Γυναίκας εγκώμιο

Στο μιούζικαλ «My Fair Lady» ο Professor Higgins τραγουδάει την διάσημη άρια: “Why can’t a woman be more like a man? (Που τελικά καταλήγει να είναι ένας ύμνος στις γυναίκες).

Όλους τους μήνες που δουλεύω το blog και διαβάζω τα σχόλια, σκέπτομαι το αντίθετο. Γιατί δεν θα μπορούσαν οι άνδρες να είναι πιο πολύ σαν τις γυναίκες; Why can’t a man be more like a woman?

Πάρτε παράδειγμα αυτόν τον μικρόκοσμο – αυτή την κοινωνία τσέπης που είναι το blog. Τι έχουμε εδώ;

Έχουμε άντρες καβγατζήδες, γκρινιάρηδες, μισαλλόδοξους, εξυπνάκηδες, εριστικούς, φαντασμένους, δογματικούς, ξεροκέφαλους, χυδαίους...

Ενώ οι γυναίκες μας... περιβόλι. Ξύπνιες, γοητευτικές, τρυφερές, πονηρές, δημιουργικές, ελκυστικές, φίνες, διπλωματικές, – αλλά σωστές. Και οι απόψεις τους σε τίποτα δεν υστερούν από τις δικές μας σε ποιότητα και πληρότητα – απλώς ξέρουν να τις παρουσιάζουν πιο όμορφα και χωρίς να προκαλούν.

Γι αυτό, αυθόρμητα, τις είπαμε Θεές. Ενώ Θεό δεν χρίσαμε κανένα...

Το είχε γράψει πριν ένα αιώνα ο W. B. Yeats:

May God be praised for woman
That gives up all her mind,
A man may find in no man
A friendship of her kind
That covers all he has brought
As with her flesh and bone
Nor quarrels with a thought
Because it is not her own.

(Πρόχειρα: «Ας επαινέσουμε τον θεό για την γυναίκα / που χαρίζει όλο της το νου / ένας άντρας δεν θα βρει σε άλλον / φιλία σαν τη δική της / που καλύπτει ό,τι της φέρνει / σαν με την σάρκα και τα οστά της / και δεν μαλώνει με μία σκέψη / επειδή δεν είναι δικιά της»).

Ξανασκεφτείτε μία φορά τους δύο τελευταίους στίχους!

Πόσο πιο σύνθετο πλάσμα είναι μία γυναίκα! Πόσες υποστάσεις έχει: μάνα, σύντροφος, ερωμένη, φίλη, εταίρα... Ενώ ένας άντρας – σε όλη του τη ζωή ...άντρας.

Αυτό το post είναι μια ερωτική εξομολόγηση προς τις κυρίες του blog – αλλά και προς όλες τις γυναίκες. Στη ζωή μου έπαιξαν τον πρώτο και τον τελευταίο ρόλο. Και φαίνεται πως το ίδιο θα κάνουν και στο blog μου.


Συγγνώμη αν οι απεικονίσεις είναι όλες από μία Θεά - αλλά αντιπροσωπεύει το Αιώνιο Θήλυ.