Με την σκέψη στην επερχόμενη αναθεώρηση του Συντάγματος, ομάδες πολιτών προτείνουν την αντικατάσταση ή την συμπλήρωση του θεσμού του πολιτικού γάμου με ένα θεσμό ευρύτερης εμβέλειας που θα επιτρέπει και την ένωση ατόμων του ιδίου φύλου. Έχουν συντάξει ένα κείμενο και καλούν όποιον συμφωνεί να το προσυπογράψει. Το παραθέτω:
Σύμφωνο Συμβίωσης
H απόφαση δυο ανθρώπων να ενώσουν τη ζωή τους διαθέτει σήμερα στην Ελλάδα, ως μοναδικό επιστέγασμα, το γάμο. Παράλληλα, ένας αυξανόμενος αριθμός ανδρών και γυναικών δεν προσφεύγει σε γάμο, είτε πολιτικό είτε θρησκευτικό. Απλά αποφασίζουν να συμβιώσουν.
Την ώρα που οι εξελιγμένες ευρωπαϊκές κοινωνίες αποδέχονται έμπρακτα την εξέλιξη των εννοιών της οικογένειας, του γάμου και γενικότερα του θεσμικού πλαισίου των ανθρώπινων και κοινωνικών σχέσεων, ο Έλληνας νομοθέτης έχει καθυστερήσει να αναλάβει τις αντίστοιχες αναγκαίες πρωτοβουλίες.Πιστεύουμε ότι ήρθε η ώρα να συζητηθεί, και στην χώρα μας, ένας νέος και σύγχρονος θεσμός που θα ανταποκρίνεται και θα καλύπτει τις ανάγκες όλων των πολιτών.
Πιστεύουμε ότι αυτός ο σύγχρονος θεσμός πρέπει να λάβει τη μορφή ενός Συμφώνου Συμβίωσης που, θα θέτει τέρμα σε δυσμενείς και άδικες διακρίσεις, θα λαμβάνει υπόψη και θα αποκαθιστά την ισοπολιτεία όλων των πολιτών, ανεξαρτήτως φύλου, σεξουαλικού προσανατολισμού ή ιδεολογικής τοποθέτησης.
Με το Σύμφωνο Συμβίωσης οι σχέσεις δυο ανθρώπων που επιλέγουν να συζήσουν θα εξασφαλίζονται από πλευράς νομικών δικαιωμάτων όπως και οι σχέσεις των συζύγων από γάμο. Έτσι, ο νέος θεσμός θα καλύπτει τη μέχρι τώρα σιωπή του νόμου προς τις νέες μορφές σχέσης και αλληλεγγύης των ανθρώπων.Το Σύμφωνο Συμβίωσης θα ρυθμίζει την ένωση ενηλίκων προσώπων, με σκοπό την αμοιβαία υποστήριξη και αλληλεγγύη για τη δημιουργία κοινότητας βίου, καλύπτοντας μια αυξανόμενη ανάγκη στο σύγχρονο τρόπο ζωής, απλοποιώντας και κατοχυρώνοντας νομικά την απόφαση δυο ανθρώπων να ζήσουν μαζί.
................................
• Θεωρείτε ότι είναι σωστή μία διεύρυνση του θεσμού προς αυτή την κατεύθυνση;
• Πέρα από τα ομόφυλα ζευγάρια πιστεύετε ότι μία τέτοια αλλαγή θα βοηθήσει και τα ετερόφυλα;
• Θεωρείτε ότι είμαστε ώριμοι για κάτι τέτοιο;
• Θεωρείτε ότι το Σύμφωνο Συμβίωσης θα έπρεπε να καλύπτει και την τεκνοποίηση ή την υιοθεσία παιδιών;
Έχω πάρει θέση αλλά δεν θα ήθελα να επηρεάσω. Θα την αποκαλύψω στην διάρκεια της συζήτησης.
Οι φωτογραφίες είναι από τελετές γάμου ομόφυλων ζευγαριών στο Σαν Φρανσίσκο.
236 σχόλια:
«Παλαιότερο ‹Παλαιότερο 201 – 236 από 236@harry: "Γιατί οι λεσβιες αντιμετωπιζονται πιο "ηπια" απ' οτι οι ανδρες ο/φ";
Έλα, τώρα, που δεν ξέρεις... Είναι κλασική αντρική φαντασίωση. Κάθε τσόντα που σέβεται τον εαυτό της έχει κι ένα λεσβιακό μέσα...
Μετά από μια κουραστική μέρα, άνοιξα το PC και διαπιστώνω ευχάριστα ότι το post έχει πάρει φωτιά. Δεν προλαβαίνω να διαβάσω όλα τα σχόλια (είμαι εξαντλημένος), αλλά ελπίζω η ωραία συζήτηση να διατηρηθεί και αύριο και να τα πούμε πιο αναλυτικά.
Άλλωστε θεωρώ πως δεν αφορά μόνο τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια, αλλά δίνει αφορμή για να θίξουμε και το γενικότερο ζήτημα της "διαφορετικότητας" και των ατομικών και κοινωνικών προκαταλήψεών μας.
@georgia.m
Δε με νοιάζει τόσο που μου έκλεψες την τρακοσάρα (έχω ξανακάνει, όπως επίσης κατοστάρα, διακοσάρα και τετρακοσάρα) όσο την πεντακοσάρα της περασμένης Τρίτης. Σε συγχωρώ πάντως γιατί σε αγαπώ (κι ας με έχεις "γράψει" - ούτε το blog μου δεν επισκέπτεσαι καν), αλλά και επειδή απόψε δίνεις ρέστα!
Όσο για τον π. Αρσένιο Μέσκο, είναι ο μόνος ορθόδοξος θεολόγος που γνωρίζω, ο οποίος τόλμησε να αμφισβητήσει βασικές θεολογικές αρχές που έρχονται σε πλήρη αντίθεση με τα επιστημονικά δεδομένα και να στηλιτεύσει τον απομονωμένο και φαιδρό "Πλανήτη της Θεολογίας". Και μόνο γι' αυτό αξίζει θερμά συγχαρητήρια (κι εγώ χάρη σε μια αναφορά του Ν.Δ. γνώρισα το έργο του). Μόνο σε τέτοιους θεολόγους μπορούμε να ελπίζουμε ώστε κάποια μέρα τα ανθρώπινα δικαιώματα να μην αντιμετωπίζονται από την επίσημη διοίκηση της εκκλησίας ως "κουσούρια"...
Απόψε είδα τό πόστ, απόψε και θα τό σχολιάσω, καθυστερημένα ίσως, αλλά νομίζω ότι έχω δυο τρία πραγματάκια να πω που δεν λέχτηκαν μέχρι στιγμής.
Κατ' αρχήν, τό αίτημα για γάμους τών ομοφυλοφίλων, όταν πρωτοεμφανίστηκε εδώ και λίγα χρόνια, μέ ξένισε, όπως υποθέτω συνέβη με τούς περισσοτέρους. Γάμος είπα σημαίνει ένωση μεταξύ άνδρα και γυναίκας. τί 'ναι αυτά τώρα, και τί νόημα μπορεί να έχουν;
Είναι βέβαια αλήθεια ότι δεν μού ήταν (ούτε μού είναι) συμπαθής η ιδέα τής ομοφυλοφιλίας ή τών ομοφυλοφίλων, όπως αποτόλμησαν να πούνε και δυο τρεις άλλοι παραπάνω.
Τά περί κληρονομιών, συντάξεων, ιατρικών επιλογών κ.τ.τ. μού δημιουργούσαν κάποια περαιτέρω αμηχανία (γιατί δίνανε ένα πρώτο νόημα στό αίτημα), αλλά δεν είναι, από τήν άλλη, καθαυτό ζητήματα γάμου - ή συμφώνου συμβιώσεως, ή όπως θέλτε πείτε το. Είναι ζητήματα χωριστά και χωριστά πρέπει καθένα να αντιμετωπισθεί, στό πλαίσιο τού οικείου κλάδου δικαίου, είτε σε ό,τι αφορά τήν εκτός γάμου μακροχρόνια συμβίωση ετεροφυλοφίλων, είτε σε ό,τι αφορά τυχόν όμοια σχέση ομοφυλοφίλων. Καθαυτό ζήτημα γάμου, από νομικής απόψεως, είναι μόνο η αμοιβαία υποχρέωση για συμβίωση, διατροφή, αλληλοϋποστήριξη, μονογαμικότητα (στή δική μας κουλτούρα), καθώς και η δημιουργία συγγένειας τού πατρός (και τών συγγενών του) με τά τέκνα του.
Θα μού πείτε "και τί από αυτά τά "καθαυτό ζητήματα γάμου", πλην τού τελευταίου (που σιγά σιγά, με τά γονιδιακά τεστ, θα χάσει τή σημασία του), προϋποθέτει ετεροφυλοφιλία;" Τίποτα. Μόνο που, από γενικότερη άποψη (πείτε το κουλτούρας, πείτε το ιδέας για τό νόημα τού γάμου), μού φαινόταν και ότι δεν έχει, παραδοσιακά, νόημα, γάμος που δεν αποβλέπει και σε απόκτηση τέκνων.
Όμως, σιγά σιγά, συνειδητοποιώ ότι, δεν ξέρω πώς ακριβώς, έχω αναθεωρήσει. Δεν μού είναι πλέον ειδεχθής η ιδέα παντρεμένων ομοφυλοφίλων. Ούτως ή άλλως, καλά νά 'ναι οι άνθρωποι, εμένα δεν μέ βλάπτουν, και τό τί κάνουν στό κρεβάτι τους δεν μέ αφορά. (Ούτε κι έξω στό δρόμο μέ πειράζει, εδώ που τά λέμε, αν φιλιούνται ή χαριεντίζονται - ούτε και μένα ακόμα αν μού τήν πέσει κανείς. θα τού πω απλά, σόρυ φίλε, βρες κάποιον άλλον). Άμα θέλουν να αναλαμβάνουν μεταξύ τους τίς ανωτέρω αμοιβαίες υποχρεώσεις για συμβίωση, διατροφή κ.τ.τ., ας τό κάνουν. Θέλουν να τό πούμε και "γάμο", κι ας μην αποβλέπει σ' απόκτηση τέκνων, και ας διαφοροποιείται και από τό παραδοσιακώς αυτονόητο, μεταξύ νύφης και γαμπρού; Ας τό κάνουμε κι αυτό. Ειλικρινά, τί πειράζει;
Βέβαια είμαι από τήν άλλη πράγματι τής γνώμης, ότι κάθε νομοθετική πρωτοβουλία πρέπει να προκύπτει από τίς υφιστάμενες κοινωνικές συνθήκες και να μην παραγνωρίζει τό δεδομένο κοινωνικό ήθος και τίς ευαισθησίες τών πολιτών, όπως, συντηρητικά ξεσυντηρητικά, πάντως σωστά, φέρεται ότι είπε ο Παπαληγούρας, καμπόσα σχόλια πιο πάνω. Άλλωστε, λίγα ποστ παλιότερα, κάτι τέτοιο μού φαίνεται ότι λέγατε οι περισσότεροι, υπερασπιζόμενοι τίς ευαισθησίες τών μουσουλμάνων, που τά σπάγανε για τά σκίτσα τού Μωάμεθ. (Αλλάχ, Αλλάχ, πού εκατάντησε η Δύση). Όμως δεν είμαι και τόσο βέβαιος, ότι η αναγνώριση τής μακροχρόνιας συμβιώσεως τών ομοφυλοφίλων, θα προσέκρουε και τόσο πολύ στίς ευαισθησίες μας ή τό κοινωνικό μας ήθος. Άλλωστε, δεν είμαι διόλου βέβαιος, και ότι τό εν Ελλάδι υφιστάμενο νομικό καθεστώς αποκλείει πράγματι τό γάμο μεταξύ ομοφυλοφίλων. Τό νέο οικογενειακό δίκαιο, από τό 1983 και μετά, που πλην τού πολιτικού γάμου επέφερε και τήν απερίγραπτα σημαντικότερη εξίσωση τών φύλων στίς οικογενειακές σχέσεις, δεν θυμάμαι - και διορθώστε με αν κάνω λάθος - να αναφέρεται πουθενά, σε ό,τι αφορά τή σύναψη τού γάμου και τίς σχέσεις μεταξύ τών συζύγων, σε άνδρα και γυναίκα, γαμπρό και νύφη. Και ό,τι ορίζει, άνετα και κατάλληλα, θα μπορούσε, αν δεν μού διαφεύγει κάτι, να εφαρμοστεί απευθείας και μεταξύ ομοφύλων. Τό ότι ίσως δεν είχε κάτι τέτοιο στό νου του ο "ιστορικός νομοθέτης" δεν είναι θέσφατο, και πάντως δεν μάς εμποδίζει να πούμε κάποια στιγμή, ότι υπό τίς παρούσες κοινωνικές συνθήκες, ο αντικειμενικός σκοπός τού νόμου καλύπτει και τήν περίπτωση όπου οι μελλοντικοί σύζυγοι ανήκουν στό ίδιο φύλο.
Σε ό,τι αφορά τά παιδιά τώρα, στό δικό μου τό μυαλό, άλλο η τεκνοποίηση, άλλο η υιοθεσία. Τό πρώτο, αν μιλάμε για τεχνητές γονιμοποιήσεις, δανεικές μήτρες κ.τ.τ., εμένα δεν μού 'ρχεται καλά. Πείτε με παράξενο (τό λέει άλλωστε και τ' όνομά μου :-) ), αυτά τά πράγματα κάπως μού 'ρχονται. Δεν μ' αρέσουν. Είτε πρόκειται για ομοφυλοφίλους, είτε πρόκειται για ετεροφυλοφίλους. Και γω, αν δεν μπορούσα να κάνω παιδιά όπως ο παππούς μου ο χιμπατζής, παιδιά δεν θά 'θελα. Αν πάλι μιλάμε για παιδιά δικά τους τών ομοφυλοφίλων, κανονικά από άλλες σχέσεις, δεν βλέπω, με τό δικό μου - τό παράξενο - μυαλό, να υπάρχει πρόβλημα. Ούτε πιστεύω ότι όποια παιδιά μεγαλώνουν με ομοφυλοφίλους θα τείνουν να αναπτύξουν, απ' αυτό και μόνο, ομοφυλοφιλικές τάσεις. Αλλά κι αν ήταν να συμβαίνει κι αυτό, ε δεν θα χάλαγε κι ο κόσμος. Βέβαια υπάρχει ένα γενικότερο ζήτημα, ότι, από ψυχολογικής απόψεως, ο άνθρωπος συγκροτείται εν πολλοίς από τή σχέση του με τήν πατρική και τή μητρική φιγούρα. Αλλά, σ' αυτό ειδικά τό κομμάτι, τά 'χουμε κάνει τόσο πολύ μαντάρα και μεις οι ετεροφυλόφιλοι...
Οπότε και για τήν υιοθεσία, εντάξει, κι αυτή γενικώς δεν μ' αρέσει - από τήν οπτική γωνία τού ενηλίκου και ενδεχομένως πατέρα. Από τήν οπτική γωνία τού παιδιού, που έχει γεννηθεί τρέχα γύρευε από ποιόν, είναι καλύτερο να μεγαλώσει τό παιδί σε ορφανοτροφείο; Άμα υπάρχει κάποιος μουρλός που θέλει και θα τό μεγαλώσει καλύτερα, ας τό πάρει. Δεν βλέπω γιατί πρέπει ντε και καλά να είναι εμπόδιο τό ότι αυτός ο μουρλός είναι ομοφυλόφιλος, ή και συζεί με έναν άλλο μουρλό. Εκτός βέβαια, στό βαθμό που ενδέχεται αυτός ο μουρλός να θέλει τό παιδάκι για τίς σεξουαλικές ορέξεις του. Αλλά πάλι, τό ίδιο δεν ισχύει και για τούς ετεροφυλοφίλους;
Α, και, Υ.Γ., όποιος λέει ότι μόνο στόν άνθρωπο απαντάται η ομοφυλοφιλία, μάλλον δεν έχει δει σκύλους στό δρόμο.
Υ.Γ.2 Πριν γράψω τό παραπάνω, και πάλι πριν τό δημοσιεύσω, φρόντισα να έχω διαβάσει όλα τά προηγούμενα σχόλια. Νομίζω καλά θα κάνανε να τό προσπαθούν κι οι άλλοι.
Οι τάσεις προς το ίδιο φύλο υπάρχουν μόνο στους ανθρώπους (πουθενά αλλού)
Τότε μάλλον είχα παραισθήσεις όταν έβλεπα τον Μπρούμελ να το κάνει με τον Γιώργο :Ρ (δύο σκύλοι της γειτονιάς μου)
Kαι το Auschwitz και το
Dachau και το Bergen-Belsen υπηρξαν.
Φυσικα και αυτα;
Να υποδείξω κάτι ακόμα πιο φρικτό και ταυτόχρονα φυσικό; Ο τρόπος που λειτουργεί σε μεγάλο μέρος της η Φύση. Η ζωή τρέφεται με ζωή. Ένα ζώο πχ στην σαβάνα επιβιώνει τρώγοντας μια άλλη μορφή ζωής... ενώ είναι ζωντανή πολλές φορές. Το φαντάζεσαι να σε κατασπαράζουν ζωντανό; Αυτό συμβαίνει κάθε μέρα. Ναι λοιπόν ήταν φυσικά, όπως και οι πόλεμοι etc. Η ανθρώπινη φύση είναι ικανή και για το καλό αλλά και για το κακό. Το επιχείρημα αν δεν κάνω λάθος ήταν ότι δεν είναι φυσική η ομοφυλοφιλία όχι ότι είναι κακή. Εγώ δεν βρίσκω τπτ το κακό στο να αγαπιούνται δυο άνθρωποι.
Ένας ορισμός:
Φύση: Είναι το σύνολο των όντων που απαρτίζουν το σύμπαν, καθώς και οι νόμοι που διέπουν την λειτουργία του. Με λίγα λόγια η Φύση είναι ότι υπάρχει, είναι το Σύμπαν.
Οι φυσικοί νόμοι δεν μπορούν να παραβιασθούν άρα ότι γίνεται στο σύμπαν είναι φυσικό. Το μη-φυσικό δεν μπορεί να υπάρξει, δεν μπορείς να παραβιάσεις το δεύτερο νόμο της θερμοδυναμικής (απ' όσο ξέρουμε. Αν τελικά ανακαλύψουμε κάποτε ότι γίνεται τότε δεν είναι πια νόμος και θα πρέπει να βρούμε έναν άλλο που να επιβεβαιώνεται από τα φαινόμενα.). Δεν μπορείς να πας ενάντια στους νόμους της Φύσης.
Thinking and acting are not contrary to nature; they are, rather, the foremost features of man's nature. - Ludvig von Mises
@aphrodite (3:29μ.μ.)
"...τότε ποιά η χρησιμότητα της κλειτορίδας στη γυναίκα, που δεν έχει ΚΑΜΜΙΑ λειτουργική χρησιμότητα, πέραν της αύξησης της διέγερσης? Είναι λοιπόν το ίδιο "άχρηστη" στη φύση όσο και το ομο-sex?"...
..."Αρα? ΑΡΑ λέω? (ο-έ-ο?)
Να κάνουμε κλειτορειδεκτομές κι εμείς για να φέρουμε στα ίσα την "φυσιολογική" αναπαραγωγή?
Ο-έ-ο?!?!"
Έγραψες!!!!!!!!!!
Καλημέρα σε όλους! Η μέρα μου ξεκινά με κέφι και χαρά...λοιπόν,
Michael Papadopoulos said...
"Δικαίωμα του καθενός να δίνει στις λέξεις ό,τι νόημα θέλει, αλλά για να υπάρξει ουσιαστικός διάλογος, ανταλλαγή απόψεων και συνεννόηση, πρέπει εκ των πραγμάτων, είτε μας αρέσει είτε όχι, να συμφωνήσουμε σε κάποιους ορισμούς, ή έστω να επισημάνουμε την ύπαρξη πολλών εναλλακτικών."
Ωραία, ας συμφωνήσουμε ότι οι ορισμοί της "φυλής" και της "φυσιολογίας" είναι αναχρονιστικοί. Όσο για τους εναλλακτικούς, η έννοια της διαφορετικότητας σου κάνει;
[xm..fainetai oti oloi koimoudai]
ένα μπλουζ η αγάπη μου πένθιμο
μια πομπή μαύρων αυτοκινήτων
με κορδέλες μοβ με ορχήστρα μοβ
σε πορεία μοβ όλα μοβ
ένα μπλουζ η αγάπη μου πένθιμο
μια πομπή μαύρων αυτοκινήτων
ένα μπλουζ η αγάπη μου πένθιμο
η ζωή είναι θέμα πιθανοτήτων.
ομοφυλόφιλοι μας ζώνουν κύματα μας κλειουν σ' άγριους βράχους πάνω τη στύση μας φρουρούν στείλε του λαού μας τ' άξια τα παιδιά για να λυγίσουν σε παιδεραστία βαριά στων κουμουνιστών το ξύσμα θα σταθούμε ορθοί στις καρδιές ατσάλι λαστιχάκι στην ψυχή μάνα μη στενάζεις μάνα μη θρηνείς τώρα πέφτουν των media οι βαρώνοι και τραγουδάει Καρυωτάκη ο Πανταζής: τη σάρκα το αίμα θα βάλω σε σχήμα βιβλίου μεγάλο, τα μαρούλια παρέχουν ελπίδες θα γράψουν οι εφημερίδες σαν πορνεύει ο λαός μας σειέται κι η Δόμνα Σαμίου.
Για το Γρηγόρη Β.
σε βαβυλώνες και πατήσια
όταν αρχίσουν οι συλλήψεις
εσύ τα πόδια σου θ’ ανοίξεις
θα περιγράφω τα καλύτερα γαμήσια
εφτά εκατομμύρια ευρώ
χύσια και ούρα ζιγκολό
στην κωλοτσέπη διακήρυξη
και πώλοι όνοι στη συντήρηση.
Καλημέρα σε όλους (κι ας μην έχει ξημερώσει).
Χρωστάω δύο διευκρινήσεις:
α) για το φυσιολογικό έδωσα ήδη μία. Ας συνεχίσω:
Ή θεωρούμε τον άνθρωπο ως μέρος της φύσης - οπότε ότι κάνει είναι αναγκαστικά φυσιολογικό. Με τις πράξεις (και τις σκέψεις του) διευρύνει τα όρια της φύσης και επαναπροσδιορίζει το "φυσιολογικό".
Είτε θεωρούμε πως ο άνθρωπος έχοντας αυτοσυνείδηση, σκέψη, λόγο, προεκτάσεις (εργαλεία - τεχνολογία) είναι πια έξω από την φύση οπότε δεν υπάγεται στα δικά της κριτήρια.
Και στις δύο περιπτώσεις δεν έχει νόημα να επισείουμε το φυσιολογικό σαν νόρμα και μέτρο του ανθρώπου. Τελικά είναι ένα ψευδοπρόβλημα.
β) Για το θέμα των παιδιών σε -ομό ζευγάρια. Απέφυγα να διατυπώσω άποψη γιατί δεν υπάρχουν στοιχεία. Διότι εδώ είτε πρέπει να αφορίσει κανείς δογματικά a priori (επικαλούμενος πάλι το φυσιολογικό) είτε να καταλήξει a posteriori βρίσκοντας στοιχεία από περιπτώσεις. Αλλά τέτοια στοιχεία δεν υπάρχουν ακόμα. Δεν θέλω να δογματίσω και να πω κάτι μόνο και μόνο από προκατάληψη (θετική ή αρνητική). Παραμένω ανοιχτός...
Ο προβληματισμός μου για την υιοθεσία πέραν της έλλειψης στοιχείων είναι και ο εξής.Οι ομοφυλόφιλοι είναι ενήλικες άνθρωποι οι οποίοι διαλέγουν μόνοι τον τρόπο ζωής τους και είναι σαφέστατο δικαίωμά τους. Μήπως όμως "αναγκάζοντας" ένα άνθρωπο (και εννοώ το παιδί) να ζήσει μια ζωή με τρόπο που το ίδιο δε έχει επιλέξει πέφτουμε σε άλλες παγίδες.
Για το "φυσιολογικό" και το "παθολογικό"
Το επίθετο "φυσιολογικός-ή-ό" (πέρα από τις "θρησκευτικές του ρίζες" όπως εύστοχα είπε ο κύριος Νίκος) έχει, στην τρέχουσα σημασία του και χρήση, έντονη σχέση με σημασιολογικά περιβάλλοντα που άπτονται του χώρου της υγείας και της επιστήμης τής ιατρικής και της ψυχολογίας, καθώς υποβάλλει την αντιδιαστολή του προς το "παθολογικό", το "άρρωστο", το "ασθενικό" (και για να πάμε παραπέρα, στο χώρο της τρέχουσας ηθικής) το "αρρωστημένο" και το "ανώμαλο".
Άπαξ, δηλαδή, και απουσιάζει το "φυσιολογικό" από μια κατάσταση, τότε (σύμφωνα με τα παραπανω) εκείνη εκπίπτει στο χώρο του παθολογικού, αν πρόκειται για ύγεία, και στη σφαίρα του ανεπίτρεπτου (παρ-εκτροπή), αν πρόκειται για συμπεριφορά.
Βέβαια στον χώρο της ιατρικής, της ψυχοπαθολογίας και ψυχιατρικής, κάπως πιο εύκολα προσδιορίζεται ο "ιδεότυπος", όπως θα ελεγε ο Μαξ Βέμπερ, του παθολογικού: το χαλασμενο δόντι, το σπασμένο πόδι, η περιορισμένη όραση, ο έντονος σωματικός πόνος, η δυσλειτουργία ενός οργάνου που απειλεί τη ζωή μας, αλλά και το υπερβολικό, διαρκές και ανυπόφορο ψυχικό άλγος συγκαταλέγονται σε αυτήν την κατηγορία.
Εδώ, το μη "φυσιολογικό" παραπέμπει σε καταστάσεις οι οποίες, από βιοψυχικής άποψης, είναι ανυπόφορες και προκαλούν έντονο πόνο και ανυπέρβλητα εμπόδια στην καθημερινή μας ζωή, οπότε χρήζουν διορθωτικών παρεμβάσεων.
Το πένθος, λόγου χάρη, που προσωπικά βιώνω πολύ έντονα και επί μακρό, για την απώλεια αγαπημένων προσώπων, μου δυσκολεύει την καθημερινή μου ζωή, δυσχεραίνει τις συναναστροφές μου με τους ανθρώπους, επιβαρύνει ψυχικά την οικογενειακή μας ατμόσφαιρα. Προφανώς η θλιψη μου δεν είναι φυσιολογική, είναι υπερβολική και αβάσταχτη κάποτε, άρα παθολογική (και γι΄ αυτό από μήνες ζήτησα ειδική βοήθεια).
Πάντως, εσείς κύριε Νίκο, προσεγγίσατε την έννοια του "φυσιολογικού" από φιλοσοφική σκοπιά προσδίδοντάς της μάλιστα εκπληκτική ελαστικότητα, στο βαθμό που την αναοριοθετήσατε με ανθρώπινα μέτρα, όπως έκανε δηλαδή και ο Πρωταγόρας (Πάντων χρημάτων μέτρον έστω άνθρωπος, των μεν όντων ως έστι, των δε μη όντων, ως ουκ έστι).
Είναι όμως τόσο παραμορφωμένη η λέξη "φυσιλογικό", τόσο έντονα θετικά ή αρνητικά φορτισμένη και τόσο πανίσχυρα στερεότυπα καμωμένη, που εν τέλει στον πολύ κόσμο, που σκέφτεται ανακλαστικά, προκαλεί τεράστια σύγχυση.
Μια τέτοια συζήτηση (για την ομοφυλοφιλία) έκανα περυσι με δυο εκλεκτές μου φοιτήτριες και πολυ καλά κορίτσια. Η κουβέντα μαζί τους πήρε καλύτερο δρόμο όταν εγκατέλειψαν το οχυρο του "φυσιολογικού" και μιλουσαμε για ανθρώπινες συμπεριφορές εν γένει, έξω από τα στεγανά των όποιων κοινωνικών προϊδεάσεων.
Ονομάτων επίσκεψις...
Με αγάπη
Παράγραφος
paragrafos said:
.....(και για να πάμε παραπέρα, στο χώρο της τρέχουσας ηθικής....
Τρεχούμενη ηθική: πολλά πράγματα που θεωρούνταν ανήθικα στο παρελθόν, σήμερα θεωρούνται ηθικά, ίσως και στο μέλλον πολλά που σήμερα τα βλέπουμε ανήθικα να γίνουν αποδεκτά.
hioniam said...
libertarian:
Eπομενως η Δικη της Νυρεμβεργης δεν χρειαζοταν;
To φυσικο δεν το δικαζεις, ετσι δεν ειναι;
Ή μηπως το φυσικο επιδεχεται χαρακτηρισμο;
Πλήρης σύγχυση.
Τι σχέση έχει το φυσικό (ας αφήσουμε που, όπως είπαμε, είναι διάτρητη έννοια) με το δίκαιο.
Υπακούοντας στην παρόρμηση της φύσης μπορεί να δείρω κάποιον (αν είμαι πιο δυνατός) αλλά δεν δικαιούμαι να το κάνω.
NΔ
...Τι σχέση έχει το φυσικό (ας αφήσουμε που, όπως είπαμε, είναι διάτρητη έννοια) με το δίκαιο...
Μάλλον καμία σχέση, δεν νομίζω να υφίσταται σαν φυσικός νόμος.
Οι θεοί τα δίνουν όλα στους ανθρώπους, αλλά οι άνθρωποι άλλα τα εκλαμβάνουν ως δίκαια και άλλα ως άδικα.
CESAR said...
"Τρεχούμενη ηθική: πολλά πράγματα που θεωρούνταν ανήθικα στο παρελθόν, σήμερα θεωρούνται ηθικά, ίσως και στο μέλλον πολλά που σήμερα τα βλέπουμε ανήθικα να γίνουν αποδεκτά"
------------
Αν προσέξατε δεν μίλησα γενικώς και αορίστως για τρέχουσα ηθική αλλά για το τι ύπαινίσσεται, στα πλαίσια της τρέχουσας ηθικής, η λέξη "φυσιολογικός" άντρας και "φυσιολογική" γυναίκα.
Ο όρος μπορεί να χρησιμοποιηθεί εντελώς ουδέτερα και "τεχνικά", όπως επίσης εξήγησα, στα πλαίσια της ιατρική.
Εάν όμως κάποιος μεταφέρει το "ιατρικό" περιεχόμενο της λέξης "φυσιλογικός" στον τομέα της ηθικής, κατά την ταπεινή μου γνώμη, συνειδητά ή ασύνειδα, διαπράττει και λογικό ολίσθημα με βάρβαρες προεκτάσεις.
Αν, δηλαδή, μεταφέρουμε. από την ιατρική. αυτούσιο τόν όρο "φυσικολογικός" άντρας ή "φυσιολογική" γυναίκα (που εκεί σημαίνει υγιής και όχι άρρωστος) στα πλαίσια της τρέχουσας ηθικής, τότε ο όρος "φυσιολογικός" παίρνει χροιά, απαξιωτική, περιφρονητική, κοντολογίς απάνθρωπη.
Στα πλαίσια της τρέχουσας ηθικής αυτός ο όρος εκλογικεύει, λανθάνοντα, ρατσιστικά και απάνθρωπα στερεότυπα γύρω από τον δήθεν φυσιολογικό"ανώτερο" άντρα και τον δήθεν ανώμαλο "κατώτερο" άντρα.
Δεν μίλησα γενικώς και αορίστως.
Ίσως κάποιος εξελικτικός βιολόγος να έλεγε ότι φυσικό και φυσιολογικό είναι αυτό το χαρακτηριστικό που παρατηρείται συχνότερα μεταξύ των ατόμων του ίδιου είδους. Ίσως επίσης φυσιολογικό να ονομάσουμε αυτό που οι μηχανισμοί της εξέλιξης έχουν επιβάλει και αυτό υποβοηθά την εξέλιξη. Μια ιδέα ρίχνω δεν προτείνω λύση στο θέμα του τι είναι φυσιολογικό. Βασικά μοιάζει να είναι θέμα ορισμού.
Αυτό που θέλω να πω είναι ότι αν λόγου χάρη ένας εξωγήινος (πολύ X-Files το έκανα το θέμα) ερχόταν στη γη και μελετούσε τους οργανισμούς της θα έβλεπε ότι για το ανθρώπινο είδος παρατηρείται ότι ως επί των πλείστων το "ζευγάρωμα" γίνετε μεταξύ ατόμων διαφορετικού φύλου.
Ναι αλλά ευτυχώς ο άνθρωπος ΔΕΝ είναι φυσιολογικός. Επανέρχομαι στο θέμα του δικαίου - που τιμωρεί η φύση την αδικία και την βία;
υποκείμενο δικαίου: συμφωνώ με την τοποθέτησή σου για την παιδοθεσία. Αυτό σήμαινε το "ότι είμαι ανοιχτός". Άλλωστε για να μαζευτούν στοιχεία (που θα επιτρεέψουν μία πιο τεκμηριωμένη κρίση) θα πρέπει να ξεκινήσει...
ΝΔ ψηφίζω πάντα άσπρο (θετικά). Το μαύρο (άρνηση) πληγώνει αυτούς που θα το υποστούν.
Νομίζω πως θα συμφωνήσουμε όλοι ότι σε ένα κράτος δικαίου οι ηθικές επιταγές της όποιας θρησκείας ("επικρατούσας" ή μη) δεν θα πρέπει να παίζει κανέναν απολύτως ρόλο στη διαμόρφωση της κοινωνικής πολιτικής του και στο νομοθετικό έργο που θα παράγει. Θα προχωρήσω στη συνέχεια του σχολίου μου ΒΑΣΙΖΟΜΕΝΟΣ σε αυτή την παραδοχή.
Πώς ορίζεται ο γάμος σε ένα τέτοιο κράτος; Ένας πρώτος ορισμός θα μπορούσε να είναι "η νομική αναγνώριση της συμβίωσης δύο ανθρώπων με ότι αυτό συνεπάγεται για την ανατροφή παιδιών μέσω τεκνοποίησης ή παιδοθεσίας (σ.τ.σ. Συμφωνώ απολύτως με τον μη σεξιστικό όρο του harry) και τα κληρονομικά τους δικαιώματα". Κατά τη γνώμη μου όμως ένας τέτοιος ορισμός είναι κομματάκι προβληματικός. Αν και έθεσα το θέμα κάπως χιουμοριστικά χθες το πρωί, εν τούτοις θα επιμείνω. Γιατί θεωρούμε ως "γάμο" ή έστω "σύμφωνο συμβίωσης" κάτι που αφορά αποκλειστικά και μόνο ΔΥΟ ανθρώπους; Αν μιλάμε για τη χριστιανική (και ενδεχομένως και "βιολογική") βάση του γάμου το κατανοώ απολύτως. Για την εκκλησία δε νοείται γάμος παρά μόνο μεταξύ ενός άνδρα και μιας γυναίκας. Για άλλες θρησκείες (και τις αντίστοιχες κοινωνίες) όμως τα πράγματα δεν είναι τόσο περιοριστικά. Ένας μουσουλμάνος μπορεί να έχει δυο ή περισσότερες γυναίκες. Σε άλλες θρησκευτικές ομάδες και κοινωνικά σύνολα ισχύουν και άλλες μορφές συμβίωσης. Ένα κράτος δικαίου θα πρέπει ή όχι να αναγνωρίσει και αυτές τις μορφές "ένωσης" και "συμβίωσης";
Πέρα από τις θρησκευτικές πεποιθήσεις του καθενός, υπάρχουν και περιπτώσεις συμβίωσης με περισσότερα από δύο μέλη. Μια γυναίκα - δύο άντρες ή αντίστροφα (γνωστά και ως "τρίγωνα"), καθώς και πολυπληθέστερα σύνολα. Αυτές οι ομάδες, αν και απαντούν σπανιότερα, δε δικαιούνται επίσης "αναγνώριση", όπως τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια; Εκτός κι αν υπάρχει κάποια επιστημονική απόδειξη ότι οι όποιες "βάσεις" του γάμου (π.χ. η αγάπη και η αφοσίωση) μπορούν να υπάρξουν μόνο μεταξύ ΔΥΟ ανθρώπων - κι ας μου πει κάποιος αν ΚΑΘΕ ζευγάρι που γνωρίζει διακατέχεται από αυτές ;)
Αν φτιάχνουμε νόμους με ορθολογικά κριτήρια και με βάση τα επιστημονικά δεδομένα της κάθε εποχής (τα οποία φυσικά μπορεί να ανατραπούν στο μέλλον), τότε νομίζω πως οι μόνες αποδεκτές λύση μιας "ανοιχτής" κοινωνίας στο ζήτημα της συμβίωσης είναι οι εξής δύο:
1. Κανένα νομικό δικαίωμα δεν αναγνωρίζεται αυτοδίκαια ανάμεσα στα μέλη μιας ομάδας που "συμβιώνει", παρά μόνο όσα αναφέρονται ρητά σε επίσημες διαθήκες και ιδιωτικά συμφωνητικά.
2. Όσα νομικά δικαιώματα αναγνωρίζονται σήμερα σε μια "τυπική" οικογένεια ενός άνδρα και μιας γυναίκας, να αναγνωρίζονται σε κάθε άλλη μορφή συμβίωσης, ανεξαρτήτως πλήθους και φύλου των μελών της, εφόσον όλα τα μέλη που συμβιώνουν δεσμεύονται νομικά και επισημοποιούν ταυτόχρονα την ένωσή τους.
Όλα τα άλλα είναι ημίμετρα και απλά αντικαθιστούν κάποιες προκαταλήψεις του χθες με κάποιες άλλες του σήμερα. Σε κάθε περίπτωση, προσωπικά δεν με ικανοποιούν. Κατανοώ ότι "πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού", αλλά αν "παιδοθετήσουμε" αυτή την άποψη θα σας στεναχωρήσω, καθώς ο Παπαληγούρας και ο Ρουσόπουλος έχουν μάλλον δίκιο ;)
Υ.Γ. 1: Δεν ξέρω αν εισάγω ή όχι "καινά δαιμόνια" στη συζήτηση, όμως θέλω να δείξω εκτός των άλλων ότι η κατοχύρωση της συμβίωσης των ομοφυλόφιλων ζευγαριών ανοίγει τον ασκό του Αιόλου και για πράγματα που ίσως δεν περιμένουμε και θα τα βρούμε μπροστά μας. Ας σκεφτούμε κατά πόσο είμαστε προετοιμασμένοι και για αυτά. Προσωπικά η άποψη "ας γίνει ένα βήμα και βλέπουμε" δε με ικανοποιεί.
Υ.Γ. 2: Μια και το παρόν σχόλιο έγινε σεντόνι, αφήνω το ακανθώδες θέμα των παιδιών και το "σε ποιον ανήκουν" για επόμενο σχόλιο.
Καλημέρα. Είμαι καινούργιο μέλος. Αφορμή για να γραφτώ ήταν το θέμα που άνοιξε ο Νίκος Δήμου για τη νομική κατοχύρωση της συμβίωσης των ομοφυλόφιλων.
Κάποιοι, αρκετά σχόλια πιο πάνω, απόρησαν γιατί δεν έχει γράψει στο θέμα κάποιος ομοφυλόφιλος ή κάποια λεσβία ανοιχτά και όχι παριστάνοντας τον αποστασιοποιημένο πλην προοδευτικό ετεροφυλόφιλο.
Θα προσπαθήσω να δώσω μια απάντηση στο ερώτημα. Έχω γράψει σε διάφορα φόρουμ/τσατ κτλ και αρκετές φορές έχω τοποθετηθεί σε παρόμοια θέματα με αυτό. Ποτέ μέχρι σήμερα δε μπόρεσα να κάνω την υπέρβαση και να μιλήσω για τις εμπειρίες μου ως ομοφυλόφιλος και το πόσο δύσκολο είναι για μας να αντιμετωπίσουμε όλη αυτή την κοινωνική προκατάληψη που υπάρχει εναντίον μας.
Ακόμα και πίσω από την ανωνυμία του διαδικτύου είναι πολύ δύσκολο να το παραδεχτείς σε μια διαδικτυακή ομάδα ατόμων όταν ξέρεις ότι κάποιοι με την πρώτη ευκαιρία θα πετάνε δηλητηριώδη σχόλια εις βάρος σου (έχω δει να συμβαίνει σε πολύ αξιόλογα άτομα που επέλεξαν την αλήθεια αντί της υποκρισίας)
Στην ουσία των ερωτημάτων που έθεσε ο Νίκος Δήμου είμαι υπέρ της νομικής αναγνώρισης της συμβίωσης των ομοφυλοφίλων, για οικονομικούς αλλά και πρακτικούς λόγους.
Αν δύο άνθρωποι συζούν χρόνια και συμβεί κάτι στον έναν από τους δύο και βρεθεί σε κρίσιμη κατάσταση στην εντατική, ο σύντροφος του που με βάση το νόμο δε του είναι τίποτα δε θα μπορεί να τον επισκεφτεί..
Για τα κληρονομικά κάνουν λάθος όσοι λένε ότι μπορούν να ταχτοποιηθούν και σήμερα με τους υπάρχοντες νόμους. Εκτός του ότι είναι πολύπλοκη διαδικασία, οι συγγενείς μπορούν να προσβάλλουν τη διαθήκη και το πιο πιθανό είναι να δικαιωθούν αφού ο σύντροφος του εκλιπόντος νομικά δεν αναγνωρίζεται.
Είναι δίκαιο ο νόμος να πετάξει έξω τον σύντροφο μου που θα μου έχει συμπαρασταθεί επί χρόνια και με τις κοινές μας οικονομίες θα έχουμε φτιάξει το σπίτι μας, για να το δώσει στους συγγενείς μου, οι οποίοι μπορεί να με διώξουν από το σπίτι και να με αποκληρώσουν όταν τους ανακοινώσω τη διαφορετικότητα μου;
Τέλος θα ήθελα να πω και κάτι άσχετο με το θέμα. Ο εσωτερικός αγώνας που δίνει ο κάθε ομοφυλόφιλος από τα σχολικά του χρόνια για να αποδεχτεί αυτό που είναι, είναι κάτι που μόνο οι ομοφυλόφιλοι μπορούν να καταλάβουν.
Όταν από μικρό παιδί ακούς να λένε τη λέξη "πουστιά" και να τη συνοδεύουν από πράξεις κάθε άλλο παρά αξιέπαινες, όταν από τα πρώτα σχολικά σου χρόνια ακούς να αποκαλούν "αδερφή" το θηλυπρεπές* ή ντροπαλό παιδί του σχολείου και κάποια στιγμή μαθαίνεις τυχαία ότι αυτές οι λέξεις είναι για σένα που από τότε που σε θυμάσαι σεξουαλικά ενεργό σου άρεσαν οι συμμαθητές σου και όχι οι συμμαθήτριες σου, τότε γυρίζει όλος ο κόσμος σου ανάποδα..
Αρχίζεις να βλέπεις με άλλο μάτι την "αδερφή" του σχολείου, αρχίζεις να εντοπίζεις και άλλα τέτοια παραδείγματα στην τηλεόραση και φοβάσαι ότι θα γίνεις κι εσύ έτσι μεγαλώνοντας και θα σε κράζουν όλοι, αφού κανείς δε βρέθηκε να σου πει ότι δεν είναι απαραίτητο ένας ομοφυλόφιλος να είναι θηλυπρεπής, ούτε το ανάποδο. Μερικές φορές νιώθεις ότι σε έχουν καταλάβει ήδη, κουμπώνεσαι, κλείνεσαι στον εαυτό σου, γεμίζεις με κόμπλεξ, αρχίζεις να σιχαίνεσαι αυτό που είσαι..
Αναγκάζεις τον εαυτό σου να ερωτευτεί κοπέλα, του απαγορεύεσεις να σκέφτεται αγόρια κι όταν δε τα καταφέρνεις προσπαθείς να απέχεις εντελώς από το σεξ και την αυτοικανοποίηση.. Στρέφεσαι στην εκκλησία, κάνεις τάματα, παρακαλάς το Θεό κάθε βράδυ το άλλο πρωί να ξυπνήσεις και να μη σου αρέσουν πια τα αγόρια αλλά ποτέ δε γίνεται αυτό...
Για να μη σας κουράσω άλλο μετά από χρόνια βρήκα το δρόμο μου. Κάποια άτομα που γνώρισα ακόμα προσπαθούν να αντισταθούν στον ίδιο τους τον εαυτό. Ίσως όταν μεγαλώσουν να παντρευτούν και να κάνουν οικογένεια όμως τη νύχτα να ψάχνουν στα σάιτ αγγελιών και στο mirc φάσεις με άντρες, κοροιδεύοντας και τη γυναίκα τους αλλά και τα παιδιά τους που δε φταίνε σε τίποτα..
Απέναντι σε αυτή την εικόνα φυσικά και προτιμάω μια οικογένεια ατόμων του ίδιου φύλου που θα προσφέρουν αγάπη σε κάποιο παιδί αντί να βρίσκεται στα αζήτητα σε κάποιο ίδρυμα..
Για όποια άλλη απορία έχετε ρωτήστε με. Σόρρυ για το ύφος του ποστ, ίσως ήταν αποθημένο μου να τα πω κάποτε.
@κώστας (12:35μμ)
Πολύ χρήσιμη και ουσιαστική η παρέμβασή σου. Ελπίζω να ακολουθήσουν και άλλες τέτοιες, για να μη λένε μερικοί μερικοί ότι εδώ μέσα κρίνουμε και σχολάζουμε "εξ απαλών ονύχων".
O νομοθέτης στην Ελλάδα φοράει χειροπαίδες! Στον ένα χέρι το "βραχιόλι" δώρο των συντηριτικών πολιτικών και στο άλλο περασμένο, με άπειρες κλειδαριές, από την εκκλησία. ΄Αντε τώρα να μπορέσει έγκαιρα και σωστά να κάνει τη δουλειά του!! Δεν ελπίζω, όσο εμείς οι πολίτες τους δίνουμε άφεση ή ακόμα περισσότερο τους υποστηρίζουμε.
@Κώστας...
«Απέναντι σε αυτή την εικόνα φυσικά και προτιμάω μια οικογένεια ατόμων του ίδιου φύλου που θα προσφέρουν αγάπη σε κάποιο παιδί αντί να βρίσκεται στα αζήτητα σε κάποιο ίδρυμα..»
12:35 μμ
Πολύ σωστή εικόνα παρουσίασες Κώστα, μπορώ να συμφωνήσω σε όλα, από κει και πέρα όμως διαφωνώ σε αυτό το σημείο. Σε αυτό το θέμα όμως η κοινωνία δρα με ένα περίεργο τρόπο. Πες το ότι οφείλετε ότι δεν έχει συνηθίσει τέτοιες καταστάσεις, πες τους φόβους που έχουν οι «συνήθεις» άνδρες για τον εαυτό τους, αυτοί οι «άνδρες» που όπως σωστά μπόρεσαν και αντιστάθηκαν στον εαυτό τους. Ενώ του μπεκρούλιακα το παιδί κανείς δεν θα στιγματίσει για το πάθος του πατέρα του, ίσος να τον συμπαθήσει κιόλας και να του συμπαρασταθεί, φοβάμαι ότι το ίδιο δεν θα συμβεί με το παιδί (έστω υιοθετημένο) του ομοφυλόφιλου. Ο στιγματισμός από τον οποίο υποφέρει ο ο.φ. πατέρας ή μητέρα, θα μεταβιβαστεί και στο παιδί και θα τον κάνει να πληρώνει για τις αμαρτίες των γονιών του. Δεν νομίζω ότι είναι δίκαιο να πληρώνει το παιδί για τις «ιδιαιτερότητες» των γονιών του. Αυτό είναι πιο εμφανές στην κοινωνία μιας επαρχιώτικης πόλης, αλλά φοβάμαι ότι και στην κοινωνία της μεγαλούπολης πολύ σύντομα θα «δασκαλέψεις» το παιδί σου να κρύβει την ιδιαιτερότητα των γονιών του. Όχι βέβαια ότι το περίγυρο του και οι φίλοι του θα έπρεπε να το γνωρίζουν και να τους νοιάζει, αλλά το παιδί αυτό θα μάθει από νωρίς να ζει στην υποκρισία και αυτό-ανάκληση. Φοβάμαι ότι ο ρατσισμός των μεγαλυτέρων περνάει πολύ εύκολα στα παιδιά τους, και τα παιδιά γίνονται πιο ρατσιστικά από τους μεγάλους.
Η περιγραφεί του αγώνα σου για μία φυσιολογική ζωή είναι σωστή και όπως το φανταζόμουν. Ο προβληματισμός έγκειται στο ότι άτομα αυτής της ψυχοσύνθεσης, με όλες τις διαστρεβλώσεις και τα κόμπλεξ πού τους έχει επιβάλει και εξαναγκάσει οι κοινωνία, δύσκολα τα αποδέχεσαι και αυτό το άτομο δεν κρίνεις κατάλληλο για γονιό. Το ίδιο μπορεί να πει κανείς και για τον μεθύστακα ή τον ναρκομανή, και αυτή δεν είναι οι πιο κατάλληλοι για την ανατροφή παιδιών. Η διαφορά βρίσκεται ότι στην περίπτωση αυτών των ομάδων η κοινωνία δεν μπορεί να τους το απαγορεύσει, και στις ακραίες περιπτώσεις τους αφαιρεί την κηδεμονία των παιδιών τους. Στην περίπτωση των ο.φ. γάμων, η κοινωνία μπορεί να απαγορεύσει την υιοθεσία.
@aphrodite
Με το σύμφωνο συμβίωσης ατόμων του ίδιου φύλου δεν ταχτοποιούνται μόνο οικονομικά, κληρονομικά και πρακτικά ζητήματα.
Υπάρχει κι ένα άλλο όφελος, το οποίο είναι αυτό που ενοχλεί περισσότερο τους πολέμιους των γκέι, γι' αυτό και αποσιωπάται συνήθως από σχετικές συζητήσεις.
Μέχρι σήμερα οι ομοφυλόφιλοι άντρες και γυναίκες δεν υπάρχουν για το κράτος. Πουθενά, σε κανένα επίσημο έγγραφο δεν αναφέρονται. Για να μην πούμε για το παρελθόν βέβαια, που αναφέρονταν αλλά... αρνητικά, για να ποινικοποιηθεί η επιλογή τους.
Έτσι η ρύθμιση για τα γκέι ζευγάρια είναι και μία έμμεση αλλά σαφέστατη αναγνώριση της ύπαρξης τους αλλά και των δικαιωμάτων τους.
Αναγνωρίζει το κράτος ότι υπάρχουμε κι ότι έχουμε δικαιώματα (αλλά και υποχρεώσεις) όπως και τα παραδοσιακά ζευγάρια. Αυτό αναπόφευκτα επιταχύνει την αποδοχή και την εξοικείωση και των πολιτών, η οποία ήδη έχει αρχίσει να προχωράει τα τελευταία χρόνια.
invive said... στίς 2:41π.μ.
"Dr Strange said...
"Υ.Γ.2 Πριν γράψω τό παραπάνω, και πάλι πριν τό δημοσιεύσω, φρόντισα να έχω διαβάσει όλα τά προηγούμενα σχόλια. Νομίζω καλά θα κάνανε να τό προσπαθούν κι οι άλλοι."
Υποθετω οτι το παραπανω σχολιο ειναι εμμεση (αμεση;) απαντηση στο δικο μου υστερογραφο. Διατηρωντας καθε καλη διαθεση απεναντι στον συνομιλητη μου, να αποσαφηνισω οτι το υστερογραφο μου δεν το εθεσα ως απαξιωτικο για τα υπολοιπα σχολια. Ηταν απλα μια παρατηρηση, γιατι πιθανως ..."
Η αλήθεια είναι ότι δεν ήταν απάντηση. Απλώς, εκεί που είχα φάει και γω δεν ξέρω πόση ώρα για να διαβάσω όλους τούς προηγουμένους και να τούς έχω υπόψη μου όταν θά 'γραφα τά δικά μου - ούτως ώστε να μην συνιστούν τά τελευταία μονόλογο αλλά κομμάτι επικοινωνίας και να έχουν και κάποια αξία να τά διαβάσει κανείς, να μην προσθέτουν μπλα μπλα - εμφανίστηκες εσύ και είπες ότι γράφεις (και υποθέτω περιμένεις και κάποιον άλλον να σέ διαβάσει) χωρίς να έχεις διαβάσει τίποτε από τούς προηγουμένους. Η αλήθεια είναι ότι κάπως μού ήρθε, και σκέφτηκα, όχι να σέ ψέξω εσένα εγώ ο παράξενος, για κάτι που κάνουν ίσως οι πιο πολλοί άλλωστε, αλλά ότι θά 'πρεπε να λεχτεί κάποια στιγμή μια κουβεντούλα και γι' αυτό τό ζήτημα, και τίς σημαντικότατες προεκτάσεις του, που τίς έχουμε ξεχάσει άλλωστε στήν εποχή μας τής δημοκρατίας τών γκάλοπ και τού προχείρου δημοσιογραφικού λόγου, ότι δεν είναι οποιαδήποτε γνώμη που ενδιαφέρει, και στή δημοκρατία, αλλά η ενήμερη γνώμη, οποιουδήποτε βεβαίως, αφού ακούσει και όλους τούς άλλους.
(Τί λέτε γι' αυτό κύριε Δήμου;)
Για τήν υποβοηθούμενη αναπαραγωγή τώρα, και τά φυσικό/ αφύσικο (φύσει/ θέσει, φύση/ ανθρώπινη παρέμβαση), είναι μεγάλη η συζήτηση, και καλύτερα να τήν αφήσουμε για κάποια άλλη φορά. (Άλλωστε ο οικοδεσπότης έβγαλε άλλο ποστ, και κει θα μετακομίσαν μάλλον όλοι). Να πω μόνο ότι δεν είναι τόσο απλό, τό να μπορούμε να επικαλούμαστε τή φύση εναντίον τής ανθρωπίνου παρεμβάσεως όποτε μάς αρέσει (π.χ. βλάβη τού φυσικού περιβάλλοντος), και να αποφεύγουμε τίς σχετικές διακρίσεις όποτε δεν μάς κάνει κέφι. Αλλά και ότι η απάντηση δεν βρίσκεται - νομίζω - στό τί είναι φύση, αλλά στό τί είναι, και, από ένα σημείο και πέρα, στό τί θέλουμε να είναι, άνθρωπος.
Όσο για τίς πολυμελείς συμβιώσεις, γειά σου ρε Μίκυ. Ομολογουμένως δεν έχω να αμφισβητήσω τά λεγόμενά σου, και βεβαίως συμφωνώ σε κάθε περίπτωση ότι τά σχετικά δικαιώματα εύλογο να απορρέουν από σαφείς συμφωνίες τών ενδιαφερομένων. Και ότι όλα αυτά προβλέπονται με κάποιο τρόπο στό νόμο. Ο οποίος είναι πριν απ' όλα γενικός κανόνας, και δεν τόν φτιάχνουμε ειδικά για μια δυο (πέντε, δέκα) περιπτώσεις, αλλά όταν βλέπουμε, εκ τών υστέρων (είπα, συμφωνώ και με τόν Παπαληγούρα), ότι χρειάζεται γενική ρύθμιση. Ίσως όμως - δεν ξέρω - οι πολυμελείς συμβιώσεις να είναι ακόμα πιο ειδικές περιπτώσεις από αυτές τών ομοφυλοφίλων. Από τήν άλλη, όσο τό σκέφτομαι τόσο και περισσότερο αμφιβάλλω ότι, κατά τό ισχύον δίκαιο, ο γάμος (τού Αστικού Κώδικα) προϋποθέτει κατ' ανάγκην σχέση άνδρα γυναίκας.
@ Κώστας
Τι κρίμα που δεν σας είχαμε στην κουβέντα από την αρχή.
Πάντως, και από τα λίγα που προλάβατε να πείτε, μάθαμε αρκετά.
Σας ευχαριστώ θερμά
Με αγάπη
Παράγραφος
@Cyber-Dust
Έχεις δίκιο, αυτό που έκανα ήταν να αντιπαραβάλω ένα από τα χειρότερα είδη παραδοσιακής οικογένειας (αυτό όπου ο πατέρας πηγαίνει κρυφά με άντρες κοροϊδεύοντας και τη γυναίκα του και τα παιδιά του) με την ιδανική γκέι οικογένεια 2 μπαμπάδων ή 2 μαμάδων που απαλλαγμένοι από κόμπλεξ, εμμονές και την αφόρητη πίεση του κοινωνικού περίγυρου θα μεγαλώσουν με αγάπη το υιοθετημένο τους παιδί και θα του περάσουν όλες τις αξίες της ανεκτικότητας και του διαλόγου αντί του αφορισμού σε ό,τι διαφέρει.
Σίγουρα δεν είναι δίκαιη ούτε αντιπροσωπευτική η σύγκριση και δε μπορούμε έτσι να κρίνουμε την καταλληλότητα 2 ατόμων του ίδιου φύλου να μεγαλώσουν παιδί.
Πάνω σε αυτό θα αποφασίσουν οι ειδικοί μέσα από έρευνες. Εμένα απλά θα μου επιτρέψετε να είναι αισιόδοξος για τα αποτελέσματα που θα βγουν :)
Ο λόγος που αντιπαρέβαλα τα δύο αυτά ακραία παραδείγματα στο πρώτο ποστ ήταν για να τονίσω πόσο άδικο είναι κάποιοι να κρίνουν εκ των προτέρων με τόσο αρνητικό τρόπο το ενδεχόμενο υιοθεσιών παιδιών από ζευγάρια ίδιου φύλου και να θεωρούν τις παραδοσιακές οικογένειες καλύτερες εκ των πραγμάτων μόνο και μόνο επειδή έχουν... μπαμπά και μαμά!
Το θέμα είναι τι μπαμπά και τι μαμά έχουν...
@KOSTAS TRENT
Το δημοσίευμα στο οποίο αναφέρεσαι είναι αυτό:
http://www.enet.gr/online/online_text/c=113,dt=01.04.2006,id=75516232
(συγνώμη για τα πολλά ποστ)
Μάλιστα, τελικά δεν …αντέξαμε να βάλουμε τα δάκτυλα "επί τον τύπον των ήλων" και να δούμε κατάματα τις ΔΙΚΕΣ μας προκαταλήψεις. Πήγαμε γι' άλλα. Η δημοσκόπηση τελείωσε με το politically correct συμπέρασμα ότι ναι μεν να αναγνωρίσουμε κάθε δικαίωμα στην ύπαρξη ομοφυλόφιλων ζευγαριών, αλλά όταν το θέμα πάει στα παιδιά, ε, να λάβουμε υπόψη και την κοινωνία που ζούμε, μην τυχόν και τα παιδάκια πάθουν κανένα ψυχικό τραύμα από τον "χλευασμό" των συνομηλίκων τους. Όσο για περισσότερους από δύο, ούτε κουβέντα. Ας "κλείσουμε τα μάτια" λοιπόν, να έχουμε ήσυχη τη συνείδησή μας ότι κάναμε το καθήκον μας απέναντι στα ανθρώπινα δικαιώματα, αλλά όχι και να διαλύσουμε τα πάντα!
Δυστυχώς, τελικά όλοι φοβούνται το "κοινωνικό κόστος" και όχι μόνο οι πολιτικοί. Φοβόμαστε μην τυχόν και το παιδάκι "στιγματιστεί" επειδή οι "γονείς" του είναι ομοφυλόφιλοι. Λες και δεν έχουν στιγματιστεί δισεκατομμύρια άλλα παιδάκια επειδή έτυχε να είναι δύσμορφα, να φοράνε γυαλιά, να έχουν ακράτεια, να πάσχουν από κάποια αναπηρία, να είναι διανοητικά καθυστερημένα, να είναι ντροπαλά (ειδικά σε ζητήματα έρωτα), να είναι καλοί μαθητές ("σπασίκλες"), να ασχολούνται υπέρμετρα με υπολογιστές και άλλα τεχνολογικά ζητήματα ("nerds"), η εμφάνισή τους να είναι κάπως …παράξενη ("freaks") ή τέλος πάντων επειδή "κατά κάποιον τρόπο" είναι ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ! Επειδή ο εγκέφαλός μας έχει μάθει να βάζει όλα τα πράγματα σε "κουτάκια" με "ταμπελίτσες" για να τα επεξεργάζεται καλύτερα, ε, ας μην προσθέσουμε άλλο ένα "κουτάκι" και δημιουργήσουμε προβλήματα στις τρυφερές υπάρξεις - τουλάχιστον ας κάνουμε πρώτα μια "έγκυρη ψυχολογική μελέτη" βρε αδελφέ! Θου Κύριε φυλακήν τω στόματί μου…
Μέχρι πρότινος ένα παιδάκι ένιωθε ντροπή αν οι γονείς του ήταν χωρισμένοι. Πολλά ζευγάρια παρέμεναν σε έναν ανούσιο και ψυχοφθόρο γάμο "για να μην πάθουν τίποτα τα παιδιά". Σήμερα η στάση αυτή έχει εν πολλοίς αλλάξει (ειδικά στις πιο προηγμένες χώρες). Γιατί; Επειδή ακριβώς κάποιοι "γενναίοι" τόλμησαν να σηκώσουν το ανάστημά τους απέναντι στο "κοινωνικό κόστος" και έμαθαν τα παιδιά τους (αλλά και τους εαυτούς τους) να πολεμούν αυτή την κοινωνική προκατάληψη. Σήμερα η TV και όλα τα άλλα μέσα κάνουν αγώνα για την προώθηση μιας "σωστής" στάσης απέναντι στα άτομα με ειδικές ανάγκες (ΑΜΕΑ) - πολλές φορές βεβαίως το παρακάνουν με τις politically correct εκφράσεις τους που φτάνουν στα όρια του λαϊκισμού. Δε θα μπορούσε να γίνει το ίδιο και με τα παιδιά των ομοφυλόφιλων; Ή των βιασμένων γυναικών που είπαν ΟΧΙ στην έκτρωση και κράτησαν ένα παιδί, πατέρας του οποίου είναι όχι απλά ένας άγνωστος, αλλά ο δολοφόνος της ψυχής τους; Και τόσων άλλων "περιπτώσεων"; Δηλαδή εσείς πιστεύετε ότι ένα παιδί Ρομά σε ένα τυπικό ελληνικό σχολείο τυγχάνει καλύτερης μεταχείρισης από ότι ένα (υποτιθέμενο) παιδί ομοφυλόφιλων "γονέων";
Ας πούμε επιτέλους τα πράγματα με το όνομά τους. Τα "αθώα" και "αγνά" παιδιά είναι οι σκληρότεροι και πιο "απάνθρωποι" κριτές των συνομήλικών τους (αλλά και των άλλων - πόσες γιαγιάδες έχουν φάει την καζούρα της ζωής τους από τα "αγγελούδια" εγγονάκια τους, τη στιγμή που οι "μεγάλοι" στέκονται με σεβασμό απέναντί τους;) Επειδή δηλαδή είναι τέτοια η φύση του ανθρώπου (τα είπαμε και στο post με τον ρατσισμό) θα πρέπει να "προσέχουμε" μην τυχόν και δώσουμε "αφορμή" για δούλεμα, χλευασμό, ακόμα και απομόνωση από τα υπόλοιπα παιδιά; Με αυτό το σκεπτικό, ΚΑΛΑ κάνουν μερικοί και τα φορτώνουν με παραμύθια για τον καλό Χριστούλη, την Ελλάδα που ποτέ δεν πεθαίνει, για τον όμορφο και υπέροχο κόσμο που υπάρχει για πάρτη τους ώστε να μην τα "στεναχωρούμε" με τις αλήθειες της ζωής και να τα "προφυλάξουμε" από τις "κακοτοπιές"! Μόνο που δε θα πρέπει στη συνέχεια να παραπονιόμαστε για τις …συνέπειες, έτσι;
Το όνειρο της μικροαστικής πυρηνικής οικογένειας (nuclear family) καλά κρατεί λοιπόν, ακόμα και στους κύκλους των πλέον "προοδευτικών". Όσο για τους ομο-, ας τους να χαίρονται τον έρωτά τους, αρκεί να μη μας ζαλίζουν με παιδοθεσίες, μην τυχόν και μας χαλάσουν τη μαγιονέζα. Κρίμα - πάνω που μπήκε και ο Κώστας στο παιχνίδι και θα είχε πολλά ενδιαφέροντα να μας πει. Λυπάμαι πολύ…
Υ.Γ. 1: Αυτά τα γράφει κάποιος που στο θέμα των σκίτσων του Μωάμεθ υποστήριξε ότι θα πρέπει να είμαστε πιο διαλλακτικοί και να σεβόμαστε τις θρησκευτικές πεποιθήσεις των άλλων - για να μη νομίζουν μερικοί ότι μου αρέσει να σοκάρω ή ότι θέλω να ισοπεδώσω τα πάντα. Ας μην αναρωτιόμαστε άλλο περί της "ετοιμότητάς" μας να δεχθούμε τους ομο-. Δυστυχώς, ΔΕΝ είμαστε έτοιμοι - όπως και για πολλά άλλα πράγματα :(
Υ.Γ. 2: Θα επαναλάβω τη δικιά μου …ουτοπία: Γονείς χωρίς παιδιά και παιδιά χωρίς γονείς (με την έννοια της αποκλειστικότητας). Ο νοών νοείτω και αν θέλει κανείς, το εξηγώ αργότερα…
Υ.Γ. 3: Βάζω τη λέξη "γονείς" σε εισαγωγικά όταν αναφέρομαι σε ομοφυλόφιλα ζευγάρια για τον παρακάτω λόγο: Ή θα δεχθούμε ότι γονέας ενός παιδιού είναι ο "φυσικός", δηλαδή εκείνος που έχει δώσει το γενετικό του υλικό για να γεννηθεί (ακόμα κι αν είναι εντελώς ανώνυμος ή κρυφός) ή ο όρος θα περιλαμβάνει τον οποιονδήποτε έχει την "κηδεμονία" του παιδιού, από τον θετό γονέα μέχρι τον χαζομπαμπά που νομίζει ότι το παιδί είναι "δικό" του, ενώ έχει βάλει το χεράκι του ο …γείτονας ;) Σε αυτή την περίπτωση, τα εισαγωγικά περιττεύουν.
Με αφορμή το σχόλιο του aviastos, θα ήθελα να πω ότι πάντα η κοινωνική απομόνωση και η κάθε είδους διάκριση φέρνουν τη συσπείρωση και ενίοτε τις δυναμικές αντιδράσεις των "θιγόμενων". Όταν οι ομοφυλόφιλοι απολαμβάνουν την πλήρη αποδοχή από την κοινωνία και οι προτιμήσεις τους δε θα αποτελούν "όνειδος" και "κουσούρι", τότε οι υπερβολές ορισμένων από αυτούς θα εκλείψουν αυτόματα - πολύ απλά δε θα έχουν λόγο ύπαρξης.
Πρέπει η συγχρόνη κοινωνία να ξεφύγει από τα ταμπού και τα κολλήματα του παρελθόντος. Δεν είμαι ομοφυλόφυλλος (δυστυχώς στην εποχή μας όταν πας να υπερασπιστείς ένα αυτονόητο ανθρώπινο δικαίωμα πρέπει να διευκρινίσεις ότι δεν έχεις κανένα αλλό λόγο πέρα του σεβασμού στον συνανθρώπο) αλλά σε όλα τα ερωτήματα που έχετε θέσει εγω λέω ναι (πλην του 3ου). Θα ήθελα η ελληνική κοινωνία να με διαψεύσει.
Θα βοηθήσει τα ετερόφυλλα ζευγάρια τα οποία δεν θέλουν να έχουν θρησκευτικό γάμο - στην Ελλάδα αν δεν είσαι παντρεμένος σε εκκλησία έχεις πολλούς περιορισμούς στην καθημερινή σου ζωή, πρέπει να πάψει αυτό και τα ζευγάρια να έχουν τα νομικά δικαιώματα που δικαιούντε χωρίς να είναι αναγκάσμένοι να πάνε σε εκκλησία.
Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ένα παιδί θα μεγαλώσει καλύτερα με γονείς άντρα και γυναίκα αντί ενός ομοφυλόφυλλου ζευγαριού; η ουσία είναι να μην εγκαταλειφθεί, να μεγαλώσει σε ένα αγαπημένο περιβάλλον, τελός πάντων με ποιοτικά χαρακτηριστικά τα οποία δεν έχουν σχέση με την σεξουαλική προτίμηση των γονιών του. Απο την άλλη αν επιτραπούν οι γάμοι μεταξύ gay δεν σημαίνει ότι θα γινουν περισσότεροι.
Θεωρείτε ότι είναι σωστή μία διεύρυνση του θεσμού προς αυτή την κατεύθυνση;
Χωρίς καμία αμφιβολία. Ο άνθρωπος οφείλει να νιώθει ελεύθερος μέσα στην κοινωνία κι έχει το δικαίωμα να αυτοδιατίθεται και να επιλέγει ΠΩΣ και ΑΝ θα παντρευτεί ή θα συμβιώσει, με άτομο του ιδίου ή του αντίθετου φύλου.
Σε ό,τι αφορά δε στη συμβίωση, θα απαντήσω εντελώς προσωπικά: Χρόνια τώρα έχει πάψει να με απασχολεί στο ελάχιστο το αν θα επισφραγιστεί η σχέση μου με τον άνθρωπο που αγαπώ, όταν προκύψει μία τέτοια σχέση,"ενώπιον Θεού και ανθρώπων". Με παπά και με κουμπάρο, δηλαδή... Κι αν ακόμη έκανα μια τελετή για να γιορτάσω την απόφασή μου να ενώσω τη ζωή μου με τη ζωή ενός άλλου ανθρώπου, το πιθανότερο είναι πως θα έστηνα μια γιορτή μέσα σε ένα δάσος ή κοντά στη θάλασσα, με πολύ κρασί και ό,τι άλλο προκύψει, μουσική, χορό και τα δικά μου λόγια. Ναι, κυρίως αυτό. Τα δικά μου λόγια θα έλεγα στον άνθρωπό μου, άλλωστε δεν έχω καμία ουσιαστική επαφή με την Εκκλησία. Γιατί να δεχτώ να επισφραγιστεί κοινωνικά μια τέτοια απόφαση, μείζονος σημασίας για μένα, από τους θεσμούς, και κυρίως το θεσμό της Εκκλησίας που καθόλου δεν νιώθω να με εκπροσωπεί ως άνθρωπο...
Μια διεύρυνση του θεσμού προς αυτή την κατεύθυνση θα αντανακλούσε τη γενικότερη στροφή της κοινωνίας προς μια νέα εποχή, που έτσι κι αλλιώς δεν βρίσκεται απλώς προ των πυλών, αλλά έχει καταφθάσει και μας προκαλεί να την καλωσορίσουμε και να ανταποκριθούμε δεόντως.
• Πέρα από τα ομόφυλα ζευγάρια πιστεύετε ότι μία τέτοια αλλαγή θα βοηθήσει και τα ετερόφυλα;
Σε κάθε περίπτωση. Θα υπάρξει επιτέλους ένα νομικό πλαίσιο που να προστατεύει τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων που αποφασίζουν να ζήσουν μαζί, κάτω από την ίδια στέγη, χωρίς να χρειάζεται να έρχονται καθημερινά σχεδόν αντιμέτωπα με τις διακρίσεις που προκύπτουν από τους ισχύοντες νόμους. Σε ό,τι αφορά τουλάχιστον αυτό, γιατί για την πλήρη αποδοχή τους από την κοινωνία, ο δρόμος είναι ακόμη μακρύς, δυστυχώς.
• Θεωρείτε ότι είμαστε ώριμοι για κάτι τέτοιο;
Οχι, δεν είμαστε, αλλά αν δεν γίνει μια δυναμική αρχή προς αυτή την κατεύθυνση, η κοινωνία θα συνεχίζει να λειτουργεί επ' άπειρον σύμφωνα με το αξίωμα της αδράνειας.
• Θεωρείτε ότι το Σύμφωνο Συμβίωσης θα έπρεπε να καλύπτει και την τεκνοποίηση ή την υιοθεσία παιδιών;
Σε κάθε περίπτωση, και ιδίως σε τούτο το ζήτημα, η προσωπική μου τοποθέτηση είναι σαφής. Η ευτυχία και η πληρότητα έχει αποδειχθεί πολλάκις, από παραδείγματα που όλοι ανεξαιρέτως έχουμε, πως δεν είναι ανάλογη με την σύνταξή μας με το κοινώς αποδεκτό κοινωνικό μοντέλο, δηλαδή την έγγαμη συμβίωση. Είναι αφελές να πιστεύει κανείς πως ένας γάμος εγγυάται την ευτυχία ενός παιδιού. Η αγάπη, το έμπρακτο ενδιαφέρον και η άνευ προκαταλήψεων και λοιπών κοινωνικών αγκυλώσεων διαπαιδαγώγηση ωστόσο, είναι δεδομένο ότι μας φέρνει πολύ πιο κοντά στο να πετύχουμε το στόχο: το παιδί μας να γίνει ένας ελεύθερος άνθρωπος.
Φοβάμαι ότι είναι λιγότεροι εκείνοι που ασχολούνται με το να μεγαλώσουν ελεύθερα παιδιά. Στόχος των περισσότερων γονέων γύρω μου είναι να μεγαλώσουν "πετυχημένα" παιδιά. Η ευτυχία λοιπόν είναι δυστυχώς και αυτή υποκειμενική αξία, αν και δεν θα έπρεπε. Καθορίζεται δηλαδή, σε κάθε περίπτωση, από την θέση του παρατηρητή. Φευ.
Ενας προβληματισμός ωστόσο:
Μου κάνει εντύπωση η εμμονή αρκετών ομοφυλόφιλων να αναπαράξουν το μοντέλο του γάμου. Ο γάμος γεννήθηκε από συγκεκριμένες οικονομικές και κοινωνικές ανάγκες, και έχει προ πολλού απεκδυθεί κάθε ρομαντικής διάστασης. Τουλάχιστον αυτό συμβαίνει στις περισσότερες περιπτώσεις. Είναι στις περισσότερες περιπτώσεις, απλώς μια σύμβαση με οικονομικές προεκτάσεις: Δύο άνθρωποι κάτω από την ίδια στέγη, εκτός του να μοιράζονται τη ζωή τους, αντιλαμβανόμαστε όλοι πως ζουν πιο εύκολα, πιο "οικονομικά" από το αν ζούσαν ο καθένας στο σπίτι του.
Είμαι υπέρ της συντροφικότητας, και της συμβίωσης, το αναζητώ άλλωστε εδώ και πολλά χρόνια. Γιατί να πρέπει να φτάσουμε στο γάμο για να νιώσουμε μέσα μας δικαιωμένοι;
Πόσο μάλλον, γιατί ορισμένοι ομοφυλόφιλοι να δείχνουν τέτοια ζέση να στηρίξουν ένα θεσμό που φαίνεται ότι με την πάροδο του χρόνου τείνει να εκφυλιστεί;
Προσέξτε: Δεν είναι δείγμα κοινωνικού ρατσισμού αυτό. Είμαι σκεπτικίστρια απέναντι στο θέμα του γάμου γενικώς.
Δυστυχώς η ελληνική τηλεόραση έκανε πάλι το θαύμα της. Αντιγράφω από τη χθεσινή ελευθεροτυπία:
Επιστολή διαμαρτυρίας της Αρτέμιδος μετά τη συνέντευξή της στην «Ε»
Βορά σε τρίτου τύπου εκπομπές
Επρεπε να το περιμένουμε. Δεν προλάβαμε να δημοσιεύσουμε («Ε», 1 Απριλίου 2006) συνέντευξη με την Αρτέμιδα, όπως είναι το ψευδώνυμο μιας από τους τρεις βραβευμένους στον 1ο Διαγωνισμό Ομοφυλόφιλου Διηγήματος, που οργάνωσε ο εκδοτικός οίκος «Πολύχρωμος Πλανήτης», και η νέα γυναίκα βρέθηκε στον λάκκο των λεόντων.
Τηλεοπτικές κάμερες πολιόρκησαν το σπίτι της, αλλά και το βιβλιοπωλείο «Πολύχρωμος Πλανήτης», τηλεοπτικοί ρεπόρτερ ενόχλησαν με επιμονή την ίδια και τη μητέρα της και η κυρία Τατιάνα Στεφανίδου ενδιαφέρθηκε σφόδρα για το θέμα. Οχι, βέβαια, ότι την έπιασαν ξαφνικά καλλιτεχνικές ευαισθησίες, αλλά μόνο και μόνο γιατί η Αρτεμις είναι λεσβία και μητέρα, και άρα μπορεί η ίδια και οι γνωστού υψηλού επιπέδου συνεργάτες της να αποδυθούν σε κοινωνικές αναλύσεις.
Η Αρτεμις διαμαρτύρεται με την παρακάτω επιστολή της:
«Αγαπητή "Ε"
Ευχαριστώ για την τόλμη σου εν τέλει να παρουσιάσεις το διήγημά μου στις σελίδες σου, που για μια ακόμα φορά στα ελληνικά δρώμενα η εξαίρεση δικαιώνει τον "κανόνα".
Εδωσα λοιπόν τη συνέντευξη και δυο μέρες μετά βρέθηκα να φιγουράρω στη λεζάντα της κ. Τατιάνας όχι σαν άνθρωπος των Τεχνών, αλλά σαν υποψήφια βορά σε τρίτου τύπου εκπομπές, όπως της εν λόγω κυρίας.
Και να η κάμερα και να οι δημοσιογράφοι στην οικογένειά μου και να το τεντωμένο σκοινί κάτω από τα πόδια μου.
Ομως τα ταξιδιάρικα πουλιά σαν εμένα δεν τα σκιάζουν οι χειμώνες, αλλά και τις μάνες ύαινες επίσης.
Δεν έχω να απολογηθώ, εξομολογηθώ, συγχωρεθώ από κανέναν πέρα από εκείνους που εγώ οφείλω. ΟΜΩΣ στην προσωπική μου ζωή, στα παιδιά μου, στη δουλειά μου και στον αγώνα μου όλα αυτά τα χρόνια δεν χωράει καμία Τατιάνα.
Τόλμησα να στείλω ένα διήγημα σε ένα λογοτεχνικό διαγωνισμό και τώρα καλούμαι να αποδείξω πως δεν είμαι ελέφαντας; Σε ποιο άραγε ανάλογο διαγωνισμό η προσωπική ζωή του λογοτέχνη -και όχι το δημιούργημά του- γίνεται σημείο αναφοράς και κριτικής;
Για όλους εκείνους που ελαφρά τη καρδία θέλουν και έχουν ασχοληθεί μαζί μου με στόχο να "πουλήσουν", απαντώ πως θα πρέπει να ζήσουν με τη δική τους συμπληγάδα όταν και αν τα παιδιά μου σε λίγα χρόνια τους ρωτήσουν γιατί χρησιμοποίησαν τη μαμά τους και τα ίδια στο βωμό της προβολής και του εγωιστικού τους προφίλ, αδιαφορώντας για τις συνέπειες.
Τόση πια ήταν η ανατροπή στα κεκτημένα τους και η πλήξη στη ζωή τους και προσπαθούν να βρουν έδαφος σε μένα και την οικογένειά μου;
Αυτή την απάντηση δίνω με ήπιο τόνο, όμως αν δεν σταματήσει εδώ το όλο θέμα, τότε μάλλον δεν θα χρειαστεί να δουλέψω για τα επόμενα χρόνια, αφού οι αποζημιώσεις από την παραβίαση της προσωπικής μου ζωής θα φτάνουν και θα περισσεύουν...
Με τιμή Αρτεμις»
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 05/04/2006
http://www.enet.gr/online/online_text/c=113,dt=05.04.2006,id=77616504
Σχόλιο: Αντί το παράδειγμα της γυναίκας και μητέρας αυτής να σταθεί αφορμή για όριμη συζήτηση και προβληματισμό κάποιοι έσπευσαν να πολιορκήσουν την ίδια και την οικογένεια της πραβιάζοντας με τόσο απροκάλυπτο τρόπο της προσωπική της ζωή με προφανέστατο στόχο να την εκθέσουν στο πανελλήνιο ή με άλλα λόγια να κάνουν αυτό που λέμε "κράξιμο".
Έχουμε πολύ δρόμο ακόμα μέχρι να γίνουμε πολιτισμένοι...
εγώ δεν ξέρω τι είναι πολίτης και τι είναι οι ανάγκες του πολίτη
μα έχουν ανάγκες τα φανταστικά κατασκευάσματα;
πρέπει εγώ να εννοήσω και να ζήσω την έννοια πολίτης; όχι λέω εγώ που αποφασίζω για μενα
ενδιαφέρομαι με λυτρωτικό στόμφο να απαγγείλω και να ζήσω εκφράσεις που για την ψυχή σημαίνουν τίποτα; όχι λέω εγώ που αποφασίζω για μένα
και εκείνοι που τα ζούνε αυτά χάνουν τόσο πολύ χρόνο με τις ανοησίες και την κατακριτική ενασχόληση με τα ζωντανά πλάσματα που πλήρεις κακοήθειας με τόσο μεγάλη ταχύτητα ξεχνούν την ιδέα του ψόφου αλλά τη νιώνουν εντατικά στη μονάδα του χρόνου τους
γιατί να συζητάς με μολυσματικούς νεκρούς. πρέπει;
Δημοσίευση σχολίου