Σάββατο, Μαΐου 13, 2006

Requiem για μία ερωμένη

Γιατί έχω την εντύπωση πως χάνεται η Βόρεια Κύπρος;

Βλέπω τους Ελληνοκύπριους βολεμένους μέσα στην ευμάρειά τους, στο κύρος και στην ισχύ τους ως μέλος της Ε.Ε., στον εσωστρεφή εθνικισμό τους, να μην πολυενδιαφέρονται πια για την ενότητα του νησιού.

Εντάξει, το σχέδιο Ανάν δεν ήταν ιδανικό – αλλά σε κάθε διαπραγμάτευση πρέπει να δώσεις για να πάρεις. Εμείς δεν μοιάζει να είμαστε διατεθειμένοι να δώσουμε κάτι – ούτε καν να συζητήσουμε. Εντωμεταξύ ο Βορράς κερδίζει την συμπάθεια της διεθνούς κοινής γνώμης (τώρα είμαστε εμείς οι αδιάλλακτοι) και στο έδαφός του παγιώνονται καταστάσεις και οικονομικά συμφέροντα. Ο χρόνος κυλάει υπέρ της διχοτόμησης – και η νέα γενιά την θεωρεί δεδομένη.

Δεν είμαι ειδικός. Είμαι εραστής της Κερύνειας και την νοσταλγώ:


ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ

“Αν σε λησμονήσω Ιερουσαλήμ, ας μαραθεί το δεξί μου χέρι, ας κολλήσει, η γλώσσα μου στον ουρανίσκο μου, αν δεν σε θυμηθώ...”.

Πολλά λιμάνια μοιάζουν αγκαλιές – μα της Κυρήνειας πάνω απ' όλα. Η πιο κλειστή, ή πιο ζεστή, η πιο γλυκιά αγκαλιά – μάνας όχι, αλλά αδερφής ή ερωμένης. Το μικρό λιμάνι της Κυρήνειας. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ.

Σεπτέμβρης '71, ένας ζεστός Σεπτέμβρης. Ο Σεφέρης άρρωστος στην Αθήνα κι εγώ, με τα ποιήματα του σαν οδηγό, ανακαλύπτω την Κύπρο. Σαλαμίνα, Πλάτρες, Έγκωμη, Αγιάναπα - τα ποιήματα πού μ' αρέσουν.
“Αυτός ο κόσμος δεν είναι ο δικός μας, είναι του Ομήρου”. Πιο Ελλάδα από την Ελλάδα η Κύπρος μου δίνει μια αίσθηση αρχαϊκή, Ίσως είναι η γλώσσα, πιο σκληρά πελεκημένη, πιο άμεση, Ίσως είναι το φως το “χρυσό δίχτυ”.

Υπήρχε ήδη μια βουβή απειλή γύρω - θυμάμαι που έκανα μεγάλη παράκαμψη για να πάω από τη Λευκωσία στην Κυρήνεια. Ο δρόμος του Αγίου Ιλαρίωνα ήταν κλειστός. Τούρκικη σημαία ανέμιζε στο παλιό κάστρο.

Αν η Κυρήνεια ήταν μία μικρή λυρική ποίηση – λίγο πιο πάνω, το Μπελαπάις, ήταν σαν μουσική από μεγάλο όργανο. Ένα γοτθικό μοναστήρι, αλλά όχι γκρίζο, όχι σκοτεινό σαν αυτά πού ήξερα. Ένα φωτεινό γοτθικό μοναστήρι, μια αντίφαση με τον εαυτό του - μια αντίφαση με τις λεμονιές και τους φοίνικες που το τριγύριζαν. Από τις άδειες αιχμηρές αψίδες έβλεπες φλογερά λουλούδια, μπουκανβίλιες ν' ανθίζουν. Μεσογειακή γλύκα και γοτθική αυστηρότητα - μια απροσδόκητη σύνθεση φοβερής έντασης κι ανάτασης, θυμήθηκα πάλι τον Σεφέρη: “Η Κύπρος είναι ένας τόπος όπου το θαύμα λειτουργεί ακόμα”.

Είπα: θα ξανάρθω στην Κυρήνεια, θα 'ρθω να μείνω. Όταν γύρισα στην Αθήνα πέθαινε ο Σεφέρης. Τρία χρόνια μετά, χάθηκε η Κυρήνεια.
Λίγα πράγματα στη ζωή μου έχουν λείψει όσο αυτή η μικρή πολιτεία.

Αισθάνομαι εξόριστος όταν τη σκέπτομαι, εξόριστος από μια πατρίδα, που ο ίδιος διάλεξα. Το μόνο που μπόρεσα να κάνω όταν έμαθα την καταστροφή, ήταν να γράψω δύο λέξεις: “δεν ξεχνώ”, και να τις στείλω σ' όλο τον κόσμο.

Γιατί, αν σε ξεχάσω Κυρήνεια, αν σε ξεχάσω Κύπρος, θα λιγοστέψω σαν Έλληνας, θα φτωχύνω σαν άνθρωπος, θα μικρύνω, θα μαραθώ.

Νιώθω πως έχω μια πόλη-ερωμένη. Κάπου με περιμένει "προσφέροντας μικρούς μαστούς". Με μια τρυφερή ζεστή αγκαλιά, λιμάνι. Η τελευταία ακτίνα του ήλιου χτυπάει το κάστρο και τα νερά βαθαίνουν και σκοτεινιάζουν.

Βλέπω τις φωτογραφίες του '71 - πόσο φωτεινές είναι οι διαφάνειες με τον ήλιο της Κύπρου. Κάθε λεπτομέρεια, κάθε πέτρα, κάθε αγκάθι είναι τυπωμένο στη μνήμη μου. Θα 'χουν αλλάξει τώρα βέβαια πολλά στην Κυρήνεια - δεν θέλω να το σκέφτομαι. Θέλω να τη θυμάμαι όπως την άφησα, με την υπόσχεση της επιστροφής.

Η μικρή Αφροδίτη της Βόρειας Κύπρου. Η Κυρήνεια - μια πόλη αγκαλιά. Μικρή ζεστή φίλη, πολλοί σ' αγαπούσαν, πολλοί σ' έχασαν. Πολλοί περιμένουν. Και δεν ξεχνούν.

“Εάν επιλάθωμαί σου, Ιερουσαλήμ, επιλησθείη η δεξιά μου κολληθείη η γλωσσά μου τω λαρύγγι μου, εάν μη σου μνησθώ...”.

215 σχόλια:

«Παλαιότερο   ‹Παλαιότερο   201 – 215 από 215
andy dufresne είπε...

Αγαπητοί paragrafos και Κυριάκο,

παρακολουθώ ή μάλλον απολαμβάνω το διάλογό σας - μακάρι όλοι οι άνθρωποι να διαφωνούσαν σαν κι εσάς.

Χωρίς να είμαι 100% σίγουρος για κάθε υποθέμα, γέρνω προς την άποψη του Κυριάκου, αλλά αισθάνομαι ότι δεν έχει καμία σημασία, σε σύγκριση με το που μπορεί να οδηγήσει ένα τέτοιο επίπεδο διαλόγου.

Μια παρατήρηση μόνο.

Θεωρώ μικρό φάουλ την τελευταία αδιάκριτη ερώτηση του Κυριάκου.

Kυριάκο, η paragrafos δεν είναι εθνικίστρια, είναι ανυχτόμυαλη, είναι πολύ ευαίσθητος και ενημερωμένος άνθρωπος, έχει αναστολές και φοβίες και είναι σαφές ότι έχει επαφή με ΤΚ.
Μην την υποτιμάς, προσπάθησε να κρατήσεις το διάλογο ψηλά.

Με αγάπη,

andy

Nikos Dimou είπε...

Για άλλη μία φορά Andy συμφωνώ μαζί σου,

Το σωστό να λέγεται είπε...

-> Κυριάκο

Οπως πάντα τα σημαντικά μας (και σας) ξεφεύγουν.

Καταδικάζω τους (μικρο)διπλωμάτες μας.

Οι Τουρκοκύπριοι στην Κύπρο ήταν και είναι μιά μειονότητα.

Η αυτοδιάθεση των λαών βασίζεται στό ότι υπάρχουν δημοκρατικές εκλογές και η πλειοψηφία αποφασίζει δίνοντας ίσα ατομικά, αλλά ΟΧΙ εθνικά (αυτονομικά) δικαίωματα στην μειοψηφία.

Όσο υπάρχουν Τουρκικά στρατεύματα εισβολής στην Κύπρο οι δημοκρατικές διαδικασίες σε μια ενωμένη Κύπρο πάνε περίπατο (τρώνε στρατιωτική μπότα για την ακρίβεια).

Δεν μιλάμε μόνο για χαλκίδευση των Ελληνοκυπριακών ψήφων αλλά και των Τουρκοκυπριακών ψήφων.
Θα συμφωνείτε βέβαια ότι αν δεν ήταν οι διαβουλεύσεις για είσοδο της Τουρκίας στην Ε.Ε. και το συμφέρον της Τουρκίας, οι Τουρκοκύπριοι έναν Ντενκτάς θα είχαν ακόμη πάνω στο κεφάλι τους.

Στην γλώσσα της Τουρκικής διπλωματίας, οι Τουρκικές "ειρηνευτικές" δυνάμεις κρατούν την "ισορροπία" στο νησί "μας".

Τί επιτυχία θα είχε η αξίωση των Σέρβων να έχουν δύο μεραρχίες στρατού και μία τεθωρακισμένων στο Κόσσοβο, για πάνω απο 30 χρόνια, με την δικαιολογία ότι η Σερβική μειονότητα αποτελούσε το 10% του πληθυσμού.

Οι θέσεις Χριστιανών και Μουσουλμάνων αντίστροφες. Ηνωμένα Έθνη εκεί, Ηνωμένα Έθνη εδώ. Οι ίδιοι νόμοι Δικαίου;
Είναι κράτη μέλη της Ε.Ε. ή του ΝΑΤΟ για να υπάρχει κάποιο έρεισμα;
Και όμως...

Είπε τίποτε κανένας για πετρέλαια;
Ένας μόνο ψίθυρος ακούστηκε...

Το σωστο να λέγεται


Υ.Γ.
Δυστυχώς δημίουργήθηκε προηγούμενο (status quo) σε μελλοντική επέμβαση στην Δυτική Θράκη.

Τουρκική μειονότητα δεν είναι κι' εκεί;

Οι Γερμανοί εισέβαλλαν στην Τσεχοσλοβακία και Πολωνία για να "υπερασπίσουν" τις γερμανικές μειονότητες τους εκει με την δικαιολογία προβοκάτσιας.

Το ίδιο έκανε η Tουρκία το 1955 με την βόμβα στο σπίτι του Αταττούρκ στην Θεσσαλονίκη για να εξαφανίσει την πολιτική "ισορροπία" στην Ανατολική Θράκη και Κωνσταντινούπολη.

Same mentality of the T.A.F. then and now.

paragrafos είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
J95 είπε...


Η αυτοδιάθεση των λαών βασίζεται στό ότι υπάρχουν δημοκρατικές εκλογές και η πλειοψηφία αποφασίζει δίνοντας ίσα ατομικά, αλλά ΟΧΙ εθνικά (αυτονομικά) δικαίωματα στην μειοψηφία.


α) Η αυτοδιάθεση των λαών από τους αποικιοκράτες ίσχυε το ίδιο για τους Τ/Κ και τους Ε/Κ. Λαός ο ένας, λαός και ο άλλος. Δεν πάει αναγκαστικά γεωγραφικά το θέμα.
β) 20% δεν είναι καθόλου το ίδιο με 2,3 ή 5%, η συνδιοίκηση (τουλάχιστον) επιβάλλεται.
γ) Έτσι κι αλλιώς, @@ δικαιώματα έδωσαν οι Ε/Κ στους Τ/Κ.

J95 είπε...


Απ το να γίνει η Κύπρος
μια Σιγκαπούρη..

Καλύτερα να μείνει όπως είναι..


Εδώ νομίζω φαίνεται καθαρά ποια πλευρά είναι οι προδότες και ποια οι πατριώτες.

paragrafos είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
paragrafos είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
paragrafos είπε...

Κύριε Κυριάκο,

Είστε όμορφος και γλυκός μπελάς συνάμα!

Δεν σας προλαβαίνω με τίποτε! Και αυτό για ένα βασικό λόγο: εσείς εγείρετε ενστάσεις θεωρητικού και ιδεολογικού περιεχομένου, ενώ προσωπικά επιλέγω να πατάω στη γη και να αγγίζω τα πράγματα και τις δυσκολίες μας, με τα χέρια, αναζητώντας, καλόπιστα πάντα, λύσεις πρακτικές.

Δεν υπάρχει όμως περίπτωση να διακόψω το διάλογο. Πρώτον διότι μου αρέσει η κουβέντα μαζί σας και δεύτερον επειδή κι οι δυο μας αγαπάμε και συμπάσχουμε για την Κύπρο μας, ο καθένας από την πλευρά του.

1.

Kyriakos said...

"Είναι πρωτίστως ( ήταν πάντα;) ζήτημα διαμοιρασμού της εξουσίας. Η κυρίαρχη άποψη «Η Κύπρος είναι ελληνική» ( όχι της Ελλάδας αλλά των Ελλήνων κατοίκων της ) παραπέμπει ακριβώς σε μια άρνηση διαμοιρασμού της εξουσίας στο νησί. Είναι διατεθειμένοι σήμερα οι ΕΚ να παραδώσουν το 50% της εξουσίας στους ΤΚ;"
------------

Αγαπητέ κε Κυριάκο,

Ασφαλώς και οι Ε/κ δεν είμαστε έτοιμοι να αποδεχτούμε την πολιτική ισότητα ανευ όρων! Γιατί άλλο ήταν η πολιτική ισότητα της "Ζυρίχης" κι εντελώς διαφορετικό πράγμα είναι η "πολιτική ισότητα" στα πλαίσια του σχεδίου "ΑνΑν πέντε".

Στα πλαίσια της Ζυρίχης δεν υπήρχε ούτε κατοχή, ούτε προσφυγιά, ούτε περιουσιακό, ούτε αγνοούμενοι, ούτε συστηματικός εποικισμός. Τότε, τίποτε από αυτά δεν υπήρχε.

Τώρα υπάρχουν ΚΑΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ. Ως εκ τούτου θα πρέπει να δούμε το ζήτημα της Πολιτικής Ισότητας στα πλαίσια νέας συγκυρίας. Και η νέα συγκυρία (του σχεδίου ανάν-πέντε) περιλαμβάνει ένα σωρό αοριστίες:
α) για την κατοχή: διαιωνίζει ντε γιούρε και ντε ντεφάκτο όχι μόνο την παρουσία τουρκικού στρατού αλλά ΚΑΙ τα επεμβατικά δικαιώματα της Τουρκίας που κατά την ταπεινή γνώμη είναι το χείριστο όλων.
β) για την προσφυγιά: τυπικά επιστρέφουν οι μισοί πρόσφυγες, κάτω όμως από αδιευκρίνιστες συνθήκες και ανύπαρκτες διαδικασίες ελέγχου και εφαρμογής τους -αρκεί η καλή θέλησης, τίνος, πώς;
γ) για το περιουσιακό: οι υπό Τ/κή διοίκηση δεν παίρνουν τις περιουσίες τους εάν… και παίρνουν το ένα τρίτο εφόσον... ενώ για τα δυο τρίτα ίσως πάρουν ανταλλάγματα (κάποτε) ή αποζημιώσεις εντός... εικοσαετίας από... εμάς τους ίδιους και μια ανύπαρκτη υπηρεσία...
δ) για τους αγνοούμενους και τους εποίκους, ας τα καταπιούμε.

Κατά τη γνώμη μου, το κυπριακό είναι βεβαίως και ζήτημα διαμοιρασμού της εξουσίας, όχι όμως άνευ όρων.

Επιμένω: προτιμώ η κόρη μου να χάσει τις κατεχόμενες περιουσίες μας (που τόσο τις έχουμε ανάγκη για την υγείας της) στη Μόρφου, παρά της κληροδοτήσω αύριο μια Κύπρο όπου τα επεμβατικά δικαιώματα της Τουρκίας θα επικρέμονται πάνω από την κεφαλή μας με όλο το βρόμικο ιστορικό τους καθαγιασμένο...

Εκεί γύρω στην εφηβεία μου και στις μικροσυγκρούσεις που είχα με τη μανούλα μου, τη ρώτησα σε ανύποπτο χρόνο γιατί αφήσανε και ήλθανε έτσι τα πράγματα και μου είπε πως δεν ξέρανε... δεν είχανε πείρα, ήτανε φανατισμένοι κλπ

Εγώ αύριο στην κόρη μου θα της πω: προτίμησα να χάσεις την περιουσία σου παρά να χάσεις και την άλλη μισή σου πατρίδα. Θα της πω: δεν κατέληξα σε αυτήν μου την δραματική απόφαση ελαφρά τη καρδία. Θα της δείξω εκατοντάδες (αγωνιώδεις) σελίδες που έχω γράψει για το ζήτημα, θα της δείξω μάλιστα και αυτόν εδώ το διάλογο. Ίσως βρει ότι δεν ήμουν οξυδερκής και ότι έπασχα από αγκυλώσεις του παρελθόντος αφού παραμένω ακόμα υπέρ το δέον φοβικό άτομο... Θα ξέρει όμως ότι δεν είχα μέσα μου μίσος για κανέναν, κι αν έκανα λάθος δεν το έκανα επειδή σκέφτηκα την τσέπη μου ή επειδή ήθελα να εκμεταλλευτώ τον άλλον. Ενδέχεται να βρεθούν και κάποιοι συνεργάτες μου να την διαβεβαιώσουν ότι κάμποσες τουρκοκύπριες μανούλες βρήκαν λύση στα προβλήματα υγείας των μωρών τους επειδή ψευτομεσολάβησα λιγάκι, κάπου και κάπως... Και θα χαρεί κι εκείνη όπως χάρηκα κι εγώ όταν έμαθα πως η μανούλα μου, παρ΄ ολη τη φτώχεια μας, βοηθουσε και μια άλλη οικογένεια προσφύγων...



2.

Λέτε, επίσης, κε Κυριάκο,

"Επιτρέψατε μου όμως να επιμένω. Στην Κύπρο του 2006 υπάρχει όχι μόνο μισαλλοδοξία αλλά ταυτόχρονα και μια προσπάθεια ηθικής εξόντωσης του Άλλου, του διαφορετικού."
-------------

Εδώ, συμφωνώ μαζί σας απόλυτα! Με λίγες ψυχές ακόμα, αγωνιζόμαστε να φτιάξουμε μια "ομάδα Εθελοντών κατά του ρατσισμού, του στιγματισμού και της επιληψίας".

Φαντάζομαι θα το ξέρετε (εγώ το ζω): επιληπτικός στην Κύπρο σημαίνει λεπρός, δαιμονισμένος ή τέλος πάντων άτομο αποβλητέο από την κοινωνία, το σχολείο, την εκκλησία, τα κόμματα...

Απέναντι στον "διαφορετικό" (ομοφυλόφιλο, αποφυλακισθέντα, απεξαρτημένο, οικιακή βοηθό,επιληπτικό, ανάπηρο κοκ) είμαστε από κτήνη έως "γάροι"...

(θα συνεχίσω σε λίγο...)



Με αγάπη, σεβασμό και εκτίμηση

Παράγραφος

christoforos είπε...

Αυτό το ξέρατε;
Όταν το 2002 (αν θυμάμαι καλά, πάντως στη θητεία του τελευταίου υπουργού παιδείας του ΠΑΣΟΚ) πήγε να βγει ελληνικό βιβλίο σύγχρονης ιστορίας Λυκείου όπου γινόταν διάκριση μεταξύ ΕΟΚΑ Α' και Β´ (με τις "διευκρινήσεις" που αναφέρει ο Νίκος Δήμου) μεσολάβησε η (ελληνο-) κυπριακή κυβέρνηση για την απόσυρση του βιβλίου. Και βεβαίως οι συγγραφείς του λοιδωρήθηκαν από τους αγνούς υπερπατριώτες σε ελλάδα και κύπρο!

paragrafos είπε...

Κε Κυριάκο,

Δεν μπορώ να δεχθώ τη συγγνώμη σας για τον απλούστατο λόγο ότο δεν θίχτηκα. Ειλικρινά σας το λέω. Πάντως, έτσι όπως ήταν γραμμένη εκείνη η φράση, προσφερόταν για περερμηνειες. Επειδή όμως εγώ ξέρω ο ευγενής κύπριος είναι από τους καλύτερους ανθρώπους του κόσμου, γι΄αυτό και το απέδωσα σε... τυπογραφικό σφάλμα.

Λέτε, πιο κάτω, κε Κυριάκο:

"Για σένα οι 500 Τούρκοι στρατιώτες είναι απειλή, για κάποιους ΤΚ είναι ασφάλεια, για μένα είναι απλά ένα ακόμη κοινό πρόβλημα. "

Τόσα χρόνια, φίλτατε Κυριάκο, οι γνωστοί μου Τουρκοκύπριοι ήταν και αυτοί κατά της κατοχής κι εξακολουθούν να είναι. Τώρα η κατοχή τους προσφέρει ασφάλεια; Αυτό ισχύει περισσότερο για τους εποίκους...

Άν έχετε την ευγενή καλοσύνη διαβάστε το σχόλιο που έγραψα στις 3.3΄ μμ. Είναι απολύτως σχετικό. Εκεί διαχωρίζω την παρουσία τουρκικών στρατευμάτων από τα επεμβατικά δικαιώματα.

Με σεβασμό, εκτίμηση και αγάπη

Παράγραφος

Το σωστό να λέγεται είπε...

-> Κυριάκο

"Τι ωραίος που είναι ο άνθρωπος όταν είναι Άνθρωπος"!

Κυριάκο,
νομίζω ότι σε καταλαβαίνω λίγο περισσότερο.
Βέβαια, ήξερα το χαμό συγγενών, τους βιασμούς, τίς στερήσεις που μεγάλωσαν οι πρόσφυγες στην Κύπρο μιά πού είχα και έχω φίλους και φίλες που ήταν από τα κατεχόμενα.
Αλλά γνωρίζω τι θα πει προσφυγιά από τον χαμό των δικών μου συγγενών και το τί υπόφεραν οι οικογένειες από την γενοκτονία των Τούρκων το '22.

Εσύ και η οικογένειά σου έχετε προσωπικές αναμνήσεις, οι δικές μου "δεύτερο χέρι" μετά από χρόνια και χωρίς φωτογραφίες για να γνωρίσουμε τους θειους και τις θείες που πεθάναν παιδάκια, νέοι και νέες, απο τους Τούρκους για το τίποτα. Κακό δεν είχαν κάνει σε κανένα. Έτυχε να γεννηθούν Έλληνες Όρθόδοξοι σε λάθος χωριό και πόλη.

Να ζήσετε ειρηνικά αν μπορείτε και θα υποστηρίξουμε κάθε ειλικρινή προσπάθεια μεταξύ Τουρκοκυπρίων και Ελληνοκυπρίων.
Αλλά όχι άλλα βιαστικά διπλωματικά μαγειρέματα.

Δεν είναι δυνατόν να υπάρχει ειρήνη με την απειλή των τάνκς.
Ποιός Τουρκοκύπριος πιστεύει ότι αν τα Τουρκικά στρατεύματα φύγουν θα έρθουν οι Ελληνοκύπριοι να τον σφάξουν να του πάρουν το σπίτι;
Έχουν δει φωτογραφίες απο τα σπίτια των Ελληνοκυπρίων;

Δεν έχω δεί πως είναι σήμερα το σπίτι και τα χωράφια που αφήσαν οι γονείς σου στα κατεχόμενα, αλλά έχω δεί τα σπίτια και τα χωράφια που αφήσαν οι παππούδες μου στην Καππαδοκία.
Ενα ολότελα γκρεμισμένο μαζί με όλα τα άλλα σπίτια του Ελληνικού χωριού.
Ένα χωριό φάντασμα.

Το άλλο, σε άλλο χωριό, ερειπωμένο με την μισή στέγη γκρεμισμένη και δυό δωμάτια κατοικημένα, αρκετά καθαρά και με χαλιά, αλλά τα οπωροφόρα δένδρα εξαφανίστηκαν και τα δυό πηγάδια στο χωράφι γεμάτα σκουπίδια.
Αυτοί οι Τούρκοι χωρικοί θα ζήλευαν τους Έλληνες γύφτους στα τσαντήρια.

Κυριάκο,
όπου υπάρχει τέτοια μεγάλη διαφορά βιοτικού και πολιτιστικού επιπέδου, μαζί με τις θρησκευτικές διαφορές κάνουν την συμβίωση προβληματική και για τα δύο μέρη.

Σαν τους Άραβες με τους Ισραηλίτες. Πάντα κάποιος
Άραβας θα επαναστατεί και θα τρομοκρατεί όχι γιατί η τάδε Ισραηλινη οικογένεια του έσφαξε τον παππού αλλά για την τεράστια διαφορά στο βιοτικό επίπεδο μεταξυ της οικογένειάς του που φτωχοζεί και του Ισραηλινού με την Μερσεντές.

Το ίδιο συμβαίνει στην Αμερική και στην Αγγλία. Δεν υπάρχουν όμως διακρίσεις και έχθρες μεταξύ των μεσοαστών μαύρων και λευκών.

Τώρα ως προς το θέμα άν ηταν μειονότητα οι μουσουλμάνική κοινότητα στην δεκαετία του '50.
Οι αριθμοί του 18% με 82% φωνάζουν για μειονότητα.
Οι Βάσκοι στην Ισπανία είναι λιγότερο απο το 1/3, οι Αλαβανοί στα σκόπια είναι το 1/3. Τους δίνει κανείς αυτονομία;
Μειονότητα είναι.

Οι μουσουλμάνοι στην Ελληνική Θράκη τι πρέπει να είναι τότε αυτόνομη κοινότητα;

Η βιασύνη, ο διχασμός, η δαιμόνια πολιτική και συνθήκες που κατάφεραν οι Εγγλέζοι, μαζί με την προδοσία απο τον Ιωαννίδη, δημιούργησαν την σημερινή κατάσταση στην Κύπρο.
Η αγγλική πολιτική δημιούργησε την αιώνια διαμάχη μεταξύ Ισραήλ και Παλαιστινίων, Ινδίας και Πακιστάν, την Β. Ιρλανδία.


Κυριάκο,
Ρώτησες την ΤΚ δασκάλα ποιός τους είπε να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους την δεκαετία του '60 και να ανοίξουν τα αντίσκηνα στούς ΤΚ θύλακες;

Αυτή ήταν πολιτική του Μακαρίου ή του Ντενκτάς;

Αμφιβάλλω άν υπηρχαν ΤΚ που θέλαν μόνο ένα σπίτι, ψωμί κτλ κι' είχαν οπλισθεί απο τον Ντεκτάς και τους άλλους πράκτορες της Τουρκίας για να το κατορθώσουν.

Ναί, είχαν και οι Ελληνοκύπριοι πάρει τα όπλα. Αλλά ήταν για να επιστρέψει η τάξη στο κράτος. Πόσοι είχαν στο μυαλό τους την εξόντωση των Τουρκοκυπρίων, όταν ακόμη κι οι άλλοι πήραν τα όπλα και σήκωσαν την Τουρκική σημαία για να χωρισθούν απο την Κυρπιακή Δημοκρατία;

Αν ήθελαν την εξόντωσή τους θα το είχαν καταφέρει την δεκαετία του ΄50 και ΄60.

Η εξίσωση για επιτυχία είναι απλή.
Μπορεί να μην υπάρχει διχόνοια σ'αυτό το ζήτημα;
Να υποστηρίξουμε την οποιαδήποτε απόφαση η Ελληνοκυπριακή ηγεσία λάβει.

Χαας είπε...

...εἴ τῳ θεῶν ἐπίφθονοι ἐστρατεύσαμεν, ἀποχρώντως ἤδη τετιμωρήμεθα...

Το παραπάνω ειναι ουσιαστικά μια προσευχή. Μια προσευχή ενός ανθρώπου με πίστη (Νικίας) μπροστά στην πανωλεθρία που φέρνει η παλινωδία. Αλλά η προσευχή του συνοδεύεται με επίγνωση, δράση και πράξη. Εμείς φαίνεται οτι έχουμε ξεχάσει οτι δεν ειναι απαραίτητο οι προσευχές να αποτελούν αποκλειστική δραστηριότητα.
Γιατί όμως αλήθεια προσευχόμαστε; Για δικαίωση; Δεν θα έπρεπε να έχουμε στόχο τη συγχώρεση και την άφεση; Δεν θα έπρεπε να αρχίζουμε με μια μετάνοια;
Αν κάτι «δεν ξεχνώ» ειναι το ποιοι έφεραν την τραγωδία στο κατώφλι του σπιτιού τους ... ειναι οι ίδιοι που ακόμα και τώρα δεκαετίες ολόκληρες μετά, ακόμα διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους, για το άδικο και το κρίμα

Σαν λαός έχουμε το σύνδρομο του μεσογειο/βαλκανιου ανατολίτη. Είμαστε αβάσταχτα «συναισθηματίες». Ας μην το αναλύσουμε. Απλά ισχύει. Οτι και να πείτε μην τα ρίξετε στους Τούρκους. Αυτοί δεν το έχουν το σύνδρομο. Παρότι συχνά οπισθοδρομικοί, αποτελούν συνεχεία της πολιτικης παράδοσης μιας αυτοκρατορίας. Και ολες οι πρώην και νυν αυτοκρατορίες ξέρουν τους όρους του real politik. Ενώ οι καμηλιέρηδες και οι βαλκανικοί οχι. Εμείς συγκεκριμένα εντελώς άξιοι της τύχης μας, είμαστε μάλλον ανάμεσα. Το καταλαβαίνουμε άρκτο για να μην το εφαρμόζουμε.

Εδώ στο παράλληλο σύμπαν μπερδεύουμε την ηθική με την πολιτική σε κάθε δυνατή ευκαιρία. Απο το πως πρέπει να ειναι ο σύγχρονος πολιτικός άντρας (ηθικός ωσάν μητροπολίτης χωρίς να εχει απαραίτητα καμία πραγματική πολιτική αρετή να προσφέρει), μέχρι πως να χειριστούμε τα εθνικά θέματα.
Αλλά σε επίπεδο Διεθνών Σχέσεων και Διεθνους Δικαιου αυτό ισοδυναμεί με το να μην συμμετέχεις καθόλου στις εξελίξεις (θυμίζει κάτι;)
Δικαιούσαι ομως να μην είσαι παρών όταν διακυδευεται η ίδια η ύπαρξη σου;

Τόσα χρόνια μετά το Σχεδιο Aναν ηταν το τελευταίο καμπανάκι.

Κύπρος Πράξη Τρίτη.

Το έργο ετοιμάζεται να αρχίσει.
Οι θεατές να λάβουν τις θέσεις τους και ο θίασος επί σκηνής!
Ήρθε και η ώρα να λάβουμε και εδώ τις αποφάσεις μας.
Που θα είμαστε...

Στο σανίδι; Η στην πλατειά;

cyberdustz είπε...

Kyriakos said...
Aγαπητέ κύριε Δήμου,
Είμαι τακτικότατος αναγνώστης του blog σας αν και δεν έχω ποτέ παρέμβει στις συζητήσεις σας.
Κύπριος ον ένιωσα την ανάγκη να κάνω μια παρέμβαση στο θέμα που συζητάτε. Καταρχήν θα θελα να υποδείξω το αυταπόδειχτο: η ελληνίζουσα ανάγνωση της Κύπρου και του λαού της. Οι περισσότερες από τις παρεμβάσεις επιμένουν να εξισώνουν τους Κύπριους και τον κυπριακό λαό με τους Ελληνοκύπριους. Κατά τη γνώμη μου πίσω από αυτό βρίσκεται το πρόβλημα της Κύπρου. Ούτε οι Εβραίοι, ούτε οι Αμερικάνοι ούτε οι Σατανιστές δεν θα μπορούσαν να κάνουν τίποτα (αν έκαναν) εν δεν υπήρχε αυτή η ελληνίζουσα εμμονή κατάλοιπο, όπως ένας από τους συζητητές έχει σημειώσει, του ελληνικού αλυτρωτισμού που κυριάρχησε και στο νησί στα τέλη του 19ου αιώνα.
Είναι δύσκολο να διαπραγματευτώ ένα τέτοι θέμα σε ένα σύντομο σημείωμα απλά υποδεικνύω ότι η Κύπρος ήταν πάντοτε τόπος πολυπολιτισμικός, σταυροδρόμι πολιτισμών. Για όποιον πραγματικά ενδιαφέρεται να ξεφύγει από την προπαγάνδα ας ανατρέξει στα γραπτά του καθηγητή Πασχάλη Κιτομηλίδη (Κύπριος που ζει και διδάσκει στο Παν. Αθηνών, Άρθρο του μπορεί κάποιος να βρει στο http://www.cyprus-conflict.net/Table%20of%20Contents.htm )
Συχνά όταν συζητάμε για την Κύπρο ξεχνάμε ένα σημαντικό ιστορικό γεγονός : Η Κύπρος είναι κράτος στη βάση της Συμφωνίας Ζυρίχης/ Λονδίνου. Ο Παπαδόπουλος έχει το δικαίωμα να εκπροσωπεί την Κύπρο γιατί η Διεθνής Κοινότητα εξακολουθεί να θεωρεί ότι υφίσταται το κράτος της Ζυρίχης. Ο ίδιος ο Τάσος Παπαδόπουλος ένα χρόνο περίπου πριν δήλωσε ότι αν και πολέμησε τη Ζυρίχη αναγνωρίζει ότι αυτό ίσως να ήταν τότε λάθος.
Οι ευθύνες για την ανατροπή του status της Ζυρίχης βαραίνουν πρωτίστως την ελληνοκυπριακή κοινότητα, Αν και υπήρξαν φωνές που τάχθηκαν υπέρ της προσπάθειας για την οικοδόμηση στην Κύπρο μιας κοινής πατρίδας (με πρώτη και καλύτερη αυτή της αριστερής υπο-κουλτούρας /sub culture , η οποία όμως προδόθηκε από την ΑΚΕΛΙΚΗ ηγεσία η οποία προσκολλούμενη στο Μακαριακό άρμα δεν τόλμησε ποτέ να συγκρουστεί ανοιχτά με την εθνικιστική παράταξη που τοπ στήριζε. Φωνές υπέρ της κοινής πατρίδας ακούγονταν και από το φιλελεύθερο χώρο –ΕΚ και ΤΚ- ο γιατρός Ισχαν Αλή και ο επιχειρηματίας Νίκος Λανίτης εργάστηκαν και προσπάθησαν προς τούτο αρκετά). Ο στόχος της ένωσης παραμένει προτεραιότητα της ελληνοκυπριακής πολιτικής ηγεσίας και μετά το 1960 (φτάνει κάποιος να διαβάσει τις ομιλίες και τις παρεμβάσεις του Προέδρου Μακαρίου, ο οποίος δε σταματά να επαναλαμβάνει την αναφορά για τον αγώνα που ακόμη συνεχίζεται ) και αυτό ευνοεί αφάνταστα τα σχέδια και τους προσανατολισμούς της Τουρκοκυπριακής πολιτικής ελίτ. Οι δύο ελίτ συναντιούνται σε δύο σημεία : σε μια ήττα – το ανεξάρτητο κράτος ήταν ήττα τόσο για τον ελληνικό όσο και για τον τουρκικό εθνικισμό- και σε ένα φόβο: μην χάσει τον “εθνικό του χαρακτήρα” το νησί (ελληνικό ή τουρκικό αντίστοιχα). Το σχέδιο Ακρίτας – για λεπτομέρειες δες βιβλίο το βιβλίο «Η πρώτη διχοτόμηση» του Δρουσιώτη- δεν εκπονήθηκε μετά το 1963 αλλά αρκετά προηγουμένως. Ο σοσιαλιστής ( εθνικο-σοσιαλιστής προσωπική μου άποψη) Λυσσαρίδης ζώστηκε στα άρματα πολύ πριν το 1963 όπως και ο γενναίος (!) Νικόλας Σαμψών.
Τα γεγονότα του 1963 / 1964 (αναπόφευκτα να λάβει κανείς υπόψη το κλίμα μισαλλοδοξίας που εξακολουθούσαν να καλλιεργούν οι ηγεσίες των δύο κοινοτήτων) οδηγούν στον πρώτο διαμελισμό της Κύπρου. Ο έλεγχος της Κυπριακής Δημοκρατίας περνά στα χέρια των ΕΚ ( αποχώρηση ΤΚ από αντιπροεδρία, υπουργεία και βουλή) και αρχίζουν ... οι προσπάθειες επίλυσης του κυπριακού. Στόχος της ελληνοκυπριακής ηγεσίας – και του ΑΚΕΛ αγαπητή “παράγραφε” – είναι πλέον (και πάλι) και επίσημα η ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Η διαφωνία που μαστίζει το εσωτερικό της ΕΚ πολιτικής ηγεσίας αναφέρεται στο πώς αυτή θα μπορούσε να επιτευχθεί και όχι στο στόχο αυτό καθ’ εαυτό. Η μακαριακή παράταξη – και η Ακελική ηγεσία- τάσσονται υπέρ της ανόθευτης ένωσης – η ενωτική (γριβική παράταξη) στην ένωση εδώ και τώρα. Η αναφορά σε κοινή πατρίδα έχει περάσει στο περιθώριο. (καλό είναι κάποιος να διαβάσει τους επικήδειους λόγους που εκφώνησαν οι Παπαϊώαννου –Γ.Γ. του ΑΚΕΛ και Ζιαρτίδη , Γ.Γ. της ΠΕΟ- στην κηδεία των Καβάζογλου και Μισιαούλη για να αντιληφθεί το μέγεθος της εθνικιστικής στρέβλωσης και της αριστερής ηγεσίας).
Για δέκα χρόνια οι ΕΚ είχαν την ευκαιρία να διαπραγματευτούν μια βελτίωση της Ζυρίχης από θέση ισχύος (1964-1974). Για να το πετύχουν θα έπρεπε να συμβιβαστούν το αυτονόητο: Η Κύπρος δεν μπορούσε να είναι μόνο ελληνική. Η Κύπρος ήταν κοινή πατρίδα ΕΚ και ΤΚ. Απέτυχαν γιατί αντί θέλησαν να επιβάλουν τους δικούς τους όρους με καταναγκασμό – δες την παρέμβαση Ν.Δήμου σχετικά με την επίσκεψη του στο νησί πριν το 1974 και το σχόλιο του ΕΚ δημόσιου λειτουργού- αρνούμενοι τη συνεργασία. Ακόμη και μετά το 1968 και την περίφημη διακήρυξη Μακαρίου για εγκατάλειψη του ευκταίου ( ένωση ) και προσήλωση στο εφικτό (ανεξαρτησία) η προσπάθεια επικεντρώθηκε στην περαιτέρω ελληνοποίηση του Κυπριακού Κράτους. Την περίοδο αυτή ο Κληρίδης έχοντας την στήριξη και του ΑΚΕΛ διαπραγματεύεται με το Ντεκτάς( με εντολή Μακαρίου) όμως οι αντιδράσεις από την μια της γριβικής δεξιάς και από την άλλη της “εθνικόφρονας” μακαριαριακής παράταξης (Λυσσαρίδης, Γιωρκάζιης, Παπαδόπολος και παρατρεχάμενοι) επηρεάζουν περισσότερο το Μακάριο ο οποίος επιμένει να θέλει να οδηγήσει τους ΤΚ στο έσχατο σημείο υποχώρησης.
Η εισβολή του 1974 ανατρέπει το συσχετισμό δυνάμεων στο νησί αλλά και στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Η ΕΚ ηγεσία οδηγείται στην αποδοχή της ομοσπονδιακής λύσης ( που δαιμονοποιούσε στο παρελθόν) μπροστά στο φόβο της διχοτόμησης. Η αποδοχή αυτή και πάλι όμως είναι αποτέλεσμα ενός καταναγκασμού. Πέραν από την Ακελική ηγεσία και του Κληρίδη και της μειοψηφίας των στελεχών της συντηρητικής παράταξης οι υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις μόνο κατ’ όνομα συμφωνούν με την ομοσπονδιακή λύση. Περιττό να αναφέρω ότι το κράτος συνεχίζει να ελληνοποιείται ενώ οι ΤΚ δαιμονοποιούνται όλο και περισσότερο ( προκαλώ να μου υποδείξει κάποιος σε οποιοδήποτε βιβλίο διδάσκονται τα παιδιά στα ελληνοκυπριακά σχολεία έστω και μια αναφορά στην ομοσπονδιακή – δια υπογραφής και επίσημη πολιτική του κράτους από το 1977- ή έστω είκοσι γραμμές με θετικές αναφορές για την τουρκοκυπριακή κοινότητα).
Η ρεαλιστική πολιτική Κληρίδη και ο άψογος σχεδιαμός Σημίτη – με την άρρητο συγκατάβαση της Νέας Δημοκρατίας – οδήγησαν την Κύπρο το 2003 προ των πυλών της Ε.Ε. Οι ΤΚ βγήκαν στους δρόμους και διεκδικούσαν ελευθερία. Στην ΕΚ πλευρά αλλάζει κυβέρνηση. Οι συνομιλίες στη Χάγη ναυαγούν και η ευθύνη αποδίδεται όχι στον Τάσο Παπαδόπουλο Ο ΟΠΟΙΟΣ ΔΗΛΩΝΕΙ ΕΤΟΙΜΟΣ ΝΑ ΑΠΟΔΕΧΤΕΙ –ΕΦΟΣΟΝ ΣΥΜΠΛΗΡΩΘΟΥΝ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΚΕΝΑ- ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΑΝΑΝ 3 αλλά στον αδιάλλακτο Ντεκτάς. Η Κυπριακή Δημοκρατία παίρνει το εισιτήριο για την Ε.Ε. οι ΤΚ είναι στους δρόμους. Οι ΕΚ νιώθουν και πάλι σε θέση ισχύος. Αντί να προσεγγίσουν την ΤΚ αντιπολίτευση – σημερινή ΤΚ ηγεσία- με την οποία το ΑΚΕΛ έχει στενές σχέσεις ποιούν την νύσσα. Περιμένουν την 1/05 /2004 για να ανατρέψουν το συσχετισμό δυνάμεων στο νησί. Και πάλι οι ΕΚ επιλέγουν όχι τη συνεργασία αλλά τον καταναγκασμό. Προσωπικά πιστεύω ότι στο διάστημα 2003 – 2004 χάθηκε μια μοναδική ευκαιρία για το κυπριακό. Η ΕΚ ηγεσία δεν κατάφερε για ακόμη μια φορά να δει πέραν από τη μύτη της. Αγνόησε τη δυναμική στα κατεχόμενα και δεν επιχείρησε να προσεταιριστεί την ΤΚ αντιπολίτευση. Έχασε έτσι την ευκαιρία να κερδίσει την εμπιστοσύνη τους.
Αγαπητοί φίλοι, πολλοί έχετε πει ότι δε θεωρείτε εύκολο το συνεταιρισμό με τα τουρκικά στρατεύματα ή το τουρκικό στρατοκρατούμενο καθεστώς. Λυπάμαι να παρατηρήσω ότι αυτή τη στιγμή τα στρατεύματα της Τουρκίας είναι εδώ, στην Κύπρο. Ο μόνος τρόπος να φύγουν οριστικά είναι μια λύση ομοσπονδίας. Η διχοτόμηση διαιωνίζει την παρουσία των στρατευμάτων στο νησί κρατά υποχείριο της Τουρκίας της ΤΚ κοινότητα. Συμφωνώ με τις ανησυχίες της “παραγράφου” αναφορικά με τις εγγυήσεις της Τουρκίας. Κλείνω ωστόσο με μια ιδέα που μου είπε μόλις χθες ένας αριστεριστής γνωστός μου: Οι ΕΚ ψήφισαν ΟΧΙ για να κρατήσουν το στρατό κατοχής στην Κύπρο. Με τον τρόπο αυτό η καθεστηκυία τάξη είναι σίγουρη ότι το καθεστώς στα κατεχόμενα ποτέ δε θα διαταραχθεί και οι ΤΚ θα παραμείνουν “έξω από τα πόδια” τους. Με άλλα λόγια και πάλι επιλέγουμε την αναμονή παρά τη δραστική λύση. Και θυμίζω ότι το 1964 μέχρι το 1974 κάναμε ακριβώς το ίδιο πράγμα...................
Κ.Π.

Κυρ Μαϊ 14, 12:15:38 μμ 2006


Nikos Dimou said...
Kyriakos

Το καλύτερο σχόλιο!

Ευχαριστώ.

Κυρ Μαϊ 14, 12:25:25 μμ 2006

Προσπαθώ να καταλάβω είπε...

Αν ζήσεις στην Κύπρο, αν μπορέσεις να νοιώσεις τον παλμό της και τον κόσμο της, ίσως δεις τα πράγματα λίγο διαφορετικά.
Έζησα εκεί δυο ολόκληρα χρόνια, μετά τον πόλεμο. Δυο χρόνια σταθμός για τη ζωή μου.
Πιστεύω πως πριν εκφέρουμε γνώμη για το σχέδιο Αννάν ή γενικά για κάθε τι που αφορά το μέλλον της Κύπρου, θα πρέπει πρώτα να νοιώσουμε σαν Κύπριοι.
Δεν θέλω να επεκταθώ, γιατί πιστεύω πως δεν μπορώ να το κάνω.
Οι άνθρωποι που δεν έχουν διαβάσει απλά, αλλά το έχουν μελετήσει βαθιά, πιστέψτε με υπάρχουν τέτοιοι, έχουν να πουν πάρα πολλά και συγκεκριμένα πράγματα που θα μας αφήσουν όλους άφωνους.
Θα πω μόνο μια αλήεια. Γνωρίζεται, ότι από τον πληθυσμό της Βόρειας Κύπρου το 1/3 είναι Τουρκοκύπριοι, τα 2/3 έποικοι από την Τουρκία και 40000 στρατός κατοχής;

«Παλαιότερο ‹Παλαιότερο   201 – 215 από 215   Νεότερο› Νεότερο»