Κάθε ζωή χτίζεται με συναντήσεις και χωρισμούς. Όταν είσαι νέος οι ανακαλύψεις είναι περισσότερες. Όσο περνάν τα χρόνια, όλο και πιο πολύ αποχαιρετάς.
Κάθε αποχωρισμός είναι και ένα μικρός θάνατος. Στους «Δρόμους» γράφω:
Πόσες φορές μπορεί να πεθάνει κανείς;
Μετράω και δεν θυμάμαι τους «μικρούς θανάτους» μου. Κάθε φορά που φεύγω ταξίδι.. (Partir c’ est mourir un peu έλεγε η μητέρα. Δίκιο που είχε! Η αναχώρηση είναι λίγο θάνατος). Πριν μία εγχείρηση.
Κάθε φορά η ίδια τελετουργία, του αποχαιρετισμού των πάντων. Και όταν επιστρέφω, η έκπληξη που τα ξαναβρίσκω όλα.
Μέχρι που μία φορά δεν θα επιστρέψω. Αλλά δεν θα το ξέρω.
Οι χωρισμοί μέτρησαν πολύ στην ζωή μου. H αγαπημένη μου ποιήτρια Emily Dickinson έγραψε:
Parting is all we know of Heaven
And all we need of Hell
(O χωρισμός είναι ό,τι γνωρίζουμε από τον Παράδεισο και ότι μας χρειάζεται από Κόλαση).
Έχω κι εγώ ένα κείμενο για τον χωρισμό (ίσως το καλύτερο που έχω γράψει): Το Ποτέ και το Πουθενά.
Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Επειδή αύριο θα κάνω μία επέμβαση στο μάτι μου (2ος καταρράκτης) και βρίσκομαι σε φάση χωρισμού.
Αν όλα πάνε καλά, θα επανέλθω σύντομα. Αλλά μέχρι τότε μπορούμε εδώ να μιλάμε για χωρισμούς και αποχωρισμούς...
64 σχόλια:
Καλή επιστροφή!
Καλη επιστροφή και γρήγορη ανάρρωση, κύριε Δήμου!Είμαι σίγουρος ότι όλα θα πάνε καλά :-)
Καλη και γρηγορη αναρρωση
Περαστικά και καλή ανάρρωση! Όλα θα πάνε μια χαρά και όταν επιστρέψετε θα είστε ακόμα καλύτερα από τώρα. Θα σας περιμένουμε με αγάπη.
Ποιο ποτέ και ποιο πουθενά; Είμαστε όλοι συνεχώς κοντά σου!Καλή δύναμη και καλή αντάμωση!
δεν υπάρχει διαδικασία να μην μπορούμε να μετάσχουμε και να καταλάβουμε και να φέρουμε σε πέρας ό,τι είναι να έρθει ή να φύγει και να καταλήξει. τώρα πάντα και ποτέ παντού και πουθενά. είμαστε με τους μέσα και με τους έξω και είμαστε μέσα και είμαστε έξω. αχ, και μέσα και έξω και πιο μέσα και πιο έξω και όλα τα γουρούνια ίδια μούρη. τι να είναι όμως η ελλειπτική γεωμετρία και τα αξιώματά της. σαν τσάι;
Καλημέρα, πράγματι το 95% περίπου της πληροφορίας στον άνθρωπο λαμβάνεται μέσω της όρασης. Τις θερμότερες ευχές μας για άμεση αποκατάσταση λοιπόν και γρήγορα πάλι κοντά μας.
©μεγάλο νίκο
Γρήγορη ανάρρωση νίκο :) σιδερένιος :) εδώ θα’μαστε να σε περιμένουμε ανυπόμονα όπως πάντα :)
Το πιο σημαντικό μάθημα που έχω πάρει μέχρι τώρα, είναι πως ο μόνος τρόπος για να ζει πραγματικά κάποιος είναι με το να αποδέχεται τους μικρούς θανάτους. Γιατί μόνο έτσι μπορεί να γεννιέται ξανά η ζωή μέσα μας.
©μικρό νίκο (από μικρή μαιρούλα)
Εγώ δεν πολυκατάλαβα γιατί θα βάλεις το μάτι σου μέσα σε καταρράκτη, αλλά η μεγάλη μαίρη λέει πως είναι για καλό που θα το κάνεις και πρέπει να λείψεις για λίγο. Φαντάζομαι πως είναι κάτι σαν το τρενάκι στο Eurodisney, γι’αυτό μη φοβηθείς τους πειρατές γιατί είναι ψεύτικοι, και εγώ όταν ήμουνα στο τρενάκι δεν τους φοβήθηκα και πέρασα σουπερ και πετούσα, ενώ ο γιωργάκης που τους φοβήθηκε και έκλαιγε, δεν ήθελε να μπει σε άλλο τρενάκι και δεν πέρασε καλά κι όταν βγήκε ζαλιζόταν. Γι’αυτό καλό τρενάκι και θα σε περιμένω γρήγορα πίσω να παίξουμε :)
Τις καλύτερες ευχές μου για ταχεία ανάρρωση, να σας χαρούμε γρήγορα πίσω κοντά μας
Από καρδιάς ευχές για επιτυχία και γρήγορη ανάρρωση.
Από την άλλη θα υποστούμε κι εμείς το...σύνδρομο της στέρησης Ν.Δ. Θα δείξει και το μέγεθος της δύναμης αυτής εδώ της επικοινωνίας μαζί σας. Θα...συμπάσχουμε δηλαδή!!!!
Σύντομη λοιπόν επιστροφή και οι ευχές μας στο πλευρό σας.
Αγαπητέ κύριε Δήμου. Ανθρώπινα ανησυχείτε για την αυριανή σας επέμβαση, αλλά μην φοβάστε για το αποτέλεσμα. Ο καταρράκτης έχει μεγάλα περιθώρια επιτυχούς αποκατάστασης της όρασής σας! Θα βλέπετε καλύτερα από πρώτα! Όσο για τον χωρισμό που μιλάτε... Να προσέχετε τον εαυτό σας τις δύσκολες ώρες! Vaya con Dios, Μαριαλένα
Καλή επιτυχία, καλή ανάρρωση και καλή επιστροφή!
Φίλοι ευχαριστώ για τις ευχές - ξέρω πως δεν είναι δύσκολη επέμβαση (έχω ήδη κάνει μία) αλλά όπως σωστά είπε ο Αλβιώνος Μήτσος το αγκάθι είναι εκεί.
Όμως αντι για ευχές θα προτιμούσα να συζητήσουμε τους χωρισμούς. Έχουμε ακόμα καιρό ως τον δικό μας...
Όταν έχεις αφήσει ένα κομμάτι σου πίσω, και ξέρεις πως κάποιος θα σε περιμένει, η επιστροφή είναι πιο γλυκιά. Περαστικά. Θα σας περιμένουμε.
One Art
The art of losing isn't hard to master;
so many things seem filled
with the intent to be lost
that their loss is no disaster.
Lose something every day.
Accept the fluster of lost door keys,
the hour badly spent.
The art of losing isn't hard to master.
Then practice losing farther,
losing faster: places, and names,
and where it was you meant to travel.
None of these will bring disaster.
I lost my mother's watch.
And look! my last, or next-to-last,
of three loved houses went.
The art of losing isn't hard to master.
I lost two cities, lovely ones.
And, vaster, some realms I owned,
two rivers, a continent.
I miss them, but it wasn't a disaster.
Even losing you (the joking voice,
a gesture I love) I shan't have lied.
It's evident the art of losing's not too hard to master
though it may look like (Write it!) like disaster.
Tης Elizabeth Bishop.
Αυτό το ποίημα ελευθερώνει την ψυχή μου...
Τις πιο γλυκές ευχές μου...
<< Κανεις δεν μπορεί να πάει στον παράδεισο αν δεν περάσει πρώτα απο το ποτέ και το πουθενά.... >>
Τι μαγική φράση...
Συμφωνω πολύ με τον cha.giannakopoulo....
Kάθε χωρισμός είναι σαν ακρωτηριασμός αλλά πολλές φορές και ευκαιρία να προχωρήσεις μπροστά.Δυστυχως ή ευτυχώς η ΖΩΗ προυποθέτει τις αλλαγές και τους χωρισμούς( πρώτος χωρισμός απο τη μήτρα της μητέρας )...
Ο άνθρωπος δεν είναι δέντρο να ριζώνει,είναι σαν ένα καράβι που θέλει συνεχώς να ταξιδεύει.Νιώθει ευγνωμοσύνη για τα λιμάνια που τον φιλοξένησαν,τα αγαπάει.Πάντα τα σκέφτεται με γλυκιά νοσταλγία.....Ναι ο χωρισμός είναι ξεριζωμός μα είναι απαραίτητο στοιχείο της ζωής
Η αρνηση της ανάγκης του χωρισμού το μόνο που θα έχει ως αποτέλεσμα είναι ο χωρισμός απο τον εαυτό μας
Ευχομαι το καλύτερο Ν.Δήμου!
Περαστικά!
και ο χωρισμός διαστροφή είναι.
hra: χωρίζουμε να αποκτήσει νόημα η φράση "κεντρικό δελτίο";
Με το καλό να γυρίσετε κ.Δήμου
Καλή επιτυχία και γρήγορη, ανώδυνη ανάρρωση, μέσα από την καρδιά μου.
Θα νιώσω την έλλειψη τις λίγες αυτές ημέρες – έχω (δηλαδή έχουμε) κακομάθει!
Χωρισμός; Πονάνε οι στιγμές τις άθαφτες... Ναι, υπάρχουν τέτοιες...
πριν να γίνεις, π.χ., γιάννης δημαράς...ποια άλλα δημόσια πρόσωπα είναι που είναι προσώπατα...πριν...λοιπόν..έχει διαχωριστεί η ύλη από το πνεύμα...αυτομάτως...άρα όλη χαμέρπεια του αέρος γίνεται συμπαγής και νιώθεται...και λες: χώρισα με την έτσι...που...υπάρχαμε ως...ενωμένα..δύο τίποτα γιατί έσταζε το μανουάλι της καρχηδόνας και εγχειρίσθηκε ο παπανδρέου...ανδρέας...στον ινδικό προθάλαμο της σκόνης με προσκείμενες γουρουνοκεφαλές εις...ισ..τα τεύτλα. και απλοποιείται η ελλειπτική γεωμετρία με τα αξιώματα υπό την οποία...αντλεί..προϋποθέσεις συνεχούς ισορροπίας το ξερό και μόνο βατραχάκι του εκβιασμού. δήθεν.
euxomai ola na pane kala.
An thes na gelaseis ligo perna apo to blog mas gia na matheis tis peripeteies mas stin makrini india.
Exeis taksdepsei pros asia pote?
Perastika
Παραθέτω ένα παλιό κείμενο από το blog A Diary of Kyramas. (το οποίο δυστυχώς απ'ότι φαίνεται είναι down, μάλλον μετακόμισε.)
Emptiness
I sit here in front of my PC and I stare at the empty screen.
It seems that my mind is so empty.
I am so damn empty.
And the worse thing is that I dont know why.
Or maybe I do.
Even if I have convinced myself that the unfortunate outcome of my last relationship didn't have any major impact in my inner me I see now that I experience some post effects of it.
Nothing serious or dramatic...Just this emptiness...
Was I experiencing it during the last awful months and I wasn't aware of it ?
Maybe yes. Maybe no.
But now its more clear.
Even if I get out and have fun with friends, I feel a coldness in my heart.
Like a piece of ice.
I dont know if it will go away.
Ακριβώς το συναίσθημα που είχα και εγώ μετά το τέλος μιας σχέσης (χρόνια πριν). Αρχικά ένιωθα να πεθαίνω μέσα μου. Έπλεα σε ωκεανούς θλίψης και ύστερα ένα αβάσταχτο κενό...
Είναι τέτοια η αμηχανία, το δέος, ή ακόμη και ο τρόμος μπροστά στο απόλυτο άγνωστο του θανάτου, που κάθε παρέκκλιση από την καθημερινή ρουτίνα - την ανακουφιστική, σε αρκετές περιπτώσεις, ρουτίνα - σε φέρνει αντιμέτωπο με αυτόν τον αρχέγονο φόβο. Ακόμη και αυτοί που αρνούνται να δεχθούν την ύπαρξη οποιαδήποτε μεταφυσικής διάστασης σε αυτό τον κόσμο και την ανθρώπινη ζωή, νομίζω πως μπροστά στο θάνατο στην καλύτερη περίπτωση ... αποσυντονίζονται.
Ο αποχωρισμός ενέχει την ιδέα, έστω την υποψία της οριστικής απώλειας.
Εντελώς βιωματικό και προσωπικό: Οταν είμαι ερωτευμένη, κάθε φορά που χωρίζω με τον άλλο άνθρωπο απλώς για να πάει ο καθένας στο σπίτι του ή στη δουλειά του, ή ένα σύντομο ταξίδι, με κατακλύζει αυτό το βασανιστικό συναίσθημα της απώλειας. Χαιρετώ τον άλλον σαν να τον αποχαιρετώ... Με ένταση που πολλές φορές δεν γίνεται αντιληπτή από τον άλλο άνθρωπο, και δικαίως. Οταν προσπάθησα να το εξηγήσω, μήπως και καταφέρω να αντιμετωπίζω αυτό το συναίσθημα πιο ... λογικά, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι αυτή η αίσθηση υπάρχει λόγω του ότι από τις πρώτες κιόλας στιγμές της ζωής μας, πριν καν περπατήσουμε, αρχίζουμε να εξοικειωνόμαστε με την ιδέα της απώλειας.
Ο πρώτος αποχαιρετισμός είναι αυτός που συντελείται όταν αναγκαζόμαστε να εγκαταλείψουμε την ασφάλεια της μήτρας.
Κι αυτό σαν ένας μικρός θάνατος είναι, κι ας το εκλογικεύουμε μετά, ως την απαρχή της ζωής.
Νίκο Δήμου, περαστικά σου εύχομαι.
Και τις δικές μου ευχές για περαστικά!
Πριν από ένα μήνα έκανα το πρώτο χειρουργείο της ζωης μου. Ήμουν από τους τυχερούς. 28 χρόνια δεν είχε χρειαστεί να νοσηλευτώ σε νοσοκομείο. Αποφάσισα λοιπόν να δώσω λύση στο προβλημά μου που δεν ήταν άλλο απο την παχυσαρκία χειρουργικά.
Αν και απο την πρώτη στιγμή με είχαν βεβαιώσει οτι η επέμβαση θα γινόταν λαπαροσκοπικά και πως πλέον ήταν υπόθεση ρουτίνας, ένοιωσα την ανάγκη να δώσω οδηγίες σε έναν αδελφικό μου φιλό αν κάτι δεν πήγαινε καλά τι θα ήθελα να κάνει.
Φεύγοντας για το νοσοκομείο νόμιζα πως έβλεπα ανθρώπους και αντικείμενα για τελευταία φορά.
Έγραψα δεν ντρέπομαι να το πω ένα μύνημα στον υπολογιστή μου με μερικές τελευταίες? κουβέντες μου.
Τελικά όλα πήγαν μια χαρά το προβλημά μου φαίνεται να βρίσκει τη λύση του και μου έμειναν μόνο οι αναμνήσεις.
Στο επόμενο χειρουργείο που θα χρειαστώ στη ζωη μου είμαι σίγουρος πως τα ίδια πράγματα θα νοιώσω!
Νίκο καλή επιτυχία!
Φιλικά!
Κι ένα ακόμη σχόλιο:
Οι άνθρωποι που έχουν βιώσει την εμπειρία του οριστικού και αμετάκλητου αποχαιρετισμού (ο θάνατος του πατέρα, της μητέρας, ενός πολύ αγαπημένου ανθρώπου, της γάτας ή του σκύλου σου ή ό,τι άλλο μπορεί κανείς να θεωρεί αγαπημένο), παρατηρώ πως στη συνέχεια οχυρώνονται μ' έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο απέναντι στην ιδέα του αποχαιρετισμού (συνήθως, κρατώντας στο εξής μιαν απόσταση από στενές σχέσεις, αντιμετωπίζοντας τα πράγματα με περισσότερο χιούμορ, κρατώντας ανθρώπους και πράγματα κοντά τους, όχι όμως τόσο κοντά τους, ώστε να μην διακινδυνεύσουν έναν ακόμη αποχαιρετισμό.
Πάντα λυπόμαστε για αυτό που υπήρξε η χαρά μας.
Το αντίδοτο στην λύπη του χωρισμού είναι να είμαστε ανοιχτοί σε νέες χαρές.
Άλλο ο θάνατος και άλλο ο χωρισμός. Τον πρώτο, δεν θέλω καν να τον σκέφτομαι. Είναι αμετάκλητος. Μη αναστρέψιμος. Απόλυτος. Ο απλός χωρισμός, τυραννάει διαφορετικά και ίσως, περισσότερο. Δεν ξέρεις αν είναι αμετάκλητος, μη αναστρέψιμος, πάντα υπάρχει ένα «και αν;»
Ο θάνατος δεν έχει «αν». ΕΙΝΑΙ
ή καλύτερα, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ
…πλέον.
"Partir, c'est crever un pneu", κατά τον ανατρεπτικό Coluche.
Περαστικά!
Ο χωρισμός που επιβάλλεται από άλλον ή από ανώτερη…δύναμη, είναι ο πιο δύσκολος. Και υπάρχει και η περίπτωση ποτέ να μην τον δεχτούμε. Κρατάμε μέσα μας ζωντανή την ανάμνηση, χαμογελούμε με όσα δώσαμε ή πήραμε, οι εικόνες μας ακολουθούν στις μοναχικές στιγμές.
Για άλλους είναι λυτρωμός, καινούργια αρχή, όνειρα που αρχίζουν πάλι από το μηδέν και η προοπτική με την ελπίδα αποκτούν φτερά και μας σηκώνουν ψηλά.
Εμπειρία ο χωρισμός, βούτηγμα στα βαθιά.
@harry
Λες να μην μπορεί να...βγάλει τα μάτια του μετά;;;
Μπαααα ούτε για αστείο!!!
@ Διονύσης Σαββόπουλος
Μη μιλάς άλλο για αγάπη η αγάπη είναι παντού
στην καρδιά μας στη ματιά μας τρώει τα χείλη τρώει το νού
όταν θα 'χουμε υποφέρει καλημέρα θα μας πει
θα μας φύγει θα ξανάρθει κι όλο πάλι απ' την αρχή.
Ολο πάλι από την αρχή.
Κάθε αποχωρισμός είναι ένας μικρός θάνατος...
Όμως, είναι και μια Αρχή, για ένα νέο Ταξίδι
και το Ταξίδι, είναι η Ζωή.
Και κάθε Επιστροφή, είναι και μια μικρή, έστω προσωρινή, Ανάσταση...
Εύχομαι να πάνε όλα καλά.
@georgia.m
Συμφωνώ απολύτως μαζί σου, είναι άδικο, κατανοητό αλλά άδικο.
Και μάταιο. Γιατί έτσι είναι σαν να κλείνεις μια κερκόπορτα πίσω σου. Μπροστά σε μια μόνιμη φαινομενική αταραξία και ασφάλεια, προτιμώ δεκάδες αποχωρισμών, μόνο και μόνο γι' αυτό που παρεμβάλλεται. Οσο μεγάλη και να είναι η κούραση της ψυχής, όσο κι αν η ευτυχία είναι ένα μάτσο στιγμές, είναι στη φύση του ανθρώπου ο αποχωρισμός, γιατί τέτοια είναι και η ίδια η Φύση: Η ζωή μας κύκλους κάνει κι η ευτυχία και η δυστυχία, η αντάμωση κι ο αποχαιρετισμός, οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.
ΥΓ το κείμενο "Το Ποτέ και το Πουθενά" είναι καθαρή ποίηση. Ό,τι πιο δυνατό έχω διαβάσει τα τελευταία χρόνια.
Mα αυτό δεν κάνεις κάθε μέρα; Αποχωρίζεσαι τον χτεσινό σου εαυτό, κάθεσαι στο χείλος τού γκρεμού και τότε σκέφτεσαι ότι μπορεί και να πετάξεις. Αν και ποτέ δεν είσαι σίγουρος ότι θα τα καταφέρεις.
Άμα όμως βλέπεις τον γκρεμό από χαμηλά, από την ασφάλεια του εδάφους, τότε είσαι πάντα σίγουρος ότι δεν θα μπορέσεις να πετάξεις.
Στους χωρισμούς είμαστε μόνοι. Στους αποχωρισμούς, «ήμασταν» τουλάχιστον μαζί!
για να είμαι ωστόσο απολύτως ειλικρινής με όλους εδώ, προτιμώ να ανταμώνω, παρά να αποχαιρετώ.
Δεν υπάρχει χωρισμός.
Δεν υπάρχει καν θάνατος.
Δεν υπάρχει ποτέ, ούτε πουθενά.
Υπάρχει ο φόβος: του χωρισμού, του θανάτου, του ποτέ, του πουθενά, της ανυπαρξίας.
Υπάρχει η αέναη εναλλαγή των μορφών - Τίποτα δεν χάνεται.
Και υπάρχει η Αγάπη (ή η έλλειψή της). Εις το διηνεκές.
Τάδε έφη των τριαντατριών μου Φλεβάρηδων η δεύτερη αθωότητα. Συγχωρέστε την. Τόσα ξέρει, τόσα λέει.
[Ν.Δ. καλή τύχη στην αυριανή σου επέμβαση!]
euxomai grigori anarwsi kai perastika! enas dikos mou anthrwpos xeirourgitai autes tis meres opote kserw i estw katalavainw to sunaisthima auto tis agwnias . siderenios
Το πρώτο είναι ο φόβος.
Φοβάμαι, άρα υπάρχω.
Φοβάμαι κι όταν δεν υπάρχει λόγος. (Πόσο μάλλον τώρα...)
Και είναι σωστό ότι δεν συνηθίζεις σε τίποτα.
Έχω κάνει επτά εγχειρίσεις. (Η αυριανή είναι η όγδοη).
Η πρόγευση είναι ίδια - μέχρι να μπεις μέσα στην διαδικασία και να αφεθείς, ανθρώπινο έρμα, στις εξετάσεις και τις επεμβάσεις.
Όταν αφεθείς, παύεις να φοβάσαι. Θες μόνο να τελειώσεις.
Όταν τελειώσεις (κι εφόσον όλα πάνε καλά) έχεις μερικές ημέρες ελεύθερες φόβου.
Σαν, επειδή βγήκες από μία δοκιμασία, να αποκλείεται η επόμενη.
Ύστερα ξαναμπαίνεις στον τακτικό κύκλο.
Φοβάμαι, άρα υπάρχω.
Εύχομαι και η όγδοη χειρουργική επέμβαση να είναι επιτυχής.
Περαστικά σας.
όλα θα πάνε καλά, σου στέλνω το πιό ζεστό μου χαμόγελο...
Μετα απο μια ασθενεια ακολουθει μια περιοδοs απο τιs πιο ηρεμεs.Ειναι η γαληνη μετα την καταιγιδα.Καταρχην γιατι νιωθουμε καλυτερα απο πριν σωματικα,μετα γιατι οι γυρω μαs δεν απαιτουν πολλα απο μαs και εμειs απ τον εαυτο μαs,βλεπουμε τη ζωη για λιγο με αλλο ματι(ειδικα μετα απο επεμβαση στα ματια.Ε?)και γενικα απολαμβανουμε τισ μικροχαρεs καθωs νιωθουμε σαν να επισρεφουμε.. Μετα πισω στα ιδια και αs υποσχεθηκαμε οτι μετα απο αυτα που περασαμε σαν ασθενειs θα αλλαξουμε.Ευχομαι Περαστικα και γρηγορη αναρρωση.Για το χωρισμο σε λιγο...
Αυτό το "... άρα υπάρχω" newlens το ξεκίνησε ο Καρτέσιος (Descartes)
με το cogito (ergo) sum. Όταν όμως οι cogitationes (σκέψεις) είναι σκέτος φόβος τότε μετατρέπεται.Όπως και με την πείνα, κλπ.
Όσο πάντως μπορείς να σκεφθείς "...άρα υπάρχω" είναι καλά τα πράγματα. Ίσως να είναι καλά και όταν δεν μπορείς... αλλά κανείς δεν το ξέρει.
"Υπάρχω, άρα υπάρχω;"
Σ;)))))
ΥΓ "κι όσο υπάρχω, θα υπάρχω..."
Υποψιάζομαι οτι είναι συνηθισμένο, αλλά φοβάμαι πριν και πάνω από όλα τον ίδιο μου το φόβο.
Κάποτε όμως θα τα καταφέρω και μ'αυτόν...
Τα πράγματα είναι καλά όταν δεν φοβόμαστε μήπως πάνε άσχημα.
«Τα πιο καλά ακόμα μας προσμένουν». Υπάρχει ακόμα πολύς χρόνος. Όλα θα πάνε καλά. Περιμένω καινούργιο post σύντομα.
georgia.m: τρεις φορές μου πέθανε η ίδια κοπέλα και τρεις φορές την ανάστησα με προσευχές και τάματα και με ηχηρή ακρόαση αλκίνοου ιωαννίδη σε στίχους ενίοτε του εραστή ιωάννη σπάθα. κρύβει λοιπόν αναστάσιμους και θησαυρούς και θαμμένους η σύγχρονη νεοελληνική τραγουδοποιία και τους ανακαλύπτουμε αλλά τραβάει στο χρόνο η δουλειά και βγαίνει δύσκολα το λάστιχο. τι θες να ακούσεις δειγματοληπτικώς τυχαίε εσύ που χωρίζεις. άκου το φύλακα των σκουπιδιών του καρυωτάκη μελοποιημένο από κροκίδη. κάνε κάτι πες λυματολάσπη πιες ιωδοφόρμιο.
Οταν τον χασουμε τοτε μασ λειπει(ο σαλταρω).Βεβαια σημερα το παρακανε λιγο, αλλα δεν με πειραζει.
Ο χωρισμός είναι η αφορμή να ανοίξουν δύο νέοι δρόμοι από το σημείο που τελειώνει ένα αδιέξοδο.
Ας βλέπουμε αισιόδοξα τα πράγματα.
Όλα καλά :)
Εύχομαι το service να είναι επιτυχημένο και να μπορέσετε σύντομα να (μας) οδηγήσετε για πολλές χιλιάδες χιλιόμετρα με τους 4Οφθαλμούς σας...
Καλή επιτυχία στην επέμβαση. Ταχεία ανάρρωση και επάνοδο.
Δεν είχα υπόψη μου το κείμενο που μας προτείνατε. Υπέροχο, σπουδαίο...
για να είμαι ειλικρινής βλέποντας το τίτλο του post μόνο για μια στιγμή νόμιζα ότι βαρεθήκατε το blogging και τα παρατήσατε!!! Έχετε σκεφτεί ότι κάποια στιγμή μπορεί να σας τρώει πολύτιμο χρόνο η όλη διαδικασία και να τα παρατήσετε;
Μέτρο της όρασης δεν είναι αυτός που βλέπει, αλλά αυτός που κάνει τους άλλους να δουν. (Παράφραση από Πλάτωνα).
@klamena kavourakia said: "εύχομαι όσο το δυνατόν καλύτερες σκέψεις μέχρι το ξύπνημα!"
Δύσκολο βέβαια αυτό - η ώρα δεν περνάει και το να κάνεις πως δεν τρέχει τίποτα είναι αδύνατο.
Νομίζω πως θα ανεβάσω ένα νέο post για να σας βγάλω από αυτή την ατμόσφαιρα (ίσως βγάλω κι εμένα).
Εύχομαι από καρδιάς να πάνε όλα πολύ καλά
ΣΠΟΥΔΑΙΟ το κειμενο σου ( το ποτέ και το πουθενά )
Ταχεία ανάρρωση σας εύχομαι. Να τα βρείτε όλα όπως τα αφήσατε και να τα δείτε καλύτερα :-)
"καλύτερες σκέψεις μέχρι το ξύπνημα"
Μια φοράέκανα εγχείρηση στη ζωή μου - και όταν ξύπνησα, μια νοσοκόμα πάνω από το κεφάλι μου, μου είπε "άντε, έχουμε ψάρι σήμερα". Μέσα στη ζάλη μου, της απάντησα "θέλω και λευκό κρασί παρακαλώ".
Μετά αστειεύονταν, μου έδιναν νερό και μου έλεγαν "το λευκό κρασί σου".
Μακάρι, μετά την ανάρρωση, να βρεθούμε όλοι μαζί, κάπου, και να πιούμε ένα κρασί.
stormrider sais: "Έχετε σκεφτεί ότι κάποια στιγμή μπορεί να σας τρώει πολύτιμο χρόνο η όλη διαδικασία και να τα παρατήσετε;"
Μα ήδη μου τρώει πολύτιμο χρόνο - αλλά από την άλλη πλευρά μου δίνει μεγάλη ικανοποίηση να συζητάω με τόσους ανθρώπους. Όσο λοιπόν αντέχω (και με αντέχουν) θα συνεχίσω...
Νίκο καλή επιτυχία, ΝΑ ΒΛΕΠΕΙΣ ΣΑΝ ΤΟΥΣ ΓΑΤΟΥΣ ΣΟΥ.
Δημιούργησα τώρα το blog γιά να σου ευχηθώ καλή επιτυχία, σε γνωρίζω όμως από τούς 4τ της δεκαετίας του 70 αν θυμάμαι καλά
Φίλοι αποσύρομαι. Αύριο ξεκινάω νύχτα. Ευχαριστώ για την συμπαράσταση. Συνεχίστε. Θα σας στείλω μήνυμα!
Λίγο πριν κοιμηθώ και σας έχω στη σκέψη μου. Σαν δικός μου άνθρωπος!!!
Για άλλη μια φορά γρήγορα κοντά μας και περαστικά.
όταν οι χωρισμοί μπαίνουν σε συζήτηση μοιάζουν πιότερο με μοιρολόι πάνω από το νεκρό. Οι χωρισμοί , είναι βουβοί και μοναχικοί.Βαθύτατα προσωπικοί και πολύ εξαρτώμενοι από τα γιατί που τους προκάλεσαν.
Για το χωρισμό, ένα τραγούδι: one more cup of coffee for the road-to the valley below…για όλα τ άλλα ακόμα ένα τραγούδι: For Ever Young. Και τα δυο του B.Dylan
Καλή ανάρρρωση.
Δημοσίευση σχολίου