Κυριακή, Απριλίου 09, 2006

Κιτρινόμαυρη Ραψωδία

Τι είναι αυτό που σε κάνει οπαδό μίας ομάδας;

Οπαδός ενός κόμματος γίνεσαι γιατί ταιριάζει με τις απόψεις σου, σε εκφράζει ταξικά ή ιδεολογικά, ή επειδή πιστεύεις στον αρχηγό του. Πιστός μίας θρησκείας γίνεσαι γιατί (συνήθως) γεννιέσαι μέσα σε αυτήν και ακολουθείς την παράδοση της οικογένειάς σου. Η εθνική σου ταυτότητα καθορίζεται κι αυτή από την γέννησή σου και τους γονείς σου.

Όμως γιατί κάποιος που γεννήθηκε μέσα σε Γαύρους, γίνεται Βάζελος;

Η ποδοσφαιρική μας ταυτότητα είναι, μετά την εθνική, την θρησκευτική και την πολιτική, η τέταρτη σπουδαιότερη. (Για μερικούς είναι πρώτη). Οι πραγματικοί οπαδοί είναι πρώτα πιστοί και μετά φίλαθλοι. Η ομάδα τους είναι Ιδέα, Θρησκεία, Θρύλος, Πατρίδα. Πάντα έτοιμοι να υποφέρουν, να πολεμήσουν, να πανηγυρίσουν ή να βρίσουν.

Εγώ, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, ήμουν ΑΕΚτζής.

Γιατί; Δεν ξέρω. Το σπίτι, η οικογένεια, το περιβάλλον, ποδοσφαιρικά αδιάφορο. Καμία σχέση με Κωνσταντινούπολη. Η γειτονιά αριθμούσε μερικούς Ολυμπιακούς και Παναθηναϊκούς. Ήμουν, από ότι θυμάμαι, ο μόνος κιτρινόμαυρος.

Ήταν Κατοχή. Μπάλα δεν είχαμε δει ποτέ – παίζαμε με λαστιχένια παιδικά τόπια, και, αφού χάθηκαν και αυτά, με ..κάλτσες. Ναι, χιλιομπαλωμένες μάλλινες κάλτσες που δεν φοριόνταν πια τις έραβαν οι μανάδες όλες μαζί και γίνονταν κάτι σαν μπάλα. Παίζαμε σε αλάνες – αλλά κυρίως στους δρόμους. Άδειοι ήταν, ζήτημα αν περνούσαν τρία αυτοκίνητα την ημέρα.

Ήμουν λοιπόν ΑΕΚ. Μη φανταστείτε φανέλες και κασκόλ – δεν υπήρχαν τότε τέτοια πράγματα. Τα χρώματα τα ξέραμε ...θεωρητικά. Μαθαίναμε όμως τα ονόματα των ποδοσφαιριστών. Θεοί μου ήταν ο Ρίμπας (και μετά ο Δελαβίνιας, σπουδαίοι τερματοφύλακες) οι Μαρόπουλος, Μάγειρας, Τζανετής και αργότερα ο Σταματιάδης, ο μέγας Μίμης Παπαϊωάννου και ο εξίσου σημαντικός Νεστορίδης, ο μόνιμος Σεραφείδης... Αρκετούς από αυτούς τους χάρηκα στο γήπεδο. (Τηλεόραση δεν υπήρχε, βέβαια). Γήπεδο σκληρό σαν τσιμέντο το καλοκαίρι και μαλακό σαν βούρκος το χειμώνα.

Έχασα την ΑΕΚ όταν έφυγα για σπουδές στην Γερμανία. Εκεί βέβαια είδα άλλο ποδόσφαιρο. Εκεί, ως Ελληνο-Βαυαρός, έγινα οπαδός της Bayern. (Παρόλο που τότε δεν ήταν η καλύτερη ομάδα της πόλης και έχανε από την 1860).

Αλλά το ΑΕΚάκι δεν το ξέχασα. Κι ακόμα και σήμερα το παρακολουθώ. Έζησα τα ένδοξα χρόνια του Μπάρλου και του Μπάγιεβιτς. Με χάλασε όταν είχε πέσει σε χέρια ανυπόληπτων ανθρώπων του υποκόσμου. Και χάρηκα όταν ο Ντέμης Νικολαΐδης έδωσε στην ομάδα νέο πρόσωπο και νέο ύφος. Αλλάζοντας αρκετά και το σκηνικό στο ταλαιπωρημένο ελληνικό πρωτάθλημα.

Έγραψα πριν: το ΑΕΚάκι. Κανένας οπαδός του Παναθηναϊκού ή του Θρύλου δεν θα έδινε υποκοριστικό στην ομάδα του. Ίσα-ίσα που χρησιμοποιούνε μόνο υπερθετικά. Αλλά η ΑΕΚ είναι λιγότερο πομπώδης και πιο οικεία. Ή έτσι μου φαίνεται εμένα...

Εσείς τι ομάδα είστε; Και ξέρετε γιατί;

118 σχόλια:

andy dufresne είπε...

Barcelona γιατί δεν έχει διαφήμιση στη φανέλα.

Nikos Dimou είπε...

andy dufresne said...
Barcelona γιατί δεν έχει διαφήμιση στη φανέλα.

και γιατί έχει τον Ροναλντίνιο...

takis vasilopoulos είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
paragrafos είπε...

Στην Κύπρο οι ομάδες είναι ... κομματα. Ό,τι ομάδα είσαι, ψηφίζεις κι όλας! Κι όταν τον παλιο καιρό, κυρίως μετά την εισβολη, έπεφτε άγριο ξύλο (η βία τώρα έχει ελαχιστοποιηθεί στα γήπεδα) ήταν βέβαιο πως δερνόντουσαν δεξιοί με αριστερούς και τ΄ ανάπαλιν. Άντε μετά να ταυτιστείς...

takis vasilopoulos είπε...

Σιγουρα δεν μπορούμε ευκολα να εξηγήσουμε πως ένα παιδί επιλέγει ομάδα....γιατι αυτήν και όχι την άλλη....ισως παίζει ρόλο το χρώμα,οι άνθρωποι της ομάδας που πρωτοβλέπει,δεν ξέρω ,δύσκολο να εξηγηθει ( οπως και ο ερωτας )

Παλια σαν παιδι με μαγευαν οι ομάδες,οι παίχτες ήταν κάτι σαν τους super ηρωες μου....μεγαλώνοντας χάθηκε η μαγεια,και δεν ξέρω,όταν βλέπω ανθρωπους να πορώνονται με ομαδες ,ειτε ποδοσφαιρικες είτε θρησκευτικες είτε πολιτικες είτε τοπικιστικες, με απωθουν αρκετα....

Παναθηναικος είμαι και κατα κάποιο τρόπο αγαπώ την ομάδα αυτή,με αυτη μεγάλωσα.Την αγαπώ αλλα....δεν θα παρω καδρόνια για να σπάω τα κεφάλια των αντιπάλων,ούτε θα τους βρίζω.Την αγαπώ με ένα γλυκο,δικο μου τρόπο.

Δυστυχώς στην Ελλάδα οι οπαδοι χαλανε όλοι την ατμοσφαιρα.Θες να πας στο γήπεδο και φοβάσαι τον κάθε φανατισμένο .Που φυσικά είναι το ιδιο με τον φανατισμένο ισλαμιστη,ο φανατισμός είναι ένας,ιδια αρρωστια.

Ποδόσφαιρο βλέπω μονο ξένο ( και λιγο,δεν είμαι ιδιαιτερα φαν του αθληματος ) γιατι εχει κάποιο επιπεδο.Το ελληνικο το βαριεμαι....

christoforos είπε...

Ε, είπα να απέχω από το ποστ για αποτοξίνωση αλλά ο πειρασμός ήταν τεράστιος.

"Σύλλογος μεγάλος
δεν υπάρχει άλλος
δεν υπάρχει άλλος πιο δυναμικός.

Και χιλιάδες φίλοι
όλοι στο τριφύλλι τρα λα λι λα λο..."


Πίσω και σας φάγαμε!

ΝΒ:Συμφωνώ για το ρόλο του Νικολαΐδη. Οι δικοί μας οι τσιφλικάδες είναι απλώς απαράδεκτοι. Η Μπάρτσα (όπως και η Ρεάλ) είναι εταιρεία λαϊκής βάσης, άσε καλύτερα..

Yosemite Sam είπε...

Νίκο άλλο ερώτημα έπρεπε να βάλεις.

Γιατί το ποδόσφαιρο είναι το πιο δημοφιλές άθλημα;

Φίλιππος είπε...

Προβλέπω ότι αυτό το θέμα θα σπάσει ρεκόρ σχολίων.

Κατά τα άλλα συμφωνώ με τον rain man.

nikitas kanakis είπε...

ΝΔ , πιστεύεις ότι το ταλέντο του Ροναλντίνιο βασίζεται στα χάπια; πολλοί γνωστοί μου , μου λένε ότι από τα μάτια του καταλαβαίνεις ότι το άτομο χαπακώνεται.. δεν εξηγείται το ότι γελάει διαρκώς... άλλωστε πώς είναι τόοοοσο μα τόοοοσο καλός;

takis vasilopoulos είπε...

@Yosemite Sam
Γιατί το ποδόσφαιρο είναι το πιο δημοφιλές άθλημα;



Γιατι πολλες φορες περιμένεις ακόμα και όλο τον αγώνα για ένα γκολ.Νομίζω οτι αυτη η σημασια και η μοναδικοτητα αυτου του πολυπόθητου γκολ που τόσο περιμένει ένας φίλαθλος είναι που το κάνουν τοσο δημοφιλες.....βέβαια παιζει ρόλο και η επιβλητικοτητα του γηπέδου....ρωμαικη αρενα

Nikos Dimou είπε...

Την γρουσούζεψα την ομάδα μου και έχασε 2-1 από τον ΠΑΟΚ. Υπάρχει και μία αμφισβητούμενη φάση offside...

CsLaKoNaS είπε...

Πολύ καλό και άρθρο αυτό. Εγώ ήμουν ανέκαθεν μπασκετόφιλος. Και εγώ και ο πατέρας μου. Θυμάμαι τον εαυτό μου πιτσιρίκι να βλέπουμε μπάσκετ τον Άρη στις δόξες του...Με το Νικ δε γκρικ να κάνει μαγικά, καταλαβαίνετε. Έτσι έγινα από μικρός Άρης. Μετά όμως ο Γκάλης πήγε στον Παναθηναϊκό. Και εγώ ως γνήσιος οπαδός (του Γκάλη) έγινα Παναθηναϊκός. (Μη με παρεξηγείτε...τετάρτη δημοτικού πήγαινα τότε). Εκεί όμως προέκυψε το παράδοξο. Στο ποδόσφαιρο είχα συνηθίσει να είμαι Ολυμπιακός. Αντιλαμβάνεστε λοιπόν το μέγεθος της αντίφασης που παιδί πράμα εκλίθην να αντιμετοπίσω. Λοιπόν το μπάσκετ κέρδισε και έγινα παντού Βάζελος. Μετά τα χρόνια πέρασαν και μια και ο Γκάλης δεν άλλαξε τρίτη ομάδα, εγώ παρέμεινα Βάζελος. Θυμάμαι στο δημοτικό ήξερα τους πάντες και τα πάντα για την Α1 και την Ευρώπη. Μετά έγινε το μπασκετ συνδρομητικό ταυτόχρονα με την ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΗ οδηγία Μποσμάν και τους κοινοτικούς παίχτες...Έχασα επαφή. Τώρα κάτι γίνεται πάλι...Σας αφήνω ...έχει ντέρμπι αιωνίων στην ΕΤ1.

Τα λέμε παίδες....

resident είπε...

"...Και να που, μην μπορώντας να κάνει τον αντάρτη του Μαύρου Σεπτέμβρη ο Homo Sportivus μασκαρεύεται σε αντάρτη κάποιας μαυροκίτρινης ομάδας.Πειθήνιο όργανο της εξουσίας, το θύμα αναλώνει την ενστικτώδικη ορμή του σε δραστηριότητες που δεν μπορούν να επηρεάσουν την εθνική πολιτική ζωή, και η μανία του ελέγχεται.
Αλλά είναι το πιο καταπιεσμένο και απεγνωσμένο θύμα του συστήματος, γιατί δεν ξέρει πια τι του στέρησαν. Αυτή η βία χωρίς στόχο μπορεί να εκτονωθεί την κατάλληλη στιγμή: τα γήπεδα (έτσι όπως λειτουργούν σήμερα) είναι σαν βαλβίδα ασφαλείας που κάθε δικτάτορας μπορεί να εκμεταλλευτεί. "

Uberto Ecco, Η σημειολογία στην καθημερινή ζωή.
Αυτά για τους σκληροπυρηνικούς.

Ποτέ μου δεν ήμουν με κάποια ομάδα.Με εκνεύριζαν αυτοί που ήταν, χωρίς να ξέρουν γιατί..

Nikitas Σχεδόν όλοι οι επαγγελματίες αθλητές χρησιμοποιούν φάρμακα για να αυξήσουν τις αθλητικές τους επιδόσεις .Τελεία και παύλα.

andy dufresne είπε...

Δεν είναι μόνο η απουσία διαφήμισης στη φανέλα και ο Ronaldinho.
Μ' αρέσουν τα χρώματα,βαθύ κόκινο και μπλε και η Βαρκελώνη, επαναστατική, πανέμορφη, μοντέρνα, στολισμένη Gaudi.

Αντιπαθώ τη Real Madrid, λόγω παράλογου budget και... σχέσης με παλάτι.

Αγαπάω τη Fiorentina, λόγω 2ης πατρίδας, Antonioni, και εμφάνισης στα χρώματα των Medici (βιόλα).

Αντιπαθώ τη Γιούβε και τη Μίλαν, λόγω διαφθοράς και Γολιαθισμού.

Αγαπώ την Everton και τη Liverpool (πρέπει να είμαι ο μόνος στον πλανήτη), λόγω ένδοξου ιστορικού παρελθόντος και της φωνής του Διακογιάννη.

Αντιπαθώ την Chelsea λόγω Abramovic.

Αγαπώ την Köln (Κολωνία) γιατί έχω περάσει ορισμένες από τις ομορφότερες στιγμές της ζωής μου εκεί.

Αγαπώ τον Ajax γιατί μ' αρέσει το Αμστερνταμ, τα χρώματα του Αίαντα και ο Johan Croif.

Στην Ελλάδα;
Με έκαναν Ολυμπιακό χωρίς να το θέλω (ο πατέρας μου).
Όσο περνάνε τα χρόνια τον υποστηρίζω ολοένα και λιγότερο.
Ειδικά μετά την αποπομπή του Bajevic.

Συμπαθώ την ΑΕΚ, λόγω Νικολαϊδη και την Ξάνθη, λόγω Πανόπουλου.

Σε διασυλλογικό επίπεδο, δεν αντέχω να βλέπω οτιδήποτε εκτός Champions League.

Yosemite Sam είπε...

ειπες τακη βασιλοπουλε:

Γιατι πολλες φορες περιμένεις ακόμα και όλο τον αγώνα για ένα γκολ.Νομίζω οτι αυτη η σημασια και η μοναδικοτητα αυτου του πολυπόθητου γκολ που τόσο περιμένει ένας φίλαθλος είναι που το κάνουν τοσο δημοφιλες...

γύρω γύρω έρχεσαι τάκη..

apousia είπε...

ΠΟΛΥ Ολυμπιακός,και δεν ξέρω γιατί.

Ν.Δ.πραγματικά τελευταία λέξη:
Τουλάχιστον ΕΣΕΙΣ διαβάσατε το σημερινό του σχόλιο στο post της σάτιρας 5.08μ.μ.
Είδατε ότι ''αντρίκια'' δέχτηκε πως αυτός ήταν που έγραψε το ''ποίημα''. Αν δεν το σβήνατε θα μπορούσαν να το διαβάσουν και άλλοι και να το αντιπαραβάλλουν με το σχόλιο στο post της τεχνολογίας 8.37μ.μ. σήμερα.(του σαλτάρω-music freak)
Ανήκουσα στους λάτρεις του Πεσόα,εντρυφώ χρόνια στην ετεροπροσωπία.
ΤΕΛΟΣ, και ΣΥΓΓΝΩΜΗ απ'όλους.
Πάω να σκεφτώ γιατί υποστηρίζω τον Θρύλο και επανέρχομαι.

glenn είπε...

Το κράτος και η αστυνομική καταστολή μπορεί να κάνει τα πάντα εκτός από ένα: Την απαγόρευση των σπορ. Κατάληψη μπορεί να γίνει οπουδήποτε εκτός από το γήπεδο. Σπορ = άνθρωπος+κοινωνία.

Ο αθλητισμός είναι η άρνηση του διαλόγου και η αρχή της αποκτήνωσης του ανθρώπου. Παραλογίζονται οι κοινωνίες εκτρέφοντας ανθρώπους αφιερωμένους σε ένα αγώνισμα. Ο Αθλητής, έχοντας υπερασκήσει ένα μόνο όργανο και καθιστώντας το σώμα του πηγή ενός συνεχούς παιχνιδού καθίσταται Τέρας.

Αυτός ο Αθλητής Τέρας γεννιέται τη στιγμή που το σπορ θα γίνει κάτι σαν post και από παιγνίδι με προσωπική συμμετοχή θα γίνει αντικείμενο σχολίων. Τα comments είναι το αθλητικό θέαμα. Από αυτά τα comments βγαίνουν τεράστια κέρδη και οι αθλητικές εφημερίδες είναι μόνο η κορυφή.

Ενώ όταν αθλούμαι κάνω κάτι υγιεινό, όταν βλέπω απ' την κερκίδα είμαι ματάκιας. Γιατί ας μη ξεχνιόμαστε, την μέγιστη ευχαρίστηση οι θεατές την αντλούν απ' τα ατυχήματα που συμβαίνουν σ' αυτούς που αθλούνται.

Η φλυαρία περί των αθλητικών είναι παρωδία πολιτικών συζητήσεων. Οι φίλαθλοι λατρεύοντας μια ομάδα αποκτούν πολιτική ψευτοσυνείδηση.

Stormrider είπε...

@ΝΔ
ΑΕΚάκι νόμιζα ότι σας λέγανε οι υπόλοιποι όχι υποκοριστικά αλλά υποτιμητικά.
Εγώ ολυμπιακός, επειδή μου άρεσαν οι παίκτες του από μικρός. Ακόμη όλοι οι συμμαθητές μου συμπαθούσα ήταν ολυμπιακοί ενώ όλα τα σπασικλάκια βάζελοι κ χανούμια. Φυσικά εντελώς τυχαία, δεν πιστεύω σε στερεότυπα, ειδικά στο ποδόσφαιρο.
Ακόμη με ενοχλεί που λένε οι βάζελοι κ τα χανούμια ότι αυτοί είναι οι "χαλαροί" οπαδοί ενώ οι γαύροι οι κάθροι (κι ο ΝΔ το έχει δηλώσει σε κείμενα του έμεσα ή άμεσα). Εντελώς ελεηνό, λες και οι 2 αυτές ομάδες δεν έχουν οργανωμένους κ δεν κάνουν επεισόδια. Ακόμη, αν οι ΑΕΚ, ΠΑΟ παίρναν αυτοί τα πρωταθλήματα θα σας έλεγα εγώ ποιοί θα ήταν οι φανατικοί...

cyberdustz είπε...

Αυτό το θέμα είναι η συνέχεια στο σήριαλ με τους εθνικούς μύθους. Κάπου πρέπει και εσείς να ανήκετε, ΝΔ, κάποιος μύθος πρέπει να είναι φάρος στη ζωή σας. Δεν γεννήθηκε ακόμα αυτός ο άνθρωπος χωρίς κανέναν μύθο. ΑΕΚτζής λοιπόν, από την κούνια σας αντί….

raffinata είπε...

Γεννημένη στον Πειραιά, με μεγαλύτερο αδελφό γαύρο δεν θα μπορούσα να γίνω τίποτα άλλο! Για τρεις μήνες είχα αλλάξει ομάδα [λόγω καυγά με τον αδελφό μου] και τότε είχα προτιμήσει τον ΠΑΟΚ, καυγάς ξεκαυγάς δε θα γινόμουνα ούτε πράσινη ούτε κίτρινη... προτίμησα το ασπρόμαυρο :))

Nikos Dimou είπε...

glenn said...
"Ο αθλητισμός είναι η άρνηση του διαλόγου και η αρχή της αποκτήνωσης του ανθρώπου".

Πω πω τι βαρειές κουβέντες! Σιγά! Ένα παιχνίδι είναι. Συμφωνώ ότι μπορεί να πάρει προεκτάσεις (ακόμα όμως και ο Eco είναι υπερβολικός) αλλά όλα τα πράγματα μπορούν να ξεφύγουν... Δεν μιλάω εδώ ούτε για χουλιγκάνους, ούτε για φανατισμούς. Το προδόσφαιρο μπορεί να είναι κάτι ωραίο, σαν το μπαλέτο, και ένα ματς να είναι γιορτή. Ιδιαίτερα αν ζήσετε μεγάλα ματς στην Αγγλία είναι μία υπέροχη παράσταση.

Kαι όχι Cyber dust δεν είναι αυτός ούτε ο "φάρος" ούτε ο μύθος της ζωής μου. Θα με εντάξετε τώρα και στους originals!

Αμάν πια αυτοί οι διανοούμενοι με την μυωπία τους.

resident είπε...

O πρωταθλητισμός δεν είναι απλά ένα παιγνίδι.Aν είναι παιγνίδι είναι ένα βρώμικο παιγνίδι, καποιεs φορεs αυτοκαταστροφικό.Kαι το ποδόσφαιρο από όσο ξέρω έχει καταντήσει παιγνίδι με πολλές προεκτάσεις και με πολλούς αποβλακωμένους θεατές.

flying smurf είπε...

Eipa snmera epeita apo tnv arketn wra pou afierwsa sto blog me to prongoumevo post va mnv asxoln9w... 9i3ate eva apo ta pio euais9nta snmeia mou...
mpnka sto net mias kai eimai makrua, gia va parakolou9nsw tov agwva me tov PAOK...
Pws kai giati egiva AEK: pngaiva 1n dnmotikou kai ola ta paidia eixav mia omada! Egw eixa tnv evtupwsn oti opou upnrxe kosmos ntav gnpedo. Oi goveis mou pngaivave sta festival tns KNE kai mas pervave mazi... e, kai egw elega oti eimai KNE... oloi me koroideuav kai apofasisa va rwtnsw to mpampa, ti diafora. Mou e3ngnse kai mou eipe va les AEK (o pateras mou nr9e stnv Ellada, ape tnv Poln, 17 xrovwv)! Me pnge kapoies fores sto gnpedo!
Nomizw oti kavete eva la9os, n omada dev eivai to podosfairo, alla kai ola t'alla a9lnmata!
Exw kavei kai kavw akoma ateliwta xiliometra gia va tn dw! Giati? Opoiadnpote alln omada kai va upostnriza de 9a ekava, pisteuw, to idio mexri snmera! Yparxei kati to diaforetiko? 8a sas 9umnsw to ta3idi sto Beligradi mia 7n apriln kata tn diarkeia tou polemou -kamia sxesn me or9odo3ia k.t.l-! Mporw va grafw ateilwta gia tn omada...

Zoros είπε...

Γιατί το περιορίζουμε σε ποδόσφαιρο? Είμαι Πανιώνιος και βλέπω φανατικά μόνο μπάσκετ. Ο τρόπος που έγινα Πανιώνιος είναι από τους πιο περίεργους:
Ήμουν 7 χρονών και δεν ήξερα τι ομάδα να γίνω. Ο πατέρας μου με έψηνε να γίνω ΑΕΚ, η μητέρα μου ΠΑΟΚ (θεσσαλονικιά) και οι φίλοι μου στο σχολείο Ολυμπιακό ή Παναθηναϊκό. Τότε πήρα την απόφαση να κάνω κλήρωση! Έβαλα όλες τις ομάδες της πρώτης εθνικής σε μια κληρωτίδα και τράβηξα τον Πανιώνιο! Φυσικά στην αρχή ήμουν Πανιώνιος μόνο στα χαρτιά και μάλλον έκλεινα προς Παοκτσής. Επίσης μετά έπεσα στη μεγάλη μπασκετική ομάδα του Άρη (Γκάλης, Γιαννάκης κλπ) και ήμουν και κρυφο-αρειανός (όπως όλη η Ελλάδα εκείνη την περίοδο). Μέχρι που έγινε το μοιραίο: το ’89 με άφησαν για πρώτη φορά οι γονείς μου να πάω γήπεδο. Ήταν το παιχνίδι μπάσκετ Πανιώνιος-Άρης και πήγαινα περισσότερο για να δω Γκάλη από κοντά. Έλα όμως που όλα γύρισαν! Λίγο η ένταση του αγώνα, λίγο ότι οι Πανιώνιοι κρεμόντουσαν σαν τσαμπιά από τις κερκίδες, πωρώθηκα με τον Πανιώνιο. Από τότε έχω χάσει ελάχιστα παιχνίδια του Πανιωνίου και τα τελευταία χρόνια είμαι με διαρκείας.
Τι είναι αυτό που κάνει τον οπαδισμό τόσο μοναδικό? Κάνοντας το ψυχογράφημά μου κατά τη διάρκεια αγώνων θα έλεγα ότι μου προσφέρει ενέσεις αδρεναλίνης όσο τίποτα άλλο. Είμαι ικανός να είμαι όρθιος (ή ακόμα και στο ένα πόδι!) για 2 ώρες συνεχόμενες και να μην νιώθω καθόλου κούραση (φυσικά αφού τελειώσει το παιχνίδι, καταρρέω). Νιώθεις ότι είσαι κομμάτι ενός πολέμου που εκτυλίσσεται σε παρκέ αντί για πεδία μάχης. Μοναδικό συναίσθημα...

Ανώνυμος είπε...

Ατυχης μερα για το ποστ.Τι να γραψω ..μολις γυρισα απο την Τουμπα ..χασαμε
απο τους ΠΑΟΚτσιδες (αδικα κατα την γνωμη μου)!


:(((

Nikos Dimou είπε...

the resident said...
Aν είναι παιγνίδι είναι ένα βρώμικο παιγνίδι.

Σωστά - αλλά δεν εξίζει να στηριχθούν προσπάθειες σαν του Ντέμη για να γίνει πιο καθαρό;

Ανώνυμος είπε...

raffinata μη τολμησεις να πεις κατι ...σ'εφαγα!
:p

Yosemite Sam είπε...

glenn είπες:

Γιατί ας μη ξεχνιόμαστε, την μέγιστη ευχαρίστηση οι θεατές την αντλούν απ' τα ατυχήματα που συμβαίνουν σ' αυτούς που αθλούνται.

αυτό πάλι πως σουρθε;

προσωπικά δεν έχω νοιώσει ποτέ ευχαρίστηση απο τον τραυματισμό ενός αθλητή.Το αντίθετο ακριβώς.

resident είπε...

Παρόλα αυτά νομίζω οτι οποιοδήποτε απλοϊκό ενδιαφέρων που δεν βλάπτει τους άλλους έχει την άξια του. Απλά τυγχάνει να μην είμαι οπαδός κάποιας ομάδας ούτε θεατής του ποδοσφαίρου.

Astrojoggi είπε...

Eιμαι LIVERPOOL...και για ολα φταιει ο Αργυριου νομιζω...
Πιτσιρικι θυμαμαι ειχαμε τις ασπρομαυρες τηλεορασεις , τις URANIA και στην ΥΕΝΕΔ εδειχνε Αγγλικο ποδοσφαιρο...ο τυπος μαλλον ηταν Manchester United και καταφερε να με κανει L.F.C...
Δεν εχω παει ποτε στο Ανφιλντ αλλα εχω πολλους καλους φιλους μεσα απο την ομαδα και ενα εισητηριο παντα να με περιμενει...
Η πρωτη εικονα ποδοσφαιρου στο μυαλο μου ειναι ο Steve Heighway να παιζει πανω στην γραμμη του αραουτ...ο Toshak , o Keegan , o King Kenny ,Ronnie ,Sammy Lee ,Rush ,Owen ,Robbie ,Gerrard με ολα τα τελευταια ονοματα να βγαινουν μεσα απο την Ακαδημια !
Ισως γι'αυτο εμεινα πιστος οπαδος...εβλεπα την συνεχεια...και την βλεπω ακομα...
Στην Ελλαδα εγινα γαυρος (λογο λιμανιου) αλλα παντα ημουν μεσα στην ORIGINAL στις καλες στιγμες της...με το Κιτρινο κασκολ της Liverpool...κρυφοαεκτζης...αντιπαναθας...Αντικοκκαλικος!...φιλοπαοκτζης...Αρης...Santa Paraskeya!...Απολλωνας Χαλανδριου...θυελλα Καμαριου!!!
Εχω να πατησω το ποδι μου σε γηπεδο 2 δεκαετιες ...θα το κανω μαλλον αν καποια ομαδα σαν την Λαρισσα ξαναπαρει το πρωταθλημα...η δεν το βλεπετε?...

p_aris είπε...

Nikos Dimou said...
Σωστά - αλλά δεν εξίζει να στηριχθούν προσπάθειες σαν του Ντέμη για να γίνει πιο καθαρό;

Πιο καθαρό στο τι; στο να περνουνε κάθε χρόνο το πρωτάθλημα ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναικός άντε και καπου καπου η ΑΕΚ; Απο το 1925 αυτό γίνεται. Με τον νόμο των πιθανοτητων να το πάρεις είναι αδύνατον να συμβεί και ομως συμβαίνει.
Αν δεν βρεθει τρόπος να φύγουνε από την μέση η έστω αποδυναμωθούν αυτες οι 3 όμαδες μην περιμένετε καθαρο πρωταθλημα στην Ελλάδα.

Unknown είπε...

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου δήλωνα ΠΑΟΚτσής. Η μάνα μου και τα αδέρφια της ορκισμένοι ΠΑΟΚτσήδες γαρ, ο πατέρας μου Αρειανός και μέγας αντι-ΠΑΟΚτσής.. Με όσο πάθος παρακολουθούσα τους αγώνες του ΠΑΟΚ, με το ίδιο παρακολουθούσα και τους αγώνες του μπασκετικού Άρη. Σε ηλικία 8-10 ετών πιστεύω ότι θα πέθαινα αν είχαν καταφέρει να πάρουν το Πρωταθλητριών σε κάποιο από τα 3 final-four που πήγανε. Πανηγυρίζαμε μικρά παιδιά, με τον αδερφό μου, βλέποντας τους Αρειανούς να κλαίνε στις κερκίδες... Αξέχαστη θα μου μείνει και η νύχτα του τελικού στο Τελ-Αβίβ, Μπανταλόνα-Ολυμπιακός... Ο Τόμπσον βάζει το τρίποντο και στο σπίτι γίνεται σεισμός! Από τις χειρότερες βραδιές της ζωής μου, αυτό του ημιτελικού ΠΑΟΚ-Μπένετον στο ΣΕΦ το 1993. Δυστυχώς ήμουν μέσα, ανάθεμα την ώρα! Από τότε δεν ξαναχάρηκα ήττα αντιπάλου. Ο ΠΑΟΚ έχει γεμίσει με δηλητήριο την ψυχή μου περισσότερο από ο,τιδήποτε άλλο... Δηλώνω φίλαθλος της Εθνικής Ολλανδίας στο ποδόσφαιρο.

andy dufresne είπε...

Συμφωνώ με τον harry εκτός από το τελευταίο:
"πλουσιοτερος,παιρνει αυτος τους τιτλους. Money makes the ball go round..."

Σωστό μεν, αλλά κάποες φορές, σπάνια, κερδίζει ο Δαυίδ.
Τότε, χαρές και πανηγύρια.

@astrojoggi
πού τον θυμήθηκες τον Steve Heighway, τί παίχτης!

Τον θυμάσαι τον άλλο, νομίζω της Nottingham Forest,που έπαιζε παράλληλα με την πλάγια γραμμή;
Robertson τον λέγανε;

houlia είπε...

Μπαίνω μ’ένα χαμόγελο μέχρι τ’αυτιά στην έκπληξη αυτού τού ποστ. Όχι γιατί έχω καμιά σχέση με το ποδόσφαιρο, αλλά γιατί ΕΙΜΑΙ ΚΙ ΕΓΩ ΑΕΚ και διαισθάνομαι ότι θα κερδίσω την εύνοια τού οικοδεσπότη! Την οποία αυτονόητα θα χάσω με την συνοδεύουσα δήλωση ότι δεν έχω ιδέα γιατί. Δηλ μια μικρή(ιδέα) έχω αλλά κι αυτή χειροτερεύει τη θέση μου. Ήταν η κολλητή μου στο δημοτικό! Έκτοτε παραμένω πιστός οπαδός μιας ομάδας-φάντασμα που με χαρακτηρίζει στις κόντρες μου με τους πιτσιρικάδες( στη δουλειά μου βλέπω αρκετά μικρά παιδιά και ο καλύτερος τρόπος για να τα προσεγγίσεις είναι να αγγίξεις αυτή την ευαίσθητη ποδοσφαιρική χορδή τους).Αλλά νομίζω θα συμφωνήσω μαζί σου ΝΔ: αυτή η ομάδα ως λάθρα βιώσας με συγκινεί. Ας πιούμε στην υγειά της!

Zoros είπε...

@p_aris
"Αν δεν βρεθει τρόπος να φύγουνε από την μέση η έστω αποδυναμωθούν αυτες οι 3 όμαδες μην περιμένετε καθαρο πρωταθλημα στην Ελλάδα."

Συμφωνώ. Τον καλύτερο τρόπο τον έχουν βρει οι Αμερικάνοι: Σάλαρι καπ (όριο στα λεφτά που μπορεί να δώσει κάθε ομάδα για συμβόλαια) και ντραφτ (η επιλογή των νέων παικτών του πρωταθλήματος γίνεται με τη σειρά για κάθε ομάδα, με την τελευταία να έχει το δικαίωμα της πρώτης επιλογής, της πρωτελευταίας της δεύτερης κοκ).

Nikos Dimou είπε...

Με βαριά καρδιά από την ποδοσφαιρική ήττα, με μελαγχολία από το γεγονός ότι ξεκίνησα για μπλόγκερ και έγινα δικαστής, με χαρά όμως γιατί σε αυτό το μπλογκ συνάντησα υπέροχους ανθρώπους, μία μοναδική παρέα για ένα (έστω νεάζοντα) εβδομηντάρη...

...σας χαιρετώ και πάω για ύπνο!

Ανώνυμος είπε...

Κύριε Δήμου, διαβάζοντας τον τίτλο αυτού του post ("Κιτρινόμαυρη Ραψωδία") ενθουσιάστικα!!!(δεν ξέρω γιατί!)
Συνεχίζοντας να διαβάζω απογοητεύτηκα!
Νόμιζα ότι θα γράφατε στον τίτλο: "Κιτρινόμαυρη Κωμωδία".
Ε, μη μου πείτε ότι θέλατε και νίκη σήμερα με τέτοια εμφάνιση... ;-)

Ένας Παοκτσής!

ΥΓ: Το ακυρωθέν γκολ ομολογώ ότι ήταν έγκυρο!

flying smurf είπε...

9a diafwvnsw gia ta tou Nikolaidn (megaln n xarn, mexri kai sto blog tou Dimou tov sxoliazoume) kai to oti prospa9ei v'alla3ei to pragmatika to podosfairo. Ola eivai gia to 9ea9nvai! De 9elw va epekta9w, giati dev eivai auto to 9ema mas!

paragrafos είπε...

Καλή σας νύχτα!

glenn είπε...

Είπες harry: "Παντως ο πολιτισμενος φιλαθλος θελει να ανηκει σε μια ομαδα & να νικαει θεμιτα & δικαια. Αυτο για μενα ειναι υγιες."

Μ' αυτό harry φανέρωσες τις βασικές σου σπουδές: Κοινωνιολόγος.

paragrafos είπε...

Πάντως, δεν ξέρω γιατί, αλλά το ποδόσφαιρο είναι αντρικό σπορ. Πόσες γυναίκες φίλαθλοι υπόρχουν; (Κάτι θα ξέρουν γι΄αυτο οι κοινωνιολόγοι)

resident είπε...

Όσο πιο σκληρά είναι τα σπορ τόσο πιο αντρικά είναι.Oι γυναίκες που ασχολούνται σαν αθλήτριες με σκληρά σπορ, αναγκάζονται να γίνουν και αυτές άντρες.

resident είπε...

Αγαπητή παράγραφος,δεν πρέπει να ρωτήσουμε κοινωνιολόγο αλλά ενδοκρινολόγο.

paragrafos είπε...

Πολύ χαριτωμένη απάντηση!

maika είπε...

@andy dufresne
είμαι κι εγώ Everton.. και μέχρι στιγμής πίστευα πως δεν υπήρχε άλλος οπαδός της...Είχα βρει στο δρόμο, όταν ήμουν μικρή, ένα χαρτάκι αυτοκόλλητο από αυτά που έβαζαν άλλα παιδιά σε άλμπουμ και ήταν της Everton! Aλήθεια υπάρχει ακόμα αυτή η ομάδα??

Απο τις ελληνικές φέτος υποστηρίζω ΑΕΚ γιατί μου αρέσουν πολύ τα μπλουζάκια της που γράφουν ΑΕΚ all weather team!!!
Kαι ΘΡΑΣΥΒΟΥΛΟΣ γιατί παίζει εκεί ένας φίλος!

apousia είπε...

Tρεις ώρες πέρασαν,και δεν έχω πειστική εξήγηση γιατί υποστηρίζω τον Θρύλο.
Με απορία μεν,με πάθος δε,απαντώ ξανά:
Πολύ Ολυμπιακός!!
(Παιδιόθεν)
Καληνύχτα σε όλους.

BugoTheCat είπε...

Επέλεξα αρειανάρα, απλά και μόνο γιατί όταν εγκατασταθήκαμε Θεσσαλονίκη με την οικογένεια, μέναμε κοντά στο γήπεδο του Άρη (όχι όμως στις οικοδομές όπου μπορείς να βλέπεις μπάλα από το μπαλκόνι σου :(). Αν και ποτέ δεν μπήκα στο γήπεδο να δω μάτς τότε. Μόνο αρκετά πρόσφατα ύστερα από χρόνια από περιέργα, αλλά μετά από 3-4 ματς βαρέθηκα και δεν ξαναπήγα ;P

Κάποτε αναρωτιόμουνα γιατί πρέπει να είμαι καν ομάδα. Σε ρωτούσαν οι φίλοι σου "Τι ομάδα είσαι;" λες και ήταν δεδομένο ότι όλοι οι νέοι της εποχής μας πρέπει να είναι οπαδοί. Τέλος πάντων, έτσι αποφάσισα και εγώ να διαλέξω τον Άρη γιατί έπρεπε να διαλέξω κάτι ώστε να μην έχω αμηχανία όταν με ρωτάνε και δεν ξέρω τι να απαντήσω :)

Αυτό που μου αρέσει στον Άρη είναι ότι είναι από τις μικρές ομάδες που σέρνονται με τα μικροπροβλήματα τους αλλά κουτσά στραβά τα καταφέρνουν ώρες ώρες. Το χαίρομαι όταν και οι μικρές ομάδες κάνουν θαύματα!

Αντίθετα ο μεγαλύτερος μου αδερφός είναι ΠΑΟΚ. Πως έτυχε άραγε;

Aphrodite είπε...

@ΝΔ,

Καλά, για να ισορροπήσουν τα posts θα χρειαστούμε αυτή τη φορά όχι πόνο και τέτοια (με τον οποίον κι ένας άντρας μπορεί να ασχοληθεί- λέμε τώρα :-), αλλά μπαλλέτο. Πολύ μπαλλέτο, με tutus μες το πούλουδο, θεωρεία με κυάλια χειρός και γαρνιτούρα Κωστάλα!

- Η μάλλον Sex & the City (και Manolo's! Αχ!).
- Η καλλυντικά (τα high-tec, όχι τα σκέτα πασαλειψατέρ).
- Η το να θυμάσαι γενέθλια και να γράφεις καρτούλες με διάφορα -ίνια μέσα.
- Η ο,τιδήποτε ιατρικό (ειδικά αν έχει να κάνει με λειτουργίες του γυναικείου σώματος, στο άκουσμα των οποίων οι άντρες λιποθυμούν).

Κάτι που να τους φέρνει σε τελείως ξενερουά (sic) κατάσταση... Θα μου πείτε, τότε πώς θα μπορούσατε να το πιάσετε εσείς το θέμα? Οσο ζυγός υπό βροχήν (και υπό σκιάν και υπό γωνίαν) να είστε, ε, το Ψ σας θα κλωτσήσει το έρμο ("Δε φτάνει ρε φίλε που μ΄έχει πρήξει το Χ με την περίοδό της, πρέπει να την αναλύσω κιόλας? ΤΡΕΛΛΑΘΗΚΑΜΕ ΕΝΤΕΛΩΣ?!?! Ντέμης και πάλι Ντέμης!")

(γκαντέμης είναι καθόλου?)


(-D

BugoTheCat είπε...

Επίσης =)))

* People who refer to their favourite sports team as "we" - as in "we won" or "we did well"

- No, you just sat on your sofa drinking beer.

p.s. Παρμένο από το άρθρο "Things that piss me off" του φίλου μου ShaneTheWolf.

Aphrodite είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
Aphrodite είπε...

@falafel (last post αλλά βασικά κολλάει εδώ),

LSD= Loonies in the Sky with Dimou!
Ο-έεεε-ο!

(έχουμε ξεφύγει τελείως! Από πού να ψωνίσουμε κράνη γιατί η προσκρουση στην στρατόσφαιρα θα πονέσει μάλλον?)

=)))

glenn είπε...

Ο ντεμις και η δεσπηνα καλα θα κανουν να καστουν σπιτακι τους. Θελουν να μο γινουν και διεθνεσ ζευγος.

daydreamer είπε...

Πανιώνιος, νεοσμυρνιώτης γαρ.
Μικρός πάντως, μπόμπιρας, σε αγώνα μπάσκετ Πανιώνιος - Άρης και ενώ ήμασταν οικογενειακώς στην Θύρα 3 παρέα με τους πάνθηρες, χειροκρόταγα... Γκάλη!

N.Y.X.T.A. είπε...

Εμενα μου εκανε εντυπωση που εφερες το θεμα της ταυτοτητας .
Το οτι η ομαδα σου δινει,η εσυ δεχεσαι,αποδεχεσαι μια ταυτοτητα και αποκτας και συλλογικη δυναμη να προασπιστεις ισως και να διαφοροποιησεις την ταυτοτητα αυτη.Δηλαδη να εισαι μια ομαδα ,να αποκτας αυτη την ταυτοτητα επειδη σου ταιριαζει ή να σου επιβαλλεται (γονεις,φιλοι) κτλ , και αυτη η εκφραση της να σε διαμορφωνει και να την διαμορφωνεις με ολους τους τροπους.Πανω σε καποιες αξιες αλτρουιστικες η εγωιστικες ,κατα κυριο λογο ομως μιμιτικες.

Και το θεμα δεν ειναι αν η ποδοσφαιρικη σου ταυτοτητα ειναι πίστη ,αλλα η μιμιση αυτης της πιστης σε ποιο σημειο φτανει,γιατι αν πρακτικες ρουφιανιας του Ντεμη και φυσικα λαμογιες των προηγουμενων ,λαμβανονται σαν αλτρουιστικες ,για το καλο του ποδοσφαιρου,ο βαθμος της μιμησης που προασπιζει ειναι αποκλειστικα του κερδος και της εξελιξης και βελτιωσης προιοντος.

San Paoli λοιπον και τα μυαλα στα καγκελα

glenn είπε...

Liγα λογια για τισ παραγκες.Αμα δεν ηταν αυτοσ θα το χαναμε το ποδοσφαιρο.Ο μαγκασ κρατουσε ισοροπιες.Και παλι μετα τον γλιφανε για να ξαναμπει μεσα.Τα πηρανε ολα πισω.Για φετο ρε μαγκεσ τι λετε;

Valm είπε...

Το ποδόσφαιρό είναι για τον καθένα κάτι διαφορετικό. (Όπως και τα περισσότερα στη ζωή).
Για τον χουλιγκαν είναι εκτόνωση, Για τον πολιτικό είναι παιχνίδι εξουσίας και χειραγώγησης (όχι τόσο στη σημερινή Ελλάδα, έχουμε βρει άλλα πράγματα), για εμένα είναι ένα απολαυστικό θέαμα και για τη μάνα μου απλά αδιάφορο.

Μην ρίξουμε την κουβέντα στο αν φταίει το μαχαίρι ή το χέρι που το κρατά ή η κοινωνία που μεγάλωσε ένα τέτοιο χέρι. Το μαχαιράκι πάντως δεν φταίει σε τίποτα, αν δεν ήταν μαχαίρι θα ήταν τσεκούρι. Εκέι να δεις γλέντια...

mantz είπε...

@ the resident. Λες:
"Ποτέ μου δεν ήμουν με κάποια ομάδα. Με εκνεύριζαν αυτοί που ήταν, χωρίς να ξέρουν γιατί..."

Εμένα με εκνευρίζουν ακόμη περισσότερο αυτοί που "ξέρουν" γιατί. Τα συνειδητοποιημένα θύματα που έχουν ιδεολογικοποιήσει το κόλλημά τους. Κυρίως ΑΕΚΤζήδες είναι αυτοί νομίζω. Έχω ακούσει, από λογικούς ΑΕΚτζήδες, ιστορίες περί πραγματικής κατήχησης που γίνεται στα κωθώνια εκεί. Εν πάσει περιπτώσει.

Πάντως Νίκο Δήμου, δεν περίμενα να είσαι φίλος της ΑΕΚ. Νομίζω ότι έχει τους πιο γκρινιάρηδες, συνωμοσιολόγους, μοιρολάτρες οπαδούς. Τη λέξη "γκίνια" την έχω ακούσει σχεδόν αποκλειστικά από ΑΕΚτζήδες στη ζωή μου. Ξέρω ότι γενικεύω και η γενίκευση είναι εξ' ορισμού λάθος αλλά αυτή είναι η εντύπωση που έχω. Βέβαια, από την άλλη, θα έπρεπε να το περιμένουμε να είσαι ΑΕΚ, ώστε 'να δημιουργήσεις την "ισοσθένεια", που έλεγαν οι αρχαίοι Σκεπτικοί' :)

Εγώ Ολυμπιακός από μικρός. Γιατί; Γιατί ήταν η πρώτη ομάδα που άκουσα. Τελικός κυπέλλου το 1974 νομίζω (ΟΣΦΠ-ΠΑΟΚ), και η μάνα μου από Πειραιά. Έτυχε. Μου άρεσε (και μου αρέσει) και το χρώμα. Αν και αυτό ήρθε μετά μάλλον. Χαίρομαι για την χαμένη 10ετία από την εποχή του στραπάτσου με Παναγούλια ('87-'88) και μετά. Ήταν μια υπέροχη (και επώδυνη) αφορμή να απεξαρτηθώ. Όχι ότι ήμουν ο σούπερ φανατικός ποτέ. Από το δημοτικό με κούραζε όλη αυτή η Δευτεριάτικη ανοησία με τα νήπια που μετέφεραν τα γαυγίσματα και τις εξυπνάδες που άκουγαν στο σπίτι τους και στα καφενεία στις πρώτες, μετά-αγωνιστικές ώρες του πρωινού. Αφόρητη, κουραστική οχλαγωγία στα αυτιά μου. Μου το θυμίσατε. Σιχαινόμουν (ενστικτωδώς τότε) αυτόν τον φανατισμό.

Έχω ζήσει και ωραίες στιγμές, και άλλες επώδυνες (Ολυμπιακός-Κραϊόβα, κυπ. ΟΥΕΦΑ 1984-85). Αρρώστησα και δεν πήγα σχολείο από τη στενοχώρια μου! Ακόμη και σήμερα που αδιαφορώ πλήρως καμιά φορά βλέπω το Champions League. Φτηνή διασκέδαση μετά συγκινήσεων.
Θα προτιμούσα ένα ΝΒΑ, με δυνητικά ισοδύναμες ομάδες που να εναλλάσσονται στην κορυφή και το πεδίο να ευνοεί τον ανταγωνισμό και όχι τη συγκέντρωση. Αλλά είναι "ανθελληνικής" νοοτροπίας κάτι τέτοια...

Ανώνυμος είπε...

Τη δεκαετία του '80, μικρός όταν ήμουν, με έπαιρνε ο πατέρας μου στο Καυταντζόγλειο, να δούμε τον Ηρακλή. Τον Χατζηπαναγή δηλαδή. Ήσυχο κλίμα στις κερκίδες, δεν ήξερα από επεισόδια. Τον "Βάσια" να δω ήθελα. Το πρωί της Κυριακής ήταν η μόνη μέρα που έτρεχα να αγοράσω την "Μακεδονία" για να δούμε τη σύνθεση της ομάδας. Αν ήταν μέσα ξεκινούσα το ψήσιμο -άντε πότε θα φάμε, έχει καλό καιρό σήμερα και τέτοια. Και για να μη μου χαλάσει το χατήρι με πήγαινε στο ματς.

Με τον καιρό περνούσα ενδιάμεσα απ' τα κάγκελα (!) και πήγαινα πίσω από καμιά εστία με τα άλλα παιδάκια να δίνουμε την μπάλα στον Γκεοργκίεφ!
Άμα γινόταν αλλαγή ο Βάσια, εγώ βαριόμουνα τον αγώνα. Δε με ένοιαζε. Τότε πήγαινα κοντά στην καταπακτή και τον έβλεπα που παρακολουθούσε το μάτς από εκεί. Δεν έβλεπα το ματς, τον Βάσια έβλεπα.

Με τον καιρό έγινα ΠΑΟΚ. Λόγω πόλης, φιλάθλων, τροπαίων(σε σχέση πάντα με τον Ηρακλή). Με το μόνο που άθελά μου ασχολιόμουν πλέον ήταν με το "κατεστημένο της Αθήνας" Σε επεισόδια δε συμμετείχα ποτέ. Αλλά ποδόσφαιρο δεν απόλαυσα ξανά, μέχρι και σήμερα που μιλάω. Απλά είμαι ΠΑΟΚ, τρόπος αντίδρασης στο κατεστημένο μάλλον, είπαμε...

Ανώνυμος είπε...

To θεμα ειναι γιατι μας αρεσει η μπάλα.. υμων των ανδρων κυρίως. Οι ρίζες ειναι βαθιές. Το ποδόσφαιρο, όπως και να το κάνουμε είναι ένα κατ' εξοχήν αντρικό παιχνίδι. Για κάθε άντρα, η επιβίωση στη κοινωνία είναι μια μικρή μάχη. Το αρσενικό μπαίνει σε αυτό τον πόλεμο για να τον κερδίσει κι αυτό παράγει ένα μεγάλο ποσοστό οργής και έντασης. Μια ένταση ωστόσο, την οποία, ως πολιτισμένο ον, δεν μπορεί να την διοχετεύσει ατόφια κάπου, δεν μπορεί να εκφράσει άμεσα την υπερχείλιση της οργής του. Εξ ου και βρίσκει την ισορροπία με μια κοινωνικά αποδεκτή συγκρουσιακή δραστηριότητα, η οποία ενείχε το άλλοθι της θεσμοποιημένης πάλης. Ο σύγχρονος άντρας δεν μπορεί να πάρει ένα Καλάζνικοφ, ή ένα τσεκούρι και να βγει εξω. Είναι αναγκασμένος να μεταθέσει την οργή του σε κάτι μαζικά αποδεκτό, θεσμοποιημένο, μια κοινωνικά παραδεκτή σύγκρουση. Η μεταθετημένη πάλη που ένα μεγάλο ποσοστό αντρών του πλανήτη έχει συνειδητά ή ασυνείδητα επιλέξει είναι το ποδόσφαιρο.
Τωρα γιατι εγινα Ολυμπικαος θελει ενα ολοκληρο ποστ η απάντηση...

Nikos Dimou είπε...

ΚΑΛΗΜΕΡΑ!

Είναι προφανές ότι το κοινό αυτού του μπλογκ δεν είναι ποδοσφαιρόφιλο... φυσικό και αναμενόμενο.

Όταν μιλάμε για ιδέες ή για συναισθήματα πιάνουμε 200σάρια και τριακοσάρια κι εδω...

reporter said...
"πίσω από το μπλογκ αυτό, δεν βρίσκεται κανένας διάσημος συγγραφέας, αλλά κάποιος που μας δουλεύει όλους".

Να και ένας που κατάλαβε την αλήθεια! Αλλά για να σας δουλέψει όλους, δουλεύει σκληρά. Με αποτέλεσμα να πηγαίνουν πίσω όλες του οι δουλειές!

Nikos Dimou είπε...

ΕΙΔΗΣΗ!
Επιτέλους - επανεμφανίστηκε ο
Mickey! Έγραψε σχόλιο στο περί σάτιρας ποστ - και του απάντησα.

Dion.M. είπε...

Στην επιλογή της ομάδας που θα υποστηρίζουμε πιστεύω ότι μας επηρρεάζει το περιβάλλον μας, με την γνώμη των γονέων και κυρίως του πατέρα να έχει τον βασικό λόγο στην ηλικία που γίνεται η επιλογή. Αλλες φορές μας επηρρεάζουν οι φίλοι, άλλες ο αδελφός, άλλες ένα τυχαίο περιστατικό, και κάποιες φορές υπερτερεί η ανάγκη να διαφέρουμε. Στο μεγαλύτερο ποσοστό όμως υποστηρίζουμε την ομάδα που υποστηρίζει ο πατέρας. Ενδιαφέρον έχει το γιατί υποστηρίζουμε μια -οποιδήποτε-ομάδα και μάλιστα είμαστε χαρούμενοι ή στενοχωρημένοι με τόση ένταση ανάλογα με τα αποτελέσματά της που δεν επηρρεάζουν την ζωή μας στο ελάχιστο. Πάντα αναρωτιώμουνα γιατί οι γυναίκες ενδιαφέρονται πολύ λιγώτερο από τους άνδρες για το ποδόσφαιρο και την ομάδα τους. Νομίζω ότι η ανδρική ανάγκη για ομαδοποίηση και υποστήριξη φανατικά της ομάδας, έχει σχέση με τις μνήμες που υπάρχουν στο DNA μας από τις πρώτες ομάδες αρσενικών που έβγαιναν για είτε για κυνήγι είτε την καταστροφή και και καταλήστευση της γειτονικής ομάδας. Δηλαδή των αρσενικών της διπλανής ομάδας γιατί για τα θηλυκά υπήρχε πάντα χώρος στις ομάδες μας. Εχει γραφτεί ένα βιβλίο, δυστυχώς δεν θυμάμαι αυτή την στιγμή το όνομα του συγγραφέα, με τίτλο "η φυλή του ποδοσφαίρου", που εξετάζει το φαινόμενο του ποδοσφαίρου με βάση τις παλαιοντολογικές μας καταβολές. Το ποδόσφαιρο λοιπόν είναι ένα ειρηνικό και ακίνδυνο, εκτός εξαιρέσεων, υποκατάστατο της πρωτόγονης αλλά φυσιολογικής ανάγκης μας για βία, για επιβολή, για νίκη, για κούρσεμα. Και μιά εκτόνωση φυσικά! Τελευταία έχει ανακαλυφθεί με μελέτες του DNA, ότι ο άνθρωπος του Νεάντερνταλ, καθώς και άλλοι τύποι πρωτόγονων ανθρώπου, δεν είναι πρόγονοι του Homo Sapiens αλλά εξελίχθηκαν παράλληλα και εξαφανίστηκαν ή μάλλον εξαλείφθησαν βιαίως όταν ήρθαν σε επαφή με τον Homo Sapiens. Ισως αυτή να ήταν η δολοφονία του Κάϊν. Σήμερα θα λέγαμε Ολυμπιακός-ΠΑΟ, σημειώσατε 1.

Black Swan είπε...

Σαν γνήσιος Πανιώνιος από πάπου προς πάπου και έχοντας να πατήσω στο γήπεδο 7 χρονάκια παραθέτω τον ΠΙΕΡ ΠΑΟΛΟ ΠΑΖΟΛΙΝΙ που ειπε:

«Δεν χρειάζεται να ξέρεις για το ποδόσφαιρο περισσότερα από όσα ήδη ξέρεις.
Δεν έπαιζες μπάλα όταν ήσουν πιτσιρικάς;
Το λύκειο ή το πανεπιστήμιό σου δεν είχαν ομάδα;
Και αργότερα δεν συμμετείχες σε ματς ανάμεσα σε εργένηδες και παντρεμένους, στο χωριό της γυναίκας σου, εκείνης με την οποία τελικά χώρισες;»

Λοιπόν τα έκανα όλα αυτά!
Ελπίζω όμως χωρίς υπερβολές.

Γιατί εμείς οι Πανιώνιοι μπορεί να αποκτήσαμε μετρό, χάνουμε όμως επαναληπτικά το μέτρο.

Κι αυτό δείχνει μια συνοικία που έχασε την ταυτότητα της , που ακροβατεί ανάμεσα στο πρωτόγονο και το λαϊκιστικό, την έλλειψη και την υπερβολή.

Επειδή μέτρο είναι ο κανόνας που προστατεύει τους ανθρώπους από τον ίδιο τους τον εαυτό και απομακρύνει την ύβρη η οποία, μοιραία, καταλήγει στην τιμωρία.



Ούτως ή άλλως στο γήπεδο του μυαλού μας το παιχνίδι ακόμη συνεχίζεται.

Γκόοολ!
Εκεί – εκεί στην Β. Εθνική!!!!!!!!!




ΥΓ. Ένα σας λέω: Όλοι να τρέξουμε αμέσως στα γκολ-ποστ, παιδιά! ...Μην αρχινίσουνε να πέφτουνε τα τέρματα βροχή και ηττηθούμε.

Ν. Εγγονόπουλος

Nikos Dimou είπε...

Μου αρέσει που στατιστικά είμαστε εντελώς μη-αντιπροσωπευτικοί. Κανονικά το 70% θα έπρεπε να ανήκει στις δύο μεγάλες ομάδες (κόκκινους-πράσινους) έτσι άλλωστε ψηφίζουμε και τα δύο μεγάλα κόμματα. Όμως εδώ οι μικρότερες ομάδες υπεραντιπροσωπεύονται. Always with the underdog, eh?

polydeukis είπε...

Δεν υποστηρίζω καμία ομάδα και ποτέ δεν κατάλαβα γιατί θα πρέπει κάποιος να το κάνει. Μάλλον δεν γουστάρω να είμαι οπαδός κανενός.

Το οπαδιλίκι είναι κακό πράγμα για την κοινωνία. Δειτε για παράδειγμα πως επιρεάζει ακόμα και τις πολιτικές εξελίξεις. Η ήτα του ΠΑΣΟΚ πχ χρεώθηκε εν μέρη στην σχέση του με τον Κόκκαλη και τον Ολυμπιακό. Οι οργανωμένοι οπαδοί της ΑΕΚ απαιτούν και κατορθώνουν να διαγραφούν τα χρέη της ομάδας τους. Που ξανακούστηκε να πληρώνει ο Έλληνας φορολογούμενος τα φέσια του κάθε απατεώνα παράγοντα;

Ο αθλητισμός δεν είναι τίποτα άλλο από ένα θέαμα (φτηνό κατά τη γνώμη μου) με τη δυνατότητα να φανατίζει και να χειραγωγεί τις μάζες.

Οι επαγγελματίες αθλητές από την άλλη είναι άνθρωποι που δεν διστάζουν να καταστρέωουν την υγεία τους χρησιμοποιόντας αναβολικά προκειμένου να πετύχουν τη νίκη. Γιατί θα πρέπει να τους θαυμάζουμε; Γιατί θα πρέπει να τους θεωρούμε πρότυπα για την νεολάια;

Μπορεί τέλος να μου εξηγήσει κάποιος πως είναι δυνατόν μια ποδοσφαιρική ομάδα, η οποία είναι μια επιχείρηση της οποίας οι πάικτες και οι παράγοντες είναι πάμπλουτοι, να ταυτίζεται με τα 'λαϊκά στρώματα'; Στην ΑΕΚ αναφέρομαι φυσικά.

Yannis H είπε...

Κατ’ αρχήν, διακρίνω μια τάση αυτοκαταστροφής: από τη μια να μπούνε οι γυναίκες να ανέβει το μπλογκ, από την άλλη, με το που μπαίνουνε, να ένα αντρικό θέμα που θα τις πάρει όλες σούμπιτες.

Από την άλλη, έχω κι εγώ την θηλυκή μου πλευρά: σε και με (και το λέω ευγενικά) για το ποδόσφαιρο. Από μικρός ήμουν εντελώς άσχετος με τα αθλητικά - λόγω σπιτιού, ούτε ο πατέρας μου ασχολούνταν. Για να μπω όμως στις παρέες των άλλων παιδιών και να μπορώ να μιλήσω μαζί τους, καθόμουν και διάβαζα αθλητικές εφημερίδες. Αν το πιστεύετε... ήταν πιο κουραστικό και βαρετό κι από τα ίδια μου τα μαθήματα!

Είχε και τα ευτράπελα: δυο φορές πήγα σε γήπεδο (είμαι και ποδοσφαιρικά γρουσούζης, ήταν διεθνείς αγώνες και... και τις δύο φορές έχασε η Ελλάδα). Στο δεύτερο ματς λοιπόν, Καστοριά-Δυναμό, πετάχτηκα πάνω φωνάζοντας, ο ειδήμων, ΓΚΟΟΛ! Και όλοι γύρω γύρισαν να δουν εμένα αντί για το γήπεδο. Τέλος πάντων...

Περιττό να πω ότι δεν καταλαβαίνω στο ελάχιστο τον «πόνο» και τη «στεναχώρια» σε κάποιους αν χάσει η ομάδα τους... Στο στρατό γνώρισα κάποιον που δεν έτρωγε το βράδυ αν έχανε ο Παναθηναϊκός. Τι να πει κανείς;

Από την άλλη... το θεωρώ και χάσιμο χρόνου σε μια λάθος κατεύθυνση. Πολλή ενέργεια αλλά με λάθος προτεραιότητα. Είναι δυνατόν να ξέρεις τι σώβρακο φορούσε ο τάδε αμυντικός στο τάδε παιχνίδι και να μην ξέρεις ποιος είναι υπουργός εργασίας;

Μια φορά εντυπωσιάστηκα μόνο από τον αθλητισμό – και κατάλαβα ότι ίσως είμαι υπερβολικός: όταν είδα φωτογραφίες, πολλές μαζί, από τους Ολυμπιακούς της Αθήνας. Μου αποκάλυψαν, χάρη στον όγκο και την επανάληψή τους μάλλον, τη φαντασμαγορία και το θέαμα των σπορ. Την υπερπροσπάθεια, την αγωνία, το υπεράνθρωπο, τον αγώνα. Αλλά τα είδα αισθητικά – σαν φωτογραφίες της φύσης ή μιας εντυπωσιακότατης παράστασης, σαν σκηνές κινηματογράφου. Με το σπορ του φίλαθλου παραμένω ξένος.

Και σαν ξένος και πρωτάρης, είμαι περήφανος να πω πως σε κάποιον αγώνα στο προηγούμενο Μουντιάλ, ξεχώρισα τον Ροναλντίνιο. Προσφέρομαι να γίνω κυνηγός ποδοσφαιρικών ταλέντων, αλλά ρητός όρος στο συμβόλαιο, να βλέπω όσο το δυνατόν λιγότερα ματς.

Γίνεται;

μήτσκος είπε...

Είμαι Παναθηναϊκός επειδή Παναθηναϊκοί είναι και ο πατέρας μου και ο μεγάλος μου αδερφός. Θέμα ανατροφής.

Ως φοιτητής και εγώ στο Μοναχο, έζησα την τελευταία αναλαμπή της 1860 (δύο νίκες επί της Bayern και έξοδος στο UEFA). Μετά βγήκαν κάτι σκάνδαλα στη φόρα, ο πρόεδρος μπήκε φυλακή, η ομάδα κατέρρευσε και τώρα παίζει στη δεύτερη κατηγορία. Κρίμα...

Γιάννος Παναγιωτάκης είπε...

Γεία σας, οταν ήμουν μικρός (δεκαετία του 1980) το ΑΠΟΕΛ στη Κύπρο είχε λιγότερους οπαδούς απο την ΟΜΟΝΟΙΑ και πολύ λιγότερες διακρίσεις.(Η έχθρα των δύο ομάδων θυμίζει τον Ολυμπιακό με τον Παναθηναικό αυτό που λένε αιώνιοι αντίπαλοι)
Οπως καταλαβαίνετε έγινα ΑΠΟΕΛ απο την τάση μου να διαχωρίζουμε απο την μάζα.
Όμως η μοίρα μου έπαιξε ένα χαριτωμένο παιγνίδι, έγινα παίκτης της Ομόνοιας στη πετόσφαιρα.
Ποτέ δεν άλλαξα ομάδα ,παρόλο που μου δημιούργουσε προβλήματα.
Πάντως αγάπησα τους "αιώνιους αντίπαλους", και ομολογώ ότι ένα κομμάτι της καρδιάς μου είναι με την πετοσφαιρική Ομονοια.
Νομίζώ όλη αυτή η εμπειρία μέ αλλαξε σαν άνθρωπο, ίσως πάντοτε να το είχα μέσα μου να διαφωνώ με την γνώμη μου, να αλλάζω στρατόπεδα και γενικά να προδίδω τις ιδέες και τα ιδανικά μου.
Απλά σαν οπαδός σας διαβεβαιώνω ότι είναι εφιαλτικό να παίζεις αντίπαλος με την ομάδα που αγάπησες όταν ήσουν μικρός.Ευτυχώς, ή δυστυχώς ποτέ δεν ήμουν μεγάλος παίκτης, ώστε να νιώσω ότι έκανα ιδιαίτερη ζημιά στην ομάδα μου.

basik-ly είπε...

Πολύ μικρός, λόγω θείου, ήμουν Αρειανός. Μόλις έμαθα να διαβάζω έγινα ΑΕΚ. (Τα χρώματα παρέμειναν τα ίδια). Πρέπει να "φταίει" εκείνος ο μπασκετικός τελικός του '68 αν και το μπάσκετ δεν μ' ενδιαφέρει ιδιαίτερα... Τελευταία θα ήθελα να μην μ' ενδιαφέρει και το ξεπεσμένο ελληνικό ποδόσφαιρο. Δυστυχώς, είδα τον χθεσινό αγώνα και για άλλη μια φορά παρατήρησα πως ήταν σε... slow motion συγκριτικά με τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα. Και να κέρδιζε η ΑΕΚ πάλι τα ίδια θα πίστευα. Ακόμη απορώ με εκείνη την ανεκδιήγητη απόφαση να παίξει (τους ήρωες) με τον Ερυθρό Αστέρα...

glenn είπε...

@reporter: Όπως δήλωσες είσαι καινούργιος στο blog αυτό. Δεν έχεις παρακολουθήσει προηγούμενα post με σχετικά θέματα καθώς και απαντήσεις σ' αυτά.

Ein Steppenwolf είπε...

Ε, αφού όταν "πιάνουμε τρακοσάρα" πανηγυρίζετε σα να μπήκε γκολ, πάρτε κι ένα σχόλιο από μένα.

Υποτίθεται ότι είμαι Ολυμπιακός. Μάλιστα μικρός όντως ήμουν, όπως κι ο Πειραιώτης πατέρας μου. Κάποτε ξεκόλλησα, πιθανώς τον ίδιο καιρό που έπαψα να διαβάζω μικυμάους. Συνέβαιναν παράλληλα πράγματα πρωτάκουστα και αδιανόητα, όπως η μεταγραφή του Βαμβακούλα στον Παναθηναϊκό...

Εδώ στη Γερμανία δεν παρακολούθησα ούτε έναν αγώνα της Εθνικής στην Πορτογαλία. Παρόλ' αυτά ήμουν συνεχώς πλήρως ενημερωμένος, χωρίς να το επιδιώκω. Από email Μαροκινού φίλου έμαθα ότι λάβαινε χώρα το "Ευρωπαϊκό" και ότι νικήσαμε την Πορτογαλία. Μια βαρετή κουβέντα μ' έναν μισογνωστό απέκτησε ξαφνικά ενδιαφέρον όταν με ρώτησε από ποιά χώρα είμαι. "Ελλάδα!!! Ωραία τους παίξατε τους Ισπανούς!". Έτσι έμαθα για την Ισπανία. Άλλος γνωστός που συναντώ τυχαία μου λέει: "Άντε, πάλι νικήσατε... Να δούμε σήμερα, που παίζετε με Γαλλία." Το βράδυ τηλεφωνεί ένας Ρώσος. "Εμπρός;" (Με επίσημο ύφος:) "ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ." "Για τι πράμα;" "ΣΚΕΨΟΥ." "Α, για την αναβολή του πρότζεκτ; Ναι, διάβασα κι εγώ το email." "ΟΧΙ..." "Ε, τότε για τι;" "ΣΚΕΨΟΥ." Ήταν που νικήσαμε τη Γαλλία, τι άλλο; Να μην πολυλογώ, μετά τον τελικό, μια φίλη απ' τα παλιά ένιωσε την ανάγκη να με πάρει τηλέφωνο.

Πριν λίγες μέρες έμαθα από έναν Βόσνιο σουβλατζή ότι έχουμε "μεγάλους παίκτες", όπως το Χαριστέα, που παίζει στον Άγιαξ και τον Καραγκούνη, που είναι σε μια μεγάλη ομάδα του Νότου.

Unknown είπε...

Η ένταξη σε έθνος ή σε εθνοτική ομάδα είναι ζήτημα ασυνειδήτου (ή "συλλογικού φαντασιακού" αν προτιμάτε). Η ένταξη σε πίστη - η πραγματική ένταξη ή μη σε πίστη, όχι το να πηγαίνουμε οικογεναιακώς στην Ανάσταση που είναι περισσότερο ζήτημα ένταξης σε έθνος - είναι ζήτημα που μάλλον έχει να κάνει με το υποσυνείδητο. Όσο για την πολιτική ένταξη, αυτή αφορά το συνειδητό (το Εγώ) του καθενός. Αυτά είναι τα εύκολα (;)

Η ένταξη σε κοινότητα φιλάθλων - οπαδών νομίζω ότι πρέπει να θεωρηθεί ως αταβιστικό κατάλοιπο της φυλετικής οργάνωσης της κοινωνίας. Μάλλον αφορά σε αρχέγονη επιθυμία - ανάγκη για κοινωνική ένταξη και για αναζήτηση ταυτότητας - χειραφέτηση μέσα ακριβώς από αυτή της ένταξη. Μια επιθυμία - ανάγκη που η εθνική ομάδα είναι πολύ χαοτική για να την ικανοποιήσει, η πίστη πολύ μεταφυσική και η πολιτική πολύ πραγματιστική.

Για μας, τους κατοίκους των μεγάλων αστικών κέντρων που η οπαδική διαστρωμάτωση μας διατρέχει οριζοντίως είναι πράγματι πολύ περίεργο τι είναι αυτό που μας κάνει βάζελους, γάβρους, χανουμάκια, βούλγαρους (το λέει κι ο Μπαμπινιώτης) ή σκουλήκια - για τους κατοίκους των επαρχιακών πόλεων η οπαδική ένταξη είναι κατά κυρίαρχο λόγο τοπικιστική. Προσωπικά, τη βαζολοφροσύνη μου την αποδίδω (α) στον εγγύς της Λεωφόρου τόπο γέννησής μου (β) σ' ένα (έστω μικροαστικό) ελιτισμό που διέκρινε την οικογένειά μου και (γ) στο ότι η συνειδητοποίησή μου περί τα ποδοσφαιρικά συνέπεσε με την εποχή του Γουέμπλεϋ (βλέπετε, ακόμη και την ορθογραφία της εποχής τηρώ).

Ανώνυμος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
christoforos είπε...

astrojoggi said...

"ο Toshak , o Keegan , o King Kenny ,Ronnie ,Sammy Lee ,Rush ,Owen ,Robbie ,Gerrard "

ξέχασες το μέγιστο Κένι Νταγκλίς

harry reloaded said...
"Οσο για πρωταθλητισμο,ο,τι πληρωσεις παιρνεις.."

Ισχύει εν μέρει. Η ΑΕΚ της δεκαετίας του '90 (προ Ντέμη), η Λάρισα του Γκμοχ, ο ΠΑΟΚ του Χ. Δημόπουλου;

paragrafos said...

" Πάντως, δεν ξέρω γιατί, αλλά το ποδόσφαιρο είναι αντρικό σπορ. Πόσες γυναίκες φίλαθλοι υπόρχουν; (Κάτι θα ξέρουν γι΄αυτο οι κοινωνιολόγοι)"

Απαντώ ως ορίγκιναλ κοινωνιολόγος...Λίγες (δυστυχώς, κάθε φορά που πάω στο γήπεδο θυμάμαι το στρατό).

Optimus said...
* People who refer to their favourite sports team as "we" - as in "we won" or "we did well"

Μα αυτός ο ενικός/πληθυντικός αριθμός δεν είναι το όλο ζήτημα.


reporter said...
"Εκτός και αν το μπλογκ αυτό απευθύνεται μόνο σε αλλοδαπούς και άτομα από το εξωτερικό, μη Έλληνες -οπότε δε θα μου έπεφτε λόγος-, θα περίμενα να προκαλέσει η απαράδεκτη και αναίτια αυτή προσβολή -αν όχι οργισμένες αντιδράσεις από όλους όσοι συμμετέχουν-, τουλάχιστον τον εκνευρισμό του κυρίου Δήμου."

ουδέν σχόλιον/.

Δεν θυμάμαι γιατί ή πως έγινα Παναθηναϊκός. Δεν νομίζω ότι έχει σημασία, αλλά έχει σημασία να διεκδικώ το δικαίωμα του φίλαθλου. Επίσης τα τελευταία χρόνια βαριέμαι να βλέπω τα παιχνίδια στην τηλεόραση -φταίει μάλλον ο σχολιασμός και η μεσολάβηση του εκφωνητή.Παρατηρώ επίσης ότι οι περισσότεροι στο γήπεδο σχολιάζουν χωρίς να βλέπουν το παιχνίδι. Η Πανάθα λ.χ. ωραίο ποδόσφαιρο έπαιζε φέτος. Σύμφωνοι, δεν είναι Μπάρτσα, ούτε έχει Ρόνι στη σύνθεσή του αλλά το παιχνίδι του βλέπεται άνετα. Νομίζω, τέλος, ότι παραμένω Παναθηναϊκός διότι αγαπώ την πόλη μου- όσο χάλια και αν έχει γίνει, όσο δύσκολη και αν είναι η καθημερινότητά της. Και γι' αυτή την αίσθηση του "εμείς" που επιφυλάσσει μοναδικές συγκινήσεις.

glenn είπε...

Τάδε έφη Ζαρατούστρα: "Προβλέπω ότι αυτό το θέμα θα σπάσει ρεκόρ σχολίων."

Λοιπόν Ζαρατούστρα μου, έπεσες έξω. Το θέμα αυτό δεν έσπασε ούτε θα σπάσει ρεκόρ σχολίων. Το κοινό εδώ μέσα, όπως είπε και ο ΝΔ, δεν είναι ιδιαίτερα ποδοσφαιρόφιλο. Γιατί;

Έχω γράψει αλλού ότι το διαδίκτυο στην Ελλάδα είναι ακόμη ελιτίστικο. Το 80% και πλέον του ελληνικού πληθυσμού είναι εκτός. Όσοι γράφουν σε ομάδες συζήτησης, μπλόγκ και τα παρόμοια είναι κατά κανόνα πνευματική ελίτ (ασχέτως εισοδήματος). Δεν εννοοώ ακαδημαϊκοί, ούτε κατ' ανάγκην όλοι μέλη ΔΕΠ. Αλλά έχουν προσωπικό υπολογιστή, διέθεσαν χρήματα γι' αυτόν και κυρίως χρόνο για να μάθουν τα κατατόπια. Πόσοι και ποιοι έχουν αυτές τις δύο δυνατότητες και κυρίως τη διάθεση να το κάνουν;

Stavros Katsaris είπε...

Δεν κατάφερα ποτέ στη ζωή μου να το ξεκαθαρίσω αυτό. Πότε ήμουν Ολυμπιακός και πότε ΠΑΟΚ. Πριν από μερικά χρόνια κατάλαβα πως δεν είχε νόημα να είμαι πότε με την μια και πότε με την άλλη. Συμβιβάστηκα πως είμαι και με τις 2. Η αιτία είναι ο πατέρας μου. Μικρός όταν ήμουν ήθελα να πηγαίνω στο γήπεδο. Εκείνος πάλι φοβόταν όχια άδικα και έτσι όταν ένας θείος με πήγε στην Τούμπα μιας και είμαι μισός από Πειραιά μισός από Χαλκιδική τρελλάθηκα. Η ατμόσφαιρα, οι φωνές με έκαναν να αγαπήσω και αυτή την ομμάδα. Έτσι μεγάλωσα έχοντας δυο αγάπες. Βέβαια ποτέ δεν τρελλαινόμουν να πηγαίνω γήπεδα και τέτοια απλά παρακολουθώ από μακριά.
Επίσης ιδιαίτερη αγάπη έχω στον AJAX αφού έζησα 4 χρόνια στην Ολλανδία και πήγαινα τακτικά στο γήπεδο (άλλο επίπεδο εκεί) και πάντοτε αγαπώ την Barca μου.

christoforos είπε...

[ΑΣΧΕΤΟ]
Σαλτάρω μου άρεσε το "απειρόκαλη φύση" και το "ξένες καταπόσεις".
Μου θύμησες μια έκθεση ζωγραφικής που είδα πρόπερσι στην Αθήνα.

resident είπε...

Περισσότερα είναι τα σχόλια που γράφονται τώρα σε προηγούμενα ποστ, παρά σε αυτό.Oντως υψηλό το επίπεδο του μπλογκ.

takis vasilopoulos είπε...

polydeykis said...
<< Δεν υποστηρίζω καμία ομάδα και ποτέ δεν κατάλαβα γιατί θα πρέπει κάποιος να το κάνει. Μάλλον δεν γουστάρω να είμαι οπαδός κανενός. >>

απάντηση:
Mα αν έχει μια ποδοσφαιρικη ομάδα μια ιδιαιτερη θέση στην καρδια σου δεν πάει να πει πως είσαι << οπαδος >> ουτε πως ανηκεις κάπου.Δεν μειώνεται η ελευθερια σου με το να συμπαθεις μια ομαδα.Βεβαια οι << οπαδοι >> είναι άνθρωποι που έχουν ξεφύγει.

Πάντως υπάρχει μια μεγάλη παρεξηγηση....πολλοι νομιζουν πως με το να συμπαθεις μια ομαδα σημαινει να πηγαίνεις κάθε εβδομάδα στο γηπεδο ανελιπως,να βάφεσαι στα χρώματα της,να εισαι φανατικος,βα βριζεις,να κρεμεσαι απο τα κάγκελα,να σπας αμαξια,να παιρνεις κάθε μέρα αθλητικη εφημεριδα και να παρακολουθεις καθε στιγμη τα ποδοσφαιρικα,με λιγα λογια να έχεις αναγει την ποδοσφαιρικη προτίμηση σε θρησκεια.

ΑΛΛΑ....

δεν είναι έτσι.Υπάρχουν και οι υγιεις καταστάσεις που απλά ΣΥΜΠΑΘΕΙΣ μια ομάδα,που παρακολουθεις αραια και που ένα αγώνα για να ευχαριστηθεις το παιχνιδι,για να θυμηθεις τις παιδικες αγάπες που ποτε δεν σταματούν να υπάρχουν.Μήν είμαστε υπερβολικοι.

Niki είπε...

"Παρόλο που είμαι γυναίκα" θα πείτε, είμαι fan του ποδοσφαίρου, αλλά του "καλού" -champions league, Euro, Mουντιάλ. Δεν μπορώ να παρακολουθήσω ελληνικό πρωτάθλημα -λίγο ποδόσφαιρο, πολλή μιζέρια, πολλή καφρίλα...

Είμαι Θεσσαλονικιά και είμαι Άρης. Γιατί; Μάλλον γιατί στην ηλικία που διαμόρφωνα τα είδωλα η γλυκιά αυτή ομάδα ήταν "ο Αυτοκράτoρας" στο μπάσκετ, σε μια εποχή που το μπάσκετ (και με το 87) ήταν απείρως δημοφιλέστερο από ό,τι είναι τώρα. Οι παίκτες ήταν γίγαντες: Η πλειοψηφία των παικτών της ομάδας του 87 προερχόταν από την ομάδα του Άρη. Ήταν Ήρωες. Ανάμεσά τους και δύο δισύλλαβες λέξεις: Νίκος Γκάλης. Για μένα (και για πολλούς άλλους), ο καλύτερος μπασκετμπολίστας της Ευρώπης όλων των εποχών.

Μάλλον έτσι διαμορφώνουμε την ομάδα μας -στην ηλικία του δημοτικού, όποια ομάδα τυχαίνει να είναι στις δόξες της και ηρωοποιηθεί στα μάτια μας, αυτή επιλέγουμε. Γι' αυτό μέσα σε σπίτι γαύρων είναι δυνατόν να γίνει ένας βάζελος. (τώρα γιατί συνομήλικοί μου γίναν ΠΑΟΚ, αυτό είναι πραγματικά ανεξήγητο... :) χιούμορ).

Και γι'αυτό οι ομάδες θέλουν πάσει θυσία νίκες, κύπελα και πρωταθλήματα: Γιατί έτσι κερδίζουν οπαδούς -από παιδιά έξι, οχτώ και δέκα χρονών- και χτίζουν τον μελλοντικό τους λαό.

Μικρή απόδειξη: Κοίτα πώς μίλησες εσύ για την Άεκ, και πώς μίλησα κι εγώ για τον Άρη: Με γλυκιές αναμνήσεις από εκείνη την ηλικία. Δεν είπαμε τίποτα για το μετά. Λες "Θεοί μου ήταν ο ...". Λέω "Ήταν Ήρωες". Και με αυτές τις αναμνήσεις μένουμε. Και την ομάδα μας δεν την αλλάζουμε με τίποτα.

Και σήμερα, καθισμένη στο Κλεάνθης παρακολουθώντας κλωτσοσκούφι, δεν απογοητεύομαι, δεν λιποψυχώ και δεν λυγίζω ποτέ. Γιατί είναι χαραγμένοι στην καρδιά μου οι ένδοξοι καιροί: το πώς γιόρταζε όλη η Θεσσαλονίκη όταν έπαιζε ο Άρης, το πώς σειόταν το Παλαί, οι νίκες, οι δόξες, τα τραγούδια, τα κίτρινα χαρτάκια...

(Αφιερωμένο σε όλους τους πονεμένους Αρειανούς) Άιντ' Αρειανάρα για τον τελικό!!

gravoura είπε...

Θυμάμαι τον πατέρα μου να ακουμπάει το αυτί στο ραδιόφωνο, μήπως και χάσει κάτι από την αναμετάδωση του αγώνα. Εμείς πατούσαμε στις μύτες για να μην κάνουμε θόρυβο. Πόσες μούτσες έχει φάει το ραδιόφωνο, πόσες αγκαλιές και χαμόγελα ανάλογα με τις διαθέσεις του. ΄Ακουγα μικρή τους όρους, κόρνερ, φάουλ, οφσάιτ, δεν καταλάβαινα γρη. Ολυμπιακός φανατικός, μετέδωσε την συμπάθεια χλιαρά όμως.
Θυμάμαι μια ερώτηση που του έκανα: είναι δυνατόν αν μια ομάδα βάλει πολλά κόρνερ να δικαιούται χάρισμα ένα γκολ; Στα 15 κόρνερ ας πούμε.
"Μα τόσο άσχετη είσαι" η απάντησή του. Δεν ξαναρώτησα και ούτε και με ενδιέφερε. Απλά ήθελα να κερδίσει ο Ο. για να έχει κέφια εκείνος.
Τώρα, που ο γιος μου είναι Παναθηναϊκός, έχουμε λίγες πειρακτικές κόντρες αλλά μόνο για να γελάω εγώ, εκείνος τσαντίζεται.
Αγώνα ποδοσφαίρου βλέπω μόνο αν είναι η εθνική μας με κάποια καλή ξένη ομάδα. ΄Ομως βλέπω μπάσκετ ακόμα και με άσχετες ομάδες, μου αρέσει ο γρήγορος ρυθμός του.

takis vasilopoulos είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
takis vasilopoulos είπε...

@eip steppenwolf

Μου φαίνεστε υπερβολικος.....μα δεν σας ένιαξε ουτε ένα δευτερόλεπτο τι έκανε μια ελληνικη ομαδα?Δεν είπα να ειστε φανατισμένος ουτε να αφήσετε ολες τις δουλειες σας για να ασχολειθείται με αυτο....αλλα σαν παιχνιδι δεν σας ένοιαξε να δειτε πως πάει η εθνική?
Εμένα όλο αυτο μου ακουγεται σνομπιστικο.Είναι φυσικο σαν έλληνας να χαρώ για τις νίκες τις ελληνικης ομάδας.
ΠΡΟΣΕΧΤΕ,όχι να είμαι υπερήφανος,να χαρώ

Αλλα τα λέει καλύτερα ο Ν.Δήμου σε ένα << επικαιρο >> , το παραθέτω:


<< Ούτε υπερήφανος ούτε ντροπιασμένος…

(αιρετικές σκέψεις)


Τετάρτη 25 Αυγούστου 2004



Από την αρχή του φετινού καλοκαιριού ακούω την φράση «μας έκανε εθνικά υπερήφανους…». Πότε αφορούσε στην Εθνική Ποδοσφαίρου και πότε στο χρυσό μετάλλιο κάποιου Έλληνα (ή Ελληνοποιημένου) αθλητή.

Πρέπει να εξομολογηθώ την αμαρτία μου: δεν νιώθω προσωπικά υπερήφανος επειδή κάποιος άγνωστός μου πέτυχε μία διάκριση. Αν ήταν φίλος ή συγγενής μου, ίσως να αισθανόμουν κάτι παραπάνω από χαρά – αλλά και πάλι, για λογαριασμό του. Δεν νιώθω όμως ότι με «ανεβάζει» εμένα, με καταξιώνει ή με επιβεβαιώνει, η επίδοσή του.

Ας αναλύσουμε λίγο την κοινότοπη αυτή φράση: πίσω από τις λέξεις «εθνικά υπερήφανος» κρύβονται δύο απαράδεκτες παραδοχές: α) ότι το ΄Έθνος είναι μία κοινότητα αίματος όπου όλοι είμαστε συγγενείς και συγκοινωνούντα δοχεία και β) ότι η νίκη ενός από εμάς αποδεικνύει την ανωτερότητα του συνόλου (άρα και του καθενός – εξ ου και η ατομική υπερηφάνεια).

Αυτές οι «φυλετικές» θεωρίες για το έθνος, είναι σκέτος εθνικισμός. Ιστορικά αστήρικτες, έγιναν αιτία για πολλούς πολέμους, γενοκτονίες και το Ολοκαύτωμα. Σήμερα η επιστήμη δέχεται ότι τα έθνη είναι «φαντασιακές κοινότητες» που δημιουργήθηκαν πριν από δύο με τρεις αιώνες και μάλλον έχουν ημερομηνία λήξεως. Άλλωστε στην πολυπολιτισμική μας κοινωνία ούτε το «όμαιμον», ούτε το «ομόγλωσσον», ούτε το «ομόθρησκον» ισχύουν πια. (Θυμηθείτε τον υιοθετημένο τζουντόκα…). Το έθνος είναι μία σύμβαση ανθρώπων που αποφάσισαν να πορεύονται μαζί – ένα «καθημερινό δημοψήφισμα» όπως το ονόμασε ο Ρενάν.

Με την ίδια λογική που δεν με «ανεβάζει» μία νίκη, δεν με ντροπιάζει και ένα ντοπάρισμα. Δεν με αφορά αν ο τάδε εξαπατούσε ως προς τις επιδόσεις του (ίσως αφορά μόνο τους «εθνικά υπερήφανους»).

Βέβαια οι Ολυμπιακοί Αγώνες έχουν έντονα εθνικιστικά στοιχεία. ‘Όμως από κανένα ξένο δημοσιογράφο ή σχολιαστή δεν έτυχε να ακούσω ότι «η νίκη του τάδε έκανε τους Ιταλούς (ή τους Σουηδούς) εθνικά υπερήφανους». Υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσα στο να χαίρεσαι επειδή νίκησε ένας συμπατριώτης σου και στο να νιώθεις ότι η νίκη αυτή καταξιώνει την δική σου ύπαρξη.

Η ανθρωπότητα θα ήταν πολύ υγιέστερη αν οι πολίτες της σκέπτονταν περισσότερο και ζητωκραύγαζαν λιγότερο…



Υ. Γ. (Απάντηση σε πολλά email): Μα κι εγώ χαίρομαι για τις Ελληνικές νίκες. Άλλο όμως χαίρομαι κι άλλο νιώθω "εθνικά υπερήφανος". >>

mickey είπε...

Καλημέρα σε όλους!

nikos dimou said:
"ΕΙΔΗΣΗ!
Επιτέλους - επανεμφανίστηκε ο
Mickey! Έγραψε σχόλιο στο περί σάτιρας ποστ - και του απάντησα."


Ευχαριστώ για το ενδιαφέρον. Έχω γράψει και στο post για τη σάτιρα και σε εκείνο με τον Ιούδα κι ακόμα γράφω, αλλά αυτό το ΠΣΚ βάλθηκες να θίξεις δέκα διαφορετικά θέματα. Ήταν και καλός ο καιρός, πώς να σε παρακολουθήσουμε;

Με ελληνικό ποδόσφαιρο δεν ασχολούμαι εδώ και χρόνια. Το μόνο σημαντικό που έγινε τον τελευταίο καιρό στο χώρο είναι η κίνηση του Νικολαΐδη (δεν το λέω απλά για να χαρείς, το πιστεύω όντως), άντε και η παρουσία του Πανόπουλου στην Ξάνθη. Κατά τα άλλα, μια απ' τα ίδια. Πάντως η γνώση και ο ορθολογισμός στην μπάλα λάμπουν δια της απουσίας τους. Οι φωτεινές εξαιρέσεις ελάχιστες, μεταξύ των οποίων και ο γνωστός Γεωργίου (speaking), τον οποίο μάλλον μιμείσαι στο συγκεκριμένο post :))

Ίσως σχολιάσω αυτό το ιδιότυπο "Καφενείο των Φιλάθλων" προς το βραδάκι - αν το κρατήσεις μέχρι τότε φυσικά ;)

maika είπε...

@glenn
πολύ θα ήθελα να ανήκω κι εγώ στην πνευματική ελίτ όπως λες,επειδή έχω κομπιούτερ κι επειδή εδώ και λίγο καιρό κινούμαι στο χώρο των blogs αλλά σε πληροφορώ πως δεν είναι έτσι. Εκτός και αν για ακόμα μια φορά η εξαίρεση επιβεβαιώνει τον κανόνα..
Δεν έχω τις γνώσεις ουτε του μισού των μισών από όσους επισκέπτονται αυτό εδώ το blog. Να σκεφτείς τις πιο πολλές φορές διαβάζω δυό και τρεις φορές κάποιο κείμενο για να το καταλάβω... Με γοητεύει όμως ο τρόπος που σκέφτονται και εκφράζονται οι περισσότεροι και νιώθω υπέροχα που σας βρήκα!!

resident είπε...

maika εγώ χαίρομαι να είμαι έστω και από τους τελευταίους της τάξης αυτής της πνευματικής ελίτ(όντως έτσι είναι: πνευματική ελίτ).Δεν είναι ανάγκη να είμαστε όλοι ιδιαίτερα μορφωμένοι.Ευγένεια, κατανόηση, και ανοιχτό μυαλό είναι μερικά που χρειάζονται σε αυτό το μλογκ.Νομίζω όλοι κάτι θα δώσουμε και κάτι θα πάρουμε.

maika είπε...

@the resident
σε χιλιοευχαριστώ για το ζεστό σου καλωσόρισμα!!

cyberdustz είπε...

reporter said...
Κάποιος εδώ μέσα έγραψε απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς για όλους μας, αναφερόμενος στους Έλληνες γενικά.
2:32 πμ

Θυμάστε κάτι παλιά φιλμ αμερικάνικα (toy nohtoy hlioy opos aresketai na leei aytos) με γκάνγκστερ, όπου ο κάθε γκάνγκστερ που σέβεται τον εαυτό του είχε και έναν δούλο-βοηθό (κατά προτίμηση ανύπαντρο) που τον κληρονόμησε από τον πατέρα του και τον πρόσεχε από μικρό παιδί? Έ, κάτι τέτοιο είναι και ο περιβόητος μίνστερ χάρρυς. Μη του δίνεις σημασία, χαλάς μόνον την υγεία σου. Είναι διαβασμένος, ασπάζεται όλα τα βιβλία του ΝΔ, εξ ου και είναι ο αγαπημένος του πόστερ περί τον εθνικόν μύθων και γραικοπουστρόνιwν θεμάτων. Γραικοιταλοαλβανοσαχλαμάραςκατάτοπλείστον, μα αν το παραβλέψομε αυτό, θαυμάσιο παιδί για υιοθεσία. A little retard, I may add.

cyberdustz είπε...

Είδατε τη καταφέρατε? Να γράψει ολόκληρο κατεβατό, και εγώ να αδυνατώ να το διαβάσω. Έλεος, κύριε Σαλτάρω, λίγα λόγια και σταράτα. Μετρημένες συλλαβές, όπως στην ποίηση.

Nikos Dimou είπε...

Sorry σαλτάρω - αν συνεχίσεις:

α) θα σε σβήνω

β) αν βαρεθώ να σε σβήνω, θα βάλω moderation

γ) αν βρω ότι ασχολούμαι με τις ώρες για να κάνω λογοκρισία θα κλείσω το blog.

Μα λοιπόν τόσο αναίσθητος είσαι; Ακόμα και όταν σου λένε πως είσαι ανεπιθύμητος, επιμένεις!

guerrero762 είπε...

ΠΑΟΚ.Λατρεια!
Γιατι;
Γιατι ειμαι Θεσσαλονικιος,γιατι η γιαγια μου ηταν απο την Πολη!
Γιατι ειμαι μακεδονας,γιατι αυτη η ομαδα εκφραζει την ζωη μου,την οικογενεια μου(ασχετο αλλα η οικογενεια του πατερα μου σαν γνησιοι αστοι ειναι Ηρακλης και-αισχος-Αρης)την πατριδα μου.
Απο 13 χρονων στο γηπεδο,σε αποστολες,σε εκδρομες,σε επεισοδια.16 χρονων στο αυτοφωρο,καθαρισαν οι γνωριμιες του μπαμπα.
Πολλες χαρες,πολλες λυπες.Μονο το ποδοσφαιρο θα σε κανει να χαρεις ή να λυπηθεις με κατι τοσο ασχετο με τα προσωπικα σου.
Αλλες ομαδες;
Newcastle utd. Η ομαδα της δευτερης και γενεθλιας πολης μου,η ομαδα της οικογενειας της μητερας μου.Πολλα κοινα-περα απο τα χρωματα- με τον ΠΑΟΚ.
Αλλη ομαδα η Lazio.Ονειρο να βρεθω σε ενα ντερμπυ στη Ρωμη μεταξυ Λατσιο-Ρομα!!
Χουλιγκανισμος;
Ρωτηστε τον ειδικο.Μαγεια το γηπεδο!Μαγεια η πολεμικη ατμοσφαιρα.Τα ιδια χρωματα σε ολη την κερκιδα!Τα χρωματα της φυλης και του πολεμου.Μαγεια το ποδοσφαιρο σαν αθλημα.
Το παραλληρημα της γεματης Τουμπας,ο φοβος και η οργη οταν κατεβαιναμε Αθηνα.
Ανυπομονω να ξεκινησει το Παγκοσμιο Κυπελλο.
Κ.Δημου δεν μπορω να πω οτι λυπαμε για την ηττα σας.Παιξαμε καλη μπαλλα και αν δεν ηταν να κινδυνευει ο ΠΑΟ για το Champions league μπορει και να το μετρουσε το γκολ.Τι να κανουμε;Και μια φορα ο ΠΑΟΚ!
Παντως εντυπωση μου κανει οτι ειστε ποδοσφαιροφιλος.Πιστευα πως θα απαξιωνατε το συγκεκριμενο αθλημα.Ειμαστε και οπαδοι σχεδον "αδελφων" σωματειων.
Καποιος μας αποκαλεσε "Βουλγαρους"
Υπομονη μεχρι να υψωθει η τιμημενη τριχρωμη σημαια στο Λευκο Πυργο(μπρρρρρ)

Stathis είπε...

Για εμένα ο ΠΑΟΚ είναι ο σύνδεσμός μου με την πατρίδα των γονιών, με το χωριό των ΄καλοκαιρινών παιδικών διακοπών.

Η σαφής ένδειξη της καταγωγής από τη Μακεδονία , μεγαλώνοντας στην Αθήνα. Με απογοητεύει η καφρίλα και η αυτοκαταστροφική τάση μέρους των οπαδών του, αλλά η αγάπη μου για αυτή την ομάδα είναι πάντα μεγάλη.

Titika είπε...

Η αλήθεια είναι οτι δυσκολεύομαι να κατανοήσω την αγάπη για μία ομάδα. Δε νομίζω οτι έχει να κάνει με το ότι είμαι γυναίκα, κι αυτό το λέω γιατί ήμουνα στον πρωταθλητισμό για πάρα πολλά χρόνια. Μου αρέσει να παρακολουθώ αγώνες αλλά δεν μπορώ να ταυτιστώ με έναν σύλλογο. Αυτό δε που αδυνατώ να κατανοήσω είναι η βία. Να σπάς το κεφάλι κάποιου γιατί; Για την ομάδα ρε γαμώτο;

Nikos Dimou είπε...

titika said...
"Αυτό δε που αδυνατώ να κατανοήσω είναι η βία. Να σπάς το κεφάλι κάποιου γιατί; Για την ομάδα ρε γαμώτο;"

H βία είναι αυτοσκοπός. Οι χουλιγκάνοι δεν πάνε για να δούνε το ματς - πάνε για να δείρουν. Έχει υποκαταστήσει άλλα ευγενή αθλήματα όπως ο πετροπόλεμος (ανθούσε στα παιδικά μου χρόνια).

Black Swan είπε...

Η βια στα γήπεδα – και οχι μονο - δεν είναι μια σύρραξη μεταξύ εχθρικών δυνάμεων, μια σύγκρουση ανταγωνιστικών παθών.
Είναι η συνισταμένη αργόσχολων και αδιάφορων δυνάμεων (των οποίων μέρος αποτελούν οι αδρανείς θεατές της τηλεόρασης).
Η βία των χούλιγκαν είναι μια παροξυμένη μορφή της αδιαφορίας, η οποία βρίσκει τόση απήχηση επειδή ακριβώς ποντάρει στη φονική κρυστάλλωση της αδιαφορίας.


Αλλά εχουμε και τους ηθικούς αυτουργούς.

Τον Αθλητικό Τύπο .

Είναι αυτοί που ευτελίζουν το ποδόσφαιρο και εκτρέφουν με τους μαξιμαλισμούς και τις υπερβολές τους τον χουλιγκανισμό, μεταμορφώνοντας αυτό το λαϊκό, εκτονωτικό, γεμάτο χιούμορ και αρσενική σπιρτάδα παιχνίδι σε υστερική βία και συμπλεγματικό σοβινισμό.
Οι υπερβολές των επαγγελματιών αυτών ελληναράδων και υπέρβαρων φωνασκών αμαυρώνουν τη χαρά του πανηγυριού καθώς τη νοθεύουν με το ανόθευτο, αμόλυβδο κόμπλεξ τους και το βαθύτατο σύμπλεγμα κατωτερότητας που κουβαλάνε.

Εξ ου και οι έως εμέτου υπερβολές τους.

ΥΓ. Ευτυχώς ο Ντέμης έκανε "μήνυση κατά γνωστών"!!!!

mv είπε...

ΑΕΚ από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου.Ο μπαμπάς μέλος της Ενωσης κι εγώ το μόνο κορίτσι ανάμεσα σε αδέλφια και ξαδέλφια στα τσιμέντα της Νέας Φιλαδέλφειας.Γι αυτό και δυσανασχετώ με τα σχέδια του Ντέμη για γήπεδα στη Φυλή ή στο Ελληνικό.Αν και δεν εχω αμεση σχέση με προσφυγιά και λοιπά,η ΑΕΚ περισσότερο απ ολες τις ομάδες κουβαλάει μια κουλτούρα και μια ιστορία κι η Ν.Φιλαδέλφεια τα υπενθυμίζει αυτά.
Εκεί με βροχές και χιόνια,τις χρυσές και μαύρες εποχές.
Παπαιωάνου,Μαύρος,Ντούσαν,Σαβέβσκι,
Μανωλάς,Ντέμης ακόμα και Δομάζο και
Μητρόπουλο και Σαραβάκο εχω δει με τη φανέλλα της ΑΕΚ.
Οπως για οποιονδήποτε φίλαθλο μιας ομάδας,η ΑΕΚ ειναι ενα σταθερό, οικείο σημείο της ζωής μου.

guerrero762 είπε...

Η βια δεν ειναι αυτοσκοπος κ.Δημου.Σας το λεω εγω που εχω υπαρξει "χουλιγκαν" με αρκετα "μεταλλια" και "περγαμηνες" στην "καριερα" μου.Ειναι η αισθηση της μαχης,της μαζας,του ανηκειν.Εμεις και οι αλλοι.
Για παραδειγμα ποτε δεν επεφτε ξυλο σε ενα αγωνα ΠΑΟΚ-Εθνικου Π. και ηταν απεναντι μας "νοτιοι" και "πειραιωτες".Ποτε δεν κυνηγησαμε να χτυπησουμε οπαδους της Ξανθης,της ΑΕΛ ή του Λεβαδειακου.Εκτος φυσικα αν προκαλουσαν,πραγμα αδιανοητο και μαλλον σπανιοτατο.
Οι μεγαλες φυλες ειχαν και εχουν και τις μεγαλες κοντρες.
Η βια ειναι εκτονωση,ειναι κατι που σε κανει να αισθανεσαι ζωντανος.Μερικοι λενε πως ειναι better than sex.Δεν συμφωνω αλλα εχουν ενα point οσοι το λενε.
Αλλος ο μυθος περι φτωχων,ναρκομανων,αμορφωτων,περιθωριακων,ανεργων χουλιγκανων.
Μια κερκιδα φανατικων οπαδων ειναι πληρως αταξικη.
Ο αμορφωτος εργατης διπλα στον επιστημονα,ο πιτσιρικας διπλα στον κατ΄αλλα σοβαρο οικογενειαρχη επιχειρηματια.Καθηγητες,δασκαλοι,γιατροι,δικηγοροι,συνταγματαρχες,μικροαστοι και μεγαλοαστοι,"κουλτουριαρηδες" και μπετατζηδες.Σας φαινεται αδιανοητο;
Οχι μεχρι να δειτε εναν μειλιχιο αξιοπρεπη σοβαρο επιστημονα να ουρλιαζει με λυσσα και να εκφενδονιζει πετρες και αναπτηρες στους αντιπαλους.
Η(διαζ) οδοντιατρο καποιας ηλικιας,πετυχημενο στον τομεα του μεγαλοαστο να κραυγαζει με οργη στους αστυνομικους "Αφηστε μας ρε γ...νοι μπατσοι να τους γ...σουμε τις μανουλες".
Τα εχω δει και εχω χιλιαδες τετοια παραδειγματα να αναφερω.
Ειναι η μαγεια της μαχης που συμφωνα με καποιους υπαρχει στο υποσυνειδητο καθε αρσενικου;
Εχω βρεθει και σε πραγματικες πολεμικες συνθηκες,σε πραγματικους πολεμους αλλα η πρωτογονη μαχητικη οργη της οπαδικης μαζας δεν συγκρινετε.
Βια για την βια αναζητηστε στους καταπιεσμενους Βρετανους που κανονιζουν τηλεφωνικα να βρεθουνε για να πλακωθουνε στο ξυλο.
Εμεις τουλαχιστον ειμασταν αυθορμητοι......

harry reloaded said...

π.χ βουλγαρο/τουρκοσποροι προσφυγες μπασκλασαρια πανε παοκ

Kαλο!!!!!

Yannis H είπε...

nir-va-nis, ώρες-ώρες είσαι όλα τα λεφτά :))

Aphrodite είπε...

EEEE,

τι κάνετε εδώ μέσα? Εξω έχει άνοιξη, ανθίσαν τα σκουπίδια!!!
:-)

Yannis H είπε...

querrero, εξαιρετικά ενδιαφέρον το σχόλιό σου. Αν μπορείς να πεις (μάλλον από περιέργεια ρωτάω, αν δεν θέλεις δεν απαντάς) πως και βρέθηκες σε αληθινές πολεμικές συρράξεις.

Να πω, βέβαια, τώρα που το σκέφτομαι, ότι οι αληθινές πολεμικές συρράξεις, μάλλον δεν έχουν την αμεσότητα των ποδοσφαιρικών. Δεν νομίζω ότι είναι όπως στις ταινίες μάχες σώμα με σώμα, να βλέπεις το ασπράδι του ματιού του άλλου, να μυρίζεις τον ιδρώτα του. Άσε που, απ’ ότι υποθέτω πάλι, στις ποδοσφαιρικές μάχες δεν φοβάσαι για τη ζωή σου κυριολεκτικά, όπως στον πόλεμο. Τα λέω αυτά για τον παραλληλισμό που κάνεις και ιδίως τη φράση «Εχω βρεθει και σε πραγματικες πολεμικες συνθηκες,σε πραγματικους πολεμους αλλα η πρωτογονη μαχητικη οργη της οπαδικης μαζας δεν συγκρινεται.»

Και μια άλλη απορία: πάντα έχω την εντύπωση ότι αυτοί που τα σπάνε στα γήπεδα, είναι οι ίδιοι που τα σπάνε και σε πολιτικές εκδηλώσεις (π.χ. Πολυτεχνείο). Κι εδώ συμφωνώ με το ΝΔ ότι η βία είναι τυφλή. Και σε όσες πολιτικές εκδηλώσεις και να πάει, θα παραμείνει απολιτίκ. Απ’ όσα ξέρεις, ισχύει αυτή η ‘μετακίνηση χούλιγκαν’ σε πολιτικές εκδηλώσεις;

Aphrodite είπε...

Είδατε όμως πώς το γύρισε, έ? μόλις άρχισαν οι εκτροχιάσεις, αλλαγή θέματος κατ'ευθείαν, όπως στα μωρά,

-ΑΣΤΟ ΚΑΤΩ ΤΟ ΒΑΖΟ!
-ΔΕΝ Τ'ΑΦΗΝΩ!
-ΑΣΤΟ ΤΩΡΑ!
-ΟΧΙ!
-Χμ, λουκουμάκι?
-Ά, οκ, ευχαριθτώ! (μιαμ, μιαμ...)

Ειδικά αυτό το "να ένα θαύμα!" ήτο, από ποδοσφαιρικής απόψεως, μεγάλο γκολ! Καπάκι και η ΑΕΚ, να ελιγμοί για μεγάλες λήγκες (καλά το είπα, γιατί στραμπούληξα κάποιο πόδι νομίζω...)

Titika είπε...

@querrero
Η βία είναι μέσα σε όλους μας, άνδρες γυναίκες. Μάλλον για την αυτοσυντήρηση. Επειδή όμως η αυτοσυντήρηση πλέον έχει να κάνει περισσότερο με τον νου μας και έως καθόλου με το σώμα μας, συσσωρεύεται. Και βγαίνει κυρίως στα γήπεδα όπου υπάρχει και ο μεγαλύτερος συνωστισμός ατόμων. Εκτονώνεται όμως πραγματικά ή ανακυκλώνεται, φουντώνει και θεριεύει;

Nikos Dimou είπε...

querrero δεν διαφωνούμε - και αυτό που περιγράφεις βία για την βία είναι - εννοώ ότι δεν γίνεται για το ποδόσφαιρο αλλά για την "αισθηση της μαχης,της μαζας,του ανηκειν" όπως λες κι εσύ.

Aphrodite - να δούμε τώρα τι θα πείτε για τον νέο ελιγμό...

amalia είπε...

έχω κι εγώ μια ομάδα! δεν έχει σημασία ποιά είναι. Άλλωστε το σχόλιο μου αφορά μια συνέχεια στον προβληματισμό σας. Τι εννοώ; Λέω πως "η ομάδα μας" είναι μια σταθερά αξία. Ας κοιτάξει ο καθένας μέσα του. Θα άλλαζες ποτέ την ομάδα σου; Νομίζω πως είναι από σπανιο μέχρι και αδύνατο. Δηλαδή αδιανόητο! Στην ομάδα εξαντλούμε την πίστη μας, την χρωματική μας προτίμηση. Διεκδικούμε και έχουμε χωρίς όρους μια θέση σε μια "οικογένεια". Μια κοινότητα ισχυρή, κοινωνικά αποδεχτή. Ανήκουμε κάπου που είναι αμετάκλητα δικό μας, χωρίς να πρέπει να το διαπραγματευόμαστε. Δεν πληρώνουμε φόρους, δεν κρινόμαστε. Είναι μια εξάρτηση που την γουστάρουμε σχεδόν παρανοικά. Δεστε και πιο δίπλα... Όλα όσα αγαπάμε κινούνται υπό την αίρεση κάποιων άλλων ή μιας συγκυρίας. Στην ομάδα τίποτα δεν αλλάζει. Είναι τόσο απλοική αυτή η ιδιοκτησία. Δεν παλέψαμε καν για να την αποκτήσουμε. Μας δόθηκε. Κάτι σαν κληρονομιά.
Ξέρετε για μένα δεν έχει και τόση σημασία πως διαλέξαμε την ομάδα μας. Πιο πολύ με νοιάζει πως διαχειριζόμαστε αυτή την σχέση. Όταν μεγενθύνουμε τα είδωλα μας, όταν δηλώνουμε έτοιμοι να θυσιαστούμε γι αυτήν, όταν "ξεφεύγουμε" απ τα όρια, όταν ..όταν....
Ίσως τελικά να μην χρειάζεται να το ψάξουμε. Ίσως τελικά να πρέπει να αφήσουμε αυτή την σχέση ανόθευτη, ανερμήνευτη, απλή.Νάναι απλά η ομάδα μας κι εμείς απλά ...οι οπαδοί της!!!
το σκεφτήκατε ποτέ;

Ein Steppenwolf είπε...

takis vasilopoulos said...
Μου φαίνεστε υπερβολικος.....μα δεν σας ένιαξε ουτε ένα δευτερόλεπτο τι έκανε μια ελληνικη ομαδα?


Όχι τόσο που θα καθόμουν να δω τον αγώνα.

Εμένα όλο αυτο μου ακουγεται σνομπιστικο.

Σ' αυτό έχετε δίκιο.

Είναι φυσικο σαν έλληνας να χαρώ για τις νίκες τις ελληνικης ομάδας. ΠΡΟΣΕΧΤΕ,όχι να είμαι υπερήφανος,να χαρώ

Ούτ' εγώ λυπήθηκα. Αλλά, πώς να το πω; Δεν ταυτίστηκα με την Εθνική. Απ' το 1987 που πετούσα στον έβδομο ουρανό με τις νίκες στο μπάσκετ έχουν περάσει γύρω στα... εξήντα χρόνια. Θα χαρώ πολύ περισσότερο αν π.χ. πάρει το Νόμπελ η Δημουλά ή οι δίσκοι του Χατζιδάκι έρθουν πρώτοι σε πωλήσεις στην Ιαπωνία. Δε λυπήθηκα όταν μια φίλη μου μου εκμυστηρεύτηκε ότι στον τελικό ήταν "φυσικά με την Ελλαδάρα", αλλά θα χαρώ πολύ περισσότερο αν της αρέσει το "καλά... εσύ σκοτώθηκες νωρίς" που της χάρισα.

Εδώ στη Γερμανία με είχε ενοχλήσει κάπως που αντί για "Εθνική Ελλάδος" γράφανε "Ο Ρεχακλής και τα παιδιά του". Αλλά όταν είδα τα βίντεο απ' την Ομόνοια, όταν μου περιέγραψαν την ατμόσφαιρα στη Χαλκίδα ("Φαντάσου ένα πράμα σαν Ανάσταση με 28η Οκτωβρίου μαζί") - έπαψα να ενοχλούμαι.

Αλλα τα λέει καλύτερα ο Ν.Δήμου σε ένα << επικαιρο >>

Συμφωνώ.

Γεώργιος Ιακ. Γεωργάνας είπε...

Όταν πρωτοέπιασα δουλειά στον χρηματοπιστωτικό τομέα πρόσεξα ότι οι φίλοι της ΑΕΚ στον επαγελματικό αυτό χώρο ήταν πολύ περισσότεροι απ' οτι στον πληθυσμό γενικώς. Αυτό κέντρισε την περιέργειά μου και έτσι παρατήρησα ότι οι περισσότεροι από τους ανθρώπους αυτούς είχαν μεγαλώσει, όπως κι εγώ, στην ευρυτέρα περιοχή Κυψέλης, Αγίου Λουκά και Πατησίων που γεωγραφικώς συνορεύει και με την Νέα Φιλαδέλφεια. Να προσθέσω ότι πολλοί από τους ανθρώπους που είχαν τις επαγγελματικές δεξιότητες και γνώσεις για να εργασθούν στον χρηματοπιστωτικό χώρο τότε είλκαν την καταγωγή από την Ελληνική διασπορά και φυσικά τους έθελγε ένα σωματείο με προσφυγικές καταβολές. Οπότε, η γεωγραφική (Από την Μιχαήλ Βόδα στην Σύρου) και η πολιτιστική συνιστώσα (Κολλέγιο Αθηνών) πιθανώς ερμηνεύουν την επιλογή του κυρίου Δήμου.
Όσο για μένα, κατάγομαι από τον Πειραιά (άλλο ότι δεν ξέρω ούτε να πάω εκεί καλά, καλά) και όλο το σόι ανήκει στην μικρή αλλά υπαρκτή μειονότητα των Παναθηναϊκών με πειραϊκή καταγωγή. Μάλλον είναι η νοσταλγία για αυτό που οι γονείς νομίζουν πως ήταν ο Πειραιάς και που έπαψε να είναι. «Είχε καλό κόσμο ο Πειραιεύς !» λέει η μάνα μου και εννοεί ότι τώρα που δεν τον έχει καλώς ήλθαμε κι εμείς στην Αθήνα (την Κηφισιά, την Εκάλη, την Βουλιαγμένη) για να είμαστε και πάλι με τον καλό κόσμο.

guerrero762 είπε...

Μερικες απαντησεις...
Εχω βρεθει λογω δουλειας σε πολεμικες ζωνες και οχι σαν δημοσιογραφος ή παρατηρητης.
Επειδη δεν εχω τροπο να πιστοποιησω το οτι εχω πολεμικες-αμεσες-εμπειριες και λογω διαφυλαξης ανωνυμιας και λογω του οτι το μεσο-διαδυκτιο-προσφερετε σε καθε λογης φαντασιοπληκτο θα πρεπει να αρκεστειτε -καλη πιστη-στη διαβεβαιωση μου.
Ας πουμε οτι εχω βρεθει 2 φορες και κοντα στην Ελλαδα και αρκετα μακρυα.
Οχι σιγουρα το να δεχεσαι επιθεση ενοπλων παραστρατιωτικων εν μεσω μια φονικοτατης συρραξης οπου περισσευε το μισος και η αγριοτητα δεν συγκρινεται με το να πλακωνεσαι στα κλωτσιδια με τους Γαυρους ή τους Αρειανους.
Ομως η αισθηση ειναι η ιδια,μην σου πω πως στις ποδοσφαιρικες μαχες η αμεσοτητα θεριευει την αγριαδα.
Στην πρωτη περιπτωση εχεις οπλο και συμπολεμιστες γνωριζεις τακτικες μαχης και δεν πολεμας σωμα με σωμα,στη δευτερη δεν εχεις οπλο-πυροβολο-εχεις ενα μπουγιο μαζι σου και χτυπιεσαι στα ισα,λαικιστι.
Ο φοβος του θανατου;
Οταν βλεπεις ενα αγριεμενο οχλο να εφορμα ειναι ο ιδιος.
Ο γραφων εχει δειρει ομαδικα και εχει φαει ξυλο ομαδικα.
Πιστεψε με ειναι αρκετα οδυνηρο,οπως λεει και στο βιβλιο-ταινια the football factory:The f**king pain goes 4ever.Μακραν η καλυτερη ταινια για το φαινομενο χουλιγανισμος.
Απορια:Γιατι αγαπημενες μου γυναικες δεν μπορειτε να κατανοησετε την μαγεια του ποδοσφαιρου;
Επεστρεψα χθες σπιτι ευτυχισμενος απο την νικη μας επι της ΑΕΚ.
Ενθουσιασμενος αφου ειπαμε τα ιδια και τα ιδια με τους κολλητους στο κινητο(που ειμασταν πριν μιση ωρα μαζι)αρχισα να περιγραφω εν πληρη ευτυχια στη συμβια μου τα γεγονοτα που με εκαναν τοσο ευτυχισμενο.
Η μοναδικη αντιδραση της ηταν ενα απολυτως ξενερωτικο :Αλλαξε τις μικρες μεχρι να ετοιμασω το φαγητο τους!
Jesus ladies!

flying smurf είπε...

8a sumpleusw me tov querrero sto 9ema xouligavismou! 8a diafwvnsw ka9eta me tn taivia pou eivai mia polu kakn metafora tou bibliou... n kalutern taivia oso avafora sto hooliganismo eivai to ID... eixa tn tuxn va to dw sto festval 8es/vikns priv kamia 7-8 xrovia. Apo tote vomizw to'xei dei3ei kai n kratikn tnleorasn 2-3 fores! De 9a epekta9w parapavw sta twv omadwv giati dev armozei s'auto to blog...

Haris είπε...

Απόλλων Καλαμαριάς Κύριε Δήμου, όχι γιατί είμαι Πόντιος στην καταγωγή, αλλά γιατί η ομάδα αυτή είχε ένα πάθος ανεξήγητο και γιατί ήταν πάντα από τις αδικημένες ομάδες της θεσ/νίκης.
Αργότερα, λόγω σπουδών στο εξωτερικό (Ιταλία) υποστήριζα την Μίλαν λόγω ίδιων χρωματικών αποχρώσεων με την αγαπημένη μου ομάδα!

basik-ly είπε...

querrero said...
"Ο αμορφωτος εργατης διπλα στον επιστημονα,ο πιτσιρικας διπλα στον κατ΄αλλα σοβαρο οικογενειαρχη επιχειρηματια.Καθηγητες,δασκαλοι,γιατροι,δικηγοροι,συνταγματαρχες,μικροαστοι και μεγαλοαστοι,"κουλτουριαρηδες" και μπετατζηδες.Σας φαινεται αδιανοητο;
Οχι μεχρι να δειτε εναν μειλιχιο αξιοπρεπη σοβαρο επιστημονα να ουρλιαζει με λυσσα και να εκφενδονιζει πετρες και αναπτηρες στους αντιπαλους.
Η(διαζ) οδοντιατρο καποιας ηλικιας,πετυχημενο στον τομεα του μεγαλοαστο να κραυγαζει με οργη στους αστυνομικους "Αφηστε μας ρε γ...νοι μπατσοι να τους γ...σουμε τις μανουλες".
Τα εχω δει και εχω χιλιαδες τετοια παραδειγματα να αναφερω."

epikairos said...
"Η βία δεν είναι μόνο προνόμιο των χούλιγκανς. Ας είναι καλά και ο κ. Πρετεντέρης με τον αναπτήρα του που μας επισήμανε πως αυτά συμβαίνουν και στις καλύτερες οικογένειες."

Μήπως θα πρέπει να επανεξετάσετε τα πρότυπά σας περί καλών οικογενειών, σοβαρών επιστημόνων και οικογενειαρχών;

blade runner είπε...

Γεια σε όλους!

Είμαι Γαυρίνα, γιατί είναι ο μπαμπάς μου και εγώ ήμουν η πρωτότοκη. Γιος δεν υπήρξε ποτέ στην οικογένεια, και κάποιος έπρεπε να τον στηρίζει!

Δυστυχώς όμως ο τραμπουκισμός πολλών οπαδών του Ολυμπιακού με ενοχλεί βαθιά και με απωθεί. Τραμπούκους έχουν όλες οι ομάδες, απλώς ο Ολυμπιακός είναι η ομάδα με το μεγαλύτερο - ίσως - αριθμό ενεργών φιλάθλων (που πάνε και στο γήπεδο, με άλλα λόγια), με αποτέλεσμα οι δικοί μας τραμπούκοι να φαίνονται περισσότερο... Είναι κι αυτός ο Κόκκαλής, με την αμφισβητούμενη ηθική υπόσταση...

Κρυφή αδυναμία έχω στην ΑΕΚ, γιατί όταν ήμουν πολύ μικρή, πριν αποφασίσω να σταθώ στο πλάι του πατέρα μου ήμουν αεκάκι, και γιατί οι μοναδικές δύο φορές που πήγα στο γήπεδο φέτος, ήταν με το boyfriend, που είναι πιστός ΑΕΚτζής και Νικολαϊδικός.

Χαιρετώ σας!

blade runner είπε...

Οταν ήμουν μικρή, πάντως, ήμουν ερωτευμένη με τον Βαν Μπάστεν, και μετά με τον George Best, για τον οποίο είχα διαβάσει σε περιοδικά. Τι θεός!

Τώρα απολαμβάνω τον Ροναλντίνιο και γενικά βλέπω αγώνες του Champions League. Το ελληνικο πρωτάθλημα δυστυχώς χαρακτηρίζεται από μιζέρια και με απωθεί...

nikosmavrikis είπε...

A.E.K olo to soi AEk einai!!

Ρεμάλι είπε...

κ. Δήμου,
Με συγχωρείτε που θα παραθέσω την ασήμαντη σημείωσή μου απλά η απάντησή μου είναι: Α ρέζους θετικό ..
Παρ’ όλα αυτά θα ενθουσιαζόμουνα αν είχατε την δύναμη να οδηγήσετε με ένα μαγικό ραβδάκι σαν τα ποντίκια του Αντερσεν όλα τα καλά παιδάκια που μαζεύονται μέσα στα γήπεδα και χοροπηδάνε στις κερκίδες διεκδικώντας κάτι τι? Δεν ξέρω ,, να τα οδηγήσετε λοιπόν στο να διεκδικούν πράγματα πιο σημαντικά για την φτωχή ζωούλα τους.. τουλάχιστον έχουν το δυναμισμό και την όρεξη να χοροπηδήσουν ..γιατί να πηγαίνει χαμένη?

Ecumene είπε...

EΡΓΟΤΕΛΗΣ! ΥΜΝΗΘΗΚE ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΙΝΔΑΡΟ!!!Olympic Literature!!

RENA MANIOU είπε...

egw pali eimai AEK giati den einai mono mia aplh omada..einai idaniko!!

renamaniou@gmail.com

http://renamaniou.blogspot.com

ΑΕΚ είπε...

άθλιο ΔΕΝ ειναι το ποδοσφαιρο και κανένα άθλημα.
Αθλιοι είναι όσοι χρησιμοποιούν το πδοδόσφαιρο για τίς άθλιες πράξεις τους και τα άθλια συμφέροντα τους!
ΑΕΚ φυσικά - όχι για να αδικεί επειδή αδικήθηκε, όχι για να χρησιμοποιει επειδή χρησιμοποιήθηκε αλλά για τήν αντίσταση τών οπαδών της
ΑΕΚ φυσικά - για την διαφορετικότητα των πληθυσμών της

RENA MANIOU είπε...

etsi niko mou..

rena
renamaniou@gmail.com

http://renamaniou.blogspot.com