Σήμερα θα σας διηγηθώ μία ιστορία.
Η Μαρία (Μ) είναι μία ωραία κοπέλα. Ζει από την μία πλευρά του μεγάλου ποταμού. Από την άλλη όχθη ζούνε δύο άνδρες. Τον ένα (Α) η Μαρία τον αγαπάει παράφορα, αλλά αυτός δεν της δίνει σημασία. Ο δεύτερος (Β) είναι τρελά ερωτευμένος με την Μαρία – αλλά αυτή απλώς τον συμπαθεί.
Μια βραδιά χειμωνιάτικη με άθλιο καιρό, η Μαρία απελπισμένη περνάει το ποτάμι με τον περαματάρη (Π) και πηγαίνει στο σπίτι του Α. Προσπαθεί να τον πείσει να την κρατήσει κοντά του. Αυτός της εξηγεί ότι δεν την αγαπά. Της λεει πάντως να μείνει μέχρι το πρωί επειδή ο καιρός έχει αγριέψει.
Την νύχτα η Μαρία τρυπώνει στο κρεβάτι του Α και του επιτίθεται. Κάνουν έρωτα. Το πρωί όμως, ο καιρός έχει φτιάξει και ο Α της θυμίζει ότι πρέπει να φύγει.
Απελπισμένη η Μαρία τρέχει στο σπίτι του Β. Του διηγείται όλη την ιστορία και τον παρακαλεί να την κρατήσει κοντά του. Ο Β, ενοχλημένος, της λεει: «πώς τολμάς να μου το ζητάς μετά από αυτό που έκανες την νύχτα;»
Λίγο πιο πάνω μένει ένα Ψυχίατρος (Ψ). Η Μαρία καταφεύγει σε αυτόν. Του αφηγείται το πρόβλημά της. Αυτός της λεει ότι είναι αρκετά δύσκολα τα πράγματα και δεν αντιμετωπίζονται με μία συνεδρία – θα πρέπει να αρχίσει τακτική ψυχοθεραπεία για να φωτιστούν οι συγκρούσεις μέσα της και οι λόγοι που την κάνουν να αντιδρά έτσι.
Η Μαρία, δυστυχής, φεύγει για να γυρίσει στο σπίτι της. Στο δρόμο της συναντάει τον ληστή (Λ). Ο Ληστής της παίρνει όλα της τα χρήματα. Όταν φτάσει στον περαματάρη, αυτός αρνείται να την περάσει απέναντι χωρίς πληρωμή.
Η Μαρία, πάντα απελπισμένη, πέφτει στο ποτάμι να περάσει κολυμπώντας. Όμως το ρεύμα είναι ορμητικό, την παρασύρει και πνίγεται.
ΕΠΙΜΥΘΙΟ ΚΑΙ ΤΕΣΤ: Στην ιστορία υπάρχουν 6 πρόσωπα (Μ, Α, Β, Ψ, Λ, Π). Κάθε ένα εμπλέκεται στη υπόθεση που οδηγεί στον θάνατο της Μαρίας. Ευθύνονται όλοι; Ποιος περισσότερο, ποιος λιγότερο και ποιος καθόλου;
Βάλτε τα γράμματα στην σειρά (πρώτος αυτός που ευθύνεται περισσότερο, κτλ) και δικαιολογήστε την επιλογή σας.
Δεν είναι απλό παιχνίδι. Σας προειδοποιώ: υπάρχουν περίπλοκες ερμηνείες...
333 σχόλια:
«Παλαιότερο ‹Παλαιότερο 201 – 333 από 333Αλλά μυ, μην τον παρεξηγείς. Έχει βαλαντώσει στο κλάμα από χτες λόγω ΑΕΚ. Άστον να ξεσπάσει, να κλαψουρίσει, να πενθήσει και θα συνέλθει...
Άραγε τώρα σε ποια φάση είναι κατά μαύρο κύκνο; Στην πένθιμη ή στην πενθητική;
απο σημερα πιστευω...αλλα σε θεα..
Λέτε για αυτό ο Michael Cretu να έγραψε το Dont'pay the ferryman until he gets you to the other side? :)
Σκούριασαν, χάλασαν τα πληκτρολόγια εκεί ψηλά στα Κιούρκα..., βουτηγμένα μες στο μαύρο δάκρυ...
Γαμώ τον Feud του, είπε κι αλήθειες ο κερατάς! "Ο Θάνατος της Μαρίας"..."Θέλετε να παίξουμε" με τρεμάμενη φωνή...
Ετοιμάζω 5-6 σεντόνια αλά αφρο. Τώρα που κοιμήθηκε και ο Δον.
Υπομονή τελειώνω
@Glenn
μάλλον στις φάσεις "τρελή χαρά" και "γεροντοέρωτας" είναι και δεν καταλαβαίνει τι γράφει ;)
@Georgia.M
Θα στα πω ...προσωπικά. Εδώ μας ακούνε. Πάντως είσαι η δικιά μου Θεά!
Σταματώ το τσατάκι και σε καληνυχτώ μ' ένα ...φιλάκι :)*
(voice over)
Στο αλσάκι κοντά στο ποτάμι ένας άντρας τρέχει σα να τον κυνηγάνε, προσπερνώντας με μεγάλη ευελιξία τους περαστικούς, τις νταντάδες με τα καρότσια και τις λακούβες με το νερό (χτεσινοβραδυνή καταιγίδα γαρ). Δεν πρέπει να είναι jogger, φοράει καθημερινά ρούχα και το βλέμμα του είναι αλαφιασμένο, από κάπου ξέφυγε, δε μπορεί...
Χώνεται στις φυλλωσιές, να μην το βλέπουν, και κοντοστέκεται να ξελαχανιάσει ανάμεσα σε δυό σμιχτά δέντρα... Φαίνεται μάλλον κουρασμένος & σίγουρα ιδρωμένος... Βγάζει από τις τσέπες του κάτι εμ, διάφορα που δεν φαίνονται, και τα χαζεύει ρίχνοντας λοξές ματιές μη περνάει κανείς από κει... Χαμόγελο ήταν αυτό? Τα χώνει γρήγορα-γρήγορα πίσω στις τσέπες, ανασουμπούρδουλα, και τσεκάροντας πάλι δεξιά & αριστερά, φεύγει σαν κυνηγημένος... Τι στην ευχή, επικήρυξη έχει στο κεφάλι του?
Εκτός αν τους έκανε τσακωτούς ο κερατάς με τη γυναίκα του, κι αυτός άρπαξε τα ρούχα του και μαζί και μερικά δικά της φαίνεται, κι έφυγε άρον-άρον, με τα σουτιέν στις τσέπες...!
Νειάτα!
ΘΡΥΛΕ ΟΛΕ
ΘΡΥΛΕ ΟΛΕ
ΘΡΥΛΕ ΟΛΕ ΟΛΕ ΟΛΕ!!!
Πάμε μυ, να σηκωθεί αύριο με νεύρα ρετάλια!
γενικό σχόλιο πάντως:
οι άνθρωποι είμαστε πολύ μυστήρια τραίνα τελικά... Γιατί την έχετε πέσει στην aphro έτσι; Εντάξει, σήμερα ο Δον Γάτος δήλωσε πλήρη υποταγή, μην τσαντίζεστε ορισμένοι, το έχουμε ξαναπεί. Ολα αυτά είναι σε φασματικό πεδίο!
Ανταλλαγή ιδεών κάνουμε εδώ. Αλλοι γράφουν σοβαρά, άλλοι σοβαροφανώς, άλλοι κάνουν χαβαλέ, άλλοι εκφράζονται δημιουργικά, άλλοι ξεσπάνε, άλλοι καλύπτουν τα κενά στην πραγματική τους ζωή, άλλοι κάνουν τη μία στιγμή το ένα, και την άλλη στιγμή το ακριβώς αντίθετο!
Ο,τι δεν μας εκφράζει ή μας ενοχλεί, ή μας κάνει να πλήττουμε, το αντιπαρερχόμαστε. Μην το κάνουμε ρινγκ το "μπλόγκιον", που λέει και ο αγαπημένος andy. Κι εσύ mickey, τι έπαθες τώρα; Ετσι πήγαμε να τσακωθούμε κι εμείς εκείνο το βράδυ και θυμάσαι τι έγινε... (χε,χε,χι,χι). Δηλαδή, καλή είναι και η κόντρα που και που, έτσι για να ξεμπουκώνει το σύστημα, αλλά και αυτή για πλάκα! Μην γινόμαστε ξαφνικά τόσο ... άνθρωποι!!! Εδώ κυκλοφορούμε με ένα σωρό άλλες ιδιότητες, τώρα ξαφνικά θα το γυρίσουμε στο τσάμικο βρε ποντικάκι;
Και να κάνω και μια ερώτηση, εντελώς καλοπροαίρετη: Υπάρχει κανείς σας εδώ μέσα που δεν νιώθει κολακευμένος όταν ο Δον Γάτος του αποδίδει τα εύσημα; Η aphro απολαμβάνει την σχεδόν άνευ όρων αποδοχή πολλών από τους τακτικούς επισκέπτες του blog. Δεν έχω αναλάβει ρόλο υπεράσπισης, ούτε που την ξέρω τη γυναίκα, και το πιθανότερο είναι πως ούτε πρόκειται να την γνωρίσω κιόλας, αλλά είναι σίγουρα υπεύθυνη για ορισμένες από τις ενδοξότερες στιγμές του blog. Oπως είσαι κι εσύ mickey, και όπως είναι και πολλοί άλλοι ακόμη. Αλλωστε, αν δεν υπήρχαν όλοι αυτοί, ο Δον Γάτος μπορεί να είχε κουραστεί και να έγραφε ένα post την εβδομάδα ή το blog να είχε μετατραπεί σε φιλοσοφικό καφενείο. Βαρετό, δηλαδή!
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, λοιπόν, και η aphro κι εσύ και όλοι μας που μπαίνουμε τακτικά στο blog θα γράψουμε, αναπόφευκτα και σχόλια, σύντομα ή σεντόνια, που μέσα στην αυνανιστική μας ανάγκη για επικοινωνία και ξέσπασμα, ενίοτε θα είναι μέχρι και γελοία! Εγώ είχα τέτοιες στιγμές και πολύ τις χάρηκα πάντως... Τι είναι εδώ, διαγωνισμός ταλέντων ή ευφυίας, όπου απαγορεύεται η υπερβολική έκθεση;
Προσωπικά, χαίρομαι πολύ τις στιγμές που ο Δον Γάτος παρασύρεται και γράφει υπερενθουσιώδη σχόλια. Ισως τώρα τελευταία να γέρνει η πλάστιγγα ιδιαίτερα προς το μέρος των γυναικών, αλλά φάση είναι κι αυτή, θα περάσει. Θυμάμαι στιγμές που έγραφε τα καλύτερα για σένα, και αν τότε κανένας άρχιζε τις ειρωνείες και ήμουν εκεί γύρω ώστε να το αντιληφθώ, τα ίδια θα έλεγα.
Ε, τώρα το λέω σε σένα, λοιπόν! Εχω την εντύπωση ότι είσαι λίγο υπερβολικός απόψε...
Σπάνια πιστεύω σε ψυχολογικά τεστ. Και αυτό επειδή από όσα έχω συναντήσει ελάχιστα είναι ολοκληρωμένα και σωστά. Πως μπορείς να καταλάβεις έναν άνθρωπο από μία ιστορία 10 αράδων?
Μου θυμίζουν λίγο κάτι σαν "αν δεις στον ύπνο σου ψάρια"...
Πάντως η Μ θα πρέπει να είδε και καμμιά πέστροφα! Και εκείνη να ...επιστρέψει ήθελε! :)
Για παράδειγμα εδώ, γιατί αν πω ότι φταίει η Μ τότε αυτόματα κάποιος που θα μου κάνει το "τεστ" θα πει ότι στερούμαι συναισθήματος/αυθορμητισμού?
Είμαι και πολύ συναισθηματικός αλλά και αυθόρμητος. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι δεν το καταδικάζω κιόλας.
Αλλά ας το αφήσουμε, πάμε σε άλλα κεφάλαια, εκείνα που λαμβάνουν και την αυτογνωσία σαν παράμετρο.
Αυτό το τεστ νομίζω πως δεν την λαμβάνει στο τελικό αποτέλεσμα.
Θα μπορούσα να αναφέρω ακόμα πολλές "τρύπες" στην ιστορία αλλά οι σύμπλογκοι με πρόλαβαν!
by the way,
ωραίοι είναι οι γεροντοέρωτες, κρατούν τον οργανισμό στις επάλξεις, διαφωνείτε;
georgia m. said...
aggelos -x-aggelos said:
"Υπομονή τελειώνω"
.................
Όχι τσόντες εδώ!
:)
Με κάνεις και κοκκινίζω
new photo
Αν έχεις ερωτευτεί κάποιον άνθρωπο, όταν ήταν νέος, τα μάτια σου μπερδεύουν την εικόνα που θυμάσαι μ’ αυτήν που βλέπεις μπροστά σου.
Δεν ξέρω κατά πόσο μπορείς να ερωτευθείς έναν γερασμένο άνθρωπο απ’ την αρχή.
Φαντάζομαι όμως, πως μπορείς να τον δεις με τα μάτια της ψυχής όμορφο σα νέο. Αν το αξίζει, σπάνιο…
@Lefteris Kritikakis
Οχι πεισματάρης αλλά περαματάρης! Βέβαια μπορεί να έμενε και καμία μα..κια η Μαρία στην πρώτη στράτα, και γι αυτό πείσμωσε ο περαματάρης και δεν την άφησε να ξαναπατήσει το πόδι της στη βάρκα του.
@georgia m.
να σου πω την αλήθεια, πραγματικά πιστεύω πως ο έρωτας δεν έχει η
λικία. Ούτε σε μένα έχει συμβεί, πρώτον γιατί είμαι ακόμη 32, και δεύτερον, γιατί δεν έχει τύχει να μ'ερωτευθεί άντρας που να με περνάει ηλικιακά περισσότερα από 10 χρόνια.
Θέλω να πιστεύω όμως, πως κάτω από ορισμένες συνθήκες, προκύπτει και μπορεί να είναι και πολύ δυνατότερος και πολύ ουσιαστικότερος από έναν έρωτα μεταξύ δύο νέων ανθρώπων... Ισως γιατί ο έρωτας δεν είναι αναγκαστικά συνδεδεμένος με τη νιότη, όπως πιστεύουν οι περισσότεροι, αλλά με την επιθυμία.
Και αυτή η τελευταία μάλλον ζει μαζί μας, μέχρι και την τελευταία μας πνοή, δεν είναι έτσι;
Και μπορεί σ'έναν τέτοιον έρωτα, να μην είναι η σάρκα που θα παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο, αλλά μήπως κι αυτό τελικά είναι υπερεκτιμημένο;
Αντε να γράψω κι εγω δυο αράδες..
Πιστεύω ότι οι συμβολισμοί στην ιστορία είναι πολλοί..είναι η ιστορία της ζωής
Η Μαρία συμβολίζει τον ψυχισμό του ανθρώπου το εσωτερικό εαυτό,
Άρα αν κάποιος πιστεύει ότι για το θάνατο φταίει η Μαρία συνηθίζει να ρίχνει τα βάρη πάνω του και να νομίζει ότι ευθύνεται για ότι συμβαίνει γύρω του.
Ο Α μάλλον συμβολίζει τη λογική κατάσταση του ατόμου,
Ο Β τις φοβίες μας
Ο Ψ χωρίς συναίσθημα ή ακόμα την ψυχρή λογική του ίδιου του ατόμου
Ο Λ το τυχαίο κίνδυνο που μπορεί να μας συμβεί
Ο Π εκείνα που πρέπει να χρησιμοποιήσουμε στη ζωή μας..
Το ποτάμι τις δυσκολίες της ζωής
Ο πνιγμός το ότι οι δυσκολίες μας καταπίνουν μερικές φορές
Ο έρωτας της Μαρίας και η θέλησή της να περάσει απέναντι την μάχη του ανθρώπου για συνέχεια στη ζωή τη βιοπάλη. Αντίστοιχα και τα φταιξίματα λοιπόν
Στην ερώτηση ποιος φταίει απλά μπορώ να απαντήσω κανείς ..
Η ζωή είναι ένα σύνολο τύχης και συγκυρίας
Ο πνιγμός της ήταν ένα σύνολο από τυχαία γεγονότα που ακολουθιακά οδήγησαν στο τέλος..
Όπως και η πορεία της ζωής .Δεν πιστεύω η Μ. να ξεκίναγε αν ήξερε τι θα συμβεί…
Είναι η ανάγκη του ανθρώπου να προχωρά να συνεχίζει όταν μέσα από την παρόρμηση της η Μ αποφασίζει να περάσει απέναντι χωρίς να ξέρεις τι θα συμβεί.
blade runner...
Θα μπορούσα να το προχωρήσω πολύ αυτό που έγραψες
Περαματάρηδες σαν τον Bαζουντεβα δεν υπάρχουν πια.Δεν έχουν φιλότιμο οι σημερινοί περαματάρηδες.Ταρίφες.Αλλοι καιροί άλλα ήθη...
Γεωργια και blade runner ,ομορφος διαλογος....
Παντως και εγω γνωρίζω 2 ατομα με 35 χρονια διαφορα ηλικιας....συμφωνω πολυ με το τελέυταιο comment της Γεωργιας...
Μια φορά κι ένα καιρό ο βαρύς παππούς τού δάσους, άνοιξε ένα βιβλίο απ τα παλιά κι άρχισε να διαβάζει παραμύθια. Μαζεύτηκαν καμία τρακοσαριά γάτοι και γάτες, στρογγυλοκάθισαν γύρω απ την κουνιστή του καρέκλα και άκουαν. Ο παππούς τους είπε να γράψουν μαζί του ένα καινούργιο παραμύθι και σε αντάλλαγμα να τους ταίζει πρωί, μεσημέρι και βράδυ. Με έναν όρο: Όταν βραδιάζει για τα καλά και το ρολόι δείξει την δωδέκατη να μεταμορφώνεται κι αυτός σε γάτο και να χώνεται ανάμεσά και καθώς δεν θα ξεχωρίζει απ τους υπόλοιπους γάτους να μπορεί να ζει στο δικό τους κόσμο, να γλεντάει, να γράφει, να ερωτεύεται...
Μετά χαράς το δέχτηκαν όλοι τους γιατί ο στρογγυλός παππούς, όλο καλό φαί και λόγο είχε για τον καθένα. Παραμέριζαν λοιπόν για να τον έχουν ανάμεσά τους τα βράδια που τάχα πήγαινε για ύπνο (έλεγε στους ανθρώπους).
Ο γελαστός παππούς έκανε φιλίες πολλές στη βραδινή γατοχώρα. Μία όμως ξεχώρισε απ τη στιγμή που εμφανίστηκε. Καθυστερημένη όπως πάντα και φευγάτη. Την Σβούρα! Οι γάτοι ήξεραν πως τώρα που τη συμπάθησε ο πρωινός παππούς, θα αποσπούσαν περισσότερες λιχουδιές τη μέρα. Γιατί όταν ήταν χαρούμενος, τους τάιζε κρασί και μέλι(το ξέρατε ότι οι γάτοι τρελαίνονται για σταφύλια?).
Μόνο που εκείνος είχε στρογγυλοκαθίσει στις βράδυνες περιπολίες και τα πρωινά ξεχνούσε να κατεβάσει το νέκταρ. Το μοίραζε όλο κάθε βράδυ στην αγαπημένη του. Στην κοφτερή της γλωσσίτσα, με τα ζεστά τα λόγια, τα πικάντικα. Κι ήταν χαδιάρα η άτιμη.
Μία γατούλα τρυφερή και φοβισμένη είπε να πάει να πιει η πονεμένη. Λίγο νερό με μέλι να ξεχάσει, τρεις έρωτες σε μια φουρτούνα πάνω που είχε χάσει. Κοιτά δεξιά , κοιτά ζερβά, τη σβούρα ν’ αποφύγει...μα να σου την κυρά κι αφέντρα... μες τα δέντρα.
Μήπως μπορώ κι εγώ να πλησιάσω -λεει να τους πει.Τι έχω πια να χάσω;-
Μα ο παππούς τής μέρας-νύχτας γάτος , τής λεει δεν γίνεται τη σβούρα να ξεχάσω!
Και λεει να της δώσει όνομα βαρύ που να της πάει και να τη βγάλει πως να πουμ, ας πούμε Έλλη Στάη.
@lefteris kritikakis:
Τι μου θύμισες τώρα….
Κόντρες στον shoulder του 95 από New Heaven μέχρι Βοστώνη…. (Απορώ πως δεν μας πιάσανε..!)
Πάντως ο περαματάρης δεν πρόκειται να καταδικασθεί για ανθρωποκτονία από αμέλεια.
Κατά το άρθρο 307 ΠΚ όποιος με πρόθεση παραλείπει να σώσει άλλον από κίνδυνο ζωής αν και μπορεί να το πράξει χωρίς κίνδυνο της δικής του ζωής ή υγείας, τιμωρείται με φυλάκιση μέχρι ενός έτους. Από τη διάταξη αυτή προκύπτει, ότι για τη συγκρότηση του εγκλήματος αυτού, που είναι συγκεκριμένης διακινδυνεύσεως και τελείται με γνήσια παράλειψη, απαιτείται αντικειμενικώς μεν α) κίνδυνος ζωής άλλου ανθρώπου, β) το δυνατό της παροχής βοήθειας προς διάσωσή του, όπως ηθικώς επιβάλλεται για κάθε συνάνθρωπο και γ) η παροχή της βοήθειας να είναι ακίνδυνη για τη ζωή ή την υγεία του υπόχρεου, υποκειμενικώς δε "πρόθεση", δηλαδή δόλος που κρύπτει τη γνώση του κινδύνου της ζωής ανθρώπου και του εφικτού της παροχής βοήθειας σ' αυτόν ως και τη θέληση της παραλείψεως αυτής, χωρίς παράλληλα κίνδυνο της ζωής του από την παροχή της βοήθειας.
Αν λοιπόν ο περαματάρης αποδείξει ότι το βράδυ εκείνο ήταν τόσο ισχυρή η κακοκαιρία που ήταν αδύνατον να βοηθήσει την άτυχη κορασίδα χωρίς να κινδυνεύσει ο ίδιος, ή ότι δεν την είδε καν να επιχειρεί να περάσει το ποτάμι, απαλλάσσεται των κατηγοριών….
Συγνώμη για τα νομικά, συνεχίστε…!
Αγαπητή houlia, έγραψες.
Ταπεινά υποκλίνομαι.. !
Στην Ελλάδα είμαστε ρε παιδιά. Θα διενεργηθεί προανάκριση για τα αίτια της τραγωδίας και μετά θα συσταθεί ειδική επιτροπή από ειδήμονες που θα ασχοληθεί με το γεγονός. Και στο τέλος ή η Μαρία θα φταίει ή το ποτάμι.
@georgia m.
ναι, με βεβαιότητα θα συμφωνήσω σε αυτό που λες. Πρέπει να είναι πιο γενναιόδωρη. Ο έρωτας στα χρόνια του γήρατος, ίσως να είναι πολύ πιο βασανιστικός απ' όσο είναι για την ψυχή και το σώμα ενός νέου...
Αυτό που με τρομάζει είναι ότι σπανίως καταφέρνουμε οι άνθρωποι να συνδυάσουμε την ορμή της νιότης, με τη γνώση που μας εξασφαλίζει ο χρόνος. Πόσο πιο συγκλονιστικούς έρωτες θα ζούσαμε στα τριάντα μας, αν μπορούσαμε να αφεθούμε στην αγάπη και το ερωτικό πάθος με τον τρόπο που ξέρει να αφεθεί ένας άνθρωπος που έχει πια γεράσει. Που ξέρει, αλλά δεν μπορεί πια. Εκείνη η συγκλονιστική ταινία που παίζανε στην κρατική τηλεόραση κάθε, μα κάθε Πάσχα, με τον Χορν, να πουλάει την ψυχή του στο Διάβολο, για να κερδίσει τη νεαρή Μάρω Κοντού, πόσο αληθινή ήταν... Θέλανε να τη σιχαθούμε, τόσο συχνά που την παίζανε, αλλά δεν ευτυχώς δεν τα κατάφεραν!
@hulia
κέντησες καλή μου! Σούπερ το ποιηματάκι που σκάρωσες... Σου πάει κι εσένα η νύχτα τελικά, όπως σε όλες τις γυναίκες του blog, μου φαίνεται.
Του χρόνου που θα ανοίξω cafe-bar και δεν θα κρέμεται πάνω από το λαιμό μου η απειλή της υποχρεωτικής προσέλευσης στο γραφείο την τάδε ώρα το πρωί, προβλέπω να γίνομαι ζόμπι, εντός και εκτός blogs...
@blade runner:
Διασκευή του Φάουστ...
Θυμάσαι την τελευταία ατάκα του Χόρν?
"Νιάτα, ναι. Αλλά με λεφτά..!"
@dormammu
καλώς το βιονικό αγόρι!
@free rider
Να το αναπτύξεις, πολύ θα μ'ενδιέφερε.
@όλους
καλή σας νύχτα, όνειρα γλυκά και καλό ξημέρωμα. Αυτό μου έλεγε η μαμά μου κάθε βράδυ πριν πέσω για ύπνο, οπότε, ελλείψει παιδιού, το λέω κι εγώ με τη σειρά μου σε σας!
Βλέπετε, δυστυχώς, δεν έχει έρθει ακόμη η επόμενη χρονιά, κι εγώ αύριο έχω γραφείο...
Σας φιλώ στα διαδικτυακά σας μούτρα!
Τα νυχτοπούλια Dormamou και Georgia-Takis
Είμαστε κουκουβαγιόπαιδα, και όμορφα και γιάπης!
@dormammu
Ναι, του Φάουστ!
Εγώ θα έλεγα, "νιάτα, ναι. Αλλά με περισσότερη γνώση" (του ότι το τέλος έρχεται για όλους, και μια κι ο έρωτας έχει τη δύναμη να νικήσει τη φθορά, άρα και το θάνατο, όταν τον συναντάμε, καλό είναι να ανοίγουμε σε αυτόν διάπλατη την αγκαλιά μας, χωρίς φόβο, και με πολύ πάθος...)
Goodnight
τι σας φταίει η αλφαβήτα ακόμα το σπάω να καταλάβω...
@georgia.m:
Omnia mutantur, nos et mutamus in illis.
Με άλλα λόγια, αφού για τον χρόνο που περνά δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα, ας μάθουμε να ζούμε με τις αλλαγές...
@georgia.m
ω, ναι, ας γίνει, και εννοείται πως θα στο πω.
Εχω την εντύπωση πως θα γίνει ένα πρώτης τάξεως στέκι για πολλούς έρωτες και πολλά πάθη, όλων των ειδών! 'Η τουλάχιστον κάτι τέτοιο έχω εγώ στο μυαλό μου. Enough όμως με το bar, γιατί θα παρεξηγηθώ για έμμεση διαφήμιση.
Εσένα πάντως θα στο πω σίγουρα!
Aντε, πάω τώρα γιατί όλο έτσι λέω, αλλά εδώ είμαι ακόμη!
dormammu,
μην ακούς αγόρι μου ό,τι γράφτηκε στα λατινικά. στ' αλήθεια δεν κάνει.
Χαιρετίζω το άρτι αφιχθέν έτερο ήμισυ του γνωστού ημίτρελου...
Αν προτιμάς την αγγλική μετάφραση: All things change, and we change with them...
@Blade Runner (12:46πμ) και όποιον ενδιαφέρεται:
Γιατί αναφέρεσαι σε μένα προσωπικά; Εγώ άνοιξα σήμερα το "θέμα"; Δεν ήταν η όποια "κριτική" μου (if any, προτιμώ τον όρο επισήμανση) καλόπιστη, με χιούμορ και επί της ουσίας; Μήπως εσύ υπερβάλλεις κομματάκι; Τα ίδια (και χειρότερα ίσως) έχω γράψει για πολλούς άλλους (όπως και άλλοι για μένα) και δεν ...παρεξηγηθήκαμε ;)
Δε νομίζω άλλωστε να έκανα ποτέ επίδειξη συγγραφικής δεινότητας σε τακτική και μόνιμη βάση. Και όποτε ένιωθα πως το παράκανα, ζητούσα συγγνώμη εκ των προτέρων (ή αν κάποιοι άλλοι μου το επεσήμαναν, εκ των υστέρων). Ούτε ανέλαβα κανένα συγκεκριμένο "ρόλο" ποτέ κάθε μέρα (άσχετα αν μου "έδιναν" κάποιοι). Κάποτε έκανα απλά 2-3 "περιγραφές" που μάλλον άρεσαν και σταμάτησα εκεί (και μπήκαν κι άλλοι στο παιχνίδι φυσικά). Δε νομίζω πως τα τζαζοσέντονα είναι για ...χόρταση. Θα χαρώ πολύ να τα δω συγκεντρωμένα σε ένα άλλο blog με την προσωπική σφραγίδα της Αφροδίτης - και μάλλον θα το επισκέπτομαι πιο συχνά και από αυτό εδώ και θα κάνω εκεί τα "παιχνίδια" μου ;)
Απλά νομίζω πως το πολύ το "Κύριε Ελέησον" το βαριέται κι ο Θεός. Κι έχω την αίσθηση πως το blog αλλάζει χαρακτήρα και πιθανόν να διολισθήσει σε "διαγωνισμό ταλέντων" με τις ευλογίες του γάτου. Ήδη οι περισσότερες μάχες δίνονται στο πεδίο των εντυπώσεων, των γνώσεων, του βερμπαλισμού και των χαρακτηρισμών (ακόμα κι από τον γάτο) και λίγα γράφονται απλά, με επιχειρήματα ή έστω λεπτές ειρωνείες. Έχω την αίσθηση πως κάποιοι θέλουν απλά να "ρουμπώσουν" τον όποιο ...αντιφρονούντα.
Δε με πειράζει ΚΑΘΟΛΟΥ αν ο γάτος η όποιος άλλος εκθειάζει (ακόμα και αποκλειστικά) την Αφροδίτη - στα κοπλιμέντα προς εκείνη, μάλλον σας έχω ξεπεράσει πολύ πιο πριν ;) Το ζήτημα είναι πόσο η ίδια ανταποκρίνεται σοβαρά σε όλα αυτά και σπεύδει να συνεχίσει δριμύτερη και αν όλα αυτά "καπελώνουν" τρόπον τινά το blog. Αν βεβαίως αυτό αρέσει στον οικοδεσπότη, οι δικές μου επιφυλάξεις (και όποιων άλλων) απλά ...περιττεύουν!
Σκεφτείτε απλά τι θα γίνει αν αύριο μπουν εδώ μέσα δέκα ή είκοσι "θεές" ή "θεοί" (και μη μου πείτε πως δεν υπάρχουν και άλλοι με τέτοιο ταλέντο) και αρχίσουν να κατεβάζουν διηγήματα κάθε μέρα! Θα πούμε ναι σε όλους και θα μπαίνουμε στο blog για να διαβάζουμε όμορφα διηγήματα; Ποιος θα μπορούσε να αποκλείσει ένα τέτοιο ενδεχόμενο; Συμφωνώ με την ελευθερία της έκφρασης που απολαμβάνουμε (και προσωπικά έχω "εκμεταλλευτεί" κατά κόρον) σε αυτό το blog, αλλά θαρρώ πως είναι πρώτιστα ένα βήμα για σχολιασμό και έπειτα για άλλα.
Άλλωστε η διασημότητα του γάτου και του blog του είναι μεγάλος πειρασμός (και δε μπορώ να πω ότι "αντιστάθηκα" πάντα με επιτυχία). Τουλάχιστον όσοι από μας έχουμε "κολλήσει μπόλικα ένσημα" (που λέει και η Άφρο), ας δώσουμε χώρο και σε άλλους. Αν τα μισά σχόλια είναι "μπράβο", "ζήτω", "έγραψες", "τον ρούμπωσες", "προσκυνώ Θεά" κλπ, θαρρώ πως το blog χάνει την ουσία του και αποθαρρύνει και αρκετούς από το να σχολιάσουν.
Φυσικά, μπορεί και να κάνω λάθος...
Υ.Γ. 1: Θα παρακαλούσα, η όποια απάντηση (if any) να είναι στα ίδια πλαίσια και ανάλογο ύφος. Αναφορές σε ποντικάκια που δεν έχουν real life, ζήλειες, επιθέσεις και άλλα "χαριτωμένα", απλά θα κάνουν τις εντυπώσεις μου πιο δυσμενείς...
Υ.Γ. 2: Ζητώ προκαταβολικά συγγνώμη αν θεωρηθεί και αυτό το σχόλιό μου υπερβολικό ή προσβλητικό για τον οποιονδήποτε. Επιθυμώ να είμαστε ειλικρινείς μεταξύ μας. Και φυσικά η εκτίμησή και ο θαυμασμός μου για την Αφροδίτη, το συγγραφικό της ταλέντο και πολλά άλλα είναι γνωστός πρώτα από όλα ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ και το γνωρίζει πολύ καλά! Όπως και η συμπαράσταση μου σε αήθεις και χυδαίες επιθέσεις ;)
Τελείωσα το σεντόνι μου και ξεκινάω σε τεύχη
Αποφάσισα να στηρίξω την άποψή μου στο σχόλιο 10:47 πμ. Και γι αυτό πήγα και πήρα μια συνέντευξη από όλους. Διένυσα πολλά χιλιόμετρα αλλά τα κατάφερα.
Πρώτα από όλα πήγα στο σπίτι του Α.
a-x-a: Καλησπέρα σας κ. Α. Δεν ξέρω αν παρακολουθήσατε καθόλου σήμερα τι έγινε αλλά είστε στην επικαιρότητα.
Α: Όχι δεν ξέρω τι έγινε.
a-x-a: Ο κ. Δήμου έφερε στην επιφάνια την ιστορία που είχατε με τη Μαρία πριν πολλά χρόνια.
Α: α ναι –που τη θυμήθηκε;
a-x-a: Πείτε μας κάτι. Τι έγινε τότε;
Α: Τι να σας πω, εκείνη την περίοδο η Μαρία δεν πήγαινε και πολύ καλά. Της είχε κολλήσει ότι εγώ τη γουστάρω επειδή της είχα κάνει ένα κομπλιμέντο σε ένα πάρτι. Εγώ βέβαια δεν μπορούσα να κάνω κάτι γιατί ήξερα ότι τη γούσταρε ο Β με τον οποίο ήμασταν ανέκαθεν φίλοι και γείτονες. Αλλά τι να πεις έτσι είναι οι γυναίκες. Άμα τους μπει κάτι.
a-x-a: Εκείνο το βράδυ τι έγινε;
Α: ήταν 6 μήνες μετά το πάρτι που σας έλεγα. Είχαμε μιλήσει τηλεφωνικά και της είχα ξανά-μανά εξηγήσει ότι δεν τη γουστάρω παρότι είναι πολύ ωραία γυναίκα και ότι την έχω βρει μόνος μου. Για τον άλλον δεν είπα τίποτα γιατί μου είχε πει ότι θέλει να το χειριστεί μόνος του.
a-x-a: Μετά τι έγινε;
Α: Μετά την έπεσα για ύπνο. Και πάνω που με έπαιρνε γλυκά γλυκά ακούω χτυπήματα στην πόρτα. Τρέχω ανοίγω και τι να δω… Η Μαρία σε έξαλλη κατάσταση, μούσκεμα από τη βροχή, να κλαίει και να λέει κάτι ακατάληπτα. Τη βάζω μέσα, την ηρεμώ και προσπαθώ να της αλλάξω θέμα. Της έλεγα για τα παλιά, τότε που ήμασταν καλοί φίλοι και διάφορα τέτοια. Δεν την κράτησε πάνω από 5 λεπτά. Τα ίδια. Και σ’ αγαπάω και θα πεθάνω και τέτοια. Τι να κάνω και εγώ την άφησα να ξεσπάσει, με έβρισε, με έδειρε, με πρόσβαλε, κάποια στιγμή σταμάτησε. Το γύρισε αλλιώς μετά. Και είμαι ηλίθια που σε παρακαλάω, που εμένα τρέχουν από πίσω μου, δε θέλω να σε ξαναδώ στα μάτια μου είσαι αλήτης κλπ κλπ. Και σηκώνεται να φύγει. Βρε καλή μου, βρε χρυσή μου, που θα πας στη μαύρη νύχτα και με τέτοιο καιρό. Τίποτα αυτή. Δε θέλω τίποτα από σένα, άσε με να φύγω, μου σπάει και το μισό σπίτι, ε, κάποια στιγμή σταμάτησε. Μου είχε σπάσει τα νεύρα για να πω την αλήθεια αλλά την καταλάβαινα γιατί όταν είσαι έτσι δεν υπολογίζεις. Δεν την λυπόμουν απλά θα ήθελα να μην της συμβαίνει αυτό το πράγμα. Λες και δεν τα είχα περάσει και εγώ;
a-x-a: Και τελικά κοιμήθηκε σπίτι.
Α: Περίπου. Η βροχή όσο πήγαινε και δυνάμωνε. Της είχα στρώσει σε άλλο δωμάτιο και ξαφνικά την ακούω να με φωνάζει. Όταν πήγα να δω τι θέλει μου λέει αν μπορώ να της κάνω λίγο παρέα μέχρι να την πάρει ο ύπνος. Δέχτηκα γιατί ήξερα ότι φοβόταν τις αστραπές και τις βροντές από μια παλιά της συγκάτοικο. Τη σκέπασα καλά καλά και της χάιδεψα λίγο τα μαλλιά. Και την άκουσα να ανασαίνει λίγο πιο βαριά. Πριν προλάβω να καταλάβω τι γίνεται είχε αρπάξει το ΄δάχτυλο μου και άρχισε να μου το γλύφει. Όπα λέω τα πιάσαμε τα λεφτά μας. Τι της λες τώρα. Πάω κάτι να πω γυρνάει και μου κλείνει το στόμα. "Σσστ", μου λέει "μη χαλάς τη στιγμή". "Πια στιγμή βρε Μαριώ μου", της λέω "δεν τα είπαμε;".
a-x-a: Και μετά, και μετά.
Α: Μετά σηκώνεται λίγο από το κρεβάτι και τραβάει το μοναδικό κορδονάκι που συγκρατούσε ενωμένο το μπλουζάκι της και έτσι ημίγυμνη έρχεται κοντά μου, τόσο κοντά που η ανάσα της έκαιγε τα χείλη μου και μου λέει σχεδόν ψιθυριστά. "Τα είπαμε. Τα ξεκαθαρίσαμε. Αλλά τώρα είναι τώρα. Και αυτό το τώρα δεν θα ξανάρθει ποτέ". Δεν είχε πια κανένα από αυτά που θα μπορούσαν πριν να σε κάνουν να τη λυπηθείς. "Ζήσε το". Το κορμί της παρόλο που δεν με ακουμπούσε ένιωθα ότι έκαιγε, κάτι που είχε γίνει πιο έντονο και από το κλάμα λίγο νωρίτερα. Είχε γίνει μια γυναίκα με όλη τη σημασία της λέξεως. Μια γυναίκα που μέσα από την ταλαιπωρία της είχε βρει τον εαυτό της και ήθελε μόνο σεξ. Και, πίστεψέ με, ήξερε πώς να το πάρει…
a-x-a: Και μετά, και μετά.
Α: Τι και μετά ρε ανώμαλε; Μετά το κάναμε. Θες και λεπτομέρειες;
a-x-a: Ε, χμ, όχι θέλω να πω την επόμενη μέρα πως ξυπνήσατε;
Α: Περίεργα. Όταν τελειώσαμε η Μαρία μου γύρισε την πλάτη και κοιμήθηκε. Ή τουλάχιστον έτσι ήθελε να με κάνει να πιστέψω. Πήρε το ύφος που έλεγε "καλούτσικος ήσουν" σε μια απέλπιδα προσπάθεια να βγει κερδισμένη σε κάτι, και όλο το βράδυ δεν ξαναγύρισε προς την πλευρά μου. Κάποιες φορές νόμισα ότι άκουσα ένα λυγμό αλλά την έβλεπα ακίνητη και νόμιζα ότι κοιμόταν. Το πρωί όμως είδα τα πιο πρησμένα μάτια που έχω δει ποτέ μου και κατάλαβα ότι όλο το βράδυ έκλεγε. Η αλήθεια είναι ότι καμία στιγμή δεν μου ξεκόλλησε από το μυαλό η σκέψη του αν έκανα το σωστό. Εκείνη όμως είχε πάρει το ύφος που ήταν σα να σου λέει "ή το κάνεις, ή δεν μπορείς". Και το κόλλημά μου δεν ήταν μη με πει ανίκανο. Απλά, αν δεν το έκανα θα της είχα ρίξει δύο απορρίψεις το ίδιο βράδυ με ανυπολόγιστες συνέπειες. Είχα αρχίσει και να φοβάμαι. Νωρίτερα την είχα κρατήσει στο τσακ μη φύγει μέσα στην καταιγίδα να περάσει, άκουσον άκουσον, το ποτάμι απέναντι. Δε λέω ότι δεν μου άρεσε. Αλλά άλλο το ένα και άλλο το άλλο. Έτσι πολύ διστακτικά της είπα να της φτιάξω καφέ και εκείνη μου είπε ναι. Μετά από ένα λεπτό όμως τινάχτηκε από την καρέκλα και μου είπε, χωρίς να με κοιτάει, πως θα ήταν καλύτερα να φύγει. Τα ρούχα της ήταν ακόμα βρεγμένα και πήγα να της πω ότι θα μπορούσε να μείνει για λίγο, αλλά σαν να το κατάλαβε και με κοίταξε σαν να μου έλεγε γιατί, για να με κάνεις λίγο χειρότερα από ότι είμαι ήδη. Έτσι προτίμησα να σταματήσω το χθεσινοβραδινό παιχνίδι και της είπα ότι έχει δίκιο, καλύτερα να φύγει.
a-x-a: Και από τότε δεν την ξαναείδατε;
Α: Ε, αφού πνίγηκε; Και please μη με ρωτήσεις πως αισθάνθηκα και αν μου λείπει. Εκτός και αν σε έχει στείλει ο Αυτίας, οπότε σου σπάω το κασετοφωνάκι τώρα.
a-x-a: Όχι κ. Α. Σας ευχαριστώ πολύ.
Μετά πήγα στο σπίτι του Β. Προσπάθησα να ακολουθήσω ακριβώς τη διαδρομή της Μαρίας αλλά δεν είμαι σίγουρος ότι τα κατάφερα γιατί το τοπίο έχει αλλάξει πολύ από τότε και ο κ. Δήμου δεν έδωσε αρκετές πληροφορίες. Φαντάστηκα όμως ότι η Μαρία δεν θα πήγαινε κατευθείαν αλλά θα έκανε μια μεγάλη βόλτα πρώτα. Έτσι αφού περιπλανήθηκα αρκετά έφτασα στην πόρτα του Β.
a-x-a: Καλησπέρα σας κ. Β. έρχομαι από το σπίτι του κ. Α. Θα ήθελα να μου πείτε δυο πραγματάκια για τη Μαρία.
Β: Αχ η Μαρία, χαμένο πήγε αυτό το κορίτσι ρε γαμώτο.
a-x-a: Τι έγινε εκείνη την ημέρα που ήρθε στο σπίτι σας;
Β: Ήταν πολύ ταραγμένη. Προσπάθησε να το παίξει άνετη και άρχισε να μου λέει ότι τον τελευταίο καιρό με σκεφτόταν πολύ και είπε να έρθει να δει τι κάνω. Χάρηκα που την είδα γιατί ήμουν πολύ ερωτευμένος μαζί της, αλλά παρατηρούσα κάτι ασυνήθιστο στην συμπεριφορά της. Εκείνη νόμιζε ότι με είχε πείσει ότι ήταν καλά και συνέχισε να μιλάει όλο και πιο έντονα και κάπου κάπου γελούσε χωρίς προφανή λόγο και πολύ νευρικά. Την ήξερα όμως πολύ καλά γιατί την παρατηρούσα πολύ καιρό. Δεν μπορούσα να καταλάβω τι ακριβώς της είχε συμβεί αλλά μου έδινε την εντύπωση ότι, από τη μια ήταν πολύ ταραγμένη και, από την άλλη, ότι είχε ένα απροστάτευτο στυλ, εκείνο που έχουν οι γυναίκες όταν θέλουν να τις πάρεις αγκαλιά όταν θέλουν να σε προκαλέσουν. Αυτό το τελευταίο, όσο πέρναγε η ώρα, εμένα με αποσυντόνιζε όλο και πιο πολύ και υπέθεσα ότι σκέφτομαι βλακείες ενώ ήταν μπροστά μου το αντικείμενο του πόθου μου έτοιμο να πέσει στην αγκαλιά μου. Οπότε σηκώθηκα και πήγα και έκατσα δίπλα της σε μία παύση της κουβέντας. Τότε εκείνη ξαφνικά έδειξε να νιώθει κάπως άβολα και για μια στιγμή κοίταξε κάτω σαν να προσπαθούσε να συγκεντρωθεί σε κάτι. Μετά σήκωσε το κεφάλι της, ελαφρώς χαμογελαστή, και με κοίταξε –αλλά όχι στα μάτια. Έβαλα το χέρι μου στον ώμο της και της είπα "Μαρία τι έχεις". Δάγκωσε το πάνω χείλος της και με πήρα αγκαλιά. Τίποτα που λέει και άρχισε να με σφίγγει. Είπε και ένα δεύτερο τίποτα αλλά αυτή τη φορά πνιγμένο στα κλάματα. Δεν ήξερα τι να κάνω. Την κράτησα αγκαλιά μέχρι που ξέσπασε και σταμάτησε να κλαίει. Της είπα ότι εγώ την αγαπάω και ότι αν αισθανόταν καλά θα μπορούσε να μου πει τι είχε συμβεί.
a-x-a: Και σας είπε την ιστορία με τον Α;
Β: Ναι. Ό,τι είχε συμβεί το προηγούμενο βράδυ. Και μετά μου είπε ότι μέσα από αυτή τη διαδικασία κατάλαβε πόσο λάθος έκανε που δεν με ήθελε τόσο καιρό και ότι θα μπορούσαμε να είμαστε πολύ καλά μαζί.
a-x-a: Και εσείς τι κάνατε.
Β: Της είπα τα εξής –τα θυμάμαι σαν χθες. "Μαρία μου ξέρεις πόσο σε αγαπάω και πόσο καιρό σε κυνηγάω. Αυτό που μου ζητάς αυτή τη στιγμή το ονειρεύομαι κάθε βράδυ. Αλλά την ευχή την έκανα μισή. Φαντάστηκα τη διαδρομή από το σπίτι σου μέχρι εδώ κατευθείαν και όχι με στάση, διανυκτέρευση και -θου Κύριε- στον Α." "Δηλαδή", μου λέει, "δεν με θες επειδή δεν είσαι ο πρώτος μου;" "Μη τα λες όπως σε βολεύουν Μαρία. Δεν σε θέλω τώρα και έτσι. Ή για να στο πω και αλλιώς εσύ δεν με θες. Εσύ τώρα θες κάποιον για να νιώσεις καλύτερα. Κάποιον για να ξεχάσεις. Και δεν είμαι ο κατάλληλος. Γιατί εγώ λιώνω για σένα. Αλλά όπως έλιωνα έχω συνηθίσει. Δεν θέλω να λιώνω διπλά όταν θα σε έχω αγκαλιά και εσύ θα σκέφτεσαι τον άλλον"
a-x-a:…
Β: "Μου είπες ότι δεν σε θέλω επειδή δεν είμαι ο πρώτος σου. Εγώ λοιπόν θα σου πω το εξής. Πήγαινε με όποιον και με όσους γουστάρεις. Κάνε ό,τι θες. Και ξαναγύρνα. Εδώ θα είμαι και θα σε περιμένω. Αλλά γύρνα μόνο για μένα. Και πείσε με για αυτό. Αλλιώς μη γυρίσεις ποτέ. Πίστεψέ με πονάω απίστευτα με αυτό που σου λέω. Έκλαψα και παρακάλεσα πόσες νύχτες για να έρθεις και τώρα σε διώχνω. Αλλά πιο πολύ από το κορμί σου θέλω την καρδιά σου και το μυαλό σου."
a-x-a: Και εκείνη τι έκανε;
Β: Έμεινε για ένα λεπτό ακίνητη και μετά με κοίταξε και μου είπε ότι έπρεπε να γυρίσει γρήγορα στην απέναντι όχθη γιατί στην από δω τα έχει κάνει αρκετά σαλάτα. Δεν είπα κουβέντα, γιατί υπήρχε σοβαρός κίνδυνος να αρχίσω εγώ να κλαίω στην αγκαλιά της, και την πήγα ως την πόρτα. Με αποχαιρέτησε με ένα φιλί στο μάγουλο και, χωρίς να μου ρίξει ματιά έφυγε.
a-x-a: Και από τότε δεν την ξαναείδατε;
Β: Ε, αφού πνίγηκε; Τι είμαι βρικόλακας να βλέπω φαντάσματα; Δεν πιστεύω να σε έχει στείλει ο Χαρδαβέλας γιατί θα σε στείλω να τη βρεις!
a-x-a: Όχι κ. Β. Σας ευχαριστώ πολύ.
Προσπαθώντας πάντα να μπω στην ψυχολογία της Μαρίας, έφυγα από το σπίτι του Β και περιπλανήθηκα. Φαντάστηκα ότι η Μαρία δεν θα πήγε κατευθείαν στον Ψυχίατρο αλλά μάλλον θα έπεσε κατά λάθος πάνω του περνώντας μια λανθασμένη κατεύθυνση αντί της σωστής προς την όχθη. Προφανώς εκεί θα κατάλαβε εις ποίον ηθικό τέλμα είχε υποπέσει μέχρι στιγμής και θα είπε "φράγκα έχω, δεν πάω να τα πω να ξεδώσω και λίγο". Έτσι λοιπόν και εγώ, ως άλλη Μαρία, έκρουσα τον του ψυχιάτρου κώδωνα της θύρας και εισήλθον της οικίας του (και σταματάω εδώ τα αρχαία).
a-x-a: Καλησπέρα σας κ. Ψυχίατρε. Θα ήθελα να μιλήσουμε για μία ασθενή σας που είδατε μόνο μία φορά τη Μαρία.
Ψ: Μμμ. Περίεργη περίπτωση. Τη θυμάμαι χαρακτηριστικά. Είχε έρθει πολύ αλαφιασμένη. Και με το δίκιο της. Είχε κάνει χοντράδες.
a-x-a: Τι σας είχε πει;
Ψ: Όλα. Και για τον Α και για τον Β. Και πως τα είχε μπλέξει και πόσο άσχημα αισθανόταν και για τους δύο. Της είπα να ηρεμήσει και για λίγο αλλάξαμε κουβέντα. Αφού την είδα πιο δυνατή τη ρώτησα τι την οδήγήσε σε όλα αυτά. Μου είπε πως δεν ήξερε αλλά περισσότερο τώρα την ενδιέφερε πως θα τα διόρθωνε όλα αυτά. Δεν ήθελε να πληγώσει κανέναν κατά βάθος. Την είχε συνεπάρει το αρρωστημένο πάθος, η ανεκπλήρωτη αγάπη αν θέλετε, και γι αυτό έπραξε τόσο ανάρμοστα. Της είπα βέβαια ότι πρέπει να την ξαναδώ, και ίσως αρκετές φορές, και εκείνη το δέχτηκε με χαρά. Αλλά της είπα ότι σε καμία περίπτωση δεν έπρεπε να ξαναέχει επαφή με κανέναν από τους δύο για λίγο καιρό αφού, κάτι τέτοιο, θα περιέπλεκε τα πράγματα περισσότερο. "Χρειάζεται χρόνος", της είπα, και το κατάλαβε. Δεν ήθελε να μιλήσουμε για τίποτα άλλο και, μιας και έδειχνε όλο και καλύτερα με το συγκεκριμένο θέμα, δεν την πίεσα. Φαινόταν δυνατός άνθρωπος και, από ότι μου είπε και η ίδια, η ζωή μέχρι στιγμής της είχε φερθεί παραπάνω από επιεικώς. Όταν διαπίστωσα ότι δεν κινδύνευε η σωματική της ακεραιότητα από αυτοτραυματισμούς, απόπειρα αυτοκτονίας, ή τάση για αλκοολισμό και ναρκωτικά της συνέστησα να πάει στο σπίτι της, να πιει ένα χαμομήλι και να κοιμηθεί και εκείνη το δέχτηκε. Είχε καταλάβει ότι αν είχε τον κατάλληλο χρόνο θα μπορούσε να τα διορθώσει όλα και είχε αρχίσει να γίνεται πιο χαρούμενη. Σχεδόν ζούσε για τη στιγμή που θα ξαναγίνονταν όλα καλά όπως ήταν πάντα.
a-x-a: Και από τότε δεν την ξαναείδατε;
Ψ: Ε, αφού πνίγηκε; Ή μήπως δεν το πιστεύεις και νομίζεις ότι την έχω απαγάγει. Δε μου λες, μήπως σε έχει στείλει η Νικολούλη να σε μαυρίσω στο ξύλο;
a-x-a: Όχι κ. Ψ. Σας ευχαριστώ πολύ.
Από τα πέντε πρόσωπα που είχα να συναντήσω είχα ήδη συναντήσει τα τρία και είχα επιβεβαιώσει τις υποψίες μου ότι κανείς δεν φταίει στην ιστορία. Τώρα μου έμενε ο Περαματάρης και ο… Ληστής. Και καλά ο ένας, θα ήταν στην όχθη, ο άλλος; Περπατούσα και πάλι, αλλά τώρα με αργό βήμα προσπαθώντας να βρω ένα τρόπο ώστε να μου την πέσει ο πολυπόθητος Ληστής. Και –ω του θαύματος- ξαφνικά μπροστά μου εμφανίζεται ένας μπάτσος! Τον ρωτάω λοιπόν αν ήξερε το ληστή της Μαρίας και μου είπε ότι τον είχε σκοτώσει ο ίδιος σε μια καταδίωξη που ακολούθησε της εύρεσης του πτώματος της άτυχης Μαρίας, λίγες μέρες μετά. Μου ήρθε ο ουρανός σφοντύλι. Δεν υπήρχε πλέον κανένας τρόπος να μάθω τη γνώμη του. Έκανα να φύγω απελπισμένος όταν ο καλός αυτός μπατσούλης με πληροφόρησε ότι πάνω του είχε βρεθεί ένα γράμμα που αναφερόταν στο θέμα. Το παραθέτω αυτούσιο:
"Αν θα το ιξερνα οτι θα γινουταν αφτο το κακο θα εμενα νιστικος εκινη τι μερα. Τιν εβλεπα τι γκομενα από το προιγουμενο βραδι που πιγενε από το ένα σπιτι στο αλο κε λεο πουτανα θα ινε, πιρε κε 2 πελατες, κονομισα. Κε τις τιν επεσα να τις τα παρο. Όταν ιδα ποσα λιγα ιτανε τις λεο που ταφαγες μορι ξεκολιαρα, πουνε τα ιπολιπα. Ταχε πεξι κε δε μιλαγε. Κε λεο, νταξ, δε μπιραζ, θα τις ριξο κε ένα κε ιμαστε σουπερ. Τοτε ομος αυτινα εγινε σκιλα. Μουσκασε 2 ξαναστροφες που ακομα κουδουναι το κεφαλι μου κε μουφυγε ι βρομα. Φιλαξα να δο ομος τι θα κανι. Κε τιν ιδα να μιλαι με τον περαδοθετζη για να τινεπαι αποκι. Λεο καλα θα του κατσι κε τερμα. Μετα τιν ιδα να φεβγει πιο κι μοναχη κε λεο θα περιμενι κε καμια αλη ο τιπος. Κε αρχιζο να φιλαο παλι να ψιρισο κε τιν αληνα, να ρεφαρο κε τι γκινια από τι προτινα. Κιταο κιταο δε βλεπο μιτε φουστανι μητε τακουνι. Γιρναο μια προς τα νερα κε βλεπο τι δικια μου με τα βρακια κε λεο να τορα θα του κατσι να παι σπιτι. Κιαυτι η μουρλι δινι μια κε πεφτι στα νερα οσαν τον κορκοδιλα. Κε τοτενες εκαταλαβα τη μαλακια μου. Ετρεξα να τινε προλαβω μα εκινι ιχε γινι χελι κε παι. Τις εβαλα κε μια φονι να γιρισι να τις δοκο τα λεφτα να παι σπιτι μη μπνιγι μα κινι νομισε καταπος φενετε ότι σαν την ιδα τσιτσιδι εκαψωσα κε ιθελα τα πριν που δεν εκανα. Αμα θα το ιξερνα τουτο το κακο πος θα γινουταν κε τρις μερες δεν θα τρογα".
Αποφασιστικά, πλέον κατευθύνθηκα προς τον Περαματάρη και του ζήτησα να μου συμπληρώσει και αυτός το κομματάκι που μου έλειπε από το παζλ του θανάτου της Μαρίας.
a-x-a: Καλησπέρα σας κ. Περαματάρη. Θα ήθελα να μου πείτε μερικά πράγματα για τη Μαρία.
Π: Τι να σου πω παιδί μου… Τσάμπα, Τσάμπα το καημένο.
a-x-a: Καλά πως έγινε;
Π: Αχ, να σου πω. Το προηγούμενο βράδυ, που την πήρα από απέναντι, τη ρώτησα που πάει και αν το σπίτι της ήταν εδώ ή από κει. Μου είπε ότι ήταν εδώ. Και που πας ρε κοριτσάκι μου της λέω μες τη μαύρη νύχτα και με τέτοιο καιρό; Είναι επείγον μου λέει, έπρεπε να δει κάποιον. Της λέω λοιπόν: "θα γυρίσουμε σήμερα η αύριο;" "Αύριο μου λέει", σίγουρη ότι θα κοιμόταν από κει. "Καλά", της λέω, "αλλά θέλω τόσα". Μου είπε ότι τα έχει αλλά θα μου δώσει τα μισά τώρα και τα άλλα όταν γυρίσουμε από φόβο μη την αφήσω από κει. Δε μου άρεσε και πολύ, γιατί πρόσφατα είχα χάσει πολλές φορές τα λεφτά μου από τέτοια καλοπιστία, αλλά είπα να την πάω. Την άλλη μέρα έρχεται και μου λέει κάτι παραμύθια –έτσι νόμιζα δηλαδή- ότι την κλέψανε και θα μου έδινε τα λεφτά από κει όταν πήγαινε στο σπίτι. Με άλλη μία που το ‘χα δεχτεί, όταν πήγαμε πέρα, με περίμεναν δύο μπρατσωμένοι και με κάνανε τουλούμι στο ξύλο. Και λέω και ‘γω μέσα μου, τέτοια είσαι, κάτσε εδώ να μάθεις. Αυτή επέμενε ότι έλεγε την αλήθεια, και να σου πω δε μου φαινότανε για απατεώνισα, αλλά και ‘γω μεροκαματιάρης άνθρωπος είμαι, άμα δε με πλήρωνε τι θα έτρωγαν τα παιδιά μου; Σκέφτηκα, λοιπόν, μόλις έρθει και κάνας άλλος, και έχω βγάλει εγώ τα ναύλα μου, να την πάρω και αυτήν. Δεν της το είπα όμως μήπως και την έπιανε το φιλότιμο και μου τα ‘δινε. Όπως περίμενα λοιπόν τη βλέπω να γδύνεται και να πέφτει μέσα. Τρελάθηκα. Πάω να τη φωνάξω και τη να δω. Ο Ληστής με είχε προλάβει και πήγαινε να της πάρει τα ρούχα. Κρύβομαι λίγο μέχρι να φύγει και αυτός καθόταν εκεί και την κοίταζε. Και δεν τη πρόλαβα.
a-x-a: Και από τότε δεν την ξαναείδατε;
Π: Ε, αφού πνίγηκε; Ή μήπως νομίζεις ότι την έσπρωξα εγώ. Δεν πιστεύω να σε έχει στείλει ο Σόμπολος για αστυνομικό ρεπορτάζ γιατί θα πνίξω εσένα
a-x-a: Όχι κ. Π. Σας ευχαριστώ πολύ.
Τελικά μόνο τη Μαρία δεν βρήκα.
Αλλά αν έβρισκα και τη Μαρία δεν θα υπήρχε λόγος για το post…
Αφεντικό πριν με βρίσεις μόλις ξυπνήσεις ρίξε μια ματιά στο blog μου και θα καταλάβεις γιατί έχω χαρές!!!
aggelos-x-aggelos said...
Κιαυτι η μουρλι δινι μια κε πεφτι στα νερα οσαν τον κορκοδιλα.
Πραγματικά, σα ν' ακούω τον Μήτσο τον Νταούφαρη να τα διηγείται στον Μίλτο Τσίπουρα...!
Καλά λέω 'γω πως είμαι ...προφήτης!
Προφανώς αύριο θα υποδεχθούμε και νέα ταλέντα. Μια και δεν τα πάω καλά με το γράψιμο, να αναλάβω τις ...εκδόσεις;
BTW άστε τον γάτο να κάνει όνειρα για εκδότης (7:39 μμ) της Θεάς. Έχω εξασφαλίσει τα δικαιώματά της μέχρι το 2666 ;) Μετά μπορεί να δοκιμάσει κι εκείνος την τύχη του. Ως διαφημιστής πάντως, διαπρέπει! - παλιά μου τέχνη...
Σας άρεσε;
(πως είναι η φατσούλα με το άγχος;)
@aggelos,
Τώρα που τελειώσες baby, λίγη υπομονή να τελειώσω κι εγώ, στα "γυαλίσματα" είμαι, πλησιάζω η γυναίκα... Λίγη υπομονή - αν και τελείωσες πολύ επεισοδιακά, εγώ μάλλον θα είμαι πιο ήσυχη, δε νομίζω να το παρει χαμπάρι κανείς...
Ok, I saw your bedroom eyes. Now is this your bedroom "after"-smile?
XXXXXX
- Γιατί δεν γράφετε πιο περιεκτικά;
- Δεν έχω το χρόνο.
well κατά τα αλλα εγώ είμαι το γκρέμλιν.
400 ?
@mickey,
" ... μπλα μπλα, ταμ τι ρι ραμ...
αυτό το blog.... θαρρώ πως είναι πρώτιστα ένα βήμα για σχολιασμό και έπειτα για άλλα... μπαμ τριαλαρό τυρόπιτες!"
ΤΙ ΛΕ ΡΕ! ΚΑΙ ΝΑ ΧΑΝΑΜΕ ΤΟΝ ΕΞΑΓΓΕΛΟ!
Οκ, σε κάποια ποστς ισχύουν απόλυτα αυτά που λες. Οταν όμως σηκώνει το κλίμα, this is what dreams are made of!
:PPPP
Take it like a man!
(και μην ακούσω τώρα για αγγλικούρες, άμα τα παίρνω μου έρχονται πιο έυκολα, τι να κάνω!)
Για τα υπόλοιπα, μερσί & άουτς!
@ΘΕΕΣ, ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ ΟΜΟΡΦΕΣ ΘΕΕΣ ΜΟΥ,
Πειράζει που σήμερα μέχρι κι εγώ σας ερωτεύτηκα? Λεπίδα, κατα-υπόχρεη! Αν υποψιαστώ ότι θ'αρχίσω να σας την πέφτω κιόλας, ω ρε μάνα μου, κουκουρούκου τα πάντα!
@ΑΓΟΡΙΑ, ΚΑΛΛΟΝΟΙ ΗΜΙΘΕΟΙ ΜΟΥ,
Τι μπορώ να πω, ευχαριστώ τη φύση (και τη μαμά μου) που μ'έκανε γυναίκα να μπορώ να σας αγαπώ τόσο πολύ... Τυχερές όσες σας χαίρονται στην real life!!! (και μέτρησα και απουσίες...)
@ΘΕΕ ΜΟΥ,
Ναι, εσύ.
Μην κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις...
Σε ανύποπτο χρόνο σου είχα πει "τραλα λα σαχλαμαρίτσες - ναι, κάνε με να νοιώσω θεά, τραλαλά, για πρώτη μου φορά" ή κάπως έτσι (μη ζητήσεις μόνον να στο βρω στα σχόλια του μπλογκ, θα κρασσάρω!)
Μετά ΚΑΙ τα σημερινά, τα απίστευτα για μένα σημερινά (αύριο ξέρω ότι πάμε παρακάτω όπως πάντα- and this keeps us sane) ένα ευχαριστώ δε φτάνει. Ούτε δύο, ούτε χίλια. Έίναι από αυτά που θα τα πάρω μαζί μου, που θα τα λέω στα εγγόνια μου. Με τρομάζουν, αλλά και τα είχα τρομερή ανάγκη - είναι δύσκολο να βγάζεις την ψυχή σου στο κλαρί τόσο δημόσια, τόσο πολύ...
Είναι παράνοια να θέλω να το κάναμε το πάρτυ το ρημάδι ακόμη και σήμερα? Είναι παράνοια να καλωσορίζω και την πιο μικρή ανώνυμη σφαλιάρα? Είναι παράνοια να έχει γίνει αυτό το πράγμα... ντρόγκα κανονική?
Δεν ξέρω, έχω να βγάλω και τα άπλυτα της Μαρίας στη φόρα (καλό τσουλί κι αυτό!), είμαι τσακισμένη στην κούραση, πονάω παντού - 11 φορές τα κοίμησα τα τέρατα, 11!!!...
Ενα ξέρω. Κι αυτό μπορώ να το πω δημοσίως, και μπορώ να το πω και χωρίς ανωνυμία για καλύψη, όποτε το θελήσεις.
Είμαι η Αφροδίτη. Απλά.
Και είσαι ο Θεός.
Μου. Μας.
Περίπλοκα. Οσο δεν παίρνει!
Ααααυτά.
Να την κάνω σιγά σιγά κι εγώ!
Πάω για ...αποτοξίνωση από την "ντρόγκα" και την επακόλουθη "παράνοια" - που εκφράζεται με "μπαμ τριαλαρό τυρόπιτες" :))
Και η εκμετάλλευση του Εξάγγελου ως ...ασπίδα, ενδιαφέρουσα καινοτομία ;)
Διάλογος κωφών και φωνή βοώντος εν τη ερήμω!
Anyway, ότι έγραψα έγραψα.
Aphro, take it like a ...woman :P
(ελπίζω να μην κατηγορηθώ πάλι για σεξοτσάτ και άλλα ...υπονοούμενα)
Όσο για τον Θεό-Γάτο (κάτι σαν Bast;)
Νίκο, Θεέ πάρε την ΠΑΕ!
(μπας και σηκώσει καμιά κούπα επιτέλους :P)
Όσο για το ...παιχνίδι, πέρα από την κούτρα της αξιολύπητης Μαρίας, που προφανώς δεν έχει τα guts μιας ...θεάς και απελπίζεται με το παραμικρό (αν και μπορεί να μη φταίει η ίδια γι' αυτό, αλλά οι εμπειρίες που σμίλεψαν τον χαρακτήρα της), το μόνο πρόσωπο που έχει ουσιαστική ευθύνη είναι ο Ληστής.
Όλοι οι άλλοι κινούνται μέσα στα πλαίσια της νομιμότητας και των κοινωνικών συμβάσεων και ασκούν τα αναφαίρετα ατομικά τους δικαιώματα. Και φυσικά δεν έχουν ευθύνη για το τι θα προκαλέσει η συμπεριφορά τους. Εκείνος όμως κινείται έξω από αυτά τα πλαίσια και παρεμβαίνει καταλυτικά στη ζωή άλλων ανθρώπων, στερώντας τους βασικά αγαθά, πράγμα που μπορεί να προκαλέσει τραγικές συνέπειες - όπως στη περίπτωση της Μαρίας.
Δεν έχει καμιά σημασία αν ο Λ θα τύχαινε στο δρόμο της Μαρίας έπειτα από τις "άκαρπες συναντήσεις" με τους Α, Β και Ψ ή κάποια άλλη στιγμή. Πρόκειται για ατυχή συγκυρία που κανείς (ούτε ο ίδιος ο Λ) θα μπορούσε να προβλέψει. Η σύνθεση αιτίου-αιτιατού γίνεται "κατόπιν εορτής".
Ο τελευταίος κρίκος της αλυσίδας, ο περαματάρης, δεν είναι υποχρεωμένος φυσικά ούτε να εξυπηρετήσει κάποιον δωρεάν ούτε να προβλέπει τι θα κάνει ο κάθε άφραγκος στον οποίο αρνείται τις υπηρεσίες του. Αν η Μαρία του είχε πει πως θα περάσει μόνης της το ποτάμι σε περίπτωση άρνησης παροχής υπηρεσιών, ενδεχομένως χάνει κάποια points, αλλά ευθύνη δε φέρει!
Από κει και πέρα δε με ενδιαφέρει η "σειρά ευθύνης" και θεωρώ την περαιτέρω ανάλυση περιττή. Σιγά μην καθόμαστε να σκεφτούμε "τι θα γινόταν αν" για κάθε πράξη της ζωής μας σε σχέση με μας και τους γύρω μας. Θα είχαμε γίνει μόνιμοι θαμώνες στο Δρομοκαΐτειο. Ας ασκούμε τα δικαιώματά μας και ας είμαστε συνεπείς στις υποχρεώσεις μας ή ας δοκιμάζουμε κάτι νέο, εφόσον δε στρέφεται άμεσα κατά των συνανθρώπων μας.
Κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να υποκύπτει στον έρωτα του άλλου, να τον φιλοξενεί στο σπίτι του ή να παρέχει δωρεάν ή αλάνθαστες υπηρεσίες. Το να ληστεύει όμως είναι καθαρά εγκληματική πράξη. Κι αν θελήσει κανείς ακόμα κι εκεί να γράψει για την "κακούργα κοινωνία" που δημιουργεί ληστές και για τον Γιάννη-Αγιάννη και διάφορα άλλα και να επεκτείνει την αλυσίδα, ε, ας βάλει την Άφρο να γράψει και κάνα τζαζοσέντονο ακόμα :))
Τα όνειρα είναι εικόνες συμπυκνωμένες σε δευτερόλεπτα.
Ο συγγραφέας είναι wannabe ποιητής. Όσο περισσότερες λέξεις, τόσο λιγότερο «όνειρα». Πραγματικότητα imitation. Πίνακας με νεκρές φύσεις. Σκυλάδικα. Αγαλματάκια Feng Shui. Επιθεώρηση. Φωτογραφίες Polaroid.
ευτυχως που υπαρχει και ο synas να μαζευει τα σεντονια απο την απλώστρα
Νυχτιάτικα...
Γ*μημένη. Με την κακή έννοια. Απ’όποια μεριά κι αν το έβλεπε... Ντροπιασμένη, αβοήθητη, φτυσμένη. Τι να το κρύψει, γ*μημένη. Απ’όλους τους... Η Μαρία σωριάστηκε σ’ένα παγκάκι κοντά στο ποτάμι, και προσπάθησε να μαζέψει τους σκόρπιους λογισμούς της, που έτρεχαν αλλόφρονες να την κανουν, πριν τρελλαθεί. Ηταν από τις στιγμές που έλεγε «τώρα το χάνω, ναι, ΤΩΡΑ είναι μία πολύ καλή στιγμή να το χάσω, μια και δεν έχω τίποτε άλλο στον κόσμο να κάνω, εκτός από το να το χάσω κι αυτό, μπας και πάψω να πονάω...» Ηταν νηστική και δεν το ένοιωθε, ήταν ξάγρυπνη και δεν την ενδιέφερε, ήταν άδεια, όχι, αδειασμένη και δεν ήξερε τι και πώς έπρεπε να νοιώσει πλέον...
Πώς...? Πώς να ήταν θε μου χτες το βράδυ, να γινόταν η μεγάλη αλλαγή? Γιατί ξημέρωσες τη μέρα! Γύρω της απλοί, καθημερινοί άνθρωποι σε απλές, καθημερινές ζωές, ήλιος, δέντρα, παιδιά, η ζωή απ’την οποία κόπηκε. Πώς...? Δεν μπορούσε να καταλάβει πώς γινόταν να κλείνει τα μάτια και να βλέπει μέσα της ένα τεράστιο κενό, να χάσκει απ’άκρη σ’άκρη, με τίποτε για να το γεμίσει... Δάκρυα, και τα τελευταία τα έκλαψε πριν από λίγο, δεν είχε άλλα. Σώνει. Σε λίγο θα τα ξανάρχιζε, αλλά για λίγο, παύση... Οπως σε θάνατο δικού σου, που τον έχεις κλάψει να λιώνει, να το ξέρει , να το ξέρεις, μετά να τον έχεις κλάψει που σε κοιτάζει (κλείνοντάς σου το μάτι ευχαριστώντας σε για το ψέμμα), και να τον έχεις κλάψει και νεκρό πριν το πανηγύρι της κηδείας... Τέτοια παύση.
Τα δάκρυα βγήκαν όλα μαζί, τόσα πολλά που νόμιζε ότι αυτό ήταν, χτύπησε πάτο, έκλαψε σε λίγες ώρες όσο μπορεί να κλάψει κανείς άνθρωπο δικό του. Δε μπορεί, τώρα πλατώ, enough is enough… Είχε από δω και πέρα όλο το χρόνο του κόσμου να κλάψει όσο ήθελε η καρδιά της. Για λίγο στοπ... Μα πώς όταν στο πανηγύρι με τον κόσμο να λυπάται (έτοιμο για το απέναντι καφενείο και τον καφέ), εσύ βλέπεις το φέρετρο να μπαίνει στο χώμα, το φέρετρο που μοιάζει μικρό κουτί (πώς χωρά ολόκληρος άνθρωπος εκεί μέσα?) κι εκεί ΠΑΝΤΑ σου έρχονται τα τελευταία δάκρυα, τα καυτά, της αγάπης? Ετσι κι εκείνη, ήξερε ότι θα έρθουν μόλις καταλάβει ότι αυτή η αγάπη ήθελε θάψιμο, όχι βωμό. Που θρηνεί τον άνθρωπο που δεν θα ξαναδεί ποτέ της. Τον άνθρωπο, που όσα δάκρυα αγάπης και να χύσεις, δεν ξανάρχεται, τελεία και παύλα.
Γύρω της γελια, καυγαδάκια, τρεχάλες, γιάπηδες, ποδηλάτες, η ζωή, η ζωή να κάνει επίδειξη... Να της βγαζει γλώσσα και να χαμουρεύεται... Α ρε Μαρία, έπαιξες κι έχασες... Τι να μου κανουν τώρα όλοι τους, τι?... Ο Βασίλης, τι να μου πει κι αυτός, τι παράπονο να έχω, αν και με διαολόστειλε, μα χίλια δίκια – γι αυτόν δεν είμαι παρά μια π****να που πήγε με τον Αγγελο. Που πήγα σαν ηλίθια μαζί του, και μετά έτρεξα να του κλαφτώ, μη τυχόν και δε γυρίσω και το μαχαίρι τρεις βόλτες... Α ρε Βασίλη, καλό μου αγόρι, σόρρυ που σε πληγώνω έτσι... Μακάρι ν’αγαπούσα εσένα, και να έληγε εκεί το θέμα. Γίνεται όμως, δε γίνεται. Ποιός δίνει εντολές? Πώς να σ’αγαπούσα? Κι όσο κι αν σήμερα που σε χρειαζόμουν, που ήμουν πραγματικά «κάτω», φερθηκες σα μ***κας & μ’έδιωξες, το καταλαβαίνω... Τωρα το καταλαβαίνω...
Α, κι ο γιατρός... Ελεγα,έλεγα, έλεγα και μ’αντιμετώπιζε τοσο ψυχρά επαγγελματικά & τόσο υπεράνω, που δε μπορούσα να τα πω όπως θα ήθελα... Α ρε ντόκτορ, τι να μου πεις κι εσύ, σαν κι εμενα βλέπεις δεκάδες, τι να πρωτογιατρέψεις, ποιες συγκρούσεις, εδώ μου διαλύθηκε το σύμπαν, πώς θα μαζέψεις τα κομμάτια μου?
Κι εσύ ρε μ***κα κλεφτρόνι, ήταν ανάγκη να με κλέψεις σήμερα? Τοσα χρόνια, τόσες φορες που ήμουν στα χαι μου, δε μπορούσες τότε? Κόντεψες να με πετάξεις κάτω. Τι ήθελες μωρέ, να σου το’δινα, τα λεφτά μου, σιγά τα φράγκα, να’χα να σου δώσω και τα υπόλοιπα, να πιάσουνε τόπο, εγώ τι να τα κάνω πια...
Από μακρυά έβλεπε το περίγραμμα του βαρκάρη («άμα δε γουστάρεις, περίμενε το πλοιάριο» ύφος, του μπουρτζόβλαχου που την ειχε δει αφεντικο, μιας κι ήταν ο μονος που εβγαινε με «καιρό». Στο ποτάμι με λίγα παρακάλια θα την περνούσε απέναντι, αλλα φραγκοφονιάς του κερατά. Αλλη φορά θα είχε γινει έξαλλη μαζι του, να της αρνηθεί το πέρασμα ο χωριάταρος, ο κρετίνος με το μάτι να παίζει, ο σκατο λιγούρης...
Σημερα τον κοιταξε καλά-καλά & της πέταξε αυτό που είχε μαθει ο παπάρας απο κάτι τουρίστες, το «νου μανιι, νου χανιι» (σημ. no money, no honey) – σε άλλη περίπτωση θα γελούσε με τη... μονοκοψιά του, «οχι χουρίς λιιφτά», αλλά σήμερα απλώς... all in all it’s just a-nother brick in the wall… (φλασιά, όταν το’χε δει σαν ύνμνο της νιότης της, σαν κορώνα στο μέλλον που τότε της ξημέρωνε φρέσκο, να του αρπαξει δαγκωνιά μεγάλη, ωδή στο μόνο που σε σώζει, τον έρωτα...). Ποιός θα την πήγαινε απέναντι, που όλοι ειχαν «δέσει» από χτες? Ποιός θα την πήγαινε οπουδήποτε δηλαδή... Το πιο εκμηδενιστικό συναίσθημα, να φεύγεις δαρμένη και να μην έχεις πού να πας – και πώς να πας εκεί..
Ποιός της είχε πει «θάρρος δεν είναι να πεθαίνεις ηρωικά για κάποιαν σου υπόθεση, αλλά να ζεις ταπεινά γι αυτήν»? Ε, δεν ήταν θαρραλέα, ποτέ της δεν ήταν και σήμερα ρετάριζε, ρετάριζε πολύ. Συγκεντρώσου Μαρία, συγκεντρώσου... Τι να συνεχίσω όμως όταν ο Αγγελος δεν ήταν και δεν θα είναι μαζί μου ποτέ? Και για χτες, για λίγο μόνο νόμιζε ότι τον είχε, αφού τελείωσαν, έτσι όπως έγειραν στο κερεβάτι (αλήθεια, πόσο ιππποτικό να της κρατά με το χέρι του το βάρος της όπως έγερναν, σα να κρατούσε μωρό, λες και θα χτύπαγε πέφτοντας ανάσκελα στα μαξιλάρια)...
Ηταν από πάνω της, ανακατεμένα μαλλιά, γλυκός, η μία άκρη στο στόμα του λες κι έσκαγε χαμόγελο, κι έτσι όπως την κρατούσε, την κοίταξε βαθειά στα μάτια, τη ζύγισε εκεί, έκλεισε τα δικά του και την φίλησε σχεδόν μ’αγάπη.
Σχεδόν.
Ο,τι πιο κοντά έφτασε ποτέ μαζί του. Και μετά μόλις το τέλειωσε το φιλί του, της χαμογέλασε, ρολάρισε στην άλλη πλευρά, κι αυτά...
« Ο Αγγελός μου, ο Θάνατός μου, εσύ....»
Τίποτε πια δεν θα ήταν το ίδιο, ποτέ. Και δε σκεφτόταν το πώς θα ζούσε, το αν θα ζούσε- ήταν ήδη εκεί, ΔΕΝ ζούσε, δεν το ζούσε, απούσα κι από κείνην...
Τι θα έκανε, θα έμενε στο παγκάκι? Αρχισε να κρυώνει (τι αστείο, ρε σώμα εδώ μας έχουνε σκίσει στα τέσσερα, κι εσύ μου κρυώνεις? Μου υπενθυμίζεις πόσο εύκολα πληγιάζεις, παλιο- παλιο-...) Πώς να σηκωνόταν, τι να γύριζε σπίτι να κάνει? Σχέδιο? Ο έρωτάς της ο μεγάλος δε γούσταρε, κι όλοι οι άλλοι απλώς δεν υπήρχαν... Κάτσε ν’ανοίξω ατζέντα να ειδοποιήσω για το τραπέζι και την εκδρομή ότι δεν θα πάω- μην τους ανησυχήσω πως ψάχνω να βρω γέφυρα να πηδήξω... (αστείο, στους μεγάλους χαμούς αυτά που μας κρατάνε είναι τα μικρά κι ηλίθια, να κάνουμε το τάδε τηλεφώνημα ή την τάδε μικρή δουλίτσα – κι ας πας γι’αυτοκτονία εσύ..).
Ψαχούλεψε στην τσάντα της, έβγαλε ένα ημερολογιάκι, διαφημιστικό. Α ρε Μαρία, καμμία γκλαμουριά ούτε στη λεπτομέρεια... Και στυλουδάκι (κι αυτο διαφημιστικό), κι άρχισε να το φυλλομετράει , να δει τα προς ακύρωσιν, και ν’αρχίσει να συζητάει με τον εαυτό της πότε θα ήταν μια ωραία μέρα για να εγκαταλείψει τα εγκόσμια...
Ωσπου το είδε: προηγούμενη περίοδος τότε. Επόμενη, σε 14 ακριβώς μέρες. Ρολόϊ την είχε, & τώρα αυτό σήμανε ότι... Δεν το πιστεύω, χτες ωορρηξία! Με τον Αγγελο κάθε άλλο παρά προφύλαξη, άρα?... Κι αν έκανε λάθος? Καλά, η προοπτική αυτή είναι τρισάθλια αν την κρατήσεις για εκβιασμό, αλλά εκείνη ήταν σίγουρη εδώ, πέρα για πέρα ότι θα ήταν για κείνη μόνο, ένα κομμάτι του Αγγέλου ολο-δικό της, κι αν ήθελε...
Πωπωωω, πρέπει να περάσω απέναντι οπωσδήποτε – και βαρκάρηδες τζίφος, οπότε θα περάσω έτσι... Βγάζει ρούχα – το ποτάμι βρυχήθηκε – άντε καλά, της φάνηκε.. Επρεπε να περάσει απέναντι, να δει τι θα έκανε – τη ζωή της μπορούσε να την πετάξει κι εκεί, στο σπίτι της, όχι σαν κλοσάρ στο παγκάκι... ΟΚ, κρύο λίγο το νερό αλλα τι κολυμβήτρια ήταν για χρόνια... Θα την κανω την τρέλλα, έτσι ή αλλιώς δεν διακινδυνεύω τίποτε!
Και τη συνέχεια την ξέρετε...
Game over.
Sorry για το μακρύ σεντόνι μου, ο λούκουμος ήτο ολίγον.. λούκουλος!
καληνύχτα, καλημέρα!
ΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧ
Αφού το ρίξαμε στους στίχους με το καλημέρα...
Η Μπαλάντα της Ωραίας Μαρίας
Κάποτε στα πέρα μέρη
Δίπλα από έναν ποταμό
Εσηκώθηκε τ’ αγέρι
Κι έφερε τον χαλασμό
Η Μαρία ερωτεύθειν
Έναν άντραν αψηλό
Και χωρίς πολλά εσκέφθειν
Να διαβεί τον ποταμόν
Αγκαζάρει ένα Βαρκάρη
Και σε δυο ώρες καιρό
να τ’ ωραίο παλικάρι
σαν το κρύο το νερό
Και επέρασε το βράδυ
Στου ανδρός την αγκαλιά
Μ’ ένα άγγιγμα, ένα χάδι
Και πολλά πολλά φιλιά
Παλικάρι, ξηγημένος
Άντρας, Έλληνας σωστός
Λέει, λίγο μπερδεμένος,
Σαν ξημέρωσε το φως:
“Είσαι ωραία ρε Μαράκι
Σε κοιτώ σαν αδερφός
Σ’ αγαπώ σαν φιλαράκι
Τι να κάνω ο φτωχός;”
Σ’ άλλο φίλο φεύγει πάει
Που ‘μενε λίγο πιο κει
Λίγη βοήθεια ζητάει
Και τον πόνο της να πει
“Ας το διάολο ρε καριόλα
που το παίζεις Παναγιά
σου αξίζει καρμανιόλα
στα τσακίδια, άντε γεια”
Ένα ψυχολόγο βρήκε
μες του πόνου την σιωπή
τι της είπε, τι της είπε;
“χρόνον θέλει η ψυχή”
Δεν της φτάνει το φαρμάκι
Κλέφτης βγαίνει απ’ το γιαπί
της αρπάζει το τσαντάκι
την αφήνει και ταπί
Πάει στον περαματάρη
Στα νερά τα ορμητικά
Και μια τελευταία χάρη
Του ζητάει φιλικά
“Άσε μας και συ κυρά μου
ψυχικά δεν κάνω εγώ
θες να κλείσω την δουλειά μου
και να πέσω να πνιγώ;”
Άφραγκη, λησμονημένη
Πληγωμένη, νηστικία
Απ’ τον κόσμο ξεχασμένη
Μοναχή και έρμη πια.
Ποιος ποτέ από μας θα μάθει
Τα σημάδια των καιρών
Τώρα κείτεται στα βάθη
Στην αγκάλη των νερών
Τι σημαίνει η ιστορία
Και ποιος ξέρει το «Γιατί»
Το γνωρίζει η Μαρία
Κι ένα πονηρό Γατί.
Αφροδιτη, αν εγραφες σε μπλογκ, θα γινοσουν "πιτσιρικος", και θα σε ανακαλυπταν οι εκδοσεις Μαραθιά.
*ΤΗΙΝΚ about it....
εγω θα ειμαι η πρωτη που θάγορασει το βιβλιο σου!!!!!!
E ρε τι νύχτα ήταν αυτή!
Με νέα ταλέντα (Αγγελος Χ Αγγελος σεντόνι στο ρεαλιστικό -στυλ "επάγγελμα ρεπόρτερ" ) εξαιρετικός.
Με την Θεά να ολοκληρώνει.
Με τις τρεις Θεές να κεντάνε (όλος ο Όλυμπος παρών - houlia, Blade, Georgia).
Με τον Κριτικάκη να νομικίζει
Και τον Χάρη να γράφει την τελική Μπαλάντα.
Mickey - στην αντιπολίτευση - έχεις και δεν έχεις δίκιο.
Ναι, συμφωνώ, το μπλογκ αλλάζει και υπάρχει κίνδυνος να πλατειάσει από τα πολλά σεντόνια και να γίνει διαγωνισμός συγγραφικής τέχνης.
Από την άλλη η ποιότητά του ανεβαίνει κατακόρυφα (στα 400 σχόλια ούτε 20 δεν ήταν για πέταμα!) και η επισκεψιμότητα το ίδιο.
Ο τρόπος που οι περισσότεροι χειρίστηκαν το θέμα, με χιούμορ, φαντασία αλλά και κριτική διάθεση εμένα με εντυπωσίασε. (Όχι δεν θαυμάζω μόνο τη θεά!).
Βλέπω το μπλόγκ σαν αυτόνομο ζωντανό οργανισμό που εξελίσσεται - και πιστεύω ότι πρέπει να το αφήσω. Δεν ξέρω καν αν μπορώ να του αλλάξω πορεία.
Γιατρέ μου προλαβαίνω; Λοιπόν, με τη σειρά, χωρίς εξηγήσεις, γιατί πρέπει να πάμε και δουλειά, και τα σχόλια τα διαβάζω μετά:
M
Π
Λ
Ψ (ελάχιστα έως καθόλου)
Καθόλου: Α-Β
Δεν είχα διαβάσει την μπαλάντα του antiphonist όταν έγραψα την σούμα - καταπληκτική.
Mickey έχεις άδικο - τα σχόλια σκίζουν!
Καλημέρα σε όλους.
Anula said...
Αφροδιτη, αν εγραφες σε μπλογκ, θα γινοσουν "πιτσιρικος", και θα σε ανακαλυπταν οι εκδοσεις Μαραθιά.
Μα και τώρα σε blog γράφει!
@ Antiphonist
Συγχαρητήρια! Έξοχη δουλειά!
Με αγάπη
Παράγραφος
----------------
Καλη μέρα σας!!!
@ Nikos Dimou
Αγαπημενε μου ΝικόΔημε,
είστε μαγνήτης ανθρώπων εκλεκτών, φιλοσοφημένων, ευαίσθητων ενώ έμμεσα τους βοηθάτε να αποκαλύψουν τις φλέβες της ψυχής και του μυαλού που κρύβει ο καθένας.
Ό,τι συμβαίνει εδώ μέσα (και λίγο στά περιξ ημερολόγια) ξεκίνησε και ξεκινάει από εσάς, περνάει στα χέρια και το μυαλό των φίλων σας και καταλήγει στα μάτια και την ζωή χιλιάδων επισκεπτών που σας (και μας) χαίρονται.
Επιτρέψτε μου τώρα πια να σας πω ότι μπορεί το μπλογκ σας να το ξεκινήσατε και να το συνεχίζετε για το κέφι σας, φοβάμαι όμως ότι τώρα μας παραγίνατε ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟΣ και λυπάμαι που σας λέω (με αγάπη όμως) ότι ίσως τώρα πια "έχετε υποχρέωση" να συνεχίσετε να γεμίζετε τη καθημερινότητά μας με Τέχνη, ανθρωπιά, αγάπη, εξυπνάδα, φιλοσοφία, προβληματισμό, διασκέδαση και λίγη χρήσιμη γκρίνια (γιατί όχι).
Ελπίζω να μη με παρεξηγήσετε
Με απέραντη αγάπη
Παράγραφος
(Χαλάλι σε όλα τα παιδιά, που αναφέρατε πιο πάνω, οι δυο ώρες περίπου που έφαγα πρωί πρωί να τους διαβάσω!)
Συγκρίνοντας το comment της Αφροδίτης στις 5:32 πμ και αυτό του Mickey στις 4:33 είναι όλη η ουσία των ενστάσεων που εξέφρασα προχθές στο post- εκθειασμό του ΝΔ στις γυναίκες bloggers.
Αυτό του Mickey είναι “to the point” και οι σκέψεις του κάνουν και εμένα να σκέφτομαι! Της Αφροδίτης είναι ένα λυρικό αριστούργημα, αλλά από ουσία τίποτα. Δεν έχω δικαίωμα να προτιμώ αυτό του Mickey? Αυτή η προτίμηση μου, όπως την εξέφρασα ξεκάθαρα προχθές, δικαιολογεί την όποια επίθεση δέχτηκα?
Θυμίζω την ερώτηση του ΝΔ, που θεωρώ ότι αυτή τρόπον τινά οριοθετεί τα comments που θα ακολουθήσουν:
«ΕΠΙΜΥΘΙΟ ΚΑΙ ΤΕΣΤ: Στην ιστορία υπάρχουν 6 πρόσωπα (Μ, Α, Β, Ψ, Λ, Π). Κάθε ένα εμπλέκεται στη υπόθεση που οδηγεί στον θάνατο της Μαρίας. Ευθύνονται όλοι; Ποιος περισσότερο, ποιος λιγότερο και ποιος καθόλου;
Βάλτε τα γράμματα στην σειρά (πρώτος αυτός που ευθύνεται περισσότερο, κτλ) και δικαιολογήστε την επιλογή σας.»
Θα ήθελα να κάνετε ένα search για σχόλια της Αφροδίτης και να μου πείτε πόσα από αυτά είναι εντός των ορίων που θέτει ο οικοδεσπότης μας!
Επίσης θα ήθελα να ρωτήσω το Νίκο Δήμου αν ισχύουν αυτά που έγραψε πριν κάποιες μέρες, οριοθετώντας το πως θα πρέπει να είναι τα comments:
«πλώς επειδή και εγώ έχω ενοχληθεί από την κατάσταση δηλώνω ότι: ΤΟ ΜΠΛΟΓΚ ΜΠΑΙΝΕΙ ΣΕ ΔΟΚΙΜΑΣΤΙΚΗ ΦΑΣΗ ΓΙΑ ΜΊΑ ΕΒΔΟΜΆΔΑ. Αν δεν καταφέρουμε μόνοι μας να περιορίσουμε τα αρνητικά (τα απαριθμώ: α) άσχετα σχόλια, β) προσωπικές επιθέσεις, γ) μεγάλα σεντόνια (όριο-στόχος 100 λέξεις) δ) τσατ) τότε θα πει πως δεν είμαστε άξιοι να έχουμε ένα σωστό μπλογκ - και ΤΟ ΜΠΛΟΓΚ ΘΑ ΚΛΕΙΣΕΙ.
Αυτό δεν σημαίνει πως πρέπει να γίνει ακαδημαϊκό σεμινάριο, χωρίς χιούμορ και παιχνίδι. Αλλά μέσα στα σωστά όρια. Είσαστε όλοι ενήλικες και ξέρετε τι εννοώ. Σας θέτω ενώπιον των ευθυνών σας. Πιστεύω στην αυτορύθμιση - και ελπίζω πως δεν θα με απογοητεύσετε.»
Αν ισχύουν, θα ήθελα να σε ρωτήσω ΝΔ: πόσα από τα comments της Αφροδίτης, που πρώτος εκθειάζεις, είναι μέσα σε αυτά τα όρια που θέτεις?
ΘΕΛΩ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΞΕΚΑΘΑΡΟΣ: δεν θέλω να λογοκρίνω κανένα εδώ μέσα, και πως θα μπορούσα άλλωστε σε ένα blog που είμαι και εγώ φιλοξενούμενος. Να συνεχίσει η Αφροδίτη να γράφει ό,τι θέλει και οι όποιοι θαυμαστές (και είναι ΠΑΡΑ πολλοί) να την χειροκροτούν με κάθε ευκαιρία. Αυτό που θα ήθελα, είναι να μην δέχονται επιθέσεις οι όποιοι επικριτές αυτής της κατάστασης...
Καλημέρα, μόλις πρωτοδιάβασα την ιστορία εχθές το βράδυ, ενστικτωδώς αντιπάθησα και θεώρησα πιο υπεύθυνο απ' όλους τον, με τη στενοκέφαλη λογική του εμποράκου, περαματάρη. Ρίχνοντας έναν καλό ύπνο, σηκώθηκα σήμερα κι όταν το ξανασκέφτηκα ένιωσα συμπόνοια γι' αυτόν, γιατί μάλλον κατάλαβα τον συμβολισμό του ποταμού. Δεν έφταιγε αυτός... Δεν ήταν στο χέρι του... Αυτός στην τελική ήταν απλά ένα μέσο.
Πολλές φορές εμείς οι άνθρωποι συνηθίζουμε να ταξιδεύουμε ,νοερά, σε παράξενα και ανοίκεια μέρη, φλερτάροντας πολύ επικίνδυνα με την τρέλα. Είτε από επιλογή μας, είτε από ανάγκη, είτε απ' οτιδήποτε άλλο, δεν έχει σημασία. Πάντοτε όμως το μυαλό μας είναι γερά δεμένο μ' ένα ελαστικό σκοινί, ώστε σε όσο μακρινούς δρόμους κι αν χαθεί, όταν φτάσει στα όρια του και το σκοινί παρατεντώσει, ξέρει τον τρόπο να γυρίσει πίσω. Αυτός είναι ο ρόλος του περαματάρη! Είναι φορές όμως που η τρέλα νικάει, τα πράματα στο μυαλό του ανθρώπου συσσωρεύονται και το σκοινί που μας ενώνει με την απέναντι μεριά δεν αντέχει και σπάει. Αυτό δε, μπορεί να γίνει από μια τελείως ασήμαντη αφορμή. Αυτός είναι ο ληστής! Το τυχαίο, το παράδοξο γεγονός στο οποίο ο άνθρωπος καταρρέει χωρίς άλλο προφανή λόγο, γιατί ακριβώς πριν απ' αυτό, το σκοινί είχε φτάσει ήδη στα όρια του...
Έτσι λοιπόν αν θέλουμε να μιλήσουμε για ευθύνες (πράγμα πεζό έδω που τα λέμε στη ζωή), την πρωταρχική και κύρια ευθύνη έχει φυσικά η Μαρία που εν γνώσει της έκανε το σάλτο μορτάλε στην άλλη μεριά του ποταμού.
Έπειτα έρχεται η ευθύνη (όχι το φταίξιμο) του Α., που παρά την ειλικρινή του, εν γένει, στάση ήταν εκείνος ο παράγοντας που επηρέασε πιο πολύ τη Μαρία, έστω και άθελά του.
Η ευθύνη του Β. είναι πως δεν αισθάνθηκε την ανάγκη που ένιωθε τη συγκεκριμένη στιγμή η Μαρία για τη στοργή του ή ακόμα χειρότερα, την αισθάνθηκε αλλά δε βρήκε τη δύναμη να της της τη δώσει.
Ο ρόλος του ψυχιάτρου είναι σαν τους ρόλους των μπάτσων στις ταινίες του Hollywood, όπου έρχονται αργά και μόνο για να διαπιστώσουν το θάνατο του θύματος. Η ευθύνη του είναι η αδυναμία της επιστήμης να βοηθήσει ουσιαστικά τον άνθρωπο στα βαθύτερά του προβλήματα.
Κι όπως είπα πιο πάνω η σειρά κλείνει με τον Ληστή που είναι απλά η σταγόνα που ξεχειλίζει το ποτήρι και του Περαματάρη που είναι απλά και μόνο το σκοινί με μια πραγματικότητα που έσπασε...
Ένα μικρό ατύχημα (ζεμάτισα το χέρι μου) θα καθυστερήσει το επόμενο ποστ.
@zoros,
Οπως ζήτησε ο ΝΔ, "Βάλτε τα γράμματα στην σειρά (πρώτος αυτός που ευθύνεται περισσότερο, κτλ) και δικαιολογήστε την επιλογή σας.»
Πάααλι αδιάβαστος zoros?
Σχόλιό μου "...πάω να συνεχίσω, 3 ακόμη μου μείνανε στη σειρά με τους φταίχτες" (11:28),
Και με σειρά εμφανίσεως οι φταίχτες μου ήταν:
Β
Α
Π
Ψ
Λ
Μ
Για τους λόγους που φαίνονται ξεκάθαρα από το κείμενο για τον καθένα, μέσα στο κείμενο...
Καλά το πήγατε στο "Γυναίκας εγκώμιο", όταν είπατε ότι δεν τα καταλαβαίνετε (κι εκεί χρωστάτε απάντηση, καθώς το σχόλιό σας πάλι δείχνει ότι τελικά αλλιώς χρησιμοποιείτε εσείς το νόημα των λέξεων.
Θυμίζω,
"@aphrodite
"Εεεδώ είμαστε! Για εξηγήστε μου αγαπητέ, από πού & ως πού & ως πότε έχω εγώ το δικαίωμα κάτι που δεν το καταλαβαίνω ... να το απαξιώνω κιόλας?"
Και τον Σαλτάρω δεν τον καταλάβαινα, δεν έχω δικαίωμα να τον κρίνω? ..."
1:12 μμ
Αλλο απαξιώνω αγαπητέ, κι άλλο κρίνω. Και τα παραδείγματά μου δεν τα κατανοείτε κατ'επανάληψιν.)
Θλίβομαι βαθύτατα που πραγματικά χρησιμοποιείτε το μπλογκ για τους προφανείς σας λόγους και όχι για όλα τα added values. Είναι πολύ κρίμα να θέτετε εαυτόν ως τελευταίο κοινό παρονομαστή στον οποίον να πρέπει να συμμορφωθούν όλοι.
Και οι ΝΔ-κανόνες ετέθησαν για συγκεκριμένους λόγους, και ακολουθούνται στενά. Ξεφεύγουμε όταν πραγματικά η περίσταση το επιτρέπει.
Και είναι πολύ ωραίο και τρομακτικά πιο δύσκολο να παράγεις, ώστε μετά να έρχονται να σε επικρίνουν...
Με συγχωρείτε, την αρτηριοσκλήρωση πρέπει να την αντιμετωπίζουμε με φαρμακευτική υποστήριξη, καλή δίαιτα και πολλή στοργή & αγάπη (μην ανεβαίνουν και οι ομοκυστεϊνες...).
Λοιπόν, εγώ σας προσφέρω τα δύο τελευταία, για τα άλλα φροντίστε προσωπικά.
Επιτρέψτε μου να μην επανέλθω, έτσι ή αλλιώς πάλι θα αφήσετε ένα κάρο άδετα σχοινιά ή/και θα το κουράσετε σε σημείο λιποθυμίας.
(btw, το να μου ανγνωρίζετε ορισμένα πράγματα πραγματικά με προβληματίζει...)
Με πολλή αγάπη και ανοχή,
Αφροδίτη.
Α, και καλή σας μέρα :)
Κύριε Δήμου, περαστικά!Ελπίζω να μην είναι κάτι σοβαρό κι επίπονο...
@aggelos-x-aggelos
Φίλε Άγγελε,έδωσες ρέστα!!!
Πού τα κατεβάζει η γκλάβα σου τέτοια σενάρια;;;
Καλημέρα σε όλους!!!
το να γραφει εδω δεν ειναι κακό, το θεμα ειναι να γραφει *και* σε δικο της ιντερνετικο χωρο για να μην χανουμε τα επεισόδια.
(Αφρο, το τελευταιο σου σχολιο-short story με αγγιξε, ταλέντο!!!)
Zoros
γράφω με ένα χέρι.
Τυπικά έχετε δίκιο.
Υπάρχει όμως και η κατηγορία του "εξαιρετικού ταλέντου" (έτσι πέρασε ο Χορν τις εξετάσεις της δραματικής σχολής).
Μας οδηγεί σε εξαιρέσεις.
Πιστεύω ότι κάνει το μπλογκ πιο πλούσιο.
Ελάτε! Όλοι οι καλοί χωράνε.
(Ο ζεματισμένος γάτος...)
ΠΕΡΑΣΤΙΚΑ αγαπημένε μου ΝικόΔημε!!!
Zoros said...
"Της Αφροδίτης είναι ένα λυρικό αριστούργημα, αλλά από ουσία τίποτα. "
--------------------
Είναι δικαίωμα τού καθενός να λέει τις σκέψεις του. Όταν όμως λέει ότι το τάδε σχόλιο είναι "από ουσία τίποτε", δεν κρίνει απλώς, επικρίνει, απαξιώνει, υποτιμά, περιφρονεί κι όλας, κι εν παση περιπτώσει, όσο και να ψάξουμε σε αυτά τα λόγια, δεν θα βρούμε μέσα τους ίχνος αγάπης (το κορυφαίο ίσως αίτημα που έθεσε, από καιρό, εδώ μέσα ο οικοδεσποτης, κατά τη γνώμη μου).
Η αλήθεια είναι ότι με την Αφροδίτη συνδεόμαστε πλέον φιλικά και οικογειακά, έτσι έχω ένα λόγο παραπάνω να νιώθω σφοδρή δυσαρέσκεια που την αδικείτε, που φαίνεται να ενοχλείστε από το ταλέντο της (όσο κι αν δεν το παραδέχεστε) κι όταν της το αναγνωρίζετε το κάνετε για να την υποσκάψετε ("από ούσία τίποτε").
Και αυτό ασφαλώς είναι δικαίωμά σας. Μη ξεχνάτε όμως ότι και οι κρίνοντες κρίνονται.
Στην καρδιά μας έχουμε και για σας αγάπη, φτάνει να μη μας προκαλείτε τόσο πολύ, γιατί είπαμε: άλλο η διαφωνία και η διαφοροποιηση κι άλλο η σκληρότητα και άκαρδη συμπεριφορά.
Με αγάπη
Παράγραφος
@zoros
To γενικόλογο και ήπιο που θα μπορούσε να ειπωθεί,είναι πως ΚΑΙ οι κρίνοντες,κρίνονται..
Από κει και πέρα,ξέρετε,συχνά συμβαίνει,να μοιάζει πως δεν γράφτηκαν τυχαία οι στίχοι:
''Και ρεζιλεύουμε,
εκείνο που ζηλεύουμε.
Έτσι για να φτύσουμε,
ό,τι ΠΟΤΕ δεν θ'αποκτήσουμε...''
Για το ταλέντο και τον πλούτο ποιοτικών γνωρισμάτων στην Αφροδίτη,και δεν αναφέρομαι μόνο σε μια στείρα ανάγνωση των διαμαντιών της,ό,τι κι αν ειπωθεί,περιττό,είναι σαν γλαύκα στην Αθήνα..
Κύριε Δήμου,δεν είχα χρόνο,ξεκίνησα από το τέλος τα σχόλια,κι είδα τα ''περαστικά'' της αγαπημένης μου Παραγράφου.
Ολόψυχα και τις δικές μου ευχές!
Γάτε μου/μας,
Περαστικά!
Σε ματιάσαμε εδώ μέσα μου φαίνεται! Βάλε χάντρα θαλασσιά στη φωτο του γάτου ντε!
Μμμμάκια!
(και σε όλους μάκια & πατ-πατ για καλημέρα!)
btw, πραγματικά μπορώ να διαβάζω ώρες όλα αυτά που γράψατε - δεν πιστεύω στην ποιότητα των σχολίων, στο χιούμορ τους, στην τεκμηρίωση, στις συμπληρώσεις, στην καλλιτεχνική τους αρτιότητα, πόσο μα πόσο δυνατά ήταν... Απίστευτο!
Τόσο ταλέντο μόνον ο Δήμου μπορούσε να το μαζέψει - τον λατρεύω (πέραν όοοολων των άλλων, έχω καταντήσει γραφική) γιατί
he brings out the best in us.
(Ο,τι έχει για best ο καθένας, φαντασία, εμπάθεια, ότι...)
Χαλάλι το ξενύχτι & οι ώρες να διαβάσω ΟΛΑ τα παιδιά! Σέρνομαι αλλά είμαι πιο γεμάτη.
Πόσα ευχαριστώ να πλημμυρίσουν τις οθόνες σας,
(χρονολογικά) aggelos-x-aggelos, vassiliskou, sizenagir, titika, kostas, andy dufresne, cyberlaika, synas, new kid onthe blog, pink panther, takis vassilopoulos, ni chi, yosemite sam, maika, kostakis, basik, glenn, georgia m, mickey, parisaktos (εκ μέρους όλων), genikos, blade runner, houlia, kahri, anula, zoros και φυσικά paragrafos (για όλα!)
Ευχαριστώ πολύ.
Κι ΟΛΟΥΣ τους φίλους, έμαθα πολλά(και γέλασα πολύ).
ΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧ
ΥΓ- Να πω και ταιριαστό φινάλε (κατά yosemite)?
"...Λίγο πριν ξεκινήσει η λεγάμενη απο το σπίτι, ο guerrero που ήλεγχε την κατάσταση απο παρακείμενο ύψωμα, εκτόξευσε ένα πύραυλο τελευταίας κοπής και τους έστειλε όλους στο διάολο..."
LOL LOL LOL!!!!
11:15 πμ
@Αphrodite
καλά,πως τα σκέφτεσαι όλα αυτά,τόσο γρήγορα και τα βάζεις και σε σειρά τόσο όμορφα και με το άλλο χέρι....κοιμίζεις τα θηρία 11 φορές??? Μήπως είσαι 10 σε 1???
ζηλεύω!!!
ΤΖΑΖΟΣΕΝΤΟΝΟ
Μπορεί ο μίκυ να ξεσπάθωσε εναντίον της μετατροπής του blog σε διαγωνισμό ταλέντων, αλλά προσωπικά δεν συμφωνώ καθόλου.
Αρχισα μάλιστα να αισθάνομαι, οτι βρίσκω σιγά σιγά εδώ μέσα τον πραγματικό μου εαυτό και μία ακατανίκητη ροπή για τζαζοσέντονα αρχίζει να με κυριεύει.
Δεν σας κρύβω ότι απο χθες έχω περιέλθει σε μία πολύ τζαζ κατάσταση.
Θέλω επειγόντως να μάθω τι θα γίνει στη συνέχεια με το φώσκολο.
Δυστυχώς κανείς απο τους παρεπιδημούντες του blog δεν βλέπω να έχει τη διάθεση να πάρει τη σκυτάλη και να ολοκληρώσει το script.
Θα το συνεχίσω λοιπόν μόνος μου με κίνδυνο να φάω το κράξιμο της αρκούδας.
Είχαμε μείνει στο σημείο όπου ο γνωστός σκηνοθέτης προσπαθεί να δελεάσει την ηρωίδα μας προκειμένου να της αποσπάσει την αποκλειστική εκμετάλλευση του όλου δράματος.
Αφρόδιτη της λέει,πολύ το σκέφτεσαι και θα με αναγκάσεις να σε παρακάμψω και να προχωρήσω άμεσα στη δική μου εκδοχή αυτής της θλιβερής ιστορίας.
Ρε συ director του λέει αυτή (παλιά της τέχνη να ανακατεύει τις γλώσσες) αυτό το βουκολικό δε μου κάθεται καλά.Ωρα είναι τώρα να με ζώσεις με τα φυσεκλίκια και να με αμολήσεις στον κάμπο σαν τις μακαρίτισσες την καρέζη και τη βουγιουκλάκη.Οχι τίποτ' άλλο αλλά να, έχω φτιάξει και ένα προφίλ στο blog και είναι κρίμα να το τσαλακώσουμε.
Οχι βρε κουτό της λέει αυτός θα το κάνουμε σε σύγχρονη έκδοση.Μέχρι και ελικόπτερο θα σου βάλω.
Αυτό πάλι που κολλάει ρωτάει απορημένη η ηρωίδα μας.
Κοίταξε σκέφτομαι να βάλω τον ταξίαρχο θεοχάρη να σε κυνηγάει απο σαλέ σε σαλέ ενώ απο πάνω ο guerrero θα σας αμολάει ρουκέτες.
Πάνω στην κουβεντα ξυπνάει και το παληκάρι της ιστορίας που όπως αποδεικνύεται (πάλι μας παραπλάνησε ο δάσκαλος) δεν είναι ο Α αλλά ο..guerrero.
Βρε μ..α φώσκολε του λέει δεν ξέρεις ότι με κυνηγάει η ντελ πόντε απο τη χάγη;
τι μου κουβαλήθηκες εδώ πέρα;
Θες να πλακώσει όλη η αντιτρομοκρατική στην καλύβα;
Κουλάρησε αγόρι μου του λέει αυτός.Για σένα δουλεύω.Θα αποδείξουμε ότι όλα είναι μία πλεκτάνη.
Και πως θα το αποδείξουμε δηλαδή ρωτάει απορημένος ο Α.
(λόγοι ασφαλείας επιβάλλουν την μη περαιτέρω χρήση του ονόματος του καλυβάρχη)
Σκέφτομαι να ενοχοποιήσουμε το λήσταρχο νταβέλη.
Πας καλά του λεει ο Α.Αυτός έχει πεθάνει εδώ και 100 χρόνια.
Υπάρχει και ένα άλλο θέμα λεει η αφροδίτη.Για το οικονομικό δεν συζητήσαμε.
Ααα ακούτε εδώ λέει εκνευρισμένος ο director, εδώ πάμε να φέρουμε την πολιτιστική επανάσταση στη χώρα και σεις κοιτάτε μόνο το τομάρι σας.
Στο άκουσμα αυτής της φράσης ο Α και η αφροδίτη αναλύονται σε λυγμούς.Συγνώμη δάσκαλε όλοι γνωρίζουμε την προσφορά σου στην πολιτισμική αναβάθμιση του τόπου και θα είναι τιμή μας να βάλουμε και μεις ενα λιθαράκι σε αυτό το οικοδόμημα ψελλίζει δακρυσμένη η αφροδίτη.
Στο μεταξύ ο οικοδεσπότης κοιμάται.(Το σκηνικό διαδραματίζεται μέσα στα άγρια μεσάνυχτα και ως γνωστόν ο γάτος δεν διανυκτερεύει)
Κοιμάται τρόπος του λέγειν δηλαδή διότι στην πραγματικότητα στριφογυρίζει συνέχεια στο κρεββάτι λουσμένος στον ιδρώτα.
Ξαφνικά πετάγεται πάνω αλαφιασμένος και συνειδητοποιεί ότι όλα αυτά δεν είναι παρά ένα φρικτό όνειρο.
Ουφ αναστενάζει με ανακούφιση.Εφιάλτης ήταν.Κανείς δεν θα μου πάρει την αφροδιτούλα μου.
Zoros said...
"Της Αφροδίτης είναι ένα λυρικό αριστούργημα, αλλά από ουσία τίποτα. "
Nα επισημάνω μία αντίφαση: Πως μπορεί κάτι που είναι λυρικό αριστούργημα να μην έχει ουσία. Είναι η ίδια του η ουσία.
Προφανώς εννοείς ότι δεν δίνει πληροφορίες, δεν έχει content - αλλά δεν χρειάζεται.
Ελπίζω να μην έγραψα πολλά προηγουμένως...
Πάντως η τελική σειρά (μιας που τυπικά την παρέλειψα πριν) είναι:
1)Μ
2)Α
3)Β
4)Ψ
5)Λ
6)Π
Να πω και εγω ένα μπράβο στον αξξελο-εξάγγελο και περαστικα στον οικοδεσποτη μας....καλημερα!!
@sizenagir
αισχρό, κι όμως αληθινο...
αυτός είναι ο κόσμος μας...
ΔΥΣΤΥΧΩς
Στο γερμανικό αστικό δίκαιο, και ο φίλτατος ΝΔ πρέπει να το γνωρίζει πολύ καλά και να μας αναφέρει τον νόμο και το άρθρο, υπάρχει νόμος που καταδικάζει με φυλακή πολύμηνη μη εξαγοράσιμη όποιος αρνείται να παράσχει βοήθεια, ακούσια ή εκούσια, άμεσα ή έμμεσα. Δια ταύτα, ο Περατάρης θα σαπίσει στην φυλακή, όπως του αξίζει. Αυτό το δεν γνώριζε αν θα πνιγεί η κοπέλα δεν με καλύπτει. Τι σόι επαγγελματίας είναι να μην γνωρίζει? Και το άλλο που ειπώθηκε ότι είναι επαγγελματίας και δεν ευθύνεται, ας το πει στο δικαστήριο. Εσείς οι επαγγελματίες δεν θα βοηθούσατε?
@paragrafe, apousia, anula, maika, yo (again)
Αυτό το "παιχνίδι" έβγαλε πολλά στη φόρα - κρατώ την αγάπη σας, σας στέλνω τη δική μου, κι όλα τ'άλλα... D E L E T E!
@sizenagir,
Τυχερός & αγνώμων όποιος τα βλέπει από μακριά...
θάνατος & ΘΑΝΑΤΟΣ...
Ποιά Μαρία τώρα...
@yo
:-)))
Από νομικής άποψης δεν φαίνεται να φταίει κανείς. Το ζήτημα είναι από ηθικής.
Ποιός απ' όλους θα ένιωθε φταίχτης (θα είχε τύψεις), αν μάθαινε για την κατάληξη της Μαρίας.
Μήπως αυτή θα ΄πρεπε να ήταν η συνέχεια στην ιστορία της Αφροδίτης; O aggelos-x-aggelos ξεκίνησε να περιγράφει το μετά, αλλά όταν έφτασε η συνέντευξη στην απονιμή ευθυνών το έκοψε
p.s. Μη με φάτε, όλοι όσοι βαρεθήκατε τα μυθιστορήματα της Αφροδίτης
p.p.s Έχω κι εγώ ένα καλό να το γράψω; Να η ευκαιρία
Καλημέρα παρεούλα!!!
Παιδιά ευχαριστώ πολύ για τα καλά σας λόγια και ειδικά εσένα άφρο.
κ. Δήμου περαστικά (ελπίζω να μην είναι σοβαρό) και σας ευχαριστώ και εσάς πάρα πολύ.
Νομίζω ότι το συγκεκριμένο θέμα προφέρονταν για σεντόνια. Συνήθως και εγώ κουράζομαι να διαβάζω μεγάλα σχόλια αλλά σ’ αυτό δεν γινόταν να πάρεις θέση με λιγότερα. Βέβαια εγώ και η θεά το παρακάναμε λίγο. Υφάναμε μόνοι μας την προίκα μας! Αλλά το κυριότερο είναι ότι δεν υπήρξαν ανούσιες κόντρες και ξερολισμοί! Προσωπικά αυτό με κουράζει πολύ περισσότερο…
@felix
Όλο αυτό το έγραψα για να πω ακριβώς αυτό. Δεν φταίει κανείς!
@agelos papagelis,
Οχι, Δήμου = Δήμου, εγώ απλή επισκέπτρια είμαι :)
paragrafos said...
Η αλήθεια είναι ότι με την Αφροδίτη συνδεόμαστε πλέον φιλικά και οικογειακά
Μέσα από το blog γνωριστήκατε; Αν θέλετε, μου απαντάτε. Απλή περιέργεια...
Ο ΝΔ ευθύνεται γιατι έβαλε τη Μαρία και τους άλλους 5 να παίξουν το πρόβλημα του Rose.
Πρίν από πολλά χρόνια, τρείς ιππότες ήθελαν να περάσουν τον ποταμό Νέβα. Κάθε ιππότης είχε τον υπηρέτη του, και έπρεπε να περάσουν συνολικά 6 άτομα από τη μια όχθη στην άλλη. Η βάρκα που είχαν μπορούσε να μεταφέρει μόνο μέχρι δύο άτομα. Υπήρχε όμως ένα σοβαρό πρόβλημα: Οι ιππότες ήταν αιμοσταγείς δολοφόνοι, και μάλιστα
κανένας από τους υπηρέτες δεν θα επιβίωνε αν δεν βρισκόταν συνεχώς υπό την παρουσία του αφέντη του. Η λύση χρειάζεται διαδοχικα σχέδια σαν εκείνο του post.
Ο ΝΔ έλυσε λάθος το πρόβλημα και έγινε το μακελειό. Ο ΝΔ νιώθει τύψεις και ψάχνει δικαιολογίες για το ποιος φταίει.
Περαστηκά αγαπητέ Νίκο.
Δεν νομίζω ότι ο Περαματάρης έχει την οποιαδήποτε νομική ευθύνη. Αρνήθηκε να περάσει απέναντι τη Μαρία γιατί δεν είχε λεφτά. Βαρκάρης ήταν δεν είχε καμία υποχρέωση να "μαντέψει" την ψυχολογική κατάσταση της Μαρίας. Και ούτε μπορούσε να προβλέψει ότι η Μαρία θα επιχειρούσε να περάσει κολυμπώντας. Ακόμη και αν η Μαρία του το έλεγε περασέ με απέναντι ή θα επιχειρήσω να περάσω μόνη μου το ποιό πιθανό είναι να μην την πίστευε. Με την λογική αυτή θα έπρεπε να είναι από καιρό φυλακή όλοι οι ξενοδόχοι γιατί τις πολύ κρύες μέρες του χειμώνα δεν φιλοξενούν δωρεάν τους αστέγους και αυτοί πεθένουν από το κρύο. Δεν έχει λογική. Η μόνη κατηγορία που μπορεί κάποιος να του προσάψει είναι ότι φέρθηκε σαν στηγνός και απάνθρωπος επαγγελματίας. Άλλο πράγμα όμως η ηθική του ευθύνη. Ηθίκα είναι μέσα στους τρείς πρώτους υπεύθηνους.
synas said...
Μέσα από το blog γνωριστήκατε; Αν θέλετε, μου απαντάτε. Απλή περιέργεια...
--------------------
Θα σας απαντήσω έμμεσα: οι άνθρωποι που έχουν αγάπη στην καρδιά, βρίσκουν τρόπους και μπορούν να επικοινωνήσουν μεταξύ τους και από δέκα εκατομμύρια έτη φωτός μακριά.
Ιδίως οι γυναίκες.
Με αγάπη
Παράγραφος
Καλημέρα!
Βλέπω πως αναφέρεστε σε κάποια σχόλιά μου για τις επισημάνσεις που έκανα σχετικά με το χαρακτήρα που έχει λάβει το blog. Απλά θα παρακαλούσα να είστε πιο προσεκτικοί στα περί "ξεσπαθώματος" και "αδικίας" - μια προσεκτική ανάγνωση θα δείξει αν όντως "ξεσπαθώνω" ή "αδικώ" κανένα ;)
Ο καθένας φυσικά μπορεί να περιμένει από ένα blog ότι θέλει - και αν δεν τον ικανοποιεί υπάρχουν κι άλλα.
Ο καθένας φυσικά μπορεί να περιμένει από τον Νίκο Δήμου ότι θέλει - και αν δεν τον ικανοποιεί υπάρχουν κι άλλοι.
Υπεύθυνος για το κάθε blog είναι ο οικοδεσπότης και κανείς άλλος. Εκείνος θέτει τα όρια, εκείνος τα καταστρατηγεί, εκείνος τα αναιρεί όποτε και όπως νομίζει. Απλά, όπως είχα γράψει και στο ...μακρινό παρελθόν, καλό θα ήταν να μας ενημερώνει κιόλας. Σήμερα π.χ. μάθαμε για την έννοια του "εξαιρετικού ταλέντου" και την ειδική αντιμετώπισή του. Προσωπικά δεν το είχα υπόψη.
Εάν λοιπόν το blog θα μετατραπεί (και) σε χώρο φιλοξενίας συγγραφικών ταλέντων, so be it!
Κάτι τέτοιο πάντως, πέρα από τα θετικά της ανάδειξης κάποιων, ενδέχεται να δημιουργήσει και κάποια "προβληματάκια" για όσους θέλουν να εκφραστούν διαφορετικά, ως σχολιαστές του ΝΔ και άλλων και όχι ως wannabe συγγραφείς (π.χ. διακοπή της ροής, επευφημίες και αντιπαραθέσεις, μετατόπιση του βάρους στις εντυπώσεις και τις λέξεις από την ουσία και τα επιχειρήματα). Μήπως λοιπόν θα ήταν καλό να δημιουργηθεί και ένα δεύτερο blog κάτω από το profile Nikos Dimou με λιγότερο "κουκουρούκου" κριτήρια; Ή ακόμα καλύτερα ένα άλλο, μόνο για ...τζαζοσέντονα και ανάδειξη νέων συγγραφικών ταλέντων; Είμαι βέβαιος πως θα κάνει θραύση! Και ο γάτος μας θα ικανοποιηθεί απόλυτα στο ρόλο του Μαικήνα ;)
Διαφορετικά, μάλλον ήταν λάθος η διακριτική "συμμόρφωση" κάποιων με τις πρόσφατες προτροπές και "οδηγίες" του γάτου για ...αυτοσυγκράτηση (ο όρος φαντάζει εξαιρετικά αστείος πλέον). Έπρεπε να θεωρήσουμε εαυτούς "εξαιρετικά ταλέντα", να ιππεύσωμεν την κάλαμον και να γράφουμε ότι γουστάρουμε αλληλοχαριεντιζόμενοι, χρησιμοποιώντας το παρόν blog ως χώρο φιλοξενίας για τις "υψηλές εμπνεύσεις" μας. Μόνο που προσωπικά δε μπαίνω εδώ μέσα γι' αυτό το λόγο - και θαρρώ πως δεν είμαι ο μόνος.
Γνωρίζω πως ενδέχεται να παρεξηγηθώ με αυτά που γράφω. Περισσότερο όμως γνωρίζω πως τα γράφω με ειλικρίνεια και καλή προαίρεση για όλους και κυρίως πως τα γραπτά μένουν. Άλλωστε , όποιος θέλει να δει κάτι σε ένα κείμενο, θα το δει, ακόμα κι αν αυτό δεν έχει καμιά σχέση με τις προθέσεις τους γράφοντος ή το περιεχόμενο του κειμένου. Δε μπορώ συνέχεια να εξηγώ τα αυτονόητα - ακόμα και σε σοφούς γάτους :)
Υ.Γ. Από Κυβερνητικός Εκπρόσωπος βρέθηκα στην ...Αντιπολίτευση! Ούτε ο Μητσοτάκης τέτοια ...αποστασία :))
carder said...
Ο ΝΔ ευθύνεται γιατι έβαλε τη Μαρία και τους άλλους 5 να παίξουν το πρόβλημα του Rose.
Φυσικά και δεν ήταν το πρόβλημα του Rose.
Yπάρχει και το άλλο (που μοιάζει με του Rose) με την κατσίκα, το λάχανο και το λύκο.
Χωράνε μόνο δύο στην βάρκα και δεν πρέπει να μείνουν μαζί όσα τρώγονται...
Μια και γινήκαμε όλοι συγγραφείς εδώ μέσα, κρυφοί και φανεροί, σάχλες και περιωπής, έγραψα και εγώ κάτι, μπας και γίνω ολύμπιος θεός. Το ανέβασα στην γωνία μου, άντε σας επιτρέπω να με θαυμάζετε. Σεβάστηκα τον χώρο το ΝΔ, αν και αυτός θα το εκτιμούσε.
@ ΝΔ
Σωστό, απλά με τον Rose δεν περισσεύει κανείς.
Τώρα μόλις διαπίστωσα πως όση ώρα έκανα preview το σχόλιο, έγραψε κάποιος nikitas reloaded. Δεν γνωρίζω αν έχει σχέση με το γνωστό troll ή απλά καπηλεύεται το όνομά του. Τα ID τους είναι διαφορετικά πάντως. Θα δείξει. Πάντως αν ισχύει η πρώτη περίπτωση, εξακολουθώ να πιστεύω πως δε δικαιούται να ομιλεί - γνωρίζει καλά το γιατί ;)
BTW με ID 16802795:
"paragrafos keimeno sourauli" = "επαίτης θεός του συρμού" = "ΣΑΛΤΑΡΩ ΣΤΟ ΚΕΝΟ" = "HARRY RELOADED" - για αυτό το post μόνο στις 7:09πμ!!!
Περαστικά σας!
@ΝΔ
Γιατρός δεν είμαι. Υπάρχει ένα σκεύασμα σε spay (mousse) Που λέγεται Locakorten ή κάπως έτσι. Θεαματικότατο ως προς τη δράση (σκέτη κορτιζόνη σε μους)
Όποιος από σας δεν έχει Avatar (την εικόνα που εμφανίζεται δίπλα από το nick του) να αποκτήσει. Ο σαλτάρω και όποιος άλλος μπορεί να χρησιμοποιεί κάλλιστα το δικό σας nick όποτε λείπετε! Εκτός κι αν ο harry είναι ΟΝΤΩΣ ο σαλτάρω και του ξέφυγε σήμερα να βάλει άλλο (το παλιό) ID :)
Θα μπορούσε φυσικά ακόμα και Σαλτάρω και Θεά να είναι το ίδιο πρόσωπο, αν και έχω καλούς λόγους να αμφιβάλλω ;)
nikitas reloaded said...
Το ότι δεν έχει δικό της μπλογκ, το εμφανίζει προς τα έξω (σκοπίμως) σαν ανάγκη να ακούσει μια καλή κουβέντα από έναν "φτασμένο". Όπως ακριβώς και ο σαλτάρω. Με τη μεγάλη διαφορά ότι εκείνος πρόσβαλε κόσμο.
Τον Σαλτάρω τον θυμούνται και θα τον θυμούνται όλοι. Σημάδεψε αυτό το μπλογκ για πάντα. Όσο υπάρχει αυτό το μπλογκ, θα υπάρχει και η θυμησιά του Σαλτάρω.
-----------------------------
1. O σαλατάρω δεν έπαψε ποτέ να γράφει εδώ μεσα(δεν το έχετε παρει χαμπάρι;) μόνο που και "ο πελλός θέλει τον αντίπελλό του" και φοβάται πια να να ασελγήσει σε βάρος της μνήμης νεκρών και επιληπτικών παιδιών...
2. Ο σαλατάρω εξακολουθεί να γράφει στο μπλογκ μου, τις πιο απίθανες ώρες.
Αφήνει αισχρά που θα έκαναν και τον Μαρκήσιο Ντε Σαντ να κοκκινήσει!
Αισχρά σε βάρος εμού, το;yυ συζύγου μου (τα είδε ο άνθρωπος και τρόμαξε!) και τής επιληψίας τού παιδιού μου! (Για τέτοιο γουρούνι μιλάμε)
Όσοι το νοσταλγούν, το γουρούνι, και έχουν τις ιδιες κανιβαλικές χάρες, ας περάσουν να τον θαυμασουν! Αν τον προλάβουν, γιατί έχω δώσει τους κωδικούς μου σε πέντε δέκα γνωστά πρόσωπα (δεν είχα άλλη λύση) για τον διαγραφουν (παρά ταύτα ξεφεύγουν καποτε μερικά του περιττώματα).
Όσοι κοπρολάγνοι, προσέλθετε!
Α, μα πια!
Χωρίς αγάπη
Παράγραφος
@paragrafos
και το "χωρίς αγάπη" μου φαίνεται εξίσου ανθρώπινο με το "ΜΕ αγάπη"
θα πρότεινα να μη γίνει διάλογος με τον nikitas reloaded. Πέρα από το ...ύποπτο όνομά του, αποτελεί troll με την "τυπική" έννοια που είχα θίξει παλαιότερα. Το ID του είναι φρεσκότατο: 24214875.
Όπως έγραψα και παλαιότερα για τέτοιες περιπτώσεις, μόνο σε σχολιαστές με public profile και email ή blog (ή προσωπική επικοινωνία) είναι καλό να δίνουμε σημασία. Αν δεν ισχύει κάτι τέτοιο, θα αποφύγω τον πειρασμό να αντι-σχολιάζω, ακόμα κι αν τα σχόλιά τους προκαλούν εμένα ή άλλους. Ο γάτος συνέστησε άλλωστε να αγνοούμε τέτοιες προκλήσεις.
Παράγραφος, μη συγχύζεσαι και συνέχισε τον αγώνα σου. Έχουμε καταδικάσει πλέον απερίφραστα τη συμπεριφορά του σαλτάρω εδώ και πάνω από μήνα. Δυστυχώς είναι τεχνικά αδύνατον να αποφύγουμε την όποια κακεντρέχεια εκείνου ή άλλων trolls.
Νίκο, περαστικά και για το χέρι - έστω και ...καθυστερημένα!
@kahri
Συμφωνώ και επαυξάνω με το Comment σου στις 1:31 μμ
Κάτι μου λέει ότι κάποιος απολαμβάνει πολύ αυτή την κουβέντα εδώ μέσα και δε θέλει να τελειώσει...
Συμφωνώ κι εγώ kahri (1:31μμ). Κι αν έγραψα μια κουβέντα παραπάνω ή παρεξηγήθηκα σε κάποιες λεπτομέρειες, θαρρώ πως έγινε κατανοητό το γενικότερο πνεύμα. Οι προσωπικές επιθέσεις και οι δίκες προθέσεων με βρίσκουν διαμετρικά αντίθετο.
Πιστεύω πως μπορούμε να εκφράσουμε την όποια διαφωνία μας κομψά και πολιτισμένα, ακόμα και με καλό, δηκτικό χιούμορ κάποιες φορές. Φυσικά παίζει τεράστιο ρόλο και η οικειότητα που νιώθεις με κάποιον ;)
Αν δεχτούμε την αρκετά αληθοφανή περιγραφή της Αφροδίτης και κρίνοντας από τις συμπεριφορές των ανθρώπων που σχετιζόταν η Μαρία, τελικά μάλλον σώθηκε που πνίγηκε
@mickey
καλέ μου, δεν μίλησα αποκλειστικά για σένα. Απλά έχω μια ευαισθησία, λόγω ιδιαίτερης οικειότητας που έχουμε εμείς οι δύο, όταν σε νιώθω εκνευρισμένο.
That's all, ειλικρινά. Εξού και "το ποντικέ μου" κλπ., είναι απλώς προσφώνηση οικειότητας.
Σε ό,τι αφορά την ουσία αυτών που είπες, ναι, έχεις δίκιο ότι υπήρξαν προ καιρού συστάσεις εκ μέρους του οικοδεσπότη, αναφορικά με το μέγεθος και τον αριθμό των σχολίων, κάτι που όμως στην πράξη φάνηκε πως, κάτω από τις παρούσες συνθήκες, δεν είναι εφικτό να εφαρμοστεί.
Αρα, μάλλον η λύση είναι ο καθένας να εκφράζεται όπως και όποτε θέλει, με μοναδικό φίλτρο τη διάθεση του καθενός να απαντήσει, να ανταποκριθεί, να συμμετάσχει ή να αντιπαρέλθει.
Κάπως έτσι δεν είναι;
Σε καλημερίζω!
@mickey
είχα κάνει και πριν από κάποιο καιρό την ερώτηση, αλλά κανείς δεν απάντησε κι εγώ δεν επέμεινα.
Πως μπορώ να βάλω κι εγώ avatar?
@aphrodite
"Καλά το πήγατε στο "Γυναίκας εγκώμιο", όταν είπατε ότι δεν τα καταλαβαίνετε (κι εκεί χρωστάτε απάντηση, καθώς το σχόλιό σας πάλι δείχνει ότι τελικά αλλιώς χρησιμοποιείτε εσείς το νόημα των λέξεων."
Δεσμεύομαι για μια απάντηση μέχρι σήμερα το βράδυ άντε Σάββατο πρωί! Η απάντηση θα γίνει στο "Γυναίκας εγκώμιο" (βλέπω να το ξανα-ζωντανεύουμε...).
Στην πιο καυτή μπλογκο-εβδομάδα βρήκα και εγώ να πήζω από δουλειά!!!
@νικήτας: Άξιο παλουκάρι βλέπω. Πρέπει αγόρι μου να είσαι πολύ αποτυχημένο άτομο. Φτυσμένος από παντού ε; Πονάει η αποτυχία, πονάει;
@blade runner:
1. Θα επιλέξεις (ή θα φτιάξεις) την εικόνα που θέλεις για avatar.
2. Θα την ανεβάσεις σε κάποιο παλιό ποστ στο μπλογκ σου (ή σε κάποιο νέο ποστ, το οποίο μπορείς μετά, αν θες, να σβήσεις).
3. Κατά τη διαδικασία ανεβάσματος της φωτογραφίας, (αφού πρώτα έχεις επιλέξει την καρτέλα "edit HTML", αντί για την καρτέλα "compose"), θα δεις τη διεύθυνση της εικόνας που μόλις ανέβασες (κάτι σαν "http://photos1.blogger.com/κ.τ.λ."). Θα επιλέξεις τη διεύθυνση, και θα κάνεις copy (ctrl c).
4. Μετά, θα πας στο προφίλ σου (στο dashboard, κι από εκεί στο edit profile).
5. Εκεί που λέει photo URL θα κάνεις paste (ctrl v).
6. Στο κάτω μέρος της σελίδας, θα πατήσεις save profile.
7. Είσαι έτοιμη! Ίσως κάνει λίγη ώρα να εμφανιστεί στο προφίλ σου το avatar -- μην ανησυχήσεις.
Αρχικά φταίει η Μαρία που προτίμησε να πάει στον Α ενώ ήξερε ότι είναι ανεπιθύμητη, Βέβαια ο Α δεν έπρεπε να κάνει σεξ μαζί της από τη στιγμή που δεν την ήθελε. Οπότε το μερίδιο ευθύνης είναι 50-50. Ο Β είναι απλά πληγωμένος και κάνει καλά που την διώχνει εκτός αν αυτή είχε άγνοια του έρωτα του Β προς αυτή. Ο Ψ είναι επαγγελματίας και δεν δίνει μια για την Μ. Δεν έχει καμιά ευθύνης καθώς τον βρήκε σε ώρα εργασίας οπότε οι πράξεις του οπωσδήποτε θα είναι τυποποιημένες. Ο ληστής δεν ήθελε να τη σκοτώσει, απλά να την κλέψει, όμως αν δεν την έκλεβε θα μπορούσε να περάσει απέναντι. Και εκεί η Μ δεν έχει καμιά ευθύνη. Ο Π την ήξερε από την προηγούμενη βαρκάδα οπότε ήταν λίγο απάνθρωπος που την άφησε να κολυμπήσει, οπότε έχει πολύ μεγάλη ευθύνη. Η Μ έχει τη μεγαλύτερη ευθύνη από όλους γιατί φέρθηκε ηλίθια.
Ας πούμε λοιπό ότι το αποτέλεσμα είναι Μ,Λ,Π,Α,Β,Ψ
@Theodor Zoulias
Θεέ!! έγραψες ακόμα μια φορά.
Good Vibes said...
Αξιόλογος ο συλλογισμός αλλά είμαι λίγο επιφυλακτικός με την παραπάνω πλοκή. Εφόσον ο Α αγνοεί την Μ, αμφιβάλλω αν θα κάνανε έρωτα. Δεν θα κάναν τίποτα. Το πρωί η Μ θα αναχωρούσε, οπότε ούτε "γάτα" ούτε ζημιά.
Χμ, Αν δεν έκανε έρωτα με τον Α ίσως όμως ο Β να μην την έστελνε. Ο Α εκμεταλευθηκε τον έρωτα της. Υπάρχει βέβαια και η θεωρία ότι της έκανε και χάρη. Μπορεί να θυσιάστηκε. Δεν ξέρουμε πως είναι εμφανισιακά η Μαρία. Μπορεί ο Α τώρα που μιλαμε να έχει συνεδρία με τον Ψ. :P
Ιστορία Ζεν:
Κάποτε ο Δάσκαλος και ο μαθητής του έκαναν ένα μεγάλο ταξίδι.
Στο δρόμο συνάντησαν μια γυμνή γυναίκα να κλαίει στις όχθες ενός ποταμού.
3 μέρες και 3 νύχτες προσπαθούσε να περάσει απέναντι χωρίς επιτυχία.
Ο Δάσκαλος προσφέρθηκε αμέσως να τη βοηθήσει. Την πήρε στους ώμους του, και με τη βοήθεια του μαθητή του, την πέρασαν απέναντι και συνέχισαν το δρόμο τους.
Έπειτα από πολλές ώρες και ενώ πλησίαζαν στον προορισμό τους, ο μαθητής ρώτησε:
-Μα Δάσκαλε, ήταν σωστό να μεταφέρεις μια γυμνή γυναίκα στους ώμους σου?
Και ο Δάσκαλος:
-Εγώ την πέρασα απέναντι και την άφησα στις όχθες του ποταμού,
μα φαίνεται πως εσύ την κουβαλάς ακόμα...
Off topic, maybe..μαζί με τη θερμή μου Καλησπέρα.
Η ιστορία είναι έτσι φτιαγμένη ώστε να μην υπάρχει καμία συγκεκριμένοι «ευθύνη» από κάποιο άτομο ως προς αυτό που συνέβη στο τέλος τις ιστορίας.
Κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει ούτε το ποτάμι ούτε τους Μ Π Λ Α Β Ψ, το ένα έφερε το άλλο τυχαία (όπως φαίνεται), οι χαρακτήρες είναι έτσι φτιαγμένοι ώστε να αντιδρούν ανθρώπινα (οπός λειτουργεί κάποιος συνηθισμένα μέσα σε μια κοινωνία) στις διάφορες κατάστασης!
(prosopiki apopsi ola:P)
Θα ήθελα να εκφράσω και την δική μου άποψη πάνω στο κοινωνικό αυτό ζήτημα.
Έχω παρατηρήσει απο τις αποψεις που έχουν εκφραστεί, ότι υπάρχει μία τάση για απόδοση των ευθυνών στο πρόσωπο της Μ. Αυτό νομίζω ότι καταδεικνύει τον γενικότερο τρόπο σκέψης που υπάρχει και είναι σαφώς επηρεασμένος απο το φιλελεύθερο κοινωνικό σύστημα το οπόιο όλοι βιώνουμε πχ (όποιος δέν τα καταφέρνει είναι υπάιτιος για τον εαυτό του). Οι πράξεις ενός ατόμου μέσα σε ένα κοινωνικό σύστημα, κατα την άποψή μου, είναι αποτέλεσμα των αληλεπηδράσεων που λαμβάνουν χώρα σε αυτό. Η Μαρία είχε την ατυχία να βιώσει μία σειρα απο ατυχή γεγονότα τα οποία προκλήθηκαν απο ανθρώπους που τους χαρακτηρίζε κάτι κοινό. Η έλειψη ενσυναίσθησης. Αυτό συναίβει σε μία στιγμή που αυτή είχε ανάγκη ακριβώς το αντίθετο δηλαδή λίγη κατανόηση.
Θα μου ήταν πολύ δύσκολο να κάνω καταμερισμό ευθυνών γιατί μόνο ηθικά μπορώ να προσεγγίσω το θέμα και ώς γνωστό η ηθική είναι κάτι το εύπλαστο.
Για το μόνο που μάλλον είμαι σίγουρος είναι ότι ο Β θα επομιστεί περισότερο το αποτέλεσμα της τραγικής κατάληξης. Νομίζω ότι απο μόνος του θα θεωρήσει τον εαυτό του ως τον βασικό υπεύθυνο της υπόθεσης και αυτό γιατί είναι ο μόνος στην ιστορία που τον χαρακτηρίζει μία ηθική αξία η αγάπη, παρόλο που επισκιάζεται στιγμιαία απο μία έκρηξη εγωισμού.
Καλησπέρα σας φίλτατοι τάδε. (καλά
τώρα αν ψάξουμε και ονόματα εδώ μέσα, ΑΝΤΕ ΓΕΙΑ κανονικά όμως.)
Απαντάω αποκλειστικά και μόνο επειδή η...Μ του φημολογούμενου.......
"ΤΕΣΤ....ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΠΙΚΟΤΗΤΑΣ"
τυχγάνει να μου θυμίζει -έως πάρα
πολύ όμως- τη δικιά μου περίπτωση
συν του ότι δυστυχώς ή ευτυχώς πριν
20 χρόνια με βάφτισαν Μαρία.
Και για να μιλήσω εκ μέρους Της (και μάλιστα με την εξουσιοδότηση που απλόχερα μου παρέχει [ως διαδικτυακώς κατοχυρωμένη φιγούρα] να μιλάω εκ μέρους της) σας πληροφορώ ότι μάλλον δεν είχε ιδέα τόσο καιρό για όλες αυτές τις τερατώδεις, ασυνάρτητες μαλακίες με το Μ κεφαλαίο που γράφετε για πάρτη της εδώ μέσα, σε αυτό το πολύ όμορφο
διαδικτυακό παρτάκι που έχετε στήσει. Παρουσιάζετε μια κοπέλλα που κανείς σας δεν ξέρει προσωπικά σαν αυτοκτονική, κομπλεξική μυξοπαρθένα ενώ σας πληροφορώ ότι
αυτοκτονεί για πάρτη της & πλάκα της όποτε γουστάρει γιατί ΠΟΛΥ ΑΠΛΑ ΤΗ ΒΡΙΣΚΕΙ ΜΕ ΤΑ ΞΥΡΑΦΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΥΠΝΩΤΙΚΑ, και δεν είναι καθόλου το εύθραστο μανιοκαταθλιπτικό κοριτσάκι που περιγράφετε, που τα βάφει μαύρα επειδή την έφτυσε ένας γκόμενος (απελπισμένη, αβοήθητη κτλ=δικές σας λέξεις) και έχει
πάει στη ζωή της όχι με δύο και με τρεις άντρες,αλλά με αρκετούς,
ΟΠΟΤΕ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΤΗ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ, και δεν περίμενε σε καμία περίπτωση από αγνώστους να σχολιάζουν ΕΝ ΑΓΝΟΙΑ ΤΗΣ ΣΤΟ ΚΟΛΟINTERNET ένα ευαίσθητο ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ δεδομένο σαν αυτό. Πάντως σχετικά κάποιες κοπελιές που γράφουν εδώ π.χ. -aphrodite-δεν έχω να προβάλω ενστάσεις γιατί γράφουν σωστά πράγματα. Τώρα όσο για τους.......πρωταγωνιστές του...διαβόητου
"ΤΕΣΤ" (δεν είστε καθόλου καλά σας πληροφορώ, εννοώ βέβαια τον κύριο που συνέταξε το....απαγορευμένο "τεστ"),εκτός από την Μι, μόνο για τον
Λάμδα έχω μια ιδέα για το ποιος θα μπορούσε να είναι. Τα στοιχεία "Ληστής" & "Αλβανός" με βοήθησαν να σχηματίσω μια εικόνα.
Και αν αυτός ο τυπάκος είναι όντως στο κολπάκι με το Internet θα τον πάρει και θα τον σηκώσει. Κατευθείαν στους...μπάτσους.
Τώρα όσο για τους αλλους, ειλικρινά και λόγω τιμής ΔΕΝ ΕΧΩ ΣΟΒΑΡΑ ΤΩΡΑ ΚΑΜΙΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΙΔΕΑ, για τι άτομα μιλάτε (μαλλον γράφετε)ούτε καν ως νύξη.
Και επειδή η δικιά μου περίπτωση μοιάζει σε πάρα πολλά σημεία με της Μαρίας, σας πληροφορώ ότι το τελευταίο πρόσφατο χρονικό διάστημα είχα κολλήσει και γω με έναν γκόμενο και
έκανα σεξουαλική δίαιτα επειδή αυτός ο γκόμενος δεν μου καθόταν με τίποτα, ΑΛΛΑ ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΔΕΝ ΤΑ ΒΑΦΟΥΜΕ ΠΟΤΕ ΜΑΥΡΑ ΓΙΑ ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ, ΕΙΧΑΜΕ ΤΗΝ ΤΙΜΗ ΝΑ ΓΕΝΝΗΘΟΥΜΕ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΚΑΙ ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΕΡΗΦΑΝΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΙΜΗ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΚΑΝΕ Η ΦΥΣΗ.Τώρα αν συνειδητοποίσω εγώ Π.Χ. ότι ο τάδε γκόμενος δεν μου κάθεται επειδή έχει γκόμενα και δεν την κερατώνει ή επειδή έχει γκόμενες και δεν τις κερατώνει ή πολύ απλά επεδή δε με γουστάρει πλέον (και εγώ δεν είχα ιδέα για αυτό [[b]για οποιοδήποτε από τα 3 ενδεχόμενα[/b]] επειδή δεν ρώτησα κανέναν), απλά το αποδέχομαι χωρίς υστερίες και παροξυσμούς και συνεχίζω την όμορφη καθημερινότητα μου. Το ίδιο θα συμβούλευα και τη Μ του τεστ να κάνει (αν βέβαια είναι υπαρκτό πρόσωπο). Κατά τη γνώμη μου, αν είναι υπαρκτό πρόσωπο και δει -ΕΝΤΕΛΩΣ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΙΚΑ ΚΑΤΑ ΤΟ ΣΕΡΦΑΡΙΣΜΑ ΤΗΣ ΣΤΟ INTERNET- όλα αυτά τα τερατουργήματα που γράφετε για πάρτη της πολύ απλά θα φρικάρει με τη ζωή της και δεν θα πατήσει ποτέ ξανά στη χειρότερη περίπτωση το POWER του υπολογιστή, στην ελαφρώς ανώδυνη περίπτωση το εικονίδιο "Internet Connexion" και στην εντελώς ανώδυνη περίπτωση οποιοδήποτε hyperlink έχει την παραμικρή υπόνοια σχέσης με το όνομα "Nikos Dimou". Tώρα το αν ο συγκεκριμένος κύριος είναι υπαρκτό πρόσωπο είναι μια άλλη συζήτηση, και δεν θα επιθυμούσα καθόλου να το σχολιάσω γιατί θα παρεκτραπώ σε ανεπίτρεπτω βαθμό. Κατά τα άλλα, όλα τα υπόλοιπα θέματα της ιστιοσελίδας του (εκτός από το "Αίνιγμα της Πνιγμένης Μαρίας")
τα βρίσκω επιεικώς καταπληκτικά και πλήρως διαφωτιστικά όσον αφορά πολλές πτυχές ξεδιπλώματος κοσμοιστορικών και κοσμοελλαδικών αναπάντητων ερωτημάτων.Have a nice evening fellows. :)
Α=ΜΑΛΑΚΑΣ!!!!!!!!
ΜΕ Μ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΘΑ ΤΟΥ ΑΡΕΣΕΙ ΚΙΟΛΑΣ
ΘΕΛΕΙ ΨΥΧΑΝΑΛΥΣΗ: ΠΑΣΧΕΙ ΑΠΟ ΟΞΕΙΑ ΧΟΝΤΡΟΠΕΤΣΙΑ, ΑΦΗΣΕ ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙ ΧΩΡΙΣ ΛΟΓΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΜΕΡΑ ΕΠΙΝΕ ΤΟΝ ΚΑΦΕ ΤΟΥ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΤΟΝ ΝΟΙΑΖΕΙ..(ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΚΛΕΙΝΟΝΤΑΙ ΣΤΗ ΦΥΛΑΚΗ--> ΠΡΟΚΑΛΟΥΝ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΑΝΕΜΕΛΑ ΣΤΥΛ ΧΑΝΙΜΠΑΛ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΡΕΣΕΙ ΚΙΟΛΑΣ:)) ΠΟΛΛΟΙ ΑΝΩΜΑΛΟΙ ΑΠΟ ΔΩ ΜΕΣΑ ΘΑ ΕΙΣΤΕ ΕΤΣΙ,Ε?
Το πρόβλημα είναι ότι απευθύνεστε σε Ελληνικό αναγνωστικό κοινό, και δυστυχώς, πάντα ο έλληνας θα ρίξει το φταίξιμο κάπου... αλλού.
Θα έλεγα πως δεν φταίει κανείς.
Η φύση είναι υπεύθυνη και ανέθυνη σαν την ελεύθερη οικονομία.
Ίσως να φταίω εγώ που δεν έχω τι να κάνω και αναγκάζομαι και σας διαβάζω αντί να δημιουργώ. Ας όψεται ! ο φίλος μου ο Μίτσαρας εκ Νέου Κόσμου που μού 'στειλε το σύνδεσμο στο ηλ.ταχυδρομείο μου. Αυτός σίγουρα όλα τα φταίει...
Η Μαρία καυλωμένη
στου Α το σπίτι πηγαίνει
και μετά τον Β παίρνει
και μπερδεύτηκε τρελά.
Και ο Ψ ο κακομοίρης
την ακούει τη Μαρία
κι είναι όλος απορία
μα δε ζήτησε λεφτά.
Η Μαρία ματσωμένη
τον περαματάρη περιμένει
να περάσει το ποτάμι
μααααα...
Ο Ληστής ήρθε να σώσει
τη Μαρία απ' το βάρος
και αυτή της η ελαφρότης
την μπατάρει στα βαθειά.
Πάει, πάει κι η Μαρία
τέλειωσε κι η ιστορία
κι όλοι εμείς οι βαρεμένοι
ψάχνουμε .... ομαδικά.
Πρέπει όμως να σας δώσω
την απάντηση στο ποιος
φταίει, στο μπλογκ του νικουδήμου
και δεν είναι ο..θεός.
Ο Ψ μου στειλε τη διάγνωση
κι αφού έκανα καλή ανάγνωση
έμαθα γιατί η Μάρα
Έκανε....
Π α Λ α B ο Μ α ρ Α !
΄΄επίκτητος΄΄ ...τώρα όμως ενώ μπορούμε να φροντίζουμε ένα πράγμα και να είμαστε αφοσιωμένοι σέ ένα εμείς θέλουμε να φροντίζουμε πολλά και να προσκολούμαστε σε πολλά..στον αδελφό, στον φίλο, στο σώμα, στην περιουσία, στο παιδί....
....πρέπει να πεθάνω!..αν πρέπει να πεθάνω αμέσως πεθαίνω,αν μπορώ να γευματίσω πρίν θα γευματίσω. Πως; όπως αρμόζει να κάνει κάποιος που επιστρέφει αυτά, που ανήκουν σε κάποιον άλλον...
Υπάρχει και άλλη μια ανατολίτικη παραβολή,παρόλου που το ζήτημα είναι πολύ σοβαρό και δεν θα επιθυμούσα να εκληφθεί σαν ακόμη μια σοφιστεία ή κάποια πρόχειρη επέμβαση....΄΄ ο βαρκάρης (Π), ο λύκος(Α) το χόρτο(Ψ) , το αρνί(Β) όπου στην βάρκα χωράει κάθε φορά ένα από αυτά (Μ), και ο βαρκάρης (Π),..... δύο ερωτήματα κατάφερα να βάλω: τι τρώει ! αυτός που αφηγείται τον μύθο (Λ) και που αναφέρεται,ενώ ροκανίζει, την αφοσίωση απο το παραπάνω απόσπασμα του πραγματικού ΕΠΙΚΤΗΤΟΥ! Ο Α, ο Β, ο Ψυχίατρος (χόρτο),ο Π(=νόμος),η Μ,ο αφηγητής(Λ) και το σκάφος (Σ=σώμα) θα μπορούσε να είναι μια καλή ακολουθία....δεν ξέρω!
nerantzisg ΄΄epictitos΄΄
Παιδιά, η όλη ιστορία προφανώς δεν είναι να βρούμε τον υπεύθυνο, αλλά να γίνει κουβέντα - όπως και έγινε. Κατά τη γνώμη μου δεν μπορεί να υπάρξει μία "σωστή" απάντηση, ούτε και μπορεί να αποδοθεί ολόκληρη η "ευθύνη" σε έναν και μόνο άνθρωπο. Εξάλλου η ιστορία είναι ελλιπής και σχηματική, όπως επεσήμαναν και άλλο.
Παρεμπιπτόντως, γνωρίζω ένα άλλο ηθικό αίνιγμα πολύ παρόμοιο με αυτό, αλλά με μια μικρή και σημαντική ειδοποιώ διαφορά. Όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να το διαβάσει στο
http://aoratimelani.blogspot.com/2008/03/blog-post_18.html
Δημοσίευση σχολίου