουσακάς; Το κανταΐφι;
Καμιά πρόταση για καλό εστιατόριο στην Πόλη με αυθεντική τουρκική κουζίνα; Ευχαριστώ.
ein steppenwolf: έχω πολλά χρόνια να πάω στην Πόλη και δεν νομίζω πως ισχύουν οι διευθύνσεις που ήξερα. Π.χ. ο διάσημος Pantelis μετακόμισε στην Αθήνα (και χάλασε το φαί του - άμα δεν έχεις τις πρώτες ύλες της Ανατολίας...)
να θυμηθείς να μας αναγνωρίσει η κοινωνία και οι μικροαστοί εκπρόσωποί της οι λινάτσες της μυωπίας συστήματος να μας λένε χαιρετισμούς και να χαμογελάνε. να γίνουμε ένα σώμα και αίμα, να ταυτιστούμε κάπως χριστιανικά με το κρύο και το κενό και με τη ματαιότητα της ματαιοπονίας και δεν ξέρω. α, και να μας δείχνουν: ιδού η στυτική σχιζοφρενοβλαβίωση, ιδού η ποκαχόντας τραβεστί και το προσάναμμα τηςω κολάσεως. και πιο μετά τα πυροβόλα που αυθαδίασαν τον μαγιακόβσκι μπροστά στη φωταγωγημένη σωρό του υφυπουργού αναπτύξεως..των αναπτύξεων...των ξύλινων περιπτύξεων. να θυμηθείς να αγοράσω και έναν αγρό να βρίσκεται.
gravoura: θα με πάρεις σάμο να με απιθώσεις πουθενά σε κανένα χόρτο; μου κάνει κι ένα μικρό δεντράκι ή ένα μικρό μικρό χορταράκι δίπλα από στύλο της ΔΕΗ με μηχανήματα που ηλεκτρίζουν και που ακούγεται ο ήχος πριν αρχίσει η βροχή. και ένα γκρι χώμα και ένας αέρας αδιάφορος πριν σκοτεινιάσει. ένα κάτι-τίποτα και υποσχέσεις εντοιχισμένου εξηλεκτρισμού.
σαλτάρω στο κενό: θα σε πάρω στη Σάμο αν μου υποσχεθείς πως δεν θα...σαλτάρω κι εγώ. Αν μου μιλάς και σε καταλαβαίνω, τότε θα δεις πολλά κι αξέχαστα από το νησί. Ο καλύτερος τουριστικός οδηγός είναι ένας φίλος ντόπιος.
Θα σε πάω και στην πιο ψηλή κορφή του Κέρκη κι αν το θέαμα σε συναρπάσει εεεε, τότε, θα σε αφήσω να σαλτάρεις αν πραγματικά το θέλεις....
Κανόνισε άδεια Ιούλιο ή Αύγουστο!!!!
gravoura: καθόλου νοσηρό και μικροαστικό παραλήρημα ποιοτικής θολούρας δεν είναι οι προσκλήσεις για ελεύθερες πτώσεις στα νησιά. υπάρχουν πηγές με νερά πολλά πολλά πολλά νερά; χορταριασμένα βαθουλώματα με πεύκα βρεγμένα γύρω γύρω και κομμένους κορμούς να μετράω την ηλικία των δέντρων; γκρι κλαδιά να τα πατάς και να τσακίζονται. θυμάμαι μια θάλασσα κάτω από ένα τέτοιο τοπίο, βροχή και άνεμο. ήμουν ξαπλωμένος σε ένα βράχο με γύρω γύρω θάλασσα, και θυμάμαι τη σμέρνα να κάνει κύκλους γύρω μου. είχα τρομάξει κι ευτυχώς που δεν βγήκε στην επιφάνεια να με αρπάξει που ήμουν μια σταλιά πυρομανής. μετά δεκαπέντε λεπτά ο τεράστιος πράσινος κάβουρας ανέβαινε προς το γλυκό νερό. είναι κάτι μαύρα ολομαύρα βράχια στα ρηχά που κλείνουν και σχηματίζουν τα φύλλα της ελιάς που τα θυμάμαι κι αυτά απλωμένα στις πόρτες με τα ξύλα και πάνω οι σφηκοφωλιές. το κόκκινο χώμα στη στροφή και μυρμηγκοφωλιές να σφηνώνεις κρότιδες και να ανατινάζεις μανδαρίνους...
Π.χ. ο διάσημος Pantelis μετακόμισε στην Αθήνα (και χάλασε το φαί του
Στον Παντελή μπορεί και να έχω φάει. Τρεις ξένοι φίλοι (Αρμένιος, Ιταλίδα, Γερμανός) ήθελαν να πάμε οπωσδήποτε σ' ένα διάσημο ελληνικό εστιατόριο που είχαν ακούσει. Μ' έστειλαν μέσα ως Έλληνα να ρωτήσω αν τα ψαρικά είναι φρέσκα. "Μην έχεις φόβο κανένα" μου απάντησε ο ιδιοκτήτης με μια ηρεμία που με συγκλόνισε. Τόσο ήρεμο Έλληνα δεν είχα ξαναδεί κι ούτε θα ξαναδώ.
(Το φαΐ ήταν πολύ καλό, αλλά οι τιμές τσιμπημένες).
με γουστάρει το γκομενάκι και συλλαμβάνω σχέδιο ονύχων: πως να το περικυκλώσω...εις μάτην...με αισθάνεται ως Θεό και λάθος είναι να προβώ σε όσα οι εφήμεροι. εστιατόριο το φιλί. γιατί να είμαι τόσο...αχ, ουρανέ!
Για φαγητό:
Κεμπαπτζήδικο Ciya στο Kadikoy στην ασιατική πλευρά. ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ ΚΕΜΠΑΠ! Μπακλαβάδες Pelit σε πολλά μέρη στην Πόλη, φανταστικοί, και φυσικά στου Gulluoglu στο Karakoy (Αυτοί είναι οι γνωστοί που έχει και στη Θεσσαλονίκη και στην Αθήνα) Φοβερό Kazan dibi και Muhalebbi στην Λεωφώρο Βαγδάτης στην Ασιατική Πλευρά στο ζαχαροπλαστείο Oz sut. Λεωφόρος που θα σας θυμήσει σίγουρα Γλυφάδα. Δοκιμάστε τα τούρκικα φαγητά όλα... είναι εκπληκτικά...
Πω πω τι όμορφη η περιγραφή σας κύριε Δήμου. Έχω πάει πολλές φορές τον τελευταίο χρόνο στην Πόλη, είμαι κυριολεκτικά μαγεμένος. Κυρίως με το φαγητό της, γιατί το χαρακτήρα μιας πόλης, δεν ξέρω γιατί, ξεκινάω να τον κρίνω από το φαϊ, Ίσως γι' αυτο δεν μου άρεσε και τόσο η Πράγα, ενώ ήταν μια εξαιρετική κατά τ' άλλα πόλη, το φαγητό της ήταν αδιάφορο.
Όμως η Πόλη... Η ηδονή του ουρανίσκου...
ΑΛλά και όλα τα άλλα που λέτε φυσικά.
...Πάνω πάντα με αυτοκίνητο, από τη Θεσσαλονίκη δεν κάνω πάνω από 7 ώρες-με όλες τις διατυπώσεις στα σύνορα-για να βρεθώ στην Fatih Mehmet γέφυρα του Βοσπόρου. Και κύριε Δήμου, δεν νομίζω ότι είναι τα πράγματα τόσο άναρχα όσον αφορά την κυκλοφορία. Λίγο χειρότερη απλώς από την Ελλάδα θα την χαρακτήριζα την κατάσταση. Τους χειρότερους οδηγούς στη ζωή μου τους είδα στην Κίνα. Εκεί ναι, υπάρχει αναρχία.
Δημοσίευση σχολίου