Η εκδίκηση της ακοής

Τι κάνεις όταν ξαφνικά, χάνεις (έστω και για λίγο) την δυνατότητα της καλής όρασης;

Πρώτα συνειδητοποιείς ότι σχεδόν όλες οι δραστηριότητές σου είχαν να κάνουν με αυτήν. Ο υπολογιστής, το διάβασμα, η τηλεόραση, το οδήγημα αυτοκινήτου – ακόμα και η βόλτα, το περπάτημα.

Αλλά και η διάθεσή σου καθορίζονταν από αυτή.

Όπως η λιακάδα σε ζωντανεύει και η βαριά συννεφιά σε μαυρίζει, έτσι και ένα θολό οπτικό πεδίο σε καταθλίβει αφάνταστα. Προτιμάς να κρατάς τα μάτια κλειστά, παρά να αντιμετωπίζεις το σκοτεινό και ασαφές.

Κάθεσαι λοιπόν με μάτια κλειστά αλλά για πόσο; Και εκεί θυμάσαι την μουσική.

Η μικρότερη αδερφή των αισθήσεων, η παραμελημένη ακοή, έχει θησαυρούς για σένα.

Αλλά δεν έχεις κέφι, στην φάση που είσαι, ν' ανοίξεις τα μεγάλα στερεοφωνικά. Ούτε σου πάει το πολύ μπλα-μπλα του ραδιοφώνου.

Εκεί έρχεται η ώρα για την «Μικρή Ιδιωτική Μουσική». ( Έτσι είχα ονομάσει το Walkman πριν 25 χρόνια).

Σήμερα στην θέση του είναι το iPod και όλα τα σχετικά MP3 players.

Έχω δύο iPod: Το πρώτο μοντέλο, το μεγάλο τούβλο (τότε φαινόταν μικρό) των 20GB και το Mini με 4GB. Το πρώτο έχει κλασική μουσική. Το δεύτερο μία επιλογή από τα αγαπημένα μου τραγούδια: Beatles, Bob Dylan, Joan Baez, Leonard Cohen, Patti Smith, Lou Reed – Brel, Barbara, Brassens, μέχρι Σαββόπουλο και Χατζιδάκι – πολύ Χατζιδάκι – σχεδόν όλο. Σύνολο 771 τραγούδια.



Έ, λοιπόν αυτή την επιλογή, που είχα κάνει με πολλή αγάπη, ψάξιμο και φροντίδα, δεν την είχα ακούσει ποτέ! Όχι μόνο ολόκληρη (θα χρειαζόμουν δύο εικοσιτετράωρα!) αλλά και μερικά. Ελάχιστες φορές είχα ακούσει μία σειρά από 5-6 κομμάτια – αλλά πού άνεση χρόνου για περισσότερα...

Ε, τώρα είχε έρθει η ώρα της. Στο σκοτεινό δωμάτιο, συνήθως με κλεισμένα τα μάτια, άκουγα, άκουγα και δεν χόρταινα. Όλες μου οι αισθήσεις είχαν γίνει ακοή. Σπάνια έχω απολαύσει μουσική τόσο πολύ. Όλη μέρα άκουγα – και συνεχίζω.

Τελικά η «Μικρή Ιδιωτική Μουσική» είναι άλλο είδος ακρόασης. Πιο εσωστρεφές, πιο συγκεντρωμένο. Θέλει και άλλο είδος μουσική. Π. χ. δεν θα της πήγαιναν οι μεγάλες φανφάρες του Βάγκνερ, ούτε τα πυροτεχνήματα του Ροσίνι. Θέλει μουσική δωματίου, μπαλάντες, χαμηλότονο τραγούδι, πιο ευαίσθητο και ποιητικό.

Έτσι, το πρόβλημα της όρασης ξαναζωντάνεψε την ακοή μου. Κατάλαβα αυτό που λένε για την φοβερή ακοή των τυφλών. Μία μικρή γεύση θα πάρετε αν ακούστε την μουσική σας με μάτια ερμητικά κλειστά...



Υ. Γ. Η εγχείριση πήγε καλά, αλλά μία αντίδραση του ματιού μου (οίδημα – δεν γίνεται εγώ, ο υπερευαίσθητος, να μην κάνω κάτι σπάνιο) με κάνει να βλέπω θολά. Και την προηγούμενη φορά είχε συμβεί, αλλά έφυγε με δύο χάπια. Τώρα επιμένει (είμαι στα τέσσερα). Το θολό μάτι επηρεάζει όλο το οπτικό πεδίο. Γι αυτό και βλέπω περίεργα – σαν την ζωγραφική του Turner. Ιμπρεσσιονιστικά γράφω.

Υ. Γ. 2 Άλλαξα και την φωτογραφία και σας έβαλα Turner - λέτε να είχε το ίδιο πρόβλημα;