Όνειρο απίστευτο η λιόχαρη μέρα! Κι εγώ κι η Αννούλα
λίγοι παλιοί σύντροφοί μου και κάποιες κοπέλες μαζί,
μπήκαμε μέσα σε μια γαλανή, μεθυσμένη βαρκούλα,
μπήκαμε μέσα και πάμε μακριά στης Χαράς το νησί.
Ούτ' ένα σύννεφο κι ούτ' ένας μαύρος καπνός στον αγέρα,
πλάι μας στήθη ερωτιάρικα κι άσπροι χιονάτοι λαιμοί,
φως στα μαλλιά τα ξανθά, φως στο πέλαγο, φως πέρα ως πέρα,
μα ποιος επήγε ποτέ του μακριά στης Χαράς το νησί;
Ω! τι με νοιάζει κι αν πάμε ως εκεί; τι με νοιάζει; Γελάει
όλ' η γλυκιά συντροφιά μου, γελά η θλιμμένη ζωή,
στ' άπειρο μέσα κυλάμε, κι η Αννούλα τρελά τραγουδάει.
Όπου και να 'ναι μακριά, θα φανεί της Χαράς το νησί.
(Εδώ βουρκώνω):
Όπου και να 'ναι μακριά, θα φανεί της Χαράς το νησί.
Δεν θέλω άλλα σκουπίδια!
Ξαφνικά θυμήθηκα ένα από τα λίγα ποιήματα που ξέρω απέξω. Είναι "Το Ταξίδι" του ξεχασμένου σήμερα ποιητή Λάμπρου Πορφύρα (ψευδώνυμο του Δημήτρη Σύψωμου).
Είχα δεκαετίες να το ανακαλέσω. Λοιπόν αυτό το ποίημα, αφελές, τραγουδάκι, μου δίνει μία απίθανη αίσθηση ευτυχίας, χαράς, ανάτασης. Δεν ξέρω αν έτσι το νιώθουν και οι άλλοι. Αλλά σας το χαρίζω με αγάπη, αυτή την γκρίζα μέρα.
75 σχόλια:
Καλημέρα κι ας είναι βροχερή και μουντή μέρα!
Kαλημέρα.
ΝΔ, αλήθεια από που είναι οι φωτογραφίες?
Καλημέρα σας!
Διόλου αφελές,διόλου!
Μα κι αν ακόμα το δούμε έτσι,κάποτε μέσα από τα αφελή και τα απλά,ξεπηδά το θαύμα,το χρώμα και η ομορφιά της κάθε μέρας,έστω και της μουντής.
Ενίοτε τα ''βαρύγδουπα'' και ποτέ ανάλαφρα,πολλά μπορεί να σου δώσουν,μα όχι την αλήθεια τους.
''Θέλω μόνο να μιλήσω απλά,ας μου δοθεί αυτή η χάρη..''
Πήγατε εσείς στο νησί της Χαράς,φτάσατε?
Από τις αρχές της άνοιξης αρχίζει για μένα το ταξίδι στο νησί το αγαπημένο. Για δέκα χρόνια τώρα, δεν έχω απουσιάσει ούτε μια φορά. Μόνο εκεί πια θέλω να πηγαίνω. Στο νησί που γεννήθηκα, εκεί που ξεκίνησαν οι πρώτες εντυπώσεις από τη ζωή, τα αισθήματα. Η «Ιθάκη» μου! Αντίστροφα μετράω το χρόνο μέχρι τον Αύγουστο, μια-μια τις μέρες. Και χαίρομαι διπλά, γιατί δεν είναι ένα νησί-όνειρο, αλλά ξέρω πως είναι εκεί, μαζί με τους φίλους και συγγενείς. Είναι μέσα στα μάτια μου τα βουνά του, μυρίζω τη θαλασσινή του αύρα, είναι το λιλά θυμάρι που περιμένει το χάδι μου για να μοσχοβολήσει. ΄Όταν αρχίζει να ξεχωρίζει ο όγκος του στον ορίζοντα, καθώς το πλοίο το πλησιάζει, ένα τρέμουλο με πιάνει και μια γλυκιά μέθη.
Νησάκι μου, σου έρχομαι, ακόμα λίγα ταξίδια νοερά, μέχρι να πατήσω το χώμα σου και να γίνω κοριτσόπουλο, όπως τότε!!!!
Σ α ς ε υ χ α ρ ι σ τ ώ!
Σας αγαπώ
Παράγραφος
apousia said...
Πήγατε εσείς στο νησί της Χαράς,φτάσατε?
"Mα ποιος επήγε ποτέ του μακριά στης Χαράς το νησί;"
(Υπήρξαν στιγμές που νόμιζα πως έφτασα...)
Το ποίημα είναι αισιόδοξο μέσα στην απαισιοδόξια του ότι κανένας δεν φτάνει στης χαράς το νησί.
Η ευτυχία δεν είναι ένας προορισμός αλλά μία στιγμή,να μοιράζεσαι το γέλιο με την συντροφία σου...ο ποιητής διάλεξε μία απο τις πιό όμορφες στιγμές που μπορεί να ζήσει άνθρωπος.
Να ευχηθώ σε όλους να ζήσουν την στιγμή σήμερα.
flying smurf said...
Kαλημέρα.
ΝΔ, αλήθεια από που είναι οι φωτογραφίες?
Από την εικονοθήκη του Corel. Είχα κι εγώ πολλές παρόμοιες, αλλά δώρισα το αρχείο μου (30.000 slides) στο Μπενάκη...
Που να ξέρω τότε ότι θα έκανα μπλογκ και θα τις χρειαζόμουν.
Κι απάνω εκεί δυο σύννεφα, λες κι είν' ασπροντυμένοι
αγγέλοι, που με τ' ανοιχτά φτερά τους σταματήσαν
κι ηύραν τη γη τόσ' όμορφη και τόσο ευτυχισμένη
που εμείναν και τον ουρανό γι' απόψ' ελησμονήσαν"
(Του ιδίου - λίγο πριν "το ταξίδι" Αν και θα ταίριαζε να είναι μετά)
Tελικά η μόνη τυχερή που βρήκα αυτό το νησί; ΄Εστω για ένα μήνα το χρόνο; Ναι, είμαι ευτυχής. Εκεί, που οι αναμνήσεις κάθε φορά στήνουν χορό και με παρασέρνουν στη χαρά. ΄Ενα μήνα το χρόνο διαμονή στο νησί της νιότης, της ξενoιασιάς, μακριά από τα καθημερινά προβλήματα. Σας εύχομαι να το ανακαλύψετε όλοι.
O "στεγνός" Καβάφης:
Η Ιθάκη σ' έδωσε το ωραίο ταξίδι
Άλλα δεν έχει να σε δώσει πια...
Εγώ είμαι εκεί. Το ταξίδι με γεμίζει περισσότερο από το νησί. Ευτυχής Gravoura, που σε σένα το θαύμα λειτουργεί ακόμα. Εμένα συνήθως "διακόπτεται" (άλλος Καβάφης).
Χαρά; Βεβαίως!
(Ακούγεται κατά προτίμηση ως εκκωφαντική ροκιά.)
An die Freude
Freude, schöner Götterfunken
Tochter aus Elysium,
Wir betreten feuertrunken,
Himmlische, dein Heiligtum!
Deine Zauber binden wieder
Was die Mode streng geteilt;
Alle Menschen werden Brüder,
Wo dein sanfter Flügel weilt.
Σε ευχαριστούμε για το δώρο Ν.Δ.
Πάντα χρειαζόμαστε το όνειρο.
Υπάρχει όμως και ο στίχος... "...μόνο ναυαγός μπορεί να χαρεί κάποιο λιμάνι..."
Νομίζω ότι η χαρά και η ευτυχία δεν μπορεί παρά να είναι σε στιγμές όπως λές.
Χρειαζόμαστε την έλλειψη για να καταλάβουμε την ευτυχία και την συγκίνηση της εκπλήρωσής της.
Αρα η χαρά δεν μπορεί παρά να είναι στιγμές.
Υπάρχει διαφορά μεταξύ του "είμαι ευτυχισμένος" και "απολαμβάνω". Γιατί η απόλαυση δεν προϋποθέτει την συγκίνηση που η συγκίνηση προϋποθέτει την έλλειψη.
Ευτυχία χωρίς συγκίνηση όμως υπάρχει;
Ας υποθέσουμε ότι θα ήσουν στο νησί της φωτογραφίας μόνος...
Σαν ναυαγός θα έμοιαζε... Εφιάλτης!
Ας υποθέσουμε ότι είσαι με πολύ καλή παρέα. Μετά από πόσες μέρες θα άρχιζαν οι τριβές της καθημερινότητας;
Οταν πλησιάζεις με την βάρκα όμως και βλέπεις το νησί και έχεις την αγαπημένη σου δίπλα σου μόνο τότε είσαι ευτυχισμένος.
Δεν είναι τυχαίο, που ο ποιητής γράφει για την βάρκα δηλαδή την κίνηση.
Η ευτυχία του ανθρώπου είναι σαν το αεροπλάνο. Οταν χάσει την ταχύτητά του ...συντρίβεται.
Κάποτε όμως τα ταξίδια τελειώνουν... Οπως αυτό του Οδυσσέα.
Εχει δίκιο ο Μεγάλος Καβάφης!...
Georgia M.
Ωστόσο θυμάμαι και τους στίχους του Κώστα Τριπολίτη που προσγειώνουν:"πού να σε ταξιδέψω - γυαλιά και λαμαρίνες- γεμίσανε τα χρόνια με εκτελεσμένους μήνες"
Υπενθυμίζω για τον καλό μας Κ. Τριπολίτη ότι εκπέμπει κάθε Τρίτη, ζωντανά 24:00-01:00 στο Δεύτερο Πρόγραμμα της ΕΡΑ
[Από τα κείμενα του ΝΔ]
Ολόκληρο αυτό το όμορφο κείμενο θα το βρείτε στην ιστοσελίδα του. εκεί και το τέλος της ιστορίας αυτή...]
--------------
Ο άνθρωπος που ετοίμαζε το αυτοκίνητό του (Από την Τέλεια Διαδρομή)
ΕΝΙΩΘΕ ΤΗΝ ΑΝΑΓΚΗ να είναι πάντα έτοιμος. 'Εβλεπε τη ζωή σαν προετοιμασία, προγύμναση, προπόνηση. 'Επρεπε πάντα να είναι σε φόρμα. Σωματικά και ψυχικά. Για κάτι σημαντικό που θα συνέβαινε, για μία περιπέτεια που θα απαιτούσε την μέγιστη απόδοση, για ένα μεγάλο πολύπλοκο ταξίδι στην άκρη των πάντων.
'Οταν ήταν παιδί, διάβαζε και ξαναδιάβαζε Ιούλιο Βερν, επιστημονική φαντασία, εξερευνήσεις, περιπέτειες. Μετά έκλεινε το βιβλίο και ξαναζούσε την πλοκή, βάζοντας τον εαυτό του στη θέση του ήρωα. 'Ηταν δεν ήταν έντεκα χρόνων, παραλίγο να παντρευτεί η αδερφή του έναν ομογενή, μεγαλοκτηματία στην Τανγκανίκα. Μήνες ολόκληρους πριν κοιμηθεί κάλπαζε μέσα σε απέραντες φυτείες κυνηγώντας λιοντάρια.
Μετά άρχισε να ονειρεύεται άλλες περιπέτειες, πιο ποιητικές. 'Εγραφε και στίχους. Ερωτεύτηκε αλλά δεν αγάπησε. Για λίγο καιρό στο πανεπιστήμιο μπλέχτηκε με πολιτικά, μπήκε σε νεολαίες. Συζητούσε για οράματα μιας άλλης ζωής. Μετασχηματισμός ή επανάσταση; Κι αυτά του φαίνονταν πάλι ταξίδια. Στο μέλλον, με πολύ μεγαλύτερο ρίσκο.
'Ωσπου μπήκε στη ζωή - από την πίσω πόρτα - κι άρχισε να κάνει αυτά που κάνουν όλοι. Δουλειά, σπίτι, παιδιά. Αλλά δεν έπαψε να ονειρεύεται. Και κάτι παραπάνω: Να ετοιμάζεται. (...)
'Οσα χρόνια κι αν περνούσαν, το όνειρο ίσχυε πάντα. Η ετοιμότητα πλήρης, η αναμονή έντονη. 'Ισως εντονότερη με την πάροδο της ηλικίας. Τώρα το Ταξίδι έπαιρνε μυθικές διαστάσεις σαν τα παραμυθένια των γεωγράφων της αρχαιότητας, των χρονογράφων του Μεσαίωνα. Η Ατλαντίδα, οι Υπερβόρειοι, οι Κυνοκέφαλοι, τα νησιά των Μακάρων...
(...)
(Από το βιβλίο: "Η Τέλεια Διαδρομή", Opera, 1996)
Kαλημέρα
Εγώ τώρα δεν ξέρω πως μου 'ρθε στη βροχή και στο νησί αυτό αλλά θυμήθηκα τον Άγγελο Σικελιανό
Στη Μαρία Πολυδούρη
Μη στοχαστείς πως ήρτα αργά κοντά Σου. Είναι κρυφός ο δρόμος και δεν το ξέρουν οι άλλοι.
Και χρόνια τώρα ανήξερά Σου, είμαι για Σένα αδερφός όπου Σου σιάζει μυστικά το προσκεφάλι...
Κι αν απ' την όχτη φαίνεται πως έρχομαι όπου τη νευρή των τόξων μου τανύζω με πείσμα, ενάντια στην οκνιά που με κυκλώνει τη μιαρή μα αληθινά γυρίζω
από την όχτην όπου ανθούν οι θείοι μοναχά ασφοδελοί κι όπου σαλεύει μόνο όποια μορφή αναδύθηκε για μένα ως πλέρια ανατολή μες' απ' τον τέλειο πόνο...
Εκείθε έρχομαι σ' Εσέ, που ο θάνατός μου κ' η ζωή διπλό μου φέγγει αστέρι
μα γίνονται ένα μέσα μου και τα τυλίγει μια πνοή σα Σου κρατώ το χέρι,
και συλλογιέμαι πως δεν ήρτα αργά κοντά σου (με το φως ή το σκοτάδι αν πρόλαβα),τι φτάνω απ' τ' ακρογιάλι αυτών που μ' ετοιμάσανε να Σου 'μαι ο άξιος αδερφός, και να 'μαι πλάι σου πάλι
Πόσο δίκιο είχες βρε Νίκο όταν έλεγες πως η Χώρα μας είναι φοβερα όμορφη για να την αντέξουμε και κάνουμε οτι είναι ανθρωπίνος δυνατό για να τη φέρουμε στα μέτρα μας! Πόσο δίκιο αλήθεια!
Βερολίνο, Νοέμβριος 1811
Χαινριχ μου,
αρμονικέ μου, παρτέρι μου από υάκινθους, αυγή μου, λυκόφως μου, γλυκέ μου ωκεανέ, αιολική μου άρπα, τριανταφυλλώνα μου, ουράνιο τόξο μου, μικρό παιδί στην αγκαλιά μου, αγαπημένη μου καρδιά, χαρά μέσα στον πόνο μου, αναγέννησή μου, λευτεριά μου, σκλαβιά μου, Σάββατό μου, χρυσό μου δισκοπότηρο, ατμόσφαιρά μου, ζέστα μου, λογισμέ μου, ποθητέ μου εκεί ψηλά κι εδώ κάτω, πολυαγαπημένο μου αμάρτημα, παρηγοριά των ματιών μου, η πολυτιμότερη απ'τις έγνοιες μου, η πιό όμορφη απ'τις αρετές μου, καμάρι μου, προστάτη μου, συνείδησή μου, δάσος μου, λάμψη μου, κράνος μου και ξίφος μου, μεγαλοψυχία μου, δεξί μου χέρι, ουράνια σκάλα μου, Αι-Γιάννη μου, ιππότη μου, τρυφερέ μου ακόλουθε, αληθινέ μου ποιητή, κλαίουσα ιτιά μου, κυριέ μου κι άρχοντά μου, ελπίδα μου κι απόφασή μου, πολυαγαπημένε μου αστερισμέ, μικρέ μου χαδιάρη, απόρθητο κάστρο μου, ευτυχία μου, θάνατέ μου, πυγολαμπίδα μου, μοναξιά μου, όμορφο καράβι μου, ρεματιά μου, ανταμοιβή μου, Βέρθερέ μου, Λήθη μου, κούνια μου, θυμίαμα και μύρο μου, φωνή μου, κριτή μου, τρυφερέ μου ονειροπόλε, νοσταλγία μου, καθρέφτη μου χρυσέ, ρουμπίνι μου, αυλέ μου, αγκαθωτό στεφάνι μου, χιλιάδες θαύματά μου, δάσκαλέ μου, μαθητή μου, σ'αγαπώ περισσότερο κι απ'όσο μπορώ να φανταστώ. Η ψυχή μου σου ανήκει.
Εριέττα
Υ.Γ. Η σκιά μου το μεσημέρι, η πηγή μου μέσα στην έρημο, η καλή μου μητέρα, η θρησκεία μου, η εσωτερική μου μουσική, φτωχέ μου άρρωστε Χάινριχ, αρνάκι μου πασχαλινό, τρυφερό κι άσπρο, Ουράνια Πύλη μου.
Ε.
georgia m. said...
@paragrafos
(Συγγνώμη αν σας "παίρνω τη δουλειά",σήμερα!)
:)
"Κι όλο περιμένει πάλι τη στιγμή να ξαναρθεί - το καράβι στο λιμάνι θα φανεί - θαλασσινό πουλί στα όνειρά μας"
Από το Ταξίδι στα Κύθηρα
(Ελένη Καραϊνδρου)
---------------------------
Aγαπητή Γιωργία,
είστε υπέροχη!
Με αγάπη
Παράγραφος
Μόλις γύρισα από κάποιο νησί της Χαράς, τη Σαντορίνη αλλά δεν ήταν γραφτό να τη συναντήσω.
Γιατί όπως λέει ο Σεφέρης ‘όπου κι’αν ταξιδέψω η ελλάδα με πληγώνει’.
Κάπου έχετε πει Κ. Δήμου ότι είναι τόσο εκθαμβωτική η ομορφιά της χώρας του που ο έλληνας δεν την αντέχει και γι’αυτό την καταστρέφει.
Γυρνώ τώρα πια την ελλάδα και θλίβομαι.
Δεν μπορώ να δω πουθενά ομορφιά.
Η αιωνιότητα σβήστηκε σε μια στιγμή.
Η ανέπαφη, παρθένα φύση έπεσε θύμα της βαρβαρότητας εφήμερων όντων.
Πού είναι εκείνη η παλιά μαγεία τρεις δεκαετίες πριν;
Οχι,δεν ελπιζω....δεν θα φτάσω ποτε σε αυτο το νησι.
Αν το νησι συμβολιζει την ευτυχία ποτε δεν θα φτάσω ( μονο σε κάποιες ελάχιστες στιγμές )
Παλια επιζητουσα την ευτυχία,τώρα την αλήθεια ( μπορει βέβαια και αλήθεια να είναι ουτοπια,δεν με νοιάζει )
Ποτε....μα κάποιες φορες νόμισα πως άγγιξα τα χώματα,πως ετρεξα στις αμουδιες του.Κάποιες φορες ο αέρας μύρισε αθανασία και μετα ..πάλι ζωη,φθορα!
Η μόνη μου επαφη με το << νησι >> ( εκτος απο τις εκλάμψεις ευτυχίας ) είναι τα παιδικά χρόνια.Εκει υπήρχε κάτι μαγικο μεσα στην απέραντη αθωοτητα ( ή και στην άγνοια ) .Ενας παράδεισος ή μια προσμονη παραδείσου...τώρα ούτε αυτή.
Δεν αντέχω να μου ωραιοποιουν τη ζωη....είναι απαράδεκτη,παράλογη...τόσος πόνος,τόσος πόνος.Παλια,στην αρχή της συνειδητοποίησης είχα θυμώσει,δεν είναι δυνατον να είναι έτσι έλεγα....ξαφνικα κάποιος μου έκλεβε το << νησι >> της παιδικής μου ηλικιας....και μου έχει μείνει πια μια αναμνηση απο αυτο το νησι,μια αναμνηση που ζωντανευει στα μάτια της γεωργιας,στο τρεμάμενο χέρι του παππου που με αγκαλιάζει,σε κάθε εκδήλωση αγάπης που με ξεπερνα....αλλα το ίδιο το νησι δεν θα το ξαναβρω!
Ετοιμάζω ταξίδι μοναχά για πάρτη σου
στα μεγάλα νησιά του μυαλού και του χάρτη σου
Και η αγαπημένη μου Φωτεινή Δαρρα ερμηνευει το παρακάτω τραγουδι του Παπαδημητριου σε στιχους Ν.Γκάτσου
<< Κόκκινα γαρύφαλλα >>
Ένα καράβι φεύγει για τα ξένα
έν' ακρογιάλι θυμάται το νοτιά.
Χρυσό καράβι πάρε με και μένα
τώρα που πας που πας στην ξενιτιά.
Κόκκινα γαρύφαλλα
στου φεγγαριού την άκρη
κόκκινα γαρύφαλλα
στου Μάη την αμμουδιά.
Άνοιξε την πόρτα σου
στο πικρό μου δάκρυ
άνοιξε την πόρτα σου
στην πιο ζεστή καρδιά.
Κανείς δεν ξέρει ποιο είναι το ριζικό του
κανείς μες στου άλλλου τ' όνειρο δε ζει.
Έχει ο καθένας τ' άστρο το δικό του
έχει ο καθένας τ' άσπρο του νησί.
και άλλη μια φορά η τελευταία στροφή......
Κανείς δεν ξέρει ποιο είναι το ριζικό του
κανείς μες στου άλλλου τ' όνειρο δε ζει.
Έχει ο καθένας τ' άστρο το δικό του
έχει ο καθένας τ' άσπρο του νησί.
@takis vasilopoulos
πήγαινε εκεί που υπάρχει πόνος και γίνε εσύ η χαρά του (εντάξει προσποιήσου..) η χαρά που θα πάρεις δεν μετριέται. Δίνε χαρά είναι η μόνη λύση.
΄Ασε την αλήθεια στην ησυχία της...
Εξάλλου κι αν τη βρεις μπορεί και να είναι η αλήθεια κάποιου άλλου οπότε φτου κι απ΄ την αρχή...
Το κείμενο του ΝΔ, στο οποίο σας παρέπεμψα πρωτύτερα, συγγενευει με το γνωστό ποίημα του Καββαδία (με τον οποιο νομίζω ήτανε γνωστοί και φίλοι)
-------------------
θα μείνω πάντα ιδανικός κι ανάξιος εραστής
των μακρυσμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων
και θα πεθάνω μια βραδιά σαν όλες τις βραδιές
χωρίς να σχίσω τη θολή γραμμή των οριζόντων
Για το Μαδράς τη Σιγκαπούρ τ' Αλγέρι και το Σφαξ
θ' αναχωρούν σαν πάντοτε περήφανα τα πλοία
κι εγώ σκυφτός σ' ένα γραφείο με χάρτες ναυτικούς
θα κάνω αθροίσεις σε χοντρά λογιστικά βιβλία
Θα πάψω πια για μακρινά ταξίδια να μιλώ
οι φίλοι θα νομίζουνε πως τα 'χω πια ξεχάσει
κι η μάνα μου χαρούμενη θα λέει σ' όποιον ρωτά
"Ήταν μια λόξα νεανική, μα τώρα έχει περάσει"
Μα ο εαυτός μου μια βραδιά εμπρός μου θα υψωθεί
και λόγο ως ένας δικαστής στυγνός θα μου ζητήσει
κι αυτό το ανάξιο χέρι μου που τρέμει θα οπλιστεί
θα σημαδέψει κι άφοβα το φταίχτη θα χτυπήσει
Κι εγώ που τόσο επόθησα μια μέρα να ταφώ
σε κάποια θάλασσα βαθειά στις μακρινές Ινδίες
θα 'χω ένα θάνατο κοινό και θλιβερό πολύ
και μια κηδεία σαν των πολλών ανθρώπων τις κηδείες
Δώστε χαρά (δεν είναι εύκολο) αλλά σας παρακαλώ δώστε....
Δεν είναι ρομαντικό ή χαζό είναι αλήθεια. Δίνεις και επιστρέφει σε σένα όση δε μπορείς να φανταστεις!!
Πού πας του ονείρου ταξιδιώτη
στερνή μου αγάπη μου και πρώτη,
από το χρόνο τον προδότη
ποτέ δε γλίτωσε κανείς.
@ ,maika
H αγάπη,μονο η αγαπη είναι η λύση,αν υπάρχει λύση....
Σχετικα με την αλήθεια ( και ας μην υπάρχει ) ,δεν μπορω να μην την αναζητω,παθιασμένα....είναι ανθρώπινο.
Όταν το ταξίδι σημαίνει επιστροφή και νοσταλγία. Όταν αναζητάμε τη χαρά στη θαλπωρη μιας κάποιας παιδικής μας ξεγνοισιάς...
----------
Σπίτι μου με τ'άσπρα σου γιασεμιά
σπίτι μου παλιά μου κληρονομιά
γύρισα σηκώνοντας τον σταυρό
χαλάσματα τριγύρω σου για να βρω
Τι θες εδώ ταξιδιώτη
με τα σπασμένα κουπιά
ούτε η αγάπη σου η πρώτη
δεν σε θυμάται πια
Σπίτι μου παλιά μου κληρονομιά
παλάτι μου - στου κόσμου την ερημιά
(Για την αντιγραφή, Παράγραφος.
Καλό σας απογευματινό ταξίδι)
Πάντως το ονειρο...η ευτυχία, όλα αυτα αν υπάρχουν θα μυρίζουν << θάλασσα >> .
Δεν μπορω να σκεφτω τον εαυτο μου πουθενα αλλου για την αναπόληση ευτυχίας και ονειρου παρά μονο στη θάλασσα,καθισμένος σε ένα βράχο να χάνομαι στη γοητεία της ηρεμιας της και του απέραντου της.
Αναπολώντας σιγα σιγα γίνομαι άυλος , με παίρνει το αεράκι και ταξιδεύω με μεγάλη ταχύτητα ελάχιστα χιλιοστα πιο πάνω απο την επιφάνεια της.Και με παρηγορει,αυτη η μεγάλη μητερα....
<< Κύματα πουλιά
στα ταξίδια σας που πάτε
τα αλαργινά
την κρυφή μου λύπη πάρτε
κι απο 'κει μακριά
να μου φέρετε κι εμένα τη χαρά! >>
Το χαρούμενο πάρκο είχε πάρει
μες στ' αξένιαστο εκείνο πρωί
μια ομορφιά γιορτινή και μια χάρη
που ξανά δε μπορεί να τη βρει.
"Το πάρκο" - Λάμπρος Πορφύρας (1879-1932)
Θα μπορούσε να είναι η παραλία Λίτζη στην Κυλλήνη δύο τρία χρόνια, και ένα ευρω-θέρετρο πριν. Αυτά τα τυρκουάζ νερά μου την θυμίζουν. Και δεν νοώ καλύτερο νησί της χαράς από την στιγμή που βυθίζεις το κεφάλι σου μέσα τους για την πρώτη βουτιά του καλοκαιριού.
The Go-Betweens - The Clock
Candles and tambourines shine in the dusk
Monkees and Spoonful float through the musk
Why when you come here
Does the rainbow turn black?
Spitting and burning, the vision attacks
But then the clock turns and its now
and its you
Ghosts from the river beg to get in
Staining my windows with pictures of sin
Sometimes the night time steals all your light
Then in the morning the birds lift and fly
But then the clock turns and its now
and its you
"I love the rain, It washes the memories off the sidewalk of life."
Woody Allen
Υποθέτω ότι στην Αθήνα σήμερα η μέρα είναι μουντή. Ωραία! Γιατί όμως τέτοια κατήφεια στο blog;
Εγώ, σε αντίθεση με το Νίκο Δήμου και το Γραμματικάκη –αν και τους πάω τους φωταδιστές (που λέει και ο αρχιεπισκοπίξ)-, φωτολάτρης δεν είμαι.
Η γλυκιά μελαγχολία της συννεφιάς και του ψιλόβροχου είναι από τα πιο όμορφα συναισθήματα.. Τέτοιες μέρες κάνω τις πιο όμορφες και έξυπνες σκέψεις.
Τα φαινόμενο της ηλιοφάνειας στην Ελλάδα είναι τόσο συχνό που καταντάει βαρετό.
Οι χειρότερες μέρες όμως είναι αυτές που έχουν «ήλιο με δόντια».
Δεν είναι ούτε αυθεντικά καλές μήτε αυθεντικά κακές. Δε σου επιτρέπουν ούτε δημιουργικά να μελαγχολήσεις ούτε αυθόρμητα να χαρείς. Είναι σαν την Ανατολίτισσα Ελλάδα που φόρεσε στενό εσπερινό ένδυμα και νοιώθει άβολα.
Διάβασε καποιος από εσάς το βιβλίο του Γραμματικάκη για το Φώς; Σας άρεσε;
Στης Χαράς το νησί είμαστε πάντα:
"Αν είσαι τυφλός και δεν το βλέπεις, τότε είσαι τυφλός.
Αλλά, αν είσαι τυφλός, και το βλέπεις, τότε βλέπεις" (Heinz von Foerster)
ευτυχισμένα ταξίδια σε όσους δραπετεύουν στ νησιά της χαράς...!
"γελά η θλιμμένη ζωή,
στ' άπειρο μέσα κυλάμε"
Διόλου αφελές, αντιθέτως, ρεαλιστικό & φιλοσοφημένο.
Για λίγες μόνο στιγμές, και αφού βυθίστηκα για λίγο στο απίθανο απέραντο γαλάζιο του ουρανού και των υδάτων στις φωτογραφίες του Corel (που αν φωτογραφίες από πρόγραμμα, λειτούργησαν λυτρωτικά!), κοίταξα έξω από τα μεγάλα παράθυρα του γραφείου, χάζεψα τον ηλάκο που σκάει απέναντι σιγά-σιγά και ονειρεύτηκα τις αγαπημένες μου παραλίες στην Κέρκυρα, τη Λευκάδα, τη Χαλκιδική.
Το Πάσχα θα κάνω το πρώτο μου μπάνιο, επιτέλους...
Υπάρχει καλύτερο ταξίδι από το ταξίδι στη μνήμη που κάνει κανείς στην επαφή του με το νερό;
Ο χρόνος που περάσαμε όλοι μέσα στο υδάτινο περιβάλλον της μήτρας, είναι μάλλον άχρονος (απροσμέτρητος) και είναι ίσως το πρώτο ταξίδι μας αυτό που κάνουμε εκεί μέσα. Τι νησιά να ονειρεύεται άραγε ένα έμβρυο, πριν σκάσει μύτη σ'αυτόν τον υπέροχο, άγριο κόσμο;
Καθένας και ένα νησί.
@Stylianos_Pattakos
Kύριε Παττακέ μεγάλη μας τιμή που επισκέπτεστε το Blog.
Δράττομαι, λοιπόν, της ευκαιρίας να σας συγχαρώ και εγώ με τη σειρά μου, μετά από τον υπερ-μακαριότατο αρχιεπισκοπίξ, για το πανέμορφο βιβλίο (μου διαφεύγει ο τίτλος) που γράψατε μα πάνω από όλα για όλα τα καλά που ανιδιοτελώς προσφέρατε στον τόπο.
Από τα βάθη της ψυχής μου εύχομαι: να μου κόβει ο θεός εβδομάδες και να σας δίνει επταετίες!
Το αυτόν εύχομαι και για τον δημοκρατικότερο θρησκευτικό ηγέτη από καταβολής κόσμου, jesus-slave αρχιεπισκοπίξ.
Long Live stellaras
Μια σύντομη Καλησπέρα για να συμφωνήσω με τη μελαγχολική διάθεση.Που φέρνει και στο δικό μου νου ποιητές(Από χτες το βραδυ θυμήθηκα τον Ηλία Λάγιο που έφυγε μέσα απ΄τα τραγούδια του-τους στίχους του- για το νησί τής χαράς.Πάντοτε για ένα τέτοιο νησί που έβαζε πλώρη...Του εύχομαι να αναπαύεται(επιτέλους) στην πολλή χαρά τού γαλάζιου.
Από το βιβλίο που αφιερώθηκε στη μνήμη του:"Οι Ποιητές είναι αυτοί που έχουν βλέμμα γαλάζιο και κάνουν επαναστάσεις κόκκινες ντυμένοι στα μαύρα.Οι Ποιητές είναι αυτοί που δίνουν στις διαθέσεις ονόματα. Οι Ποιητές είναι αυτοί που ξέρουν τι σημαίνει αμοιβαιότητα των δακρύων, μέθη ζωής και γέλια ομηρικά."
Ένα τέτοιο νησί μπορεί να το βρει κανείς εύκολα.Ή τουλάχιστον όχι πολύ δύσκολα.
Ερωτευτείτε,αγαπήστε τον άνθρωπό σας,πάρτε τον και κάντε μια βόλτα σε μια κοντινή παραλία.Δεν χρειάζονται πολλά λόγια.Εκεί βρίσκεται η ευτυχία!Σε μερικές βαθειές ανάσες και μια τρυφερή αγκαλιά!...
Δε θέλω να γίνομαι μελό...
Αλλά είμαι ερωτευμένη και δεν το κρύβω!
skoumas said..
- "Main Title: Space Odyssey" Δεν ξέρω ποιος το έγραψε αυτό το κομμάτι αλλά ξέρω ότι με διαπερνούν κύματα ανατριχίλας"
Eίναι η αρχική φανφάρα από το συμφωνικό ποίημα "Also Sprach Zarathustra" του Richard Strauss
@houlia,
Περαστικά που σε κολλήσαμε, έτσι είναι πλέον αυτό το blog, ένας φτερνίζεται, 200 κολλάνε!!!
"Από χτες το βραδυ θυμήθηκα τον Ηλία Λάγιο που έφυγε μέσα απ΄τα τραγούδια του-τους στίχους του- για το νησί τής χαράς. Πάντοτε για ένα τέτοιο νησί που έβαζε πλώρη...Του εύχομαι να αναπαύεται(επιτέλους) στην πολλή χαρά τού γαλάζιου."
Αχ γλυκό μου κορίτσι τι μου κάνεις... Τον ξέρω τον Ηλία, δεν μπορώ να πω "ήξερα", παλιοί οικογενειακοί φίλοι, και την αδερφή του την αγαπώ πάρα πολύ - έχασε πατέρα (την ίδια μέρα με τον δικό μου, έφυγαν παρέα τα φιλαράκια) και σε λίγο αδερφό...
Τέτοιον αδερφό!
Εκεί είναι που λες δεν ξέρω πώς "δουλεύει" το σύστημα, νοιώθεις πραγματικά ότι όλα είναι ένα τεράστιο "μάταιο"... Ας αναπαύονται γιατί ή απώλεια δεν αντέχεται... Και για τον Ηλία, ένα τέτοιο μυαλό... Σ'ευχαριστώ που μου τον "έφερες" πάλι, καλό του ταξίδι... για όποιο νησί, του αξίζει το πιο γαλάζιο, το πιο ήρεμο, το πιο δροσερό...
@georgia m
Σημερα φευγω με το καράβι ( ταξιδι ταλαιπωριας ! ) και αυριο θα είμαι κοντα του.Είναι 85 και ζει για να με σκεφτεται και να με βλέπει έστω χριστούγεννα-πασχα -καλοκαιρι μέσα απο τα θολα του μάτια.Με συγκινει πολυ όταν το σκέφτομαι,είναι μεγάλη ευθυνη να ζει κάποιος για εσενα,μεγάλη αγάπη.
Δυστυχώς είναι ασχημα...
Ναι,θα του δώσω μια αγκαλια αγάπης απο εσενα αυριο.Σε ευχαριστώ,να είσαι καλα
Η μυρωδιά της φράουλας την ώρα που γίνεται μαρμελάδα με λιγώνει μέσα-μέσα, και τι δε μου θυμίζει...
Μόνο που τώρα πρέπει εγώ να τις παίρνω, να τις καθαρίζω και ν'αρχίζω τις ζάχαρες και τα βρασίματα μέχρι να δέσουν... Με 8.5 ευρώ (!) το κιλό έχω κάποιες πιθανότητες (οι βιολογικές) να θυμίζουν λίγη από αυτή τη μυρωδιά -οι άλλες είναι απλώς "κατασκευάσματα", ντρέπεσαι τη φύση...
Πώς να πεις στη νερατζιά "κράτα τα νεράτζια σου καλή μου και μην τα ρίχνεις" και ας είναι ώρα, πέφτουν πάνω στα σκουπίδια και πρέπει να τα μαζέψουν πρώτα...... Πώς τα κάναμε έτσι... Πώς?
Και βρέχει και πάλι δεν ξεπλένει, δεν διορθώνει, τελειώνει η μπόρα κι αυτή η διαύγεια μετά, το κρύσταλλο και η σιγή σπαταλιούνται στα τσιμέντα...
Θέλω ν'ανοίξω την πόρτα της κουζίνας, στη δρασκελιά να κλείσω τα μάτια και πατώντας, αντί την κρύα πλάκα, να νοιώσω στο πέλμα μου τη ζεστή, λεπτόκοκκη άμμο, να κάνω τα δάχτυλα των ποδιών μου βεντάλια και να μπει η άμμος ανάμεσά τους...
Κι όταν τ'ανοίξω, να βλέπω παραλία μπρος, παραλία δεξιά, παραλία αριστερά... Και πίσω μου να έρχονται τρέχοντας τα μωρά μου, με τα σορτσάκια τους κι ένα μακώ, αναμαλλιασμένα, καταχαρούμενα, σκασμένα στα γέλια - να πέσουν πάνω μου και να με τουμπάρουν, να μπλεχτούν μαλλάκια, δοντάκια και φιλιά, και να τις σηκώσω να τους δείξω το απέναντι νησί... Να με τραβολογάνε εκείνα "πάμε μαμά!" και "πάμε μαμά!" και να λέω εντάξει, ξεκινάμε...
Δεν το χάρηκα το νησί μου (ακόμα). Ολο το κλωθογύριζα, όλο έμενα λίγο πιο πίσω, από μικρή, να φροντίσω τα σνακς και τα παγούρια, να κλείσω το σπίτι, να πάρω τα καπέλλα ολονών - τώρα θέλω δε θέλω, θα το κολυμπήσω, και στη βάρκα θα μπω, και τραγούδια θα τους μάθω, πρέπει να τους δείξω πώς γίνεται...
Μπορεί να μου μάθουν εκείνες το νησί μου, μπορεί να μου μάθουν τα δικά τους νησάκια - μπορεί να μείνω και για πάντα στην παραλία μου να τους φροντίζω, πάλι όλους εγώ...
Μπορεί μόνο να δένω μαρμελάδες ν'αλείψουμε στο ψωμί μου το ζυμωτό, να πω πως κάτι "ξε-κάνουμε"...
Είναι κι αυτό μια παρηγοριά...
(δε θα λερώσω και το παρκέ με άμμο!)
@aphrodite
αχ Αφροδίτη,
όταν διάβασα το ποίημά σου... για τη μητέρα σου πήρα τηλέφωνο τη δική μου...
όταν διάβασα εκείνο για τον κ.σκουπιδι κοίταξα τον καλό μου με μισό μάτι.. (το άλλο μάτι το άνοιγα δεν το άνοιγα..)
και τώρα με τις μαρμελάδες ,τα παιδιά και τις παραλίες.. τρέχω για φράουλες,αγκαλιάζω τα παιδιά μου και νιώθω ήδη την άμμο στα πόδια μου....
Μα πως το κάνεις?? είσαι σίγουρη πως στην προηγούμενη ζωή σου (π.π,πριν τα παιδιά εννοώ) δεν ήσουν συγγραφέας??
maika said...
@aphrodite
"αχ Αφροδίτη,
Μα πως το κάνεις?? είσαι σίγουρη πως στην προηγούμενη ζωή σου (π.π,πριν τα παιδιά εννοώ) δεν ήσουν συγγραφέας??"
Ποια προηγούμενη ζωή - ΤΩΡΑ είναι συγγραφέας και μας έχει βάλει όλων τα γυαλιά!
Σκέπτομαι να αλλάξω επάγγελμα...
Αφροδίτη,
Αν ο Ηλίας ζούσε...θα ήθελα να τον συναντήσω κι άλλο στο δρόμο μου. Τον γνώρισα πολύ λίγο κι αυτό μου έκανε εντύπωση: Η βαθειά του ανεπιτήδευτη αλήθεια που μιλούσε χωρίς δικλίδες, χωρίς ενοχές, χωρίς υπεκφυγές, χωρίς καθωσπρεπισμούς...για τη ζωή. Ο προσιτός Ηλίας, ο στον κόσμο του!
Και να ξέρεις οτι κάμια μέρα θα γουργουρίζουμε παρέα σην ίδια φλοκάτη!..;)
Καλή μου paragrafos σε ευχαριστώ που μου έφτιαξες τη διάθεση με αυτόν τον υπέροχο Καββαδία στις 2:28!
Πολύ σε ευχαριστώ!!!
Μελαγχόλησα σήμερα με το posts... ευτυχώς που έβγαλε λίγο ήλιο εδώ στο βορρά και μου έφτιαξε λίγο η διάθεση...
Μου'ρθε στο μυαλό και εμένα ένα τραγούδι, δε ξέρω γιατί το συγκεκριμένο:
Βάλε στο μαγνητόφωνο τραγούδια που γουστάρεις,
σκέψου την ώρα τη στιγμή που τη revanche θα πάρεις,
σκέψου κορίτσια και γιορτές και πράγμα που σαλεύει,
και ένα παιδί που μοναχό το δρόμο του γυρεύει.
Καλό σαββατοκύριακο σ'όλους.
$) 1.2 δισεκατομμύρια άνθρωποι ζουν με λιγότερο από 1$ τη μέρα
$) Κάθε βράδυ 800 εκατομμύρια άνθρωποι κοιμούνται νηστικοί
$) Πάνω από 150 εκατομμύρια παιδιά του κόσμου κάτω των 5 ετών είναι υποσιτισμένα
$) 115 εκατομμύρια παιδιά σχολικής ηλικίας δεν έχουν τη δυνατότητα να πάνε στο σχολείο
$) Κάθε χρόνο 11 εκ παιδιά ( 30.000 τη μέρα) πεθαίνουν πριν φτάσουν τα πέντε χρόνια από ασθένειες, που τουλάχιστον στις μισές περιπτώσεις, είναι εύκολα ιάσιμες
$) Κάθε 15 λεπτά πεθαίνει ένα παιδί από έλλειψη καθαρού νερού
$) Ο ένας στους πέντε ανθρώπους του πλανήτη, δηλαδή 1.6 δισεκατομμύρια άνθρωποι, δεν έχουν πρόσβαση σε ασφαλές πόσιμο νερό
$) Οι δύο στους πέντε ανθρώπους του πλανήτη, δηλαδή 2.6 δισεκατομμύρια άνθρωποι, δεν έχουν πρόσβαση σε κατάλληλες εγκαταστάσεις υγιεινής και αποχέτευσης
$) Περισσότερες από 500.000 γυναίκες κάθε χρόνο πεθαίνουν κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης και της γέννας (450 γυναίκες για κάθε 100.000 γεννήσεις)
$) 50 εκατομμύρια άνθρωποι έχουν προσβληθεί από τον υιό HIV και για τις περισσότερες περιπτώσεις δεν υπάρχει καμία ιατρική περίθαλψη
$) 70% των ανθρώπων που υποφέρουν από έσχατη ένδεια είναι γυναίκες
$) Το 10% του παγκόσμιου πληθυσμού εκμεταλλεύεται το 70% των πλούτων του πλανήτη.
@maika,
it takes one to know one - thnx for the compliment!
@NΔ,
Don't quit your day job- το "περιποιητής γατών" δεν πληρώνει καλά....
:-)
@aphrodite
...keep walking...
tassos_papadakis said...
να έχει φτάσει κανείς στα 70 του...Κανένα άγχος, καμία πίεση "να τα καταφέρεις" ή έστω "να τα φέρεις βόλτα".
Τάσο αυτά συμβαίνουν αν έχεις παραιτηθεί και αποσυρθεί - αν συνεχίζεις να παράγεις πρέπει πάντα να αποδείξεις ότι είσαι καλός, ότι δεν γέρασες, ότι δεν επαναλαμβάνεσαι...
Ξέρεις με τι άγχος αντιμετωπίζεις την σκέψη ότι κάποια στιγμή θα σκεφθούν: ε, πάει ο Δήμου, δεν τα λέει πια...
"σαν το πουλί περίχαρη / πετούσε & η καρδιά μου / κι ελεύτερη τριγύριζεν ανάμεσα απ΄τα ξάρτια /Κάτου απ' τον ξάστερο ουρανό / κυλούσε το καράβι / σα μεθυσμένος άγγελος / από λαμπρότατο ήλιο."
Baudelaire
Να και κάποιος που ταξίδεψε στ΄ αλήθεια!
-------------------------
― Και τα πράγματα, που είδες παππού, και ξεύρεις; ― ηρώτησα εγώ τότε εν μεγίστη απορία. ― Στην χώρα που ψήν' ο ήλιος το ψωμί εκεί κοντά που ζουν οι Σκυλοκέφαλοι, πότε επήγες, παππού;
― Ω! είπεν εκείνος τότε. Αυτού, ψυχή μου, δεν επήγα· με τ' αφηγήθηκε η γιαγιά μου, όταν μ' εμάθαινε να πλέκω.
― Και στης θάλασσας τον αφαλό, παππού, που βγαίνει η Φώκια και πιάνει τα καράβια, και τα ρωτά για τον Αλέξανδρο τον βασιλέα; Κ' εκεί δεν επήγες;
― Όχι, ψυχή μου! Κι αυτό με τ' αφηγήθηκ' η γιαγιά μου.
― Και στο σπήλαιο, παππού, που είν' η Μάγισσα, που μαρμαρώνει τους ανθρώπους, κ' εκεί δεν επήγες;
― Όχι, ψυχή μου! Η γιαγιά μου, με τ' αφηγήθηκε, η γιαγιά μου.
Απερίγραπτος είναι η αύξουσα έντασις της απογοητεύσεώς μου ανά πάσαν αυτού απόκρισιν. Όλη λοιπόν η μεγάλη εκείνη ιδέα μου περί των ταξειδίων του παππού, όλη μου η προς αυτόν υπόληψις κ' εμπιστoσύνη δια την κοσμογνωσίαν και πολυπειρίαν του περιωρίζετο έξαφνα εις τας διηγήσεις, δηλαδή τα παραμύθια, τα οποία ήκουσεν από την μάμμην του... Απελπισία και αγανάκτησις κατείχε την καρδίαν μου.
― Και ταις βασιλοπούλαις, παππού, και αυταίς λοιπόν δεν ταις είδες με τα μάτια σου; και δεν έφαγες και δεν εκουβέντιασες μαζί των;
― Ποιαίς βασιλοπούλαις, ψυχή μου;
― Νά! αυταίς που ερωτεύονται με τα ραφτόπουλα, και αρρωστούν από την αγάπη, και στέλνουν τον πατέρα τους, τον βασιλέα με την κορώνα, να πάγη να παρακαλέση τον γαμβρό; Δεν θυμάσαι, που με τώλεγες; Δεν θυμάσαι την Χρυσόμαλλη Νεράιδα και τα λευκονδυμένα νεραϊδόπουλα, που τραγουδούν, παππού, και γελούν και χορατεύουν, και ράφτουν τα νυφιάτικα, χωρίς ραφή και ράμμα;
― Αχ! ψυχή μου! Είπεν ο γέρων τότε λυπημένος. Αυτό το άκουσα από την γιαγιά μου... Μα θαρρώ, ψυχή μου, πως μήτ' εκείνη δεν το είδε με τα μάτια της!
Αλλά λοιπόν αι κακουχίαι και τα βάσανα, όσα υπέστην, και όσα έμελλον να υποστώ, με την γλυκείαν ελπίδα, να επιστρέψω ποτέ εις το χωρίον με μίαν βασιλοπούλαν εις το πλευρόν μου, επήγαινεν εις τα χαμένα; επήγαν δια τίποτε; Καλά, παππού!
― Άρχισε να κάμνη κρύο, ψυχή μου ― Είπεν ο γέρων έξαφνα ― Έλα να πάμε.
Τω έτεινα σιωπηλώς την χείρα και υποστηρίζων αυτόν όσον ηδυνάμην, τον συνώδευσα εις την οικίαν του.
Την νύκτα εκείνην έκαμε τω όντι πολύ ψύχος. Τη δε πρωία της επιούσης Πλήθος συγγενών και οικείων συνωστίζοντο σοβαροί και άφωνοι εις την αυλήν, ο παππούς ― Εφαίνετο πως δεν εξύπνησεν ακόμη.
Βαθεία ειρήνη εβασίλευεν επί της μορφής του. Μία υπερκόσμιος αίγλη, εν είδει μειδιάματος βαθμηδόν αποσβεννυμένου έπαιζε με τα χαρακτηριστικά του προσώπου του.
Η γιαγιά η ταλαίπωρος! Τί δεν θα έδιδεν όπως τον εμποδίση από τούτο το ταξείδιον! Διότι το μειδίαμα του παππού ήτον η λάμψις, ην έσυρεν οπίσω της η προς ουρανόν αποδημούσα ψυχή του.
Διότι ο καϋμένος ο παππούς συνεπλήρωνε αληθώς τώρα “το μόνον της ζωής του ταξείδιον”!
* * *
αποσπάσματα από "Tο μόνον της ζωής του ταξείδιον" του Βιζυηνού
Παιδιά, άστε την άνοιξη, πάει, πέρασε, έρχεται καλοκαίρι!
Αρχισαν οι διαφημίσεις αντι-κυτταριδικών!
@exposure said...
Δε θέλω νησί
Θέλω μια θάλασσα μικρή
Δες την εκδοχή του ΝΔ (απ' το gerontion):
Νήσος Ι
Νησί είναι το πλην
της στεριάς
Νησί είναι το νυν
κι ο βοριάς.
Το Εγώ είναι νησί
και θάλασσα το Εσύ.
Που θωπεύει και κατατρώγει τις ακτές μου.
@paragrafos said...
"[Από τα κείμενα του ΝΔ]
...
Ο άνθρωπος που ετοίμαζε το αυτοκίνητό του (Από την Τέλεια Διαδρομή)"
Και στους Δρόμους έγραψε τη συνέχεια:
Το χειρότερο είδος φυλακής είναι αυτό από το οποίο δεν θέλεις να φύγεις. Δεν έχει κλειδί και κανείς δεν σε εμποδίζει. Ανά πάσα στιγμή θα μπορούσα να πάρω δύο βαλίτσες και τον μεταφυσικό μου γατούλη, τον Don, και να εξαφανιστώ. Είμαι οικονομικά ανεξάρτητος.
...
Αχ, εκείνα τα πρωινά που έρχεται τόσο έντονη η ανάγκη της απόδρασης – τόσο που να σε πλημμυρίζει η βεβαιότητά της. Τώρα, λες, τώρα θα τα παρατήσω όλα και θα φύγω. Βλέπεις τον εαυτό σου αλλού, και για μία στιγμή είσαι γεμάτος και ευτυχής.
Μετά ο ίδιος υπονομεύεις το όνειρό σου: και τι θα γινόταν δηλαδή εκεί; Τι θα έκανες, μόνος, υπέρβαρος, υπέργηρος, αρθριτικός, με δέκα χάπια την ημέρα; Θα έβγαζες βόλτα την κατάθλιψή σου σε ωραία εξωτικά τοπία; Και καταλαβαίνω πως όλο αυτό το mal du départ είναι μία αυ-ταπάτη. Η πόλις θα με ακολουθεί.
Και τέλος ο Μέγας Αλεξανδρινός:
Η πόλις
Είπες· «Θα πάγω σ' άλλη γη, θα πάγω σ' άλλη θάλασσα.
Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη απ' αυτή.
Κάθε προσπάθεια μου μια καταδίκη είναι γραφτή·
κ' είν' η καρδιά μου -σαν νεκρός- θαμένη.
Ο νους μου ως πότε μες στον μαρασμόν αυτόν θα μένει.
Οπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω
ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ,
που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα.»
Καινούργιους τόπους δεν θα βρεις, δεν θάβρεις άλλες θάλασσες.
Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς
τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς·
και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ' ασπρίζεις.
Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. Για τα αλλού -μη ελπίζεις-
δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.
Ετσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ
στην κώχη τούτη την μικρή, σ' όλην την γη την χάλασες.
Εκείνο το "βουρκώνω", κόμπος στο λαιμό, κόμπος στη φωνή, κόμπος και στα μάτια, κόμπος αξεδιάλυτος. Από το πρωί...
Ούτε η Θεά της Χαράς του Μπλογκ, η αγαπημένη μας Αφροδίτη, δεν μπόρεσε να τον λύσει.
Ύστερα, μάλιστα, απο την εκλεκτή εισφορά του κυρίου Αντη, η νύχτα μας υποκλίνεται οριστικά και αμετάκληστα στην ποιητική μελαγχολία της αταξίδευτης ζωής...
Κι εγώ με τη σειρά μου παραδίδομαι ολόψυχα στα λόγια του "Οδοιπόρου", που με τη φωνή του Παύλου Νιρβάνα κραυγάζει σιωπηλά και συνεσταλμένα:
Δε θέλω εγώ τριαντάφυλλα στον έρημό μου δρόμο,
δέντρο δεν θέλω να σταθώ, πηγή να ξεδιψάσω.
Eγώ ανεβαίνω το βουνό, μ' ένα σταυρό στον ώμο.
Tου φθινοπώρου ας απλωθούν τα φύλλα, να περάσω.
Συγγνώμη για την άσχετη παρέμβαση
Πλησιάζουν θρησκευτικές μέρες και η τζογαδόρικη μου διάθεση ανεβαίνει
Ποιος βάζει ΣΤΟΙΧΗΜΑ ότι μέσα στη Μεγάλη (Τρανή τη λέμε στο χωριό μου) Εβδομάδα ο ΝΔ θα αφιερώσει ένα Post στον «αντάρτη» ΛΗΣΤΗ, εσταυρωμένο εξ ευωνύμων του Jason Christ.
O NΔ μπορεί να μην είναι κανένας φονταμενταλιστής θεούσος αλλά μου δίνει την εντύπωση ότι η γιορτή του Πάσχα του αγγίζει κάποιες ευαίσθητες χορδές• και αυτό δεν είναι κακό.
Εύχομαι να έχουμε αρκετές θρησκευτικές συζητήσεις μεγαλοβδομαδιάτικα, ώστε να ξεσκονίσω λίγο και τις αγιογραφικές μου γνώσεις, διότι τώρα τελευταία… πολύ στο φωταδισμό το έχω ρίξει
Τις επόμενε ημέρες θα κάνω και προβλέψεις για όσα θα συμβούν τη Μ. Παρασκευή στην Πλατεία συντάγματος
@harry reloaded
Και θα τα ξαναπάρεις από το Θέμα?
Καταλαβαίνεις σε τι χαρτί και γενικά σε τι ''κατάσταση'' θα βρίσκονται.
Κάτι σαν τα βιβλία που βάζει τις τελευταίες Κυριακές η Ελευθεροτυπία.
Άθλιες μεταφράσεις,εξώφυλλο,ποιότητα...
Και αμφιβάλλω και αν θα είναι Άπαντα...
Μια και είναι μελαγχολικό το σημερινό post, θα ήθελα να επιστήσω την προσοχή των γονιών που τα τέκνα τους ανήκουν στην goth υποκουλτούρα – προσωπικά, μου αρέσουν πολύ και οι Joy Division και οι Cure και οι Sisters of Mercy και ο Marilyn Manson. Συμφωνά με έρευνα του Πανεπιστημίου της Γλασκώβης αυτά τα παιδιά έχουν πολύ υψηλότερες τάσεις αυτοκαταστροφής σε σχέση με τα άλλα παιδιά – ακόμη και από τους junkies.
Μια άλλη έρευνα, που σύντομα θα δημοσιεύσει ο φίλος μου ο Μπάμπης ο Μπάκαβος, κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για τους γονείς που τα παιδιά τους κλείνονται στο δωμάτιό τους και ακούν στη διαπασών «Μπουζούκια». Αυτά τα παιδιά δεν έχουν αυτοκαταστροφικές τάσεις, διατρέχουν τον κίνδυνο όμως να ζήσουν με αυτό το κουσούρι πάρα πολλά χρόνια.
Το goth or not to goth!
Επανέρχομαι στο νησί της Χαράς.
''Εμπρός,ας ανηφορίσουμε τις ίδιες θάλασσες.
Έτσι κι αλλιώς,στα μέρη τα δικά μας κάνει ό,τι ώρα μας αρέσει κι ας λένε τα Γκρίνουιτς.
Με μια προϋπόθεση όμως.
Που είναι κυανή και λευκή,γήινη και υδάτινη συνάμα.''
Ο Κήπος με τις αυταπάτες
Ζω μόνιμα σε ένα πανέμορφο νησί αλλά σίγουρα δεν είναι το νησί των ονείρων μου.
Για ένα μοναδικό καλοκαίρι ,έγινε το νησί της χαράς.Λες και μόλις το είχα ανακαλύψει.
Μια παιδιάστικη ανεμελιά και μια υπέροχη φύση μας αγκάλιαζε.
Υπέροχες μεθυστικές νύχτες, που τις ακολουθούσαν ηλιόλουστες καταγάλανες μέρες.
Να και οι στοίχοι αυτού του καλοκαιριού:
Καθαρότατο ήλιο επρομηνούσε ,
της αυγής το δροσάτο ύστερο αστέρι,
σύγνεφο, καταχνιά δεν επερνούσε,
του ουρανού σε κανένα από τα μέρη,
και από κει κινημένο αργοφυσουσε,
τόσο γλυκό στο πρόσωπο το αέρι,
που λες και λέει μες της καρδιάς τα φύλλα
γλυκιά ζωή, και... γλυκιά η ζωή .
(Aπο το αιωνιότητα και μια μέρα)
Καλημέρα!
BadlyDrawnBoy said...
Ποιος βάζει ΣΤΟΙΧΗΜΑ ότι μέσα στη Μεγάλη (Τρανή τη λέμε στο χωριό μου) Εβδομάδα ο ΝΔ θα αφιερώσει ένα Post στον «αντάρτη» ΛΗΣΤΗ, εσταυρωμένο εξ ευωνύμων του Jason Christ.
Μη βάλετε στοίχημα - θα το χάσετε. Τον ληστή τον συζητήσαμε πριν μία εβδομάδα στο ευαγγέλιο του Ιούδα - δεν θα τον ξανάβαζα πάλι! Άλλα παρχαλινά θέματα, ναι - για μένα το πάσχα δεν είναι τόσο χριστιανική όσο παγανιστική γιορτή - και αυτή την τιμώ!
Με την ευκαιρία το Ευαγγέλιο του Ιούδα κυκλοφόρησε στα ελληνικά με το National Geographic - άριστη έκδοση, σχολιασμένη από ειδικούς. Αξίζει τον κόπο να το πάρετε, θα μάθετε πολλά για τον πρώιμο Χριστιανισμό.
dimitra said:
Άραγε το νιώθουμε όταν φτάνουμε - ή έστω πλησιάζουμε - το νησί της χαράς ή το συνειδητοποιούμε εκ των υστέρων;
Και απαντά ο Σ. Κίρκεγκορ:
"Τη ζωή τη βιώνουμε ατενίζοντας προς τα εμπρός, αλλά την κατανοούμε κοιτάζοντας προς τα πίσω"
dimitra said:
από την ταινία "Οι Ώρες":
I remember one morning, getting up the dawn...
Οχι μόνο καταπληκτική ταινία (άλλωστε Β. Γούλφ είναι) αλλά και η μουσική του Philip Glass είναι ό,τι ωραιότερο έχει ακουστεί !
ΥΓ: θα μου λείψετε όλοι, εκστρατεύω για 3ημερο στη Λεπτοκαρυά.
@veralynn 84
Συμπληρώνω:
''Aυτό σου έρχεται ξαφνικά,κοιτάζοντας τη θάλασσα,τη στιγμή που στρέφεις το βλέμμα σου προς τα μέσα και αφαιρείσαι για λίγο από τον έξω κόσμο.
Μένουν οι ώρες αυτές σύμβολα,σύμβολα πραγμάτων,ημερών που κάποτε περάσαμε..
Σταγόνες σαν κρύσταλλο καθαρές,γυμνών στιγμών,που κάποτε αγαπήσαμε,ζήσαμε,μα τις παρατήσαμε,γιατί θελήσαμε μια άλλη ζωή,κυνηγούσαμε αυτό που κάποτε,ίσως,χωρίς να το έχουμε καταλάβει,κρατούσαμε στα χέρια.''
Διαδρομές στη σιωπή
Τσιριμώκος Μάρκος (1872 – 1939):
ΗΜΟΥΝ ΕΓΩ, Κ’ ΗΣΟΥΝ Κ’ ΕΣΥ…
Ημουν εγώ, κ΄ησουν κ’ έσυ,
κ’ ήμουνα νιος, κ’ ήσουνα νιά,
κ’ είπες να κάνουμε πανιά,
να πάμε στ’ όμορφο νησί.
Μά πέσαμε σ’ απανεμιά!
Κ’ είχες λαχτάρα περισσή,
κ έδειχνες τόση απροθυμιά
να πάμε στ’ όμορφο νησί
της Αρνησιάς, στη Λησμονιά,
με τα κουπιά, με τα πανιά.
1η φωτογραφία
Αφήνω πίσω μου
ένα ύποπτο λιμάνι
με βρώμικα νερά,
με ναυτεργάτες να φτύνουν τη θάλασσα,
Αφήνω πίσω μου σπίτια
με χαλασμένους σουβάδες,
με σκουριασμένα κάγκελα
στα μπαλκόνια τους
με χορταριασμένους κήπους στις αυλές τους
Αφήνω πίσω μου τον ίλιγγο, αφήνω δρόμους
αδιέξοδους
δρόμους με καυσαέριο
με οσμές καμένου καουτσούκ
με αμάζευτα σκουπίδια
Αφήνω πίσω μου ανθρώπους και σκυλιά
με μάτια να κοιτούν περίεργα
με μίσος
με λαγνεία
με ικεσία
Αφήνω μια πόλη με τον απόηχο μιας βρισιάς να σμίγει αρμονικά με την μπόχα που αναδίδουν τα ιδρωμένα
από την ανεξήγητη ? αγωνία κορμιά μας
Αυτό το γαλάζιο
με το αφρισμένο πράσινο
τριγύρω τι νάναι?
Γιατί με πονούν τα πνευμόνια εισπνέοντας ιώδιο?
Θα καούν σε λίγο
οι κυψελίδες
Όπου νάναι θα φανεί εκείνο το νησί
(στο βάθος φαίνεται η στεριά του )
Εκτός κι, αν είναι πάλι κύκλος η πορεία,
που κλείνει εκεί στο γνώριμο λιμάνι μας
Κι’ εκείνα εκεί,
εκτός αν είναι τα κατάρτια
των σάπιων καραβιών του
Μα πάλι εκτός κι αν είναι
στ’ αλήθεια η Ιθάκη μας εκείνο το νησί
και το καράβι μας αυτή τη φορά
το λεν felicitas
κι' όχι utopia
Φωτογραφία 2
Είναι το νησί
Έτσι ν’ απλώσω τα χέρια μου το φτάνω
Το παίρνω και το κρύβω στις παλάμες μου
Είναι το νησί
( Μπορεί με την ανάσα μου να σπάσουν τα κλαριά του,
μπορεί με τα κουπιά μου να πλημμυρίσει η αμμουδιά του )
Καλύτερα να φύγω
Δεν μου ανήκει ετούτο το νησί
Εξάλλου έχω σχεδόν πειστεί,
Πρόκειται για οφθαλμαπάτη
Κοίτα… Πώς μπορεί ένα νησί να είναι μενταγιόν
Καλύτερα να φύγω
Δεν μου ανήκει ετούτο το νησί
Δημοσίευση σχολίου