Κυριακή, Μαρτίου 26, 2006

Περί έρωτος



Στη βιβλιοθήκη μου έχω αρκετά βιβλία που κληρονόμησα από την μητέρα μου. Μερικά είναι παλιά οικογενειακά κειμήλια, δύο και τρεις αιώνες πίσω (οι πρόγονοι ήταν μελετηροί). Το πιο αγαπημένο μου είναι ένα από τα νεότερα: μία γαλλική έκδοση τσέπης (τι τσέπης – σε τσεπάκι μπαίνει: 11Χ7,5 εκατοστά!) του Stendhal: De L’ Amour. Δεν έχει ημερομηνία έκδοσης αλλά στο εσώφυλλο είναι γραμμένο: Tolia Calvocoressi, 31/7/24. Η μητέρα ήταν τότε 18 χρόνων. Άραγε να ήταν ερωτευμένη;

Είναι μία έκδοση των Editions Nilsson (μίμηση των περίφημων εκδόσεων τσέπης Nelson;) και περιέχει σε 246 μικρές σελίδες μία συρραφή αποσπασμάτων από το κλασικό «περί έρωτος» έργο του Henri Beyle (ψευδώνυμο: Stendhal). Το πλήρες κείμενο καλύπτει δύο τόμους με 550 σελίδες.

Ξαναδιάβαζα λοιπόν τον Stendhal – τον πιο μοντέρνο από τους μεγάλους Γάλλους πεζογράφους του 19ου αιώνα (κι ας είναι ο αρχαιότερος). Το βιβλίο αυτό ήταν το πρώτο σημαντικό έργο που έγραψε – και το πιο αποτυχημένο. Όπως γράφει ο ίδιος, σε είκοσι χρόνια δεν είχε βρει ούτε εκατό αναγνώστες.

Είναι μία ανατομία του ερωτικού φαινομένου αρκετά αυτοβιογραφική (ήταν τότε ερωτευμένος με την Mathilde Dembowsky) αλλά και απόλυτα ψύχραιμη. Στον πρόλογο ο Stendhal διαχωρίζει τέσσερις κατηγορίες έρωτα: α) τον έρωτα-πάθος (εμείς θα λέγαμε τον ρομαντικό έρωτα) β) τον έρωτα-γούστο (εγώ θα έλεγα: παιχνίδι, χωρίς πάθος, πολύ φλερτ) γ) τον σωματικό έρωτα («ενώ είσαι στο κυνήγι, να βρεις μία όμορφη και φρέσκια χωριατοπούλα...») και δ) τον έρωτα-επίδειξη (τον ονομάζει: amour de vanité – υπερηφάνεια) «οι περισσότεροι άνδρες στην Γαλλία επιθυμούν και έχουν μία γυναίκα στην μόδα – όπως έχουν και ένα ωραίο άλογο».

Σε επόμενα κεφάλαια αναλύει τις φάσεις του έρωτα: 1η ο θαυμασμός. 2η η φαντασίωση («σκέπτεσαι: τι ηδονή να την φιλάς, να σε φιλάει, κλπ»). 3η Η ελπίδα. 4η η γέννηση του έρωτα. 5η η πρώτη αποκρυστάλλωση (cristallisation).

Για την αποκρυστάλλωση έχουν γραφτεί τόμοι ολόκληροι. Η θεωρία του Stendhal είναι πως στολίζουμε το αντικείμενο του έρωτα με όλα τα πλουμίδια της γης. Δίνει ένα διάσημο παράδειγμα: «Στα εγκαταλειμμένα ορυχεία αλατιού του Στρασβούργου, ρίχνεις μέσα στο βάραθρο ένα κλαδάκι δέντρου μαδημένο από τον χειμώνα. Δύο ή τρεις μήνες μετά το ανασύρεις καλυμμένο με λαμπερούς κρυστάλλους, σαν διαμάντια. [] Δεν αναγνωρίζεις πια το αρχικό κλαδί». Έτσι και το πνεύμα του ερωτευμένου στολίζει το αγαπημένο του πρόσωπο με όλες τις χάρες.

Φυσικά δεν κάνω εδώ ιστορία της Γαλλικής Λογοτεχνίας για να σας αναλύσω το έργο του Stendhal. Πήρα αφορμή από το βιβλιαράκι της μητέρας μου, που το θυμήθηκα σήμερα, για να μιλήσω για τον έρωτα. Άνοιξη είναι, τι πιο επίκαιρο! Υπάρχουν άλλωστε τόσες θεωρίες όσοι και ερωτευμένοι. Ο έρωτας-έρωτας, το πάθος, η αγάπη... Κάποτε μιλήσαμε για το σεξ (και είχαμε περάσει τα 500 σχόλια). Το σεξ είναι σίγουρα η βάση και το θεμέλιο του έρωτα, αλλά δεν εξηγεί άλλα πράγματα: την ονειρική απογείωση, το πάθος, την συντροφικότητα, την αγάπη...


Στην επάνω φωτογραφία τρία παλιά βιβλία. Στο φόντο μία έκδοση «Byron’s Tales and Poems» του 1848 με υπέροχες χαλκογραφίες (βλέπετε δύο). Ένα «Λεξικόν Γραικο-Αγγλικόν» του 1837 (αφιερωμένο εξαιρετικά στον Harry), ο μικρός Stendhal και η μητέρα όταν τον διάβαζε…

382 σχόλια:

1 – 200 από 382   Νεότερο›   Νεότερο»
MainMenu είπε...

Καλημερα Νικο Δημου...Γραικο-Αγγλικον το λεξικο καλε...! οχι γραικοελληνικο....:)


Φιλιά...ερωτευμενα!!!

Nikos Dimou είπε...

Σορρυ, mainmenu - typical typo. Διορθώθηκε!

gravoura είπε...

Πόσο της μοιάζετε!!

Dormammu είπε...

Έχετε ζητήσει να σας εκτιμήσουν τα βιβλία? Μήπως μέσα στην παλιά βιβλιοθήκη κρύβεται κανένα σπάνιο αριστούργημα σαν το in-folio του Σαίξπηρ του 1623....?

Nikos Dimou είπε...

dormammu ούτε In-folio έχω ούτε incunabula. Μερικά από αυτά τα βιβλία είναι πολύτιμα, όχι (μόνο) λόγω παλαιότητος και ποιότητας, αλλά διότι φέρουν "δικά μας" ονόματα.

Κάποτε όμως θα κάνω ένα ποστ για την βιβλιοθήκη μου. Την μαζεύω από 14 χρόνων... και δεν υπήρξε μέρα που να μην προστέθηκε ένα βιβλίο: από τα φτηνά τσέπης μέχρι εκδόσεις της Folio Society και αριθμημένες με εικονογραφήσεις Picasso, Μatisse, κλπ. Πάνω από 30.000 τόμοι...

christoforos είπε...

Έρωτας
Άθροισμα Συναρτήσεων:
(f+g)(x)=f(x)+g(x), xεΑ
Ζητείτε ποιητής για μετάφραση..

Finteias είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
Finteias είπε...

@ Deepest Blue

Έχετε υπ' όψιν σας κάποιον τρόπο, με τον οποίο αυτό το ερωτικό αίσθημα μπορεί να προκληθεί εξωγενώς από κάποια εξουσία; Εγώ ξέρω ότι είναι αυθόρμητο σε όλους, ανεξαρτήτως τάξεως.
Θέλω να πω ότι η φορολογία επιβάλλεται με εύκολους τρόπους, αλλά ο έρωτας...πώς;

Ο Φρανσουά Μινιέ έλεγε ότι δύο είναι τα κίντηρα μιας επανάστασης: η αγάπη για τις ιδέες κι ο έρωτας για την εξουσία.
Υπάρχει και στους επαναστάτες έρωτας, τελικά.

Πάντως, νομίζω ότι το ζήτημα δεν έχει λυθεί, σε ότι αφορά τα "πως" και τα "γιατί" του.

Νομίζω κ. Δήμου ότι το post θα ξεπεράσει τα 500 σχόλια και λύση δεν θα βρούμε.
Ο έρωτας όμως θα παραμένει.
Καλημέρα

guerrero762 είπε...

30,000 τομοι;
Και εγω που νομισα πως εχω μεγαλη βιβλιοθηκη!
Anyway εχω χρονια-ελπιζω-μπροστα μου.Παλια γαλλικα βιβλια,δεκαδες υπαρχουν στο πατρικο μου,κληρονομια του εν Γαλλια σπουδαγμενου παππου.Με ημερομηνιες προπολεμικες(του ΑΠΠ).Με χειρογραφες σημειωσεις του ιδιου στα γαλλικα.Κριμα που δεν μιλαω τη γλωσσα.
Καπου διαβασα πως ο ερωτας με την σημερινη του μορφη,αυτη του ρομαντισμου και των χαζοχαρουμενων ερωτευμενων να τρεχουν χερακι-χερακι σε λιβαδια ειναι κληρονομια του μεσαιωνα,προερχομενη απο τους ιπποτικους μυθους,και τα τραγουδια αγαπης των τροβαδουρων.
Ισχυει κατι τετοιο;
Διαβασα-ακουσα επισης πως οι αρχαιοι λαοι αλλιως αντιλαμβανονταν τον ερωτα,διαχωριζωντας την αγαπη απο το σεξ.Ο ρομαντισμος ηταν εννοια αγνωστη.
Παντως ο απολυτος ερωτας πιστευω πως ειναι ο ανεκπληρωτος.Απο εκει και περα ειναι ενα συναισθημα που ελαφρως "μαλακωνει"(μια υπερβολικα ηπια λεξη για να μην προσβαλλω την φιλοξενια του blog)τον ανθρωπο.
Μy god ποτε μου δεν μπορεσα να συμπεριφερθω σαν ερωτευμενος που σεβεται τον ερωτευμενο του εαυτο.Αγαπουλες,φιλακια,αρκουδακια,λουλουδακια και ολες αυτες τις "χαριτωμενιες" που βλεπω και μου προκαλουν το γελωτα.
Οπως επισης δεν μπορεσα να βιωσω το αυτοκαταστροφικο συναισθημα της-τι χυδαια λεξη-"καψουρας".Το εχω δει,εχω κατσει σαν καλος φιλος να ακουσω τα κλαψουρισματα και να ανεχθω τα μεθυσια κολλητων για μια γυναικα.Εχω δει τον την αυτοταπεινωση και τον εξευτελισμο.Την απουσια λογικης.
Χμ!Merci αλλα δεν θα παρω.Ισως φταιει που ειμαι (αυτο)συγκρατημενος στις επαφες με αγνωστους,στις εκδηλωσεις φιλιας και αγαπης προς ολους.Οπως μαθει κανεις.Εν αντιθεση με τις εκδηλωσεις οργης :))
Η αγαπη και ο ερωτας χιλιοτραγουδησμενα,makes the world go round λενε οι αγγλοσαξονες.
Εμενα με ενδιαφερει η αλλη πλευρα.Το σκοταδι,το μισος.Ειναι το πιο δυνατο,ισχυρο συναισθημα που βιωνουμε.Οχι η αντιπαθεια,η ζηλια κτλ αλλα το αγνο ατοφιο μισος.
Ερωτηση κρισεως και αποριας.
Γιατι οι γυναικες τοποθετουν το σεξ ως συνοδευτικο της αγαπης,κοινης ζωης,γαμου;Γιατι η σεξουαλικη απολαυση αποτελει ταμπου για τις περισσοτερες;
"Ξερεις,δεν ειμαι τετοια,ετυχε και εγινε,δεν θελω να καταληξεις σε ευκολα συμπερασματα,δεν ειμαι ευκολη,τσουλα,π....να κτλ"
Οι κοινωνικοι ρολοι;

Sakis Rizos είπε...

Το σεξ είναι σίγουρα η βάση και το θεμέλιο του έρωτα, αλλά δεν εξηγεί άλλα πράγματα: την ονειρική απογείωση, το πάθος, την συντροφικότητα, την αγάπη...

Έχουν αρχίσει κι αυτά να εξηγούνται από τους επιστήμονες με βιοχημικούς όρους -καλώς ή κακώς...

Beth είπε...

Σ' αγαπώ.

paragrafos είπε...

Κόκκινο χείλι φίλησα κι έβαψε το δικό μου
Και στο μαντήλι το συρα κι έβαψε το μαντήλι
Και στο ποτάμι το πλυνα κι έβαψαν τα νερά του
κι έβαψε η άκρη του γιαλού κι η μέση του πελάγου
Κατέβη αητός να πιει νερό κι έβαψαν τα φτερά του
Κι έβαψε ο ήλιος ο μισός και το φεγγάρι ακέριο!

Sakis Rizos είπε...

'Όταν είμαστε ερωτευμένοι συχνά δεν βλέπουμε τις οφθαλμοφανείς άσχημες ή δύσκολες πλευρές του χαρακτήρα του προσώπου με το οποίο μας συνδέει ο έρωτας.

Σωστά. Μήπως, όμως, αυτό συμβαίνει επειδή ο στόχος της φύσης δεν είναι να είμαστε ευτυχισμένοι (Ευχής έργο θα ήταν αν,με το πέρας αυτής της περιόδου,το πρόσωπο που έχουμε στο μυαλό μας έχει λίγες διαφορές με αυτό που πραγματικά είναι.), αλλά να αναπαραχθούμε; Άτιμη φύση!

takis vasilopoulos είπε...

Το βιβλίο του Σταντάλ το έχω πρόσφατα αγοράσει και σκόπευα αυτές τις μέρες να το διαβάσω.

Με λίγα λόγια ,έρωτας θα έλεγα είναι το φαινόμενο έξω απο εμάς που εμπεριέχει συμπυκνωμένα τη ζωη και το θάνατο.Τη ζωή γιατι δεν υπάρχει μεγαλύτερη έκσταση ευτυχίας απο αυτή του ερωτευμένου και το θάνατο γιατι πολλες φορές συνδέεται με αυτόν.Δυο ειδών έρωτες:ο ανεκπλήρωτος και ο εκπληρωμένος

Ο έρωτας είναι παράλογος και αδιστακτος.Δεν σε ρωτά,γίνεσαι υποχείριο του οπως μια μαριονέτα.Ο ανεκπλήρωτα ερωτευμένος ρωτά:ΓΙΑΤΙ??σπαράζει,δεν μπορει να καταλάβει γιατι δεν μπορει να είναι μαζι με το αντικείμενο του ποθου του.Ολη η δημιουργία του φαίνεται παράλογη και αδικη αν δεν μπορει να αποκτήσει αυτο που ολόψυχα επιθυμει.Ο έρωτας είναι πολλες φορές ένας μοναχικός δρόμος γεμάτος κοφτερες πέτρες,οφείλεις να τον περάσεις μόνος σου,πολλες φορές το αντικείμενο του έρωτα σου δε θα ασχοληθει καν μαζι σου.

Υπάρχει και ο εκπληρωμένος έρωτας ( πολύ λιγότερες περιπτωσεις ) οπου έχει όλα τα προηγούμενα χαρακτηριστικά αλλα ταυτόχρονα και την ζεστή επικοινωνία .Ο έρωτας τότε << ανατροφοδοτειται απο την επικοινωνία >> .Για ποσο όμως?Δυστυχώς η ευτυχώς για λίγο.Σιγα,σιγά φεύγει και δίνει τη θέση του σε άλλα συναισθήματα όπως αγάπη.Και φεύγει γιατι δεν υπάρχει η έλλειψη ωστε να υπάρχει επιθυμία

Για να εξηγήσουμε το έρωτα βέβαια πρέπει να εξηγήσουμε την ΓΟΗΤΕΙΑ,έννοια ανεξήγητη,μυστηριακή.Για τη γοητεία έχει γράψει ο οικοδεσποτης μας στο ημερολογιο του κάυσωνα:
<< Ακατανόητα πράγματα. Όπως η κακία: η γοητεία.
Όταν η Χ. μιλάει, εγώ χαζεύω. Μπορεί ν' αφηγείται το πιο ασήμαντο, εγώ χάνομαι σαν παιδί σε παραμύθι. Συμπονώ, συμπάσχω, συγκινούμαι και χάνομαι.
Δεν έχω άλλη ερμηνεία - με μαγεύει. Αφήνω τον εαυτό μου και περπατάω στη φωνή και τα μάτια της. Είναι ίσως η μόνη φορά που με ξεχνάω.
Την είχα ερωτευθεί κάποτε. Ευτυχώς, που δεν με ήθελε. Θα είχα χάσει κάθε ίχνος αυτονομίας. Κάθε φορά που την συναντώ, μπλέκομαι πάλι στα κλαδιά της. >>

takis vasilopoulos είπε...

Προτείνω σε όλους το βιβλίο << μικρη πραγματεία περι μεγάλων αρετών >> του andre comte sponville .Kατα τη γνώμη μου έχει κάνει σημαντική δουλειά πάνω στο φαινόμενο του έρωτα.Αποσπασμα: << Φανταστείτε την κυρία Τριστάνου ( δηλαδη να παντρευόταν με τον Τριστάνο ) !!Ο καθένας καταλαβαίνει τι σημαινει αυτό:το τέλος του πάθους της.Σημαίνει πως η Ιζόλδη μπόρεσε να παραμείνει ερωτευμένη μόνο χάρη στο ξίφος που τη χώριζε απο τον Τριστάνο και απο την ευτυχία.Με άλλα λόγια πως ο έρωτας παραμένει παθιασμένος μόνο μέσα στην ΕΛΛΕΙΨΗ ,πως είναι η ίδια η έλλειψη το αντικείμενο που τον μαγνητίζει,η απουσία που τον διεγείρει και επομένως το πάθος δεν μπορει να διαρκέσει παρα μόνο μέσα στην οδύνη και ισως χάρη στην οδύνη >>

christoforos είπε...

"The Hours slid fast- as Hours will,
Clutched tight, by greedy hands-
So faces on two Decks, look back,
Bound to opposing lands-

Αnd so when all the time had leaked,
Without external sound
Each bound the Other's Crucifix-
We gave no other Bond-"

(E.D., 322, στροφές 5 και 6)
..

[Δεν συμφωνώ με την περί έρωτος αντίληψή της. Ο τρόπος της όμως είναι ακαταμάχητος.Άλλη μια διατριβή "Ο Έρωτας στο Έργο της Ε.Ν.]

Yannis H είπε...

Έρωτας το θέμα, ας αριθμήσω τις απαντήσεις

1) Έγραφε ‘σωματικό ‘έρωτα’ το post, διάβασα ‘στοματικό’ στην αρχή και λέω... ‘τι λέει;’

2) Έρωτας και σεξ... Λοιπόν, από σύμπτωση πριν λίγες μέρες έβλεπα ένα ντοκιμαντέρ στην ΕΤ1 για το θέμα. Λέμε πως οι άνδρες τυπικά θέλουν περισσότερο σεξ. Λόγος, η τεστοστερόνη. Ενδιαφέρουσα στατιστική: το περισσότερο σεξ, το απολαμβάνουν τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια ανδρών - ας το πούμε 100%. Τα ετερόφυλα ζευγάρια βρίσκονται γύρω στο 75% της προηγούμενης στήλης. Και τα ομοφυλόφιλα γυναικεία ζευγάρια, μόλις στο 1/4 της στήλης των ετεροφυλόφιλων, γύρω στο 18%. Πάει να πει, οι λεσβίες μάλλον θυμούνται τις σεξουαλικές τους προτιμήσεις από το τι βλέπουν στο δρόμο ή τα όνειρα, γιατί αν περίμεναν το σεξ... θα το ξεχνούσαν κι οι ίδιες!

3) ‘Σεξ είναι το όργανο, έρωτας η μουσική’. Η φράση της Ιζαμπέλ Αγιέντε. Τη βρίσκω πολύ ροζέ.

4) Στο ίδιο ντοκιμαντέρ δύο πατώματα πάνω, έλεγε πως το ‘7 χρόνια φαγούρα’ και ιδίως το ‘3-4 χρόνια’ (τότε χωρίζουν στην πραγματικότητα τα περισσότερα ζευγάρια), αντικατοπτρίζει μια βιολογική ανάμνηση: το παιδί έχει πλέον μεγαλώσει αρκετά, η γυναίκα δεν χρειάζεται τόσο τον άντρα και αυτός μπορεί να ψάξει για άλλη μητέρα για τα παιδιά του.

5) Δεν συμμερίζομαι την αναγωγή όλων στη χημεία και τη βιολογία (πολύ... προς σοβιετικό ρεαλισμό μου φέρνει) αλλά δεν συμμερίζομαι και τον υπέρ-ρομαντισμό που σε κάνει να θέλεις να χτυπήσεις ινσουλίνες.

6) Αργότερα...

paragrafos είπε...

georgia.m said...
@paragrafos:
Μια διόρθωση(σημαντική):
''κατέβη αετός να πιει νερό,ματώσαν τα φτερά του''
Τουλάχιστον έτσι το γνωρίζω εγω.Υπάρχουν παραλλαγές;
------------------------------
(Αν και δεν κάνω ποτέ παραπομπές μέσα στο ξένο μπλογκ) θέλω να σ΄ ευχαριστήσω επειδή η δική σου εκδοχή είναι πολύ πιο όμορφη, πιο ποιητική, πιο ερωτική!

Με αγάπη

Παράγραφος

Nikos Dimou είπε...

Αχ, chris, τι να ξέρει η έρημη έγκλειστη ;Emily Dickinson για τον έρωτα...

Και πάλι όμως, μέσα στον εγκλεισμό της όλα τα ξέρει.

Ένα μεγάλο ερωτικό:

The Good-Morrow

John Donne (1572-1631)

I wonder by my troth, what thou and I
Did, till we lov'd? Were we not wean'd till then,
But suck'd on country pleasures, childishly?
Or snorted we in the seven sleeper's den?
'Twas so; but this, all pleasures fancies be.
If ever any beauty I did see,
Which I desir'd, and got, 'twas but a dream of thee.

And now good morrow to our waking souls,
Which watch not one another out of fear;
For love, all love of other sights controls,
And makes one little room, an everywhere.
Let sea-discoverers to new worlds have gone,
Let maps to other, worlds on worlds have shown,
Let us possess one world, each hath one, and is one.

My face in thine eye, thine in mine appears,
And true plain hearts do in the faces rest;
Where can we find two better hemispheres,
Without sharp north, without declining west?
Whatever dies, was not mix'd equally;
If our two loves be one, or, thou and I
Love so alike, that none do slacken, none can die


Αδυνατώ φυσικά να μεταφράσω...

Sakis Rizos είπε...

Πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση αλλά δυστυχώς δεν μπορώ να την παρακολουθήσω. Πάω να δω τον έρωτά μου! ;-) Και μετά πάω στη δουλειά...

takis vasilopoulos είπε...

Για τον έρωτα νίωθω ιερή ευλάβεια αλλά και οργή.Τον αγαπώ και τον μισώ,αλλα πάντα τον σέβομαι.Ειναι το άγνωστο,το μυστηριακό και είναι κομμάτι μου.Απελπίζομαι που δεν υπάρχουν απαντήσεις,που τα << γιατι >> έχουν ως απάντηση τη σιωπή με συνέπεια να πονάνε πιο πολύ.Κάποτε με άφησε ανάπηρο,θρηνησα για τον νεκρο έρωτα και το νεκρο όνειρο,αλλά μου έκανε ένα δώρο,με βάθυνε,με εσκαψε.Για το έρωτα έχω μόνο ερωτήσεις ( την μόνη πιθανη γνώση,απαντησεις δεν υπάρχουν,μόνο θεωριες ) και όμως αυτές οι ερωτήσεις που με κόπο απόκτησα με γέμισαν φως.

Aλλά πώς γενήθηκε ο Ερωτας?
Απόσπασμα απο το συμποσιο ( 385 π.Χ )... << ...Όταν λοιπόν γεννήθηκε η αφροδίτη ,έτρωγαν οι θεοι,και μαζί τους και ο γιος της Μήτιδος,ο Πόρος.Αφου δείπνησαν,έφτασε η Πενία,για να ζητιανέψει σ’αυτό το μεγάλο φαγοπότι και στεκόταν στην πόρτα.Ο Πόρος λοιπόν,μεθυσμένος απο το νέκταρ μπήκε στον κήπο του Δια και βαρύς απο το πιοτό αποκοιμήθηκε.Η Πενία τότε,επειδή ακριβώς ήταν άπορη σκέφτηκε να κάνει παιδί με τον Πόρο.Ξάπλωσε λοιπόν κοντά του και γέννησε τον Ερωτα

Γι’αυτο και έγινε ακόλουθος και υπηρέτης της αφροδίτης ο Ερωτας,επειδή γεννήθηκε στα γενέθλια της και επιδή συγχρόνως είναι και απο τη φύση του εραστης του ωραίου,και είναι και η αφροδίτη ωραία.Οντας λοιπόν γιος του Πόρου και της Πενίας ο έρωτας βρίσκεται σε αυτήν τη κατάσταση.Πρώτα πρώτα είναι πάντοτε πένης και καθόλου απαλός και ωραίος,όπως νομίζουν οι πολλοι ,αλλα σκληρος και βρώμικος,και ξυπόλυτος και άστεγος.

Ξαπλωνει πάντοτε κατάχαμα και χωρις στρώμα,κοιμάται στην ύπαιθρο έξω απο τις πόρτες και στους δρόμους,έχοντας την φύση της μητέρας του και παντοτινή σύντροφο τη ένδεια.Απο τον πατέρα του,κυνηγάει τα ωραία και τα καλα,όντας ανδρείος και ριψικίνδυνος,και ορμητικος,δεινός κυνηγός,μηχανευόμενος συνεχώς κάτι,παθιασμένος για γνώση και επινοητικός,φιλοσοφώντας ολόκληρη τη ζωή,δεινος γητευτής και μάγος και σοφιστής.Και ουτε αθάνατος είναι απο τη φύση του,ούτε θνητος,αλλά την ίδια μέρα που ανθει και ζει,πότε πεθαίνει και αναβιώνει πάλι όταν τα καταφέρει χάρη στην φύση του πατέρα του.Και εκείνο που αποκτάει,του φεύγει πάντοτε γρήγορα ώστε έρωτας δεν είναι ούτε φτωχός,ούτε πλουσιος.Βρίσκεται επίσης ανάμεσα στη σοφία και στην αμάθεια >>

Ανώνυμος είπε...

"οι εκλογές είναι έρωτας"
(Παρασκευάς Γιάννης - βουλευτής, νομάρχης, άνθρωπος)

Nikos Dimou είπε...

Και το κλασικό - αλλά πάντα καίριο ΕΠΙΓΡΑΜΜΑ:

Πριν απ' τα μάτια μου είσουν φως,
πριν απ' τον έρωτα Έρωτας,

κι όταν σε πήρε το φιλί
Γυναίκα.

takis vasilopoulos είπε...

Το << Τριστάνος και Ιζόλδη >> κυκλοφορει στα Ελληνικα σε μια όμορφη πολυτελή έκδοση .....με συγκινει κάθε φορα που το διαβάζω αν και δεν το έχω δει ποτέ ζωντανα....ένα έργο για τον έρωτα...τον θάνατο....τη νύχτα.Πάντα έχω μέσα στην καρδιά μου τα λόγια της Ιζόλδης πάνω απο τον νεκρό Τριστάνο πριν κλείσει η αυλαία ....

<< Τι απαλά και ήρεμα που μου χαμογελά,πόσο γλυκα τα μάτια του ανοίγει-βλέπετε φίλοι?Δεν το βλέπετε?Πως λάμπει όλο και πιο φωτεινός καθως σηκώνεται ψηλά μεσα στων άστρων τη φεγγοβολια?Δεν βλέπετε πως η καρδια γενναία πάλλεται,καθώς μέσα στο στήθος του ήσυχα και δυνατά χτυπά?Πως η γλυκιά ανάσα του ηδονική και τρυφερή μέσα απο τα χείλη φτερουγίζει?Κοιτάξτε φίλοι!Δεν το αισθάνεστε?Δεν το θωρείτε?Μονο εγώ τούτο το σκοπό που τόσο σιγανός και εξαίσιος,γλυκα θρηνώντας,τα πάντα λέγοντας.συμφιλιώνοντας απαλά βγαίνει απο αυτόν,εισχωρει εντός μου,με δονει με τη θεία μουσική και με αγκαλιάζει?Ειναι ένα απαλό αεράκι που φυσά?Ειναι κύματα απο μεθυστικες μοσχοβολιές?Πως φουσκώνουν καθώς με τριγυρίζουν!Να πάρω πνοή βαθιά?Να τα αφουγκραστώ?Να τα ρουφήξω?Ή μεσα τους να βυθιστώ?Γλυκά ,στα αρώματα να εξαφανιστώ?Μεσα στο σάλο των κυμάτων,στων ήχων τον ορυμαγδο,στο κυματιστό σύμπαν της ανάσας του κόσμου να πνιγώ,να καταποντιστώ-δίχως αισθήσεις.Υπέρτατη ηδονή!! >>

Nikos Dimou είπε...

1 Aσμα Aσμάτων, o εστί τω Σαλωμών. 2 Φιλησάτω με από φιλημάτων στόματος αυτού, ότι αγαθοί μαστοί σου υπερ οίνον, 3 και οσμή μύρων σου υπέρ πάντα τα αρώματα...

takis vasilopoulos είπε...

Ναι Ν.Δήμου υπέροχο αυτο το ποίμα του Ελύτη,όπως και η μουσική του χατζιδάκι για αυτό αλλα και όλος ο << μεγάλος ερωτικός >>

apousia είπε...

''Δεν ξέρω αν είναι μελαγχολικοί οι έρωτες.
Χαρμόλυποι θα έλεγα.Και το ένα και το άλλο.Δηλαδή,άγρια χαρά και άγρια λύπη.
Χαρά,γιατί καίγεται ο εαυτός σου,κινητοποιείται ο οργανισμός σου,τα κύτταρά σου τρέχουν,προχωρούν με μεγάλα άλματα.
Λύπη,γιατί ποτέ δεν κατακτάς εκείνο που θέλεις.
Εγώ πάντα είχα την αίσθηση,ήθελα τον Θεό κι έβρισκα τους αγγέλους..
Και χωρίς πάθος,εγώ δύσκολα ζω,ακόμα κι εδώ στην εξοχή.
Δηλαδή,εγώ,έχω ανάγκη την πυρκαγιά..''

Κωστής Μοσκώφ
''Στα όρια''

Σκηνοθέτης Έλληνας προ καιρού,είχε πει,πως,όταν είχε υπάρξει ερωτευμένος,βρισκόταν πάντα σε τέτοια ένταση,σε τόσο ''υψηλό πυρετό'',έτσι ώστε αισθανόταν πως πάσχει από βαρειά αρρώστια.
Και πως αν κυκλοφορούσε ''εμβόλιο'' κατά του έρωτα,θα ήταν ο πρώτος που θα το έκανε.
Αλήθεια,υπάρχει κάποιος από σας,που θα μπορούσε να υπερθεματίσει?
Θα το κάνατε ποτέ κύριε Δήμου?
(Αν και λίγο από τους ''δρόμους'' σας,λίγο αυθαιρετώντας,διόλου δύσκολο να φανταστώ την απάντηση)

takis vasilopoulos είπε...

Ναι georgia m . θυμάσαι που ειχαμε μιλήσει για το << μονογραμμα >> σε προηγούμενο post.Ποσο πολυ το αγαπάμε...

Ανώνυμος είπε...

ομοιάζει με Μιχάλη Κατσαρό αυτό το "επίγραμμα" και δεν πρέπει να πούμε ότι πρόκειται για βαρβαρότητα. να τοποθετείς τη χαζογκόμενα - γιατί σε ποιον απευθύνονται οι βλάκες όπως ο Κατσαρός...δεν είδες που ήταν η Ιουλίτα παράμερα, ο Χορν ήρεμος κι αυτός έδινε διάλεξη - να σκέφτεται: ω τώρα είμαι φως και θα πίψω στα όμματά Του δια να δεί τον Κόσμο. κι άντε να βρεις ποιας μετάπτωσης Έρωτας ήσουν πριν τον έρωτα. κι αυτό το "πριν". πριν από τι; και το φιλί που "παίρνει"...να σου δίνουν όραμα τώρα οι συμπυκνωμένες ψυχώσεις...

Nikos Dimou είπε...

apousia said...
Θα το κάνατε ποτέ κύριε Δήμου?

To εμβόλιο κατά του έρωτα; ΠΟΤΕ! Αν υπήρχε φάρμακο που να σε υποχρεώνει να ερωτεύεσαι... ναι!

Ο έρωτας είναι όπως ή τέχνη. Πολαπλασιάζει την ζωή. Είναι τα μόνα αντίδοτα στον χρόνο και την φθορά.

Nikos Dimou είπε...

Aς μιλήσω με ποιήματα:


ΑΦΙΕΡΩΣΗ 1980


Είχα ξεχάσει πως μυρίζει το γιασεμί.

Αλλά βγαίνοντας στη νύχτα, ξαφνικά,
ντυμένος λεπτόν χιτώνα τον ιδρώτα σου
ντυμένος χρυσό ιμάτιο το άρωμά σου,
χτύπησα πάνω στην οσμή του γιασεμιού σαν σε γυάλινο τοίχο.

Ονειρεύομαι αυτό που έζησα.
Το σώμα το δροσερό με τους ίσκιους,
το σώμα το δυνατό με την έκσταση
και την κραυγή, την κραυγή –

Σ’ αγαπώ τρυφερά και σ’ αγαπώ άγρια,
περπατώ την νύχτα ντυμένος τον λεπτό σου ιδρώτα,
στεφανωμένος το άρωμα του γιασεμιού
και προφητεύω.

Αμφισβητώ το ποίημα, είναι φτωχό.
Είμαι κι εγώ φτωχός χωρίς εσένα.
Αν ποίημα είμαστε μαζί
δεν έχω γράψει καλύτερο.

resident είπε...

Yannis H said...
"Έρωτας και σεξ... Λοιπόν, από σύμπτωση πριν λίγες μέρες έβλεπα ένα ντοκιμαντέρ στην ΕΤ1 για το θέμα. Λέμε πως οι άνδρες τυπικά θέλουν περισσότερο σεξ. Λόγος, η τεστοστερόνη."

Η ορμόνη του έρωτα και του σεξ είναι η τεστοστερόνη.Οποίος άνδρας έχει χρησιμοποιήσει τα ενεσιμα χημικά σκευάσματα της παθαίνει συναισθηματικό σοκ.Σε μια εβδομάδα όλα αλλάζουν.Θυμάσαι την έντονη εφηβική σου ηλικία.Τα συναισθήματα στο μάξιμουμ.Ερωτάς και σεξουαλική διάθεση χτυπάν "κόκκινα" όρεξη για έρωτες όρεξη για ζωή τέρμα η κατάθλιψη αχ! η εξωγενής τεστοστερόνη, να μπορούσε κανείς να την χρησιμοποιεί για πάντα και να νιώθει πάντα έτσι.Αρκετά την ύμνησα(η μήπως ύμνησα τον έρωτα).Υποψη,χρειάζεται προσοχή.

georgia.m said...
"Yπάρχουν ουσίες με παρόμοια αποτελέσματα αλλά δεν θυμάμαι πώς τις λένε:σεροτονίνη,ντοπαμίνη.."
Η σεροτονινη των αντικαταθλιπτικών φέρνει ευφορία αλλά καμία σχέση με την επίδραση των ανδρογόνων στην ερωτική και σεξουαλική διάθεση του ανδρα.

takis vasilopoulos είπε...

@GEORGIA M.
με την << πολιορκια >> έχω ταξιδέψει τους τελευταιους μήνες,χαίρομαι που την αγαπάς.

Και φυσικά δεν μπορω να ξεχάσω τον ΓΚΑΙΤΕ με τον << ΒΕΡΘΕΡΟ >> .Θα ήθελα να μάθω γερμανικά μόνο και μόνο για να το διαβάσω απο το πρωτότυπο....Ο Βέρθερος, αυτή η ρομαντική ψυχή που αγαπούσε τη ζωή αλλά την εγκατέλειψέ,όχι γιατι ήταν δειλός,αλλά γιατι δεν άντεχε, πόναγε....δεν άντεχε να είναι μακρια της,να μην την έχει.Και η Λόττε...την αγαπώ εξίσου με τον Βερθερο.

Μονολογεί ο Βέρθερος όταν τη συναντα: << ...και απο εκείνη την ώρα μπορει ο ήλιος και η σελήνη και τα αστέρια να διαγράφουν όπως θέλουν τους κύκλους τους,όμως εγώ δεν γνωρίζω ούτε μέρα ούτε νύχτα και ολοληρος ο κόσμος μου γύρω μου χάνεται...>> και στο τέλος λίγο πριν πεθάνει γράφει << ...Ω Λόττε και τι δεν μου θυμίζει εσένα!Μηπως δε με πειβάλλεις ακόμα?Και μήπως δεν έχω αχόρταγα όπως το παιδι μαζέψει γύρω μου κάθε λογής μικροπράγματα που τα'χες αγγίξει εσύ,ω ΑΓΙΑ μου!!...Δες Λόττε δεν ανατριχιάζω που παίρνω στα χέρια μου το κρύο,το τρομερο ποτήρι απο το οποίο μου μέλλεται να πιω τη μέθη του θανάτου!Μου το προσφέρεις εσύ και δεν διστάζω.Ετσι εκπληρώνονται όλες οι επιθυμίες και οι ελπιδες της ζωής μου.Ολες!!Ολες!!Να χτυπήσω τόσο ψυχρά,τόσο αλύπητα τη χάλκινη πόρτα του θανάτου......είναι γεμάτα.Χτυπάει δώδεκα!Εμπρος λοιπόν!-Λόττε!Λόττε!Αντίο!Αντιο! >>

takis vasilopoulos είπε...

@the resident
Για το σεξ σίγουρα υπάρχουν ορμόνες όπου έχουν διαπιστωθει.Ομως ας μην είμαστε τόσο σίγουροι για τον Έρωτα.Δεν εξηγείται τόσο εύκολα.Γιατι γοητευομαι απο έναν άνθρωπο και όχι απο έναν άλλον.ΓΙΑΤΙ?Σιγουρα όταν γοητευομαι εκκρίνονται καποιες ορμόνες όπως σεροτονίνη ή ντοπαμίνη,ορμόνες ευφορίας...αλλά γιατί απο έναν συγκεκτριμένο?Εχω υπόψη μου τα πειράματα που αναφέρει ο Ηarry αλλά τα συμπεράσματα που έχουν βγει δίνουν πολύ λίγες απαντησεις και αοριστες.Ενα απο αυτά ελεγε πως η ορμόνη κρατα 4χρόνια....Δεν ξέρω ,δεν νομίζω οτι το θέμα είναι τόσο απλό που να λύνεται με μια ορμόνη.Οι επιστήμες της νευροφυσιολογιας εχουν να κάνουν πολλα βήματα πανω σε αυτό,πολλα χρόνια.Ισως κάποτε εξηγήσουν το φαινόμενο του έρωτα και ίσως τότε δυστυχώς χαθει λίγη απο την μαγεία του.Προσωπικα δεν ξέρω αν θα ήθελα να μάθω τον μηχανισμό του .Σίγουρα κάτιο τέτοιο θα με έκανε να πονάω λιγότερο ( το ανεξήγητο πονάει ) αλλα δυστυχώς και να ονειρεύομαι λιγότερο.

resident είπε...

plaisir d'amour ne dure qu'un moment,
chagrin d'amour dure toute la vie.

Στιγμή μόνο κρατάει του ερωτά η ηδονή
ολάκερη ζωή κρατάει του ερωτά η οδύνη.
"Του ερωτά η οδύνη."ΕΡΜΑΝ ΕΣΣΕ.

takis vasilopoulos είπε...

Αν και οι κατηγοριοποιησεις του έρωτα και ο χωρισμός του σε φάσεις δε με πολυπείθουν παραθέτω και την άποψη του ΚΑΜΑ ΣΟΥΤΡΑ.

1.Ερωτας με τα μάτια
2.Ερωτας με τη σκέψη
3.Εμμονη ιδέα
4.Απώλεια του υπνου
5.Συνεχες αδυνάτισμα
6.Απέχθεια προς τις υπόλοιπες χαρές και διασκεδάσεις
7.Απώλεια ντροπής
8.Η τρέλα.
9.Η συγκοπή
10.Ο θάνατος

Nikos Dimou είπε...

takis vasilopoulos said...
Γιατι γοητευομαι απο έναν άνθρωπο και όχι απο έναν άλλον.ΓΙΑΤΙ?

Ο μισάνθρωπος και κυνικός Σοπενχάουερ θα σας έλεγε ότι αυτή είνα η παγίδα που σας στήνει η παντοδύναμη Βούληση, η Παράσταση που σας παίζει για να διαιωνίσετε το είδος...

ΑΝΤΩΝΗΣ ΛΙΟΛΙΟΣ είπε...

Μια αιρετική σκέψη: Πολλές δύσκολα ελεγχόμενες διαταραχές της συμπεριφοράς που σχετίζονται με έντονη επιθυμία, παρόρμηση και γρήγορη ανταποδοτική απόλαυση (αλκοολισμός, παθολογικός "τζόγος", σεξουαλικές διαταραχές κλπ) βελτιώνονται σημαντικά με την χορήγηση ανταγωνιστών οπιούχων (naltrexone)πιθανόν λόγω παρεμβολής στο σύστημα των ενδορφινών που σχετίζονται και με την απόλαυση. Πιστεύω ότι είναι θέμα χρόνου να δοκιμαστεί κάποια ανάλογη ουσία για τον έρωτα που έχει πολλά στοιχεία παρόρμησης και εξάρτησης. Και μην βιαστείτε να πείτε ότι κανείς δεν θα το δοκιμάσει, είσασταν ποτέ παθιασμένα ερωτευμένοι χωρίς ανταπόκριση;

takis vasilopoulos είπε...

ΡΟΥΜΙ-> << Ξακουσμένο μου φεγγάρι φώτισε με, μια αχτίδα απο το φώς σου θα μετέτρεπε τον κόσμο μου σε κήπο με τριαντάφυλλα.ΤΩΡΑ ΘΑ ΠΕΡΠΑΤΗΣΩ ΣΤΗ ΣΙΩΠΗ,ΣΑΝ ΤΟ ΠΙΟΝΙ ΣΤΟ ΣΚΑΚΙ,ΠΑΡΑΤΗΡΩΝΤΑΣ ΟΛΗ ΜΟΥ ΤΗ ΖΩΗ ΝΑ ΠΕΡΙΣΤΡΕΦΕΤΑΙ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΗ ΘΕΣΗ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΙΑ ΜΟΥ >>

takis vasilopoulos είπε...

Rilke:

Κλείσε τα μάτια μου,μπορώ να σε κοιτάζω
τ’άυτια μου σφράγισ’τα να σ’άκουω μπορώ
χωρίς τα πόδια μου μπορώ ναρθώ σε εσένα
και δίχως στόμα θα μπορώ να σε παρακαλώ

Σταμάτησε μου την καρδιά και θα καρδιοχτυπώ με το κεφάλι
και αν κάνεις το κεφάλι μου συντρίμια στάχτη,εγω μέσα στο αίμα μου θα σ’έχω πάλι

Χωρίς τα χέρια μου μπορώ να σε σφιχταγκαλιάσω
σαν να ‘χα χέρια όμοια καλα με την καρδιά


Το παραπάνω ποίημα το τραγουδάει η Φωτεινή Δαρρα σε μουσική Παπαδημητριου.Θεωρω υπέροχο όλο το τραγουδι ( μουσική + στιχοι ).
Μιας και μιλάμε για γοητεία η Φωτεινή Δάρρα με γοητεύει απόλυτα έστω και απο την τηλεόραση.Οχι μόνο όταν τραγουδα αλλά κάθε της κίνηση...δεν είναι μόνο η ομορφια αλλά η ανεξήγητη μυστηριακή σαγήνη ( υποκειμενικό βέβαια )

resident είπε...

takis vasilopoulos Αν ευνουχίσεις ένα αρσενικό άνθρωπο η ζώο,ίσως να συνεχίσει να ερωτεύεται,δεν λέω όχι αλλά είναι κάπως αλλιώς το πράγμα.Χάνει σίγουρα την σεξουαλική ορμή αλλά και το συναίσθημα του ερωτά χάνει σε ένταση,χάνει σε πάθος.Οποίος έχει χρησιμοποιήσει τεστοστερόνη καταλαβαίνει πως είναι να είσαι με αυτήν και χωρίς αυτή.Σίγουρα το θέμα του έρωτα είναι πολύπλοκο, αλλά οι ορμόνες παίζουν ένα βασικό ρόλο.

paragrafos είπε...

Τα σαββατοκύριακα έμενα μέσα, τάχα για "να ξανακοιτάξω τις σημειώσεις μου". Κι αντίς γι΄ αυτές ατένιζα από το μπαλκόνι το κενο ανάμεσα στον Πενταδάκτυλο και τη κόκκινη θάλασσα τ΄ουρανού.

"Τι κλείνεσαι σπιτι κορη μου και μελαγχολείς;" -"Δε μελαγχολώ, απλώς ξεκουράζομαι" τής έλεγα. "Καλά κόρη μου, καλά", επαναλάμβανε η καημένη η μανούλα...

Αν και δεν ήθελα να το παραδεχτώ, ήμουνα όντως θλιμμένη. Μ΄επνιγε η μοναξιά: "τι να κάνω έξω χωρίς εκείνον;". Όταν όμως μου έλεγε η Κική ότι σήμερα θα βγουμε Όλη η παλιά παρέα, έτρεχα πρώτη.

Ντρεπόμουνα, βέβαια, πολύ. Σπανια τον κοιτούσα στα μάτια (για να μη προδοθώ) κι ελάχιστα τού μιλούσα. Ξεκαρδιζομουνα όμως στα γέλια με τ΄ αστεία του, ακόμα κι όταν οι άλλοι έμεναν απαθείς (και με κοιτούσαν περίεργα). Για μένα αυτός ήταν Ο τέλειος, αλλά ένιωθα οτι δεν του άξιζα (κι ακόμα έτσι νιώθω!).

Κι όταν μου είπε να ζήσουμε μαζί και φτιάξαμε το σπτικό μας και γεννήθηκε το παιδάκι μας, ένιωσα ο πιο τυχερός άνθρωπος στον κοσμο! "Να μ΄ αγαπάει, Θε μου, να μ΄αγαπάει και δεν θέλω τίποτε άλλο" μονολογούσα...

Και η προσευχή μου, δυστυχώς, εισακούστηκε... Μ΄ αγαπάει ακόμα, στ΄ αλήθεια. Το βλέπω, το ζω. (Χωρις αυτόν, τι θα γινούμουνα;). Όλα τα άλλα, όμως, τι απέγιναν, που πήγαν, γιατί έσβησαν τόσο γρήγορα;

Δηλαδή καθε φορά που προσευχόμουνα έπρεπε να μιλαω και για τη μανούλα και για τον αδελφούλη και για την υγεία του παιδιού μου;

resident είπε...

georgia.m
Τρυφερός μαζί σου σίγουρα θα είναι (πως θα μπορούσε να μην είναι καλή μου) αλλά με άλλες γάτες άστο καλύτερα .

apousia είπε...

Κι άλλος ΡΙΛΚΕ:
''Τον ύπνον,αχ,δεν τον προσέχουν του κοιμώμενου.
Βέβαια κοιμόταν,αλλά,πολύ πυρέσσοντας,ονειρευόταν:
πώς παραδέχτηκε την είσοδό του.
Πώς,ο καινούργιος αυτός,ο φοβισμένος,μπλέχτηκε έτσι
με του εσωτερικού γίγνεσθαι
τ'απλωμένα πλοκάμια,
που,σ'αρχέτυπα,σε πνιγηρή βλάστηση
και σε ζωώδεις μορφές φευγαλέες ακοντίζονταν.
Πώς ενέδωσεν.-Αγαπούσε.
Τα μύχια βάθη του αγαπούσε,
το εσώτερο αγριοτόπι του,
εκείνο το αρχέγονο δάσος μέσα του,
που στο βουβό γκρέμισμά του,
η καρδιά του φωτεινά πράσινη στεκόταν.Αγαπούσε.

resident είπε...

Δέστε αν θέλετε και το ποστ της blade runner.

free είπε...

"Γροικήσετε του έρωτα θαμάσματα τα κάνει,
και σε θανάτους εκατό όσοι αγαπούν τσι βάνει,
πληθαίνει τους την όρεξη και δύναμη τους δίδει,
μαθαίνει τους να πολεμούν τη νύχτα στο σκοτίδι,
κάνει τον ακριβό φτηνό τον άσκημο ερωτάρη,
κάνει και τον ανήμπορο άντρα και παληκάρι,
το φοβιτσιάρη άφοβο πρόθυμο τον οκνιάρη,
κάνει και τον ακάτεχο να ξέρει πάσα χάρη.

Βιτσέντζος Κορνάρος
Ερωτόκριτος

takis vasilopoulos είπε...

@Ν.Δήμου
Και εγώ θα του απάντουσα πως η διαιώνιση του είδους γίνεται και χωρίς έρωτα.Απόδειξη η πραγματικότητα.Κοιτάω γύρω μου και δεν μπορω να πω ψέμματα.Στα αντρόγυνα πιο πολύ βλέπω στα ματια τους την ανάγκη,την άγνοια,τον σκοπο,τον συμβιβασμό παρά τον έρωτα.
Ευτυχισμένος όποιος μπορει να συνταιριάξει τον έρωτα,την αγάπη,την οικογένεια.

Αν περιορίσουμε τον έρωτα στην σεξουαλική επιθυμια τοτε ο φιλόσοφος έχει απόλυτο δίκιο.

resident είπε...

georgia.m said..."Έκτός κι αν αυτό είναι έρωτας για εκείνον!Πάντως,την κοιτάζει μέσα στα μάτια."


Την κοιτάζει και θυμάται την απίστευτα όμορφη και αξέχαστη εποχή πριν την στείρωση, τότε που και αυτός μπορούσε να ερωτευθεί. Aχ! ερωτά μόλις σε χάσουμε δεν αξίζει να ζούμε.

takis vasilopoulos είπε...

@harry
Eννοούσα τον yannis h.
Πάντως μου κάνει έκπληξη πως αξιολογείτε τους ανθρώπους.Το κριτήριο σας είναι ο αριθμός των ερωτικών συντρόφων?Οχι η εντιμότητα που εχει κάποιος?Δηλαδη μια κοπέλα που έχει πάει με 20 είναι μπάζο ή π....?Δεν μπορει να φέρθηκε έντιμα,να αγάπησε?να πόνεσε?να χάρηκε τον έρωτα?

@παράγραφος

Το σχόλιον σας μου άρεσε ιδιαίτερα,έχει τρυφερότητα,ευαισθησια.Σας νιώθω ανθρώπινα

resident είπε...

Να ανοίξω ένα μικρό θέμα:
"Οι άντρες μαθαίνουν να αγαπούν αυτή που ποθούν ενώ οι γυναίκες ποθούν αυτόν που αγαπούν"
από την ταινία sex ,lies and videotapes

mickey είπε...

Καλησπέρα σε όλους!

Υπέροχο (αναμενόμενο βεβαίως) το post, αλλά κάποιοι (συνήθεις ύποπτοι) προσπαθούν και πάλι να το "μαγαρίσουν", όπως έκαναν και χθες με την επίθεση στους Κύπριους και άλλες φορές στο παρελθόν. Δεν πειράζει, τους εαυτούς τους εκθέτουν!

Μόνο οι στερημένοι, ανέραστοι και οι απίστευτα πληγωμένοι από κάποιον ανεκπλήρωτο έρωτα ή έναν πικρό χωρισμό θα μπορούσαν να γράψουν τόσο απαξιωτικά σχόλια για τον έρωτα και τους ερωτευμένους σαν κάποια από αυτά που διάβασα εδώ μέσα (ελάχιστα ευτυχώς). Είναι άραγε τυχαίο που οι ίδιοι εξυμνούν το μίσος; Άλλο η κριτική στον έρωτα (που όντως τυφλώνει τον έναν και εξιδανικεύει τον άλλο) και τις υπερβολές τύπου "I can't live if living is without you" και άλλο πράγμα η πλήρης άρνηση και απαξίωσή του (και του ρομαντισμού συλλήβδην). Φυσικά και ο έρωτας συνοδεύεται από υπερβολές (αλλιώς τι αξία θα είχε;) και για μένα αποτελεί ένα από τα ελάχιστα χωράφια που η λογική δε χωρά (άλλο πράγμα όμως ο γάμος - εκεί η λογική είναι απαραίτητη προϋπόθεση). Από αυτό το σημείο όμως μέχρι την εξύμνηση του μίσους(!) η απόσταση μετριέται σε έτη φωτός. Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου! Ειλικρινά τους λυπάμαι :(

Ο ανεκπλήρωτος έρωτας είναι το μεγαλύτερο βάσανο μετά την στέρηση των βασικών αγαθών (τροφή, νερό κλπ). Μπορεί να οδηγήσει ακόμα και στην αυτοκτονία και κατά βάθος είναι φοβερά εγωιστικό συναίσθημα (το καταλαβαίνουμε αφού περάσει, συνήθως μόνο με έναν άλλο έρωτα). Ο εκπληρωμένος έρωτας και ο επακόλουθος μετασχηματισμός του σε αγάπη μετά από κάποιον καιρό, ενδεχομένως είναι η ιδανική κατάσταση που μπορεί να βιώσει κάποιος. Το καλό σεξ είναι πάντως αναγκαία αν και όχι ικανή συνθήκη (χρειάζονται και άλλα) για τη βίωση αυτής της κατάστασης. Και φυσικά δεν είναι απαραίτητο να κρατήσει για μια ζωή - γι' αυτό απαιτούνται πολύ περισσότερα πράγματα ακόμα ;)

Υ.Γ. Καθόλου δε με χαλά η επιστημονική εξήγηση των μηχανισμών του έρωτα, των ονείρων ή οποιουδήποτε άλλου "μυθικού" ή "μαγικού" στοιχείου στη ζωή μου. Τα απολαμβάνω όσο και τότε που δε γνώριζα...

mickey είπε...

@the resident (5:02 μμ):
Το "θέμα" μόνο μικρό δεν είναι :)

MainMenu είπε...

Ο Έρωτας εξ' ορισμού είναι το αναπάντεχο, το μη υπολογίσιμο, το μη ελεγχόμενο. Επομένως κάθε μαθηματική η βιοχημική εξήγηση του είναι καταδικασμένη σε αποτυχία.

MainMenu είπε...

και λίγη βιβλιογραφία

Roland Barthes, A Lover's Discourse

resident είπε...

takis vasilopoulos said...
@Ν.Δήμου
"Και εγώ θα του απάντουσα πως η διαιώνιση του είδους γίνεται και χωρίς έρωτα.Απόδειξη η πραγματικότητα.Κοιτάω γύρω μου και δεν μπορω να πω ψέμματα.Στα αντρόγυνα πιο πολύ βλέπω στα ματια τους την ανάγκη,την άγνοια,τον σκοπο,τον συμβιβασμό παρά τον έρωτα"

esse said: "υπήρχε μόνο λαιμαργία για τη ζωή και φόβος κι απ το φόβο, από τον ανόητο παιδιάστικο φόβο του κρύου ,της μοναξιάς του θανάτου, δυο άνθρωποι έτρεχαν ο ένας κατά πάνω στον άλλο, φιλιόνταν, αγκαλιζόταν, έτριβαν τα μαγούλα τους, ακουμπούσαν ο ένας το πόδι του αλλού, έφερναν καινούργια ανθρώπινα όντα στον κόσμο". ΚΛΑΙΝ ΚΑΙ ΒΑΓΝΕΡ.

Nikos Dimou είπε...

takis vasilopoulos said...
Rilke:
"Κλείσε τα μάτια μου,μπορώ να σε κοιτάζω"

Αγαπητέ Τάκη αυτό που τραγουδάει η Φωτεινή Δάρρα δεν είναι ερωτικό ποίημα. Απευθύνεται στο Θεό. Είναι στο Δεύτερο Βιβλιο (Για την Προσκύνηση) από το "Βιβλίο των Ωρών" (Das Stundenbuch). Μιλάει ένας μοναχός προς τον Κύριο:

Loesch mir die Augen aus: ich kann dich sehen...

Ενδιαφέρον πως ο έρωτας λατρεύει...

McKat είπε...

Η αγάπη κάστρα καταλεί
μπεντένια ρίχνει κάτου
και παλληκάρια του σπαθιού
τα ρίχνει του θανάτου

Και παλληκαρούδες φυσικά. Υπάρχει καλύτερη "κατάλυση" του εαυτού μας από αυτήν; Δεν υπάρχει. Κατάλυση και αναγέννηση μαζί. Δεν είναι τυχαίο πως ο έρωτας είναι το μόνο πράγμα που έχει υμνηθεί παραπάνω από οτιδήποτε άλλο, το πιο ισχυρό συναίσθημα (η λέξη είναι λίγη), που καθιστά τις αναστολές και τους περιορισμούς ανίσχυρους. Την πρώτη φορά τυφλώνεσαι. Δεν είναι ίσως ό,τι καλύτερο αυτό αλλά μπορεί να σε προετοιμάσει για την απόλυτη απογείωση που θα σου προσφέρει το να ερωτεύεσαι με τα μάτια ανοιχτά, έτοιμος να απολαύσεις όλα όσα μπορεί να σου δώσει ο έρωτας που κρατάει, εξελίσσεται, αλλάζει, ταξιδεύει τη ζωή σε μέρη που δεν έχεις φανταστεί. Αρκεί να τον αγαπάς... τον έρωτα εννοώ... και τους ανθρώπους.

Ανώνυμος είπε...

Νίκος Δήμου

ΠΕΝΘΟΣ ΠΙΟ ΨΗΛΟ ΚΙ ΑΠ' ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ

Έχει η ψυχή πένθος καθώς ακούει τους αυλούς μελανοστάλακτους
ώρες με λυπηρά δευτερόλεπτα λένε τη βροχή
στα ζούδια
και στην ουράνια κλεισμένη θύρα
σάλπιγγες του κλαυθμού σάλπιγγες δίχως άστρα
τυφλά πουλιά και πάνε στην αθώωση
ο ύπνος του δράκου π’ αφήνει στα παιδιά
την ανάσα και θυμούνται ήσυχα πως ο τρόμος
απλώνει το νυχτερινό δίχτυ στο δάσος
όταν οι φαιόχροες άνεμοι πνέουν αργά
την αχώριστη τύχη κινώντας απάνω στα δέντρα
φύλλα τραγούδια κι αμίλητοι χυμοί
που γεννούν ένα υγρό θαύμα στην πέτρα των ήχων
ένα φεγγάρι πληγωμένο στα μάτια
και χύνεται ως τη χαραυγή σ’ όλο το δάσος αίμα
σκοτεινό βασίλειο της πρωίας
οι γυναίκες ειν’ ακόμη μεθυσμένες από βόρεια παραμύθια
οι γυναίκες είναι σα μαινάδες σκοτωμένες κάτω από μεγάλα δέντρα
μαζί με σαύρες όπου ξεκουράζονται στις αστραπές
και λάμπουν όλα για λίγο.
Πάλι να γίνουμε φίλοι, λέει ο θεός,
για να χαρίσουμε την αύρα στα στήθη
όπως ο θρήνος βγαίνει απ’ το χρόνο σε μια συννεφένια γαλήνη
πάει στους ακέραιους νεκρούς καριόλα
εδώ που η νύχτα λιώνει τόσα όνειρα στενάζοντας
και δίνει όλη την αγάπη στο νερό σκύλλλα
με θανάτους κι αθόρυβα τύμπανα
μακριά πολύ μακριά και μακρύτερα
δόντια θηρίων που βλέπει συχνά στο χώμα του δάσους
ο άνθρωπος από μεγάλη αμμουδιά περπατώντας.
Άσπρος χειμώνας κι ο ακούσιος αετός πέφτει χάμω
πέρα ειν’ η χαραυγή των πνευστών ονείρων
ένας ατέρμων ιαματικός αέρας κρέμεται ψηλά
τι άσπρος χειμώνας έχω ανάγκη χοντρά ρούχα
διψώ
την ακέραστη ματιά της γυναίκας
που τραγουδά τώρα μονάχη
κυνηγημένη από κοπάδι αγριμιών
εδώ στις μαυροκίτρινες πεταλούδες.
Άλλη μια χαρά και πάλι το αίμα να χύνεται
δεν έχω στήθη, δεν έχω θηλές ωραίες
λέει βαθιά στον άνεμο η Ανδρομέδα
είμαι γκρεμός από φως και φοβερίζω τα δέντρα νυχταγκαλιασμένα
τρέχουν ολοένα τα ελάφια
κι ακούγονται νερά δίχως φεγγάρι.
Άσπρος χειμώνας οι δαίμονες του δρυμού σε περάσματα.

MainMenu είπε...

Ερωτα ονομαζουμε αυτο που καταδεικνυει ακομα και την ανεπάρκεια της γλώσσας...Ο Ερωτας πρωτοδιδαξε αποδομηση...καθε σημαινον γλιστράει σε ενα αλλο...Ο Ερωτας πρωτοδιδαξε ψυχαναλυση...καθε γλιστριμα της γλωσσας ξεμπροστιαζει...Ο Ερωτας πρωτοδιδαξε ζωή...Να Μην Εχεις Αυτο Που Επιθυμεις και να Μηχανευεσαι καθε τρόπο...Ο Ερωτας διδαξε τον Πλατωνα την πιο σπουδαια του ιδεα...αυτην που ανέφερε στις μερες μας ο Λακαν...Ερωτα νιωθεις για την ομορφια που στερείσαι...Καθε επιθυμία και μια απουσία

resident είπε...

mickey

Perfect Love
There's something I must tell you
There's something I must say
The only really perfect love
Is one that gets away

the residents

Nikos Dimou είπε...

Αφορισμός του Karl Kraus για την σχέση γυναίκας και άνδρα στον έρωτα:

"Για να ανάψει το πούρο του, προκαλεί μία κόλαση πυρός".

Πραγματικά νομίζω πως το ερωτικό πάθος στις γυναίκες είναι πολλαπλάσια ισχυρό.

guerrero762 είπε...

Αχ αγαπητο μου mouse.Απ'οτι φαινεται καποια σχολια που εκανα και απευθυνοταν σ'εσενα βρηκαν τον στοχο τους(;).
Προφανως αναφερεσε στα γραφομενα μου,οπως και καποιου αλλου συνομιλητη.Τουλαχιστον εμεις ειμασταν που "εξυμνησαμε" το μισος.Στα ανεραστοι,στερημενοι,πληγωμενοι δεν μπορω να απαντησω καθοτι η οποια "γνωριμια" μας ειναι αυστηρα διαδυκτιακη και η ανωνυμια του μεσου δεν προσφερετε για να αντικρουσεις προσωπικες κατηγοριες.Τουτεστιν,δεν ξερεις ποιος πραγματικα ειμαι και το αντιστροφο.Θα μπορουσα να αυτοπαρουσιαστω σαν μεγας σκληρος εραστης,σαν πληγωμενος μεχρι θανατου απο ερωτα,σαν νταλικιερης ή 18χρονη καλλονη.Δεν μπορεις-ρω να ξερεις ποτε.Συνηθως σε εκπλησουν(θετικα ή αρνητικα)ατομα που ξερεις στη real life "μια ζωη",ποσο μαλλον αγνωστοι και ανωνυμοι συνομιλητες στο διαδυκτιο.
Ολα εχουν να κανουν με εμπειρειες,καταστασεις που εχεις βιωσει.Απορριπτω την ροζ αισθητικη του ερωτα,με τις καραμελωμενες μεγαλοστομιες.
Απο κει και κατω παω πασο στα υπολοιπα.Ισως να συμφωνησω με την χημικη διεργασια που λεγεται ερωτας και δη κεραυνοβολος.Δεν ξερω αν σε χτυπα κατακουτελα ή σου κοβεται η ανασα αλλα την νυν συζυγο μου καπως ετσι την γνωρισα.
Μια ομορφη κοπελα που οταν μου την συστησαν σε ενα παρτυ,δεν μπορουσα να ξεκολλησω τα ματια μου απο πανω της,και απο συνηθως λαλιστατος δεν ηξερα τι να πω.
Το μισος τωρα.Βιωματα και καταστασεις ποντικι μου και παλι.Το εχεις νιωσει ποτε;
Εχεις βρεθει σε καταστασης ομαδικης λυσσας και παρακρουσης;Οργης;
Προφανως οχι,ο γραφων ειχε την τυχη.Και δεν αναφερομαι σε συγκρουσεις χουλιγκανς αν και εκει παιρνεις μια γευση πολεμου και απροσωπου μισους,που ειναι και το πλεον αγνο και ανιδιοτελες.

raffinata είπε...

ΕΡΩΤΑΣ ακόμα κι όταν "... με περισσή λαβώνει δύναμη..."

resident είπε...

Nikos Dimou said... "Πραγματικά νομίζω πως το ερωτικό πάθος στις γυναίκες είναι πολλαπλάσια ισχυρό."

5:30 μμ

Eγώ δε νομίζω.Kαι αν κρίνω και απ τα ζώα που τα αισθήματα τους είναι εμφανή...

takis vasilopoulos είπε...

@Ν.Δήμου
Δεν το γνώριζα,πάντως μπορει να σταθει σαν ερωτικό τραγούδι και μάλιστα σαν πολυ αξιολογο.
Σιγουρα ο έρωτας λατρεύει.
Το αποσπασμα του ΡΟΥΜΙ που παρέθεσα στην ουσια το έχει γράψει σαν ύμνο στον δικό του θεό , << τον αγαπημένο >> που τον έβλεπε και μέσα απο το πρόσωπο του Σαμς,ενός δερβίση.

Είναι πράγματι αξιολογο πως ένας υμνος λατρειας προς το θείο μπορει να σταθει και ως ερωτική εξομολογηση.
Για τον ερωτευμένο το αντικείμενο του ερωτά του είναι θρησκεια,μεθύσι λατρείας.Οπως ο μοναχος ή ο δερβίσης θέλει να ενωθει με το θεό έτσι και ο ερωτευμένος με το άλλο πρόσωπο.

Unknown είπε...

30000 τόμοι; Εντυπωσιακότατο. Πόσα από αυτά έχετε διαβάσει;

Όσο για τον έρωτα, νομίζω πως συνδέεται με την παραγωγή ντοπαμίνης, όπως τα ναρκωτικά. Περνά όταν ο εγκέφαλος τη συνηθίσει ή κάτι τέτοιο-δεν θυμάμαι τώρα.

takis vasilopoulos είπε...

Τι υπέροχη η σκηνη απο το << ο περλιμπιν και η μπελισα >> του ΛΟΡΚΑ οπου η Μπελισα τραγουδάει για τον ερωτα της καθως πηγαίνει στον κήπο ( λογια που έγιναν τραγουδι απο τον χατζιδάκι)
: << Πέρα στο σκοτεινο ποτάμι
Εσκυψε η νύχτα να λουστεί
Ετσι και η όμορφη Μπελίσα
Μένα φιλι θα δροσιστεί
Πάνω στο πέτρινο γεφύρι
Κάθεται η νύχτα η δροσερη
Ετσι και η όμορφη Μπελίσα
Στον κήπο θα τον καρτερει >>

Στο τέλος ο ερωτας καταλήγει πάλι σε αιμα

cyrus είπε...

nikos dimou: "Αδυνατώ φυσικά να μεταφράσω..."

Επειδή έχω απύθμενο θράσος, ιδού μια πρόχειρη μετάφραση:

John Donne

Η Καλημέρα

Αναρωτιέμαι, ειλικρινά,
τι κάναμε εσύ κι εγώ πριν ερωτευτούμε.
Δεν είχαμε, άραγε, απογαλακτιστεί ακόμη,
Αλλά βυζαίναμε παιδιάστικα τις χαρές της εξοχής;
Ή φρουμάζαμε στη σπηλιά του ύπνου του βαθύ;
Έτσι ήταν. Όλες οι χαρές πριν απ’ αυτήν
Ήταν ψευδαισθήσεις.
Όποια ομορφιά ποτέ κι αν είδα, πόθησα και πήρα,
Δεν ήταν παρά όνειρο, σκιά δική σου.

Και τώρα, καλημέρα στις ψυχές μας που ξυπνάνε
Και που από φόβο δεν γυρνούν να κοιταχτούν.
Γιατί ο έρωτας μας κάνει να αγαπάμε κάθε θέα
Κι ένα μικρό δωμάτιο το κάνει σύμπαν.
Ας παν' σε νέους κόσμους οι θαλασσοπόροι
Ας δείχνουν τόσους κόσμους όλοι οι χάρτες
Εμείς θα κρατήσουμε το δικό μας κόσμο.
Καθένας έχει έναν κι είναι ένας.

Το πρόσωπό μου φαίνεται στα μάτια σου,το δικό σου στα δικά μου
Και στα πρόσωπα φαίνονται οι αληθινές καρδιές.
Πού θα βρούμε δυο καλύτερα ημισφαίρια
Χωρίς δριμύ βορρά, χωρίς τη δύση;
Ό,τι πεθαίνει δεν είχε αναμιχθεί σωστά.
Αν οι δυο έρωτές μας είναι ένα
Ή αν εσύ κι εγώ με την ίδια ένταση αγαπιόμαστε,
Τίποτε δεν πεθαίνει.

Nikos Dimou είπε...

Tolisbak said...
30000 τόμοι; Εντυπωσιακότατο. Πόσα από αυτά έχετε διαβάσει;

Πολλά. Αλλά η βιβλιοθήκη είναι και βάση δεδομμένων. Όταν έχεις π. χ. σειρές με Άπαντα (του Rilke, του Stendhal, φιλοσόφων, ποιητών κλπ. - 15 και 20 τόμοι ο καθένας) δεν τα διαβάζεις, αλλά ανατρέχεις σε αυτά. Βιβλιοθήκες στην Ελλάδα δεν υπάρχουν, παλιά δεν υπήρχε και το Internet - για να βρεις ένα κείμενο έπρεπε να το έχεις.
Για όλες μου τις φιλοσοφικές μελέτες αναγκάστηκα να ...αγοράσω την βιβλιογραφία. Έτσι - μισό από ανάγκη, μισό από μεράκι - έφτασα να περάσω τις 30.000 (πρέπει να είναι περισσότερα... έχω χρόνια που δεν έκανα καταμέτρηση).

alombar42 είπε...

Ενας από τους λόγους που το μέλλον (ίσως να) είναι ζοφερό, είναι οτι (ίσως να) υπάρχουν τα κατάλληλα ερωτικά φίλτρα, αυτά των "μαγισσών" των μύθων στο πιο σύγχρονο: βασισμένα σε πρωτεΐνες και ορμόνες.
Και τότε το ερωτεύομαι ίσως γίνει ενεργητικό ρήμα, σύμφωνα με τις τότε επιταγές της μόδας: ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε.

Ισως να υπάρχει και το κατάλληλο σκεύασμα για τον ερωτευμένο, ο οποίος άλλωστε δεν είναι τόσο παραγωγικός. Θα πηγαίνεις στη δουλειά σου τραγουδώντας την άνοιξη και στην είσοδο θα παίρνεις το κατάλληλο χαπάκι που θα σου κόβει το τραγούδι.

Ευτυχώς πάντα υπάρχει φως στο βάθος του τούνελ: ίσως οι μηχανές κάνουν τα πάντα εκτός από όσα χρειάζονται φαντασία (να δικαιωθεί και το "η φαντασία στην εξουσία"), οπότε ο έρωτας θα αναγορευτεί σε υποχρεωτική κατάσταση!

Νόμος 1035 κάθετος κλπ: Οι μη ερωτευμένοι απαγορεύεται να κυκλοφορούν σε δημόσιους χώρους γιατί προσβάλλουν τη δημόσια αισθητική

:)

Nikos Dimou είπε...

takis vasilopoulos said...
Τι υπέροχη η σκηνη απο το << ο περλιμπιν και η μπελισα >> του ΛΟΡΚΑ

Και με την μουσική του Χατζιδάκι - σε όλο αυτό το Post θα έπρεπε να ακούγεται ο Μεγάλος Ερωτικός...

mickey είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
mickey είπε...

@querrero (5:34 μμ):

Αντιγράφω επακριβώς την επίμαχη φράση μου:
"Μόνο οι στερημένοι, ανέραστοι και οι απίστευτα πληγωμένοι από κάποιον ανεκπλήρωτο έρωτα ή έναν πικρό χωρισμό θα μπορούσαν να γράψουν τόσο απαξιωτικά σχόλια για τον έρωτα και τους ερωτευμένους ΣΑΝ κάποια από αυτά που διάβασα εδώ μέσα (ελάχιστα ευτυχώς)"

Τόνισα τη λέξη "σαν" αυτή τη φορά μήπως και γίνω πιο σαφής. Μπορεί να είσαι απλά κυνικός ή ότι άλλο. Οι διευκρινίσεις για τον έρωτα στο σχόλιό σου κατατοπιστικές, αλλά και πάλι δεν μπορώ να καταλάβω τι φταίνε τα λουλούδια και οι λοιπές "χαριτωμενιές".

Μήπως βαφτίζουμε τις "άμυνες" που αποκτήσαμε λόγω των βιωμάτων μας ως "σωστή στάση" και καταδικάζουμε τις άλλες "στάσεις", όπως η αλεπού με την κομμένη ουρά; Ο έρωτας έχει χώρο για όλους και όλων των μορφών τις εκφράσεις. Από τις πιο "χαζοχαρούμενες" μέχρι τις πιο "εκλεπτυσμένες".

Δε λέω, ας υπάρχει κάποια προσοχή και να μαθαίνουμε από τα λάθη μας (η εμπειρία βοηθάει πολύ), αλλά αν δε γίνεις και λίγο παιδί (ή "αφελής") στον έρωτα, πού αλλού θα γίνεις; Εκτός κι αν ο φόβος μην τυχόν και πληγωθεί κανείς (ή τσαλακωθεί η άψογη εικόνα που έχει για τον εαυτό του) είναι τέτοιος, που ζυγίζει την κάθε του κίνηση σε όλα, ακόμα και στον έρωτα, προκειμένου το "σχέδιο" να προχωρήσει ομαλά. Πολύ φοβάμαι όμως ότι σε τέτοιες περιπτώσεις, μάλλον ο έρωτας χάνει το νόημά του, ενώ συχνά η υπερβολική προσοχή οδηγεί στο ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα ;)

Όσο για την "τύχη" που είχες να ζήσεις το (ενίοτε "αγνό" και "ανιδιοτελές") μίσος, ευτυχώς θα μπορούσα άνετα να πω:

Γαμώ την ατυχία μου!

Μόνο μια φορά στη ζωή μου ένιωσα μίσος, αλλά ευτυχώς κατάλαβα ότι είναι το πλέον ηλίθιο και άχρηστο συναίσθημα που υπάρχει (αν μπορούσα με μια γενετική ή άλλη τροποποίηση να το εξαλείψω τελείως, θα το έκανα ευχαρίστως - κι ας έχανα αυτή την "ανθρώπινη" και "φυσική" πλευρά μου).

Αφήστε τα μίση...

Ανώνυμος είπε...

το μίσος και ο έρωτας είναι εργαλεία. του έρωτα το πρώτο και του μίσους το δεύτερο. όχι δυστυχίες της χνουδωτής. μιλώ για το καθολικό μίσος που σφυροκοπάει συγκεκριμένες σαπουνάδες σε μπροστέλα ή σχεδόν εντομή.

paragrafos είπε...

Ναι, αγαπημένη μου. Πολύ πριν να σε συναντήσω
εγώ σε περίμενα. Πάντοτε σε περίμενα.

Σαν είμουνα παιδί και μ' έβλεπε λυπημένο η μητέρα μου
έσκυβε και με ρωτούσε. Τι έχεις αγόρι;
Δε μίλαγα. Μονάχα κοίταζα πίσω απ' τον ώμο της
έναν κόσμο άδειο από σένα.
Και καθώς πηγαινόφερνα το παιδικό κοντύλι
είτανε για να μάθω να σου γράφω τραγούδια.
Όταν ακούμπαγα στο τζάμι της βροχής είταν που αργούσες ακόμα όταν τη νύχτα κοίταζα τ' αστέρια είταν γιατί μου λείπανε τα μάτια σου κι όταν χτύπαγε η πόρτα μου κι άνοιγα δεν είτανε κανείς. Κάπου όμως μες στον κόσμο είταν η καρδιά σου που χτυπούσε.

Έτσι έζησα. Πάντοτε.

Κι όταν βρεθήκαμε για πρώτη φορά - θυμάσαι; - μου άπλωσες τα χέρια σου τόσο τρυφερά σα να με γνώριζες από χρόνια. Μα και βέβαια με γνώριζες. Γιατί πριν μπεις ακόμα στη ζωή μου είχες πολύ ζήσει μέσα στα όνειρά μου αγαπημένη μου.

Θυμάσαι, αγάπη μου, "την πρώτη μεγάλη μέρα μας";
Σου πήγαινε αυτό το κίτρινο φόρεμα
έν' απλό φτηνό φόρεμα, μα είταν τόσο όμορφα κίτρινο.
Οι τσέπες του κεντημένες με μεγάλα καφετιά λουλούδια.
Σου πήγαινε στο πρόσωπο σου ο ήλιος
σου πήγαινε στην άκρη του δρόμου αυτό το τριανταφυλλένιο σύννεφο κι αυτή η φωνή μακριά ενός πλανόδιου ακονιστή - σου πήγαινε.

Έβαζα τα χέρια μου στις τσέπες, τα ξανάβγαζα.
Βαδίζαμε δίχω λέξη. Μα και τι να πει κανείς
όταν ο κόσμος είναι τόσο φωτεινός και τα μάτια σου
τόσο μεγάλα. Ένα παιδί στη γωνιά τραγούδαγε τις λεμονάδες του. Ήπιαμε μια στα δυο. Κι αυτό το χελιδόνι που πέρασε ξαφνικά πλάι στα μαλλιά σου. Τι σου είπε λοιπόν;

Είναι τόσο όμορφα τα μαλλιά σου. Δεν μπορεί, κάτι θα σου είπε.

Το ξενοδοχείο είταν μικρό σε μια παλιά συνοικία πλάι στο σταθμό που μες στην αντηλιά κοιτάζαμε να μανουβράρουμε τα τραίνα.

Αλήθεια κείνη η άνοιξη, εκείνο το πρωινό, εκείνη η απλή κάμαρα της ευτυχίας αυτό το σώμα σου που κράταγα πρώτη φορά γυμνό αυτά τα δάκρυα που δεν μπόρεσα στο τέλος να κρατήσω
- πόσο σου πήγαιναν.

Α, θα 'θελα να φιλήσω τα χέρια του πατέρα σου, της μητέρας σου τα
γόνατα που σε γεννήσανε για μένα
να φιλήσω όλες τις καρέκλες που ακούμπησες περνώντας με το φόρεμα σου να κρύψω σα φυλαχτό στον κόρφο μου ένα μικρό κομμάτι απ' το σεντόνι που κοιμήθηκες. Θα μπορούσα ακόμα και να χαμογελάσω στον άντρα που σ' έχει δει γυμνή πριν από μένα να του χαμογελάσω, που του δόθηκε μια τόση ατέλειωτη ευτυχία. Γιατί εγώ, αγαπημένη, σου χρωστάω κάτι πιο πολύ απ' τον έρωτα εγώ σου χρωστάω το τραγούδι και την ελπίδα, τα δάκρυα και πάλι την ελπίδα.

Στην πιο μικρή στιγμή μαζί σου, έζησα όλη τη ζωή.

Τασος Λειβαδίτης


(Από την αφιέρωση του αγαπημένου μου)

Τ

apousia είπε...

Κωστής Μοσκώφ
''Ιστορία-δεύτερη εκφορά''

''2050.
Ως Σάρκα Έρωτα εκτείνεται η Παγκόσμια Επανάσταση.
Οι νίκες γαλβανίζουν τους απανταχού λαούς.Εξεγείρεται σύμπασα η οικουμένη.
Τούρκοι και Κούρδοι σταματούν τον αλληλοσπαραγμό.Σχίζοντας την ημισέληνο υψώνουν παντού την κόκκινη σημαία.Πέφτει η Βασιλίδα Κωνσταντινούπολη.Λουφάζουν οι αστοί.Και οι μικροαστοί.
Και από τον απλό λαό οι μη εγρήγοροι.
Χρόνια μετά την κατάρρευση του ''υπαρκτού''.Αυτόν που οι απανταχού ανέραστοι είχαν υποσκάψει.
Οι λαοί θεσμοθετούν τα χιλιόχρονα όνειρα.
Έκτοτε τα κοινοβούλια νομοθετούν τον Έρωτα και τη Δικαιοσύνη.
Και τους δύο φορείς και τρεις χιλιόχρονους καημούς τους.
Το Δίκαιο παντρεύεται τον Έρωτα.
Όσοι δεν ξέρουν ν'αγαπούν κλείνονται σε ιδρύματα.
Ο Έρωτας τώρα ολικός καταργεί τον Θάνατο.Καταργεί τον Καιρό.
...''

paragrafos είπε...

@ Νικο Δήμου

Σπάνια σας απασχολώ, αλλά τώρα δεν μπορώ να το αποφύγω:

Ο Σταντάλ όπως τον ξέρουν οι πολλοί (περίσσότερο με το "Κόκκινο και το Μαύρο" και με το "Μοναστήρι της Πάρμας) ή ο Ανρί Μπελ, δεν ήταν και τόσο καλός με τις γυναίκες μάλιστα απ, ότι θυμάμαι (ίσως κάνω λάθος) οι έρωτές του ήταν περισσότερο πλατωνικοί.

Θυμάστε την κακία του, που συσχέτιζε τις γυναίκες με τις μεταφράσεις; (Να το πω;)

apousia είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
Artanis είπε...

Μία μικρή δημόσια ερωτική εξομολόγηση
από μένα για σένα.


Ζω τον έρωτα μου τους τελευταίους 103 μήνες της ζωής μου και παρ' όλο το αρκετό διάστημα πού είχα στη διάθεσή μου να σκεφτώ, δεν κατάφερα να βρω ούτε μία λογική εξήγηση σε όλα τα "γιατί" του έρωτα.
Κι έτσι παραιτήθηκα της προσπάθειας και παραδόθηκα στη ζάλη του με την πεποίθηση ότι αργά ή γρήγορα θα τελειώσει...θα εξανεμιστεί...θα μείνουμε δυο καλοί φίλοι...ή και πάλι όχι...
Όμως δεν τελειώνει...αντίθετα μεγαλώνει!
Και κάπου στην πορεία αναρωτήθηκα, "μα καλά, πού θα πάει αυτή η ιστορία;Ακόμα ζαλίζομαι;;;"
Και πάλι ρώτησα τα "γιατί" του έρωτα.Και πάλι δε βρήκα τα "επειδή".
Και αποφάσισα να παραδοθώ ξανά στη ζάλη.Και κάθε φορά που η λογική προσπαθεί να κατανοήσει τί συμβαίνει, κάθε φορά με κοιτάς και παραδίνομαι.
Και το μόνο "επειδή" που ανακαλύπτω είναι αυτό:
Ότι είσαι ο έρωτας της ζωής μου. ΄Ο,τι κι αν γίνει...όπου κι αν πάω...όπου κι αν βρεθείς.

...με αφορμή
τους αγαπημένους μου στίχους από τον Μεγάλο Ερωτικό(ευχαριστώ κ.Δήμου) και το ποίημα του John Donne, που κατέθεσε ο κ.Δήμου αλλά μετέφρασε υπέροχα ο cyrusgeo.

bidibis είπε...

Δεκαετία 90.
Ρίκα Βαγιάννη: Κύριε Δήμου, ποιος είναι ο μεγαλύτερος έρωτας της ζωής σας;

Νίκος Δήμου: Ο εκάστοτε τελευταίος

Ευφυής απάντηση σε μια τηλε-κλισέ ερώτηση.
Εύγε!

Ο μόνος άνθρωπος που θα μπορούσε να πει, χωρίς να θίγεται ο ‘εκάστοτε τελευταίος’ της, ότι ο έρωτας της ζωή της είναι ένας πρώην (Ανδρέας Παπανδρέου) είναι η Δήμητρα Λιάνη

wetex είπε...

kalos o erotas alla apoxavnonei.

apo tin alli anaferomeni sto erotima tou querrero giati oi ginaikes theoroun tin seksoualiki apolavsi taboo, na paratheso to katatopistikotato sxolio tou Harry Ασφαλως & υπαρχει διαφορα απο τους 5 στους 11,η διαφορα της κυριας απο την...Προσωπικα πιστευω οτι η γυναικα που εχει παει με περισσοτερους απο 5,χωρις να παντρευτει,ειναι ή μπαζο ή... Απο δικη μου στατιστικη οι περισσοτερες σοβαρες παντρευονται τον 3ο-4ο. Οι παραδοσιακες & απο επαρχια,ακομα & σημερα σε μεγαλο ποσοστο παντρευονται τον 1ο.

diaxorismoi anamesa se sovares kai mi kai ta kritiria tous.....

Ανώνυμος είπε...

Μία μικρή δημόσια ερωτική εξομολόγηση από μένα για σένα (αφού δεν υπάρχει θεός, τα κάνω όλα).

Φυτοζωάω τον έρωτα μου χίλια χρόνια παρ' όλο το χαλαρό μεσοδιάστημα πού είχα εσωτερικεύσει μέσα μου για να σκεφτώ, δεν κατάφερα να εκμαιεύσω ούτε μία ντροπή σε όλα τα "διατί" του Ναζωραίου μου.
Κι έτσι απολύθηκα της προσπαθείας και δέθηκα στο αγκίστρι του με την πεποίθηση τηλεπαρουσιαστού ότι γοργά ή γρήγορα θα τα τηλεφτύσει...θα εξανεμιστεί...θα απομείνουμε δυο καλοί Μασώνοι...ή και πάλι όχι...
Όμως δεν τελειώνει και αντίθετα μεγαλώνει αφού κι εσύ έχεις εξαφανιστεί!
Και κάπου στην πορεία σαλπίστηκα, "μα καλά, πού θα περιοδεύσει αυτή η μυθολογία; Ακόμα μεγαλώνει;;;"
Και πάλι ρώτησα τα γιατιά του έρωτος. Και πάλι δεν τα βρήκα τα "επειδής να με αγαπάει στ’ αλήθεια".
Και λιμοκτόνησα για να διαδωθώ ξανά στη καρπουζομίχλη. Και κάθε που ζω στο νοίκι τα ξεράδια προσπαθούν να κατανοήσουν τί συμβαίνει, κάθε που με εκπορνεύεις ξενυχτάω.
Μη με αφήσεις να σε αφήσω αγάπη μου:
Είσαι το επιτραπέζιο της ζωής μου. Σχιζομύκητες...όπου κι αν φάω...όπου κι αν τραπεζωθείς.

αφορμή του έρωτος
οι αγαπημένοι μου στίχοι έρωτα μου οι ξένοι στίχοι έρωτα μου από τον Μεγάλο Ερωτικό (ευχαριστώ την Ερήμου Ελένη) και το πόνημα του Captain Black, που εισέπνευσαν οι φίλοι μας εισπράκτορες
του έρωτος

MainMenu είπε...

'Σαλτάρω' Ροδίτης είσαι;

mickey είπε...

Πουτάνες, με τη γνωστή απαξιωτική έννοια του όρου (και όχι με την έννοια του πανάρχαιου κοινωνικού λειτουργήματος - ναι, καλά διαβάσατε), συνήθως υπάρχουν μόνο στη διαστρεβλωμένη φαντασία στερημένων, ανώριμων ή "καμένων" (κυρίως ανδρών). Περιέργως πώς, ο άντρας που έχει πάει με πολλές γυναίκες (ή απατά τη σύντροφό του) θεωρείται "άξιος", ενώ η γυναίκα που έχει πάει με πολλούς (ή απατά τον σύντροφό της) "πουτάνα" - την οποία παρεμπιπτόντως, συχνά επιθυμούν διακαώς οι "άξιοι" άντρακλες ή οι στερημένοι συντηρητικοί, που με περισσή ευκολία την καταδικάζουν ;)

Πόσες φορές δεν χαρακτήρισαν έτσι τη γυναίκα (που ενδεχομένως μέχρι πρότινος λάτρευαν), επειδή απλώς δεν ανταποκρίθηκε στον έρωτά τους, τους φόρεσε το γνωστό "αξεσουάρ", τους παράτησε στα κρύα του λουτρού ή απλά της αρέσει ο έρωτας χωρίς δεσμεύσεις; Ή κάποιες απατημένες, επειδή τους "έκλεψαν" τον σύντροφο; - ας τον κλείδωναν στη ντουλάπα! Πολλοί συγχέουν τον "έρωτα" με την κτητικότητα και ενίοτε βγάζουν τα απωθημένα τους. Ενδεχομένως να δικαιολογούνται στην αρχή, αλλά αν αυτό συμβαίνει κατ' εξακολούθηση, τότε φταίει κάτι άλλο και όχι οι "πουτάνες"...

takis vasilopoulos είπε...

O Δον Ζουαν όμως τι πιστευε για τον έρωτα? ( ριζοσπαστικές θέσεις για το 1665,με παρα πολλα συμφωνω αλλά κάτι δεν μου πάει καλα στην συνεχή αλλαγη,νομίζω πως χάνεται ένα κομματι του έρωτα αν η σχέση δεν ωριμάσει,χάνουμε κρυφές πτυχές του που φαίνονται μόνο με το πέρασμα του χρόνου )

Παραπέμπω το αποσπασμα απο το θεατρικο του Μολιερου.....

<< ...Α,μπα!Και τι προτείνεις?Να μείνω πάντα με το πρώτο θυληκό που θα με ξελογιάσει?Για χάρη του δέντρου να χάσω το δάσος?Ωραία αντίληψη,να θαφτεις στον έρωτα μιας γυναικας,να ζεις νεκρος για όλες τις άλλες ομορφιες που σε καλουν,και όλα αυτά για να μπορεις να υπερηφανεύεσαι πως είσαι πιστος!Ε όχι.Η πίστη είναι προσόν των ηλιθίων.Κάθε ωραία γυναικα δικαούται να μας γοητεύσει.Πως δηλαδη?Επειδη έτυχε κάποια να προηγηθει,θα στερησει απο τις άλλες τα νόμιμα δικαιώματα τους?Προσκυνώ την ομορφια όπου και αν τη συναντησω και παραδίδομαι αμαχητι στη γλυκια και βιαιη έλξη της.Τι και αν βρισκομαι μπλεγμενος αλλου?Ο έρωτας για τη μία δεν είναι λόγος να αδικώ τις άλλες.Εχω μάτια για όλες.και όλες τις τιμώ σύμφωνα με την αξία τους,αποδίδοντας σε κάθε μια το φόρο που η φύση μου επιβάλλει.Πως μπορω να αρνηθω την καρδια μου σε ότι αξιέραστο αντικρύσω?Χιλιες καρδιες αν είχα θα τις χάριζα όλες σε ένα νόστιμο μουτράκι.Καρύκευμα του έρωτα είναι η ποικιλία,τα πρώτα σκιρτήματα είναι η γοητεία.Να πολιορκεις με χιλια δυο τεχνάσματα ένα πλάσμα αγγελικο,να το φέρνεις μέρα με τη μέρα,βήμα το βήμα όλο και πιο κοντά σου,να πολεμάς την παρθενική του αιδημοσύνη με όρκους,στεναγμους και δάκρυα,να λυγίζεις πόντο ποντο την αντισταση του,να νικάς τους ενδοιασμούς του,και να το οδηγεις γλυκα γλυκα εκει που επιθυμεις.Δεν είναι αυτη ηδονή ανομολόγητη?Μα ,όταν μια φορα το κατακτήσεις τι άλλο να πεις,τι άλλο να ποθησεις?Το πάθος κάνει φτερα και βυθίζεσαι στη χειμέρια νάρκη της συνήθειας,ώσπου ένα νέο ιδεώδες να ξυπνήσει πάλι μεσα σου τον πόθο και να σε παρασύρει στην μεθυστική γοητεία της κατακτησης.Να νικάς την αντίσταση μιας γυναίκας,δεν υπάρχει μεγαλύτερη απόλαυση.Σαν τους μεγάλους κατακτητες,που πετουν απο νίκη σε νίκη και αδιάκοπα οραματίζονται καινούργιους τόπους,νέες κατακτήσεις,έτσι και εγώ:τίποτε δεν μπορει να αναχαιτίσει το πάθος μου.Η ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ ΟΛΗ ΤΗΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΗ ΧΩΡΑ ΝΑ ΑΓΑΠΗΣΕΙ.Και σαν άλλος Αλεξανδρος εύχομαι να υπήρχαν και άλλοι κόσμοι για να μπορέσω ερωτικά να τους αλώσω! >

Yannis H είπε...

Αυτή η λάμψη, αυτό το χαμόγελο, αυτό το πρόσωπο,
αυτά τα χείλη, αυτό το τέλειο σώμα,
μα πάνω απ΄όλα αυτά τα υπέροχα μάτια... αχ.
Μα ας αφήσουμε εμένα! Εσύ τι κάνεις?

paragrafos είπε...

Δυο λόγια μου φτωχά
θέλω δειλά να σου πω
δυο λόγια μοναχά
κι ένα γλυκό σ' αγαπώ

Χαρά μου
για σένα ζω χαρά μου
το ξέρεις
χωρίς να σ' το 'χω πει

Χαρά μου τα
πιο όμορφα όνειρά μου
χαρά μου
τα πνίγω στη σιωπή

Απ' τον έρωτα τον τρελό
έχω γίνει παιδί δειλό
σε λατρεύω μελαγχολώ
μα δε μιλώ

Χαρά μου
για σένα ζω χαρά μου
το ξέρεις
χωρίς να σ' το 'χω πει

Απ' τον έρωτα τον τρελό
έχω γίνει παιδί δειλό
σε λατρεύω μελαγχολώ
μα δε μιλώ

Χαρά μου
για σένα ζω χαρά μου
το ξέρεις
χωρίς να σ' το 'χω πει

mickey είπε...

@takis vasilopoulos (7:59μμ):
Άσχετα αν συμφωνώ ή διαφωνώ με το θρυλικό εραστή, δε μπορώ να βρω κανένα απολύτως επιχείρημα για να αντικρούσω τη λογική του. Το ίδιο φαντάζομαι πως θα συνέβαινε με την απολογία ενός "πιστού" και τις (άλλες) χαρές μιας μόνιμης σχέσης.

Όπως λέει και ένα λαϊκό άσμα: "Δεν είναι ο έρωτας παιδί της λογικής" ;)

paragrafos είπε...

Πριν το χάραμα μονάχος εξεκίνησα
και στο πρώτο μας το στέκι την αυγούλα γύρισα

Κάποια άλλη μ' είχε μπλέξει με καμώματα
σ' αγαπώ κι ήρθα κοντά σου πριν τα ξημερώματα

Πριν ακόμα σβήσουν τ' άστρα εξεπόρτισα
αχ να ξανάβρω τα δυο σου χείλη που ποτέ δε χόρτασα

paragrafos είπε...

georgia.m said...
@paragrafos:
Ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Alain de Botton,που,νομίζω ότι συμπληρώνει το δικό σας:

''Δε μ ενδιέφερε να βρω στα λόγια της στοχαστικές διαπιστώσεις ή ποιητικές αλήθειες -δεν είχε καν
(...)

*****************************
Χριστέ μου, είναι θαύμα!!!

Σας ευχαριστώ, σας ευχαριστώ, σας ευχαριστώ!

Yannis H είπε...

Μετά τον Δον Χουάν, Mickey και Παράγραφος ('Κάποια άλλη μ' είχε μπλέξει με καμώματα') θέτουν το θέμα της μονογαμικότητας στον έρωτα.

Να το θίξουμε; Ιδίως, οι διαφορές στη στάση ανδρών και γυναικών μπορεί να είναι ενδιαφέρουσες. Προσωπικά... για την πολυγαμικότητα, ψηφίζω: το μεν πνεύμα πρόθυμον, η δε σαρξ, ελπίζω πάντα ισχυρή!

paragrafos είπε...

Δεν ξέρω πόσο σ' αγαπώ
μέτρο δεν έχει η αγάπη
είναι απ' τον ήλιο πιο ψηλά
και δεν τη φτάνει μάτι

Ήταν μια σπίθα στην αρχή
και μιας βροχής ψιχάλα
κι έγινε η σπίθα πυρκαγιά
και πέλαγος η στάλα

Η αγάπη που μας έδεσε
πόνο δε θα γνωρίσει
είμαστε δυο σταλαγματιές
από την ίδια βρύση

Ήταν μια σπίθα στην αρχή
και μιας βροχής ψιχάλα
κι έγινε η σπίθα πυρκαγιά
και πέλαγος η στάλα

Yannis H είπε...

...και φυσικά, κοιτάζω μέσα μου και αυτοαναιρούμαι...

Nikos Dimou είπε...

paragrafos
Θυμάστε την κακία του, που συσχέτιζε τις γυναίκες με τις μεταφράσεις; (Να το πω;)

Si elles sont belles elles ne sont pas fideles...

"Αν είναι ωραίες, δεν είναι πιστές..." σύμφωνα με το μεγάλο λεξικό των Citations δεν το έχει πει αυτός.

Α - ήταν αιώνια ερωτευμένος με λάθος γυναίκες - και ξεσπούσε στις πόρνες

mickey είπε...

@georgia.m said (8:07 μμ):
"Αισθανόμουν έτοιμος ν αποποιηθώ τον εγωκεντρισμό μου για να δω με τα δικά της μάτια"

Νομίζω πως αυτό ακριβώς είναι το αποκορύφωμα του έρωτα!

Δεν έχει σημασία αν τα λόγια είναι δικά σου, του Botton ή οποιουδήποτε άλλου - για να τα παραθέσεις, σημαίνει ότι τα ασπάζεσαι κι αυτό είναι που μετράει ;)

Σε ευχαριστώ κι εγώ μαζί με την paragrafos για το απόσπασμα (ήταν όλο υπέροχο και όχι μόνο η συγκεκριμένη φράση) και εύχομαι να σε βλέπουμε πιο συχνά πλέον!

andy dufresne είπε...

Σπαταλάμε το χρόνο μας ψάχνοντας το τέλειο υποκείμενο του έρωτα αντί να χτίζουμε τον τέλειο έρωτα.

Tom Robbins

paragrafos είπε...

(για την ερωτική απογοήτευση)

Χτές αργά με ψυχή φορτωμένη
από θλίψη γιά σε περισσή,
πήγα μόνος να δω τι απομένει,
απ'τον κήπο που πότιζες εσύ.

Την πορτούλα ο κισσός είχε κλείσει,
μήπως ξένος κανείς την διαβεί
κι είχε ο χρόνος μ' αγκάθια στολίσει,
τη βρυσούλα που μένει πιά βουβή.

Μαραμένα τα γιούλια κι οι βιόλες
μαραμένα και τα γιασεμιά
μαραμένες κι οι ελπίδες μου όλες
στης καρδιάς μου τη μαύρη ερημιά.

Στη γωνίτσα που άλλοτ' ανθούσε
μέσα στ'άνθη η δική μας χαρά,
ενώ ο κήπος τριγύρω πενθούσε,
μέσα μ' ένοιωσα τέτοια συμφορά.

Ως το βράδυ μονάχος μιλούσα,
σαν να σ'είχα κοντά μου ξανά
κι όταν νύχτωσ' εκεί που γυρνούσα,
είπα "Να ζει κανείς η να μη ζει"

Αττικ

paragrafos είπε...

Nikos Dimou said...
paragrafos
Θυμάστε την κακία του, που συσχέτιζε τις γυναίκες με τις μεταφράσεις; (Να το πω;)

Si elles sont belles elles ne sont pas fideles...
---------------------
Τελικα, με το θάρρος τη αγάπης που σας εχω, ομολογώ ότι είστε... γάτος!

raffinata είπε...

κατάθεση ψυχής: είχα το θράσος να τραγουδήσω "μαζί" με την εξαίσια (για μένα) φωνή της Βίκυς Μοσχολιού το τραγούδι που ανέφερε παραπάνω η paragrafos... το ηχογράφησα και το έστειλα με MMS σε αυτόν που ξέρω ότι μ' έχει απορρίψει... δεν ξέρω αν γέλασε με τις παραφωνίες μου, ξέρει ότι έκλαψα με τις δικές του "παραφωνίες"

paragrafos είπε...

Για μερικούς ανθρώπους η αναζήτηση πολλών συντρόφων είναι πολυτέλεια.

guerrero762 είπε...

Hate,haine,mrz

Εγωκεντρικοι ανθρωποι που τα παντα αναφερονται στα προσωπικα σας συναισθηματα.Δεν εγραψα για το προερχομενο απο προσωπικα αιτια μισος.
Μιλησα(εγραψα) για το απροσωπο μισος,εκεινο των κατ'εξακολουθηση δολοφονων,των πολεμιστων,των χουλιγκανς.Απροσωπο,ατοφιο και καταστροφικο.
Γιαυτο μιλησα,για την σκοτεινη μας πλευρα.Ο ερωτας μπορει να ειναι dark,ολεθριος,απολυτος,να γλυφει τις παρυφες του μισους.
Τελος παντων μαλλον δεν καταλαβαινομαστε.
Ποντικι μου,εχεις δικιο σχετικα με τον επιβητορα αντρα(αξιος) και την εχουσα πολλαπλους-πολλους ερωτικους συντροφους γυναικα(πουτανα).
Παντου στην ευρωπη τουλαχιστον ισχυει το ιδιο.Ακομα και στη Γηραια Αλβιονα με την υποτιθεμενη ανεκτικοτητα και αδιαφορα για το ποιον του αλλου.Εκει να δεις gossip και θαψιμο που πεφτει.Οι αγγλιδουλες κτλ φυλες του union jack μπορει να ειναι πιο open οσον αφορα το σεξ αλλα και εκει η "πεταχτουλα" θα χαρακτηριστει tart,bitch,slut,cunt,whore και λοιπες ενδεικτικες λεξεις.Και παλι η καλη και ησυχη κοππελα θα θεωρηθει ιδανικη νυφη.
Τωρα παλι μια κοπελλα που εχει υπερβολικα μεγαλο αριθμο ερωτικων συντροφων ή απατα καθ'εξιν τον ερωτικο-ταρανδο-συντροφο της μαλλον αρρωστη θα την χαρακτηριζα παρα πουτανα,θα στεναχωριομουν μαλιστα αν δεν ανηκα στο group των τυχερων.....
Εκεινο δε που δεν αντεχω με τιποτα ειναι τον κουραστικο τροπο αυτο-δικαιολογησης των γυναικων μετα απο ενα βραδυ-πρωι-μεσημερι-απογευμα περιστασιακου σεξ(one night stand αγγλιστι,ξεπετα νεοελληνιστι)
Ερωτηση απορια:Γιατι οι αντρες κοκορευονται ασυστολα σχετικα με τις σεξουαλικες των επιδοσεις και εναλαγης ερωτικων συντροφων ενω οι γυναικες οχι;

paragrafos είπε...

(κι ένα βαλσάκι επισης απο τα παλαιά)

Τραγούδησε γλυκιά μου αγαπημένη
της νιότης μας το τραγούδι ευτυχισμένη
τραγούδησε λατρευτή μου γλυκά τραγούδα
τρύγισε την χαρά σαν την πεταλούδα

Τραγούδησε της ζωής μας το καλοκαίρι
όνειρο αγαπημένο μικρό μου ταίρι
τώρα μες τις καρδιές κελαηδούν αηδόνια
πριν τα σγουρά μαλλιά μας σκεπάσουν χιόνια

Γέλα αγάπα και τραγούδα ο καιρός γοργά περνά
γέλα αγάπα και τραγούδα κι είναι όλα εφήμερα
κι είναι όλα φρούδα άσε και την καρδιά σου ν' αγαπήσει
γιατί ό,τι φεύγει δεν ξαναγυρνά

Τραγούδησε γλυκιά μου αγαπημένη
γοργά η ζωή κυλά κι ο καιρός διαβαίνει
και σβήνει και τα τραγούδια από τα χείλια
τα όνειρα τους πόθους και κάθε ζήλεια

Και γέλασε τώρα που όλη γελά η πλάση
αύριο η ζωή μας θα συννεφιάσει
άγριες θα 'ρθουν μπόρες και καταιγίδες
να σβήσουν τα όνειρά μας και τις ελπίδες

Γέλα αγάπα και τραγούδα ο καιρός γοργά περνά
γέλα αγάπα και τραγούδα κι είναι όλα εφήμερα
κι είναι όλα φρούδα άσε και την καρδιά σου ν' αγαπήσει
γιατί ό,τι φεύγει δεν ξαναγυρνά

Yannis H είπε...

querrero: Είναι σαν να αναρωτιέσαι γιατί δεν θα κοκορευόσουν επειδή την έχεις μικρή, όπως θα κοκορευόταν μια γυναίκα επειδή είναι στενή (όχι 'ξεσκισμένη').

Έτσι έχουν κοινωνικά τα πράγματα, έτσι δρούμε.

paragrafos είπε...

Ξέρετε, ο πατέρας μου ήταν ένας βαύναυσος παλιάνθρωπος και δεν θα τον συγχωρέσω ούτε στην άλλη ζωή: Βασάνισε πολύ τη μητέρα μου... (μεθύσια, ξυλοδαρμοι...)

Είχε όμως μια κιθάρα, και τραγουδούσε, τραγουδούσε, πάντα τραγουδούσε. Και η μητέρα μου επισης. Μονο τότε ηρεμούσε το σπιτι. Αλλά τα τραγούδια συνήθως δεν διαρκούσαν πολυ. Σχεδον πάντα είχαμε .. παρατράγουδα.

paragrafos είπε...

Και η απορία μου ήταν: πώς είναι δυνατός ένας μάλλον καλλιεργημένος άνθρωπος, που ξέρει τόσα και τόσα τραγούδια για την αγάπη και τον έρωτα, να είναι και τόσο μα τόσο ανάπηρος συναισθηματικά!

Ακόμα δεν βρήκα απάντηση.

Yannis H είπε...

Συγνώμη για τα 'γαλλικά' μου, αλλά εκχυδαΐζοντας μερικά πράγματα πάνω μας – όπως τα κολλήματά μας – τα καταλαβαίνουμε καλύτερα. (Σαν να κόλλησα από το Harry.) Τέλος πάντων, είναι όντως χυδαία τα δύο σταθμά σε άντρες και γυναίκες – όταν στο σεξ δύο άτομα να κάνουν το ίδιο πράγμα, πως είναι δυνατόν να τα διέπει διαφορετική ηθική;

paragrafos είπε...

Εγώ κλεινόμουνα στο δωμάτιό μου κι έκλαιγα, κρυφά βέβαια. Και για να ξεχαστώ τραγουδούσα κι εγώ. Τις περισσότερες φορές έγραφα δικούς μου στίχους (παιδικά πράγματα), κρατούσα κι ένα ημερολόγιο οργής. Και απ΄ ό,τι φαίνεται ακόμα το συνεχίζω.

mickey είπε...

querrero said (8:37 μμ):
"Ερωτηση απορια:Γιατι οι αντρες κοκορευονται ασυστολα σχετικα με τις σεξουαλικες των επιδοσεις και εναλαγης ερωτικων συντροφων ενω οι γυναικες οχι;"

Έχω μια πρόχειρη απάντηση, αλλά ως άντρες, μάλλον δε μας συμφέρει - ας κάνουμε την πάπια λοιπόν ;)

Από την άλλη, ίσως το γεγονός να σχετίζεται και με την κρατούσα αντίληψη ότι οι άνδρες είναι πολυγαμικοί ενώ οι γυναίκες μονογαμικές. Μεγαλώνοντας με αυτές τις πεποιθήσεις, είναι φυσικό πολλοί άντρες να κυνηγούν μια ζωή τα ρεκόρ και πολλές γυναίκες τον (ένα και μοναδικό) τέλειο άντρα, προκειμένου να εκπληρώσουν τον "φυσικό" και "κοινωνικό" τους "ρόλο". Πολύ φοβάμαι ότι στο τέλος αυτού του ιδιότυπου "δρόμου αντοχής" κανείς από αυτούς δεν είναι ευχαριστημένος ;)

Πάντως ενδέχεται να υπάρχει και βιολογική εξήγηση (περισσότερα ίσως γράψω αργότερα).

Υ.Γ. Ο Γιάννης και η Γεωργία με πρόλαβαν, αλλά anyway, το ρίχνω ως έχει...

paragrafos είπε...

Πάντα τραγουδούσα για την αγάπη και τον έρωτα. Αλλά στο μυαλό μου το παιδικό είχα (εκ των υστέρων σκεπτόμενη, τα λεώ αυτά) την τρυφερότητα, τη στοργή, την κατανόηση, τη συγγνώμη ύστερα από τη μεταμέλεια, την υπομονή, τον καλό λόγο, το σεβασμό, το σεβασμό, τον αναθεματισμενό σεβασμό!

Αυτά σημαιναν για μένα "έρωτας" τότε. Και αυτά σημαίνουν και σήμερα ως "εποικοδόμημα" (που λέγαμε κάποτε) στον αμοιβαία έλξη των σωμάτων, στην "φυσική" επικονωνία.

paragrafos είπε...

Ήρθα κι απόψε στα σκαλοπάτια σου
να τραγουδήσω στερνή φορά
αύριο φεύγω όλα τελειώνουνε
σβήνει για μένα κάθε χαρά

Ειν' η καντάδα η τελευταία μου
μέσα στης νύχτας τη σιγαλιά
κλαίνε μαζί μου τα σκαλοπάτια σου
κλαίνε μαζί μου και τα πουλιά

Yannis H είπε...

Νόμιζα πως είμαι ξένος από το σημερινό post. Όχι γιατί δεν γνωρίζω την αγάπη, ή δεν τη θεωρώ άξια λόγου, αλλά γιατί έχει πολύ πολύ καιρό να μου συμβεί. Και εκεί που έλεγα ότι εγώ δεν ξέρω ποιήματα ερωτικά να πω και αν ξέρω τα ξέχασα, θυμήθηκα ένα τραγούδι που, όποτε το ακούω, κλαίω. Και τώρα που το σκέφτομαι. Είναι καντάδα, από εκείνα τα ρομαντικά τραγούδια του μεσοπολέμου. Καμιά σχέση δεν έχω μ’ εκείνη την εποχή (είμαι 40 χρονών) αλλά ανήκουν στα παιδικά μου ακούσματα. Υπάρχει όμως και κάτι όχι ερωτικό, αλλά σίγουρα συναρπαστικό. Η ομοιοκαταληξία μεταξύ λέξεων που δεν το περιμένεις – και σε εκπλήσσει.

Τέλος... τώρα τελευταία, μου έχει μπει η ιδέα ότι ο πραγματικός έρωτας, αυτός που όλοι ονειρευόμαστε να ζήσουμε, δεν είναι ο παθιασμένος, ο τρελός, ο απόλυτος, αλλά αυτός που διαρκεί. Σαν το Σόλων, ‘ουδέν έρωτα προ του τέλους μακάριζε’. Αυτό που με απογειώνει στο τραγούδι, είναι γιατί μιλά για τη διάρκεια, είναι τα ευτυχισμένα τέλη του ζευγαριού.

Σας το αφιερώνω (σε κασέτα και MP3, το έχω από τους Κορώνη και Φίλανδρο).


Βγάλε απ’ τη ντουλάπα σου τα ντόμινα
του Πιερότου και της Κολομπίνας
να μην πεις και φέτος «εξαπόμεινα
απ’ τα γλέντια της παλιάς Αθήνας»

Έλα να ντυθούμε μασκαράδες
σαν εκείνους τους παλιούς καιρούς
ν’ ανακατευτούμε με καντάδες
και με νεαρές και νεαρούς

Κι αν τυχόν μας πάρουνε χαμπάρι
Πως είμαστε ασπρόμαλλο ζευγάρι
Μη σε νοιάζει αγάπη μου
σ’ όλους θα το πω
πως όσο γερνάς θα σ’ αγαπώ

Μη σε νοιάζει αγάπη μου
σ’ όλους θα το πω
πως όσο γερνάς θα σ’ αγαπώ


Πάμε σε δρομάκια μισοσκότεινα
η νυχτιά τις ζάρες ν’ απαλύνει
βάλ’ τα ντόμινά μας που σου πρότεινα
κι ας μυρίζουν λίγο ναφθαλίνη

Έλα να ντυθούμε μασκαράδες
σαν εκείνους τους παλιούς καιρούς
ν’ ανακατευτούμε με καντάδες
και με νεαρές και νεαρούς

Κι αν τυχόν μας πάρουνε χαμπάρι
Πως είμαστε ασπρομάλλο ζευγάρι
Μη σε νοιάζει αγάπη μου
σ’ όλους θα το πω
πως όσο γερνάς θα σ’ αγαπώ

Μη σε νοιάζει αγάπη μου
σ’ όλους θα το πω
πως όσο γερνάς θα σ’ αγαπώ

paragrafos είπε...

Εξοχο τραγούδι! Μα η ερμηνεία εξοχότερη,
εξοχότατε!!!

paragrafos είπε...

(Επειδή μελαγχόλησα και δεν θέλω να με πιασει το παραλήρημα θα αποσυρθώ λιγάκι αφήνοντας σας και κατι επίσης γνωστό. Αυτό το έμαθα μόνη μου.
------------------


Της αγάπης αίματα
με πορφύρωσαν
και χαρές ανείδωτες
με σκιάσανε
οξειδώθηκα μες στη νοτιά
των ανθρώπων
μακρινή μητέρα
ρόδο μου αμάραντο

Στ' ανοιχτά του πέλαγου
με καρτέρεσαν
με μπομπάρδες τρικάταρτες
και μου ρίξανε
αμαρτία μου να 'χα κι εγώ
μιαν αγάπη
μακρινή μητέρα
ρόδο μου αμάραντο

Τον Ιούλιο κάποτε
μισανοίξανε
τα μεγάλα μάτια της
μες στα σπλάχνα μου
την παρθένα ζωή μια στιγμή
να φωτίσουν
μακρινή μητέρα
ρόδο μου αμάραντο

μακρινή μητέρα
ρόδο μου αμάραντο

paragrafos είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
houlia είπε...

Να χαϊδεύεις την αίσθηση με γοητεία.
Και ν' αντέχεις στην έμπνευση και το μάθος.
Είν' το θάμβος τής ένωσης.
Τίποτ' άλλο.
Αυτό λένε πάθος!

paragrafos είπε...

Έγραμε το πόνο του και κάποιος Artanis πιο πάνω και τον πήρανε με τις πέτρες (κι όπου φύγει γύγει ο άνθρωπος καθ, ότι νεοφερμένος).

"Τοις μεν μη αδικούσι, δίκαιος έπαινος. Τοις δε μη επιτρέπειν αδικούσιν αδικείν, πολλαπλασιος εκείνου.

paragrafos είπε...

Κι έπειτα η εξωτερίκευση τού εσωτερικού μας κόσμου δεν είναι και τόσο λυτρωτική όσο λένε. Αν έχεις πληγή και σε πονάει, αντέχεις όσο αντέχεις. Αν θελήσεις όμως να την δει κι όλας, κάποτε πονάς περισσότερο.

houlia είπε...

Παραστέκω κι εγώ στην αγάπη
Να χει χώρο πολύ να ερμηνεύει
Η εμμονή μου στη μνήμη
Μετάνοια παίρνει της και μετάνοια δίνει

Η ερμηνεία μου μέλισσα
Μα η ειρήνη έχει μείνει...

mickey είπε...

Όσο νυχτώνει, η συντροφιά μεγαλώνει!

paragrafos είπε...

Πάντως, παρά την άχαρη, αδικαιολόγητη, χολή που σαν χάρος στάζει κάποτε από τα χείλη των σχολίων μερικών από εμάς, η αλήθεια είναι ότι σε ένα μπλογκ πρέπει να λέγονται αλήθειες. Αυτές δε βγαίνουν όμως με το στανιό. Πρέπει να ξεχειλίζει κάποιος από χαρά, θλιψη ή πίκρα για να το πράξει.

Όσο για την έμπνευση, αυτή δεν έρχεται κατά παραγγελίαν, αλλιώς δεν θα την λεγανε έμπευση. Τα τραγούδια, τα ποιήματα και τα λογοτεχνικά αποσπάσμα είναι εκεινών που τα χρησιμοποιούν, εφόσον τα ζουν, εφοσον έχουν ποτισει το μεδούλι τους, και είναι συνάμα εφαλτήριο για περαιτέρω συγκινήσεις και ενδεχομένως εκμηστηρεύσεις ή και άτεχνες δημιουργίες.

Με αγάπη

Παράγραφος

guerrero762 είπε...

Ναι τι κολλημα και αυτο με τις μεταφορες ποιητικων αποσπασματων.Επιδειξη γνωσεων;Αναγκη εκφρασης;Δεν με ενοχλει,μαθαινω και διαβαζω κειμενα απο ενα κομματι της λογοτεχνιας που δεν ενδιαφερθηκα ποτε να ασχοληθω.Ουτε φυσικα η σημερινη επαφη με την ερωτικη ποιηση με κανει αν αλλξω γνωμη απο την αλλη δεν μου κανει και κακο.
Σχετικα με τις εξομολογησεις συνομιλητων για ψυχοσωματικη κακοποιηση απο τον πατερα.
Τον μισεις;
Δεν ξερω,δεν βιωσα ποτε τετοιες καταστασεις αλλα πιστευω πως θα προσπαθουσα να του κανω κακο,να ανταποδοσω.Η εξιλεωση να ερθει μεσα απο την εκδικηση και να ειναι πολλαπλασια σκληρη της συμπεριφορας που υπεστεις.Οπως εγραψα δεν ξερω πως νιωθει ενα κακοποιημενο παιδι.
Πριν μια δεκαετια ενας απο τους καλυτερους φιλους του πατερα μου,παντρευτηκε.Πρωτος γαμος,μεσηλικας αυτος,συνομηλικη η νυφη.
Η κυρια ειχε χωρισει,ο κυριος την αγαπουσε απο τα φοιτητικα τους χρονια.Οπως εξομολογηθηκε στον πατερα μου,αγαπουσε αυτη και μονο αυτη και θα περιμενε αιωνια αν χρειαζοταν.Δεν παντρευτηκε ποτε,περιμενωντας,χωρις να της εχει εξομολογηθει ποτε τον ερωτα του.
Η μητερα μου συγκινηθηκε οταν το εμαθε,ο πατερας μου επισης.Ο γραφων χαρακτηρισε τον Θειο Χαρη(καμμια συγγενεια αλλα ηταν ατυπο μελλος της οικογενειας,κολλητοι με τον πατερα μου 40 χρονια)κολλημενο.
Ειναι αυτο ο απολυτος ερωτας;Ειναι μαζοχισμος;Αυταπαρνηση ή ψυχαναγκασμος;
P.S Eυχαριστω για τις απαντησεις αλλα η ερωτηση περι κοκορεματος ηταν ρητορικη....

Yannis H είπε...

Πράγματι, σκεφτείτε ποιά εικόνα σας συγκινεί περισσότερο; Ένα ζευγάρι νέων, παθιασμένων ο ένας για τον άλλον εραστές σε μια εξωτική παραλία ή στα ιδρωμένα σεντόνια ενός ξενοδοχείου, ή ένα ζευγάρι ηλικιωμένων που προχωρά αργά χέρι-χέρι σε μια πλατεία ή ανταλλάσσει ένα φιλί στο στόμα σε μια ταβέρνα;

Γεωργία σ’ ευχαριστώ για το τραγούδι σου. Δεν το ξέρω βέβαια, αλλά νομίζω επίσης ότι η ‘πατίνα του χρόνου’ δίνει κάτι διαφορετικό σε τέτοια θέματα. Είναι σαν να το πολλαπλασιάζουν.

Ίσως άνθρωπος σημαίνει έρωτας, ίσως όχι. Πάντως, για την ευτυχία ειπώθηκε η φράση ‘μηδένα προ του τέλους μακάριζε’. Υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία από αυτήν του έρωτα; Αν τον έρωτα, λοιπόν, προτιμούμε να τον χαιρόμαστε όσο διαρκεί (γιατί αλλιώς τον καταστρέφουμε), να δεχόμαστε την κάθε στιγμή του σαν δώρο, ίσως ο έρωτας να είναι η μοναδική φορά όπου όλοι γινόμαστε επίκουροι, λάτρεις της ηδονής, του Εδώ και Τώρα. Δεν σκεπτόμαστε αποταμίευση, το μετά, την επανεπένδυση. Είμαστε Κρίσοι που περηφανεύονται για την ερωτική ευτυχία τους και με έπαρση αναρωτιόμαστε: υπάρχει ευτυχέστερος από εμάς;

Απέναντι, βρίσκεται – θέλουμε δεν θέλουμε – ο Σόλων. Δεν είναι δυνατόν να έχουμε στο νου μας το πεπερασμένο της ευτυχίας γενικά και όχι αυτό της ερωτικής. Η εικόνα με το γέρικο ζευγαράκι που ανταλλάσσει ένα φιλί στο στόμα σε μια ταβέρνα... είναι η εκπλήρωση ενός ονείρου: να μας μακαρίζουν στο τέλος μας, κι ας είναι όσο το δυνατόν πιο μακριά. Είναι το ‘ευτυχισμένα τα τέλη του έρωτος ημών’. Αμήν λέγω υμίν, δεν υπάρχει καλύτερο.

Αλλά και τα ιδρωμένα σεντόνια...

Μάλλον ανήκω στους αναποφάσιστους και θέλω διπλή ψήφο.

ΥΓ. Άσχετο, αλλά αναγκαίο: ειπώθηκε ότι θα έπρεπε να λέμε τις δικές μας εμπειρίες. Αν κοιτάξετε το post του θεματοθέτη, δεν εμπνέει για κάτι τέτοιο. Γενικά μιλά και αφηρημένα, και έτσι κύλησαν τα σχόλια. Είμαι σίγουρος ότι αν έγραφε μια προσωπική ιστορία έρωτα, η εξέλιξη θα ήταν διαφορετική. Αυτό το λέω όχι για το ότι ‘υπάρχει γραμμή’ (μην τρελαθούμε) αλλά το αρχικό κείμενο οδηγεί και δεν σημαίνει ότι σώνει και καλά, οι συμμετέχοντες «δεν φέρονται όπως θα έπρεπε».

guerrero762 είπε...

Ο συγκεκριμενος κυριος ανηκει σε εκεινη την κατηγορια μεγαλοαστων αριστοκρατων.Ενας εξαιρετικα μορφωμενος χαμηλων τονων ευγενης ανθρωπος.Εγω τον θυμαμε παντα χαμογελαστο και ευγενικο.Και τωρα ετσι ειναι απλως εχει και μια χαμογελαστη και ευγενικη κυρια διπλα του.Υποθετω πως ειναι ευτυχισμενος.Εκεινο που θυμαμε ειναι οτι με αποκαλουσε παντα "petite vulgaire"(ελπιζω η ορθογραφια να ειναι σωστη)λογω του οξυθυμου και νευρικου χαρακτηρα μου,σε αντιθεση με τα "υποταγμενα" αδερφια μου.
Αρα για τον θειο Χαρη αξιζε τον κοπο.Εγω παλι δεν μπορω να διανοηθω να περιμενω 30 χρονια μια γυναικα.Ακομα και αν ειναι η Μ.Bellucci

cyrus είπε...

@paragrafos: Η artanis θα επανέλθει, μην ανησυχείς. Σιγά μη φοβηθεί από ανέμπνευστες απόπειρες γελοιο-ποίησης.

paragrafos είπε...

cyrusgeo said...
@paragrafos: Η artanis θα επανέλθει, μην ανησυχείς. Σιγά μη φοβηθεί από ανέμπνευστες απόπειρες γελοιο-ποίησης.
------------------------
Μακάρι, γιατί προσωπικά ενοχλούμαι πάρα μα πάρα πολύ όταν καποιοι προσπαθούν να βλάψουν άλλους και μάλιστα μπροστά μου. Πνίγομαι από θυμό και ντρέπομαι κι όλας για λογαριασμό τών αδικητών.

guerrero762 είπε...

Ειναι δυνατον να με θεωρησατε γυναικα;Mein gott!
Μαλλον δεν διαβασατε αλλα σχολια μου.Nαι οντως τα γαλλικα παρα τις συνεχεις και σε ενα σημειο πιεστικες παραινεσεις του πατερα μου να τα μαθω,δεν το καταφερα ποτε.Μπορω να συννενοηθω βεβαια σε ενα βαθμο αλλα εχω μικρη σχεση με την ορθογραφια.Προς κρυφη ικανοποιηση της Βρετανιδας μητρος μου που αν και γαλλομαθης ποτε δεν ξεπερασε την εμφυτη(;) αντιπαθεια των Αγγλων για τους περα απο το channel γειτονες τους.
Απο την αλλη μπορει να ημουν και petite και να ειχα φαντασιακο απωθημενο την κ.Μπελουτσι.Ειλικρινα δεν ξερω ποιες φαντασιωνονται οι λεσβιες αλλα δεν πιστευω τα γουστα μας(ετεροφιλοφιλων ανδρων και gay γυναικων)να διαφερουν.

houlia είπε...

Πάντως Μ- εγώ νομίζω οτι και οι γυναίκες συμπεριφέρονται ανάλογα («κοκορεύονται ασύστολα για τις ερωτικές τους επιδώσεις.» Την σήμερον ημέρα! Ολα είναι ένα Μικυ. Σε τελευταία ανάλυση και η σεξουαλική διέγερση από ανάλογες ζώνες σκανδάλης πυροδοτείται κ στα δύο φύλα. Και η φύση τών ανθρώπων παραμένει ναρκισσιστική και στα δύο φύλα. Ολα διέπονται απο τις ίδιες ωφελιμιστικές τάσεις. Εχεις εσύ μπορέσει να βρείς άκρη;; )Κακώς βάζουμε ταμπέλες και σύμβολα σε θέματα ποιότητας. Η σωματική δίαπλαση που μας προσδιορίζει εχει ένα μερίδιο ευθύνης αλλά δεν αρκεί για να χαρακτηρίσει το ωραίο και το άσχημο. Δεν υπάρχουν αντρες και γυναίκες με ρόλους. Ισως μονο οι ιδιάζουσες ικανότητες τους προσδίδουν κάποιους ιδιαίτερους «ρόλους». Και καλώς να υπάρχουν για να μη χάνουμε τον μπούσουλα...Από κει και πέρα η ευθύνη είναι μοιρασμένη...

Nikos Dimou είπε...

spirosgcd said...
"Ωραίο σπορ το να συγκεντρώνεις 30000 τόμους, αλλά είναι μόνο για λεφτάδες".

(Nα πού μέσα στον έρωτα ξεφύτρωσε και ένας που κόλλησε στα νούμερα).

Απάντηση: όχι αν τα μαζεύεις επί 55 χρόνια... Κι αν προτιμάς να αγοράζεις βιβλία από ρούχα ή διασκεδάσεις...

McKat είπε...

Ποιήματα δεν γράφω, γενικά ο γραπτός τρόπος έκφρασης δεν είναι το φόρτε μου αλλά συγκινούμαι φυσικά όπως οι πιο πολλοί με αυτά που γράφουν όσοι έχουν το χάρισμα. Να λοιπόν ένα τραγούδι που θα ήθελα να αφιερώσω σε έναν φίλο πικραμένο με τον οποίο περάσαμε ώρα πολλή σήμερα μιλώντας για τον γνωστό άγνωστο και συνήθη ύποπτο, έρωτα. Βέβαια για να του ταιριάξει πρέπει να αντιστραφούν τα φύλα των ηρώων.

Ήταν μια φορά ένας άνθρωπος
ήσυχος πολύ και ξαρμάτωτος.
Είχε σπίτια και λιβάδια
και κοπάδια και σκυλιά
κι ένα δίχτυ που ‘πιανε πουλιά.
Είχε κρύα βρύση στον κήπο του
μαύρο κυπαρίσσι στον ύπνο του.

Μια γυναίκα αγαπούσε
που τραγούδαγε συχνά
και μιλούσε πάντα σιγανά.
Δεν κατάλαβε πώς την έσφαξε
κι ό,τι αγαπούσε το έκαψε,
τα λιβάδια, τα κοπάδια,
τα τραγούδια, τα φιλιά
και κανείς δεν έβγαλε μιλιά.

Στάθηκε μπροστά στα χαλάσματα
κι έβαλε Θεέ μου τα κλάμματα.
- Να ‘χα σπίτι και γυναίκα
και κοπάδια και σκυλιά
κι ύστερα τον πήραν τα πουλιά.

Γιατί καταστρεφόμαστε κάποιες φορές; Συχνά έτυχε να αναρωτηθώ, απάντηση δε βρήκα. Ο φίλος μου έλεγε πως το άτσαλο τέλος είναι ύβρις στην ουσία του έρωτα.

houlia είπε...

Μού κανει εντύπωση η ταξινόμηση τών διαφόρων μορφών του έρωτα στο βιβλίο τού Stendhal. Βλέπετε εσείς κανένα που να προσομοιάζει σ’αυτό που φαντασιώνεται κάθε νέος και νέα στα πρώτα σκιρτήματα; ( το βερίκοκο το ξέρεις; Καμία σχέση!).
Αυτό άραγε σημαίνει ότι εκ προοιμίου είναι νοσηρός ή απλά εξυπηρετεί κάποιες βιολογικές ή ψυχολογικές ανάγκες; Η μήπως αυτό το άλλο το υγιές, το ιδεατό, το ωραίο θα έπρεπε κάπως αλλιώς να το ονομάζουμε;(Συγγνώμη αν έχουν ξαναειπωθεί στην κουβέντα σας παραπάνω.Δεν έχω προλάβει να τη διαβάσω όλη)

Nikos Dimou είπε...

georgia.m
μάλλον δεν έχουν βγει ως αποτέλεσμα ευτυχισμένου έρωτα...

Σωστό - έτσι και το μεγαλύτερο (ίσως) ποίημα όλων των εποχών ξεκίνησε από την μακρινή Βεατρίκη...

resident είπε...

Ο έρωτας σε μένα κρατάει λίγο, μετά έρχεται η συνήθεια και η βαρεμάρα.Σε πολλούς νομίζω ότι συμβαίνει αυτό.Για του λόγου το αληθέs:πόσοι από όλους εμάς,ειναι αυτη τη στιγμη ερωτευμένοι?Μου φαίνεται ελάχιστοι,αν κρίνω από όσα διάβασα εδώ.

Caesar είπε...

"Είμαι το σκοτεινό αυλάκι/που η βάρκα σου χαράζει στο νερό/Είμαι η υπάκουη σκιά/που η φοινικιά σου ρίχνει στη ρίζα της/Είμαι η μικρή κραυγή/της πέρδικας/που τη βρήκαν τα βόλια σου." Ιvan Goll (Chansons Malaises)
Αφιερωμένο σ΄εκείνη που μου το έμαθε μέσα από τη συχνότητα του Γ' Προγράμματος της ΕΡΑ. Περασμένα ναί, μα όχι λησμονημένοι, Κι όμως δεν έθρεψε τα αισθήματα;

resident είπε...

@georgia.m:
Kαταλαβαίνω ότι κάποιοι δεν θα θέλουν να το μοιραστούν,αλλά από αυτά που διάβασα δεν ένιωσα ότι υπάρχουν πολλοί ερωτευμένοι στην παρέα μας.Όλοι γράφουμε αναπολώντας το παρελθόν και ελπίζοντας στο μέλλον...
Αν θέλεις μου μιλάς στον ενικό. Eίμαι μόνο λίγα χρόνια μεγαλύτερος σου.

Dormammu είπε...

Μια και όλοι στα τελευταία posts στέλνουν ποιήματα, ορίστε κι ένα από εμένα:

Walt Whitman: SOMETIMES with one I love

SOMETIMES with one I love, I fill myself with rage, for fear I effuse unreturn’d love;

But now I think there is no unreturn’d love—the pay is certain, one way or another,

(I loved a certain person ardently, and my love was not return’d;
Yet out of that, I have written these songs.)

houlia είπε...

Και φυσικά θα είναι λάθος να εφησυχάζει ποτέ κανείς στη γνώση τής εμπειρίας.
Ποτέ αυτή δεν τελειώνει. Μόνο επίπεδα ωριμότητας
συναντάει κι όλο πάντα μαθαίνει. Αλλά χρειάζεται μια σεμνότητα κι ένα μεγάλο «θέλω» για να μπορεί να υπερβαίνει το βόλεμα τού παλιού κεκτημένου..

McKat είπε...

@the resident. Θα μου επιτρέψετε να διαφωνήσω. Δεν είναι ακριβώς έρωτας αυτό που λέτε. Δεν έρχεται η βαρεμάρα τόσο γρήγορα όσο λέτε. Αν έχει κάποιος βρει κάποιον που του ταιριάζει, ο έρωτας δεν τελειώνει τόσο εύκολα. Μεταλλάσσεται και εξελίσσεται. Όμως είναι και θέμα στάσης απέναντι στον έρωτα νομίζω.

mickey είπε...

Αγαπητή houlia, φυσικά και κοκορεύεστε για μας - ενίοτε σφάζεστε και μεταξύ σας :))

Ευτυχώς, οι διαφορές των "ρόλων" έχουν αρχίσει να αμβλύνονται εδώ και καιρό κι έτσι υπάρχει πλέον χώρος και για τα "ευαίσθητα" αρσενικά και για τα "επιθετικά" θηλυκά! Να δω πάντως πότε θα βγει ταινία για τον έρωτα ενός άντρα-μοντέλου και μιας γυναίκας-νταλικιέρη - τύφλα να 'χει το Brokeback Mountain :))

mickey είπε...

@georgia.m said (11:40 μμ):
"Αλήθεια,γιατί συχνά ντρεπόμαστε να λέμε ''αγάπη μου'',εκεί που θέλουμε;"

Καλή ερώτηση! Αντέχουμε την απάντηση;

andy dufresne είπε...

Αντρόχαρη, ορθόβαδη, ενάλια,
ατίθαση, βαθύκολπη, λυσίμαλλη,
αντέραστη, εμπύρετη, ηδύκορφη,
πορφυρή, μαργαριταρένια, ένδοξη, ένδοξη, ένδοξη:

η αγάπη μου.


Ερωτευμένος ΝΔ το 1953 18 χρονών (!), πριν πετάξει τη σχεδία απ’ την πλάτη του…

resident είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
houlia είπε...

M-
Ηθελα να ξέρω ποιος σφάζεται με ποιον;;;!εξ ιδίων κρίνων,ε;!!
Τώρα για το θέμα τής "Ζήλιας" θα έπρεπε να αφιερώσουμε ένα ολόκληρο Post¨και θα το θεωρούσα ιδιαίτερα παιδαγωγικό...

resident είπε...

anathrika said.."Με συγχωρείτε αλλά πώς γίνεται να αφιερώνεται(εξαιρετικά)ένα τέτοιο θέμα στον h.; Ειδικά μετά τα χτεσινά...Σα να επικροτείται".

Αν και δικαίωμα του,
κάπου έχεις δίκιο.

Nikos Dimou είπε...

anathrika said...
"Με συγχωρείτε αλλά πώς γίνεται να αφιερώνεται(εξαιρετικά)ένα τέτοιο θέμα στον h.;"

Δεν αφιερώθηκε το θέμα στον Harry, αλλά μόνο (ειρωνικά) το βιβλίο με τον τίτλο¨"Γραικο-Αγγλικό λεξικό". Λόγω της πετριάς του με την Γραικία. Όταν την είδα τυπωμένη στην ράχη του τόμου, τον θυμήθηκα.

"Άλλωστε πολύ ειλικρινά δεν θεωρώ πως είμαι από τις συμπάθειες του κ. ΝΔ."

Anathrika κάνετε μεγάλο λάθος!

Καληνύχτα!

houlia είπε...

Προσωπικά, -ωφελιμιστικά σκεπτόμενη- έχω αποποιηθεί την έννοια τής ζήλιας. Βρέξει, χιονίσει. Διότι εκ προοιμίου εμπεριέχει την έννοια τής επιβολής(στην ελευθερία τού άλλου). Και υπάρχουν σε όλους στιγμές που χρειάζονται να αναπνέουν και να "μαθαίνουν" ακόμα και "παρεκκλίνοντας" απ τα "προσυμφωνημένα". Αυτή τη γνώση και την ωριμότητα θα την επιθυμούσα στους ανθρώπους που θα ήθελα να αγαπω, ακόμα κι αν επέφερε τελικά ρήξη. Αλλωστε αυτό είναι η ίδια η ζωή διαρκώς.Ενα ξεβόλεμα. Μα αυτό είναι και η γοητεία της! Γιατί όπου υπάρχει αλήθεια, μπορώ και αναπνέω. Κι αυτό το οξυγόνο είναι το συστατικό μας τής ύπαρξης.

christoforos είπε...

CXLV

Those lips that Love's own hand did make,
Breathed forth the sound that said 'I hate',
To me that languished for her sake:
But when she saw my woeful state,
Straight in her heart did mercy come,
Chiding that tongue that ever sweet
Was used in giving gentle doom;
And taught it thus anew to greet;
'I hate' she altered with an end,
That followed it as gentle day,
Doth follow night, who like a fiend
From heaven to hell is flown away.
'I hate', from hate away she threw,
And saved my life, saying 'not you'.

[Ο Μέγιστος Ελισαβετιανός]

AdHoul είπε...

respect στο θέμα,
respect στον κ.Νίκο

mickey είπε...

Πολυβόλα είστε (ειδικά η georgia.m και η houlia). Δε σας προλαβαίνω!

Λοιπόν, αν τα συγκράτησα καλά, τέθηκαν τα εξής ζητήματα σχετικά με τον έρωτα:

- Χρησιμότητα (;)
- Διάρκεια
- Εκφράσεις (χαριτωμενιές και άλλα)
- Μονογαμία (και πολυγαμία)
- Πίστη (και απιστία) - σχετικό με το προηγούμενο
- Ρόλοι των δυο φύλων (παραδοσιακοί και σύγχρονοι)
- Εμπειρία (και διαρκής μάθηση)
- Ομολογία (και αδυναμία ομολογίας)
- Ζήλια

…κι όσο νυχτώνει, η ατζέντα μεγαλώνει!

Ακόμα και η ίδια η ύπαρξή του αμφισβητείται. Ωραία!

Πολύ φοβάμαι ότι ακόμα κι αν ήμασταν όλοι μαζεμένοι σε ένα χώρο (μια ωραία παραλία θα ήταν ότι έπρεπε) και τα συζητούσαμε όλο το βράδυ, πάλι δε θα τα εξαντλούσαμε - από την άλλη όμως, μπορεί να παίζαμε και κανένα "παιχνιδάκι", να ξελαμπικάρουμε λίγο ;)

Υ.Γ. Νομίζω ότι η blade runner λείπει αρκετά από τη συζήτηση - και μην αρχίσετε τις φάπες επειδή ξέρετε πόσο την "πάω", έτσι; :))

apousia είπε...

@ harry
Εσύ,harry που δεν είσαι ανέραστος,
-δεν το λέω ειρωνικά- γράψε κάτι άλλο απόψε.
Άλλωστε ήσουν από τους πρώτους που είπαν πως το θέμα είναι όμορφο και θα φέρει ''ομόνοια'' στο blog.
Γιατί ξαναρχίζεις τις κατατάξεις?

resident είπε...

harry Γιατί βρίζεις καλέ μου συνεχεια? τι σου λείπει? πες να σε βοηθήσουμε.

mickey είπε...

Όσο για τη μονογαμία και τους διαφορετικούς "ρόλους" ανδρών και γυναικών, για να δούμε και μερικά hard data:

Μια γυναίκα γεννιέται με συγκεκριμένο πλήθος ωαρίων (μερικές εκατοντάδες). Μέσα σε περίπου 40 χρόνια γονιμότητας (χονδρικά) και μέσο όρο 13 κύκλους το χρόνο, θα "απελευθερώσει" περίπου 500 ωάρια προς γονιμοποίηση στη διάρκεια της ζωής της (υπό ιδανικές συνθήκες).

Από την άλλη, ένας άνδρας με λιγότερα από 500.000 σπερματοζωάρια σε μόλις ένα ml σπέρματος, θεωρείται πως έχει πρόβλημα γονιμότητας! Σε μια εκσπερμάτωση μπορεί να παράγει από 40 μέχρι και 600 εκατομμύρια σπερματοζωάρια (αν και συνήθως μόνο ένα μπορεί να βρει το "στόχο") και είναι ικανός, από φυσικής άποψης τουλάχιστον, για δεκάδες χιλιάδες φορές στη διάρκεια της ζωής του - ο μέσος όρος είναι περίπου 7.000 και όλοι ξέρουμε πόσο πιεσμένοι είναι οι περισσότεροι άντρες!

Επομένως κάθε σύγκριση του σχετικού πλήθους των γαμετών είναι μάταιη - καλύτερα να συγκρίνεις τη διάμετρο του κεφαλιού μιας καρφίτσας με εκείνη του ήλιου!

Από πλευράς παιδιών, μια γυναίκα, στην καλύτερη περίπτωση, αν λάβουμε υπόψη τους μήνες κύησης, την πιθανότητα διδύμων, τριδύμων κλπ, μετά βίας μπορεί να κάνει μερικές δεκάδες παιδιά στη διάρκεια της ζωής της. Ένας άντρας όμως, υπό ιδανικές συνθήκες, θα μπορούσε να δώσει ζωή σε αρκετές χιλιάδες παιδιά (αν υποθέσουμε ότι βρίσκει μια γόνιμη γυναίκα διαθέσιμη, σχεδόν σε κάθε εκσπερμάτωση). Αν και δεν έχει καταγραφεί ιστορικά περίπτωση άντρα με πάνω από χίλια παιδιά, υπήρξαν άντρες με μερικές εκατοντάδες (διατηρούσαν χαρέμια βεβαίως).

Οι ακριβείς αριθμοί δεν έχουν τόση σημασία (τους στρογγύλεψα αρκετά άλλωστε), οι τάξεις μεγέθους μετράνε και απλά δεν υπάρχει σύγκριση. Η φύση λοιπόν δεν είναι και πολύ "δημοκρατική" σε αυτόν τον τομέα. Αν θεωρήσουμε την τεκνοποιία ως τον αντικειμενικό φυσικό "στόχο" του έρωτα, η γυναίκα (που έχει να αντιμετωπίσει τη φύση της, καθώς και εκείνη των αντρών), καλό είναι να κρατά έναν άντρα για όσο περισσότερο γίνεται κοντά της, μπας και πετύχει το "ποθούμενο" - χώρια που θα πρέπει να τον κρατήσει και παραπάνω, για να τη φροντίζει όσο κυοφορεί και θηλάζει. Θα μπορούσε βεβαίως να κάνει το παιδί με κάποιον και να το φροντίζει άλλος (ίσως και χωρίς να γνωρίζει πως δεν είναι δικό του, αν και η συγκεκριμένη κατάσταση μου θυμίζει κάποια σχετικά ανέκδοτα). Από την άλλη, ένας άνδρας, παραμένοντας με την ίδια γυναίκα, θα πρέπει να κάνει πολλές προσπάθειες μέχρι να πετύχει τον "στόχο" του. Αν όμως κάθε μέρα "επισκέπτεται" δυο και τρεις (και παραπάνω) διαφορετικές, οι πιθανότητες να πραγματοποιηθεί το "ζητούμενο" αυξάνονται δραματικά - εκτός κι αν είναι τόσο γκαντέμης που δεν πέφτει ποτέ πάνω στις γόνιμες μέρες τους! Γι' αυτό και τα ωάρια θεωρούνται πολύτιμα ενώ τα σπερματοζωάρια είναι μάλλον αναλώσιμα (δείτε και μια χαρακτηριστική περίπτωση για τη σχετική αξία τους).

Αυτά βεβαίως μόνο από βιολογικής πλευράς (αφορούν περισσότερο τους πολύ μακρινούς προγόνους μας), χωρίς να λαμβάνουμε υπόψη άλλους παράγοντες (η παραπάνω "ανάλυση" είναι αρκετά απλοϊκή). Άλλωστε από τότε που μάθαμε τα "κόλπα" (πριν αρκετές χιλιάδες χρόνια), άρχισαν να γίνονται και οι σχετικοί "υπολογισμοί".

Πάντως κάπως έτσι έχουν τα πράγματα στη φύση και μάλλον για αυτούς και άλλους, παραπλήσιους λόγους επικράτησαν μέχρι το πρόσφατο παρελθόν και οι γνωστές "παραδοσιακές" κοινωνικές απόψεις για τους "ρόλους" των φύλων. Φυσικά, με το πέρασμα των αιώνων, αναπτύξαμε επαρκώς τον εγκέφαλό μας, κατανοήσαμε τη σχετική διαδικασία, οργανωθήκαμε σε διάφορα κοινωνικά σχήματα και εφεύραμε διάφορες μεθόδους ελέγχου των γεννήσεων. Το βασικό ένστικτο βεβαίως δεν έχει εξαφανιστεί, αλλά με τη χρήση του μυαλού μας μπορούμε να το υπερβούμε και να του προσάψουμε και άλλα "ευγενέστερα" νοήματα. Άλλωστε εδώ και ΠΟΛΥ καιρό κάνουμε σεξ κυρίως για το κέφι μας και μένουμε μαζί με κάποιον όχι μόνο για να κάνουμε παιδιά, αλλά και για άλλους, πιο "πνευματικούς" (και βεβαίως πιο "αφύσικους") λόγους.

Υ.Γ. 1: Πάντως ο "επιπόλαιος" του γνωστού λαϊκού άσματος θα παραμένει επίκαιρος και θα "δικαιολογεί" τη φύση του για πολύ καιρό ακόμα - αν και πλέον μπορούν και οι "επιπόλαιες" να …κοκορεύονται ;)

Υ.Γ. 2: Ειρήνη Υμίν!!! "Περί Έρωτος" το post, άλλωστε ;)

christoforos είπε...

(Άσχετο σχόλιο:ενώ στα θεατρικά του γίνεται να κόψεις αράδες, σελίδες, σκηνές ολόκληρες - σχεδόν μπορείς να γράψεις το έργο απ'την αρχή - στα σονέτα του δεν μπορείς να λογοκρίνεις ούτε σημείο στίξης..).

christoforos είπε...

CXLV
Τα χείλη τα πλασμένα από τα χέρια του έρωτα,
Πρόφεραν τον ήχο που έλεγε "μισώ",
Σε μένα που πετάριζα για λογαριασμό της:
Σαν είδε την αξιολύπητή μου θέση,
Αμέσως η καρδιά της γέμισε συμπόνια
Μαλώνοντας τη γλυκύτατή της γλώσσα
που με τόση χάρη είχε καταδικάσει
Και της έμαθε ξανά πως να καλοσορίζει
"Μισώ" επανέλαβε με τρόπο άλλο,
όπως η όμορφη μέρα ακολουθεί τη νύχτα,
όπως τα διαόλια πετούν από τον παράδεισο στην κόλαση.
"Μισώ",είπε δίχως καθόλου μίσος
και σώζοντάς μου τη ζωή, αλλά "όχι εσένα".


[Μετάφραση δική μου.
Ξέρω, θα πείτε: επηρμένος τύπος που ασελγεί σε Ποίημα...
αλλά τη χαρά αυτή δεν τη χαρίζω σε κανένα, ούτε στον Σέξπιρ].

Ανώνυμος είπε...

η μαμά μου θα παντρευτεί όλες τις ρωσίδες εκδιδόμενες
για να μην φύγουν από την Ελλάδα μας
και που να πάνε που στις άλλες χώρες αλλού είναι χάλια και καθόλου ωραία
η μαμά μου είναι καλή

mickey είπε...

Καλημέρα και καλή βδομάδα!

Αν και το τελευταίο μου σχόλιο δεν ήταν και τόσο "ερωτικό", αλλά μάλλον ανούσιο και φλύαρο, ήθελα να δείξω ότι κάποιες politically incorrect απόψεις για τα φύλα μπορεί και να έχουν βιολογική βάση και να μην είναι απλώς προκαταλήψεις και κοινωνικές συγκυρίες. Αντίστοιχες "βάσεις" υπάρχουν εξάλλου για τον εγωκεντρισμό, το μίσος, τη βία, την απληστία, το ρατσισμό (και την απόρριψη της διαφορετικότητας γενικότερα), τον πόλεμο και ένα σωρό άλλες "σκοτεινές" πλευρές μας. Δε χρειάζεται να κλείνουμε τα μάτια και να προσποιούμαστε πώς η φύση μας ΔΕΝ είναι έτσι. Από την άλλη όμως, δεν υπάρχει κανείς λόγος να είμαστε μοιρολάτρες ή να υποτασσόμαστε σε "ταπεινά" ένστικτα και τον "κακό" εαυτό μας - πολύ δε περισσότερο να τα "εκθειάζουμε" κιόλας.

Τόσο ο εγκέφαλός μας όσο και η επικοινωνία μας με τους άλλους (διαπροσωπική ή μέσω απόκτησης γνώσεων) μπορούν να παρέχουν τους κατάλληλους μηχανισμούς ελέγχου και να βοηθήσουν αφάνταστα στη δημιουργία μιας πιο ανθρώπινης κοινωνίας για όλους. Στα πλαίσια αυτά, ο Έρωτας (όπως τον εννοούμε οι περισσότεροι) έχει διαδραματίσει ιδιαίτερα εξευγενιστικό ρόλο (παρά τις όποιες υπερβολές έχουν σημειωθεί σε κάποιες περιπτώσεις) και είναι από τα λίγα πράγματα που νοηματοδοτούν τη ζωή μας όταν επιχειρήσουμε να ξεφύγουμε από άλλα, μαζικά και ενίοτε καταπιεστικά ιδεολογήματα (θρησκείες, έθνη, πολιτικές ιδεολογίες κλπ). Και στην πνευματική του διάσταση, θα μπορούσε να συνεχίσει να υπάρχει, ακόμα και αν κάποια στιγμή (ενδεχομένως στο πολύ μακρινό μέλλον) είχαμε απαλλαγεί εντελώς από ένστικτα και βιολογικές ανάγκες. Άλλωστε Έρωτας και Αγάπη από ένα σημείο και μετά ταυτίζονται, γι' αυτό και σε πολλές γλώσσες εκφράζονται με την ίδια λέξη…

Υ.Γ. Πιστεύω ακράδαντα ότι ο ερωτευμένος που βρίσκει ανταπόκριση και ζει τον έρωτά του με πληρότητα είναι πρακτικά ανίκανος να κάνει κακό!

Nikos Dimou είπε...

Kαλημέρα κι από μένα:

Εκτός από τα πολλά σχόλια για μένα έχει ενδιαφέρον η επανεμφάνιση μερικών σχολιαστών (και ιδίως -τριών) παρόλο που μου λείπουν αρκετοί και ο πληθωρισμός των υποθεμάτων. Αχ, houlia, κι εγώ έλεγα (δεκαετίες ολόκληρες) πως ζήλια δεν γνωρίζω - και το πλήρωσα. Είναι να μην βρεθείς αποκάτω!

Συνεχίζουμε λοιπόν! Το βράδυ, εκτός απροόπτου θα είμαι στο MEGA (24:00 Χατζηνικολάου - για να μην διαμαρτύρεστε ότι δεν ειδοποιώ). Το θέμα είναι το γνωστό μακάβριο και μάλλον η συζήτηση - ως συνήθως - θα είναι μπλιαχ)

Nikos Dimou είπε...

ΔΙΟΡΘΩΣΗ! Στον ALPHA θα είμαι το βράδυ και όχι στο MEGA. (Έχω συνδέσει τον Χ"νικολάου με το παλιό του κανάλι...).

mickey είπε...

Μια και το θέμα της βραδινής συζήτησης στον ALPHA είναι η ...αγιοσύνη, αν δεν κάνω σημαντικό λάθος, με εξαίρεση τους μάρτυρες των πρώτων χριστιανικών αιώνων (ή και τους νεομάρτυρες της Τουρκικής Κατοχής), ΟΛΟΙ όσοι ανακηρύχθηκαν άγιοι ήταν ανύπαντροι, ανέραστοι ή μετανόησαν για το "σαρκικό" ερωτά τους (όπως η πρώην πόρνη Οσία Μαρία η Αιγυπτία). Προφανώς οι ερωτευμένοι δεν κρίνονται "ικανοί" για να γίνουν άγιοι-πρότυπα - πάλι καλά που δεν πάνε όλοι στο πυρ το εξώτερον :)

Άλλωστε, το motto της εκκλησίας στο θέμα του έρωτα είναι απλό: "Έρως έρωτι νικάται". Δηλαδή, ο "Θείος Έρωτας" (απόλυτη αφοσίωση στο Θεό) πρέπει να υπερνικήσει τον (σαφώς υποδεέστερο) "σαρκικό" έρωτα, μπας και αξιωθούμε τη χάρη του Οσίου Βησσαρίωνος :)

Το συγκεκριμένο υποθέμα είναι τεράστιο (τουλάχιστον με βάση τη δικιά μου database) και κάποιες πλευρές του θίχτηκαν σε ένα από τα πρώτα post για το σεξ (που ξεπέρασε τα 500 σχόλια και αν δεν κάνω λάθος παραμένει το απόλυτο ρεκόρ για single post). Δε χρειάζεται να αναλυθεί κι εδώ, απλά μου ήρθε αυθόρμητα από το σχόλιο του Ν.Δ.

Black Swan είπε...

Ερωτας είναι η καύση της μνήμης (ή και της κρίσης) υπέρ ενός παρόντος που φλέγεται αλλά δεν κατακαίεται.

Χωρισμός είναι η αιφνίδια μετατροπή του παρόντος σε ανάμνηση


Ποιος, άραγε, εκστόμισε τα παρακάτω λόγια;

Ο Βίσνου ή ο Εμπειρίκος;

Και ιδού που τώρα ενώπιον όλων / Τις ρώγες όλων πιπιλίζουν

Οι εραστές του πλήρους έρωτος / Οι εραστές που καταφθάνουν

Από τα βάθη του ιμέρου των / Και από τα δάση της ιεράς μανίας

(«Αι Γενεαί Πάσαι»)

glenn είπε...

Όχι ότι έχει σημασία να οριστεί ο Έρωτας. Να, κουβέντα να γίνεται. Κάπου είχα διαβάσει τον εξής ορισμό και τον καταθέτω στην κρίση σας: "Έρωτας είναι η τέχνη του να φεύγεις. Αλλά πως να φεύγεις. Εκείνη να πονάει μία, εσύ να πονάς εννιά".

houlia είπε...

Εντάξει Νίκο,
Να μη λέω μεγάλη κουβέντα.Πάντως μερικές(δύσκολες) φορές μου έχει συμβεί και λειτούργησε πολύ απελευθερωτικά!Βέβαια θα μου πείτε μπορεί να εκμεταλλεύονται οι άλλοι αυτή την ανοχή.Μα και πάλι αυτό θα είχε πρακτική σημασία.Ετσι θα βλέπαμε καθαρά τι θέλουμε πραγματικά, χωρίς το φόβο τής"αποκάλυψης".
Και φυσικά άλλο πράγμα είναι ο πόνος για μια απώλεια και άλλο η ζήλια.Στο πρώτο είμαι συμφωνη να το βιώνει κανείς στην εκάστοτε ένταση και να βρισκει κι εκεί μηχανισμούς άμυνας.Εννοώ, ότι δεν είμαι υπεράνω συναισθημάτων,αλλά προσπαθω να είμαι πιο πραγματιστική.
Μια καλημέρα!

takis vasilopoulos είπε...

Το βράδι δεν είχα καλό υπνο,με είχε επηρεάσει το θέμα του post....σκεφτόμουνα πως μπροστα στον ερωτα ήμαστε ακριβώς σαν τις μαριονέτες.Μας κρατά ένα αόρατο χέρι ( του έρωτα ) και εμεις υπακουμε στις κινήσεις του.Ευλογούμε και ταυτόχρονα καταριόμαστε τις κλωστες μας.Τις κλωστες που χωρις αυτες δεν υπάρχουμε,που μας δίνουν ζωή και θάνατο.
Νιώθω τόσο αδύναμος και ανήμπορος μπροστά του και η μόνη μου παρηγοριά είναι οτι και άλλοι άνθρωποι σαν και εσας βιώνουν παρόμοιες καταστάσεις.
Αφιερωμένο σε όλους ένα άλλο τραγουδι της Φωτεινής Δαρρα.

ΦΕΥΓΑ

Μια νύχτα σαν κι αυτή
μέσα στην υγρή σιωπή
ξεγλυστρώ τη μικρή μου αμαρτία
να συναντήσω, να συναντήσω

Στης νύχτας τη σκιά
και στην αγκαλιά παλιάς
ηδονής σκοτεινής και πλανεύτρας
κρύβομαι πάλι, κρύβομαι πάλι

Φεύγα

Πως βρέθηκα εδώ
ποιο ακολουθώ κρυφό
της ψυχής σκοτεινό μονοπάτι
πως να γυρίσω, πως να γυρίσω

Στης φυγής μου το κορμί
ανασαίνω
απ'του χθες τη φυλακή
ξεμακραίνω

Φεύγα

Πως βρέθηκα εδώ
και ακροβατώ γυμνή
στη σκηνή δίχως μάσκα και λόγια
πως να ξεφύγω, πως να ξεφύγω

Φεύγα

Στίχοι: Γιώργος Κορδέλλας
Μουσική: Δημήτρης Παπαδημητρίου

Beth είπε...

@ΝΔ
Εγώ να ρωτήσω κάτι. Αφού οι τελευταίες εμπειρίες σας από την τιβί σας προκαλούν αυτό το μπλιαχ, γιατί επιμένετε να ανταποκρίνεστε στις τηλεπροσκλήσεις;

Nikos Dimou είπε...

Harry δεν έχεις χιούμορ;

Μια και η λέξη Γραικία αποτελεί (τουλάχιστον εδώ) δικό σου copyright ή αφιέρωση ήταν αυτοδίκαιη. To ότι έχεις πετριά φαίνεται από την εμμονή σου να την αναφέρεις σε κάθε σχόλιο. Μιά φορά θα ήταν αρκετή...

Θα λυπηθώ αν φύγεις - όπως λυπάμαι και για κάθε συνομιλητή που χάνεται. Αλλά δεν μπορώ να κρατήσω κανένα.

Beth είπε...

*τιβί σάς προκαλούν

takis vasilopoulos είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
takis vasilopoulos είπε...

Μεταφέρω απο το site του alpha:

<< Αντιγνωμίες

Σύγχρονοι άγιοι ή διαχρονικοί αγύρτες;
Πίστη ή θρησκοληψία;
Ιερωμένοι, επιστήμονες και δημοσιογράφοι, συζητούν για... τα θαύματα του καιρού >>

Ν.Δήμου έυχομαι καλό κουράγιο απέναντι στους ιερωμένους και τους δημοσιογράφους.Να έχετε φυλαχτο μια αγαπημένη σας φράση του Επίμαρχου
:ΝΗΦΕ ΚΑΙ ΜΕΜΝΗΣΟ ΑΠΙΣΤΕΙΝ.

hardrain είπε...

Ευχαριστώ τον εξαίρετο Αθήναιο που μου υπέδειξε να σας επισκεφθώ οπωσδήποτε σήμερα(χθες). Πόσο δίκιο είχε! Θαυμάσιο δημοσίευμα, πολύ καλή και η συζήτηση που ακολουθεί στο πιο μεγάλο της μέρος.

Από την αρχή ως το τέλος, είχα στο νου μου έναν αγαπημένο μου Γάλλο, τον Ρομπέρ Ντεσνός, πυρπολημένο από έρωτα ποιητή και σχετικά νομίζω άγνωστο στην Ελλάδα.

Κερνάω λοιπόν, κάποιες φράσεις του:

«Ο πιο ειλικρινής εραστής είναι ακόλαστος, το στόμα που κάθε λογής φιλιά έχει δοκιμάσει»

«Ακόμη πιστεύω στο θεσπέσιο, όταν πρόκειται για τον έρωτα. Πιστεύω στην πραγματικότητα των ονείρων, στις ηρωίδες της νύχτας, στις ομορφιές της νύχτας, εκείνες που επιβάλλονται στις καρδιές και στα κρεβάτια»


«Ευτυχισμένος όποιος για να αγαπηθεί του είναι αρκετό να αντιμετωπίσει αλύγιστος κινδύνους φοβερούς και έχει πάντα την ψυχή και την καρδιά πιστές, γιατί τον έρωτα και τα βάσανά του διέπει κάτι το μοναδικό»


Ένας εκπληκτικός ορισμός που υπογράφουν μαζί ο Αντρέ Μπρετόν και ο Φιλίπ Σουπό(πιστέψτε με , έτσι είναι, το έχω νιώσει αυτό) :«Μην ανησυχείτε. Σε όλες τις γωνιές παραφυλάνε μπάτσοι. Αλλά ο έρωτας μας κάνει αόρατους»

Και, σας αποχαιρετώ επιστρέφωντας στις εργασίες μου-πολύ φορτωμένο πρόγραμμα αυτή την εποχή, με τον Κύριο Ελυάρ:

«Θα ήθελα να σ' έχω στην αγκαλιά μου για να ξέρω αν υπάρχω»

hardrain είπε...

...επιστρέφοντας στις εργασίας μου βεβαίως με ο και όχι με το ωμέγα της βιασύνης μου...συγνώμη-η ανορθογραφία με εξοργίζει...(όταν την κάνω εγώ τουλάχιστον)

Beth είπε...

@δυων ανατελλων

Και το συ"γγ"νώμη με δύο γ.
Για να μην εξοργίζεσαι, καλέ μου.

Nikos Dimou είπε...

takis vasilopoulos said.
Να έχετε φυλαχτο μια αγαπημένη σας φράση του Επίμαρχου
:ΝΗΦΕ ΚΑΙ ΜΕΜΝΗΣΟ ΑΠΙΣΤΕΙΝ.

Aπο απιστείν άλλο τίποτα Τάκη. Την φράση την είχα αναφέρει και προσφατα στο μπλογκ. (Τυπογραφικό λάθος: Επίχαρμος).

glenn είπε...

@georgia.m: Ούτε ασπάζομαι ούτε απορρίπτω τον ορισμό του Έρωτα που εκφώνησα προηγουμένως. Απλά τον ανέφερα για χάρη της κουβέντας. Να σας πω την αλήθεια ούτε κι εγώ κατάλαβα τι θέλει να πει ακριβώς. Πιθανόν κάτι που έχει να κάνει με τον εκούσιο χωρισμό, πριν ξυνίσει το κρασί. Μπορεί να κάνω και λάθος.

christoforos είπε...

"Αφού un coup de des jamais n'abolira le hasard
αφού εν σπερματόζωον μονάχα αρκεί
για να γονιμοποιηθεί το ωάριον της γυναικός ή ο λόγος
αφού μόνον ο έρωτας το θάνατο νικά
θα είναι η ποίηση σπερματική
απόλυτα ερωτική ή δεν θα υπάρχει".

[από μνήμης. Α, Ανδρέας Σπερχής για όσους ενδιαφέρονται]

Dormammu είπε...

@harry: Όσοι πραγματικά φεύγουν, δεν το φωνάζουν. Αποχωρούν σιωπηρά, όπως ο newlens κι άλλοι πολλοί..

Κάτι μου λέει ότι δεν το εννοείς λοιπόν..........

Ούτως ή άλλως, βλέπω ότι απο τους αρχικούς συνοδοιπόρους στο παρόν μπλόγκιον δεν έχουν μείνει και πολλοί. Ακόμα κι ο παπάς- ψυχαναλυτής με το διδακτορικό εξαφανίσθηκε. Δυστυχώς.

paragrafos είπε...

Κι εγώ θα λυπηθώ αν φύγει ο κος Harry.

Μπορεί κάποτε να σκορπάει, επί δικαίων και αδίκων (όποιον παρει ο χάρος δηλαδή) τα δηλητηριογόνα του σχόλια, προκαλώντας και σε άσχετους μερική ασφυξία, ωστόσο, σε γενικές γραμμές, θα πρέπει να του αναγνωρίσουμε ότι έχει εξαφανίσει και αρκετά μικρόβια. Εν παση περιπτώσει, ακόμα κι αν δεν αξίζει την αγάπη μας, αξίζει την εκτίμηση και το σεβασμό μας.

Με αγάπη

Παράγραφος

Nikos Dimou είπε...

dormammu said...
Ούτως ή άλλως, βλέπω ότι απο τους αρχικούς συνοδοιπόρους στο παρόν μπλόγκιον δεν έχουν μείνει και πολλοί.

Mην το λές - πολλοί επανέρχονται με άλλο όνομα... μερικοί λείπουν και δεν κουβάλανε υπολογιστή. Θα ξανάρθουν. Λίγοι το εγκατέλειψαν οριστικά...

resident είπε...

Έχω διαβάσει ότι ο γνωστός άθεος φιλόσοφος Mπερτραντ Rασσελ, είχε πάει και αυτός το 1953 σε μια εκπομπή της αγγλικής τηλεόρασης με θέμα την θρησκεία.Aπό ότι έγραψε μετά ένιωσε λες και ήταν μπροστά στην ιερά εξέταση και ότι οι άνθρωποι με τους οποίους συζητούσε τον εκνεύρισαν σε βαθμό να πει τις απόψεις του βιαστικά και αστήρικτα.Για να δούμε υπάρχει πρόοδος στο θέμα αυτό. (ενδιαφέρων πρέπει να είναι το βιβλίο Μανώλη Βασιλάκη,"Η μάστιγα του Θεού"
για το χριστοδουλο που προλογίζει ο Νίκος δήμου).

Thrass είπε...

"Γιατί μην είναι ο έρωτας κάτι άλλο, παρά η ευγνωμοσύνη για αυτό που λαμβάνουμε στο κρεβάτι;"
Μπαλζάκ

paragrafos είπε...

Αχ στης ζωής τη στράτα αργοσβήνεις μόνη
δίχως να 'χεις καμιά συντροφιά μαυρομάτα
πώς κλαίω και θρηνώ για τα γλυκά σου νιάτα

Αν σε απάτησε και σε τραυμάτισε
ο έρωτας που φωτίζει τα μάτια σου
τα πανάκριβα παλάτια σου

Η αγάπη μου θα σε γιατρέψει
και τ' όνειρό σου το παλιό
θα ζωντανέψει

-------------------------

Είναι περίεργο, αυτό το κατ΄ εξοχήν αντρίκιο τραγούδι να με εκφράει τόσο πολύ:

ειδικα όταν αγκαλιάζω την κορούλα μου, της τραγουδώ την τελευταία στροφή, και ο καλός μου (που το παίζει ντε και καλά ψύχραιμος και ανθεκτικός, ορθολογιστής και τα συναφή) αποφεύγει να με κοιτάξει μετά για κανένα δεκάλεπτο.

Τόσα χρόνια μαζί και δεν έχει καταλάβει ακόμα ότι για να ξεθολώσουν από τη κρυφή συγκίνηση τα αδάκρυτα μάτια του, χρειάζονται δεκάλεπτα και δεκάλεπτα...

Yannis H είπε...

Παράγραφος είσαι η πιο αληθινή κι αξιαγάπητη εδώ μέσα…

Dormammu είπε...

@ΝΔ:Εδώ που τα λέμε, είδαμε και το εξαιρετικό comeback της georgia(s).m τις τελυταίες μέρες, αλλά και την εμφάνιση πολλών νέων και καλών επισκεπτών. Το μπλόγκι σας (μας) είναι ζωντανός οργανισμός. Οριμάζει και εξελίσσεται...:-)))

Καλή επιτυχία στο σημερινό debate. θα είμαστε όλοι- νοερά- κοντά σας!

Ελπίζω μόνο να σας αφήσουν να μιλήσετε...

paragrafos είπε...

Yannis H said...
Παράγραφος είσαι η πιο αληθινή κι αξιαγάπητη εδώ μέσα…
------------------
Μάλλον η πιο θλιμμένη. (Αν έχετε δίκιο, τότε το τίμημα της αλήθεια και της αγάπης είναι τρομακτικό.)

Σας ευχαριστώ

Με αγάπη

Παράγραφος

christoforos είπε...

beket: ναι, μύθος είναι αλλά πραγματικός ως προς τις συνέπειές του..

ν.δήμου: Ποιό είναι ακριβώς το θέμα της εκπομπής (αν επιτρέπεται);;;;;;

Yannis H είπε...

Μην το λες… Το ότι είσαι θλιμμένη το γνωρίζω (μας άφησες να το γνωρίζουμε). Αλλά αυτό που βγάζεις, ο τρόπος που εξωτερικεύεις τον εαυτό σου, έχει να κάνει με σένα, το ποια είσαι. Κάποια άλλη με την ίδια θλίψη θα εκφραζόταν εντελώς διαφορετικά.

glenn είπε...

Προφανώς τα θαύματα, ο Βησσαρίωνας, και ο Δήμου θα κληθεί σαν professional debunker. Οι εκκλησιαστικοί θα τον κοιτάνε με μισό μάτι και θα κάνουν φτου φτου ο εξαποδώ. Οι αντίπαλοί τους θα περιμένουν απ' το Δήμου να τους ξεφτυλίσει όλους σαν κανένας παλληκαράς. Η γνωστή TVάρα.

glenn είπε...

Α ξέχασα. Είναι και το έντονο στοιχείο αυτοερωτισμού και ναρκισισμού του τηλεπαρουσιαστή (δεν ξέρω ποιος θα είναι --όλοι ίδιοι μου φαίνονται). Οι κάμερες σε μένα παρακαλώ. Θα διακόπτει τον ομιλητή στο κρίσιμο σημείο για να πέφτει η κάμερα πάνω του και να κερδίζει πλάνα.

paragrafos είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
paragrafos είπε...

Στην Αμερική (το έχω πει σε καποιο αντισχόλιο στο μπλογκ μου) γνώρισα μια μητέρα που έχασε το παιδί της που έπασχε απο την πιο ελαφρά μορφή επιληψίας: λιποθυμησε ένα μεσημέρι στο σπίτι της γιαγιάς, μετά το φαγητό, εκείνη δεν κατάλαβε και το παιδί πέθανε απο ασφυξία (εισρόφηση).

Απο καιρό αυτή η χαροκαμένη μανούλα, μετά τη δουλεία της (δασκάλα) τρέχει από νοσοκομειο σε νοσοκομείο για να είναι δίπλα σε γονείς με επιληπτικά παιδιά.

"Θέλω να τους μιλήσω γιαν να μην πάθουν ό,τι συνέβη σε μένα. Κι όσο πιο πολλούς ενημερώνω τόσο πιο πολύ ζωντανεύει το παιδάκι μου μέσα και το ακούω να μου λεέι ευχαριστω μαμά, ευχαριστώ μαμά."

Αυτός ο άνθρωπος -κάναμε πολλή παρέα- ήταν σταθμός στη ζωή μας. Μας έκανε να κοιτάμε προς τα έξω. Μια αγάπη μονάνα για έναν δεν φελάει τίποτε, τίποτε δεν είναι για τον ίδιο αν δεν υπάρχει για όλους (παραφράζω τον ποιητή που μιλαει για ελευθερία).

Πάντως ο έρωτας είναι ζωογόνος. Δίχως τον έρωτά μεταξύ μας, ούτε εγώ ούτε ο καλός μου θα μπορούσαμε να γυρίσουμε τον κόσμο όλο για να σώσουμε την κορουλα μας. Ερως θεραπευτής!

Ζήτω ο Έρως.

vaggelis papavasiliou είπε...

αλήθεια,πόσες φορές ερωτευόμαστε πραγματικά?

Nikos Dimou είπε...

agnostosX said...
Κύριε Ν. Δήμου,
επιτρέψτε μου να σας ρωτήσω το εξής: ήταν συνειδητή επιλογή το να μην αποκτήσετε παιδιά, ή απλώς έτυχε;

Φοβάμαι πως δεν διαβάσατε προσεκτικά τους "Δρόμους" εκεί υπάρχει η απάντηση - όχι φωναχτά αλλά υπάρχει. Και η επιλογή που έκανα και η ύστερη αντίδραση μου σε αυτήν.

Nikos Dimou είπε...

Για την σημερινή εκπομπή:

Πάω με πολύ ανάμικτα συναισθήματα - έχω αποφύγει την τηλεόραση επί μήνες, παρόλο που σχεδόν κάθε μέρα έχω μία προσκληση. Αλλά κατάντησε σχεδόν φυγομαχία... και είπα να δοκιμάσω.

Ενν τω μεταξύ προέκυψε και μία άλλη εκπομπή - με την Βίκυ Φέσσα την 1η Απριλίου. Αλλά αυτή θα μεταδοθεί στις 2.00 το πρωί και μάλλον δεν θα την δει κανείς...

An-Lu είπε...

Δεν προσθέτω τίποτα....παραμένω ενεργά ερωτευμένη, το αυτό επιθυμώ και δι υμάς!

Stavros Katsaris είπε...

Νίκο όσο περισσότερο τους εκνευρίζεις τόσο πιο αργά θα σε προβάλλουν.(χιούμορ)
Για τον έρωτα ελπίζω απλώς να μην μπορέσουν ποτέ οι επιστήμονες που τόσο εκτιμώ να δώουν πειστικές απαντήσεις.
Νίκο καλό κουράγιο το βράδι με τους βρυκόλακες. Να προσέχεις. Για μας καλό ξενύχτι.
Φιλικά!

Black Swan είπε...

Κύριε Δήμου
Θα ανοίξω μετά από κάτι βδομάδες την τηλεόραση σήμερα το βράδυ για να παρακολουθήσω το μυστικό κάθε εξουσίας, πολιτικής ή θρησκευτικής:

Δηλαδή εμπορευόμαστε τον θάνατο, πουλάμε τη ζωή.

Και ξεφεύγοντας από το θέμα πάντα είχα μια απορία.


Γιατί οι άνθρωποι ζητούν από τον Χριστό να αναστήσει τον Λάζαρο κι εκείνος τους απαντάει ότι, εντάξει, θα το κάνει, όμως ας ανοίξουν πρώτα τον τάφο;

Ο Θεός επρόκειτο από στιγμή σε στιγμή να αναστήσει έναν νεκρό και τους ζητούσε να κυλήσουν την πέτρα λες και δεν μπορούσε ο ίδιος.

Εν ολίγοις, τι πιο φυσικό από το να γίνουν όλα δίχως τελετουργικό, μια κι έξω, με τον πεθαμένο να σηκώνεται μέσα σε μια έκρηξη φωτός που θα κονιορτοποιούσε κατ' αρχήν την πέτρα και, ακολούθως, όλες τις άμυνες της δυσπιστίας των θεατών;

Ο Χριστός όμως ζήτησε τη συμμετοχή του ανθρώπου στα «προκαταρκτικά».

Για μένα το παράδειγμα αυτό δείχνει ανάγλυφα ότι το θαύμα έχει ως περιεχόμενο αποκλειστικά εκείνο που ο άνθρωπος αδυνατεί να πετύχει από μόνος του.

paragrafos είπε...

Υπάρχουν και θαύματα που κάνουν οι άνθρωποι, με την προϋπόθεση ότι πρέπει πρώτα να πιστέψουν στο "θαύμα".

glenn είπε...

Μαύρε Κύκνε, σε βρίσκω πολύ εμπράγματο! Ωραία ερώτηση. Δυστυχώς όμως τούτο το blog είναι public, άρα ορατό στον "Άλλο", στον Αντίπαλο. Πάντως θα είναι SOS για τους "Άλλους".

apousia είπε...

@αavatar
Θα συμφωνήσω μαζί σας.
Και σε μένα,οι δύο φορές,έγιναν μία..
Όμως,μάλλον και η μία προηγούμενη δική μου,και οι δύο δικές σας,υπήρξαν, και τότε που βιώνονταν ίσως και να έμοιαζαν καταλυτικές.
Έρχεται όμως ο έρωτας ο τελευταίος,και πυρπολεί τα πάντα,
κι αν δεν μηδενίζει,σίγουρα προκαλεί ''σμίκρυνση'' σε ό,τι προηγήθηκε...

bidibis είπε...

ΝΔ απ’ ό,τι κατάλαβα σήμερα θα εμφανιστείς στις «αντιγνωμίες». Please μην πας. Ο Χατζηνικολάου έχει “καταστρατηγήσει” κάθε κανόνα ‘σοβαρής’ τηλεόρασης και συμπεριφέρεται με περισσή αλαζονεία τον τελευταίο καιρό. Αυτή η εκπομπή δε συνάδει προς την αισθητική σου.
Επειδή σήμερα οι γνωστοί τηλεμαιντανοί φονταμενταλιστές, λαϊκιστές κ.α. θα πάνε στην εκπομπή με σκοπό να σε κατασπαράξουν, στάσου στο ύψος σου, ξέχνα τους καθωσπρεπισμούς και ρίξε τους και κανένα μπινελίκι. Η Ελληνική TV δεν είναι BBC και κανόνες δεν έχει. Όποιος κάνει πιο πολύ θόρυβο, κερδίζει!
Good Luck mate! May the force
of rationalism be with you!

apousia είπε...

@nikos dimou
Παιδιά θα είχατε,ένα,τρία ..
Τώρα,30000!
Κι όσο για κείνο το ποτήρι το νερό που γράφετε,σίγουρα θα είναι τόσοι που θα σας το δώσουν.
Κι όπως έχετε καταλάβει,μπορεί και με απέραντο συναίσθημα κι όχι από ''υποχρέωση''.

ΑΝΤΩΝΗΣ ΛΙΟΛΙΟΣ είπε...

Πάω με πολύ ανάμικτα συναισθήματα - έχω αποφύγει την τηλεόραση επί μήνες, παρόλο που σχεδόν κάθε μέρα έχω μία προσκληση. Αλλά κατάντησε σχεδόν φυγομαχία... και είπα να δοκιμάσω.

Δεν φοβάστε ότι θα γίνει ότι γινότανε και σε παλαιότερες εκπομπές που ήσασταν καλεσμένος; Φωνάζανε όλοι προσπαθώντας να επιβάλλουν τα επιχειρήματα τους και τελικά επειδή δεν διακόπτατε σας παραχωρούσανε δύο λεπτά (κατά την διάρκεια των οποίων φυσικά σας διακόπτανε!)



Εν τω μεταξύ προέκυψε και μία άλλη εκπομπή - με την Βίκυ Φλέσσα την 1η Απριλίου. Αλλά αυτή θα μεταδοθεί στις 2.00 το πρωί και μάλλον δεν θα την δει κανείς...

Αυτή μάλιστα! Η κ. Φλέσσα ξεκίνησε μια φιλότιμη (κατά την γνώμη μου)προσπάθεια να δημιουργήσει μια ποιοτική εκπομπή και κατάφερε ως τώρα να έχει εκλεκτούς καλεσμένους. Έχει την καλή και σπάνια συνήθεια να ΜΗΝ διακόπτει τους καλεσμένους της ώστε να μπορούν οι τηλεθεατές να απολαύσουν ότι οι καλεσμένοι έχουν να προσφέρουν.

Όσο αφορά το περασμένο της ώρας της εκπομπής υπάρχει κανείς blogger που ΔΕΝ θα την παρακολουθήσει; Περιμένω απαντήσεις!

«Παλαιότερο ‹Παλαιότερο   1 – 200 από 382   Νεότερο› Νεότερο»