Οι περισσότεροι από μας θα συμφωνούσαν πως οι μεγαλύτεροι Έλληνες λαϊκοί τραγουδιστές ήταν ο Στέλιος Καζαντζίδης και ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης.
Κι εγώ το αποδέχομαι αυτό, αλλά πρέπει να ομολογήσω πως ο ένας από τους δύο με συγκλονίζει ενώ ο άλλος με απωθεί (έστω κι αν τον αναγνωρίζω ως μεγάλο ερμηνευτή).
Για μένα, ανεξάρτητα από την καλλιτεχνική τους αξία, οι δύο αυτοί τραγουδιστές εκφράζουν δύο αντίθετους πόλους του Ελληνικού χαρακτήρα.
Ο Καζαντζίδης αντιπροσωπεύει το αιώνιο Ελληνικό παράπονο. Που μερικές φορές γίνεται κλάψα και γκρίνια. Είναι ο αδικημένος (από το πεπρωμένο, από τους ισχυρούς, από την κοινωνία) που κλαίει την μοίρα του. Η στάση του είναι η κλασική του ριγμένου, του underdog – μία στάση σύμφυτη με την Ελληνική νοοτροπία που θέλει τους Έλληνες σε ιστορικό επίπεδο μόνιμα θύματα των μεγάλων και ισχυρών του πλανήτη και σε ατομικό επίπεδο των αφεντικών και της «κακούργας κοινωνίας».
Αντίθετα ο Μπιθικώτσης εκπέμπει δύναμη και αποφασιστικότητα. Ακόμα κι όταν τραγουδάει ένα παράπονο (π. χ. την «Άπονη Ζωή» του Ξαρχάκου) δεν βγάζει καθόλου κλάψα. Έχει μία δωρική λιτότητα που του επιτρέπει να τραγουδάει μεγάλη ποίηση χωρίς να τσακίζει από το βάρος των στίχων. (Φαντάζεστε τον Καζαντζίδη στο «Άξιον Εστί»;). Κι όταν θρηνεί (π. χ. στον «Επιτάφιο») είναι λεβέντης και όχι θύμα.
Θα έλεγα πως ο Μπιθικώτσης είναι Δωρικός και ο Καζαντζίδης Λυδικός – ανατολίτης. Πίσω από την φωνή του πέφτει η σκιά της μοίρας, του κισμέτ. Δεν είναι τυχαίο πως πολλές από τις επιτυχίες του κατάγονται από τις Ινδίες και την Ανατολή γενικότερα.
(Έτσι είναι και η Ελλάδα: προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα σε Δύση και Ανατολή).
Τεχνητά διλήμματα θα μου πείτε. Αλλά με τα διλήμματα προχώρησε η σκέψη του ανθρώπου. Όλη η ιστορία της φιλοσοφίας στηρίζεται σε συγκρούσεις κατασκευασμένων θέσεων. Κανείς δεν υπήρξε απόλυτα ιδεαλιστής ή ρεαλιστής – όμως με αυτόν τον άξονα διατυπώθηκαν ολόκληρα συστήματα.
Προσωπικά, τον Στελλάρα τον παραδέχομαι, αλλά δεν τον αντέχω για πολύ... Ενώ, όταν ανοίγει την φωνή του ο Γρηγόρης, απογειώνομαι.
Φωτογραφία: Έτσι φαντάζομαι την φωνή του Γρηγόρη. Μία λήψη 40 ετών από την παλιά Rolleiflex
160 σχόλια:
Ανεπανάληπτος Μπιθικώτσης. Μου έκανε εντύπωση σε μια συνένετευξή του που παραδέχθηκε ότι δεν καταλάβαινε γρυ απο τα λόγια του Άξιον Εστί. Η φωνή όμως..... Τι φωνή.....!
Ο Μπιθικώτσης είναι ο πιο μεγάλος λαϊκός τραγουδιστής των τελευταίων χρόνων.
Ο Καζαντζίδης είναι ο πιο μεγάλος κλάψας των τελευταίων χρόνων-μαζί με μια ηθοποιό (δε θυμάμαι όνομα) που παίζει στη "Λάμψη", "Καλημέρα Ζωή" και τέλος πάντων όπου ο Φώσκολος έχει ανάγκη από δάκρυα
Ελληνικές φωνές και οι δυο. Αγγίζουν στον καθένα από εμάς λεπτές χορδές. Προσωπικά προτιμώ τον Μπιθικώτση. Όπως είπες και εσύ η φωνή του είναι λυρική, δωρική. Χωρίς "φτιασίδια" καιυπερβολές στην έκφανσή της.
Το ότι μου αρέσει, ίσως έχει να κάνει με το γεγνός ότι έχει πει τραγούδια συνθετών που με αγγίζουν περισσότερο και "μιλούν" στη ψυχή μου. Μπορεί με κάποια από τα τραγούδια του Καζαντζίδη να θέλω να χορέψω αλλά με αυτά του μπιθικώτση είναι η ψυχή μου που θέλει να "πετάξει". Είτε τραγουδάει το Άξιον Εστί είτε τα δικά του λαϊκά, η φωνή του μιλάει στην ψυχή.
Ο Καζαντζίδης μπορεί να τραγουδούσε τον πόνο του έλληνα μετανάστη, του βιοπαλαιστή αλλά ο Μπιθικώτσης τραγουδούσε με τη καθαρή του φωνή, τα καθαρά σύμφωνα την ελληνική ψυχή. Πάντος καλό είναι να μην μπαινει διλημα Καζαντζίδης ή Μπιθικώτσης και ακούγεται σαν το "Καραμανλής ή τάνκς, Δεξιά ή Αριστερά" κλπ.
akis82 said...
περιεργο ο Αρανιτσης στη κυριακατικη Ε. το ειδε αντιθετα:
''Ο Καζαντζίδης τραγουδούσε σαν νεκρός· ο Μπιθικώτσης τραγουδούσε σαν γαμπρός.''
Γιατί το βλέπεις αντίθετο - ίσα-ίσα που συμφωνούμε με τον Αρανίτση (δεν είχα διαβάσει το κείμενό του). Πράγματι το παράπονο του Κ. είναι μοιρολόι, ενώ ο άλλος είναι σε γάμο.
Η Μπέλλου είναι ένας θηλυκός Μπιθικώτσης...
Τι σύμπτωση!πριν μπω στο internet, άκουγα το ΜΙΑ ΚΥΡΙΑΚΗ του Μπιθικώτση...Για να είμαι ειλικρινής, δεν με συγκινεί ιδιαίτερα ούτε ο ένας ούτε ο άλλος, ίσως επειδή δεν με αγγίζει ιδιαίτερα το μεγαλύτερο μέρος του ρεπερτορίου τους, ίσως επειδή προτιμώ τις γυναικείες φώνες...Σίγουρα όμως ,μεταξύ των δύο, προτιμώ τον Μπιθικώτση...δεν την αντέχω αυτή την ατέλειωτη κλάψα του Καζαντζίδη...χμμμ,τώρα από άντρες ερμηνευτές θεωρώ πολύ σπουδαίες κάποιες ερμηνείες του....(τον αντιπαθώ τρομερά αλλά τον παραδέχομαι σαν καλλιτέχνη) Νταλάρα
An eprepe na dialeksw anamesa stous duo (an kai de vlepw to logo) tha dialega Mpi8ikwtsh.
Alla: As mhn ta vazoume me ton Kazantzidh, mes sth mania mas na anhkoume swnei kai kala sth dush. H epirroh ths anatolhs sthn Ellada einai, theloume de theloume, polu megaluterh.Kai as mh ksexname pws oute kan arxaia Ellada (arxaikh, ksassikh,ellhnistikh) de noeitai xwris thn kathoristikh epirroh ths anatolhs.
O Kazantzidhs eksefrase tis katwteres takseis gia toulaxiston duo genies. Twra an oi takseis autes, h megalh maza dhladh, eixe safws perissotera anatolitika para dutika xarakthristika,an to parapono kai h adikia htan kuriarxa ws sunais8hmata, auto einai allo 8ema. Protimw thn Ellada auth na mh prospa8oume shmera oute na thn apaksiwsoume oute na thn ksexasoume alla na thn katalavoume.
Safws kai shmera, pou oi sun8hkes exoun allaksei pros to kalutero se ola ta epipeda se sxesh me th dekaetia tou 60, provallei o Mpi8ikwtshs san adiamfisvhthtos nikhths. Nai, h poihsh tou Seferh, tou Gkatsou, tou Eluth einai diaxronikh.
@Νίκος Δήμου
συμφωνώ με την τοποθέτηση σας απόλυτα, αν και για μένα ο μεγαλύτερος τραγουδιστής που έβγαλε ποτέ η Ελλάδα είναι ο Νταλάρας. Πέρα από ότι τραγουδάει τα πάντα (μου αρέσει η μίξη κι ο πειραματισμός σε τραγουδιστή), η φωνή/ερμηνεία του είναι τόσο πολυεπίπεδη που πιάνει σε συναίσθημα από Μπιθικώτση μέχρι Παπακωνσταντίνου.
Όπως πολυ σωστά, λέει ο stormrider, ο Νταλάρας μπορεί να τραγουδήσει τα πάντα: από latin και rock μέχρι ρεμπέτικο....Μπορείτε να φανταστείτε τον Καζαντζίδη να τραγουδάει .....latin;;;:-))))
Αναγνωρίζω την σχολαστική ακρίβεια της δουλειάς του Νταλάρα - αλλά δεν με συγκινεί. Δεν με αγγίζει.
(Π. χ. στον Σταυρό του Νότου, πόσο πιο ψυχρός είναι από τον Κούτρα...)
Επίσης δηλώνω αλλεργικός στην Μαρινέλλα. Αυτός ο theatrale τύπος ερμηνείας με απωθεί.
Επειδή ρώτησε ο Bazohead:
"Κρίνουμε τη φωνή ή το περιεχόμενο των ασμάτων;"
Κυρίως κρίνουμε την ερμηνεία. Φυσικά όλα παίζουν ρόλο και το μέταλλο της φωνής και η ποιότητα του τραγουδιού.
@piperoriza
εντάξει, είπαμε! είναι ο "ακατανόμαστος" αλλά με αυτό το επιχείρημα ακυρώνεις κάθε μεγάλο καλλιτέχνη που πειραματίζεται.
@nikosdimou
δεν ξέρω για σας, αλλά όταν ακούω το "καραντί", πάω αλλού!
Να μην ξεχνάμε τον Βασίλη, που όσο καρικατούρα είναι τώρα, τόσο θεός ήταν στα 80s. Για την φωνή του μία λέξη έχω να πω: τιτάνια.
Gia ton Ntalara akouw sunexws, apo teleiws diaforetikous an8rwpous kai pantou ta idia: Megalos tragoudisths alla mikros an8rwpos, mataiodoksos, filargyros kai alla tetoia. Anarwtiemai, oloi eseis ton exete gnwrisei proswpika? Pws ton (kata)krinete toso eukola? Xronia ton parakolou8w kai prospa8w na diataurwsw auta pou akougontai, alla den mporw na pw me sigouria tipota.Den ton kserw ton an8rwpo wste na mporw na milhsw gia ton xarakthra tou. Apla me ekplhssei pou toso eukola anaparagei o ka8enas fhmes.Kai malista me ufos katoxou ths monadikhs alh8eias.As ton eksostrakisoume sto telos.(Allo pragma fusika h kritikh ws tragoudisth kai kallitexnh )
Παπακωνσταντίνου:πράγματι, πολύ σπουδαία φωνή, μαγευτικός στο ΣΤΑΥΡΟ ΤΟΥ ΝΟΤΟΥ, δυστυχώς περιόρισε το ρεπερτόριο του σε τραγούδια-σλόγκαν
Νταλάρας-Κούτρας στο ΣΤΑΥΡΟ ΤΟΥ ΝΟΤΟΥ: Καλός και ο Κούτρας,΄άλλα θα προτιμήσω τον Νταλάρα (τί ερμηνεία στο ΕΣΜΕΡΑΛΔΑ!)
Δεν μου αρεσει η λαικη μουσικη ιδιαιτερα.Η λαικη και οχι μονο φωνη που μου αρεσει ειναι τηs Aλεξιου.Ζεστη,ερωτικη,τρυφερη,σχεδον αψογη σαν φωνη.Χωριs το πομπωδεs και το σικε τησ μαρινελλαs.Αρκετα αυθεντικη,ιδιαιτερα στο παρελθον,και τωρα πια σχεδον αψεγαδιαστη,αλλα με παθοs τα τελευταια χρονια λιγακι ιμιτασιον.Και η απιστευτη φωνη του αργυρη μπακιρτζη(λαικη φωνη?δεν ξερω).
Δεν είναι τυχαίο πως πολλές από τις επιτυχίες του κατάγονται από τις Ινδίες και την Ανατολή γενικότερα
Εχμ... δεν φταίει ο τραγουδιστής και κατά πάσα πιθανότητα ουδεμία σχέση έχει με αυτό. Από την Ινδία έφεραν τη μουσική η οποία θα έδιωχνε το ρεμπέτικο από τη θέση που "κινδύνευε" να πάρει. Χιλιάδες "λαϊκά" και "μοντέρνα" τραγούδια της εποχής (50-60-70) είναι διασκευές ινδικών.
Είναι και το ζήτημα του ορισμού: ποιο ακριβώς τραγούδι είναι λαϊκό; Τον Μπιθικώτση αλήθεια τον εκτιμούμε για τα λαϊκά που τραγούδησε ή γενικά σαν μεγάλο ερμηνευτή;
Ο Καζαντζίδης πάντως ήταν πιο... σταθερός ανάμεσα στους δύο στην επιλογή των τραγουδιών του, άσχετα αν μας αρέσουν αυτά καθαυτά τα τραγούδια. Αποψή μου: ήταν λαϊκός και δεν το έκρυβε, σε αντίθεση με το Μπιθικώτση.
Πολλές οι επιλογές, δύσκολο να περιορίσει κανείς τα κριτήρια και ακόμα δυσκολότερο να επιλέξει χωρίς να εξειδικεύσει ή/και καθορίσει σαφώς την επιλογή. Εστω και χρονικά.
Μεγαλύτερος = καλύτερος ή πιο γνωστός ή τι ακριβώς;
Δύσκολη η επιλογή...
Ενδεικτικά: Διονυσίου, Μητροπάνος, Μπέλλου, Μοσχολιού, Νταλάρας, Μητσιάς, Βοσκόπουλος, Μαρινέλα... ακόμα και Γαβαλάς, Κούρτη, Αλεξίου, Γαλάνη και σίγουρα πολλοί άλλοι που δεν μου έρχονται τώρα.
Υπήρξε παρηχητικός συνειρμός; Με το που εμφανίστηκε ο ‘σαλτάρω’ μιλάμε για τον Στελάρα.
Προσωπικά δεν τίθεται θέμα επιλογής: ο Καζαντζίδης δεν έχει τίποτα να μου πει. Θα πρόσθετα στο αρχικό post αναφορικά με τις ομοιότητες με τον Έλληνα, τις θεωρίες συνωμοσίας (Μίνως) και επαναστατικές κορώνες (‘να κοινωνικοποιηθεί η φωνή μου’).
Ο Μπιθικώτσης... όταν με συνεπαίρνει (λίγες φορές) το αποδίδω στο Θεοδωράκη. Αλλά τα τραγούδια του είναι κάπως πολυφορεμένα, έχουν γίνει κομμάτι τουριστικά (ποιός θα άκουγε το Άπονη Ζωή σήμερα χωρίς να σκεφτεί την Πλάκα;) ενώ θεωρώ ‘μείον’ του το ότι έκανε τόσες αποχαιρετιστήριες συναυλίες.
Ο Νταλάρας (μια και αναφέρθηκε)... Μου αρέσουν τα παλιά του – αλλά τι προσφέρει στα fado ή στα ναπολετάνικα η ερμηνεία του (και μάλιστα, με εντελώς λάθος προφορά); Είναι δουλειές με καθαρά εγχώριες βλέψεις Αν πρόκειται να γνωρίσω τα fado από τον Νταλάρα για να πάω στη Ροντρίγκεζ και στην Πόντες, έχει καλώς. Διαφορετικά... δεν βλέπω το λόγο.
Εν αρχή ην η...Σοφία Βέμπο.Ξεχάστε τα εθνικοπατριωτικά κλισέ για την "τραγουδίστρια της νίκης" κτλ. Μέχρι τότε επκρατούσαν οι υπερβολικές ερμηνείες και οι ψιλές νότες. Η Βέμπο ήταν η πρώτη, κάπου εκεί στις αρχές της δεκαετίας του 30, που τραγούδησε φυσικά και αβίαστα,και έφερε έναν ευρωπαϊκο αέρα στην σχεδόν ανύπαρκτη , ως τότε, ελληνική δισκογραφία...Και η Βέμπο ήταν theatrale ...όπως και η διάδοχος της ,κατά τη γνώμη μου, Μαρινέλλα.(όποιος την εχει δει στην σκηνή, καταλαβαίνει..η γυναίκα έχει κάτι το μαγικό!!)
Νικο Δημου αυτή τη φορά θα διαφωνήσω μαζί σας. Η ερμηνεία του Καζαντζίδη στο τραγούδι του Μάνου Λοίζου "Δε θα ξαναγαπήσω" και στο LP "Καταχνιά" του Χρ. Λεοντή είναι από τις πιο μεγάλες στιγμές του ελληνικού τραγουδιού. Νομίζω οτι τον αδικείτε. Σας θυμίζω ακόμη την ερμηνεία του στην "Πολιτεία" και "Ανατολη" του Θεοδωράκη. Οταν ακούτε το "Σαββατόβραδο" δεν νιώθετε συγκίνηση;
Βέβαια πολλά από τα τραγούδια του Καζαντζίδη με απωθούν κι εμένα, ενώ αυτό συμβαίνει με πολύ λιγότερα του Μπιθικώτση.
Αντε παλι. Κυριε Δημου μου φαινεται οτι ειστε ο μικρος Puck απο το ονειρο καλοκαιρινης νυχτος. Ολο διαβολιες κανετε. Παντως ο Καζαντζιδης δεν ειναι 'κλαψα'. Και χαιρομαι που το λεει και το ποστ. Ο Καζαντζιδης ειναι ανατολη. Εγω το ισως αυριο του Τσιτσανη μπορω να το ακουω εκατομμυρια φορες κι ειναι μαυρο. Κλαψα δεν ειναι. Το ιδιο και το θολωμενο μου μυαλό.
Ενταξει πηραμε αμαξια και δεν αντεχουμε την κλαψα, και καλα. Ενα γυρισμα του Στελιου ειναι 5 κιλα μαυρο και σεισμος
Apones eksousies... Sthn Anatolh... ti na leme tora... Apopse fila me
Kardis paraponiara...ayto mou gremizei toys stixous...sorry porothika
alombar makedonas ksexases fonara. Ego kovo fleves
@mcfly
αν δεν έχεις ιδέα περι Νταλάρα και τον έχεις μπερδέψει με το Ρέμο (συνεργασία στην οποιά κι εγώ στράβωσα) είναι άλλη ιστορία!
Απο τις καλυτερες ελληνικες φωνες και οι δυο τους, διαχρονικες... προτιμω Μπιθικωτση ομως. Ο Στελαρας ειναι πολυ βαρυς για μενα. Μητροπανος , Μητσιας (τους ξεχασαμε;)
Λατρευω τις φωνες της Χαρουλας Αλεξιου, της Ελευθεριας Αρβανιτακη, της Μελινας Κανα και Αλκινοου Ιωαννιδη, Σωκρατη Μαλαμα ... και παει λεγοντας. (Τσαλιγοπουλου, Θαλασσινος)
1)πρώτα Μάνος ή Μίκης, τώρα Καζαντζίδης ή Μπιθικώτσης, αύριο τι; Δομάζος ή Σιδέρης; Νίκο Δήμου, είχες πει για μη "πιασάρικα" θέματα... να σου θυμίσω
2)αν το post απευθύνεται/ σχολιάζεται σε/από άτομα κάτω των 40 ετών, προσωπικά δεν θα λάβω υπ' όψη τη γνώμη τους για τους συγκεκριμένους καλλιτέχνες (και δε νομίζω να χρειάζεται επεξήγηση αυτό)
3) προτιμώ το "Δεν θα ξαναγαπήσω" απ' το "Ο κυρ Θάνος πέθανε", γιατί είμαι κλαψιάρα, γιατί έχω μεγαλώσει με το ααααα (αλήθεια έχετε προσέξει τον τρόπο που αρθρώνει ο Καζαντζίδης;) του Στέλιου σε φτωχογειτονιά του Πειραιά... και Μπιθικώτση άκουσα μόνο και μόνο γιατί τραγουδούσε τα έργα του "αριστερού" Θεοδωράκη, όταν αυτά με συνόδευαν στις τότε πορείες και αριστερές εκδηλώσεις
4) μ' αρέσει κι ο Τερζής κι ο Μητροπάνος... και θα μπορούσα να τους παραλληλίσω με τους αντίστοιχους του κειμένου
Hra:
"Διάδοχος της Βέμπο η Μαρινέλλα;Ευτυχώς αποτελεί γνώμη μόνο δικία σου cobden"
Κατά σύμπτωση αποτελεί και γνώμη της ίδιας της Βέμπο. Γράφει ο σύντροφος της Βέμπο,Μίμης Τραϊφόρος:"Η Σοφία ...ήτανε μια φανατική Μαρινελλική. Χαρακτηριστικά θυμάμαι πως κάποιο βράδυ στο κέντρο Stork καθώς τραγούδαγε (η Μαρινελλα) το ΕΡΗΝΗ-...-έσκυψε και μου'πε γεμάτη ανυπόκριτο θαυμασμό:"Μεγάλη τραγουδίστρια!Λοιπόν , να σου πώ κάτι Μίμη, το ΕΡΗΝΗ, το λέει πολύ καλύτερα από μένα"
Ως άλλη κριτική επιτροπή του Fame Story ή όποιου άλλου talent show βάζουμε σε ζυγαριά κάτι που δεν μπαίνει κατα τη γνώμη μου, το ανθρώπινο συναίσθημα και ειδικότερα την γλαφυρή απόδοση του με όχημα το τραγούδι.
Οι οδηγοί μπορεί να κάνουν το ίδιο ή παρόμοιο ταξίδι αλλά σε καμία περίπτωση δεν ανταγωνίζονται σε αγώνα ταχύτητας.
Εν τέλει, άλλο κοινό συγκινείται από τον Καζαντζίση και άλλο από τον Μπιθικώτση.
raffinata said: "αν το post απευθύνεται/ σχολιάζεται σε/από άτομα κάτω των 40 ετών, προσωπικά δεν θα λάβω υπ' όψη τη γνώμη τους για τους συγκεκριμένους καλλιτέχνες (και δε νομίζω να χρειάζεται επεξήγηση αυτό)"
Όταν σε κάποιο επόμενο ποστ συζητήσουμε για Μότσαρτ ή Μπετόβεν, δε θα λάβω υπόψην μου τη γνώμη όσων είναι κάτω από 250 χρονών (και δε νομίζω να χρειάζεται επεξήγηση αυτό).
Κάτι ειπώθηκε από hiomian για τον Μπιθικώτση και το «ύμνο», η απορία μου όμως έμεινε. Τελικά τραγούδησε τον ύμνο? Έτσι για να μαθαίνουμε ιστορία οι νεώτεροι.
[προς antonis: είπα προσωπικά και για τους συγκεκριμένους... αν δεν το καταλάβατε, οπότε περιττή η ειρωνία!]
hharry said...
Αναπαντεχη για μενα η συντριπτικη υπεροχή Μπιθι,δειχνει οτι το κοινο του μπλογκ ειναι απο το χωρο της κουλτουρας & οχι απο το λαικο/εργατικο,οπου αλλωστε δεν ξερουν απο πισι...
8:53 μμ
Καλά αυτός ο harry είναι άξιον όν. Κάποια υποψία μου παίρνει βάρος και μεγαλώνει. Κάνει πειράματα ο ΝΔ με το αναγνωστικό του κοινό και σημειώνει τις παρατηρήσεις του? Ο Χαρρυς είναι κλώνος?
H χροια τησ φωνηs του Μπακιρτζη ανεπαναληπτη.Η πιο συγκινητικη φωνη, αυτη τηs Χαρουλαs.τα τελευταια χρονια ομωs οι επιλογεs των τραγουδιων τηs Αλεξιου ηταν πολυ εμπορικεs.Καζαντζιδη και Μπιθικωτση,ευχαριστω δεν θα παρω.Δεν εχω ψαξει γιατι δεν μου αρεσουν.
To ymno to tragoydhse?
Μπιθικώτσης, for the records and to satisfy harry.
Λαικη μουσικη,ελληνικη μουσικη γενικοτερα.Αηδιες.Προσβολη για την μουσικη.Ο ηχος του μπουζουκιου μου προκαλει στομαχικες διαταραχες,ειτε ειναι "εντεχνο"(λεμε τωρα)ειτε ρεμπετικο,ειτε ελαφρολαικο,ειτε σκυλλαδικο,ειτε μπουζοκοποπ.Αυτος ο μουσικος εμετος παρουσιαζεται ως μουσικη παραδοση της Ελλαδας;
Τι να πω;
Να μην μιλησω για την μουσικη και αισθητικη κολαση της παραδοσιακης μουσικης,του κλαρινου της βλαχιας,των χαζοχαρουμενων νησιωτικων(σε βαθμο ηλιθιοτητας)κτλ κτλ.Μοναδικη εξαιρεση τα ποντιακα,αν και δεν ειμαι ποντιος και μου προκαλει την ιδια απεχθεια το uber alles των Ποντιων.
Λιγοι μουσικοι και συγκροτηματα εχουν ξεχωρισει στη Ελλαδα.
Αλλα τι μιλαμε για μουσικη σκηνη οταν ροκ θεωρειτε ο απαραδεκτος Παπακωνσταντινου,ο βασιλιας της κουλτουροαρπαχτης Μαχαιριτσας και ολος ο συρφετος της δηθεν αποστασιοποιημενης αριστεριζουσας-αλλα κονομημενης-ψευτοκουλτουρας.
Dead can dance!
Μεγάλωσα με τον Μπιθικώτση. Τι "δωρικός" κλπ, ο άνθρωπος ήταν σε άλλο επίπεδο! Είχαμε μια κασέτα με επιλογές από τραγούδια κυρίως του Θεοδωράκη (ο Μπιθικώτσης κατείχε περίοπτη θέση) στο αυτοκίνητο και την ακούγαμε κάθε μέρα καθώς μας πήγαινε η μητέρα μας στον παιδικό σταθμό και αργότερα σε ένα ιδιωτικό σχολείο (αμφότερα μακριά από το σπίτι μας). Τα χρόνια περνούσαν, αλλά η χιλιοπαιγμένη κασέτα συνέχισε να μας συντροφεύει στα ταξίδια σε Ελλάδα και Ευρώπη. Έχω ταυτίσει ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μου με αυτά τα τραγούδια και ειδικά εκείνα που τραγουδούσε ο Μπιθικώτσης (η "Δραπετσώνα" και το "Μάνα μου και Παναγιά" μου προκαλούν ακόμα απέραντη συγκίνηση). Κάθε φορά που τον άκουγα, αντί να τον βαρεθώ, τον εκτιμούσα ακόμα περισσότερο! Ο Καζαντζίδης ποτέ δε με συγκίνησε - αναγνωρίζω πάντως την αξία του.
Από τους εν ζωή ερμηνευτές θεωρώ μακράν μεγαλύτερο τον Γιώργο Νταλάρα (στην ίδια κλάση με τον Γρηγόρη κατά την ταπεινή μου άποψη). Αναφέρομαι φυσικά στην καλλιτεχνική του αξία και δεκάρα δε δίνω για τις πεποιθήσεις του και την όποια αμετροέπειά του (δεν έχω προσωπική άποψη) - και ο Θεοδωράκης είναι αμετροεπής, αλλά παραμένει κορυφαίος συνθέτης. Μουσικοτεχνικά είναι αξεπέραστος και όσοι τον απορρίπτουν ή τον υποτιμούν είτε το κάνουν από προσωπικό γούστο (όπως ο Ν.Δ.) είτε αναφέρονται σε άλλες, μη μουσικές πτυχές τις προσωπικότητάς του.
Εκτός από τα υπέροχα "ποιητικά" που τραγούδησε ο Γρηγόρης (τι να πρωτοδιαλέξεις;), παραθέτω το Top-10 με τα αγαπημένα μου "λαϊκά" τραγούδια που ερμήνευσε (όχι κατ' ανάγκην αυτά που θεωρώ καλύτερα, αλλά εκείνα που έχουν ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου) με αλφαβητική σειρά:
Άπονη ζωή
Βρέχει στη φτωχογειτονιά
Δραπετσώνα
Είμαι αητός χωρίς φτερά
Είναι μεγάλος ο καημός
Μάνα μου και Παναγιά
Μαργαρίτα, Μαργαρώ
Μάτια βουρκωμένα
Του βοτανικού ο Μάγκας
Φτωχολογιά
Με δυσκολία απέκλεισα αρκετά ακόμα. Για τα "κουλτουριάρικα", μου είναι αδύνατο να φτιάξω λίστα (όλα ένα κι ένα).
Υ.Γ. Ν.Δ. δε νομίζω πως υπάρχει κανένα "δίλημμα". Αν και σε τέτοια ζητήματα ο καθένας μπορεί να πει ότι θέλει, ο Γρηγόρης μάλλον …κλέβει εκκλησία! Πολύ πιο ενδιαφέρον το δίλημμα "Μάνος ή Μίκης". Θα συμφωνήσω πάντως με την raffinata πως το θέμα παραείναι "πιασάρικο" και μάλλον σε αντίθεση με το πνεύμα πρόσφατων δηλώσεών σου…
@MainMenu
Συμφωνώ οτι ο Μακεδόνας είναι πρώτη φωνή σήμερα, άσε που μου θυμίζει το Ζαμπέτα!
Απλώς είναι κάπως σύγχρονος και άλλωστε είπα οτι ξέχασα πολλούς...
--
Γενικά εκπλήσσομαι που σε όλα σχεδόν τα σχόλια, το σκυλάδικο αγνοείται ενώ το έντεχνο χειροκροτείται, λες και το λαϊκό τραγούδι εξαντλείται σε δεδομένες φόρμες.
Υποψιάζομαι βέβαια οτι το "Ε ντε λα μαγκέ ντε Βοτανίκ" του Ζαγοραίου δεν είναι politically correct, κι ας του έχουμε σπάσει μια χιλιαδίτσα πιάτα.
:)
Καζαντζίδης, Εθνικός Μοιρολόγος, Περήφανος και Ανένταχτος, δεν το σημάδεψαν οι εποχές, αυτός σημάδεψε αυτές, σεργιανίζουν ακόμα στην επαρχία, στη Stuttgart και πέριξ πιστοί του Άρχοντα οι οποίοι ορκίζονται στο «Υπάρχω» αντί στην μάνα τους ή στην Παναγία, άνθρωποι των οποίων ο ους δεν μπορεί να ανεχτεί τα σύγχρονα βλασφημ-ωδή-ματα, άνθρωποι ήδη Νεκροί, ζόμπι, πέθαναν μαζί με τον Στέλιο γιατί ήταν το λιγότερο που μπορούσαν να κάνουν για τον Άρχοντα.
Μπιθικώτσης….Φωνάρα ,μα Δισυπόστατος! Τι εννοώ? Στα της τέχνης του Λιτός , Δωρικός με straight Ξύλινη Φωνή, μα στον χαρακτήρα του, τουλάχιστον, Διπλωμάτης! Πολέμησε την δικτατορία με το «Τρελοκόριτσο» την ώρα που ο Ύψιστος Μίκης μετρούσε ποντίκια και μελανιές στα κελιά(ανάμεσα από τις φάλαγγες). Η φωνή του,δυστυχώς , δεν συμβάδισε με τον χαρακτήρα του, το
«είμαι αετός χωρίς φτερά» του Μάνου και η «Δραπετσώνα» του Μίκη θα είχαν άλλη χάρη αν έμενε σαν τον Στέλιο, Ανένταχτος και αυτός…
Αιωνία τους η μνήμη!
O Καζαντζίδης πιστεύω είχε καλύτερη φωνή και την κουμαντάριζε ανάλογα με το τραγούδι, αλλά ατύχησε σε πολλές επιλογές συνεργατών (κυρίως στιχουργών) και ρεπερτορίου.
Σε τι διαφέρει από τον Μπιθικώτση όταν τραγουδάειτον κυρ Αντώνη ή το πέλαγος είναι βαθύ του Χατζηδάκη;
Απόλαυση είναι και στην Καταχνιά.
και ποντιακά έχει πει αν και δεν κολλάει η φωνή του.
Ο Μπιθικώτσης άψογος και σπουδαίος συνθέτης επίσης.
Πότε θα ξανακούσουμε άραγε τέτοιες φωνές στην Ελλάδα; Σίγουρα υπάρχουν αρκεί να τις ανακαλύψει κάποιος.
@Mickey.
Πηγαινες στο ιδιωτικο σχολειο ακουγωντας "Βρεχει στη φτωχογειτονια;".
Καλα sorry αλλα η ολη φαση μου θυμιζει χοντροκομμενη φαρσα επιπεδου Σεφερλη.
Φωνές με μέταλο και οι δύο.Ο Καζαντζίδης πόντιος στη καταγωγή τραγουδάει με γυρίσματα της ανατολικής μουσικής (σε κάπως υπερβολικό βαθμό) και αυτό δίνειτο "κλάψιμο" στις εκτελέσεις των τραγουδιών του.Ο Μπιθικώτσης σαφώς πιο ευρωπαϊκή φωνή τραγουδάει "ίσα" δίνοντας αυτό το ύφος που πολλοί αποκαλούν δωρικό.Πιστεύω ότι δεν είναι εύκολη μιά επιλογή, δεν έχει να κάνει τόσο με τους συγκεκριμένους ερμηνευτές αλλά με τι είδος μουσικής έχει συνηθήσει να ακούει ο καθένας.
Ενδιαφέρουσα η σχέση του Σερ Μπιθί με την χούντα, δεν την ήξερα. Και της Μοσχολιού μαζί. Αλλά και πάλι, είναι τραγουδιστές, και δεν περιμένω από κανέναν τραγουδισατή να είναι και ηθικό πρότυπο. Μού αρκεί να με αγγίζει η ερμηνεία του.
Όσο για την Μοσχολιού, αυτή, Δον Γάτο, είναι για μένα το θηλυκο αντίστοιχο του Μπιθικώτση, και όχι η Μπέλλου, που μού φαίνεται να ανήκει σε άλλη σφαίρα...
Μπιθί ή Καζαντζί; Και τους δύο, γιατί αν και πολύ διαφορετικοί, είναι απόλυτα συμπληρωματικοί. Μπιθί για το "Στείλε Ουρανέ μου ένα πουλί", και Καζαντζί για το "Τα όνειρα που χτίζονται" του Άκη Πάνου.
Η συμπληρωματικότητά τους φαίνεται καθαρά και πέρα από κάθε αμφιβολία στην "Πολιτεία" του Θεοδωράκη.
Και, ο Στέλιος της Πολιτείας, (ακολουθώντας προφανώς τις οδηγίες του Μίκη) δεν θυμίζει καθόλου τον "κλαψιάρικο" εαυτό του, που κι εμένα με απωθεί. Είναι στιβαρός, χωρίς περιττές φιοριτούρες, χωρίς καμμία Λυδική ηδυπάθεια. Μεγαλειώδης. 100% Δωρικός.
Καλό βράδυ
Antonis said: "Όταν σε κάποιο επόμενο ποστ συζητήσουμε για Μότσαρτ ή Μπετόβεν, δε θα λάβω υπόψην μου τη γνώμη όσων είναι κάτω από 250 χρονών (και δε νομίζω να χρειάζεται επεξήγηση αυτό)."
Από τις καλύτερες "απαντήσεις" που έχω διαβάσει :))
Πέρα από τις απόψεις και τις αντιπαραθέσεις, ορισμένοι προσπαθούν να θέσουν περιορισμούς ή αρέσκονται να κάνουν δίκη προθέσεων. Έχω διαβάσει απίστευτα σχόλια, μέχρι και το πώς θα πρέπει να ονομάζουμε την Κωνσταντινούπολη όταν αναφερόμαστε σε αυτή! Χαρακτηριστικό και το παρακάτω φρεσκότατο:
@querero said at 9:47:
@mickey
"Πηγαινες στο ιδιωτικο σχολειο ακουγωντας "Βρεχει στη φτωχογειτονια;".
Καλα sorry αλλα η ολη φαση μου θυμιζει χοντροκομμενη φαρσα επιπεδου Σεφερλη."
Οι γονείς μας αν και φτωχοί έως μετρίου εισοδήματος (κάποια εποχή τρώγαμε μόνο φασολάδα και αντί κρέατος πίναμε ζουμί από κόκαλα) προσπάθησαν να μας δώσουν ότι καλύτερο μπορούσαν. Για δυο χρόνια κατέφεραν να μας στέλνουν σε ένα ιδιωτικό δημοτικό, όχι ιδιαίτερα ακριβό (μιλάμε για δεκαετία του '70), ώσπου δεν άντεχαν άλλο. Και ο Ν.Δ. μπορεί να έχει τώρα Porsche και του κόσμου τα αγαθά, αλλά πέρασε και από άγρια πείνα. Το σχόλιο σου αν όχι "χοντροκομμένο", είναι τουλάχιστον άστοχο - για να μη μιλήσω για συνήθη στερεότυπα και φτηνό λαϊκισμό…
nikos dimou said Η Μπέλλου είναι ένας θηλυκός Μπιθικώτσης...
Οταν ακουγε ο παπουs μου που ηταν σε βαθια γεραματα τη Μπελλου στο ραδιοφωνο,μου ελεγε:ακου ωραια φωνη ο Μπιθικωτσηs.
δείγματα προς σύγκριση ερμηνευτών:
---------------------------------
Καζαντζίδης: Άπονες εξουσίες- Μουσική:Μ. Θεοδωράκης -
Στίχοι:Μ. Κακογιάννης
Μπιθικώτσης: Εγνατίας 406 - Μουσική: Γ. Μπιθικώτσης -
Στίχοι: Κ. Βίρβος
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Μπιθικώτσης: Βασίλεψες αστέρι μου -Μουσική Μ. Θεοδωρακης -
Στίχοι: Γ. Ρίτσος
Καζαντζίδης: Μιά παλιά ιστορία - Μουσική: Σ. Καζαντζίδης -
Στίχοι: Κ. Βίρβος
@Μickey.
Εγραψες:Οι γονείς μας αν και φτωχοί έως μετρίου εισοδήματος (κάποια εποχή τρώγαμε μόνο φασολάδα και αντί κρέατος πίναμε ζουμί από κόκαλα) προσπάθησαν να μας δώσουν ότι καλύτερο μπορούσαν. Για δυο χρόνια κατέφεραν να μας στέλνουν σε ένα ιδιωτικό δημοτικό, όχι ιδιαίτερα ακριβό (μιλάμε για δεκαετία του '70), ώσπου δεν άντεχαν άλλο. Και ο Ν.Δ. μπορεί να έχει τώρα Porsche και του κόσμου τα αγαθά, αλλά πέρασε και από άγρια πείνα. Το σχόλιο σου αν όχι "χοντροκομμένο", είναι τουλάχιστον άστοχο - για να μη μιλήσω για συνήθη στερεότυπα και φτηνό λαϊκισμό…
Δεν ειχα σκοπο να σε θιξω,αλλα με τετοια που γραφεις....
Τελος παντων,ειλικρινα δεν ειχα σκοπο να σε ειρωνευτω αν και η προς Νικο Ξανθοπουλο ιστορια σου με φασολαδες και ζουμια απο κοκκαλα σαν να μην μου ειναι ιδιαιτερα πιστευτη.
Και εγω ιδιωτικο σχολειο τελειωσα και στα πρωτα μεταεφηβικα μου χρονια το εκρυβα απο παρεες και φιλους πιο-ας πουμε-λαικων ταξεων σαν να ειχα κανει φυλακη!Δεν ξερω ουτε και με ενδιαφερει η καταγωγη σου και η σημερινη οικονομικη σου κατασταση.Απλως μην αρπαζεσε τοσο ευκολα.Τον φτηνο λαικισμο που τον ειδες;Mein got δεν ειμαι πολιτικος φιλε μου,καραβανας ειμαι...
Με αφορμή τόσο το σχόλιο του querrero στις 9:47 όσο και του tassos_papadakis στις 9:34, που αναφέρεται στην "υποκρισία" των λαϊκών τραγουδιστών (που θησαύρισαν τραγουδώντας τη φτώχεια του λαού), καλό θα είναι να διευκρινιστεί το εξής:
Ο καθένας μπορεί να τραγουδά και να ακούει όποιο τραγούδι θέλει ανεξαρτήτως καταβολών ή οικονομικής κατάστασης.
Το αν κάποιος ταυτίζεται ή όχι με τα λόγια ενός τραγουδιού είναι άλλη υπόθεση και οπωσδήποτε προσωπική του. Αν άκουγα τη "Δραπετσώνα" και ριγούσα λόγω της μουσικής ή/και επειδή μου θύμιζε κάποια δύσκολα χρόνια, κανείς δε θα μου πει πώς θα πρέπει να νιώσω όταν π.χ. θα την ακούω ευκατάσταστος πια, μέσα από ένα πανάκριβο ηχοσύστημα. Ούτε με ενδιαφέρει αν ο όποιος Μπιθικώτσης πλούτισε μέσα από αυτό - μαγκιά του! Και φυσικά θα είχα κάθε δικαίωμα να τον απολαμβάνω και να τον εκτιμώ, ακόμα κι αν είχα γεννηθεί μέσα στα πλούτη. Αν κάποιοι δε μπορούν να το κάνουν αυτό, δικαίωμά τους, αλλά οι γενικεύσεις και οι χαρακτηρισμοί περιττεύουν - αλίμονο σε όσα φτωχαδάκια λατρεύουν την Όπερα…
Υ.Γ. 1: Την ώρα που έγραφα το παραπάνω, ο querrero έδωσε μια απάντηση (10:32μμ), αν και δε φαίνεται να πιστεύει αυτά που γράφω για φασολάδες και σούπες από κόκαλα. Δυστυχώς, αγαπητέ querrero, ξέχασα να αναφέρω τη ρεβιθόσουπα - το μόνο φαγητό που δεν αντέχω να ξαναφάω. Πίστευε ότι θέλεις querrero, αλλά τουλάχιστον μην κοροϊδεύεις πράγματα που δε γνωρίζεις. Η ειρωνική αναφορά στον Νίκο Ξανθόπουλο δε συνάδει άλλωστε με το πνεύμα της απάντησης…
Υ.Γ. 2: Γεια σου ρε jacobo (10:37μμ)! Όπως βλέπεις, συνεχίζω να "τσιμπάω" ;) Άντε να τραγουδήσουμε όλοι μαζί - πλούσιοι και φτωχοί - Καζαντζίδη, Μπιθικώτση, Νταλάρα, Μπέλου και ότι άλλο έχει όρεξη ο καθένας!
Nikos Dimou said...
Επίσης δηλώνω αλλεργικός στην Μαρινέλλα. Αυτός ο theatrale τύπος ερμηνείας με απωθεί.
Nikos Dimou for President!
Όσο για το βασικό θέμα μας, και ο Καζαντζίδης και ο Μπιθικώτσης με άγγιξαν όταν ήμουν μακριά απ'το σπίτι μου για πολύ καιρό, εντός ή εκτός Ελλάδας. Είμαι μικρός για να τους έχω "γνωρίσει" στην ακμή τους και πολύ σπάνια θέλησα να τους ακούσω συνειδητά. Συνήθως τύχαινε, στο ράδιο. Τον Καζαντζίδη τον πρωτοεκτίμησα όταν αισθανόμουν χάλια. Με έκανε να αισθάνομαι πολύ καλύτερα ακούγοντας για την τόση μαυρίλα και δυστυχία των άλλων :)
Ο Κώστας είναι ένας παραδοσιακός βιολιστής που διδάσκει σε ένα μουσικό σχολείο. Οι μαθητές του δεν είναι αρχάριοι, αλλά καθηγητές του βιολιού,που γαλουχημένοι με κλασσικά ακούσματα αδυνατούν να μπουν στο πνεύμα των παραδοσιακών μουσικών δρόμων "μακάμια". Κάποιοι από αυτούς είναι αλλοδαποί, που ο πλούτος της μουσικής μας παράδοσης τους συγκλόνισε. Αλλά αγαπητέ querrero τι να ξέρουν αυτοί. Μάλλον για κουτόφραγκους θα πρόκειται...
Οταν αναφερθηκα στη απεχθεια που μου προκαλει η ελληνικη λαικη και παραδοσιακη μουσικη εξεφρασα μια προσωπικη,υποκειμενικοτατη γνωμη.
Και μονο για την μουσικη.Δεν χρησιμοποιησα χαρακτηρισμους για κανενα που ακουει λαικα ή τσιφτετελια ή ζουρναδες.Ουτε απαξιωνω οσους ακουνε ελληνικα.
Περι ορεξεως αλλωστε....
Οποτε μαλλον αστοχο(που λεει ο ποντικος)το σχολιο σου περι κουτοφραγκων.
Φιλε mickey εκανα ενα σχολιο επειδη μου φανηκε λιγο κουλο και αστειο να εισαι μαθητης ιδιωτικου σχολειου και να ακους στο αυτοκινητο της μητερας σου καθως πηγαινες προς αυτο "Δραπετσωνα" κτλ κλαψολαικα ασματα για την φτωχεια και την μιζερια.
Μεχρι εκει,δεν εχω λογο να αμφισβητησω τα γραφομενα σου και αν σε εθιξα με οποιοδηποτε τροπο απολογουμαι.Δεν εχω καμμια διαθεση για cyberκαυγαδες.
Ο λογος επισης του αρχικου μου σχολιου-απαντησης στα γραφομενα σου εχει να κανει με την γελοια εικονα-παντα κατ'εμε-μερικων συμμαθητριων μου και αργοτερα κοριτσιων-γυναικων του "κυκλου" μου που αναβαν σεκλετιασμενες τσιγαρο στα clubs αμα εβαζε κανενα βαρυ λαικο.
Donna Karan,Prada και 'Σ'αναζητω στη Σαλονικη ξημερωματα' με υφος πονεμενου οικοδομου ειναι για πολλες καρπαζιες.
Ισως ειμαι ιδιοτροπος αλλα δεν αντεχω τις fake καταστασεις.
Αυτα το θεμα κλεινει εδω για μενα και παλι sorry αν ενιωσες πως ειρωνευτηκα την οικονομικη κατασταση της οικογενειας σου.
Εντελως φιλικα.
Θα συμφωνούσα με το Ν.Δημου ότι ο καζαντζίδης είναι απωθητικός.Εγώ βρίσκω αστείες τις ερμηνείες του.Ο μπιθικώτσης νομίζω ότι είναι αδιάφορος.Μόνο η Μπέλλου θα μπορούσε να σταθεί σήμερα.Εάν ήτανε κάτι σημαντικό και οι δυό τους θα μπορούσαμε να τους βρούμε σε δισκάδικα σε όλο τον κόσμο.Amalia rodrigez γιατί βρίσκουμε?.Ότι είναι καλό δεν μένει κρυφό σήμερα και αυτούς τους δύο και γενικά την ελληνική μουσική το παγκόσμιο χωριό την έχει γραμμένη...
Αγαπητέ querrero, θα σε παρακαλούσα να διαβάσεις προσεχτικά και ψύχραιμα το πρώτο σου σχόλιο. Αν αυτό αποτελεί υποκειμενικότατο σχόλιο χωρίς χαρακτηρισμούς, τότε είμαι λάθος. Ριξτου πάλι μια ματιά όμως σε παρακαλώ.
hioniam,και οι περισσότεροι αριστεροί στρατευμένοι καλλιτέχνες στην Ελλάδα τη δεκαετία του 70 έτρεχαν στα διάφορα φεστιβάλ στη Σοβιετική Ένωση και σε λοιπές κομμουνιστικές χώρες, εκδήλωναν το θαυμασμό τους για τον "υπαρκτό σοσιαλισμό" και με τη στάση τους νομιμοποιούσαν τα απάνθρωπα αυτά καθεστώτα(Αλλά δεν έβαλαν ακόμη μυαλό!Ακόμη και σήμερα οι περισσότεροι από αυτούς επισκέπτονται την Κούβα, καλεσμένοι του εκεί καθεστώτος, και εκφράζουν το θαυμασμό τους για τον "σοσιαλιστικό παράδεισο" του σύντροφου Φιντέλ...)για όλους αυτούς, που θεωρούνται ακόμη και σήμερα "προοδευτικοί" και "επαναστάτες" τί έχεις να πεις;
Συγγνώμη για την απουσία μου - διάβαζα τα σχόλια από PDA αλλά δεν μπορούσα να απαντήσω.
Να διευκρινίσω ότι δεν έχω Porsche - είχα πριν τριάντα χρόνια όταν είχα και εταιρία (που την συντηρούσε). Το 83 έφυγα από τις επιχειρήσεις - δεν συντηρείται Porsche με το γράψιμο.
Το παιχνίδι των αντιθέσεων δεν γίνεται βέβαια για τα πρόσωπα όσο για αυτό που εκφράζουν με το ύφος τους. Πολλοί κόλλησαν στα άτομα, όμως εγώ έγραψα το post σκεπτόμενος τι συμβολίζουν.
Μου κάνει εντύπωση η απόλυτη απόρριψη του querrero. Πιστεύω πως σε κάθε είδος μουσικής υπάρχουν σημαντικά στοιχεία. Εμένα τα ακούσματά μου είναι 80% κλασική, αλλά μπορώ να συγκινηθώ πολύ από ένα καλό ρεμπέτικο (π. χ. Τσιτσάνης) ένα τσάμικο, ροκ μουσική ή και ποπ. Δεν θα απέρριπτα καμία μουσική a priori.
Ποιότητα μπορεί να υπάρξει παντού!
Μεγάλωσα με ελληνική μουσική και με καζαντζίδη και με άπειρο μπιθικώτση και δεν θέλω να τα απορρίψω αλλά να τα θέσω στη σωστή τους διάσταση.Και εγώ θα ήθελα να βλέπω το χωριό μου που μεγάλωσα με τις ωραιότερες αναμνήσεις ως το πιό ωραίο του κόσμου αλλά ξέρω ότι δεν είναι chamonix.Και εάν δεν παραδεχθώ κάποτε ότι δέν είναι δεν έχει ελπίδα ποτέ να γίνει.Δεν πρόκειται ποτέ να βγάλουμε σπουδαία μουσική όσο ασχολούμαστε με το μέτριο παρελθόν.
Την ίδια σύγκριση κάνει κι ο Κόλλιας στους "Αρβανίτες" του κι εξηγεί ότι η διαφορά ύφους αντανακλά τη διαφορά καταγωγής των δύο ερμηνευτών: ο Αρβανίτης Μπιθικώτσης είναι λεβέντικος, ο Μικρασιάτης Καζαντζίδης μοιρολατρικός. Οι δυο τους αντιπροσωπεύουν διαφορετικές μορφές του ελληνισμού.
Την καλύτερη φωνή ίσως την είχε ο Ξυλούρης.
Αλήθεια, τι σημαίνει "Μπιθικώτσης" στα αλβανικά; Το μπιθ- είναι σαφές τι σημαίνει, αλλά το υπόλοιπο;
tassos_papadakis, μήπως τελικά φταίει το κοινό που δημιουργεί είδωλα και εξιδανικευμένες εικόνες, προβάλλοντας τις δικές του πεποιθήσεις σε γνωστούς και διάσημους, αντί να τους δει απλά ως καλλιτέχνες που κάνουν ή όχι καλά τη δουλειά τους; Παίζει ρόλο βέβαια η διαφήμιση και το μάρκετινγκ, αλλά καλό είναι ο όποιος φτωχός και εργάτης (ή άλλος ακροατής) να δει τον όποιο Καζαντζίδη και Νταλάρα απλά ως τραγουδιστές και όχι ως "δικούς του" ανθρώπους - αν πάντως οι ίδιοι "πούλησαν" μια τέτοια εικόνα με δημόσιες δηλώσεις τους, ας υποστούν τις συνέπειες της …ασυνέπειάς τους!
Δεν μπορούμε να τους αφαιρέσουμε το δικαίωμα να βγάζουν τον επιούσιον (όσα …μηδενικά κι αν έχει αυτός) τραγουδώντας "πιασάρικα" θέματα (όπως τη φτώχεια και την ξενιτιά) ούτε μπορούμε να τους υπαγορεύουμε συγκεκριμένες πολιτικές πεποιθήσεις (από όσα ξέρω κανένα τραγούδι δεν εξυμνεί π.χ. την ελεύθερη αγορά και τον καπιταλισμό). Στο πνεύμα αυτό, το αν ο "Σερ" τραγούδησε ή όχι τον "Ύμνο" της Δικτατορίας ουδόλως μειώνει την καλλιτεχνική του αξία. Άνθρωποι είναι σαν κι εμάς και όχι θεοί - τι να πούμε άραγε για λαϊκίζοντες επιτήδειους πολιτικούς; Όσο τους εξυψώνουμε τόσο θα απογοητευόμαστε (μπορεί και να τους υβρίζουμε). Όσο τους τοποθετούμε στις σωστές τους διαστάσεις τόσο αδιάφορους θα μας αφήνουν η μη καλλιτεχνικές τους δραστηριότητες.
Για να δούμε και ΠΟΛΥ μεγαλύτερα καλλιτεχνικά μεγέθη, ας σκεφτούμε π.χ. τις ιδιαιτερότητες του Μότσαρτ (έχω την εντύπωση πως ήταν ιδιαίτερα "ατακτούλης", αν και μάλλον όχι τόσο όσο παρουσιάζεται στην κλασική ταινία "Amadeus"). Αν ζούσε σήμερα, μπορεί η όποια Τατιάνα να τον είχε θέ(α)μα-θύμα σχεδόν καθημερινά. Αν δε σας κάνει το συγκεκριμένο παράδειγμα, βάλτε όποιο άλλο θέλετε - η Ιστορία είναι γεμάτη από σπουδαίους καλλιτέχνες (και άλλους) με του κόσμου τα ελαττώματα.
@querrero (11:15μμ): OK για το "προσωπικό". Απλά, τόσο η "Δραπετσώνα" όσο και κάποιες οικονομικές δυσκολίες που είχαμε ειδικά στα πρώτα παιδικά μου χρόνια, αποτελούν πολύ δυνατές (ίσως και "ιερές") αναμνήσεις για μένα - εξ' ου και το "άρπαγμα". Συμπληρώνω τις απόψεις μου και με το παρόν σχόλιο - προφανώς διαφωνούμε, αλλά αυτό δεν είναι "προσωπικό" ;)
@nikos hoursoglou (11:50μμ)
Δεν μου αρέσει η "στρατευμένη" και "διχαστική" τέχνη, όσο αγαθούς σκοπούς και αν εξυπηρετεί. Φυσικά, μπορώ να την απολαμβάνω, απλά ως "τέχνη"! Έχω ένα μάλλον ακριβό ηχοσύστημα στο αυτοκίνητο, αλλά όχι κάτι εξωφρενικό. Αν πάντως αποκτήσω ποτέ κάτι ακριβότερο (για το σπίτι π.χ.), δε θα νιώσω "τύψεις" ούτε για το κόστος ούτε για το τι ακούω. Άλλωστε δε μου αφαιρεί το δικαίωμα να το μοιράζομαι με άλλους ούτε να βοηθώ όσο μπορώ τους "μη κατέχοντες" γενικότερα.
@nikos dimou (11:52μμ)
Δεν ήξερα φυσικά αν έχεις Porsche ή όχι, γνωρίζω όμως από κάποια κείμενά σου ότι έχεις οδηγήσει και θαυμάζεις τα μοντέλα της. Χαίρομαι που την έχεις απολαύσει είτε ως απλός χρήστης είτε ως ιδιοκτήτης. Φυσικά δεν χρειάζεται να έχει κανείς ενοχές για τα όποια υλικά αγαθά διαθέτει. Η άποψή σου για τη μουσική με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο. Έχω κι εγώ τις προτιμήσεις μου σε ότι αφορά συγκεκριμένα είδη, αλλά ακούω απ' όλα και έχω ανακαλύψει "ποιοτικά" κομμάτια (υποκειμενική η λέξη φυσικά) σε όλα σχεδόν τα είδη. Ειδικά απέναντι στη μουσική δεν έχω καμία αρνητική προκατάληψη - εκτός από τον Γονίδη φυσικά :)))
vaggelis δεν έχεις δίκιο - έχουμε καλή μουσική στην Ελλάδα. Μετά την ποίηση ίσως είναι η τέχνη στην οποία διαπρέπουμε περισσότερο. Και δεν εννοώ μόνο το τραγούδι (όπου είμαστε κορυφαίοι - αν συγκριθούμε με χώρες μεγάλες και μουσικά παμπλουτες όπως η Γερμανία) αλλά και την συμφωνική μουσική. Προχθές άκουγα Γιάννη Χρήστου - τι σπουδαίος δημιουργός!
Και με αυτή την αισιόδοξη διαπίστωση σας καληνυχτίζω. "Αύριο πάλι" (Μπιθικότσης).
Δεν είμαι γνώστης των μουσικών.
Με την καρδιά απαντώ.
Ο Μπιθικώτσης μου προκαλεί δέος, αλλά τον έχω τόσο συνδεδεμένο με το "Άξιον Εστί" και με τον Θεοδωράκη που φοβάμαι μήπως πηγαίνουν αλλού τα επινίκια (καρδιά είναι αυτή, δεν αναλύει).
Εκεί που με άγγιξε πολύ ο Καζαντζίδης ήταν στην ερμηνεία ποντιακών τραγουδιών.
Καμία "κλάψα". Σκέτη Τραπεζούντα.
Όποιος ενδιαφέρεται να ακούσει "στρατευμένη" μουσική, του συνιστώ Μπακαλάκο. Ιδίως το: "Ήρθε ο βουλευτής στο χωριό, βόλτες απο κει κι από δω...", μια και πλησιάζουν εκλογές.
Τώρα θα μου πείτε τι σχέση έχει αυτό με την φωνή του Μπιθικώτση και του Στελλάρα? Έλα ντε....
Στο θέμα μας!
Ο Μπιθικώτσης είχε πει ότι " ο Καζαντζίδης είναι η χωροφυλακή, ενώ εγώ η αστυνομία πόλεων". Ο δεύτερος ως φωνή θεωρείται από πολλούς ειδικούς απλησίαστος, αλλά αδίκησε τον εαυτό του. Στα τραγούδια του και στο χαρακτήρα του κουβάλησε μέρος των παιδικών ασθενειών της ελληνικής ιδιοσυγκρασίας ( παράπονο, προσκόλληση στη μάνα, αδικία, συνωμοσιολογία). Μας θυμίζει τα χαρακτηριστικά μας και για αυτό λατρεύτηκε τόσο. Ο Μπιθικώτσης από την άλλη με τη δωρικότητά του κέρδισε πιο πολύ το σεβασμό. Όπως και οι αρχαίοι: τους σεβόμαστε αλλά τους αγνοούμε.
querrero said Λαικη μουσικη,ελληνικη μουσικη γενικοτερα.Αηδιες.Προσβολη για την μουσικη.Ο ηχος του μπουζουκιου μου προκαλει στομαχικες διαταραχες,ειτε ειναι "εντεχνο"(λεμε τωρα)ειτε ρεμπετικο,ειτε ελαφρολαικο,ειτε σκυλλαδικο,ειτε μπουζοκοποπ.Αυτος ο μουσικος εμετος παρουσιαζεται ως μουσικη παραδοση της Ελλαδας;
Eγω θα συμφωνισω.Λιγεs οι εξερεσειs μια απο αυτε οι χειμερινοι κολυμβητεs,και οχι σε ολλα.Σε αυτουs ανεχομαι το μπουζουκι.Σε αυτο ισωs συμφωνει και ο querrero.
θα συμφωνείς ίσως που λέει ο ντίσκο ντίσκο ντίσκο τσουτσούνι: είναι πολλές οι τσούλες...και πεθαίνουν..ολόκληρος έλντον τζον...δεν το μπορεί να μη γράψει. μας την είχανε στημένη τα παιδιά της ΚΝΕ...θέλω να μπω σε οδοντωτό απ' το He-κρυστάλ την απλίκα που σου έβαλα καλά.
ναι. κι αν δεν πονάνε τα καλά κοπέλια αυτή η ελένη ράντου έγραψε το "μπαγάσα" και τα άλλα άσματα τα ονόμασε "παράνομες κασέτες" λόγω η κλοπή σε μουσική κροκίδης χριστόφορος και τις κυκλοφόρησε ένας άσιμος και έκαμε του κόσμου το χρηματοκίβωτιο ναούμ και πλούτισε που η τέχνη φέρνει κέρδος στην υπόγα Αραχώβης να γελάνε τα ψαράκια ευτυχία.
"
Δεν άνθησαν ματαίως τόσα θαύματα
Η χάρη τους είναι ψηλή περιπλοκάδα
Που σφίγγει τα μελλούμενα και την ζωή μας
Μέσα στ αστέρια
"
camel παράμερα στο βάθος του συρταριού. και δεν είναι ζουμιά. και δεν είναι οπές. είναι φρουρές επί φρουρών. είναι ο μέγας αλέξανδρος στην κούνια του, πνίγει τους πνιγμούς του ηρακλέου. ποτέ το έδαφος δεν ήταν τόσο στέρεο και πότε δεν ήταν τώρα που γίνονται όλα στην καρδιά της όασης στο βα-βα των κροάκων. στέλνω
@nikos hoursoglou
"Αν αυτό το ονομάζεις "στρατευμένη" τέχνη, δεν ξέρω, ίσως τότε έτσι θα έπρεπε να ονομάσεις την τέχνη στο σύνολό της. Καθετί έχει λόγο που φτιάχνεται -η ζωγραφιά, η μουσική, η ποίηση."
Στρατευμένη τέχνη είναι αυτή που γεννιέται, όταν ξένο σπέρμα περνά στη μήτρα. Όταν τον λόγο της δημιουργίας του καλλιτέχνη τον θέτει κάποια ιδεολογία κι όχι η ψυχή σου.
αυτό το σφίξιμο το στύψιμο το σμίξιμο το απλό το λιτούν το δωρικόν "του Σερ" που λέγουν οι ποδοσφαιρόφιλοι...χύμα καφενείο στα κούτσουρα...δικτατορία...ρόλοι...κακαυσαεριώδεις θυμιάσεις τώρα που υπάρχουν μόνο σώματα από σάρκα πάνω στα πόδια πόδια επίσης πλατούλα βαθιά λαβωματιά δεν απομένει άλλο ζωντανό πυργοδέσποινα.
και ο κούκος, που τον θυμάμαι αραχτό επί του καναπέου. τι δροσιά πάνω μου να απλωθείς να γίνει εξίσωση θερμοκρασιών όπως χάνονται 20000 πόδια στα σεντόνια ένα ελληνικό ποίημα απόγευμα με το λάστιχο muted και νερά στα λουλούδια τα καλοσχηματισμένα τα απαλά τα μαρμάρινα λυγίζουν υπό. βατραχάκια στο μπαλκόνι αν είδες πεταμένο οι Άραβες more πράσινα στα camel όταν πέφτει το ένα από τα 20000 πόδια η σκόνη. είχα ένα κόκκινο χαλάκι στο 6 πρωί με τα καλώδια που περίμενα μόνο ένα ποτηράκι με νερό στις τέσσερις το πρωί χωρίς σεισμό αν.
στην αγκαλιά! τι είναι ο χωροχρόνος τι είναι το ζουμί του αντέχω ακόμα μάτια μου αντέχω. θυμάμαι και σκόνες και ελπίδες, είμαι ο που βγήκε και γυρνάω!
@dormammu (12:20πμ): Έχεις δίκιο, ξεφύγαμε πολύ, αλλά ως γνωστόν στη λαϊκή μουσική, την πολιτική και το ποδόσφαιρο ο καθένας έχει γνώμη και είναι πανεύκολο να ξεφύγει η συζήτηση - BTW να δούμε αν αύριο θα επαναληφθεί η περσινή ματσάρα Τσέλσι-Μπαρτσελόνα ;)
Δεν έχω καταλάβει πάντως ποιο ακριβώς είναι το θέμα μας. Νόμιζα πως κάναμε σύγκριση Μπιθικώτση-Καζαντζίδη (επιμένω ότι η σύγκριση είναι άνιση), αλλά ο οικοδεσπότης με προβλημάτισε γράφοντας πως "πολλοί κόλλησαν στα άτομα, όμως εγώ έγραψα το post σκεπτόμενος τι συμβολίζουν." Και πού να ξέρουμε Ν.Δ. εμείς οι ανυποψιάστοι σχολιαστές τι σκεφτόσουν γράφοντας το post; Να πιάσουμε ξανά το δίλημμα Ανατολή ή Δύση και διάφορα άλλα …συμβολικά; Κι εγώ που έφερα στο μυαλό μου "Δραπετσώνα" και "Ζιγκουάλα" :))
@nikos hoursoglou (12:49πμ)
Δε εννοώ τίποτα τέτοιο. Σαφώς και αναγνωρίζω τα αίτια που "γεννούν" τέχνη, αλλά θεωρώ ότι η απόλαυσή της είναι κάτι το διαφορετικό - αλλιώς κανείς Τούρκος δε θα πρέπει να απολαμβάνει τη "Σφαγή της Χίου" π.χ. ως εικαστικό έργο. Μακριά από μένα η όποια αποσύνδεση της τέχνης από τα αίτια της δημιουργίας της ή την "αποδυνάμωση του νοήματος της ύπαρξής της" - ποιος μπορεί να το κάνει άλλωστε; Δε νομίζω πάντως ότι τα τραγούδια της φτωχολογιάς (του Μπιθικώτση ή του Καζαντζίδη π.χ.) πρέπει να αποτελούν αποκλειστικό προνόμιο των φτωχών ούτε κάποιων που έστω κάποτε ήταν φτωχοί - σαν κι εμένα π.χ. Με αυτή τη λογική θα πρέπει να στερούμε πάμπολλα έργα τέχνης από ένα κοινό που δεν "πληροί" συγκεκριμένες "προϋποθέσεις" - π.χ. ένας νεοφιλελεύθερος δε θα πρέπει να ακούει το "Imagine" ή κάποια "αριστερά χρωματισμένα" τραγούδια του Θεοδωράκη - ο οποίος παρεμπιπτόντως συμπολιτεύτηκε και με τη Ν.Δ. ;) Αν τώρα κάποια τραγούδια γεννήθηκαν για να εκφράσουν κάποιους ανθρώπους ή κάποιοι άνθρωποι ταυτίστηκαν με αυτά, επιμένω ότι πρόκειται για άλλη υπόθεση - κι εγώ δε συνδέομαι με τη "Δραπετσώνα" μόνο και μόνο για τη μουσική της, μου ξυπνά και βιώματα. Καλό είναι να αφήσουμε ήσυχη τη μουσική (και την τέχνη γενικότερα), μακριά από δικές μας προκαταλήψεις και "κανόνες" και να την απολαύσει όπως νομίζει ο καθένας. Νομίζω πως ήμουν και παραμένω αρκετά σαφής…
BTW η gatina (12:59pm) έδωσε τον ορισμό της "στρατευμένης" τέχνης. Είχαμε μπόλικη από δαύτη στη χώρα μας, όπως θα γνωρίζεις πιστεύω και δημιούργησε ουκ ολίγα "διχαστικά" προβλήματα σε όσους επέλεγαν να την απολαμβάνουν χωρίς απαραίτητα να υιοθετούν την ιδεολογία που τη γέννησε.
Τέλος, χωρίς να θέλω να κάνω διαφήμιση, συνιστώ στους απανταχού fan του Γρηγόρη να αποκτήσουν το διπλό CD "Για τον Γρηγόρη" (αν δεν το έχουν ήδη). Πρόκειται για ζωντανή ηχογράφηση από εκδήλωση που έγινε προς τιμήν του στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας το 2002. Γνωστοί τραγουδιστές (παλιοί και νεότεροι) ερμηνεύουν ένα ή δυο τραγούδια που όλοι έχουμε συνδέσει αναπόσπαστα με τη φωνή του. Πέρα από την πολύ καλή ηχογράφηση (πολλές φορές νιώθω την ατμόσφαιρα του σταδίου όταν το ακούω στο αμάξι, δυστυχώς δεν ήμουν φυσικά παρών), οι ερμηνείες είναι ενδιαφέρουσες και οι συγκρίσεις …αναπόφευκτες. Αν και ίσως οι ερμηνευτές δεν καταφέρνουν να σταθούν στο ύψος του Σερ, ορισμένες είναι ιδιαίτερα αξιόλογες (ξεχωρίζω εκείνη του Νταλάρα στο "Μάνα μου και Παναγιά", η μόνη που έχω παραδεχθεί εκτός από την original του Γρηγόρη, ενώ και άλλες είναι πολύ καλές). Ο γιος του πάντως, μάλλον απογοητεύει. Η καλύτερη στιγμή για μένα είναι όταν στο τέλος της συναυλίας, όλοι οι τραγουδιστές προσκαλούν τον γέρο Γρηγόρη να τραγουδήσει το "Άξιον Εστί" με τη συνοδεία τους (προφανώς το θεωρούσαν ως το κορυφαίο έργο του ρεπερτορίου του), αλλά εκείνος προτιμά να πει τον γνωστό …Μάγκα του Βοτανικού (!)
Αιωνία σου η μνήμη Γρηγόρη. Ήσουν πραγματικά πολύ μεγάλος!
είναι κι ένα που θα έρθει από χθες το ίδιο στα μπλε τα χαρτάκια μα δεν υπάρχει τίποτα. γνωρίζεις τώρα πως γίνεται τώρα work function πως με τραβάει με c τώρα. και στο 8 και στη φραγκοσυκιά και στη στέρνα πατούσα βρεγμένες πευκοβελόνες με τον προβολέα δύο στο μαξιλάρι να σηκώνουμε πόδια να δέρνουμε πέφτοντας. πάει το τέτοιο μου πάω ολόκληρος χέρια πόδια ανοιχτά στα μπλε φώτα παγκάκι τρολ-φιλί και έμεινα...
γουατεμάλα
άλα άλα
δεν τους ξέρω, είναι όμως τσανάκαλης δηλαδή παιδάκι που σηκώνεται νύχτα κρατάει σεντόνι και ανεβαίνει μάρμαρα και λέει λέξεις: επίσης...ελελε χουλ...λουζού. μούδιασα απλωμένος πάνω στον γαλανό ωκεανό που δεν έφυγα από τα χέρια απλωμένα. νερό νερό νερό επιμένω στο νερό και αφτί αριστερά.
είναι τόσο χάλια να ακούω εκείνα και να λέω εγώ. και να ζω εκείνα και να λέω εγώ. άρα να είμαι και να λέω Κ. άρα..."έμεινα"! τι, άμα δε γελάς, τι! ο Μαύρος και ο Καρνιαδάκης στην πίτσα! δες: χ ω ρ ί ς ε σ έ ν α δ ε μ π ο ρ ώ. αυτό αρκεί κατά poisson!!! θα ξαπλώσω. μ.
Και να συμπληρώσω στα περί μουσικών προκαταλήψεων ότι παρότι άθρησκος και εναντίον της οργανωμένης θρησκείας (βλ. και σχόλιά μου σε προηγούμενα posts), όχι μόνο απολαμβάνω κάποια μέλη της Εκκλησιαστικής Βυζαντινής Μουσικής (όταν ψάλλεται από γνώστες και "μαΐστορες" κι όχι από τον συνήθως άσχετο βαριεστημένο ψάλτη της ενορίας), αλλά ενίοτε νιώθω και κατάνυξη κιόλας! Κι ας έχω πλήρη επίγνωση του πώς γεννήθηκε και τι αντιπροσωπεύει (ειδικά για μένα).
Φυσικά, θα δείξω πλήρη κατανόηση για τον Εβραίο (ή τον Έλληνα που έζησε στην κατοχή) που απεχθάνεται τον Εθνικό Ύμνο της Γερμανίας...
Θερμή παράκληση σε "σαλτάρω στο κενό" και hra: Δεν πάτε κάπου αλλού να παίξετε; Δέχομαι να σας φτιάξω και σαλταρομπλόγκ αν θέλετε (νομίζω ότι ο Ν.Δ. σας υποσχέθηκε να έχει και μόνιμο link προς αυτό, προκειμένου να διατηρήσετε τη διασημότητά σας).
Ο Καζαντζίδης είχε σπουδαία φωνή, αλλά οι ερμηνείες του Μπιθικώτση μου σηκώνουν την τρίχα. Ο Ν.Δ. έχει δίκιο ως προς τη Δωρικότητα. Όσο για τον Νταλάρα, δεν αντέχω να τον ακούω ούτε δευτερόλεπτο -- αλλάζω αμέσως σταθμό. Και όσες διασκευές έχει κάνει τις έχει πραγματικά καταστρέψει.
έγκειται, στο λέω και η αγκαλιά έγκειται και υπάρχει λόγος σοβαρός όπως πρώτα. όχι μόνος...
θα πεθάνω αυτό το βράδυ θα πεθάνω αν δεν σου πω.
mickey Σχετικοs με το βυζαντιο ο τελευταιοs δισκοs των χειμερινων κολυμβητων.Ισωs να σου αρεσει.
ωχ! θα εχουμε και αυτοκτονιεs...
απαύτωσε το φόβο μν...νμ κοίτα που ήρθε πάλι να μας διαπράξει τα τέτοια του ... και σήκωσε και λέω. τι! να κάνω κατάχρηση στο blog του nd ix; αφού πραγματικότητα! μη! τι! μη! α! 2000. α! όχι μόνος! και μετά αυτοί..τι που δεν και. άρα περιμένω και θα πω!!! και ακούνε που λέει η λένα περιμένω. ναι.
Χημεια και τερατα νυχτιατικα.
ελελεύ
μου μιλάνε και είμαι καλός και δεν λέω ποτέ ότι δεν γίνεται. μου μιλάνε και σκέφτομαι: οι πιθανότητες και ο χώρος που ανοίγεται για να τοποθετηθούν τα θαύματα. ως μη συγκεκριμένος εγώ ο απτός αφήνω λόγια να είναι τα λόγια και πράξεις οι πράξεις σαν πηλός σαν κιμωλία σαν κίτρινη πλαστελίνη. είπε ο brian αλλά συμπλήρωσε: ανάμεσα σε δύο δεν. και έχει δίκιο ο σύντροφος αγαπημένη.
Απωθεί ή Έλκει. Η έκφραση μέσα από την τέχνη υπερτιμάται ή υποτιμάται ανάλογα με τον προσλαμβάνοντα. Ποτέ δεν ισορροπεί οικουμενικά και δεν θα μπορούσε.Συμφωνώ κύριε Νίκο, και στις δύο διαπιστώσεις.
σιγά μην έκαναν τέχνη οι νεοέλληνες που επέπλευσαν τα τελευταία 50 χρόνια. τα σχόλια του Μάνου στο Τρίτο, πνιγηρές κοινοτοπίες. ο Καζαντζίδης στα δικαστήρια για γελοίες υποθέσεις...ο Μπιθικώτσης "σερ" όπως η παιδεία του εκπαιδευμένου οπαδού...ο Νταλάρας καλλιτέχνης....xaxxaxa...ντροπή, ντροπή, ντροπή. καλλιτέχνης είναι ο δημιουργός ωραίων πραγμάτων. τα τρελά και αδέσποτα γκομενάκια στις νεολαίες και ο σαββόπουλος καπάκι.
ούτε τέχνη ούτε καλλιτέχνες ούτε δημιουργία στο προτεκτοράτο.
ε, ο, ι. αυτός ο εγγονόπουλος έγραψε ένα ελληνικό ποίημα. Μπολιβάρ είσαι τραβαδούρος σαν Βανδή.
ί,ό,έ. δύο ελληνικές φωνές. ακριβώς. βρίσκει στόχο ο έντιμος nd. και δεν αποδίδω την εντιμότητα, τη διαπιστώνω και γλυκαίνομαι. τον λένε διαφημιστή και έχουν γνώμη για τα βιβλία του οι που πρέπει να πεθάνουν και να αναστηθούν για να μπορέσουν μία φορά να συλλάβουν το απλούστερο.
έχουμε και κάτι σχολιαστές στο blog τελείως τηλεθεατές..μμμμ..ρίξε θεέ μου μια βροχή.
hra: δικά σου αυτά που τράβηξα προχθές.
Ωραίο θέμα το σημερινό.
Ψηφίζω Σερ αλλά μ' αρέσει και ο Στέλιος. Ο Μπιθικώτσης με ενθουσιάζει με τα τραγούδια του Μάρκου και τα άλλα ρεμπέτικα που είπε αρχές του '60, όχι μόνο με αυτά του Θεοδωράκη. Τα τραγούδησε διαφορετικά από το Στράτο (τον Παγιουμτζή όχι το Διονυσίου), το Στελλάκη Περπινιάδη και άλλους ρεμπέτες τραγουδιστές που τραγουδούσαν κάπως "χτικιάρικα". Η φωνή του επίσης δεν έχει την ψεύτικη μαγκιά
του Νταλάρα όταν τραγουδά ρεμπέτικα, είναι αυθεντικός. Από την άλλη ο Καζαντζίδης δεν τραγούδησε ποτέ Βαμβακάρη. Δεν του άρεσε ούτε θα μπορούσε νομίζω. Παλιότερα τον αντιπαθούσα τον Καζαντζίδη με τα χρόνια όμως τον αγάπησα. Το θείο δώρο που είχε μ'έκανε να δικαιολογώ και τα στραβοπατήματα του. Είχε τρομερή φωνή. "Όλους τους τραγουδιστές να τους βάλω σ'ένα καζάνι ένα Καζαντζίδη δε βγάζουνε"
έλεγε ο Άκης Πάνου. Αν και υπερβολικό έχει μια δόση αλήθειας. Ο Μπιθικώτσης είχε και αυτός εκπληκτικό μέταλλο ειδικά το '55-'65. Μετά η φωνή του άρχισε να φθείρεται, να "σπάει" (ήταν και 8 χρόνια μεγαλύτερος από το Στέλιο).
Τώρα αν ο Σερ τραγούδησε τον ύμνο της "Επαναστάσεως" λίγο μ'ενδιαφέρει. Το ίδιο έκανε και η Βέμπο (διαβάστε τη βιογραφία του Ζαμπέτα) και πολλοί άλλοι ταλαντούχοι και ατάλαντοι. Έπαιζε στο Καζίνο ο Καζατζίδης και οι Μπιθικώτσης-Μπέλλου μπαρμπούτι? Ναι. Ήταν κάργα μαστουρωμένος όταν τραγούδαγε ο Διονυσίου? Ναι. Και λοιπόν? Τον καλλιτέχνη κρίνουμε. Ο Ρέμος μπορεί να μην κάνει τίποτα απ'αυτά αλλά σα τραγουδιστής είναι πιλάφι σκέτο.
(Για να το συνδέσουμε με το χτεσινό post και ο Βάγκνερ δεν τους χώνευε τους Εβραίους αλλά είναι βαρβάτος συνθέτης).
Καλημέρα!
Ένας κήπος είναι τα σχόλια γεμάτος ωραία φυτά και λουλούδια - αλλά και τα απαραίτητα ζιζάνια. Να τα κόψω; Μπα - όποιος δεν τα γουστάρει ας τα πηδάει (έτσι κάνω κι εγώ. Λυπάμαι "σαλτάρω" - αν είχες τρια σχόλια θα τα διάβαζα - τα τριάντα τα αγνοώ).
ΕΠΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ
nikos hoursoglou said:
"Κύριε Δήμου:ποιος συντηρείται οικονομικά από το γράψιμο; Ας μην γελιόμαστε..."
Όποιος με γνωρίζει, ξέρει ότι δεν ψεύδομαι. Ο λόγος μου θα έπρεπε να σας αρκεί. Μήπως θέλετε και αντίγραφα των τελευταίων μου φορολογικών δηλώσεων; (Όταν λεω γράψιμο δεν εννοώ μόνο τα δικαιώματα από βιβλία - 28 κυκλοφορούν στην αγορά σήμερα από 4 εκδότες - αλλά και από συγγραφή κειμένων και συνεργασίες σε έντυπα εσωτερικού και εξωτερικού).
tsitso: Που τον θυμηθήκες τον Βάγκνερ; Είναι θέμα για Post. Μπορεί ένα ρεμάλι να είναι μεγάλος δημιουργός;
Πιο ρεμάλι απο αυτόν δεν έζησε επί γής: ψεύτης, κλέφτης, καταχραστής, πλαστογράφος, λιβελλογράφος, έκλεβε τις οικονομίες και τις γυναίκες των φίλων του, χρεωκόπησε (και αποτρέλλανε) τον υποστηρικτή και μαικήνα του... αλλά μεγαλοφυής!
Σόρυ για το άσχετο: είναι απαράδεκτο, το 2006 να χρησιμοποιείται το όπλο της τάχα μου στράτευσης (που σημαίνει στην ουσία στέρηση πολιτικών δικαιωμάτων) για να διαλυθεί μια απεργία. Η οποία, μάλιστα, κηρύχθηκε νόμιμη στα δικαστήρια.
Δωρική αναλγησία, λυδικός ολοκληρωτισμός.
Μια διόρθωση
@μυθωδός έγραψε
Πολέμησε την δικτατορία με το «Τρελοκόριτσο».
Το τραγούδι αυτό ηχογραφήθηκε το 1955 όταν δεν υπήρχε υποψία δικτατορίας.
ΝΔ έγραψε:
tsitso: Που τον θυμηθήκες τον Βάγκνερ; Είναι θέμα για Post. Μπορεί ένα ρεμάλι να είναι μεγάλος δημιουργός;
Βεβαίως και μπορεί π.χ Νεύτωνας : δολοπλόκος, μισάνθρωπος, ανέραστος και μάλλον η μεγαλύτερη μεγαλοφυία όλων των εποχών.
Έχω ακούσει ότι στις φυλακές του abu ghraib έχουν χρησιμοποιήσει κασέττες του Καζαντζίδη για να βασανιζουν τους κρατούμενους.Τις απέσυραν μετά απο την διεθνή κατακραυγή.
Όσον αφορά τον Μπιθικώτση ,ξέρω ότι είμαι κακός,αλλά δεν με συγκινεί η φωνή του.Μου θυμίζει την λαική.
Κάθε πράγμα στον καιρό του .............
Έτσι είναι.
Την «κλάψα» δεν την ανέχεται η «αστική τάξη»
Ναι σαν καταδίκη ακούγεται, αλλά εγώ που και που χαρούμενα ανασύρω τα βινίλια του με σκοπούς που θυμίζουν την παιδική μου ηλικία και με όλες τις δυνάμεις μου χορεύω όσα είχα παραλείψει να χορεύω στα
εφηβικά πάρτι.
Κάθε τραγούδι του Στελάρα είναι αναβίωση , ζωντανή
επανάληψη του παρελθόντος χρόνου, κι όσο πιο χρησιμοποιημένο τόσο
πιο αγαπημένο, σαν ρούχο αθάνατο, σαν τρίλεπτο ταξίδι.
Η φωνή του Καζαντζίδη με τον ενδημικό της λυγμό δικαιώνει το
πονεμένο του ξέσπασμα στα δικαστήρια.
Η φωνή μου είναι η Ελλάδα, είπε.
Αλλά δεν ήταν αυτός που το είπε πρώτος.
Πάνε δεκαετίες που
πρωτοειπώθηκε αυτή η φράση.
Στη δεκαετία του '70 νομίζω ότι την
πρωτοάκουσα.
Δεν την άκουσα, τη διάβασα. Είχε γραφτεί
επανειλημμένως σε πολλούς καλλιτεχνικούς απολογισμούς, ότι η φωνή
του Καζαντζίδη είναι η Ελλάδα. Την ταύτιση λοιπόν δεν την έκανε ο
ίδιος, δεν την σκέφτηκε ο ίδιος. Άλλοι την έκαναν, άνθρωποι της
πένας, με κύρος στα μάτια του, προφανώς. Και την έκαναν τόσο συχνά
που κατάντησε κοινός τόπος. Και πες πες το πιστέψαμε όλοι, το
πίστεψε κι ο ίδιος.
Τα χρόνια εκείνα υπήρχαν κι άλλα πράγματα που θα μπορούσαν να
"είναι η Ελλάδα". Υπήρχε Χατζιδάκις και Θεοδωράκης, υπήρχαν ακόμη
κι οι παλιότεροι του λαϊκού, ανέτελλαν συνθέτες που πάσχιζαν να
φτιάξουν με παραδοσιακά στοιχεία σύγχρονη μουσική, ένα σωρό
ενδιαφέροντα πράγματα δηλαδή, αλλά για κανέναν δεν είπαν πως "είναι
η Ελλάδα". Ο Καζαντζίδης άραγε ήταν η Ελλάδα σαν ελάχιστος κοινός
παρονομαστής; Μια μικρούτσικη, φτωχή, υποτιμημένη Ελλάδα,
συρρικνωμένη στα απαραίτητα.
Γιατί; Ωραία ήταν τα τραγούδια κι η φωνή του Καζαντζίδη, αλλά
γιατί ήταν αυτά η Ελλάδα; Ξεκινώντας από τέτοιες γενικεύσεις που
εξαφάνιζαν και περιφρονούσαν ένα σωρό πράγματα, καταφέραμε κάποια
στιγμή να φτάσουμε σε μια κατάσταση γενικότερου καημού.
Ένα
μεγαλειώδες παράπονο, μεγαλόφωνο κι ακατάπαυστο, έγινε η πολιτική
μας ζωή για κάμποσα χρόνια.
Το "ανάδελφον έθνος" του Σαρτζετάκη, το
κλίμα στην αρχή της δεκαετίας του '90, όταν ο κόσμος κλυδωνιζόταν
κι εμείς κλαιγόμασταν που δεν προλαβαίναμε να μασούμε κόκαλα σε
κείνο που νομίζαμε πως ήταν το μεγάλο φαγοπότι, η ιστορία με τη
Μακεδονία και οι άσχετες ψυχολογικές συμμαχίες με τη Σερβία, που
επίσης κανείς δεν την αγαπούσε, τα ελληνοτουρκικά, στα οποία
είμαστε πεισμένοι ότι διαρκώς μας αδικούν, όλ' αυτά τα κλαψιάρικα
πράγματα γενικώς, μας οδήγησαν σ' ένα κλίμα παιδικού σταθμού για
πολύ καιρό, όπου η κλάψα και η γκρίνια περιβάλλονται από την
απαραίτητη και λίγο κουρασμένη ανοχή και στοργή των γονιών.
Οι φωνές του Καζαντζίδη μας θυμίζουν ότι μάλλον ξεπεράσαμε αυτή
την κατάσταση.
Μεγαλώσαμε.
Τα τραγούδια όμως είναι πάντα μικρά λουκουμάκια χρόνου που μπορούν να μένουν στο
υποσυνείδητο και να παίζουν μαζί του, όπως κάθε τέχνη το μπορεί,
εκεί όπου όλοι είμαστε ακόμη παιδιά παραπονιάρικα που δεν
χορταίνουν στοργή κ.λπ., κ.λπ.
Μπορούμε και τώρα να χορεύουμε με ρυθμούς του 1950.
Ο Καζαντζίδης δεν θα είναι πια η Ελλάδα -ελπίζω- θα είναι όμως ο Καζαντζίδης κι αυτό δεν είναι μικρό πράγμα.
Τα κουκλιά θα σηκώνονται να χορέψουν να τα βλέπει να
τα χαίρεται και θα λικνίζονται στον χαϊδευτικά λυγμικό ήχο της
φωνής του, ενώ την επομένη θα φορούν ταγέρ και θα δίνουν στο φως
της ημέρας τη μάχη να ξεπεράσουν την παιδική τους κατάσταση, του
φόβου, της κλάψας και της μειονεξίας, ως χώρα και ως άνθρωποι. Αυτή
τη μάχη που όσο κι αν ποτέ δεν έχει τελική νίκη, δίνει το νόημα
στην ενήλικη ζωή. Κι ακόμη και στο δικαίωμα του τραγουδιού να
συνεχίζει να υμνεί την καψούρα και το παράπονο.
black swan - εξαίρετο comment. Αποκαλύπτομαι.
@reviewer
για τους πραγματικούς τιτάνες όπως τους ρεμπέτες, κυρίως τον Τσιτσάνη. Που εκτόξευσαν το λαϊκό τραγούδι σε άφταστα επίπεδα.
Αχμ... ο Τσιτσάνης (κυρίως) έβγαλε το ρεμπέτικο από τα υπόγεια και το έβαλε στα σαλόνια - κάποιος θα αναρρωτιόταν αν είναι σωστό να λέγεται ακόμα ρεμπέτικο αυτό το τραγούδι. Μεγάλος στο λαϊκό τραγούδι ναι - ερωτηματικό ως προς το ρεμπέτικο του πράγματος.
black swan Νιωθω αυτα που γραφειs και αs μην ειμαι του λαικου, σε καταλαβαινω.
Tasos Papadakis Με δυο λέξεις τα είπες όλα. Από κει και πέρα ο καθένας έχει τις προτιμήσεις του και είναι αδύνατο να βάλεις δύο τέτοια μεγέθη σε ζυγαριά.
Δεν θα υπάρξει αντιπαράθεση Βουγιουκλάκη - Καρέζη (άνευ σημασίας) ούτε Βίσση - Βανδή (δεν τις έχω ακούσει παρά μόνο τυχαία και αποσπασματικά - δεν έχω άποψη) και βέβαια ούτε ΟΣΦΠ-ΠΑΟ (ή ΑΕΚ). Ίσως όμως από αυτό το post να γεννηθεί κάτι άλλο - το σκέπτομαι...
Για τον Τσιτσάνη (τον γνώριζα και προσωπικά) θα μπορούσα να γράψω ένα βιβλίο - αλλά δεν ξέρω αν θα μπορούσα να γράψω ένα Post. Ήταν πολύ μεγάλος δημιουργός με ένα τόσο ταπεινό και κρυφό τρόπο που πάντα σου ξέφευγε...
beatles vs rolling stones.
Αυτό που ποτέ δεν κατάλαβα στην ελλάδα είναι η έννοια "λαική μουσική".Τί αστείος ορισμός!Ο λένιν τον έκανε?Δηλαδή ο λαός ακούει εξ'ορισμού ινδικότροπα και η αστική τάξη συμφωνική μουσική?
vaggeli na diavaseis to lyko ths stepas tou xerman hesse. Ekei tha deis pos uparxei logos pou exoume tetoies ennoies na diaxorizoun th laikh apo thn 'ypshlh' mousikh. Safestata ola auta exoun eksasthenisei. Akoma omos oi anthropoi analoga me thn koinonikh tous thesh exoun prosvash se doaforetika politismika 'proionta'. Apo thn allh efoson ola auta einai proionta ki emeis katanalotes. h tautothta tous (laikh h logia) einai polu ligotero ousiastikh kai idiaiterh. Skepsou tis analogies me to ntysimo. Trendy, casual, smart, kyrile...
tasos pappadakis auto pou les to ekane o mpithikotshs h o theodorakhs? (xatzidakhs kai oi alloi logia galouxhmenoi synthetes)?
Kostas trent: Με πήγες πίσω χρόνια… 1990, σε ένα hostel στην παλιά πόλη της Ιερουσαλήμ και ο ιδιοκτήτης (ένας τρελο-αρμένιο-εβραίος), μόλις άκουσε ότι είμαι Έλληνας, να μου τραγουδάει τη Μαντουβάλα. Ντράπηκα που δεν ήξερα εγώ τα λόγια.
Η ελληνική μουσική είναι πολύ αγαπητή στο Ισραήλ. Πολλές φορές έτυχε να είμαι στο δρόμο και να παίζουν διαπασών τα αυτοκίνητα Νταλάρα και Αλεξίου.
Ο Δικηγόρος του... φτωχοδιαβόλου.
Άκουσα προχτές τον Λευτέρη Παπαδόπουλο στην Μπήλιω που έλεγε ότι τα τραγούδια της φτώχειας που έγραφε... τότε δεν έχουν πιά κανένα νόημα σήμερα.
Η "κλάψα" του Καζαντζίδη ΕΙΝΑΙ δυστυχώς και σήμερα η Ελλάδα, ο Έλληνας, που ίσως να μην ξενιτεύεται πιά για "τις φάμπρικες της Γερμανίας και τού Βελγίου τις στοές", αλλά εξακολουθεί να ξενιτεύεται, είτε σαν νέος άνεργος πτυχιούχος, είτε σαν ανειδίκευτος εργάτης, είτε σαν οικογενειάρχης που δεν μπορεί να ανταπεξέλθει, του νέου - ή όχι-και-τόσο-νέου που δουλεύει ανασφάλιστος σαν πακετάς για ψίχουλα, του μακροχρόνια άνεργου που φτάνει στα όρια της απελπισίας, του απολυμένου νέο-άνεργου των συγχωνεύσεων και της μεταφοράς των υπολειμμάτων της όποιας βιοτεχνίας και βιομηχανίας, της παραγωγής, στην Βουλγαρία και στην Κίνα και στην Ινδία, τον εσωτερικό μετανάστη που εγκαταλείπει όλο και πιό μαζικά την επαρχία για να καταλήξουμε τελικά όλοι κάτοικοι Αττικής και Θεσσαλονίκης. Ϊσως να αφήσουμε και κανέναν φαντάρο να φυλάει εδώ κι εκεί, στην υπόλοιπη επικράτεια.
ΑΥΤΟΥΣ τους ανθρώπους εκφράζε και εκφράζει ο Καναντζίδης, και γι'αυτό τόσο τον αγάπησε η Ελλάδα. ΌΧΙ τους άλλους που λέτε, τους ανάδελφους και τους αδελφούς των Σέρβων και τους αιώνιους γκρινιάρηδες που λέτε. Ούτε και τα "κουκλιά" που χορεύουν βέβαια. ΠΟΙΟ τραγούδι του στέλιου; Τα ινδικά; ΑΜ αυτά είναι έτσι κια λλιώς παρατράγουδα. Δεν είναι ΑΥΤΑ ο Στέλιος. Είναι, βέβαια, ΚΑΙ αυτά.
Εγώ αυτήν την Ελλάδα, την Ελλάδα του άγχους της καθημερινής επιβίωσης, της συρρίκνωσης της οικονομίας, της υπερχρέωσης, της αγωνίας των νέων, αυτόύς τους Έλληνες βλέπω γύρω μου καθημερινά. Εσείς Black Swan, όχι; Μάλλον ζούμε σε άλλη χώρα. Για να μην πω σε άλλο κόσμο.
Από το πολύ λέγε λέγε του Σημίτη για την ισχυρή και εκσυγχρονισμένη και δυναμική ελληνική οικονομία νομίζω το πιστέψαμε κιόλας το παραμύθι... Αν μεγαλώσαμε, όπως λέτε, μεγαλώσαμε δυστυχώς μόνο μέσα στο μυαλό μας. Και, όταν και αν, ξυπνήσουμε, κινδυνεύουμε να πάθουμε μεγάλο σοκ...
ΦΙλικά, δεν έχω τίποτα προσωπικό μαζί σας. Αλλά δεν μπορούσα να σιωπήσω σε μια τέτοια, κατά την γνώμη μου, συκοφάντηση των "κλαψΕλλήνων" και στον επιχειρούμενο εξωραϊσμό της κατάστασης.
Θεωρώ πως η αξία ενός μουσικού δεν είναι καθαρά τεχνικό θέμα.
Για μένα ο Bob Dylan είναι ο μεγαλύτερος όλων αλλά σίγουρα δεν φημίζεται για τις φωνητικές του αρετές. Παρ'ολα αυτά, όταν την ακούω, κάτι νοιώθω.
Το ίδιο, με τις δέουσες αναλογίες, η φωνή του Tom Waits.
Δεν καταλαβαίνω την έννοια του "λαϊκού βάρδου". Γιατί κάποιος πρέπει τάχα να εκφράζει έναν ολόκληρο λαό; Δεν έχουμε ούτε κοινή αισθητική, ούτε κοινά βιώματα.
Και γιατί ο "λαός" πρέπει να συνδυάζεται με βάσανα, καημούς, πίκρες και παράπονα.
Γιατί "το άδικο το ζούμε μέσα από την κούνια μας";;;
Ο λαός σήμερα από την κούνια του φοράει Lapin και καταλήγει σε Cayenne...
Πολλοί λαοί έχουν υποφέρει το ίδιο και πιό πολύ από εμάς.Οι ρώσοι για παράδειγμα, αλλά δεν κλαίνε και πονάνε 60 χρόνια όπως εμείς.Μέχρι το 30-40 η μουσική που άκουγαν οι έλληνες δεν νομίζω ότι είχε καμία σχέση με αυτή που θεωρούν σήμερα ως ελληνική
Μήπως δεν ήταν η Μαντουβάλα αλλά η Ζιγκουάλα;
Τόσα ξέρω από Καζαντζίδη...
:)))
Θεωρώ πως η αξία της πραγματικότητας είναι καθαρά πετρελαϊκό θέμα. Για μένα ο δικός μου είναι ο καλύτερος όλων αλλά σίγουρα δεν διαφημίζεται για τις ηδονικές του ανθρωπιστικές βοήθειες. Παρ' όλα αυτά, όταν την ακούω, του τη λέω. Το ίδιο, με τις δέουσες αναλογίες, οι κρατικές επιχορηγήσεις. Δεν καταλαβαίνω την έννοια του blog-βάρδου. Γιατί ο Γονίδης Σταμάτης να μπορεί να περιγράψει έναν ολόκληρο οργασμό. Έχουμε κοινή αιστυτική και κοινά βιώματα. Και γιατί ο οργασμός πρέπει να συνδυάζεται με laguerre, με word verification, θολούς ανθρώπους και ζουμιά μπροστά στο ανύπαρκτο άλλωστε πλήθος. Γιατί να ζούμε τον οργασμό μέσα από την κούνια μας που μας κουνάει. Ο οργασμός σήμερα από την φάτνη του αρχίζει να ψηφίζει Λιάπη και καταλήγει στη Nico. Πραγματικότητα.
@ Hra
Φυσικά και κάποτε υπήρχε η Ελλάδα που τραγουδούσε ο Καζαντζίδης. Και δεν αμφιβάλλω πως είχε καταφέρει να την εκφράσει.
Τονίζω απλά ότι ακόμα σήμερα οι όροι "λαός", "λαϊκός", έχουν διατηρήσει κάποιες έννοιες που παραπέμπουν σε άλλες εποχές και συνθήκες.
Αλλά ο λαός έχει αλλάξει.
Εντυπωση προκαλει σε ορισμενους η εντονοτατη απεχθεια που μου προκαλει η ελληνικη μουσικη.
Μα η μουσικη εχει να κανει με το αισθητηριο του καθενος μας.
Σωστα;
Ειναι κατι σαν το soundtrack της ζωης και των σκεψεων μας.
Ετσι τουλαχιστον πιστευω.Αμα δεν αντεχεις να ακους λαικουριες,εντεχνιες,ρεμπετιες κτλ τοτε ποιος ο λογος να πεις οτι ναι μεν αλλα.
Δεν μ'αρεσουν ρε παιδι μου πολλυ απλα.Πολλυ λιγα πραγματα εχω ξεχωρισει απο ελληνικη μουσικη σκηνη και τα πιο πολλα οχι ιδιαιτερα γνωστα στους πολλους.
Και σιγουρα δεν μπορω να δηλωσω θαυμαστης αυτων των μουσικων-συγκροτηματων,απλως τα ξεχωριζω απο το σωρο.
Μια εξαιρεση οι Τρυπες και ο Αγγελακας.Κορυφαιοι-κορυφαιος.
Ολοι οι αλλοι μ'αφηνουν αδιαφορο.
Στα περι ιδιωτικου σχολειου και αστικης ταξης εχω να απαντησω πως καμμια ενοχη δεν εχω που φοιτησα εκει και για το οτι οι γονεις μου ειχαν την οικονομικη δυνατοτητα να με στειλουν εκει.Απογαλακτιστικα νωρις και επελεξα ενα επαγγελμα που καθε αλλο παρα 'αστικο' ή trendy ή γιαππικο ή οποιο αλλο ηλιθιο ορο χρησιμοποιουν για τα επαγγελματα που προτιμουν οι γονοι αστικης ταξης.
Επειδη ως Ελληνες παντα πιστευουμε πως ειμαστε το κεντρο της γης,ρωτηστε εξω ποιοι ελληνες μουσικοι-καλλιτεχνες ειναι γνωστοι και εχουν διακριθει.Αν και αυτο φυσικα δεν παιζει κανενα ρολο για αυτον που ακουει Καζαντζιδη και γουσταρει ή αυτον που κουνιεται σαν αρκουδα στους ηχους της Βισση.
Κουβεντα να γινεται.
Αληθεια το capo verde ποσο μεγαλυτερο ειναι απο την Ελλαδα-σε απολυτα μεγεθη αλλα και πολιτισμικα-και "εβγαλε" την Cesaria Evora;
Και επειδη ειπα πως δεν γουσταρω τις fake καλλιτεχνικες καταστασεις πιο πολλυ εκτιμω τα τυχαρπαστα ξ...λα που τραγουδουν(;) κομματια της σφαλιαρας παρα το "παιδι του λαου" που ετρωγε τα λεφτα του στο καζινο(απο εσας το εμαθα) ή τον sir(αχαχαχαχαχαχαχα)που τραγουδουσε υμνους της χουντας.
Τουλαχιστον αρκετοι αλλοδαποι καλλιτεχνες εζησαν και μερικοι πεθαναν συνεπεις ως προς το τροπο ζωης που "παρουσιαζαν" μεσα απο τις δουλειες τους.
Η ζιγκουάλα και η μαντουμπάλα είναι εξελληνισμένες ινδικές αηδίες.
Όμως εγώ τώρα πήρα πολλή φόρα. Ώστε η Ελλάδα είναι αυτή που στην κούνια της φοράει Lacoste και μετά Nautica και Hugo Boss e; Κια που πηγαινοέρχεται στις Βρυξέλλες τρώγοντας στο αεροπλάνο καπνιστό σολωμό (για τον άλλον μάλλον δεν έχει ακουστά, βέβαια). Και σπουδάζει στη Λεόντειο και στο Βαρβάκειο και στο Αρσάκειο.
Με λίγα λόγια, Ελλάδα είναι αυτό που λέμε "Βόρεια προάστεια".
Ή και η άλλη Ελλάδα, των διαπλεκόμενων και των λαμόγιων και των βολεμένων από το"καθεστώς" της δεκαετίας του 80 και του 90. Και της "περήφανης εξωτερικής πολιτικής του Αδελφού Καντάφι και του "Βυθίσατε το Χόρα" και της διεθνούς ξεφτίλας. Κι αυτή Ελλάδα είναι, μην την ξεχάσουμε.
Αλλά βέβαια, ΑΥΤΕΣ τις Ελλάδες, πως να τις εκφράσει το παρακάτω...
Μεσα στο τρενο Γερμανιας-Αθηνων
Στην τριτη θεση σε μιαν
ακρη καθισμενος
Αφηνω πισω μου το μαυρο παρελθον
Και φευγω στ'αγνωστο φτωχος&αδικημενος
Μεσα στο τρενο
Που με παει στη ξενιτια
Κλαιω τη μοιρα μου
Χωρις παρηγορια
Αφηνω μανα & αγαπη ορφανες
Και οτι αγαπησα στον τοπο μου εδω περα
Αφηνω ομως & στιγμες πολυ πικρες
Με την ελπιδα πως θα δω μιαν ασπρη μερα
Φευγει το τρενο & σφυριζει συνεχως
Σαν μοιρολοι,σαν τραγουδι πονεμενο
Γιατι μανουλα μου με γεννησες φτωχο
Γιατι να ζησω μακρια σε τοπο ξενο
Τόση κλάψα, τόσο αντιαισθητική κλάψα. Εντελώς depasee.
@fab
Πιθανό, η έννοια ‘λαός’ και ‘λαϊκός’ να περιγράφει σήμερα αυτόν που τον εκφράζει ο τάδε τραγουδιστής (σκυλάς ή βαρύς λαϊκός) και πάει να τον δει σε χλιδάτο μαγαζί, πετώντας λουλούδια, πίνοντας ουίσκι, δίνοντας το αμάξι του στον παρκαδόρο για να το βάλει στο δρόμο που έκανε παράνομη κατοχή το μαγαζί …κοκ.
Είναι μια διαφορετική κατάσταση που περιγράφει μια σημαντική μερίδα του λαού μας. Αυτή η μερίδα δεν έχει σχέση με το συνοικιακό κρασάκι και ρετσινούλα του ’50... προφανώς ζούμε σε άλλους καιρούς, άρα είναι άλλος ο λαός μας, άλλη η λαϊκή διασκέδαση, άλλο το λαϊκό τραγούδι. Σαν όρος, η λέξη ‘λαϊκός’ εξακολουθεί να υπάρχει, αλλά με άλλο περιεχόμενο…
geia sou re gate:) etsi einai... kai kati allo. H 'klapsa' (gia mena den einai klapsa) auth einai to upoloipo mias tautothtas pou eixe alles anafores...den eixe mpei akoma sto kaloupi kai ton klivano ths astikhs zohs. Myrize akomh kai isos auth h myrodia na apothei toso polu merikous 'katharous' kai kyrile. Ayth thn Ellada re gmt sxedon kanenas de th mnhmonepse. Eite eksidanikeuseis, eite kryoi politikoi formalismoi.
Χαίρομαι λοιπόν την άνοιξη που είναι άνοιγμα στην πραγματικότητα. novotel. Επικοινωνία αδικτύωτη. camel.
Yannis, αυτοί οι "λαϊκοί" και αυτά τα κέντρα και ο τρόπος διασκέδασης, πάντα υπήρχαν. Δες και όλες τις Ελληνικές ταινίες.
Μην βλέπουμε όμως το δέντρο και χάνουμε το δάσος. Για τί ποσοστό του πληυθυσμού μιλάμε; Αυτοί είναι λίγοι, πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι.
@ μαύρος γάτος
Σε κάνω πολύ έξυπνο για να μην κατάλαβες τι θέλω να πω. Μπάϊ δε γουέι και οι βολεμένοι και οι διαπλεκόμενοι κάνουν βόλτες με Cayenne.
Και για να μην πάει το θέμα αλλού (ίσως είναι αντικείμενο άλλου post), μεταξύ των δύο είμαι με τον Μπιθικώτση.
@ σαλτάρω στο κενό
Ποιά Nico? Αυτή των Velvet Underground?
αυτή fab που τραγουδάει μιλώ για τα παιδιά μου και ιδρώνει έχω πέντε χρόνια να τα δω και λιώνω ή το σκότωσέ με σκότωσέ με και το hibiki hana ma σε νταμάρια.
querrero Συμφωνω και παλι μαζι σου και για τον αγγελακα,και εχω την ιδια γνωμη για το λαικο αν και αρκετα μεγαλυτεροσ σου σε ηλικια.Με τοσεσ μουσικεσ που εχουν γραφτει και γραφονται σε ολο τον κοσμο ποιοσ εχει την ορεξη να ασχοληθει με την ελληνικη λαικη μουσικη.Εγω οχι.
Fab, κατ'αρχήν δεν στρέφομαι εναντίον κανενός προσωπικά. Ο καθένας έχει το δικό του Point of xview και το δικό σου φυσικά και το αντιλήφθηκα.
Θα συμφωνείς ότι αυτά τα Lapin και τα Cayenne είναι είτε κλεμμένα είτε υπερχρεωμένα στην Visa. Αυτό ήθελα να πώ. Και πως φυσικά, κια πάλι, αφορούν μιά πολύ μικρή μειοψηφία.
Γεωργία μου παρδαλόγατα, μακάρι να ήταν αυτό το μοναδικό τυπογραφικό λάθος στα σχόλιά μου...
Σ;)
Μαύρε Γάτε, ναι, ουίσκι στα τραπέζια και φιγούρα στους διπλανούς υπήρχαν και παλιά. Αλλά κάτι μου λέει ότι οι εικόνες των ελληνικών ταινιών κάποτε ήταν πιο … δειλή μόδα. Δεν ήταν κυρίαρχη μόδα. Οι γονείς μου έβλεπαν ελληνικές ταινίες αλλά πήγαιναν στις Τζιτζιφιές στον Τσιτσάνη. Άντε και στη Ρέμβη για τανγκό. Σήμερα φαίνεται να έχει γίνει κανόνας – δεν έχω πάει ποτέ σε «μπουζούκια» (όχι από σνομπαρία, απλά δεν έτυχε και δεν το κυνηγώ). Από τη φυσικότητα που αναφέρονται οι περισσότεροι συνάδελφοί μου σε τέτοιες νύχτες με μοδάτους τραγουδιστές και τεκνά στην πίστα, καταλαβαίνω ότι είναι όχι απλά πιο βαθιά μόδα, αλλά η κυρίαρχη. Αυτοί που πάνε σήμερα σε ουζερί ή ρεμπετάδικα, δεν ορίζουν τι σημαίνει σύγχρονη ‘λαϊκή’ διασκέδαση.
κι αυτό παιχνίδι του φόβου και του τρόμου είναι όπως ο ταξιτζής που μου έλεγε ότι είμαι το ένα τίποτο και δε μπορώ να μιλώ για τον καζαντζιδη. κι ότι δεν τον φτάνω κι ότι δεν υπάρχω και τέτοια. πώς να σου πω: μεζέδες, θαλασσινά, ζάπινγκ, θεώρατα μαύρα κτίρια (θα σε πάρω να δεις). να καταρρεύσεις και θα εξακολουθούν τα πουλιά και μετά πολύ πολύ πιο μετά.
Σαλτάρω θέλω οπωσδήποτε να σε γνωρίσω. Μη φοβάσαι δεν είμαι Brokeback Mountain, καμμία σχέση.
υπάρχεις σου λέω
για μένα
δες
τι θαύμα
είσαι μια κόρη ελληνίς
...
και οι γύφτισες είναι βέβαια τρεις
η μία λέγεται θοδώρα
η άλλη Κατερίνα
και η τρίτη είναι ο έλα αλέκο
που μας έβγαλε στη ζητιανιά
και το πουλί το μοναχικό το σκεφτικό στο σκοτάδι
που συνέλλαβε δι' αυτήν
ένοχο πάθος
με το τηλέφωνο αγκαλιά
Asxeto...
Fanatikoi xristianoi sto Neo Kosmo...
xristianikh agaph !
kamia diafora me tous fanatikous mousoulmanous...
Den ntrepomaste lew egw!!!
sssss... Μη κανεται φασαρια παιδια γιατι ενοχλουμε τον οικοδεσποτη που ετοιμαζει το καινουργιο ποστ.
πανικός είναι.
Πρώτος κανόνας στον πανικό είναι αν τα ταΐσεις ή τα ποτίσεις τα Γκρέμλινς, πολλαπλασιάζονται αμέσως και ανεξέλεγκτα.
Ο δεύτερος -πιο κλισέ- κανόνας είναι πως ό,τι έχει επιτυχία, αντιγράφεται.
Τελικά αντικαταστήστε τα γκρέμλιν με ένα τηλεκοντρόλ
Βάλτε ίντριγκα, ανακατέψτε με πάθος, προσθέστε έγκλημα και μην ξεχάσετε το σεξ!
Το ερώτημα που βρίσκω πιο ενδιαφέρον και γόνιμο δεν είναι αν μας αρέσει ο Μπιθικώτσης ή ο Καζαντζίδης αλλά γιατί μπορούν να λειτουργούν διπολικά. Γιατί το δίλημμα αυτό αποκτά ακόμα και σήμερα νόημα μέσα μας; Γιατί οι απαντήσεις στο δίλημμα αυτό με τη σειρά τους γεννούν αντιδράσεις και νέες σκέψεις και νέες συζητήσεις που, όπως φάνηκε και από την πορεία της κουβέντας εδώ, δεν περιορίζονται σε αισθητικές αποτιμήσεις; Αισθάνομαι ότι η Ελλάδα του ’50 και του ’60, έτσι όπως μεταλασσόταν κοινωνικά, πολιτικά και αισθητικά, άφησε μια σειρά από ανεξόφλητους λογαριασμούς, που ενώ έχουν σε πολλά σημεία έχουν ξεπερασθεί εκ των πραγμάτων, ωστόσο παραμένουν ανοικτοί σε συμβολικό επίπεδο. Και δεν μπορεί κανείς εύκολα να παρακάμψει το συμβολικό, που πάντα κρύβει από πίσω του περισσότερα από όσα δείχνει.
Για μένα το δίλημμα Μπιθικώτσης ή Καζαντζίδης συμπυκνώνει -όπως και άλλα ανάλογα διλήμματα που ενδεχομένως ο Νίκος Δήμου προετοιμάζει στο μαγειρείο του- μια ανεπίλυτη εκκρεμότητα σχετικά με την έννοια του λαϊκισμού ως βασικού πυλώνα της μεταπολεμικής Ελλάδας. Και οι δύο όχι τόσο ως φωνές αλλά ως αντικείμενα ιδεολογικής χρήσης αντιπροσωπεύουν δύο διαφορετικές εκδοχές του λαϊκισμού. Προσωπικά δεν μου αρέσει ως φωνή κανένας από τους δύο, δεν είναι αυτά τα βιώματά μου, δεν είναι ούτε τα ακούσματά μου –αν και στην τέχνη δεν είναι απαραίτητο τα ακούσματα να παραπέμπουν σε βιώματα. Ωστόσο στο ερώτημα θα απαντούσα σχεδόν αυτόματα «Μπιθικώτσης» γιατί στο μέτρο που ο λαϊκισμός είναι, έστω και εν αγνοία μου ή ακόμη και σε πείσμα μου, κομμάτι του κόσμου στον οποίο ζω η μπιθικώτσεια εκδοχή –ή ορθότερα η εκδοχή αυτών που πάτησαν ΚΑΙ στον Μπιθικώτση για να νομιμοποιήσουν την εκδοχή αυτή- μου φαντάζει οικειότερη.
Έτσι τελικά αυτού του τύπου τα διλήμματα λειτουργούν ως καταλύτες για να εκδηλώσουμε –και μέσω της εκδήλωσης και της αναπόφευκτης αντιπαράθεσης- να κατανοήσουμε τα δικά μας διλήμματα και τις δικές μας εκκρεμότητες. Οι τραγουδιστές, οι όποιοι πόλοι του διπόλου, είναι μόνο η αφορμή.
georgia m και απο μενα καλη μου.
ο πρώτος κανόνας στον πανικό είναι: άρχισε να σκέφτεσαι. ο δεύτερος κανόνας είναι: μίλησε και όταν καταλάβεις τι στραβώνει στη σκέψη θα το αντιμετωπίσεις λογικά όσο στραβό κι αν είναι. και θα το φτύσεις. το κάνεις ασύνειδα φυσικά, το κάνεις όμως. ο τρίτος κανόνας είναι αγκαλιά. υπάρχει ένας κανόνας ακόμα: αρνήσου. μ. φιλί.
10.000 αναπτήρες bic. πρέπει να θελήσεις που λένε οι ποιητές-ψυχολόγοι-κτηνίατροι. και το nevermore να γίνει τώρα.
οι εκκρίσεις μετά, γιατί να τα αναμίξουμε να γίνουν κορεσμένα. άσε τα, σήκωσε κι έχω να σου πω και για αναμίξεις. όμως, όχι όλα μαζί - έτσι γεννιέται ο πανικός. ε, και δεν πρέπει. γιατί, τι ήθελα για να είμαι καλά. εσένα κόρη τέκτων. να μην γράψω εδώ ξαν΄.α. έλα μου.
Δεν υπάρχει πια λαός. Υπάρχουν ταισμένα ζόμπι και πεινασμένα. Σε κάθε περίπτωση υπάρχουν μόνο ζόμπι. Ακόμα και τον Καζαντζίδη τον εκτιμούμε ως πτώμα
Καλησπέρα και από μένα! Καλέ τι χαμός είναι αυτός που γίνεται χτες και σήμερα!
Διαβασα σήμερα το θέμα μιας και χτες είχα επαγγελματικές υποχρεώσεις που δεν μου άφησαν καθόλου χρόνο.
Παρατήρησα λοιπόν μια και διάβασα σχεδόν όλα τα σημειώματα μαζεμένα οτι τα τραγούδια του Καζαντζίδη που αρέσουν σε όλους μας είναι λίγο πολύ τα ίδια.
Αν και έχει τραγουδήσει εκατοντάδες τραγούδια αυτά που σχεδόν όλοι μας συγκρατούμε είναι μετρημένα!
Δεν γνωρίζω αν τα υπόλοιπα τα έφαγε η μιζέρια και οι κακουχίες της εποχής ή αν τελικά ήταν στη φύση του Στέλιου να γκρινιάζει, πιστεύω το δεύτερο.
Ο Μπιθικώτσης νομίζω οτι πέρα από τις επιλογές που έκανε που ήταν καλύτερες ήταν και πιθο ανοιχτός σε ίδεες απέναντι στο τραγούδι.
Πιστεύω πως αν ζούσε σήμερα και ήταν πιο νέος θα τραγουδούσε και νέους συνθέτες!
Συμφωνώ με αυτούς που πιστεύουν πως σε όλα τα είδη μουσικής υπάρχουν και καλές δουλειές!
Φιλικά!
Σας παρακαλώ κύριοι πολύ σας. Μη μαλώνετε τον σαλτάρω και την Ήρα μας. Δεν το πιστεύεται ετούτο που θα δηλώσω. Και όμως τα δικά τους σχόλια είναι τα μόνα που διαβάζω όσο και δεν καταλαβαίνω γρι από αυτά που λένε. Δικό μου το φταίξιμο. Η πρόζα τους έχει τη δικιά τους λυρική. Ήχος και μελωδία. Σαν να ακούς όπερα του Μότσαρτ και να μαγεύεσαι από τη μουσική, αλλά τα λόγια ουδέν σε ενδιαφέρουν. Μόνον τα δικά τους σχόλια διαβάζω. Και μαγεύομε. Προσπαθώ να καταλάβω, αλλά ουχί. Όλοι οι άλλοι σας γράφετε ολόκληρα κατεβατά και βαρετά τα οποία πέραν των δύο γραμμών αδυνατώ να παρακολουθήσω. Χιλιοειπωμένα. Ενώ ο Σαλτάρω και η Ήρα είναι η δροσοσταλιά της άνοιξης. Η αύρα της αυγής. Τα νόστιμα ψίχουλα του βλογ. Μετενσάρκωση.
@ μαύρος γάτος
Δεν πήρα τίποτα προσωπικά. Σίγουρα ο μέσος έλληνας είναι χρεωμένος. Αλλά και αυτό είναι δείγμα της αλλαγής της κοινωνίας. Χρεωμένος ή μη, απολαμβάνει αγαθά και τα βιώματά του είναι εντελώς διαφορετικά από αυτά του έλληνα μέχρι το 1980-81 (δεν πάω καν πιο πίσω).
Μπορεί να κάνω λάθος, αλλά όταν ακούω "λαός", και από πολιτικούς, είναι όμως ακόμα σε συνδυασμό με την έννοια της "φτωχολογιάς".
Αλήθεια, σήμερα υπάρχει τέτοια κόντρα; Βίσσυ-Βανδή, ίσως...
Για να λέμε του στραβού το δίκιο, και οι άγγλοι ξέμειναν από κόντρες μετά το Stones-Beatles.
Σε ένα βαθμό είναι κατασκευασμένες, φυσικά.
@ ident
Άπειροι οι δρόμοι του Internet, να που ξαναβρισκόμαστε.
Γκρίνια στη γκρίνια. Αυτό βλέπω εγώ. Σε λίγο θα ακούσουμε ότι και οι Μοιραίοι του Βάρναλη είναι γκρίνια. Τι να πω, μένω άναυδος.
κανένα τέλος. μόνο να μιλήσουμε λογικά και όχι εδώ. εδώ είναι net, blog, ας μαζευτούμε μαζί στό σκοτάδι. συμφωνούμε;
fab, το πρόβλημα είναι πως χρεωμένος ίσον ανελεύθερος.
Μύρισε Άνοιξη στο blog του Δον Γάτου...
Ο Σαλτάρω βρήκε το ταίρι του...
Ήρα καλή μου, αφέντη δεν έχω. Είμαι από τρελλή γενιά.
Βραδιάζει πάλι σήμερα βραδιάζει κι έρχεται η ώρα του σαλτάρω!
@georgia.m: Ακριβώς!
Με ολίγην απο σαλτάρω διότι μάλλον φέρνει προς τα εκεί....!
Ηδη φαντάζομαι τα σχόλια (έστω τις προσπάθειες) όλων σε τυχόν σουρρεαλιστικό ποστ του ΝΔ!
Οπως λέμε μπατιρντί κανονικό :)))
Eπομενο ποστ τωρα που μπαινει η ανοιξη παρακαλω να εινα騴ξανθεs vs μελαχροινεs.(μονο για αντρεs και για ''ψαγμενα'' κοριτσια).
Γεωργία, λέω να πάρω το... συγκρότημα απόψε και να έρθω κάτω από τα παραθύρια σου για μια... γατοκαντάδα.
ΡResident μέσα Σ;)))))
Resident φορ PResident!!!!!!!
Ρε παιδιά παρατηρήσατε ότι μόλις δόθηκε το mail ο σαλτάρω και η σαλτΉρα εξαφανίστηκαν;;;;;;;;;
YG Έτσι είναι Δον Γάτο όταν λείπεις, χορεύουν τα Ποντίκια...
Εγώ δεν κυνηγάω ποντίκια είμαι οικολόγος Σ;)))))
@σαλτάρω
Μου κατέστρεψες το...καλοκαίρι και είχαμε δώσει λόγο για Σάμο!!!! Διακρίνω μια επιπολαιότητα; ΄Αντε πάλι να ψάχνω για άλλον, θα σαλτάρω!!!
Τέλος πάντων πάρε μαζί σου και την Ηra, τί να κάνω????
Στο θέμα: Γρηγόρης, με διαφορά, κι ας μην καταλάβαινε το στίχο. Αλλά και Καζαντίδης, κυρίως για το Υπάρχω.
Ρε τον μπαγασα τον σαλταρω.Τελικα πλακα πλακα το τσιμπισε το κοριτσακι και εμεισ μιλαγαμε για τον μπιθικωτση.Κοιτα ρε..Και το παιζουμε και εξυπνοι...
Toυ την έριξε από δίπλα ο ΝΔ, είδε και απόειδε ο άνθρωπος!!!
Είπαμε είναι γάτος...
Νικο Δημου ριξε καμια και σε μενα η εστω κανα καινουριο ποστ γιατι βαρεθηκα.
gravoura: άσε αυτά τα κατινίστικα γιατί στο τέλος θα τα πιστέψεις και θα τρέχουμε. θα έρθω. δεν έχω κανένα πρόβλημα να συναντήσω ανθρώπους και δεν βάζω χέρι σε ό,τι βρω κι ούτε το έχω καημό. σε φιλώ στα γόνατα.
@σαλτάρω
Τελικά μονοπωλείς το χιούμορ και δεν σου αρέσει να σου κάνουν. Εκτός και αν δεν ήταν του γούστου σου. Τί να κάνω!!! Συγνώμη.
gravoura: εγώ πρέπει να ζητήσω συγνώμη! μη βάζεις στο στόμα σου λέξεις άσχετες με τη θεϊκή σου φύση. τρεις φορές πρέπει να ζητήσω συγνώμη για να τη δεχθείς μία. και απολογούμαι: βρέθηκα μπροστά στην οθόνη με νεύρα και ξέσπασα. σε φιλώ στα πέλματα αιτούμενος.
θέλω να μπορώ να κοιμάμαι, να σκέφτομαι και να μη ζω με την απειλή του θανάτου. κι αν εσύ δεν θέλεις να δεις, γιατί να αφεθώ να αργοπεθάνω. γιατί.
κάνεις λάθος/λάθος/λάθος!
εσύ πρέπει να δεις τι είναι ο φόβος και από ποιο παράθυρο μπαίνει! να δεις να τρομάξεις να σε αγκαλιάσω να ηρεμήσουμε! και μη μου πεις ότι δεν είσαι σε πανικό τώρα που κοιτάς τις οθόνες! το ξέρεις το γαμημένο, γιατί δεν με παίρνεις να σου πω. μπορώ να μιλήσω ανθρώπινα γαμώτο. γιατί με θες φάντασμα του εαυτού μου. γιατί.
δεν σκέφτεσαι σωστά.
Δεν αμφισβητώ την ποιότητα του Καζαντζίδη, αλλά δεν μπορεί να με αφήσει ασυγκίνητο (αρνητικά) αυτό το "πονεμένο", "κλαψιάρικο" κτλ. κτλ. που δήθεν εκπροσωπεί τα δεινά του λαού μας. Ο "τραγουδιστής της ξενιτιάς", "των πονεμένων" τα σιχαίνομαι. Η Ελλάδα δεν είναι πλέον μόνο πόνος και δάκρυ. Και αν κάποιος την έκανε γνωστή είναι ο Θεοδωράκης με τις καταπληκτικές, παλικαρίσιες ερμηνείες του Σερ. Τελεία.
Όταν είδα τον τίτλο του δημοσιεύματος, είπα α! τι κρίμα, να ένα ζήτημα για το οποίο μια ζωή διαφωνώ με πολύ κόσμο...κρίμα λοιπόν, που το είδα τόσο αργά.
Μετά, διάβασα το κείμενο με λαιμαργία που από αράδα σε αράδα μεγάλωνε.
Ναι, ακριβώς έτσι τα νιώθω τα πράγματα και εγώ. Κατά πρόταση, κατά λέξη, σχεδόν κατά γράμμα. Και ομολογώ πως τον Καζαντζίδη, δεν μπορώ καν, να τον ακούσω. Όση καλή διάθεση και να επιστρατεύσω, απλά δεν αντέχω.
Η μόνη μου διαφορά με το κείμενό σας, είναι πως προσωπικά δεν τοποθετώ τον Καζαντζίδη στις ελληνικές φωνές. Για μένα δεν έχει καμία σχέση η φωνή του και ο τρόπος του με την Ελλάδα.
Έστω, με την Ελλάδα που έχω εγώ μέσα μου.
Επειδή στην νεοελληνική μας πραγματικότητα βιώνουμε μια πολιτισμική βαρβαρότητα και μια σχεδόν απόλυτα ελεγχόμενη πολιτική και κοινωνική ζωή και επειδή δεν υπάρχει περίπτωση να επιβιώσει κάποιος που διαφωνεί με την κατασκευασμένη πλειοψοφία της, ευχαριστώ τον quarrero και vaggelis για τα σχόλια τους.
Τους λαούς δεν τους ελέγχεις με τα όπλα αλλά πείθοντάς τους για το τι "υποτίθεται" ότι είναι δικό τους και τι τους αντιπροσωπεύει. Η τέχνη οφείλει και πρέπει να είναι λυτρωτική και διδακτική, όποιος ακούει Κ. και νοιώθει ανακούφιση και λύτρωση μέσα από αυτή την κλάψα, πρόβλημά του, όποιος νοιώθει ανακούφιση και πληρότητα γλεντώντας με χαζοχαρούμενα δημοτικά τραγούδια με μουσικό υπόβαθρο μπίπι μπόπι και στίχο βλακώδη, προσωπική του υπόθεση. Όλα αυτά είναι προσωπικές επιλογές του καθένα. Το πρόβλημά αρχίζει όπως και πληθώρα άλλων όταν αυτές οι επιλογές βαφτίζονται εθνικές, όταν υποτίθεται ότι πρέπει να αντιπροσωπεύουν την μουσική τέχνη των κατοίκων αυτής της χώρας και με βλακώδη αφέλεια αισθανόμαστε υπερήφανοι για την πρωτιά της Παπαρίζου.
Η επίδραση της φωνής του Κ. έτσι όπως την χειρίστηκε, ήταν ότι έπρεπε για την τροφοδότηση του αυτοοικτιρμού των λαϊκών τάξεων για την εγκαθίδρυση της μιζέριας και ανυπαρξίας ΠΡΟΟΠΤΙΚΗΣ, άρα κάτσε καλά και κλάψε. (μην τολμήσει κανείς να μου προσάψει πλούτη και αστικές καταβολές γιατί μεγάλωσα χωρίς θέρμανση σε χωματόδρομους, στο Αιγάλεω).
Με αφήνουν αδιάφορο και ο ένας και ο άλλος. Ούτε δωρικότητα ούτε ιωνικότητα, ούτε ανατολή ούτε δύση, αυθαίρετοι προσδιορισμοί.
σαν τον σύγχρονο τραγουδοποιό που τοποθετεί μουσική σε ποίηματα που έχουν τραγουδήσει άλλοι δεν υπάρχει τίποτα
Ουλαλούμ
στέφεται η μονοεδρική διάσωση
τον πατέρα του διονύση τσακνή
προς τις αλύτρωτες ελλαδικές πατρίδες
κωπηλατούν οι δούλοι του Μορφέα
γρηγορεί ο ποιητής αγριομέντα
πληθαίνει μέσα μας το ΚΤΕΛ
ομολογούμε πίστη
κοιτούνε στη ζωή μας καταπατητές
ανάφτουνε φόκο
καίγεσαι
νάσαι. αγριομέντα
ήταν σαν να σε πρόσμενα χασάπη
απόψε που δεν έπνεε
κρατικομονοπωλιακό μαρξισμό
και παπακωνσταντίνου
Δημοσίευση σχολίου