Ας κάνουμε σήμερα και την χάρη του Harry. Πάμε στα φοιτητικά.
Δεν σπούδασα στην Έλλάδα. Ωστόσο, επιστρέφοντας στις αρχές της δεκαετίας του '60, έζησα λίγο μέσω φίλων το φοιτητικό κίνημα εδώ, την ΕΦΕΕ, την "Πανσπουδαστική" και άλλα ένδοξα της εποχής εκείνης. Τότε οι φοιτητικές παρατάξεις ήταν ζωντανές και δημιουργικές.
Σήμερα;
Αντιγράφω από το Flash.gr (το in.gr δεν αναφέρει τίποτα) το σχετικό ρεπορτάζ:
Φοιτητικές εκλογές 2006
Με αυξημένη συμμετοχή σε σχέση με πέρσι, διεξήχθησαν την Πέμπτη οι φοιτητικές εκλογές. Τον τόνο στην εκλογική διαδικασία έδωσαν οι κινητοποιήσεις στη Γαλλία, οι αντιδράσεις για την ίδρυση κρατικών πανεπιστημίων, αλλά και οι χυδαίες ύβρεις μελών της ΔΑΠ, την Τρίτη, εναντίον του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, παρουσία του υπουργού Πολιτισμού.
Για μία ακόμη χρονιά οι παρατάξεις εκδίδουν διαφορετικά αποτελέσματα.
Σε γενικές γραμμές καταγράφεται μείωση των ποσοστών της ΔΑΠ, που παραμένει πάντως πρώτη δύναμη, αύξηση της ΠΑΣΠ και ελαφρά άνοδο των παρατάξεων της Αριστεράς.
Πρώτα συγκεντρωτικά αποτελέσματα απο φοιτητικές παρατάξεις:
Η ΟΝΝΕΔ σε 73 από τους 196 συλλόγους σε όλη τη χώρα ανακοινώνει ότι ψήφισαν 16.069 φοιτητές, ενώ το 2005 είχαν προσέλθει στις κάλπες 14.476. Από τα ψηφοδέλτια των εκλογών του 2006, έγκυρα ήταν τα 15.458 και 180 ήταν λευκά.
Η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ λαμβάνει 6.488 ψήφους (ποσοστό 41,97%), παρουσιάζοντας αύξηση της δύναμής της κατά 0,40% σε σχέση με τις εκλογές του 2005.
Η ΠΑΣΠ λαμβάνει 3769 ψήφους (ποσοστό 24,38%), με άνοδο σε σχέση με το 2005 κατά 0,09%.
Η ΠΚΣ λαμβάνει 2.361 ψήφους (ποσοστό 15,27%), ενώ στις εκλογές του 2005 είχε λάβει ποσοστό 14,20%, δηλαδή εφέτος έχει άνοδο της δύναμής της κατά 1,08%.
Η ΕΑΑΚ λαμβάνει 663 ψήφους (ποσοστό 4,29%), παρουσιάζοντας μείωση της δύναμής της σε σχέση με το 2005 κατά 0,09%.
Τα συγκεντρωτικά αποτελέσματα σε 27 από 196 συλλόγους ανακοινώνει η ΠΑΣΠ:
ΔΑΠ ΝΔΦΚ έλαβε ποσοστό 34,25% έναντι 35,7% που είχε λάβει πέρυσι
ΠΑΣΠ έλαβε ποσοστό 29,65% έναντι 24,97% που έλαβε πέρυσι
ΠΣΚ έλαβε ποσοστό 14,6% έναντι 15,29% πέρυσι
και το Δίκτυο έλαβε ποσοστό 1,24% έναντι 1,19 % πέρυσι
Τα συγκεντρωτικά αποτελέσματα σε 100 από 192 σχολές, όπως τα δίνουν οι Πανσπουδαστικές Κινήσεις Συνεργασίες
ΔΑΠ λαμβάνει 36% (-0,35%)
ΠΑΣΠ λαμβάνει 24,20% (+0,61%)
ΠΚΣ λαμβάνει 17,39% (+1,39%)
ΕΑΑΚ λαμβάνει 5,79% (+0,82)
Σύμφωνα με το Δίκτυο τα τελευταία συγκεντρωτικά αποτελέσματα από 41 φοιτητικούς συλλόγους διαμορφώνονται ως εξής:
ΔΑΠ 34,3% έναντι 37,2% πέρυσι δηλαδή διαφορά μείον 2,9%
ΠΑΣΠ έλαβε 25,7% έναντι 25,4% πέρυσι δηλαδή διαφορά 0,3%
ΠΣΚ έλαβε 14,5% έναντι 14,2% πέρυσι δηλαδή διαφορά 0,3%
ΕΑΑΚ έλαβε ποσοστό 7,7% έναντι 7,5% πέρυσι διαφορά 0,2% Το Δίκτυο έλαβε 4,6% έναντι 4,2% πέρυσι δηλαδή διαφορά 0,4%.
και οι λοιπές παρατάξεις 13,2% έναντι 11,5% πέρυσι διαφορά 1,7%.
Φυσικά ΔΕΝ θα συμφωνήσουν στα τελικά αποτέλεσματα, δεν θα εκλέξουν ΕΦΕΕ και η μόνη τους δραστηριότητα θα είναι το παζάρεμα για την εκλογή πρυτανικών αρχών. Ακίνητο φοιτητικό κίνημα.
Αναρωτιέμαι - έχει ακόμα νόημα η φοιτητική κομματικοποίηση; (Περί πολιτικής μάλλον δεν συζητάμε...).
102 σχόλια:
Σήμερα είμαι πρώτος; Η λύση είναι μια. Αποχή. Τα κοματόσκυλα δεν καταλαβαίνουν αλλιώς.
deepest blue με πρόλαβες για λίγο :-p
Παλιά το φοιτητικό κίνημα ήταν ένας παράγοντας
θετικός που διαμόρφωνε την κοινωνία.
Τώρα συμβαίνει το αντίθετο.
Είναι μια αντανάκλασή της.
Δεν υπάρχει πλέον αυτή η δημιουργική
αντιπαράθεση που είχε κάποια αποτελέσματα.
Ο φοιτητικός κόσμος τα τελευταία χρόνια
βρίσκεται όλο και περισσότερο ενταγμένος σε μια εξουθενωτική διαδικασία εντατικοποίησης των σπουδών και της ζωής του, δεν φαίνεται
διατεθειμένος, σε πρώτη ματιά, να συμμετάσχει ενεργά σε μαζικές
συλλογικές διαδικασίες ούτε πεισμένος πως μπορεί να πάρει την
κατάσταση στα χέρια του και να την αντιστρέψει.
Το κυνήγι του πτυχίου
και το άγχος της αγοράς εργασίας αρχίζουν να γίνονται τόσο ασφυκτικά,
ώστε δεν αφήνουν περιθώρια συμμετοχής και συλλογικής
διεκδίκησης παρά εξαναγκάζουν τη μεγαλύτερη μάζα στον ατομικισμό, στο
"γλείψιμο" και στην απομόνωση".
Τσαμπουκάδες, μικρομεγαλισμοί, ανούσιοι ηγεμονισμοί, συμμαχίες μικροκομματικών σκοπιμοτήτων και γελοίες κοκορομαχίες οδηγούν το φοιτητικό κίνημα στο ολοκληρωτικό αδιέξοδο, και μόνο σε αυτό.
Κι όπως έλεγε και άλλος Χάρρυ:
"για δες θάμα κι αντίθαμα
παράξενο μεγάλο
εβγήκαν όλοι νικητές
και όλοι οι άλλοι χάσαν!"
Με αγάπη
Παράγραφος
Κάνω copy-paste το χθεσινο κειμενο μου......
Σήμερα οι φοιτητικές εκλογες.
Kάτι φαινομενικα άσχετο με το θέμα αλλά που με πονα.....
Μια βολτα στη σχολη...γεμάτη απο μπλε,πράσινες,κοκκινες και κάποιες ανεξάρτητες ( ετσι νομιζουν ) αφίσες.....μου θυμίζει κακογουστο πανηγύρι.Βρώμα,δυσωδια....
Η συντριπτικη πλειοψηφεια πουλημενοι και άνθρωποι που θέλουν να βολευτουν...υπάρχει ένα μικρο ποσοστό ανθρώπων που θέλουν να βοηθήσουν,ή θα αλλοιωθουν ή θα προλάβουν να φύγουν.
Να βλεπεις νέο σε παράταξη να φωνάζει και να χειροκροτα.Εντονη αντίθεση....Απο τη μια τα νιάτα που υποσχονται ελπιδες,φως,κάτι νέο απο την αλλη η αλλοιωση,το φερεφωνο,το πρόβατο,το ξεπουλημα για να βολευτουμε κάπου.
Τι έχει δειξει η πειρα?Οσοι ασχοληθηκαν με παραταξεις και κομματα βρήκαν ακρες,γνωριμιες,θέσεις,ευκολιες
Τι έχασαν? Τον εαυτο τους ( αν ποτε τον είχαν βρει ) .
p.s Με πονα το θέμα περισσοτερο απο οτι με εξοργιζει.Με πονα η ευκολια που κάποιος μπαίνει σαν το πρόβατο κάπου και καταληγει μηδενικη αλλοιωμενη προσωπικοτητα
( Ξεχασα την κατηγορία των ανθρωπων που διψουν για εξουσια ( κάπως έτσι αυτοεπιβεβαιώνονται,σίγουρα απο το γυμνασιο έβαζαν υποψηφιοτητα για << προεδρος >> )αλλα και των απολυτως ξεγελασμένων. )
half-blood_phoenix said:
"Η λύση είναι μια. Αποχή. Τα κοματόσκυλα δεν καταλαβαίνουν αλλιώς"
Δυστυχως η αποχη δεν ειναι λυση. Και 10 μονο κομματοσκυλα να ψηφησουν, τα ποσοστα παλι τα ιδια θα ειναι (40% κλπ) λες και εκπροσωπουν το συνολο των φοιτητων.
Προφανως πρεπει να αλλαξει ο ρολος των φοιτητικων συμβουλιων και να απαγορευτει η φοιτητικη κομματικοποιηση.
Οι φοιτητες, κακα τα ψεμματα, εχουν χρονο και διαθεση για δημιουργια (παρα την εντατικοποιηση των σπουδων που γραφει ο/η black swan). Απλα χρειαζονται ενα τετοιο χωρο που θα τους προσφερει τα ερεθισματα και θα τους εξαψει την φαντασια.
Αυτη τη στιγμη, τα φοιτητικα συμβουλια, το ΜΟΝΟ που δεν προσφερουν ειναι χωρος για δημιουργικοτητα...
το αποκαρδιωτικό είναι ότι ούτε ένας από τους φοιτητάς που μπαίνουν στο μπλογκ δε θίχτηκε από την ειρωνία του Ν.Δ. περι ακινητου κινηματος.
Είναι αποκαρδιωτικό να ακούει κανείς συνέχεια φοιτητές να μιλάνε για άλλους βολεμένους φοιτητές, που χρησιμοποιούν τις παρατάξεις ως μέσω κοινωνικής και επαγγελματικής αναρίχησης κτλ
Λες κι οι αλλοι που είναι έξω από τις παρατάξεις είναι ελεύθεροι αγωνιστές, εξεγερμένες συνειδήσεις αξιοπρέπειας. Στην ουσία γίνεται μια μάχη για το φαίνεσθαι...γιατί και οι μεν και οι δε τον ίδιο στόχο έχουν...
Και υπάρχουν κάτι παιδιά που αγωνίζονται καθημερινά, που σκέφτονται, συμμετέχουν, τρέχουν, ξοδεύονται, μάχονται...αλλά αυτοί είναι μαλάκες ονειροπόλοι, έτσι δεν είναι Φασίστα Νεοέλληνα Φοιτητή;
Σχετικα με αυτα που έγιναν με το Βουλγαρακη απορω γιατι εξεπληξαν καποιους.Τετοιο πολιτικο επιπεδο έχουμε.Μα και αυτοι που είναι στη βουλη τέτοιοι ήταν ( σαφως υπάρχουν εξαιρέσεις ) αλλα τώρα έχουν λίγο εξευγενιστει.Βρίζουν μονο οταν είναι κλειστά τα μικροφωνα.
Απλά ποδοσφαιροποιηση της πολιτικης.
Και βέβαια τα υβριστικα συνθηματα έπρεπε να καταδικαστουν αμέσως...ε,η γυναικα του καισαρα ( ετσι δεν λένε ? ) δεν αρκει να είναι τίμια πρεπει και να φαινεται.Εμας τιμια δεν είναι,ας φαίνεται τουλάχιστον....
Από τη στιγμή που όλοι έχουμε συμφωνήσει σε προηγούμενα ποστ ότι το εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας μας είναι της πλάκας, πώς περιμένουμε να ξεπηδήσει μέσα από αυτό σοβαρό φοιτητικό κίνημα;
Από την άλλη έχω την εντύπωση ότι δουλευόμαστε μεταξύ μας όταν επικρίνουμε τις φοιτητικές εκλογές χωρίς πρώτα να ασχοληθούμε με το επίπεδο των εθνικών εκλογών και την ποιότητα της πολιτικής γενικότερα στη χώρα μας.
Βαρέθηκα να ακούω για το ζωντανό και μαχητικό φοιτητικό κίνημα του 60 και του 70. Ε λοιπόν, αν ήταν τόσο μάγκες οι αυτής της γενιάς, δε θα ήταν σήμερα το επίπεδο των εθνικών εκλογών σε αυτό το χάλι.Αυτή η γενιά έχτισε τη σημερινή παντελώς διεφθαρμένη ελληνική κοινωνία.Ας την αφήσουμε όμως τώρα να ξεσπάσει στους σημερινούς νέους, στους όποιους Δαπίτες και Πασπίτες, που αυτή γέννησε και ανέθρεψε.
Θυμάμαι ένα κείμενο του Ν.Δήμου απο το << η παρακμη και η πτώση της Ν.Δ >> που έλεγε πως του φαίνονται τα κομματα ( δεν το έχω μπροστα μου,είμαι σχολη,οτι θυμαμαι ) ,οτι είναι σαν παρατηρητης σε ένα γήπεδο που παιζουν δύο ποδοσφαιρικές ομάδες ,που δεν ανήκει σε καμια,δεν τον ενδιαφέρει το ματς και απλα βρισκεται αναμεσα στα πυρα τους.Καπως ετσι νιώθω....
@antonis
Απο ότι έχω καταλάβει υπήρχε ένα μερος των φοιτητων τότε ( 60-70 ) που ήταν πολυ ζωντανοι και δραστηριοι...αλλα ήταν άλλες εποχες...είχαν κίνητρο,είχαν εχθρο ( την χουντα ) ....εμεις δεν έχουμε τόσο ορατους εχθρους,δεν έχουμε κάτι ορατο που να μας κινητοποιησει,έτσι βουλιάζουμε μεσα στην αποχαυνωση μας.
Βεβαια και εκεινη η γενια αποχαυνωθηκε αργοτερα.Απέκτησε << δημοκρατια >> ,δουλεια,λεφτα ( απο τον Αντρεα ),σπιτάκι,αμαξάκι...τι αλλο να ζητησει?
Αλλοι ήταν οι καιροι που γέμιζαν τα στάδια απο τον Θεοδωράκη,ο κόσμος ένιωθε την καταπίεση,την ανελευθερια να τους ενώνει.Τωρα δεν μας ενώνει τίποτα.Δεν ήταν << γενετικα >> πιο επαναστατημένοι απο εμας,το περιβάλλον τους έκανε έτσι
Αν και διατηρω και μια αμφιβολια πόσο επαναστατημένη γενια ήταν...ο Ν.Δήμου έχει αναφέρει τόσες φορες πως την επόμενη μέρα απο τη χουντα κανένας δεν αντεδρασε.
Δεν ξέρω για το ελληνικό φοιτητικό κίνημα του 60 και του 70. Ξέρω όμως ότι πριν από 20 χρόνια η κατάσταση ήταν εξίσου γελοία με σήμερα -- αν και με διαφορετικό τρόπο. Η ΔΑΠ και η ΠΑΣΠ δεν φαίνονταν πουθενά (σαν να μην υπήρχαν) και εμφανίζονταν μόνο στο πανηγυράκι των εκλογών, ο Οδηγητής τύπωνε πύρινα άρθρα κατά της ροκ μουσικής γιατί, λέει, διέφθειρε τη νεολαία (πού είσαι, Χριστόδουλε...), και οι "εξωκοινοβουλευτικοί" έπαιρναν θέσεις που σε έκαναν να αναρωτιέσαι αν υπήρχε δράμι μυαλό μέσα στα κεφάλια τους...
Αααα μη λέμε τέτοια...ξέρετε η Χούντα είναι πολύ ύπουλη κατάσταση. Θέλει να είσαι σε επιφυλακή για να την πάρεις χαμπάρι...Υπήρχαν φοιτητάς που διάβαζαν, διάβαζαν πολύ και δεν κατάλαβαν ποτε ήρθε και πότε έφυγε η χούντα...
Έτσι και τώρα...άμα δεν έχεις τα μάτια ανοιχτά, περνάει από μπροστά σου και φεύγει...
antonis said
quote
Βαρέθηκα να ακούω για το ζωντανό και μαχητικό φοιτητικό κίνημα του 60 και του 70. Ε λοιπόν, αν ήταν τόσο μάγκες οι αυτής της γενιάς, δε θα ήταν σήμερα το επίπεδο των εθνικών εκλογών σε αυτό το χάλι.Αυτή η γενιά έχτισε τη σημερινή παντελώς διεφθαρμένη ελληνική κοινωνία.Ας την αφήσουμε όμως τώρα να ξεσπάσει στους σημερινούς νέους, στους όποιους Δαπίτες και Πασπίτες, που αυτή γέννησε και ανέθρεψε.
Unquote
Ναι Αντωνη αλλά αναρωτήθηκες ποτέ το γιατί;
Χάθηκε ο Πατέρας.
Ο Πατέρας της γενιάς μου και σε ολόκληρο το δυτικό κόσμο εκείνο που τον ενδιαφέρει, είναι να πληρώνει ανελλιπώς τα δίδακτρα του κολεγίου ή τα έξοδα του ορθοδοντικού.
Ετσι αμύνεται απέναντι στην ελλοχεύουσα ιδέα ότι το να μην σου περισσεύει καθόλου ενέργεια για συναισθηματικές ανταλλαγές με το παιδί δεν είναι και τόσο πατρικό, καθώς μάλιστα ότι το παιδί είναι μυστικά ενήμερο της ανεπάρκειας αυτής, σε πείσμα του γεγονότος ότι δείχνει να συναινεί στωικά.
Α ν πω ότι η εξαφάνιση του πατέρα ως τοποτηρητή του συναισθηματικού Λόγου παρακολουθεί την κρίση του συμβολικού Πατέρα, παγκοσμίως, δεν λέω κάτι καινούριο· έχει γραφεί κατ' επανάληψιν από σημαντικούς ανθρώπους, ιδίως στο δεύτερο μισό του αιώνα που πέρασε.
Ο συμβολικός Πατέρας πεθαίνει, τρόπον τινά, μαζί με όλους τους μεγάλους θεσμούς (Θεός, ψυχολογικό υποκείμενο, πολιτικός Λόγος κ.λπ.), γεγονός που συντελέστηκε μέσω μιας ήπιας εξασθένησης, μπροστά στα μάτια μας, δίχως να το πάρουμε είδηση, οπότε ο νεκρός πήγε ακήδευτος.
Ο ίδιος ο μεταμοντερνισμός, γύρω από το περιεχόμενο του οποίου χύθηκε τόσο αίμα, μπορεί να γίνει αντιληπτός σαν η σκηνή του θανάτου του Πατέρα.
Αυτό εξηγεί το γιατί ο κόσμος είναι όλο και λιγότερο οιδιπόδειος, γιατί η νέα γενιά δεν εμφανίζεται πλέον επαναστατημένη αλλά εξαιρετικά συντηρητική και εν υπνώσει.
Εξηγεί την παραισθητική λειτουργία ενός κόσμου, του δικού μας, που μετακινείται σταθερά από τα σύμβολα προς τις ψευδαισθήσεις, από το Συμβολικό στο Φαντασιακό. Εξηγεί, τέλος, αυτές ειδικά τις συλλογικές φαντασιώσεις που στηρίζουν τη γενικευμένη «εκθήλυνση», π.χ. στο καταναλωτικό επίπεδο, υπό τη σκέπη της οποίας το αντρικό στοιχείο συμβιβάζεται με την εντύπωση ότι η εμφάνιση είναι το παν κι ότι, ως προς αυτό, τα καλλυντικά έχουν τον τελευταίο λόγο.
Αν εγκαταλείψουμε τις θεωρητικές γενικεύσεις και προσγειωθούμε στη Γη, όχι κάπου μακριά, εδώ στην Αθήνα, θα δούμε αυτούς τους προσομοιωμένους μπαμπάδες να έχουν κατακυριεύσει τον επαγγελματικό χάρτη.
Βρίσκονται παντού.
Είναι κυρίως στελέχη επιχειρήσεων της μεσαίας τάξης και εμφανίζονται στο σπίτι μόνο το βράδυ, όταν ο έφηβος είναι κλεισμένος στο δωμάτιό του ή την έχει κοπανήσει.
Η επαφή με τα παιδιά του προκαλεί αφόρητο άγχος και την αποφεύγει με άπειρα προσχήματα, όλα συντεταγμένα, κατά τον πιο πρωτοποριακό τρόπο, στη λογικοφανή αλληλουχία των υποχρεώσεων της καριέρας.
Πικρή ή όχι, η αλήθεια είναι ότι ο πατέρας αδυνατεί να ανταποκριθεί στην παλιά θεσμική και ψυχική θέση του στη δομή της οικογένειας, εφόσον υποθέσουμε ότι πρόκειται όντως περί οικογένειας, για το λόγο ότι παραμένει παιδί ο ίδιος.
Ως εκ τούτου, ριζικά αποξενωμένος από την άρθρωση του ομιλούντος Λόγου, στερείται παντελώς την ικανότητα προς υιοθεσία.
Ολοι αυτοί οι μπαμπάδες, κοιτάξτε γύρω σας, έχουν να μιλήσουν στα παιδιά τους πάνω από δύο μήνες το εκλαμβάνουν σαν επί μέρους, αμελητέο κόστος της γενικής προόδου, πόσο μάλλον που το «μιλώ» έχει οριστικά υποβιβαστεί σε «επικοινωνώ» υπ' ευθύνη της Telestet.
Μαυρισμένοι απο την λάμπα και μελαγχολικοί, αδημονούν να καθίσουν στον υπολογιστή τους.
Στο ελάχιστο διάστημα που μεσολάβησε από το Εν Αρχή Ην ο Λόγος μέχρι την Τελευταία Λέξη της Μόδας, χάσατε τον μπαμπά σας, παιδιά.
Να είχατε τουλάχιστον μια μάνα!
κ. Δήμου αυτά τα λεω στην αφεντόφατσά μου για να μην ξαναπαρεξηγηθώ!!
@mainmenu
Φανταζομαι λες για τον χριστόδουλο.....
Αυτα που ειπα για τη χουντα είναι αποψεις που έχουν διαμορφωθει απο αυτα που έχω ακουσει,δεν το έχω ζησει.Ενας μεγαλύτερος θα μας διαφώτιζε.Πάντως έχεις δίκιο,και σήμερα ίσως περνα απο τα μάτια μας κάποιο άλλο ειδος << χουντας >> αλλα δεν είμαστε ικανοι να το δουμε
Και φυσικα το άλλο στοιχειο που κάνει να διαφέρει η γενια μας απο την περασμενη είναι ο θάνατος των ιδεολογιων
Κομματα....παραταξεις....ομαδες...προβατα ή επαναστάτες...τόσα χρόνια....τόσο μελάνι...τόσο αίμα...άδικα ή δικαια χυμένο.....πιστοι ιδεολογιων και απιστοι....μάζες και ο << ένας >> ....τελικα ποιος αλλαζει τον κόσμο?
Μαυρε Κυκνε ο Πατέρας δε χάθηκε κρύφτηκε...
Το θέμα είναι ότι οι Υιοι ωριμάζουν αυτόματα. Ο φόβος του 'ευνουχισμου' υπάρχει πια και σε χάπι καλέ μου Μαύρε Κύκνε.
Μερικοί όμως είμαστε ακόμα εδώ. Μερικοί βρήκαμε δροσιό σε μια τρύπα. Μερικοί ανακαλύψαμε από μόνοι μας τη χαρά του 'πρωκτικού' στάδιου. Ακονίζουμε τις γροθιές μας και θα μας βρείτε μπροστά σας
To φοιτητικό κίνημα είχε την έξαρσή του μεταξυ 60 και 67 - πριν από την Χούντα. Ήταν οι αγώνες για το 114, το 15% (ποσοστό του ΑΕΠ για την παιδεία - ουτοπικό ακούγεται σήμερα). Παράλληλα δρούσαν οι Λαμπράκηδες του Μίκη.
Με την Χούντα όλα νεκρώθηκαν. Μόνο όταν ο στρατιωτικός νόμος καταργήθηκε, το 73, άρχισαν να ζωντανεύουν οι φοιτητές με πρώτη την εξέγερση της Νομικής. Το Πολυτεχνείο έγινε από φοιτητές αλλά και άλλους νέους, διαφόρων κατευθύνσεων και εκτός παρατάξεων (το ΚΚΕ το καταδίκασε...).
@Ν.Δ
ευχαριστώ για τις διευκρινισεις
Στη σχολη εδω τα χθεσινα αποτελεσματα έβγαλαν ισόπαλους 2 απο τους 4 μονομαζους.114 ψηφους έκαστος.Θα ικανοποιησουν τη διψα για εξουσια περισσοτερα άτομα ή θα τσακωθουν ( θα το χαρω πολύ :-) )
traveller said: Σπούδασα στην Αγγλία τη δεκαετία του '80. Στο πανεπιστήμιο, υπήρχαν πάρα πολλά "societies" (περίπου 30)...
Εγω σπουδασα στην Ελλαδα τη δεκαετια του 90 και στο πολυτεχνειο υπηρχαν πολλες μη κομματικες ομαδες (ισως πανω απο 30). Αθλητικες, πολιτιστικες, καλλιτεχνικες, περιβαλλοντικες, αιμοδοσιας κλπ.
Απλα επρεπε να ψαξεις πολυ να τις βρεις μιας και ηταν χαμενες πισω απο τις τεραστιες και αθλιες κομματικες αφισες....
Ποσες φορες εχω βαλει μια μικρη ανακοινωση για τουρνουα μπασκετ, η για εθελοντικη αιμοδοσια σε κολλα Α4, για να την δω μεσα σε 10 λεπτα σκισμενη και καλλυμενη απο τεραστια αφισα για παρτυ της ΠΑΣΠ στο Λα Μαμουνια...
Κι ομως ειμαι αισιοδοξος, μιας και ειδα οτι μονο μια μειοψηφια επεφτε στη κομματικη λουμπα, οι περισσοτεροι φοιτητες εψαχναν τις μικρες Α4 ανακοινωσεις και παντα εβρισκαν αυτο που τους εκφραζει...
...τι κι αν τα ΜΜΕ παιζουν μονο τις φοιτητικες εκλογες, μην περιμενουμε να μας τα σερβιρουν ολα στο πιατο, θελει και λιγο ψαξιμο!
Το απόφθεγμα, που αποδίδεται –αληθώς ή ψευδώς- στον Τσώρτσιλ, ότι δηλ.
"If you're not a liberal when you're 25, you have no heart.
If you're not a conservative by the time you're 35, you have no brain"
δεν φαίνεται να έχει και πολύ μεγάλη απήχηση ανάμεσα στους σημερινούς νέους. Βέβαια δεν ισχύουν πλέον πολιτικοί όροι, αλλά οικονομικοί.
Ο όρος «φιλελεύθερος» χρησιμοποιείται από τους απανταχού συντηρητικούς και ο όρος «συντηρητικός» από κανέναν!
Κατ’ αναλογία πάντως φαίνεται, ότι το μεγαλύτερο ποσοστό των Ελλήνων φοιτητών μπορεί να μην έχει καρδιά, αλλά σίγουρα έχει πολύ-πολύ μυαλό! Διαλέγουμε ένα οποιοδήποτε κόμμα –θέμα συγκυριών μάλλον- και το υποστηρίζουμε θερμά, ώστε να μας ευνοεί, όταν βρίσκεται στην εξουσία.
Το γεγονός βέβαια, ότι πρώτη δύναμη στις φοιτητικές εκλογές (εδώ και χρόνια) είναι η ΔΑΠ, καταδεικνύει εντονότερα τη στροφή των νέων προς μία κατεύθυνση μάλλον εγωκεντρική παρά ανθρωποκεντρική.
Και ένα ανέκδοτο:
Κάποιος έλεγε:
«Ο άνθρωπος κάνει αυτό, ο άνθρωπος κάνει εκείνο…»
Κι οι γύρω του απορημένοι του απαντούν:
«Μόνο εσύ τα κάνεις αυτά, κανένας άλλος!»
Και η απάντηση:
«Μα, ο άνθρωπος είμαι εγώ.»
@ mainmenu
Ειπες
"..Μερικοί όμως είμαστε ακόμα εδώ. Μερικοί βρήκαμε δροσιό σε μια τρύπα. Μερικοί ανακαλύψαμε από μόνοι μας τη χαρά του 'πρωκτικού' στάδιου. Ακονίζουμε τις γροθιές μας και θα μας βρείτε μπροστά σας"
Αμήν και πότε!!!!!!!!
Αλλά αναρωτιέμαι
Ποιος θα προλάβει , εσείς που τρίζετε τα δόντια σας και υψώνετε τις γροθιές σας,
ή οι νταβατζήδες θα σας θάψουν μέσα στις τηλεοράσεις , ο Χριστόδουλος στο παγκάρι του και τα φασιστάκια της δημοσιογραφίας (σοβαροφανή, παπαγαλάκια και κρυφοκαμερόβια) στον μπιντέ τους.
Όχι το φοιτητικό κίνημα δεν είναι ακίνητο, είναι ανύπαρκτο. Και ναι, φταίνε τα κόμματα, φταίνε οι φοιτητικές παρατάξεις που είναι φερέφωνα αυτών, φταίνε και πολλοί άλλοι, κυρίως όμως φταίμε εμείς, οι φοιτητές και ο ωχαδερφισμός μας.
Μαυρε Κυκνε δε ξερω...:) μαγκια τους αν νικησουν
ΝΔ. ακροαριστεροι το ξεκινησαν το Πολυτεχνειο, και ο Ανδρουλακης τότε τους καταδικαζε ως προβοκατορες. Παντως και το ΚΚΕ ακολουθησε. Το μονο παρηγορο με αυτο το κομμα ειναι οτι οσο χτυπημενοι κι αν ειναι οι ηγετες του καμμια φορα το παρασερνει η ιδια η βαση του...που παραδοξως παντα βρισκεται εκτος του
από το blog μου:
Μέρες που είναι, φοιτητικές εκλογές είχαμε σήμερα, είπα κι εγώ να πώ τον πόνο μου. Πριν κάτι μέρες είχαμε συνέλευση, όπου κατέβηκε πρόταση για κατάληψη, με δικαιολογία κάθε λογής πράγμα. Φυσικά, όλοι την υπερψηφίσανε. Εγώ δεν το έκανα, όχι ότι είμαι το σπασικλάκι, ούτε το υπόδειγμα φοιτητή, αλλά το αντίθετο: τα μαθήματα έχουν μαζευτεί ασφυκτικά, ο χρόνος περνάει και πρέπει κάποια στιγμή να τελειώσω. Αν γίνει κατάληψη και χάσουμε εξάμηνα κτλ καταλαβαίνεται ότι αυτό δεν ενδείκνεται.
Όπως προανέφερα, η πρόταση της κατάληψης υπερψηφίστηκε. Μόνο που την άλλη μέρα στο ίδρυμα ήταν 5-10 άτομα. Πού πήγαν οι 200 που υπερψηφίσανε την πρόταση;;; πήραν το βαπόρι και πήγαν διακοπούλες.
Βρήκα έναν συμφοιτητή, μέλος της παράταξης που κατέβασε την πρόταση. Του ζήτησα να αποκτήσει η παράταξη του το πολιτικό θάρρος να πεί "αν υπερ-ψηφίσετε 200 άτομα την πρόταση μας για κατάληψη και περάσει, να είστε αύριο σε αυτήν, αλλιώς αυτή δεν ισχύει". Η απάντηση του, όπως και άλλων που το είπα είναι "έχεις δίκιο, αλλά..."
Αυτό είναι που με έχει φτάσει στο απροχώρητο: πείτε μου "ΛΕΣ ΜΑΛΑΚΙΕΣ γι αυτό κ γι αυτό το λόγο", μην μου λέτε ότι συμφωνήτε μαζί μου ενώ κάνετε το αντίθετο! Αυτή είναι η σημερινή πρωτοβουλία: "μην πονέσουμε τα αυτιά του άλλου";;; Μα καλά, στην πολιτική είναι όλοι αυτοί, έναν καλό λόγο δεν ξέρουν να βρούν;;;
Καταπάτησα βασικές μου αρχές κ απήχα από τις σημερινές εκλογές, με αφορμή αυτό.
"Σπούδασα" (γελοίος μου ακούγεται ο όρος) σε περιφερειακό πανεπιστήμιο τις αρχές της δεκαετίας του '90.
Κομματικοποίηση υπήρχε μικρή και αυτή για την... τιμή των όπλων (να δείξουν κάποιοι πίσω στο σπίτι τους ότι δούλεψαν για το κόμμα). Υπήρχαν και ανεξάρτητες παρατάξεις στις εκλογές που έπαιρναν μεγάλα ποσοστά. Ευτυχώς, επειδή ήμαστε μικροί και απομακρυσμένοι από το "κέντρο" στην πράξη μας αγνοούσαν όλοι. Οι εφημερίδες της Αθήνας δεν ανέφεραν καν τα αποτελέσματα στη Σχολή μας.
Στην πράξη συνεννοούμαστε όλοι αρκετά καλά και κοιτούσαμε όσο γινόταν τα προβλήματα της Σχολής μας. Όχι ανόητους και αφελείς μεγαλοϊδεατισμούς για το πως θα αλλάξουμε τον κόσμο, σαν αυτούς που φαίνεται να συγκινούν (βλ. παραμυθιάζουν) ακόμη κάποιους "ανένταχτους" και που καταλήγουν (αναπόφευκτα) σε κομματικές αντιπαραθέσεις. Το καλύτερο που μπορούσαμε να κάνουμε ήταν να βοηθήσουμε τη Σχολή μας και κατ'επέκταση τους εαυτούς μας. Ίσως και να ήταν και θέμα προσώπων / συγκυριών όμως. Πριν από μας (και νομίζω και πρόσφατα) υπήρξαν φαινόμενα σαν αυτά των κεντρικών Πανεπιστημίων.
οσο για το πως εσβησε το φοιτητικο και γενικα το κινημα της δεκαετιας του 60 της Ελλαδας νομιζω οτι μπορουμε να συνοψισουμε ως εξης:
Αφου οι μπατσοι δεν φταναν, φεραμε και το στρατο
Το πολιτευμα βεβαια δεν αλλαξε και πολυ απο Καραμανλη σε Συνταγματαρχες. Μου εχουνε πει κατι παλιοι για εκεινη τη 'Βια και Νοθεια'.
Τι κολλάτε στο Πολυτεχνείο και ποιος το ξεκίνησε.
Νεολαία του τότε. Έτσι απλά. Που ήταν πολιτικοποιημένη αλλά όχι ακόμα πλήρως κομματικά ελεγχόμενη.
Και ΕΠΕΙΔΗ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ τη γράφουν οι νικητές, επιβάλλεται να γράψουν την αλήθεια οι ηττημένοι.
Ορθά!
Και μερικοί από την γενιά μου , πάλι, όντας ηττημένοι , ζούμε στο καθεστώς και τον αστερισμό του κατ' εξαίρεσιν.
Είμαστε η εξαίρεση του κανόνα.
Μας βλέπετε να παραθερίζουμε σταθερά στην εποχή της μελαγχολίας.
Aντιγράφω Γεωργουσόπουλο από τα χθεσινά "ΤΑ ΝΕΑ"
"Αν θέλει να δει κανείς τη στάθμη, την αισθητική, το γούστο, τις τάσεις που επικρατούν στην ελληνική κοινωνία δεν έχει παρά, αυτές τις μέρες, να επισκεφθεί ένα πανεπιστημιακό ίδρυμα, εν όψει των φοιτητικών εκλογών. Δεδομένου ότι η φοιτητιώσα νεολαία, για την μαρξιστική τουλάχιστον άποψη, αποτελεί τη φωτεινή πρωτοπορία, τότε πρέπει να υποθέσουμε πως το επίπεδο της αισθητικής που αντικρύζει κανείς στα Προπύλαια, στους διαδρόμους και στις αίθουσες των Πανεπιστημίων αποτελεί πρότυπο, προχωρημένη και προτεινόμενη άποψη για την δημόσια αισθητική. Λοιπόν, ωμά και «ορθά κοφτά» η αισθητική αυτή είναι κουρελαρία, κιτς του κερατά, αηδιαστική άποψη για την ενημέρωση, εξευτελισμός ιδεών και ιδεολογημάτων, αυτό που η γιαγιά μου έλεγε γύφτικο τσαντίρι. Πεταμένα τενεκεδάκια αναψυκτικών, άπειρη χαρτούρα, πεταμένα μισοφαγωμένα σάντουιτς, πλαστικά κεσεδάκια, καλαμάκια από σουβλάκια και άφθονη αμερικάνικη και σκυλάδικη μουσική.
Το μέλλον του τόπου ανατέλλει!!"
Η Ποπη Διαμαντάκου αναφερόμενη στην Τηλεόραση γραφει "H αισθητική των τηλεοπτικών εικόνων είναι εξίσου σοβαρή υπόθεση και άκρως πολιτική, όσο και το περιεχόμενο των ειδήσεων... Το κομμάτι της αισθητικής είναι το πιο σημαντικό για το τηλεοπτικό θέαμα και εν τέλει το πιο πολιτικό και από αυτά τα δελτία ειδήσεων και τις ενημερωτικές εκπομπές. Γιατί η καθοδήγηση του βλέμματος είναι ισχυρότερη και πιο ύπουλη από την καθοδήγηση της σκέψης."
Οι ίδιες σκέψεις θα μπορούσαν να γίνουν και για άλλους τομείς της δημόσια ζωής, όπως το ελληνικό ποδόσφαιρο, η ελληνορθόδοξη (όχι χριστιανική, το τονίζω) εκκλησία, η δημόσιες υπηρεσίες, "τα μπουζούκια" και παρα πολλά άλλα.
Και το άθροισμα είναι σκ...!
deepest blue said... "Τώρα ξέρω: άλλο πράγμα η Αριστερά (έτσι γενικά) και άλλο η Ελληνική Αριστερά. Με την πρώτη μπορείς να συμφωνήσεις, να διαφωνήσεις, να έχεις ενστάσεις κ.λπ. Με τη δεύτερη μπορείς μόνο να υποτιμήσεις τη νοημοσύνη σου."
Πολύ σοφά αυτά που λες βαθύτατε γαλάζιε
Aν και έχω ένα συναισθηματικό δέσιμο με την αριστερά (όπως οι περισσότεροι έλληνες) είμαι πλήρως απογοητευμένος από τη σημερινή, συντηριτική ελληνική, μπουρδολογούσα αριστερά. Αν πεις κάτι κακό εναντίον της κινδυνεύεις να χαρακτηριστείς "συντηρητικός", καπιταλιστικό γουρούνι και ένα σωρό άλλα. Δεν είναι τυχαίο ότι σημερα η Νέα Δημοκρατία δεν χρησιμοποιεί καθόλου τους όρους "δεξιά" και "συντηρητική παράταξη". Και οι Τόριδες συντηριτικοί είναι αλλά ούτε ντρέπονται ούτε φοβούνται να το πουνε.
Νόμιζα ότι ήμασταν η μόνη χώρα που χρησιμοποιούν με μεγάλη συχνότητα τους όρους αριστερα και δεξιά αλλά παρακολουθώντας τις ιταλικές εκλογέ είδα οτι υπαρχουν και χειρότερα. Εκει όμως το κλίμα είναι μάλλον αντιστραμμένο. Πιο πολύ οι dextri βρίζουν τους sinistri.
Kai paliotera den etan ta pragmata poly kalytera, haplos tote terountan ta proskhemata:
Μανόλης Αναγνωστάκης: Νέοι της Σιδώνος
mihalis...said ".Γ.:Το θέμα είναι αν ο Βουλγαράκης άκουσε ή όχι τις χυδαιότητες, αν οι υβριστές ανήκαν σε έναν συγκεκριμένο πολιτικό χώρο ή ότι τα παιδιά μας αυτά είναι, το γνωρίζαμε και πριν, και δεν συζητάμε εμείς, επιφανείς στρουθοκάμηλοι, για την ουσία;"
προσοχή μην πούμε κάτι κακό για τα παιδία. "οργή λαού, οργή θεού" λένε μερικοί
Μια προσωπική ιστορία, από αυτές που ο harry θεωρεί ότι εμπλουτίζουν το παρόν μπλόγκιο: Τέλη δεκαετίας ’80 στην Νομική. Συγκεκριμένη παράταξη με είχε κάνει «χρυσό» να βάλω υποψηφιότητα στις εκλογές. Ρώτησα γιατί, αφού ομολογουμένως υπήρχε πληθώρα άλλων υποψηφίων, από όλα τα έτη. «Για να είμαστε περισσότεροι στο ψηφοδέλτιο, δεν βλέπεις πόσους κατεβάζουν οι αντίπαλοι;» ήταν η απάντηση. Ομολογώ πως παρόλο που έπεισαν μια δεσποινίδα που τότε με ενδιέφερε να τους ακολουθήσει (μου άρεσε δε και η υπόσχεση ότι όλοι οι υποψήφιοι μαζί θα συζητούσαμε για την πορεία του εκλογικού μας αγώνα), κράτησα σθεναρή αντίσταση και αρνήθηκα μέχρι τέλους. Από τότε και μετά, έμαθα και το κόλπο. Γύρω στον ένα μήνα πριν τις εκλογές, εξαφανιζόμουν.
Εγγυημένο αποτέλεσμα….
Όποτε πηγαίνω σε κάποιο ΑΕΙ (προσκεκλημένος για εκδήλωση) απορώ πως είναι δυνατόν να ζούν, να διδάσκουν και να μαθαίνουν άνθρωποι μέσα σε τέτοιο περιβάλλον. Δεν συγκρίνω τα γκαζόν του Κέμπριτζ και τις βιβλιοθήκες της Οξφόρδης - αλλά ακόμα και τριτοκοσμικά πανεπιστήμια στα οποία βρέθηκα. Ήταν φτωχικά αλλά καθαρά, νοικοκυρεμένα και με μία ατμόσφαιρα σεβασμού στην μάθηση.
Νομίζω πως δεν πρέπει να υπάρχει άλλη χώρα στον κόσμο της οποίας τα ΑΕΙ να θυμίζουν χωματερή.
(Harry το "γραικικό παράδοξο" ήταν όλο το post!)
Όποιος διάβασε το αφιέρωμα του τελευταίου TIME για τους νέους Ιταλούς κάτω των 40, θα διαπάστωσε ότι το άρθρο κάλλιστα θα μπορούσε να είχε γραφτεί για την ελλάδα.
Αν δεν υπήρχαν αναφορές σε ιταλικα ονόματα και παραλείπονταν ο gucci και οι αυτοκινητοβιομηχανίες θα νόμιζες ότι το άρθρο φωτογράφιζε την Ελλάδα.
Νεποτισμός, γεροντοκρατία, χαμηλή ποιότητα σπουδών κ.α υπάρχουν και εκεί.
Υπαρχει και ένα ανέκδοτο που λέει:
-Γιατί ο Ιησούς ήταν Ιταλός;
-Γιατί μέχρι τα τριάντα του ζούσε με τη μαμά του
Οι φοιτητικές παρατάξεις υπάρχουν μόνο και μόνο για να εκτρέφουν την επόμενη γενιά των πολιτικών μας νταβατζήδων, και να εξασφαλίζουν την διαιώνιση της κυριαρχίας των συμμοριών που διοικούν ετούτη τη χώρα. Η ελληνική νεο(λ)έρα είναι στην πλειοψηφία της θλιβερά πρόθυμη να προσκυνήσει κάθε πολιτικάντη με αντάλλαγμα μια θεσούλα στο δημόσιο. Προσωπικά δεν ελπίζω σε τίποτα και σε κανέναν, αρνούμαι φυσικά να συμμετέχω σε οποιοεσδήποτε "φοιτητικές εκλογές". Όπως είχε πει και ο Νίκος Δήμου στη συνέντευξη στη Β.Φλέσσα, η μόνη περίπτωση να βγούμε κάποτε από τον φαύλο κύκλο θα ήταν να αναλάβει την εξουσία ένας πολιτικός αποφασισμένος να αυτοκτονήσει πολιτικά. Ένας... ρομαντικός δικτάτορας. Τρέχα γύρευε δηλαδή... Επιστημονική φαντασία.
Λοιπόν για να καταλάβω.
Για όλα φταίει η Αριστερά.
Μάλιστα.
Το φοιτητικό κίνημα είναι ακίνητο γιατί η αριστερά δεν βάζει Βισοβανδη στα μεγάφωνα των φοιτητικών εκλογών.
Μαλιστα.
Αιντε!!!!!!
Το φοιτητικό κίνημα είναι ακίνητο γιατί ΤΙΠΟΤΑ δεν κινείτε.
Όλα είναι ακίνητα όπως εκεί στην εικόνα στο βάθος του σαλονιού.
Αλλά τώρα όπως όλες οι μεγάλες πολικότητες του παρελθόντος, που καθόρισαν τη ζωή μας, το διώνυμο Αριστερά/Δεξιά έχει καταρρεύσει στη χοάνη μίας μοναδικής κατηγορίας κατά συγχώνευση.
Την ονομάζουν μεσαίο χώρο, σφαίρα της επικοινωνίας και των δημοσκοπήσεων, αλλά θα μπορούσε κανείς να της αποδώσει επίσης το χαρακτήρα ενός απέραντου κενού στον ουρανό του πολιτικού νοήματος.
Όλα τα κίνητρα αντίστασης στο σύστημα δείχνουν να έχουν υπονομευθεί, με αποτέλεσμα εκπληκτικές ανατροπές που εμφανίζονται σαν κάθε άλλο παρά ανατρεπτικές, αφού τις υιοθετεί μεγαλοπρεπώς το κοινοβουλευτικό lifestyle υπό την αιγίδα των ΜΜΕ
Η φωνή του Ανδριανόπουλου συναιρείται μ' εκείνη του Ανδρουλάκη και της Δαμανάκη.
Εδώ που τα λέμε, θα ήταν μια ισχυρή σάλπιγγα εάν υπήρχε ακόμη Ιεριχώ.
Η Αριστερά, ή θα υπάρξει κατ' αρχήν και κατ' αρχάς ΜΕΣΑ ΜΑΣ, σαν πιεστική ανάγκη για αυθόρμητη ζωή και ανυποχώρητο αίσθημα συμπόνιας προς τα θύματα του παγκόσμιου κυνισμού, αρχής γενομένης από τον εαυτό του καθενός, ή θα εκλείψει, όπερ έδει δείξαι.
Οι έλληνες φοιτητές θεωρούν εαυτούς πολιτκοποιημένους επαναστάτες- σε αντίθεση με τους απολιτίκ, πειθήνιους ξένους. Σύμμαχο έχουν τη Γαλλοτραφούσα ελληνική ιντελλιγκεντσια (και να φανταστείτε στις έρευνες εμφανιζόμασται ως πιο έξυπνοι από τους Γάλλους.) Χαρακτηριστικά τους είναι: ο δογματισμός,η αποστήθηση στερεοτύπων,η μη αποδοχή του "καινουργιου" ο αντιαμερικανισμός, ο αντινεοφιλελευθερισμός, η μισαλλοδοξία απέναντι σε οτιδήποτε αγγλοσαξωνικό κ.α
Στον αντίποδα καποιοι άλλοι συνάδελφοι τους εκεί όξω, διαμορφώνουν τον κόσμο καθημερινά -χωρίς θόρυβο και τυμπανοκρουσίες- με μικρές-μικρές επαναστασούλες. Σύμμαχος τους: η τεχνολογία, το ιντερνετ (μπορεί το Νapster να μην άλλαξε τον κόσμο ριζικά, σίγουρα όμως τον αναμόρφωσε), το επιχειρηματικό πνευμα (κάποιο γίνοντα ζαμπλουτοι πριν τα 18 τους), το ανοιχτό μυαλό, ο ορθολογισμός,και τα πανεπιστήμια τους. Και όλα αυτά σε ένα όμορφο περιβάλον χωρίς το καρακιτσαριό των ελληνικών πανεπιστημίων
Το ελληνικό φοιτητικό κίνημα σου δίνει την εντύπωση ότι μάλλον βρίσκεται στα μέσα της περιόδου της βιομηχανικής επανάστασης. Σε ένα αφιέρωμα του economist για την ελλάδα πριν λίγα χρόνια, ο δημοσιογράφος, με έκπληξη, κατέγραφε πόσο μεγάλη εντύπωση του έίχε κάνει η απήχηση που έιχε στην ελληνική νεολαία το σφυροδρέπανο!
Black Swan said...
Λοιπόν για να καταλάβω.
Για όλα φταίει η Αριστερά.
Μάλιστα.
Όχι. Για πολλά όμως φταίει η ελληνική αριστερά. Όσο για την αμορφωτη δεξιά δε χρειάζεται να πούμε τίποτα. Όυτε ιδέες έχει ούτε προγράμματα. Το μόνο που διαχρονικά την ενδιαφέρει είναι η νομή της εξουσίας
Αφιερωμένο στην επαναστατημένη φοιτητική νεολαία
A college professor had just finished explaining an important research project to his class. He emphasized that this paper was an absolute requirement for passing his class, and there would be only two acceptable excuses for being late. Those were a medically certifiable illness or a death in the student's immediate family.
A wisecracking student in the back of the classroom waved his hand and spoke up "But what about extreme sexual exhaustion, professor?" As you would expect, the class exploded in laughter.
When the students finally settled down, the professor gave the student a long, appraising look. "Well", he responded, "I guess you'll just have to write with your other hand"
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ κ.ΝΙΚΟΥ ΔΗΜΟΥ ΣΤΗ ΒΙΚΥ ΦΛΕΣΣΑ
Όσοι ενδιαφέρονται να "κατεβάσουν" την εν λόγω συνέντευξη (εκπομπή "Στα Άκρα" 01-04-2006), θα τους πρότεινα να κάνουν μία αναζήτηση στο emule με keywords "Nikos Dimou".
Υ.Γ. Συγνώμη για το άσχετο με το σημερινό θέμα post, αλλά νομίζω ότι είναι πολλοί αυτοί που θα'θελαν να κατεβάσουν την εκπομπή.
Ναι!!
Ναι!!badlydrawnboy
Πάντα για κάτι φταίει η Αριστερά, ώστε να ψηφίζουμε κατά 80% (άντε με το καλό κατά 90%) τους αλιτήριους ολετήρες της ίδιας μας της ζωής!
Τα δύο κόμματα που, κατά τα άλλα, ψηφίζουν κατά 80% περίπου οι Ελληνες (για να δουλέψουν 65 ώρες ή να πάρουν σύνταξη μετά θάνατον ή για να 'ναι άνεργοι, ώστε να περισσεύει χρυσίον για τα παπαγαλάκια).
ΥΓ. Κ.Δήμου το ξέρω ξέφυγα απο το θέμα. Δεν θα το επαναλάβω.
Απλά θα σωπάσω για σήμερα και θα μείνω σε αυτό που διάβασα σε φοιτητική αφίσα:
«Η σιωπή μας, το όνειρό τους, η εξέγερσή μας ο εφιάλτης τους».
@george, φοιτητή του Ε.Μ.Π.
Παλαιότερα "φοιτητές" καλούνταν οι του Πανεπιστημίου.
Οι του Ε.Μ.Π. ήσαν "σπουδαστές".
Εχουν πολλά αλλάξει.
Μαυρε Κυκνε μαζί σου κι εγω την κανω...
Και για συμπληρωμα αφηστε τους μυθους περι Ελλαδας, παντου υπαρχουν με διαφορετικους τροπους παρομοια φαινομενα...
black swan δεν ξεφύγατε από το θέμα - για κόμματα και εκλογές συζητάμε.
Γράφετε: "Πάντα για κάτι φταίει η Αριστερά, ώστε να ψηφίζουμε κατά 80% (άντε με το καλό κατά 90%) τους αλιτήριους ολετήρες της ίδιας μας της ζωής!"
Για τους ολετήρες συμφωνώ. Όμως για την Αριστερά, απορώ. Έχει πρόταση; Η μία μας επισείει την Δικτατορία του Προλεταριάτου (με σάλτσα εθνικισμού και δυτικοφοβίας). Η άλλη είναι απλώς ένα κίνημα διαμαρτυρίας πολυ- διασπασμένο (και διασπώμενο) που δεν έχει αρθρώσει ούτε μία ουσιαστική πρόταση.
Και να ήθελε κανείς να ψηφίσει Αριστερά του πέφτει δύσκολο. Διότι δεν ξέρει τι ψηφίζει. (Ο μόνος ορισμός που στέκει είναι "Μία ιδιαίτερη ευαισθησία". Αλλά με μόνη την ευαισθησία δεν λύνεις προβλήματα...).
@harryal
thanks man ! Θα ήταν καλύτερα αν είναι δυνατόν να ανέβει σε κάποιον ftp server ή ως torrent... Το emule παραείναι αργό... Αλλά αν δεν γίνεται αλλιώς δεν πειράζει.
Πολλοί σήμερα είναι απόλυτοι σε αυτά που λένε,
άρα είναι επιπόλαιοι.
υπάρχουν ελληνικά πανεπιστήμια(εννοείται θα είναι λίγα δεδομένου του μεγέθους της Ελλάδας ως κράτους(γεωγράφικο πληθυσμιακό όπως θέλετε πείτε το) που δεν είναι τόσο μπάχαλο όσο νομίζετε.
και γίνονται προσπάθειες για να βελτιωθούν
ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΠΑΡΚΕΙΣ Η ΟΛΕΣ ΣΩΣΤΕΣ,
αλλά ας μην τα ισοπεδώνουμε όλα
ΜΟΝΟ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΟΤΙ ΟΛΟ ΚΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΜΕ ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΤΑ ΣΧΟΛΙΑΖΟΥΜΕ, ΛΕΕΙ ΠΟΛΛΑ.
όταν ακούω ανθρώπους να λένε πόσο καλά και πόσο χρυσά ήταν παλιά τα ''πράγματα'' αμφιβάλλω.
Κύριε Νίκο,
από ανθρώπους σαν και εσάς θέλουμε πέρα από το παράπονο και την οδυνηρή διαπίστωση της αλήθειας ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ.
δε θέλουμε μόνο μίζερες κριτικές και οδοστρωτήρες φιλοσοφικών φανφάρων(δεν αναφέρομαι στον ΝΔ όσο στους υπόλοιπους)....... έχουμε ΧΟΡΤΑΣΕΙ από δαύτους!
καιρός για ιδέες και αλλαγές!
Κ. Δήμου
Ναι , δεν έχει καμιά πρόταση.
Γιατί οι άλλοι έχουν;
Τουλάχιστον εμείς " οι ανένταχτοι" ξέρουμε οτι η Αριστερά πνέει τα λοίσθια αλυσοδεμένη στα υπολείμματα ενός δικού της, ιδιότυπου χρόνου, που είναι ο χρόνος της ενοχής της.
Ξέρουμε οτι είναι ένοχη επειδή διαισθάνεται ότι ο κίνδυνος για τον άνθρωπο, από ένα σημείο και ύστερα, δεν ήταν καθόλου, όπως πίστευε μακάρια, ο αποκλεισμός από το ψωμί, την παιδεία και την ελευθερία - απόδειξη ότι και τα τρία, έχοντας προσφερθεί σε ποσοτική κλίμακα, δεν προκάλεσαν κάτι καλύτερο από την οριστική υποδούλωση στις ψευδαισθήσεις.
Διαισθάνεται ότι έκανε λάθος και τελικά ότι δεν υποψιάστηκε πόσο η CIA (ας πούμε) επιθυμούσε να νομίζουν οι πάντες ότι εχθρός ήταν ακριβώς αυτή, η CIA, και μόνον.
Ενώ ο εχθρός ήταν διάχυτος παντού, στην ανία, στην απίστευτη πλήξη του κενού λόγου και στο στριφογύρισμα του θανάτου μέσα σ' έναν κόσμο αντιγράφων και αναπαραστάσεων.
Εν ολίγοις, η Αριστερά -και δεν μιλάω εννοείται για τη σταλινική Αριστερά ,αυτό είναι θέμα άλλης τάξης- δεν τόλμησε να παραδεχτεί ότι το αίτημά της όφειλε να είναι, κατά βάσιν, ψυχικό και υπαρξιακό.
Οι ενοχές δεν θα υποχωρήσουν αν δεν υπάρξει αβίαστη εξακρίβωση του τι φοβηθήκαμε ώστε να λοξοδρομήσουμε, σε ποια φενάκη επιτρέψαμε να μας επιβληθεί επειδή μας βόλευε ο συναινετικός χαρακτήρας της.
Διαφορετικά η ενοχή θα παράγει οργή και η ορή μνησικακία.
Η Αριστερά πρέπει να ξαναμπεί στην παρανομία.
Εννοείτε ότι μιλάω για την παρανομία της εσωτερικής μας ζωής.
ΥΓ. Καιρός να πάω να δω και τα εξοργισμένα παιδιά μου ……..
Μικρό αφιέρωμα στις φοιτητικές εκλογές το παρακάτω απόσπασμα από το βιβλίο "GAME OVER" που κυκλοφόρησε πριν από λίγες μέρες από τις εκδόσεις ΚΡΙΤΙΚΗ:
...σκεφτόταν ότι δεν είχε νόημα να το βλέπει έτσι, παραμονές του millennium είναι, έλεγε μέσα του, τα πράγματα αλλάζουν δραματικά, αφού πάμε σε μια νέα μορφή των πραγμάτων, τα ’βλεπε ο Βασίλης πώς άλλαζαν όλα, σε κάποιο βαθμό του άρεσε κιόλας η τροπή που έπαιρναν τα πράγματα, που ήταν πιο φιλελεύθερα, λιγότερο ψυχαναγκασμένα, χωρίς εκείνα τα παλιά «υψηλά καθήκοντα» και «ηθικά χρέη», μήπως αυτή δεν ήταν μια μορφή ελευθερίας, μια νίκη κερδισμένη για τις κοινωνίες μέσα από τα άγχη και τις ανησυχίες του παρελθόντος; Τι δηλαδή, είναι το άγχος αυτοσκοπός; Έπρεπε για πάντα να σέρνονται οι πιτσιρικάδες στις ξεπεσμένες καφετέριες μυξοκλαίγοντας για τον εκφυλισμό της κοινωνικής συνοχής, την απο-πολιτικοποίηση και την αντιπνευματικότητα της εποχής; Κατάληγε ότι δεν υπήρχε νόημα στην επανάληψη εκείνου του μοντέλου του παλιού, που έζησε ο ίδιος, αλλά αισθανόταν και κερδισμένος που το ’χε ζήσει, αφού έτσι είχε μια αίσθηση ιστορικότητας για την Ελληνική κοινωνία τα τελευταία τριάντα χρόνια. Είχε ξοδέψει δυό τρείς δεκαετίες, αλλά είχε κερδίσει τη μεγάλη εικόνα, έτσι πίστευε και του άρεσε, γιατί τον βοηθούσε να τοποθετηθεί στον κόσμο με γνώση κι όχι με διαίσθηση…
Από την άλλη πάλι, έλεος! Όχι άλλη Άννα Βίσση!
ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΣΤΑΔΙΟ ΤΗΣ ΑΥΤΟ-ΙΑΣΗΣ ΕΙΝΑΙ Η ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΑΡΡΩΣΤΙΑΣ ΣΟΥ.
απο εκεί και πέρα αν μείνεις σε αυτό στο τέλος θα καταλήξεις νεκρός από το φόβο σου για το πόσο δύσκολη και μακρινή φαντάζει η θεραπεία σου.
ο κ. νίκος έχει αποδείξει με τα βιβλία του (και όχι μόνο φυσικά..)
πως διέπεται από μία ελπίδα και μία αισιοδοξία για ένα καλύτερο αύριο.
ΑΣ ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΜΕ πόσες φορές έχει γράψει για το ΠΟΣΟ πραγματικά έχει βελτιωθεί ο κόσμος τα τελευταία χρόνια ( για αυτό έχω τη γνώμη που έχω για αυτόν ).
ας πάψουμε απλά να γκρινιάζουμε και ας δούμε άμεσα - δίπλα μας τι μπορούμε να κάνουμε.
όσο μικρό και αν φαίνεται κάτι................ ποτέ δεν ξέρεις
θα επιστρέψω...
Γεμισαμε λαμπρες αναρχοαυτονομες προσωπικοτητες. Αηδιασαμε με την καταντια της εποχής.
Θεωρουμε εαυτούς έξω από το σύστημα και δε μας περασε απο το μυαλο οτι αυτο ειναι το συστημα... ενα ματσο ηπαρμενα ατομα που σφίγγουν βίδες και γρανάζια.
φοιτητικες εκλογες και μ...ς.Οι δημοσκοπήσεις έχουν δείξει οτι οι νεοι στην ελλαδα ειναι πατρις θρησκεια οικογενεια γιατι αυτα τους μαθαινουμε στα σχολεια.Στα σχολεία παράγουμε γενιές ηλιθιων.
αντιγραφω απο την ενδοξη εποχη της λαοσυναξης σχόλιο του φωτόπουλου στην ελευθεροτυπία:
Σε λίγες ημέρες αναμένεται ότι το Εκκλησιαστικό «δημοψήφισμα» θα δείξει ότι σχεδόν οι μισοί από τους Ελληνες που συνήθως ασκούν το εκλογικό τους δικαίωμα θέλουν να κατοχυρώνουν την ορθοδοξία τους στις αστυνομικές ταυτότητες, πράγμα βέβαια που απλώς επιβεβαιώνει πολλές προηγούμενες δημοσκοπήσεις και μόλις πρόσφατη έρευνα του Πανεπιστημίου Μακεδονίας για το γεγονός ότι η χουντική κουλτούρα της «Ελλάδας Ελλήνων Χριστιανών» έγινε πια πολιτιστική κληρονομιά μας, με το 60-62% των νέων να θεωρούν σημαντικότερους θεσμούς τη θρησκεία και την πατρίδα (πάνω ακόμη και από τον έρωτα και τη φιλία!).
κάποιοι ζητούν προτάσεις για τα χάλια της παιδείας μας.Αντιγράφω και πάλι απο τον μιχαηλίδη αυτή τη φορά:
ΠΡΙΝ από μερικούς μήνες το περιοδικό «Newsweek» είχε κάνει ένα θαυμάσιο ερευνητικό ρεπορτάζ, επιλέγοντας περίπου πενήντα χώρες σ' όλο τον κόσμο ώς τις καλύτερες, την κάθε μία ξεχωριστά, σ' έναν συγκεκριμένο τομέα της ζωής. Η Ινδία, φερ' ειπείν, επελέγη ως »η καλύτερη χώρα για να κάνει κάποιος επενδύσεις αυτή τη στιγμή». Η Γερμανία ως «η καλύτερη χώρα για να αρρωστήσεις», αφού, σύμφωνα με το περιοδικό, έχει το καλύτερο σύστημα υγείας. Εκείνο όμως που μου έκανε μεγάλη εντύπωση και που ξεχώρισα ως επιλογή, ήταν το να είσαι μαθητής στη Φινλανδία - τη χώρα «με την καλύτερη παιδεία στον κόσμο». Το έψαξα λιγάκι, να μάθω το πώς και το γιατί...
ΣΥΜΦΩΝΑ με τα τελευταία στατιστικά στοιχεία του Οργανισμού Οικονομικής Ανάπτυξης και Συνεργασίας (γνωστότερου ως ΟΟΣΑ), προκύπτει ότι τα 15χρονα παιδιά στη Φινλανδία έχουν το υψηλότερο μορφωτικό επίπεδο διεθνώς. Στη χώρα αυτή η προσχολική εκπαίδευση δεν αρχίζει από το νηπιαγωγείο, σε ηλικίες άγριες, όπως εδώ, αλλά με τη λεγόμενη προδημοτική τάξη στα 6 τους χρόνια. Ακολουθεί το comprehensive school, δηλαδή ένα ενιαίο σχολείο, δημοτικό και γυμνάσιο, από τα 7 έως τα 16 χρόνια. Και ολοκληρώνεται ο κύκλος της μέσης εκπαίδευσης, όπως τη λέμε εμείς, με το ονομαζόμενο «ανώτερο δευτερεύον ή επαγγελματικό σχολείο», όπου φοιτούν οι μαθητές από το 16ο έως και το 19ο έτος της ηλικίας τους.
Ευτυχία: Νά 'σαι μαθητής στη Φινλανδία
ΑΠΟ τους στατιστικούς πίνακες του ΟΟΣΑ βλέπουμε ότι οι μαθητές 7-14 ετών στη Φινλανδία περνούν τις λιγότερες ώρες στο σχολείο από όλους τους άλλους μαθητές στον κόσμο και δεν τους φορτώνουν οι καθηγητές τους με δουλειά για το σπίτι και με ανούσια τεστ στην τάξη. Εννοείται ότι δεν υπάρχουν εκεί φροντιστήρια - άγνωστη λέξη. Παρ' όλα αυτά, τα παιδιά της Φινλανδίας έχουν το υψηλότερο μορφωτικό επίπεδο παγκοσμίως, είναι 4οι στον κόσμο στα μαθηματικά και πρώτοι στην Ευρώπη, ενώ στις φυσικές επιστήμες πάλι πρώτοι στην Ευρώπη και 3οι διεθνώς. Το 65% των νέων συνεχίζουν και ολοκληρώνουν τις σπουδές τους στα πανεπιστήμια της χώρας. Και, το σπουδαιότερο απ' όλα, η Φινλανδία έχει το δεύτερο υψηλότερο ποσοστό δαπανών για την παιδεία στον κόσμο. Πρώτη είναι η Αμερική.
Κύριε Δήμου γράψατε ότι η Αριστερά έχει ευαισθησία και ότι αυτή δεν φτάνει (συμπληρώσατε).
Μου φαίνεται παράλογο μία ιδεολογία, μία παράταξη εξολοκλήρου να μονοπωλεί την ευαισθησία. Προφανώς με αυτήν την λογική όλοι οι άλλοι είναι καταπιεστικοί, αναίσθητοι κλπ.
Φοβάμαι επίσης ότι η μονοπώληση του σημαίνοντος της ευαισθησίας μπορεί να μεταμφιέζει το σημαινόμενο αναισθησίας, αυταρχισμού κλπ.
Έγώ τους φοιτητές αυτούς τους βλέπω, αρχικά, με συμπάθεια και, στη συνέχεια, με αγανάχτηση. Δεν έχουν κάτι καλύτερο για να δαπανήσουν τα ωραία τους χρόνια; Από την άλλη δεν πιστεύω στις συλλογικές αφυπνίσεις. Όσον αφορά τους χώρους των πανεπιστημίων κτλ κτλ κτλ και αυτοί υπόκεινται στους κανόνες της γνωστής αναθεματισμένης καθημερινότητας. Θυμάμαι από καιρό εις καιρόν τη φράση του Έντσενσμπεργκερ, "ο φόβος της επαφής με τα σκατά είναι μια πολυτέλεια..που ένας εργάτης υπονόμων δεν μπορεί οπωσδήποτε να απαιτήσει για τον εαυτό του." Θα πρόσθετα , ωστόσο, ότι η περιδιάβαση στους υπονόμους δεν είναι ούτε καθημερινή ούτε αναγκαία. Είμαι αισιόδοξος. Οι κανόνες αλλάζουν. Μη με ρωτάτε πώς..αυτό δεν το ξέρω.
"Παραποίηση" αποσπάσματος από το ποστ του Ν.Δήμου:
"4,3% έναντι 37,2% πέρυσι δηλαδή διαφορά μείον 2,9%
25,7% έναντι 25,4% πέρυσι δηλαδή διαφορά 0,3%
14,5% έναντι 14,2% πέρυσι δηλαδή διαφορά 0,3%
7,7% έναντι 7,5% πέρυσι διαφορά 0,2%
4,6% έναντι 4,2% πέρυσι δηλαδή διαφορά 0,4%.
13,2% έναντι 11,5% πέρυσι διαφορά 1,7%."
Οι αριθμοί της πλήξης...
"ΣΧΟΛΕΣ..Ο απώτατος σκοπός προς τον οποίο σπρώχνει το γιό του κάθε αστός. Όνειρο κάθε μάνας (παμπάλαιο). Τρόμος του αστού για τις εξεγέρσεις, όταν μαθαίνει πως δείχνει συμπάθεια στους εργάτες (παμπάλαιο). Όταν λες απλώς Σ χ ο λ ή, αυτό δείχνει πως πέρασες από κει.
Στη Saint-Cyr: νεαροί ευγενείς.
Στην Ιατρική: όλοι ενθουσιώδεις.
Στη Νομική: νέοι καλών οικογενειών."
"ΦΟΙΤΗΤΗΣ. Φορούν όλοι κόκκινους μπερέδες, παντελόνια ουσάρικα, καπνίζουν πίπα στο δρόμο και δε διαβάζουν"
Από "Το λεξικό των κοινών τόπων" του Φλωμπέρ(μετάφραση Τατιάνα Τσαλίκη-Μηλιώνη)/.
#100#
ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ 1967
ένα ελληνικό κίνημα
ΑΝΔΡΕΑ ΖΕΙΣ ΕΣΥ ΜΑΣ ΟΔΗΓΕΙΣ
για τους μεγάλους
για τους ελεύθερους
για τους γενναίους
τους δυνατούς
αρμόζουν
τα λόγια τα μεγάλα
τα ελεύθερα
τα γενναία
τα προεκλογικά
γι αυτούς η απόλυτη υποταγή της ραδιενέργειας
η κοπέλα με τα ψυχολογικά
γι' αυτούς η μεταπολίτευση
κι οι κλάδοι ελιάς
η Φώφη Γεννηματά
οι άλλοι δακτύλιοι
γι' αυτούς είναι οι ξεγάνωτοι τενεκέδες
μέσα στην εκνευριστικιά οσμή του ιμπεριαλισμού
με ένα σκοπό του ταξιδιού
προς την τηλεόραση
γι' αυτούς θα πω τα λόγια τα ωραία
που μου τα υπαγόρευσε η έμπνευση
καθώς εφώλιασε τ' άλλα μανόμετρα όμοιοι με τραμ που ξεκινάει ολοκαίνουριο κι ολόφωτο και πέφτει πάνω του στον πρόεδρο της ένωσης των χρηστών του διαδικτύου όμως για τώρα θα ψάλλω μοναχά τη ΔΑΠ:
κάτω στο γιαλό
κάτω στο περιγιάλι
ομοφυλόφιλο αγαπώ
το πε το πε
ο παπαγάλος
ξανθή και μαυρομάτα
δώδεκα ευρωεκλογώ
κι ο πράσινος ήλιος
δεν τον είδε
μόνο στα αμφιθέατρα
Τσιριμώκο τον φωνάζουν
και άνθος της σαμπρέλας
χούντα της κόκκινης μηλιάς
παίξε απόλλωνα παίξε
να ακούσω κι εγώ
να σφάξω το Βύρωνα Πολύδωρα
μήλα κόκκινα
και ο καημός της μπύρα
βαριαρρώστησα
φέρτε τον Κουστό.
Έχουμε τις φοιτητικές (και κοινοβουλευτικές) παρατάξεις που μας αξίζουν. Είτε γιατί συνειδητά τις επιλέγουμε, είτε γιατί συνειδητά ή ασυνείδητα αδιαφορούμε.
Τα πράγματα δεν είναι τόσο αδιέξοδα όμως όσο τα περιγράφετε. Δέχομαι ότι σε εθνικό επίπεδο είναι πολύ δύσκολο να ξεκινήσει μια κίνηση από το μηδέν και να αλλάξουν μερικά πράγματα, αλλά σε επίπεδο μιας σχολής, ενός πανεπιστημίου η κλίματα είναι πολύ πιο μικρή, οι διαστάσεις πολύ πιο ανθρώπινες και το περιθώριο αλλαγών και κινήσεων πολύ μεγαλύτερο. Βλέπω συχνά συμφοιτητές μου να αντιμετωπίζουν τις παρατάξεις σαν να είναι κάποιο τέρας κάτι τεράστιο που έχει δύναμη και δεν μπορούμε να του εναντιωθούμε με τίποτα. Ενώ είναι ο Νίκος, ο Γιώργος και οι άλλοι γνωστοί και άγνωστοι συμφοιτητές μας...
Τον τελευταίο χρόνο έχουμε καταφέρει μια παρέα παιδιών στη σχολή μου (μια παρέα που δημιουργήθηκε μάλιστα, συντηρείται και μεγαλώνει μέσα από ένα ηλεκτρονικό forum) να αλλάξουμε πράγματα τόσο στη σχολή όσο και στο πόσο και πώς δραστηριοποιούνται οι διάφορες παρατάξεις. Και αυτό με απλά λίγη συστηματική πίεση. Αλλά όταν από την άλλη κυνηγάς με το τουφέκι τον άλλον (το μη παραταξιακό) για να ενδιαφερθεί για το μέλλον του και να κινητοποιηθεί κάποια στιγμή κουράζεσαι και μένεις απογοητεύμενος να αναρωτιέσαι για το μέλλον.
Για μένα το πρόβλημα του ελληνικού πανεπιστημίου, από το οποίο πηγάζει και σε μεγάλη βαθμό η αδιαφορία των φοιτητών για τα συνδικαλιστικά, είναι ότι οι φοιτητές βλέπουν το πανεπιστήμιο σαν φροντιστήριο. Δεν έρχονται για να συζητήσουν, να δημιουργήσουν, να ζήσουν μέσα σε αυτό, αλλά για να πάρουν πέντε ξερές γνώσεις και να πάνε μετά στο σπιτάκι τους. Όταν λοιπόν το πανεπιστήμιο δεν το αισθάνεσαι κομμάτι σου και σπίτι σου γιατί να προσπαθήσεις να το βελτιώσεις;
Οι ελάχιστες πολιτιστικές ομάδες συρρικνώνονται συνεχώς. Καμία διάθεση για προβληματισμό, καμία όρεξη για δημιουργικότητα. Και αυτό είναι και το πιο λυπηρό γιατί αφορά όλη τη ζωή μας και όχι μόνο ένα ποσοστό σε κάποιες φοιτητικές εκλογές...
Από την άλλη αναρωτιέμαι όμως κιόλας: πότε ήταν αλήθεια πολύ καλύτερα τα πράγματα; Μήπως δεν ήταν πάντα μειοψηφίες αυτοί που είχαν διάθεση να αλλάξουν (το πανεπιστήμιο, τον κόσμο, τον εαυτό τους);
@aphrodite
Η Παπαρρήγα έχει κόρη,και τέλειωσε τη σχολή Χιλς.Το πού συνέχισε τις σπουδές της,δεν το γνωρίζω..
Τον προβληματισμό για την αριστερά,όπως εκφράστηκε σε πολλά σχόλια,δεν τον γεννουν φυσικά οι φοιιτητικές εκλογές.Αυτές ούτε αφορμή είναι,έτσι όπως τις κατήντησαν.
Δέκα πολίτες που αυτοπροσδιορίζονται ως αριστεροί,θα δώσουν δέκα διαφορετικούς ορισμούς για το τι σημαίνει αριστερά και αριστερός.(Ενας απ'τους λόγους της κακοδαιμονίας της ελληνικής αριστεράς)
Κατά τα λοπά ΚΑΙ στις φοιτητικές εκλογές,συμβαίνει αυτό που παρατηρούμε χρόνια τώρα σ'όλα τα ''πεδία των μαχών'' στην ελληνική κοινωνία.
Τα καλύτερα παιδιά κουράστηκαν και γύρισαν στο σπίτι...
Οι φοιτητικές εκλογές, και οι εκλογές γενικότερα είναι ένα αστείο παιγνίδι. Μάλλον όχι. Ούτε καν παιγνίδι. Τα παίγνια είναι σοβαρά πράγματα που έχουν κέρδη/απώλειες, χύνεται αίμα και συχνά χάνονται ζωές.
Όσοι τις βλέπουν σωστά, κερδίζουν μια θέση απασχόλησης στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, πάντα όμως με την απειλή της απόλυσης. Μετά για να κρατηθούν παροτρύνουν συχνά τις γυναίκες τους να πηδηχτούν, παραδίδουν τα σπίτια τους σε λουκούλεια προσβλητικά γεύματα, δίνουν τα εξοχικά τους σαν γκαρσονιέρες και μετά καθαρίζουν οικογενειακώς την παράνομη γλίτσα. Τα δέχονται όλα αυτά όχι επειδή τους αρέσει. Αλλά επειδή το συνήθισαν νωρίς, ήδη απ' τις φοιτητικές εκλογές.
Αμ τι νομίζατε, άιντε άιντε; Διορίζονται και καθάρισαν; Χα χα, όπως έστρωσαν, κοιμούνται. Και όσο πιο ψηλά, τόσο μεγαλύτερες οι "χάρες". Ναι, ναι εκεί που δεν πάει το μυαλό σας. Από μαντάμ Χέλγκα μέχρι θαλασσοδάνεια. Αν δεν υποταχθούν τότε στοχοποιούνται και παίρνουν μπρος άλλα μέτρα. Υποβιβασμός. Αλλαγή γραφείου στο υπόγειο. Αφύσικα έξτρα δουλειά. Διαρκής πόλεμος νεύρων. Ώσπου η ανεργία να του/της φαίνεται παράδεισος.
Για τους υπόλοιπους οι εκλογές είναι χάσιμο χρόνου. Ούτε κέρδη, ούτε απώλειες. Ούτε ρίσκο, ούτε επένδυση. Απορώ τι πάνε και κάνουν. Τι βρίσκουν.
Ερωτώ ρητορικά. Ξέρω πολύ καλά τι βρίσκουν. Ακίνδυνη κοινωνικοποίηση. Παρέες, καφέδες. Ανταλλαγή σημειώσεων. Κουτσομπολιό. Ψευδαίσθηση εθελοντισμού. Ξόδεμα περίσσειας ενέργειας. Διαφυγή απ' την απέραντη φοιτητική μοναξιά. Ίσως και μια ελπίδα για κάνα μεταπτυχιακούλι. Αν το καταφέρουν, σταμπάρονται αόρατα από τους ιθύνοντες κι όταν ζητήσουν κάτι παραπέρα αποθαρρύνονται διακριτικά, παρεκτός κι αν δουλέψουν σκληρά, πράγμα υπαρκτό αλλά σπάνιο.
Αφήνω λοιπόν την ανάλυση για το πουλάκι του μπούλη και την κοινωνικοποίησή του. Επανέρχομαι στα σκληρά λεφτά. Δεν είναι άλλα απ' τα voting games. Δόξα τω γιαραμπί που κάποιοι στα 40's ασχολήθηκαν και έδειξαν ότι δεν έχει καμία πρακτική αξία η ψήφος σου σε εμπεδωμένο εκλογικό σώμα άνω των 300 ατόμων (ούτως ώστε το ring της πλειοψηφίας να αποτελείται από 150+1). Με ψήφους χωρίς σταθμικά βάρη, εννοείται. Και επειδή δε συζητάμε για προτιμήσεις αλλά για υποψηφίους, αφήνω απ' έξω τους Arrow και May.
Ουσιαστική δημοκρατία σε μεγάλους πληθυσμούς υπάρχει μόνο σε κοινότητες στη γέννησή τους. Στην Αθήνα κράτησε απ' το 509 έως το 456. Μιάμισυ γενιά. Όσο ακριβώς απαιτείται για να εμφανιστούν οι αρρώστιες της εγκαθίδρυσης και του καθεστώτος. Του regime. Γιατί ένα καθεστώς έχει μόνο ένα σκοπό: την αυτοσυντήρησή του. Άπαξ και κάτσει στο σβέρκο, εμφανίζει όλους τους γνωστούς διοικητικούς μηχανισμούς (θεσμούς τους λένε και προστατεύονται με αστυνομική καταστολή) διακριτικής και μη αποθάρρυνσης των ατάκτων.
Παράξενο: ίσως πρώτη φορά σε αυτό το blog υπάρχει τόση συναίνεση. Φαίνεται πως το πράγμα έχει πιάσει πάτο - τόσο πολύ που δεν αξίζει τον κόπο να κάνεις ούτε καν τον δικηγόρο του διαβόλου.
Επίσης για πρώτη φορά η μαρτυρία όσων είναι μέσα ταυτίζεται με αυτή των έξω...
@apousia,
θα μας βάλει ο ΝΔ απουσίες σήμερα! Τι έγινε, ξεχαστήκαμε όλες στο... φεμινιστικό καφενείο?...
Σ'ευχαριστώ που μου την έλυσες την απορία, καταλαβαίνεις ΤΙ καζούρα έπαιρνε αυτό το θέμα... Ιδιωτική Σχολή Hill στην Πλάκα λοιπόν (παλιά ήτανε το Νο 1 νοτίων προαστείων & αρκούντως ακριβή!...)
Συμπεράσματα τώρα... τα ευνόητα!
Πάντως έχεις δίκιο σ'αυτά που λες και μ'έχει πιάσει κατάθλιψη με το σημερινό post και τα σχόλια... Οσο σκέφτομαι και νούμερα όπως πχ 300 φοιτητές για 15 θέσεις στο μεταπτυχιακό, έ, απογοητεύομαι συνεχώς...
Γλύψιμο, τσιράκια, προαλειφόμενοι καινούριοι πολιτικοί, άστα...
Έχουμε τον φοιτητικό πολιτισμό που μας αξίζει. Είτε γιατί συνειδητά τον κοπανάμε, είτε γιατί συνειδητά ή ασύνειδα μαθαίνουμε να χρησιμοποιούμε την Ελληνική Γλώσσα.
Τα αντικείμενα δεν είναι τόσο μελανά όμως κι ας τα χρωματίζετε. Δέχομαι ότι σε εθνικό παραλληλεπίπεδο είναι πολύ δύσκολο να ξεκινήσει ομαλή κίνηση από το μηδενικό και να μεταλλαχθούν μερικά αντικείμενα πάλι, αλλά στο παραλληλόγραμμο μιας σχολής, ενός πανεπιστημίου η κληματόβεργα είναι πολύ πιο μικρή, οι παραστάσεις πολύ πιο ανθρώπινες και το περιθώριο σκηνικών αλλαγών και πολιτικού πολιτισμού πολύ μεγαλύτερο. Βλέπω συχνά συμφοιτητές μου να με αντιμετωπίζουν ως να είμαι κάποιο κομματόσκυλο τεράστιο που έχει υπνοδύναμη και δεν μπορούν να του εναντιωθούν με σόλα. Ενώ εγώ λαμβάνω διαδοχικώς τη μορφίνη του Αγγελέτου Κανά, του Γεωργίου Χουδαλάκη, του Παναγιώτη Γιαννάκη (antenna radio 9-10 νυχθημερών) και των άλλων χρυσαυγιτών...
Τον τελευταίο χρόνο έχουμε καταφέρει μια κομπανία φοιτητικών ανθρώπων στη σχολή μου (μια κομπανία που δημιουργήθηκε μάλιστα, συντηρείται και μεγαλώνει από τους ίδιους τους ακροατές του Νίκου Καρβέλα) να αλλάξουμε αντικείμενα τόσο στη σχολή όσο και στο πόσο και πώς και που αγκομαχούν οι διάφορες συμφοιτήτριές μας. Και αυτό με απλά λίγη εξωτερική πίεση. Αλλά όταν από την άλλη κυνηγάς με το παραταξιακό την άλλη για να ενδιαφερθεί για το μέλλον σου και να την εκμεταλλευτείς για να σε σώσει κάποια στιγμή κουράζεται και μένει απογοητεύμενος να αναρωτιέται για τον ιδανικό Ταυρομάχο.
Το πρόβλημα του ελληνικού πανεπιστημίου είναι και δικό μου και θα το λύσω. Από το στήθος μου πηγάζει η αδιαφορία του Γιωργάκη Παπανδρέου για τα βαθιά εκπαιδευτικά ζητήματα και τις υπερουράνιες χολολιθιάσεις. Δεν έρχονται για να τις χουφτώσουμε, να δημιουργήσουμε, να ζήσουν μέσα στη Μαρία Δαμανάκη νοερώς, αλλά για να πάρουν πέντε ξηρές απογνώσεις και να πάνε μετά στο σπιτάκι τους να τις υγρασιάσουν. Όταν λοιπόν το πανεπιστήμιο μου δεν το αισθάνομαι ούτε ο ίδιος, τότε φτιάχνω φόρουμ για να το αισθανθούν οι άλλοι.
Οι ελάχιστες πολιτιστικές ομάδες μεταβολίζονται συνεχώς. Καμία διάθεση για Μπήλιω Τσουκαλά, καμία όρεξη για ειδικευμένη δημιουργικότητα. Και αυτό είναι και το πιο λυπηρό αντικείμενο γιατί αφορά όλη τη ζωή μας και όχι μόνο το τεράστιο ποσοστό της σε κάποιες φοιτητικές εκλογές...
Από την άλλη γράφω στη φυλλάδα του Φυντανίδου: εσύ ψηφίζεις Τζούλια Μπάρκα στις φοιτητικές εκλογές των σουβλατζήδων κι εγώ είμαι στο ψάξιμο ψηφιακής γυναίκας και ενσήμων.
Σαλτάρω πώς σου ξέφυγε αυτό
ο Κουστό ριμάρει με τον Πουστό
τραλαλί τραλαλό
πώς σου ξέφυγε αυτό.
αντίο/.
@ΝΔ,
απαντώ τώρα για το πάρτυ: η μπαλλονοτοπία (κέφι-κέφι-κέφι) συναντά τη μάνα-Μήδεια... Εφαγαν όλοι τούρτα, ως και τα έπιπλα, σβήσαμε 8 φορές κεράκια (τα μωρά έφτυσαν τελικά στο φύσα-φύσα όλη την τούρτα) και μου έμεινε η κούραση της κατάθεσης...
Γλυκειά κούραση, η κατάθεση που κάνεις για να δημιουργήσεις όσο πιο ωραίες αναμνήσεις γίνεται στα παιδιά σου, ώστε μετά, όταν έρθει... της Αναλήψεως (κατηχήσεις, μαλώματα, απαγορεύσεις) να έχεις επαρκές υπόλοιπο στον λογαριασμό σου...
Απήντησα σε διάφορα στο "Τζίνι" & το "Ψεύδος", οπότε βλέπετε κι εκεί αν θέλετε...
ΥΓ- Αποθεματικό... Και να μου φέρουν λέει τίποτε Κνίτες, "πάμε κατάληψη", να τις σκοτώσω!!!
Αστειεύομαι- για τους Κνίτες, όποιον και να μου φέρουν πριν τον γάμο, θα τον σκοτώσω! ;-)
ότι πείτε εσείς, θα σας χαλάσω εγώ χατίρι??
ΙΣΟΠΕΔΩΣΗ ?? .. ΙΣΟΠΕΔΩΣΗ!
Καλησπέρα σε όλους,
αρχικά, aphtodite και half-blood_phoenix σας ευχαριστώ πολύ για τα περαστικά σας... (είμαι αρκετά καλύτερα, νιώθω όμως ότι έχω λίγο ακόμη δρόμο μπροστά μου να διανύσω...:-( ).
Ωραίο και το σημερινό θέμα, μάς απογοητεύει λίγο όμως. Από την μια, αυτή η μόνιμη και παγιωμένη θέση - κατάσταση - εξέλιξη που ξέρουμε πλέον ότι παίρνουν οι φοιτητικές εκλογές στην Ελλάδα, από την άλλη, κάποιες μεμονωμένες αντιδράσεις - συμπεριφορές κατά την διάρκειά τους (ενν. των φοιτητικών εκλογών) που, "ευτυχώς" συμβαίνουν μόνο και μόνο για να μας θυμίζουν το προσωρινό, το βρώμικο, το εκ του συμφέροντος εκπορευόμενο και το (φυσικά) καθόλου συλλογικό έργο των φοιτητικών εκλογών (ειδικά όταν αυτές οι μεμονωμένες αντιδράσεις - συμπεριφορές "αθορύβως" υποστηρίζονται και ενισχύονται από υπουργούς και δη "πολιτισμού"... Τί άλλη παραπάνω υποστήριξη μπορεί πλέον να υπάρχει;;;). Πράγματι, οι φοιτητικές εκλογές δεν είναι παρά κομματικές εκλογές, (προ)ετοιμάζουν τους εκκολαπτόμενους, αυριανούς εκφραστές και εκπροσώπους μας (εδώ αναρωτιέμαι τί να βάλω σε εισαγωγικά... το "εκφραστές - εκπροσώπους" ή το "μας"). Σίγουρα δεν είναι όλοι απορριπτέοι -να μην τα εκμηδενίζουμε όλα- αλλά στο δια ταύτα τί γίνεται; Οι φοιτητές (και εννοώ όλοι οι φοιτητές) και τα πανεπιστήμια (και εννοώ όλα τα πανεπιστημιακά ιδρύματα) πώς τελικά βοηθούνται και εξυπηρετούνται; Γιατί έχω περάσει μερικά χρόνια της ζωής μου σε αυτά και προσωπικά δεν έχω δει καμία απολύτως αλλαγή να λαμβάνει χώρα. Τότε λοιπόν, καλύτερα να τις καταργήσουμε τις φοιτητικές εκλογές! Μήπως είναι λύση αυτό; Σίγουρα δεν είναι και σίγουρα, κατά την ταπεινή μου γνώμη, ποτέ δεν θα πρέπει να συμβεί κάτι τέτοιο. Μπορεί το "σύστημα" να βρωμάει και εμείς οι ίδιοι, όλοι, να συμμετέχουμε σ' αυτό αλλά δεν είναι η πρώτη ούτε και η τελευταία φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο. Υπάρχουν φοιτητικές εκλογές αλλά όχι φοιτητικό κίνημα. Υπάρχουν οι άνθρωποι αλλά όχι οι Ιδέες. Ή για να μιλάμε καλύτερα, υπάρχουν οι άνθρωποι αλλά υπερτερούν τα συμφέροντα. Ξέρετε τί μου θυμίζουν όλα αυτά; Σε πρώτη φάση, μου θυμίζουν, όπως ο michail είπε, τον ανταγωνισμό για το καλύτερο πάρτυ (στην Βίσση ή την Βανδή άραγε;;;). Σε δεύτερη φάση, έντονα μου θυμίζουν μια εποχή -διόλου μακρυνή- που η Αθήνα θεωρητικά πάσχιζε να αποκτήσει μια άλφα ποιότητα ζωής, να λύσει όλα της τα προβλήματα -ή τουλάχιστον την πλειοψηφία των προβλημάτων της-, όχι να ανταγωνιστεί αλλά να θεωρηθεί ισάξια με τις υπόλοιπες/ή άλλες ευρωπαϊκές πόλεις και ο δήμαρχός της στόλιζε με καγκελάκια τους δρόμους της. Λυπάμαι αν γίνομαι καυστική, μπορεί να έχω και λάθος, αλλά όλα αυτά... αυτά τα πράσινα τα καγκελάκια μου θυμίζουν... (πράσινα δεν ήταν;;; θέλουν και βάψιμο τώρα...)
H κόρη μου φοιτήτρια στο Παν. Μακεδονίας με πήρε τηλέφωνο έξαλλη: Μαμά, αύριο θα με δεις στην TV, μην τρομάξεις, θα έρθουν δημοσιογράφοι, έγινε της κακομοίρας από νοθεία στις εκλογές μας. Η ΔΑΠ ακύρωνε ψηφοδέλτια των άλλων παρατάξεων και δικά της άκυρα τα περνούσε έγκυρα. Θα πέσει ξύλο αύριο!!!
Τί να της πω; Να το συνηθίσει; Να παλέψει; Τα ίδια θα συναντήσει και αργότερα, έξω στη ζωή. Κουκουλώματα παντού, ανατροπές της ηθικής, επικράτηση του συμφέροντος των διαπλεκομένων, παραποίηση της αλήθειας....
Ας το βρει μόνη της, θα πονέσει, θα πέσει, θα παλέψει, ίσως να βάλει και κάποιο λιθαράκι. Μόνο να μη χάσει το κουράγιο της να ονειρεύεται για αυτά που αγωνιά.
gravoura, μπορείτε να της πείτε να μπεί και στο συγκεκριμένο blog, στο συγκεκριμένο post αν θέλετε! Ενδεχομένως και αυτό να βοηθήσει λίγο την κατάσταση...
Φιλικά.
Αυτό το blog καταγράφει πολύ σωστά και συστηματικά τα κακώς κείμενα. Βοηθάει αυτό σε τίποτα, ή είναι απλώς γκρίνια;
Δεν ξέρω. Ίσως να βοηθάει και πέρα από την εκτόνωση.
Πάω για ύπνο. Αύριο δύσκολη μέρα, πολλά τρεχάματα.
@xenia
΄Ηδη έχει διαβάσει πολλά από τα posts. ΄Ομως την έχω χάσει από την Τρίτη, μένει σε μία φίλη της, κοντά στο πανεπιστήμιο, για να έχει την ευκαιρία να είναι εκεί συνέχεια.
Αύριο θα είναι σπίτι. Σίγουρα θα θελήσει να σχολιάσει. Θα της "δανείσω" το nick μου! Την φοβάμαι όμως γιατί είναι....ανατρεπτική πολύ!!!
τα παιδιά του Γιώργου Βουλγαράκη κατοικούν και μεγαλώνουν μέσα σε βόθρο. όνομα δε του βόθρου Λιλιπούπολη.
gravoura, εφόσον η ανατροπή υποβόσκει μέσα της, θα ελλοχεύει παντού και πάντα. Φοβάστε αλλά ταυτόχρονα πρέπει να είστε και πάρα πολύ περήφανη, δεν είναι έτσι; Εδώ, σα να ένιωσα εγώ μια μικρή υποψία περηφάνειας για αυτή την ανατροπή παρόλο που καθόλου δεν σας γνωρίζω.
Εύχομαι καλή νύχτα σε όλους.
Δεν τους τιμά το γεγονός ότι τόσα χρόνια δεν έχουν καταλήξει σε ένα αντικειμενικό τρόπο μέτρησης των ψήφων. Βέβαια δεν είναι το μόνο πρόβλημα των ΑΕΙ.
Για να κάνω και το δικηγόρο του διαβόλου, τα ελληνικά ΑΕΙ έχουν απαξιωθεί από το κράτος. Μην βιαστεί κανείς να πεί για ποσοστά ΑΕΠ ή οικονομικές ενισχύσεις, η μεγαλύτερη απαξίωση έχει να κάνει με το σχεδιασμό των ΑΕΙ,
1) τον τρόπο εισαγωγής των σπουδαστών
2) έρευνα
3) ενεργή συμμετοχή στην κοινωνία
εν κατακλείδι τα ελληνικά ΑΕΠ λειτουργούν σε μία σύγχρονη κοινωνία με κομουνιστικές διαδικασίες, όπως και ο στρατός, γι’αυτο δεν ανταποκρίνονται στις προσδοκίες κανενός – αυτών που σπουδάζουν, των εταιριών, της κοινωνίας (και γρινιάζουμε όλοι σε αυτό το blog που είναι παράπονο του ΝΔ) .
Το σύστημα της Αμερικής όπου ο φοιτητής βγαίνει καταχρεωμένος δεν μου αρέσει, και δεν θα ήθελα να γίνει κάτι τέτοιο στην Ελλάδα. Το Βρετανικό είναι τέλειο, έχω σπουδάσει στην Αγγλία και δεν μπορώ να βρώ κάτι αρνητικό να πω.
Οι οργανώσεις – για να γυρίσουμε και στο θέμα μας – προφανώς δεν ενδιαφέρονται. Το μόνο που αναμασάνε είναι η μη ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων και περισσότερες επιχορηγήσεις και έχουν την εντύπωση ότι έτσι θα λυθεί το πρόβλημα – είναι σαν να περιμένεις να ανθίσει λούλουδι από γαϊδουράγκαθο . Επίσης, θέλουν οι πτυχιούχοι απο ελληνικά πανεπιστήμια να μονοπολούν τις θέσεις στο δημόσιο και να αναγκάζουν τους πτυχιούχους του εξωτερικού στην γραφειοκρατικότατη διαδικασία του ΔΙΚΑΤΣΑ προκυμένου να έχουν άδεια εξασκήσεως επαγγέλματος . Στο τελευταίο ίσως να τους κατηγορώ άδικα, αλλά υϊοθετούν την ιδέα και δεν κοιτάνε την κοινωνία κατάματα, να προσπαθήσουν αντί κομματικών διαξιφισμών να αναβαθμίσουν τον έλληνα φοιτητή και να τον κάνουν ανταγωνιστικό όχι μόνο στην Ευρώπη αλλά σε όλο τον κόσμο.
Η λειτουργία παρατάξεων στα πανεπιστήμια δεν ξέρω κατά πόσο είναι κακή. Έστω ότι δεν υπήρχαν. Πάλι οι φοιτητές θα διαχωρίζονταν σε δεξιούς, αριστερούς , ανεξάρτητους, κομμουνιστές κτλ. Πάλι θα υπήρχαν μορφές οργάνωσης . Όσο υπάρχουν προβλήματα θα υπάρχουν και αυτές. Στο κάτω κάτω, αν τα προβλήματα λυθούν οι παρατάξεις δεν θα έχουν για κάτι να αγωνίζονται. Συμφωνώ από την άλλη ότι παντού υπάρχουν τυχοδιώκτες που ονειρεύονται μια θέση στο δημόσιο αλλά ... αν αυτοί αγωνιστούν για τη σχολή τότε ειλικρινά , πιο το κακό να την κερδίσουν μέσω του κόμματος; δεν βλέπω κάποιο κακό. Στο κάτω κάτω κάντε το και εσείς που τους στιγματίζετε.
Τελικά, οι παρατάξεις υπάρχουν γιατί ανταποκρίνονται σε ανάγκες των φοιτητών. Τίποτα περισσότερο τίποτα λιγότερο. Αν οι πρώτοι θέλουν να δημιουργήσουν κάτι άλλο, ας το κάνουν. Ελεύθερα είναι!
Πολύ ενδιαφέροντα τα στατιστικά μαϊτάπια που αραδιάζονται. Θα ήθελα σωρηδόν να επισημάνω ότι καλό θα ήταν να υπάρχει και καμιά ενημέρωση για το τι συνάπτεται με τις ανομολόγητες παρατάξεις.
Είμαι πρωτοετής φοιτητής στο τμήμα Πληροφορικής και Τηλεπικοινωνιών σε ένα κάποιο οιοδήποτε ΚΑΠΗ και μέλος της ανομολόγητης παρατάξεως ΦΠΠ (Φοιτητική Παράταξη Παντομίμος). Ιδρυθήκαμε μόλις πριν ένα χρόνο και με οξυγονούχο σκοπό να διορθώσουμε τα κακώς ποιήματα στη σχολή μας. Μετά από ένα χρόνο σκληρότατης εργασίας η σχολή μας όντως βελτιώθηκε επί του Βελγίου βελτίου σημαντικώς και παραπληρωματικότατα.
Χημικά, το εκλογικό φοιτητικό κορμάκι αναγνωρίζοντας αυτή τη χαμένη προσπάθεια μας έδωσε εφέτος την τηλεοπτική χαρά και την τηλεοπτική τιμή και την αβάσταχτη ευθύνη να παραβρεθούμε πρώτοι σε ψήφους και στο τραπέζι με τα πουρά.
Επιθυμώ λοιπόν, να καταλήξω στο ότι το εκλογικό φοιτητικό κορμάκι δεν οραματίζεται πάντοτε με εμπάθειες και ταξική συνειδητοποίηση. Υπάρχουν γύρω μας πολλοί νοήμονες υπάνθρωποι που απλά εκζητούν μια λαθάνουσα δύναμη ευθύνης μία συντηρητική δύναμη προοπτικής να ακουμπήσουν τα όνειρά τους και να εδραιώσουν τα οράματά τους.
Και ευτυχώς, αυτό δεν είναι αλήθεια μόνο για τον πανεπιστημιακότατο χώρο, αλλά και διά το παραλληλεπίπεδο του μαγνητικού πεδίου που εξημερώσαμε. Μήπως όλα όσα αναζητούμε για ένα καλύτερο μέλλον είναι ένα κόμμα με δοκιμασμένα στελέχη που θα καίγονται πρωτίστως για το συμφέρον του πανεπιστημιακού χώρου της χώρας και μετά για όλους τους άλλους πανεπιστημιακούς χώρους του επιστητού; Μήπως αν υπήρχε ένα τέτοιο δρεπανηφόρο κόμμα θα σκάναρε τα ψηφοδέλτια στις εκλογές και θα έφερνε τον πανεπιστημιακό χώρο της χώρας στερεοσκοπικώς μπροστά;
Α, δεν ξέρω για σας, αλλά εγώ έχω το γιατρικό και τις αποδείξεις για όσα λέω μπροστά μου μαζεμένες σε 176 συλλογές ποιημάτων των ανθρώπων που περιμένουν να βρουν την ευκαιρία να ζήσουν για να ψηφίζουν υπέρ των διανυσματικών χώρων της Αγάπης και στας εκλογάς πανεθνικάς. Ας μην υποτιμάμε τη νοημοσύνη των ψηφοδελτίων και ας μην αφήνουμε τις εκκλησιαζόμενες ιερόδουλες αντίδωρο - αποτελούν το μέλλον της χώρας, καθώς είμαστε πια μεγάλα παιδιά που χρειάζονται κονδυλοφόρους μπικ για να σταυρώσουν τον εαυτό μας στο διαπαραταξιακό παιχνίδι τ η ς χ α ρ ά ς. Κι εσύ γελάς, γελοία.
Καλημέρα σε όλους
Πολύ θετικό το μήνυμα του μανος κ (μην παρεξηγήσετε τον σαλτάρω - κάθε χωριό έχει τον τρελό του) και στην σωστή κατεύθυνση. Δεν αλλάζει τίποτα με γενικές προσταγές - αλλά από κάτω και από μέσα, όταν οι ίδιοι οι φοιτητές καταλάβουν.
Είπες νίκο: Αυτό το blog καταγράφει πολύ σωστά και συστηματικά τα κακώς κείμενα. Βοηθάει αυτό σε τίποτα, ή είναι απλώς γκρίνια;
το παιγνίδι σε πολύ μεγάλο βαθμό παίζεται και χάνεται στα παιδικά μας χρόνια.Εκεί μας μαθαίνουν ότι είμαστε ο περιούσιος λαός και αυτή την μυθοπλασία την σέρνουμε δια βίου.Κάποιοι καταφέρνουν να ξεφύγουν απο αυτό αλλά δεν μπορούν να συγκροτήσουν την κρίσιμη μάζα που απαιτείται για να ανατραπεί η ροή των πραγμάτων.
Είναι δύσκολο να βάλεις φωτιά σε βρεγμένα ξύλα.
Ηγουμένη Φλώσσυ
Μετά την εκλογή μου στο θρόνο, κι αφού κατεβήκαμε από τα κατσάβραχα όπου είχαμε καταφύγει για να διαβάσουμε Συνοδικούς Κανόνες και τουρκική χρωμοδυναμική, μας ανέμενε η άγρια ατμόσφαιρα: τη νύχτα οι ακροδεξιοί έβαζαν βούλα στα αυτά των αριστερών, έψηναν φραπέδες και κραύγαζαν (άκου θράσος!) ότι εξέπεμψαν πρώτοι τον HIV στα fm! Τη μέρα, αριστεροί ξυλοκοπούσαν τα στρουμφοσεραφείμς στα πευκοδάση και άλλους μακαριστούς, μόνο και μονο επειδή ήθελαν να τους οικοδομήσουν, αφού πρώτα τα βάφτιζαν σεμνές και ταπεινές του πρωτομάστορα θυγατέρες.
Ο παλιάνθρωπος ο νιπτήρας μου, που κατά τ΄άλλα ήταν καταξιωμένος δημοκρατικός πολίτης και έλασμα της αριστεράς, τω καιρί εκείνω, διακινδύνευσε μια φορά σε ένα...ξύρισμα του καπετάνιου του samina express. (Ναι, μη σας φαίνεται παράξενο, ακόμα και τώρα οι ποδοσφαιρικοί αγώνες στην Κύπρο, γίνονται στο Αιγαίο). Όσο για τον Κηλαηδόνη της εποχής, συχνά θυμιζε μικρούς εμφυλίους πολέμους...
Όταν ήλθε η ώρα να πάω για ποδοσφαιρικό μεταπτυχιακό στην Αθήνα, η Εβελίνα Παπούλια, κατατρομαγμένη απ΄όσα γίνονταν μέσα κι έξω από το πευκοδάσος μας, με συμβούλεψε: "όλοι οι παλιοί μου φίλοι μπήκαν φυλακή, όλες οι παλιές μου φίλες έχουν τρελαθεί".
Η καλύτερή μου όμως φάλαινα (από το κατηχητικό ήμασταν μαζί) με την οποία συγκατοικούσα κι όλας, ήταν έλασμα του νεποτικού Λυσσαρίδη. Κι ένα απόγευμα με έπεισε να πάμε σε μια κομμώτρια Λιλίκα.
Στης Λιλίκας της φημισμένης μέσα ανασκολόπισα τις τραυματισμένες μου εμπειρίες. Αγάπησα αρκετούς από τους "άλλους" ομοϊδεάτες του νιπτήρα μου: φώναζαν, έβριζαν, απειλούσαν, "ξετίμαζαν", ξυλοφόρτωναν, βανδάλιζαν, χωρίς πρόδηλο σκοπό. Εμένα με γράπωσε η ταχυπαλμία, όπως συνέβαινε κάθε φορά που ο νιπτήρας φοβέριζε ή έδερνε τον Απόστολο Βαβύλη. Αλλά που να φύγω, δεν ήθελα ν΄ αφήσω την Έλλη μόνη της. Αλλά και νά ΄θελα, δεν μπορούσα, αφού ο Πλουμπίδης θα έπαιρνε βραβείο (δεύτερης σκηνικής παρουσίας).
Κι όταν πήρε το λόγο ο Ιωάννης Χατζηφώτης, τον λυπήθηκε η Έλενα Ράπτη μου. Την έραιναν με μικροκύματα, τον έφτυναν στα προσωπικά της μούτρα, τον έντυναν με υποθαλάσσιες αρτηρίες και ό,τι χυδαιότερο μπορεί να φανταστεί κάποιος καναπές με σούστα. Εκείνος όμως συνέχισε ιατρικώς ανεξερεύνητος, μέχρι που κάποια υλοτομημένη συμφοιτήτρια, του έσταξε μελάνι στις φλέβες. Την ώρα που βοηθούσα να του ανεγερθεί, τον λυπήθηκα τόσο πολύ που άρχισα να κλαίω τα τρία γουρουνάκια...
Πρόσφατα (πριν έτη τέσσερα, στα βαφτίσια του ομοφυλόφιλου υιού του Κούγια) όταν αναπολήσαμε το περιστατικό μας είπε ότι υπέμενε όσα υπέμενε, εκείνος και εκείνος και ήταν φριχτό τ’ απόγευμα, επειδή έλαβε Συμμετοχικό email της Δημοκρατίας από τη δική μου συγκίνηση και συμπαράσταση στο Λαύριο... "Ποτέ δεν έπαψα να σκέφτομαι γιατί να έχεις τόσο μεγάλα πενταδάχτυλα άραγες" είπε σκονισμένος.
Πέντε μήνες μετά, όταν ο Ιούδας ο Ισκαριώτης τα ξέρασε για τον παραδικαστικό βρόχο, ο Γιαννάκης έπαθε θυμοσοφία. Ο Γιαννάκης των επιτυχιών της εθνολογικής μας ομάδας, ο ήρωας φίλος του ελληνοκυπριακού λαγού, που διερρηγνύε τη ζαρντινιέρα του για τον άνθρωπο και για τα άνθη, που μηδέποτες έχανε τη χρυσή ευκαιρία να με ευγνωμονεί, σαν έμαθε ότι η επανάσταση αποδείχτηκε ένα εγκεφαλλικό όραμα, αγόρασε δίφωνο τον τάφο και πρώτο θυμιατιστήρι πίστα.
Θέλω να δω όλο το Φώσκολο.
Αλκίνοος Ιωαννίδης,
αρχιπραξικοπηματίας.
Απο τη μια μεριά έχουμε την γνωστή και εν πολλοίς αναμενόμενη (και από τους ίδιους και απο την κοινωνία) συμπεριφορά μιας συγκεκριμένης κοινωνικής ομάδας, των φοιτητών. Του βλέπουμε δηλαδή να αναλαμβάνουν αγόγγυστα τους γνωστούς κοιωνικούς ρόλους του "κομματόσκυλου", του πειθήνειου, του αγροίκου, του καριερίστα κοκ.
Με άλλα λόγια, δίνεται η εντύπωση πως η πλειονότητα των συνδικαλισμένων φοιτητών είναι "καταδικασμένη" να ακολουθήσει μια προδιαγεγραμμένη τροχιά η οποία καθορίζεται από τις τρέχουσες συνιστώστες της κυριάρχης πολιτικής μας κουλτούρας.
Εκείνο συνεπώς που λείπει, και θα μπορουσε να ανατρέπει το σκηνικό υπέρ του φοιτητικού κινήματος και της κοινωνίας μας, είναι αλλόδοξο φαντασιακό της φοιτητικής κοινότητας. Αλλά κι αυτό προϋποθέτει μια κάποια ιδεολογική προπαρασκευή μεσω μιας αληθινής φιλελεύθερης και ανθρωπιστικής παιδείας. Και που όλα αυτά; Στη δευρεροβάθμια φυσικά. Εκεί δηλαδή όπου οι καθηγητές κατά πλειοψηφία αρνούνται στους αλλοδαπούς τη σημαία!
Παλι καλά να λέμε...
Με αυτοσυγκράτηση
Παράγραφος
Η κατοχυρωμένη ακαδημαϊκή ελευθερία στη διδασκαλία και την έρευνα όπως και η ελεύθερη διακίνηση των ιδεών στα ΑΕΙ πρέπει να προστατευθεί απ' όλους τους εμπλεκόμενους, φοιτητές και διδάσκοντες.
Σε παλιό συμφοιτητή
Φίλε, η καρδιά μου τώρα σαν να εγέρασε
Τελείωσεν η ζωή μου της Αθήνας,
που όμοια γλυκά και με το γλέντι επέρασε
και με την πίκρα κάποτε της πείνας.
Δε θα 'ρθω πια στον τόπο που η πατρίδα μου
τον έδωκε το γιόρτασμα της νιότης,
παρά περαστικός, με την ελπίδα μου,
με τ' όνειρο που εσβήστη, ταξιδιώτης.
Προσκυνητής θα πάω κατά το σπίτι σου
και θα μου πουν δεν ξέρουν τι εγίνης.
Μ' άλλον μαζί θα ιδώ την Αφροδίτη σου
κι άλλοι το σπίτι θα 'χουν της Ειρήνης.
Θα πάω προς την ταβέρνα, το σαμιώτικο
που επίναμε για να ξαναζητήσω.
Θα λείπεις, το κρασί τους θα' ναι αλλιώτικο,
όμως εγώ θα πιω και θα μεθύσω.
Θ' ανέβω τραγουδώντας και τρεκλίζοντας
στο Ζάππειο που ετραβούσαμεν αντάμα.
Τριγύρω θα 'ναι ωραία πλατύς ο ορίζοντας,
και θα 'ναι το τραγούδι μου σαν κλάμα.
(Καλύτερα να μη σας πω το όνομα του ποιητή πρωί-πρωί)
Παράγραφε:
στη Δευτεροβάθμια κι αν αρνούνται τη σημαία στους αλλοδαπούς...δική τους είναι...ό,τι θέλουν την κάνουν.
καθηγητής μου έβαλε όχι άριστα επειδή είχα μουτζουρώσει στην κόλλα αναφοράς (δεν σου δίνω το βαθμό σου, είμαι συνδρομητικός και γουστάρω φασαρία).
καθηγητής σήκωσε πάνω μου τη γροθιά του με το μίσος στους οφθαλμούς του να διαφαίνεται εις εμέ.
Δευτεροβάθμια δεν είναι το σχολείο (εκεί έχουν μαζευτεί οι ταλαίπωροι αναπληρωματικοί που μόνο αυτοί αξίζουν δηλαδή - οι περισσότεροι από τους μόνιμους είναι αμαρτίες...)
Δευτεροβάθμια είναι το καλό φροντιστήριο. που δεν είναι αυτό που λένε παραπαιδεία οι ηλίθιοι. αν το σχολείο δεν ήταν ένα κακό σχολείο, δεν θα υπήρχαν φροντιστήρια.
οι κάφροι έλληνες φοιτητές που χάνουν δευτερόλεπτο για τα οργανωτικά (ο γελοίος τα είπε "συνδικαλιστικά"...) δεν καταρτίζονται. τους συναντάς λοιπόν σε κάποιο χώρο και σου λένε για αποδειξιμότητες που δεν ενδιαφέρουν και κανέναν. μπορούν μέχρι και να σε εξοντώσουν βιολογικώς, είναι επικίνδυνοι.
Να που συζητάμε μια φορά και σαν άνθρωποι!
Εκτός εάν πριν μιλούσατε στα σοβαρά
και τώρα στα σοβαρά αστειεύστε!
-----------------
Πάντως, εκεινο που ήθελα να πω είναι ότι υπάρχει και η γενεαλογία του φοιτητικού παράδοξου. Βρίσκεται στη δευτεροβάθμια και αποτυπωνεται στην περίφημη
"ουλή των εφήβων". (ουλή, σωστά ακούσατε)
Orestis Eniote said...
@σαλταρω
ερώτηση: το στυλ που χρησιμοποιείς όταν γράφεις εδώ μέσα (πχ κείμενο στις 9.06)είναι τρόπος μόνοδρομης επικοινωνίας που αναζητάς με τους υπόλοιπους ή αμφίδρομης;
αμφίδρομη - με τον εαυτό του ;-))
Πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί υπάρχει αυτή η κομματικοποίηση και όχι η πολιτικοποίηση στην Ελλάδα.Νιωθω ότι αυτά τα άτομα θα είναι οι αυριανοί πολιτικοί οι οι αυριανοι δημόσιοι υπάλληλοι.Εχω σπουδάσει έξω και τα πράγματα δεν είναι έτσι.Η μόνη ομάδα που είχα γραφτεί ήταν στο animal rights group και υπήρχαν παραπλήσιες ομάδες που ασχολούταν με διάφορα θέματα και οργάνωναν events.Παντως αν ο καθηγητης μου ήταν υπέρ των δικαιωμάτων των ζώων οπως εγώ και το ηξερε οτι ήμουν δεν θα τον επηρρεασει να μου βάλει καλύτερο βαθμό.χε χε
Ο σαλταρω ειναι ποιητης. Γιατι γραφει ενας ποιητης? Για να εποικοινησει μονοδρομα, αμφιδρομα, για να τον χειροκροτησουν, για να του απαντησουν? Just my two cents : Ενας δημιουργος (σκηνοθετης, λογοτεχνης) λεει κατι επειδη αισθανεται μια εσωτερικη αναγκη να το πει. Αν τωρα αρεσει και σε καποιους τοσο το καλυτερο. Αυτο που ενας original δημιουργος δεν θα κανει ποτε ειναι να προσαρμοσει τον τροπο εκφρασης του στο ακροατηριο του.
Ας μην ξεχνάμε και το άκρον άωτον της διαπλοκής και της υποκρισίας: Οι εκπρόσωποι των φοιτητικών παρατάξεων είναι αυτοί που ψηφίζουν (σε ποσοστό 30-40% ανα σχολή) για τον εκάστοτε Πρύτανη....
Τα συμπεράσματα δικά σας.
Τα κείμενα του σαλτάρω τα βρίσκω απολαυστικότατα ...όταν έχω όρεξη να τα διαβάσω.
Είναι εγγύηση γέλιου.
Δημοσίευση σχολίου