Σήμερα δεν έχω κέφι να γράψω κείμενο ούτε να ανοίξω κανένα βαρύγδουπο θέμα. Σας καλώ όλους για μία βόλτα στον μαγικό κόσμο του Λούνα Παρκ.
Δεν ξέρω αν εξακολουθείτε να πηγαίνετε και μεγάλοι (ίσως συνοδεύοντας τα παιδιά σας).
Εγώ παιδιά δεν έχω (για δικαιολογία) όμως σύχναζα σε Λούνα Παρκ ακόμα και σε προχωρημένη ηλικία. Η ατμόσφαιρα με γοητεύει.
Και τα παιχνίδια φυσικά. Ποτέ δεν τα σταμάτησα.
Γράψτε τις εμπειρίες σας. (Μόνο μη μου πείτε για τσίρκο - δεν ανέχομαι να βασανίζονται τα ζώα).
Οι φωτογραφίες έχουν βγει το 1984 σε δύο Λούνα Παρκ της εποχής που δεν υπάρχουν πια (τουλάχιστον σε αυτή την μορφή). Μαζί με πολλές άλλες αποτέλεσαν το υλικό μίας μεγάλες έκθεσης. Ίσως κάποτε τις εκδόσω σε βιβλίο.
41 σχόλια:
Δεν ξέρω πώς θεσπίστηκε το ότι οι ενήλικοι (ιδιαιτέρως οι...σοβαροί) ΔΕΝ παίζουν κι από τότε είμαστε όλοι στο κυνήγι της πειστικής δικαιολογίας.
Προσωπικές εμπειρίες πολλές.
Αυτό που δεν θα ξεχάσω έγινε πριν κάποια χρόνια όταν μαζί με κάποιο φίλο μου πήγαμε τις μητέρες μας στο Λούνα πάρκ. Είχαν έρθει να μας επισκευθούν στα πρώτα χρόνια της φοίτησης. Χωρίς να πούμε περί τίνος επρόκειτο τις παροτρύναμε να μπουν στο τρενάκι του τρόμου.
Το βαγονάκι έμπαινε κι εμείς κρυφογελούσαμε.
Σε λίγο το βαγονάκι βγήκε με τις κυρίες να είναι σε ακράτητα γέλια.
Αχ, τι καλά που θά ΄τανε, για τα παιδάκια μας, να είχαμε κι εμείς στην Κύπρο ένα Λουνα Πάρκ της προκοπής. Ακόμα και γι΄αυτό πρέπει να ταξιδέψουμε. Φαίνεται, είναι μικρή η αγορά και δεν μπορεί να συντηρήσει επί μακρόν μια τέτοια επιχείρηση.
Μία απεγνωσμένη προσπάθεια διασκέδασης που κρύβει μέσα της μία μίζερια και μία δυστυχία, μία προσποιητή ψεύτικη διασκέδαση. Πάντα έτσι το έπερνα το LUNA PARK, όπως και το CASINO δηλαδή.
Συναρπαστικός ο κόσμος του Λούνα Παρκ. Σαν τεχνοκράτης πρέπει να πω οτι το θεωρώ από τους προγόνους του role-playing game.
Εκπληκτική η δεύτερη φωτογραφία!
Εμένα μου αρέσουν οι ταχυδακτυλουργοί. Όλοι, ακόμα και ο υπερ-γκλαμουράτος άντρας της Κλόντια Σίφερ (το δικό της όνομα θυμάμαι).
Το Λούνα Παρκ, από την εφηβεία, το συνδύασα με κυνήγι κοριτσιών. Και αργότερα, με τα γεράματα: μπήκα σε ένα παιχνίδι (disco round λεγότανε) και κόλλησαν τα μάγουλα του προσώπου μου στο πίσω μέρος του καθίσματος, αγωνιζόμουν να κρατήσω τα σπλάχνα μου στη θέση τους και όταν βγήκα, παραπατούσα δίπλα σε μια ενθουσιασμένη 11χρονη που με παρακαλούσε να ξανανεβούμε.
Μου αρέσουν όμως οι γιορτές: οι Αποκριές, τα παιδικά γλέντια, οι φωτιές στους δρόμους – και κυρίως, λόγω της αισθητικής, του γενικού αισθήματος και της ήρεμης συλλογικότητας, ο Επιτάφιος και η Ανάσταση… Κυκλοφορώ με τρίποδα και τραβάω φωτογραφίες (ίσως ανεβάσω μερικές από την Καθαρά Δευτέρα τις επόμενες μέρες). Αν και, ενώ προσπαθώ να πιάσω κάποιες όμορφες στιγμές αγνώστων, έρχονται φορές που νιώθω σαν ηδονοβλεψίας.
ΥΓ. Το παιχνίδι που ανέφερα ήταν στο Λούνα Παρκ Σάρκανιέμι, που κάθε χρόνο δέχεται 1.000.000 επισκέπτες ενώ η πόλη (Τάμπερε) έχει 200.000 κατοίκους.
Δεν ξέρω γιατί αλλά τα μισώ τα λούνα-παρκ. Πιθανόν να χρειάζομαι ψυχανάλυση πάνω σ' αυτό :) Ίσως να μου θυμίζουν τσίρκο εκ του μακρόθεν (τα τσίρκο με αλαλιάζουν -θάθελα να δω ανθρώπους σε μπάλες και τα ζώα να χειροκροτάνε). Ίσως να είναι το "προφανές" τους, τα λούνα παρκ δεν έχουν μυστήριο, Newton's laws γαρ. Ίσως νάναι οι μεροκαματιάρηδες εκεί που κάνουν κοντράστ στη δήθεν χαρούμενη ατμόσφαιρα. Ίσως οι σχετικές θλιβερές ταινίες της Βουγιουκλάκη. Δεν ξέρω.
Στην κωμόπολη που μεγάλωσα δεν υπήρχε μόνιμο λούνα παρκ, οπότε όταν γινόταν το (έμπορο) πανηγύρι και ερχόταν το λούνα παρκ, ήταν χαρά θεού. Οι πατεράδες έκλειναν δουλειές και αγόραζαν πραμάτειες, εμείς στο λούνα παρκ. Οι μικρότεροι στης κούνιες και στα αλογάκια, οι μεγαλύτεροι να κυνηγάνε κοπέλες. Τα πρώτα φτερουγίσματα της καρδιάς, ένα προσποιητό πέσιμο από την κούνια, και το σωτήριο αγκάλιασμα, όπου κατά λάθος και όλως τυχαίως το χέρι έχει τη δικιά του βούληση και πάει εκεί που δεν πρέπει.
δυστυχώς τα λούνα πάρκ έχουμε ξεφτίσει, και τα παιχνίδια δεν ενθουσιάζουν όπως παλιά.
εγώ προσωπικά θα ήθελα πάρα πολύ να πήγαινα στην disneyland!!!
Εδώ στις Βρυξέλλες, τα Λούνα Πάρκ (όπως το Walibi), δεν έχουν ανοίξει ακόμη με τις θερμοκρασίες που επικρατούν και τις βροχές και τα χιόνια που μας ταλαιπωρούν ...
Όμως γιορτάζουμε την Ημέρα της Γυναίκας ... Ο Elio di Rupo, αντιπρόεδρος της ομοσπονδιακής κυβέρνησης, πρωθυπουργός της Βαλλονίας και πρόεδρος του (γαλλόφωνου) Σοσιαλιστικού κόμματος μοίραζε σήμερα το πρωί διαφημιστικά στον κεντρικό σταθμό των Βρυξελλών. Και το βέλγικο κοινοβούλιο θα θεσπίσει σήμερα μια πολιτική «μηδενικής ανοχής» έναντι της κακοποίησης των γυναικών.
Άλλες φωτογραφίες από το Λούνα Παρκ ΕΔΩ
To γοητευτικό κόσμο που μας περιγράφετε εξιστόρησε καλύτερα από οποιονδήποτε ο Federico Fellini στις περισσότερες ταινίες του
Τα Λούνα Παρκ μου θυμίζουν τη γνήσια χαρά που ένιωθα παιδάκι. Τι ωραίο συναίσθημα... κι ερχόταν από τα πιο απλά πράγματα. Τώρα πια η γνήσια χαρά έχει γίνει ιδιαίτερα απαιτητική!
Η πρωτη μου επαφη με Λουνα Παρκ ηταν καπου στα μεσα της δεκαετιας του 80' στην ΔΕΘ. Ανυπομονουσα καθε χρονο να τελειωσει το καλοκαιρι για να ερθει το λουνα παρκ στην Εκθεση Θεσσαλονικης.Μαγικες εμπειριες... βολτες με τα τρενακια του τρομου, συγκρουομενα αυτοκινητακια, κλοουν με καλαμοποδαρα... και μπαλονια...πολλα μπαλονια! Ο λογος της προσμονης (τουλαχιστον για την πρωτη φορα) ηταν οτι οταν ημουν μικρος ειχα δει μια ασπρομαυρη φωτογραφια των παππουδων μου με τον πατερα μου σε ενα απο τα μαγικα τρενακια του λουνα παρκ... εiχε γραφτει στην μνημη μου αυτη η φωτογραφια.
Στο χωριο μου παλι, ενα κεφαλοχωρι της Χαλκιδικης, ερχοταν παλιοτερα πολλες φορες το χρονο, συγκρουομενα και μικρα καρουζελ... Τωρα, οι αδελφες μου που ειναι ακομη μικρουλες, αναγκαζουν τον πατερα μου να τις παει 2 φορες το χρονο στο Magic Park στη Θεσσαλονικη...
Ομορφιες της ζωης.
Χαρα και γελιο
Δον Γάτο ανυπακούω για να μοιραστώ μαζί σου το πιό φριχτό θέαμα που μπορεί κανείς σε τσίρκο! Γάτες! Ναι! Θυμάμαι που είχες πει κάπου ότι οι γάτες δεν εκπαιδεύονται ποτέ για τσίρκο. Λάθος! Είδα γάτες σε νούμερο στο Τσίρκο της Μόσχας το 1991! Είναι φυσικά πάρα πολύ ασυνήθιστο, αλλά γίνεται.
Τι να πει κανείς για το Λούνα Παρκ; Τί να πρωτοθυμηθεί; Πρόλαβα το μεγάλο στην Γλυφάδα (εκεί δεν ήταν;), το άλλο στην Θεσσαλονίκη, που έλαμπε το βράδυ σε όλη την πόλη, από την άκρη της Νέας Παραλίας, εκεί που είναι τώρα το απαίσιο Μέγαρο.... Τα καλοκαιρινά Λούνα Παρκ στις παραλίες, τα μικρά στα πανηγύρια... Τα τεράστια στις Γαλλικές πόλεις, που ερχόταν, κάθε χρόνο την ίδια εποχή, στην κεντρική πλατεία... Το Walibi, στο Βέλγιο, κοντά στο Βατερλώ...
Πάντα το αγαπημένο μου παιχνίδι ήταν τα συγκρουόμενα, τα αεροπλανάκια που στριφογύριζαν και ανεβοκατέβαιναν, και, όταν υπήρχαν, οι λαβύρινθοι με τους παραμορφωτικούς καθρέφτες. Υποχρεωτική η στάση και στην Ρόδα!
Τι ευτυχία, όλα αυτά! Και η μνήμη τους, έχω καιρό να πάω.
Ευχαριστώ. Μού προκάλεσες ένα πολύ ευχάριστο εξαρτημένο αντανακλαστικό γλυκιάς, παιδικής, χαράς.
Τελείως τυχαία, μόλις μού έφεραν το "Ε" της Κυριακής, και στο εξώφυλλο έχει τους ανθρώπους του Google να παίζουν με πολύχρωμα Lego, με τίτλο "Google: Η παιδική χαρά που ονειρεύεται να ελέγξει τον κόσμο."
Σ;)
Που να αρχίσει κανείς και πού να τελειώσει με αυτά που σήμερα έχουν ειπωθεί. Θα ξεκινήσω με το λούνα παρκ της "Σαλαμίνας", στη Θεσσαλονίκη, εκεί που σήμερα ορθώνεται το αντιαισθητικό (για τους περισσότερους Θεσσαλονικείς) μέγαρο μουσικής. Πέρα από τον urban myth για την κοπελίτσα που έπεσε από το "ταψί" και τις κατά καιρούς πληροφορήσεις για τα ατυχήματα στα τρενάκια, υπήρχε μία απίστευτη χαρά κάθε που πηγαίναμε εκεί με τους συμμαθητές μου (έμενα και κοντά). Όχι μόνο για να αποδείξουμε ότι δε "μασάμε" να ανέβουμε σε όλα αυτά (τρενάκι του τρόμου, ταψί - όπου οι πλέον ατρόμητοι σηκώνονταν όρθιοι και κόβανε βόλτες σε όλο το μήκος και το πλάτος του, ακούγοντας τις φωνές του χειριστή -, το τρενάκι με την απίστευτη κατηφόρα που έβλεπες τη θάλλασσα να σιμώνει ολοένα και περισσότερο και έκλεινες τα μάτια σου), αλλά και για να δείξουμε τη δύναμή μας στη γροθιά στο αντίστοιχο μηχάνημα και να γελάσουμε στο "δωμάτιο με τους καθρέφτες", κάνοντας αστείες γκριμάτσες.
Όσο για τη μεταφορά του έξω από την πόλη, έχει να κάνει με τη φυγή του από την καθημερινότητα της διασκέδασης. Με την έλλειψη του αυθορμητισμού στην απόφαση που παίρνει κανείς να πάει κάπου (πόσο δε μάλλον όταν αυτός είναι ένας πιτσιρίκος). Ολόκληρο προγραμματισμό θέλει πλέον μία τέτοια επίσκεψη - μίνι ταξίδι, άσε που πλέον έχει και εισιτήριο.
Και όλα αυτά για να χτιστεί τί; Ένα κτίριο που μπορεί μεν να προσφέρει ένα καλύτερο επίπεδο στον πολιτισμό της πόλης, αλλά ποτέ δεν υπήρξε αίτημα των κατοίκων της. Και δεν κολλάει και με την αρχιτεκτονική της περιοχής (αν υπάρχει τέτοια, τότε σίγουρα δεν ταιριάζει με το εν λόγω κτίριο).
Υ.Γ.: Τάσσο Παπαδάκη, θεωρώ δεδομένο ότι δε συμφωνούμε σε κανένα θέμα, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, παρότι οφείλω να σεβαστώ τη συνεπή (νεο;) φιλελεύθερη οπτική σου. Αλλά πνίγομαι όταν διαβάζω ότι είναι πρόοδος τα multiplex. Πέρα από την άσχημη επιλογή των ταινιών που κάνουνε, διαλύουνε και την αίσθηση του συμπαθητικού χώρου που είχανε κάποια άλλα σινεμαδάκια (τα οποία και κλείσανε μην αντέχοντας τον ανταγωνισμό), τα οποία ήτανε χώρος συνάθροισης γνωστών, λάτρεων του ευρωπαϊκού σινεμά. Τώρα γίνανε είτε S/M (βλ. ΚΑΠΙΤΟΛ, ΜΕΤΡΟΠΟΛΙΤΑΝ κ.ά) ή γκαράζ (ΕΣΠΕΡΟΣ). Αυτό που εσύ ονομάζεις πρόοδο, εγώ το λέω κακογουστιά και κλέψιμο των αναμνήσεων της γενιάς μου (κάτω των τριάντα). Είναι θέμα οπτικής και βιωμάτων.
Στην Ελλάδα δεν είχα πάει παρά μόνο σε ένα μικρό Λούνα Παρκ στην Κέρκυρα. Ωραία ήτανε αλλά δεν συγκρίνετε με το fun park στο Blackpool που πήγα πέρυσι. Εκεί έχει το ψηλότερο roller coaster του κόσμου (80m)που σου κοβε την ανάσα, καθώς και άλλα καταπληκτικά παιχνίδια. Οι ουρές ατελείωτες, μικροί και μεγάλοι (κυρίως μεγάλοι). Πάντως τη διπλή ανακύκλιση δε θα την ξαναδοκίμαζα, μου φτασε το στομάχι στ' αυτιά.
Τι έγινε; Μετά τα "σοβαρά", έχουμε "Fun and games No. 2"; Δε θα ξεσαλώσω σήμερα πάντως (ή μπορεί και να το κάνω - "παιχνιδιάρικο" δεν είναι κι αυτό το post;)
Φυσικά το Rodeo στην παραλιακή κατείχε περίοπτη θέση στην παιδική μας διασκέδαση. Όποιο σαββατοκύριακο ήταν δυνατό, κατεβαίναμε στο καλύτερο ελληνικό Luna Park (ήταν και σχετικά κοντά στα μέρη μας) για να μπούμε στον μαγικό του κόσμο. Αν εξαιρέσω την τραυματική εμπειρία της μπαλαρίνας (ούτε καν διανοήθηκα να ξανανέβω σε αυτή ή τα μεταγενέστερα παρόμοια παιχνίδια), περνούσαμε υπέροχα! Πιο πολύ μου άρεσαν τα συγκρουόμενα και ο ιππόδρομος (με τα αλογάκια που έτρεχαν όσο έβαζες κάποιες μπάλες σε ορισμένες τρύπες).
Με τον καιρό άρχισα να δοκιμάζω και άλλα παιχνίδια, όπως τη σκοποβολή, τους κρίκους, το παιχνίδι με τον δίσκο πάνω σε ένα τραπέζι με "τέρματα" χωρίς τριβές (δεν θυμάμαι πώς ακριβώς λεγόταν) και πολλά άλλα. Ιδιαίτερη εντύπωση μου έκανε και το δωμάτιο με τους καθρέφτες. Δε θυμάμαι πολλές λεπτομέρειες, πάντως θυμάμαι πολύ καλά ότι δεν μπήκα ποτέ σε τούνελ (του τρόμου ή άλλο), σε παιχνίδι τύπου roller coaster και στον (νεότερο) εξομοιωτή του διαστημοπλοίου - δε θυμάμαι πως το έλεγαν, αλλά ήταν μεγάλη ατραξιόν. Κάποια στιγμή το Rodeo έκλεισε - κάτι φήμες είχα ακούσει για ναρκωτικά. Ήταν γραφτό να δοκιμάσω κάποια από αυτά πολύ αργότερα, στο Απόλυτο Ψυχαγωγικό Πάρκο, την original Disneyland στο Anaheim κοντά στο Los Angeles (τούνελ του Πινόκιο, Indiana Jones, Star Wars κ.α.).
Κάποια στιγμή πήγα και στο Tivoli στην Κοπεγχάγη. Αυτό μάλιστα, ήταν Luna Park με τα όλα του! Συνδυάστε το με τα αρκετά χαλαρά ήθη των Δανών (τα sex-shops ήταν σε κοινή θέα μέσα στην πόλη και όχι κρυμμένα σε σοκάκια - μιλάμε για δεκαετία του '90) και θα καταλάβετε τι εννοώ ;)
Φυσικά, τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με την Disneyland - το όνειρο μιας ζωής που εκπληρώθηκε το καλοκαίρι του 2002! Έχω γράψει σχετικό "νοσταλγικό" σχόλιο στο post "Fun and games". Ίσως επανέλθω το βραδάκι με λεπτομέρειες. Σας αφήνω προς το παρόν να διασκεδάσετε :)
ΡΙΚΑ ΒΑΓΙΑΝΝΗ
NERONE
Ο καθείς έλεγε ό,τι τού κατέβαινε.
Κάποιος επανελάμβανε συνεχώς τήν λέξιν «ορμαθός».
Ένας άλλος έλεγε, με έμφασιν:
«Ω άνδρες Αθηναίοι!»
Ένας τρίτος επέμενε να ακουσθή η φράσις του:
«Οι φορτοεκφορτωταί και οι μονομάχοι εστασίασαν... Οι φορτοεκφορτωταί και οι μονομάχοι εστασίασαν...»
Μία ομάς εξάλλων ανθρώπων, εκραύγαζε:
«Πόπλιος Κορνήλιος Σκιπίων! Σκιπίων ο Αφρικανός!»
Οι λίκτορες εστράφησαν και εφώναξαν:
«Σκασμός!»
Ο κόσμος απήντησε:
«Σκατά!»
Η χλαλοή που επηκολούθησε ήτο μεγάλη.
Αίφνης, έγινε κάτι που εξέπληξε το μέγα πλήθος, το οποίον κατέκλυζε απ’ το πρωί το Κολοσσαίον.
Γυμνή, με τα μαλλιά της περίτεχνα κτενισμένα και στολισμένα μέ υακίνθους, εισήλθεν εις τόν στίβον, επί άρματος συρομένου από δώδεκα παρθένους τών ανατολικών επαρχιών, ορθία, φιλομειδής και ωραία, η αυτοκράτειρα Ποππαία. Τα χείλη της και οι ρώγες τών μαστών της ήσαν βαμμένα μέ αίμα, και στα μαλλιά της τής ήβης της ελεύκαζαν ανθοί πορτοκαλαίας.
Ο λαός εκραύγαζε και εβόα.
Εγώ, όρθιος στην κερκίδα μου, εφώναζα:
«Χαίρε Ποππαία!»
Την ίδια στιγμή, η πύλη τών θηρίων ήνοιξε και ώρμησε στον στίβον δεύτερον άρμα, μεγαλείτερον και βαρύτερον από το πρώτον. Το άρμα τούτο, το έσερναν έξι λεοντάρια τού Άτλαντος και τής Νουβίας, που τα ηνία του εκράτει ροδοστεφής ο Νέρων, γαλήνιος και θεϊκός, εν μέσω τών στόνων και τών οιμωγών, εν μέσω τών καιομένων εν τω στίβω χριστιανών!
Ο κόσμος, ενθουσιών, εζητοκραύγαζε και εβόα:
«Χαίρε Αύγουστε! Χαίρε Αυτοκράτωρ!»
Εγώ, από τήν θέσιν μου, όρθιος πάντοτε, τώρα εφώναζα:
«Χαίρε Καίσαρα! Χαίρε Χριστιανομάχε!»
Τότε ο Νέρων, εστράφη προς εμέ και ύψωσε τήν δεξιάν του.
Εκείνη την ώρα, κόντεψα να τρελαθώ. Ο αυτοκράτωρ Νέρωνας είμουν εγώ!
Πολλή Θεσ/νικη σήμερα και μου θύμησαν τα παιδικά μου χρόνια στη ΔΕΘ και στη Σαλαμίνα, τις βόλτες στην παραλία. Να είστε καλά καρντάσια!
Τα χρόνια πέρασαν, στο μέσον της ηλικίας πια κανένα απολύτως ενδιαφέρον δεν μου προξενούν τα Λ.Π. Ίσως η αίσθηση του πρόχειρου και της αρπαχτής που μου αφήνουν οι κάποιες κατασκευές που επισκέφτηκαν την περιοχή μου (Νέα Μάκρη), ίσως το καθημερινό τρέξιμο ποιός ξέρει. Ούτε αετό δεν έφτιαξα φέτος, με άλλοθι ότι μεγάλωσαν πια τα παιδιά. Μάλλον χρειάζομαι διακοπές.
Μεγάλε το κείμενο το ξέρω απ´ έξω: "Ζεμφύρα ή Το μυστικόν της Πασιφάης", του Ανδρέα Εμπειρίκου βεβαίως. Αλλά αυτό είναι από τσίρκο..Εγώ θυμήθηκα τις φωτό του Atget. Είχε τραβήξει κάμποσες φωτογραφίες με θέμα το λούνα παρκ. Αλλά από εκείνες (όσες θυμάμαι),σε αντίθεση με αυτές του μπλογκ, έλειπε εντελώς το ανθρώπινο στοιχείο. Επιπλέον, ήταν ασπρόμαυρες.
Σχεδόν κάθε καλοκαίρι η παιδική μου παρέα των καλοκαιριών επισκέπτεται τουλάχιστον μια φορά ένα λούνα παρκ (τα πανηγυριότικα είναι μια χαρά). Συνήθως παίζουμε στα συγγρουόμενα. Κάποιοι έχουν ενοχλήσεις στα γόνατα, εμένα με ταράζει η μέση μου σε κάθε πρόσκρουση, αλλά δεν το βάζουμε κάτω.
Παρατήρηση: νομίζω ότι και τα λούνα παρκ ταιριάζουν περισσότερο στους μεγάλους, άλλωστε μεγάλοι τα κατασκευάζουν. Κινδυνεύω να χαρακτηριστώ μαντράχαλος;
"οι φωτεινές επιγραφές είναι φρικτές έτσι που σβήνουν και ανάβουν σαν διαταγές στρατιωτικές σαν κομπρεσέρ που το μυαλό μου σκάβουν..."
tassos_papadakis said ‘Α ξέχασα. Τα περί "νεο(;)-φιλελεύθερης οπτικής". Κοιτάξτε.
Μην "κολλάτε" σε θέματα που σας έμαθαν κάποιοι άλλοι να "κολλάτε" - ο τάδε είναι το ένα, ο δείνα είναι το άλλο -φτού κακό!(και μετά να τα κολλάτε στους άλλους). Οι άνθρωποι δεν κρίνονται ούτε από αυτά που λένε, ούτε από αυτά που λένε πως τάχα εκπροσωπούν -αυτό μόνο στην Ελλάδα γίνεται.’
Έχεις απόλυτο δίκαιο Τασσο. Αυτή η καραμέλα περί νεοφιλελευθερισμού υπάρχει μόνο στην Ελλάδα και χρησιμοποιείται από την πλειοψηφία με σκοπό να αποδυναμώσουν τα επιχειρήματα των ανθρώπων που σκέφτονται διαφορετικά. Σκέφτεσαι διαφορετικά; Άρα είσαι νεοφιλελεύθερος. Κάτι σα σατανάς δηλαδη.
Η επιχειρηματικότητα και οι ξένες επενδύσεις στην Ελλάδα θεωρούνται εγκλήματα. Αυτό συμβαίνει διότι έχει επικρατήσει πλήρως ο ιδεολογικός λόγος του ΚΚΕ και της Εκκλησίας (Σε πολλά πράγματα ταυτίζονται απόλυτα).
Με αφορμή το σημερινό θέμα του μπλογκ και τα multiplex προσπαθώ να φανταστώ τι θα γινότανε σε περίπτωση που κάποιοι επιχειρούσαν να δημιουργήσουν ένα amusement park, τύπου Disneyland, στην Ελλάδα. Υποψιάζομαι ότι θα είχε εκδηλωθεί ένα κύμα αντιδράσεων από αριστεριστές, οικολόγους, διανοούμενους, τοπικές κοινωνίες (αυτές ξεσηκώνονται εύκολα), εφημερίδες και (θαυνμα, θαυμα!!!) εκκλησία.
Πραγματικά το Tivoli στην Κοπενχάγη και το Prater στην Βιέννη είναι τα ωραιότερα Λούνα Παρκ που έχω δει.
Tassos Papadakis
"ΝΔ...δεν βλέπω να πιάνεις ούτε τα 50 σήμερα"
Aπό το πολύ να γράφεις για σινεμά βλέπεις τα σχόλια σαν εισιτήρια! Δεν είμαστε στην show business ούτε κυνηγάμε θεαματικότητες. Χαίρομαι όταν τα σχόλια είναι λιγότερα αλλά καλά. (Και αυθεντικά, Σαλτάρω - όχι επικολλήσεις!)
Πάντως συμφωνώ με τον Τ.Π. - όποτε πήγα σε παλιό "παραδοσιακό" σινεμά, μετάνιωσα. Τελικά ο κινηματογράφος είναι τεχνολογία - δεν είναι γαστρονομία.
badlydrawnboy σύντροφε. το πρώτο λούνα παρκ, αν ανοίξεις mega channel τώρα τώρα που είναι δύσκολοι καιροί, θα θυμηθείς ότι λειτούργησε στο Γράμμο. εκεί η Αριάνα Βελουχιώτη, έστησε τις ναρκοθετήσεις για την βιώσιμη ανάπτυξη της νεολαιίστικης ιταλοκυπριακής συνομοσπονδίας των λαθρομεταναστών βαμβακοπαραγών. το ΚΚΕ πρόδωσε την Αριάνα Βήττα, εκείνη το γύρισε ανάποδα το βινύλιο και ακούστηκε ο oscar wilde να ψιθυρίζει ότι ναι είναι η άγρια πλευρά του κομουνιστικού λύκου που τον συγκινεί. έτσι χάσαμε το τρενάκι της επιχειρηματικότητος. το παιχνίδι των ξενικών επενδύσεων το χάσαμε με χειρότερο τρόπο. εδώ έβαλε το χέρι της ο παράνομος κομουνιστικός μηχανισμός της Εκκλησίας της ελλάδος, με πρϊστάμενο τότε το Γιάννη Χειλλουδάκη. δηλαδή, είχαν ήδη καταφτάσει τα γερμανικά φύλα από το βορρά, για να μας βοηθήσουν να υψώσουμε τα ξύλινα τείχη και για να ενισχύσουν με καταλύτες και ηρωισμούς την αξέχαστη προσπάθεια αποσταλινοποίησης της ελληνικής πολεμικής μηχανής (μην ξεχνάς ότι ήταν η ελληνική νεολαία του 30 που καθιέρωσε το σκουλαρίκι) και σε εκείνη την κρίσιμη στιγμή εμφανίστηκε ο λαχειοπώλης του ουρανού με το τριαντάφυλλο και δίνοντας το σύνθημα: "η γη στους χωρικούς...και με σκουλαρίκι σας πάω...κάτω η καπιταλιστική ρωσική κυβέρνηση" προκάλεσε την αυτοκτονία της Έλλης Παππά αυτομάτως (σου θυμίζω: ο πόνος των Ανθρώπων και των υγρασιασμένων Πραγμάτων) και τα Ορφικά (με τον Καρυωτάκη να διαφημίζει κέλογκς νο μπρέινς). ήταν οι δύο που θα σήκωναν τον βιομηχανικό εξοπλισμό για να τον μεταφέρουν από τη μαρίνα του Μαρμαρά σε ένα οποιοδήποτε εστιατόριο που διαφημίζεται στο ραδιόφωνο. (και μπορείς να διαπιστώσεις ότι μεταδίδονται διαφημίσεις εστιατορίων και από το κρατικό ραδιόφωνο ακόμη!). τι ακολούθησε: οι Μοναχές στο Άγιο Όρος υποδέχθηκαν ως ελευθερωτές τα αμερικανάκια που ανάλαβαν τη μεγάλη δημοκρατική παράταξη, εισήλθαν αυτοί βαθύτερα... βαθύτατα...εντός...και επί τα κοίλα μέρη...και είμαστε εδώ σε αυτό το γνώριμο εδώ με το ΚΚΕ να λογοκρίνει το google. μην αρνηθείς.
στην Αθήνα πήγα μιά φορά, μ' έπιασε το κεφάλι μου από τις φωνές, δεν ανέβηκα πουθενά, αλλά ζωγράφισα έναν αλλοπρόσαλλο πίνακα με χρώματα!!!
στο Πράτερ, πήγα από περιέργεια,αχανής ο χώρος, βαρέθηκα να περπατάω,έφυγα όταν μου έβαλε χέρι ένας Αυστριακός (μα γίνονται αυτά ΚΑΙ στην Αυστρία; ρώταγα και ξαναρώταγα μετά)
Διόρθωση προς νέους Θεσσαλονικείς: Η Σαλαμίνα είναι περιοχή (σημερινή Μπότσαρη). Εκεί βρισκόταν και το Λούνα Παρκ πριν 30 χρόνια. Μετά μετακόμισε στην παραλία - το Λούνα Παρκ, όχι η Σαλαμίνα.
Το παράξενο είναι ότι με το που μετακόμισε το Λούνα Παρκ, η περιοχή έπαψε να λέγεται Σαλαμίνα (τόσο ταυτισμένη ήταν μαζί του) και σήμερα λέγεται Μπότσαρη.
Θα έχει ενδιαφέρον να δούμε από που προέρχεται το όνμα 'Σαλαμίνα' - σαν ιταλικό ή ισπανικό ακούγεται... Και βρίσκεται στην ίδια ευθεία με τις παλιές (προ 1945) γειτονιές των Εβραίων.
ΥΓ. Μόλις αντιλήφθηκα ότι η Σαλαμίνα είναι και ελληνικό νησί. Σημαδιακό: ποτέ δεν σκέφτηκα ότι τα δύο μπορεί να έχουν σχέση. Όταν μεγαλώνεις με τοπονύμια όπως Βίλα Αλατίνι, Βίλα Μπιάνκα, Καπάνι και Μοδιάνο, γιατί το Σαλαμίνα να είναι διαφορετικό;
Θυμάμαι με συγκίνηση όταν (νομίζω ήταν το 1980) στο λούνα πάρκ είχανε φέρει το pong(νομίζω έτσι το έλεγαν)το πρώτο ηλεκτρονικό παιχνίδι με την παύλα που πηγαινοερχότανε σε μία μικρή οθόνη.Αισθανθήκαμε ότι βιώναμε κάτι μοναδικό.Επιστημονική φαντασία για την εποχή.Δεν ξεκολούσαμε αν δεν τελείωναν τα χρήματα.
Η πρώτη μου «επίσκεψη» σε Λούνα Πάρκ:
Αυτό του Δαλιανίδη, στην ασπρόμαυρη τηλεόραση γύρω στο 1977.
Πέντε κρίκοι, ένα τάλιρο…
το θυμάται κανείς??
Fwthnh, ευχαριστώ. Κάτι μου λέει, όμως, ότι το όνομα Σαλαμίνα στην παραλία της Θεσσαλονίκης, είναι τόσο ταιριαστό όσο το Λευκός Πύργος στο Τουρκολίμανο. Έτσι πληροφοριακά, από τα ονόματα των περιοχών μέχρι το κέντρο, μετράω τρία πατριωτικά ή ‘αντιτουρκικά’ (25ης Μαρτίου, Μπότσαρη, Ευζώνων), δύο χριστιανικά (Ανάληψη, ΧΑΝΘ), ένα βασιλικό (Γεωργίου, ενώ κι ο ίδιος ο δρόμος λέγεται Βασιλίσσης Όλγας), ένα ευρωπαϊκό (Φλέμιγκ) και δύο ουδέτερα (Σχολή Τυφλών, Φάληρο). Παραδέχομαι ότι το τελευταίο είναι αρχαίος αττικός δήμος (της Αιαντίδας φυλής ).
Τα ονόματα αυτά δημιουργήθηκαν μετά το 1912 (πάνω στην τότε Οδό Εξοχών, που ήταν ένας χωματόδρομος με αρχοντικά). Μόνο το Ντεπώ (‘αποθήκη’ στα γαλλικά) θυμίζει κάτι από την πολυπολιτισμική Θεσσαλονίκη – κι αυτό, τελευταία αποκαλείται Άγιος Ελευθέριος.
Κι εδώ κλείνω την αναφορά μου στη Θεσσαλονίκη, και σόρυ για την οικειοποίηση και κατάχρηση του χώρου.
Βρεθήκαμε, έναν καιρό, στο πανεπιστήμιο του Luton. Και κάποιος είχε την ιδέα να πάμε στο Λούνα Πάρκ και να πάρουμε εκείνο το βαγόνι που ανεβαίνει στα ουράνια, πέφτει σε γκρεμό, εκσφενδονίζεται προς το κενό για να στρίψει ξαφνικά πλάγια και να βρεθεί ανάποδα με διαολεμένη ταχύτητα.
Ουρλιαχτά, φωνή, κακό..είπαμε:"εδώ θ΄ αφήσουμε τα κόκκαλά μας!" και πώς "αν τη τη βγάλαμε απόψε καθαρή, τίποτε δε θα μας ξανατρομάξει πια". Γιατί αν και σκηνοθετημένη η διαδρομή, υπήρξε ανεπανάληπτα τροματική. ΈΤσι νομίζαμε...
Κι όταν επιστρέψαμε, αρχίσαμε να βάζουμε σε τάξη τη ζωής μας. Μόνο που η αληθινή ζωή δεν είναι Λούνα Πάρκ κι ουτε πας γυρεύοντας για αξέχαστες συγκινήσεις με εισιτήριο.
Και μπήκαμε στο αληθινό βαγόνι της ζωής χωρίς εισίτήριο. Και από μια στροφή, έπεφτε κι ένας, και από μια κατηφοριά, γρεμιζόταν άλλος.
Αχ και να γυρνούσε ο χρόνος πίσω, να ξαναπηγαίναμε στο Luton και να μέναμε σ΄ εκείνο το απρόβλεπτο σκηνοθετημένο, τρομακτικό τρεχαλητό, για πάντα, όλοι μας, όπως τότε, χωρίς καμιά απώλεια!
Με αγάπη
Παράγραφος
Δεν νομίζω πως είναι ανάγκη να παίζεις κούκλες, ρίχνεις σβόλους, να κάνεις κούνια και να χοροπηδάς στην τραμπάλα για να χαρακτηριστείς παιδί. Ούτε νομίζω πως θα με βλάψει μια βόλτα στο λούνα πάρκ ή μια διαδρομή με το rollercoaster…. Τραγικό ενδεχομένως θα ήταν να πηγαίνω κάθε μέρα, πράγμα αδύνατον, για μένα τουλάχιστον.
Και πως προσδιορίζεται τελικά η διασκέδαση? Ανάλογα με την ηλικία?
@tasos papadakis said...
"Μην "κολλάτε" σε θέματα που σας έμαθαν κάποιοι άλλοι να "κολλάτε" - ο τάδε είναι το ένα, ο δείνα είναι το άλλο -φτού κακό!(και μετά να τα κολλάτε στους άλλους). Οι άνθρωποι δεν κρίνονται ούτε από αυτά που λένε, ούτε από αυτά που λένε πως τάχα εκπροσωπούν -αυτό μόνο στην Ελλάδα γίνεται".
Νομίζω ότι αδικείτε τόσο εμένα (έναν άγνωστό σας), όσο και το επίπεδο της συζήτησης, βαφτίζοντάς με "παπαγαλάκι" απόψεων άλλων, δηλαδή άνθρωπο στερούμενο προσωπικής κρίσης. Δε γνωρίζετε (και πως να μπορείτε, αφού δε με ξέρετε)τους προσωπικούς μου αγώνες (αν και μικρός σε ηλικία), ώστε να αποφύγω να έχω πατρόνες. Στάση ζωής που με έχει οδηγήσει πολύ μακρύτερα απ' ότι θα μπορούσα πριν από λίγα χρόνια να φανταστώ. Αλλά το δικαίωμα στην άποψη και στη κρίση το διατηρώ στο ακέραιο, ακόμα και αν αυτό πειράζει. Το ότι σας αναγνώρισα συνέπεια στις απόψεις μήπως σας πείραξε; Ή η εκτίμηση για την πολιτική σας τοποθέτηση - αντίληψη των πραγμάτων (που δεν αρνηθήκατε);
Το αν είναι κάτι καλό ή κακό, σχετίζεται με την κρίση του υποκειμένου και αυτήν την κρίση (επαναλαμβάνω) τη θεωρώ αναπόσπατο κομμάτι της προσωπικότητάς μου. Οπότε, το "φτου-κακό" για κάποιον, μπορεί να είναι το όραμα του άλλου. Και αυτή η διαφορά είναι και η γοητεία της συζήτησης. Ας μην αναλωθούμε σε πολεμικούς χαρακτηρισμούς και πόλεμο θέσεων. Όσο για το αν κρίνονται οι άνθρωποι από αυτά που λέγονται μόνο, θα συμφωνήσω μαζί σας. Όχι. Αλλά η συνέπεια των λόγων σας (παρακολουθώ συχνότατα το blogg, αν και δε νοιώθω την ανάγκη να εκφραστώ τις περισσότερες φορές) μού φάνηκε αρκετή για να προβώ σε αυτήν την εκτίμηση. Από τη στιγμή δε, που αποφάσισα και 'γώ να γράψω, θεώρησα δεδομένο ότι και τα δικά μου λόγια θα κριθούν.
Υ.Γ.: Λυπάμαι κ. Δήμου για την εκτός θέματος παρέμβαση, αλλά ελπίζω στην κατανόησή σας.
Το post του Ν.Δ. μου έφερε πολλές αναμνήσεις.
Paragrafos @ 10.52μ
Για άλλη μια φορά με συγκινήσατε με το σχόλιό σας...
Όταν ήμουν μικρή θυμάμαι, το αγαπημένο μου ήταν η Ρόδα, συνέχεια ήθελα να κάνω...με πήγαιναν οι γονείς μου σ'ένα Λουνα Παρκ στους Αμπελόκηπους.
Τώρα πια, δυστυχώς, πάσχω από υψοφοβία και δε μπορώ να ανέβω, ούτε για αστείο! Πηγαίνω καμία φορά με παρέα αν τύχει και περιορίζομαι στα συγκρουώμενα και το μαλλί της γριάς...
leprinceheureux:
πρόσεχε πως μου μιλάς
για δεν έχω σχέσεις και επαφές
εγώ
με τα τσόλια που διαδραματίζεις παρέα εσύ η υφασμάτινη
και που τους κολλάς
και που σου κολλάνε
για να διαπράξετε μηδαμινότητες
εγώ
είμαι αγόρι και αγοράκι
κι αν δεν μπορείς να με εκτιμάς χωρίς να με ζηλοφτονείς και να επιθυμείς πια τόσο έντονα τον αφανισμό μου
ξέχασέ με
παραίτησόν με
κράτει λοιπόν ω Ημίαιμη
τον νεκρικόν στηθόδεσμον σου
ή αν προτιμάς εξύμνησον
κανέναν σαν τα μούτρα σου
να πάθεις ζωτική σημασία.
tasso_papadakiσσ_σσ_τσ: φεύγεις κάθε βράδυ στις τουένι-φορ η ώρα κι αφήνεις στο blog μια ξανθή τρύπα μ' αφήνεις έκθετο στη ροή της σκοτεινής ύλης μέσα στην υπόκωφη λατέρνα διπλωμένο στην τροχαλία της νέας τάξης των χρηστικών αντικειμένων κάποιος αν με εμβρυουλκήσει φωνάζει τ' όνομά Σου...μια νύχτα μιαν αυγή η νεοφιλελεύθερη μουνάρα πάρε μας μαζί σου στην έρημο Σαχάρα ν' αγκαλιαστούμε και να ψηφίζουμε Φιλελεύθερους μονάχα εμείς οι δυο σ΄ολόκληρη τη Γη...
* "γράφουμε" Τάσσο μου για να ξελιγώνουμε στους πειρασματισμούς και στη μονόπατη σαρδέλα τις κοπέλες τις έμορφες και τα αγοράκια που έχουν ομορφιά και να λένε εντός των: ω, τον αγαπώ...ω, πόσο τον αγαπάω και τον αγαπώ...ω, ω, ω...ω...ω, είναι ο άνδρας μου πια και πλέον, 3.14ανσέληνος παλίρροια εγώ ωρών ερωτικών ματαίων να σβήνω το σημάδι του σκορπιού. εσύ Τάσσο μου ως να εκπνεύσεις θα λες ότι είναι κατά βάθος ζήτημα φωτός ο καπιταλισμός, γι' αυτό ο δυισμός: Μάνος και μόνος.
Στην αγάπη σου
Θυσιάστηκα
Σε εμπιστεύτηκα
Μα γελάστηκα
διότι
Τον αράπη μου
Μου τον σκότωσες
Όλα στα δωσε
Μα τον πρόδωσες
Ενας στίχος μου'ρχεται με τα Λουνα Παρκ..."πολιτεία απέρνατη απο γυαλί και κεχριμπάρι, τα χρώματα της Ίριδας της έπλεκαν στεφάνι"...
Οταν καλούν στο τηλέφωνο τη γυναίκα μου για προσφορές καλλυντικών ή προγράμματα αδυνατίσματος τους το κόβει μια και έξω: Δεν θέλω να ομορφύνω άλλο. Μήπως πρέπει να ψαχτούμε εγώ και αυτή που δεν θέλουμε να ομορφύνουμε περισσότερο; (είμαστε 40+)
Δημοσίευση σχολίου