Τρίτη, Απριλίου 11, 2006

Πάθος στην οθόνη



Ξέρω πως οι ταινίες για τις οποίες θα μιλήσω εδώ δεν είναι οι καλύτερες στην ιστορία του κινηματογράφου. Πως δεν συγκρίνονται με το Θωρηκτό Ποτέμκιν, τον Πολίτη Καίην, τις δημιουργίες του Κιούμπρικ ή του Χίτσκοκ (δύο πολυαγαπημένοι σκηνοθέτες).


Αλλά είναι οι ταινίες που έχω δει άπειρες φορές (ούτε θυμάμαι πόσες) στον κινηματογράφο πρώτα, σε βίντεο μετά και στο home cinema τα τελευταία χρόνια. Οι πρώτες που φρόντισα να αποκτήσω σε VHS και μετά σε DVD. Και αυτές που όσες φορές και να τις ξαναδώ με μαγεύουν. Ακόμα κι όταν δεν τις βλέπω, αλλά τις θυμάμαι, νιώθω την μαγεία τους μέσα μου.


Casablanca: Η πιο ερωτική ταινία της ιστορίας. Με δύο τέλειους ήρωες – το Χάμφρεϋ Μπόγκαρτ στην καλύτερή του στιγμή και την Ίνγκριντ Μπέργκμαν. Και με ένα τέλειο καστ – Κλώντ Ραίηνς, Πωλ Χενράιτ, και το τραγούδι που με κάνει να βουρκώνω – As time goes by.


(Όχι – ποτέ δεν είπε ο Μπόγκαρτ τη φράση: Play it again, Sam).

Με μία υπέροχη ατμόσφαιρα, φτιαγμένη στο στούντιο – πιο εξωτική από την πραγματική Καζαμπλάνκα. (Αν πάτε, θα απογοητευθείτε!). Και με τον πιο μεγάλο πλατύ, άπειρο έρωτα σε όλη την ιστορία του κινηματογράφου, παιγμένο με τέτοια ένταση, που καίει την οθόνη.

Casablanca, η μαγική.




Το άλλο φιλμ είναι το «Όσα παίρνει ο Άνεμος». Η πιο ρομαντική ταινία όλων των εποχών. Με φόντο ιστορικό, πόλεμους, στρατιές, σκλάβους, πυρκαγιές, μάχες. Στον αριστοκρατικό Νότο των Ηνωμένων Πολιτειών, σε βίλες νεοκλασικές με νευρωτικές κυρίες που φοράνε κορσέδες και κρινολίνα.

Η Βίβιεν Λη υπέροχη σαν πεισματάρα Σκάρλετ και απέναντί της ο γόης, ειρωνικός και γοητευτικός, Κλαρκ Γκέημπλ. (Frankly, my dear, I don’t give a damn!). Κι εδώ μία τέλεια διανομή – ξεχωρίζουν ο Λέσλυ Χάουαρντ και η Ολίβια ντε Χάβιλαντ. Μνημειώδης η μουσική του Μαξ Στάινερ – ίσως η σημαντικότερη που γράφτηκε για ταινία.


Gone with the Wind, η ρομαντική.

Δύο ταινίες μύθοι, που όταν παίζονται (συνεχώς) και ξαναπαίζονται, γοητεύουν όλες τις γενιές (τώρα ήδη τέσσερις!) άσχετα από την ηλικία τους και την εποχή τους.

Κι εδώ θα προσθέσω μία τρίτη. Δεν είναι στο ίδιο επίπεδο – αλλά πενήντα χρόνια τώρα είμαι ερωτευμένος με την πρωταγωνίστριά της: την Ρίτα Χαίηγουωρθ. Στην Γκίλντα (παλιά την προφέρανε Τζίλντα) έχει δώσει το οριστικό – για μένα – sex symbol. Δέκα ξενέρωτες Μαίρυλην μαζί, δεν την φτάνουν. Ίσως η μόνη που την άγγιξε κάποτε, να ήταν η ψυχρή πρασινομάτα Λωρήν Μπακώλ.

Τέτοιες ιστορίες πάθους και έρωτα δεν ξαναγυρίστηκαν. Όπως λεν και οι Αγγλοσάξονες: «They don’t make them like that, anymore».

Τώρα εσείς, οι νεότεροι, μπορεί και να μην ξέρετε για τί πράγμα μιλάω. Αν έτσι συμβαίνει, ψάξτε να βρείτε αυτές τις ταινίες (πανεύκολο μέσω Internet) και μετά μου γράφετε...

339 σχόλια:

1 – 200 από 339   Νεότερο›   Νεότερο»
cyrus είπε...

Καλησπέρα. Ψηφίζω Καζαμπλάνκα δαγκωτό. Ιδίως αν αναλογιστεί κανείς με τι τρομερά προβλήματα γυρίστηκε -- παραλίγο να μην τελειώσει -- το αποτέλεσμα είναι μαγικό και, κατά τη γνώμη μου, υπόδειγμα σκηνοθεσίας και ρυθμού.

glenn είπε...

Αυτό το φουκαριάρικο το post το βλέπω μια ώρα να ανεβαίνει και να κατεβαίνει.

Nikos Dimou είπε...

Harry στην τέχνη το νεότερο δεν παίζει ρόλο - και δεν υπάρχει "εξιδανίκευση του παρελθόντος". Ο Όμηρος είναι καλύτερος από τον Μίλτωνα και ο Σαίκσπηρ από τον Ίψεν. Αλλιώς κάθε νεότερο εργο τέχνης θα ήταν καλύτερο από τα παλιά. Προφανώς δεν έχεις δει αυτές τις ταινίες...

Nikos Dimou είπε...

glenn said...
Αυτό το φουκαριάρικο το post το βλέπω μια ώρα να ανεβαίνει και να κατεβαίνει.

To blogspot είχε πρόβλημα και δεν έβγαζε τα comments. Χρειάστηκε να μπω στα σπλάχνα του, να το σβήσω το ποστ και να το ξανα-ανεβάσω από την αρχή.

Φουκαριάρικο δεν είναι το ποστ - αλλά εγώ...

Ανώνυμος είπε...

O φίλος μου όταν χωρίσαμε μου έστειλε sms την ατάκα της Scarlet στο τέλος της ταινίας με την ευχή να πάνε όλα καλά.Οι λανθασμένα ταυτισμένες προβολικές διαδικασίες καλά κρατούν. Ψηφίζω πάντως Grey Gardens κύριε Δήμου.

Debby είπε...

Από όλες αυτές έχω δει μόνο το "Οσα παίρνει ο άνεμος" μου έχουν μείνει οι καλύτερες εντυπώσεις παρόλο που έχουν περάσει πολλά χρόνια τώρα από τότε που την είδα αυτήν την ταινία...
Οσο δε για την Καζαμπλάνκα το Dvd περιμένει στο ντουλάπι, αλλά η κατάλληλη ώρα δεν έρχετε. Τον τελευταίο καιρό έχω προσέξει ότι δεν έχω καταφέρει να δω ταινία ολόκληρη χωρίς να με διακόψει κουδούνι ή τηλέφωνο. Σπαζομαι.

Caesar είπε...

NΔ:
{Όχι – ποτέ δεν είπε ο Μπόγκαρτ τη φράση: Play it again, Sam).

Μόλις κατέρευσε ένας μύθος ?!

Πότε & πού ειπώθηκε τελικά αυτή η κλασική ατάκα?

Debby είπε...

Πάντως βλέπω ότι όλες οι επίλογές mr.ND είναι άκρως ρομαντικού περιεχομένου...
Να και άλλος ένας μη πολεμοχαρής άντρας.
Από τους ελάχιστους με τέτοια γούστα που συνάντησα σε αυτή τη ζωή!

Aphrodite είπε...

blogspot, το κέρατό σου!

Ακόμη γράφω για το προηγούμενο, δε γίνεται, ΝΔ πρέπει να κόψω ωρόφυλλα από το δεντράκι σου!

Στα γρήγορα, "Matrix", "Constantine" & "Matrix re-loaded", με αυτή τη σειρά.

(Σας κούφανα ε? Περιμένατε κά'να "Μικρό μου Πόνυ" ή "Λογική & Ευαισθησία", η γλυκερή σας αφροδιτούλα...)

Σε ολοκαίνουρια VIP αίθουσα καλού Multiplex, νοικιασμένη από αργά το απόγευμα, με full bar ( πολύ gourmet φαγητό εννοείται) κι όλους εξαφανισμένους από την αίθουσα μέχρι νεωτέρας... Δερμάτινα καθίσματα, τραγανό πουκάμισο, ασημένια ψηλοτάκουνα σανδάλια, πάμε!

andy dufresne είπε...

American beauty
Blade runner
Shawshank redemption

houlia είπε...

Nic,
"You are seventeen,I am sixteen
Baby it's time to leave!...":
The sound of music! H ταινία τών παιδικών μου χρόνων και φυσικά (πως την ξέχασες??): "My fair lady"!!

houlia είπε...

Δηλ όχι πώς ξέχασες την ταινία, αλλά τη θεϊκή Οντρευ Χεμπορν???!!!

Ελένη είπε...

Aχ κύριε Δήμου μου. Το "Όσα παίρνει ο Άνεμος" αρέσει και σε μένα φοβερά!
Άντρες σαν τον Ρετ Μπάτλερ, γόηδες με τη σωστή δόση βλαχιάς που αποτελεί και ένα εχέγγυο ανδρισμού, οι οποίοι τραβάνε και κανένα χαστούκι όταν χρειάζεται, δεν βρίσκεις εύκολα στις μέρες μας.

Άντρες που όπως είπε και η Σκάρλετ, " σε κοιτούν λες και ξέρουν πώς είσαι κάτω από τα ρούχα σου" βρίσκονται μόνο στο πανί.

" Η Καζαμπλάνκα" είναι εντελώς μπανάλ και ντεκαβλέ.

axilleas είπε...

Underground
Αντίο παλλακίδα μου
Fight Club
και τα πάντα από Γούντυ Άλλεν

andy dufresne είπε...

Ελληνικές (για να μη με λέτε σνομπ):

Οι απέναντι του Πανουσόπουλου
Η Ευδοκία του Δαμιανού
Η κάλπικη λίρα του Τζαβέλλα

axilleas είπε...

Να πω και ένα ανέκδοτο; "Παλιός καλός ελληνικός κινηματογράφος".

glenn είπε...

Αυτές οι παλιές ταινίες που αναφέρονται στο Post έχουν οπωσδήποτε μια ξεχωριστή μαγεία. Βλέπονται και ξαναβλέπονται. Ποιος μπορεί να δει δεύτερη φορά τα star wars ΙΙ; Εγώ πάντως όχι.

Τώρα, το genre παίζει με την εποχή. Μπορώ να αντιληφθώ τη μαγεία των παλιών ταινιών μόνο "ακαδημαϊκά". Αλλά δεν με αγγίζει μέσα μου, δε μου "μιλάει".

Από παλιές ταινίες κάποιες που μου έρχονται στο νου είναι Οδύσσεια του Διαστήματος 2001, blade runner, Contact. Η τελευταία έχει την πιο ορθή προσέγγιση του τι είναι επιστήμη και σκεπτικισμός. Θα έπρεπε να δείχνεται στα σχολεία.

Δυστυχώς οι πολυκινηματογράφοι και το σύστημα διανομής ταινιών ευνοεί πολύ το στρατευμένο χόλυγουντ. Βρωμερά προπαγανδιστικές για την πολιτική ατζέντα των ΗΠΑ.

Δεν ήξερα μέχρι πρόσφατα ότι οι πολυκινηματογράφοι έχουν πάντα παθητικό απ' τις ταινίες. Είναι έτσι κανονισμένο. Οι κόπιες κόβονται και νοικιάζονται με αυτό το σκεπτικό. Τα λεφτά τα βγάζουν απ' τα ποπκορν και τις κοκακόλες. Άρα ανάλογες ταινίες βγάζουν.

Εξαιρετικά ενδιαφέρον θέμα είναι η διαφορά μεταξύ μικρής και μεγάλης οθόνης. Καμία σχέση μεταξύ τους. Το βάθος του χρώματος στο πανί είναι ασύγκριτο. Είναι από αυτά που απολαμβάνω. Στη μικρή οθόνη η ταινία σχεδόν γελιοποιείται.

Nikos Dimou είπε...

Διαπιστώνω τεράστιο γνωστικό έλλειμμα.

Οι ταινίες που μου αναφέρετε είναι καλές - αλλά καμία σχέση...

Ο¨"πάπας" Maltkin είπε για την Καζαμπλάνκα ότι είναι η καλύτερη ταινία που γύρισε το Χόλλυγουντ.

Αυτό το είπε φέτος.

Φροντιστήριο - όλοι!

Καληνύχτα (σήμερα ελπίζω πως δεν θα έχω αϋπνία).

axilleas είπε...

Kahri:
...αλλά καλό

resident είπε...

Tα φτερά του έρωτα
Σκηνές από ένα γάμο
Η έβδομη σφραγίδα
Ο σιωπηλός μάρτυς

Αυτές μου ήρθαν στο μυαλό.

glenn είπε...

Είπες dimitrakis: "Champ. Όλο το σινεμά έκλαιγε". Πω πω τι πήγες και θυμήθηκες ρε θηρίο; Άλλη κλαψουριάρικη μέχρι σταγγίγματος των ματιών ήταν το κράμερ εναντίον κράμερ.

cobden είπε...

Τρεις μαγικές ταινίες πραγματικά, με τη συνταγή που μόνο το παλιό Hollywood ήξερε....Από αυτές τις τρείς,αγαπημένο μου είναι το GONE WITH THE WIND , η πραγματική μαγεία του σινεμά, βυθίζεσαι μέσα σε αυτη τη ταινία, όταν τελείωνει είσαι τελείως σε άλλο κόσμο...η Rita ομως....δηλώνω τρελά ερωτευμένος μαζί της από την ηλικία των 7 ετών ,όταν την πρωτοείδα και την προτιμούσα πάντα από την Marylin(αν και πιο μετά, άρχισέ να με γοητεύει πολύ και η Μonroe...Η Gilda αξίζει μόνο και μόνο για να χαζεύεις τη Rita Hayworth, το περπάτημα της, το βλέμμα της...υπέροχη!!!!

glenn είπε...

Ή ακόμα πιο κλαψιάρικη επίσης το love story, για μεγαλύτερες ηλικίες. Ωρε κλάμα πούπεφτε! Μέχρι έξω κλαίγαν.

andy dufresne είπε...

ΝΔ είπες ότι "οι ταινίες για τις οποίες θα μιλήσω εδώ δεν είναι οι καλύτερες στην ιστορία του κινηματογράφου"... "Αλλά είναι οι ταινίες που έχω δει άπειρες φορές (ούτε θυμάμαι πόσες)"... "Και αυτές που όσες φορές και να τις ξαναδώ με μαγεύουν. Ακόμα κι όταν δεν τις βλέπω, αλλά τις θυμάμαι, νιώθω την μαγεία τους μέσα μου."


Έχω δει δεκάδες φορές τις 3 ταινίες που αναφέρεις και με συγκινούν και οι 3.
Αλλά οι 3 που αναφέρω με συγκινούν περισσότερο.

Πού είναι το γνωστικό έλλειμμα;

glenn είπε...

Αριστουργηματική σαν ύφος που τη βλέπω και την ξαναβλέπω χωρίς να τη χορταίνω είναι τα πουλιά του Χίτσκοκ.

axilleas είπε...

Το Cramer είναι ίσως από τις αφελέστερες και επιτηδευμένα συγκινητικές ταινίες. Αυτές που αναφέρει ο resident είναι αριστουργήματα.

resident είπε...

Από ελληνικές? Αστο καλύτερα.

mickey είπε...

Καλησπέρα σε όλους!

Πάνω που πήγα να αφήσω σχόλιο στο προηγούμενο για τα "κοινόβια", να που ο γάτος άλλαξε post και μάλιστα νυχτιάτικα! Να υποθέσω πως το χθεσινό ξενύχτι θα επαναληφθεί;

Πάντως Ν.Δ. δεν είμαστε και τόσο ...νεότεροι. Άλλωστε όλα τα παλιά αριστουργήματα παίζονται κατά καιρούς από την TV (θυμάμαι κάποια από τα πρώτα παιδικά μου χρόνια), ενώ υπάρχουν φυσικά σε VHS, DVD και στα γνωστά ...στέκια ;)

@debby
Είμαι κι εγώ "μη πολεμοχαρής" αγαπητή μου και λάτρης του ρομαντισμού.

glenn είπε...

Από ελληνικές, είδα μια πριν από καιρό που μου άρεσε πολύ. Δυστυχώς δε θυμάμαι ακριβώς τον τίτλο. Σκηνοθέτης ήταν γυναίκα. Λεγόταν κάπως σαν τιμή και αγάπη ή κάπως έτσι. Όποιος είναι ειδικός ας βοηθήσει.

Debby είπε...

Μια από τις τελευταίες ταινείες που είδα και με προβλημάτισε αλλά και με συνεπήρε ήταν το Million Dollar Baby.
Μπορεί να μην είχε happy end, ήταν όμως ταινία με τα όλα της. Ηταν φοβερό το πόσο πολύ με έβαλε μέσα της.
Και δεν ήταν λόγω του θέματος της...
Δεν θα ξεχάσω την σκηνή που επιτυχημένη πλέον και με χρήματα η κόρη που παίζει μποξ πηγαίνει πίσω στην πατρίδα της όπου ζουν μες την φτώχια οι δικοί της (μάμά και αδερφή) όντας χαρούμενη που έχει πλέον επιτύχει σε αυτό που ήταν από πάντα το όνειρο της, και παιρνωντας τους για δώρο ένα ολόκληρο σπίτι, περιμένοντας να μοιραστει την χαρά της με τους πιο δικούς της ανθρώπους και αντί για αυτό αντιμετωπίζει μια απαξίωση, μια δυσαρέσκεια, και μια ανευ προηγουμένου κριτική για την ζωή που διάλεξε.
Αραγε πόσοι από εμάς δεν έχουμε αισθανθεί κάτι τέτοιο από τους δικούς μας κάποια φορά σε κάποιο βαθμό?

cobden είπε...

Aγαπημένες ταινίες
Vertigo: Από τον αγαπημένο μου σκηνοθέτη Alfred Hitchcock, η ταινία που μου μεταδιδει περισσότερο απο κάθε άλλη μια βασανιστική αίσθηση απώλειας...
North by Northwest: Η απολυτη περιπέτεια, πριν δείτε τα James Bond, δείτε από που άρχισαν όλα...μεγάλος Hitchcock ξανά
High Noon: το απολυτο western και ο Gary Cooper, αιώνιος american hero...
The Queen of Africa: ξεδιάντροπα ψυχαγωγική και διασκεδαστικη και η σπουδαιότερη ηθοποίος όλων των εποχών ,κατά τη γνώμη μου (μαζι με την Bette Davis), Katharine Hepburn ...
Λωρενς της Αραβίας : Οπτικά, η πιο όμορφη ταινία που έχω δεί...

glenn είπε...

Ωραία ταινία επίσης ελληνική ήταν ο "Καβάφης" με τον Δ. Καταλειφό.

axilleas είπε...

Υπάρχουν αναμφίβολα 10-15 ελληνικές ταινίες που είναι υπέροχες. Αλλά αν σκεφθεί κανείς την υπερπαραγωγή της δεκαετίας του 60 και τον μισό αιώνα παραγωγής, είναι σίγουρα λίγες.

axilleas είπε...

glenn:
"Η τιμή της αγάπης" της Τόνιας Μαρκετάκη.

cyberdustz είπε...

Έχω δει την Καζαμπλάνκα σε βίντεο, αλλά το ερωτικό δεν είδα πουθενά. Άλλες εποχές, άλλοι τρόποι αφήγησης. Πέρα από το «σ’ αγαπώ πολύ» και μερικά παθιάρικα βλέμματα, που κάλλιστα μπορούν να δηλώνουν και μίσος, ουδέν το ερωτικό. Μάλλον μετά από τόσες θετικές κριτικές περίμενα το κάτι άλλο και απογοητεύτηκα. Γενικά από όλες τις ταινίες του α/μ κινηματογράφου λίγες βλέπονται σήμερα, του Τσάπλιν, του Όρσον Γουέλς και ίσος κάποιες άλλες που μου ξεφεύγουν τα ονόματα τώρα. Πρόσφατα έδειχνε το τρίτο πρόγραμμα μία ταινία του Χίτσκοκ, και το βλέμμα μου δεν έλεγε να ξεκολλήσει από το κουμπωμένο σακάκι του πρωταγωνιστή. Υποτίθετε ότι ήταν μία οικογενειακή σκηνή, στο σαλόνι του σπιτιού, μα ο κύριος έπρεπε να είναι πάντα τζέντλεμαν και όχι μόνον να φοράει το σακάκι του, αλλά να είναι και άρτια κουμπωμένο όπως το επιβάλει ο κώδικας καλής συμπεριφοράς. Σε μία άλλη σκηνή, ο ήρωας πετάχτηκε για λίγο στον γείτονα να ρωτήσει κάτι, και η πάντα καλοντυμένη σύζυγος του θύμισε να φορέσει το καπέλο του. Άντε, ένα τέταρτο και πολύ τους ήταν.

cobden είπε...

cyber dust : αν αυτό ήταν το μόνο που σου έμεινε από τον Hitchcock, κρίμα...

Debby είπε...

Mickey!! H "αγαπητή" debby αλλαξε nickname (dsrmlion). Με έβαλες στα αίματα. Τι να κάνω?
Και δεν φαντάζεσε πόσο χαίρομαι που είσαι και εσύ "μη πολεμοχαρής"!!!!
Δεν μας είπες όμως ποιες είναι οι αγαπημένες σου ταινίες?

Την κάνω με ελαφρά πηδηματάκια για ύπνο γιατί αύριο (δυστυχώς ή ευτυχώς) πρέπει να ξυπνήσω για δουλειά.
Φιλια σε όλους & καλό βράδυ να έχετε όσοι μέινετε...

cyrus είπε...

Μπανάλ η Καζαμπλάνκα;;;;; Τι άλλο θα ακούσω, Θε μου!!!!!

cyberdustz είπε...

Και για τον James Bond, που το Αλτερ παθιάζεται να τον προβάλει σε ΄σήριαλ, μόνον εμετούς μου προκαλεί.

glenn είπε...

Είπες Cyber-dust: "Όρσον Ουέλες".
Ε, είπα κι εγώ να δω τον ροδανθό. Στηθήκαμε στο dvd και έβλεπα τρεις ώρες. Όποιος το είδε ας απαντήσει αν κατάλαβε τίποτε. Εννοώ δηλαδή το νόημα της ταινίας.

Ωραίος "μη γραμμικός" σκηνοθέτης που παίζει το genre στα δάχτυλα είναι ο ταραντίνο.

polydeukis είπε...

Η 'λεπτή κόκκινη γραμμή' (Thin red line). Αν και πρόκειται για μια πολεμική ταινία είναι αρκετά λυρική όπως επίσης και μελαγχολική.

Θα ξεχώριζα ακόμη το Fight club. Πολύ καλή η ερμηνεία του Νόρτον.

Το 'όσα παίρνει ο άνεμος' είναι μία ταινία εποχής που... αφησε εποχή. Αν δεν κάνω λάθος ήταν και από τις πρώτες έγχρωμες ταινίες.

cyrus είπε...

Εν τω μεταξύ, μια που "ανοίξαμε" την κουβέντα ώστε να περιλαμβάνει όλες τις αγαπημένες μας ταινίες, δηλώνω ευθαρσώς ότι η απολύτως αγαπημένη μου ταινία είναι το "Der Himmel über Berlin" του Βέντερς, που εδώ παίχτηκε με τον ξενέρωτο τίτλο "Τα φτερά του έρωτα".

Aphrodite είπε...

Κι αφού περάσουν τα πρώτα, Se7en, Brazil, Dogma και προχωράμε με λίγο διάλλειμα σε Star Wars, Lord of the Rings, Nernia, σε αίθουσα με άλλους, λίγους & καλούς μέσα, ολοένα και περισσότερους, ώσπου να φτάσουμε σε μεταμεσονύκτια προβολή Ιντεάλ...

Βγαίνεις έξω, περπατάς χωρίς να πατάς ακόμα, αφήνεις για λίγο το χέρι να πάρεις τσιγάρα πριν ξανακολλήσεις το στόμα σου στο δικό του...

houlia είπε...

Scarlett: I can shoot straight, if I don't have to shoot too far.

resident είπε...

Έχω δει πολλές φορές
Paris Texas
Brazil
Και σχεδόν όλες του David lynch

άστεγος είπε...

Η Καζαμπλάνκα είναι αριστουργηματική γιατί το ζευγάρι τελικά δεν επανασυνδέεται και αυτός είναι ο μόνος τρόπος να μείνει ο έρωτας αιώνιος.Σαφέστατα βαθιά ερωτική ταινία.

mickey είπε...

Rhett Butler: What a woman!

(Εσύ κορίτσι μου δε μπορείς να ξεχωρίσεις το πληκτρολόγιο από την οθόνη, θα μας κάνεις και επίδειξη σκοποβολης;)

houlia είπε...

My life is over. Nothing will ever happen to me again. :((

mickey είπε...

(Το again σε μάρανε, τρομάρα σου!)

Ψιτ, κορίτσι, did you ever think of marrying just for fun?

cobden είπε...

Ρε παιδία, με παλίο Hollywood δεκαετίες 30-40-50,μόνο έγω τρελλαίνομαι????

mickey είπε...

I can't go all my life waiting to catch you between husbands.

resident είπε...

georgia.m Ελπίζω να σου αρέσει η μουσική στο the hours, του αγαπημένου μου Philip glass

houlia είπε...

You'd rather live with that silly little fool who can't open her mouth except to say "yes" or "no" and raise a passel of mealy-mouthed brats just like her.

glenn είπε...

@resident: Το Paris Texas το είχα δει κι εγώ παλιά. Είναι ίσως η πρώτη ευρωπαϊκή νότα στον αμερ. κινηματογράφο ή κάνω λάθος;

Aphrodite είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
Aphrodite είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
resident είπε...

@resident: Το Paris Texas το είχα δει κι εγώ παλιά. Είναι ίσως η πρώτη ευρωπαϊκή νότα στον αμερ. κινηματογράφο ή κάνω λάθος;

Ετσι νομίζω. Πάντως είναι η πρώτη ταινία του wim wenders γυρισμένη στην Αμερική το 1983.

Aphrodite είπε...

Αρχίζει να "ανοίγει" το "πού", "Metropolis", "Citizen Kane"...

Αρχίζει να "ανοίγει" το "εμείς-", "Streetcar Named Desire", "Doctor Zhivago", "Casablanca"...

Αρχίζει να "ανοίγει" το "-ενάντια στον κόσμο", "Schindler's List", "Elephant Man", "Ghandi"...

Τώρα κλαίς - στην αγκαλιά του. Μες το cinema. Ξέρεις ότι τα ξημερώματα που θα κλαίς στην αγκαλιά του, μ'εκείνον μέσα, αρχίζουν να λιγοστεύουν...

mickey είπε...

Δεν βλέπω να μου δίνει κανείς σημασία. Μήπως να πηγαίνω σιγά σιγά;

houlia είπε...

Rhett, Rhett... Rhett, if you go, where shall I go? What shall I do?

mickey είπε...

Frankly, my dear, I don't give a damn!

Aphrodite είπε...

@mickey,

"Μη φεύγεις μη, με πόνο σου φωνάζωωωωω!"
:-)

apousia είπε...

Kι εγώ θεωρώ αριστούργημα την ταινία του Βιμ Βέντερς,έστω και με τον ''ξενέρωτο'' τίτλο όπως τον χαρακτηρίζει ο cyrusgeo.
Aν ήταν να έχω τη δυνατότητα να δω μόνο μία εκ των δύο πρώτων του post,θα έβλεπα χωρίς δεύτερη σκέψη την Καζαμπλάνκα.
Αγαπημένες τανίες αρκετές.Ξεχωρίζω μια που πήγε στ'αζήτητα, του Jan Sverak:Ο μικρός Κόλια.
Και μια κινηματογραφική βιογραφία της Φρίντα Κάλο.
Από πρόσφατο ελληνικό κινηματογράφο,Πολίτικη κουζίνα,και παλαιότερη,η Φωτογραφία του Νίκου Παπατάκη.

vaggelis papavasiliou είπε...

Δεν μπορεί κανείς να πεί ότι ξεπερνιέται η καζαμπλάνκα.Γυριζονται όμως ισάξια όπως το before the sunrise.To όσα παίρνει ο άνεμος παιζει εκτός συναγωνισμού.Ποιός θα γύριζε σήμερα κάτι τέτοιο?Για τα απομεινάρια μιας μέρας τί λέτε?

glenn είπε...

Ναι απουσία, η πολίτικη κουζίνα έλεγε. Και τη γύρισε και διαφημιστής!

vaggelis papavasiliou είπε...

apousia συμφωνώ σε όλα εκτός από την πολίτικη κουζίνα.Ήταν μία μαλακία.Σαν μεγάλο διαφημιστικό για γιαούρτι ή νέα φυτίνη

glenn είπε...

@Kahri: Τι έγινε με τον κουστουρίτσα, δεν ξέρω, θέλεις να πεις;

resident είπε...

Η Πιο συγκινητική μη ερωτική ταινία που μου έρχεται στο μυαλό, είναι Ο Τζωνυ πήρε το όπλο του. Την είδα την εποχή που ήμουν φαντάρος.

vaggelis papavasiliou είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
apousia είπε...

@glenn
Τι ήταν ο Μπουλμέτης glenn?

N.Y.X.T.A. είπε...

Στην τεχνη δεν παιζει ρολο ο χρονος?

Συγνωμη κιολας που ειναι ερωτημα της αρχης των comments..

cobden είπε...

Αριστούργημα το REMAINS OF THE DAY, vaggelis....το υπόγειο πάθος μεταξύ του A. Hopkins και της Emma Thompson,ο πολιτικός περίγυρος, η σκηνή με το βιβλίο, το φινάλε...

glenn είπε...

@απουσία: Διαφημιστής, νομίζω.

apousia είπε...

@vaggelis
Υπερεκτιμημένη ίσως,μετά από πολύ καιρό κόπηκαν τόσα εισητήρια,και έγινε και η εμπορικότητα κριτήριο.
Όμως,καλή,εμένα μου άρεσε.
Η μουσική της Ρεμπούτσικα τέλεια,και καλές ερμηνείες.
Την κρίνεις πολύ αυστηρά.

Aphrodite είπε...

Κι ύστερα έρχονται τα dvds, "An American in Paris", "My Fair Lady", "Singing in the Rain", "Gone with the wind"...

Γωνιακός καναπές, κεριά, ψίχουλα στο κρεββάτι, "ξεχασμένα" πράγματα σπίτι του, Woody Allen άπαντα...

Και μετά αρχίζουν να φαίνονται οι εαυτοί με την παντόφλα, Scwartz άπαντα, chick flicks ομοίως, Action-ο,τιδήποτε... Χατήρια στον άλλον ακόμη...

cobden είπε...

Kahri: το ότι κάποιος αμερικανός σκηνοθέτης( ανέφερες τον Scorcese) είναι πιο κοντά στο ευρωπαϊκό σινεμά, είναι από μόνο του καλο??? Μήπως θα πρέπει να σταματήσουμε να αναπαράγουμε τα κλiσε αμερικάνικος κινηματογράφος=εμπορικός=κακές ταινίες, ευρωπαϊκός κινηματογράφος=ποίοτητα=καλές ταινίες??

mickey είπε...

georgia.m: What are you doing?

vaggelis papavasiliou είπε...

cobden όταν με ρωτάνε ποιά ταινία ξεχώρισα τα τελευταία χρόνια έρχεται αυτόματα.Η πιό δραματική ιστορία που είδα τελευταία.

mickey είπε...

the resident: I'm leaving you, my dear. All you need now is a divorce and your dreams of Mickey can come true.

glenn είπε...

Έ όχι και "αρπαχτή διαφημιστή" η πολ. κουζίνα ρε παιδιά, έλεος, μη τρελλαθούμε. Εντάξει, δεν ήταν αριστούργημα, αλλά όχι και αρπαχτή. Είχε ωραία στοιχεία.

andy dufresne είπε...

Resident,
το Johnny got his gun είναι ίσως η πιο συγκλονιστική ταινία που έχω δει, αλλά δεν αντέχω να βλέπω!

houlia είπε...

georgia.m: Oh, no! No, you're wrong, terribly wrong! I don't want a divorce. Oh Resident, but I knew tonight, when I... when I knew I loved you, I ran home to tell you, oh darling, darling!

mickey είπε...

the resident: Please don't go on with this, Leave us some dignity to remember out of our marriage. Spare us this last.

glenn είπε...

@kahri: Χα χα, καλό!

houlia είπε...

georgia.m: This last? Oh Rhett, do listen to me, I must have loved you for years, only I was such a stupid fool, I didn't know it. Please believe me, you must care! Houlia said you did.

glenn είπε...

@kahri: γι' αυτό μίλησα πιο πάνω για στρατευμένο χόλυγουντ. Μήπως κάπως έτσι ήταν και η "Ελένη"; Δεν ξέρω μπορεί και να κάνω λάθος.

vaggelis papavasiliou είπε...

apousia ίσως φταίει ότι είμουνα έτοιμος να δώ το ελληνικό αριστούργημα.Άν δεν ήξερα τίποτα μπορεί να μου άρεσε περισσότερο.Στην Ελλάδα μόλις κάτι ξεφύγει από την μετριότητα διεκδικούνε θέση στα όσκαρ.Η ρεμπούτσικα μου φαίνεται πολύ σούπερ κατερίνα στύλ.

mickey είπε...

The Resident: I believe you. What about Mickey Mouse?

apousia είπε...

Δεν έγραψε κανείς για το ''τρομερό παιδί'' της Ιβηρικής.
Πριν καιρό θεωρούσα πολύ ''υποψιασμένες '' τις ταινίες του,πια δεν έχω την ίδια γνώμη.
Από τη γειτονική Βοσνία,πέρα από τον λυρισμό και το συναίσθημα που έβγαζε ο ''καιρός των τσιγγάνων'',καλό θεωρώ και το ''ο μπαμπάς λείπει ταξίδι για δουλειές''.

houlia είπε...

georgia.m: I... I never really loved Mickey!!!

glenn είπε...

@μίκυ μάους: Κι εγώ ομοιοπαθής.

mickey είπε...

Τιιιιιιιιιιιιι;;;

You never really loved Mickey?

Μαζεύω την ουρίτσα μου και αποχωρώ!

apousia είπε...

@vaggelis
Και αυτήν την κρίνεις αυστηρά.
Δεν είμαι φαν,μόνο το σάουντρακ της ταινίας έχω,κι άλλη μία της δουλειά, μόνο για ένα τραγούδι,την Αλεξάνδρεια.
Είναι ποιοτική πάντως,δεν ''αναλώνεται''.

apousia είπε...

@mickey
Κουτό ποντίκι,θα το έλεγε ποτέ αυτό η Γεωργία για σένα?
Μην πας πουθενά!

glenn είπε...

@good vibes: Ούπς, αυτό δεν το ήξερα. Ξέρεις τίποτε;

resident είπε...

Houlia ,mickey Τι ακριβώς είναι αυτό που παίρνετε κάθε βράδυ? θέλω και γω γιατί βλέπω ότι κάνει καλή δουλεία.

tyn είπε...

Συμπτωση, πριν απο λιγες ωρες τελειωσε το download της Casablanca, θα το δω μεσα στις επομενες μερες.

Μια σκορπια επιλογη :
Μulholland drive (No 1, o Lynch ειναι μαγεια), twin peaks (η ταινια), City Lights (καλυτερο απ'τον Χρυσοθηρα για μενα), Θιασος, Τοπιο στην ομιχλη (νομιζω οτι ο Αγγελοπουλος δεν ξεπερασε ποτε τον εαυτο του μετα), Psycho, Rebecca απο Hitchcock (to Vertigo δεν το θυμαμαι καθολου, θα το δω ξαναδω ομως συντομα)

Glenn, για Citizen Kane μπορεις να ριξεις μια ματια στα σχολια εδω : www.imdb.com/title/tt0033467/ , μπορει να σε καλυψει καποιος.
Το Citizen Kane βγαινει καλυτερη ταινια ολων των εποχων εδω και δεκαετιες στο poll του sight & sound (που γινεται καθε 10 χρονια και θεωρειται το πιο εγκυρο του ειδους) και απο κριτικους και απο σκηνοθετες. Το ωραιο ειναι οτι η ταινια ηταν εμπορικη αποτυχια οταν προβληθηκε και στην τελετη των Oscar το κοινο την γιουχαισε (Το ιδιο εγινε και με το twin peaks στις Καννες. Ο Lynch ομως δεν εχει ουτε απο τους κριτικους καθολικη αναγνωριση, εχει ομως σιγουρα φανατικους οπαδους).

glenn είπε...

@Kahri: σπεύδω να την νοικιάσω (ελπίζω να υπάρχει σε dvd-άδικο). Πολύ με ενδιαφέρει το θέμα. Μα, την βλέπω την προπαγάνδα την ξετσίπωτη, κι όταν το λέω με λένε υπερβολικό!

Ανώνυμος είπε...

Τον "Ορέστη" του Βασίλη Φωτόπουλου με τη Φλέρυ Νταντωνάκη τον έχει δει κανείς; Τον ψάχνω μανιωδώς

Aphrodite είπε...

Ffw αργότερα, sub-woofers πεσμένα πίσω από την ΤV, γεμάτη αγκαλιά και πάλι, αλλά με το άγχος της κινούμενης τρινιτροτολουόλης, "Wizard of Oz", "Fantasia", "Mary Poppins", "Sound of Music", να έχει ερεθίσματα, περνάς τη σκυτάλη σωστά?...

Ανάθεμα κι αν μπορείς να παρακολουθήσεις πάνω από 3 λεπτά, κοιμήθηκε, δεν κοιμήθηκε, γουλίτσες, βαρέθηκε?...

Συγκινείσαι, θυμάσαι την πάτσγουωρκ κουβέρτα σου & το ζεστό κακάο, ανυπομονείς να μεγαλώσει λίγο, να καταλάβει, "Sleeping Beauty", "Finding Nemo", "The Incredibles"...

Σου λείπουν τα ασημένια σου πέδιλα. Πολύ. Σου λείπει να βγαίνεις απ'το σινεμά νομίζοντας για λίγο ακόμη ότι είσαι η ηρωΐδα, μια αθάνατα μοιραία γυναίκα...

Εδώ όμως είναι η αθανασία που σου αναλογεί... Φουσκώνει το σεντόνι στο ρυθμό της ανάσας της, συντονίζεσαι κι εσύ μη χάσεις μέτρο...

Και τρέχεις σαν ηλίθια με τη φόρμα και το τσιμπίδι, να προλάβεις να νοικιάσεις νυχτιάτικα... Στρουμφάκια!

cyberdustz είπε...

Εγώ ανήκω στους λάτρεις του ιταλικού σινεμά. Μερικά ονόματα σαν τον Παζολίνι, Φελίνι, αν και ο τελευταίος πολλές φορές με έχει τσατίσει. Είναι κάποιες σκηνές και οι τρόποι αφήγησης που έχει πατεντάρει και επαναλαμβάνει σε όλα του τα φιλμ. Ο ιταλικός σινεμά είναι πιο ρεαλιστικός, ειδικά στην χρυσή του εποχή μετά τον πόλεμο, και κάπως αγγίζει πιο πολύ τις ελληνικές χορδές. Μετά τους ιταλούς, άρχισαν όλοι οι άλλοι να τους μιμούνται, κάτι σαν τους Kusturica, οι Ιάπωνες με τα υπερρεαλιστικά τους και την μανία τους να απομυθοποιήσουν τους σαμουράι, κτλ. Η αφήγηση του αμερικάνικου σινεμά είναι πάντα απόμακρη, κάτι το μη πραγματικό, όσο και να προσπαθήσουν δεν θα καταφέρουν να φτάσουν τον ευρωπαϊκό. Από τις επικές ταινίες ωραία ήταν το El Cid. Δεύτερο στην προτίμηση μου έρχεται η Ιαπωνία.

resident είπε...

@tslyns
Αυτή η παιδική, μυστηριώδης ματιά του David lynch ,μου φέρνει ρίγος.

vaggelis papavasiliou είπε...

Mike Bouts καλός ο vangelis, αν δεν είχε δανειστεί και θέματα στην ταινία από τον χατζιδάκη...

glenn είπε...

Είπες mike bouts: "όταν τις παρακολουθώ τις αισθάνομαι σαν κάτι πραγματικό"

Αναστολή δυσπιστίας λέγεται και για να επιτευχθεί είναι ολόκληρη επιστήμη.

vaggelis papavasiliou είπε...

Cyber-Dust έχεις δίκιο, η νύχτα του Michelangelo Antonioni ήτανε συγκλονιστική.Και η dolce vita φυσικά.

apousia είπε...

@cyber-dust
O Φελίνι είναι σταθμός στον ευρωπαiκό κινηματογράφο,μα τον ''λιβανίζουν'' μετά μανίας ακόμα κι όσοι στην ουσία κουράζονται από την αφαιρετικότητα κάποιων σκηνών,γιατί έτσι ''πρέπει''.
Προσωπικά θεωρώ το ''Μamma Roma'' του Παζολίνι ανώτερο από κάποιες του Φελίνι.

Μαύρο πρόβατο είπε...

Ο οικοδεσπότης του μπλογκ αναφέρεται σε μια κατηγορία ταινιών: τα κλασσικά αριστουργήματα πάθους, που πάντα μαγεύουν και συγκινούν.
Βέβαια αυτό το "πάντα" για ν'αξιολογηθεί προϋποθέτει την πατίνα του χρόνου.
Απαιτεί η ταινία να έχει γίνει σύμβολο, πάθος η ίδια, έμπνευση για άλλες ταινίες, αισθητικός σηματοδότης μιας ολόκληρης εποχής, να είναι μύθος μιας εποχής αλλά και μυθο-ποιητικός φακός της εποχής της.

Η λίστα μικραίνει έτσι και αυξάνεται ο κίνδυνος τόσο της κοινότοπης επιλογής, όσο και τού ναρκισσισμού της "ψαγμένης" διαφορετικότητας στα προτιμώμενα έργα που κατοχυρώνει τη διαφορετικότητα τού προτείνοντος.

Κάπου ανάμεσα στα δύο "άκρα", και σύμφωνα με το πνεύμα του ποστ, να προσθέσω στη λίστα τα χολιγουντιανά:
-Laura,
-the Shanghai gesture,

τα γαλλικά:
-les diaboliques,
-Hiroshima mon amour.

Κι αν "λιγώσατε", ένα ακόμα από τα μεγαλύτερα αριστουργήματα όλων των εποχών:
Red Hot Riding Hood. Του αξεπέραστου Tex Avery :-)))

Ανώνυμος είπε...

paidia kserei kaneis pos vazoume mousiki sta blogs? tha imoun evgnomon eyxaristo

houlia είπε...

Ευχαριστώ το Μίκυ και τον Google που μέσα απ'αυτήν τη στιχομυθία ξαναθυμηθήκαμε το κλασσικό αριστούργημα .Και για αποψινή καληνύχτα, μια απ΄τις καλύτερες κινηματογραφικές ατάκες: « Frankly, my dear, I don't give a damn!»

glenn είπε...

Είπες μαύρο πρόβατο "όσο και τού ναρκισσισμού της "ψαγμένης" διαφορετικότητας"

Αυτό πολλά με άρεσε!

apousia είπε...

Σταθμίζοντας τη δουλειά που με περιμένει αύριο,συν το γεγονός πως ο σκύλος μου δεν είναι καθόλου σινεφίλ,και σε πέντε και κάτι ώρες,θα περιμένει την πρωινή του βόλτα,αποχωρώ,καληνυχτίζοντας όλους σας!

houlia είπε...

Mirto
εκανες ΕΣΥ τον κομπάρσο!!!quelle valeur!!
Αλλά γιατί φρανκοφοβικοί?
Καθε άλλο.Με το που μπήκες πέσαν στα λεξικά!...
bise

mickey είπε...

Κι εγώ σε ευχαριστώ πολύ γλυκιά μου Scarlett, ε ...συγγνώμη, houlia ήθελα να πω!

Τελικά ο ηθοποιός πρέπει να έχει τον ρόλο στο πετσί του! Αυτό ίσως είναι και εκείνο που διαχωρίζει περισσότερο τα παλιά αριστουργήματα από τις νέες καλές ταινίες (δε μιλώ φυσικά για τα γνωστά "μπάζα"). Λίγα τεχνικά μέσα, φτωχά εφέ, αλλά η σκηνοθεσία, οι ηθοποιοί και οι καλογραμμένες ατάκες τους έκλεβαν την παράσταση!

Ακόμα και οι ακριβές υπερπαραγωγές έδιναν στον ηθοποιό τον κυρίαρχο ρόλο, σε αντίθεση με τα σημερινά blockbusters που ναι μεν σε κάνουν να μένεις με το στόμα ανοιχτό από τα εκπληκτικά εφέ και τους θαυμαστούς κόσμους που δημιουργούν, αλλά (φευ!) δε σε προκαλούν να τα ξαναδείς και να εμβαθύνεις στο νόημά τους, εξαιτίας της ρηχής υποκριτικής και των κακογραμμένων σεναρίων (βεβαίως υπάρχουν και εξαιρέσεις).

Φυσικά, όλοι καταλάβατε ότι συνεννοηθήκαμε με τη houlia, βρήκαμε τις ατάκες του "Gone with the Wind" (το Internet είναι πραγματικός θησαυρός) και παραθέσαμε εκείνες που θεωρήσαμε ως πιο χαρακτηριστικές. Μερικές φορές τις διανθίσαμε και με δικά μας σχόλια με κάπως περιπαικτική διάθεση (αν και σε μια περίπτωση αποφασίσαμε εκ των υστέρων να αποσύρουμε ένα από αυτά μια και διαπιστώσαμε κάποια υπερβολή). Στο τέλος αποφασίσαμε να βάλουμε και τη georgia.m με τον the resident στο παιχνίδι, χωρίς να τους ρωτήσουμε φυσικά. Ελπίζω να μην παρεξηγήθηκαν - είχαμε καλές προθέσεις...

Για να θυμούνται οι παλιοί λοιπόν (και κυρίως ο αγαπημένος μας γάτος οικοδεσπότης) και να μαθαίνουν οι νεότεροι (σαν κι εμάς). Το καλό σινεμά άλλωστε ποτέ δεν πεθαίνει, μια και αποκτά σιγά σιγά διαχρονική αξία.

Ποιος είπε πώς ο κινηματογράφος ΔΕΝ είναι τέχνη;

resident είπε...

mickey saidΣτο τέλος αποφασίσαμε να βάλουμε και τη georgia.m με τον the resident στο παιχνίδι, χωρίς να τους ρωτήσουμε φυσικά. Ελπίζω να μην παρεξηγήθηκαν - είχαμε καλές προθέσεις...

Ποια παρεξήγηση ?Κι αλλά τέτοια..

Aphrodite είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
Aphrodite είπε...

@mickey,

"...τα σημερινά blockbusters που ναι μεν σε κάνουν να μένεις με το στόμα ανοιχτό από τα εκπληκτικά εφέ και τους θαυμαστούς κόσμους που δημιουργούν, αλλά (φευ!) δε σε προκαλούν να τα ξαναδείς".

That's the whole point, to get the hormones pumping! (δες και γιατί λέω ξεκινάμε με "Matrix"...). Δεν υπάρχει περίπτωση να νοιώσεις δεύτερη φορά αυτό το adrenaline rush της πρώτης φοράς... Η την αίσθηση ότι είσαι πολύ "μπροστά", αν είσαι special FXs junkie... Και να τρελλαίνεσαι με την κοπέλλα σου που τα μοιράζεσαι εκείνη την ώρα, a celebration of eternal youth!

(Παιδιά μου φαίνεται ότι το παραρρίξαμε στην κουλτούρα, τόση τεστοστερόνη και δεν έχω ακούσει ακόμη καθαρή και ξάστερη προτίμηση σε block-buster-ιά... Αντρες!)
;-)))

resident είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
resident είπε...

Να μη ξεχάσω τον Tρυφώ, και τα πανέμορφα "jules et jim" και "η γυναίκα της διπλανής πόρτας".

FIN

Aphrodite είπε...

By the way,

Μια μικρή σύνοψη για όσους ενδιαφέρονται:

"Milestones in Film History: Greatest visual & Special Effects" http://www.filmsite.org/visualeffects5.html

Πωπωωωωω, τι αργάμισυ είναι αυτό πάλι σήμερα!!!

Νίκο θα μας κλείσεις το σπίτι! (One way or another!)
;-)

Goodnight cinemaniacs!

blade runner είπε...

Τη Γκίλντα την έχω μεγάλη αφίσα πίσω από την πόρτα, στο Gone With the Wind ανατρέχω κάθε φορά που χρειάζομαι λίγο τσαμπουκά - καλώς εννοούμενο - να τρέξει μέσα στις φλέβες μου, το Casablanca το έχω αφίσα στο σαλόνι μου, και μέσα στο δωμάτιό μου φυσικά το Blade Runner, από τις ωραιότερες ιστορίες αγάπης που έχει διηγηθεί ποτέ το σινεμά - και κοντινή στη δική μας εποχή...

Παρακάτω, οι 50 ταινίες που επέλεξα όταν έγραψα γι'αυτό το θέμα αλλού , με τυχαία σειρά, πλην της πρώτης (άρχισα αυτόματα να γράφω τους τίτλους που σκεφτόμουν πρώτους, είτε γιατί οι ταινίες αυτές άλλαξαν το σινεμά, είτε γιατί έχω δεθεί με αυτές, για προσωπικούς λόγους). Λείπουν όμως πολλοί, λείπει ο Μπέργκμαν, ο Γούντυ Αλλεν, ο Φελίνι, λείπει ο Τέρενς Μάλικ, ο Μάικλ Μαν δεν εκπροσωπείται καλά, εν πάση περιπτώσει, ιδού μια πρώτη γεύση (θα μπορούσα να γράψω άλλες 50 για πλάκα):

1. Blade Runner
2. Κουρδιστό πορτοκάλι
3. Ο πεταλούδας
4. Ο νονός
5. Στη φωλιά του κούκου
6. Τα καλύτερά μας χρόνια
7. Τσάι στη Σαχάρα
8. Αγρια Συμμορία
9. Καμπαρέ
10. Πολίτης Κέιν
11. Αλφαβιλ
12. Το τελευταίο τανγκό στο Παρίσι
13. Ο ταξιτζής
14. Amores Peros
15. The Wild One
16. All that jazz
17. Θάνατος στη Βενετία
18. Henry Fool
19. Αποκάλυψη Τώρα
20. Κλέφτης Ποδηλάτων
21. The years of living dangerously
22. Ο κύκλος των χαμένων ποιητών
23. The big chill
24. Hedwig and the angry inch
25. Ο μεγάλος Γκάτσμπι
26. Τελευταία έξοδος Ρίτα Χέιγουορθ
27. Odd Couple
28. Ολοι οι άνθρωποι του Προέδρου
29. Pulp Fiction
30. Casablanca
31. Τα φτερά του έρωτα
32. The Big Blue
33. Gilda
34. Scarface
35. 12 Αngry Men
36. 12 Monkeys
37. Fisherking: Ο βασιλιάς της μοναξιάς
38. Το δικό μου Αϊντάχο
39. Until the end of the world
40. Trainspotting
41. High fidelity
42. Πέρα από την Αφρική
43. The Fight Club
44. Ο ψαλιδοχέρης
45. π
46. Η λάμψη
47. Pat Garrett and Billy the Kid
48. Blow up
49. Οι εραστές του Αρκτικού Κύκλου
50. In the mood for love

Anastasia Konstantakatou είπε...

Εμενα για καποιο λογο μου αρεσει εξαιρετικα ο γερμανικος κινηματογραφος. "Η χαμενη τιμη της Καταρινα Μπλουμ" (Die verlorene Ehre der Katharina Blum) των Schlöndorff/Trotta, "Μαριανε + Γιουλιανε" (Die bleierne Zeit) της Trotta ειναι ενδεικτικα παραδειγματα. Οπως επισης εξαιρετικες ειναι και οι ταινιες του Akin οπως το "Κοντρα στον τοιχο". Και οι τρεις εξαιρετικοι σκηνοθετες οπως και αλλοι στους οποιους δεν θα επεκταθώ (Murnau, Fassbinder κλπ)- αγνωστοι ωστοσο στο ευρυ κοινο λογω της σχεδον ολοκληρωτικης κυριαρχιας του αμερικανικου κινηματογραφου.

Ανώνυμος είπε...

And I want to play hide-and-seek and give you my clothes and tell you I like your shoes and sit on the steps while you take a bath and massage your neck and kiss your feet and hold your hand and go for a meal and not mind when you eat my food and meet you at Rudy’s and talk about the day and type up your letters and carry your boxes and laugh at your paranoia and give you tapes you don’t listen to and watch great films and watch terrible films and complain about the radio and take pictures of you when you’re sleeping and get up to fetch you coffee and bagels and Danish and go to Florent and drink coffee at midnight and have you steal my cigarettes and never be able to find a match and tell you about the tv programme I saw the night before and take you to the eye hospital and not laugh at your jokes and want you in the morning but let you sleep for a while and kiss your back and stroke your skin and tell you how much I love your hair your eyes your lips your neck your breasts your arse your and sit on the steps smoking till your neighbour comes home and sit on the steps smoking till you come home and worry when you’re late and be amazed when you’re early and give you sunflowers and go to your party and dance till I’m black and be sorry when I’m wrong and happy when you forgive me and look at your photos and wish I’d known you forever and hear your voice in my ear and feel your skin on my skin and get scared when you’re angry and your eye has gone red and the other eye blue and your hair to the left and your face oriental and tell you you’re gorgeous and hug you when you’re anxious and hold you when you’re hurt and want you when I smell you and offend you when I touch you and whimper when I’m next to you and whimper when I’m not and dribble on your breast and smother you in the night and get cold when you take the blanket and hot when you don’t and melt when you smile and dissolve when you laugh and not understand why you think I’m rejecting you when I’m not rejecting you and wonder how you could think I’d ever reject you and wonder who you are but accept you anyway and tell you about the tree angel enchanted forest boy who flew across the ocean because he loved you and write poems for you and wonder why you don’t believe me and have a feeling so deep I can’t find words for it and want to buy you a kitten I’d get jealous of because it would get more attention than me and keep you in bed when you have to go and cry like a baby when you finally do and get rid of the roaches and buy you presents you don’t want and take them away again and ask you to marry me and you say no again but keep on asking because though you think I don’t mean it I do always have from the first time I asked you and wander the city thinking it’s empty without you and want what you want and think I’m loosing myself but know I’m safe with you and tell you the worst of me and try to give you the best of me because you don’t deserve any less and answer your questions when I’d rather not and tell you the truth when I really don’t want to and try to be honest because I know you prefer it and think it’s all over but hang on in for just ten more minutes before you throw me out of your life and forget who I am and try to get closer to you because it’s beautiful learning to know you and well worth the effort and speak German to you badly and Hebrew to you worse and make love with you at three in the morning and somehow somehow somehow communicate some of the/overwhelming undying overpowering unconditional all-encompassing heart-enriching mind-expanding on-going never-ending love I have for you.

H αλλιώς πάθος στη σκηνή από την κυρία Sarah Kane

mickey είπε...

@aphrodite
ΔΕΝ κατηγορώ τα blockbusters γενικά, απλά θίγω το ζήτημα ότι δίνουν μεγαλύτερη αξία στα εφέ από ότι στους ρόλους (και βεβαίως, όπως γράφω, υπάρχουν και εξαιρέσεις).

Προσωπικά πάω σινεμά ΣΧΕΔΟΝ ΜΟΝΟ για να δω εφετζίδικα έργα και να με συνεπάρει η τεράστια εικόνα! Μάλιστα, διαλέγω πάντα θέση όσο πιο κοντά στο κέντρο γίνεται για να απολαύσω και τον ήχο στο καλύτερο σημείο (αν και δυστυχώς δε μπορώ να ελέγξω τις εντάσεις και άλλες λεπτομέρειες). Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα Star Wars Episodes, τα Matrix ή ακόμα και το ρηχό, αλλά άκρως εντυπωσιακό "The Day After Tomorrow" - η αρχική σκηνή κυριολεκτικά μου έφερε ναυτία!

Τα κοινωνικά, τις κωμωδίες, τα "κουλτουριάρικα" όπως λες και όποια άλλα, μπορώ να τα απολαύσω μοναχός μου ή με ζεστή παρέα και στη μικρή οθόνη - τώρα βεβαία με την φόρα που έχουν πάρει οι Plasma/TFT, οι 100 ίντσες δε νομίζω να θεωρούνται "μικρή" οθόνη ;)

Εκεί έχω και τη δυνατότητα να εμβαθύνω καλύτερα, να ξαναδώ μια σκηνή όποτε θέλω και κυρίως να μη χάνω τη μαγεία από τον πιτσιρικά που μασουλά επιδεικτικά τα pop-corn του, τον κύριο που κάνει το σαχλό σχόλιο ή την κυρία που μιλάει αναίσθητη στο κινητό της.

Φυσικά, θα προτιμούσα να απολαμβάνω τις ταινίες με εκλεκτή παρέα σε ένα κατάλληλα διαμορφωμένο home cinema με βιντεοπροβολή, στη διαμόρφωση του οποίου θα έχω βάλει και την προσωπική μου σφραγίδα και εργασία (ειδικά στον τομέα του ήχου). Αλλά αυτό είναι άλλο θέμα, πέρα από τα πλαίσια του παρόντος post...

blade runner είπε...

τότε mickey να πας να δεις το V for Vendetta, έχει αρκετά εφφέ και, αν και λίγο αφελές το σενάριο στα σημεία, είναι καλή ταινία!

Καλημέρα!

mickey είπε...

Γεια σου σινεφίλ blade runner με τις λίστες σου! Μας έλειψες πάντως...

BTW, από κριτικές κινηματογράφου, εκτιμώ τον James Berardinelli, ακόμα κι αν κάποιες φορές διαφωνώ μαζί του. Ελπίζω να μη θεωρηθεί διαφήμιση. Από όσα ξέρω, ο άνθρωπος παλεύει μόνος του και δε νομίζω πως πουλάει κάτι. Απλά μοιράζεται με όλο τον κόσμο την κριτική (και συχνά αιρετική) του ματιά!

mickey είπε...

Καλημέρα κι από μένα blade runner!

Με το ρημάδι το blog που έχω μπλέξει πού καιρός για σινεμά! Εδώ έχουμε χάσει δουλειές και πελάτες :(

Μάλλον απομείναμε οι δυο μας εδώ μέσα! Το "κινηματογραφικό" nick σου πάντως δένει τέλεια με το αποψινό post.

Αν και θα ήθελα να ζητήσω συγγνώμη από τον Ν.Δ. για το υπερβολικό chatting, έχω την εντύπωση ότι το αποψινό post προκαλεί για κάτι τέτοιο. Anyway, ο γάτος κοιμάται για τα καλά, οπότε δε νομίζω να μας πάρει είδηση :))

MechaNikos είπε...

Καλη... μέρα.

Η Casablanca είναι πράγματι μία υπέροχη ταινία, τόσο για τις ερμηνείες, την φωτογραφία και την μουσική της, όσο και για την αφοπλιστική εξέλιξη του σεναρίου της που ουσιαστικά εξαίρει το "ανεκπλήρωτο", και καταφέρνει με μοναδικό τρόπο να περάσει στον θεατή την αίσθηση της γλυκό-πικρης ανάμνησης.

Η ρομαντική Gone with the Wind είναι περισσότερο "λυρική" και σε κάποια σημεία φλύαρη, αλλά περιγράφει έπισης ένα φλογερό Πάθος. Χρησιμοποιεί στοιχεία υπερβολής τα οποία δίνουν την έμφαση που απαιτείται για την ισορροπία με το φόντο της ταινίας. Η κινηματογραφική μεταφορά ενός βιβλίου είναι πάντα δύσκολη.

Όσο για την Gilda, δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω για την εκθαμβωτική Rita.

Αναρωτιέμαι δε, με ποιον τρόπο αλλάζουν τα γυναικεία πρότυπα ομορφιάς μια και ως τώρα δεν έχω εντοπίσει κάποιο σχέδιο/pattern στην εξέλιξη τους. Τις εποχές που γυρίστηκαν αυτές οι ταινίες, οι πρωταγωνίστριες αποτελούσαν πρότυπο ομορφιάς και έθεταν κατά κάποιο τρόπο και το μέτρο σύγκρισης. Σήμερα, τόσα χρόνια μέτα και με εντελώς αντιδιαμετρικά πρότυπα ομορφιάς, αυτές οι γυναίκες συνεχίζουν να συνεπαίρνουν. Γιατί; Μήπως είναι αυτό το απροσδιόριστο στοιχείο "allure" που λείπει από τις περισσότερες σημερινές πρωταγωνίστριες;

blade runner είπε...

να σου πω και κάτι, αν μαλώσει ειδικά εμάς ο Γάτος, θα είναι για ... ξύλο! :)

Τώρα τελευταία έχει πέσει πολύς διάλογος στο blog, έχω νομίζω κι εγώ το δικαίωμα για μία παρασπονδία...

To πρόβλημα είναι ότι κλείνει το ένα μάτι μου εδώ και ώρα και αύριο έχω έγερση... Γραφείο γαρ...

Θα σε πετύχω άλλη στιγμή, που θα μου πας, that's a date!

Ονειρα γλυκά σε όλους όσοι περνούν τέτοια ώρα από εδώ.

blade runner είπε...

@mickey

και μένα μου έχετε λείψει... Aλλά από τη μία η πολλή δουλειά, από την άλλη οι βόλτες λόγω καιρού, με κρατούν μακρυά από την παρέα μας.

Εχω παραμελήσει επίσης το blog μου, γιατί έπρεπε να διαλέξω: 'Η θα το ανανέωνα κάθε δύο μέρες, όπως στην αρχή, ή θα αφιέρωνα αυτό το χρόνο στην αγαπημένη μου blogοσυντροφιά του Νίκου Δήμου. Δεν γίνονται αμφότερα, με τόσο βαρύ πρόγραμμα...

Και μ'έχει πιάσει και η σκανδαλιάρα η Ανοιξη... Που να μαζευτώ στο σπίτι;

Υπόσχομαι επανάκαμψη, λίαν συντόμως!

Φιλιά

mickey είπε...

@blade runner
Κι εγώ τα ίδια προβλήματα και "πειρασμούς" αντιμετωπίζω και έχω καταντήσει zombie!

Όποτε θέλεις πάντως, σε προσκαλώ για απολαυστική μουσικοδήγηση! That's a date ;)

Ελπίζω να μη με κατηγορήσει πάλι ο Σουλτάν Ψιψίν ότι εποφθαλμιώ το "χαρέμι" του. Άσε κάτι και για μας μπάρμπα! Άλλωστε, μετά το σημερινό post δε μπορεί να κρύβει άλλο τα ...χρονάκια tου :P

mickey είπε...

180 σχόλια πάντως σε μόλις 6 ΒΡΑΔΙΝΕΣ ώρες αποτελούν ίσως το πιο εντυπωσιακό ρεκόρ στην μπλογκόσφαιρα (και μάλλον όχι μόνο στην ελληνική)!

Παρά τις παραθέσεις των διαλόγων του GWTW με τη houlia και κάμποσο chatting, το γεγονός θα πρέπει να μας προβληματίσει. Το συγκεκριμένο blog έχει ξεφύγει τόσο από τα όρια του blogging όσο και από εκείνα της απλής ενασχόλησης. Θα τολμήσω να πω ότι έχει γίνει τρόπος ζωής - για μένα πάντως είναι βέβαιο 100%!

(Ίσως με αυτό να απαλύνω κάπως την οργή του αφεντικού και να γλιτώσω το επιτίμιο. Μα τι πονηρός ποντικός που είμαι;)

mickey είπε...

Καλημέρα Γεωργία!

Δε μου λες, "κολεγιά" με την Μυρτώ κάνατε και ανταλάσσετε σχόλια στα γαλλικά; Ποιος ξέρει ποιον άμοιρο ποντικό θάβετε πάλι :(

BTW, τσέκαρε και το σεντούκι σου ;)

Nikos Dimou είπε...

Καλημέρα!

Καταπληκτικό να σπέρνεις ένα σπόρο στις 11 το βράδυ και στις 6 το πρωί να έχουν φυτρώσει 180 σχόλια!

Όμως, να κάνω πάλι τον διαιτητή: το ποστ αφορούσε δύο πράγματα: το πάθος και τον μύθο.

Ταινίες με μεγάλο πάθος και ταινίες που έγιναν μύθοι.

Αυτό δεν έχει σχέση μόνο με την ποιότητά τους - υπάρχουν και αριστουργήματα που ποτέ δεν έγιναν μύθος.

(Σε μία συνέντευξη τύπου που έδωσαν η Νικόλ Κίντμαν και η Λωρήν Μπακώλ κάποιος δημοσιογράφος τις αποκάλεσε "μυθικές". Και η πανέξυπνη Μπακώλ είπε: "Η Νικόλ είναι σπουδαία ηθοποιός. Το αν θα γίνει μύθος θα το ξέρουμε σε 30 χρόνια").

Σας καλημερίζω με τηνδιασημότερη ατάκα που κανείς δεν θυμήθηκε. Στο τέλος της Καζαμπλάνκα ο Ραίηνς λέει: "Round up the usual suspects!"

Γειά σας συνήθεις ύποπτοι!

mickey είπε...

Φίλε Νίκο,

Νομίζω πως με τον τίτλο αυτού του post ήθελες να περάσεις μια εποχή που μάλλον έχει χαθεί για πάντα. Το πάθος στη μεγάλη οθόνη συγκινούσε τα πλήθη, καθώς άνοιγε μπροστά τους έναν μοναδικό και κυρίως πρωτόγνωρο μαγικό κόσμο με ήρωες που ήταν "bigger than life" (σε αυτό έπαιζε πάντως ρόλο ΚΑΙ το μεγάλο μέγεθος της οθόνης πέρα από τις συχνά έξοχες και αμίμητες ερμηνείες τους).

Δυστυχώς είναι πολύ δύσκολο να σε καταλάβουν στη σημερινή εποχή, όπου ο περισσότερος κόσμος ΔΕΝ έχει πλέον ανάγκη να στηθεί σε μια αίθουσα για να δει έναν γοητευτικό και σκληρό άντρα μαζί με μια πανέμορφη και κλασάτη γυναίκα να φιλιούνται παθιασμένα (φαντάζομαι ότι στην εποχή τους, το θέαμα ήταν άκρως εντυπωσιακό και ενδεχομένως ακατάλληλο για ανηλίκους). Το πολύ πολύ να χασμουρηθούν από τη βαρεμάρα και να θυμηθούν τη ...γιαγιά τους ;)

Δεν θα ξαναβγούν λοιπόν ποτέ τέτοιες ταινίες, όχι τόσο επειδή κάτι τέτοιο είναι τεχνικά αδύνατο ή δε μπορούν να βρεθούν οι κατάλληλοι ηθοποιοί όσο επειδή δεν αποτελούν αίτημα της σημερινής κοινωνίας. Κι αν υπάρχουν κάποιοι αμετανόητα ρομαντικοί παραγωγοί, συνήθως θα αρκεστούν σε μια ενδεχομένως καλή ταινία με μέτριες εισπράξεις.

Η τελευταία απόπειρα υπερπαραγωγής με "παθιάρικο περιεχόμενο", η οποία μάλιστα έσπασε και τα ταμεία ήταν ο πολύς "Τιτανικός" των 11 Όσκαρ. Αν όμως τολμήσει να τον συγκρίνει κάποιος με εκείνες που παραθέτεις, μάλλον θα νιώσει άβολα με την επιλογή του. Και αυτό κατά τη γνώμη μου οφείλεται κυρίως στο ατυχές casting για τους πρωταγωνιστές.

Δεν βάζεις το "σαμιαμίδι" Ντι Κάπριο και την "γεματούλα" Γουίνσλετ να ενσαρκώσουν το All-Time Classic ζευγάρι. Είναι ιεροσυλία, πώς να το κάνουμε. Μπορεί ενδεχομένως να είναι μια χαρά ως ηθοποιοί γενικά και να έπαιξαν όσο καλύτερα μπορούσαν στη συγκεκριμένη ταινία, αλλά ποτέ δε θα μπορέσουν να γίνουν "bigger than life", ίσως απλά και μόνο λόγω εμφάνισης (αν και κατά τη γνώμη μου υπάρχουν και άλλοι λόγοι). Άλλωστε νομίζω πως κάθε σύγκριση με τα ονόματα ακούγεται ως ανέκδοτο!

Προσωπικά υπήρξαν και άλλα στοιχεία της ταινίας που δε μου άρεσαν, αν και η γενικότερη εντύπωσή μου είναι θετική - ως προσπάθεια ήταν ιδιαίτερα αξιόλογη και σίγουρα ξέφυγε πολύ από τον συνήθως χαμηλό πήχη ενός σύγχρονου blockbuster. Απλά, παρά την τεράστια εισπρακτική επιτυχία της, κατέδειξε με ακόμα πιο έντονο τρόπο το τέλος εποχής για το "πάθος στην οθόνη"…

Υ.Γ. Πάντως ο τίτλος του post μπορεί σκωπτικά να περιγράψει άνετα αυτό που παθαίνω όταν μπαίνω σε αυτό εδώ το blog :)))

mickey είπε...

Καλημέρα κι από μένα!

Αυτή τη φορά, ο γάτος με πρόλαβε πριν ποστάρω τη σούμα. Αυτά παθαίνει κανείς όταν γράφει σεντόνια. Anyway, τώρα που επέστρεψε, καλό είναι τα ποντίκια να φεύγουν...

Υ.Γ. Ο blogger πρέπει να έχει ΧΟΝΤΡΟ πρόβλημα. Πριν έδειχνε 184 comments, μετά 179, μετά 178, τώρα 176. Ή μήπως κάνει μαγικά ο οικοδεσπότης και δεν το ξέρω;

paragrafos είπε...

Συχνά ο πατέρας απουσιάζε τα μεσημέρια είτε γιατί θα γυρνούσε με κάποια φιλενάδα είτε γιατί κάπου μπεκρόπινε ως συνήθως.

Κι η μαμά για ν΄ αποφύγει τις μετέπειτα εκρήξεις του μ΄ επαιρνε νωρίς το απόγευμα και φεύγαμε από το σπιτι να γλιτώσουμε.Κόβαμε βόλτες σαν την άδικη κατάρα μέχρι ν΄ ανοίξουν οι κινηματογράφοι και να χωθούμε κάπου να κρυφτούμε απ΄την οδυνηρή πραγματικότητα, να ονειρευτούμε το σπιτι που δεν είχαμε: εκείνη την εκλυστική εκδοχή του άντρα γυναικά κι εγώ έναν καλό μπαμπά.

Το "Οσα παίρνει ο άνεμος" ήταν το ευαγγέλιό μας: το βλέπαμε ακόμα πια κι όταν οι κόπιες ξάσπρισαν ολότελα, ακόμα κι όταν μπαίναμε σε άδειες αίθουσες, μόνες μας -η ταινία είχε πια μπαγιατέψει για τον κόσμο τον πολύ.

Η μανούλα είχε ταυτιστεί με τη Σκάρλετ που μέσα στην απόγνωσή της, αφού είχε χάσει και γονείς και περιουσία κι είχε σκοτώσει κι έναν στρατιώτη, ορκιζόταν: "θα κάνω τα πάντα στη ζωή μου για να μη ξαναπεινάσω και να μην ξανακακοπάθω!". Έπαιρνε θάρρος για ν΄αντιμετωπίσει την επόμενη μέρα ή μάλλον για ν΄αντέξει τα βρισίδια και τους ξυλοδραρμούς της επόμενης μέρας.

Εγώ προτιμούσα νά ΄μαι το νεκρό παιδάκι της Σκάρλετ και του Ρετ. Αφού δεν είχα στη ζωή ένα καλό μπαμπά να μ΄ αγαπά, σκέφτηκα ότι ίσως τον έβρισκα νεκρή.

Ήθελα να πεθάνω για να τον κάνω να με κλάψει από αγάπη, να με τυλίξει στα χέρια του ζεστά και τρυφερά όπως δεν έκανε ποτέ. Κι έτσι να ζήσουμε αιώνια: εκεινος πάνω απο το νεκροκρέβατό μου κι εγώ στην αγκαλιά του αγγελουδάκι ευτυχισμένο...

Με καταθλιπτική νοσταλγία

Παράγραφος

cobden είπε...

Καλημέρα σε όλους!!!Ένα σχόλιο για τα χθεσινοβραδυνά comments...Με απογοητεύει κάπως , πως στη γενιά μου,εκτός ελαχιστών εξαιρέσεων , υπάρχει παντελής άγνοια του κλασσικού κινηματογράφου, και ειδικά του κλασσικού Hollywood, των δεκαετιών 30 εως 50...Χτές το βράδυ άλλος θεώρησε τον ΠΟΛΙΤΗ ΚΑΙΗΝ ....ακαταλαβίστικο και άλλος έκανε σχόλιο για ταινία του Hitchcock πως άντεξε να την δεί "ένα τέταρτο και πολύ της ήταν". Και δυστυχώς ακόμη και "ψαγμένα" παιδια που βλέπουν πολλές ταινίες, θα περιοριστούν σε μηδενιστικούς ύμνους δήθεν "ρεαλιστικούς" σινεμά στυλ FIGHT CLUB ή θα εκστασιαστούν μπροστά στις μαλακίες του Lars Von Trier, άλλα κανείς δεν θα μπει στον κόπο να ανακαλύψει από που ξεκίνησαν όλα, από τον Hitchcock, τον David Lean,τον John Ford, τον Orson Welles,τον Howard Hawks...Σκηνοθέτες που αναγνωρίζουν σαν μέγιστους ακόμη και οι σημέρινοι "κουλτουρίαρηδες" δημιουργοί του ευρωπαϊκου σινεμά...Δεν είναι δυνατόν σε ένα post για αθάνατες ταινίες του παγκόσμιου σινεμά τα μισά σχόλια να αναλώνονται στο αν ήταν ή όχι, καλή ταινία η...ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΟΥΖΙΝΑ...Οι ταινίες του κλασσικού Hollywood είχαν να κάνουν πάνω απ'όλα με μαγεία, με όνειρο...Μήπως η γενιά μου δεν μπορεί να ονειρευτεί??...και γαμότο , δεν υπάρχει κανένας από αυτήν τη γενιά που να έκλαψε όταν "έφυγε" η Katharine Hepburn???

mickey είπε...

Και ένα τελευταίο, μια και ο Ντον έθιξε τον μεγάλο μου έρωτα (εξαιρούνται φυσικά οι πολυαγαπημένες μου μπλογκερούδες του "χαρεμιού")!

Δεν ξέρω αν η θεϊκή Nicole θα είναι μύθος μετά από 30 χρόνια. Είναι όμως η μοναδική σημερινή ντίβα που γεμίζει την οθόνη με τη λάμψη της και μάλιστα, σαν το παλιό καλό κρασί, όσο μεγαλώνει τόσο πιο θεά γίνεται! Αν την έχει παρακολουθήσει κάποιος από τα πρώτα της βήματα, δεν μπορεί παρά να πάθει ταράκουλο με την εντυπωσιακή εξέλιξή της τόσο εμφανισιακά όσο και ερμηνευτικά (θυμάμαι την πρώτη εικόνα της που είδα πριν από 20 χρόνια και ακόμα γελάω). Και βεβαίως έχει μακράν το πιο σαγηνευτικό και πουτ****ρικο (συγγνώμη κυρίες μου) βλέμμα που έχει βγάλει ποτέ ο παγκόσμιος κινηματογράφος!

Μπορεί οι απανταχού άντρες να πεθαίνουν για μια Bellucci ή ακόμα και για μια Jolie, αλλά εκείνες είναι απλά όμορφες γυναίκες ηθοποιοί. Η Nicole είναι ΝΤΙΒΑ!

Απορώ τι τραβολογιόταν τόσα χρόνια με τον ...ξενέρωτο. Σε μια τέτοια θεά άξιζε ένας Bogart, ένας Gable ή έστω ένας ...Mickey!

Σας χαιρετώ όλους :)

Σπασίκλας είπε...

@mickey
gousta einai auta, alla th nicole thn exw dei sto dromo (an kapoios menei LA exei kales pi8anothtes na to exei kanei). H monh lamyh pou exei erxetai apo to kataspro derma ths.

Peri tainiwn... xairomai pou DEN einai agaphmenes mou oi proteinomenes apo ton ND. An se duo atoma me diafora hlikias 40 xronia aresoun oi idies tainies kati den paei kala. Den einai momfh auto - ektimw polu to neaniko mualo sas ND - mallon 8ema viomatwn einai.

perimenw me agnwnia to auriano post na dw pws 8a ginei pali to transition apo to blogging sto flirting. To shmerino htan eukolo. lol

Nikos Dimou είπε...

Mickey said...
Υ.Γ. Ο blogger πρέπει να έχει ΧΟΝΤΡΟ πρόβλημα. Πριν έδειχνε 184 comments, μετά 179, μετά 178, τώρα 176. Ή μήπως κάνει μαγικά ο οικοδεσπότης και δεν το ξέρω;

Απλώς έσβησα μερικές από τις 10 επαναλήψεις του σχολίου της Μ.Μ.

cyberdustz είπε...

Αν θέλετε να μιλήσομε για ερωτικό πάθος στην οθόνη, παρακαλώ να συγκρίνετε την «Καζαμπλάνκα» με την ευρωπαϊκή «η ερωμένη του γάλλου λοχαγού». Και οι δύο διαπραγματεύονται τον ίδιο μύθο (ερωτικό πάθος και η μη εκπλήρωση του), αλλά με τελείως διαφορετικές προσεγγίσεις. Και των δυο έργων η ιστορία είναι έξω από την καθημερινότητα του μέσου ανθρώπου που θα συναντήσεις στο δρόμο σου (αν και η δεύτερη ταινία δηλώνει ότι πρόκειται για μία πραγματική ιστορία), αλλά ενώ στην αμερικάνικη ταινία νοιώθεις συνεχώς ότι είναι ένα ωραίο παραμύθι που μόνον στην οθόνη μπορεί να υπάρχει και μετά 90 λεπτά, game over, back to reality. Στην γαλλική ταινία το πάθος της κοπέλας σε συναρπάζει και σου μένει χαραγμένη στην μνήμη σου για πάρα πολλά χρόνια. Παρόλο ότι πρέπει να είναι πάνω από 30 χρονών παλιά, συνεχίζει να σε συναρπάζει (ειδικά τις κοπέλες), ενώ την Καζαμπλάνκα την βλέπεις πλέον μόνον επειδή έχει τόσες πολλές καλές κριτικές και όλοι την συνιστούν, μα ου τολμήσεις να πεις κακές κουβέντες. Ο Μπόγκαρτ σαν πρότυπο σκληρό καρύδι, μόνον σαν καρικατούρα σε κινούμενα σχέδια έχει πλέον πέραση.

Nikos Dimou είπε...

cobden said...
και γαμότο , δεν υπάρχει κανένας από αυτήν τη γενιά που να έκλαψε όταν "έφυγε" η Katharine Hepburn???

Συμφωνώ με όλο σου το σχόλιο. Όσο για την Hepburn - ναι! ανήκει στις γυναίκες που ακτινοβολύσαν γοητεία ΚΑΙ εξυπνάδα. Από τις πολύ αγαπημένες μου μαζί με Loreen Bacall, Marlene Dietriech. Ιδανικό ζευγάρι (στην ζωή και την οθόνη) με Spencer Tracy. Από τις σημερινές μόνο η Nicole (του Mickey)συγκρίνεται.

paragrafos είπε...

Από το ποστ:

(...)Τέτοιες ιστορίες πάθους και έρωτα δεν ξαναγυρίστηκαν. Όπως λεν και οι Αγγλοσάξονες: «They don’t make them like that, anymore».

Τώρα εσείς, οι νεότεροι, μπορεί και να μην ξέρετε για τί πράγμα μιλάω. (...)..."

------------

Κάποιοι ξέρουμε πολύ καλά για τι πράγμα μιλάτε. Αν και προσωπικά θα προτιμούσα...


Με απέραντη αγάπη

Παράγραφος

paragrafos είπε...

... Στην αρχή έγραψα "θα προτιμούσα να μην ξέρω" και το έσβησα.

Τώρα βλέπω καλύτερα, λίγο πιο ψυχραιματα πράγματα:

Ξέρω για τι πράγμα μιλάτε αν και θα προτιμούσα να γνωρίσω αυτές τις υπέροχες (αρχετυπικές) δημιουργίες κάτω από άλλες συνθήκες.

(Όμως τότε θα είχα ταυτιστεί άραγε τόσο πολύ μαζί τους;)

Με αγάπη

Παράγραφος

Unknown είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
Unknown είπε...

---
CESAR said...

NΔ:
{Όχι – ποτέ δεν είπε ο Μπόγκαρτ τη φράση: Play it again, Sam).

Μόλις κατέρευσε ένας μύθος ?!

Πότε & πού ειπώθηκε τελικά αυτή η κλασική ατάκα?

---

Από το ...Γούντι Άλλεν! Το "Play it again, Sam" ήταν ο τίτλος ενός θεατρικού έργου (και αργότερα ταινίας) μιας ταινίας που έγραψε και πρωταγωνίστησε.

@ΝΔ

Ειλικρινά δεν περίμενα να έχετε σε τέτοια εκτίμηση το "Όσα παίρνει ο άνεμος", θεωρώ ότι πέραν της τελειότητας της παραγωγής είναι από τις πλέον υπερεκτιμημένες ταινίες.

Και η δική μου συμβολή: Η Ωραία της Ημέρας, όχι η καλύτερη του μεγάλου Αραγωνέζου, αλλά αυτή η καταπληκτική υποβόσκουσα ειρωνεία που διατρέχει την ταινία... (A, παρεμπιπτόντως, γνωρίζω και το περιεχόμενο του κουτιού που κρατούσε ο ασιάτης πελάτης!)

p_aris είπε...

Αν και ποτε δεν μπορουσα να δω ταινιες γουεστερν, πιστευω πως αυτα που γυρισε ο σερτζιο λεονε, ειναι απο τις καλλιτερες ταινιες που εχουνε γυριστει ποτε.

paragrafos είπε...

"Ειλικρινά, αγαπητή μου, δεν δίνω δεκάρα"!

Nikos Dimou είπε...

vrennus η "ωραία της ημέρας" είναι άλλου είδους ταινία - δεν θέλει και δεν μπορεί να γίνει μύθος. (Απομυθοποιητική είναι!).

Μάλλον δεν επικοινωνούμε :))

To "play it again Sam" δεν το είπε ο Woody Allen. Είναι παραλλαγή μίας φράσης της Casablanca (την λέει η Bergmann στον πιανίστα Sam) που την κόλλησαν στον Bogart. Ο Woody Allen την χρησιμοποίησε πολύ αργότερα.

Debby είπε...

Μάλλον έπρεπε να προηγηθεί homework προτού αρχίσουμε να γράφουμε σε αυτό εδώ το θέμα!!

Aphrodite είπε...

@blade runner,

Εχουμε DJ (aka paragraphos), τώρα έχουμε και... MJ (movie jockey ντε!!!)

Ωραία, το κοινόβιο blog-ό-σπιτο έχει και μουσική και ταινίες, από ψυχαγωγία μέχρι οπτικο-ακουστική υπόκρουση να ντύνει τα συναισθήματά μας! Καλά πάμε!

@paragrafos,

τι θα γίνει... Εμείς παιδί μου αν δεν συγκινηθούμε, έτσι, γαι την όρεξη, δεν θα μας πάει καλά η μέρα... Χαστούκι γερό, εγώ να έχω τον κινηματογράφο σαν ντεκόρ εξέλιξης μιας συνηθισμένης σχέσης, εσένα να είναι το καταφύγιο, να γλυτώσεις από τέτοια πραγματικότητα...

Να πεθάνεις? Αν είναι δυνατόν! Κοίτα την κόρη σου και πες μου αν δεν νοιώθεις ευγνώμων που την έχεις... Κι αν δεν είχες περάσει τέτοια κόλαση, ίσως να μην μπορούσες να είσαι τόσο καλή μάνα για κείνη...

Με πολλή αγάπη!
(Περισσότερα στο προηγούμενο σε λίγο - το πίσω-μπρος γίνεται όλο και πιο σουρρεαλιστικό όταν πας να το περιγράψεις!)

ΥΓ1- και φυσικά οι γυναίκες εδώ αγαπιόμαστε, να κονταροχτυπηθούμε για ασκήσεις επί... πληκτρολογίου? Αντρες...!
ΥΓ2- harry άσε μας να λέμε και τα γλυκόλογά μας, τα έχουμε όλοι τόση ανάγκη! Ναι, δεν είναι αυτοσκοπός εδώ η ομαδική ψυχοθεραπεία, αλλά όλο αυτό το συναίσθημα είναι κρίμα να το κάνουμε bottled up!

maika είπε...

@ΝΔ
Πάθος νομίζω πως υπάρχει και στις ταινίες του Τσάρλι Τσάπλιν- Μοντέρνοι Καιροί,Τα φώτα της πόλης,The kid,Ο Μεγάλος Δικτάτορας
Μπορεί να μην είναι τόσο ερωτικό είναι όμως πάθος,πάθος για ζωή και αξιοπρέπεια!

Όσο για το μύθο τί να πω??
"Παντού υπάρχει ένας μύθος"!!

κι αν πάλι κάνω λάθος...
Put the blame on me boy,put the blame on me... (μοναδική)

Nikos Dimou είπε...

p_aris said...
Αν και ποτε δεν μπορουσα να δω ταινιες γουεστερν, πιστευω πως αυτα που γυρισε ο σερτζιο λεονε, ειναι απο τις καλλιτερες ταινιες που εχουνε γυριστει ποτε.

Spaghetti-Western! Blah!
Ένας είναι ο σκηνοθέτης για western: John Ford! Πίσω, μακράν, John Huston, Sam Ρekhinpah...

Aphrodite είπε...

@non private life,

Εγραψες!!!

(μόνο καμμιά τελεία βρε παιδί μου... ξέρω, χαλάει το εφφέ, αλλά...)

cobden είπε...

ΝΔ,πράγματι ο John Ford είναι ο καλύτερος σκηνοθέτης των westerns(αλλό "παρεξηγημένο" είδος που έχει δώσει όμως αριστουργήματα!).Τι ταινιάρα η "Αιχμάλωτος της Ερήμου"..Θα ήθελα να προσθέσω όμως και τον Howard Hawks που έχει γυρίσει επίσης τρομερά westerns (Rio Bravo, Red River..)

paragrafos είπε...

Σαν παλιό σινεμά και σαν τη Χαλιμά
που μιλάει με τα παιδιά
σου κρύβω την αλήθεια
κι αφήνω από τα στήθια μου να βγουν
παραμύθια για κείνους π' αγαπούν

Για στιγμές μυστικές για λάμψεις μαγικές
γι' αγκαλιές ερωτικές για νύχτες φωτεινές

Σ' αγκαλιάζω στο σκοτάδι
σε τυλίγω μ' ένα χάδι
τώρα είμαι γυμνός
νιώθω σαν θεός
φωτεινός δυνατός,
μπορείς να μ' αγαπήσεις
μπορείς να μου φωτίσεις μια στιγμή
το κορμί μου είναι μόνο η αφορμή

Για στιγμές μυστικές για λάμψεις μαγικές
γι' αγκαλιές ερωτικές για νύχτες φωτεινές

Aphrodite είπε...

@electronikos,
"Τις εποχές που γυρίστηκαν αυτές οι ταινίες, οι πρωταγωνίστριες αποτελούσαν πρότυπο ομορφιάς και έθεταν κατά κάποιο τρόπο και το μέτρο σύγκρισης. Σήμερα, ... αυτές οι γυναίκες συνεχίζουν να συνεπαίρνουν. Γιατί; Μήπως είναι αυτό το απροσδιόριστο στοιχείο "allure" που λείπει από τις περισσότερες σημερινές πρωταγωνίστριες;"

Πέραν του χρόνου που έχει μεσολαβήσει και έχει μυθοποιήσει ηθοποιούς & ταινίες, υπήρχε τότε και όρος συμβολαίου οι γυναίκες αυτές να κυκλοφορούν και σαν σταρ, να είναι glamorous σε κάθε δημόσια εμφάνισή τους. Κι ο Τύπος τις περιέβαλλε μ'αυτή τη μαγική αχλύ...

Σήμερα με τόσους paparazzi να κηνυγούν ηθοποιούς (& πάσης φύσεως celebrities), κι όλα τα media κατ'επέκτασιν τόσες σελίδες/ώρες να γεμίσουν, έχουμε φτάσει να τους βλέπουμε όσο ατημέλητο βλέπουμε και τον γείτονα που ψωνίζει μαρούλια στη λαΐκή!

Και οι ίδιοι οι ηθοποιοί το έχουν βαρεθεί το "στημένο", τόσο κηνυγητό που τρώνε πλεόν, κυκλοφορούν σαν απλοί, καθημερινοί άνθρωποι... Ποιά allure λοιπόν...

(Οσο σκάω συνήθως στα γέλια με τα bloopers, τις αμήχανες/πλακατζίδικες/λάθος σκηνές που βάζουν μετά τους τίτλους τέλους μιας ταινίας, άλλο τόσο -εν γνώση μου- αφήνω να χαθεί και το τελευταίο ίχνος μαγείας...)

Aphrodite είπε...

ΠΑΙΔΙΑ, ΠΑΙΔΙΑ,

Είναι Ανοιξη σας λέω! Τα σκουπίδια όχι μόνον έχουν ανθίσει, βγάζουν ακι περικοκλάδες!

Τι κάνουμε μπροστά στο pc μας, μου λες?

Κακούργε γάτε, με τα πάθη σου!
ΧΧΧΧ

An-Lu είπε...

Πρώτη και καλύτερη η "Όσα παίρνει ο άνεμος" η οποία δεν φθείρεται, όσες φορές και να την δει κανείς. Δεύτερη φυσικά η "Καζαμπλάνκα", η επιτομή του film noir. Στην τρίτη θέση δεν θα έβαζα την "Gilda" αλλά μια πιό πρόσφατη "Τα φτερά του έρωτα" του Βιμ Βέντερς. Η απόλυτη ευρωπαϊκή παρουσία, η πεμπτουσία του πνεύματος "τέλους εποχής" της δεκαετίας του '80.

Aphrodite είπε...

@ΝΔ,

"Όμως, να κάνω πάλι τον διαιτητή: το ποστ αφορούσε δύο πράγματα: το πάθος και τον μύθο.

Ταινίες με μεγάλο πάθος και ταινίες που έγιναν μύθοι."

Είδες το Τζίνι?... Παθιαστήκαμε τόσο πολύ με το θέμα που... βγήκαμε εκτός θέματος!

Ein Steppenwolf είπε...

Nikos Dimou said...
Ο¨"πάπας" Maltkin είπε για την Καζαμπλάνκα ότι είναι η καλύτερη ταινία που γύρισε το Χόλλυγουντ.


Και ο Ουμπέρτο Έκο τη θεωρεί μετριότατη.

Αλήθεια, αίθουσα προβολής προβλέπεται για το κοινόβιο;

Dion.M. είπε...

0ι πρώτες γυναίκες που ερωτεύτηκα ήταν αυτές που έβλεπα στην οθόνη. Νομίζω ότι η Ingried Bergman ήταν η αρχή στο "For whom the bell rings". Μετά από πολλές τέτοιες περιπτώσεις ερωτεύτηκα ένα πραγματικό κορίτσι. Οταν την πρωτοσυνάντησα ήμουν συναισθηματικά φορτισμένος γιατί μόλις είχα βγεί από έναν κινηματογράφο! Ημουν 15 χρονών και αυτή 12. Ο έρωτας κράτησε 3 χρόνια. Φυσικά ανεκπλήρωτος. Διακόπηκε με τις εισαγωγικές. Για τον κινηματογράφο με έχουν "καλύψει οι προλαλλήσαντες" όπως λένε, και κυρίως ο Εlectronikos, o Cobben και ο Oικοδεσπότης. Να θυμίσω και τις ταινίες The new lions (Ο χορός των καταραμένων), Ο τρίτος άνθρωπος, από τις πιο ατμοσφαιρικές ταινίες που έχω δει, Ο φανφαρόνος, Τα χιόνια του Κιλιμάτζαρο, τι φοβερή αλληγορία με την λεοπάρδαλη που βρέθηκε στα χιόνια της κορυφής του Κιλιμάτζαρο! (Βέβαια αυτό είναι Χαιμινγουαίη), το πλοίο των τρελλών που ανέφερα και στο προηγούμενο ποστ κ.α. Ας μή μιλήσω για Αϊζενστάϊν και Φελλίνι γιατί θα "κομίζω γλαύκα εις Αθήνας". Νομίζω ότι ο σημερινός κινηματογράφος δεν επικεντρώνει στην ατομικότητα και στον άνθρωπο αλλά στα εφφέ και στο θέαμα κυρίως. Τα μισά έργα είναι με εξωγήϊνους και ζόμπι. Βλέπονται ίσως ευχάριστα αλλά μετά τίποτα!Από νέο κινηματογράφο με συγκίνησε το "American Beauty" και το "Eyes wide shut", το "Out of Africa", το "Mulholland drive", το "Scent of a woman". Αλήθεια τι έγινε ο Ιταλικός κινηματογράφος! Τι έγινε ο Γαλλικός -άλλο ένα ωραίο έργο που είδα πρόσφατα: " ο δήμιος του Saint Pierre"- O Αγγλικός, Ξαναείδα πρόσφατα το "darling", θα μπορούσε να είχε γυρισθεί χθές αν και ασπρόμαυρο!Ριτσαρντ Μπάρτον; Ντερκ Μπόκαρτ; Κανείς!...
Amarcord...

glenn είπε...

Προς κάποιους που ενοχλούνται με το δήθεν χαμηλό επίπεδο των σχολίων αυτού του post. Λάθος. Το βρίσκω υγιέστατο. Δηλαδή τι; Να αρχίσουμε να λέμε με εκείνη την ναζιάρικη παθητική φωνή φράσεις του στύλ

Ο μικρός Ιγκόρ, χάνοντας το άλογό του το οποίο συμβολίζει την ήβη του, μπαίνει σε ένα κόσμο μαγικό, σε ένα κόσμο χαμένων ονείρων...

Τέτοια θα λέμε τώρα;

houlia είπε...

m.m.
Καλημέρα!
Κατ’ αρχήν μην αγχώνεσαι για τα σχόλια...Σε όλους συμβαίνει αλλά δεν το παρεξηγεί κανείς. Πάντα ονειρευόμουν να γίνω ένας καλός κομπάρσος αφού δε θα γινόμουν ποτέ ένας καλό ηθοποιός!!

Μίκυ,
Ορίστε ούτε η γεωργία παρεξηγήθηκε. Κανείς δεν παρεξηγείται εδώ μέσα;

Τhe resident:
εγώ προσωπικά δεν παίρνω τίποτα(εκτός από το πρωινό μου πονόλαιμο. Τώρα πως γίνεται να πληκτρολογώ και να με χτυπήσει στο λαρύγγι!...μάγος είσαι ΝΔ; )Ο Μίκυ όμως ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ! Θα χτυπάει λίγη φουντίτσα.... Βράδυ τον άφησα και το πρωί συνειδητοποιώ ότι έχει πάρει στο κατόπι τις «ώρες» (εκτός απ τις γυναίκες) και τις σπρώχνει με γλυκόλογα ως το πρωί. Να τη βγάλουνε κι αυτές με υποσχέσεις!...
Καλημέρα σε όλους.
Στο καλό ποντίκι!

maika είπε...

Γεμάτο πάθος και το Moulin Rouge με τη Nicole Kidman , τό έχω δει άπειρες φορές και δεν το χορταίνω.. μα νομίζω πως το έχω δει μόνο εγώ...

glenn είπε...

@ΝΔ: Ερώτηση: Γυρίσατε διαφ. σπότς; Αν ναι, για να τα γυρίσεις χρειάζεται να ξέρεις όλες τις κινηματογραφικές τεχνικές;

Aphrodite είπε...

@ΝΔ,

Μια και για μένα οι ταινίες είναι το "όχημα" για να φωτίσω κάποια πράγματα ή/και να ζήσω το "πάθος" (για το "μύθο" συμφωνώ σε όλα, αλλά βασικά το "δια ταύτα" που μένει αφού περάσει κι ο τελευταίος απόηχοός του είναι το ζουμί), πληζ δες το πώς "εισάγεις" κάποιον στο παιχνίδι κατά-aphrodite και τι ταχύρρυθμα εντατικά του κάνεις μετά...

Αν δεν έχεις δει προ-σε-κτι-κά τις σκηνές 7 & 8 στο Matrix Reloaded δεν θα καταλαβαίνεις μάλλον τι εννοώ. "We Are Still Here!" εν μέσω πανικού για το ίδιο σου το είδος, μπαίνει μπροστά το ένστικτο της διαιώνισης, δεν έχει σημασία αν το κάνεις ζευγάρι ή όλοι μαζί χορεύοντας, καμμία... Πάθος, γράπωμα στη ζωή, ύμνος να μείνεις ζωντανός ενάντια στο θάνατο, τον σκοτωμό, την εκμηδένιση... Πιο in love δε γίνεται, πιο deeply, madly in love με το essence of dear life δε γίνεται...

Ναι, το ζευγάρι λίγο, η Moss είναι τελείως άντρας, η σκηνοθεσία μόνη της καλύπτει πολλά από τα κενά των ξυλάγγουρων... Η φλέβα στο μέτωπο του Keanu, το μοισάνοιχτό του στόμα με την στρογγυλή γλώσσα, το βλέμμα γεμάτο -άσε πρωΐ-πρωΐ μην το πω...- παίζουν καλύτερα!...

Κι ο διάλογος που θα μπορούσε να είναι από οπιαδήποτε άλλη ταινία:

"I Miss you!"
"I can tell..."
"Everyone is here..."
"Follow me!"

& μετά

"I can't lose you...
"You're not gonna loose me... You feel this? I'm never letting go!"

απλώς ντύνει τα αυτονόητα, για τη νέα γενιά... Πώς να κάνουν εύκολα identification του δικού τους παθους με την Casablanca! Θέλει δουλειά...

Αν μη τι άλλο, δες τις σκηνές για να πάρεις ιδέες για το κοινόβιο!
(-DDDD

ONOMATODOSIA είπε...

καλημερα μας... μου ειναι αδιαφορες τετοιες ταινιες...Ο.κ γουστα ειναι αυτα

bidibis είπε...

axilleas said... Να πω και ένα ανέκδοτο; "Παλιός καλός ελληνικός κινηματογράφος".


Χαχαχα χαχαχαχαχαχαχαχ Lol lol lol and χαχαχαχαχαχαχαχ αλλά και "ρόδα τσάντα και κοπάνα". Η αγαπημένη μου ταινία όμως είναι "ένας νίτζα με τη γκλίτσα" με το Τζεβελέκο.

Η αγαπημένη μου ατάκα από ελληνική ταινία είναι: "μανούλι τί χρώμα κιλότα φοράς;"(Στηβ Ντούζος)

bidibis είπε...

Θα ήθελα επίσης να καταγγείλω τον ΝΔ γιατί δημοσίευσε το τρέχον Post την ώρα που έπαιζε ο Άρης.

Αυτό δεν ήταν ελληνοπρεπές (όπως θα έλεγε και ο Αρχιεπισκοπίξ)!

Unknown είπε...

---
Nikos Dimou said...
vrennus η "ωραία της ημέρας" είναι άλλου είδους ταινία - δεν θέλει και δεν μπορεί να γίνει μύθος. (Απομυθοποιητική είναι!)

---
Σωστά, ΝΔ, την ανέφερα όμως γιατί μου ήρθε αυθόρμητα ως πολύ καλή αντίστιξη (ή διαλεκτική άρνηση αν το προτιμάτε) στις αναφερθείσες κλασσικές ταινίες πάθους.

(Θα αναγνωρίσετε ότι τόσο στις ταινίες που αναφέρατε όσο και στην "Ωραία..." τις ηρωίδες διακρίνει μια μαζοχιστική διάθεση - λανθάνουσα στη Σκάρλετ, την Ίλσα, τη Γκίλντα, έκδηλη στη Σεβερίν.)

Pixie είπε...

Πραγματικα η καζαμπλάνκα και η Γκιλντα ειναι και εμένα απο τις αγαπημένες μου ταινιες του παλιου Χολιγουντ κινηματογράφου.Ειναι μαγικές ισως επειδή το πάθος που διαπνέουν ειναι τόσο έντονο,ισως γιατι οι ηθοποιοι παίζουν τοσο αβίαστα σαν να παίζουν ένα κομμάτι του εαυτου τους.Εχώ ξαναδεί αυτές τις ταινίες με φίλους μου που στην αρχή δεν ήθελαν να τις δουν και μετά ενθουσιάστηκαν.Πρέπει να τις προσεγγίσεις με ανοικτό μυαλό και σίγουρα θα σε μαγέψουν.Θα σε ταξιδέψουν.

Unknown είπε...

Μετά τη διόρθωση του ΝΔ, επανέρχομαι στο θέμα του Play it again, Sam.
Πράγματι, η εν λόγω ατάκα δεν είναι γουντιαλλενικής αλλά μαρξιστικής προέλευσης! Και συγκεκριμένα από την ταινία των Αδελφών Μαρξ A Night in Casablanca. Έκτοτε, επικράτησε να αποδίδεται αυτή η ατάκα στον Ρικ/Μπόγκαρτ αν και ουδέποτε ακούστηκε στην αυθεντική Καζαμπλάνκα.

cyberdustz είπε...

Συγνώμη για την αυθάδεις άγνοια μου, αλλά τι το σπουδαίο βρίσκεται στο «play it again, Sam»? ΧΑ!, αν μιλάμε για ατάκες, το «Are you talking to me!» είναι πολύ πιο σοφιστικέ και εμπνευσμένο.

Nikos Dimou είπε...

Greta Garbo

Marlene Dietrich
Ingrid Bergmann
Loreen Bacall
Katharine Hepburn
Rita Hayworth
Ava Gardner

Film noir:

Maltese Falcon
Key Largo
Third Man
Touch of Evil

guerrero762 είπε...

Ελληνικος κινηματογραφος;
Greek cinema my ass.
Απο τις βλακωδεις ασπρομαυρες κωμωδιες(η Βουγιουκλακη προλαβε και πεθανε,επρεπε να εκτελεστει δημοσια θεα και δαπανη)στις βλακωδεις ψαγμενες ταινες της μεταπολιτευσης τα soft porno της ιδιας εποχης,στις αληστου μνημης βιντεοταινιες(μην μου την βγαινεις ετσι ρε δικε μου)και στη συγχρονη καφριλα.Ηλιθιες ταινιες που δεν τις βλεπει κανενας,φτηνια,κωμωδιες αισθητικης τηλερασης με κανα μπινελικι και κανα βυζι για το ξεκαρφωμα.
Ασε ρε....
Οι δυο "λουφα και παραλλαγη" κατι λεγανε.
Ασε το κολλημα με τον εμφυλιο και τις διωξεις των αριστερων.
Ενταξει μωρα μου,σας κυνηγησαν οι κακοι οι φασιστες και οι χουντικοι.
Περασαν 32 χρονια,GET OVER IT.
Αμαν πια με τα υπαρξιακα δραματα,τις σεξοκωμωδιες(αμα γουσταρω θα δω τις αυθεντικες τσοντες) και το δραμα του κουμουνιστη που τον δερνει ο ΕΣΑτζης.
Seven,Old boys,Usual suspects,Αποκαλυψη Τωρα(καθε μεσημερι στον ΑΝΤ1),Τα ομορφα χωρια ομορφα καιγονται,Kingdom Of heaven,Full metal jacket,Blackhawk down,8mm,aliens,godfather,Ο βαμβακουλας κ'η γκολαρα του....

Nikos Dimou είπε...

Αυτές οι γυναίκες είχαν "αύρα'. Έχει δει κανείς το πρόσωπο της Greta Garbo στην Νινότσκα; Αυτό ήταν το χαρακτηριστικό της Diva - όχι μόνο η ομορφιά ή η ηθοποιία.

blade runner είπε...

Ναι, συμφώνώ, και συγγνώμη mickey και Ν.Δ. που δεν συμμερίζομαι την άποψή σας, αλλά κι εγώ θεωρώ ότι η Κίντμαν είναι ξενέρωτη. Η Ούμα Θέρμαν, μάλιστα. Η Κίντμαν μου φαίνεται απλώς ψυχρή, κι επειδή το γνωρίζει και η ίδια αυτό, αποφάσισε αρκετά χρόνια μετά το ξεκίνημά της (στην αρχή παρέπεμπε μάλλον σε ξανθιά bimbo, παρά σε classy γυναίκα), να επενδύσει στην εμφάνισή της για να δημιουργήσει το image της απρόσιτης (όλοι με θέλουν, αλλά κανείς δεν μπορεί να μ'έχει στην πραγματικότητα) θεά της ψύχρας! Και μην τολμάμε να συγκρίνουμε τη θεά Λωρίν Μπακόλ, που ήταν ζευγάρι με τον Μπόγκαρτ, την Κάθριν Χέμπορν (προσωπικό μου ίνδαλμα για πολλούς λόγους) που ήταν ζευγάρι με τον Σπένσερ Τρέισι ή τη Μάρλεν Ντίτριχ που είχε θυελλώδη δεσμό με τον Γιόζεφ Φον Στένμπεργκ, με την Κίντμαν, η οποία αρχικά βρέθηκε με τον γραφικό ως άντρα Τομ Κρουζ και τώρα είναι - άκουσον, άκουσον - με τον βλάχο της εμπορικής country, Toby Keith... Οι θεές συμπεριφέρονται ως θεές και έχουν δίπλα τους τους άνδρες που τους αξίζουν, όχι τον Toby Keith, έλεος παληκάρια μου...



@cobden

Δηλαδή το δικό σου πάθος για τη μεγάλη οθόνη σταματάει στις δεκαετίες του '30 και του '40 και του '50; Τότε λυπάμαι φίλε μου, αλλά δεν είσαι σινεφίλ, αλλά παρελθοντολάγνος! Είναι σαν να πεις, είμαι λάτρης της μουσικής, και όταν σε ρωτήσουν τι σου αρέσει να ακούς σήμερα, να απαντήσεις The Beatles, The Stones, Led Zeppelin...

Το Fight Club που ανέφερες είναι μια ταινία με απίστευτα πρωτότυπο σενάριο και σημειολογία, άρρηκτα συνδεδεμένη με την εποχή της. Νομίζω πως η προκατάληψή σου είναι δείγμα ανθρώπου με εμμονές, και όχι πραγματικού εραστή του σινεμά. Το σινεμά προχωράει, όπως και η μουσική, η λογοτεχνία, η Τέχνη και η δημιουργική έκφραση γενικά, και οφείλεις να παραμένεις στις επάλξεις.

Ρόδα που κυλάει δεν χορταριάζει φίλε μου. :)

Οσο για τη Χέμπορν, είναι ένα από τα προσωπικά μου ινδάλματα, γιατί εκτός από μύθος στη μεγάλη οθόνη, υπήρξε και μύθος στη ζωή της, με τη συνέπεια που έδειξε απέναντι στον αντικομφορμισμό της, μέχρι το τέλος. Μόνο σε αυτό θα συμφωνήσω μαζί σου. Κι όλα αυτά στα λέει ένας άνθρωπος που η μουσική και ο κινηματογράφος έχουν υπάρξει μέρος της δουλειάς του, έτσι, δεν είναι αβασάνιστα σχόλια... Ξοδεύω πολλά λεφτά για να αγοράζω μουσικά άλμπουμ και πηγαίνω πολύ πολύ συχνά στον κινηματογράφο, συντηρώντας όλες σχεδόν τις αίθουσες του κέντρου, ως πιστή σινεφίλ που είμαι. Για να μην νομίσεις πως σου κάνω την έξυπνη δηλαδή... Απλώς, αυτά τα πράγματα ή τα αγαπάς και τα ακολουθείς στην εξέλιξή τους, ή όχι, πως να το κάνουμε...

blade runner είπε...

@ΝΔ

Στο Touch of Evil, δεν είναι συγκλονιστική ως κοκκινομάλλα - σχεδόν - τσιγγάνα η Dietrich;

Nikos Dimou είπε...

blade runner said...
Ναι, συμφώνώ, και συγγνώμη mickey και Ν.Δ.

Σορρυ - εγώ δεν δήλωσα οπαδός της γυναίκας Κίντμαν αλλά της ηθοποιού. Ως γυναίκα δεν με ενδιαφέρει καθόλου. Συμφωνώ με τον Επίκαιρο για την Μπακώλ - άλλωστε το δήλωσα από την αρχή. Την λίστα μου με τις ιδανικές ντίβες την έγραψα πέντε σχόλια πιο πάνω.

Nikos Dimou είπε...

blade runner said...
@ΝΔ

Στο Touch of Evil, δεν είναι συγκλονιστική ως κοκκινομάλλα - σχεδόν - τσιγγάνα η Dietrich;

Απόλυτα. Είναι από τις αγαπημένες μου ταινίες. Δεν ξέρω γιατί αλλά ταυτίζω τις μεγάλες ντίβες με ταινίες νουάρ - κάτι λέει αυτό.

blade runner είπε...

Η οποία Dietrich φημολογείται εντόνως ότι έκανε το πρώτο της βήμα στο σινεμά, μ'έναν πολύ μικρό ρόλο στη βωβή ταινία του Pabst, "Die Freudlose Gasse", γεγονός που αποσιωπήθηκε αργότερα (το όνομά της ουδέποτε εμφανίστηκε στα credits της ταινίας) κατόπιν απαίτησης της Garbo, που πρωταγωνιστούσε. Ο λόγος; Οι δυό τους είχαν σεξουαλική σχέση, και όταν η Dietrich πρόδωσε τη Garbo διαδίδοντας διάφορα άσχημα ("είναι μια βλάχα σουηδέζα, τα εσώρουχά της βρωμάνε, δεν έχει καθόλου class), η Garbo πληγώθηκε τα μάλα και έκτοτε οι δυό τους δεν ξαναήρθαν ποτέ σε επαφή...

Είναι κι αυτή η ιστορία μια παράμετρος του μύθου των δύο αυτών αξεπέραστων γυναικών του σέλιλοιντ.

Η αλήθεια πάντως είναι πως όταν είδα την ταινία αναγνώρισα την Dietrich, αφού χρειάστηκε βεβαίως προηγουμένως να προσπαθήσω να φανταστώ πως θα ήταν πριν τις διάφορες επεμβάσεις που έκανε στο πρόσωπό της, προκειμένου να πετύχει αυτά τα τέλεια ζυγωματικά (λέγεται ότι αφαίρεσε τους κυνόδοντές της για να το πετύχει).

Μύθος και πραγματικότητα.

Aphrodite είπε...

@epikairos,

Πες τα, πες τα!

Σκέφτομαι μόνον κάτι που είχε πει η Ρίτα όταν την ρώτησαν γιατί την ταλαιπώρησαν τόσο πολύ οι άντρες: "Ολοι πανε στο κρεββάτι με την Γκίλντα, αλλά ξυπνάνε με την Ρίτα!"

Αρα, καμμιά τύχη για μάς!

Aphrodite είπε...

@blade runner,

όχι κυνόδοντες, φρονιμήτες!

blade runner είπε...

@ΝΔ

έχετε δίκιο, την ώρα που έγραφα το σχόλιο δεν είχα ακόμη διαβάσει το δικό σας.

Νομίζω πως η σημερινή εποχή δεν μπορεί εύκολα - αν όχι καθόλου - να αναδείξει ντίβες... Νομίζω ότι οι ντίβες της σημερινής εποχής είναι οι γυναίκες που κρατούν χαμηλούς τόνους. Αυτές ξεχωρίζουν, γιατί όλες οι υπόλοιπες μοιάζουν απλώς να είναι αναλώσιμα προϊόντα. Και τότε αναλώσιμα προϊόντα ήταν, αλλά αυτό δεν έφτανε ποτέ στο πλατύ κοινό.

Τα film-noire είναι το γοητευτικότερο ίσως κεφάλαιο του σινεμά εκείνων των χρόνων. Ωραία ταινία με αισθητική κοντινή στο είδος, ήταν το Gattaka. Η Ούμα Θέρμαν ήταν όσο πιο πειστική γινόταν σε ένα ρόλο που παρέπεμπε απευθείας στις ντίβες των αυθεντικών film noire.

blade runner είπε...

@aphrodite

Εχεις δίκιο!!! Απολογούμαι για το αφελές λάθος.

Nikos Dimou είπε...

Aphrodite με έχεις απογοητεύσει... να σου αρέσει το Matrix... ένα καλό Video Game ήτανε - μερικά που παίζω στον υπολογιστή είναι καλύτερα...

blade runner είπε...

@ΝΔ

Το πρώτο Matrix ήταν για τη γενιά μας μια ιδιαίτερα σημαίνουσα ταινία, θα διαφωνήσω μαζί σας...

Το Matrix Reloaded δεν μου άρεσε ωστόσο, αν και η συγκεκριμένη σκηνή που αναφέρει η aphrodite είναι πολύ δυνατή, ναι! Εκατοντάδες άτομα να χορεύουν με παλμό και τρομερό ερωτισμό, και το ζευγάρι να φτάνει στην ιδανική κορύφωση, σαν να ήταν δέκτης της ενέργειας όλων όσοι χόρευαν γύρω...

Να αποτολμήσω να πω ότι αυτή την ταινία δεν είναι δυνατόν να την εκτιμήσεις, αν την δεις σε ηλικία άνω των 30! Είναι όπως όταν προσπάθησα να δω εγώ για πρώτη φορά το Star Wars πριν από 7 χρόνια, και 2 δεκαετίες και βάλε, μετά το έτος παραγωγής της πρώτης ταινίας... Βαρέθηκα, δεν έφτασα ποτέ μέχρι το τέλος. Ημουν ήδη αρκετά μεγάλη για να δω το πρώτο Star Wars, πως να το κάνουμε; Ωστόσο, το 2001 Οδύσσεια του Διαστήματος του Κιούμπρικ το λάτρεψα, γιατί όμως ήταν αριστουργηματικό.

Που θέλω να καταλήξω; Το Matrix δεν είναι καμία εκπληκτική ταινία, αλλά είπε πολλά πράγματα στη γενιά μας, λόγω θεματολογίας κι επειδή ήταν η πρώτη που χρησιμοποίησε την αιχμή της τεχνολογίας για να το κάνει. Ωστόσο, αν μια ταινία δεν είναι αριστούργημα, μπορεί να εκτιμηθεί μόνο στην εποχή της.

Dion.M. είπε...

Διορθώνω: "The young lions" και όχι The new(!) lions. (Σχόλιο 11.05 π.μ.) Πρόκειται για την ταινία με τον Ελληνικό τίτλο "Ο Χορός των Καταραμένων"

cobden είπε...

blade runner
Μάλλον δεν καταλάβες καλά το σχολιό μου ή εγω δεν ήμουν αρκετά σαφής.Σε καμία περίπτωση δεν ήθελα να βγάλω άχρηστο τον σημερινό κινηματογράφο, ούτε να εξιδανικεύσω συλλήβδην όλες τις ταινίες του κλασσικού Hollywood...Αντιθέτως και σήμερα γυρίζονται υπέροχες ταινίες που στο μέλλον θα γίνουν κλασσικές , υπάρχουν σημαντικοί σκηνοθέτες και πολύ καλοί ηθοποιοι...Αυτό που ήθελα να επισημάνω ήταν απλως η παντελής άγνοια της γενιάς μας για μεγάλους δημιουργούς και καλλιτέχνες του παρελθόντος.Διαφωνείς με αυτο??Μπόρει να λέγεται κάποιος σινεφίλ και να μην έχει δει ούτε εναν Hitchcock, όταν μάλιστα σε μεγάλο βαθμό και ο σύγχρονος κινηματογράφος πατάει πάνω σε αυτούς τους δημιουργούς για να εξελιχθεί?? (και εξελίσσεται βέβαια, δεν θα διαφωνήσω μαζί σου).Όσο για το ότι έχω εμμονές, οπώς μου καταλόγισες, ναι, ευτυχώς πράγματι έχω, δεν βλέπω που είναι το κακό...

Black Swan είπε...

Πάντα στη χάση του φεγγαριού!

Ανοίγω τη συσκευή μου!
Καταφεύγω στον Μπόγκαρτ, το Γεράκι της Μάλτας, στην αθωότητα των μαυρόασπρων φόνων της οθόνης.

Ως πόσο μακριά θα φθάσει ο άνθρωπος σ' αυτήν την πεπερασμένη τόση δα πορεία του, όσον ακόμα μπερδεύει τις πυγολαμπίδες με τα αστέρια;

Εκεί στη Χάση του Φεγγαριού.

Aphrodite είπε...

@blade runner,

Πες τα ρε παιδάκι μου! Ακριβώς έτσι το εννοώ, μέρος του "πρελούδιου" όταν ακόμη είσαι young & innocent, κάποιος πρέπει να ξαναδιαβάσει το πώς το ξεκινάω και πού το καταλήγω (στα στρουμφάκια...)και για ποιούς επιτέλους λόγους!

Φυσικά και το Matrix είναι για εντυπωσιασμό, το είπαμε, to get you all pumped up, πρώτα αυτό, μετά το Constantine να έχεις λαβή ποιοί είμαστε, ζωή-θάνατος, κόλαση-παράδεισος, άγγελοι-διάβολοι, εσύ τι λες μωρό μου? αλήθεια, α, ναι... για λέ' για λε'....
Και μετά καπάκι το Reloaded για αυτές τις δύο σκηνές... Αν φοράς και ζαρτιέρα κάτω από τη φούστα, δε χρειάζεται καν να δεις το υπόλοιπο, video-games μπορεί κάλλιστα να παίξει πάνω σου... (έχεις και κάτι κουμπιά....)

Νίκο με απογοητεύεις, δεν κατάλαβες από bitches' tricks, ρίχνουμε δίχτυ και μετά μαζεύουμε σιγά-σιγά... Πολλή γατίλα πλάκωσε!
;-))))

glenn είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
blade runner είπε...

@cobden

"θα περιοριστούν σε μηδενιστικούς ύμνους δήθεν "ρεαλιστικούς" σινεμά στυλ FIGHT CLUB ή θα εκστασιαστούν μπροστά στις μαλακίες του Lars Von Trier..."

Η αλήθεια είναι πως έτσι όπως το έγραψες φάνηκε να έχεις μια προκατάληψη με το σύγχρονο σινεμά, ακριβώς γιατί αναφέρθηκες σε δύο εκ διαμέτρου αντίθετες ταινίες/σκηνοθέτες, απαξιωτικά, χωρίς να αναφέρεις μία σύγχρονη ταινία που σου αρέσει.

Ζητώ συγγνώμη αν σε παρεξήγησα, ίσως να φταίει η δική μου εμμονή να βλέπω ΟΛΕΣ τις ταινίες, ανεξαρτήτως εποχής, ύφους κλπ.

Εννοείται ότι δικαιούσαι να έχεις εμμονές, κι εγώ έχω, απλώς ανησύχησα για λίγο μήπως αυτές οι εμμονές σου στερούν τη χαρά του να αναγνωρίζεις μια καλή σύγχρονη ταινία, όταν κι εφόσον αυτή προκύπτει.

Εφόσον όμως κατάλαβα λάθος, το παίρνω πίσω το σχόλιο, έχεις δίκιο!

By the way, ο Lars Von Trier έχει κάνει και πολύ καλές ταινίες, διαφωνείς;

Aphrodite είπε...

Ρε γ@μ*τ%, να μην ξεχάσω να νοικιάσω το "Ο Ηλίθιος & ο Πανηλίθιος"...

broccoli είπε...

Μετά τη διόρθωση του ΝΔ, επανέρχομαι στο θέμα του Play it again, Sam.
Πράγματι, η εν λόγω ατάκα δεν είναι γουντιαλλενικής αλλά μαρξιστικής προέλευσης! Και συγκεκριμένα από την ταινία των Αδελφών Μαρξ A Night in Casablanca. Έκτοτε, επικράτησε να αποδίδεται αυτή η ατάκα στον Ρικ/Μπόγκαρτ αν και ουδέποτε ακούστηκε στην αυθεντική Καζαμπλάνκα.


ούτε στο A Night in Casablanca των Marx ακούστηκε, πρώτη φορά ακούστηκε στο θεατρικό του Allen όπως προαναφέρθηκε.

mickey είπε...

Τεχνική παρατήρηση: Μέχρι αυτό το post, όσα σχόλια σβήνονταν παρέμεναν ως σβησμένα με τη φράση:

"This post has been removed by the
author" ή

"This post has been removed by the blog adminstrator"

Τα σχόλια προσμετρόνταν ΠΑΝΤΑ στο σύνολο, εκτός από εκείνα του ίδιου του οικοδεσπότη που έκανε permanent delete. Σήμερα έχουν σβηστεί σχόλια που υπήρχαν και απλώς έχουν εξαφανιστεί, σα να μην υπήρξαν ποτέ!

Για τη Nicole ξκαναδιαβάστε αυτά που έγραψα και μετά μιλήστε για συγκρίσεις με παλιές ντίβες. Εγώ είπα ότι είναι η ΜΟΝΗ ΝΤΙΒΑ της ΔΙΚΙΑΣ μας εποχής. Ούτε για ψυχρότητα μίλησα, αν και ας μου πει κάποιος ΜΙΑ ντίβα του παρελθόντος ΠΟΥ δεν ήταν ψυχρή!

Και ντίβα δεν είναι η καλύτερη ηθοποιός της εποχής της, αλλά εκείνη που αναδίδει ΛΑΜΨΗ - πότε έγινε αυτό με την Ούμα Θέρμαν ή οποιαδήποτε άλλη; Φυσικά και οι ρόλοι που παίζει κάποια και το marketing βάζουν πάντα το χεράκι τους. Αυτό βεβαίως συνέβαινε ΠΑΝΤΑ, ακόμα και στο μακρινό παρελθόν! Για να λέμε τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη...

Όποιος έχει δει την εμφάνιση της Satine στο Moulin Rouge και δεν έχει προκαταλήψεις, μπορεί να κρίνει πιο ψύχραιμα και να βγάλει τα συμπεράσματά του- και ΔΕΝ πάω τα μιούζικαλ ;)

Δεκτή βεβαίως κάθε κριτική. Είναι άλλωστε από τα θέματα που δεν υπάρχει αντικειμενική πραγματικότητα, όπως ακριβώς και στα γούστα για τις ταινίες και τυχόν προσπάθεια παράθεσης επιχειρημάτων είναι μάλλον άστοχη. Σε αυτά τα πλαίσια πολλοί "ξενερώνουν" ΚΑΙ με το "Gone with the Wind" (κι εγώ τη θεωρώ φοβερά υπερτιμημένη, αν και αριστούργημα).

Φυσικά, πέραν της κριτικής, τα όποια εμετικά σχόλια, χαρακτηρίζουν εκείνον που τα κάνει ;)

blade runner είπε...

@cobden

Σε ό,τι αφορά αυτό που είπες για τη γενιά μας, που αγνοεί σκηνοθέτες του βεληνεκούς και της προσφοράς του Hitchcock ή του Welles, εννοείται πως συμφωνώ μαζί σου! Το ίδιο ισχύει και με τη μουσική, δεν μπορείς να εκτιμήσεις τι κάνουν τώρα στην Αμερική και την Αγγλία, αν δεν έχεις ακούσει τους Beatles ή τους Zeppelin ή τον Jimi Hendrix ή τον Bob Dylan. Απλώς δεν γίνεται...

Αυτό όμως αποτελεί προσωπική ευθύνη του καθενός, να εμπλουτίζει το πάθος του για την οποιαδήποτε Τέχνη με νέες εικόνες και ταυτόχρονα να το στηρίζει σε γερά θεμέλια (γνώση του παρελθόντος) για να το καταστήσει διαρκές!

Κι εδώ, θα συμφωνήσουμε απόλυτα.

Σε ό,τι αφορά στους μύθους, η Μπακόλ νομίζω ότι την απάντηση στην Κίντμαν την έδωσε πολύ πιο επιθετικά, και μάλιστα έγινε μεγάλο σούσουρο τότε στις κίτρινες και μη φυλλάδες. Και δίκιο είχε η γυναίκα... Είχε άλλη σημασία να μπορείς να γοητεύεις εκατομύρια άνδρες και γυναίκες σε όλη την υφήλιο τότε, που δεν υπήρχε καν η τηλεόραση και άλλο τώρα, που αν μη τι άλλο, η πρόσβαση του μέσου ανθρώπου στην ψυχαγωγία είναι τόσο διευρυμένη... Είναι τόσο εύκολο να γίνεις σήμερα σταρ και μετά από 10 χρόνια να μην σε θυμάται κανείς. Τσαντίστηκε δικαίως η Μπακόλ. Φταίνε κι αυτοί οι ηλίθιοι οι δημοσιογράφοι νέας κοπής, που κάνουν ερωτήσεις και γράφουν σχόλια τόσο απερίσκεπτα μερικές φορές, σαν να μην έχουν εικόνα μιας κατάστασης, ή απλώς και μόνο για να προκαλέσουν τον άλλο να απαντήσει επιθετικά, εκθέτοντας τον ίδιο και ανεβάζοντας αυτοί τα νούμερά τους. Τι κατάπτωση...

Filboid Studge είπε...

Διόρθωση: "Lauren Bacall"
(είναι και οξύθυμη!)
Να προσθέσω τις ακόλουθες ωραίες και ταλαντούχες που δεν έγιναν ποτέ σταρ:
Vera Miles
Susan Hayward

maika είπε...

@mickey
σ΄ένα μικρό σχόλιό μου στις 11.32
δήλωσα κι εγώ το θαυμασμό μου στη Σατίν Kidman κι ας τη θεωρώ,βλήτο όταν τη βλέπω σε συνεντεύξεις της...

«Παλαιότερο ‹Παλαιότερο   1 – 200 από 339   Νεότερο› Νεότερο»