Τα βραδια, πριν κοιμηθώ, διαβάζω ένα παραμύθι. Έχω δίπλα μου, σε ένα ραφι τα παραμύθια του Andersen, των αδελφών Grimm, του Perrault, την μεγάλη τετράτομη έκδοση με τις Χίλιες και Μία Νύχτες, καθώς και διάφορες συλλογές παραμυθιών όπως The Blue Fairy Book (επανέκδοση της Folio Society με όλες τις παλιές εικονογραφήσεις). Γενικά όλα τα παραμύθια μου είναι εικονογραφημένα (τι νόημα έχει ένα παραμύθι χωρίς εικόνες;). Ο Perrault από τον Dorè, ο Andersen και οι Grimm και η Χαλιμά από πολλούς μεγάλους εικονογράφους. 
Αλλά το πιο αγαπημένο μου βιβλίο είναι μία παλιά (αρχές του αιώνα) δερματόδεtη, σε χειροποίητο χαρτί έκδοση του Σεβάχ του Θαλασσινού με εικόνες του Edmund Dulac. Από αυτήν οι εικόνες που σας παραθέτω. Με δυσκολία τις σάρωσα επειδή είναι τυπωμένες σε χωριστό χαρτί, από πλάκες. Πρωτόγονη λιθογραφία που χάνει πολύ στην αντιγραφή.Για το παραμύθι έχω γράψει ένα κείμενο που θα ήθελα πολύ να το διαβάσετε ΕΔΩ.
Γιαγιά δεν λειτούργησε στην δική μου οικογένεια. Λίγα παραμύθια μου διάβασε η μητέρα μου, αλλά ήδη από τα τέσσερα χρόνια μου είχα μάθει να συλλαβίζω και τα διάβαζα μόνος μου. Το ίδιο κάνω και τώρα.
Πάντως σας το συνιστώ σαν αντίδοτο και ηρεμιστικό. Διαβάστε παραμύθι, που όλα είναι μαγικά και δυνατά. Είναι η μεγαλύτερη παρηγοριά και σαγήνη - πολλές φορές καλύτερο κι απ' την ποίηση. Πίνεις λίγο αθάνατο νερό, αγκαλιάζεις την βασιλοπούλα και κοιμάσαι σαν πουλάκι.Έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα...
Για τον Dulac μπορείτε να μάθετε περισσότερα ΕΔΩ
154 σχόλια:
Είναι κι αυτός ένα λόγος που το δίκτυο αρέσει (κυριολεκτικά). Υποκαθιστά επιτυχημένα τα παραμύθια :)
Μόλις διάβασα το σχετικό δοκίμιο.
Συχνά πυκνά συναντώ ανθρώπους που αναρρωτιούνται "πού τελειώνει το φανταστικό και πού αρχίζει το πραγματικό". Υποψιάζομαι οτι η απάντηση έχει να κάνει με το πόσο έντονα ζει κανείς το παραμύθι ή/και πόσο έχει αποστασιοποιηθεί (ή απέχει) από την πραγματικότητα.
Ξέφυγα μάλλον...
Ο Harry Poter ,πως σας φάνηκε ?
Για μένα είναι απο τα καλύτερα παραμύθια και μία αφετηρία για εξέλιξη του είδους.
reviewer said...
"Ένας τόνος δυσθυμίας στο post. Ιδέα μου είναι;"
Όχι - ίσα ίσα που μετά το χθεσινό νυχτερινό γλέντι (εννοώ τα σχόλια, βέβαια)είμαι σε άριστη διάθεση!
Το παραμύθι είναι από τα αγαπημένα μου θέματα...
pangianax said...
"Ο Harry Poter ,πως σας φάνηκε ?
Για μένα είναι απο τα καλύτερα παραμύθια και μία αφετηρία για εξέλιξη του είδους".
Δεν με γοητεύει τόσο, όσο τα παλιά λαϊκά. Του λείπει η ποίηση...
Το «Μια φορά κι έναν καιρό» έχει τη θέση μιας αναγκαίας ιδιότητας, θέση δύο πόλων, αρνητικού και θετικού.
Το «Μια φορά κι έναν καιρό» σημαίνει ότι, προκειμένου να αναδυθεί το νόημα στην επιφάνεια, πρέπει να υπάρχουν δύο στοιχεία σε διασταύρωση.
Όχι μόνον «Μια φορά», διότι αυτό δεν στηρίζετε πουθενά -ως προς τι επιλέγουμε αυτή τη μία φορά.
Όχι μόνον «έναν καιρό», γιατί ο καιρός είναι απέραντος και οι άπειρες επαναλήψεις της «μίας φοράς» του στερούν τον προσανατολισμό.
Όπως για να ορίσεις μίαν ευθεία χρειάζονται δύο σημεία, έτσι και για να ορίσεις μίαν αφήγηση απαιτούνται δύο σταθερές.
«Φορά», συγκυρία αλλά και κατεύθυνση, δηλαδή μέθοδος, αλλά και «καιρός», επίπεδο, τόπος, σκηνή.
Αν το «Μία φορά» αναφέρεται στη μοναδικότητα του πράγματος, το «κι έναν καιρό» μιλάει για την προϋπόθεση εκείνου του υλικού στηρίγματος που, δίχως τη «φορά» είναι αδιάφορο, όπως όταν συζητάμε για τον «καιρό» επειδή δεν έχουμε τι άλλο να πούμε.
Απεναντίας, και τα δύο, μαζί, προσφέρουν την ιδέα εκείνης της τομής απ' όπου ξεπηδάει ο συμβολικός κόσμος.
Λυπάμαι, αλλά το σημερινό παιδί, ως αναγνώστης, είναι μάλλον με το μέρος του Μπαλταζάρ Κλοσόφσκι, που έλεγε ότι, γι' αυτόν, ένας πύργος είναι περισσότερο αναγκαίος απ' ό,τι το ψωμί για έναν εργάτη.
Άδικο;
Σίγουρα, αλλά έτσι είναι τα σημερινά παιδιά.
Δίχως αίσθημα δικαίου, όπως και ο Θεός, που συγχωρεί εγκληματίες και ζητάει να θυσιάσουν την Ιφιγένεια.
Αυτός ο Θεός-παιδί, αυτός ο Θεός των αφηγήσεων και του «Μια φορά κι έναν καιρό», συνταξιοδοτήθηκε.
Τώρα, οι πάντες παραμυθιάζουν τους πάντες, οπότε τα παραμύθια περιττεύουν.
Ψωμί και πύργος γίνονται ένα και το αυτό προσωπείο μιας ανάγκης για την οποία δεν ξέρουμε πλέον, στ' αλήθεια, τίποτα.
Μια φορά κι έναν καιρό, διάβαζα και εγώ τα μεγάλα παραμύθια, και η λεπίδα της «φοράς» πλήγωνε τον «καιρό» μου ελευθερώνοντας μιαν λάμψη οδυνηρή και συνάμα τερπνή, που τη θυμάμαι με ολόκληρο το σώμα μου, με κάτι πολύ ευρύτερο απ' τη μνήμη.
Σαν κάποιος που αναπολεί όχι τη «φορά» ούτε τον «καιρό» αλλά το σημείο όπου αυτά συναντήθηκαν.
ΝΔ: «Πάντως σας το συνιστώ σαν αντίδοτο και ηρεμιστικό. Διαβάστε παραμύθι, που όλα είναι μαγικά και δυνατά.»
Την ίδια συμβουλή δίνει ο Kerinyi στην εισαγωγή της Μυθολογίας των Ελλήνων. Για αρκετό καιρό, διάβαζα πριν κοιμηθώ τον τόμο του. Μεγάλο ενδιαφέρον έχει – στη μυθολογία – ότι από ένα σημείο και μετά, οι διαφορετικές εκδοχές που υπάρχουν στο κείμενο, κάνουν την κάθε ιστορία πλαστική, σαν ανοιχτή προς διαφορετικές πλοκές και καταλήξεις. Τώρα που το αναφέρω, έρχονται στο μυαλό μου τα ‘παράλληλα σύμπαντα’ με τις υποτιθέμενες διαφορετικές εκδοχές μας.
Η μυθολογία, βέβαια, είναι από τη φύση της πλαστική:
«Οι μύθοι είναι φτιαγμένοι από αρχέτυπα ρόλων. Ο Propp, σε μια κλασσική εργασία αρίθμησε τα βασικά αρχέτυπα ρόλων (ο Καλός, ο Βοηθός του, ο Κακός, το Θύμα, κτλ.). Αυτό δε σημαίνει ότι η μυθολογία είναι ένα νεκρό σώμα όπου όλα έχουν ειπωθεί και γίνει. Τουναντίον, είναι ένα ψηφιδωτό όπου κάθε κομμάτι μπορεί να κινείται ανεξάρτητα και αλληλεπιδρά με τους καινούριους του γείτονες φτιάχνοντας καινούριες ιστορίες. Και είναι ανοιχτό στο χρόνο, καθώς μπορούμε να μπούμε μέσα του αλλά και να πάρουμε οποιαδήποτε ψηφίδα-αρχέτυπο, για να δούμε πως θα συμπεριφερόταν στον κόσμο μας.»
Ο Harry Potter δεν είναι πρωτότυπος σαν ιδέα. Διαβάστε Ursula LeGuin- Τα βιβλία της γαιοθάλασσας και θα καταλάβετε...
Το πρώτο βιβλίο της σειράς είναι καλογραμμένο πάντως. Για τα υπόλοιπα.....
Το παραμύθι είναι δικαίωμα στο όνειρο. Πάντα μου άρεσε και συνεχίζει να μου αρέσει ακόμα και σήμερα που οι διαφορες ανάγκες το έχουν απομακρύνει απο τις καθυμερινές μου ασχολείες. Με την σύντροφό μου (φιλόλογος αλλά πολύ πρακτική) πάντα είχα διενέξεις " τι τα διαβαζεις αυτά;". Πως να δώσω στον άλλον να καταλάβει την ποίηση και την ανθρωπιά του Asimov στα robot του και στους νόμους της Ρομποτικής. Πώς να ξεχωρίσεις τις μαθηματικές έννοιες και την φιλοσοφία που κρύβει η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων όταν τα απορίπτεις σαν "παραμύθια" .
Πάμτα ήμουν "παραμυθάς" και έτσι ελπίζω να μείνω.
Κι εγώ κάποια ιστορία θα πω για να σωθώ...και να ξεφύγω έστω προσωρινά από αυτόν τον Δήμιο των Απολαύσεων...
Το παραμύθι είναι ζήτημα ζωής και θανάτου
and C.S.Lewis 'The magician's nephew' sweet and powerful narration...:)
there is also a new translation of parts of the Arabian Nights - Hussein Huddaway (claims loyalty to the original arabic text)
Λένε ότι τα ρώσικα παραμύθια είναι από τα καλύτερα, ίσως λόγω της μεγάλης νύχτας του ρώσικου χειμώνα.
είναι πράγματι μοναδική εμπειρία το παραμύθι, που όμως δεν το αντιλαμβάνονται όλοι. Για παράδειγμα στο σχολείο μας λέγανε να μην διαβάζουμε παραμύθια γιατί "αποβλακώνουν" και καμμια μέρα θα πηδήξουμε από κάνα μπαλκόνι όπως κάποιος ήρωας τους.
θα ήθελα να προσθέσω ότι μου αρέσουν και τα "σκοτεινά" παραμύθια. Ας μην ξεχνάμε ότι η ιστορία του πινόκιο δεν είναι όπως την παρουσίασε η disney αλλά πολύ πιο σκοτεινή
ε σταματείστε πια με τα σημερινά παιδιά...
Τα παραμυθόπληκτα πάντα υπάρχουν, υπάρχουν διεφθαρμένοι συγγενείς και φίλοι να τα παρασύρουν. Και βιβλία να μην έχει ένα τέτοιο κορίτσι ή αγόρι, θα βρει ιστορίες μόνο του.
Να πω ότι έγινα ακρο-αριστερός επειδή κάθε φορά που μου έπαιρνε παπούτσια η μαμά μου, της δίναν κι ένα παραμύθι όπως το λέει ο ΝΔ ηθικοπλαστικό. Η ξενέρα μου ήταν τέτοια που όταν ανακάλυψα ότι αυτά τα τζούφια και ανιαρά τα έγραφαν άνθρωποι συγκεκριμμένης πολιτικής νοοτροπίας (πατρις, θρησκεία, έθνος, οικογένεια, λογαριασμοί στη τράπεζα) σχηματίστηκε το εγώ μου.
ευτυχώς η αγαπημένη μου αδερφή μου έλεγε για τον Νταρτανιαν...
Μια φορά κι έναν καιρό
όπως λεν' τα παραμύθια
κυνηγούσα τ' όνειρο
για να μάθω την αλήθεια.
Να 'ναι ήλιος, να 'ναι αστέρι;
Ποιος την είδε ποιος την ξέρει.
Αχ γιατί, αχ γιατί
μοιάζει με καρδούλα κλειστή;
Τα ωραιότερα παραμύθια των ημερών μας τα βγάζει η Pixar.
Εχετε δει το Nemo?
Περιμένω πως και πως το καινούργιο τους, το Cars, το οποίο θα είναι και το πρώτο στην Disney εποχή της Pixar.
Μόλις ξυπνήσει ο mickey ελπίζω ότι μας θα δώσει και περισσότερες λετομέρειες.
Σαν παλιό σινεμά και σαν τη Χαλιμά
που μιλάει με τα παιδιά
σου κρύβω την αλήθεια
κι αφήνω από τα στήθια μου να βγουν
παραμύθια για κείνους π' αγαπούν
Για στιγμές μυστικές για λάμψεις μαγικές
γι' αγκαλιές ερωτικές για νύχτες φωτεινές
Κατι απο ΧΑΙΝΗΔΕΣ.....
Τση γιαγιάς τα παραμύθια
Μιά φορά γιέ μου κι έναν καιρό
βασιλιάς καλός όριζε τόπο μακρινό...
Θυμούμαι ως τώρα τη γιαγιά
έτοιας λογής ν' αρχίζει
και σε καιρούς αλλοτινούς
ο νους τση ν' αρμενίζει.
Να μου μιλεί σιργουλευτά
γιά κείνα και γιά τ' άλλα
γιά μαγικά, γιά έρωτες,
γιά φονικά μεγάλα.
Γιά βασιλιάδες νιούς καλούς
που κάστρα επατούσαν
τσι μάισσες και τα θεριά
σκοτώναν κι ενικούσαν.
Κι όντεν ο ύπνος ο γλυκύς
δόξευγε το μυαλό μου
στον κόσμο των παραμυθιών
γύριζ' ο λογισμός μου.
Έσβησ' ο χρόνος ο κακός
μαζί με τη χαρά μου
τσι ιστορίες τση γιαγιάς
από τα όνειρά μου.
Κι έρχουντ' απ' τον παλιό καιρό
Θε μου νάταν αλήθεια
ώρες αεροφύσημα
κείνα τα παραμύθια.
Μην κλαις μικρή μου και πληγές
ανοίγεις μου στα στήθη
εμείς οι δυό θα κάνουμε
τον κόσμο παραμύθι.
( έτοιας λοής: μ' αυτόν τον τρόπο
σιργουλευτά: με καλοπιάσματα, με όμορφο τρόπο
νιός: νέος
μάισσα: μάγισσα
όντεν: όταν
δοξεύγω: τοξεύω )
Θυμάμαι πως το βράδυ, όταν διάβαζα στην κόρη μου παραμύθι, χαλάρωνα τόσο πολύ, που άρχιζα να τραυλίζω από νύστα, να χάνω τα γράμματα. Με έπαιρνε ο ύπνος πιο γρήγορα από εκείνη. ΄Υπνος μακάριος.
Κάποτε, ξεκίνησα να της διηγούμαι ένα παραμύθι που εκείνη την ώρα δημιουργούσα. Μαζί με τις ερωτήσεις της το φτιάχναμε από κοινού. Τελικά κάθε φορά που το ξαναζητούσε το αλλάζαμε κι από λίγο, έτσι ανάλογα με τα κέφια μας. Η βάση του παραμυθιού παρέμενε αλλά έβγαινε ένα άλλο παραμύθι που είχε στοιχεία μέσα και των δυο μας. Τότε δεν νύσταζα, ήθελα να το μεγαλώσω, να το πλουτίσω. Τελικά η "σειρά" αυτή του παραμυθιού έγινε η πιο αγαπημένη μας. Ακόμα πότε-πότε το συζητάμε. Μάλιστα μου ζήτησε να τα καταγράψω. ΄Ισως και να το κάνω. Για εμάς τις δυο και μόνο.
Ν.Δήμου με το σημερινο θεμα μου ανασύρατε απο το βυθο μια μνημη,κάτι απο τα παλια που θα ήθελα να το μοιραστω μαζι σας και με όλους τους φιλους.
Πριν κάποιο καιρο είχα γνωρισει μια κοπέλα που αγαπουσε πάρα πολυ το παραμύθι.Εγραφε παραμύθια αλλα και ζωγράφιζε ( καταπληκτικα ) νεραιδες,ονειρικα τοπια,μακρινους ουρανους.Μαζι της βίωσα την ομορφια της επικοινωνιας,την ανθρωπινη ζεστασια, να κοιτας τον άλλον στα ματια και να του κρατας το χερι και να νιωθεις << πως η μοιρα είναι κοινη >>.Ειχαμε μια ομορφη φιλία.
Κάποια στιγμη εξαφανίστηκε,σαν το ξωτικο,σαν τη νεραιδα ,μαγικα,δεν την ξαναειδα......μου έχει χαρισει ένα πινακα παραμυθενιο.Τις ώρες των δακρυων στέκομαι και τον χαζεύω,έχω ανάγκη το παραμύθι όπως και όλοι μας.Το έχουμε ανάγκη ενάντια στην βαρβαροτητα που υπάρχει γύρω μας.ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΠΑΡΑΛΟΓΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΥΨΩΝΩ ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ.Και δεν παραμυθιάζομαι αλλα ζω με πιο μεγάλη αθωοτητα και εντιμοτητα.Το έχω αναγκη για να μου καθαρίζει την ψυχη.
Και εγω της χάρισα ένα ποιημα:
<< Ενα κορίτσι που ζωγραφίζει νεραιδες και παραμύθια
κοιτώντας απο τις χαραμάδες του ονείρου
και όλα αυτά για να βρει τη δική του αλήθεια
ψάχνωντας με τις παλάμες της το φως του απείρου
Νεραιδες και παραμύθια,φίλοι της μοναξιάς
δηλαδή φίλοι πραγματικοί
φίλοι της αγωνίας,της προσμονής,της κρυμμένης χαράς
Σ’έναν άλλο κόσμο λοιπόν πέτα,πέτα...
μα μη ξεχνάς πως ίσως
το νόημα σε αυτόν εδώ
βρίσκεται όλο στο χέρι που σφιχτά σου κρατώ >>
Kατερινα οπου και αν είσαι, να είσαι καλα και να ονειρεύεσαι!
Μετά τους μύθους και την ιστορία
τις διαμάχες και τη φασαρία
(αποχωρήσεων στεναχωρία και αναμεταδόσεων ψυχαγωγία)
ήλθε ο έρωτας να μας μιλήσει,
το παραμύθι για να ξυπνήσει
μνήμες μαζί και νοσταλγία
τέρατα, δράκους και πριγκιπόπουλα
βατράχους πού ΄γιναν βασιλόπουλα
μάγισσες, μάγους κι αντρειωμένους
άπαρτους πύργους και στοιχειωμένους.
Κόκκινη κλωστή δεμένη
μεσ΄ το δίκτυο τυλιγμένη
δώσ' της λόγια να γυρίσει
και το μπλογκ μας ν΄ αρχινήσει...
Παρά το γεγονός πως καυτηριάστηκε δεόντως,η παράθεση εδώ,ποιημάτων,αποσπασμάτων,ρήσεων κ.λ.π,και χαρακτηρίστηκε ως ''λογοκλοπή'',βλέποντας πως,ευτυχώς,η επίπληξη δεν πέτυχε το στόχο της,αντιγράφω ένα παραμύθι,που άκουγε από τη μητέρα του ο Άμος Οζ όταν ήταν παιδί:
''Mια φορά κι έναν καιρό,πίσω απ'τα ψηλά βουνά,πέρα απ'τα βαθιά ποτάμια και τις έρημες στέπες,υπήρχε ένα μικρό και απόμερο χωριό,που οι καλύβες του ήταν ετοιμόρροπες.
Στην άκρη του χωριού αυτού,κάτω από την σκιά ενός κατάμαυρου δάσους από έλατα,ζούσε ένας φτωχός,βουβός και τυφλός γέρος.
Ζούσε εκεί χωρίς κανέναν γνωστό ή συγγενή,το όνομά του ήταν Αλελούγιεφ.
Ο γέρος Αλελούγιεφ ήταν παλιότερος από όλους τους γέρους στο χωριό και από όλους τους γέρους στην κοιλάδα και τις στέπες.
Όχι μόνο ήταν υπέργηρος αλλά και πανάρχαιος.Ήταν τόσο παμπάλαιος,που στην κυρτή πλάτη του είχε αρχίσει να απλώνεται ένα απαλό βρύο.Αντί για μαλλιά φύτρωναν στο κεφάλι του μαύρα μανιτάρια όλων των ειδών και αντί για μάγουλα είχε γούβες που μέσα τους πλεκόντουσαν μούσκλια και λειχήνες.
Από τις πατούσες του Αλελούγιεφ είχαν ήδη αρχίσει να ξεφυτρώνουν και να ελίσσονται καφετιές ρίζες και μέσα στις σβησμένες κόχες των ματιών του,φώλιαζαν αστραφτερές πυγολαμπίδες.
Ο γέρο-Αλελούγιεφ ήταν γεροντότερος από το δάσος,γεροντότερος από το χιόνι,γεροντότερος από τον ίδιο το χρόνο.Και να μια μέρα,διαδόθηκε η φήμη ότι στα βάθη της καλύβας του που τα παντζούρια της δεν άνοιγαν ποτέ,φώλιαζε μαζίτου ακόμα ένας γέρος,ο Τσερνιτσούρτιν,πολύ πιο παλιός από τον γέρο-Αλελούγιεφ,πιο φτωχός,πιο βουβός,πιο καμπούρης,πιο κουφός και πιο παράλυτος,σβησμένος σαν τατάρικο νόμισμα.
Εκεί στο χωριό τις χιονισμένες νύχτες διηγούνταν ότι κρυφά-κρυφά ο εσχατόγερος Αλελούγιεφ φρόντιζε τον πανάρχαιο Τσερνιτσούρτιν,έπλενε και καθάριζε τις πληγές του,έστρωνε το τραπέζι και ετοίμαζε το κρεβάτι του,τον τάιζε με σπόρους του δάσους,τον πότιζε με πηγαδίσιο νερό ή με χιονόνερο,και καμιά φορά τα βράδια του τραγουδούσε όπως τραγουδούν στα μωρα:
''Λίου,λίου,λίου,μη φοβάσαι,θησαυρέ μου,λιου λιου λιου,μη φοβάσαι αγάπη μου.
Κι έτσι τους έπαιρνε και τους δυο αγκαλιασμένους ο ύπνος,το γέρο και το γέρο του,ενώ έξω λυσσομανούσαν μόνον άνεμοι και χιονοστρόβιλοι..''
Για όσους δεν το έχουν διαβάσει.
Κύριε Δήμου,δεν θα ξαναπάρω τόσο χώρο,υπόσχομαι.
Ονειρευτής και παραμυθάς.
Τι υπέροχες ενασχολήσεις....
Να είσαι καλά ΝΔ που αφήνεις ανοιχτή την πόρτα της φαντασίας μας!
(Τα' χουμε ξαναπεί αυτά στο post για την Αλίκη στην Χώρα των θαυμάτων..
Καλό είναι να επανερχόμαστε όσο συχνότερα γίνεται!!!)
Ο Harry Potter είναι πολύ καλός κατά την γνώμη μου. Αποτελεί το σύγχρονο, διεθνές πια, παραμύθι. Και περνά και πολλά μηνύματα για την φίλια και εναντίον του ρατσισμού.
@ΝΔ συμφωνώ του λείπει η ποίηση αλλά είναι γεμάτος μαγεία.
ΝΔ μου άρεσε πολύ η έκφραση σου: γιαγιά δεν λειτούργησε στην δική μου οικογένεια. Στην δική μου λειτούργησε και λειτουργεί ακόμη μέχρι σήμερα, ζωή να ΄χει, αλλά δεν ήξερε παραμύθια. Το κενό αυτό όμως κάλυψε για μένα η αδερφή της γιαγιάς μου. Στο σπίτι της , μέσα σε ένα μεγάλο καταπράσινο κήπο, πήγαινα τα ζεστά καλοκαιρινά βράδια και αφού μας έβαζε με την αδερφή μου και την ξαδέρφη μου σε ένα κρεβάτι, που το σκέπαζαν τα 'στέρια του ουρανού, πριν κοιμηθούμε μας έλεγε τα παραμύθια που ήξερε. Τα παραμύθια που η δική της γιαγιά της είχε πει. Παραμύθια της λαϊκής παράδοσης. Έτσι για μένα το παραμύθι είναι κάτι ταυτόσημο με τον γεμάτο αστέρια καλοκαιρινό ουρανό. Με το νυχτερινό καλοκαιρινό αεράκι που σε κάνει να αναριγείς ευχάριστα.
ΝΔ και όλοι: προτείνω να διαβάσεις, αν δεν το έχεις ήδη κάνει, μια συλλογή παραμυθιών που έχει συγκεντρώσει η Μαρούλα Κλιάφα. Παραμύθια της Θεσσαλίας από τις εκδόσεις Κέδρος. Εκεί η συγγραφέας παραθέτει τα παραμύθια που συγκέντρωσε από το νόμο Τρικάλων κυρίως αλλά και από Καρδίτσα και Λάρισα. Τα σχολιάζει και σε οποία είναι απαραίτητο αλλάζει την γλώσσα τους ελαφρώς προς την δημοτική (αν τα παρέθετε με το θεσσαλικό ιδίωμα που της τα είπε η κάθε 90χρονη γιαγιά δεν θα καταλαβαίνατε οι μη Θεσσαλοί ούτε τα μισά.) Αρκετά από αυτό μου τα έλεγε η αδερφή της γιαγιάς μου, αν και σε ελάχιστα διαφοροποιημένες εκδοχές τους.
Μόνο μια διαφωνία με το ΝΔ. Τα παραμυθία δεν χρειάζονται εικόνες. Δημιουργούν στο μυαλό μας πολύ εντονότερες από αυτές που τα μάτια μας μπορούν να συλλάβουν!
kirie Dimou, endiaferon kai pali to post sas....many thanks.
megalosa kai ego me ta paramithia tis giagias, kapoia apo ta opoia itan dikias tis epinoisis....omos tha ithela na miliso gia kapoia alla paramithia, ta paramithia ton megalon. kalo einai na oneirevomaste, alla protimo na eimai straighforward kai realistria kapoies fores. afto, giati orismenoi mas exoune flomosi. iparxei anagki na akoume ta pragmata me to onoma tous polles fores. giati einai toso diskolo se orismenous na lene tin alithia, na ta lene ekso apo ta dontia, eno den exoun kanena provlima na efevriskoun saltses kai diafores alles istories gia mikra paidia?
Kαπου σε προηγούμενα post είχαν αναφερθει κάποια σχόλια για συμπτωσεις....μου έτυχε και εμενα μια πριν λίγο και για λίγα δευτερόλεπτα ο ορθολογισμός μου κλονίστηκε.......Αφου έγραψα το comment των 1:55 ετοιμάστηκα να πάω στη σχολή για ένα μάθημα.Στις 3 παρα περίμενα στη στάση και βλέπω απο μακρια μια κοπέλα να περπατα αγέρωχα,προσέχω καλύτερα και ήταν ίδια η Κατερινα ( έχω να την δώ μήνες,ούτε έχω ξαναδει κάποια να της μοιάζει ).Ετοιμάζομαι να της μιλήσω αλλά όσο πλησιάζει αναρωτιέμαι μήπως δεν είναι αυτή.Ηταν ολοιδια,αλλα φορούσε μεγάλα γυαλια ηλίου ( μασκα νομίζω τα λένε ) και δεν μπορούσα να ξεχωρίσω.Ημουν έτοιμος να πάω να τη ρωτήσω αλλά είχα ήδη παγώσει απο τη σύμπτωση,δεν μπορούσα να κουνηθώ....τελικά ποτέ δε θα μάθω αν ήταν αυτή....τι να πω,νιώθω πολυ παράξενα.
@λαμπρυκος @cyrusgeo
Ευχαριστώ παιδιά πάρα πολύ για την βοήθεια.
@georgia.m
Πάντως το ρήμα ''λειτουργώ'' είναι κυρίως για τους ιερείς και τις μηχανές παντός είδους - οι γιαγιάδες δεν λειτουργούν.
Μα νομίζω οτι ο ΝΔ χρησημοποίησε το λειτουργώ με χιουμοριστικό τρόπο.
@ takis vasilopoulos
Αυτή ήταν! Καλομελέτα κι έρχεται δεν λένε;
Δύσκολο θέμα...Θυμάμαι τη Γκοτλαντ (νησί της Βαλτικής), όταν είχα ξελογιάσει μια όμορφη με το "Μικρό Πρίγκηπα".
(υπέροχες οι εικονογραφήσεις που αναρτήσατε στο ποστ..από τα πιο ωραία πράγματα που έχω δει ηλεκτονικά..επισκεφτείτε το μπλογκ του όπτιμους και δείτε τα ντέμο του..)
Το πρώτο παραμύθι που διάβασα εγώ ο ίδιος ήταν ο Ηλεκτρονίκ (Σοβιετικής προέλευσης, ήταν η ιστορία για ένα μικρό αγόρι ρομπότ..)
Ω, ναι θυμήθηκα..πέρσικες μινιατούρες! Πρέπει να τις σπούδασε κανονικότατα...
apousia
ωραίο παραμύθι!
(Αν είναι σύντομα δεν πειράζει να τα ανεβάζετε...)
half-blood phoenix
ξέρω τα παραμύθια της Κλιάφα (και την ίδια...)
Διαφωνώ κάθετα για τις εικόνες - φτάνει να είναι επιπέδου Dulac!
georgia.m σωστά σου υπέδειξαν πως χρησιμοποίησα την λέξη χιουμοριστικά (αλλά και με την ιερατική έννοια...)
O Carroll αφορούσε περισσότερο το έντεχνο παραμύθι - εδώ είχα στο νου μου το λαϊκό ή μαγικό. (Διαβάστε το δοκίμιό μου). Και τις εικονογραφήσεις.
wetex για την απομυθοποίηση (και απο-παραμυθοποίηση) μιλάμε εδώ συχνά - ας κάνουμε και ένα διάλειμμα ομορφιάς...
Διάβασα το κείμενο "για το παραμύθι".
Οι αραβικές νύχτες του Παζολίνι δεν είναι μια εκδοχή ερωτικού παραμυθιού; Τη θεωρώ ως την καλύτερη ταινία του μαέστρο..
Δεν έχω καμία σχέση με πρώην Σοβιετική Ένωση, sorry.
Συγγνώμη για την άσχετη παρέμβαση μου αλλά νοιώθω το χρέος και εγώ να σχολιάσω την χθεσινή τηλεοπτική εμφάνιση του guru μας.
ΝΔ κάνεις ΛΑΘΟΣ που δεν πιστεύεις στα θαύματα!
Χθες, εξ ευωνύμων σου καθόταν ένας μεγάλος θαυματοποιός! Ο εξ Αμυνταίου τιμητής της σημαίας, σοσιαλιστής πολιτικός Γεώργιος Λιάνης, γαλουχημένος στο πνεύμα μιας εκ των συντηρητικότερων και θρησκόληπτων μητροπολιτικών περιφερειών του πλανήτη, ΦΛΩΡΙΝΗΣ, ΠΡΕΣΠΩΝ ΚΑΙ ΕΟΡΔΑΙΑΣ, δημιουργός του ΘΑΥΜΑΤΟΣ του Ελληνικού Αθλητισμού με τις υπερφυσικές ικανότητες των Ελλήνων Αθλητών, οι οποίοι συγκλόνισαν την ‘παραμιλούσα’ εσπερία και την ‘άφωνη’ λεβαντινην υφήλιον.
Και με αφορμή το Αμύνταιο βάζουμε ένα στοίχημα; Πιστεύω στη μετά θάνατον αγιοποίηση του γηραλέου Αυγουστίνου Καντιώτη. 1 εκ. $
Κάπου είχα διαβάσει οτι το γνωστότερο παραμύθι του κόσμου μας είναι ο Χριστιανισμός και το γνωστότερο βιβλίο με παραμύθια η Βίβλος. Αλήθεια μπορούμε να εντάξουμε τις θρησκείες στα παραμύθια και αν ναι είναι καλό ή κακό παραμύθι;
ΝΔ αν η Βίβλος τελικά είναι βιβλίο με παραμύθια τότε είναι γεμάτο με εικόνες ;)
Εικόνες μάλιστα ανώτατης καλλιτεχνικής αξίας. Π.χ του Leonardo Da Vinci.
@georgia.m Μην αμύνεσαι και μην απολογίσε! Μια οικογένια είμαστε!
half blood phoenix η Βιβλος εμπεριεχει ιστορίες ωραίες αλλά είναι εκείνη η φωνή του Πατέρα μέσα, η φωνή της Τιμωρίας, Εξουσίας, Υπερεγώ πες το οπως θες που δεν την αφηνει να ακουστεί ως παραμύθι.
Τα Παραμύθια είναι ακόμα στα στάδια όπου δεν έχει αναπτυχθεί το Πατερικό σύνδρομο. Έχουν πολλές ερωτογενείς ζώνες και άπειρους συνδιασμούς επιλογών. Τα παραμύθια είναι από τα λίγα δημιουργήματα που μιλάνε στο μόνο εξωιστορικο στοιχείο ανθρώπινης φύσης, το ένστικτο για απόλαυση...
Για αυτό και οι αφηγητές στις Αραβικές νύχτες αναφέρονται τόσο συχνά στον Destroyer of Delights
mainmenu Χρησιμοποίησα την λέξη παραμύθι κυρίως αν και όχι απαραίτητα με την έννοια του μυθεύματος. Η αποκάληψη πχ θυμίζει έντονα ιστορία επιστημονικής φαντασίας μεταφυσικού περιεχομένου. Καβαλάρηδες , αφαιρετηκές προσωποποιήσεις του Πολέμου και του Λοιμού κτλ.
half blood ναι ναι συμφωνω ειναι μυθοι οπως ειναι και ο Οιδιποδας ή ακόμα και η Οδύσσεια. Αλλά η Οδύσσεια δεν είναι παραμύθι ενώ ο Σεβάχ ο Θαλασσινός είναι. Και αυτό γιατί ο Σεβάχ στερείται σκοπού, αξία έχει η φάση...ακόμα κι όταν γυρνάει στην πατρίδα του ο Σεβάχ όλο τρώει και πίνει, δεν έχει μνηστήρες να σκοτώσει. το παραμύθι είναι μόνο αισθητικός και αισθησιακός λαβύρινθος, δεν έχεις τπτ άλλο να κερδίσεις...
έτσι νομίζω, μπορεί να λέω και σαχλαμάρες (το πιο πιθανό:)). Πάντως σε ένα μεγάλο βαθμό αυτή φαίνεται να είναι η διαφορά...
@leprinceheureux
Iσως,εξάλλου έχω μάθει να πιστεύω μόνο ότι βλέπουν τα μάτια μου και αυτο μετα απο κρίση,σήμερα ακόμα και τα μάτια ίσως μπερδευτηκαν.Ισως παλι ήταν συμπτωση....
Για το παραμύθι ήθελα να πω πως ο σκηνοθέτης ΤΙΜ ΜΠΑΡΤΟΝ έχει σχοληθει στις ταινιες του.Πως σας φαίνονται?Ειδικα το BIGFISH ωπου αφορα τη σχέση παραμυθιού και ζωής?Aλλα και ο << χριστουγεννιατικος εφιάλτης >> .
mainmanu Μάλλον έχεις κάποιο δίκαιο σε αυτό που λες με την μόνη παρατήρηση οτι στα παραμύθια αν και υπάρχει κάποιος σκοπός αυτός δεν είναι και πολύ "σοβαρός" Πχ το βασιλόπουλο θελει και τελικά θα παντρευτεί την αγαπημένη του. Από την άλλη όμως όλα τα παραμύθια παιρνούν μυνήματα και αξίες πράγμα που κανει φυσικά και η Βίβλος.
Και δεν λέω οτι σίγουρα η Βίβλος είναι μύθευμα απλά αναρωτιέμαι μήπως είναι και αν μπορούμε να την δούμε και έτσι.
Ο ΝΔ που χάθηκε; Θα μπορουσε να μας βοηθήσει!
Για να συνδιάσω το σημερινο post με το προηγουμενο το << το αηδόνι και το τριαντάφυλλο >> του Οσκαρ ουάιλντ είναι απο τα αγαπημένα μου παραμύθια.Και είναι και πολυ ρεαλιστικό.Διαβάστε το.είμαι σίγουρος οτι θα μαγευτείτε.Ενα παραμυθι για τον έρωτα!
Σαν μικρά ρήγματα συνωστίζονται στον εσωτερικό μου χάρτη ,αυτά που με σημάδεψαν κατά τη διάρκεια της επαφής με τα Παραμύθια
Ένας λύκος από κάποιο παραμύθι ενδεχομένως εμφανίζεται ακόμη στα όνειρα μου.
Η συμβολική δύναμη τέτοιων εικόνων επιμένει να ενοχλεί τη φαντασία μέχρις ότου την καθησυχάσει η ερμηνεία.
Αν ξαναδιαβάσω σήμερα παραμύθια , μου φαίνονται σε ανυπόφορο βαθμό αφελή, ωστόσο δεν θα τα αποχωριστώ ποτέ, όπως δεν αποχωρίζομαι το Πάτερ Ημών, παρ' όλη τη θητεία μου στην αθεΐα.
Π.χ.
Σύμφωνα με το βιβλικό παραμύθι, ο Ααρών (αυτός ήταν, νομίζω) παρακαλεί τον θεό να τον απαλλάξει απ' την ευθύνη της καθοδήγησης του λαού για τον λόγο ότι δεν διαθέτει ηγετικές ικανότητες.
Ο θεός του απαντάει ότι δεν πρέπει να ανησυχεί και ότι τους κακούς ανθρώπους θα τους σημαδέψει ο ίδιος (ο θεός) ώστε αυτός (ο άνθρωπος) να τους διακρίνει με την πρώτη ματιά και να προφυλάσσεται.
Αναγνώστης παλιάς σχολής, σημαδεμένος απ' τις επιθέσεις της συγκίνησης, με ουλές που τις μεταφέρω σαν παράσημα, είμαι αυτός ο κακός του Ααρών ,εκείνο το είδος του ανθρώπου χωρίς ηγετικές ικανότητες, που δεν είναι άλλος απ' τον γραφιά.
Στίχοι: Μαριανίνα Κριεζή
Μουσική: Διονύσης Τσακνής
Φτιάχνουν απόψε με κουρέλια και σανίδια
έναν συνοικισμό αυτόνομο
Αυτοί που ψάχνουν για διαμάντια στα σκουπίδια
και στον υπόνομο
Και συ που ψάχνεις το κουκί και το ρεβίθι
στο τέλμα αυτό που βυθιζόμαστε
Φτιάξε μαζί τους το δικό σου παραμύθι
γιατί χανόμαστε
Μες το δικό σου παραμύθι ξαναβρέστο
το ξεχασμένο μονοπάτι σου
Και ξαναχάστο, ξαναβρέστo, ξαναπέστο
το τραγουδάκι σου
Ξελεύθερώνω την ωραία πεταλούδα
από τη σφραγισμένη γυάλα της
Να σου χαρίσει τα φτερά της τα βελούδα
και τα μεγάλα της
Γιατί να ψάχνεις τριαντάφυλλα στα στήθη
αυτών που χάμω τα πετάξανε
Φτιάξε καρδιά μου
το δικό σου παραμύθι
αλλιώς τη βάψαμε
Σκιάχνω απόψε με κουρέλια και σανίδια
Σαν συνοικισμό αυτόνομο
Αυτούς που ψάχνουν για διαμάντια στα σκουπίδια
και στον υπόνομο
Γιατί να ψάχνω το κουκί και το ρεβύθι
στο τέλμα αυτό που βυθιζόμαστε
Φτιάχνω μαζί σας το δικό μας παραμύθι
γιατί χανόμαστε
Μες το δικό σου παραμύθι ξαναβρέστο
το ξεχασμένο μονοπάτι σου
Και ξαναχάστο, ξαναβρέστω, ξαναπέστο
το τραγουδάκι σου
Είπες mainmenu: "Τα παραμύθια είναι από τα λίγα δημιουργήματα που μιλάνε στο μόνο εξωιστορικο στοιχείο ανθρώπινης φύσης, το ένστικτο για απόλαυση..."
Συμπληρώνω αν μου επιτρέπεις: Το Ωκεάνιο συναίσθημα του έτοιμου ρυθμού απ' τον Αφηγητή. Τη μη ανάγκη της προσαρμογής σε έτοιμα τοπία, αλλά κατασκευή τοπίων προσαρμοσμένων σε μας από λέξεις κλειδιά. Την έτοιμη πλοκή.
Άλλωστε στην << πεζή >> πραγματικότητα τι λείπει; Ο Αφηγητής. Την πλοκή πρέπει να την δώσουμε εμείς και πέφτουμε τόσο έξω συχνά. Τα τοπία έχουν συχνότατα και πράγματα που δεν μας αρέσουν. Η Αφήγηση δεν φτάνει σε τέλος, αλλά ξέρουμε ότι υπάρχει.
Αλήθεια κύριε Δήμου, για τους μύθους του Αισώπου τι γνώμη έχετε;
Μεγάλωσα κι εγώ με τα γνωστά παραμύθια -- ένα μίγμα από Άντερσεν και Γκριμ (που τώρα μου φαίνονται ασυνάρτητα και σκληρά). Αλλά αυτός που με σημάδεψε και μου έμαθε τι σημαίνει φαντασία ήταν ο Ιούλιος Βερν. Πολλά από τα βιβλία του τα διάβαζα 2 και 3 φορές απανωτά -- και ποτέ δεν με κούρασαν.
@half-blood phoenix: Η Βίβλος είναι απλώς ένα παράταιρο συμπίλημα μυθολογικών κειμένων -- και μάλιστα όχι και τόσο ηθικοπλαστικών όσο ισχυρίζονται οι φανατικοί. Προσωπικά δεν ξέρω κανέναν που να την διάβασε ολόκληρη χωρίς τις παρωπίδες της κατήχησης και να κατέληξε σε διαφορετικό συμπέρασμα. Έχει τόση σχέση με την ιστορία όση και ο μύθος της Ατλαντίδας -- καλά έλεγε εκείνος ο παπάς χθες...
glenn ωραία η παρατήρηση. Να λοιπόν τι σκέφτηκα. Κάθε αφήγηση, κάθε νουβέλα, κάθε μυθιστόρημα βασίζεται πάνω στην εξής αρχή σύμφωνα με τον Ματσεερευ: ο αφηγητής σε φέρνει μπροστα σε μια σειρά απο ενδεχόμενα για τη συνέχεια της πλοκής. Η συνέχεια που θα επιλέξει αυτός θα πρέπει να 'φαίνεται' ότι είναι η μόνη δυνατή, να ολοκληρώνει το νόημα, να δίνει την εντύπωση της ολοκλήρωσης. Να λειτουργεί με βάση το Σκοπό του έργου.
Κάπως έτσι λειτουργούν κι οι μονοθειστικές θρησκείες, ο αφηγητής Θεός ολοκληρώνει το έργο σύμφωνα με το Σκοπό Του, παρουσιάζει όλα τα άλλα ενδεχόμενα ως αδύνατα.
Στο παραμύθι ο αφηγητής δε μοιάζει να νοιάζεται τόσο πολύ για το σκοπό. Κάπου σε αφήνει να πιστεύεις ότι υπάρχουν χίλιες και μία παραλλαγές, ότι υπάρχει αναρχία παρά Αρχή.
Για αυτό και το παραμύθι έχει να κάνει περισσότερο με την απόλαυση παρά με έναν απόλυτο Σκοπό, με ένα μεγάλο νόημα. Όταν απολαμβάνουμε κάτι, σεξ, φαγητό, θέαμα δεν έχουμε 'λόγο' για αυτό
έφυγα αλλά δεν πειράζει:)
Παραμύθια των αδελφών Grimm;
Very grim tales.
Θα συνιστούσα στους γονείς που διαβάζουν παραμύθια των Grimm στα παιδιά τους να επιλέγουν τα λιγότερο εφιαλτικά.
Ο κρυμμένος -ο καλά κρυμμένος- κυνισμός και η πάντοτε ξαφνική ωμότητα των παραμυθιών. Επικροτώ.
Σε ένα πολιτικό κόσμο γεμάτο αγράμματους και κηφήνες, δημοκρατία και επικαιροποιήσεις. Σε ένα πολιτικό κόσμο που οι αρρώστειες του πνεύματος μεταδίδονται μέσω του Internet. Σε ένα πολιτικό κόσμο που την πληρώνουν συνήθως ο Ρεγκούζας και ο Κλίπερ. Η στρατοσφαίρα είναι το όπιο της ανθρώπινης ψυχής. Είναι ένας δυόσμος από σύννεφο. Ένα σύννεφο όπου ανατέλλει το άλογο ΑΤΙΑ της δικαιοσύνης, όπου ο λαϊκισμός πάντα δικαιώνεται ενώ ο νεοφιλελεύθερος πάντα αποχωρεί. Ένας φόνος αγγελικός. Σε αυτόν ζουν οι επαγγελματίες ποινικολόγοι και οι γυναικείες φυλακές, που τις λευκές ψυχές τους θερμαίνει το δεκάευρω. Άπαξ αρχή να κάνεις στην κόρη με το καντήλι αυτό ακριβώς που θα ήθελες να σου κάνει εκείνη. Ένας παραμυθένιος ρεαλιστικός παπαρούνος. Ξυλούρη ή Βαρραβάν ; Σαραβάκο.
Καθόλου δεν έφυγες mainmenu. Εδώ είναι το θέμα. Ο σκοπός νοηματοδοτεί τα συμβάντα. Και στο παραμύθι, η νοηματοδότηση γίνεται αυτοσκοπός. Τελικά το παραμύθι δεν "σημαίνει" τίποτε. Η αρχέγονη απόλαυση που είπες είναι η αυτονοηματοδότηση.
Ούτε οι 31 κατηγορίες του Propp, ούτε η μητρωϊκή (δομική) ανάλυση του Levi Strauss, ούτε οι επτά (κατ' άλλους 20) βασικές πλοκές με πείθουν.
Το παραμύθι υπάρχει αν και μόνο αν είναι διηγήσιμο. Ο Αφηγητής μπορεί να λείπει, μα ποτέ ο ακροατής.
glenn...:))) ΄Ωραία ... "Και στο παραμύθι, η νοηματοδότηση γίνεται αυτοσκοπός."
επομένως δεν υπάρχει κάτι πέρα από την ίδια τη διαδικασία της αφήγησης...
Στο παραμύθι όλοι οι σκοποί παύουν να είναι κάτι υπερβατικό. Είναι απλά μέρος ενός παιχνιδιού.
ευχαριστώ για την κουβεντούλα γκλενν:)
Παρά το γεγονότο πως ακρωτηριάστηκε δεόντως, η παράθεση εδώ, ποιημάτων, ροκ αποσπασμάτων, χρήσεων και χαρακτηρίστηκε ως η ενίοτη φρουτιέρα, βλέποντας πως, ευτυχώς, η επίπληξη δεν σκόπευσε το στόχο της, καλαφατίζω ένα παραμύθι, που άκουγε από τη μητριά του ο Μπετόβεν όταν ήταν ομοφυλόφιλος:
''Mια φορά με τον Όμηρο, πίσω απ'τα ψηλά βουνά της Τροίας, πέρα απ'τα βαθιά μουχλιά και τις έρημες στέρνες, υπήρχε ένα μικρό και απόπατο χωριό, που οι Μανταλένιες του ήταν ετοιμόρροπες.
Στο άνω φράγμα χωριού αυτού, κάτω από την σεισμική εγκεφαλοπάθεια ενός καταπράσινου δάσους, ζούσε ένας ροκάς, βουβός και τυφλός και εμπρηστής.
Ζούσε εκεί χωρίς τηλεπαρουσιαστή βενζινοπώλη, το όνομά του ήταν Bond, Hydrogen Bond.
Ο Μέγας Αλέξανδρος ήταν παλιότερος από όλους τους γέρους στο στάβλο των αστών και από όλους τους γέρους στις στήλες των φαρμακείων και στα παρολυμπιακά.
Όχι μόνο ήταν υπέρμετρος αλλά και ανυπέρβλητος.Ήταν τόσο Δεσποτόπουλος, που και στων Ψαρών την κυρτή πλάτη είχε αρχίσει να φουντώνει ένα σεμνό φύτρο. Αντί για μαλλιά εξακοντίζονταν από το κεφάλι του επιδόρπια δορυφορικά πιάτα όλων των καλπασμών και αντί για μάτια είχε το Χάνι της Γραβιάς που μέσα τους πλεκόντουσαν ροκφόρ και δάκρυα.
Από τις πατούσες του είχαν ήδη αρχίσει να ξεφυτρώνουν και να περιελίσσονται καφετιές μίζες και ένεκα μέσα στις Κατοχικές πόρνες των ματιών του, στεγάζονταν στίχοι του Λευτέρη Παπαδόπουλου.
Ο Λευτέρης ήταν πιο ναζί από το Νίκο Πορτοκάλογλου, γι’ αυτό όταν βρέθηκαν μαζί στην μοναρχοφασιστική ΕΤ-1 κραύγαζαν ότι διαπράττουν Τέχνη. Και να μια νύχτα, φημολογήθηκε η διάδοση ότι στα βάθη της καλύβης που τα υποβρυχία της δεν ξερνούσαν ποτέ, άπλωνε μαζί του ακόμα ένας εμπρηστής, ο Πόρφυρας, πολύ πιο ροκάς από τον Αθανάσιο Διάκο, πιο φτωχός, πιο βουβός, πιο καμπούρης, πιο ναζί και πιο οιστρογόνος, ενισχυμένος σαν διαστημική τσιμεντογωνία, άπλωνε μαζί του τα χρησιμοποιημένα μαϊστράλια και διάφορα ατμοσίδερα με το κορδονάκι τους προσεκτικά τακτοποιημένο στη βάση του απορροφητικού Κανάβεραλ.
Εκεί στην Τροία τις αργές νύχτες διηγούνταν ότι κρυφά-κρυφά σηκωνόταν ο γερμανοτσολιάς Περικλής Γιαννόπουλος και φρόντιζε τον τάφο του Ανδρέα Λεντάκη, έπλενε και ξεσκόνιζε τις επίπεδες οθόνες του, έτριβε τα μαλακά μέρη του πλακοστρώτου και ατίμαζε το νισάφι του, τάιζε με σπόρους του δάκου τις νάγιες της εθνοφρουράς, πότιζε με πηγαδίσιο νερό ή με χλωρίνη μια οιαδήποτε μαργαρίτα, και καμιά φορά τις ίδιες νύχτες πάλι και κίτρινες πιο κάπως, του τραγουδούσε όπως τραγουδούν στα νήπια οι μπάσταρδοι των φαντασμάτων:
δε θέλω τα πράσινα ούτε τα μπεζ
θέλω τα ίδια που φόραγες χθες
δε θέλω τα κόκκινα ούτε τα ροζ
το ξέρω πως πεθαίνω
με τα πρόστυχα τα μαύρα τα άμφια σου
δε γουστάρω κυριλέ
μα τα πρόστυχα τα μαύρα τα άμφια σου
Για όσους δεν το έχουν διαβάσει.
Κύριε Δήμου, δεν θα ξαναπάρω τόσο χώρο, υπόσχομαι.
Σταματώ το χρόνο και τις δουλειές μου (δεν μπόρεσα ν’ αντισταθώ στη γοητεία) και σας φιλώ εαρινά μέχρι να επιστρέψω απ το δικό μου παραμύθι τού ήλιου και τής σελήνης, τής ξελογιάστρας αρχόντισσας που μου εμήνυσε για τα φιλιά τα μυθικά που ορίζει για τρία ολοδικά λεπτά στο βράχο τού Καστελοριζίου που καρτεράει ευφάνταστο. Σε όσους δεν το έχουν επισκεφτεί: είναι ένα παλιό παραμύθι! Ιδίως κάτω απ το προμυκηναικό κάστρο που φωτίζεται το βράδυ! Θα κοιμηθώ με τ’αστερια. Δεν υπήρχαν δωμάτια ούτε για δείγμα. Περιμένετέ με την αλαφροίσκιωτη....
ΝΔ: Θέλεις κάτι να τής μηνύσω; Τής Σελήνης...(Μα είναι νεράιδα κι όποιος τη ζυγώσει.Κι φιλί τής πάρει μαγικό.Λένε πως πριν ακόμα ξημερώσει .Θα γενεί κι εκείνος ξωτικό...)
κυνικέ ασχολήσου λίγο και με τους Βρετανούς κυνικούς. θα οφελήθείς πολύ
Βέβαια, η βίβλος ήταν ένα από τα παιδικά μου αναγνώσματα. Θυμάμαι ότι τη διάβασα πρώτη φορά κάποιο πάσχα,άρρωστος με ανεμοβλογιά (δεν έχω περάσει ούτε απ΄έξω από κατηχητικό). cyrousgeo, συμφωνώ και επαυξάνω: η πρώτη μου ανάμνηση είναι ένα μείγμα από αίμα, σπέρμα, δολοπλοκία και μπόλικη περιπέτεια. Σταμάτησα να τη διαβάζω όταν ανακάλυψα την Ιλιάδα. Αλλά δεν θα της έδινα το στενό χαρακτηρισμό του παραμυθιού, τουλάχιστον με την έννοια του ποστ.
Πάντως, τα σιδερικά μου τα πέταξα στης λήθης το πηγάδι (να μην τα βρουν οι αγκαλιές που βγαίνουν πυροφάνι) αλλά καλύτερα λόγω της έκτασής του να το παραθέσω ως κεφαλογραβιέρα...
Λέγεται "Το παιδί" και είναι πολύ κλαμένο...
Ε, πάντως εγώ μικρή λάτρευα ιδιαίτερα κάποια παραμύθια που έλεγαν για διαβατάρικα πουλιά που γρήγορα τα χάνεις.
Πάντως κάτι το αόριστο που γίνεται μαγευτικό και αιτίαση για ταξίδι φαινολοφθαλεΐνης...
Πάντως το παραμύθι είναι ένας ολάκερος κόσμος από τον οποίο των οπίων επιδιώκουμε οι πρισσότεροι να προϋποθέσουμε λίγει μαγεία εσωτερικής ισορροπίας.
Μαγεία με κάθε έννοια.
Πάντως η γοητεία του παραμυθιού είναι χαραγμένη στο μυαλό και στην καρδιά. Και πάντως αυτό είναι κάτι που δε θα απαλλοτριωθεί, θέλω να ληστεύω.
Άπειρα πράγματα μπορούν πάντως να ειδεχθούν γύρω από της φωτιάς το χάδι.
καλό βράδυ εύχομαι, πάντως το παραμύθι.
Να κι ένα παραμυθάκι για παιδιά (αντιγραφή) - τα φασουλάκια τα μυκονιάτικα.
Θυμάμαι παλια στο κρατικο κανάλι υπήρχε μια εκπομπη με παραμύθια που νομίζω λεγόταν << κάπου ,κάπως,κάποτε >> .Ηταν με μαριονέτες.Θυμάμαι οτι μου άρεσε....
Επισκέφθηκα προχθές έκθεση βιβλίου και μετά απο 3 ώρες το μονο που πήρα από άπειρα βιβλία ηταν οι "Χίλιες και μια Νύχτες". Βρίσκομαι σε φάση που δεν ξέρω τι να διαβάζω πλέον κάθε νύχτα και αυτό ήταν η λύση! Φυσικά είναι μια απλή μικρή έκδοση ούτε ξέρω αν ειναι ολόκληρη (300 σελ).
Και μου έλεγε η μητέρα μου "Είσαι σίγουρος? Αυτό είναι παραμύθι" με έβλεπε με ενα ύφος ΛΟΛ
υγ. διαβάζω το blog εδώ και μήνες και σήμερα υπόκειψα και έκανα register...
@JACOBO
Η φράση που αναφέρετε «έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα» την φαντάζομαι σαν ένα νοητό ΜΑΝΔΥΑ που προστατευει τον κόσμο του << παραμυθιου >> απο τη ΦΘΟΡΑ της πραγματικότητας.Αν δεν υπήρχε αυτός ο μανδύας τότε η σταχτοπούτα ίσως έπερνε διαζύγιο απο το βασιλοπουλο ή και ακόμα η κολοκύθα γινόταν....κολοκυθόπιτα :-)
Ωστόσο υπάρχουν και παραμύθια που δεν έχουν happy end όπως αυτά του Ουάιλντ...( ρεαλιστικα )
Δεν θεωρώ το παραμύθι αντίθετο της πραγματικότητας,ούτε εχθρο της.Κάποιες σπάνιες στιγμές κιόλας βαδίζουν χέρι χέρι.
@jacobo Μετά το «έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα» το παραμύθι δεν έχει νόημα γιατί ξεκινά η πεζή πραγματικότιτα. Κάθε παραμύθι κάθε ιστορία ασχολήται με μια σειρά γεγονότων που δεν συμβαίνουν κάθε μέρα. Μετά το τέλος του παραμυθιού η πριγκίπισα, βασίλησα τώρα, γεννά 5 με 10 διαδόχους, χαλώντας έτσι την όμορφη σιλουέτα της, που θα σφαχτούν μεταξύ τους για τη διαδοχή στο θρόνο. Στο τέλος παθαίνει κατάθληψη και πεθαίνει μόνη της στα ιδιαίτερα διαμερίσματά της. Ο όμορφος πρίγκιπας γίνετε ένας χοντρός και φαλακρός μεσήλικας βασιλιάς που ξενοκοιτά και (ας μου απιτραπεί) ξενοπηδά κάθε νεαρούλα που βρήσκει μπροστά του, λυβερνά αυταρχικά και πιθανώς θα πεθάνει δηλητηριασμένος από τον πρωτότοκο γιο που εποφθαλμιά τον θρόνο.
Εκπληκτικές εικόνες αυτός το Dulac (ο λιμναίος θα το μεταφράζαμε;).
Εμένα πάντως μάλλον αυπνία από αισθητική υπερδιέγερση θα μου έφερναν!
Σόρρυ για την απουσία...
Ναι η Βίβλος - και ειδικότερα η Παλαιά Διαθήκη έχει μέσα παραμύθια (όχι, όλη μαζί δεν είναι παραμύθι) με ήρωες (ο Μωυσής, ο Σαμψών, Ο Δαυίδ, ο Γεδεών κλπ) κυρίως για όποιον δεν πιστεύει.
Οι Χίλιες και μία Νύχτες στην δική μου έκδοση είναι 4 τόμοι με συνολικά 2500 σελίδες. achilleas 999 οι τριακόσιες σελίδες είναι προφανώς μικρή επιλογή.
deepest blue για μένα ο όρος παραλογοτεχνία (που δυστυχώς έχει επικρατήσει) δεν είναι υποτιμητικός - είμαι υπέρ. Έγραψα την πρώτη μελέτη για τα κόμικς στην Ελλάδα πριν 30 χρόνια (θα την βρείτε ΕΔΩ) και στον πρόλογο υποστήριζα πως αυτό που ονομάζουμε παραλογοτεχνία είναι η πιο ουσιαστική συμβολή του αιώνα μας στις τέχνες...
Νίκος Δήμου
Σόρρυ για την απουσία...
Ορισμός του τσατ ή μπλογκοστέρηση;
:)
Kαι πριν φύγω σας αφιερώνω το τραγούδι-παραμύθι τής γιαγιάς μου που μας τραγουδούσε πάντα η γλυκύτατη στις οικογενειακές μας συναντήσεις(και μετά τη συνοδεύαμε όλοι μαζί.Χαραγμένες στιγμές!):
"Τον παλιό καιρό πάνω στο κάστρο τού νησιού το γκρεμισμένο.Εστεισε χορό,το βασιλόπουλο στη χώρα ξακουσμένο.
Πάνε στο κάστρο διαλεχτές κυράδες.Της γεννιάς αυτής τής μακρινής.Πάνε ακόμα και δυο αδερφάδες που δεν τις εγνώριζε κανείς.
Δεν ήσαν ντυμένες ούτε στολισμένες με χρυσά κι ατίμητα φλουριά.Μα είχαν κάτι μάτια, που καναν κομμάτια και την πιο μαρμάρινη καρδιά.
Ομορφα κι οι δυο χορεύουν.Κι απ' το ρήγα εμπρός περνούν. Και με μιας τον εμαγεύουν.Μύριους πόθους τού ξυπνούν.
Στέκει τους μιλεί.Κι απ το παλιοκρασι τού κάστρου τις κερνάει.Και γλυκό φιλί.Ζητα απ' τις δυο και μες το δώμα του τις πάει.
Μα ήσαν νεράιδες κι όποιος τις ζυγώσει.Και φιλί τους πάρει μαγικό.Λένε πως πριν ακόμα ξυμερώσει.Θα γενεί κι εκείνος ξωτικό.
Πέρασαν οι ώρες.Εφυγαν οι κόρες.Σώπασαν τα γλέντια, τα βιολιά.Και μες το παλάτι.Της αυγής το μάτι, βρίσκει ξωτικό το βασιλιά.
Τώρα με σκοπό θλιμμένο.Κουκουβάγια τον θρηνεί.Και το κάστρο γκρεμισμένο,κλαίει κι αυτό χωρίς φωνή"
Θα ήθελα να το αφιερώσω στο ΝΔ που αγαπάει τις βασιλοπούλες....
Ο wim wenders ελεγε πάνω κάτω τα εξηs: "Τα παραμύθια με την τεχνίτη δομή τους βοηθούν τον άνθρωπο να υπερνικήσει τους μεγαλύτερους φόβους του και κυρίως το φόβο ότι δεν υπάρχει θεός και ότι ιδιoς δεν είναι παρά ένα ασήμαντο ον εξοπλισμένο με συνείδηση και αντίληψη ,χαμένο σε ένα σύμπαν που ξεπερνάει κάθε φαντασίωση του.Οι ιστορίες με το να δημιουργούν αλληλουχίες,κάνουν τη ζωή υποφερτή και βοηθούν στην καταπολέμηση του φόβου.Γι αυτό και τα παιδία θέλουν να ακούνε παραμύθια πριν κοιμηθούν.Γι αυτό η βίβλος είναι ένα μοναδικό βιβλίο και γι αυτό όλες οι ιστορίες θα πρέπει να έχουν καλό τέλος."
Σήκω κι άναψε το τζάκι
κι έλα πλάι μου λιγάκι
Να σου πω το παραμύθι
το κουκί και το ρεβίθι
Σήκω στρώσε το τραπέζι
βάλε μέλι πετιμέζι
Κι άκου σαν μικρό παιδάκι
το παλιό παραμυθάκι
Η ζωή μας είναι ωραία
Μα έχει βάσανα πολλά,
Κι όσο θα ’μαστε παρέα
Πάντα θα χαμογελά
Ν. Γκατσος
Houlia said...
"Θα ήθελα να το αφιερώσω στο ΝΔ που αγαπάει τις βασιλοπούλες..."
Παρόλο που είμαι εναντίον της βασιλείας...
Ευχαριστώ, καλό ταξίδι και η έκλειψή σου να είναι σύντομη!
Καλησπέρα κι από μένα. Σας έλειψα;
Έκανα και το κατοσταράκι μου - κι ας έχασα την πρωινή πεντακοσάρα.
Έψαχνα όλη μέρα σήμερα (μέχρι και τώρα) για ηλιακό φίλτρο για να παρακολουθήσω κι εγώ την έκλειψη μέσα από τηλεσκόπιο και να βγάλω και καμιά φωτό. Δυστυχώς, για κάποιον ανεξήγητο λόγο (τα "κολλήματα" που λέμε - λέτε να φταίει η μπλογκίτιδα;), ανέβαλα την αγορά του και συγκεκριμένα του Astrosolar Baader 29x20cm για σήμερα. Με έκπληξή μου έμαθα το πρωί ότι έχουν εξαντληθεί όλα τα κομμάτια από χθες βράδυ (ακόμα και τα πιο μεγάλα των 50x100cm). Δεν το βρήκα πουθενά στο λεκανοπέδιο - ούτε και κάτι άλλο παρεμφερές. Έτσι μάλλον έχασα την ευκαιρία - εκτός κι αν γίνει κανένα θαύμα, σαν εκείνα που έλεγαν στη χθεσινή εκπομπή ;)
Ίσως κάνω κάνα σχολιάκι για το post αργότερα…
Το αποψινό ματς είναι μάλλον καλύτερο από τον χθεσινό "διασυρμό", αλλά από περιγραφή… :)))
Να 'στε όλοι καλά. Νομίζω πως είμαστε μια απίθανη παρέα :)
Λέτε να κριθεί το ματς από τον ...Καραγκούνη; Πλάκα θα 'χει!
@dormammu
Από Ursula Le Guin έχω διαβάσει μόνο το "The Left Hand of Darkness". Ιδιαίτερα πρωτότυπο και εντυπωσιακό.
@andy
Κορυφαίο το "Finding Nemo". Είχα να ευχαριστηθώ έτσι (και να συγκινηθώ) από παραμύθι στην οθόνη από μικρό παιδί. Πραγματικό αριστούργημα! Εξαιρετικοί για μένα και οι έλληνες ηθοποιοί που έδωσαν τις φωνές τους για την ελληνική version - θα 'λεγες πως το ζούσαν! Πάντως συνεχίζω να πιστεύω ότι ο "πνευματικός μου πατέρας" (Walt Disney) ήταν πολύ μπροστά από την εποχή του και με βάση το τότε κοινωνικό και τεχνολογικό context θα παραμείνει ανυπέρβλητος! Έχω ετοιμάσει και κάποιο κείμενο για να τον τιμήσω, οπότε οι λεπτομέρειες μάλλον θα αποκαλυφθούν εκεί ;)
@houlia (για το ταξίδι, αλλά και το παραμυθάκι):
W O W !!!
@the resident
Πολύ εύστοχη η παρατήρηση του Wim Wenders…
@georgia.m
Τέτοια γράφεις και με σκλαβώνεις!
Συγγνώμη για τα πολλά @, αλλά μόλις τώρα κατάφερα να διαβάσω τα σχόλια και δε μου έχει έρθει έμπνευση για κάτι δικό μου. Μάλλον είμαι "γκολ" από το χθεσινοβραδινό "παραλήρημα" και το σημερινό άκαρπο "κυνήγι"...
Δύσκολο θέμα..καλή νύχτα (με ή χωρίς παραμύθια).
@mickey: Δεν θέλω να κάνω "μαύρη" διαφήμιση, αλλά σου συνιστώ να διαβάσεις απο Ursula Le Guin την τριλογία: Ο Μάγος της Γαιοθάλασσας, Οι τάφοι του Ατουάν και Η πιό μακρινή ακτή. Και τα τρία κυκλοφορούν απο τις εκδόσεις ΤΡΙΤΩΝ. Άνοιξε τα και θα νιώσεις να φυσούν απο μέσα τους μαγικοί άνεμοι, ισχυροί όσο κι ο μάγος Γκεντ στα χρόνια της νιότης του!
Και παράλληλα θα διαπιστώσεις πως μπορεί να κατακλέψει κάποιος ένα βιβλίο γραμμένο το 1967, για να δημιουργήσει γλυκανάλατα παραμυθάκια σήμερα. Α! και να τρελαθεί στα λεφτα...:-(((
Η ως άνω συγγραφέας έχει γράψει και επιστημονική φαντασία, τα βιβλία της αυτά όμως είναι απλά, κλασσικά παραμύθια για μεγάλα παιδιά....
Δεν έχω όρεξη να κοιμηθώ απόψε...Είναι κι αυτή η παραμυθοχώρα που έχετε ανοίξει κατ'εδω που με συγκινεί και με αποσπά.
Ηθελα να το πώ κι ας μην έχει σημασία για άλλους.Ο μπαμπάς ήταν ένας παραμυθάς!Ο πιο υπέροχος,γλαφυρός,ακούραστος,λυρικός και υποβλητικός παραμυθάς.Τα παραμύθια τού Talkin τα ακούω απ΄τα γενοφάσκια μου(φέτος τον πήρα εις ανάμνησιν και πήγαμε together να δούμε τη Νάρνια.Ο αδερφός πήρε την πολυπληθή του οικογένεια(τους 7 μικρους του νάνους ) και πήγαν προς τιμήν του να το δούν.Η αδερφή μου στο Λονδίνο το είδε απ τους πρώτους συγκινημένη.Κι η άλλη μου αδερφή επίσης...Ολοι συντονισμένοι στο ρυθμό τής πιο τρυφερής μας ηλικίας.θυμόμαστε πολύ καλά τις ατελείωτες ώρες που μας "παραμύθιαζε" με ακούραστο πάθος.Στα κρεβάτια μας πριν να κοιμηθουμε,μας μάζευε όλους μαζί να μας λεει τη συνέχεια ενός ατελείωτου παραμυθιού που όταν πια έιχε εξαντλήσει όλα τα βιβλία που γνώριζε(τον θυμάμαι πάντοτε στα ταξίδια του έπαιρνε μαζί του παραμύθια για να έχει να μας λέει όταν γυρίσει)τα πολλαπλασίαζε με τη δική του ανεξάντλητη φαντασία σε νέες ιστορίες.Συχνά στους ήρωες ενέπλεκε και μας,πολλές φορές χωρίς να το γνωρίζουμε.Θυμάμαι σ'ένα μεγάλο ταξίδι μας στο εξωτερικό και στις ατέλειωτες ώρες οδήγησης που κατεύναζε όλα τα πνέυματα στο πίσω κάθισμα που αδημονούσαν,με τα ατέλειωτα παραμύθια.Και το σκηνικό ήταν ονειρικό(οι ερωτήσεις-διευκρίνησης-δίναν και παίρναν,αφου οι ιστορίες του ήταν απίστευτα περίπλοκες.Που τα σκαρφιζόταν όλα αυτά;)κι παιδική μας φαντασία οργίαζε!
Τα παραμύθια συνέχισαν για χρόνια και ο μπαμπας έμεινε στην καρδιά μας σαν ο παραμυθάς.Το έκανε με την καρδιά του.Ακόμα και σήμερα διαβάζει παραμύθια.Λεει οτι δεν γράφονται πλέον τοσο υπεροχα όπως παλιά....
Mikey συγγνώμη που σε μιμουμε απόψε(εσένα και τα σεντονάκια σου) αλλά να, να μην το πω κι αυτό;
Φέτος λοιπον το καλοκαίρι γινόταν στην Κεα κάτι σαν "φεστιβάλ παραμυθιού".Κι εγώ, μια παραμυθοκόρη δεν θα μπορουσα να λείψω.Δρόμο παίρνω, δρόμο αφήνω και να μαι στο μαγικό νησί όπυ διάφορα δρόμενα ελάμβαναν παράλληλα χώρα.Μάγισσες και ξωτικά αναδύονταν στις παραλίες, απαγγελίες σε πολιτιστικούς χώρους,εκθέσεις ζωγραφικής και ζωντανές περιηγήσεις στα απίθανα μονοπάτια τής Τζιάς όπου επιστρατεύοντας όλας σου τις αισθήσεις(την όσφρηση τών αρωμάτων της φύσης΄, την όραση τών χρωμάτων, την ακοή....)προσπαθουσες να συνθέσεις το δικό σου παραμύθι μέσα από μια συνεργατικά προσπάθεια.
Ομορφη Ιουλίδα,θα ξανάρθω!
Για μένα η ποιηση προσομοιάζει στα παραμύθια που δεν υπόκεινται σε νόμους αλλά σε αισθήσεις.Γι αυτό την αγαπώ.Κάποτε είχα γράψει για έναν έρωτα που εφθινε:"είναι τα παραμύθια που πρέπει να υποστούμε πριν πέσουμε για ύπνο.Και πέφτουμε αλήθεια χιλιάδες φορές, χωρίς να έχουμε γεμίσει ημέρα"
Αλλά τα παραμύθια τα ακούς καλύτερα στη σιωπή.Τα ακούς καλύτερα μέσα σου.
Ζητώ συγγνώμη...
@Mickey 11:23μμ
Νομίζω πως είμαστε μια απίθανη παρέα :)
Συμφωνώ! Το κλίμα είναι τόσο ιδιαίτερο και πολλές φορές συγκινητικό. Σπάνια γράφω, ίσως γιατί με καλύπτετε με αυτά που γράφετε όλοι εσείς, αλλά παρακολουθώ το blog καθημερινά από τη γέννησή του. I am a ND blog addict:)
Mickey είσαι αστέρι!
Να είναι ο οικοδεσπότης μας και όλοι εσείς καλά!
Όσο για τα παραμύθια, μ'αρέσουν πολύ. Το τελευταίο που διάβασα ήταν η Αλίκη, με αφορμή αυτό εδώ το blog. Το διάβασα από το πρωτότυπο και είναι όντως καταπληκτικό!
Τα παραμύθια της γιαγιάς είναι άπαιχτα! Την έχω μαγνητοφωνήσει να μου τα λέει. Ο τρόπος αφήγησης καθηλώνει ένα μικρό παιδί (ακόμα και έναν μεγάλο...)
Καλή νύχτα σε όλους.
"O ίδιος ο βασιλιάς(TO λιονταρι) κλέβει όμοια, όπως και κάθε άλλος , ότι δεν παίρνει αυτός το αφήνει να το πάρουν οι αρκούδες κι οι λύκοι και πιστεύει ότι αυτό είναι το δίκιο. Kανείς δεν βρίσκεται που να χει το θάρρος να του πει την αλήθεια. Τόσο βαθιά ριζωμένο είναι το κακό. Ούτε ξομολόγος ούτε πνευματικός. όλοι κλειστό το στόμα. Γιατί αυτό ?Εχουν και αυτοι το μερδικό τους έστω και ένα ράσο να κερδίσουν. Ας βγει κανείς ύστερα να παραπονεθεί! θα ήταν το ίδιο και να κοπανάει κανείς αέρα .Χάνει άδικα τον καιρό του και καλύτερο του θα ήταν να πιάνε άλλη τέχνη, γιατί ότι χάθηκε πάει, χάθηκε κι ότι μια φορά σου πάρει ο δυνατός ξέγραψε το. Κανείς δεν δίνει αυτi στα παράπονα και στο τέλος γίνεσαι βαρετός". Και το παραμύθι καταλήγει με το προφητικό: "Το νόημα του παραμυθιού αυτού είναι να μάθουν όσοι το αγοράζουν, το δρόμο που βαστά ο κόσμος γιατί έτσι είναι καμωμένος και έτσι θα μείνει πάντα" Από το παραμύθι της αλεπούς γραμμένο εκατοντάδες χρόνια πριν.
mou kanei tromerh entupwsh pou oloi (read 9.5 stous 10) en8ousiazeste me ta paramu8ia. Emena me melagxoloun - mou 8umizoun oti megalwnw.
Omologw omws, polu pezo to sxolio mou.
sas zhleuw. alh8eia.
Καλημέρα!
Λίγα αλλά καλά τα σχόλια αυτή τη φορά.
Ξέχασα να απαντήσω στο Glenn για τους μύθους του Αισώπου. Φυσικά δεν είναι παραμύθια - είναι διδακτικά ανέκδοτα, με σκοπό να φρονηματίσουν και να συνετίσουν.
Κάπου αυτό μου φαίνεται το αντίθετο του παραμυθιού. Γενικά απεχθάνομαι τον διδακτισμό και δυστυχώς το 95% των παιδικών βιβλίων που εκδίδονται σήμερα έχουν υψωμένο αντίχειρα.
Σε αντίθεση το λαϊκό παραμύθι δεν είναι ούτε διδακτικό, ούτε πολιτικά ορθό, ούτε καν αποστειρωμένο για την χρήση παιδιών. (Άλλωστε αρχικά δεν ήταν για παιδιά). ΄Εχει μέσα τρόμο και σαδισμό (δράκοι) σεξ (κοκκινοσκουφίτσα, χαλιμά) παρωδία (παπουτσωμένος γάτος) και πολλή μαγεία...
Ειδικά οι Χίλιες και μία Νύχτες στην αυθεντική τους έκδοση είναι σχεδόν πορνογράφημα με ολίγην από Σαντ.
Αλήθεια από τα κλασικά παραμύθια ποιο σας άρεσε ιδιαίτερα και γιατί;
Ο Παπουτσωμένος γάτος, μιλάει για την φιλία,την πανουργία αλλα και για την τέχνη του πολέμου (να προσαρμόζεσαι στον αντίπαλο).
Αποτελεί ένα εγχειρίδιο για κάθε καλό προπονητή.
Θυμάμαι μικρός είχα μια εικοσάτομη εγκυκλοπαίδεια του Disney, ο Θαυμαστός Κόσμος των Γνώσεων. Ο τόμος 14 τιτλοφορούνταν Η Γοητεία του Παραμυθιού. Είχε μέσα παραμύθια απ' όλο τον κόσμο. Προσπαθώ να θυμηθώ έστω και ένα. Αδύνατον. Προσπαθώ να θυμηθώ έστω και ένα άλλο παραμύθι, τίποτε. Κι όλο το ρίχνω στις αναλύσεις για να καλυφθώ.
Καλημέρα κι απο μένα!
Ο Σεβάχ και το Τζίνι.
Δεν ξέρω γιατί. Ίσως επειδή θέλω κι εγώ να βρώ ένα μαγικό λυχνάρι....
Φεύγω τώρα. Πάω να στήσω τα συμπράγκαλα για την έκλειψη....
Νίκος Δήμου: "δυστυχώς το 95% των παιδικών βιβλίων που εκδίδονται σήμερα έχουν υψωμένο αντίχειρα".
Υψωμένο δείκτη, δεν εννοείτε;
Θυμάμαι πως μου άρεσε πολύ το ασχημόπαπο -- το φαίνεσθαι μας εξαπατά, πρέπει να ψάχνουμε το είναι.
Καλή έκλειψη!
φυσικά υψωμένο δείκτη!
Τα παραμύθια του Αντερσεν έχουν συνήθως τραγικό τέλος (με ολίγη μεταφυσική σάλτσα). Θυμάμαι πόσο έκλαιγα με τον "Μικρό μολυβένιο στρατιώτη" (το αγαπημένο μου) και το "Κοριτσάκι με τα σπίρτα". Με παρηγορούσε λίγο το "Ασκημόπαπο" που έγινε κύκνος (τώρα θα την είχε άσκημα). Γελούσα με τα "Καινούργια ρουχα του Βασιλιά" (και μου έμεινε η σνήθεια σε όλη μου την ζωή να λέω: "ο βασιλιάς είναι γυμνός!"). Και είχα πάντα συμπάθεια με τη βασιλοπούλα που ένιωθε το μπιζέλι μέσα από σαράντα στρώματα και σαράντα παπλώματα. Τόσο ευαίσθητος (έλεγα) είμαι κι εγώ...
Α! Σαν να θυμάμαι κάτι. Θυμάμαι! Εντελώς αποσπασματικά. Ένα παραμύθι με ένα στρατιώτη που τελείωσε ο πόλεμος και περπατούσε. Συνάντησε μια γριά. Του ζήτησε κάτι. Αυτός κατέβηκε μέσα σε μια κουφάλα δέντρου με έναν αναπτήρα. Εκεί υπήρχαν τρία σκυλιά. Ανέβηκε πάνω και κράτησε κάτι για τον εαυτό του. Δεν θυμάμαι παρακάτω...
Ξαχάσαμε τα παραμύθια στο χώρο των pc-games. Πολλοί απο εδώ θα έχουν παίξει τα adventure Syberia , The Longest Journey , Monkey Island και Grim Fαndago και την σειρά των MYST. Διαδραστηκά παραμύθια μιας σύνχρονης εποχής. Επίσεις το Prince Of Persia: The sands of time. Αραβικό παραμύθι μαγευτικό. Και μάλιστα όλα έχουν ένα σκοπό , να μας διασκεδάσουν να μας κάνουν να πετάξουμε σε κόσμους μαγικούς. Ειδικά το Syberia...
Αχ, βρε ΝΔ, τί μας κάνεις με τα posts σου!
Δουλειές τρέχουνε, ο κόσμος καίγεται κι εγώ χαζεύω στην οθόνη και ρεμβάζω.
(σ'ευχαριστώ πολύ γι' αυτό!)
H εικόνα του φλεγόμενου, κουτσού μολυβένιου στρατιώτη θα είναι για πάντα χαραγμένη στην καρδιά μου (μιλάμε για κλάμα, πολύ κλάμα).
Τώρα που το σκέφτομαι ο μολυβένιος στρατιώτης ήμουν εγώ, ντροπαλός κι ανήμπορος να τολμήσει με τα κορίτσια.
Για τη βασιλοπούλα με το μπιζέλι, πρέπει να πω ότι δεν τη συμπαθούσα καθόλου, πολύ κακομαθημένη την έβρισκα.
Ωσπου η ζωή μου έδωσε το μάθημά μου: παντρεύτηκα μία τέτοια! Τί μπιζέλι - μέχρι και τη σκόνη καταλαβαίνει...
Ισως δεν θα πρέπει να παραβλέψουμε και το παραμυθένιο Never Ending Story εδώ.
Ένα ταξίδι στον χώρο της φαντασίας με απώτερο στόχο να μην την χάσουμε, να την κρατήσουμε για πάντα.
Είναι για το παιδί που πρέπει πάντα να είναι ζωντανό μέσα μας και που όλοι προσπαθούν να σκοτώσουν. Τον ήρωα που το προσπαθεί, τον έχουν για 'σαλεμένο' αλλά εκείνος ξέρει...
Αλλωστε τι νόημα έχει να μεγαλώνουμε εάν δεν είμαστε και παιδιά ταυτόχρονα?
Είτε σε βιβλίο είτε στην έκδοση σε dvd είναι μαγευτικό και 'ταξιδιάρικο'. Στην ταινία είναι επίσης και ένα σύγχρονο εικαστικό αριστούργημα..
Μην το χάσετε, μακάρι όλοι μας να βρούμε το "Ωρίν" που αναζητά ο ήρωας προκειμένου να σώσει την fantasia.
Την προσωπική μας fantasia...
@georgia.m Σκεφτόμενος καλύτερα το θέμα με τις εικόνες και την εικονογράφηση στα παραμύθια θα ήθελα να πω ότι μπορεί να είναι απαραίτητες για τους μεγαλύτερους που θα διαβάσουν το παραμύθι. Το παιδικό μυαλό όμως δεν χρειάζεται κανένα έναυσμα για να δημιουργήσει τις απίστευτες εικόνες που δημιουργεί. Το αντίθετο μάλιστα ίσως μια έτοιμη εικόνα να θέτει πατέντες στη φαντασία και τελικά να την περιορίζει. Όταν ήμουν μικρός και άκουγα ένα παραμύθι ο πρίγκιπας και η πριγκίπισσα ήταν δίπλα μου μπορούσα να τους αγγίξω να τους μιλήσω. Πραγματικά όμορφος ο τρόπος με τον οποίο λειτουργεί το παιδικό μυαλό! Για μας τους ενήλικες πάλι μια εικόνα ίσως είναι απαραίτητη. Δεν ξέρω…
aphrodite said...
"ΝΔ - καλά, αυτός ο Αντερσεν θα πρέπει να ήταν πολύ κεφάτος τύπος για παρέα!!!"
Χάλια - δεν σου λέω τίποτα. Υποχόνδριος, καταθλιπτικός, ανέραστος (και, όπως βγαίνει από τα ημερολόγιά του, συστηματικός αυνάν)αλλά μεγαλοφυής. Νομίζω πως τα παραμύθια του είναι μακράν τα ωραιότερα (η "Αλίκη" παίζει σε άλλο ταμπλώ).
Ο μολυβένιος στατιώτης ακόμα είναι για μένα το πρότυπο του ποιητικού ηρωισμού.
Kαι κάτι ακόμα: ενώ ο Perrault και οι Grimm κωδικοποιούν και αναδιηγούνται λαϊκά παραμύθια (γι αυτό και συμπίπτουν σε μερικά) ο Andersen εφευρίσκει τα δικά του. Όπως και ο Οscar Wilde (αλλά με πολύ λιγότερα).
Υπαρχουν και τα παραμυθο-μυθιστορήματα: Michael Ende (αναφέρθηκε ήδη) Tolkien, Mervyn Peake, C. S. Lewis. Πρωταγωνιστούν οι Άγγλοι...
"Look, look!", cried the Tree, "the rose is finished now"
Παραμύθια για τα στεγνά σας κλάματα.
Χα.
θα ήθελα να προσθέσω ότι μου αρέσουν και τα "σκοτεινά" παραμύθια
stormrider said...
Συμφωνω και επαυξανω με τον stormrider.Αλλωστε τα πλειστα παραμυθια(ειδικα των αδελφων Grimm)ειναι σκοτεινα.Δολοφονιες,καννιβαλισμοι και αλλα ευχαριστα.
Η αληθεια ειναι οτι βαριομουν τα παραμυθια και απο πολλυ μικρη ηλικια ξεκινησα να διαβαζω μυθιστορηματα.Ιουλιος Βερν ο κορυφαιος.Εκεινο το "Μιχαηλ Στρογγωφ" το ειχα μαθει απ'εξω.Ακομα και σημερα στα 35 μου θυμαμε με λεπτομερειες την πλοκη.Δεν ξερω αν τα παραμυθια που μαθαιναμε-ακουγαμε παιδια ηταν στην αυθεντικη dark version ή σε μια πιο ελαφρα πολιτικα ορθη.
Καποτε επεσε στα χερια μου ενα βιβλιο οπου ο συγγραφεας επιτειθετο με ορμη,μενος και λυσσα κατα των παιδικων παραμυθιων,comics,cartoons(συγκεκριμενα των ηρωων του walt disney) χαρακτηριζοντας τα φασιστικη,καπιταλιστικη,αντικομμουνιστικη,αντιδραστικη προπαγαναδα!Ζητουσε δε να απαγορευτουν διοτι αποτελουσαν τμημα του ψυχολογικου πολεμου της CIA με την συνεργασια πρωην ναζιστων που σκοπευε στην πλυση εγκεφαλου των παιδιων!!!!!!
Ομολογω οτι τετοια γκριζα ελλειψη φαντασιας τετοια μιζερια και βλακεια δεν ειχα ξανασυναντησει.Τα ιδια λεχθηκαν και για τον αρχοντα των δακτυλιδιων.Απο αγαπημενο αναγνωσμα της αντικομφορμιστικης αμερικανικης-κυριως-νεολαιας των '70s,εγινε προπαγανδιστικο οπλο των νεοναζι,ακραιων φυλετιστων στα 00s.
Ξαναγυριζωντας στα παραμυθια και στη συνδεση τους με τους μυθους των χωρων απο οπου προερχονται,ξεχωριζουν ως darker τα βορειοευρωπαικα,σκανδιναβικα,βαλκανικα,και σλαβικα παραμυθια.
Δεν ξερω κατα ποσο το γνωριζετε αλλα εδω που βρισκομαι,ενας κλασσικος κακος των παραμυθιων,κατι αντιστοιχο του μπαμπουλα-boogyman ειναι ενας δικος μας ή "δικος μας".Ο Μεγας Αλεξανδρος!!!!!!
Κατ'εμε παραμυθι ειναι καθε μυθιστορημα,καθε βιβλιο,ταινεια ή μουσικη που σε αποκοπτει απο το τωρα και σε οδηγει στο "χασιμο".
Εντυπωσιακη η στεππα την ωρα που χανεται ο ηλιος!!!
-Εδω στο ηράκλειο πάντως έχουν στήσει σε διάφορα μέρη τηλεσκόπια ( π.χ τάφος καζαντζάκη) .....
-Τα ινδικά παραμύθια αρχίζουν κάπως έτσι:Μια φορά και έναν καιρό,ήταν έτσι και δεν ήταν,έγινε κάποτε και ποτέ....
-Εβαλα φωτο,για να δουμε θα εμφανιστεί?
Γιουπι!!
Πίσω φαίνεται η θάλασσα στην Καλαματα
Απολυτο σκοτεινο παραμυθι για ενηλικες:Η "σειρα" μυθιστορηματων του Stephen King "Ο μαυρος πυργος".
Όταν ήμουν πολύ μικρή, με γοήτευε η Ράπουνζελ (με τα μακριά μαλλιά). Αργότερα με γοήτευαν όλα τα παραμύθια που είχαν μέσα τους ταξίδια: ο Σεβάχ, τα πριγκιπόπουλα που έλιωναν τρία ζευγάρια σιδεροπάπουτσα για να πετύχουν τους άθλους τους, ήρωες που περπατούσαν μέρες και νύχτες και συναντόυσαν του κόσμου τα παράξενα...Έτσι κι αλλιώς το παραμύθι είναι πάντα ένα ταξίδι.
said...
Μηπως θυμαται κανεις ενα βιβλιο που λεγεται "Τα παραμυθια του λαου μας"?
Nαι το θυμάμαι. Ακόμα πιο παλιά (δεν είχατε γεννηθεί οι περισσότεροι) υπήρχε ένα τόμος "Τα 100 ωραιότερα παραμύθια του κόσμου" που είχε συλλέξει κάποιος από τους Κύρου (Άδωνις ή Κύρος;). Ήταν εντυπωσιακά πολυτελής για εκείνα τα πρώτα μετακατοχικά χρόνια...
deepest blue ξαναδιάβασα τώρα το Ασχημόπαπο. Δεν το θυμάστε καλά. Περνάει πολλά βάσανα αλλά το τέλος ειναι happy - αποθέωση!
Είδα την έκλειψη. Ωραίο πράμα! Μέσα-έξω όλη την ώρα, βέβαια, για να ρίχνουμε και καμιά ματιά σε Καστελλόριζο και Αίγυπτο. Αλλά ωραίο πράμα...
leprinceheureux said...
Ο Κυρου της Εστιας??
Ναι κάποιος από αυτούς - ίσως ο διπλωμάτης (Αλέξης;).
Xθές μόλις, καταρρίφθηκε ο «μύθος», που ήθελε τους Έλληνες ως το ‘εξυπνότερο έθνος’ του πλανήτη. 18οι στη σειρά, λίγο πιο πάνω από το φράγκικο έθνος (Ελλάς, Γαλλία, κρατισμός… που λέγαμε και προσφάτως) και αρκετά πιο πάνω από το ομόδοξον –πλην ανάδελφο- μπουζουκολάγνο, εθνοκαθαριστικό έθνος των ‘αδελφών’ Σέρβων (το ανάδελφον… που λέγαμε).
Αντιλαμβάνεστε βεβαίως ότι τα αποτελέσματα της έρευνας είναι προϊόντα της διεθνούς Σιωνιστικής Συνομωσίας: της οντότητας του εβραϊκού έθνους δηλαδή, το οποίο χάρη στο γνωστό τρίτομο βιβλίο που συνέγραψε, καθήμενο εις τη ρίζα ενός δένδρου «ποταπού», δικαιωματικά καταλαμβάνει την πρώτη θέση ανάμεσα στους «παραμυθάδες» λαούς του κόσμου. Καλοί «παραμυθάδες» ήταν και οι «αρχαίοι υμών»… οι μύθοι τους όμως είχαν μόνο φιλολογικό ενδιαφέρον και είναι περιορισμένης εμβέλειας.
Στη σημερινή εποχή, οι κορυφαίοι παραμυθάδες είναι οι αγγλοσάξονες (παλι αυτοι…). Διαθέτουν μια καταπληκτική μυθοπλαστική παράδοση (αγγλοσαξονική, Αγγλική, σύγχρονη) η οποία αποτυπώνεται σε πολλές μορφές τέχνης με αποκορύφωμα τον κινηματογράφο… Περιττό να αναφέρουμε έργα όπως το Lord of the rings, Star wars, Narnia (αμφιλεγόμενος ο Harry Potter) και γενικώς όλα τα έργα επιστημονικής φαντασίας. Η αγγλοσαξονική μυθολογία καθίσταται παγκοσμίως ελκυστική καθώς συνδυάζει τη δική της παγανιστική παράδοση με μυθολογικά στοιχεία –παλαιά ή σύγχρονα- άλλων λαών – και όλα αυτά με τη χρήση της τεχνολογίας, η οποία προσδίδει μια extra μαγεία στο μύθο.
Πραγματική ιστορία: Πήγα μια φορά να πω ένα παραμύθι στην ανεψιά μου. Δεν θυμόμουν κανένα και είπα να αυτοσχεδιάσω. Άρχισα πολύ κλασικά, μια φορά κι έναν καιρό κλπ. Μετά από λίγο γυρνάει η 4-χρονη και μου λέει: θείο σταμάτα θέλω να κοιμηθώ...
Είπες badlydrawnboy: "Xθές μόλις, καταρρίφθηκε ο «μύθος», που ήθελε τους Έλληνες ως το ‘εξυπνότερο έθνος’ του πλανήτη."
Προφανώς δεν ήσουν στη κουβέντα, πριν μερικές μέρες. Οι ασκενάζυ έχουν 0.2σ παραπάνω από όλους.
Glen said: Είπες badlydrawnboy: "Xθές μόλις, καταρρίφθηκε ο «μύθος», που ήθελε τους Έλληνες ως το ‘εξυπνότερο έθνος’ του πλανήτη."
Είπα όμως και «Αντιλαμβάνεστε βεβαίως ότι τα αποτελέσματα της έρευνας είναι προϊόντα της διεθνούς Σιωνιστικής Συνομωσίας» …(lol)
γκλενν - θεικο :)))))))))))))))))))
λολ
Καλα glenn δοκιμασε να διαβασεις παραμυθι με την barbie σε 4χρονες διδυμες κορες σου και μετα θα παρακαλας να σου πουνε "μπαμπα σταματα θελω να κοιμηθω".
Τα συγχρονα "παραμυθια" ειναι υπερ του δεοντως γλυκερα,"ασφαλη",παιδικα που στο τελος διαβαζωντας τα αισθανεσαι λοβοτομημενος
Πόσοι από εσάς ξέρετε ότι η wikipedia στην αγγλική της έκδοση έχει λήμα για το ΝΔ; Με link τόσο στο site όσο και στο blog τούτο εδώ. Εγώ κατά τύχη το βρήκα πριν λίγο. ΝΔ τελικά είσαι διεθνώς αναγνωρισμένος!
Άσχετο αλλά στον ALPHA έβαλαν αστρολόγο να περιγράφει την έκλειψη! Και ο τυπάς έλεγε ότι η έκλειψη σημαίνει την πτώση βασιλιάδων και πολυεθνικών εταιριών. Και να σκεφτεί κανείς ότι προχτές σχολιάζαμε τους παπάδες και τα "θαυμαστά" φυτά τους!!
Nikos Dimou:
Αλήθεια από τα κλασικά παραμύθια ποιο σας άρεσε ιδιαίτερα και γιατί;
Δύσκολη ερώτηση..Δεν μου άρεσε καθόλου το Χανς και Γκρέτελ (γενικά ο Άντερσεν μου είναι αντιπαθής, δεν ξέρω αν το εν λόγω είναι δικό του). Νομίζω ο Σεβάχ ο Θαλασσινός ήταν το καλύτερό μου (απο τα σύντομα). Τώρα για ποιό λόγο..χμ..η αίσθηση ότι οι περιπέτειές του δεν είχαν τελειωμό και πάντοτε την έβγαζε καθαρή. Το μικρό πρίγκηπα τον εκτίμησα μεγάλος και για πρακτικούς λόγους (μορφή ο Εξυπερή).
"υψωμένο αντίχειρα.
υψωμένο δείκτη!
υψωμένο μέσο;"
υ.γ.: Λατρεύω και εγώ τα πιστιρίκια και ξέρω το κόλπο που ανέφερε κάποιος με τον αυτοσχεδιασμό. Τι κάνω: πρώτον, βάζω τον εαυτό μου στην ιστορία... συνήθως ρίχνω για δόλωμα μια εξαιρετικά ασυνήθιστη ιδέα λ.χ. ότι ένα πρωινό που μάζευα ραδίκια άκουσα τη φωνή μιας μέλισσας, ή ότι είδα ένα κουνούπι που έκανε μπάνιο μέσα σε ένα αυγό κτλ κτλ κτλ κτλ. (στο σημείο αυτό βέβαια πάιζεται ολόκληρο το παιχνίδι..αν δεν είμαι πειστικός στις απαντήσεις μου - διότι εδώ ακριβώς πρέπει να κάμψω τις αντιστάσεις τους - την έβαψα). Μετά συνεχίζω με μικρές περιγραφές, όλες δευτερεύουσας σημασίας, όσο πιο εξωτικές και παράξενες γίνονται, προσπαθώντας να εστιάσω στη λεπτομέρεια. Εδώ συνήθως κοιμούνται!!!! Αν αποκτήσω ποτέ οικογένεια ίσως να προχωρήσω την πατέντα...
Όταν ήμαστε παιδιά, τα συνομήλικα ξαδέλφια μου μ' έβαζαν να τους διηγούμαι παραμύθια. Πολλές φορές συνέβαινε όμως να μου ζητήσουν ένα παραμύθι που δεν γνώριζα. Ουδέν πρόβλημα: μου έλεγαν πώς πήγαινε η υπόθεση κι εγώ έβαζα τις λεπτομέρειες.
Άγνωστο πια γιατί, αλλά είχα πρήξει τη μάνα μου να μου διηγείται την ιστορία του Αδάμ και της Εύας. Από
παραμύθια-παραμύθια, μάλλον τα Τρία Γουρουνάκια προτιμούσα - τα 'χα σε κασέτα που είχε παιχτεί πάμπολλες φορές.
Κάποια στο εξωτερικό, αποφάσισε να πει τα παραμύθια "ανάποδα" στον γιο της. Μια από τις αλλαγές ήταν πως σε κίνδυνο βρισκόταν το αγόρι και η πριγκιποπούλα ήταν αυτή που το έσωζε. Σκοπός της ήταν για να ακυρώσει τα στερεότυπα των φύλων που βρίσκονται μέσα τους. Κάποτε λοιπόν, ακούει έκπληκτη το μικρό γιο της να της λέει ‘μαμά, γιατί χωνεύεις τους άντρες;’
Μπορεί βέβαια να το παραέκανε (δεν την ξέρω και πως ήταν προσωπικά) αλλά αυτό που είπε η ίδια – και μάλλον, έχει δίκιο – είναι πως τα στερεότυπα των δύο φύλων υπάρχουν σε ένα σωρό θέματα, πράγματα, καταστάσεις και περνάνε στα παιδιά. Τα παιδικά παραμύθια είναι απλά ένα από αυτά τα ‘κανάλια’.
'γιατί δεν χωνεύεις τους άντρες;’
...προφανώς
:)
Κι όμως, αν κάποιος/α ήθελε καλύτερο κόσμο, θα έφτιαχνε παραμύθια ισόρροπα, όχι αντεστραμμένα.
Το post μου επηρεάζει τη ζωη....πήγα και πήρα το spirited away ( ταξίδι στη χώρα των θαυμάτων ) του χαγιαο μιγιαζακι.Ιαπωνικο καρτουν βραβευμένο με όσκαρ..θα το δω και θα επανέλθω με σχόλιο
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ο άνθρωπος.
εμένα μου αρέσει το προσωπείο του Βασιλό-πουλου Τάκη. κι αν έβρει χρόνο πολύ θα χαρώ να του προσκομίσω ένα ουισκάκι στο χώρο μου. να μιλήσουμε και για τις μεγάλες πρωταγωνίστριες που επί Ιουλιανού σκηνοθέτησα.
love
συ naked prince αγνοείς περί πόνου όταν έχει υπερχρεωθεί το νοικοκυριό του Κάρλος Τζιουλάνι και χρηματίζονται οι μέσα συναισθηματικοί χρησμοί των αγοριών. κι αν αποβώ φιλενάδα του Τάκη να με απαγγέλει μωρή να μου θηλάζει από τα mnm 's μόνο τα κίτρινα...το Όνειρο, η Ζωή...και χαίρε διαστημόπλοιο που αφέθηκες να πλέχεις...
@naked prince
τι έκλεισες εσύ, παλικάρι;
το μυαλό σου;
Μετέωρη.
Πάλι.
Εδώ.
Και κρεμιέμαι από μια κλωστή πορφυρή.
Μια βλέννα αλμυρή.
Έτοιμη πια να χυθώ καταγής.
Χάνω μέρη μου.
Ο Στέλιος Παπαθεμελής, Τάκη μου, υπόγραψε ένα ποίημα. Δικό σου με φιλί.
Παραμυθάκι μου
χθες το βράδυ στ' όνειρό μου
εμαγεύτηκα
είδα αλλιώτικο τον κόσμο
και μπερδεύτηκα
ήτανε η αθρωπότης όλη
αθάνατη
δεν υπήρχανε αρρώστιες
ούτε θάνατοι
είδα τα νοσοκομεία κρασομάγαζα
και τα μνήματα τεκέδες που φουμάριζαν
οι γιατροί όλοι γκαρσόνια και σερβίρανε
ζώντες και νεκρούς παρέα και τον πίνανε
μεσ' στου ονείρου μου την πλάνη ξεμυαλίστηκα
πάνω στην αθανασία
εβασίστηκα
κι όμως πέρασε η νύχτα και ξημέρωσα
κι απ' το ένα ψέμα στ' αλλο πάλι πέρασα
Για βάλτο λίγο να σκεφτεί αγαπητέ μου.
Έκλεισες αγάπες λόγω της γέννησης μου;
Χαχαχαχα!
Ποιο το νόημα να πολεμώ με ματωμένες λέξεις. Φτάνει. Αν θες αντεπιτίθεσαι. Αλλιώς μένεις γλυκός στην σκέψη μου. Κλαμένες σκέψεις.
είναι η ωραία των μεγάλων πουλιών
πατρίς και μητέρα της
η βροχή
σαν την προλάβει η βροχή
τη ντύνη με απίστευτης εκλαμπρότητος
και ποικιλίας φορεσιές
και στήνει αέναα γύρω της
ως προχωρεί
μυθώδους πλούτου
σκηνώματα
και διακόσμους
δι' ανεπαισθήτου προσκυνήσεως των βλεφάρων
Μακάρι να 'μουν. Αλειμμένη σε κορμί, γλυκιά, ροδαλή.
Αλλά όχι.
Και σουτ. Μμ;
σ' αγαπώ. απλά.
Πάλι αρχισε το ντουέτο Σαλτάρω-hra - πως λέμε Κορώνης-Φίλανδρος, ή Αδελφοί Κατσάμπα.
Αύριο πρωί καινούργιο Post - ελπίζω να μου έρθει έμπνευση την νύχτα.
Η εκπομπή του Σαββάτου με την Βίκυ Φέσσα μαγνητοσκοπήθηκε σήμερα το απόγευμα. Διάρκεια ΔΥΟ ΩΡΕΣ! Θα μεταδοθεί από την ΝΕΤ Σάββατο βράδυ (για την ακρίβεια Κυριακή πρωί) στις μία και τέταρτο. Όποιος αντέξει.
Δεν νομίζω πως προσφέρεται για ποδοσφαιρικό σχολιασμό όπως η προχθεσινή. Πάντως θα φροντίσω να έχουμε ένα Post κατάλληλο μέρα που είναι (Πρωταπριλιά...)
μον' τα χρήματα έχουν πέραση
πάτε βλήματα στην παρέλαση
προλετάριοι κι άλλα πτώματα
έχει κι η κραυγή δικαιώματα
σε φιλώ.
@thenightwish
Χάνεις μυαλά ή έχασες μυαλά; Μ;;
takis vasolopoulos said...
"Το post μου επηρεάζει τη ζωη...."
Όχι μόνο τη δική σου. Εδώ ακριβώς είναι "το" ζήτημα.
A Bear, Fox, and an Opossum were attacked by an inundation.
"Death loves a coward," said the Bear, and went forward to fight the flood.
"What a fool!" said the Fox. "I know a trick worth two of that." And he slipped into a hollow stump.
"There are malevolent forces," said the Opossum, "which the wise will neither confront nor avoid. The thing is to know the nature of your antagonist."
So saying the Opossum lay down and pretended to be dead.
"Μον τα χρήματα έχουν πέραση.
Βλέπω τηλεόραση.
Σαλτάριοι αντάμα χώρια
Έχει κι η κασέτα όρια.
Με φιλώ."
Να υποθέσω πως αυτή είναι η θετική μου απάντηση, ευχή νυχτερινή κρύου μεσημεριού;
Προτείνω στο ΝΔ, κάποια μέρα, να αφιερώσει ένα post στην μπουρδολογία όπου όλοι θα μπαίνουμε στο μπλογκ και χωρίς ηθικές αναστολές και φραγμούς, μόνο θα σαλταρίζουμε…
Και ο χαβαλές και η μπουρδολογία ενίοτε δρουν δημιουργικά!
Στην Ινδία, νομίζω, κάποιο άνθρωποι μαζεύονται σε πάρκα, και ξεκαρδίζονται στα γέλια χωρίς λόγο και αιτία, επειδή θεωρούν ότι το γέλιο δρα λυτρωτικά
@μαύρο κάρο
μμμμ, Σσσσςςς... ξέρω εγώ... α.
Η εκπομπή του Σαββάτου με την Βίκυ Φέσσα μαγνητοσκοπήθηκε σήμερα το απόγευμα. Διάρκεια ΔΥΟ ΩΡΕΣ! Θα μεταδοθεί από την ΝΕΤ Σάββατο βράδυ (για την ακρίβεια Κυριακή πρωί) στις μία και τέταρτο. Όποιος αντέξει.
Για όσους τυχόν δεν αντέξουν: Τα καλύτερα αποσπάσματα της εκπομπής θα ξαναπροβληθούν (όπως, γενικά, συμβαίνει με τις εκπομπές της κ. Φλέσσα) στην εκπομπή του Θέμου Αναστασιάδη. ;)
@badlydrawnboy
Μα έλα που δεν υπάρχει η παραμικρή σχέση με το πάρκο στην Ινδία και το λυτρωτικό γέλιο...
Καληνύχτα κι από μένα.
Πάω να εξασκήσω την ευρηματικότητά μου και να διαλέξω ακόμα έξι-επτά ''ονόματα''.
Οταν ακους πολυ καλά λόγια και δεις κάτι απλά << κάλό >> απογοητεύσαι .Παντως η ταινια ήταν όπως πολλά όνειρα,χωρις μεγάλο ειρμο,με στοιχεία παραλόγου,αλλα ταυτόχρονα γλυκια και ονειρικη....
@ σαλτάρω
Η φωτογραφια τραβήχτηκε πριν 2 χρόνια περιπου και ειτε θες να το πιστεψεις είτε όχι τραβήχτηκε σχεδον αυθορμητα απο τη Γεωργια.Αλλά φυσικά δεν ξέρεις ουτε τη γεωργία ούτε εμένα,μπορεις λοιπον να μιλας για σκηνοθεσία.Αντιο
Άρτι αφιχθείς!
Καλά, εδώ που τα λέμε, έχω επιστρέψει εδώ και τρεις ώρες, αλλά ήμουν εξαντλημένος και είπα να πάρω έναν υπνάκο. Δεν μου κολλάει όμως. Η εικόνα του Μαύρου Βασιλιά με το Πύρινο Στέμμα θα στοιχειώνει για πάντα τα όνειρα και τη μνήμη μου - και φαντάζομαι πως όσες φορές κι αν Τον συναντήσω, η πρώτη θα είναι πάντα η πιο έντονα χαραγμένη στην ψυχή μου.
Μια εικόνα αξίζει χίλιες λέξεις, αλλά ακόμα κι ένα εκατομμύριο εικόνες (ακίνητες και κινούμενες) δεν αρκούν για να περιγράψουν ΤΟ βίωμα. Μοναδικό και ελπίζω όχι ανεπανάληπτο - η Σιβηρία το καλοκαιράκι του 2008 θα είναι πολύ cool place ;)
Νομίζω πως όταν Τον βλέπει κανείς (για πρώτη φορά τουλάχιστον), νιώθει μια αυθόρμητη ζωώδη ανατριχίλα - όσο κι αν έχει υπολογιστεί η παρουσία Του με από τους σχολαστικούς τελετάρχες με ακρίβεια δευτερολέπτου. Αναρωτιέσαι αν θα λάμψει ποτέ ξανά άραγε ή όντως έφτασε η Συντέλεια - ότι κι αν λένε τα βιβλία και τα εγχειρίδια πάει περίπατο εκείνη την ώρα!
Όταν ο Μαύρος Βασιλιάς ολοκληρώσει τη σύντομη, αλλά Απόλυτη βασιλεία Του (τρία λεπτά, μια στιγμή, μια αιωνιότητα), ένας είναι ο ρόλος που απομένει στο επηρμένο, αλλά τελικά τόσο ταπεινό δίποδο ζώο: Ποιητής!
Κι ας έχει γεμίσει τον χώρο της τελετής με τα "επιτεύγματά" του - πόσο μικρά και ασήμαντα μου φαίνονται τώρα - και τολμά να Τον κοιτά κατάματα εκστασιασμένος, αψηφώντας τις τραγικές συνέπειες της ύβρεως που διαπράττει!
Σήμερα πήρα το βάπτισμα του πυρός - κυριολεκτικά! Το δέος και η προσήλωση δεν άφησαν περιθώρια ούτε για τις πλέον στοιχειώδεις αποδείξεις - εκτός από τη σουρεαλιστική απεικόνιση του μεθυσμένου (κυριολεκτικά) βιντεοσκόπου που απέτυχε παταγωδώς και ως ερασιτέχνης αστρονόμος. Πάντως υπήρξαν μάρτυρες, πιστοί και ακόλουθοι, όπως και τα χιλιάδες εγκεφαλικά κύτταρα που χάραξαν την εικόνα ανεξίτηλα στη μνήμη. Και βέβαια πάνω απ' όλα η θωριά του Μαύρου Εστεμμένου, που μετρούσε αφ' υψηλού τις λίγες χιλιάδες των φανατικά πιστών υποτελών Του.
Το "παραλήρημα" μου συνεχίζεται και δε νομίζω (ούτε θέλω) να τελειώσει ποτέ. Φαντάζομαι πως όλοι καταλάβατε που βρισκόμουν σήμερα - ελάχιστος φόρος τιμής στον μόνο Ζωοδότη! Εύχομαι να Τον συνοδεύσω ξανά όσες φορές μου επιτρέψει η μάταιη παρουσία μου πάνω στον ταπεινό Του πλανήτη, ως πιστός ακόλουθος κι εγώ της Υψηλότητάς Του...
Κατανοώ το "εκτός θέματος" του σχολίου μου και ζητώ συγγνώμη γι' αυτό, αλλά με ποιους θα μοιραστώ αυτή την κορυφαία εμπειρία ζωής, αν όχι με τους υπέροχους φίλους μου;
Καλημέρα σε όλους!
Ακριβώς έτσι ένιωσα Μυρτώ, σαν πρωτόγονος που παρέλυσε από το δέος βλέποντας τον θεό του να χάνεται! Αν εμείς που ξέρουμε τόσα επιστημονικά δεδομένα από την παιδική ηλικία και πάμε να παρακολουθήσουμε προετοιμασμένοι το φαινόμενο, παθαίνουμε τέτοιο σοκ, τι να πουν κι εκείνοι; Θα έτρεμαν μήπως ήρθε το τέλος και ο Ήλιος σβήσει για πάντα.
Δεν ξέρω πως θα νιώσω την επόμενη φορά (ελπίζω και θα προσπαθήσω να υπάρχει επόμενη φορά), αλλά ακόμα είμαι συγκλονισμένος από την εμπειρία και την υπερένταση (έχω κλείσει 28 ώρες χωρίς ύπνο, ενώ χθες κοιμήθηκα μόνο 2).
Για να μη φλυαρώ άλλο με τα δικά μου, αποφάσισα να αναδημοσιεύσω το κείμενο (με κάποιες προσθήκες) και στο γνωστό αραχνιασμένο στέκι - ήθελα απλά το μοιραστώ μαζί σας. Καίγομαι πάντως από περιέργεια να μάθω αν ο Ν.Δ. έχει δει κι εκείνος τον Μαύρο Εστεμμένο - θα έβαζα στοίχημα πάντως ;)
Mickey: Ναι τον είδα - αλλά βέβαια δικτυακά. Η περιγραφή σου σωστή - έχω ξανανιώσει αυτο το συναίσθημα.
Η καλύτερη - πάει και με τα παραμύθια - ερμηνεία του φαινομένου που ξέρω, είναι η αρχαία κινέζικη. Ένας μεγάλος Δράκος καταπίνει σταδιακά τον Ήλιο. Μόλις χαθεί και σκοτεινιάσει τελείως, όλοι οι άνθρωποι αρχίζουν ένα δαιμονισμένο θόρυβο με ιερές κουδουνίστρες. Ο δράκος τρομάζει και ξερνάει τον Ηλιο. Η φυσική τάξη αποκαθίσταται.
badlydrawnboy
εσύ ζεις εκφράσεις όπως "τηλεοπτικό προϊόν"...ίσως επειδή η ψυχή σου βλέπει τηλεόραση ακόμα κι όταν μένει νεκρός ο καθοδικός σωλήνας.
Τάκη Μου: ένας ελληνικός σκηνοθέτης έλεγε σε αγόρια ηθοποιούς να το καταπιούν το "ουισκάκι" στο σπίτι του συζητώντας για ταινίες, ώστε να τους τοποθετήσει χέρι για να του βάλουν φίμωτρο. α! τέχνη κάνουμε! ο χορν και η λαμπέτη είμαστε μέσα στον πυκνό προβολέα του σκοτιδιού, o tony bennet και η μίτσι κωνσταντάρα. όλες οι πραγματικότητες δεν είναι και είναι εικονικές...δεν έχεις φιληθεί με αγόρι...καλώς. ούτε...καλώς.
ψάχνω το λύκο στο δάσος
θηρίο της πόλης εγώ
ζούμε κι οι δυο από λάθος
και μοιάζουμε σαν δυο σταγόνες νερό
δεν έχω σημάδια στο σώμα
στα τέσσερα εγώ δεν περπατώ
κι όμως λέει μας χύσαν στο στόμα
κι απόκτησα ένα δίδυμο αδερφό
σε ποιο παραμύθι βουλιάζω
τον κόκκινο μου σκούφο φορώ
δεν σε φοβάμαι στις πόλεις ουρλιάζω
και φύλακα έχω πιστό τον καλό κυνηγό
ο λύκος δε σκοτώνει χορτάτος
εγώ και χορτάτος χτυπώ
και μες το μυαλό μου με πάθος
το επόμενό μου θύμα ζητώ
ο λύκος φοβάται μονάχος
εγώ και μόνος μου ζω
σίγουρα έγινε λάθος
δεν έχουμε τίποτε κοινό
Tο παραμύθι που με είχε συναρπάσει και το διάβαζα συνέχεια ήταν " Η Χάιντυ". Δεν ξέρω τον συγγραφέα, (τον γνωρίζει κάποιος;)το κοριτσάκι όμως το αγάπησα, ταυτίστηκα και μύριζα τη δροσερή αύρα των βουνών που ζούσε. Δεν θυμάμαι τίποτα άλλο από εκείνη τη φρεσκάδα στην αναπνοή μου.
Μεγάλη πια, διάβασα τα Ξύλινα Σπαθιά που είχα αγοράσει για το γιο μου, κι εκεί εντάχθηκα αμέσως στην παρέα, έτρεχα μαζί τους, σκάρωνα παιχνίδια και βγήκε το παιδί που χρόνια κρατώ μέσα μου στην ίδια ηλικία με εκείνα. Από τότε, το βιβλίο αυτό ήταν το "δώρο" σε κάθε γιορτή ή όποια άλλη ευκαιρία, για να το διαβάσουν κι άλλα παιδιά από το περιβάλλον μου.
Κι αφού το θέμα των παραμυθιών τελειώνει, ας γράψω δύο-τρεις κουβέντες για κάτι που ο ΝΔ έθιξε παραπάνω (υψωμένα δάχτυλα και παλάμες)… Η εμπορευματοποίηση του παραμυθιού κρατάει μεν από πολύ παλιά, τα τελευταία χρόνια όμως κατέστη πραγματικά εμπόρευμα- βιομηχανία. Το εμπόρευμα αυτό δεν εφευρίσκει τίποτα, αλλά περισσότερο μιμείται και αναπαράγει τα παλιά κλισέ αλλάζοντας την δράση με την βία, τους χαρακτήρες κούκλες (Γκάνταλφ με 90€, τρέξτε να προλάβετε….) και τις αλήθειες των παραμυθιών συναισθηματικές κοινοτυπίες. Οι ήρωες των νέων παραμυθιών κρατούν τα σπαθιά ή τα πιστόλια Λέιζερ και θερίζουν κέρδη. Οι επιλογές των ηρώων εκχυδαϊζονται και αποστειρώνονται. Τα παραμύθια γίνονται πλαστικά παιχνίδια που διαφημίζονται, πουλιούνται και πετάγονται μόλις περάσει η μόδα τους, για να αντικατασταθούν από καινούργια. Η εκμετάλλευση αυτή στηρίζεται στην φαντασία του αναγνώστη, παιδιού ή μεγάλου παιδιού, που δίνει ζωή στα νεκρά πράγματα. Για να πω την αλήθεια βέβαια, υπάρχουν και κάποιοι που σέβονται τον αναγνώστη- θεατή- πελάτη, αλλά είναι λίγοι…
Σε μεγάλο βιβλιοπωλείο, λίγο μετά την πρώτη ταινία του Άρχοντα των δακτυλιδιών, (που οφείλω να ομολογήσω ότι ο σκηνοθέτης σεβάστηκε το πρωτότυπο), είχαν αφιερώσει ολόκληρο κομμάτι στο franchise.. Λίγο καιρό αργότερα, άρχισαν να εμφανίζονται και στην ελληνική αγορά βιβλία- κλώνοι του Άρχοντα, με το κιλό….. Κατάντια….
gravoura said...
Tο παραμύθι που με είχε συναρπάσει και το διάβαζα συνέχεια ήταν " Η Χάιντυ". Δεν ξέρω τον συγγραφέα, (τον γνωρίζει κάποιος;)
Ονομάζεται Johanna Spyri (1827-1901) ελβετίδα. Πληροφορίες για αυτήν,
ΕΔΩ
Eυχαριστώ πολύ Νίκο Δήμου,
Γέμισε το δωμάτιο φρέσκο αέρα των Ελβετικών βουνών και η ψυχή μου συγκίνηση όταν ξανάδα τις εικόνες του βιβλίου!!!!
Χαίρομαι πολύ την επικοινωνία μέσω του blog, να είστε καλά να μας συντροφεύετε.
(Δεν έχω ξεχάσει την υπόσχεση για εκείνες τις φωτό, ήδη αισθάνομαι άσχημα, κάποιο πρόβλημα όμως υπάρχει προς το παρόν).
Και πάλι ευχαριστώ.
@thenightwish@
διάβαζα τα ποιήματα σου... ελπίζω να είσαι καλά. σε αγαπάω.
Δημοσίευση σχολίου