Πέμπτη, Μαρτίου 16, 2006

Κική Δημουλά

Γνώρισα την Κική Δημουλά στα τέλη της δεκαετίας του 70. Δειλά μου χάρισε την συλλογή της «Το λίγο του κόσμου». Την διάβασα και έμεινα έκθαμβος. Λίγο καιρό μετά, σε μία ραδιοφωνική συζήτηση, είπα μία φράση: «είναι η μεγαλύτερη ελληνίδα ποιήτρια μετά την Σαπφώ». Τότε προκάλεσε κύμα ενόχλησης, ιδιαίτερα ανάμεσα στις ομότεχνές της. Τώρα την βρίσκω στο πρόλογο της Αγγλικής μετάφρασης των ποιημάτων της από τον David Connoly, σαν περίληψη της σημασίας της.

Το 1989 έκανα μία ραδιοφωνική παρουσίαση της ποιητικής της, που, με προσθήκες, εκδόθηκε σε βιβλίο το 1991. Ήταν η πρώτη μελέτη για το έργο της. Μπορείτε να την βρείτε ΕΔΩ.

Με την Κική με δένει μία βαθιά φιλία. Όταν έφυγε ο Άθως, ο πολυαγαπημένος της, έκανα ότι μπορούσα για να την βγάλω από το σκοτάδι. Μέχρι και μία τρελή εκδρομή πήγαμε μαζί στην Πελοπόννησο. Η Κική ήταν ο μόνος άνθρωπος που με πίεζε να τρέχω περισσότερο με το αυτοκίνητο. Όταν κυκλοφόρησε το «Χαίρε Ποτέ» μου αφιέρωσε το αντίτυπο με τον αριθμό 3.

Βάζω εδώ δύο ανέκδοτες φωτογραφίες της και ένα ποίημα από το «Λίγο του κόσμου». Δεν είναι από τα διάσημα – όπως ο ‘Πληθυντικός Αριθμός’ και η ‘Φωτογραφία 1948’. Όμως είναι ένα από τα αγαπημένα μου.

Άφησα να μην ξέρω

Aπό τον κόσμο των γρίφων
φεύγω ήσυχη.
Δεν έχω βλάψει στη ζωή μου αίνιγμα:
δεν έλυσα κανένα.
Oύτε κι αυτά που θέλαν να πεθάνουν
πλάι στα παιδικά μου χρόνια:
έχω ένα βαρελάκι που 'χει δυο λογιών κρασάκι.
Tο κράτησα ώς τώρα
αχάλαστο ανεξήγητο,
γιατί ώς τώρα
δυο λογιών κρασάκι
έχουν λυμένα κι άλυτα που μου τυχαίνουν.
Συμβίωσα σκληρά
μ' έναν ψηλό καλόγερο που κόκαλα δεν έχει
και δεν τον ρώτησα ποτέ
ποιας φωτιάς γιος είναι,
σε ποιο θεό ανεβαίνει και μου φεύγει.

Δεν του λιγόστεψα του κόσμου
τα προσωπιδοφόρα πλάσματά του,
του ανάθρεψα του κόσμου το μυστήριο
με θυσία και με στέρηση.
Mε το αίμα που μου δόθηκε
για να τον εξηγήσω.
Ό,τι ήρθε με δεμένα μάτια
και σκεπασμένη πρόθεση
έτσι το δέχτηκα
κι έτσι τ' αποχωρίστηκα:
με δεμένα μάτια και σκεπασμένη πρόθεση.
Aίνιγμα δανείστηκα,
αίνιγμα επέστρεψα.
Άφησα να μην ξέρω
πώς λύνεται ένα χθες,
ένα εξαρτάται,
το αίνιγμα των ασυμπτώτων.
Άφησα να μην ξέρω τι αγγίζω,
ένα πρόσωπο ή ένα βιάζομαι.

Oύτε κι εσένα σε παρέσυρα στο φως
να σε διακρίνω.
Στάθηκα Πηνελόπη
στη σκοτεινή ολιγωρία σου.
Kι αν ρώτησα καμιά φορά πώς λύνεσαι,
πηγή αν είσαι ή κρήνη,
θα 'ταν κάποια καλοκαιριάτικη ημέρα
που, Πηνελόπες και όχι,
μας κυριεύει αυτός ο δαίμων του νερού
για να δοξάζεται το αίνιγμα
πώς μένουμε αξεδίψαστοι.
Aπό τον κόσμο των γρίφων
φεύγω ήσυχη.
Aναμάρτητη:
αξεδίψαστη.
Στο αίνιγμα του θανάτου
πάω ψυχωμένη.


112 σχόλια:

Nikos Dimou είπε...

Ας προσθέσω τώρα εδώ πως η Δημουλά δέχεται τον τελευταίο καιρό αηθέστατες επιθέσεις από κάτι ψευτοδιανοούμενες με βασική κατηγορία ότι έχει γίνει "λαϊκή", ότι την διαβάζουν και οι κομμώτριες. Θεε μου τι φτηνός φθόνος!

MIRACLE είπε...

Εμένα (τον άσχετο με ποίηση) μου θυμίζει τον «σαλτάρω…». :)

Nikos Dimou είπε...

σαλτάρω φάουλ!

Δεν θα παρωδείς τα αγαπημένα μου ποιήματα.

Στο επόμενο διαγράφεσαι εντελώς!

Nikos Dimou είπε...

harry άσχετε!

Δημουλά είναι το όνομα του άντρα της.

Αρκετά με τις γενεαλογίες του κ...

Εγώ φταίω που σας βάζω ωραία ποιήματα. Μαργαριτάρια στους χοίρους...

half-blood_phoenix είπε...

Μερικές ερωτήσεις προς σαλτάρω στο κενό.
Φίλε σαλτάρω στο κενό απάντησε μου στα έξεις:
Α) Από πόσο ακριβώς ύψος σάλταρες στο κενό;
Β) Από ποιον πλανήτη σάλταρες;
Γ) Είχες μήπως κάποια αρχική ταχύτητα την στιγμή που σάλταρες στο κενό;

Προσπαθώ να υπολογίσω σε πόσο χρόνο θα στουκάρεις στο έδαφος ( h = u0 * t + 1/2 * g * t^2). Μήπως και ησυχάσουμε…

Nikos Dimou είπε...

multiple sclerosis said...
Άλλο ένα ποίημα της Δημουλά θα μας έδινε μια πιο καλή εικόνα.

Υπάρχουν πολλά στο internet.
Αλλά και στο δικό μου κείμενο που αναφέρω με link στο post.

Ανώνυμος είπε...

Συμφωνω για το μεγαλυτερη ποιητρια, γραφω εκει που ξερουν ολες και ολους τους μιζεροκουλτουριαρες -πρωην ταγαρια, ζηλευω τις φιλιες σας!
:)

Ανώνυμος είπε...

δεν χρειάζεσαι εικονίσματα. γιατί αυτά που γράφουν οι ποιητές ευρίσκονται μέσα μας ολικώς και σε όλους, έτσι που να διαβάζεις το ποίημα και να λες σ' αγαπώ. κι ό,τι έχει γραφτεί και ό,τι θα γραφτεί, σαν να το έχεις διαβάσει (αν δεν είσαι βλάκας όπως Στάθης Σταυρόπουλος, που παρωδεί τον Καφάβη βουτώντας τον στην πολιτική...τι χοίρος!). ο εγγονόπουλος έλεγε τα ζει και οτι δεν τα γράφει τα ποιήματα. θα μας τα αναλύσουν αυτά οι μπλόγκερς που τοποθετήθηκαν για τα αυτοκίνητα, για τις τεχνολογίες, για τις κινητές εταιρείες τηλεφωνίας, θα τοποθετηθεί κι ο χοίρος "πιτσιρίκος" και το ελληνικό net της πνευματικής αναζήτησης επίσης. περιμένουμε να φέξουν στα περάσματα.

MIRACLE είπε...

κ. Δήμου επειδή τα περισσότερα από αυτά που γράφει η Κική Δημουλά μου φαίνονται εντελώς ασυνάρτητα θα ήθελα να σας παρακαλέσω να μου εξηγήσετε αναλυτικά το νόημα έστω και μιας παραγράφου παρμένη στην τύχη. (εντός παρένθεσής γράφω μερικά σχόλια).

Χαμένα πάνε τα λόγια των δακρύων. ( καλά πρώτος στοίχος ας τον δεχτούμε ως αξίωμα )
Όταν μιλάει η αταξία η τάξη να σωπαίνει (συνδιαλέγονται η αταξία και η τάξη ; και γιατί να έχει προτεραιότητα η αταξία ; έχει καμία σχέση με τον 2ο θερμοδυναμικό νόμο ;)
- έχει μεγάλη πείρα ο χαμός. ( ε καλά ο χαμός να μην έχει πείρα άλλωστε είναι γνωστό οι άπειροι δεν χάνονται ποτέ μόνο οι πεπειραμένοι)
Τώρα πρέπει να σταθούμε στο πλευρό
του ανώφελου. (από δεξιά του ανώφελου ή από αριστερά ή μήπως δεν έχει σημασία ; και αν δεν έχει, γιατί δεν έχει ;)
Σιγά-σιγά να ξαναβρεί το λέγειν της η μνήμη
να δίνει ωραίες συνταγές μακροζωίας
σε ό,τι έχει πεθάνει. (εδώ μάλλον κάποιος είχε αμνησία και προσπαθεί να θυμηθεί, αλλά τι σχέση έχει με τα προηγούμενα ; )

Δεν είμαι σίγουρος αν κάνω καλά που αναζητάω νόημα αλλά υποθέτω ότι για να δικαιολογηθεί ως ανθρώπινο δημιούργημα πρέπει να έχει ένα νόημα. Αλλιώς οποιαδήποτε τυχαία σειρά λέξεων δεν θα διέφερε σε τίποτα.

ΥΓ: δεν φταίω εγώ, εσείς φταίτε :)

Caesar είπε...

"Κάτι θα την πονέσει απόψε τη βραδυά"
Κ.Δημουλά

Ανώνυμος είπε...

miracle: δες τη θερμοδυναμική που λες, τους ορισμούς. με τους ορισμούς λύνονται οι πολύ θεωρητικές ασκήσεις. η ουσία όμως βρίσκεται στις εφαρμογές που ολοκληρώνοντας τη μελέτη τους έτσι φωτίζεις την ουσία της υπόθεσης. τα ίδια με τα λόγια και τη ζωή. δεν μετράει καθόλου αυτό που διαβάζω, τα λόγια, μόνο ο δονούμενος τρόπος που τα προσλαμβάνω και οι επαγωγές που προκύπτουν από αυτόν. κι αν είναι και ποιήτρια..τι ζητάει...δύο λογάκια τρυφερά, ένα χάδι ετεροκυκλικό. και με την ποίηση μας αποκαλύπτει έναν ακόμη τρόπο - τον μοναδιαίο ίσως - για να φιλήσουμε την ψυχή της. συγκλονιστικό σαν ζωή. βρέχει ισοβίως στις ψυχές των ηττημένων!

Ανώνυμος είπε...

Να σου πω miracle πως καταλαβαίνω αυτό:

«Aπό τον κόσμο των γρίφων
φεύγω ήσυχη.
Δεν έχω βλάψει στη ζωή μου αίνιγμα:
δεν έλυσα κανένα.
Oύτε κι αυτά που θέλαν να πεθάνουν
πλάι στα παιδικά μου χρόνια:
έχω ένα βαρελάκι που 'χει δυο λογιών κρασάκι.
Tο κράτησα ώς τώρα
αχάλαστο ανεξήγητο,
γιατί ώς τώρα
δυο λογιών κρασάκι
έχουν λυμένα κι άλυτα που μου τυχαίνουν.
Συμβίωσα σκληρά
μ' έναν ψηλό καλόγερο που κόκαλα δεν έχει
και δεν τον ρώτησα ποτέ
ποιας φωτιάς γιος είναι,
σε ποιο θεό ανεβαίνει και μου φεύγει»

Ο κόσμος μας είναι ο κόσμος των γρίφων: κανένας δεν πιστεύει κανέναν, ακόμα χειρότερον κανένας δεν αγαπάει κανέναν. Ένας άνθρωπος από μόνος αποτελεί σύστημα πολύπλοκο, ένα χάος. Δύο που ενώνονται και γεννούν διπλό χάος, στην προσπάθεια να φωτίσουν τα δικά τους, περιπλέκουν ακαταπαύστως τα πράγματα και αυξάνουν την αταξία. Από τα (στιγμιαία) μπερδέματα φεύγει ήσυχη, δηλαδή αδιαφορώντας, δεχόμενη συγκαταβατικά ή επαναστατώντας εντός της ή χαμογελώντας – φεύγει; Δεν φεύγει καθόλου. Υπάρχει εδώ και παίζει με τα χάη χρησιμοποιώντας λόγια, φιλιά, σκεύη μαγειρικής, προφυλακτικά. Φυσικά, όλα τα αινίγματα για το έλλογο ον που εμμένει και που αναπνέει, λυμένα είναι. Και δεν μπορείς να μπερδέψεις περισσότερο ένα γρίφο με το να τον φωτίσεις. Άρα οι τέσσερις πρώτοι στίχοι μας ενημερώνουν ότι είμαστε καλά και υπάρχει μόνο ο έρωτας που καταβαραθρώνει την αταξία. Και οι άλλοι στίχοι τα ίδια λένε, επαναλήψεις που γεμίζουν το χώρο, γιατί και ο χώρος με κάτι πρέπει να γεμίσει: χρώματα και αρώματα, διαδηλώσεις πτώματα μ’ ανοιγμένα στόματα. Καπνός το πέρασμα του χρόνου και και το πέρασμα μας μέσα στο χρόνο. Ο χρόνος αγνοεί τους γρίφους και τα χάη τους, τις πολυπλοκότητες και τα μπερδέματα. Είμαστε καπνός. Θυμάται τη διαδρομή μέσα στο χρόνο – μπορεί να επαναφέρει ό,τι θέλει και να ζει όπως θέλει, να είναι εδώ, να φεύγει προς άγνωστη κατεύθυνση, να περιμένει να ωριμάσει το κρασί πετώντας φελλούς και τσεμπέρια στην άπειρη δυνατότητα της ελευθερίας. Η φωτιά στην ψυχή μας (αχάλαστη και ανεξήγητη εξ ορισμών), μας κρατάει σε αυτή τη ζήση, αυτό το συγκεκριμένο δικό μας σαν ζυμωτό ψωμάκι βουτηγμένο σε γλυκό κρασάκι και σαν να σκύβεις στην πρώτη επίσκεψη στους Αγίους Τόπους να φιλάς τις ζάντες του λεωφορείου που σε μετέφερε. Αυτοί οι στίχοι δεν υπάρχουν, δεν υπάρχει ποίημα, αφού δεν υπάρχει γρίφος. Και ονειρεύομαι με μάτια ανοιχτά, ηχεί περίεργα του έρωτα ο τόνος κι εγώ μαζί σου σε μια ατέλειωτη αγκαααααλιάάά...

Μαύρος Γάτος είπε...

Δον Γάτο απόψε έχω διάθεση να γίνω λίγο πικρός, έως και κακός.

Η Κική Δημουλά δεν πιάνει τίποτα μπροστά στις Ποιήτριες Αννίτα Πάνια και εκείνην την μοντέλα που δεν θυμάμαι, που είναι οι μεγαλύτερες Ελληνίδες ποιήτριες, μετά την... Ασπασία (προ Περικλή).

Ευχαριστώ για την όμορφη παρουσίαση της Δημουλά, και για τα ποιήματα.

Σ;))))))

MainMenu είπε...

απλα να επικροτησω κι εγω το ποστ...τωρα για τις κοτρωνες, ας τις δουμε ευθυμα.

Yannis H είπε...

harry, αν και σε πολλά σε είδα με καλή διάθεση, θυμίζεις πλέον τον Σαμαρά:

- Τι γνώμη έχετε για την οικονομία;
- Η Μακεδονία Είναι Ελληνική.

Η Δημουλά είναι μια από τις αγαπημένες μου γραφές. Και πολλών εδώ μέσα, πιστεύω - δικιά σου και του σαλτάρω, είναι η νύχτα της ζωής μας, και τα μηνύμματα την αφήνουν ανυπεράσπιστη από εσάς, όπως μένει ο έρωτας στο ποίημά της. Επιμένω ότι πρέπει να είναι αγαπημένη πολλών, όσων δεν μένουν ασυγκίνητοι από... (το ποίημα που αναφέρθηκα):

Ο έρωτας,
όνομα ουσιαστικόν,
πολύ ουσιαστικόν,
ενικού αριθμού,
γένους ούτε θηλυκού ούτε αρσενικού,
γένους ανυπεράσπιστου.

Ανώνυμος είπε...

δεν έχω διαβάσει Δημουλά, δεν έχω ούτε ένα βιβλίο. εσύ όμως Yannis H με τις ερμηνείες που δίνεις δεν ρίχνεις ούτε θηλυκή χελώνα (άμα παρωδήσω ένα ποίημα μίας ποιήτριας δεν θα με πλησιάσει να μου πει: φιλί φιλί φιλάκι; αμέ...).
και είναι αγαπημένη και μας συγκινεί, ο έρωτας - τίποτα που να μην είναι πρώτη πρώτη και κοινότοπη και νοσηρή κουβέντα στο στόμα της μπήλιως τσουκαλά, θα πεις; Διαφορετικά όλο το ελληνικό net θα φωνάζει σήμερα: οι Δον Κιχώτες πάνε ομπρός και βλέπουν ως την άκρη...

apousia είπε...

Η Κική Δημουλά,δέχεται όντως αηθέστατες επιθέσεις,και λοιδωρήθηκε πολύ ,ειδικά το 2004 όταν πήρε ''εύσημα'' από τον τότε νεοεκλεγέντα Πρωθυπουργό.
Προσωπικά δεν έχω εντρυφήσει,αποσπασματικά την έχω διαβάσει..Κι όπου με άγγιξε, είναι για λόγους βαθιά προσωπικούς..
Το σκοτάδι που την τύλιξε με τον χαμό του Άθου,γέννησε λίγα διαμάντια.
''Η μνήμη
κύριο όνομα των θλίψεων,
ενικού αριθμού,
μόνον ενικού αριθμού
και άκλιτη.
Η μνήμη,η μνήμη,η μνήμη.''

McKat είπε...

Συμφωνώ κι εγώ και επαυξάνω για το "μεγαλύτερη ποιήτρια". Δεν μου αρέσει απλά η Δημουλά. Δεν έχω ακριβώς λέξη. Μου μιλάει. Πόσο ακατανόητο μπορεί να είναι κάτι όταν μπορεί να μιλάει κατευθείαν στο θυμικό; Όταν το αισθανθείς ξεδιπλώνονται τα νοήματα μια χαρά. Δεν χρειάζεται να μπαίνει σε λέξεις προσεκτικές, να τακτοποιείται και να ταξινομείται.

paragrafos είπε...

Το μαγικό φυλαχτό


Στο κρεβατάκι της κορούλα μου
έχω κρεμάσει κρυφά ένα φυλαχτάρι
και όλοι το βλεπουνε στραβά και το κοιτούν απορημένοι
είναι δυο λέξεις, τρεις φωνές
με λίγο θαλασσί σκοτάδι
την ώρα που σβήνεται το φως
απ΄ τα ματακια της τα μπλε
βγαίνει καημός, τρέμ΄ η ψυχή
δεν ξέρουμε αν θα ξημερώσει πάλι...

Κι είναι κακό να τη ρωτάς, είναι κακό να τη ζητάς, να ψάχνεις για ελπίδα, λέμε κρυφά χωρίς μιλιά. Αντίς γι ΄αυτή, το φυλαχτό.
Τι να σημαίνει άραγε, σαν τι δυνάμεις κρύβει; Αργά διαβάζουν οι φτωχοί, χωρίς να συλλαβίζουν:
"αναρωτιέμαι την κακολόγησε κανείς
την επιλήψιμη ελπίδα;
Kανείς. Eκτός από εκείνη
την παλαιών αρχών απελπισία".

Σ΄ευχαριστώ Κική,
ξερεις,
για κείνο το Φυλαχτάρι
το "επιλήψιμο".


Με αυτοσχέδια, άτεχνη αγάπη

Παράγραφος

Ανώνυμος είπε...

apousia: σε άγγιξε η Δημουλά. σε άγγιξε η Ποίηση. σε άγγιξε η Ποίησις. μπράβο. ανώτεροι άνθρωποι που έχουν καταφέρει τη στενή επαφή και το μαρκάρισμα με τα λόγια. και είναι οι λόγοι οι βαθείς οι προσωπικοί που ευθύνονται που σε άγγιξε. γιατί αν δεν είχες προσωπική προσωπική προσωπικότητα, δεν θα είχε γράψει η Δημουλά, δεν θα σε άγγιζε. και διαπιστώνεις ότι έχασε τον Άθω κι ότι το σκοτάδι την τύλιξε και γέννησε και διαμάντια. προσωπικά διαμάντια. ε, είσαι ριάλιτι από τα νύχια ως την τελευταία τρίχα της κεφαλής...για να νομίζεις ότι έχεις δικαίωμα να μπαίνεις μέσα στις ψυχές των άλλων και να ανακαλύπτεις. δεν είναι κάποιο χάρισμα - είναι η σχέση σου με τα λόγια τα γραπτά που δεν θα υπήρχαν αν δεν υπήρχες. να δεις ψυχολόγο και να τα πεις αυτά. που πας μέσα στην θεότρελη τρέλα του κόσμου. φυλάξου! κι αυτή η επανάληψη "η μνήμη, η μνήμη, η μνήμη" σε απογειώνει. λες και "εύσημα" μμμμ απειρόκαλε μου θηλυκέ χατζηνικολάου.

mckat: δεν είναι μόνο η ποίηση που μιλάει, είναι και το ραδιόφωνο και η σκύλα και ο λαγός και η τηλεόραση. ξεδιπλώνεις και τα νοήματα χαρωπά. Δημουλά, λέξεις προσεκτικές, θυμικό. ναι. ό,τι κατά καιρούς μας βολέψει και μποέσουμε να το αρπάξουμε και να του μεταλλάξουμε τον αδόξαστο.

-

ωραία. εσείς είστε οι μπλογκεράδες με τα post και τα θέματα οι καλοί οι ευγενικοί οι εκζητηταί τής αληθείας. μόνο αυτά έχετε να πείτε; και αυτής της ποιότητας; σαν να σας ρωτάνε για γκάλοπ στο δρόμο;

McKat είπε...

Σαλτάρω live and let live. Παίρνεις φόρα και βαράς. Κάνε κράτει. Ο καθείς και η ζωή του και ο τρόπος που αντιλαμβάνεται τα πράγματα που του μιλάνε ή όχι. Έχεις αγωνίες; Πράξε. Όχι όμως σαν ξένος και εύκολος αφοριστής.

sokianos είπε...

i poisi tis dimoula pinetai kalitera san palio krasi-irema , me sebasmo kai stin ora tou tin katalili...

Ανώνυμος είπε...

mckat: σε αγαπάω πολύ εκφασιστικώς, αν..και...δεν υπάρχουν πράγματα και δεν είναι πράγματα τα λόγια και ιδιαιτέρως η ποίηση...της ποιήσεως...ω, ποίησις! καταλαβαίνεις τι λες; εδώ αντιδρώ: στο ότι λέτε πως σας μιλάνε την ίδια στιγμή που τα μηδενίζετε. και όποιος το κάνει αυτό, δεν έχει δει όχι μία ελαφρώς στιχουργημένη ποίηση, αλλά ούτε τα κείμενα πάνω στα απορρυπαντικά. για τον εύκολο και ξένο αφοριστή θα στο φυλάω για να γίνει φιλί...και πριν απ' το φιλάκι σγουρός φιλοβασιλικός...

glenn είπε...

Είπες harry: "εγω παθιαζομαι με την αληθινη εθνολογικη μας καταγωγη".

Αν ψάξεις πολύ θα βρεις βρύα και λειχήνες.

Είπες nikos dimou: "Εγώ φταίω που σας βάζω ωραία ποιήματα. Μαργαριτάρια στους χοίρους..."

Αρχικά όταν το κοινό εκτίθεται στην Υψηλή Ποίηση, εκδικείται. Για τη ζημιά που του κάνεις. Κατόπιν χασμουριέται. Μετά εκπλήσσεται. Και στο τέλος κλισεδιάζεται.

Είπες harry: "Ενα ενδιαφερον θεμα που υποψιαζομαστε πολλοι συμμετεχοντες στο μπλογκ,ειναι ο καυμος του ΝΔ να αναγνωριστει σαν ποιητης..."

Γιατρέ, ο καναπές σας είναι λίγο άβολος.

@miracle: Αν το πας έτσι, δεν θα καταλάβεις ποτέ τίποτε. Δες για παράδειγμα το στίχο: "Όταν μιλάει η αταξία η τάξη να σωπαίνει". Με το σχολιασμό σου μας δείχνεις πως στη παιδεία σου, "τάξη" και "αταξία" δεν είναι τίποτε άλλο από buzzwords εγχειριδίων στατιστικής μηχανικής. Ξεχνάς πως αυτές οι λέξεις προϋπήρχαν και η φυσική τις δανείστηκε. Άσε τη νοραδρεναλίνη ελεύθερη και δες:

Όταν μιλάει η αταξία η τάξη να σωπαίνει

Σχέση πειθαρχίας λοιπόν η τάξη και η αταξία. Με την τελευταία στην έδρα. Σε ποιον πειθαρχούμε όλοι; Στο θάνατο. Μα, σύμφωνα με τον αγαπημένο σου νόμο, στην αταξία δεν πηγαίνουμε πεθαίνοντας; Λύθηκε λοιπόν η απορία σου. Οι υπόλοιποι στίχοι, άσκηση!

Nikos Dimou είπε...

έρχεται το maraki
αφήνει την κουτσουλιά του και φεύγει.

Από βιβλικές παραβολές δεν γνωρίζει.

Α - στα θέματα της ποίησης είμαι άτεγκτος. Είναι τόσο πολύτιμη και ευαίσθητη.

Ευτυχώς βλέπω ότι οι περισσότεροι νιώθουν σωστά.

Και φυσικά τα ποιήματα δεν χρειάζονται ερμηνείες (με αυτές μας ευνούχισαν στο σχολείο).

Χρειάζονται να είσαι ανοιχτός όταν τα διαβάζεις και να τα αφήνεις να σε διαποτίζουν.

Πάντως, αν χρειάζεστε κάποια σήματα, διαβάστε το κείμενό μου. Υπενθυίζω πως είναι ΕΔΩ

Καληνύχτα!

glenn είπε...

Είπες maraki: "Μαργαριτάρια σε χοίρους. Μάλιστα.
Ενδιαφέρον δεν είναι;
Κύριε Δήμου, λατρεύω να παρακολουθώ τον διάλογο που πραγματοποιείται από το μέρος σας. Ειλικρινά, είχατε απόλυτο δίκιο."

Γιατί μυγιάστηκες;

McKat είπε...

Ω, αγαπητέ, μα είναι κάπως σαν πράγματα τα λόγια. Τα πιάνεις όταν χρειάζεται. Είναι συγκεκριμένα και παύουν να πετούν. Και για να τα μηδενίσεις ακόμα – αναρωτιέμαι δηλαδή τι τεράστια δύναμη πρέπει να έχει κάποιος για να φτάσει τόσο κοντά τους που να τα μηδενίσει. Αν δεν πας κοντά ούτε τα πιάνεις ούτε τα ακυρώνεις.

Ανώνυμος είπε...

glenn
δεν υπάρχει κοινό.
δεν υπάρχει υψηλή ποίηση.
υπάρχει το όντο που εμμένει επειδή αναπνέει.
πώς μπορείς να μιλάς έτσι. τα εννοείς αυτά που γράφεις όπως μου τα δίνεις να τα διαβάσω;

glenn είπε...

Είπες nikos dimou: "Και φυσικά τα ποιήματα δεν χρειάζονται ερμηνείες (με αυτές μας ευνούχισαν στο σχολείο)."

Σε σχολικές ερωτήσεις πρέπουν φροντιστηριακές απαντήσεις (το περιτύλιγμα ήταν το πραγματικό μήνυμα κι όχι το περιεχόμενο).

glenn είπε...

Είπες σαλτάρω στο κενό: "τα εννοείς αυτά που γράφεις όπως μου τα δίνεις να τα διαβάσω;"

Ορισμένα ναι, ορισμένα όχι.

kkai-Lee είπε...

Σαλτάρω,

Είσαι ένας παρεξηγημένος ευαίσθητος σουρεαλιστής.

Όλο ψάχνεις. Κτυπάς τους άλλους άτσαλα μες τη νύκτα με τα χέρια σου, τους θαμπώνεις με τον φακό σου, τους ξεκουφαίνεις καμιά φορά με το χαλασμένο κουμπί του volume σου,

Γι΄αυτό ακούς όσα ακούς

αλλά νομίζω ότι είσαι ένας παρεξηγημένος ευαίσθητος σουρεαλιστής.

( Υπολογίζω ότι θα με βρίσεις )

glenn είπε...

Είπες kkai-Lee: "Όλο ψάχνεις. Κτυπάς τους άλλους άτσαλα μες τη νύκτα με τα χέρια σου, τους θαμπώνεις με τον φακό σου, τους ξεκουφαίνεις καμιά φορά με το χαλασμένο κουμπί του volume σου,"

Όταν τον πρωτοδιάβασα μου ήρθε στο μυαλό η φράση "εννοιολογικό σπάμιγκ".

kkai-Lee είπε...

Η Κική Δημουλά είναι όπως την περιγράφει ο Ν.Δ. Πολύ μεγάλη

paragrafos είπε...

"H πείρα της μεγάλη στα ελαφρυντικά,
στο τι βρασμός ψυχής, τι προμελέτη.
Tόσα χτυπήματα στο στήθος από ζηλοτυπία,
βεντέτες για μια μεσοτοιχία,
για μια κατσίκα που μηρύκασε ξένο χορτάρι."

Για την αντιγραφή

Παράγραφος

amalia είπε...

την Κικκή Δημουλά την γνώρισα μέσα από την ποίηση της στην "εφηβεία της λήθη". από τότε την διαβάζω.
μου έκανε εντύπωση ο χαρακτηρισμός που τις δίνουν κάποιοι, όπως γράψατε. Ότι είναι "λαική"...Τι θα πει "λαική"; Αλήθεια δεν μας φτάνει τόσος ρατσισμός γύρω μας, τώρα τα βάλαμε με τις κωμώτριες και "χρεώσαμε" την πνευματική μας αναπηρία στην ποίηση. Έλεος!!!

amalia είπε...

την Κικκή Δημουλά την γνώρισα μέσα από την ποίηση της στην "εφηβεία της λήθη". από τότε την διαβάζω.
μου έκανε εντύπωση ο χαρακτηρισμός που τις δίνουν κάποιοι, όπως γράψατε. Ότι είναι "λαική"...Τι θα πει "λαική"; Αλήθεια δεν μας φτάνει τόσος ρατσισμός γύρω μας, τώρα τα βάλαμε με τις κωμώτριες και "χρεώσαμε" την πνευματική μας αναπηρία στην ποίηση. Έλεος!!!

apousia είπε...

@σαλτάρω
1:Mε άγγιξε η ποίηση,όσο της το επέτρεψε η ασημαντότητά μου,πολύ πριν με αγγίξει η Δημουλά.
2:H Δημουλά,γράφει πολύ πριν γεννηθώ,συνεπώς δεν ''πρόλαβε'' να την ''μυήσει''στην ποίηση,η προσωπική μου προσωπικότητα,το λέω όπως το έγραψες προσπαθώντας να παρακολουθήσω το παραλήρημά σου,το οποίο όμορφο θα ήταν αν δεν ήταν ολότελα επιτηδευμένο.
Ο Ν.Δ. ως μεγαλύτερος, θα θυμάται ένα περιστατικό σε συνεδρίαση της βουλής,επί διακυβέρνησης Ένωσης Κέντρου:κατά τη διάρκεια της ομιλίας του Γ.Παπανδρέου,κάποιος βουλευτής,ψιθύρισε ένα χλευαστικό σχόλιο.Ποιός το είπε αυτό?Ρώτησε ο Παπανδρέου.-Εγώ,είπε ο βουλευτής.
Α,τότε δεν έχει καμία σημασία ,απάντησε ο Γέρος....
(Αγέννητη ήμουν επίσης,σε προλαβαίνω,δεν κυβέρνησε ο Παπανδρέου,συγκινημένος από την προσωπική μου προσωπικότητα.)
Και νομίζω ο harry,αν κάνω λάθος του ζητάω συγγνώμη,έχει πει πως είναι ατόπημα ο ''διάλογος'' με άτομα του δικού σου ύφους και ήθους...

amalia είπε...

τι μου θύμισες τώρα...Τους σχολικούς ευνουχισμούς. Το θυμάμαι καλά...μας πήρανε όλα τα αθώα όνειρα και τα κάνανε μια στενάχωρη φιλοδοξία που χωράει μόνο σε μια θεσούλα στο δημόσιο. Τόχω το τραύμα. Δεν μπήκα στο δημόσιο. Κάνω πολλά που δεν γουστάρω να κάνω. Αλλά σώθηκα. Απ το σύνδρομο της άχρωμης μονιμότητας, σώθηκα. Πέρασα τα τριάντα κι ευτυχώς ακόμα αναζητώ τα θέλω μου. Πώς το λέτε εσείς κ. Δήμου..."οι δρόμοι μου"...Ναι ναι...αυτό...οι δρόμοι μου!!!!

paragrafos είπε...

"Απ΄τη σκοπιά του καθ΄ ενός η ορθογραφία.
Πάρε γιά παράδειγμα
τι κινητά που γράφεται το ψέμα:
όταν εσύ το εξακοντίζεις προς τον άλλον
σωστά το γράφεις μέσα σου, θαρραλέα.
Όμως όταν εσύ το δέχεσαι κατάστηθα
τότε το γράφεις ψαίμα.

Ρωτάς από που ως που
γράφω τη συμπόνοια με όμικρον γιώτα.
Ποιός ξέρει θα με παρέσυρε η άπνοια
ο ανοίκειος το ποίημα η οίηση
το κοιμητήριο η οικουμένη το οικτρόν
και η αοιδός επιθυμία
απ΄ την αρχή να ξαναγραφόταν ο κόσμος.

Εξάλλου σου θυμίζω η συμπόνια
πρωτογράφτηκε λάθος από το θεό."


Στην απουσία με αγάπη
Για την αντιγραφή

Παράγραφος


----------------------------



τώρα ξέρουμε τι σημαίνει να βάζεις τα σκυλόψαρα φρουρούς της αγάπης,

τώρα ξέρουμε τι σημαίνει να ζητάς από τα περιττώματα να λάμπουν σαν αστέρια,

τώρα πια ξέρουμε τι σημαίνει να περιμένεις από τις νυχτερίδες να γενούν αηδόνια

τώρα πια ξέρουμε πως εκείνο το δηλητήριο δεν ήταν άλλο, παρά η ψυχή του ψευτολιονταριού που όμως κάποτε ήταν φίδι πλουμιστό

τώρα πια ξέρουμε...

glenn είπε...

Κύττα τώρα τι μου έκανε ο harry. Με αποπροσανατόλισε πλήρως. Πάει η ποίηση, πάει η έμπνευση, πάει η ατμόσφαιρα, πάνε όλα.
Βρίσκομαι να κυττάζω επί ώρα τη φωτογραφία της Δημουλά για να πετύχω μια ανασυγκρότηση του πως μοιάζουν οι αρβανίτες!

paragrafos είπε...

"Χθές λοιπόν,
περί την δωδεκάτην βραδινήν,
χωρίς καμιά ορατή αιτία,
εγώ,ο λυρικός μικρός πλανήτης,
έπαθα ολική σχεδόν έκλειψη."

Mε αγάπη

Παράγραφος

paragrafos είπε...

'Και κάθε σταγόνα κι ένα εσύ,
όλη τη νύχτα
ο ίδιος παρεξηγημένος ήχος,
αξημέρωτος ήχος,
αξημέρωτη ανάγκη εσύ,
βραδύγλωσση βροχή,
σαν πρόθεση ναυαγισμένη
κάτι μακρύ να διηγηθεί
και λέει μόνο εσύ, εσύ, εσύ,
νοσταλγία δισύλλαβη,
ένταση μονολεκτική,
το ένα εσύ σαν μνήμη,
το άλλο σαν μομφή
και σαν μοιρολατρία,
τόση βροχή για μια απουσία,
τόση αγρύπνια για μια λέξη,
πολύ με ζάλισε απόψε η βροχή
μ’ αυτή της τη μεροληψία
όλο εσύ, εσύ, εσύ,
σαν όλα τ’ άλλα νά’ ναι αμελητέα
και μόνο εσύ, εσύ, εσύ."

Για την αντιγραφή

Παράγραφος

paragrafos είπε...

"Δεν κοιμάμαι, δεν κοιμάμαι,
Βοηθάω τη νύχτα να μακραίνει,
να πλαταίνει,
να σβήνει τα χαραμοφάικα φωτάκια.

Δεν κοιμάμαι, δεν κοιμάμαι,
γυμνάζω μαύρα αποκλείεται,
εξαπολύω γυμνασμένα αποκλείεται
και ξεσκίζουν κάτι άστρα τελευταία."

cyrus είπε...

@Fwteini

Είμαι κι εγώ αρχάριος και δεν ξέρω πώς να σου το γράψω εδώ ώστε να φαίνεται η σύνταξη κι όχι το αποτέλεσμα.

Αν ξέρεις αγγλικά, πήγαινε εδώ και θα μάθεις μερικά πολύ απλά και πολύ χρήσιμα πράγματα για την γλώσσα HTML.

Το πρόβλημα με την ποίηση είναι ότι την ρεζιλεύουν άτομα όπως ο Χυτήρης και ο Πολύδωρας (συγγνώμη, αυτούς μόνο θυμάμαι αυτή τη στιγμή) οι οποίοι, επειδή έγιναν πολιτικοί και απέκτησαν κάποια αναγνωρισιμότητα, θεωρούν ότι έχουν το δικαίωμα να μας βομβαρδίζουν με στομφώδη ή δήθεν σουρεαλιστικά στιχάκια. Ευχαριστώ, δεν θα πάρω. Αν θέλω να διαβάσω τους ανόητους συνειρμούς ενός δεκατετράχρονου μπορώ ανά πάσα στιγμή να ανοίξω το συρτάρι της νιότης μου...

half-blood_phoenix είπε...

Δεν διάβασα ποτέ ποιήματα ούτε βεβαίως και της Κικής Δημουλά γιατί με την ποίηση δεν τα πάω καλά. Εκτός από τον μεγάλο , κατά την γνώμη μου, ποιητή Μίλτο Σαχτούρη. Δικά του ποιήματα έχω διαβάσει αρκετά. Ο απλός, λυτός και απέριττος , σχεδόν πεζός, ποιητικός λόγος του με συγκλονίζει κάθε φορά που διαβάζω ένα από τα ποιήματα του.

@apousia
Κατά τη διάρκεια της ομιλίας του Γ.Παπανδρέου,κάποιος βουλευτής,ψιθύρισε ένα χλευαστικό σχόλιο.Ποιός το είπε αυτό?Ρώτησε ο Παπανδρέου.-Εγώ,είπε ο βουλευτής.
Α,τότε δεν έχει καμία σημασία ,απάντησε ο Γέρος....

Κορυφαια απαντηση ε;!

Ανώνυμος είπε...

δε θα βρεθεί ένας να απορήσει τι προνομιακή σχέση να έχει άραγες ο Παπατζής με την ποίηση; καλώς.

Nikos Dimou είπε...

Καλημέρα σε όλους με ένα ποίημα της Κ. Δ.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ 1948:

Κρατώ λουλούδι μάλλον.
Παράξενο.
Φαίνεται από την ζωή μου
πέρασε κήπος κάποτε.

Στο άλλο χέρι
κρατώ πέτρα.
Με χάρη και έπαρση.
Υπόνοια καμιά
ότι προειδοποιούμαι για αλλοιώσεις,
προγεύομαι άμυνες.
Φαίνεται από την ζωή μου
πέρασε άγνοια κάποτε.

Χαμογελώ.
Η καμπύλη του χαμόγελου,
το κοίλο αυτής της διαθέσεως,
μοιάζει με τόξο καλά τεντωμένο,
έτοιμο.
Φαίνεται από την ζωή μου
πέρασε στόχος κάποτε.
Και προδιάθεση νίκης.

Το βλέμμα βυθισμένο
στο προπατορικό αμάρτημα:
τον απαγορευμένο καρπό
της προσδοκίας γεύεται.
Φαίνεται από την ζωή μου
πέρασε πίστη κάποτε.

Η σκιά μου παιχνίδι του ήλιου μόνο.
Φοράει στολή δισταγμού.
Δεν έχει ακόμα προφθάσει να είναι
σύντροφός μου ή καταδότης.
Φαίνεται από την ζωή μου
πέρασε επάρκεια κάποτε.

Συ δεν φαίνεσαι.

Όμως για να υπάρχει γκρεμός στο τοπίο
για να έχω σταθεί στην άκρη του
κρατώντας λουλούδι
και χαμογελώντας,
θα πει πως όπου να’ ναι έρχεσαι.
Φαίνεται από την ζωή μου
ζωή πέρασε κάποτε.

Nikos Dimou είπε...

Κι άλλο ένα ποίημα (διαβάζοντας έχεται η ποίηση):


ΚΟΝΙΑΚ ΜΗΔΕΝ ΑΣΤΕΡΩΝ


Χαμένα πάνε τα λόγια των δακρύων.
Όταν μιλάει η αταξία η τάξη να σωπαίνει
- έχει μεγάλη πείρα ο χαμός.
Τώρα πρέπει να σταθούμε στο πλευρό
του ανώφελου.
Σιγά-σιγά να ξαναβρεί το λέγειν της η μνήμη
να δίνει ωραίες συνταγές μακροζωίας
σε ό,τι έχει πεθάνει.

Ας σταθούμε στο πλευρό ετούτης της μικρής
φωτογραφίας
που είναι ακόμα στον ανθό του μέλλοντός της:
νέοι ανώφελα λιγάκι αγκαλιασμένοι
ενώπιον ανωνύμως ευθυμούσης παραλίας.
Ναύπλιο Εύβοια Σκόπελος;
Θα πεις
και που δεν ήταν τότε θάλασσα.

Nikos Dimou είπε...

Αχ, αυτός ο τελευταίος στίχος!


Θα πεις
και που δεν ήταν τότε θάλασσα!

paragrafos είπε...

Το σπάνιο δώρο


Για τους μεγάλους, ούτως ειπείν τους γέροντες
–ό,τι δεν είναι άνοιξη είναι γερόντιο πια–
ισχύουν πάντα οι παμπάλαιες απόψεις.
Ποτέ αγκαλιά. Aφήστε τους να σκάσουνε στο κλάμα
μέχρι να τους κοπεί η ανάσα
δυναμώνουν έτσι τα αποσιωπητικά τους.
Aς κλαίνε οι μεγάλοι. Δεν έχει αγκαλιά.
Γεμίστε μοναχά το μπιμπερό τους
με άγλυκην υπόσχεση –δεν κάνει να παχαίνουν
οι στερήσεις– πως θά 'ρθει μία και καλή
να τους επικοιμήσει λιπόσαρκα
η αγκαλιά της μάνας τους.
Bάλτε κοντά τους το μηχάνημα εκείνο
που καταγράφει τους θορύβους του μωρού
ώστε ν' ακούτε από μακριά
αν είναι ρυθμικά μοναχική η αναπνοή τους.
Ποτέ μη γελαστείτε να τους πάρετε αγκαλιά.
Tυλίγονται άγρια
γύρω απ' τον σπάνιο λαιμό αυτού του δώρου,
θα σας πνίξουν.

Tίποτα. Όταν σας ζητάνε αγκαλιά
μολών λαβέ μωρό μου, μολών λαβέ να απαντάτε."

--------------------

[Αυτό έρχεται στο νού μου (απ΄ την ανάποδη όμως) κάθε μέρα!]

Κάθε φορά που είμαστε η κορούλα μου, ο παππούλης και εγώ, με πρόσχημα πως παίζουμε, τον, αγκαλιάζω, τον φιλώ και του χαμογελώ, για να δούμε όλοι και να νιώσουμε πόσο τον αγαπώ - κι ας μην ήθελα να τον βλέπω κάποτε, που ήταν σκληρός, ίσως γιατί δεν του χαμογελούσαμε όπως τώρα, ίσως γιατί δεν τον αγαπούσαμε σωστά, όπως τώρα...]


Καλημέρα σας κε Νίκο!

mary είπε...

δεν έχω να προσθέσω τίποτα πέραν από το εύχαριστο και πάλι ξάφνιασμα. Η Κική Δημουλά είναι η αγαπημένη μου ποιήτρια και όποτε διαβάζω κάτι δικό της νιώθω ότι μου μιλάει ο κάθε στίχος, η κάθε λέξη, λές και αγγίζει απόλυτα τη δικιά μου ψυχή :)

καλημέρα :)

Yannis H είπε...

@ σαλτάρω: «τι προνομιακή σχέση να έχει άραγες ο Παπατζής με την ποίηση»

Την προνομιακή σχέση που έχεις εσύ με τη γραφή (εδώ εξυπνάδα, εκεί εξυπνάδα, πού είναι η εξυπνάδα;)

Αλλά και την προνομιακή σχέση που έχεις με τη δημόσια γραφή: στήνεσαι σε μια πολυσύχναστη γωνία μέχρι να σου την πει κάποιος. Τότε εξαφανίζεσαι για λίγο.

Άι σιχτίρ...

Nikos Dimou είπε...

Ανθολογία της Δημουλά έγινε το μπλογκ.

Ωραίο είναι - ο καθένας φέρνει ένα αγαπημένο ποίημα.

(Θα μας κυνηγήσουν οι εκδότες της...)

paragrafos είπε...

Nikos Dimou said...
...
(Θα μας κυνηγήσουν οι εκδότες της...)
-------------------------

θα εκδικηθεί την εκδότριά της με το "Kλέφτες στη σκέψη":

Kλαίγοντας περιγράφει
πώς ρήμαξαν το σπίτι της ληστές
της πήρανε χρυσαφικά και βίασαν οι άθλιοι
γερόντισσες αξίες.

Δε χαίρεται;

Eμένα έχει χρόνια να πατήσει
κλέφτης το πόδι του στο σπίτι
ούτε για καφέ.
Eπίτηδες αφήνω ξεκλείδωτο το μπρίκι.

Kάθε φορά επιστρέφοντας προσεύχομαι
να βρώ σπασμένους τους κυνόδοντες της πόρτας

να σείονται τα φώτα σαν μόλις να κουτούλησαν
με σεισμού πανύψηλου κεφάλι

να δω κλεμμένα τα κτερίσματα
από τις μούμιες βασιλείες του καθρέφτη

σαν κάποιος να ξυρίστηκε στο μπάνιο
και στη σπανή αφή μου να 'χουν φυτρώσει γένια
χάμω δεμένη χειροπόδαρα να κείται η διάψευσή τους

κι απ' την κουζίνα να 'ρχεται με το πάσο του ατμός
ζεστής πατημασιάς με μπόλικη κανέλα από πάνω.




Με αγαπητική "κλεπτομανία"

Παράγραφος

Minimus είπε...

Διάλογος

Ανάμεσα σε μένα και σε μένα


Σου είπα:
— Λύγισα.
Και είπες:
— Μη θλίβεσαι.
Απογοητεύσου ήσυχα.
Ήρεμα δέξου να κοιτάς
σταματημένο το ρολόι.
Λογικά απελπίσου
πως δεν είναι ξεκούρδιστο,
ότι έτσι δουλεύει ο δικός σου χρόνος.
Κι αν αίφνης τύχει
να σαλέψει κάποιος λεπτοδείκτης,
μη ριψοκινδυνέψεις να χαρείς.
Η κίνηση αυτή δεν θα 'ναι χρόνος.
Θα 'ναι κάποιων ελπίδων ψευδορκίες.
Κατέβα σοβαρή,
νηφάλια αυτοεκθρονίσου
από τα χίλια σου παράθυρα..
Για ένα μήπως τ' 'ανοιξες.
Κι αυτοξεχάσου εύχαρις.
Ό,τι είχες να πείς,
για τα φθινόπωρα, τα κύκνεια,
τις μνήμες, υδροροές των ερώτων,
την αλληλοκτονία των ωρών,
των αγαλμάτων την φερεγγυότητα,
ό,τι είχες να πείς
γι' ανθρώπους που σιγά-σιγά λυγίζουν,
το είπες.


Κική Δημουλά

paragrafos είπε...

... ατόφιο χρυσάφι
των αισθήσεων και των συγκινήσεων
και όχι ιμιτασιόν
των ψευδαισθήσεων
και των παραισθήσεων...

resident είπε...

Κικη Δημουλα σε συνέντευξη στην ελευθεροτυπία και σε σχέση με προηγούμενο ποστ

- Θα θέλατε πραγματικά να ήμασταν αθάνατοι;

«Ναι, πολύ. Χωρίς να σκέπτομαι πόσο ανόητο ενδεχομένως είναι αυτό. Πάντως, αυτό το άγνωστο σκουληκιασμένο πράγμα δεν το θέλω, έστω κι αν υπάρχει πιθανότητα να είμαι ένα καλό λίπασμα για τις επόμενες γενιές. Γι' αυτό είχα σκεφτεί πάρα πολλές φορές την καλύτερη λύση τουλάχιστον της καύσης. Το να φύγει κανείς μέσα σε μια πυρά τέτοια, είναι και μια δικαίωση της προηγούμενης πύρινης ζωής μας».

Black Swan είπε...

«Η διαστροφή, στην περίπτωση του οπιομανή», λέει ο Κοκτό, «είναι το να καπνίζει τα απομεινάρια».

Έτσι εθίζεται κανείς στη χρήση των σημειώσεων.

Η κατανόηση της ποίησης πρέπει να δεχτεί τους όρους ανάγνωσης που θέτει ο ποιητής.

Και τους όρους τους θέτει η Κική Δημουλά μέσα από την ποίηση της όμορφα.


Η κακή ποίηση διατηρεί τρόπους κοινώς παραδεκτούς και προαποφασισμένους και
αυτό το μπορείς να δεις, από απόσταση μιλίων, όχι ότι είναι κακή αλλά ότι είναι ποίηση.
Προσομοιώνει όλα τα κραυγαλέα στοιχεία του λυρικού ιδεώδους.
Το ποίημα φωνάζει ότι είναι ποίημα, ότι είναι καρπός ευαισθησίας, μοναξιάς, ερωτικής στέρησης, πόνου ψυχής ακόμη και νύστας.
Θέλω όμως και εγώ να καυτηριάσω τις υπερβολές που συνοδεύουν τη διαδρομή ορισμένων ιδεολογικών ή διαφημιστικών μύθων, π.χ. σχετικά με την απήχηση της μουσικής του Θεοδωράκη ή με το κατά πόσον η Κική Δημουλά είναι όντως η σημαντικότερη νεοελληνική ποιητική φωνή.


Πάντα σε κάθε τοποθέτηση μου ακολουθώ ένα ρητό που σέβονταν ιδιαίτερα οι αλχημιστές, «Η πρώτη δουλειά του καλλιτέχνη είναι να ξεχωρίζει το αληθινό απ' το ψεύτικο».
Και η Κική Δημουλά το καταφέρνει.


Ναι Κ.Δήμου , ειδικά στην ποίηση οι σημερινοί κριτικοί , έχουν καθηλωθεί στα καθήκοντα μιας γεροντοκόρης που αναμασάει μεγαλεία του παρελθόντος, δηλαδή του υπ' αρ. ένα ελληνικού φετίχ.
Κάτι τέτοιο δεν σημαίνει καθόλου πως τα αστέρια και το φεγγάρι, η μοναξιά και η θλίψη, τα αντικείμενα του δωματίου, οι κουρτίνες, οι φωτογραφίες, οι αμφορείς και όλα τα υπόλοιπα δεν αποτελούν υλικό κατάλληλο για την ποιητική αναδιάταξη της σημασίας, από το έλλειμμα της οποίας πάσχει η ζωή μας ως ανάγνωση.
Απεναντίας!

Για να το πω μ' έναν τρόπο πιο άμεσο, η κριτική συνηθίζει να κρίνει τη φωνή των ποιητών σε σχέση με ό,τι οι ποιητές ήδη απέδειξαν ότι είναι.
Ένα ποίημα του Ρίτσου ή του Παπαδίτσα ή της Ρουκ ή της Δημουλά κρίνεται ως προς το ήδη διαγεγραμμένο προφίλ του συγγραφέα του και, αυτομάτως, αποδεικνύεται επαρκές.
Μεσουρανεί έτσι, μεταξύ των κριτηρίων, αυτό που ονομάζω «καβαφικό πρωθύστερο», η ιδέα, ας πούμε, ότι ένα ποίημα του Καβάφη δεν μπορεί παρά να είναι εξαιρετικό αφού γράφτηκε απ' τον Καβάφη.
Και ο Σαχτούρης, ως αυτός που είναι, γράφει ωραία σαχτουρικά ποιήματα.

An-Lu είπε...

Ποίηση είναι όχι μόνο αυτό που χάνεται στη μετάφραση (κατά Έλιοτ;), αλλά και αυτό που εξαϋλώνεται όταν πας να το αναλύσεις. Την ποίηση είτε μπορείς να την αισθανθείς είτε όχι. Τη νιώθεις όπως την μουσική, την όσφρηση ή ακομα και τη γεύση. Δεν είναι σκέτο οπτικό-γνωστικό ερέθισμα.Το "τι θελει να πει ο ποιητής" είναι σχολαστικές χαζομάρες του εκπαιδευτικού μας συστήματος.

Nikos Dimou είπε...

an-lu "ποίηση είναι αυτό που χάνεται στην μετάφραση" το είπε ο Robert Frost.

Πάλι συμφωνούμε Μαύρε Κύκνε (με το πρωθύστερον).

Αυτό το blog γίνεται συγκινητικό. Ο καθένας φέρνει ένα "δώρο ασημένιο ποίημα" (Ελύτης).

Minimus είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
Black Swan είπε...

Κ.Δήμου

Ασήμωσε!!!


«Οπότε βρίσκονται στο τέλος όλοι να κρατούν στο χέρι τους ένα μικρό δώρο ασημένιο ποίημα».

Και καλά ότι το κρατούν!

Ομως - όλοι τους;



Αν και είμαι κολλημένος ακόμα με το

«Μην καταργείτε την υπογεγραμμένη. Ιδίως κάτω απ' το ωμέγα. Είναι κρίμα να εκλείψει η πιο μικρή ασέλγεια του αλφάβητού μας»

Ντίνος Χριστιανόπουλος

Nikos Dimou είπε...

Yannis Pappas said...
"Είναι ορισμένοι στίχοι-κάποτε ολόκληρα ποιήματα-
που μήτε εγώ δεν ξέρω τι σημαίνουν".

Να κάτι που δεν θα έγραφε ποτέ η Δημουλά. Μην μπερδεύετε τους ποιητές. Ο Ρίτσος με την φλυαρία και τον ναρκισσισμό του είναι το αντίθετο της Κ. Δ. Σε ένα τεράστιο έργο υπάρχουν βέβαια και ψήγματα χρυσού - αλλά χρειάζεται ανασκαφή.

Yannis H είπε...

Back swan: ‘οι σημερινοί κριτικοί, έχουν καθηλωθεί στα καθήκοντα μιας γεροντοκόρης’

Κάποτε και μετά από διάφορες θεωρίες περί κριτικής λογοτεχνίας, πίστεψα ότι ο Terry Eagleton είχε βρει τον καλύτερο (λιγότερο ‘εντομολογικό’ αλλά και πιο απομυθοποιημένο) τρόπο προσέγγισης της λογοτεχνίας: με βάση τη ρητορική.

Ειδικά τα ποιήματα, δείχνουν ότι αυτό ήταν λάθος. Πώς να προσεγγίσεις την υπέρβαση σαν ρητορεία;

takis vasilopoulos είπε...

Χαρηκα και ταυτοχρονα συγκινήθηκα με αυτό το post.Μου θύμισε στιγμές θανάτου και στιγμές έρωτων αφου τα ποιήματα της κ.Κικής Δημουλά μου έχουν κάνει συντροφιά σε πολλες τέτοιες καταστάσεις.Και όχι μονο συντροφια,έχουν γίνει κομμάτι τους.

Δεν ξέρω ,πάντα όταν έβλεπα το βλέμμα της μου έβγαζε κάτι αινιγματικο αλλά ταυτόχρονα νηφάλιο,ένα βουβό πόνο αλλά και πολύ φώς και αξιοπρέπεια.

Αγαπημένα: τα πάθη της βροχής.φωτογραφία 1948,αφησα να μην ξέρω,πέρασα......
( όσο μπόρεσα έφερ'αντίσταση σ'αυτο το ποτάμι όταν είχε νερό πολύ,να μη με πάρει,κι όσο ήταν δυνατόν φαντάστηκα νερό στα ξεροπόταμα και παρασύρθηκα ) .Δεν είναι υπέροχο?

Μια ερώτηση Ν.Δήμου.Μας είχατε πει οτι ο Ελύτης δεν είχε καλή σχέση με τον φακό,νομιζε οτι τον αλλοιώνει.Η κ.Δημουλα τι σχέση εχει με τον φακο?Το ρωτω μιας και η ποιηση της εμπεριέχει πολυ φωτογραφία.... << μνήμη τυπωμένη στο χαρτι >> Την φοβόταν ή την αγαπουσε αυτήν την μνήμη? ( ή και τα δύο? ) .Μηπως πολλά ποιήματα είναι προσπάθεια να ξορκίσει παρελθούσες στιγμές?

Nikos Dimou είπε...

Takis vasilopoulos said...
"η κ.Δημουλα τι σχέση εχει με τον φακο?Το ρωτω μιας και η ποιηση της εμπεριέχει πολυ φωτογραφία...."

Τάκη συλλαμβάνεστε αδιάβαστος - η δική μου η μέλέτη για την Κ. Δ. εστιάζεται στην φωτογραφία σαν αποθεματικό της μνήμης.

Όσο για την σχέση της με τον φακό δεν νομίζω πως είναι ούτε θετική ούτε αρνητική.

Γιάννης Παπάς γιατί κουβαλάτε ήσσονες ποιητές στο blog;

resident είπε...

Σε όλες τις κορυφές
Πέφτει σιωπή,
Ψηλά σε όλα τα δέντρα
Νιώθειs
μόλις μια ανάσα'
Τα πουλάκια σωπαίνουν στο δασός.
Κάνε υπομονή ,γρήγορα
Κι εσύ επίσης θα ξαποστάσεις.
Γκαίτε.
Οσοι εχουν διαβασει το ποίημα στα γερμανικά ,σίγουρα πιστεύω θα ξέρουν ότι ''χάθηκε στη μετάφραση",αλλά ακόμα και μεταφρασμένο είναι απ τα αγαπημένα μου.

Και κάτι άσχετο αλλά ενδιαφέρον. Στο περιοδικό άβατων τεύχος Μαρτίου 2006 ΣΕΛ.6, έχει μια αναφορά στον Νικο Δημου. ΤΟ αθρο ειναι σχετικο με το post ΚΑΙ ΜΕ ΤΑ ΚΕΡΙΑ ΒΛΕΠΑΜΕ.

glenn είπε...

Επειδή τρεις-τέσσερις ενοχλήθηκαν από μια υποκειμενική ανάλυση ενός στίχου: Ωραία λοιπόν. Ας απαγορευτεί. Ας στερήσω από τον εαυτό μου τη στοιχειώδη κριτική ικανότητα. Ας κάτσω σταυροπόδι σαν το βούδα μπας και μούρθει η έμπνευση.

Οχι. Για να κάνεις ποίηση πρέπει πρώτα να έχεις κάτι να πεις. Κάτι σπουδαίο. Αυτή είναι η πρώτη προϋπόθεση. Δεύτερη προϋπόθεση είναι να σου λείπουν τα αναλυτικά εκφραστικά μέσα. Να μη μπορείς να φορτώσεις την ιδέα σου σε όχημα. Όχημα απ' αυτά που είναι ειδικά να μεταφέρουν νοητικά σχήματα από το ένα μυαλό στο άλλο.

Η σπουδαία ιδέα σου όμως ασφυκτιά. Πρέπει να βγει. Να το πω κομπιουτερίστικα: πρέπει οπωσδήποτε να την κάνεις upload κι ας είναι και ιός. Εκεί έρχεται η ποίηση ως ένας ιδιοσυγκρασιακός τρόπος έκφρασης. Κάτι σαν πατέντα TCP/IP. Γι' αυτό και η καλή ποίηση έχει πάντα αγωνία.

Ο Δήμου για παράδειγμα έχει την πρώτη προϋπόθεση. Έχει κάτι να πει στα ποιήματά του. Αλλά του λείπει η δεύτερη προϋπόθεση. Υπερεκφράζεται. Του λείπει η αγωνία της εύρεσης εκφραστικών μέσων. Είναι χορτάτος από δαύτα. Δεν τον βλέπεις ποτέ ματωμένο.

Ο σαλτάρω είναι το εντελώς αντίθετο: κάνει ποιητική δημοσιογραφία. Ενώ έχει μεγάλη αγωνία, δεν λέει κάτι μεγάλο (ακόμη). Αγωνίζεται ματώνοντας για ένα ξεροπήγαδο.

Ο Καβάφης τα έχει και τα δύο: έχει ιδέες και ταυτόχρονα μετά από κάθε ποίημα τον βλέπεις ετοιμοθάνατο απ' την εξάντληση. Μέσα σε ένα ατσαλάκωτο σάβανο.

Ο Αισχύλος τα έχει και τα δύο: Λέει σπουδαία πράγματα και φοβούμενος ότι υπερεκφράστηκε πάει και πολεμάει στο Μαραθώνα για να αναπληρώσει το έλλειμα της αγωνίας. Ακόμη και στο επίγραμμα του τάφου του ζητάει αγωνία.

Minimus είπε...

@ nikos dimou

Έχετε δίκιο. Εξαλείφθηκαν. Ήμουν εκτός θέματος και σε λάθος κλίμακα. Αλλά ξέρετε, με την ποίηση... αφενός παρασύρομαι εύκολα, αφετέρου καμιά φορά αναμειγνύω ακούσια τους ήσσονες με τους μείζονες (και όχι μόνο στην ποίηση).

Θα το προσέχω!

takis vasilopoulos είπε...

Ν.Δήμου με αδικείτε :-)
Σε ότι αφορά τα βιβλία σας δεν είμαι αδιάβαστος.Όταν εγραψα << φωτογραφία >> το εννοούσα κυρίως με την έννοια που το λέτε,δηλαδή σαν αποθεματικό της μνήμης.Απλά ήθελα να συνδιάσω το μεταφορικό της λέξης φωτογραφία με την ίδια την φωτογραφια κυριολεκτικα ( μιας και βλέπουμε πολλες φορές τη λέξη << φωτογραφία >> στα ποιηματα της ) .Ισως το συνδίασα λάθος....

Ανώνυμος είπε...

yiota: ίσως δεν ήτανε γραπιτό εγώ να ζω μαζί σου όμως θα είμαι η πιο γλυκιά στο δυόσμο ανάμνησή σου...ώστε να ζεις όπου κι αν πας θα είμαι η σκια σου θα προσπαθείς μα θα ναι αργά να βγω από την καρδιά σου...όταν τα χρόνια φύγουνε στα γέρα πια όντε θα σαι τα παιδικά μας όνειρα ακόμα θα θυμάσαι...κατάρα να σου ευχηθώ ποτέ δε θα μπορέσω γιατί κι εγώ μαι μέσα σου φως μου και θα πονέσω...αποσκοτείνιασε ο ουρανός πουλιά δεν κελαηδούνε δεν έχει νόημα η ζωή τώρα που χώρια ζούμε...

glenn είπε...

Είπες yiota: "ζηλεύω εσάς που τα έχετε λύσει όλα, glenn"

Το διανοητικό σας τζούντο δεν πιάνει σε μένα. Δοκιμάστε κάτι άλλο.

takis vasilopoulos είπε...

Ενα σχόλιο για το << άφησα να μην ξέρω >>...
Αυτο το ποιημα το αγαπώ χρόνια αλλά το πρόσβαλλα πολλές φορές στη ζωή μου,με αποκορύφωμα έναν έρωτα.Με την ορμη και την απερισκεψια των νιάτων θέλησα να τα ΜΑΘΩ όλα.Να μην αφήσω τιποτα ανεξήγητο.Βουλιμία για εξήσηση.Αυτο είχε σαν αποτέλεσμα όχι μόνο απαντήσεις να μην πάρω αλλά και να αλλοιώσω τις καταστάσεις.Αυτο το ποιημα με διδάσκει πως πολλές φορές στη ζωή οι απαντήσεις και η αλήθεια βρίσκονται στην σιωπη ( όσο αινιγματική και αν είναι ) ,στο παρασκήνιο.Πολλες φορές η << μη-γνώση >> οδηγει στη γνώση.Η αλήθεια ίσως αναδύεται απο το άλυτο,το μη εξηγήσημο.

glenn είπε...

Είπες yiota: "η μόνη αμυντική τέχνη μου παραμένει η ποίηση"

Μπα, δε μου φάνηκε πολύ ποιητικό το προηγούμενο σχόλιό σας.

Nikos Dimou είπε...

Mea Culpa said...
Νίκο Δήμου πόσον καιρό, το γυροφέρνεις περί του θανάτου.

Από τότε που κατάλαβα τη ζωή. Όσο σκέπτομαι τον θάνατο, τόσο περισσότερο την αγαπάω. Και όσο περισσότερο την αγαπάω, τόσο σκέπτομαι τον θάνατο.

Ανώνυμος είπε...

takis vasilopoulos: άμα λες ότι το ποίημα διδάσκει...κι άμα συνδέεις την ορμή και την απερισκεψία με τον έρωτα και τα ποιήματα και τις διδαχές...πώς είσαι σίγουρος ότι δεν κολλάς οπουδήποτε για όποιο άσχετο λόγο; και γιατί θεωρείς ότι υπάρχουν άλυτα και μη εξηγήσιμα και ποια είναι αυτά. σαν τέτοια έχω υπόψη μόνο τα συναισθήματα.

MainMenu είπε...

O Nikos Dhmou eipe: 'Από τότε που κατάλαβα τη ζωή. Όσο σκέπτομαι τον θάνατο, τόσο περισσότερο την αγαπάω. Και όσο περισσότερο την αγαπάω, τόσο σκέπτομαι τον θάνατο.'

akrivos

Ανώνυμος είπε...

να τα συγκεκριμενοποιούμε τα πράγματα. να λέμε δηλαδή "αγαπάω τη ζωή μου" - και να μην αφήνουμε να χωράνε οι αδικίες στο κενό μεταξύ των εκφράσεων:
"αγαπώ τη ζωή"
"αγαπώ τη ζωή μου"
"αγαπώ τη ζωούλα μου"
όχι όπως όταν κατά μήκος με ηλεκτρονικό υπολογιστή κοιμόμαστε τον ύπνο της αδιαφορίας και λέμε "αγαπώ την ποίηση". σαν άλλοθι.
ουδείς αγαπάει τη ζωή. ζωή καθαρή είναι το τρίπτυχο: αγάπη, ελευθερία, επικοινωνία. τα καλύτερα τραγούδια είναι τα τραγούδια του φεγγαριού όσο βαρούν τα σίδερα.

ΑΝΤΩΝΗΣ ΛΙΟΛΙΟΣ είπε...

Κική Δημουλά και Νίκος Δήμου, βίοι παράλληλοι.


Μπαίνω στον πειρασμό να αντιγράψω από ένα κείμενο του Κώστα Γεωργουσόπουλου από τα "Νέα":

"H Κική Δημουλά έχει διαπράξει ένα ασυγχώρητο, αχώνευτο έγκλημα. Έχει ταλέντο. Κι όσο ζούσε στη σκιά, βιοποριζόμενη τραπεζική υπάλληλος, σεμνή και διακριτική ...όσο δεν τους ενοχλούσε τους αυτοθαυμαζόμενους και αυτοϊκανοποιούμενους νάνους της πνευματικής αγοράς, την ανέχονταν. Όταν το τάλαντό της έγινε εκκωφαντικό για τα αβροδίαιτα αυτάκια του πνευματικού όχλου, όταν καταξιώθηκε με κρατικά βραβεία και με την υπέρτατη τιμή να συγκαταλεχθεί στους Ακαδημαϊκούς, άρχισαν τα όργανα: τανάλιες, φάλαγγες, μαστίγιο, κώνειο, βρόχος.

Έκανε πολλά εγκλήματα η Δημουλά. Έδωσε συνεντεύξεις για το έργο της!! Αλλά το έκανε, λέει, και σε λαϊκά περιοδικά ευρείας κυκλοφορίας. Έσπασε την ομερτά τής κάστας, τον όρκο της πνευματικής μαφίας, ανοίχτηκε στο μεγάλο κοινό. Επισκέπτεται μορφωτικούς συλλόγους, συνομιλεί με μαθητές σε γεμάτα αμφιθέατρα, την τιμούν δημόσιοι οργανισμοί, αναζητούν την παρουσία και το έργο της επαγγελματικά σωματεία και συνδικαλιστικά όργανα. ....Έχει ζήτηση, αισθάνονται την ανάγκη της παρουσίας της, της φωνής της άνθρωποι που αίφνης βρήκαν πως η ποίηση δεν είναι για τους λίγους, δεν είναι γκέτο, δεν είναι νεύρωση ή ψύχωση κάποιων σημαδεμένων ατόμων, αλλά άλας και άρτος και ύδωρ ζωής.....Όταν η Δημουλά ...εξηγεί το ποιητικό της ήθος σε περιοδικά μαζικής κουλτούρας χωρίς να κολακεύει, να χαϊδεύει τον καταναλωτισμό, τον μαϊμουδισμό, την ξενοφοβία και τον λαϊκισμό, αυτό για τους σκευωρούς της είναι κοσμική δραστηριότητα. Αλλά η Δημουλά δεν ξημεροβραδιάζεται σε μπαρ. Σε κολωνακιώτικα καφενεία, σε σκυλάδικα. Πενθεί τον σύντροφό της, έχει παιδιά και εγγόνια και κάνει ποίηση μαγειρεύοντας."


Τι να προσθέσει κανείς σε αυτό το κείμενο;

Ότι ο φθόνος και η μετριότητα που τον γεννάν είναι Greek trademarks; Από την άλλη η σημερινή Ελευθεροτυπία φιλοξενεί ένα άρθρο που κατακεραυνώνει τον Γεωργουσόπουλο για την αναιδή του κριτική.

Απολαύστε:

"Ο Γεωργουσόπουλος -ποιος θα το φανταζόταν;- καθυβρίζει σκαιότατα έναν κριτικό ο οποίος, αν μη τι άλλο, τεκμηριώνει τις αξιολογικές του κρίσεις και αποφάνσεις.... Ο Γεωργουσόπουλος -και ως προς αυτό είναι ασυγχώρητος- δεν προσφέρει σε όλο το μάκρος ενός άρθρου, που εκτός από εμπαθές και παραληρηματικό κινδυνεύει να θεωρηθεί λογοκριτικό και τρομοκρατικό, ούτε ένα δείγμα γραφής του ελεγχόμενου κριτικού."

Πωπωπω. Απορώ γιατί σας στεναχωρεί κ. Δήμου αυτό το παζάρι. Ίσως θάπρεπε να χαίρεστε που εσείς και η αγαπητή ταλαντούχα φίλη σας δεν απολαμβάνετε την εκτίμηση του συναφιού.

Και τα δύο κείμενα μπορείτε να τα βρείτε εδώ

http://ta-nea.dolnet.gr/print_article.php?e=A&f=18474&m=P11&aa=1

και

http://www.enet.gr/online/online_issues?pid=51&dt=17/03/2006&id=59218568

Την καλησπέρα μου σε όλους

Nikos Dimou είπε...

overdrive said...
antonios liolos: εμετικό και το κείμενο του Γεωργουσόπουλου και το άρθρο της Ελευθεροτυπίας. Πολύ κακό για το τίποτα.

Κατάλαβα. Εσείς είστε οπαδός της Madonna...

Nikos Dimou είπε...

Προσωπικά δεν θα ήθελα να με επαινέσει ο Γεωργουσόπουλος... αλλά ούτε να με κρίνουν ο Λάζαρης, η Τοπάλη και ο Μπελεζίνης...

Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα.

Nikos Dimou είπε...

overdrive said...
Ναι ΝΔ συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες να είσαι οπαδός της Madonna. Open your mind!

Αν είναι να ανοίξω το μυαλό μου για να μπει η Μαντόνα...

Σας ανακαλώ στην τάξη - εδώ μιλάμε για ποίηση κι όχι για γκλαμουράτες γυμνάστριες.

Ανώνυμος είπε...

overdrive baby συμφωνούμε! το κείμενο του κυρίου Μύρη είναι βάρβαρο: πώς μπορείς να αντιπαραθέτεις ποιήματα ή ποιητές στην κακοήθεια αν δεν είσαι σκουπιδάκι! ο γεωργουσόπουλος που έκανε επίθεση κατά της σκουπιδοτηλεόρασης (ερωτοδικείο κλπ) και που το θεώρησε σημαντικό να επιτεθεί, τώρα, με τα ίδια ακριβώς επιχειρήματα, "υπερασπίζεται" ... μία ... ποιήτρια! είθιστε στα χρόνια τα δικά μας τα διαδικτυακά να εκτελούν τους καπιταλιστικούς χοίρους!

ΑΝΤΩΝΗΣ ΛΙΟΛΙΟΣ είπε...

"Nikos Dimou said...
Προσωπικά δεν θα ήθελα να με επαινέσει ο Γεωργουσόπουλος... αλλά ούτε να με κρίνουν ο Λάζαρης, η Τοπάλη και ο Μπελεζίνης...

Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα."


Νομίζω ότι το δίλημμα είναι αποτέλεσμα του ότι δεν δεχτήκατε ποτέ να μεταφραστεί η δουλειά σας, ιδιαίτερα στα αγγλικά. Γνωρίζετε άπταιστα 4 γλώσσες, θίγετε παγκόσμια θέματα και είναι κρίμα να μην μπορείτε να επεκτείνετε το αναγνωστικό κοινό σας εκτός Ελλάδος. Μην ξεχνάτε ότι αυτή ήταν και η συμβουλή που δώσατε σε απογοητευμένη νεαρή συγγραφέα που κατέφυγε σε σας μετά την παντελή αδιαφορία των λοιπών ανθρώπων του "πνεύματος" απέναντί της. Γνωρίζω ότι έχετε εξηγήσει τους λόγους αυτής της επιλογής σας αλλά μήπως θα έπρεπε να αναθεωρήσετε; Εξάλλου η κ. Δημουλά μεταφράστηκε στα αγγλικά γιατί όχι και σεις;

Nikos Dimou είπε...

Τώρα μπλέξαμε!

np: Αν η ποίηση είναι μόνο προσωπική υπόθεση αυτού που την γράφει τότε σβήνετε την λαμπρότερη ανθρώπινη κληρονομιά - από τον Όμηρο ως τον Ελύτη. Με την ίδια λογική μπορούν να ακυρωθουν όλες οι τέχνες π. χ. η μουσική που είναι κόμα πιο υποκειμενική... Ευτυχώς, αυτό που γράφετε μόνο σαν εκκεντρική παραδοξολογία στέκει - η ποίηση μας αφορά όλους, μας τρέφει, μας παρηγορεί. Κι ότι αφορά όλους, κρίνεται και αξιολογείται. Τώρα αν ο κρίνων δεν είναι επαρκής - κρίνεται ο ίδιος...

overdrive said...
"Μα τι σχέση έχει η μετάφραση... Η λογοτεχνία είναι μια καθαρά εθνικιστική υπόθεση"

Φαντάζομαι εννοείτε εθνική και όχι εθνικισιτική. Άλλη περίεργη άποψη. Δηλαδή ο Σαίκσπηρ αφορά μόνο τους Άγγλους, ο Μαρκές τους Κολομβιανούς και ο Τζόυς τους Ιρλανδούς. Μάλλον ευτράπελο.

Το ότι βέβαια δεν πουλάει όσο η Μαντόνα - είναι προς τιμήν της. Αλίμονο αν γινόταν και αυτή trash ware, σκουπιδόπραγμα!

Nikos Dimou είπε...

antonios liolios το θέμα δεν είμαι εγώ - είναι η Δημουλά. Μα χωρίζει ένα -λα αλλά μία νότα μπορεί να αλλάζει μία συμφωνία.

Ανώνυμος είπε...

np: κάνω προσπάθεια δίνω μάχη για να καταλάβω τι θέλεις να πεις διερχόμενος μέσα ... από τον απέραντο λαβύρινθο.
μορφή τέχνης, ισχύει, κριτήρια, απόλυτα κριτήρια, κριτήρια κριτήρια κριτήρια, οι ... μεγαλύτεροι, ω! οι μεγαλύτεροι!...οι πόσοι και οι ποιοι. τι ψυχολογική βία! η Μαντόνα διοργάνωσε τους Ολυμπιακούς αγώνεΣ της Αθήνας και έγραψε πέντε καλές κριτικές για το Γκάτσο, και τρεις για τον Αριστοτέλη Παυλίδη, το δικό μου Άθω. Υπάρχω λοιπόν και βρίσκομαι στην πέμπτη λεωφόρο, δίπλα μου οι άνεμοι αλκοολικοί, στα πόδια μου το άγαλμα κλαίει ένα άγαλμα κλαίει γοερά, γοάει το άγαλμα που έμεινε επιτόπου το πουκάμισο μου το θ α λ α σ σ ί.

Stathis είπε...

Προσωπικά θεωρώ διαφωνώ με την άποψη :«και ποιος είσαι εσύ που θα κρίνεις τη Δημουλά» ή οποιονδήποτε άλλο επιτυχημένο ας πούμε στον τομέα του. Άποψη δικαιούνται να έχουν όλοι. Αλλά σε ένα δημόσιο διάλογο όλοι κρίνονται. Πολυ προσεγμενο site για την ελληνική λογοτεχνία είναι το www.snhell.gr

silk123 είπε...

Σ ευχαριστώ για την ανάλυση για την Κική Δημουλά. Είναι μαγική.

Nikos Dimou είπε...

np ποιος μίλησε για απόλυτα κριτήρια; εγώ πάντως όχι!

overdrive μην επιμένετε να συγκρίνετε άσχετα πράγματα. Καλή η παραδοξολογία αλλά κάποια στιγμή προδίδει και αυτόν που την κάνει...

Nikos Dimou είπε...

Σας πληροφορώ ότι μίλησα στην Κ. Δ. για το blog. Η ίδια δεν έχει Internet αλλά έχουν τα εγγόνια της και θα το δει. Θα παρακαλούσα όσους έχουν γράψει πράγματα για κόντρα ή για πλάκα να τα αφαιρέσουν οι ίδιοι (εγώ λογοκρισία δεν κάνω). Έτσι για να μην απορήσει με τα γραφόμενα. (Και αυτό το σχόλιο θα εξαφανιστεί).

paragrafos είπε...

Υπέρ βωμών και... κριτών



Ο κριτής με πικρόχολα άχθη

μες τη λάσπη από ζήλια εχάθη

κι αναμασά, στα θολά, κατινάρια,

και φετίχ από λόξα κρατεί

διανθισμένα από κάτι βελτσάρια

που ζαλίζαν την πάντειο γη.




Παράγραφος

Nikos Dimou είπε...

no said...
"Θα μιλούσα με χαρά για τη Δημουλά
αλλά όχι στο μπλοκ του Δήμου".


Τότε γιατί γράφεις στο μπλογκ του Δήμου; Για να μας πεις πως δεν γράφεις;

Μαύρος Γάτος είπε...

Καλησπέρα Δον Γάτο & παρέα!

"το θέμα δεν είμαι εγώ - είναι η Δημουλά. Μα χωρίζει ένα -λα αλλά μία νότα μπορεί να αλλάζει μία συμφωνία."

!!!!!!!!!
Εξαιρετικό.

Διαφωνώ όμως με την πρότασή σας να αφαιρεθούν τα "απρεπή". Είμαι σίγουρος ότι την ποιήτρια θα την ενδιέφεραν πολύ περισσότερο από τα υπόλοιπα. Ακόμα και η παρωδία του Σαλάτα (την οποία δεν πρόλαβα να διαβάσω).

Καλό βράδυ, παρακαλώ αφαιρέστε το σχόλιο αυτό μόλις το διαβάσετε (για τους προφανείς λόγους)

Σ;))))))))))))))))))))))))))

Ανώνυμος είπε...

stormrider: Όλα τα sites πρέπει να είναι πραγματικώς προσεγμένα. Κι άμα ένα site δεν είναι τύπου πραγματικά και προσεγμένο τότες θα ανοίξει δημόσιος διάλογος για το έμβλημα του ασφαλιστικού συστήματος. Εκεί θα λογοδοτήσουν τα μπαλόνια της λογοκρισίας οι ποιητές ας πούμε στον τομέα τους. Άποψη δικαιολογούνται να έχουν όλοι. Όταν ανοίξει ο δημόσιος και διάλογος, θα κριθούν οι όλοι, επειδή ο διαλεκτικός διάλογος κρίνει συνειδήσεις. Και είναι πολύ προσεγμένα τα ρεαλιστικώς προσεγμένα site και αυτό εγκρίνεται ως καλό γιατί ο Κωλόγερος της Δημοκρατίας μας παραδειγμάτισε διδασκαλίζοντάς μας τρόπους να απαξιωνόμαστε καταφερτικά και ενώ εξακολουθούν να παραμένουν πραγματικά προσεγμένα τα site εντός των εκλογών του 81 το σιγανό ποταμάκι δροσίζει τα κλειδοκύμβαλα της μεγάλης δημοκρατικής μας σιωπής. Δοξάστε μας.

takis vasilopoulos είπε...

@σαλτάρω ( 4.16 μμ ):
εχεις δίκιο στο οτι το ποιημα δεν είναι για να διδάξει,μην κολλάς στις λέξεις.....
και δεν συνέδεσα την ορμη και την απερισκεψία των νιάτων με τον έρωτα αλλά με την θέληση να απαντηθούν όλα τα ερωτήματα.Όσο μεγαλώνω αρκούμαι με λιγότερες απαντήσεις....
Και σχετικά με το τι είναι άλυτο και μη εξηγήσιμο,σιγουρα τα συναισθήματα αλλα κυρίως η αλήθεια.

Yannis H είπε...

Διαφωνώ, για λόγους αρχής με το να σβηστούν μηνύματα επειδή θα περάσει η ποιήτρια-θέμα του post. Αλλά φίλη του θεματοθέτη είναι, δικό του είναι το σπίτι εδώ και αυτό θέλει – δίνω, λοιπόν, όσον αφορά εμένα, το δικαίωμα να σβήσει όσα δικά μου μηνύματα θεωρεί ανάρμοστα. No hard feelings...

Nikos Dimou είπε...

Yannis h τα πραγματικά ανάρμοστα (π. χ. η αρβανιτόφατσα, οι κωλόγεροι κλπ.) δεν φαίνεται να το καταλαβαίνουν - κι εσείς που δεν έχετε γράψει ποτέ κάτι το αναρμοστο, προσφέρεστε. Μπα θα σβήσω μόνο τα δικά μου περί σβησίματος και όσα (όπως αυτό) σχετίζονται...

kkai-Lee είπε...

Καλησπέρα, ( ή καλημέρα )
Κική Δημουλά

Σ' ευχαριστώ για τα ταξίδια του μυαλού και της ψυχής που με παίρνεις, όσες φορές διαβάζω τα ποιήματα σου

Εύχομαι νάσαι πάντα καλά.

Καλησπέρα και σε όλους
τους συναταξιδιώτες του Blog

Nikos Dimou είπε...

Καληνύχτα.

Κάπου χάσαμε την ποίηση.

Αλλά θα μας βρει αυτή.

half-blood_phoenix είπε...

Ο ποιητής

Σα θα με βρούνε πάνω στο ξύλο του θανάτου μου

γύρω θά 'χει κοκκινίσει πέρα για πέρα ο ουρανός

μιά υποψία θάλασσας θα υπάρχει

κι έν' άσπρο πουλί, από πάνω, θ' απαγγέλλει μέσα

σ' ένα τρομακτικό τώρα σκοτάδι, τα τραγούδια μου.

Μίλτος Σαχτούρης

Κάθε άλλο σχόλιο περιττεύει.

half-blood_phoenix είπε...

Tο ποίημα
κάθεσαι και το ξενυχτάς
σαν τον νεκρό

Μίλτος Σαχτούρης

Nikos Dimou είπε...

Είχε ωραίες στιγμές αυτός ο σχολιασμός - κάπου προς το τέλος χάλασε αλλά τελειώνει καλά. Επικίνδυνο πράγμα η ποίηση.

To blog συνεχίζεται.

raffinata είπε...

είχα ανεβάσει κάποια από τα αγαπημένα μου ποιήματα της Κικής Δημουλά, πριν λίγο καιρό, στο blog μου, φυσικά δεν είχα δεχτεί τόοοσα σχόλια.... αλλά δεν θα με πείραζε να έβλεπε η ίδια το δικό μου σχόλιο ότι δεν είναι η καλύτερη ποιητών που έχω διαβάσει... θα την ενοχλούσε; ή θα χαιρόταν; δεν αναρωτιέμαι, μαντεύω την απάντηση, αν μου έχει μιλήσει μέσα από την ποίησή της...
καλό σαββατοκύριακο :))

raffinata είπε...

παράλειψή μου στο προηγούμενο σχόλιο που έκανα εδώ: να ευχαριστήσω την κα. Κική Δημουλά, γιατί διαπίστωσα πως το μικρό όντως αφιέρωμα της ποίησής της που είχα κάνει στο blog μου, στάθηκε η αφορμή να το ανακαλύψουν μέσω google δίνοντας τ' όνομά της... και χάρηκα που υπάρχει κόσμος που αναζητάει ποίηση μέσα στο ιντερνετ, χάρηκα, χάρηκα!!!

candide είπε...

Κύριε Δήμου,
Έχετε ένα τυπογραφικό λάθος στο post σας. Το όνομα του μεταφραστή της Κικής Δημουλά είναι David Connoly και όχι Conolly. Το ανακάκυψα μετά από μερικά άστοχα search στο google, ψάχνωντας να βρώ που μπορώ να αγοράσω τα ποιήματα της Κικής Δημουλά στα Αγγλικά, το οποίο είναι και η καλύτερη ιδέα για δώρο σε φίλους μου που δε μιλούν Ελληνικά. Ευχαριστώ για την ιδέα...

Nikos Dimou είπε...

candide said...
Κύριε Δήμου,
Έχετε ένα τυπογραφικό λάθος στο post σας.

Ευχαριστώ - το διόρθωσα!

xenia είπε...

nikos dimou, Καληνύχτα.
Κάπου χάσαμε την ποίηση.
Αλλά θα μας βρει αυτή. 11:40 μμ

"Η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΠΕΤΥΧΕ

Η παράσταση τέλειωσε
Η αυλαία κλείνει με το τέλος της τρίτης και τελευταίας πράξης.
Τα χειροκροτήματα στέγνωσαν τα δάκρυα των πρωταγωνιστών.
(Το έργο ήταν κατά βάθος δραματικό, αλλά το εξέλαβαν για κωμωδία).
Έτσι, όλοι ικανοποιήθηκαν:
(τί κι αν δεν κατάλαβαν;)
Οι ηθοποιοί με το χειροκρότημα,
οι θεατές με το φινάλε.

Η παράσταση, τελικά, πέτυχε."

Αγγελική Σπουρλάκου - Ευσταθίου (1985)

Η ποίηση είναι υπόθεση πολύ προσωπική και πολύ ...υποκειμενική. Μπορεί να "μιλήσει" σε όλους, μπορεί σε κανέναν, μπορεί και μόνο σε έναν. Κάποτε, μπορεί να μιλήσει μόνο σε αυτόν που την έγραψε. Αλλά και τότε ακόμη δεν παύει να είναι πετυχημένη, ή αυτό δεν την κάνει λιγότερο πετυχημένη. Κατά την ταπεινή μου γνώμη, πετυχημένο είναι ό,τιδήποτε έχει καταφέρει να με αγγίξει. Άν η βόλτα στην θάλασσα με αγγίζει και με συγκινεί, μου δημιουργεί συναισθήματα και με γεμίζει... τότε ναι. Είναι επιτυχία και ναι, μπορεί να είναι και ποίηση. Η ποίηση βρίσκεται στο μυαλό και στην καρδιά, και ευτυχώς για εμάς, υπάρχουν και κάποιοι άνθρωποι που μπορούν και την αποδίδουν και στο λευκό χαρτί.

(Λίγο καθυστερημένα από όλους τους υπόλοιπους, αλλά επιτρέψτε μου αυτόν τον σχολιασμό μου).

მაკა είπε...

Δεν μπορώ να πω ότι είμαι θαυμαστής της ποιήσης της... επειδή τα ζω μέσα μου όσα γράφει. Δεν μπορώ να εξηγήσω πως μπορει μια ποιήτρια να είναι τόσο μεγάλη και τόσο κοντά μαζί.
Είμαι απο την Γεωργία και με την ποίηση της Κικής Δημούλα είδα την αλήθινη ποίηση.
Οι μεταφράσεις μου που έχω κάνει έχουν τυπωθεί στο γεωργιανό περιοδικό. Πρώτη φορά.

mihalis libereas είπε...

Η Κική Δημουλά είναι σημείο των καιρών. Σε καμία εποχή -πλην της σημερινής - ένας ποιητής στην Ελλάδα δεν θα συγκέντρωνε 1500 άτομα σε μια παρουσίασή του!!! Ξαφνικά όλοι σ'αυτήν την χώρα έγιναν φίλοι της ποίησης! Αυτό το πέτυχε μια Κυρία γιατί κατάφερε να πείσει όλες τις μαθήτριες και όλους εμάς ότι αυτά που γράφουμε στα λευκώματά μας είναι αριστουργήματα, αφού δεν διαφέρουν σε τίποτα από τα δικά της!!! Η απίστευτη ρηχότητα, οι απλοϊκοι συμβολισμοί, η λαϊκίστικη γλώσσα, που χρησιμοποιεί φυσικό είναι να αγγίζουν όλους εκείνους που νομίζουν ότι ζουν το τέλος της ποίησης αφού αυτή απλουστεύτηκε και έγινε κτήμα όλων μας! Όσοι πιστεύουν ότι η Κική Δημουλά είναι ποιήτρια ας κάνουν τον κόπο να συγκρίνουν πέντε ποιήματα ανυπόγραφα, ένα άγνωστό τους της Δημουλά και 4 τυχαία και αν βρουν το ποιήμα της ποιήτριας ας μου τρυπήσουν την μύτη! Επειδή τυχαίνει να έχω ασχοληθεί με το αντικείμενο σας πληροφορώ ότι όλοι που ασχολούνται σοβαρά με την ποίηση χαμογελούν και μόνο στο άκουσμα του ονόματος της Κικής Δημουλά. Δεν με ενδιαφέρει να πείσω κανέναν, εξάλλου σε έναν λαό που έχει το κληρονομικό χάρισμα της γνώσης δεν πρόκειται να καταφέρεις τίποτα. Να είστε όλοι καλά.

elena milioka είπε...

Τσουτσέκια or αλλιώς τσουρέκια, αφήστε τη ποίηση σε καναν γνωστικό, και αντε πάτε δείτε δεκαπέντε μάλάκες να κυνηγούν μια μπάλα κανα δύωρο, βάλτε κ στοιχημα ποιος θα τη κυνηγήσει καλύτερα. Πρέπει να σταματήσουν να πωλούν υπολογιστές σε άτομα με δείκτη νοημ. κάτω του μέσου όρου γιατι τι φταίμε κ μεις οι έξυπνοι να ψάχνουμε μια κουβέντα του κυρίου Δήμου κ να διαβάζουμε τις δικές σας άστοχες μαλακίες. Κ πού είναι το ονομα η το επίθετο σας πάνω απ το δικό σας "ποίημα"? Δέν έχετε ούτε άποψη κύριοι (κερια και λιβάνια) μα και τι? Εδώ, δεν έχετε όνομα. Κλείνω λέγοντας διαβάστε πρώτα πριν πατήσετε τα κουμπάκια αυτα με το Αλφάβητο, και διαβάστε λέγω γιατι μεθαύριο Δημουλά θα δίνουν τα παιδιά σας κ σείς θα τα στείλετε φροντιστήριο πληρόνωντας κάποιον να αναλύσει αυτο που μόνον σε σας δεν άρεσε. Κ πήρε όλα αυτα τα ονόματα. Το θέμα είναι, βάζουν επίθετα υποκείμενα σα και σας, χωρίς επίθετα. Καλύτερα ίσως. Τώρα εισαι απλά ακόμα ένας άγνωστος μαλάκας. Μην εκτεθείς παραπάνω.

Bloem είπε...

Δεν συναντάς συχνα ανθρώπους στη ζωή σου που χρησιμοποιούν τόσο εύστοχα και με τόσο νόημα τις λέξεις,τις προτάσεις,τις σκέψεις μας..Εκτιμώ πως η Κική Δημουλά είναι μια χαρισματική ποιήτρια που σαν σταγόνα σε λίμνη διαταράσσει την δήθεν "ισορροπία", "ησυχία" αυτών που θέλουν να συνεχίσουν το ληθαργό τους ή και επιθυμούν να παρασύρουν και άλλους μαζί τους..Χαίρομαι που υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι που γράφουν αλλα περισσότερο χαίρομαι που υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που τα διαβάζουν...