Κυριακή, Μαΐου 14, 2006

Τόλια!


Θυμάμαι την μητέρα μου.

Της χρωστάω πολλά – θετικά και αρνητικά. Την ευαισθησία μου αλλά και τις φοβίες μου. Όλη μου την εφηβεία την πέρασα αμυνόμενος – ενάντια στην αδηφάγο αγάπη της.

Και της οφείλω μία παιδική ηλικία όλο τρυφερότητα και τρόμο. Να πως την περιγράφω στους «Δρόμους»:


Θυμάμαι τα βράδια που πέθαινε η μητέρα. Ακροπατούσαμε στις μύτες των ποδιών. Σιωπή και σκοτάδι στο σπίτι. Εκείνη, ανακαθισμένη στο κρεβάτι φορώντας ροζ πλεκτή liseuse, με βλέμμα απλανές περίμενε καρτερικά τον γιατρό ή τον θάνατο.

Ερχόταν ο πρώτος αλλά συμπεριφερόταν σαν τον δεύτερο. Ο «Κουτσός» έμπαινε σέρνοντας άσχημα το στραβό του πόδι, την έπιανε από το λαιμό και την στραγγάλιζε. Η μητέρα γινόταν μπλε, τα μάτια της πετιόνταν έξω - μέχρι που την τελευταία στιγμή της χαριζόταν πάλι η αναπνοή. Ήταν η μόνη τότε γνωστή αντιμετώπιση για την ‘παροξυντική ταχυκαρδία’. Τρομακτικό θέαμα για ένα πεντάχρονο παιδί που κρυφοκοίταζε από την χαραμάδα της πόρτας κι έβλεπε να πνίγουν την μάνα του.

Ωστόσο, τώρα που το σκέπτομαι καταλαβαίνω πως, για την μητέρα, η κρίση της παροξυντικής ήταν κάτι σαν την μεγάλη της στιγμή. Την θυμάμαι να αρωματίζεται και να βάφεται, να φοράει την ακριβή και περίτεχνη liseuse, ενώ η καρδιά της έτρεχε με διακόσιες πενήντα σφύξεις. Και δεν ξέραμε τότε - κανείς, ούτε οι γιατροί - πως οι κρίσεις αυτές ήταν σχετικά ακίνδυνες.

Στολιζόταν για να υποδεχθεί την μοίρα της, με μια γενναιότητα που δεν θα την περίμενε κανείς από έναν τόσο ευαίσθητο και αδύναμο άνθρωπο.

Δεν ήταν ακριβώς υποχόνδρια. Δεν φανταζόταν ανύπαρκτες αρρώστιες - προκαλούσε υπαρκτές και τις μεγέθυνε. Σωματοποιούσε κάθε ψυχική της κατάσταση, έτσι που, τελικά, γινόταν οργανικό πρόβλημα.

Χαϊδεμένο παιδί, τελευταίος απόγονος μιας παλιάς αρχοντικής οικογένειας, έπασχε από κάτι που θα ονόμαζα: το `σύνδρομο του μπιζελιού'. (Σαν την πριγκίπισσα, στο παραμύθι του Άντερσεν, που ένιωθε το μπιζέλι μέσα από είκοσι στρώματα και είκοσι παπλώματα). Υπερευαίσθητη, είχε την τάση να ερμηνεύει και να προεκτείνει κάθε σύμπτωμα και να φαντάζεται συνέπειες και επιπτώσεις.

Όχι μόνο για τον εαυτό της - και για τους άλλους. (Π. χ. εμένα. Εκεί γινόταν έτερο-υποχόνδρια! Ο μοναχογιός της, το μοναχοπαίδι της, κάτι θα είχε! Εκτός από τις αμοιβάδες, χρόνια με βασάνιζε με ένα "φύσημα" καρδιάς που κανείς γιατρός δεν μπορούσε να ακούσει).

Αλλά τα δικά της νοσήματα υπήρχαν. Πέρασε, εκτός από τη περιπέτεια της καρδιάς - όπου με συμβουλή κορυφαίων καρδιολόγων έμεινε κλινήρης επτά ολόκληρα χρόνια - και πολλές άλλες συγκεκριμένες αρρώστιες. Μερικές από αυτές οδήγησαν σε εγχειρήσεις: πέτρες στη χολή και στα νεφρά, σκωληκοειδίτις, καρκίνος στο μαστό.

Όμως, πέρα από όλα τα άλλα, από μία στιγμή και πέρα, η αρρώστια είχε γίνει για την μητέρα τρόπος ζωής. Ήταν η μόνη δυνατότητα που βρήκε να υπάρχει, να απασχολεί, να επικοινωνεί.

Ζητούσε μία τρυφερότητα και μία θαλπωρή που ποτέ δεν της δόθηκε (ίσως μόνο στα παιδικά της χρόνια). Προσπάθησε να τις υποκαταστήσει με το ενδιαφέρον και την συμπόνια που γεννά η ασθένεια. Σισύφεια επιχείρηση: στην αρχή πετυχαίνει - μετά όμως το περιβάλλον κουράζεται και σε υποχρεώνει να καταφεύγεις σε όλο και πιο δραματικές μορφές έκκλησης. Ο άτυχος γάμος της ενίσχυσε την τάση που της είχαν καλλιεργήσει από παιδί να προκαλεί την προσοχή με το παράπονο.

Άτυχος γάμος - και για τους δύο. Πού βρέθηκαν αυτοί οι άνθρωποι και πώς αποφάσισαν να συμβιώσουν; Όχι διαφορετικοί, ούτε καν αντίθετοι - χειρότερα: αντιφατικοί, αναιρετικοί ο ένας του άλλου. Έζησαν τριάντα τόσα χρόνια μαζί χωρίς ποτέ να καταλάβουν τίποτα για τον σύντροφό τους - ούτε τα κίνητρα, ούτε τους στόχους ούτε καν τις καθημερινές αντιδράσεις.

Έφηβος κατανόησα με τρόμο ότι ο καθένας τους ενδόμυχα πίστευε πως ο άλλος δεν ήταν φυσιολογικός άνθρωπος, πως είχε μπλέξει με κάποιον που δεν ήταν στα καλά του.

Κι όμως ήταν και οι δύο απόλυτα σωστοί με τον τρόπο τους. Εκπροσωπούσαν διαφορετικούς χώρους, άλλες παραδόσεις, αλλιώτικους τύπους ανθρώπων. Η ευαίσθητη καλλιεργημένη κληρονόμος μιας (αρχικά αριστοκρατικής, μετέπειτα μεγαλοαστικής) ιταλοχιωτοσυριανής παράδοσης εξακοσίων και χρόνων - και ο τετραπέρατος δυναμικός ορεσίβιος (ηπειρώτης από πατέρα, μοραΐτης από μάνα) ήταν, ο καθένας τους, ένας πλήρης, ουσιαστικός και σημαντικός άνθρωπος. Μόνο που η μία ήταν όλο διαίσθηση, φινέτσα και τρυφερότητα - ο άλλος έσφυζε από πάθος, φιλοδοξία και λογική. Ότι συμβατικές και κοινότοπες διακρίσεις μπορεί να κάνει κανείς, ισχύουν εδώ: καρδιά - νους, συναίσθημα - ένστικτο, εσωστρέφεια - εξωστρέφεια, έλασσον - μείζον και (γιατί όχι;) νησί - βουνό.

Συχνά τους νιώθω ακόμα να παλεύουνε, μέσα μου.


Η μητέρα πέθανε το 1983 (η στερνή φωτογραφία του 79). Τα δύο τελευταία χρόνια ζούσε σε άλλο κόσμο. Το μόνο που την ζωντάνευε ήταν να την ταΐζω τα αγαπημένα της γλυκά.

79 σχόλια:

blade runner είπε...

Καλημέρα!

blade runner είπε...

Πολύ μου αρέσει που η πρώτη φορά που κάνω ... σεφτέ, είναι σε κείμενο που αφορά τη μητέρα.

Και λόγω ημέρας, να χαίρεστε όλοι τη μητέρα σας, την πρώτη γυναίκα της ζωής σας, ανεξαρτήτως φύλου...

Επανέρχομαι.

paragrafos είπε...

Αγαπημένε μου ΝικόΔημε,

ελπίζω να μη σας ενοχλεί που στην καρδιά μου βρίσκεστε ως ο πατέρας που πάντα θα ήθελα να είχα (κι όχι το ρεμάλι που μου έτυχε)...

Τώρα καταλαβαίνω ότι σας αγάπησα κυρίως γι΄ αυτήν την απροσπέλαστη (κάποτε) ευαισθησία που πήρατε απο τη μητέρα σας και η οποία συνυπάρχει (παραδόξως;) με μια τετράγωνη λογική που μερικές φορές τσακίζει κόκκαλα!


Με απέραντη αγάπη

Παράγραφος

J. είπε...

Εκπληκτικό ψυχογράφημα...Φαίνεται λοιπόν ότι, όπως λέει και ο/η paragrafos, οι αντιφάσεις της γενετικής προδιάθεσης εκφράζονται τόσο γοητευτικά στην γραφή: λογική αλλά και συναίσθημα, στιβαρή σοβαρότητα αλλά και διάχυτο χιούμορ. Και στο σημερινό ψυχογράφημα: Από τη μία η συναισθηματική ένταση για το οικείο και αγαπημένο, από την άλλη η ηθελημένη απόσταση του λογικά σκεπτόμενου παρατηρητή...

Aphrodite είπε...

Copy from last post:

ΚΑΛΗΜΕΡΑ!

Είναι σπουδαία μέρα, λαμπρή, συγκινητική, σε πληγώνει άνετα...

Της Μητέρας...

Ο,τι και να κάνεις, ό,τι και να σου πούνε, απλό χαστούκι ή βάλσαμο...

Το πραγματικά τρομαχτικό είναι που είσαι ΑΝΑ ΠΑΣΑ ΣΤΙΓΜΗ υποψήφια για τον μεγαλύτερο πόνο που μπορεί να νοιώσει άνθρωπος πανω στον πλανήτη: να χάσεις το παιδί σου...

Χρόνια μας πολλά, χρόνια μας πολλά, άν το πούμε πολλές φορές μπορεί να σκεπαστεί η τρόμος για λίγο, να ξεχαστώ...

Ευλογημένες οι καρδιές που νοιώθουν έτσι, ευλογημένες...

Οι άλλες, από την ασφάλειά τους, δεν θα καταλάβουν ποτέ - κι αυτές ευλογημένες, δεν ξέρουν...

Ecumene είπε...

Καλημερουδια!!!
Χρονια πολλά στις Μανάδες !!!
Χρόνια πιο πολλά στους
ΟΙΔΙΠΟΔΕΣ!!!!!!
................................................

apousia είπε...

Κάθε Κυριακή σαν την σημερινή,κάθε χρόνο,βρισκόμασταν στη γενέθλια πόλη Του!
Όποιες κι αν ήταν οι δουλειές ή οι ''υποχρεώσεις'' μας.
Ήθελε να την κλείνει στην αγκαλιά Του,και να της δίνει ο ίδιος,μια ολάνθιστη ανθοσύνθεση.
''Τα λουλούδια που η καρδιά μου σου φύλαξε!
Ο Μάρκος της ζωής σου!
'94''
Η πρώτη καρτούλα που είδα ήταν το '94.
Μετά,τα ίδια πάντα λόγια,
''γράψε της κάτι άλλο'' του έλεγα,
όχι,πάντα οι ίδιες λέξεις,άλλαζε ο Μάης,του '95,του '96,του'97,του'98.
Δεν ξαναπήρε έκτοτε..
Σ'αυτήν είναι η σκέψη μου σήμερα,είμαι σίγουρη πως κάθεται στην αγαπημένη Του πολυθρόνα,και χαϊδεύει τις καρτούλες αυτές..
Και θολώνει μεριές-μεριές ο αέρας...

maika είπε...

Xρόνια πολλά σ΄ όλου του κόσμου τις μανούλες!!

τις μανούλες που χαίρονται,που φοβούνται,που δοκιμάζονται,που τα καταφέρνουν,που προσπαθούν,που υπομένουν,που τρέχουν,που φωνάζουν,που γκρινιάζουν,που γελάνε,που αγκαλιάζουν!!

Χρόνια πολλά!!

Γιουτζίν είπε...

Καλημέρα κε Δήμου. Με άγγιξε πολύ το ποστ.
Κληροδότημα και δικό μου η υποχόνδρια φύση -του πατέρα στη δική μου περίπτωση.
Όταν διάβασα πως ήταν ίσως η ανάγκη της για αγάπη αυτή που κινητοποιούσε τις φοβίες, δε θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο.
(Αλήθεια, όταν μπορείς να αποδέχεσαι τους γονείς σου εύθραυστους, δεν είναι ένα βήμα;)

gravoura είπε...

Αγαπητέ Νίκο Δήμου,
Βρίσκομαι στην 40η σελίδα του βιβλίου σας Οι Δρόμοι, δώρο της μητέρας μου πρόσφατο, μια και γνωρίζει την "επαφή" μου μαζί σας. Στην σκέψη μου είστε ο μικρούλης της Κατοχής με τα τόσα προβλήματα, με τη θεία Μίκα να σας παίζει πιάνο κι εσείς εκεί ακριβώς δίπλα της να ακούτε μαγεμένος!

Μάνα κι εγώ, με δυο παιδιά μεγάλα πια, γυρίζω πίσω στη δική μου μητέρα και τα όσα απλόχερα μας πρόσφερε. ΄Αδολη αγάπη, αυτή που ξέρει μόνο να δίνει, χωρίς αντάλλαγμα, χωρίς βαρυγκώμια.
Ας είναι καλά όλες οι μάνες, μα ξέχωρη τιμή και δόξα, σ’ αυτές που με δυσκολίες πολλές, σε εποχές που η αφθονία υπήρχε μόνο στα αισθήματα και όχι στα υλικά αγαθά, κατάφεραν να μεγαλώσουν τα παιδιά τους με ηθικές αξίες και να τους εξοπλίσουν με θάρρος, δύναμη, τίμια στάση ζωής και αγάπη.
Χρόνια μας πολλά.

andy dufresne είπε...

Kι εγώ κληρονόμησα ευαισθησία μάνας και ορθολογισμό πατέρα, προφανώς σε μικρότερες δόσεις από τον ΝΔ.

Έφτασα στον ΝΔ εξαιτίας του πατέρα του,
τον αγάπησα εξαιτίας της μάνας του
και τον λάτρεψα επειδή κατάφερε να τους μονιάσει μέσα του.

Τι κρίμα να μην κάνει παιδιά...
(ξέρω, ξέρω, ή παιδιά ή βιβλία μπλα, μπλα, μπλα)


Χρόνια πολλά παράγραφε, αφροδίτη και λοιπές μανάδες.

Χρόνια πολλά μαμά.

Dormammu είπε...

θυμάμαι ένα παλιό ποίημα:

Μάνα. Δεν βρίσκεται λέξη καμία
Να' χει στο ήχο της τέτοια αρμονία
Σαν ποιός να σ' άκουσε με στήθος κρύο, όνομα θείο..?

Νομίζω πως είναι Μυρτιώτισσα (?), δεν είμαι σίγουρος όμως.

Αφιερωμένο στην μητέρα μου, στην μητέρα του παιδιού μου και σε όλες τις μητέρες που συχνάζουν εδώ.

Καλή σας μέρα.

christina είπε...

gravoura said...
΄Αδολη αγάπη, αυτή που ξέρει μόνο να δίνει, χωρίς αντάλλαγμα, χωρίς βαρυγκώμια.


Nai, kala!!

maika είπε...

@Aphrodite

Το πραγματικά τρομαχτικό είναι που είσαι ΑΝΑ ΠΑΣΑ ΣΤΙΓΜΗ υποψήφια για τον μεγαλύτερο πόνο που μπορεί να νοιώσει άνθρωπος πανω στον πλανήτη: να χάσεις το παιδί σου...

.. αυτή η σκέψη με κάνει πολλές φορές να χάνω τον ύπνο μου αλλά και στο ξύπνιο μου να προσπαθώ να μην είμαι όλη την ώρα με την παρατήρηση.. στο στόμα..

είχα συναντήσει μια μάνα που είχε χάσει το παιδί της κι όλο έλεγε...
γιατί να σ΄έχω μαλώσει τόσο για να κάνεις το σωστό.....για να μάθεις...για να ξέρεις....για τους άλλους.... γιατί??

Ecumene είπε...

Τα ρούχα που δεν έμαθα να πλένω
τα βάζω στη σακούλα και σ’ τα φέρνω.
Ρωτάς για την καριέρα μου
τη νύχτα και τη μέρα μου
κι εγώ να σου μιλάω καταφέρνω.

Και σκέφτομαι που πίνω κόκα-κόλα
για να’ ναι πάντα ίδια αλλάζουν όλα.
Κι ανοίγω το ψυγείο σου,
το "έλα" και το "αντίο" σου
ζητούσα στη ζωή μου πάνω απ’ όλα.

Μαμά, πεινάω
μαμά, φοβάμαι
μαμά, γερνάω.
Και τρέμω να ’μαι αυτό που χρόνια ανησυχείς:
ωραία, νέα κι ατυχής.

Τα χρόνια που μεγάλωνες για μένα
να ξέρεις πως σου τα ’χω φυλαγμένα.
Και τέλειωσα με άριστα
αλλά δεν έχω ευχάριστα,
μαμά, όλα στον κόσμο είναι γραμμένα.

Τριάντα καλοκαίρια και χειμώνες
τις άγριες σού φέρνω ανεμώνες.
Και κοίτα, ένα μυστήριο
του κόσμου το κριτήριο
πως μοιάζουμε μου λέει σα δυο σταγόνες.

Μαμά, πεινάω
μαμά, φοβάμαι
μαμά, γερνάω.
Και τρέμω να ’μαι αυτό που χρόνια ανησυχείς:
ωραία, νέα κι ατυχής.

((Με τις Υγείες μας!!
και τους Φόβους μας!!
συνεχίζουμε μονοι μας
το ταξίδι........))

exilio είπε...

Αν και νομίζω ότι τέτοια γεγονότα θα έπρεπε να γιορτάζονται
καθημερινώς,θα ήθελα και εγώ με τη σειρά μου να ευχηθώ
ένα θερμό χρόνια πολλά σε όλες τις μανάδες...και ιδιαίτερα
σε κάτι ήρωες που αγωνίζονται σκληρά για τα παιδάκια τους..γιατί
πραγματικά είναι ήρωες.

Η δικιά μου η μανούλα έφυγε πολύ νωρίς δυστυχώς(δε την κατηγορώ γι αυτό..δε μπορώ)
...αυτό βέβαια δεν με εμποδίζει απο το να της πώ ένα τεράστιο σ'αγαπώ
και ευχαριστώ..έστω για αυτά τα λίγα χρόνια που ήταν δίπλα μου,με φρόντιζε και με
αγάπαγε..μ'αγαπάει..την αγαπώ...για πάντα.
Την βλέπω στα μάτια των άλλων γυναικών όταν με αγκαλιάζουν...την βλέπω σε μανάδες
σαν την παράγραφο...την βλέπω μέσα μου..

Σας ευχαριστώ που είστε εκεί..

exilio είπε...

Εργοτελίνα..υπέροχο..:)

Zoros είπε...

@nikos dimou
Γράφεις:
"Μόνο που η μία ήταν όλο διαίσθηση, φινέτσα και τρυφερότητα - ο άλλος έσφυζε από πάθος, φιλοδοξία και λογική."

Τα κληρονόμησες όλα αυτά ΝΔ! Αλήθεια, αν είναι δύσκολο για 2 ανθρώπους που τα έχουν μοιρασμένα να συμβιώνουν, πως γίνεται όταν συνυπάρχουν σε έναν άνθρωπο (εσένα) να μην υπάρχουν εξαντλητικές εσωτερικές συγκρούσεις? Κι όμως, νιώθω ότι στην περίπτωσή σου δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο: σε θεωρώ φοβερά ισορροπημένο, σαν να έχεις ένα μηχανισμό που σε μεταμορφώνει ανά περίσταση: σου βγάζει τη μητέρα σου όταν πχ μιλάς για την άνοιξη και τον πατέρα σου όταν μιλάς για το ρατσισμό!

Μακάρι να μπορούσα και εγώ να ήμουν έτσι. Δυστυχώς σε εμένα παίζουν μόνο τα χαρακτηριστικά του πατέρα σου... Δεν ξέρω γιατί, αλλά αυτό κυρίως το κομμάτι από τους «Δρόμους» ήταν που με συγκίνησε περισσότερο από όλα. Και αν το καλοσκεφτείς δεν είναι λογικό (τουλάχιστο στα μάτια μου): στο συγκεκριμένο σημείο γράφεις χωρίς συναίσθημα (χμ... μήπως υπάρχει και εγώ δεν το βλέπω?) καταγράφοντας απλά γεγονότα και καταστάσεις...

Ecumene είπε...

Τότε και σήμερα...

Τι τραβάμε κι εμείς οι μάνες!
Xιουμοριστικό μυθιστόρημα που καταρρίπτει τον μύθο της ιδανικής μητέρας, της υπέροχης συζύγου και της τέλειας εργαζόμενης από την Κατερίνα Μανανεδάκη.


Τό "ΤΟΛΙΑ" ΑΠΟ ΠΟΥ ΒΓΑΙΝΕΙ;

nik-athenian είπε...

Κε Δήμου, αποτυπώσατε με ακρίβεια σε ιστολόγιο ερμηνείες συμπεριφοράς τριών ανθρώπων, οι οποίες σας βεβαιώνω επανέρχονται κυκλικά σε πολλές οικογενειακές ιστορίες.
Αλίμονο σ' αυτούς που δεν μπορούν να τις διαισθανθούν έγκαιρα.

ΕΡΜΙΠΠΟΣ είπε...

Πριν από 15 περίπου χρόνια γύριζα μόνος από την Χαλκιδική στην Θεσσαλονίκη χαράματα Κυριακής. Το πρώτο φως με βρήκε κοντά στα Μουδανιά. Μια σκηνή στον δρόμο με έκανε να σταματήσω. Ένα σκυλάκι πεθαμένο, χτυπημένο από αυτοκίνητο, ένα περίπου μέτρο μέσα στην άσφαλτο και από πάνω του η μάνα του να το μυρίζει. Γύρω της χοροπηδούσανε 5-6 κουτάβια. Έμοιαζε κάτι σαν τελετή. Δεν ήξερα ότι τα ζώα αντιλαμβάνονται τον θάνατο. Κράτησε μερικά λεπτά και ύστερα η σκύλα γύρισε και στράφηκε αργά προς τα χωράφια με τα μικρά να την ακολουθούν. Ετοιμάστηκα να φύγω όταν ξαφνικά την είδα να κοντοστέκεται και να κοιτάει πίσω. Έδειχνε να σκέφτεται κάτι, κάτι που δεν μπορούσε να αποφασίσει. Στάθηκε έτσι για λίγη ώρα και μετά με σίγουρο βήμα γύρισε πίσω στο μικρό. Σαν να ήξερε πλέον τι έκανε, το έπιασε με τα δόντια της, το σήκωσε και το μετέφερε δυό μέτρα από κεί που ήταν πεσμένο, ακριβώς εκεί που τελείωνε η άσφαλτος και το χώμα και άρχιζε το χόρτο. Εκεί που τα αυτοκίνητα δεν θα μπορούσαν να το ξανακτυπήσουν. Το κοίταξε για πολύ λίγο, το μύρισε μια τελευταία φορά και μετά γύρισε και απομακρύνθηκε με γρήγορο βήμα. Έμεινα και την κοίταζα μέχρι που χάθηκε μέσα στα χωράφια. Από τότε όταν θέλω κάτι να πω για την μάνα λέω αυτήν την ιστορία.

blade runner είπε...

@NΔ

Το έχω διαβάσει αυτό το σημείο από τους Δρόμους, και τότε κατάλαβα αυτό που ήδη έγραψαν και οι υπόλοιποι...

Η συνύπαρξη λογικής και ευαισθησίας. Το ίδιο χαρακτηρίζει και μένα. Μια μητέρα υπερ-συναισθηματική και υπερ-προστατευτική (εξίσου υποχόνδρια, είναι χωρίς υπερβολή πρακτική γιατρός και φαρμακοποιός μαζί), επαγγελματίας-μητέρα, πάντα δίπλα μας, πάντα αφοσιωμένη ψυχή τε και σώματι στις δύο κόρες της, που εξαιτίας τους θυσίασε την ελευθερία της και ίσως και την ευκαιρία να αναζητήσει τον μεγάλο έρωτα της ζωής της (ο πατέρας μου ήταν μάλλον λύση ανάγκης, έμαθε όμως να τον αγαπάει στην πορεία. Είναι τώρα 36 ολόκληρα χρόνια μαζί και έχουν αποδεχτεί πλέον ο ένας τον άλλο). Μητέρα-υπόδειγμα. Και μητέρα-σατράπης, με όπλο της το συναίσθημα. Μητέρα που τρέμω να μην χάσω ξαφνικά, γιατί όσο και να της καταλογίζω διάφορα κακά που μου κληροδότησε, είναι στο κέντρο της ύπαρξής μου, ένα μεγάλο μου κομμάτι είναι καθορισμένο από κείνη. Ακόμη και τώρα, μας αγκαλιάζει εμένα και την αδερφή μου και όταν είναι μελαγχολική κλαίει και μας λέει ότι φοβάται πως είναι σοβαρά άρρωστη, πως θα πεθάνει, και δεν θέλει να πεθάνει. Και είναι υγιέστατη. Αλλά η ψυχή της νοσεί, γιατί δεν κυνήγησε το όνειρό της, γιατί το έδεσε ως θυσία στο δικό μας άρμα, για να δει εμένα και την Ιωάννα να λάμπουμε. Και το βάρος αυτής της θυσίας μερικές φορές δεν μπορώ να το σηκώσω, ρε γαμώτο... Σαν μικρό παιδί πέφτει στην αγκαλιά μας καμιά φορά, τώρα πια βλέπετε είναι περισσότερες οι φορές που εκείνη αναζητά λίγη από τη δική μας δύναμη. Εκείνη γερνάει, εμείς ακόμη απλώς μεγαλώνουμε και ωριμάζουμε. Και ζητάει από μας τα χάδια που δεν πήρε ποτέ από τους γονείς της, γιατί η δική της μάνα ήταν μια αυστηρή, βασανισμένη Σπαρτιάτισα με τα όλα της. Και ο πατέρας της ένας άκαμπτος, κατά βάθος τρυφερός, αλλά τρομερά συντηρητικός γενναίος Ηπειρώτης άνδρας, που φυσικά δεν είχε και πολλά πολλά με τα χάδια, παρά μόνο σαν γέρασε.

Για τον πατέρα μου θα σας πω μετά.

Τώρα πάω να μαζέψω λίγο ήλιο, σαν γάτα που είμαι.

blade runner είπε...

@εργοτελίνα

ευχαριστούμε για το μαμά γερνάω. Ειδικά για τις γυναίκες γύρω στα 30 κάτι, δεν είναι απλώς ένα τραγούδι.

Καλημέρα σε όλους!

Nikos Dimou είπε...

Τόλια βγαίνει από το Αιτωλία - παλιό όνομα γιαγιά προς εγγονή (την νόνα Αιτωλία δεν την γνώρισα).

Να πούμε ότι το "Μαμά Γερνάω" είναι της Νικολακοπούλου...

manosnikol, Manos Nikoloudakis, Μάνος Νικολουδάκης είπε...

Αντιγραφή από το προηγούμενο post

ΜΑΝΑΣ ΕΓΚΩΜΙΟΝ
Χωριό. Φτώχεια. Πολλή. Αυτός είναι ο μικρός της. Το στερνοπούλι της. Η άγκυρα της. Αυτός που θα της έδινε ένα ποτήρι νερό στα στερνά της. Έτσι του έλεγε…
Κι ανάποδα. Εκείνη είναι η μάνα. Η μάνα του. Το λιμάνι του. Η Αγκαλιά. Η μυρωδιά της αγκαλιάς της (πράσινο σαπούνι και λεμονανθοί). Το φουστάνι της, που το κρατούσε σφικτά για να κάνει τα πρώτα του βήματα.
Σχεδόν πενήντα χρόνια πριν. Τα θυμάται. Όλα τα θυμάται. Πως βύζαινε. Πως μύριζε το γάλα. Την αίσθηση της ρόγας. Το χρώμα της. Πως τον έπαιρνε ο ύπνος μετά, καθώς εκείνη τον νανούριζε. Πως ξενυχτούσε δίπλα του στους πυρετούς του. Πως του χάιδευε τα μαλλιά του. Με το χέρι της. Το άγιο χέρι. Το τρυφερό της χέρι…
Νερό. Τα χρόνια. Σαν νερό. Σαν αστραπή. Πέρασαν. Αυτός στην πόλη. Για να σπουδάσει. Να μορφωθεί. Να ξεφύγει από την μιζέρια. Εκείνη πίσω. Στο χωριό. Αγράμματη. Αλλά σοφή. Άξια. Ικανή. Να περιμένει. Να υπομένει. Να καρτερεί…
Νερό. Τα χρόνια. Σαν νερό. Σαν αστραπή. Πέρασαν. Αυτός στην πόλη. Σπουδαίος. Ήθελε να την πάρει μαζί του. Να την προσέχει. Να της δώσει ένα ποτήρι νερό στα στερνά της. Όπως του ‘λεγε. Εκείνη όμως πια δεν ήθελε, γιατί δεν μπορούσε να ζήσει αλλού πάρεξ στο σπίτι της. Που να πάει; Στην πόλη; Σ’ ένα κλουβί;
Έτσι την επισκέπτονταν. Στην αρχή συχνά. Μετά υποχρεώσεις πολλές. Πιο αραιά. Και κάθε φορά τον καλωσόριζε: «Ήρθε το στερνοπούλι μου να με δει!». Κι αυτός την έπαιρνε αγκαλιά, την σήκωνε ψηλά σαν πούπουλο -πως είχε μικρύνει έτσι, μια σταλιά- κι αυτή τον γέμιζε φιλιά!
Ώσπου μια φορά που πήγε να την δει, δεν τον αποκάλεσε στερνοπούλι. Αλλά πατέρα. Κι ήρθε και κούρνιασε στην αγκαλιά του. Είχε γίνει μικρό παιδί. Κι όλο πατέρα τον έλεγε. Αλτσχάιμερ. Κι αυτός ανίκανος να την βοηθήσει. Στην αρχή. Ώσπου κατάλαβε…
Την επισκέπτονταν συχνά. Πολύ συχνά. Την έπαιρνε αγκαλιά και την νανούριζε. Γλυκά… πολύ γλυκά…Τα λόγια του ‘ρχονταν αυθόρμητα. Όπως τον νανούριζε εκείνη πριν μιαν αιωνιότητα ή σαν χθες…

Μάνα μου, μανουλίτσα μου κι αγαπημένη μάνα
Θυμάμαι τη ζεστή αγκαλιά και τα γλυκά φιλιά σου
Τα τρυφερά τα χάδια σου, στην παιδική ψυχή μου!
Εκεί που υπήρχε μόνο φως, καθόλου το σκοτάδι
Γιατί ’ταν η αγάπη σου που φώτιζε τα πάντα.

Και τώρα μάνα μου γλυκιά, μάνα μου λατρεμένη
Σε βρίσκω να ’σαι ανήμπορη, με λογικά χαμένα…
Να κυνηγάς φαντάσματα, τις παιδικές σου μνήμες…
Σπαράζω κι όμως δεν μπορώ να σε γυρίσω πίσω.

Το μόνο που μ’ απόμεινε να σου προσφέρω μάνα
Είναι τα δυο τα χέρια μου, σφικτά να σ’ αγκαλιάσω
Να σου χαϊδέψω τα μαλλιά, να σε παρηγορήσω
Να γύρεις το κεφάλι σου και να σε πάρει ο Ύπνος…

J95 είπε...

:'(

heinz είπε...

Kαλά, για το σύνδρομο του μαμάκια-συζύγου δεν θα μιλήσει κάποια από τις κυρίες?

(και ΔΕΝ έχει σχέση αυτό με το κείμενο του ΝΔ, απλώς επειδή βλέπω στειρότητα...)

half-blood_phoenix είπε...

Χρόνια πολλά στης μητέρες του κόσμου τούτου. Χρόνια πολλά στις γυναίκες του κόσμου τούτου. Όλες τους εν δυνάμει μητέρες, όλες τους μητέρες στην ψυχή. Χρόνια πολλά και στης μητέρες , και της γυναίκες του blog τούτου.

Και η δικοί μου γονείς μοιάζουν με αυτούς του Νίκου Δήμου. Με την μόνη διάφορα ότι στην περίπτωση μου ο πατέρας μου έχει την αρχοντική καταγωγή και η μητέρα μου την ας πούμε ταπεινή. Κατά τα άλλα το κείμενο αυτό θα μπορούσε να περιγράφει απόλυτα την δική μου μητέρα , τον δικό μου πατέρα.

Ανέβασα κι εγώ ένα σχετικό ποστ στο δικό μου blog. Οποίος έχει την διάθεση ας με επισκεφτεί να το διαβάσει.

Ecumene είπε...

Heinz said και ΔΕΝ έχει σχέση αυτό με το κείμενο του ΝΔ, απλώς επειδή βλέπω στειρότητα...)

>>>Στειροτητα και σε Ιδεες
και στο Δεικτη Γονιμοτητας!!!

Φταινε οι Μαναδες που
ευνουχιζουν!
ΠΕΣ ΤΑ ΗΕΙΝΖ!!!!!!!!

Finteias είπε...

Θα πρέπει, λοιπόν, κι εσείς κύριε Δήμου να φιλιώσετε τ' αφίλιωτα μέσα σας. Κάτι όπως ο Καζαντζάκης.

Ακόμα κι αν αυτοί οι δύο άνθρωποι αποφάσιζαν να διαζευχθούν κατά τη διάρκεια της ζωής τους, μέσα σας θα βρίσκονται πάντα μαζί, σαν τα δυο κομμάτια από τα οποία ξεκινάει η ύπαρξή σας.

Θα είχε ενδιαφέρον για όλους να γράφατε κάτι γι' αυτό το ζήτημα.

Καλησπέρα.

ηω-λιθικός είπε...

Καλησπέρα ...πρώτη μου επίσκεψη,
πολύ ωραίο το αφιέρωμα αυτό, δεν θα μπορούσε να ήταν για άλλον , παρά μόνο για την μητέρα...

guerrero762 είπε...

Εσεις οι ελληνες και οι μαμαδες σας!!!
Εχετε σκεφτει ποτε το οτι ειμαστε τοσο φιλοτομαριστης,κακομαθημενος λαος οφειλετε στις μαμαδες σας;
Λεω σας γιατι εχω την τυχη να γεννηθω απο αλλοδαπη μητερα που δεν κουβαλαει καμμια απο τις μεσογειακες αρρωστιες ανατροφης παιδων.
Το εβλεπα στους φιλους και τους συμμαθητες μου,το βλεπω και σημερα.
Ολοκληροι ονοι να τρεχουν στα φουστανια και τα βρακια της μαμας-μπαμπα τους με το παραμικρο.
Ειναι χαρακτηριστικο οτι οσο πιο "καθυστερημενη" ειναι μια κοινωνια τοσο πιο στενοι ειναι οι οικογενειακοι δεσμοι.
Και αυτη η προγονολατρεια σας,αυτη η αφοσιωση στους γονεις πια!
Ελεος,υποχρεωμενοι ειναι να σας-μας προσφερουν τα παντα χωρις ανταλλαγματα.Αυτοι μας δημιουργησαν,δεν σημαινει οτι πρεπει να υποστουμε εσαει τις συνεπειες μιας συνουσιας...

half-blood_phoenix είπε...

guerrero762 said...
Ειναι χαρακτηριστικο οτι οσο πιο "καθυστερημενη" ειναι μια κοινωνια τοσο πιο στενοι ειναι οι οικογενειακοι δεσμοι.

Ελεος,υποχρεωμενοι ειναι να σας-μας προσφερουν τα παντα χωρις ανταλλαγματα.

Ίσως guerrero762 γιατί όσο ποιο "καθυστερημενη" ειναι μια κοινωνια τόσο περισσότερο χρειάζεσαι κάποιον δίκο σου άνθρωπο, κάποιον που πραγματικά να νιάζεται για σένα, να σε στηρίξει. Και αν σαν λαός έχουμε πολλά να διδαχτούμε από τους υπόλοιπους λαούς, νομίζω ότι πρέπει να έχουμε αρκέτη, περιφάνια να το πω, ώστε να ξερουμε ότι και εμείς μπορούμε να διδάξουμε στους άλλους κάτι. Τους οικογενιακούς μας δεσμούς μεταξύ άλλων.
Και επίσεις η αλλοδαπή μητέρα σου θα έπρεπε να σου έχει πει πως δεν είναι υποχρεωμένοι οι γονείς να μας προσφέρουν τα πάντα. Αν το κάνουν το κάνουν γιατι το θέλουν και όχι γιατι τους υποχρεώνουμε εμείς. Και ως αντάλαγμα δεν έχουμε παρά να προσφέρουμε λίγη αγάπη και λίγη αναγνώριση. Αν φυσικά θέλουμε. Ούτε εμάς μας υποχρεώνει κανείς να το κάνουμε.

Jason είπε...

Μάλλον η γιορτή της μητέρας εορτάζεται πολύ και στα blog... ermippos πολύ ωραίο το κείμενο.

guerrero762 είπε...

Με το να κρυβεστε(δεν εννοω τους συμμετεχωντες,γενικως μιλαω)πισω απο τα βρακολαστιχα των γονιων σας,μεχρι αυτοι να αποδημησουν εις Κυριο δεν τους δειχνετε στοργη και αγαπη.
Ετσι πιστευω τουλαχιστον.Αυτη την αγωγη πηρα.Να ειμαι ανεξαρτητος απο μικρη ηλικια.Οτι στα δυσκολα θα επρεπε να δοκιμαστω μονος μου και οι γονεις θα λειτουργουσαν σαν "σχοινι ασφαλειας".Χωρις να το γνωριζω εγω.
Ουδεποτε η μητερα μου ή ο πατερας μου με περιεφεραν σε οικογενειακες συγκεντρωσεις σαν παιδι τροπαιο,οπως με κατι καημενα ξαδερφια μου.
Παντα ειχα την ελευθερια της επιλογης αλλα και την γνωση οτι θα επωμιστω στο ακεραιο τις οποιες ευθυνες των πραξεων μου.
Στην εφηβεια μαλιστα ημουνα ζηλευτος για την ελευθερια που τυγχανα,την ωρα που συμμαθητες μου ζουσαν υπο το καθεστως τρομου και καταπιεσης του καθε μικροαστου γονιου(μικροαστου συναισθηματικα και οχι ταξικα ή οικονομικα)για να γινουν "κατι στη κοινωνια".
Οταν μαλιστα επελεξα να κανω ενα επαγγελμα και καλα αναξιο της ταξης μου,οι οποιες χλιαρες αντιδρασεις ηταν απο την μερια του πατερα μου και οχι της μητερας μου.
Δεν αντεχω ρε πουστη μου να βλεπω ολοκληρα γαιδουρια με δικες τους οικογενειες πια να στελνουν την μανα τους να τους ψωνισει,να τρεξει στις δημοσιες υπηρεσιες,τον πατερα τους να παει για service το αμαξι,τους ηλικιωμενους γονεις τους να γλυφουν καθε μαλακα πολιτικαντη για μεσο για να μην ριξει ο κανακαρης(male or female)τα μουτρα του,να εχουν κανει την μητερα τους οικιακη βοηθο.
Οι γονεις λουζονται απλως τις συνεπειες της ανατροφης που εδωσαν.
Και επειδη το εχω ακουσει πολλες φορες και ειναι ακομα ενας νεοελληνικος μυθος για την ανωτεροτητα μας απεναντι στους βαρβαρους Βορειοευρωπαιους,να σας πληροφορησω απο πρωτο χερι οτι οι "ευρωπαιοι" ΔΕΝ διωχνουν τα παιδια τους απο το σπιτι οταν ενηλικιωθουν,ΟΥΤΕ απαιτουν καταβολη ενοικιου.
Απλως μεγαλωνουν ετσι που επιδιωκουν την ανεξαρτησια τους,και μαθαινουν να επωμιζονται τις ευθυνες τους.

half-blood_phoenix είπε...

@Ermippos
Συγκλονιστική ιστορία.

half-blood_phoenix είπε...

@guerrero762
Αυτά που γράφεις στο δεύτερο comment σου είναι όλα σωστά και με το παραπάνω. Απλά δεν μοιάζουν να συμφωνούν με το πρώτο comment που έγραψες.

blade runner είπε...

είναι της Νικολακοπούλοι οι στίχοι και το έχει ερμηνεύσει συγκλονιστικά η Τσανακλίδου, το "Μαμά γερνάω".

blade runner είπε...

O μπαμπάς μου, από την άλλη, ένας άνθρωπος κυριολεκτικά γειωμένος. Πρακτικός, χωρίς ιδιαίτερη ευφυία, με καλλιτεχνική φλέβα βεβαίως να αναδύεται μέσα από όλα αυτά, η οποία όμως κάπου στο δρόμο φιμώθηκε... Σταθερός, αφοσιωμένος στο καθήκον, αντιδραστικός στις αλλαγές, παθιασμένος με λίγα πράγματα, αλλά μ' αυτά δεν σηκώνει κουβέντα. Συνήθως ήρεμος, σχεδόν χαμένος στον κόσμο του, όταν εκνευρίζεται όμως, γίνεται σχεδόν αστεία τρομακτικός. Εάν υπάρχει τέτοιο πράγμα... Νομίζω πως το παθαίνει διότι δεν πιστεύει ούτε και ο ίδιος τον εαυτό του όταν θυμώνει, δεν μπορεί να υποστηρίξει το θυμό του με άλλα λόγια, με αποτέλεσμα η βιαιότητα που βγάζει προς τα έξω - υπαρκτή - να γίνεται αστεία...

Γλυκός και τρυφερός, αντιπαθεί τα υπερβολικά σχόλια, και σπανίως κάνει δηλώσεις. Αλλά όταν κάνει, το εννοεί αυτό που λέει, απόλυτα. Με το γραπτό και τον προφορικό λόγο, δεν τα πάει καθόλου καλά, κάνει πάντα τρομερά εκφραστικά λάθη, και σε αντίθεση με τη μητέρα μου, δεν έχει καμία αίσθηση της γλώσσας.

Οσοι τον γνωρίζουν, ξετραιλαίνονται μαζί του, πρώτον γιατί νεανίζει απίστευτα, και στο μυαλό και στην όψη, χωρίς όμως να παρωδεί την ηλικία του, και βεβαίως για τις απίστευτες - αν και σπάνιες - ατάκες που πετάει. Από αυτόν πήρα νομίζω την αγάπη μου για τη μουσική και το σινεμά. Τα πρώτα άλμπουμ των Beatles και των Stones πάντως από τον πατέρα μου τα άκουσα. Τα είχε φέρει σε βινύλιο από την Αμερική, όταν επιστρέψαμε οικογενειακώς το '77. Πολλά χάθηκαν, ορισμένα που διασώθηκαν τα φυλάω ακόμη κάπου στο πατρικό μου.

Ο μπαμπάς μου και η μαμά μου. Ο ένας cool τύπος,και η άλλη passionaria.

Δύο απίθανα αταίριαστοι άνθρωποι, που έμειναν μαζί για χάρη μας. 'Η έτσι θέλουν να πιστεύουν, τέλος πάντων.

Τους αγαπώ και τους δύο, και ας ήμουν πάντα εγώ γονιός γι'αυτούς κι όχι εκείνοι για μένα (υπήρχε μια θεωρία στο σπίτι, όταν ήμουν έφηβη: αυτό το παιδί δεν είναι δικό μας, σαν να άνοιξε μια τρύπα και να έπεσε από τον ουρανό!).

Κι όμως, είμαι ένας αχταρμάς από δικά μου και δικά τους, ανακατεμένα χαοτικά, και με βελτιωμένη δοσολογία...

blade runner είπε...

@ermippos

ουάου... Φίλε μου, μας γονάτισες.

Aphrodite είπε...

"Είμαι σίγουρος ότι οι γονείς μου παρέμεναν 45 χρόνια παντρέμενοι από πείσμα!"
(W. Allen)

"Το πρώτο μισό της ζωής μας κατστρέφεται από τους γονείς μας & το άλλο μισό από τα παιδιά μας!"
(C.Darrow)

"Πουλόβερ: το ρούχο που φορούν τα παιδιά όταν κρυώνει η μητέρα τους".
(A. Bierce)

Επανέρχομαι...

(τα παιδιά μου με... γιορτάζουν- βοήθειααα!)

paroussa είπε...

H δική μου μητερα ζει, αλλά στον δικό της κόσμο.Τήν έχω καί δέν την έχω.Θέλω να μοιραστώ μαζί της τόσα πράγματα καί δέν μπορεί να με παρακολουθήσει.Θέλω να γελάσει και να κλάψει μαζί μου για ο,τι μου συμβαίνει,αλλά ολα της είναι πιά αδιάφορα.Ειμαι κι εγώ μητέρα με τρία μεγάλα παιδιά ομως όσο θά ζει η μητέρα μου θα αισθάνομαι παιδί και θα την χρειάζομαι.Οταν θα φύγει φοβάμαι οτι θα γεράσω απότομα.Χρόνια της καλά.

Ecumene είπε...

O guerrero762 λέει Αλήθειες
στην πράξη ὀμως πώς αλλάζουμε
οι Μαμάκηδες μεν,πλην Ευρωπαίοι;..




Πού είναι και ο BadlyDrawnBoy
να πει για τις Επιμειξίες;;..

christina είπε...

@ guerrero762

Ta pio polla paidia mia xara aneksartita kai prosgeiomena einai. Oi manades den to katalavainoun omos kai theloun kala kai sonei na ginei "to sosto" gia to paidi. De noiazontai gia to an sou kanoun kalo alla gia to ti tha pei to soi an de se exoun apo konta. Sou vazoun xilia dyo empodia stis filodoksies sou kai energoun kryfa apo sena "gia to kalo sou". Ki otan se fernoun pro tetelesmenou, esy apo ntropi kai filotimo polles fores tin patas kai ypakous.

andy dufresne είπε...

@aphrodite,
το αγαπημένο μου από αυτή τη συλλογή-δεξαμενή είναι κι αυτό του Woody:

Η πρώτη μου γυναίκα ήταν πολύ ανώριμη (...) Έμπαινε στο μπάνιο και βύθιζε τα καραβάκια μου.

Ecumene είπε...

ΑΙΤΩΛΙΑ (Αιτωλία) 24 Αυγούστου(Κοσμά του Αιτωλού)

Η Νησιώτισσα πήρε και
Ηπειρώτικο Όνομα!

Στο πρόσωπο της Τόλιας
βλέπουμε την παλιά Ελληνίδα
που άντεχε και υπέμενε..

Οι Σημερινές δεν ξέρουμε
από τέτοια...)))
Είμαστε Αρπαχτικά;;..
Μας Φοβούνται;;..

Υ.Γ.Η ΓΙΟΡΤΗ ΤΗΣ ΜΑΜΑΣ
ΑΠΟ ΤΟ ΑΜΕΡΙΚΑ ΜΑΣ ΗΡΘΕ?

Aphrodite είπε...

Η ζωή π.Π. (προ-παιδιών) είναι η ζωή που ξέρουμε όλοι. η ζωή (λέμε τώρα...) μ.Π είναι αυτή που ανακαλύπτουμε μετά την απομάκρυνση από το ταμείο. Μητέρα - τι ανέκδοτο!

Ο ΠΑΝΙΚΟΣ:

π.Π: φρικτό μποτιλιάρισμα κι αργείς στην όλα-για-όλα παρουσίαση, από λάθος sms "πιάνεις" το κέρατο, βουτιά το χρηματιστήριο με τα λεφτά του Σάκη μέσα, φτερνίζεσαι στη σούπα πρώτο ραντεβού με ΤΟ πλάσμα...

μ.Π: ωραία, το συνέλαβες, το κυοφόρησες, το γέννησες, το πήρες απο το μαιευτήριο, ανοίγεις την πόρτα (με κολλημένα μπαλλόνια από την γειτόνισσα), βάζεις τα κλειδιά στο τραπεζάκι, απιθώνεις και το πορτ-μπεμπέ στο πάτωμα, βλέπεις μέσα ένα μικρό ροζ κοιμισμένο πραγματάκι που αναστενάζει κιόλας και... ΚΑΙ ΤΩΡΑ?
Δηλαδή είσαι γονιός εσύ τώρα?

Η ΝΤΡΟΠΗ:

π.Π: διάρροια σπίτι πεθερικών πρώτη φορά, μάνα σου σε πιάνει με γκόμενο (καπνίζετε κιόλας!), μάνα σου στο επισκεπτήριο με ταπεράκι σολωμό σκωτίας και γαρίδες κοκταίηλ, σκισμένος καβάλος μέρα που κερνάς ταρτάκια όλο το γραφείο.

μ.Π: στα βαφτίσια του τα κάνει στην κολυμπήθρα, στα βαφτίσια που βαφτίζεις εσύ, στην πάνα, αλλά με τέτοιον "κλιατς!" τρόπο που στάζουν απ΄τα μπατζάκια, στα βαφτίσια της αδερφούλας να ξερνάει πάνω σου, στην ουρά στο ταχυδρομείο "μαμά γιατί φίλησες το πιπί του μπαμπά?"


Επανέρχομαι

Somebody961 είπε...

Πόσο όμορφη φωτογραφία στο κείμενο... Εσύ με την Μητέρα...
Μοιάζει λες και δεν καταλαβαίνεις το πόσο σε επηρέασε...

Aphrodite είπε...

@andy,

"Μέχρι να πάρεις πρέφα ότι η μάνα σου μπορεί να είχε και δίκιο, βρίσκεσαι με μια κόρη που σου δείχνει ότι έχεις άδικιο!"
(δεν θυμάμαι ποιός)

@trelo senario,

ΠΟΥ ΠΟΥΛΑΝ ΤΕΤΟΙΟΥΣ ΚΑΘΡΕΦΤΕΣ, ΛΕΓΕ ΓΡΗΓΟΡΑ!

@heinz,

...καρφωνόμαστεεεε... άντες μαμάκηδες... τι θέλεις τώρα να πούμε, θα το κάνουμε τέξας...σσσστ!
:-)

Somebody961 είπε...

Με πιάσανε τα κλάματα.. Αυτη η φωτογραφία με τη μαμά μου μιλάει. Και τι δεν μου λέει.. Αχ μωρέ Ν.Δ., να σε είχα μπροστά μου, φιλάκια και σκαμπίλια μαζί!!
Ετσι αισθάνομαι και για την δική μου μαμάδα.
Η πιό σημαντική μέρα...
Να την θυμόμαστε παιδιά, όχι μόνο όταν την χάσουμε. Ολοι μας για εκείνη τη μέρα το αναβάλλουμε.
Τώρα! Σήμερα! Κάθε μέρα!

blade runner είπε...

@heinz

ναι, οι ελληνίδες μαμάδες που κάνουν τους γιούς τους μαμάκηδες, και τις κόρες τους πονηρές υποψήφιες νύφες, με ισχυρή ανταλλακτική αξία.

Απ' όπου και να το πιάσεις το θέμα...

andy dufresne είπε...

(σε δική μου ελεύθερη απόδοση από τα Γερμανικά τα οποία και δεν ομιλώ)

Σε ένα τυπικό Γερμανικό σπίτι στο χωριό Hürth, κοντά στην Κολωνία, δεκαπέντε χρόνια πριν.


-Μην μου ξαναπείς κουβέντα, δε θέλω να ακούσω τίποτα.
-Έλα ρε μάνα τώρα, σε παρακαλώωωω.

-Ξέχασέ το! Δε φτάνει που τρέχεις σαν τρελλός στους δρόμους, τώρα θέλεις να πας και στα ράλλυ.

-Ποιά ράλλυ, ρε μάνα, στο 'πα εκατό φορές φόρμουλα το λένε.

-To ίδιο είναι.

-Μα τι μου τσαμπουνάς, ρε μάνα, ΚΑΜΙΑ σχέση σου λέω.

-Μιχαλάκη, σύνελθε.

-Ρε μάνα, αν δεν πάω εκεί, θα σκοτωθώ στο δρόμο, άσε με να πάω να ξεσκάω εκεί. Στο κάτω, κάτω στην πίστα είναι πιο σίγουρα.

-Μωρέ τι μας λες τώρα; Αυτό το ομορφόπαιδο, ο Βραζιλιάνος, δε σκοτώθηκε στην πίστα;

-Ναι, άλλο αυτός. Εγώ είμαι καλύτερος, προσέχω και πάω και πιο γρήγορα.

-Πιο γρήγορα απ' τον πρωταθλητήηηη; Πω, πω, πάει το παιδάααακι μου, τα 'χασε τα μυαλάαααα του. Βρε, Μιχάλη μου, εσύ ήσουν ένα σωστό παιδί, καλός μαθητής, πειθαρχημένος Γερμανός, cleancut απ' την κορφή ως τα νύχια, πως κόλλησες έτσι βρε παιδάκι μου; Χάθηκε το ποδόσφαιρο, το τέννις, το γκολφ, τόσα κοριτσόπουλα, είδες πως σε κοίταζε εχθές η κόρη της Ούλρικε;

-Ρε μάνα, άσε με σου λέω και θα δεις, θα γίνω ο καλύτερος, θα σε κάνω διάσημη σ'όλο τον κόσμο.

-Και ποιος σου'πε ότι θέλω να γίνω διάσημη; Την υγειά σας θέλω, άντε κι αυτού του αχαϊρευτου του πατέρα σας, άντε και τη δική μου.

-Ρε μάνα, σήμερα είναι ασφαλείς οι αγώνες, δεν είναι όπως παλιά, σου λέω.

-Μωρέ αθεόφοβε, τι μου λες, μόνο που φαντάζομαι να τρέχεις σαν το διάολο ζαλίζομαι, σβήνω, λίγο νερόοοο, χάνομαι.

-Έλα ρε μάνα, πάλι τα ίδια, όλο σβήνεις και σβήνεις κι όλο εδώ είσαι.

-Και δε μου λες; Καλάεσύ, το μικρό δεν τον σκέφτεσαι; Αυτός ό,τι κάνεις εσύ, το επαναλαμβάνει σαν παπαγάλος!

-Ρε μάνα, ο Ραλφ είναι άσχετος από αυτοκίνητα, δεν υπάρχει περίπτωση, ούτε να το σκέφτεσαι.

-Αν υποψιαστώωωωω ότι μια μέεεερα θα σας δωωωωω, να τρέεεεχετε στα ράαααλλυ και οι δύυυυυο, θα πεθάααααααααανω.

Aphrodite είπε...

@andy,

E Γ Ρ Α Ψ Ε Σ !!!!

Θωμάς Λιόλιος είπε...

Το τελευταίο (ίσως και μεγαλύτερο) δώρο της μητέρας μου αλλά και του πατέρα μου ήταν ότι φεύγοντας μου έδειξαν ότι υπαρχει το Τέλος. Αυτό με έκανε πιό σοφό, ίσως και λίγο καλύτερο, σίγουρα πιο ανεκτικό. Αυτή η εικόνα του Τέλους την ώρα που τους έκλεισα τα μάτια είχε μια νοσταλγία. Ελπίζω κι εγώ την ώρα που θα φεύγω να έχω το αίσθημα ότι επιστρέφω.

paragrafos είπε...

Τρεις φορές ξεκίνησα να μιλήσω για τη μανούλα μου, αλλά δεν τα κατάφερα: πήγε να σπάσει καρδια μου...

Το κακο είναι ότι την "πρωτογνώρισα" μέσα στη θεομηνία τού ΄74 και την έχασα όταν είχε προηγηθεί άλλη συμφορά, οικογενειακή. (Τι να κάνουμε; μερικοί άνθρωποι γεννηθηκαμε κάπως άτυχοι...)

Τις τελευταίες της μέρες ήμουν συνεχώς δίπλα της. Της κρατούσα το πληγιασμένο της χέρι. Από μια φορά που συνερχότανε, με κοιτούσε κι έκλαιγε. Η φωνή της μόλις που έβγαινε: στεναχωριότανε που αρρώστησε και δεν μπορούσε να με βοηθήσει άλλο...

Πραγματική Μανούλα, μέχρι τέλους, μέχρι Τέλους!

Nikos Dimou είπε...

Μα για αυτό έκανα την επανάστασή μου και έφυγα από την Ελλάδα - ο κίνδυνος να γίνω "μαμάκιας" (απαίσια λέξη) ήταν πολύ ορατός. Δεν ξέρω τελικά αν και πόσο κατάφερα να τον αποφύγω.

Αχ η γλύκα της Paragrafos...

Aphrodite είπε...

Περικυκλώνουν έναν κακομοίρη, όοοχλος γύρω-γύρω, όλοι με τις πέτρες στο χέρι, έτοιμοι για λιθοβολισμό, αλλά μπαίνει ο Jesus στη μέση, τους σταματά και λέει «Αααα, ίσαμ’εδώ, όστις αναμάρτητος, πρώτος τον λίθο βαλέτω!». Κομπλάρουν όλοι, σταματούν, οι πέτρες μετέωρες, ώσπου από το πίιιισω μέρος του πλήθους εμφανίζεται κούτσα-κούτσα μια γριούλα, πάει μπροστά, σκύβει, πιάνει μια πέτρα, τη «ζυγίζει» και με όση δύναμη έχουν τα τρεμάμενα χέρια της την πετάει και ντάννν! Στο δόξα πατρί του Jesus – τον παίρνουν τα αίματα, σκύβουν όλοι, του πιάνει το χέρι η γριούλα, «Πώς μου τη σπας ώρες-ώρες ρε μάνα, ΠΩΣ ΜΟΥ ΤΗ ΣΠΑΣ!»

***********************

Στην Ανάληψη, όλοι από κάτω ωσσανά & αλληλούϊα, κλαίνε, φωνάζουν, γελάνε, δεν το πιστεύουν, πάρτυ κανονικό, κόοοσμος από τα πέεεερατα της Γης, αγκαλιάζονται όλοι , μια μαμά πλησιάζει την καλή μας και της λέει με δάκρυα στα μάτια «Ααααχ, πόσο περήφανη πρέπει να είσαι αυτή τη στιγμή...», «Ε, χμ, δε λέω..». «Μα ο γυιός σου είναι ο βασιλιάς ουρανού και γης!», «Ε, καλά, τι να πω...». «Μα είναι ο γυιος του Θεού, ο μοναδικός, ο μέγας», «Μμμμναι, κι αυτό», «Μα τι στο καλό, έγινε ο ιδρυτής της μεγαλύτερης θρησκείας του κόσμου, θα τον λατρεύουν εις τους αιώνας των αιώνων...», «Ναι, αλλά δεν έγινε γιατρός!»

************************

Το πρώτο, αυτό που χαρακτηρίζει τη μάνα μου ως συμπεριφορά προς τον μεγάλο μου αδερφό. Να του δείξει ότι ναι, εκείνος είναι ο επιστήμων, αλλά κι εκείνη είναι σούπερ στον ρόλο της...

Το δεύτερο, αυτό που χαρακτηρίζει τη μάνα μου ως συμπεριφορά προς εμένα. Η γιατρός ή... (δεν έχει ή... Και τώρα που παίζω στην έδρα της, το μονοπώλιο «μητέρα», τα έχει βρει πολύ μπρούτα...)

Δεν ξέρω, η μάνα μου πάντοτε με αντιμετώπιζε ελαφρώς.. γκομενικά: απαιτούσε πλήρη υποταγή, μονολιθική πίστη & τρανή λατρεία από μένα προς εκείνη (με τον αδερφό μου, μια καλημέρα της ήταν αρκετή...). Ηθελε να ξέρει τα πάντα, τις πιο μικρές σκέψεις μου, να μπορεί να ελέγξει την ύπαρξή μου ολόκληρη («α, ήρθες γιόκα μου? Πότε θα ξανάρθεις? Μεθαύριο, καλά!») κι έτσι και φαινόταν ανταγωνισμός στον ορίζοντα, κά’νας κακομοίρης εφηβούλης, άστα... («Ποιά απ’όλες? Ελα παληκάρι μου, τέτοιος γαμπρός!»).. Μας «εξίσωνε» ως προς την «αδικία» με το «άστο κάτω αυτό, τα κορίτσια διαλέγουν πρώτα!» (προικιών κατάλοιπα!). Το πώς εμείς αγαπιόμαστε με τον αδερφό μου χωρίς ΙΧΝΟΣ ζήλειας, είναι πραγματικά άξιον απορίας!

aggelos-x-aggelos είπε...

Χρόνια πολλά στη μαμά μου!!!

Χρόνια πολλά στις μαμάδες όλων σας!!!

Χρόνια πολλά στις εδώ μέσα μανούλες!!!

Έχει το πράσινο μίλι. Πάω να κλάψω με το ποντικάκι. Σε λίγο τα ξαναλέμε...

sokianos είπε...

για τον πατερα , φιλε κ. Νικο, ποτε θα ανεβει κειμενο, ισως μαλιστα να ειναι πιο δυσκολο σαν θεμα...

Nikos Dimou είπε...

sokianos said...
για τον πατερα , φιλε κ. Νικο, ποτε θα ανεβει κειμενο, ισως μαλιστα να ειναι πιο δυσκολο σαν θεμα...

Εχει ήδη ανέβει - κοίτα το αρχείο...

Aphrodite είπε...

Θέλω να σας πω για τη δύναμη μιας γυναίκας. Τη δύναμη που έχει (γεννιέται μ'αυτήν? την αποκτά?) και που κι αν δεν την έχει υποψιαστεί, σίγουρα την καταλαβαίνει μια πολύ συγκεκριμένη στιγμή της ζωής της.

Κι αφορμή ήταν κάτι που έγραψε once-off (και μετά delete) ο *glenn* (για το οποίο κι εγώ θα τον γράφω εσαεί με αστέρια).

Η πρώτη γεύση ήταν το εξής, όπως το είχε γράψει στο "Γυναίκας εγκώμιο" (08.05.06)

"Δεν δικαιούνται να ομιλούν αυτοί που δεν έχουν αγαπηθεί από γυναίκα. Μόνο ο άντρας που έχει αγαπηθεί πραγματικά από γυναίκα, μπορεί να αντιληφθεί το μέγεθος της θυσίας της γυναίκας. Μόνο εκείνος έχει καταλάβει πως η γυναίκα είναι πηγή και το μόνο που της χρειάζεται είναι κάποιος αποδέκτης αγάπης. Δυστυχισμένη είναι η γυναίκα που δεν έχει βρει καλοπροαίρετο αποδέκτη αγάπης, θυσίας και προσφοράς. Μ@λάκας είναι εκείνος που δεν απλώνει τις χερούκλες του να τα πάρει, ή τα παίρνει χωρίς να δοξάζει που και που αυτή τη δύναμη της Φύσης που λέγεται Γυναίκα. " 12:39 μμ

Μετά, στο δικό του "σπίτι", έγραψε ένα αριστούργημα-συνέχεια αυτού του μικρού, και αφού το "συζητήσαμε" λιγάκι πριν το σβήσει, στο ποστ του "Παίγνια & Παιχνιδάκια", τον ρώτησα αν ο δικός μου άνθρωπος θα μπορούσε να "ανέβει" τη «βόλτα» που θα του «προσέφερα» με τη «δύναμή μου», ή κάπως έτσι. Κι ο *glenn* απήντησε:


Αφροδίτη ρωτά: "Κι αν την ανέβηκε, θα μου το πει ποτέ?"

Στατιστικά, μάλλον όχι. Είναι πολύ hard πράμα. Ενώ νοιώθεις πως έχεις δίπλα σου ένα μου χου χου πραγματάκι, ξάφνου βγαίνει ένας μεγάάάάλος δράκος. Τα ρουθούνια του καπνίζουν και βγάζει φλόγες. Λέει την γυμνή αλήθεια ως έχει. Ψυχοβυθομετρεί τους ανθρώπους με απίστευτη δύναμη. Μαινάδα. Τους κοιτάει όπως ο καρδιοχειρούργος τον εγχειριζόμενο που βλέπει live την καρδιά να πάλλεται. Άνα γειά σου, το πέτυχα. Όπως ο καρδιοχειρούργος χωρίς αναισθητικό! Ανοίγει τομές με ανείπωτο πόνο και βλέπει μέσα. Οδύνη, ξεβράκωμα, τάση φυγής, έκπληξη. Και μετά σιωπή και στα καθιερωμένα σα να μη συμβαίνει τίποτε. ΜΑ ΤΙ ΣΚΑΤΑ ΔΥΝΑΜΗ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ;"

Κι απήντησα:

"Προβόλια από πάνω σου να σε στραβώνουν. Ολες οι τεχνολογίες σε σωληνάκια να σε σταυρώνουν. Ανήμπορη για ο,τιδήποτε άλλο εκτός από "πεθαίνω", με γλύστριμα παραίτησης.

Κι έρχεται Η στιγμή που καλείσαι να φανείς αντάξια του "ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ". Κι από κει που λες "Δε μπορώ" κάνεις το κλικ και ΜΠΟΡΕΙΣ. Απλά, με πόνο όσον έχει μαζευτεί στο συλλογικό ασυνείδητο απ'αρχής φυλής, αλλά ΜΠΟΡΕΙΣ.

Κοινωνείς ζωή.

Κι αμέσως ξεχνάς το τι σε έφερε μέχρι εκεί. Everything falls into place. Δεν θυμάσαι πώς ήταν η ζωή σου πριν. Δε σε νοιάζει.

Αξια!

Που ήρθες, που πέρασες διαμέσου, που τα κατάφερες, που τα κατάφερε (την πρώτη φορά που το αντικρύζεις
είναι και η πρώτη φορά που νοιώθεις τον Θεό παντού.)

ΤΕΤΟΙΑ ΣΚΑΤΑ ΔΥΝΑΜΗ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ!!! "

Aphrodite είπε...

Το αφιερώνω λοιπον στη μαμά μου (θα κρύψω τεχνηέντως τα άλλα μου σχόλια!) που μου έλεγε τόσα χρόνια "όταν θα γίνεις μάνα κι εσύ θα δειιιις" κι εγώ την έγραφα με τόσους διαφορετικούς τρόπους που ντρέπομαι...

Αχ μανούλα μου γλυκειά, μαμά μου, θά'θελα τόσα να σου πω, τώρα που έφτασα κι εγώ σ'αυτό το "και που έχω δύναμη, πονάω", να σ'αγκαλιάσω και να σε νανουρίσω που έχασες τον μπαμπά και έχασες τον κόσμο, να σου πω ότι καμμιά φορά σε... συγχωρώ που ήταν μόνο εκείνος ο κόσμος σου, κι εμείς σε δεύτερη μοίρα, γιατί καταλαβαίνω ότι πάντα ένοιωθες ότι εμάς μας "είχες", ενώ εκείνον... Χμ, σε "είχε" εκείνος πρώτος. Σ’ερωτεύτηκε... κινηματογραφικά,, διέλυσε αρραβώνες & προξενιά για χάρη σου, ταξίδεψε χιλιόμετρα να σε ζητήσει, σε πήρε, σ’έφερε στην Αθήνα, κι ήταν τα πάντα σου, ο άντρας σου, ο πατέρας σου, ο φίλος σου, ο αδερφός σου – και ο πατέρας των παιδιών σου.. Οπότε κι εμείς ήμασταν «μετά», «κατόπιν βασικής παραδοχής».

Γι’αυτό και τώρα, που έχω μόνον εσένα να κλαφτώ για τον μπαμπά, μου είναι τόσο δύσκολο να μην σου θυμώνω... Θέλω να είσαι εκεί να με παρηγορήσεις και να με στηρίξεις όπως μόνον εσύ μπορείς, να χωθώ ολόκληρη γαιδούρα στην αγκαλιά σου και να κλαίω και για τον μπαμπά, και για τις ευθύνες (κουράστηκα μάνα, κουράστηκα!) και για το ότι είσαι η επόμενη στη σειρά και ΤΡΕΛΛΑΙΝΟΜΑΙ στην ιδέα να φύγεις κι εσύ... Και θέλω να με παρηγορήσεις ΚΑΙ για το που θα φύγεις!

Το μόνο που θα με ανακουφίζει θα είναι ότι θα είστε πάλι μαζί – αυτές οι αγάπες πάνε στον Παράδεισο... Αλλά μάνα μου, αντί να με παρηγορήσεις εσύ για όλα, πρέπει να σε παρηγορήσω εγώ... Σε βλέπω κουρελάκι σκέτο – αν σού’χε καταφέρει άνθρωπος τέτοιο χτύπημα, θα τον έπνιγα, αλλά η ίδια ή ζωή... Πρέπει να γίνω εγώ η μαμά σου, να σε γεμίσω στοργή και τρυφεράδα, σα να έμαθα από τον πόνο του πένθους και να είμαι ανώτερη πια.. (ναι, πώς!).

Και μου κοστίζει το ότι ξέρεις ακόμη να μου πατάς τα κουμπιά μου (άμυνες? συνήθειες? Απέλπιδες προσπάθειες να ξεσπάσεις?) κι αντί να βλέπω πίσω από το παιχνίδι σου, τα παίρνω και τσακωνόμαστε! Κι αντί να το κόβω, πλέον τσακώνομαι με λύσσα – γιατί μέσα σ’όλα, δεν θέλω να κάνεις εκπτώσεις στα παιδιά μου, θέλω να σε γνωρίσουν όπως σε γνώρισα κι εγώ, παντοδύναμη, κι όχι γιαγιούλα...

Δε μπορώ μάνα, θα φύγεις και ακόμη δεν θα έχω γίνει η κόρη που μπορεί να σε μαλακώσει... Προσπαθώ, προσπαθώ να γίνω έστω η μαμά σου τώρα – και κάθε φορά που σου φωνάζω κάνω έγκλημα... Δεν είμαι ακόμη αντάξια, θα γίνω ποτέ?

Τουλάχιστον έγινα μάνα και σ’έκανα περήφανη που «πήρα τη σειρά μου» (αχ νά’ξερες τι ονειρευόμουν για μένα, θα φρικάριζες εντελώς!) και τώρα σε παίζω στην έδρα σου, σε κοντράρω πιο πολύ: δε μπορείς εσύ να μου λες τι θα κάνω για τα παιδιά μου, εγώ ξέρω καλύτερα, κι ας απέδωσαν οι μέθοδοί σου μεγαλώνοντας με... σωστά, εγώ ξέρω καλύτερα! Αλλά όταν μετά μου περνάει η κόντρα, αναλογίζομαι τι σημαίνει να καρδιοχτυπάς για μας τόσα χρόνια και λεω δε γίνεται, δεν θ’αντέξω... και λυγίζω, μουτζώνομαι – απλώς το κάνω στα κρυφα μόνη μου...

Εύχομαι να βρω το κουράγιο να σου πω πόσο μα πόσο σ’αγαπάω και πόσο θελω να σε φροντίσω... Σ’αυτή τη ζωή, όχι την επόμενη!!!

(Προχτές βράδυ μου είπε η μεγάλη μου κόρη στα νανουρίσματα , «Μαμάαα, όταν μεγαλώσω θα γίνω η δικιά σου μαμά?». Πίτα με το διάστημα – δεν περιγράφεται...

Τι στο διάολο τελικά, και τα του ενός μέτρου θηλυκά την έχουν αυτή τη δύναμη?...

Aphrodite είπε...

Καληνυχτα κ.Δήμου (Sr)!
Καληνύχτα κα Δήμου!

Σήμερα θα ήσασταν ΠΟΛΥ ΠΕΡΗΦΑΝΟΙ για το Νίκο σας!

(γράφει ιστορία)

Καληνύχτα κ. Δήμου (Jr)!

Σας ευχαριστούμε.

emfortos είπε...

Τι θα μπορούσε να κάνει καλύτερο για τον γιο της η "ΤΟΛΙΑ";
θα ένοιωθε άραγε το καλύτερο ο Νίκος;
τότε στην παιδική κ εφηβική ηλικία ή εκ των υστέρων θα έκρινε με άλλη ματιά τα άλλα βιώματα κ ίσως είχε κ άλλο ψυχικό κόσμο; Θα ήταν πιο δυνατός; θα είχε άλλα ενδιαφέροντα; Θα ήταν πιο πλήρης; Θα ήταν ευχαριστημένος με την άλλη πορεία ή πάντα υπάρχει μια σχέση αγάπης και "μίσους" με τη μάνα και σεβασμού με ζήλια ή ανταγωνισμού με τον πατέρα;
Μήπως τα παιδιά βλέπουν τη μάνα σε υψηλό βάθρο κ περιμένουν πολλά που δεν τα μπορεί ή δεν τα ξέρει;
Μήπως η μητέρα αγνοεί αυτή τη ματιά κ ανάγκη μαζί των παιδιών κ απο ένα σημείο κ πέρα γίνεται υπερβολική ή "λίγη" ή δυνάστης;
ή μήπως ο μεγάλος φόβος της για τη ζωή των παιδιών την οδηγεί στο συμβιβασμό κ στην εικονική πραγματικότητα;και θέλει ένα έστω δικό της θάνατο για να μη ζήσει τον άλλο; αλλά κ δεν τον θέλει γιατί
έχει πολλά να δόσει ακόμη;

Κανείς όμως δεν μπορεί να της αρνηθεί την αγάπη την ανιδιοτελή κ τη λαχτάρα που νοιώθει για το σπλάχνο της. Νομίζω ο πατέρας εδώ υστερεί. Είναι μαγική κ ανείπωτη κ άφταστη διαδικασία η γέννα κ ο θηλασμός

Και ένα ακόμη ερώτημα:
κοινό κ διαρκές. πως μεγαλώνουν καλύτερα τα παιδιά; με γονείς συμβιβασμένους "για τα παιδια" ή με τον ένα γονιό; [μόνο του ή κ μαζί με νέο σύντροφο]
Ας τους αγαπάμε όσο τους έχουμε κ μας έχουν. Κι αν έχουν φύγει ας τους θυμόμαστε με αγάπη.Τι είναι εκείνο που μας κρατά κάπως μακριά τους όσο ζουν; σαν να πρόκειται να ζήσουν αιώνια; Οι ρυθμοί της ζωής ή ξορκίζουμε ετσι το θάνατο να μην τους πάρει;
Και αν η αγάπη κύκλους κάνει κάτι απ'αυτήν θα φτάσει κ για τα παιδιά μας πλέον.

Αν έμενε στον καθένα μας κ πιο πολύ στους ταγούς, τους ισχυρούς κ τους αφέντες,< η εικόνα μιας μάνας που κρατά στα χέρια της το παιδί που μόλις γέννησε και
τη μάνα που θηλάζει το γλυκό μωράκι της> κ μάλιστα σε δύσκολες στιγμές
ο κόσμος θα ήταν καλύτερος


Τι άλλο άραγε θα άλλαζε τον κόσμο από τη μεριά της μάνας; Μήπως ο απόλυτος έλεγχος της σεξουαλικής λειτουργίας; και των γεννήσεων με την αποτελεσματικότερη αντισύλληψη;
ή την ακύρωση των συνεπειών του βιασμού; Μπορεί να φτάσει ποτέ η ανθρωπότητα σε μητριαρχία; νομίζω έχει υπάρξει τέτοια περίοδος

Nikos Dimou είπε...

Αντε Αφροδίτη - ζωγράφισες σαν Μποτιτσέλι...

Καλημερα σε όλους!

houlia είπε...

Νίκο, Αφροδίτη...

Τι θα γίνει με το φαινόμενο Αφροδίτη?
Ώρες έχω την εντύπωση ότι δεν είναι εκ τού κόσμου τούτου. Καλά είπαμε, Θεοί...αλλά κι εκείνοι είχαν κάποιο ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα. Εσύ τείνεις να το χάσεις κι αυτό. Τείνοντας στο άπειρο...

Πως την αντέχεις τόση έμπνευση?!!!
Πως την αντέχω τόση γοητεία?
Όχι σαν Μποτιτσέλη, αλλά σαν Μποτιλιάνη ζωγράφισες. Τον εκκεντρικό ζωγράφο, τον εραστή, με το αστείρευτο πάθος, τον παρεξηγημένο. Τον πρόωρα χαμένο...
Ώρες, ώρες έχω την αίσθηση ότι πρέπει να σταματήσω να γράφω (μάλλον το κάνω), γιατί δεν αντέχεται τόση αίσθηση. Συνήθως τον θαυμασμό μου δεν τον εξωτερικεύω γιατί μπορεί να σκύψει η φύση να σε ακούσει και να χάσει τον οίστρο της...

Αλλά απάντησέ μου, που τόση αγωνία, που τόση δύναμη, που τόσο πάθος?...Σου εύχομαι να έχεις βαθιά επίγνωση κι όταν απογειώνεσαι να κρατάς κι ένα πόδι στη γη.
Σε θαυμάζω. (ελπίζω να μην ακούστηκε πολύ;)).

Καλημέρα!

Nikos Dimou είπε...

houlia - Μποτιτσέλι επειδή έχει κάνει το πορτρέτο-avatar της.

Και μένα με προβληματίζει η Αφροδίτη. Το θέμα είναι να οργανώσει λίγο την γραφή της και να στοχεύσει ψηλότερα. Ήδη και τα κείμενα που έχει γράψει εδώ φτιάχνουν ένα βιβλίο - αλλά μήπως θα έπρεπε να αρχισει να γράφει κατι ενιαίο (έστω και σε συνέχειες - το έχω κάνει αυτό: δήθεν αυτοτελή κείμενα σε περιοδικό που μετά μονταρίστηκαν σε βιβλίο). Μπορεί αυτό να γίνει και με άξονα τα δημοσιευμένα εδώ...

Εκτός από μαμά, σύζυγος και business woman είναι και συγγραφέας. Πρέπει να το συνειδητοποιήσει αυτό - και να κινηθεί ανάλογα.

Μας προέκυψαν συγγραφικά ταλέντα σε αυτό το blog - σχεδόν όλα θηλυκά. (Κι εσύ έχεις γράψει πολύ ωραία κείμενα).

Λέτε κάποτε να θυμούνται τον Νίκο Δήμου ως κάποιον από του οποίου το blog ξεπήδησαν οι τάδε και δείνα...

paragrafos είπε...

Nikos Dimou said...
houlia - Μποτιτσέλι επειδή έχει κάνει το πορτρέτο-avatar της.(...)
------------------------------

Κάποιος εμπνέει εδώ μέσα τις γυναίκες, αλλά να μη λέμε ονόματα...

Με απέραντη αγάπη

Παράγραφος

paroussa είπε...

Διαβάζοντας τό κείμενο της Αφροδίτης, ( ο θεός να την έχεικαλά),αισθάνθηκα τόσο μικρή καί τόσο φτωχή στήν εκφραση των δικών μου συναισθημάτων,που ντράπηκα γιά τα δικά μου στεγνά σχόλια.

houlia είπε...

Ευχαριστίες Νίκο, για την κρίση και την κριτική. Έχεις ένα μέτρο και άλλη τόση αμετροέπεια στις αποφάνσεις σου. Εγώ κυρίως τούς άντρες συγγραφείς τού μπλογκ σου θαυμάζω (και δυστυχία μου, ούτε να τους φλερτάρω αντέχω, αφού δικαιωματικά τα σκήπτρα ανήκουν στην Αφροδύνη!)

Εσένα πάντως θα σε θυμούνται (επιτέλους θα σε θυμούνται!:)) όχι γι αυτό που προανέφερες, αλλά γιατί πράγματι γράφεις ιστορία. Κι αν μέσα από το ξεκίνημά σου γράψουν κι άλλοι...θα σε θυμούνται και σαν πρωτοπόρο. Όταν πραγματικά κάποιος απαξιώσει την ανάγκη να τον θυμούνται, τότε είναι που η "ανάμνηση" έρχεται πλέον αβίαστα. Γιατί δεν ενοχλεί. Σ' αγαπώ (Kι εγώ):)

Debby είπε...

Ενα πράγμα είμαι σίγουρη ότι μου "προίκισε" η μάνα μου και που την μια στιγμή την ευχαριστώ για αυτό με όλο μου το είναι και την άλλη στιγμή αισθάνομαι ότι πρόκειται για την μεγαλύτερη "αναπηρία" που έχω σαν άτομο. Την πονοψυχιά.

Είμαι σίγουρη ότι αυτό μου το μετέδωσε η μάνα μου, γιατί ο πατέρας μου είναι στο ακριβώς αντίθετο άκρο, σκληρός με τη ζωή, σκληρός στις σχέσεις του (στην σχέση του με εμένα, με τον αδερφό μου και με την μαμά μου), σκληρός με όλα.

Η μαμά μου από την άλλη πονόψυχη όσο δεν πάει. Μας φροντίζει όλους μας, να μην μας λείψει τίποτα, να μην αισθανόμαστε παραμελημένοι.
Φροντίζει τον μπαμπά μου παρόλο που της φέρετε ανταγωνιστικά και άδικα πολλές φορές.
Φροντίζει εμένα και τον αδερφό μου πάρόλο που μεγάλωσαμε πια.
Φροντίζει τους γονείς της με πρωτοφανή για μένα τρόπο (τους κουβεντιάζει έτσι ώστε να αισιοδοξούν, τους φτιάχνει φαγητό καθημερινά και τους διαλέγει το καλύτερο κομμάτι).
Φροντίζει τα γατάκια μας περιθαλπωντας αυτά που χρείαζονται ιατρική φροντίδα και προστατευοντας τα νεογέννητα από τα άγρια αρσενικά και τους "κακούς" ανθρώπους.
Και σε όλα αυτά δεν ζητάει τίποτα για αντάλλαγμα.

Ενα μόνο αναρωτιέμε. Αν θα μπορέσω να φανώ αντάξια της όταν θα έρθει η ώρα να την φροντίζω εγώ.

Αλεξία Ηλιάδου (synas) είπε...

Εγώ τη μαμά μου την κουλάντρισα. Με πολύ κόπο, πολλή σκέψη και πολύ πόνο –εκατέρωθεν. Τώρα όμως είμαστε καλύτερα από ποτέ. Θεωρώ, πως αν δεν το κάνεις αυτό μένεις για πάντα παιδί. Ακόμα κι αν έχεις δικά σου παιδιά. Κι οι μανάδες μας, όλες αυτές οι τρομερές μανάδες, παιδιά έμειναν οι περισσότερες. Σχεδόν ανάπηρες. Το να κάνεις παιδιά δεν σου προσθέτει points στην προσωπικότητά σου. Αν δεν μπορείς να αξιολογήσεις και να αξιοποιήσεις αυτό που σου έλαχε. Ακριβώς, όπως όλα τ’ άλλα πράγματα στη ζωή.

Katerina ante portas είπε...

Mακάρι τα παιδιά μου να με περιγράψουν κάποτε, τόσο τρυφερά και διεισδυτικά, τόσο αγαπησιάρικα..
Σας άνοιξε την πόρτα της φαντασίας θαρρώ (ίσως και της χειραγώγησης της επικοινωνίας) :)

Aphrodite είπε...

(.... εισπνοή, Ιιιιιι, καλέ τι λετε εκεί τώρα? Σουτ μη σας ακούσει κανείς Γατε & Μις Γάμπες, τι'ν'αυτά που λέτε? Ασε που έχει και κατι αρσενικά ταλέντα εδώ μέσα... Με πολύ τονισμένες και τις δύο λεξεις... Σσσστ!)

andy dufresne είπε...

O καλύτερος άντρας σχολιαστής εδώ μέσα (εξαιρούνται οι πυργοδεσπότες) δεν μπαίνει στην πεντάδα.

Τελεία.
(που λένε κι οι κρυπτοφασίστες)

paragrafos είπε...

Παραλλάσσω κάπως τον Μόντη:



Η πιο γλυκειά ανάμνηση
μανούλα μου
θα μένει
όσο κι αν είναι μακρινή

όταν η αγκαλιά σου
άνοιγε
η αγαπημένη
κι ανοίγαν οι ουρανοί.




( Στη μανούλα μου - Παράγραφος)

Yannis H είπε...

Μου κάνει εντύπωση το ότι σε τέτοιο post…

Yannis H είπε...

…δεν γράφτηκαν πολλά μηνύματα.

Μάλλον θα φταίει το ότι ανέβηκε σχεδόν ταυτόχρονα το επόμενο – και το επισκίασε.

Επιφυλάσσομαι, για τη δική μου απάντηση. Και ελπίζω να ξελασκάρω κάπως σύντομα…

Filomila είπε...

Σα να ΄ναι ο andy (σχόλιο 12:39) μέσα στο μυαλό και την καρδιά μου..

Χρόνια πολλά σε όσους "γέννησαν", αγάπησαν, ξαγρύπνησαν, πόνεσαν, χάρηκαν, έκλαψαν...μεγάλωσαν κάποιον/κάτι..

Εύχομαι σε όλους..