Έβγαινα από το γραφείο μου βιαστικός, με το μυαλό φορτωμένο χίλιες δυο μικροσκοτούρες, όταν την είδα. Δεν την παρατήρησα από την αρχή – το πρώτο που ένιωσα ήταν ο παγωμένος αέρας του δρόμου. Με απασχολούσε το ψάξιμο των κλειδιών του αυτοκινήτου μου, από τσέπη σε τσέπη. Ξαφνικά πρόσεξα πως η κοντόσωμη γυναίκα, που ερχόταν από απέναντι, είχε ένα πρόσωπο πλημμυρισμένο στα δάκρυα.Ο κόσμος άλλαξε...
Μια γυναίκα κλαίει, ένας άνθρωπος κλαίει. Μέσα στη μέση του δρόμου, χωρίς καμιά προσπάθεια να κρύψει τα δάκρυα. Περπατάει και κλαίει. Έχει περάσει πια το όριο της αξιοπρέπειας, το όριο της απελπισίας. Δεν την νοιάζει τι θα πει ο κόσμος. Γιατί ο κόσμος δεν υπάρχει- υπάρχει μόνο ο πόνος. Αυτόν ακολουθεί βήμα το βήμα- αυτόν μόνο βλέπει μέσα από τα δάκρυα
Που τώρα οι μικροσκοτούρες και τα προβλήματα που με νευρίαζαν πριν πέντε λεπτά που το κυνηγητό και το άγχος; Περνάει μπροστά μου η ζωή, η ίδια η ζωή, με γυμνό κλαμένο πρόσωπο. Σταματάω και σκύβω το κεφάλι με ευλάβεια. Τι μπορώ να κάνω μπροστά σ' έναν άνθρωπο που κλαίει; Τίποτα. Μόνο να σεβαστώ την οδύνη του.
Η γυναίκα πέρασε πλάι μου χωρίς να με δει. Περπατάει αργά σέρνοντας τα πόδια που τη βαραίνουν. Τίποτα δεν είναι ελαφρό γι' αυτήν και δεν θα είναι για αρκετόν καιρό.
Δεν είναι ωραία ούτε άσκημη, δεν έχει ηλικία, ούτε ιστορία- έχει το ανώνυμο πρόσωπό του πόνου.
Ίσως, πριν από τα δάκρυα, να ήταν όμορφη. Ίσως, πολλά χρόνια πριν. Όταν ήταν μικρή , η μητέρα της σίγουρα θα της έλεγε: μην κλαις! Το κλάμα σ' ασκημαίνει! Δεν την άκουσε και πήρε το πρόσωπο των δακρύων.
Σκέφθηκα να την πάρω από πίσω και να της πω τι; Παρηγοριά – ποια; Όταν παραδοθείς στο κλάμα, δεν ισχύει τίποτα.
Έχω περπατήσει κι εγώ κλαίγοντας και ξέρω. Δεν υπάρχει τίποτα, κανείς στον κόσμο, όταν περπατάς κλαίγοντας. Ό,τι συναντήσεις είναι εμπόδιο, το σπρώχνεις για να περάσεις. Φίλος αγαπημένος, αδελφός, άγνωστος συμπονετικός – όλοι ενοχλούν, βαραίνουν. Τι ξέρουν αυτοί για το ξερίζωμα που νιώθεις, τι μπορούν να καταλάβουν; Και τι ανόητες οι κοινότοπες κουβέντες: θα περάσει...ο χρόνος...Αν κάποιος – τότε ένας ξένος, άγνωστος, σε ξένη χώρα. Αδιάφορος, που δεν θα του εξομολογηθείς τίποτα. Που θα βαριέται, να σε βλέπει να κλαις. Αλλά θα σωπαίνει από ευγένεια ή και συμφέρον. Που δεν θα του χρωστάς φράγκο – γιατί δεν μπορείς να χρωστάς σε τέτοιες ώρες. Η υπερηφάνεια του πόνου το απαγορεύει.
Η γυναίκα είχε μακρύνει. Και ξαφνικά είδα δυο παιδιά που την κοίταζαν και γελούσαν. Πρόσεξα πως είχε πατήσει μια μακριά αυτοκόλλητη ταινία, και την έσερνε πίσω της σαν ουρά. Λυγμοί και ουρά και πνιχτά γέλια.
Και ξαφνικά σεβάστηκα τη ζωή - που τόσο σοφά έδενε το κλάμα με το γέλιο για να σώσει τα ανέτοιμα παιδιά από τον γυμνό πόνο.
Σκέφθηκα: στην κηδεία μου, κάποιος χοντρός θα γλιστρήσει - και πολλοί θα χαμογελάσουν. Κι αυτό θα είναι η συνέχεια της ζωής, που τόσο άδικα θα παρατάει εμένα, για ν' ασχοληθεί με τους άλλους.
Ένα κείμενο του 1983, αφιερωμένο, τώρα, στην Παράγραφο.
180 σχόλια:
Δεν κλαίω ποτέ. Όχι γιατί δεν πονώ. Έχω επιβάλλει από παιδί στον εαυτό μου λίγο πριν σπάσω και ξεσπάσω να ρίχνω ένα νευρικό, βεβιασμένο γέλιο. Έτσι κλαίω, γελώντας.
Κάποιος κάποτε μου είχε πει ότι οι πιο λυπημένοι και πονεμένοι άνθρωποι είναι αυτοί που τους βλέπεις να γελάνε συχνά. Πολεμάνε έτσι τον πόνο. Ένστικτο επιβίωσης;
Το κείμενό σου ΝΔ αφήνει σημάδια από μαχαιριές στην ψυχή.
Όσοι χρόνια κολυμπάτε αμέριμνοι μέσα στα μάτια μου, κάποτε θα βάλω τα κλάματα και θα σας πνίξω.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΡΒΕΡΗΣ
Καλημέρα σας .
Μια παρατήρηση στην τελευταία σας παράγραφο Κ. Δήμου
Το πένθιμο (το νεκρικό· ακόμη και το μακάβριο) πρέπει να νοηθεί ως το αντίθετο του πενθητικού, της «ειρηναίας αποδοχής του θανάτου», για να το πω με λόγια του ίδιου του Γιανναρά, της αγωγής προς μία υποδειγματική συμφιλίωση με τον πεπερασμένο χαρακτήρα των όντων και των πραγμάτων (χαρά και λύπη, η μαγιά τόσων και τόσων ποιητών του νεοελληνικού πανθέου):
τα δύο αυτά (πένθιμο και πενθητικό), που δυστυχώς συγχέονται ακόμη και από τους πιο οξυδερκείς διανοούμενους, συνιστούν, απεναντίας, μια πολικότητα, στις ενδιάμεσες βαθμίδες της οποίας παίζεται η τύχη της ελεύθερης ή υπόδουλης μοίρας του Είναι.
Το άτομο φέρεται από το θάνατο, το πρόσωπο τον φέρνει, τον (μετα)φέρει, με μια λέξη πενθεί.
Πάντως εγώ κάθε πρωί ακούω αυτό το κλάμα των μικρών μου παιδιών που δεν ακολουθούν το συλλογικό μας ψέμα, που (δεν ) καταλαβαίνουν και θέλουν να ξεχυθούν μέσα στην βροχή στην παιδική χαρά του καταπράσινου πάρκου απέναντι.
Αχ Μαύρε Κύκνε.
Τώρα κλαις. Γιατί κλαις; Συ δεν ήσουν που γέλαγες χτες;
ΛΑΪΚΟ
Θυμάμαι μια σκηνή από βιβλίο του Καζαντζάκη (νομίζω από την Αναφορά στο Γκρέκο): Ένα αγαπημένο πρόσωπο πεθαίνει. Οι τρεις αδερφικοί του φίλοι, μεταξύ τους και ο συγγραφέας, κάθονται να τον "ξενυχτήσουν". Κάποιος από τους τρεις προτείνει να πιουν μια ρακή στην υγειά του μακαρίτη. Στην αρχή διστάζουν, ντρέπονται, μετά όμως την πίνουν, βάζουν και δεύτερη και τρίτη. Το μεθύσι γλυκαίνει τον πόνο και η πένθιμη αγρυπνία παίρνει ένα χρώμα γιορτινό, στην υγειά του μακαρίτη.
Καπετάν Μιχάλης,μήτσκος
Black swan
τι μου χαλάτε το κείμενο με σαχλαμάρες Γιανναρά και άλλων ιερο-δούλων...
Άκου: "το αντίθετο του πενθητικού, της «ειρηναίας αποδοχής του θανάτου»". Ποια ειρηναία αποδοχή; Ποιών; Νερόβραστες παρηγοριές θεούσων!
Do not go gentle into that good night...
Rage, rage against the dying of the light.
Dylan Thomas
Λύσσα - λύσσα - και απόγνωση!
Άκου: "το πρόσωπο και το άτομο" και άλλα παραμύθια. Ναυτία μου έρχεται.
Φίλοι, μας δουλεύουνε!
Το συγγενές κλάμα ενός αγνώστου που περνάει δίπλα μας σμίγει με τα προσωπικά μας οικεία και συχνά άγνωστα κλάματα. Όλη η ζωή είναι γεμάτη από δάκρυα και γέλια που εναλλάσσονται.
το ωραιότερο σε αυτό το κείμενο σας που διάβασα πριν κάποια χρόνια),
είναι η ύπαρξη των τελευταίων τριών γραμμών,
η σύνδεση -τραγική ίσως αλλά αναπόφευκτη- του θανάτου του ενός με την συνέχεια της ζωής των υπολοίπων
@AdHoul:
Θα συμφωνήσω για τις τρεις τελευταίες γραμμές.
To κλάμα δεν είναι αδυναμία. Κι ας λέγεται από πολλές μανάδες στα αγόρια όταν είναι μικρά. Είναι ένα ξέσπασμα και τυχερός αυτός που καταφέρνει να αποφορτίσει τη ψυχή του από το βάρος της θλίψης, του πόνου. Μήπως δεν είναι το κλάμα ένδειξη ζωής; Φαντάζεστε να είμαστε συνέχεια μέσα στην καλή χαρά. Θα χάσει την αξία της, η εναλλαγή κάνει τη διαφορά.
΄Οσο μεγαλώνουμε δε, τότε έρχονται τα δάκρυα πιο εύκολα στα μάτια. Γινόμαστε πιο ευσυγκίνητοι, πληγωνόμαστε πιο συχνά, μαλακώνει πολύ η ψυχή μας. Ναι, και κάπου βαθειά μέσα μας κλαίμε για όσα δεν ζήσαμε, για όσα πέρασαν και δεν τα απολαύσαμε στο βαθμό που θέλαμε.
Ξέρω πως όταν "πιάνω πάτο" από πόνο, είναι επόμενο μετά να "ανέβω" με την παραμικρή ακτίνα φωτός, να δώσω μια θετική εξέλιξη στη στεναχώρια, και η ζώη συνεχίζεται.
΄Οσο για το τέλος μου, δεν το σκέφτομαι ακόμα. Το αγνοώ όσο μπορώ.
Γιατί ΝΔ τέτοια επίθεση στον μαύρο κύκνο; Το σχόλιό του το εξέλαβα τελείως διαφορετικά. Έκανε διάκριση ανάμεσα στο πένθιμο και στο πενθητικό. Το δεύτερο είναι ξέσπασμα, αγώνας, κάθαρση, λύτρωση. Για τους ζωντανούς που μένουν πίσω. Ο Ελληνικός τρόπος. Το είπες κι εσύ με το χοντρό που θα σκοντάψει. Το πρώτο, το πενθητικό είναι η χρόνια θλίψη, η μανία, το βάλτωμα.
Τώρα, στο τελευταίο τα θαλάσσωσε λίγο όταν λέει πως η τύχη της ελεύθερης ή υπόδουλης μοίρας του Είναι παίζεται ανάμεσα στο πένθιμο και στο πενθητικό. Μαύρε κύκνε μην υπερπροσδιορίζεις (αν με πιάνεις).
συμφωνώ με τους προλαλήσαντες... είναι απίστευτο πώς ένα και μόνο γεγονός μπορεί να προκαλέσει ευτυχία και δυστυχία μαζί, από το ίδιο γεγονός να αντληθεί χαρά και λύπη (η γυναίκα υπέφερε-τα παιδιά διασκέδαζαν με την αυτοκόλλητη ταινία). ωστόσο, για μένα ένα είναι βέβαιο... κανένας άνθρωπος σε τούτη την γη δεν μπορεί και για κανένα απολύτως λόγο να προκαλέσει πόνο, δυστυχία, εξευτελισμό στον συνάνθρωπό του. γιατί πολύ απλά, δεν έχει το δικαίωμα αυτό... και αυτό ισχύει για όλων των ειδών τις σχέσεις... ακόμη και για τις σχέσεις κυβέρνησης-πολίτη, όπως ανέφερες nils.
Το πιό πιθανόν να μην μιλούσα στην γυναίκα που έκλαιγε...Όμως ο πόνος του συνανθρώπου μου είναι και δικός μου, ακούγεται υπερβολικό αλλά το να πας κοντα σε κάποιο που υποφέρει και να τον ρωτήσεις αν θέλει κάτι, αν είναι καλά ,βοηθάει.Όμως όπως είπα ,πιό πιθανόν να μην της μιλούσα...
Κλαιει και αφηνεται χωρις να την ενδιαφερει τι θα πουν οι άλλοι.Ισως αυτο που περνα να ειναι κατι τοσο τραγικό, η ισως να ειναι ένα ξέσπασμα της στιγμης. Μετα παντα έρχετε μια ανακουφιση γλυκοπικρη και έχει μοιραστει κατι με τον κοσμο.Ευτυχως που το εκφραζει και δεν αφηνει την ψυχη της να φθειρεται καταπιέζοντας.
Τι υπεροχο άρθρο!
O απόλυτος πόνος, έστω και ο στιγμιαίος, έχει μέσα του ένα αίσθημα υπέρβασης και γείωσης ταυτόχρονα.
Όταν κλαίω πολύ νιώθω, πέρα από τον αβάσταχτο πόνο, ολοζώντανη! Σα να διευρύνεται η συνείδηση μου και σα να είμαι ελεύθερη χωρίς κανέναν φόβο ή ελπίδα. Περίεργο ε;
@nils: Διάβασα το σχόλιό σου και κατανοώ τις ενδόμυχες φοβίες σου. Άλλωστε, οι μελέτες σου στα οικονομικά τι άλλο μπορεί να είναι έξω από μεταφυσικό ξόρκισμα της πτώχευσης (ή μήπως παιδικής κι εφηβικής στέρησης); Ψάξτο αυτό.
Μικροαστικά όνειρα και ψευδαισθήσεις μεγαλείου με εκτεταμένες αναφορές σε επιτυχίες σου.
Έτσι, στην ακμή σου, Καίσαρ πια, δεν ακούς τον Αρτεμίδωρο.
Στον πόνο, χρειαζόμαστε συμπαράσταση. Στον πόνο, χρειαζόμαστε ένα χέρι να μας στηρίξει. Στον πόνο, χρειαζόμαστε δυο λόγια να ξεχαστούμε. Στον πόνο κανείς δεν θέλει να είναι μόνος. Όταν γελάμε το γέλιο μας αντηχεί στο χώρο. Όταν πονάμε το δάκρυ μας πολύ μικρό, πολύ αθόρυβο , πολύ διάφανο, δεν το προσέχει κανείς.
Απόσπασμα από comment μου στο blog της paragrafos. Ταιριάζει και εδώ απόλυτα.
glenn said...
"Γιατί ΝΔ τέτοια επίθεση στον μαύρο κύκνο;"
Η επίθεση δεν ήταν ειδικά στον μαύρο κύκνο. Ήταν στους πάσης φύσεως Γανναράδες που μας πουλάνε "αγωγή προς μία υποδειγματική συμφιλίωση με τον πεπερασμένο χαρακτήρα των όντων και των πραγμάτων". (Άκου υποδειγματική!).
Οργή και πόνος με καταλαμβάνει μπροστά στη ιδέα του θανάτου (δικού μου και άλλων). Καμία "αγωγή" δεν θα με μετατρέψει σε ποίμνιον (ή πρόβατο επί σφαγήν). Οργίζομαι με αυτές τις παρηγορίες - κόντεψα να χαστουκίσω θεούσα νοσοκόμα που είπε μελιστάλαχτα σε μητέρα παιδιού: "Ο Κύριος ξέρει γιατί το πήρε κοντά Του..."
Όσο για το τέλος του κειμένου μου έχει τόση σχέση με τα θεοτικά όσο ο Αριστοφάνης με το "Πάτερ Ημών".
...οσα και αν σκέφτομαι για τους 'ανθρωπους'τα τελευταία χρονια (αρνητικά τις περισσότερες φορές,αλλα αυτό είναι ένα διαφορετικό κεφάλαιο) , όταν αντικρίσω κάποιον άνθρωπο να κλαίει ανεξαρτήτου φίλου, θα παγώσει αυτόματα το βλέμμα μου και θα πονέσει η καρδιά μου.Δεν ξέρω τι είναι αυτό που με κάνει να συμπάσχω με τον συνάνθρωπο μου εκείνη την στιγμή, να δείχνω συμπόνια και να θέλω τόσο πολύ να του ζητήσω να γίρει το κεφάλι του πάνω στον ώμο μου και να κλαψουμε παρέα.Δεν θέλω να σκέφτομαι οτι τον ΄λυπάμαι', γιατί όταν βρίσκομαι στην θέση τους δεν θέλω σίγουρα να με λυπούνται. Η γενική εικόνα θα μου προκαλέσει θλίψη και προβληματισμό για την υπόλοιπη ημέρα...
Παλιά έκλεγα πολύ εύκολα. Αυτό δεν άρεσε στους γύρω μου, έτρωγα και ξύλο καμιά φορά αν έβαζα τα κλάματα. Φοβόμουνα με την ίδεα να με πιάσουν ξαφνικά τα κλάματα δημόσια, κάτι που μου συνέβαινε πολύ εύκολα. Οι άντρες δεν κλαίνε μου έλεγαν :P
Κάποτε σταμάτησε έτσι ξαφνικά. Δεν μπορούσα να κλάψω ούτε με σφαίρες. Και δεν κατάλαβα ποτέ γιατί. Οι ψυχολογικές πιέσεις μπλόκαραν το μηχανισμό;
Ένιωθα τότε σαν να απελευθερώθηκα από το μεγάλο αρνητικό που είχα, την ευκολία μου να κλαίω. Αλλά μετά ήρθαν άλλα κακά στην ψυχολογία μου. Και δεν μπορώ να κλάψω πια για αυτά. Δεν με νοιάζει τι θα πει ο κόσμος. Το νοσταλγώ..
Ενώ με το γέλιο; Εντάξει αυτό δεν το χασα. Θυμάμαι που δεν είχα εγκράτια όταν προσπαθούσα να κρατηθώ για να μην γελάσω στην τάξη. Όταν πίεζα τον εαυτό μου και αγχωνόμουν να μην ξεκαρδιστεί από τα αστεία που λέγαμε/κάναμε κρυφά στην ώρα του μαθήματος, τότε ακριβώς κοκκίνιζα, δεν το άφηνα να βγει, αλλά τελικά έβγαινε επειδή δεν άντεχα. Ενώ σε χαλαρή φάση δεν μου ερχόταν τόσο πολύ..
Πετυχαίνω όχι και τόσο συχνά γυναίκες στο δρόμο να κλαίνε, αλλά ειδικά με πιάνει κάτι βλέποντας παιδιά να κλαίνε (Και μια μάνα να τα φωνάζει στο background :P)
@ glenn
ευχαριστώ για την διευκρίνιση.
Ο κ.Δήμου είδε Γιανναρά και έκλεισε τα μάτια του
Σαν τελευταίο σημείωμα θα πω ότι ο Γιανναράς κάνει πάντα το ίδιο σφάλμα, όταν αναζητάει γεφυροποιούς μεσάζοντες στα όρια ελληνικότητας και Δύσης.
Για να αντιληφθούμε αυτό το σφάλμα εισήγαγα -κι αυτό δεν είναι ελιγμός- την έννοια του πένθους.
Η φορά της χρονικότητας στη Δύση ήταν εκείνη του θανάτου· στην ελληνική Ανατολή ήταν -το αντίθετο- εκείνη του πένθους.
Δεν πειράζει
Φεύγοντας πια και από την περιπέτεια των «Ημερολογίων» μια και πολλοί κολλούν σε ετικέτες πιστεύω ότι
ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΒΟΥΡΚΩΜΕΝΑ ΒΛΕΠΕΙΣ τον κόσμο καθαρότερα.
Με τα μάτια κλειστά βλέπεις τον κόσμο όπως τον θες.
Με τα μάτια ενός παιδιού βλέπεις πόσα πρέπει ν' αλλάξεις στον κόσμο.
Και επειδή γύρω σου διεσταλμένα μάτια κατοπτεύουν το τίποτε ενώ απέναντί σου, στο μισοσκότεινο δωμάτιο, ένα γυάλινο μάτι σε παραμονεύει υποκαθιστώντας βασικές σου λειτουργίες με πρώτη την όραση και βασικότερα δικαιώματα με πρώτο τον λόγο καιρός είναι να βουρκώσεις Μαύρε Κύκνε γιατί ξεχάσαμε ότι βλέποντας μέσα από την διαφορά έρχεται η Αρμονία.
H συνεντευξη σας ήταν υπέροχη στην Νετ.Καθίσαμε με τους φίλους μου και την παρακολουθήσαμε και δεν βγήκαμε όπως σκοπεύαμε.Συγχαρητήρια.
Αυτο το κείμενο το έχω ξεχωρίσει απο όταν το πρωτοειδα.....ειναι πολυ αληθινο.
Και δεν θα μπορουσε καλύτερα να περιγραφει ο πονος παρα στο προσωπο μιας γυναικας.Μια γυναικα,οποιαδήποτε,μπορει να αποτελέσει πανανθρωπινο σύμβολο .
Ειτε είναι μύθος είτε αλήθεια τα δάκρυα της παναγίας απέναντι στο σταυρωμένο παιδι της είναι σύμβολο του παγκόσμιου πόνου,οπως τέτοιο σύμβολο είναι και τα απεγνωσμένα δάκρυα της γυναικας του κειμένου αλλα και τα δάκρυα της παραγραφου.
Φυσικα και το αρρεν πονα,και πονα αληθινα,αλλα για σύβολο του πόνου δεν θα μπορουσα να σκεφτω παρα μονο τη γυναικα....που απο τη μήτρα της όλα ξεκινουν....δεν ξέρω σαν φύλο μου φαίνεται πιο πληρης απο τον άντρα,πιο ολοκληρωμένη.
Παράγραφος σε νιώσαμε και σε αγαπήσαμε έστω και διαδυκτιακα.Αν ήσουνα κοντα μας θα σου κρατούσαμε το χέρι ή και ακόμα θα σου σκουπίζαμε ένα δάκρυ.
Ωρες ψάχνω ένα κειμενο πολυ σχετικο,θα επανέλθω μόλις το βρω.......
Ναι. Το "υποδειγματική" δεν το πρόσεξα καλά. Αν έλειπε, δεν θα διαφωνούσα.
Και να φανταστεί κανείς πως ο Γιανναράς μισεί το διαφωτισμό επειδή, λέει, προσπαθεί να μετατρέψει τον άνθρωπο σε υπάκουο προσκοπάκι. Μισεί τη μια αγωγή και θέλει την άλλη.
Αλλά το "υποδειγματική" σ' αυτή τη φράση δείχνει κάτι πολύ συνηθισμένο στους διανοούμενους. Θέλουν να γκρεμίσουν ένα σύστημα για να το αντικαταστήσουν με το δικό τους. Εν προκειμένω, ο Γιανναράς θέλει να γκρεμίσει το διαφωτισμό για να τον υποκαταστήσει με την "υποδειγματική" αγωγή, άρα τη δική του αγωγή, του θανάτου.
Μεγάλες φιλοδοξίες έχει.
Διάβαζα άπληστα. Από την αρχή ταυτίστηκα μαζί της κι ένιωσα ότι ήμουν κάπου εκεί πίσω από την εικόνα. (Βλέπετε, ακόμα συμβαίνει κάποτε να κλαίω στο δρόμο.)
Όταν όμως είδα το τέλος, ανατρίχιασα και ξέσπασα σε λυγμούς ευγνωμοσύνης (υπάρχουν και τέτοια δάκρυα, το ξέρετε).
Τώρα που το ξαναδιαβασα προσεκτικότερα, πιο ψύχραιμα και το ξαναδιάβασα και το ξαναδιάβασα, σας θαυμάζω που μπορέσατε μέσα σ΄ ένα τόσο μικρό κείμενο να κλείσετε μια τόσο μεγάλη, τρυφερή αλήθεια και ανάγκη, δική μου και πανανθρώπινη: τη δικαιωματική συμβίωση της "αξιοπρέπειας τού πόνου", με το δικαίωμα στη χαρά και τη ζωή!
Και σε μας συνέβη κάποιες φορές, μέσα σε στιγμές αφάνταστης θλίψης, να ξεσπάσουμε σε γέλιο βροντερό και ασυγκράτητο, εξαιτίες κάποιου άσχετου, τυχαίου περιστατικού:
Όπως τότε, που επιστρέφαμε από το μνημόσυνο του αδελφού μου και μια γριούλα γειτόνισσα (που δεν τα έχει τετρακόσια), κρατώντας ένα σκουπόξυλο, βγήκε στο μπαλκόνι της κι άρχισε να φωνάζει, κοιτώντας προς το πουθένα: "εν ξύλο που θέλετε ούλοι, εν ξύλο!".
Με απέραντη αγάπη κι ευγνωμοσύνη
Παράγραφος
black swan said
"Ο κ.Δήμου είδε Γιανναρά και έκλεισε τα μάτια του"
άλλοι κλείνουν τα μάτια και τα αυτιά τους... αλήθεια Μαύρε Κύκνε μιλάς με άλλον κανένα ή μόνο με τον εαυτό σου;
Μαύρε κύκνε, εγώ θεωρώ τη συμβολή σου θετικότατη. Και ο ΝΔ επίσης, αλλιώς δεν θα ασχολούνταν να διαφωνεί μαζί σου.
Δεν έχει νόημα μια τέτοια πράξη που πας να κάνεις. Δηλαδή τι; Κάθεσαι, γράφεις και σε διαβάζουν πέντα δέκα άνθρωποι. Σε απολαμβάνουν, τσατίζονται, διαφωνούν, συμφωνούν. Αυτό είναι όλο. Ταμπέλες πάντα υπάρχουν. Αυτοί που ξέρουν, σε διαβάζουν πάντα πολύ προσεκτικά.
@ΝΔ: Είσαι συγχισμένος (δεν ξέρω γιατί) και δεν βλέπεις καθαρά. Προσπαθείς να εφαρμόσεις μια γενική (και συμφωνούμε λανθασμένη, βλέπε προηγούμενο καυστικό μου σχόλιο) θέση περί υποδειγματικής αγωγής του θανάτου σε μια συγκεκριμένη περίπτωση μιας θεούσας νοσοκόμας που ήταν για μπάτσες. Το τραβάς πολύ.
@kahri
Το γνωρίζω το κείμενο....Μα αγαπητε τι άλλο είναι νομιζεται αυτό το κείμενο παρα η αγαπη του Ν.Δήμου για τις γυναικες... η μεταμφιασμένη λατρεια του για αυτές.Οπως η << δύστυχια
>> ήταν ένα βιβίο αγάπης για την ελλάδα.
Δεν λέω πως οι γυναικες δεν έχουν κάνει λάθη,ο ευνουχισμός πολλων αντρων οφείλεται σε αυτές αλλα η γυναικα υποφέρει αιώνες καταπιεση.
Και σχετικα με την υπεροχη το βλέπω συνεχώς γύρω μου,πιο ωριμες,πιο έξυπνες,πιο συνειδητοποιημένες......έχουμε ανάγκη την αγκαλια τους,πάντα.
Δεν υπάρχει χειρότερο είδος απο το μυσογύνη.
@glenn + black swan
Συγγνώμη που επεμβαίνω αλλά προτεινω ανακωχη.Οτι έγινε έγινε....
Μη χαλάμε το post με λογομαχιες....το θέμα είναι πολυ λεπτο...ο πονος
@half-blood phoenix
Η συμπαράσταση για την οποία μιλάς,είναι πράγματι πολύτιμη.
Μα,ξέρεις,σε ακραίες κάποτε καταστάσεις,σε άφατο πόνο,ΕΝΑΣ πάσχει,οι άλλοι,ακόμα κι οι φίλοι κι οι δικοί του,συμπάσχουν...
Κα,πίστεψέ το,η απόσταση ανάμεσα στα δύο,είναι τεράστια!
Εξαίρετο σήμερα το post,ειδικά σε μια εποχή,που ο πόνος ''ποινικοποιείται''.
@takis_vasilopoulos
χειρότερος του μισογύνη άντρα είναι ο λιγούρης
γιαλαντζί-ψευτογλεντζές υποκριτής άντρας.
τουλάχιστον ο μισογύνης το παραδέχεται!
@nikos dimou 13.53μ.μ.
O άντρας μου,αρρώστησε στα 29 χρόνια του από καρκίνο,και πέθανε λίγο πριν συμπληρώσει τα 30.
Σε μία από τις νοσηλείες μας,Σάββατο βράδυ ήταν,μπήκαν στο δωμάτιο δύο κυρίες της Χριστιανικής Εστίας,και μας ρώτησαν αν θέλουμε να μας διαβάσουν την Ευαγγελική περικοπή της Κυριακής,και-κατανοώντας προφανώς την βαρύτητα της κατάστασης-μας ρώτησαν αν θέλουμε να μας στείλουν ιερέα να κοινωνήσει.
Καλά(?) μέχρι εδώ.
Φεύγοντας,είπαν στον πατέρα μου:
''Προφανώς,είχατε ''ξεφύγει'' και ο Θεός σας στέλνει με αυτόν τον τρόπο ένα μήνυμα.Ακούστε το.''
Βρήκα το κείμενο που έψαχνα.....είναι στην ίδια ποιοτητα ευαισθησίας και σε παρόμοιο θέμα με αυτο του Ν.Δήμου.....μια απελπισμένη γυναίκα,αλλα ας αφήσουμε τον Μάνο Χατζιδάκι να τα πει καλύτερα. ( Το κείμενο για το δισκο << το χαμόγελο της τζοκόντα >> . ) Τα σχόλια που έχει κάνει μετα για καθε τραγούδι είναι εξισου υπεροχα.Παραθέτω το αποσπασμα...
<< Σε μια παρέλαση στη Νέα Υόρκη, με μουσικές με χρώματα και με πλημμυρισμένη από κόσμο την 5η Λεωφόρο, βρισκόμουν μια Κυριακή απόγευμα το Φθινόπωρο του 1963, όταν συνάντησα μια γυναικούλα να περπατάει μοναχή με μιαν απελπισμένη αδιαφορία για ότι συνέβαινε γύρω της, χωρίς κανείς να την προσέχει, χωρίς κανέναν να προσέχει, μόνη έρημη μες στο άγνωστο πλήθος που την σκουντούσε, την προσπερνούσε ανυποψίαστο, εχθρικό, αφήνοντας την να πνιγεί μες στη βαθιά πλημμύρα της λεωφόρου, μέσα στη θάλασσα που ακολουθούσε, μέσα στ' αγέρι που άρχιζε να φυσά. Έμεινα στυλωμένος, ο μόνος που την πρόσεξε κι έκαμα να την πάρω από πίσω, να την ακολουθήσω και πλησιάζοντάς την να της μιλήσω, χωρίς να ξέρω τι να της πω, μα ίσαμε ν' αποφασίσω την έχασα από τα μάτια μου. Έτρεξα λίγο μπρος, ανασηκώθηκα στα πόδια για να την ξεχωρίσω, μα η μεγάλη μαύρη θάλασσα του κόσμου την είχε καταπιεί. Μέσα μου κάτι σκίρτησε οδυνηρά. Χωρίς να καταλάβω είχα σταθεί έξω από το βιβλιοπωλείο του Ριτζιόλλι και στη βιτρίνα του απέναντί μου ακριβώς, βρισκότανε ένα βιβλίο για τον Ντα Βίντσι, με την Tζοκόντα στο εξώφυλλό του να μου χαμογελά απίθανα αινιγματική, αυτόματα μεγενθυμένη, όσο η γυναίκα που χάθηκε στο δρόμο. Δεν ξέρω γιατί όλ' αυτά μπερδεύτηκαν περίεργα μέσα μου, μαζί μ' ένα εξαίσιο θέμα του Βιβάλντι που είχα ακούσει πριν από λίγες μέρες και που εξακολουθούσε να επανέρχεται τυραννικά στη μνήμη μου. Τα δέκα αυτά τραγούδια γράφτηκαν μ' ένα συγκερασμό απελπισίας και αναμνήσεων. Το θέμα είναι η γυναίκα έρημη μες τη μεγάλη πόλη. Το κάθε τραγούδι είναι κι ένας μονόλογος της κι όλα μαζί συνθέτουν την ιστορία της. Μια ιστορία σύγχρονη και παλιά μαζί. >>
Mανος χατζιδακις
apousia Θα συμφωνήσω μαζί σου. Μόνο που νομίζω ότι θες να είσαι μόνος μόνο τις πρώτες στιγμές του μεγάλου πόνου. Το πόσο διαρκούν αυτές οι πρώτες στιγμές ποικίλει ανάλογα με το άτομο και το λόγο που πονά. Κάποια στιγμή θα νιώσεις το βάρος του πόνου να σε συνθλίβει. Τότε θα χρειαστείς κάποιον που απλά συμπάσχει. Αυτός θα σε βοηθήσει να ξεπεράσεις τον πόνο ακριβώς γιατί θα σε βοηθήσει να τον δεις μέσα από τα μάτια του.
apousia said... Φεύγοντας,είπαν στον πατέρα μου:
''Προφανώς,είχατε ''ξεφύγει'' και ο Θεός σας στέλνει με αυτόν τον τρόπο ένα μήνυμα.Ακούστε το.''
Δεν καταλαβαίνω ή δεν θέλω να καταλάβω τι εννοούσαν. Μπορείς να μου το κάνεις λιανά;
To κλάμα, όταν είναι ειλικρινές και ιδιωτικό, μπορεί να λειτουργήσει ευεργετικά στην ψυχή (κυτταρα στο εγκέφαλο) του ανθρώπου. Τρέφω όμως μεγάλη δυσπιστία προς αυτούς που κλαίνε μπροστά σε τρίτους και ιδιαίτερα στις μαύρες χήρες. Επειδή η κοινωνική σύμβαση της επαρχίας (και της Αθήνας ίσως – δεν είμαι απόλυτα σίγουρος) τις θέλει να «παραιτούνται» (καμία σχέση με το γνωστό στερεότυπο του εξωστρεφούς, αισιόδοξου και γλετζε Έλληνα) από τη ζωή μετα το «μοιραίο», χρησιμοποιούν το κλάμα για να γίνουν το επίκεντρο της προσοχής. Το κλάμα τους σε καθηλώνει και σε ακινητοποιεί και οποιαδήποτε χειρονομία παρηγοριάς ακυρώνεται με προσβλητικά λόγια τύπου: “τί κουράγιο μου λες να κάνω, ο κόσμος χάνεται κάτω από τα πόδια μου και εσεί μου λες να κάνω κουράγιο;” ή “τί ξέρεις από πόνο εσύ, δε σου στέρησε έσένα τίποτα ο θεός”. Πολλά shows δίνονται στις ελληνικές κηδείες…
Δύσπιστος είμαι επίσης απέναντι στις Κύπριες, που για να προξενήσουν το ενδιαφέρον, περιφέρονται κλαίγοντας από δω κι απο κει με τις φωτογραφίες των χαμένων απο την τουρκικη εισβολη συγγενων τους όπως και αυτών,που μη αποδεχόμενοι την απώλεια των τέκνων τους βγαίνουν στα κανάλια φωνασκώντας, επιρρίπτοντας τις ευθύνες στο κράτος είτε για το θάνατο των συγγενών τους ή για την ανικανότητα του να πιασει τους πραγματικούς(;) υπαίτιους της δολοφονίας (ακόμη και αν ο θάνατος προέρχεται από αυτοκτονία, για τον έλληνα πάντα φταίει κάποις άλλος και αποδέκτης της όργης τους, ως συνήθως, είναι το κράτος.
Και το πένθος και το κλάμα απαιτούν αξιοπρέπεια...
Όσο για το Γιανναρά δε χρειάζεται να πώ τίποτα. Ο άνθρωπος εκτός από το να εκθειάζει τους έλληνες πενθούντες (έιναι ανώτερος ο τρόπος ζωής τους... βλέπετε!) επιθυμεί και την επιστροφή της ελληνικής κοινωνίας στις ρίζες του: την αγροτική οικονομία!
Do not go gentle into that good night...
Rage, rage against the dying of the light.
Dylan Thomas
(σας ευχαριστώ για την υπενθύμιση).
Έκλαψα δύο φορές τα τελευταία 7 χρόνια.
Η πρώτη ήταν όταν άρον άρον γύρισα από το Βερολίνο λόγω του ξαφνικού θανάτου του πατέρα μου. Ήταν δεκαπεντάγουστος, ο αδερφός μου έλειπε σε ταξίδι στο εξωτερικό , εγώ ετοίμαζα την πρόταση διατριβής μου στο Βερολίνο. Η μητέρα μου εντελώς μόνη έχασε τον άνθρωπό της μέσα από τα χέρια της. Ξαφνικά, αναπάντεχα και μόνη. Όταν την είδα από κοντά- δεν άντεξα..έκλαιγα μέσα μου. Μετά την κηδεία το βάρος ήταν ατελείωτο- αποσύρθηκα και έκλαιγα ασταμάτητα, τα δάκρυα έγιναν τότε δώρο θεού, σαν να ξαλάφρωνα.
Έκλαψα ξανά τρία χρόνια μετά έπειτα από μια διένεξη με την τότε αγαπημένη μου. Οι διαφορές μας είχαν οδηγήσει σε αδιέξοδο. Έκλαψα με λυγμούς γιατί έκλεγε εκείνη και δεν μπορούσα να την παρηγορήσω. Την αγκάλιασα αλλά το χάσμα αποδείχθηκε αγεφύρωτο. Ένα χρόνο μετά χωρίσαμε- δεν ξέρω πως επιβίωσα, μου στοίχισε πολύ, αλλά εκείνη την τελευταία φορά δεν έκλαψα. Και θυμήθηκα την ταινία του Βακαλόπουλου (που την τελείωσε ο Τσιώλης):
"Παρακαλώ γυναίκες μην κλαίτε".
(θα συμφωνήσω, τι ωραίο κείμενο και τι σπουδαίες φωτογραφίες).
@ kahri
Δεν το ειπα για εσας.θα ήταν λάθος να σας κρίνω έτσι ευκολα.Το ειπα για αυτους που μισουν τις γυναικες
@half-blood phoenix
Πολύ ορθά δεν θέλεις να καταλάβεις.
Υπάρχει κάτι που επιτρέπει ο σκεπτόμενος άνθρωπος στον εαυτό του να καταλάβει από αυτές τις φράσεις?
Να καταλάβεις τι?
Πως οι εκπροσωπούντες τον Θεό στη γη,τον παρουσιάζουν σαν ένα Θεό-τιμωρό,σαν ένα Θεό-εκδικητή?
Που αν εσύ πας ενάντια στο θέλημά του-ποιό είναι το ενάντια?-θα ''πάρει'' με φριχτό τρόπο έναν αθώο,για να ''συνετιστείς'' εσύ και να επιστρέψεις?
Πού?
Στο Χριστό και στην μόνη λέξη που βγαίνει από τη διδασκαλία του,την ΑΓΑΠΗ?
Εμείς από κει,δεν ''ξεφύγαμε'',ποτέ.
Από τον Παρασκευαϊδη,ναι,φύγαμε..
Δεν μπορώ να γράψω άλλο.
Σ'ευχαριστώ για το αμέσως προηγούμενο σχόλιο,έχεις δίκιο...
Τι μου θυμίσατε τώρα...
Τα χρόνια εκείνα που ήθελα να γίνω γιατρός για να απαλύνω τον πόνο από τους ανθρώπους. Είδα όμως ότι ήδη υπήρχαν αρκετοί οπότε είδα πως αν επέμενα θα ήταν εγωιστικό.
Είδα μετά ότι ήθελα να γίνω γιατρός του ψυχικού πόνου. Δεν καταλάβαινα όμως τότε.
Είχα ήδη αισθανθεί ανήμπορος, στήλη άλατος, μπροστά σε έναν άνθρωπο που πονά. Σε βαθμό να έχω χαρακτηριστεί 'αναίσθητος'. Ακόμα αισθάνομαι έτσι.
Αυτό, για τον πόνο των άλλων.
Για προσωπικό έχω αναπτύξει ανοσία, ευτυχώς ή δυστυχώς απέκτησα αντισώματα. Η ζωή μου τα χάρισε απλόχερα.
Οταν κάτι ξέρω πως δεν θα το αντέξω, απέχω. Οσο κοντινό και αν είναι.
Οταν έχασα τον πατέρα μου ήμουν ο μόνος που τον αντίκρυσα στο μετά.
Εχω χάσει, έχω κερδίσει? Δεν έμαθα ακόμη.
Τελικά έγινα γιατρός. Υπολογιστών όμως! Ξέρετε κ. Νίκο μας πως αισθάνεται κάποιος που δεν του λειτουργεί σωστά η προέκταση της σκέψης του.
Αλλά εξακολουθώ να ζηλεύω. Τους γιατρούς του σώματος, τους γιατρούς της ψυχής. Την υπέρτατη ολοκλήρωση που αισθάνονται οι λίγοι καλοί που τιμούν τον όρκο, όταν δωρίζουν στον συνάνθρωπο αυτό που δικαιούται. Την απαλλαγή από την θλιβερή εξαίρεση του πόνου. Η ακόμα χειρότερα, όταν αυτή η εξαίρεση για κάποιους είναι κανόνας.
Παλεύω να είμαι γιατρός σε όσα μπορώ.
και σας αποχαιρετώ με ένα ρατσιστικό ανέκδοτο
One day a neighbor of the blonde's go over to her house and sees the blonde crying and asked her what had happened and the blonde said that her mother had passed away. The neighbor made her some coffee and settled her down a little and then left.
The next day the neighbor went back over to the house and found the blonde crying again. She asked her why she was crying again.
The blonde replied with, "I just got off of the phone with my sister, her mother died too!
Ένας άνθρωπος για να φτάσει στο κλάμα έχει περάσει από τρία στάδια.
Το πρώτο είναι το "όχι, δεν μου συμβαίνει εμένα" με κάποια αδιαφορία.
Το δεύτερο "δε μπορεί να μου συμβαίνει εμένα" με εντονο εκνευρισμό.
Το τρίτο είναι της απελπισίας "ας μη μου συμβαίνει εμένα αυτό".
(αν κάποιος θυμάται πως ορίζονται στην ψυχολογία ας το γράψει γιατί μου διαφέυγει)
Κάπου εκεί έρχετε το κλάμα. Και δεν θέλεις κανείς να σε παρηγορήσει ούτε να ακούσεις κουβέντα. Δεν υπάρχει κόσμος γύρω σου -γιαυτό άραγε τα δακρυα να θολώνουν τα μάτια, για να τον κρύψουν; Το κλάμα δεν είναι πάντα ανακουφιστικό. Όταν έχεις κάτι βαρύ που σε τρώει μετά το κλάμα είσαι ένα ράκος. Δεν έχεις όρεξη ούτε τα μάτια, ούτε τη μύτη να σκουπίσεις. Θέλεις να κάτσεις ακίνητος και να κοιτάς χωρίς να βλέπεις. Καρφωμένα και ακίνητα μάτια σε ένα σημείο. Και το μυαλό να τρέχει. Και μόλις ξεκουραστείς λίγο να αρχίσεις πάλι. Πιο δυνατά. Και να ουρλιάζεις μέχρι να σκιστεί ο λαιμός σου. Και μετά ο ύπνος. Συνήθως ευχάριστος αλλά βαρύς. Και το ξύπνημα δύσκολο, σχεδόν ό,τι χειρότερο μετά το κακό που σε βρήκε.
Και είναι μόνο η αρχή. Αυτό που βλέπει ο περαστικός. Τα δύσκολα έρχονται μετά. Η καθημερινότητα. Το ίδιο και αύριο, και κάθε μέρα. Και μόνη σωτηρία ο ύπνος. Που μακάρι να υπάρχει δηλαδή. Γιατί αν δεν υπάρχει και αυτός...
Και όλοι θα πουν ότι έπιασες πάτο. Και θα έχουν δίκαιο. Αλλά δεν θα ξέρουν ότι ο πάτος δεν είναι επίπεδος. Έχει ψηλά και χαμηλά σημεία. Και δυστυχώς πρέπει να φτάσεις στο χαμηλότερο σημείο του πάτου για να ανέβεις.
Αισιόδοξο κλείσιμο:
ΔΕΝ ΠΕΦΤΟΥΜΕ ΧΑΜΗΛΑ, ΦΟΡΑ ΠΑΙΡΝΟΥΜΕ!!!
Το σημερινό post του ΝΔ αγγίζει την τελειότητα. Αέρινη εικόνα μνήμης.
Ωστόσο: Πριν από κάνα δυο βδομάδες είπα κάτι εδώ που αποτελεί ίσως την πιο σκληρή κριτική που μπορεί να δεχτεί άνθρωπος. Έθιξα τον ΝΔ στο πιο ευαίσθητο, ίσως, σημείο του. Στην ποίησή του. Είχα πει πως δεν θα τον δεις ποτέ ματωμένο. Το είπα για μειονέκτημα.
Μετά, τον είδα στη Φλέσσα να αφηγείται τις πιο οδυνηρές προσωπικές του στιγμές. Για μια στιγμή δίστασα, είπα πως έκανα λάθος. Όχι. Δεν είχα κάνει. Ατσαλάκωτος όπως πάντα. Πάντα και παντού αποκρύπτει εκείνο το στοιχείο που θα τον κάνει πραγματικά ευάλωτο. Χωρίς να κοστίζει στην ουσία τίποτε.
Σήμερα, με το post και με τη φάση του μαύρου κύκνου, επιτέλους κατάλαβα.
Ο Διόνυσος φίλοι μου! Αυτός είναι ο μεγάλος απών. Παρών μόνο ο Απόλλωνας. Παντού ο Απόλλων. Ο Δήμου ζητά την αρμονία. Είναι αναζητητής Αρμονίας. Και Τάξης. Κυρίως Τάξης.
Δε θα ξεχάσω που είχε πει κάποτε πως αυτό το blog δεν είναι κατάλληλο για χαβαλέ, επειδή ο χαβαλές έχει το δικό του χώρο! Ιπποδάμειο σύστημα χώρων: Εδώ ο χαβαλές, εδώ το σοβαρό, εδώ το πορνό. Αρμονία. Και Τάξη. Κυρίως Τάξη.
Χωριστά δωμάτια με στεγανά. Εξαγνιστικός λουτρός καθώς περνάς απ' το ένα στο άλλο. Με την κυρία που έκανες έρωτα χτες βράδυ στο γερμανικό γλέντι, το επόμενο πρωί δεν έλεγες ούτε καλημέρα. Εξαγνιστικός Απολλώνειος λουτρός!
Προσέξτε τη φάση με το χοντρό που γλιστρά. Δεν θα τον ενοχλούσε το κουτσομπολιό στην κηδεία. Ούτε η γνωστή κακεντρέχεια των ζωντανών προς τον νεκρό. Τον ενόχλησε η διασάλευση της τάξης. Ενοχλήθηκε ο Απόλλων!
Ξέρω ότι τα παραπάνω ο ΝΔ σε καμμία περίπτωση δεν θα τα πάρει προσωπικά. Ανίχνευση μιας ενδιαφέρουσας προσωπικότητας κάνω. Μπορεί και λάθος.
Επομένως, όχι κεντρί. Το κείμενο του post δεν είναι πιασάρικο. Αν θες να σχηματίσεις γνώμη για πιασάρικα, πήγαινε αλλού.
apousia τα λόγια είναι περιττά. Δεν ήθελα να το πιστέψω αυτό που... που ήταν οφθαλμοφανές. Είμαι πολύ ήρεμος άνθρωπος αλλά αν μου έλεγαν κάτι ανάλογο θα έφτανα στα άκρα. Αν μου έλεγαν ότι ο θεός παίρνει τον άνθρωπο που αγαπάω για να με τιμωρήσει και να με συνετίσει θα... έχανα τα λογικά μου.
Πιστεύω στο θεό. Στο θεό που είπε ότι για να μπεις στον παράδεισο απλά αγαπά τον πλησίον σου. Ο παράδεισος είναι η αγάπη.
Αλλά το υποκατάστημα του θεού στη γη βρομάει. Βρομάει από το κεφάλι. Και οι περισσότεροι υπάλληλοι του είναι τόσο μακριά από το θεό όσο δεν είμαστε όλοι εμείς οι πελάτες τους μαζί. Θα του πρότεινα του θεού να το κλείσει το υποκατάστημα. Ζημιά του κάνει.
Ούτος ή άλλως υποτίθεται ότι είναι πανταχού παρόν. Τι διάολο τους θέλουμε τους μεσάζοντες; Αν υπάρχει θεός τότε είναι μέσα μας. Έτσι δεν είναι;
apousia ειλικρινά συγνώμη αν έγινα αφορμή να θυμηθείς δύσκολες στιγμές.
glenn said...
@ΝΔ: Είσαι συγχισμένος (δεν ξέρω γιατί) και δεν βλέπεις καθαρά.
Ναι, είμαι συγχισμένος και θα σου πω γιατί. Όσο γερνάω και πλησιάζει η ώρα μου, τόσο περισσότερο αγανακτώ με όλα αυτά τα παραμύθια με τα οποία δήθεν μας παρηγορούν (στην πραγματικότητα όμως μας κοροϊδεύουν) οι παπάδες και οι θεολόγοι. Τόσο εξεγείρομαι για το άδικο του θανάτου και δεν αντέχω να ακούσω περίπλοκα διανοήματα που ουσιαστικά εκμεταλλεύονται τον ανθρώπινο πόνο. Μεταξύ Γιανναρά και θεούσας νοσοκόμας υπάρχει διαφορά επιπέδου - αλλά όχι προσανατολισμού. Στη βάση είναι το ίδιο.
Άλλοι, γερνώντας, γίνονται θρήσκοι. Εγώ το αντίθετο. Και πόσο με εκφράζουν οι στίχοι του Dylan Thomas "Λύσσα, λύσσα κόντρα στο θάνατο του φωτός!"
glenn τώρα διάβασα το σχόλιό σου των 4.01
Λες: "Ο Διόνυσος φίλοι μου! Αυτός είναι ο μεγάλος απών. Παρών μόνο ο Απόλλωνας".
Πόσο λάθος κάνεις!
Ήδη με το σχόλιό μου των 4.19. θα το κατάλαβες. Ο Απόλλων δεν λυσσάει.
Και κυρίως ο Απόλλων δεν θα μπορούσε ποτέ να γράψει ένα κείμενο σαν το σημερινό. Του λείπει η αίσθηση του Μαύρου. Το πάθος. Και η συμπάθεια.
Έτσι κι αλλιώς αυτά τα σχήματα είναι αυθαίρετα. Και ο Νίτσε αργότερα ανακάλεσε.
Σε παρακαλώ λοιπόν μη με βάζεις σε κουτάκια.
καλέ κύριε Δήμου να επανεξετάσετε όσον αφορά την καρατόμηση του άγχους διά του γραπτού διασκορπισμού του. τι σχέση έχουν τα παραμύθια από τη μεριά των απατεώνων πρώτα με τη ζωή και πολύ πιο μετά με το θάνατό μας. δι' ο και για να ζήσουμε μάλλον παρά να πεθάνουμε, για αυτή τη ζωή απαιτείται η αλήθεια άρα να γίνει πράξη ο Λόγος του Σολωμού:
θάνατος στους καναπέδες
στου σπιτιού μας τους χαφιέδες
φάτε τους.
"αυτές οι συγκρίσεις της ζωής με το Χριστιανισμό είναι ένα γενικευμένο άγχος. ο Χριστιανισμός είναι δόγμα που καταργεί τη συνείδηση για να την αντικαταστύση με κάθε απαξία για τη ζωή. με το πέρας της πλέον ρηχής ενυδάτωσης θα ξέρουμε ότι ο καπιταλισμός είναι Άγιος μπροστά στη Χριστιανική Βαρβαρότητα της ώρας"
(λόρα μπους & στάθης σταυρόπουλος - πράξεις, λιμάρω, γόνατα).
"Έκλαψα με λυγμούς γιατί έκλεγε (sic) εκείνη και δεν μπορούσα να την παρηγορήσω."
[το λεξικό: έκλαιγε]
@ΝΔ said:
Νερόβραστες παρηγοριές θεούσων!
Με συγχωρείτε κύριε Δήμου, δικαίωμα σας βέβαια αναφαίρετο να θεωρείτε σαχλαμάρες τις απόψεις του κάθε "θεούσου" και της κάθε "θεούσας", αλλά θα ήθελα αν δεν σας κάνει κόπο, να μας πείτε σας παρακαλώ την δική σας πρόταση αντιμετώπισης του ΜΕΓΙΣΤΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ του πόνου και του θανάτου στη ζωή. Και εν πάσει περιπτώσει, αν δεν έχετε κάποια πειστική-ανακουφιστική απάντηση στο θέμα, γιατί τα βάζετε με τον κάθε άνθρωπο που βρίσκει έστω κάποια (ψεύτικη για πολλούς) παρηγοριά σε κάποια θρησκευτική πίστη. Τι φιλοδοξείτε δηλαδή; Να κάνετε όλους μας κοινωνούς της δικής σας απελπισίας-αδιεξόδου, μπροστά στο πρόβλημα του πόνου και του θανάτου;
@aggelos-x-aggelos
Μιλάς για τα στάδια του θρήνου που περιέγραψε η καταπληκτική Elizabeth Kubler Ross. Αν θυμάμαι καλά είναι τα εξής:
ΑΡΝΗΣΗ
ΘΥΜΟΣ
ΠΑΖΑΡΕΜΑ (BARGAINING)
ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ
ΑΠΟΔΟΧΗ
Αυτά τα στάδια τα περνάμε κυρίως με αυτή τη σειρά και αφορά τη διαδικασία θρήνου για την απώλεια της δικής μας ζωής, κάποιου δικού μας προσώπου αλλά και για το "χάσιμο" άλλων, πιο καθημερινών πραγματων (μιας σχέσης κλπ).
Κύριε Δήμου,εξηγήστε σας παρακαλώ
τι εννοείτε με τον όρο "θάνατο";
Εννοείτε βιολογικό θάνατο;Πνευματικό;
Ένας είναι ο θάνατος! Μία ενότητα είναι ο άνθρωπος - πνεύμα χωρίς σώμα δεν υπάρχει.
Όσο για την εκκλησία είναι η πρακτική εφαρμογή των δογμάτων μίας θρησκείας - τα οποία και συχνά καθορίζει. Έτσι είναι δύσκολο να διακρίνεις τα όρια τους.
άσχετος@:
ισχυρίζεσαι ότι ο απλός άνθρωπος βρίσκει παρηγοριά σε θρησκευτική πίστη; απόδειξη.
titika:
το σχόλιο σου με την Ελίζαμπεθ είναι γεμάτο άγχος. σου μεταφράζω από το ιταλικό πρωτότυπο - και καλή όρεξη:
michael spivak
Μη με ψηφίζετε όταν δεν έχετε
παρακολουθήσει κηδείες αγνώστων
ή έστω μνημόσυνα.
Όταν δεν έχετε
μαντέψει τη δύναμη
που κάνει την αγάπη
εφάμιλλη του θανάτου.
Όταν δεν αμολήσατε αϊτό την Καθαρή Δευτέρα
χωρίς να τον βασανίζετε
τραβώντας ολοένα το σπάγγο.
Όταν δεν ξέρετε πότε μύριζε τα λουλούδια
ο Νοστράδαμος.
Όταν δεν πήγατε τουλάχιστο μια φορά
στην Αποκαθήλωση.
Όταν δεν ξέρετε κανέναν υπερσυντέλικο.
Αν δεν αγαπάτε τα ζώα
και μάλιστα τις νυφίτσες.
Αν δεν ακούτε τους κεραυνούς ευχάριστα
οπουδήποτε.
Όταν δεν ξέρετε πως ο ωραίος Modigliani
τρεις η ώρα τη νύχτα μεθυσμένος
χτυπούσε βίαια την πόρτα ενός φίλου του
γυρεύοντας τα ποιήματα του Βιγιόν
κι άρχισε να διαβάζει ώρες δυνατά
ενοχλώντας το σύμπαν.
Όταν λέτε τη φύση μητέρα μας και όχι θεία μας.
Όταν δεν πίνετε χαρούμενα το αθώο νεράκι.
Αν δεν καταλάβατε πως η Ανθούσα
είναι μάλλον η εποχή μας.
ΠΡΟΣΟΧΗ
ΧΡΩΜΑΤΑ.
Μη με διαβάζετε
όταν
έχετε
δίκιο.
Μη με διαβάζετε όταν
δεν ήρθατε σε ρήξη με το σώμα...
Ώρα να πηγαίνω
δεν έχω άλλο στήθος.
ρομαντικός επίλογος
Σαλτάρω στο κενό@:
εσύ μπορείς να μου δώσεις απόδειξη ότι ΔΕΝ βρίσκει κάποιος παρηγοριά σε μια θρησκευτική πίστη;
Παρόλα αυτά,μια βόλτα σε ένα νοσοκομείο θα σε πείσει για να δεις για το που προσπαθεί ο άνθρωπος να βρει παρηγοριά.
Θυμάμαι είχα διαβάσει στο "Σηματολόγιο" του Ελύτη:
Μην θλίβεσαι όταν λες αντίο
Θα ανταμώσουν μετά από αιώνες ή στιγμές αυτοί που αγαπιούνται
... ή κάπως έτσι αν δε με απατά η μνήμη μου.
Υπάρχουν λόγια που σου απαλύνουν τον πόνο, έστω και για λίγο κι αυτό είναι όμορφο.
Ωραία η σκέψη με τον Απόλλωνα. Και ταιριάζει στο Δήμου, καθώς είναι λάτρης το φωτός, με όλες τις έννοιες (από το ελληνικό μέχρι το μεταφορικό, της ζωής). Αλλά υπάρχει πάλι αυτή η ενοχλητική, για μένα, ιδέα της «τακτοποίησης». Την έχω διαβάσει και αλλού (σαν ‘τακτοποίηση ιδεών’: εκεί, ο συγγραφέας μου έδινε την εντύπωση πως έπρεπε σώνει και καλά να προσάψει κάτι στο ΝΔ και βρήκε αυτό.) Ο Glenn την αναφέρει με την ιδιότητα της αποστείρωσης. Αλλά... Δεν υπήρξε ματωμένος ο ΝΔ; Διαβάστε το Ημερολόγιο του Καύσωνα – αυτή ακριβώς η λέξη, ‘ματωμένος’ ήταν που μου ήρθε στο μυαλό όταν το διάβαζα. Ματωμένη ειλικρίνεια. Δεν είναι διονυσιακός; Και η εξομολόγηση ενός πορνομανούς; Μετά τα μουνάκια και τα γαμήσια, «στην ταβερνάκι στην παραλία της ζωής: ‘ακόμα μια από τα ίδια’!»
Όλα αυτά τα λέω, ξέροντας πως σήμερα στην αντιμετώπιση του Black Swan ήταν Απαράδεκτος. Και προσβλητικός. «Μόνος σου μιλάς ή με κάποιον άλλο;» Μα εδώ μέσα, όταν δεν μας απαντήσει ο ΝΔ ή κάποιος άλλος σε κάτι, όλοι μόνοι μας γράφουμε. Σχόλιο είναι αυτό;
Δυστυχώς, το υπέροχο θέμα για ένα θαυμάσιο πραγματικό άνθρωπο, σκιάστηκε σήμερα από αυτή τη συζήτηση. Δυστυχώς, ένας άνθρωπος που δηλώνει – και όλοι ξέρουμε ότι είναι - νέος στο πνεύμα, έρχεται η ώρα να δηλώσει πως μερικά στοιχεία της συμπεριφοράς του οφείλονται στο χρόνο. «Όσο γερνάω και πλησιάζει η ώρα μου, τόσο περισσότερο αγανακτώ με όλα αυτά τα παραμύθια με τα οποία δήθεν μας παρηγορούν (στην πραγματικότητα όμως μας κοροϊδεύουν) οι παπάδες και οι θεολόγοι.» Και αυτή είναι μια ματωμένη αλήθεια. Πολύ ματωμένη. Αλλά και διονυσιακή (ο Διόνυσος εξεγείρεται, τα παίρνει στο κρανίο κι όποιον πάρει η μπάλα, ο Απόλλωνας παραείναι ήρεμος για κάτι τέτοια.)
Επιστρέφοντας: κρίμα, επαναλαμβάνω, επειδή το θέμα και η αφιέρωσή του, θα έπρεπε να μας πάνε σε άλλα. Θα προσπαθήσω, εάν είναι δυνατόν, να πω κάτι πάνω στο δάκρυ – δημόσιο και ιδιωτικό - αργότερα.
άσχετε@@:
ουδέν προς ημάς οι αποδείξεις. εσύ που τις γυρεύεις (για να θεμελιώσεις πάνω τους δογματικά τέρατα), εσύ να να τις αναζητήσεις αν βρεις και τα μέσα ή τα εργαλεία ή το μπούσουλα ή σκαληνό. και να μη με φορτώνεσαι με νεφελώματα που με τη διερεύνηση και μόνο θα με βουλιάξουν σε τέλματα. η ελευθερία σου άρχεται εκεί που ολοκληρώνεται η ελευθερία του άλλου
κι αν θες να ξέρεις
ο Παΐσιος που μελετούσε τας γραφάς δεν απαίτησε από σένα ερμηνεία ούτε γιατί τις διαβάζει ούτε συναισθηματική ερμηνεία για το τι καταλαβαίνει και ποιους πόνους θεραπεύει. ο ίδιος Γέροντας έβλεπε Λάμψη - και πάλι δεν σε αφορά το να έρθεις με λογάριθμους και τέμπερες να ερμηνεύσεις να ομαδοποιήσεις και να κατηγοριοποιήσεις την ανθρώπινη ανάγκη.
Σαλτάρω στο κενό@:
Κάνεις ένα λάθος. Εγώ δεν σου ζήτησα αποδείξεις, εσύ ζήτησες. Εγώ απλές παρατηρήσεις γύρω μου κάνω
Και δεύτερον, έχεις γνωρίσει το γέροντα Παϊσιο και μπορείς να εκφέρεις γνώμη για το τι έλεγε και τι πίστευε και τι πίστευε;
@titika
Να 'σαι καλά. Νόμιζα ότι ήταν τρία. Δεν το έχω διαβάσει πουθενά, στο ράδιο το είχα ακούσει κάποτε
άσχετε μου@@@: σε τόσο χαμηλό επίπεδο δεν συζητάμε...α! σε αγαπώ, σε εκτιμώ, αλλά το να αμφισβητείς τον ανδρισμό μου ρίχνοντας βολές για το αν γνώρισα ή όχι τον Γέροντα...βάρβαρο.
μην ξεχνάς την αρχή της αποδειξιμότητας και το ξώπλατο σημαινόμενο κατά Γκέντελ. αν τα θυμηθείς, καθαρά θα δεις ότι η παρατήρηση που περιγράφεις, μέσα της περιέχει το σπέρμα της απόδειξης - 2006 χρόνια μάλιστα μετά τη γέννηση του Θεανθρώπου - το ιστορικό πρόσωπο του οποίου αμφισβητείς με την εισαγωγή της προϋπόθεσης σαν άρνηση: αποφεύγω να αποδείξω αυτό που παρατηρώ (με πλήρη σεβασμό στο αξίωμα της αβεβαιότητας των συμβάσεων).
nir-van-is@: Για την αποφυγή παρεξηγήσεων αν και δεν είναι του παρόντος post.
Ο Γέροντας Παϊσιος είπε:
...εάν οι κομμουνιστές δεν ήταν άθεοι θα ήμουν ο πρώτος κομμουνιστής. Ο Χριστός τι είπε; Ο έχω δύο χιτώνας κ.λ.π
Χέρι που δεν κάνει το σταυρό του, είτε δεξί είτε αριστερό, εγώ ΤΙ να το κάνω;
Όσον αφορά τα περί λογοκρισίας της Αγίας Γραφής κ.λ.π, επίτρεψε μου να μην απαντήσω γιατί είναι εκτός του σημερινού θέματος.
@άσχετος said...
"γιατί τα βάζετε με τον κάθε άνθρωπο που βρίσκει έστω κάποια (ψεύτικη για πολλούς) παρηγοριά σε κάποια θρησκευτική πίστη."
Ουδέποτε αμφισβήτησα το δικαίωμα καθενός να βρίσκει την παρηγοριά ή την λύτρωσή του με όποιον τρόπο θέλει, να πιστεύει ότι θέλει και να λατρεύει όπως θέλει.
Απλώς δεν αποδέχομαι να ερμηνεύονται τα δικά μου κείμενα με όρους που τους (και μου) είναι ξένοι. Υπερασπίζομαι την δική μου ελευθερία.
nir-van-is παρακαλώ μην επαναλάβετε αυτή την άσχετη ερωτηση...
Σαλτάρω στο κενό@:
θα σε παρακαλούσα ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ λίγο σεβασμό στο πρόσωπο του Γέροντα. Ευχαριστώ πολύ για την κατανόηση.
Το δάκρυ είναι αντίδραση του εγκεφάλου στον υπέρμετρο πόνο. Ο εαυτός μας αυτοπροστατεύεται όταν κλαίμε και εκκρίνονται ναρκωτικές ουσίες στο μυαλό που μας ηρεμούν.
Τώρα, θα μου πείτε, πολύ ιατρικά πας να τα πεις και μας ξενερώνεις. Όχι φίλοι μου: γιατί το ίδιο το δάκρυ είναι συνέχεια ζωής, από αυτήν την άποψη. Ο εγκέφαλός μας θέλει τις δυνάμεις του ακέραιες για το αύριο, το μεθαύριο. Αν δεν υπήρχε αύριο, αν βούλιαζε στη μιζέρια του πόνου, δεν θα προστατευόταν. Θα τα έγραφε όλα σε κάποιο άλλο μέρος του σώματος.
Το γέλιο που βλέπει ο ΝΔ στα παιδιά, η συνέχεια της ζωής, η αισιόδοξη πλευρά, το ‘φύλαγμα από τον πόνο’, ενυπάρχει στο δάκρυ.
Και, αυτήν την πράξη του σώματός μας, έχει σημασία να τη σεβαστούμε αρκετά ώστε να τη συνεχίσουμε. Να τη βοηθήσουμε και μόνοι μας. Να πιαστούμε από τα μαλλιά μας βρε αδελφέ. Και να συνεχίσουμε προσέχοντας τον εαυτό μας, όπως προσέχει και αυτός εμάς. Να προσέχουμε τον εαυτό μας συνειδητά και με πείσμα και επιμονή.
Αυτή είναι η μικρή μου προσφορά στο σημερινό θέμα και στο άτομο που αφιερώθηκε.
@ σαλτάρω:
Διότι σαλτάρω, οι ινώδεις σου δέσμες του Husemoller και οι εγκάρσιες τομές του Nomizu δεν είναι ολικές. Στραβώνουν στου Crittenden τη γωνία και γυρίζουν. Κι εκείνο το εξέχον σημείο της πρώτης ομότοπης ομάδας του do Carmo καθορίζει τον ομφαλικό λώρο της αναλυτικής συνέχισης που εμβαπτίζεται ανώμαλα μέσα στις είκοσι οκτώ δομές του Milnor καθώς αυτές περιστρέφονται σε συμπλεκτικές επαφές τρίτου τύπου του Blair προσπαθώντας να στοχασθούν τους επανακανονικοποιημένους πόλους του προσημασμένου μέτρου της φτώχειας που ο Kakutani τόσο άδικα αγκαλιά με τον Nash και τον Tirole υποβλέπει και βυζαίνει απ' την Bruhat και την Morrete που καμακώνει τον Dieudone που ρίχνει δέκα κλάσεις java στον Massey.
ΝΔ@:
γίνατε κατανοητός και απόλυτα σεβαστά αυτά που λέτε. Θα ήθελα όμως, μιας και το θέμα μας είναι ο πόνος γενικά στη ζωή μας, δίπλα μας, θα ήθελα να μάθω λοιπόν τις δικές σας 'τεχνικές' αντιμετώπισης του πόνου στη ζωή. (Δυστυχώς δεν μπόρεσα να παρακολουθήσω την εκπομπή, οπότε δεν γνωρίζω αν επαναλαμβάνω ερωτήσεις. Αν συμβαίνει κάτι τέτοιο να με συγχωρείτε για την ταλαιπωρία.)
Όχι αποστείρωση. Στεγανότητα. Απολλώνεια Τάξη. Αρμονία. Ρυθμός. "Τώρα είμαι διαφημιστής 24h. Τώρα δεν είμαι καθόλου." Ο λουτρός έχει την έννοια του πλήρους διαχωρισμού καθώς περνά απ' το ένα δωμάτιο στο άλλο. Αλλάζει δέρμα.
glenn: περιγράφεις τον άνθρωπο. Ξέρω κι άλλους που είναι έτσι... Εσύ δηλαδή όταν βλέπεις τσόντα, όταν πας σε μια βάφτιση στην εκκλησία και όταν δουλεύεις είσαι ίδιος; Αλλά και πόσο διαφορετικός είσαι;
Αλλάαζουμε δέρμα καθημερινά, συνέχεια και μένουμε πάντα ίδιοι...
Kahri, νομίζω ότι κανείς δεν αμφισβητεί τις 'ναρκωτικές' ιδιότητες του κλάμματος.
Η εμφασή μου, όμως, ήταν στο να βοηθήσουμε αυτό ακριβώς που κάνει το σώμα μας, να αυτοπροστατευτούμε. Και παρόλο το "credit στον Φρόιντ", τελικά ήθελα να πω αυτό που (με τα δικά σου λόγια) είναι αντίθετο: "Θεωρείται προτιμότερη η -με ψυχρή λογική- άμεση αντιμετώπιση ενός προβλήματος παρά το ξέσπασμα."
Αυτό το ‘Ξεκινάμε από το μηδέν και καταλήγουμε στο μηδέν, είμαστε ένα τίποτα.¨ μου θύμισε την απερίγραπτη λογική του ‘we come from nothing, we go back to nothing – what have we lost? Nothing!’ Από το Bright Side of Life των Monty Python. Να ευθυμήσουμε λίγο;
If life seems jolly rotten,
There's something you've forgotten,
And that's to laugh and smile and dance and sing.
When you're feeling in the dumps,
Don't be silly chumps.
Just purse your lips and whistle. That's the thing.
And...
Always look on the bright side of life.
[whistling]
For life is quite absurd
And death's the final word.
You must always face the curtain with a bow.
Forget about your sin.
Give the audience a grin.
Enjoy it. It's your last chance, anyhow.
So,...
Always look on the bright side of death,
[whistling]
Just before you draw your terminal breath.
[whistling]
Life's a piece of shit,
When you look at it.
Life's a laugh and death's a joke. It's true.
You'll see it's all a show.
Keep 'em laughing as you go.
Just remember that the last laugh is on you.
And...
Always look on the bright side of life.
[whistling]
Η σημερινή συζήτηση μου θυμίζει ένα διήγημα του Μπουκόφσκυ όπου ο ήρωας, άστεγος και αλκοολικός περνάει μια βραδειά με κάτι φοιτητές 'ψαγμένους'.
Η αλήθεια από τη μια και οι 'εξυπνάδες' από την άλλη. Το διήγημα τελειώνει με τον ήρωα να σκυλοβρίζει τους φοιτητές.
Νικο Δημου τοσο μακρια αλλα και τοσο κοντα:)
np said...
"Είναι τόσο απλό αλλά το κάνουμε τόσο πολύπλοκο για να μπορέσουμε να επιβιώσουμε: Ξεκινάμε από το μηδέν και καταλήγουμε στο μηδέν, είμαστε ένα τίποτα."
Αν μου επιτρέπεις, αυτό το διάστημα μεταξύ των δύο μηδενικών δεν είναι τα πάντα (για τον άνθρωπο, διότι τα πράγματα αλλάζουν αν είσαι θεός ή αγρίμι);
Γιαννη Η ωραίο το τραγούδι μόνο που λες τη μισή αλήθεια...
Αυτο το τραγούδι το σφυράνε ένα δέκα τύποι καρφωμένοι σε σταυρούς που περιμενουν να πεθανουν. Ειναι μεγαλη ειρωνια...και πολυ μαυριλα...ειναι αυθεντικο γελιο...πιο δυνατο...κι απο το γελιο του Δραπανηφορου Γελωτοποιου
και η ειρωνία είναι θυμός...
Mainmenu, συμφωνώ. Εμένα πάντα μου φαινόταν σαν ειρωνεία προς τη θρησκεία (με τα ποδαράκια καρφωμένα στο σταυρό να κουνιούνται στο ρυθμό του σφυρίγματος – ποιά bright side of life ρε φίλε;)
Τώρα, λέγοντας εσύ ότι η ειρωνεία είναι θυμός... συμφωνείς απόλυτα με το ΝΔ – για το θυμό απέναντι στη θρησκεία.
Όταν χτυπάει ο κεραυνός - Κυριακή 15/10/00
Από: Νίκο Δήμου
Προς: Συνανθρώπους
Αντίγραφο: Αναγνώστες του Έθνους
Θέμα: Όταν χτυπάει ο κεραυνός
Ο μεγάλος άγγλος συγγραφέας Τζων Φάουλς, εραστής της παλαιάς και της νέας Ελλάδας, είχε κάποτε γράψει πως η ζωή του ανθρώπου ορίζεται από τρεις παράγοντες. Τους είχε ονομάσει στα αγγλικά με ελληνικά ονόματα: sideros, keravnos, elefteria.
O «σίδηρος» είναι η αναγκαιότητα στη οποία υπαγόμαστε. Ο χρόνος, η φθορά, τα όρια του κορμιού και του πνεύματος, ο θάνατος. Όταν επαναστατούμε ενάντια στην σιδερένια νομοτέλεια, τότε κινούμαστε προς την «ελευθερία». Προσπαθούμε να ξεπεράσουμε τα όριά μας. Γράφει: «για μας τους ανθρώπους, ο σίδηρος είναι στην σκιά - η ελευθερία στο φως».
Και ο «κεραυνός»; Είναι το τυχαίο, το απρόβλεπτο, αυτό που ξεπερνάει τους νόμους της αναγκαιότητας αλλά και των πιθανοτήτων. Αυτό που εμφανίζεται στο κέρδος του τζακ ποτ, ή στο τροχαίο ατύχημα, στον σεισμό, ή τον αιφνίδιο θάνατο. Μπορούμε πολλά να προβλέψουμε με βάση τη γνώση και την πείρα μας - αλλά ξαφνικά κάτι απροσδόκητο ανατρέπει τα πάντα.
Γιατί τα γράφω αυτά; Από αμηχανία. Γιατί πριν λίγες μέρες, ακριβώς δίπλα μου, χτύπησε ο κεραυνός και με έχει αφήσει άφωνο. Κάθομαι μπροστά στο πληκτρολόγιο με το κεφάλι εντελώς άδειο. Όποιο θέμα κι αν σκεφθώ να σχολιάσω, μου φαίνεται ανύπαρκτο.
Ζούμε - και ευτυχώς - σαν να μην υπήρχε ο κεραυνός. Ξυπνάμε το πρωί και καταστρώνουμε τα σχέδιά μας για την μέρα, σαν να ήταν δεδομένο πως όλα θα κυλήσουν ομαλά. Παίρνουμε το καράβι - σαν τους επιβάτες του Σαμίνα Εξπρές - και σχεδιάζουμε τι θα κάνουμε μόλις φτάσουμε. Χωρίς να σκεφτούμε πως είναι ενδεχόμενο να μην φτάσουμε ποτέ.
Κι όταν δίπλα μας χτυπήσει ο κεραυνός, όταν μας αγγίξει η μυρωδιά του καμένου, η αίσθηση του τίποτα - τότε μουδιάζουμε και αδειάζουμε. Τι να γράψω τώρα για την κυβέρνηση, τα διαπλεκόμενα, τις ταυτότητες; Όλη η επικαιρότητα, όλο το Δελτίο των Οκτώ περνάει μπροστά στα μάτια μου σαν παραλήρημα παρανοϊκού.
Ζούμε την ζωή μας πάνω σε μία λεπτή κρούστα πάγου. Κάθε τόσο σπάει και κάποιοι χάνονται. Μακάριοι όσοι πιστεύουν ότι κάτω από τον πάγο είναι ο Παράδεισος. Αλλά ακόμα κι αυτοί βουβαίνονται, όταν χτυπάει ο κεραυνός.
Φιλικά,
Νίκος Δήμου
Εθνος
(Για την αντιγραφή, Παράγραφος)
Nikos Dimou said...
glenn said...
@ΝΔ: Είσαι συγχισμένος (δεν ξέρω γιατί) και δεν βλέπεις καθαρά.
Ναι, είμαι συγχισμένος και θα σου πω γιατί. Όσο γερνάω και πλησιάζει η ώρα μου, τόσο περισσότερο αγανακτώ με όλα αυτά τα παραμύθια με τα οποία δήθεν μας παρηγορούν (στην πραγματικότητα όμως μας κοροϊδεύουν) οι παπάδες και οι θεολόγοι. Τόσο εξεγείρομαι για το άδικο του θανάτου και δεν αντέχω να ακούσω περίπλοκα διανοήματα που ουσιαστικά εκμεταλλεύονται τον ανθρώπινο πόνο. Μεταξύ Γιανναρά και θεούσας νοσοκόμας υπάρχει διαφορά επιπέδου - αλλά όχι προσανατολισμού. Στη βάση είναι το ίδιο.
Άλλοι, γερνώντας, γίνονται θρήσκοι. Εγώ το αντίθετο. Και πόσο με εκφράζουν οι στίχοι του Dylan Thomas "Λύσσα, λύσσα κόντρα στο θάνατο του φωτός!"
4:19 μμ
Θα διαφωνήσω σφοδρά. Δεν το έχετε καταλάβει ΝΔ, αλλά από τέτοια πάστα είναι πλασμένοι και οι ιδρυτές θρησκειών. Να παραφράσω τα λεγόμενά σας, «Μεταξύ ΝΔ και θεούσας καλόγριας υπάρχει διαφορά επιπέδου - αλλά όχι προσανατολισμού. Στη βάση είσαστε το ίδιο.» «Εσείς, γερνώντας, γίνατε θρήσκος.» Ο προβληματισμός του θανάτου σας, αυτός ο προβληματισμός δημιουργεί θρησκείες. "Λύσσα, λύσσα κόντρα στο θάνατο του φωτός!" Θα μπορούσε να το πει και ο Αυγουστίνος. Είμαι σίγουρος ότι το ίδιο είπε, με άλλα λόγια, πιο θεολογικά.
Μια γυναίκα κλαίει,
ένας άνθρωπος κλέει. Ακόμα και ένα σκυλί κλαίει. Φταίει ο πόνος
Ο πόνος είναι μέρος της ζωής. Ανεπιθήμιτο μα αληθινό και απειλιτικό. Το κλάμα είναι μοναχική υπόθεση διαρκεί λίγο ή πολύ. Το κλάμα είναι απελευθέρωση. Μετά το κλάμα η ανακούφιση.
Ο πόνος είναι υπόθεση μοναξιάς
Η συμπόνοια ( η αληθινή ) σκοτώνει τον πόνο.
Η γυναίκα, ό άνθρωπος, το σκυλί,
ανυπεράσπιστοι μπροστά στον πόνο
Τι να σημαίνουν όλα αυτά ?
Νίκο έγραψες στις 4:19 μμ «Όσο γερνάω και πλησιάζει η ώρα μου, τόσο περισσότερο αγανακτώ με όλα αυτά τα παραμύθια ... »
Ένα υπέροχο κείμενο που ταιριάζει με την περίπτωση είναι ο λόγος του Γιαλόμ κατά τη βράβευσή του με το βραβείο Pfister. Αξίζει τον κόπο να τον διαβάσει κανείς -ιδίως τις τελευταίες παραγράφους.
aphrodite said...
για τότε που... "εξωφθαλμιαστήκατε" (very sic!) με ΤΟ μωρό,
να υποθέσω ότι μωρό ήταν μεγάλο... "εκπρωκτάκι" (very very sic... σχεδον αρρωστο)
Γεια σου και σένα Αφροδίτη με τα τέλειά σου σχόλια
glenn said...
"Όχι αποστείρωση. Στεγανότητα. Απολλώνεια Τάξη. Αρμονία. Ρυθμός".
Αχ Glenn πόσο λίγο με έχετε καταλάβει! Τζάμπα έγραφα τόσα χρόνια... Και είστε άνθρωπος ευφυέστατος (ίσως όμως πολύ κοντά στα μαθηματικά). Διαβάστε το "Βιβλίο των Γάτων"...
άσχετος: δεν διαθέτω "τεχνικές αντιμετωπίσεως του πόνου". Εκτός από το ουρλιαχτό.
cyber-dust said... "Δεν το έχετε καταλάβει ΝΔ, αλλά από τέτοια πάστα είναι πλασμένοι και οι ιδρυτές θρησκειών".
Eδώ πια σηκώνω τα χέρια! Το blog είναι η απόλυτη αποτυχία (μου). Αν μετά από τόσα κείμενα και τόσες συζητήσεις καταλάβατε αυτό... τι να πω; Μα οι ιδρυτές θρησκειών έχουν βρει μία αλήθεια - και προσπαθούν να την διαδόσουν (αν όχι να την επιβάλλουν) ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ. Εγώ δεν πιστεύω σε τίποτα... Και μοιάζω με αυτούς;
Παράγραφος
Το κείμενο "Οταν χτυπάει ο κεραυνός" το έγραψα την μέρα που έμαθα ότι η αδελφή της συζύγου μου, μία πεντάμορφη, χαρισματική γυναίκα 45 χρόνων, είχε έναν άσκημο καρκίνο.
Πέθανε πριν 3 χρόνια.
Δεν ξέρω τι θα έλεγε αυτή η γυναίκα για όλα αυτά που συζητήθηκαν με αφορμή την απελπισία της.
Πάντως, κάποτε βρέθηκα μπροστά σε τέτοια κατάσταση, στην οποία είχε βρεθεί ένα φιλικό μου πρόσωπο.
Καμιά λογική δύναμη, καμιά απόδειξη, καμιά συμβουλή (επιστημονική, θεολογική) δεν μπορούσε να εισχωρήσει σε κείνη τη φωλιά του Καθαρού Πόνου.
Αρκέστηκα, τότε, στο να γίνω μια σιωπηλή φιλική παρουσία και όπως μου ειπώθηκε αργότερα ήταν ευεργετική.
Τώρα για τον Γιανναρά...
Αχ, αυτός ο Γιανναράς. Κάποιοι κόντεψαν να τον αποκαλέσουν Νικολαΐτη, κάποτε και άλλοι θεούσο.
Κύριε Δήμου είπατε μέσα σε άλλα: "Eδώ πια σηκώνω τα χέρια! Το blog είναι η απόλυτη αποτυχία (μου). Αν μετά από τόσα κείμενα και τόσες συζητήσεις καταλάβατε αυτό... "
Πολλά λόγια δεν ξέρω να πω. Θα πω αυτό το ένα. Πολλές φορές έχει γίνει θέμα συζήτησης ανάμεσα σε μένα και πρόσωπα που πολύ υπολογίζω τη σκέψη τους πως η απόφασή σας να ανοίξετε αυτό το μπλογκ βρίσκεται σε απόλυτη συνέπεια με το πρωτοπόρο και ριζοσπαστικό σας πνεύμα. Και αποτελεί όαση πολιτισμού. Και όαση πνεύματος. Μην πικραίνεστε, τουλάχιστον όχι γι'αυτό. Αλλά ούτε και για άλλα. Πρώτος διδάξας του να εκφράζεται κανείς ανοιχτά είστε εσείς. Θα πρέπει να χαίρεστε για την έκφραση που δεν σταματά μόνο σε ευχάριστα.
ερμ, μολις άκουσα τον ΝΔ στο mega να λέει τη φράση (παιγμένη εκτός συμφραζομένων): "είμαι περήφανος που η ταυτότητά μου αναγράφει χριστιανός ορθόδοξος", μήπως έχω πρόβλημα ακοης?
Aphrodite@:
μίλησες στην ψυχή μου, σε αντιλαμβάνομαι πλήρως. Έχω τέσσερα παιδιά, και ειλικρινά, με το χέρι στην καρδιά, όχι ότι θέλω να πεθάνω, αλλά πεθαίνοντας, θα έχω (την έχω ήδη από τώρα) έντονη τη γεύση ότι έκανα κάτι το τρομερά σπουδαίο σε αυτή τη ζωή. Δεν μπορώ να το εκφράσω με λόγια (μην ξεχνάτε πως είμαι άσχετος) αλλά αυτό δεν μειώνει την απέραντη αλήθεια που κρύβεται σε αυτό το συναίσθημα.
broccoli said...
"ερμ, μολις άκουσα τον ΝΔ στο mega να λέει τη φράση (παιγμένη εκτός συμφραζομένων): "είμαι περήφανος που η ταυτότητά μου αναγράφει χριστιανός ορθόδοξος", μήπως έχω πρόβλημα ακοης?"
Χρειάζεται άραγε να διευκρινίσω ότι ήταν ειρωνεία; (Σχόλιο στο ότι η Ιερά Σύνοδος αγιοποιεί τον Βησσαρίωνα).
Tristis ysque ad mortem για την μικρήLouminitsa. Οι δεκαοκτώ κύκλοι της κόλασης.
Παραδόξως ατύχησε το θέμα σήμερα, ίσως από κάποια νέα μέλη που δεν ξέρουν καλά τον ΝΔ, ίσως και ο ίδιος να είναι υπερφορτισμένος με σκέψεις μελαγχολικές.
Για όλους όμως είναι όαση πνευματική το blog, συντροφιά και δημιουργικός διάλογος.
Ας το πάρει το...ποτάμι λοιπόν το σημερινό και αύριο με νέα πνοή φρεσκάδας και έμπνευσης για όλους μας.
Δεν ξέρω πόσο χαζό θα φανεί, αλλά αν ήμουνα ΝΔ θα έφευγα γεμάτη από τη ζωή.
aggelos-x-aggelos (3:45):
πόσες θύμισες και αναμνήσεις μου έφερες στο μυαλό με αυτά σου τα λόγια... θυμήθηκα τον χαμό της καλύτερης μου φίλης πρίν από 7 ή 8 χρόνια... κάθε σου λόγος θύμισε εκείνη [...]Δεν έχεις όρεξη ούτε τα μάτια, ούτε τη μύτη να σκουπίσεις. Θέλεις να κάτσεις ακίνητος και να κοιτάς χωρίς να βλέπεις. Καρφωμένα και ακίνητα μάτια σε ένα σημείο. Και το μυαλό να τρέχει. Και μόλις ξεκουραστείς λίγο να αρχίσεις πάλι. Πιο δυνατά. Και να ουρλιάζεις μέχρι να σκιστεί ο λαιμός σου. Και μετά ο ύπνος.[...]. Και το κλάμα για μένα υπήρξε λυτρωτικό, ανακουφιστικό...Έκλαψα, πάει... τελείωσε(??). Εξάλλου εγώ, στην τελική,ένας απλός περαστικός ήμουν... Η μάνα που μένει πίσω; Αυτήν ποιός μπορεί να την παρηγορήσει; Κοιμάται, ξυπνάει, ένα αβάσταχτο μαρτύριο η ζωή της. Και το δωμάτιο του παιδιού της άθιχτο. Ακριβώς όπως το άφησε την προηγούμενη μέρα, την προηγούμενη νύχτα. Μιλώ μαζί της στο τηλέφωνο και κλαίει διαρκώς. Δε νομίζω ποτέ να σταμάτησε κιόλας. Ο χειρότερος πόνος... αυτός της μάνας να χάνει το παιδί της... Για κάτι μόνο αναρωτιέμαι... Εγώ που απλός περαστικός ήμουν... γιατί δεν σταμάτησα κι εγώ να κλαίω και να την σκέφτομαι συχνά πολύ. Γιατί άλλαξαν τόσα πράγματα στην ζωή μου μετά από εκείνη; Μάτια καρφωμένα στο κενό. Ασάλευτα. Μυαλό που τρέχει. Ξεσκισμένος λαιμός... Κάποιοι πόνοι τελικά ποτέ δεν γιατρεύονται.
πάρα πολλά άγχη αγαπητοί σας διακατέχουν...το φαιό και το γκρίζο μυαλό σας έχει υδροποιηθεί...βιβλία άχρηστα σε άχρηστους και diadiktion και απόσταση από τη ζωή...εσύ glenn εμφανίζεσαι σαν φανφάρας "ψυχάκιας"...χάλια, φρίκη, σιδερόδρομος.
κι αν έχουμε ένα κομμάτι
ψωμή τίποτα δεν έχει νόημα να το λύσουμε να το βρέξουμε να ταΐσουμε όχι έλληνες στιχουργούς όπως ναταλία γερμανού μα κάποιον που έχει ανάγκη
να ψιθυρίζοντας τα βρομόλογα και τα φθαρτά ότι κρέμεται σε μία κλωστή η ζωή και ο δοξιάδης μαθηματικός.
να σβήνουμε τα τσιγάρα μας στους τάφους και να μένουμε κάτω από τα πεύκα, πάνω η θάλασσα, μέσα η θάλασσα, δίπλα μας ο αέρας, εσένα θέλω τώρα που έγινε σαν άχυρο το camel, όλοι για έναν ουδείς για κανέναν, κι όταν έχεις βιώσει αυτή τη ματαιότητα στην πράξη βλέπεις το παιδάκι να τα γκρεμίζει με το πόδι.
gravoura said...
"Παραδόξως ατύχησε το θέμα σήμερα, ίσως από κάποια νέα μέλη που δεν ξέρουν καλά τον ΝΔ, ίσως και ο ίδιος να είναι υπερφορτισμένος με σκέψεις μελαγχολικές".
Όχι τόσο μελαγχολικές... αυτό που μου συμβαίνει είναι ότι φορτώθηκα πολύ τις τελευταίες ημέρες, ιδιαίτερα χθες, κοιμήθκα μόνο τρεις ώρες και είμαι ράκος. Από εκεί και η επιθετικότητά μου προς Black Swan. Αν διαβάζει το blog ζητώ συγγνώμη.
Φταίει και το καταραμένο "σύνδρομο Άντερσεν" (ο βασιλιάς είναι γυμνός) που με διακατέχει. Όταν διαβάζω κάτι (έστω περίτεχνο) που θεωρώ ανοησία το λέω ευθέως.
Λέτε καμία φορά μερικοί ότι το blog σας παίρνει πολύ χρόνο. Εμένα με σκέφτεστε;
Ίσως χρειάζομαι διακοπές...
@NΔ
Μια-δυο μέρες στα Κιούρκα και γέμισαν οι μπαταρίες. Και θα γυρίσετε πιο νέος!!!! ΄Οσο για εμάς, θα κάνουμε και καμιά δουλειά που τις έχουμε εγκαταλήψει λόγω του blog.
Από τα πιό δυνατά posts.Πολύ ζωντάνια στην συζήτηση παρότι πένθιμο στο θέμα.
@gravoura:...
ξέρω πόσο χαζό θα φανεί, αλλά αν ήμουνα ΝΔ θα έφευγα γεμάτη από τη ζωή....
Σας παραθέτω ένα μικρό απόσπασμα από Ν.Καζαντζάκη:
"-Παππού, είπε πιάνοντας το χέρι του γέρου, έχω ακουστά, έζησες σαν το μεγάλο δρύ, έφαες μπόρες, πόνεσες, χάρηκες, πολέμησες, δούλεψες εκατό χρόνια. Πώς σου φάνηκε η ζωή, παππού, στα εκατό ετούτα χρόνια;
-Σαν ένα ποτήρι κρύο νερό, παιδί μου, αποκρίθηκε ο γέρος.
-Και διψάς ακόμα, παππού;
-Aνάθεμά τον, είπε με βαριά φωνή σά να καταριόταν, αναθεμά τον πού ξεδίψαψε ! "
georgia.m:
Αύριο,στην ΕΤ-1,αφιέρωμα στο Νίκο Καρούζο από την εκπομπή Παρασκήνιο.
Ναί, αξίζει να το δεί κανείς, 30χρόνια παρασκήνιο, η εκπομπή με τα καλύτερα αφιερώματα. Πρόσφατα ξανάδειξε τον Κ. Καστοριάδη, Μανόλη Αναγνωστάκη κα.
@xenia
Καλή μου xenia χαίρομαι που σε άγγιξα, αν και θα προτιμούσα να σε είχα κάνει να χαρείς.
Ο πόνος της μάνας που χάνει ένα παιδί πρέπει όντως να είναι ο μεγαλύτερος πόνος που υπάρχει (χωρίς αυτό να υποβιβάζει τον πόνο του πατέρα ο οποίος πρέπει να είναι εξίσου μεγάλος και φυσικά το δικό σου). Ο θάνατος όμως είναι μία στατική κατάσταση. Πέθανε, δεν γυρίζει πίσω. Η κάθε μέρα που περνάει τον αφήνει όλο και πιο πίσω με αποτέλεσμα αυτό να 'γλυκαίνει' λίγο μετά από καιρό (προσωπική εμπειρία).
Υπάρχουν όμως και καταστάσεις όπου όταν ξεκινάει ένα κακό σιγά σιγά γίνεται μεγαλύτερο και κάθε μέρα έχεις να αντιμετωπίσεις και μια διαφορετική πτυχή του. Δεν έχω καταλήξει τι είναι χειρότερο. Η σταθερή και μη αναστρέψιμή κατάσταση ή το να μην ξέρεις τι άλλο θα σου έρθει στο επόμενο βήμα (και από που).
Συγνώμη αν σε στεναχώρησα, αν και νομίζω ότι όλοι σήμερα έχουμε πάθει ένα κατιτίς.
Φιλιά, κουράγιο!
Παιδιά καληνύχτα, τα λέμε αύριο!!!
aphrodite said...
"(...)Εδώ η paragrafos, στην οποία και είναι αφιερωμένο το post, και θεωρεί ότι δυστυχώς... ατυχήσαμεν σήμερα! isisdoros μίλα πιο δυνατά!"
----------------------
Με συγχωρείτε πολύ που σας διακόπτω, αλλά λέτε κάτι που δεν ειναι ακριβές. Ίσως κάτι άλλο διαβάσατε.
Και πάλι συγγνώμη
Με αγάπη
Παράγραφος
aggelos-x-aggelos, συμφωνώ, μόνο σε ένα σημείο θα ήθελα να επισημάνω κάτι... για αυτόν τον συγκεκριμένο, τελείως ανορθόδοξο και άδικο πόνο (αυτόν τον πόνο-χαμό)[...]Η σταθερή και μη αναστρέψιμή κατάσταση ή το να μην ξέρεις τι άλλο θα σου έρθει στο επόμενο βήμα (και από που), ταυτίζονται απόλυτα, σχετίζονται άμεσα. Η μάνα ή ο πατέρας (που σε καμία περίπτωση δεν μειώνω το μέγεθος του πόνου του τελευταίου) βιώνουν κάτι το στατικό, το μη αναστρέψιμο ΚΑΙ ταυτόχρονα ΞΕΡΟΥΝ ότι τίποτα άλλο πλέον δεν έχουν να περιμένουν. Πραγματικά δεν τους ενδιαφέρει τίποτα άλλο πια, τίποτα δεν μπορεί να τους αγγίξει περισσότερο, πιθανόν ούτε ακόμη η ίδια τους η ζωή... Φοβούνται μόνο (αν είναι σε θέση να "θέσουν σε λειτουργία αυτούς τους μηχανισμούς του φόβου") μην τύχει κάτι και στο άλλο τους παιδί ή σε οποιοδήποτε άλλο κοντινό - αγαπημένο τους πρόσωπο γιατί τώρα μόνο αυτό τους έχει απομείνει. Και πάλι, όμως, αν μπορούν να φοβηθούν πια...
ΝΔ: Χρειάζεται άραγε να διευκρινίσω ότι ήταν ειρωνεία; (Σχόλιο στο ότι η Ιερά Σύνοδος αγιοποιεί τον Βησσαρίωνα).
μάλλον όχι, αλλά θα ακουγόταν σαν ειρωνεία αν το έλεγε κάποιος που ήταν χριστιανός ορθόδοξος (έτσι αποσπασματικά όπως ακούστηκε δεν το εξέλαβα ως ειρωνικό, υπέθεσα οτι το μονταζ είχε κάνει το θαύμα του)
@παράγραφος:
Είναι το δεύτερο "φάουλ" που κάνει σήμερα. Το πρώτο το έκανε πριν λίγο όταν πετσόκοψε το σχόλιο του black swan σε άλλο μπλόγκ. Εκείνος απευθυνόταν στον συγκεκριμένο μπλόγκερ όχι γενικά κι αόριστα.
Χτες είπα ότι βιάζεται πολύ. Και ομολογουμένως το είπα έντονα. Σήμερα επιβεβαιώνομαι. Και τώρα ας περιμένουμε την αποστομωτική απάντησή της.
@ aggelos-x-aggelos said...
"(...) Υπάρχουν όμως και καταστάσεις όπου όταν ξεκινάει ένα κακό σιγά σιγά γίνεται μεγαλύτερο και κάθε μέρα έχεις να αντιμετωπίσεις και μια διαφορετική πτυχή του.(...)"
---------------------
Αχ, αυτό κι αν είναι μαρτύριο ασταμάτητο, μέρα νύχτα, δίχως σταματημό και ένταση, διαρκής ένταση...
Με αγάπη
Παράγραφος
glenn said...
@παράγραφος:
Είναι το δεύτερο "φάουλ" που (...)
-------------
Αβλεψίες και λάθη ανθρώπινα, μικρά, πολύ μικρά και αθέατα. Άλλα, κε Γλεν, άλλα είναι τα ζόρικα. Μακάρι όλοι να καναμε τέτοια ασήμαντα λαθάκια και μικροπαραλείψεις στη ζωή. Μακάρι...
Με αγάπη
Παράγραφος
η gravoura και οχι η παράγραφος είπε ότι το σημερινό ποστ ατύχησε.
Δεν συμφωνώ. Ο σχολιασμός δεν ήταν από τους καλύτερους αλλά είχε ωραίες προσωπικές εξομολογητικές στιγμές.
Σας εύχομαι καλή νύχτα!
@ afroditi
"Απλώς δεν καταλαβαίνω ακριβώς το πού "ατυχήσαμεν" - εδώ έχουμε μιλήσει ψυχή-με-ψυχή σήμερα, κι όχι απλώς "
-------------------
Και πάλι με συγχωρείτε, δεν σας κακίζω. Απλώς σημειώνω ότι το παραπάνω όπως και άλλο παράθεμα που "μου χρεώσατε" δεν είναι δικό μου.
Έτσι όπως τα είπαμε χρεώθηκαν οι κουβέντες σας σε μένα. Απλώς διευκρινίσεις δίνω. Ούτε "ατυχήσαμεν" (ποτέ δεν θα έλεγα κάτι τέτοιο) ούτε τίποτε και για κανέναν.
Απεναντίας εξέφρασα από την αρχή την ευγνωμοσύνη μου στον κύριο Νίκο για την τιμή που μου έκανε.
Με πρόθυμη αγάπη
Παράγραφος
Καλή σας νύχτα κύριε Νίκο, και καλή ξεκούραση.
Με ευγνωμοσύνη και αγάπη
Παράγραφος
Προς όλους
Ναι εγώ είπα ατύχησε, ως προς την ένταση που δημιούργησαν κάποια σχόλια με αποτέλεσμα να στεναχωρηθούμε αρκετοί και ιδιαίτερα οι πρωταγωνιστές ΝΔ και λίγοι άλλοι.
Μόνο ως προς αυτό.
Καληνύχτα σε όλους.
Θα βάλω λίγη μουσική να σας νανουρίσω
CESAR said...
"Πώς σου φάνηκε η ζωή, παππού, στα εκατό ετούτα χρόνια;
-Σαν ένα ποτήρι κρύο νερό, παιδί μου, αποκρίθηκε ο γέρος".
Πρόκειται για πραγματικό περιστατικό.
@aphrodite
Xρόνια σου Πολλά, να χαίρεσαι την όμορφη οικογένειά σου.
΄Ενα κομμάτι από την τούρτα σου κόψε αύριο για όλους εμάς!!!!
Με αγάπη.
Ευχές κι από μένα, εγκάρδιες, κι ας μη ξερω το λόγο εκτός εάν πράγματι "κάποιος γιορτάζει κι ησυχαζει".
Με αγάπη
Παράγραφος
mea coulpa η aphrodite, συγγνώμη στον black swan ο ΝΔ, πόσα και πόσα "έχεις δίκιο,έκανα λάθος" έχουν ειπωθεί σ' αυτό το blog.
Με κάνετε χαρούμενο και περήφανο που είμαι στην παρέα.
@black swan, ο ΝΔ ήταν πολύ απότομος μαζί σου, παραδέχθηκε το λάθος του, σου ζήτησε συγγνώμη.
Τώρα το μπαλάκι του εγωισμού είναι στα χέρια σου.
Πέταξέ το και έλα στην παρέα μας ξανά.
Σε χρειαζόμαστε.
(...)
Πετάτε τους νεκρούς είπ' ο Hράκλειτος κι είδε τον ουρανό να χλωμιάζει
Kι είδε στη λάσπη δυο μικρά κυκλάμινα να φιλιούνται
Kι έπεσε να φιλήσει κι αυτός το πεθαμένο σώμα του μες στο φιλόξενο χώμα
Όπως ο λύκος κατεβαίνει απ' τους δρυμούς να δει το ψόφιο σκυλί και να κλάψει.
Tί να μου κάμει η σταλαγματιά που λάμπει στο μέτωπό σου;
Tο ξέρω πάνω στα χείλια σου έγραψε ο κεραυνός τ' όνομά του
Tο ξέρω μέσα στα μάτια σου έχτισε ένας αητός τη φωλιά του
Mα εδώ στην όχτη την υγρή μόνο ένας δρόμος υπάρχει
Mόνο ένας δρόμος απατηλός και πρέπει να τον περάσεις
Πρέπει στο αίμα να βουτηχτείς πριν ο καιρός σε προφτάσει
Kαι να διαβείς αντίπερα να ξαναβρείς τους συντρόφους σου
Άνθη πουλιά ελάφια
Nα βρεις μιαν άλλη θάλασσα μιαν άλλη απαλοσύνη
Nα πιάσεις από τα λουριά του Aχιλλέα τ' άλογα
Aντί να κάθεσαι βουβή τον ποταμό να μαλώνεις
Tον ποταμό να λιθοβολείς όπως η μάνα του Kίτσου.
Γιατί κι εσύ θα 'χεις χαθεί κι η ομορφιά σου θα 'χει γεράσει.
Mέσα στους κλώνους μιας λυγαριάς βλέπω το παιδικό σου πουκάμισο να στεγνώνει
Πάρ' το σημαία της ζωής να σαβανώσεις το θάνατο
Kι ας μη λυγίσει η καρδιά σου
Kι ας μην κυλήσει το δάκρυ σου πάνω στην αδυσώπητη τούτη γη
Όπως εκύλησε μια φορά στην παγωμένη ερημιά το δάκρυ του πιγκουίνου
Δεν ωφελεί το παράπονο
(...)
Νίκος Γκάτσος (Αμοργός)
@cesar
Mα αγαπητέ μου τί να την κάνω τη ζωή όταν δεν θα μπορώ πια να ακούω μουσική, να βλέπω τα χρώματα, να περπατώ γιατί πονάνε τα μέλη μου, να δημιουργώ, να διασκεδάζω, να διαβάζω, να έχουν φύγει όλοι οι φίλοι μου, να... να...;
Δεν τη θέλω τέτοια ζωή.
Με συγχωρείτε που σας διέκοψα με την παραπομπή, αλλά, βλέπετε, βρήκα ησυχία και την ... εκμεταλλεύτηκα.
Με αγάπη
Παράγραφος
@paragrafos
΄Εγραψε η aphrodite στις 9.14 πως σήμερα έχει γενέθλια.
Έγραψε ο καλός κύριος δήμου:
"Black swan
τι μου χαλάτε το κείμενο με σαχλαμάρες Γιανναρά και άλλων ιερο-δούλων..."
Από την παραπάνω απάντησή σας κύριε νίκο,νομίζω πώς έχετε ένα λάθος στο ωραίο κείμενό σας περί της μυξοκλαίουσας γυναικός,καθότι τα παιδιά δέν πρέπει να γελούσαν με αυτήν και την κορδέλα που σέρνει πίσω της,αλλά με εσάς και την μύτη σας που φθάνει μέχρι το μέτωπό σας.
Και ή θα πρέπει να κάνετε πλαστική στην μύτη σας και να την κοντύνετε,ή θα πρέπει να χαμηλώνετε πότε πότε με ταπεινότητα την κεφαλή για να μήν φαίνεται η μύτη σας,άν δέν θέλετε τα παιδιά να γελούν μαζί σας.
Επί τους θέματος τώρα,νομίζω πώς για να ξεφύγουμε λίγο από τα κοινότοπα και τα συνηθισμένα,θα πρέπει να διασκευάσουμε κάπως το κείμενο του κυρίου δήμου και να βάλουμε το ένα από τα δύο παιδιά καθώς θα έχει στραμμένη την προσοχή του στο αστείο θέαμα της κυρίας,να περνάει απρόσεκτα τον δρόμο έτσι που να το κοπανάει με δύναμη ένα αυτοκίνητο και να το στέλνει να καρφώσει το λιγνό κορμάκι του στις μπετόβεργες που ξέχουν προκλητικά από το απέναντι γιαπί.
Και δυστυχώς δέν θα έχει την τύχη του κωλόφαρδου οικοδόμου και θα μας αφήσει χρόνους.
Και ο οδηγός που θα έχει προξενησει αυτό το κακό με το αυτοκίνητό του,δέν θα είναι άλλος από τον κύριο δήμου αφού όταν οδηγούσε ήταν αποροφημένος να μελετά την κυρία που έκλαιγε.
Έτσι διασκευασμένο τώρα το κείμενο,νομίζω πώς αποκτά την ανάλογη τραγικότητα για να κυκλώσει επαρκώς τα πράγματα όπως τους πρέπουν.
Εκτός άν το κεντρί,θέλει να επιχειρήσουμε μιά μοντέρνα ψαύση της δυτικής συσκευής του Εγώ,οπότε θα συνεχίζαμε την ιστορία και θα βάζαμε την κλαίουσα να παρίσταται σάν μάρτυρας κατηγορίας στην δίκη του δήμου και όταν αυτός καταδικάζεται,τότε αυτή να αναφωνεί εκδικητικά: "ΠΑΡΤΑ ΜΑΛΑΚΑ ΝΑ ΜΑΘΕΙΣ ΝΑ ΠΡΟΣΕΧΕΙΣ ΤΟΝ ....ΔΡΟΜΟ ΣΟΥ ΑΛΛΗ ΦΟΡΑ".
Και καθώς η αίθουσα του δικαστηρίου θα αδειάζει και ο κάθε κατεργάρης θα πηγαίνει στο πάγκο του,θα εμφανίζεται βουρκωμένο το σαλταρισμένο κεντρί και με φόντο τα άδεια έδρανα ώς άλλος βαλτινός θα λέει: " Στο παιχνίδι της οδύνης-ηδονής,η κυρία που έκλαιγε έψαχνε να βρεί ενόχους,ο δήμου που την συμπόνεσε έψαχνε να ενοχοποιηθεί και αλλοίμονο τελικά σε αυτό το ταλαίπωρο το απενοχοποιημένο γέλιο του παιδιού που το έφερε να βρίσκεται τώρα καρφωμένο και άψυχο στις σκουριασμένες μπετόβεργες του γαμημένου μας του δυτικού πολιτισμού.Ποιό μάτι θα κατανοήσει το φαινόμενο; ".
Ποιό μάτι;
Χαμογέλα κεντρί και θα το δείς........
...Κλίκ.
Φούουουου.....ωραίος βγήκες....πάρτη κεντρί και όταν βρούμε και τη φωτογραφία του παιδιού της κυρίας και του δήμου,θα τις μαζέψουμε να κάνουμε άλμπουμ,μπάς και το βρεί ο ιστορικός του μέλλοντος και εξηγήσει το φαινόμενο γιατί την συμφορά μας την ονομάζαμε ευτυχία και γελούσαμε και την ευτυχία συμφορά και κλαίγαμε,δίνοντας έτσι απάντηση στον διαχρονικό και πανανθρώπινο ερώτημα:όταν η σουπιά αφήνει μελάνι για να μήν την δούν οι άλλοι,η ίδια τον βλέπει τον εαυτό της;
Σας προτείνω να παρακολουθείτε και το τρίτο ημίχρονο των προηγούμενων posts (εννοώ τα σχόλια που γράφονται εκεί μετά την παρουσίαση του επόμενου post).
Για παράδειγμα, η aphrodite στο τρίτο ημίχρονο του "Περί Ψεύδους" κέντησε...
Τα posts σ' αυτό το blog είναι σαν τα κεριά του Καβάφη.
aphrodite χρόνια σου πολλά!
Θέλω κι εγώ τούρτα!
aspic: ακόμα έχω σπέρματα στο κορμάκι μου, και ήρθα εδώ να πιάσω τσιγάρα και είπα: πάτα F5, και σε είδα. και ανάβω το camel μου και λέω: πες του να σαλτάρει να γκαστρωθεί ρε αγάπη μου κι εσύ. πια. μου το εκλύεις το ευχολόγιο και διολισθαίνει αυθορμήτως αόμματο. ουδείς σχέση με Λιάνη Γιώργο. ωωω πίπτω.
Πρόσεχε σαλταρισμένε στο κενό,γιατί όταν τα ευχολόγιά σου τα στέλνεις αόμματα όπως λές,κινδυνεύεις να επιστρέψουν πάνω σου.
Σωστά μιλάς Ειρήνη.
Αλλά... Που μπήκες με τη φωτό βρε; Στο λάκο με τα φίδια... Θα την πάρει ο σαλτάρω και θα την... (όχι μη τρομάζεις) κάνει αφίσα στο δωμάτιό του να προσεύχεται, γιατί είσαι κι όμορφη.
Kαλότυχοι οι νεκροί, που λησμονάνε
Tην πίκρια της ζωής. Όντας βυθήση
O ήλιος και το σούρουπο ακλουθήση,
Mην τους κλαις, ο καϋμός σου όσος και νάναι!
Tέτοιαν ώρα οι ψυχές διψούν και πάνε
'Σ της Λησμονιάς την κρουσταλλένια βρύση·
Mα βούρκος το νεράκι θα μαυρίση,
A στάξη γι' αυτές δάκρυ, όθε αγαπάνε.
Kι' αν πιουν θολό νερό, ξαναθυμούνται,
Διαβαίνοντας λειβάδι' απ' ασφονδήλι,
Πόνους παλιούς, που μέσα τους κοιμούνται.
A δε μπορής παρά να κλαις το δείλι,
Tους ζωντανούς τα μάτια σου ας θρηνήσουν·
Θέλουν ― μα δε βολεί να λησμονήσουν.
Μαβίλης Λορέντζος
Λήθη
Αχ παράγραφος...
Να σας πω, ξεκίνησα να βάλω τραγούδια αλλά βγήκαν... ποιήματα.
Πριν τέσσερις μήνες, "έφυγε" ένας ηλικιωμένος οικογενειακός μας φίλος, πασίγνωστος πλακατζής, με το αστείο έτοιμο στα χείλη και το χαμόγελο στην καλημέρα του, ευχάριστος, ειλικρινής, μπεσαλής, Κύριος. Αλλά είπαμε, πάνω απ΄όλα μέγας χιουμορίστας. Όταν ξεκινούσε τα ανέκδοτα και τις περίεργες ιστορίες του, γελούσε και το χείλι κάθε πικραμένου...
Έφυγε ξαφνικά (καρκίνος του παγρέατος) και δεν το πιστεύαμε. Πήγαμε να τον αποχαιρετήσουμε. ΚΑνείς δεν ήταν εμφανώς θλιμμένος, εκτός από την σύντροφό του που ξεσπούσε σε λυγμούς κατα κύματα.
Το νέο νεκροταφείο Λευκωσίας είναι χιλιόμετρα εκτός πόλεως. Δεν ξέραμε όμως το δρόμο, κι ενας τρόπος υπήρχε να πάμε εκεί: να κυνηγάμε την νεκροφόρα. Να που η νεκφορόρα ήταν μερσεντές-πύραυλος και να τρέχει διαολεμένα (γιατι βιαζόταν κι ο παππας να ξεμπερδέψει) και να μην την προλαβαίνουμε.
Τελικά από τα τριάντα-σαράντα αυτόκινητα που ξεκίνησαν με την πομπή (ο θεός να την κάνει πομπή) καταλήξαμε πέντε δέκα στη μέση μιας τεράστιας πεδιάδας ανατολικά του αυτοκινητοδρόμου Λευκωσίας-Λάρνακας. (Ήταν ο δεύτερος τάφος που ανοίχτηκε!)
Τρέξαμε να προλάβουμε εμείς οι λιγοστοί (φυσούσε κι ένας βοριάς). Βγάζει ο παππας ένα βιβλιαράκι κι έκανε πως το διάβαζε. Σε δύο λεπτά τον θάψαμε, λάδι, κράσί, χώμα και λουλούδια και πάει να φύγει.
Καταφθάνει ασθμαίνοντας ένας συγγενής και του λέει: περίμενε πάτερ, έρχονται κιάλλοι. Σιγά σιγά άρχισαν να καταφθάνουν απορημένοι και θυμωμένοι φίλοι και συγγενείς που ευχαρίστως θα... έθαβαν και τον παππά.
Ξαναβγάζει τα κιτάπια ο παππάς και τον ψέλνει με συνοπτικότερες διαδικασίες και πάει να φύγει. Καταφθάνουνε κι άλλοι και του λένε να τον ξαναψάλει!!!
Ως και η χήρα του τον αποχαιρέτησε μισοχαμογελώντας: " Άντε ρε Γιαννή, ακόμα και πεθαμένος αστειεύκεσαι!"
Φίλε Νίκο, σήμερα σε χάρηκα πιο πολύ από κάθε άλλη φορά. Κυρίως επειδή (όπως και στην πρόσφατη συνέντευξή σου) ΔΕΝ ήσουν ατσαλάκωτος (κι άσε τον άλλο φίλο glenn να λέει για Απόλλωνα και Διόνυσο). Χολή για τον Γιανναρά, άδικη επίθεση στον black swan, μπηχτή για τα "μαθηματικά" του glenn, απόγνωση για το blog, ομολογία εκνευρισμού από έλλειψη ύπνου, αγωνία και οργή για τον "άδικο" θάνατο και ΚΥΡΙΩΣ συγγνώμη στον black swan.
Γι' αυτό σε πάμε τόσο πολύ! Γιατί δείχνεις πως είσαι ένας από μας. Θα μπορούσες να το παίζεις "θεός", θρονιασμένος στα βιβλία σου, το site σου και τα περιοδικά που συνεργάζεσαι. Ήσουν ήδη διάσημος και feedback είχες και μέσα από το email σου. Προτίμησες όμως να ανοίξεις αυτό εδώ το ρημάδι που σου τρώει όλο σχεδόν το χρόνο για να πεις μεταξύ άλλων ΚΑΙ τον πόνο σου (όπως και πολλοί από μας), αλλά και παράλληλα να εκτεθείς, επώνυμος ων, ακόμα και στον τελευταίο ανώνυμο "μαλάκα" επειδή απλά "μπορεί να έχει δίκιο". Να μιλήσεις σαν ίσος προς ίσο, κριτής και κρινόμενος την ίδια στιγμή και χωρίς να ελέγχεις σχεδόν τίποτα - άλλωστε φαντάζομαι πως δεν πιστεύεις καν στον "έλεγχο".
Πιστεύω όμως πως ο βασικός λόγος που ξεκίνησες το blog (και μάλιστα πρωτοχρονιάτικα) είναι άλλος. Δε θα εκφράσω εδώ την "υποψία" μου - ίσως σου στείλω σχετικό email. Πάντως αν νιώθεις κουρασμένος (μπορεί να υπάρχουν και άλλοι προσωπικοί λόγοι που δε θα ήθελες να αποκαλύψεις), νομίζω πως κάποιες μέρες ξεκούρασης θα κάνουν καλό - σε όλους. Κι αν θέλεις κάπου εδώ να τελειώσει αυτή η όμορφη περιπέτεια, θα το σεβαστούμε - αν και καταλαβαίνεις πως δε θα νιώσουμε και πολύ ευχάριστα ;)
Αχ, αυτός ο θάνατος! Το υπέρτατο κακό και αιτία όλων των υπολοίπων. Είναι το μόνο πράγμα που φοβάται όποιος λατρεύει και ρουφάει σα σφουγγάρι τη ζωή. Ελπίζω κάποτε η τεχνολογία να μας απαλλάξει από δαύτον - και τότε τι θα απογίνουμε χωρίς "βαρβάρους";
Υ.Γ. 1: Και μετά παρακαλάς να πάψουμε να σου ζητάμε το DVD της συνέντευξης. Μίλα με την ΕΡΤ, ρώτα πόσα θέλουν για να βγει free σε download link και θα μαζευτεί το ποσό στο πιτς φιτίλι - υπάρχουν και πιο απλοί τρόποι βεβαίως ;)
Υ.Γ. 2: Σαφώς και ο σχολιασμός ΔΕΝ ήταν ο καλύτερος. Αφού δεν είχα λάβει μέρος μέχρι τώρα :))
mickey: καλή σάτιρα. ξιφομαχείς με τα αυτονόητα και τα φυσιολογικά ως να πληγωθείς. κι αν ήθελες την εκπομπή γιατί δεν την κρατούσες και τι διαφορετικό έχει αυτή η εκπομπή από όλες τις άλλες που μπορείς να μαγνητοσκοπήσεις. καταλαβαίνεις τι γράφεις;
-
Παράγραφε! Φιλί.
Πριν τέσσερις μήνες, χύθηκε το λάδι από το φωτάκι νυκτός ενού ηλικιωμένου άρα οικογενειακού μας φίλου, πασίγνωστος ταριχευτής, καλεσμένος της Σεμίνας Διγενής, με το ρετρό έτοιμο στο πεφταστέρι και το πιρπιτσόλι στην καλημέρα του, ευχάριστος, ειλικρινής, αγωνιστής, Κύπριος. Άλλα είπαμε, πάνω απ΄όλα μέγας εξηλεκτρισμένος ίσως. Όταν εκκινούσε τον Ανένδοτο και τις περίεργες λειτουργίες του, γελούσε και το πανωσήκωμα κάθε πικραμένης...
Χύθηκε ξαφνικά (με φόρα έπεσε πάνω του μια τρελή γατονταλικέριδα που δεν νήστευε). Πήγαμε να ορκιστούμε στο Προεδρικό Μέγαρο. Ουδείς ήταν αμφορέας καταφανώς, εκτός από την σύντροφό του που στα μικροκύματα ξεσπούσε σε οργασμούς.
Το νέο αποστακτήριο Λευκωσίας είναι έτη φωτός εκτός συναγωνισμού. Ψηφίζουμε τη Ντόρα Μπακογιάννη και περιμένουμε να ωριμάσουμε. Δεν βλέπαμε όμως στο διάδρομο, κι ενας τρόπος υπήρχε να μεταβούμε στο επέκεινα: να απαγγέλουμε Γιάννη Τριάντη εκτοξεύοντας SS-300 να κυνηγούν το γάμο, την παρανομία ή την ψευτοδουλειά. Και να ήταν ο Τσοχατζόπουλος ποιητής και να αρθρογραφεί διαολεμένα (γιατι βιαζόταν κι ο Τάκης Παπάς να ξεμπερδέψει με τα τηλεδικεία) και να μην έχει συγγράψει απομνημονεύματα ο HEMO…
Τελικά από τα τριάντα-σαράντα σαραπεντάρια που ξεκίνησαν με την επαναστατική ντροπή (ο θεός να την κάνει ιλαροτραγωδία) καταλήξαμε στη ιδρωμένη μέση της – μία τεράστια προεκλογική αφίσα του Παγκάλου (ανατολικά της πεδιάδας των ταχυτήτων) που έγραφε Πολυδούρη για την Ευρωβουλή.
Τρέξαμε να πυροπολυθούμε στον κοντό οι Ελληνοκύπριοι, αλλά μας πυροβόλησαν και μας λάβωσαν οι γονείς του Στρατιώτη Ρωμιόπουλου (βρας στην τουρκική: πυρ). Βγάζει ο Κοντομηνάς ένα φωτοτυπικό κι έκανε πως το βάφτιζε Ορθόδοξο. Σε δύο λεπτά εξαγοράσαμε τη Microsoft: λάδι, ελληνική γραφειοκρατία, κοκκινόχωμα και λέλουδα και κλείσε τα μάτια σου δεν θέλω να δεις ότι κλαίω, αυτό το τσιγάρο που καίει είναι το τελευταίο.
Καταφθάνει ασθμαίνοντας ένας ομοφυλόσκυλος και του λέει: περίμενε ρε Χάρε, έρχονται και οι τηλεμαϊντανοί. Σιγά σιγά άρχισαν να λυτρώνονται και άλλες πατρίδες αλησμόνητες και να θεότητες ξεχασμένες που παίζουν τάβλι στο καφφενείο όπου οι ενεργοί πολίτες ευχαρίστως θα δίνονταν στον Ταυρομάχο κατόπιν κολυμβήσεως στην κόπρο του εθελοντισμού.
Ξαναβγάζει τα δύο εξαπτέρυγα από το σαρκίο της η φάλαινα και τα καρφώνει με συνοπτικότερες εντομολογίες στα μάτια του διαρκώς εκπληττομένου πλήθους των πρώτων του Ραζουμίχιν. Καταφθάνουνε κι άλλοι και του λένε να τους ξαναδιαβάσει την Οδύσσεια μα να επιμείνει στο κομμάτι όπου τα παίρνει από γνωστούς και φίλους για να ξεκινήσει την εκταφή του τυφλού εραστή της καλύβης.
Ως και η Γαλάτεια τον αποχαιρέτησε απαγγέλοντας Ελένη θυγατέρα Νικήτα Ράντου:
τα χέρια στην ανάταση τα πόδια ανοιχτά
τα μάτια κολλημένα στον τοίχο
σε ψάχνω σε γνώριμες φωνές μ’ ουρλιαχτά
κι όλο ελπίζω κάπου να σε πετύχω
εκείνα που αγάπησες πουλιούνται πτηνά
αστράφτει και ρίχνει μαχαίρια
στον πάτο της κόλασης σε ρίξαν ξανά
άγγελοι με βρόμικα χέρια
κι όμως εσύ ανασαίνεις
ποτέ σου δε βολεύτηκες κι εσύ σαν παιδί
στην πλάτη κουβαλάς την ευθύνη
τα βράδια λυτρώνεσαι απ’ αυτή τη χλιδή
με σπίρτα με στουπί και βενζίνη
κανένας δε σε ξέρει δε σε θέλει κανείς
κανένας δε ρωτάει ποιος είσαι
παράνομα ζεις κι όσο ζεις ενοχλείς
επίσημα λοιπόν αγνοείσαι
@σαλτάρω
Άντε κι έλεγα ότι έμεινα μόνος μου εδώ μέσα. Για την Παράγραφο δε θα σχολιάσω. Το έκανες πάλι το ...θαύμα σου! Όσο για την εκπομπή φυσικά και την έχω γράψει. Τι νόμισες δηλαδή;
Τς τς τς, με απογοητεύεις ώρες ώρες :)
Υ.Γ. Πάντως, περισσότερο κι από τη συνέντευξη του Ν.Δ. θα ήθελα να επικοινωνήσω κάποτε μαζί σου. Κι άσε με να ματώνω για τα ...αυτονόητα!
Ήθελα να γράψω και κάποια προσωπικά βιώματα για το κλάμα και τον θάνατο, αλλά φοβάμαι ότι ο σαλτάρω θα μου κάνει ότι και στην Παράγραφο - και δε θα το ήθελα. Anyway, πιστεύω πως μόνο όποιος καταφέρει να κρατηθεί μακριά από την "παρηγοριά" της θρησκείας στα τελευταία του, μπορεί να θεωρείται αληθινά ελεύθερος (δε μιλώ τόσο για συνειδητούς πιστούς όσο για εκείνους που νιώθωντας το τέλος να πλησιάζει, σκέφτονται να "τα 'χουν καλά" με τον Θεό - just in case).
Παιδιά, μια και παρακολουθείτε τα ποστάκια να μεγαλώνουν μέρα με τη μέρα με νέα comments (κάτι για κεριά του Καβάφη πήρα χαμπάρι), θα μου ρίξετε καμιά ειδοποίηση όταν κάποιο από αυτά αρχίζει να πλησιάζει το νούμερο-φετίχ 666; Σκεφτείτε να πεθάνω και να μην έχω προλάβει κάτι τέτοιο! Αχ, απ' το μαράζι μου θα πάω :)
Και τέλος την καλημέρα μου με μια διακοσάρα, για να μην ξεχνιόμαστε ;)
Ξέρω 'γω αν θα ζω αύριο να την ξανακάνω; :)))
Καλημέρα
Η νύχτα έφερε καλύτερα σχόλια.
Ένα φιλί για nicklag.
Mickey, τελικά και να μην γράψεις το 666, εσύ είσαι πάντα η σούμα των σχολίων.
Aphrodite χρόνια πολλά΄!
Αγάπη σε όλους - ακόμα και aspic.
Φεύγω για αεροδρόμιο (όχι - δεν πετάω εγώ...).
@ σαλτάρω στο κενό
Σας έχω μιλήσει και κατά το παρελθόν (σχόλιο 1:12μμ, στο ποστ 12ης Μαρτίου) και δεν θα ξαναπώ τα ίδια. Πάντως, προσωπικά σας ευχαριστώ γιατί σε γενικές γραμμές σέβεστε τα κείμενά μου.
(Μακάρι στο μέλλον να πράξετε το ίδιο και για τους άλλους και να βρείτε και το θάρρος να ζητήσετε συγγνώμη από μερικές ψυχές που πληγώσατε θεληματικά.)
Παρ΄ ότι και από το σημερινό σας κείμενο δεν έλειψαν ορισμένες ακραίες αναφορές, ωστόσο γράψατε μια πολύ πετυχημένη παρωδία. Προσωπικά γέλασα με την ψυχή μου! (Και μάλλον το ίδιο θα έκαναν και οι άλλοι.)
Το αντισχόλιό σας είναι στ΄ άληθεια ευχάριστο, χωρίς πληθωριστική κακία, δίχως απελπισμένη μοχθηρία και εξωφρενική εμπάθεια. Γράψατε επιτέλους μια παιγνιώδη σάτιρα με συγκρατημένη αναισθησία και, ομολογουμένως, συνεσταλμένη αγριότητα.
Γιατί όμως μελαγχολήσατε στο τέλος;
Με αγάπη
Παράγραφος
Κ. Δήμου Καλημέρα Σας
Δεν χρειάζεται η συγνώμη Σας μια και εγώ αναστάτωσα για λίγο το Blog σας.
Και το εννοώ.
Απλά ο εκνευρισμός και εγωισμός ήταν δικός μου.
Και χτες το βράδυ δίπλα στον γάτο μου αναρωτήθηκα.
Γνωρίζω τη γραφή η την βιβλιογραφία και γράφοντας σε διάφορα ένθετα άρα νομίζω οτι υπάρχω;
Το περίφημο cogito δυσανασχετεί εδώ πέρα, όπου η βεβαιότητα είναι άρρητη...
Είμαι φτωχός τω πνεύματι;
Ποιος ξέρει , ισως αυτό ψάχνω Κεντρι σαν το απιστο Θωμά.
Τελικά ποιος ειναι φτωχος τω πνευματι!!
Πάντως δεν είναι ο Ιάπωνας τοξότης Ζεν, δεν είναι ο Πέρσης σούφι με το χασισάκι του, δεν είναι ο πάπας που ζήτησε ενενήντα εννέα φορές συγνώμη, δεν είναι ο Αδάμ πριν δαγκώσει το μήλο.
Αναμφίβολα δε, το να ζεις όπως ένα λουλούδι, ως μέρος δηλαδή του γεγονότος και όχι παρατηρώντας το απ' έξω, είναι κάτι που δεν πρέπει να εικονίζεται με τη λοβοτομή.
Καλημέρα και σε εσένα Ασπικ γνωστό και εξαιρετικό αγρότη και γραφιά των φόρουμ.
Ο άνθρωπος θέλει να γίνει μέρος των πραγμάτων ώστε να ζήσει, όπως αυτά, αιωνίως.
Οπουδήποτε κι αν κοιτάξεις, βλέπεις να καταργούνται οι διαφορές όχι πια να συμφιλιώνονται: ο πολτός των πάντων ξεχειλίζει ακόμη και απ' τα μανίκια των επιστημών του ανθρώπου.
Έτσι, ο κόσμος τείνει να υπάρχει με τον αναδιπλασιασμό του Ιδίου, φρίκη του ταυτού που εξολοθρεύει την ταυτότητα, αντίγραφα επί αντιγράφων ώσπου να φτάσουμε στον ολοκληρωτικό μηδενισμό του πρωτοτύπου, μοναδικού εγγυητή της διαφοράς, συνεπώς και της μεταφοράς.
Την εξουσία έχει τώρα η μετωνυμία.
Το μεταίχμιο αυτό, στο οποίο εξασφάλισαν το ονομα «μετανεωτερικότητα», δεν μπορεί πια να κρίνεται σαν μια παροδική λόξα, την οποία τάχα αντισταθμίζουν οι κεκλεισμένων των θυρών ακαδημαϊκές συζητήσεις για το πρόσωπο.
Εκείνο που χάνεται μέσα σε τούτη την καταιγίδα των κενών σημείων είναι η διάκριση ανάμεσα σε αναπαράσταση και παράσταση, ανάμεσα σε απομίμηση και μίμηση, ανάμεσα στο επιβεβλημένο Παρών-προς-θάνατον και στο προαιρετικό Παρών-στο-πένθος.
PELLANAS said...
EINAI ONTΩΣ ΚΑΤΑΘΛΙΠΤΙΚΟ (...)
-------------------------------
Καλημέρα σας, σωστά τα λέτε.
Με την άδειά σας επιτρέψτε μου να σας πω ότι στο διαδίκτυο γράφουμε με κεφαλαία όταν υποτίθεται πως φωνάζουμε.
Αν δηλαδή θέλει κάποιος να φωνάξει
"βοήθεια" δεν έχει παρά να γράψει ΒΟΗΘΕΙΑ!
Κατά τα λοιπά, το κείμενο σας είναι άψογο και χρήσιμο. Ελπίζω να με συγχωρέσετε για την απρόσκλητη παρέμβασή μου. Έγινε με καλή προαίρεση.
Με αγάπη
Παράγραφος
Μια εξομολόγηση, άσχετη: μέχρι πρόσφατα, όταν έφερνα το Νίκο Δήμου στο μυαλό μου, ερχόταν η φωτό από το site του, ή κάποια εικόνα από τηλεοπτική συνέντευξη. Τελευταία, έρχεται ο γάτος του Ντον. Νομίζω ότι αν στην επόμενη συνέντευξή του θα δω έναν ομιλούντα ασπρόμαυρο γάτο, θα μου πάρει κάποια ώρα να παραξενευτώ.
:)
(αιτία, φυσικά, η φωτό δίπλα στα καθημερινά κείμενά του εδώ)
Κατά την ταπεινή μου γνώμη, το θέμα είναι:
η αναγκαστική συμβίωση
του πόνου και της θλίψης
με το γέλιο, τη χαρά και τη θέληση για ζωή.
Με αγάπη
Παράγραφος
(Καλημέρα και σε σας κε Γιάννη)
@ paragrafos
Η ζωή ενός ψυχικά υγιούς ανθρώπου παρακολουθεί ακριβώς αυτή τη διαλεκτική θλίψης-χαράς, που είναι το αντίθετο της αλλοτρίωσης, στην οποία το αντικείμενο ψύχεται ώστε να συγκρατήσει το αντίτυπο του πράγματος εσαεί, με αποτέλεσμα να ψύχεται μαζί και το υποκείμενο.
Η διαλεκτική θλίψης-χαράς, όπου σε εισάγει η συμμετοχή στο πένθος, είναι η ίδια η μήτρα της σύλληψης του πραγματικού.
Επειδή το πραγματικό δεν μπορεί ποτέ να είναι στάσιμο.
Αν δεν βιώνω τη συντριβή σε όλες τις βαθμίδες της, ο κόσμος γίνεται ψεύτικος.
Black Swan said...
"Η ζωή ενός ψυχικά υγιούς ανθρώπου παρακολουθεί ακριβώς αυτή τη διαλεκτική θλίψης-χαράς"
--------------------------
Αχ, δεν μπορώ να το μη το πω:
στεναχωρέθηκα, στις αρχές, που "αποσυντονιστήκαμε" και τώρα χαίρομαι πάρα μα πάρα πολύ που είστε πάλι εδώ!!!
Νάτην η διαλεκτική που λέγατε!
Ταξίδευες κυνηγημένη από τη μοίρα σου
για την κατάλευκη μα πένθιμη Ελβετία
πάντα στο ντεκ σε μια σεζ-λονγκ πεσμένη κάτωχρη
απ' τη γνωστή και θλιβερότατην αιτία
Πάντοτε ανήσυχα οι δικοί σου σε τριγύριζαν
μα εσύ κοιτάζοντας τα μάκρη αδιαφορούσες
σ' ό,τι σου λέγαν πικρογέλαγες γιατί ένιωθες
πως για τη χώρα του θανάτου οδοιπορούσες
Κάποια βραδιά που από το Στρόμπολι περνούσαμε
είπες σε κάποιο γελαστή σε τόνο αστείου:
"Πώς μοιάζει τ' άρρωστο κορμί μου καθώς καίγεται,
με την κορφή τη φλεγομένη του ηφαιστείου!"
Ύστερα σ' είδα στη Μαρσίλια σαν εχάθηκες
μέσα στο θόρυβο χωρίς να στρέψεις πίσω
Κι εγώ που μόνο την υγρήν έκταση αγάπησα,
λέω πως εσένα θα μπορούσα ν' αγαπήσω
Νίκος Καββαδίας
Τίποτα δεν έχει αλλάξει
και τίποτα δεν είναι όπως παλιά
μένει όμως ακόμα ένα πείσμα
που δεν είναι συνήθεια μοναχά
Γέλα, γέλα πουλί μου γέλα
γέλα, κι είν' η ζωή μια τρέλα
Προ καιρού διαβάζοντας με την τηλεόραση ανοιχτή, μια φωνή απέσπασε την προσοχή μου. Σήκωσα το βλέμμα και είδα μία εντυπωσιακά άσχημη γυναίκα που έλεγε υπέροχα πράγματα. Το όνομα αυτής Κατερίνα Αγγελάκη Ρούκ. Είπε λοιπόν ένα σπουδαίο πράγμα (που πάντα γνωριζα)ο καλλιτέχνης (εδώ βάλτε ό,τι θέλετε: διαννοητής, πνευματικός άνθρωπος κλπ) δεν μπορεί να είναι θρήσκος, γιατί εαν μέσω της θρησκευτικής του πίστης έχει επιλύσει το βασικό ζήτημα της ζωής που είναι οι μεταφυσικές ανησυχίες και ο φόβος του θανάτου εν τέλει, δεν έχει κίνητρο να δημιουργεί.
Και ήταν υπέροχο το πώς μία άσχημη γυναίκα και ένας άσχημος άνθρωπος γενικά, μπορεί, όταν είναι έξυπνος, καλλιεργημένος και καλοζωισμένος, να δείξει όμορφος και γοητευτικός
black swan welcome back!
θυμάμαι κάποια στιγμή που ψάχναμε με το φανάρι τις γυναίκες στο blog και τώρα δίνουν τον τον τόνο.
Το είπε και ο Γύθειος (σοφολογιώτατος εξελληνισμός του Goethe):
Das Ewig-Weibliche
Zieht uns hinan
(Το αιώνιο Θήλυ,
μας τραβάει ψηλά!).
Mου λείπει η houlia...
Υ. Γ. Δύο φορές το ξανάγραψα - όλο λάθη!
...)Ο ήλιος εμεσουράνει κάθετος επί της κεφαλής, ενώ ανηρχόμην μετά ομηλίκου δωδεκαετούς συμμαθητού μου τον ανήφορον, τον άγοντα εις γείτονα της Ερμουπόλεως εξοχήν καλουμένην Πισκοπειό. Ως πάντες γνωρίζουσι, τα βουνά της Σύρου είναι γυμνότερα του Αδάμ. Η βλάστησις περιορίζεται εις ψωριώσας τινάς το φθινόπωρον φασκομηλέας και ηλιοκαείς κατά το θέρος ακάνθας.
Εις απόστασιν ολίγων βημάτων προηγείτο ημών κατάξηρος κ' εκείνος ψωραλέος όνος, σύρων επιπόνως βαρέλαν ύδατος, τοποθετημένην επί είδους διτρόχου χειραμάξης υπό την οδηγίαν γραίας χωρικής. Τον όνον, την βαρέλαν και την γραίαν είχαμεν ακολουθήσει μηχανικώς, από την παρά τους πρόποδας του λόφου βρύσιν μέχρι της εγγιζούσης κορυφής αυτού, ασθμαίνοντες και άφωνοι εκ της ζέστης και του καμάτου. Ο πυρακτωμένος κονιορτός έκαιεν ως θερμή στάχτη τας πτέρνας των ποδών μας, ενώ ετύφλωνε τους οφθαλμούς μας των λευκών βράχων η ακτινοβολία.
Η γραία έσυρε πάντοτε το καπίστρι, ως να ήθελε να βοηθήση την επίπονον πρόβασιν του ασθμαίνοντος υποζυγίου της· οι κακώς προσηρμοσμένοι τροχοί έτριζαν πενθίμως και το επ' αυτών βαρέλιον εξηκολούθει να ταλαντεύεται προς δεξιάν και αριστεράν ως μεθυσμένος βρακάς. Κατ' εκείνην την στιγμήν ο μεσημβρινός δαίμων μού ενεφύσησεν ιδέαν, ήτις μ' έκαμε να γελάσω. ― Γιαννακό, εψιθύρισα εις το ωτίον του συντρόφου μου, δεικνύων δια του δακτύλου το εκ στουπίου πώμα της βαρέλας, δεν θα ήτο νόστιμον ν' ανοίξωμεν την βρύσιν;
Το νερόν εξεχύθη ως κρυστάλλινος κρουνός επί της κονιορτώδους ατραπού. Η γραίαν δεν εστράφη. Ητο βαρύκοος η δυστυχής. Εφ' όσον εξηκολούθει η εκκένωσις, το βήμα του όνου απέβαινε ταχύτερον· το κενωθέν βαρέλι αντί να βαρυταλαντεύεται ως μεθυσμένος, εχόρευεν ευθύμως κατά τας ανωμαλίας της οδού μεταξύ των δύο τροχών οίτινες ανακουφισθέντες κ' εκείνοι από το υπερβολικόν βάρος έπαυσαν να τρίζωσιν απαισίως.
Μετ' ολίγον αντί να σύρεται ο όνος υπό της γραίας, ήρχισε να σύρη εκείνος την γραίαν [η οποια] εσταμάτησεν, αφήκε το κάρον να προχωρήση έν ή δύο βήματα και είδε την άφρακτον τρύπαν, εκ της οποίας απέσταζαν αι τελευταίαι ρανίδες του τόσον επιπόνως μετακομισθέντος υγρού.
Τότε μόνον έστρεψε την κεφαλήν και μας είδε και είδομεν και ημείς το πρόσωπόν της. Ωμοίαζεν εκατοντούτις, κάτισχνος, ξηρά... Επεριμέναμεν φωνάς, ύβρεις, κατάρας ή και πετροβόλημα. Ουδέ λέξιν όμως μας είπεν, αλλ' ηρκέσθη να στενάξη· αδύνατον όμως είναι να λησμονήσω το άφωνον παράπονον του βλέμματος αυτής, όταν επέρασεν έμπροσθέν μας επιστρέφουσα να μεταγεμίση το βαρέλι της εις την μακράν απέχουσαν βρύσιν. Τον Γιαννακόν έτυχε να επανίδω εις την Αίγυπτον μετά είκοσιν όλα έτη και ουδ' εκείνος το είχεν λησμονήσει.
Εμμανουήλ Ροΐδης (Tο ξεστούπωμα – επιλεγμένα αποσπάσματα)
Η Κατερίνα Αγγελάκη Ρουκ είναι πολύ σημαντική ποιήτρια - είναι λιγότερο γνωστή από την Κική Δημουλά - αλλά έχει γράψει θαυμάσια ποιήματα και πολύ καλές μεταφράσεις.
Η ποίησή της δε με ενθουσιάζει. το πνεύμα της όμως λαμπρό
Αφροδίτη, θεά του έρωτα, μόνο ενα φιλί για σένα;
Catullus:
Da mi basia mille, deinde centum,
Dein mille alter, secunda centum,
deinde usque altera mille, deidende centum.
(Δώσε μου φιλιά χίλια και μετά εκατό / και πάλι χίλια, και πάλι εκατό / και χωρίς διακοπή άλλα χίλια και εκατό.
Συνεχίζω:
Κι έτσι όταν γίνουν χιλιάδες επί χιλιάδων / θα χάσουμε το μέτρημα, μέχρι να μην ξέρουμε τον αριθμό τους / έτσι που κανείς φθονερός να μην μπορεί / να ρίξει το κακό του μάτι επάνω μας...)
... ωστόσο, κάθε blog-συζήτηση (και πέρα από κάθε είδους blog-εξομολογήσεις και blog-παρεξηγήσεις) είναι πολύ όμορφο να "κλείνει" με ευχές και φιλιά. Πρώτα [...]χίλια και μετά εκατό / και πάλι χίλια, και πάλι εκατό / και χωρίς διακοπή άλλα χίλια και εκατό. Όχι τίποτ' άλλο... έτσι για να ξορκίζουμε το κακό το μάτι!!! Καλή μέρα σε όλους :-)
Αγαπητή Γεωργία Εμ,
σάς ευχαριστώ για τη σύσταση, αλλά εαν είχατε διαβάσει ορθώς το σχόλιό μου θα αποκομίζατε τελικά τη θετική μου εντύπωση για την εν λόγω συγγραφέα-μεταφράστρια. Υποτιμώ τη σημασία της μορφής, την οποία άλλωστε υπερνικά η λαμπρότητα του πνεύματός της. 'Αλλωστε, πρόκειται για μία γυναίκα η οποία είχε σχέσεις με τους σπουδαιότερους έλληνες, π.χ. Εγγονόπουλος αν δεν απατώμαι. Σημειώνω δε, ότι δεν ομιλώ από πλεονεκτική θέση, καθώς εγώ η ίδια είμαι επίσης μία εξόχως άσχημη γυναίκα, χωρίς όμως τη λαμπρότητα της εν λόγω.
Μετα τιμής Διατελώ,
Τζεην
Υ.Γ. Οπως ίσως παρατηρείτε, σάς απήντησα επί της ουσίας. Η εναλλακτική μου απάντηση θα μπορούσε να έχει υπάρξει 'ως ενήλικας έχω πλήρη ευθύνη των λόγων μου, και δεν έφτασα σε αυτή την ηλικία για να δέχομαι συστάσεις που αφορούν στους τρόπους και τη διαγωγή μου'.
@aphrodite
Ενα μπρέικ και ''μπήκα'' να δω τι γίνεται.
Το διάβασα και χτες μα,ομολογώ το είχα ξεχάσει.
Χρόνια πολλά και από μένα λοιπόν.
Να είσαι πάντα γερή και ευτυχισμένη!
@aphrodite
Χρόνια πολλά και από μένα. Ότι καλύτερο για σένα, τα παιδάκια σου και όσους αγαπάς.
Αγαπητή Κυρία Γεωργία Εμ,
πιστέψτε με, μπορώ να λέω απολύτως ό,τι θέλω. Ο διαχειριστής του μπλόγκ αυτού έχει το απόλυτο δικαίωμα να σβήσει ό,τι δεν του αρέσει. Κατά τον ίδιο ακριβώς τρόπο, έχετε κι εσείς το δικαίωμα να πιστεύετε και να λέτε ό,τι θέλετε.
Κι αυτή είναι η ομορφιά της ζωής και του ανθρώπινου νου.
Αγαπητή Κυρία Γεωργία Εμ,
μπορεί εσείς να πηγαίνετε στο ομορφότερο μέρος του κόσμου, μπορεί εγώ να είμαι παγιδευμένη στη μιζέρια, όμως κοιτώντας πίσω στα μηνύματα που έχουμε ανταλλάξει, θα διαπιστώσετε ιδίοις όμμασι τίνος τα δάχτυλα πληκτρολογούν με κακία...
Από τον όμορφο, μπουμπουκιασμένο και προσεχώς ολάνθιστο και μοσχοβολόντα Αργολικό κάμπο,
μετά τιμής διατελώ,
Τζέην.
harry reloaded said...
Διαβαζοντας τα σχολια / μου ηρθε κατα νου / ο δισκος του Σαββοπουλου / Το περιβολι του τρελλου...
Και για να θυμηθούμε τα πρώτα λόγια:
"Κάτι αλήθεια συμβαίνει εδώ
κάτι μυστικό..."
Πολύ αγάπη σήμερα μεταξύ των georgia.m και jane! Make war not love! ;)
Μου ήρθαν στο μυαλο δύο αγαπημένα τραγουδια που αναφέρονται στον πόνο του θανάτου. Αν και θα πιάσουν χόρο τα παραθέτω.
Dust In The Wind
I close my eyes
only for a moment
and the moments gone
all my dreams
pass before my eyes a curiosity
dust in the wind
all we are dust in the wind
Same old song
just a drop of water
in the endless see
all we do
crumbles to the ground
though we refuse to see
dust in the wind
Now, don't hang on
nothing last forever
but the earth and sky
it slips away
And all your money
won't another minute buy
Dust in the wind
all we are dust in the wind
dust in the wind
dust in the wind
Kansas
Και
Who Wants To Live Forever
There's no time for us
There's no place for us
What is this thing that builds our dreams yet slips away from us
Who wants to live forever
Who wants to live forever....?
There's no chance for us
It's all decided for us
This world has only one sweet moment set aside for us
Who wants to live forever
Who wants to live forever?
Who dares to love forever?
When love must die
But touch my tears with your lips
Touch my world with your fingertips
And we can have forever
And we can love forever
Forever is our today
Who wants to live forever
Who wants to live forever?
Forever is our today
Who waits forever anyway
Queen
Κάτι αλήθεια συμβαίνει εδώ κάτι μυστικό,
κάτι πλούσιο και παράξενο σαν τοπίο του βυθού,
ανθισμένες κερασιές κι απόγευμα ζεστό
και πολύχρωμο χορτάρι, ναι, για να αποκοιμηθώ.
Αμαξάκια κάτασπρα φεύγουν απαλά
και μας φέρνουνε σε σένανε στα μέρη τα παλιά,
στο γαλάζιο θρόνο σου χρυσό μανδύα φοράς
και σε δυο λιοντάρια ήμερα τα πόδια σου ακουμπάς.
Τόσα χρόνια πάλευα μόνος στα τυφλά
και ταξίδεψα κι αρρώστησα και πέρασα πολλά,
τώρα όμως πλάι σου και πάλι περπατώ,
μες στα χρώματα του κήπου σου και δίπλα στο νερό.
Αμαξάκια κάτασπρα φεύγουν απαλά
και μας φέρνουνε σε σένανε στα μέρη τα παλιά,
κοντά μου φωσφορίζοντας σκύβεις και με φιλάς,
για τη νύχτα με σκεπάζεις, ναι, και με παρηγοράς.
nd said...
"Κάτι αλήθεια συμβαίνει εδώ
κάτι μυστικό..."
Είχα άδικο λοιπόν που εγκωμίασα το παρών post;
πω, πω τι έγινε εδώ πέρα, δύο μέρες που (ξανα)έλειψα!
Πάλι ζηλεύω.
Το κείμενό σου ΝΔ, τόσο μα τόσο συγκινητικό, χτύπησε με βέλος πολύ ευαίσθητα σημεία.
Να κλαις στη μέση του δρόμου, παραδομένη στον άφατο πόνο, και να ξέρεις μάλιστα πως το πιο πιθανό είναι, αυτοί που σε προσπερνούν και σε κοιτάζουν, να νιώθουν απέναντί σου ως ένα συμπαγές σώμα, κι όχι άνθρωποι σαν και σένα. Και γιατί ο πόνος να είναι λιγότερο αξιοπρεπές συναίσθημα από τη χαρά;
Είναι αλήθεια πάντως πως όσοι αντιδρούν στην "υπερβολική" αγάπη, αντιδρούν και στον "υπερβολικό" πόνο. Είναι οι άνθρωποι που δεν αντέχουν τα οποιουδήποτε είδους "ακραία" συναισθήματα. Ενα βήμα πριν την απολίθωση.
@ahprodite
Χρόνια καλά!
Νομίζω ότι αυτό που περσσότερο πείραξε την georgia.m είναι το επίρρημα που χρησιμοποίησε η jane για να προσδιορίσει την ασχήμια της ποιήτριας. Το "εντυπωσιακά" ακούστηκε βάρβαρο. Ενδεχομένως, αν είχε χρησιμοποιηθεί το επίρρημα "ελαφρώς", να μην είχε υπάρξει μια τέτοια αντίδραση και ως εκ τούτου μια τέτοια τροπή στον διάλογο. Όμως, εν τη υπερβολή η αλήθεια και η jane δεν νομίζω ότι υπερέβαλε για να δείξει το μέγεθος της ασχήμιας του προσώπου (δεν την ενδιαφέρει η φυσική ομορφιά ή ασχήμια), αλλά το μέγεθος της αλήθειας και της καθαρότητας των λόγων του προσώπου. Ήθελε να εστιάσει στα "εντυπωσιακά όμορφο πνεύμα" του προσώπου. Γιατί να πιανόμαστε από λέξεις -που ενδεχομένως καμιά φορά άστοχα χρησιμοποιούμε, ή που συχνότερα εμείς καλύτερα από όλους ξέρουμε πώς και γιατί τα χρησιμοποιούμε;;; Όχι τίποτ' άλλο, χαλάμε και τις καρδιές μας και δεν είναι αυτός ο σκοπός των διαλόγων μας, δεν είναι έτσι;(τουλάχιστον έτσι θέλω να πιστεύω). Όμως, βγήκε κάτι θετικό από αυτή την ιστορία... Το blog απέκτησε τον δικό του Ύμνο ;-))
Σε ό,τι αφορά στην ιδέα της μετά θάνατον ζωής, διόλου δεν με ανακουφίζει, το έχω γράψει κι αλλού. Δεν την καταλαβαίνω. Αυτό που είμαι τώρα, έτσι όπως έχω εξελιχθεί ζώντας στην Ελλάδα, με το συγκεκριμένο όνομα, τους συγκεκριμένους γονείς, τους συγκεκριμένους φίλους, διαβάσματα, μουσικές, ταινίες, ταξίδια, έχοντας γεννηθεί τον Αύγουστο του 1973, εκεί που γεννήθηκα, και με όλα αυτά που μεσολάβησαν ώστε να διαμορφωθεί αυτό που είμαι τώρα, ε, όχι, φίλοι μου, δεν θα ξαναυπάρξω μετά θάνατον!
blade runner, μια τέτοια γνώμη έχω κι εγώ, αν και με την ακόλουθη απαισιόδοξη επισήμανση... υπήρχαμε, υπάρχουμε και θα εξακολουθούμε να υπάρχουμε αιωνίως αφανείς (ή, να μην υπάρχουμε εμφανείς) με καμία απολύτως αίσθηση, νοημοσύνη, ψυχή, πνεύμα, ακόμα και σώμα. Σε όλα αυτά, ένα ευχάριστο διάλειμμα (ή δυσάρεστο καμιά φορά και για κάποιους ανθρώπους) είναι η γέννηση. Τότε, σε αυτή την συγκεκριμένη ημερομηνία, όλα τα παραπάνω παίρνουν σάρκα και οστά και εγώ αρχίζω να σκέφτομαι, να νιώθω, να κινούμαι. Ζώ, όμως αυτό είναι ένα διάλειμμα και κάποια στιγμή αυτό θα πάψει να συμβαίνει... μέχρι να έρθει μια άλλη ημερομηνία -αυτή του θανάτου- που ξανά τίποτα δεν θα υπάρχει και όλα όσα πράξαμε, σκεφτήκαμε, όλα για όσα κοπιάσαμε, χαρήκαμε, λυπηθήκαμε, θα αποτελούν πια (και μόνο) παρελθόν. Ένα ξεχασμένο παρελθόν. Εξάλλου, τί μπορεί να είναι 60, 70, 90 χρόνια μπροστά σε μια αιωνιότητα αφάνειας;;; Πολύ απαισιοδοξία έπεσε όμως και σταματώ :-)
Σήμερα οι φοιτητικές εκλογες.
Kάτι φαινομενικα άσχετο με το θέμα αλλά που με πονα.....
Μια βολτα στη σχολη...γεμάτη απο μπλε,πράσινες,κοκκινες και κάποιες ανεξάρτητες ( ετσι νομιζουν ) αφίσες.....μου θυμίζει κακογουστο πανηγύρι.Βρώμα,δυσωδια....
Η συντριπτικη πλειοψηφεια πουλημενοι και άνθρωποι που θέλουν να βολευτουν...υπάρχει ένα μικρο ποσοστό ανθρώπων που θέλουν να βοηθήσουν,ή θα αλλοιωθουν ή θα προλάβουν να φύγουν.
Να βλεπεις νέο σε παράταξη να φωνάζει και να χειροκροτα.Εντονη αντίθεση....Απο τη μια τα νιάτα που υποσχονται ελπιδες,φως,κάτι νέο απο την αλλη η αλλοιωση,το φερεφωνο,το πρόβατο,το ξεπουλημα για να βολευτουμε κάπου.
Τι έχει δειξει η πειρα?Οσοι ασχοληθηκαν με παραταξεις και κομματα βρήκαν ακρες,γνωριμιες,θέσεις,ευκολιες
Τι έχασαν? Τον εαυτο τους ( αν ποτε τον είχαν βρει ) .
p.s Με πονα το θέμα περισσοτερο απο οτι με εξοργιζει.Με πονα η ευκολια που κάποιος μπαίνει σαν το πρόβατο κάπου και καταληγει μηδενικη αλλοιωμενη προσωπικοτητα
Γειά σας!
Εδώ και λίγο καιρό φλερτάρω με το συγκεκριμένο blog,και ευτυχώς βρήκα λίγο χρόνο να γράψω 2 λογάκια!Η παρέα σας είναι άπαιχτη!Βέβαια το blog του Νίκου Δήμου,μόνο αξιόλογο στέκι θα μπορούσε να δημιουργήσει!
Αφροδίτη, τα Χρόνια Πολλά κι από μένα!
Δυστυχώς δεν έχω internet,αλλά ελπίζω να καταφέρνω να σας παρακολουθώ...
Ξεχασα την κατηγορία των ανθρωπων που διψουν για εξουσια ( κάπως έτσι αυτοεπιβεβαιώνονται,σίγουρα απο το γυμνασιο έβαζαν υποψηφιοτητα για << προεδρος >> )αλλα και των απολυτως ξεγελασμένων.
Με συγωρείται αν χαλάω το post με τέτοια ανιαρα πράγματα αλλα είναι επικαιρο και πονα,για τη νεολαια μας....
Hello ωραία παρεούλα!!!
Να ζήσεις Aphrodite και χρόνια πολλά
μεγάλη να γίνεις με άσπρα μαλιά!!!
Φιλιά, φιλια, φιλιά!!!
@xenia
Νομίζω ότι στη χτεσινή μας συζήτηση είχες λίγο δίκαιο παραπάνω από μένα.
georgia.m πρόσφατα βρέθηκα σε ένα πολύ-πολύ μικρό θεατράκι για να παρακολουθήσω αφηγήσεις παραμυθιών. Ένα από τα παραμύθια είχε -μεταξύ των άλλων- το ακόλουθο ηθικό δίδαγμα: "Τον αποψινό σου τον θυμό, να τον κρατάς πάντα για αύριο το πρωϊ". Έτσι, αν για παράδειγμα εκείνη την ώρα που θέλησες να υπερασπιστείς την άγνωστη γυναίκα, έκλεινες για λίγο το pc, έφευγες, ασχολιόσουν με ό,τιδήποτε άλλο, είμαι σίγουρη ότι δεν θα υπερέβαλες τόσο. Βέβαια θα απαντούσες και το νόημα του λόγου σου θα παρέμενε το ίδιο, ο τρόπος μόνο θα άλλαζε. Όπως και να το κάνουμε, όμως, και οι δύο πλευρές είχατε δίκιο και επιμένατε στην δική σας Αλήθεια.
Αλήθεια, πώς να ήταν τα πορτοκάλια άραγε φέτος;
Εντάξει eirini να ψάξω εγώ μέσα μου για να βρώ την ανάγκη που με κάνει να βγάζω κακία όπως μου λές,αλλά ψάξου και εσύ να βρείς την ανάγκη που έχεις να βλέπεις κακούς γύρω σου (και επι τη ευκαιρία ψαχτείτε και οι υπόλοιποι εδώ μέσα,τι είναι αυτό που σας κάνει ευχαριστημένους ανθρώπους,συμβιβασμένους δηλαδή,όπως είπε και η κανέλλη στον πολυζογώ.
Ένα ψαξιματάκι το χρειαζόμαστε΄ολοι μας που και πού.Ελπίζω να συμφωνείς μαυρομέρμηγκα μαρτυριάρη που μου χάλασες τη δουλεια και ήθελα να το παίξω πανεπιστήμονας αυτή τη φορά.Θα σου ανταποδώσω όμως στο υπόστεγο σύντομα ).
Το λοιπόν ειρήνη,αυτό που εξέλαβες εσύ σάν κακία,δέν ήταν παρά μιά μεταφορά της θυσίας του αβράαμ στο κείμενο του δήμου.
Όπου η γυναίκα σάρα κλαίει για το χαμένο της παιδί,που πρόκειται ο πατέρας-δήμου να θυσιάσει,εκτός άν αυτό το τελευταίο προλάβει και σκοτώσει τον πατέρα δήμου και γαμήσει την μητέρα μυξοκλαίουσα γυνή για να περάσουμε και στον οιδίποδα.
Εμπάσει περιπτώσει (ναι εμπάσει περιπτώσει γιατί έτσι μου αρέσει) δέν τα καταφέρνει,το παιδί ξεκοιλιάζεται και τα πράγματα δια του νόμου-χορού οδηγούνται στην τελική κρίση του θεού πανεπόπτη άτομαντ.
Ποιός είναι ο άτομαντ θα με ρωτήσεις εσύ,ποιός είναι ο θεός θα σε ρωτήσω εγώ.
Και όπου το κρίμα και το άδικο δείχνει να περισεύει στα πρόσωπα,με συνέπεια ο ένας να θέλει να το φορτώσει στον άλλο με γέλια και με κλάμματα,μέχρι να βρεθεί το θύμα που θα το πάρει μαζί του στον άλλο κόσμο.
Ορίστε λοιπόν,μιά ελεύθερη μπλογκομεταφορά κάναμε σε παλιές ιστορίες.Που την είδες εσύ την κακία;
Δέν υπάρχει κακία στους μπλογκεράδες και πόσο μάλλον στους φορουμάδες που είμαι και εγώ βέβαια.
ΥΓ Και το τέστ της τετάρτης:
Πότε κλαίμε και πότε γελάμε; όταν το αδικο το πασάρουμε στους άλλους ή όταν το δεχόμαστε;
ΥΓ2 Αυτό το " σας αγαπώ όλους ακόμη και τον άσπικ" τι το θέλατε κύριε δήμου; Μόνο χριστιανοί που τόσο απεχθάνεστε τα λένε αυτά τα πράγματα.Ο καλός ο οποίος αγαπά τον κακό,όχι επειδή αξίζει την αγάπη του ο δεύτερος,αλλά επειδή ο πρώτος είναι φιλεύσπλαχνος.Αυτό οδηγεί όμως σε στιγματισμό και περιθωριοποίηση του κακού που ουσιαστικά κακός είναι ο ξένος και στην έμμεση κατάδειξή του στους άλλους.
Βρήκαμε θύμα να του φορτώσουμε το άδικο δηλαδή,αντί να του πούμε και ευχαριστώ που κάθεται και καθρεφτίζει το δικό μας έστω και παραμορφωτικά, να το δούμε να το χαρούμε.
ΥΓ3 Και όσον αφορά την κριτική μου στον δήμου που την αναφορά του στον γιανναρά την θεώρησα αλλαζονική,αυτή (η κριτική) δέν ωφείλεται τόσο στους υπερβολικούς και απαράδεκτους χαρακτηρισμούς του εναντίον του (του γιανναρά),όσο στο παράπονό του πώς οι σαχλαμάρες (του γιανναρά πάλι) του χάλασαν το κείμενό του (του δήμου).
Το κειμενό του,το αυτοκίνητό του,το χωράφι του,την ιδιοκτησία του το εγώ του που το οριοθετεί και το προστατεύει.
Αυτά όμως τα πράγματα μπορεί να είναι ωραία και καλά στο πραγματικό,στο εικονικό όμως δέν ταιριάζουν ούτε από ανώνυμους ούτε και από επώνυμους.
Λευτερωθείτε πιά!
Εντάξει τέλειωσα με τα κεριά μου,όχι του καβάφη που λέτε εσείς,αλλά της τούρτας που σας ετοίμασα για να την ρίξω στα μούτρα σας μπάς και με αγαπήσει ακόμη περισσότερο ο κύριος δήμου.
ΣΠΛΑΑΑΑΑΑΦΦΦΣΣΣΣΣΣ!!!!
Καλοφάγωτη.
(Εσύ μαυρομέρμηγξ θα την φάς στο υπόστεγο).
Κύριε Δήμου,
Θαυμάζω τα γραπτά σας και τις απόψεις σας. Αλλά απορώ πώς και γιατί ένας άνθρωπος με την καλλιέργειά σας βασανίζεται τόσο πολύ για το θέμα του θανάτου του. Νομίζω ότι το υπερβάλλετε. Και είστε και φιλόσοφος.
Σε κάποια συνάντησή μου με τον συγγραφέα Νίκο Γκ******, συζητήσαμε για το θέμα του θανάτου (που απασχολεί όλους) και μου είπε ότι πλέον δεν το σκέφτεται καθόλου, δεν τον τρομάζει και δεν τον ανησυχεί ποτέ. Τον ρώτησα πώς το καταφέρνει αυτό και μου είπε ότι έχει αναπτύξει μια «πλατωνική» (αν θυμάμαι καλά) άποψη για το θέμα. Είπε ότι εάν όταν πεθαίνουμε τελειώνουν τα πάντα και δεν υπάρχει τίποτα, ε, τότε δεν θα το καταλάβω, δεν θα καταλάβω ότι δεν υπάρχω, ούτε θα πονέσω ούτε θα στεναχωρηθώ. Εάν πάλι υπάρχει κάτι, ε, τότε θα είναι μία νέα περιπέτεια. Και συμφωνώ μαζί του. Έτσι ή αλλιώς, τι νόημα έχει να σπαζοκεφαλιάζει κανείς? Τώρα, το ότι το σκέφτεστε συνεχώς ίσως να μπορέσει να σας το λύσει κάποιος ειδικός.
Χαίρομαι Niki που ο συγγραφέας Γκ*** αντιμετωπίζει τον θάνατο με τον συλλογισμό του Επίκουρου (δεν είναι του Πλάτωνα...).
Εγώ και το 99% των ανθρώπων δεν μπορεί (γι αυτό εφευρίσκουν και τις θρησκείες).
Άλλωστε δεν φοβάμαι τον θάνατο (την ανυπαρξία) όσο το θνήσκειν.
Και κανείς ειδικός δεν έχει λύση γι αυτό...
@ΝΔ
Αυτοί που πολεμούνε την θρησκεία, και αυτοί που είναι οι ιδρυτές της, έχουν την ίδια φύση μέσα τους. Τους έχει κυριεύσει το ζιζάνιο να ψάχνουν την «αλήθεια». Διόλου παράξενο, κια οι δυό τους έχουν βρεί την αλήθεια, αν και φαινομενικά βρησκετε σε αντίθετο στρατόπεδο. Σημειόνω το φαινομενικά. Στην ουσία, η «αλήθεια» τους είναι όμοια.
Πανω στο Θέμα του θανάτου που μας απασχολεί όλους να προσθέσω ότι υπάρχει και το κίνημα της υπαρξιακής ψυχολογίας που ανθεί.Εκτός απο τον θάνατο θεραπευτικά ασχολείται και με μικρούς καθημερινούς θανάτους της ύπαρξης, την απώλεια.Πώς μπορεί να πάψει να σε απασχολεί ο Θάνατος;Οταν έχει και τόσες μορφές!
ΝΔ:
Εδώ πια σηκώνω τα χέρια! Το blog είναι η απόλυτη αποτυχία (μου). Αν μετά από τόσα κείμενα και τόσες συζητήσεις καταλάβατε αυτό... τι να πω;
Όπως ένα βιβλίο δεν είναι αυτό που έγραψε ο συγγραφέας αλλά αυτό που προσλαμβάνουν -εν διαρκεία- οι αναγνώστες, έτσι κι ένα blog -όταν μάλιστα στήνεται με εκπεφρασμένη (πλέον) πρόθεση να αποτελέσει το ακριβοθώρητο opus magnum- δεν μπορεί να γίνει ποτέ ένας έγκυρος, μονοσήμαντος, περιηγητικός οδηγός στη σκέψη του Νίκου Δήμου.
Ο δημιουργός μας ανοίγει το σπίτι του και τα κλειδιά που ξεκλειδώνουν τις πόρτες. Το τι θα βρούμε μέσα στα δωμάτια, τακτοποιημένο ή καταχωνιασμένο, το τι θα αγαπήσουμε και τι θα αποστραφούμε από όσα θα περιηγηθούμε δεν εξαρτάται από τις προθέσεις του. Γιατί ο οικοδεσπότης δεν είναι πλέον κύριος του οίκου του.
Είναι έκδηλη η αγωνία του δημιουργού να ελέγξει την εικόνα του. Και πολύ ανθρώπινη, κανείς δεν θα μπορούσε εύκολα να παραστήσει τον τιμητή του.
Όμως η ποιητική είναι από τη φύση της διακινδύνευση, άνοιγμα στο άδηλο, ειδάλλως δεν επιβιώνει του φυσικού της δημιουργού.
Νίκο Δήμου, μην προσπαθείς να αδικήσεις το έργο σου.
την εχω δει τη σκηνη και την εχω παιξει επισης
Ως εμπειρη-κλαιουσα λοιπον ξερω οτι πριν κλαψεις, σου ρχεται ενα σφιξιμο στο λαιμο που θελει να χαλαρωσει. Αν δεν κλαψεις, που παει ολο αυτο?
Ρωταω επειδη καποιοι ανθρωποι δεν κλαινε, παραμενουν περηφανες παγοκολωνες οτι και να τους συμβει (ή κλαινε στα κρυφα ισως)
Δημοσίευση σχολίου