Σάββατο, Φεβρουαρίου 11, 2006

Η εκδίκηση της ακοής



Τι κάνεις όταν ξαφνικά, χάνεις (έστω και για λίγο) την δυνατότητα της καλής όρασης;

Πρώτα συνειδητοποιείς ότι σχεδόν όλες οι δραστηριότητές σου είχαν να κάνουν με αυτήν. Ο υπολογιστής, το διάβασμα, η τηλεόραση, το οδήγημα αυτοκινήτου – ακόμα και η βόλτα, το περπάτημα.

Αλλά και η διάθεσή σου καθορίζονταν από αυτή.

Όπως η λιακάδα σε ζωντανεύει και η βαριά συννεφιά σε μαυρίζει, έτσι και ένα θολό οπτικό πεδίο σε καταθλίβει αφάνταστα. Προτιμάς να κρατάς τα μάτια κλειστά, παρά να αντιμετωπίζεις το σκοτεινό και ασαφές.

Κάθεσαι λοιπόν με μάτια κλειστά αλλά για πόσο; Και εκεί θυμάσαι την μουσική.

Η μικρότερη αδερφή των αισθήσεων, η παραμελημένη ακοή, έχει θησαυρούς για σένα.

Αλλά δεν έχεις κέφι, στην φάση που είσαι, ν' ανοίξεις τα μεγάλα στερεοφωνικά. Ούτε σου πάει το πολύ μπλα-μπλα του ραδιοφώνου.

Εκεί έρχεται η ώρα για την «Μικρή Ιδιωτική Μουσική». ( Έτσι είχα ονομάσει το Walkman πριν 25 χρόνια).

Σήμερα στην θέση του είναι το iPod και όλα τα σχετικά MP3 players.

Έχω δύο iPod: Το πρώτο μοντέλο, το μεγάλο τούβλο (τότε φαινόταν μικρό) των 20GB και το Mini με 4GB. Το πρώτο έχει κλασική μουσική. Το δεύτερο μία επιλογή από τα αγαπημένα μου τραγούδια: Beatles, Bob Dylan, Joan Baez, Leonard Cohen, Patti Smith, Lou Reed – Brel, Barbara, Brassens, μέχρι Σαββόπουλο και Χατζιδάκι – πολύ Χατζιδάκι – σχεδόν όλο. Σύνολο 771 τραγούδια.



Έ, λοιπόν αυτή την επιλογή, που είχα κάνει με πολλή αγάπη, ψάξιμο και φροντίδα, δεν την είχα ακούσει ποτέ! Όχι μόνο ολόκληρη (θα χρειαζόμουν δύο εικοσιτετράωρα!) αλλά και μερικά. Ελάχιστες φορές είχα ακούσει μία σειρά από 5-6 κομμάτια – αλλά πού άνεση χρόνου για περισσότερα...

Ε, τώρα είχε έρθει η ώρα της. Στο σκοτεινό δωμάτιο, συνήθως με κλεισμένα τα μάτια, άκουγα, άκουγα και δεν χόρταινα. Όλες μου οι αισθήσεις είχαν γίνει ακοή. Σπάνια έχω απολαύσει μουσική τόσο πολύ. Όλη μέρα άκουγα – και συνεχίζω.

Τελικά η «Μικρή Ιδιωτική Μουσική» είναι άλλο είδος ακρόασης. Πιο εσωστρεφές, πιο συγκεντρωμένο. Θέλει και άλλο είδος μουσική. Π. χ. δεν θα της πήγαιναν οι μεγάλες φανφάρες του Βάγκνερ, ούτε τα πυροτεχνήματα του Ροσίνι. Θέλει μουσική δωματίου, μπαλάντες, χαμηλότονο τραγούδι, πιο ευαίσθητο και ποιητικό.

Έτσι, το πρόβλημα της όρασης ξαναζωντάνεψε την ακοή μου. Κατάλαβα αυτό που λένε για την φοβερή ακοή των τυφλών. Μία μικρή γεύση θα πάρετε αν ακούστε την μουσική σας με μάτια ερμητικά κλειστά...



Υ. Γ. Η εγχείριση πήγε καλά, αλλά μία αντίδραση του ματιού μου (οίδημα – δεν γίνεται εγώ, ο υπερευαίσθητος, να μην κάνω κάτι σπάνιο) με κάνει να βλέπω θολά. Και την προηγούμενη φορά είχε συμβεί, αλλά έφυγε με δύο χάπια. Τώρα επιμένει (είμαι στα τέσσερα). Το θολό μάτι επηρεάζει όλο το οπτικό πεδίο. Γι αυτό και βλέπω περίεργα – σαν την ζωγραφική του Turner. Ιμπρεσσιονιστικά γράφω.

Υ. Γ. 2 Άλλαξα και την φωτογραφία και σας έβαλα Turner - λέτε να είχε το ίδιο πρόβλημα;

120 σχόλια:

raffinata είπε...

χαίρομαι που όλα πήγαν καλά, και σίγουρα τις επόμενες μέρες θα είναι καλύτερα για σένα :)
για την όραση τώρα... την είχα αποκαλέσει σ' ενα προηγούμενο (βαριέμαι να ψάχνω) πόστ μου, ΕΓΩΙΣΤΡΙΑ... μας καταδυναστεύει, θέλει να υπερτερεί των άλλων αισθήσεων, δεν τις αφήνει να αναπτυχθούν... είχα άδικο;
καλημέρα :)

Μαύρος Γάτος είπε...

Καλημέρα κι από εμένα. Μήπως θα ήταν καλύτερα για το μάτι σας αν απείχατε για μερικές μέρες από "εστιασμένες οπτικές δραστηριότητες", όπως η απασχόληση με υπολογιστές; Δέστε το και σαν πείραμα, και σαν αποτοξίνωση...

Εμείς εδώ θα είμαστε και θα σας περιμένουμε.

Σ;)

THE_RETURN είπε...

Περαστικά στον κ.Δήμου,
και ευχές για γρήγορη ανάρρωση.

manosantonaros είπε...

Δεν πειράζει που (πρόσκαιρα) βλέπετε θολά κ. Δήμου. Το κόλπο είναι ότι δεν γράψατε ποτέ θολά.
Περαστικά.
ΥΓ. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την ημέρα που ήρθα σπίτι σας (στο Ψυχικό) για μια συνέντευξη και με βάλατε στον κόσμο του Internet. Μόνο τον Αλέκο Σακελλάριο και σας έχω συναντήσει με τόσο καθαρό μυαλό.
Τώρα με βάλατε στον κόσμο των Bloggers.
Μάνος Αντώναρος

Yannis H είπε...

Η όπερα περιέχει τη μουσική, την πλοκή, τις φωνές, τα σκηνικά, τη σκηνοθεσία. Αλλά όταν την ακούς στο σπίτι σου, είναι σαν μια "ηχητική ταινία". Ακούς μια ταινία και φτιάχνεις τα υπόλοιπα μέρη στο μυαλό σου. Στο σημερινό οργασμό των εικόνων, είναι σαν 'οπτική αποτοξίνωση'.

Πάντως, η "μικρότερη αδερφή των αισθήσεων" δεν μου φαίνεται η ακοή αλλά η πιο παραμελημένη όσφρηση. Εδώ, με επηρέασε και το Άρωμα του Ονείρου.

Loucretia είπε...

Περαστικα! ;-))

alombar42 είπε...

Δοκιμάσατε να κλείσετε και τη μουσική και τον υπολογιστή και όλη την τεχνική υπόκρουση;
Τότε μόνο ακούγονται τα φύλλα που πέφτουν...

(πάει μακρυά αυτή η βαλίτσα και ουδόλως ορθολογιστική είναι)

Stavros Katsaris είπε...

Ολόθερμα περαστικά!
Καλή επιστροφή στις δραστηριότητές σου!

Dormammu είπε...

Welcome back. Ακρόαση μουσικής στο σκοτάδι, συντροφιά με αγαπημένα τραγούδια. 'Ο,τι πρέπει για αποτοξίνωση και ξεκούραση. Απόλαυση....

... είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
resident είπε...

Τισ νυχτεs με τα φωτα κλειστα ειναι ωραια να ακουs μουσικη.Μου αρεσει να ακουω το floating in to the night,και αλλα του dalamenti.Οσο για το οιδημα θα περασει και τωρα αφου περασε και την πρoηγουμενη φορα.Τα brasan που μαλλον περνεται και ο χρονοs θα βοηθησουν.Καλη αναρρωση.

gravoura είπε...

Περαστικά ΝΔ και γρήγορη ανάκαμψη της όρασης, κοντά στις άλλες αισθήσεις.
Πάντως με εντυπωσίασε που ανεβάσατε αμέσως καινούργιο θέμα,ψάξατε για φωτό, γράψατε και μεγαλούτσικο κείμενο, σαν να μην συμβαίνει πια τίποτα. Κανονική ευθυγράμμιση στο πρόγραμμα.
Μήπως σας λείψαμε λιγάκι και δεν το ξεκουράζετε το ματάκι όσο πρέπει;

Nikos Dimou είπε...

makiskyritsis γράψτε μου email ή στο site - το θέμα σας δεν αφορά το blog.

welcome, manosantonaros!

yiannis h: στην Γερμανία άκουγα πολύ ραδιοφωνικό θέαρτο. Έχουν μία λέξη Gerauschkulisse για τα "ηχητικά σκηνικά" που δημιουργούνται με τους χώρους και τα ηχητικά εφέ. Πιο ζωντανές παραστάσεις δεν έχω ζήσει ούτε στο πραγματικό θέατρο. Ενδιαφέρον: το ετήσιο μεγάλο βραβείο για την ραδιοφωνική παράσταση της χρονιάς απονέμει η "Ένωση Τυφλών".

Nikos Dimou είπε...

gravoura:

μου λείψατε πολύ... είχα χρόνια να νιώσω (και δεν ξέρω αν τελικά το είχα νιώσει ποτέ) την ύπαρξη μίας παρέας, ομάδας, οικογένειας, στην οποία να ανήκω όχι από κληρονομικότητα ή υποχρέωση, αλλά από ελεύθερη βούληση.

Σας σκεπτόμουνα: - Τι να κάνουν τα παιδιά;... - Που σαλτάρει ο σαλτάρω; (ναι, το είδα, πήδαγε τον εαυτό του...).

Για ένα μοναχικό σαν κι εμένα (οικογένεια δεν έχω, ούτε παρέα είχα, τα τελευταία 40 χρόνια) είναι μία εμπειρία!

Ανώνυμος είπε...

www.pandora.com

personal ip/web radio :-)

Ανώνυμος είπε...

θυμάμαι να έχει μπει ασβέστης στο μάτι μου (το αριστερό συνήθως) θυμάμαι κομματάκια από κεραμίδι (στο δεξί συνήθως)και σταγόνες κορτιζόνης θαρρώ. πόδια, χέρια, δεν έσπασα...αφού δεν είχα ανακαλύψει τον παύλο σιδηρόπουλο στα 12 ή πριν...να βρω έναν πανεπιστημιακό να μου εξηγήσει το γιατί δένουν αρμονικά οι αισθήσεις, πώς συμπληρώνονται και με τοποθετούν στην πραγματικότητα...στις μονοκατοικίες νύχτα λοιπόν τα στερεοφωνικά διαπασών και νερό.

Yannis H είπε...

Είναι blog (δηλαδή ημερολόγιο) και λέμε τα εσώψυχά μας; «Για ένα μοναχικό σαν κι εμένα (οικογένεια δεν έχω, ούτε παρέα είχα, τα τελευταία 40 χρόνια) είναι μία εμπειρία!»

Ενώ το διάβαζα μου ήρθαν δάκρια ενώ χαμογελούσα... ή ένα χαμόγελο ενώ δάκρυζα.

Nikos Dimou είπε...

harry said...
"40 χρονια χωρις παρεα ? Κι ολος ο κοσμος που σας εκτιμα & σας νοιωθει;"

Μα αυτοί δεν είναι παρέα. Δεν τους ξέρεις, ούτε επικοινωνείς μαζί τους. Παρέα ονομάζουμε κάποιους με τους οποίους έχεις τακτική επαφή. Είχα παρόμοιους κύκλους στα νειάτα μου, όμως κάποια στιγμή από έλλειψη χρόνου (έκανα πολλές δουλειές μαζί) αλλά κι από αντίδραση στον καταναγκασμό τους ("που ήσουν έχθές; γιατί δεν μας γνώρισες το κορίτσι;" κλπ.) τις έκοψα.

Εδώ και πολλά χρόνια παρέα μου είναι η σύντροφός μου και δύο τρεις φίλοι με τους οποίους μιλάμε συχνά και βλεπόμαστε αραιά και που - αλλά όχι όλοι μαζί.

takis vasilopoulos είπε...

Χαίρομαι που πήγαν όλα καλά,είχα την έννοια σας αυτες τις ώρες.Εύχομαι περαστικά και γρήγορη ανάρρωση....Ναι,ακούτε χατζιδάκι,κάνει καλό στην ψυχή...

Μαύρος Γάτος είπε...

Αφού βλέπω ότι μπήκατε για τα καλά στην συζήτηση, μπαίνω κι εγώ. Harry, τα χτεσινά δεν ήταν εκτροχιασμός, γιατί δεν υπάρχουν... σιδηροτροχιές. Και αυτό είναι ένα μεγάλο μέρος της γοητείας του πράγματος. λΟσο για τους απρόσωπους μακρινούς αναγνώστες και θαυμαστές, δεν είναι παρέα, γιατί δεν υπάρχουν, όσο δεν είναι άνθρωποι με σάρκα και οστά, ή έστω φωνή, ή έστω email, ή έστω σχόλια στο Ημερδίχτυ, όσο δεν επικοινωνείς μαζί τους.

Δον Γάτο, δεν πάλταρε ο σαλτάρω στον εαυτό του, άλλος ήταν. Και, ο makiskyritsis είναι κατά 99% ο diamantis/nikos_hatzopoulos/nikitas κτλ.

Σ;))))))

Zoros είπε...

Χαλαρά θα γινόμουν φίλος σου Νίκο Δήμου!
Φαντάζομαι ατελείωτες συζητήσεις και αναλύσεις των πάντων!
Τώρα που το σκέφτομαι κσλύτερα, μάλλον δεν θα σου ήμουν και τόσο ευχάριστη παρέα... :-)

Μαύρος Γάτος είπε...

"πάλταρε ο σαλτάρω στον εαυτό του". ενδιαφέρον typo. Κατά φωνή κι ο σαλπάρω στον παλτάρω.

Ανώνυμος είπε...

πώς βρίσκεις σύντροφο άμα δεν έχεις παρέα.

Ανώνυμος είπε...

σαλτάρω..στον..σαλτάρω: μου έτυχε να τα έχω κι αυτά, μαζί με όλες τις άλλες εικονικές πραγματικότητες και τις αγκυλώσεις του καλοκαιριού στο βλέμμα του δολοφόνου που προβλέπει η τέτοια ότι δεν θα πεθάνει όσο γρήγορα και αν φτάσει το χελιδονάκι.

Nikos Dimou είπε...

Α, πολλοί σαλτάρουν σήμερα εδώ...

ελπίζω να μην σαλτάρει τελικά όλο το blog...

Sleeper in Metropolis είπε...

Καλή ανάρρωση κι από μένα.
Με 7.50 βαθμούς μυωπίας στο ένα μάτι και 4.50 στο άλλο με είχε απασχολήσει κι εμένα το θέμα...
Η Μουσική, πάντως, είναι Η Τέχνη.

mickey είπε...

Καλά, έχετε πάθει οξεία μπλογκίτιδα, αφού ανεβάσατε νέο post πριν καλά καλά βγείτε από το χειρουργείο. Χαρά στο κουράγιο σας - όντως αιώνια νέος!

Για μένα η ακοή ανέκαθεν είχε μεγαλύτερη αξία από την όραση κι ας ακούγομαι υπερβολικός. Γεννήθηκα δυστυχώς με μυωπία μόνο στο ένα μόνο μάτι και όταν την πήρα χαμπάρι είχε φθάσει ήδη στους 5 βαθμούς. Σταδιακά αυξανόταν, ακόμα και μετά τα 20 μου χρόνια και την τελευταία φορά που τη μέτρησα είχε φθάσει στους 13 (το άλλο μάτι βλέπει τέλεια - και τη νύχτα). Πρακτικά λοιπόν είμαι μονόφθαλμος, όπως ανέφερα και στο χθεσινό μου σχόλιο - βλέπω μόνο χρώματα και θολά σχήματα από το άρρωστο μάτι. Κάποια στιγμή παράτησα και τον φακό επαφής (για γυαλιά ούτε συζήτηση), αφού δεν έβλεπα κάποια ουσιαστική διαφορά με ή χωρίς αυτόν - απλά με κούραζε και με ενοχλούσε (ελπίζω να μην έχω πάθει αμβλυωπία). Μπορώ λοιπόν να καταλάβω πολύ καλά πώς βλέπατε με το ένα μάτι - έτσι περίπου βλέπω κι εγώ εδώ και πολλά χρόνια! Έχω εναποθέσει τις ελπίδες μου στη διαθλαστική χειρουργική (LASIK κλπ) και μετά από πολλές αναβολές (είχα ακούσει για κάποιες περιπτώσεις με άσχημες επιπλοκές), μάλλον θα το επιχειρήσω το καλοκαίρι, εφόσον κριθώ "κατάλληλος".

Yannis H είπε...

"εμενα μου τα εχει πει αυτά 2000 χρονια πριν ο Θουκιδιδης"

Μια και μιλήσαμε για μουσική... αφιερωμένο στον Ζουράρι: "I hear voices"

mickey είπε...

Σχετικά με το θέμα τώρα, από μικρός μου άρεσε να ακούω μουσική κάθε είδους και από τότε που πήρα το πρώτο μου Sony Walkman (από Γερμανία όταν ήμουν 11 ετών), άκουγα ατέλειωτες ώρες τα βράδια, ξεχώριζα τι έπαιζε το κάθε όργανο στην κασέτα και προσπαθούσα να το παίξω σε ένα αρμόνιο. Βέβαια η ποιότητα της κασέτας και των ακουστικών ήταν μάλλον άθλια με τα σημερινά μέτρα, δεν υπήρχαν PC και προγράμματα μουσικής για να παίζω με τις νότες, αλλά το νερό μπήκε στο αυλάκι και από τότε με κέρδισε ο ήχος. Πάντως σπάνια έχω ακούσει κάποιο hi-end ηχοσύστημα (ακόμα και πάνω από 50.000 ευρώ), που να αναπαράγει τις λεπτομέρειες που μπορεί να ακούσει κανείς με μια καλή πηγή ήχου και ένα καλό ζευγάρι ακουστικά. Από την άλλη, με τα ακουστικά συνήθως χάνεις την αίσθηση του χώρου και της ανάγλυφης παρουσίας των οργάνων που μπορεί να επιτευχθεί με ένα καλό σπιτικό ηχοσύστημα. Όλα σχετικά είναι βέβαια, αλλά με τα ακουστικά μπορείς να ακούσεις γενικά καλύτερο ήχο με λιγότερα χρήματα (και χωρίς χωροταξικούς μπελάδες).

Αν πάντως θέλετε το τέλειο, μάλλον θα πρέπει να ψάξετε για τον "Ορφέα" γνωστής εταιρείας ακουστικών. Δεν παράγεται πια, κόστιζε μόνο …12.000 ευρώ (!) - ερχόταν πακέτο με ειδικό λαμπάτο ενισχυτή ακουστικών - και θεωρητικά απέδιδε τον τέλειο ήχο που ακόμα και ηχοσυστήματα πολλών εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ δεν μπορούν να αποδώσουν. Κάποιοι ισχυρίζονται ότι έχουν ακούσει και καλύτερα πάντως (το θέμα είναι φοβερά υποκειμενικό). Το μόνο μειονέκτημα με αυτά είναι πως δε θα μπορείτε να μοιραστείτε την κορυφαία ποιότητα με άλλους, αλλά είναι μάλλον η ιδανική λύση για κάποιον που είναι μοναχικός πάνω από 40 χρόνια :))

Γνωρίζω πως ήδη φλυάρησα πολύ, αλλά σκοπεύω να …επανέλθω - ελπίζω να μην εκληφθεί ως απειλή ;)

Καλή ανάρρωση!

mary είπε...

καλωσόρισες Νίκο!! με το που άνοιξα τη σελίδα και είδα νέο θέμα καταχάρηκα!!!

για την μαγεία των αισθήσεων να αναφέρω ένα βιβλίο που μου είχε κάνει φοβερή εντύπωση πιο παλιά.. "η κραυγή του γλάρου", ένα βιβλίο που’χει γράψει η Εμμανουέλ Λαμπορί, μια 21χρονη κωφάλαλη γαλλίδα αν θυμάμαι καλά, η οποία περιγράφει τη ζωή της και τους αγώνες των κωφάλαλων να κάνουν αποδεκτή τη νοηματική στις αρχές του 80. Εντυπωσιακή τόσο η νοηματική γιατί αφορά μια εντελώς διαφορετική διάσταση επικοινωνίας, όσο και για το πόσο πρόσφατά έγινε αποδεκτή.

(εν τω μεταξύ, ενώ έψαχνα τη βιβλιοθήκη μου να βρω το βιβλίο, έπεσα πάνω στο "τρίπτυχο επικοινωνία, αγάπη, ελευθερία". Αντε, πάω να το διαβάσω :))

€lisavet είπε...

Gute Besserung! :)

Gatina είπε...

Ένα υπέροχο βιβλίο:

"Εσωτερική Όραση- Μια εξερεύνηση της τέχνης και του εγκεφάλου"
Semir Zeki

Yannis H είπε...

Κάποτε, τρεις φίλες μου πήγαν στη σάουνα σ ένα εξοχικό (σάουνα με ξύλα, στάνταρ στη Φινλανδία). Μια από αυτές, ήταν η κοπέλα μου – με 8 βαθμούς μυωπίας. Η καθεμιά περίμενε από την άλλη βοήθεια, αλλά η μια προέκυψε με 8, η δεύτερη με 9 και η τρίτη με 10 βαθμούς μυωπίας. Και στη σάουνα δεν μπορείς να φοράς γυαλιά.

«Τρεις τυφλές μαζί», μου είπε γελώντας η κοπέλα μου όταν γύρισε.

Κάισα η μια, Κάισα η άλλη και δεν θυμάμαι το όνομα της τρίτης.

Οι ήχοι του ήλιου του μεσονυχτίου, αφιέρωμα σ’ αυτούς (νομίζω ήταν ο Αλομπάρ και ο νιούλενς) που μίλησαν για τους ήχους της φύσης.

Κάποτε, έψαχνα ‘όψεις της φύσης’. Ήμουν στην έρημο του Σινά και έλεγα, θα ψάξω να βρω έδαφος ανέγγιχτο. Όσο μακριά και να πήγα, έβλεπα αυλάκια από λάστιχα τζιπ. Και γύρισα πίσω.

Το μόνο ανέγγιχτο μέρος από ορατά ίχνη, είναι μάλλον η θάλασσα. Το ίδιο ισχύει για τα κοπάδια που ζούνε μέσα της.

mickey είπε...

Μπορώ να ζήσω μια χαρά με ένα μόνο γερό μάτι, αλλά θα υπέφερα αφάνταστα με ένα μόνο καλό αυτί.

Πάντως, μεταξύ ολικής τύφλωσης και ολικής κώφωσης, προτιμώ τη δεύτερη.

@gatina
Μόλις πρόσεξα και τη χθεσινή ερώτησή σου στις 10:07μμ. Όχι, δεν ήμουν. Φαντάζομαι πως με το σημερινό σχόλιό μου των 5:57μμ, λύθηκε η απορία σου.

Nikos Dimou είπε...

O "τέλειος ήχος" είναι μία χίμαιρα - έχω φίλους που έχουν ξοδέψει περιουσίες για φοβερούς διπλούς Mark Levinson kαι ηχεία Quad... Τελικά ΔΕΝ ακούνε μουσική - συγκρίνουν συχνότητες και αποχρώσεις - όπως οι μεγάλοι γευσιγνώστες που δεν τρώνε πια φαγητό.

Έχω νιώσει τρομερές συγκινήσεις από το πρώτο ραδιόφωνο που κατασκεύασα μόνος μου στα 14 χρόνια μου (με γαληνίτη). Από τότε θα μου έμεινε το μεράκι των ακουστικών.

Ωραία είναι τα KEF 105 (αξεπέραστα ηχεία για 30 χρόνια) αλλά όταν θέλω να βυθιστώ, φοράω τα Sennheiser και φεύγω. Ακόμα και τα καλά ΜΡ3 (στα 192) μου δίνουν αρκετή ποιότητα για να νιώσω την τέχνη.

Ανώνυμος είπε...

σαλτάρω...στον...σαλτάρω: απαυτώνεις το φόβο με αναδευτήρα, ξύνεις ένα λεμόνι, κράζεις σε αγαπάω στους παρονομαστές, απλοποιείσαι...φιλάω το μαχαιρίτσα σου...και παρκάρω τη μήτρα σου στη γυάλα με τα χρυσόψαρα στο κομοδίνο πάνω. η κυνηγετική περίοδος του πράσινου νερού, στροφορμή αιωνιότητας.

Nikos Dimou είπε...

Harry - ψυχοπλάκωμα με τον Turner; Εγώ τον βρίσκω ποιητικό, λυρικό και καθόλου σκοτεινό. Έχει τόσο φως και χρώμα...

ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ:

Ας μη το διαλύσουμε το μαγαζί. Έχουμε ένα κύριο θέμα (ήχος - μουσική) ένα δευτερεύουν (όραση) ας μείνουμε σε αυτά. Αν το ξεχειλώσουμε τελείως, το blog θα χάσει την ταυτότητα και την υπόστασή οτυ...

FUFUTOS είπε...

Περαστικά!
Γρήγορη αποκατάσταση χωρίς άλλα χάπια. Και αν χρειάζεται να ξεκουραστείτε, να ξεκουραστείτε. Δε θα σας παραπονεθούμε.

Σχετικά με τη μουσική και επειδή είστε ακριβολόγος.

ΜΟΥΣΙΚΗ είναι μόνον η ζωντανή.
Όλα τα άλλα είναι ΑΝΑΠΑΡΑΓΩΓΗ ΜΟΥΣΙΚΗΣ
(άσχετα αν με τη βοήθεια της τεχνολογίας μπορεί να αισθανόμαστε την ίδια απόλαυση)

Ανώνυμος είπε...

δεν υπάρχει και τίποτ' άλλο συμπαντικό να γίνει παγκοσμίως πρωί πρωί στον ουρανό. πορτοκαλί.

mickey είπε...

Νίκο Δήμου, για κάποιους "τρελαμένους" audiophiles συμφωνώ. Πολλοί λένε ότι θέλουνε και αρκετοί όντως δεν ακούνε μουσική και επιδίδονται σε ανούσιες συγκρίσεις και μετρήσεις. Μια φορά κάποιος "δήθεν" ειδικός σε μια "δήθεν" Hi-End έκθεση ήχου, δε με άφησε να ακούσω στο σύστημα του κάποιο αντιγραμμένο CD μου. Το σεβάστηκα, άκουσα κάποιο άλλο CD - το σύστημα ήταν επιεικώς μέτριο - και στο τέλος τον ρώτησα ποιο ήταν το πρόβλημα (είχα ψάξει το θέμα). Με καθύβρισε αισχρά μόνο επειδή ρώτησα! Φυσικά οι αρλούμπες που έχω ακούσει κατά καιρούς δεν έχουν καμία βάση. Πάντως, η προσωπική αναζήτηση του καλού ήχου (σε συσκευές και ηχογραφήσεις), όπως και οι μαστοριές σαν το ραδιόφωνο που λες, έχουν κι αυτές τη χάρη τους. Το κάνω συχνά με το ηχοσύστημα του αυτοκινήτου όποτε έχω χρόνο - όχι, δεν είμαι ο τύπος που ξεσηκώνει τη γειτονιά με 140 decibel και 35 subwoofer ;)

Θα έλεγα ότι στη μουσική το software παίζει πολύ μεγαλύτερο ρόλο από το hardware. Ακόμα κι αν δεν ακούς την "τέλεια" ηχογράφηση από το "τέλειο" ηχοσύστημα, οι νοσταλγικές μνήμες που αναδύονται και τα συναισθήματα που μπορούν να σε πλημμυρίσουν με αφορμή ένα μουσικό κομμάτι είναι απερίγραπτα. Πάντως ακούω πολύ καλύτερα στα σκοτεινά στο σπίτι ή όταν κάνω μοναχικές νυχτερινές διαδρομές με το αυτοκίνητο. Κάποιοι μου λένε πως είναι απλά μια ψευδαίσθηση, αλλά μου αρέσει πολύ! Πιστεύω ότι μπορώ να ζήσω χωρίς πολλά - ίσως ακόμα και χωρίς PC (αν και μου ακούγεται κάπως βλάσφημο πλέον). Η μουσική δεν είναι πάντως μέσα σε αυτά…

@jacobo
Tη σιωπή της θάλασσας σπάνε τα "τραγούδια" των φαλαινών. Υπάρχει κι εκεί μουσική!

mickey είπε...

Σχετικά με τη ζωντανή μουσική που έθιξε ο fufutos, πέρα από το Μέγαρο, τις ζωντανές συναυλίες και τα κάθε είδους κέντρα, είναι απίστευτο πόσο μπορεί να αλλάξει το κλίμα (προς το καλύτερο) σε μια γιορτή ή ένα παρτάκι κάποιος που παίζει επαρκώς καλά ένα αρμόνιο, μια κιθάρα ή και ένα …τουμπερλέκι(!) - έστω κι αν παίζει η καλύτερη "κονσέρβα".

Ένα καλό πάντως με την ηχογραφημένη μουσική, τους υπολογιστές και τα άλλα τεχνικά μέσα (πέραν της ακρόασης από το ευρύ κοινό), είναι ότι έχουν ωθήσει πολύ κόσμο να ασχοληθεί με τη μουσική ΚΑΙ δημιουργικά - έστω και σε ερασιτεχνικό επίπεδο. Μπορεί να μη γίνει κανείς και τόσο καλός οργανοπαίκτης ή συνθέτης, αλλά η προσπάθεια και το μεράκι επιβραβεύουν ακόμα περισσότερο και από την απόλαυση της ακρόασης.

libertarian είπε...

εμενα μου
τα εχει πει αυτά 2000 χρονια πριν ο Θουκιδιδης


Ο Highlander είναι; :Ρ

O "τέλειος ήχος" είναι μία χίμαιρα

Δεν ξέρω αλλά ο ήχος που με συγκινεί περισσότερο είναι αυτός της χιλιοπαιγμένης κασέτας :-) Σαν τον ήχο of my trusty toshiba δεν υπάρχει άλλος ;-) Με ταξιδεύει πίσω στον χρόνο, τότε που ήμουν στο δημοτικό που είχα λιώσει το Appetite for destruction. Χρόνια μετά το άκουσα σε cd αλλά δεν ήταν το ίδιο.

ΥΓ: η φώτο είναι περίπου εκείνης της εποχής. Οι στήλες στην βιβλιοθήκη είναι κασέτες.

resident είπε...

Η μουσικη με στιριξε και με στιριζει.Οταν συχνα τιποτα δεν μου δινει καμια χαρα.οταν ολα ειναι γκριζα,ακομα και η θεα τηs θαλλασαs η του γαλανου ουρανου δεν μου απαλυνουν τη θλιψη,ακομα και τοτε,ακουω η ερχονται στο νου μου τραγουδια η μουσικεs και με ανακουφιζουν,με κανουν να νιωθω πιο γαληνιοs.Ενα απλο τραγουδι σαν το why worry η μια μουσικη απο ταινια,μου δινουν ζωη.

resident είπε...

Επισηs η γνωμη μου ειναι οτι στιs μερεs μαs και γενικα τα τελευταια χρονια βγαινει αρκετα καλη μουσικη.Aρκει να ψαξειs λιγο.

... είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
mickey είπε...

@libertarian
Καλό το Toshiba! Κι εγώ έχω φυλάξει το πρώτο μου walkman και τις κασέτες μου :) Δε μου λες, Amiga δεν είναι αυτό εκεί μπροστά του στη φωτό; Μαζί με τον Atari ST ήταν πρωτοποριακά σε θέματα ήχου και μουσικής σύνθεσης με υπολογιστή (όταν τα PC ακόμα κάνανε απλά μπιπ).

Ανώνυμος είπε...

θα βρεθούμε μία ημέρα των ημερών στο μνημείο του άγνωστου στρατιώτη και θα απαγγέλει λόρκα ο βύρωνας πολύδωρας, ο παύλος σιδηρόπουλος θα βιάζει τη σεμίνα διγενή (θα χώνει μέσα της μπαλτάδες, το πόρτο καρράς, ινσουλίνες) πέντε τηλεόρασεις ομαδόν θα δείχνουν ΝΕΤ, θα τρέχουν τα αίματα της περιόδου του ανδρέα μικρούτσικου επειδή θα τον έχουν πυροβολήσει κατοχικοί τηλεθεατές, και εμείς θα φιλόμαστε σκίζοντας τις ποιητικές συλλογές του εγγονόπουλου. σ' αγαπώ.

resident είπε...

Εχει πλακα.Μολισ εμφανιστει ο σαλταρω,νασου και οι αλλοι.Βρασε Ορυζα.

alombar42 είπε...

@Yannis H
(περί ήχων της φύσης)

Ο Νίκος Δήμου και ο Mickey είπαν την μία πλευρά: όσο βελτιώνεται ηχητικά το σύστημα, τόσο μειώνεται η μουσική που ακούμε. Λογικό, θαυμάζουμε τις λεπτές ισορροπίες και χάνουμε τη μουσική.

Η άλλη πλευρά πάει ανάποδα τον ίδιο συλλογισμό: όσο λιγώτερο παρεμβαίνουμε, τόσο περισσότεη μουσική ακούμε.

Το κυματάκι στη θάλασσα, τα τριζόνια, το νευρικό περπάτημα των περιστεριών στη στέγη, μέχρι και το τσικ της ακρίδας, αν και εφόσον...


@σαλτάρω:
Εχω ένα βιβλίο γεωμετρίας, παληό...

Ανώνυμος είπε...

το βέλος του χρόνου! η μία κατεύθυνση! (sense !!) εδώ ισχύει ο newton!..και οι τάξεις των ταχύτητων στο παρόν είναι χαμηλές...αργές...γήινες
...ιμάντας..νεροτσουλήθρα...φόβος είναι ότι τάχα πέρασαν οι στιγμές που διέλαθαν στιγμές με γεγονότα και κρεμμύδι..

resident είπε...

Πιστευω οτι συχνα οι μη ειδικοι κρινουν πιο σωστα τη μουσικη απο οτι οι ειδικοι.Εμειs οι ερασιτεχνεs ακροατεs δεν ψαχνουμε και πολυ αν κατι αποδοθηκε σωστα,μια νοτα,η κατι αλλο,απλα με τισ αισθησειs μαs νιωθουμε την αξια του εργου,και δεν χανουμε την μαγεια αυτη με το να ασχολουμαστε με τεχνικεs λεπτομερειεs.

mickey είπε...

Σχετικά με την παρατήρηση του Ν.Δ. για τη "Μικρή Ιδιωτική Μουσική" και τα είδη που τις ταιριάζουν, όντως η ακρόαση με ακουστικά ταιριάζει καλύτερα με μουσική "χαμηλής ενέργειας". Άλλωστε συνήθως ακούμε με ακουστικά για να χαλαρώσουμε. Η "υψηλής ενέργειας" κουράζει μετά από κάποια ώρα. Επειδή η τελευταία αρκετά συχνά μας ωθεί σε ασυναίσθητες κινήσεις ή ακόμα και στο χορό, αποτελεί καλύτερη επιλογή για "ανοικτή ακρόαση" και παρέα.

Πάντως, ένα ωραίο περιβάλλον που συνδυάζει την "ιδιωτική μουσική" με την ανοικτή ακρόαση είναι το αυτοκίνητο. Παρότι ακουστικά θεωρείται "δύστροπος" χώρος, αυτό που μετράει τελικά δεν είναι τόσο η άριστη απόδοση των συχνοτήτων και η ηχομόνωση όσο ο συνδυασμός του ακούσματος με την οδήγηση (εκτός πόλης φυσικά και χωρίς κίνηση). Ζωηρά κομμάτια (ακόμα και κλασικά) για γρήγορη οδήγηση στην εθνική, τζαζ αυτοσχεδιασμοί για επαρχιακούς δρόμους με στροφές, μπαλάντες και love songs κατά το σούρουπο, οτιδήποτε για τη νύχτα!

Μπορείς όποτε θέλεις να αράξεις και σε ένα ωραίο μέρος με καλή θέα και να απολαύσεις με γερμένο το πίσω κάθισμα κάποιο ιδιαίτερο κομμάτι χωρίς το θόρυβο της μηχανής (προσοχή στη μπαταρία). Μπορείς ακόμα και να το κλείσεις, να βγεις έξω και να απολαύσεις τη σιωπή και τους ήχους της φύσης. Για να μην πω ότι με την κατάλληλη "συντροφιά" και επιλογή της κατάλληλης μουσικής (και έντασης) για ατμόσφαιρα, μπορείς να απολαύσεις και άλλες …απολαύσεις ;) Συνίσταται ανεπιφύλακτα!

@alombar42
Πιστεύω ότι μπορείς να τα συνδυάσεις όλα (καλή ποιότητα ήχου, απόλαυση αυτής καθεαυτής της μουσικής, φυσικούς ήχους και …άλλα) με ένα αυτοκίνητο (με καλό ηχοσύστημα) και πολύωρες εξορμήσεις στην εξοχή! Αν έχεις χρόνο, φυσικά…

libertarian είπε...

Τρομερή εντύπωση μου είχε κάνει μια διαφήμιση κινητής τηλεφωνίας όπου μια μεγάλη παρέα βρισκόταν σε μια παραλία, είχαν ανάψει φωτιά και φορώντας ακουστικά και χόρευαν γύρω της. Ήταν πολύ tribal, μου θύμισε μια σκηνή από το Matrix που οι άνθρωποι χόρευαν στην Zion.

iPod-crazed youths invade London station

@mickey
Ναι η 500άρα, με τετρακάναλο στερεοφωνικό ήχο. Την είχαμε συνδέσει με το Toshiba και άκουγα ψηφιοποιημένα samples και χαιρόμουν (είχα μια δισκέτα με μερικά δευτερόλεπτα από το Sweet Child O' Mine) :Ρ Υπολογιστής που να παίζει ηχογραφημένη μουσική (με καλή ποιότητα) εκείνη την εποχή ήταν θαύμα. Τώρα ακούω μουσική σχεδόν αποκλειστικά μέσα από τον υπολογιστή μου. ;-)

mickey είπε...

Σχετικά με το σχόλιο του the resident στις 9:39μμ, η προσκόλληση στις τεχνικές λεπτομέρειες όντως μπορεί να στερήσει τη μουσική απόλαυση. Δε συμβαίνει όμως πάντα, καθώς ισχύει κι εδώ η αξία του μέτρου. Είναι πολύ όμορφο να ακούς τα αγαπημένα σου μουσικά κομμάτια σε καλύτερη ποιότητα, αλλά καλό είναι να συνειδητοποιείς ότι η όποια βελτίωση του συστήματος έχει ως σκοπό την καλύτερη ακρόαση και όχι το αντίθετο!

Πάντως οι ειδικές γνώσεις δεν οδηγούν αυτόματα σε κριτική στάση απέναντι στη μουσική εις βάρος της απόλαυσης (προσωπικά έχω κάποιες, αλλά δε σνομπάρω κανένα είδος - ακούω σχεδόν τα πάντα - ούτε ψάχνω να βρω ποια νότα παίχτηκε λάθος). Πολλές φορές οδηγούν σε μεγαλύτερη απόλαυση. Είναι κάτι παρόμοιο με την ποίηση, όπως ίσως και με κάθε τέχνη. Άλλωστε και ο Πικάσο ή ο Van Gogh απαιτούν και κάποιες γνώσεις για να τους εκτιμήσεις - η πρώτη εντύπωση του ανυποψίαστου είναι συνήθως αρνητική. Η μουσική βεβαίως εκτός από τέχνη είναι και επιστήμη (και μάλιστα έχει ιδιαίτερη σχέση με τα μαθηματικά), οπότε είναι φυσικό να προσελκύει και ανθρώπους που ενδιαφέρονται μόνο για αυτή την "αυστηρή" πλευρά της.

Dormammu είπε...

1700 βινύλια και κάπου 1000 CD… Καλά τα ipod και τα παρεμφερή, αλλά το χρατς χρουτς του βινυλίου δεν συγκρίνεται με τίποτα.! Άσε δε το ότι το κάθε ένα βινύλιο έχει την ιστορία του. Θυμάμαι πόσα χρόνια το έψαχνα, που το βρήκα, τα πάντα. Το βινύλιο είναι ιεροτελεστία… (Για να πω την αλήθεια βαριέμαι και να τα κάνω αρχεία wav!!! Όποιος ξέρει εύκολο τρόπο να μου το πει!)

Caesar είπε...

ΝΔ said: στην Γερμανία άκουγα πολύ ραδιοφωνικό θέαρτο...
Μνημονεύω εδώ το ελληνικό Τρίτο Πρόγραμμα που επιμένει στο θέατρο στο ραδιόφωνο, κάθε κυριακή στις 22:00΄Ακούγοντάς το με ακουστικά νομίζεις οτι βρίσκεσαι σε πραγματική θεατρική παράσταση!
jacobo: Ένας σύγχρονος φιλόσοφος (ποιος ήταν; δεν θυμάμαι)είπε ότι υπαρκτό είναι ότι είναι νοητό...
Νομίζω ότι πρέπει να ήταν ο Εμ. Κάντ

mickey είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
mickey είπε...

dormammu said (10:07μμ)
"Όποιος ξέρει εύκολο τρόπο να μου το πει!"
Εννοείς συνδέσεις με κάρτα ήχου, gain εισόδου κλπ, ευκολία στο software ή και τα δύο; Πάντως θέλει καλό καθάρισμα στους δίσκους, καλή κάρτα ήχου, σχετικά καλά ακουστικά, καθώς και κάποια πειραματάκια με μερικούς δίσκους (κυρίως για να βρεις το ιδανικό gain εισόδου) πριν ξεκινήσεις το …τιτάνιο έργο - 1700 βινύλια δεν ψηφιοποιούνται στο άψε σβήσε ;)

Αν πάντως προτιμάς να ακούς τα βινύλια μέσα από την "ιεροτελεστία", χωρίς να φοβάσαι τη φθορά τους και έχεις μερικά χιλιάρικα διαθέσιμα, ρίξε μια ματιά σε αυτό - μόνο που θα χάσεις το χρατς-χρουτς ;)

Dormammu είπε...

Ευχαριστώ Μιχάλη....! Το μηχάνημα κορυφαίο, μόλις κερδίσω το Τζόκερ θα φροντίσω να το ενθυλακώσω!!!! Μέχρι τότε, χρατς χρουτς...!

alombar42 είπε...

@Dormammu
Για να πω την αλήθεια βαριέμαι και να τα κάνω αρχεία wav!!! Όποιος ξέρει εύκολο τρόπο να μου το πει!

Πες οτι βαριέσαι ακόμα και μια μικρή επιλογή, τρομάζοντας με τον αριθμό και μόνο - μήπως είμαστε εξίσου τεμπέληδες;

@Mickey:
Αυτό το ρημάδι το λέηζερ σκέφτηκα κι εγώ αλλά δεκαπέντε χιλάρικα; Και πάει το πιστό μου Thorens;
Ασε, προτιμώ να έχω φίλους με bit torrent ;)

Nikos Dimou είπε...

Για την μουσική στο αυτοκίνητο (μεγάλη αγάπη) και τον συνδυασμό της με το τοπίο και την χορογραφία του δρόμου, έχω γράψει πολλά κεφάλαια στο βιλίο μου "Η Τέλεια Διαδρομή" και ένα ποίημα:


Wolfgang Amadeus Ραλίστας


Ζωσμένος τέσσερα μεγάφωνα
ανοίγεται στους μεγάλους δρόμους.
Στις οθόνες των τζαμιών του ξετυλίγονται
τα τοπία της γης,
με μουσική υπόκρουση
συγχορδίες του κόσμου.

Ελίσσεται στους μυχούς των φιόρδ ακούγοντας Grieg ή Ars Nova,
χύνεται στις πεδιάδες της Γερμανίας κυνηγημένος από τον Mahler,
στις Άλπεις μάχεται τις βροχές και τον Wagner
Κι όταν τον πνίγει το χιόνι, βάζει ένα φλαμένκο και λιάζεται.

Οδηγεί στο ρυθμό της μουσικής, στο ρυθμό του δρόμου.
Σύμπλεξη, αποσύμπλεξη, παύση, επανάληψη, στροφή -
πρώτη και δεύτερη και πρώτη και τρίτη - διαστήματα πέμπτης.
Οι πλατιές μελωδίες είναι για τις ανοιχτές στροφές,
τα κοφτά τύμπανα για τις μονότονες ευθείες,
στις αναβάσεις ταιριάζει το stretto μιας φούγκας,
όπως ο ρυθμός των τριών τετάρτων στα ασφάλτινα μονοπάτια της Κέρκυρας.
Τα βουνά θέλουνε χάλκινα, οι ακρογιαλιές σαντούρι.

Το τοπίο αλλάζει τη μουσική, η μουσική κινεί το τοπίο.
Χώρο και χρόνο και μελωδία υφαίνει
ο τόνος του μοτέρ σε δικές του μετατροπίες.
Βάθος ηχητικό και κινητήρια αρχή.
Basso continuo, ostinato.

Χορευτής μικρών κινήσεων, ο οδηγός
εκτελεί πιστά την χορογραφία του δρόμου,
με απόλυτη ακρίβεια,
σεβασμό στην μηχανική αρμονία
και μανιακή προσήλωση στον ρυθμό.

Crescendo:
Χορεύει τώρα
το τοπίο και ο κόσμος.

Piú forte:
Δονείται τώρα
το φως του ήλιου σε άσπρα τύμπανα.

Fortissimo:
Γκάζι! Γκάζι!
Η ψυχή φεύγει μπροστά, ορμάει
με χίλια χιλιόμετρα την ώρα στο άπειρο,
σε μία στεντόρεια φανφάρα ελευθερίας.



Και με αυτό αποσύρομαι.

Ανώνυμος είπε...

λέω..δειλά...μειλά...χειλά..λέω: κρύψου καλά στη μέρα μου αλλιώτικε αέρα μου.

mickey είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
FUFUTOS είπε...

Σχετικά με τη ζωντανή μουσική και την αναπαραγωγή:
όταν "συμμετέχουμε" κι εμείς (είτε με παρέα στο σπίτι ή την ταβέρνα, είτε τραγουδώντας solo ή σιγοψιθυρίζοντας στο αυτοκίνητο) περνάμε πολύ πιο όμορφα όπως πολύ εύστοχα σημείωσε ο mickey. Κάνουμε ζωντανή μουσική τότε.

Παλιότερα ταξίδευα πολύ και συχνά για επαγγελματικούς λόγους - τώρα όχι. Αυτό που μου λείπει είναι η "μουσικοδήγηση"

Στη "μικρή ιδιωτική μουσική" συμφωνώ ότι ταιριάζουν περισσότερο ήχοι και μελωδίες χαμηλών τόνων. Σε μεγάλους (ανοιχτούς π.χ.) συναυλιακούς χώρους χρειάζεται "ηλεκτρισμός"

Για τους απαιτητικούς:
Από πολύ "εξασκημένα και ευαίσθητα αυτιά" φίλων (και μουσικών και τεχνικού ήχου και ατόμου με πρόβλημα όρασης) έχω ακούσει ότι προτιμούν το βινύλιο και δεν ικανοποιούνται από τον ψηφιακό ήχο (το 0-1 του digital "τρώει λεπτές αποχρώσεις λένε και υποστηρίζουν ότι σε κλασική μουσική είναι εμφανέστατο).
Εγώ δεν έχω την ικανότητα και τα μέσα να το επιβεβαιώσω. Απλά το καταθέτω για τον οικοδεσπότη, τον mickey και τους υπόλοιπους experts φίλους.

Ανώνυμος είπε...

θυμάμαι τη λέξη buna και ξέρω ότι είναι πλαστικό στο αεροδρόμιο του leeds δίπλα στο hull και έχω δει το μαύρο σημάδι και τους καπνούς όταν αφήνεις το τελευταίο σπίρτο να σβήσει μέσα στο κουτάκι του πάνω σε ένα πακέτο camel που και τα δύο τα πετάς δίπλα στα ψυγεία με τη διπλάσια τιμή πώλησης η όγδοη μοναξιά σε εκείνο το δάσος με την πρώτη βροχή ο κόσμος που δεν υπήρχε στα μάρμαρα των υπηρεσιών και πότε υπήρξε pilot αναπτήρες διπλοβελονιές-μινώταυροι δύο φορές ο δυνατός αέρας δύο και η νύχτα στους τρεις χωρίς φώτα όλο αστυνομίες το απόγευμα μετά τη τσιγαρίλα των υπολογιστών τα παγάκια

Ανώνυμος είπε...

ερωτευμένοι και παλαβοί βλέπουνε το ίδιο φως κι έχουν την ίδια ανταμοιβή να μην ξέρουν τι και πως τώρα ζω με τον έρωτα μα δεν το σκέφτηκα που ερωτεύτηκα στα πηγαίνε-έλα μου που ζω την τρέλα μου.

Ανώνυμος είπε...

έξω είναι. στο αεροδρόμιο στις 7 παρά δέκα, στις 7 παρά πέντε, στις 7, στο πράσινο χαρτάκι. μέσα είναι. στο μεταλλικό νερό, στο δάσος που αναστρέφεται, όπου φυτρώνει η μόνο φούντα. ουρανός ήταν κι όταν νύχτωνε μαζεύονταν τα πράσινα και γυάλιζαν τις σαπουνάδες.

Ανώνυμος είπε...

στη γέφυρα αδειάζουν τα εισιτήρια οι κινηματογράφοι. αέρας ήταν και πέρασε πάλι αέρας είναι και περνάει και μένουν καρφωμένες οι σκυταλοδρομίες στο χώρο που πονάει το χρόνο του που υπάρχει παντού όπως το λέει ο κύριος παπακαλιάτης πριν να σε συναντήσω σε περίμενα έφαγα ένα δροσερό κλωνάρι.

Ανώνυμος είπε...

λίγα η σιωπή και τα λόγια λίγα

Ανώνυμος είπε...

γνωρίζω καλώς ότι είναι φόβος και η σιωπή και τα λόγια και οι ταινίες με το στίβεν ντούζο και ο ροζ γάτος και δεν έχω μιλιά να το πω. και ξέρω πόσο εντατικά αποφεύγω να διαστρέφω και πως αν είμαι εκεί δεν υπάρχει τίποτα ακριβώς. αυτό το βάρος.

Ανώνυμος είπε...

ούτε το εδώ υπάρχει και δεν θα πάω πουθενά άμα μισήσω θα μείνω εκεί να συστρέφεται όλη η ροή. θάνατος!

DiaKL είπε...

Περαστικά :)

Ανώνυμος είπε...

αγκαλιά!

Ανώνυμος είπε...

το net είναι μίσος και άρχεται ο πανικός, οπότε αποχωρώ στον ύπνο.

resident είπε...

Ολοι πεσατε για υπνο?
Eγω αγρυπνοs φρουροs.

manosantonaros είπε...

Συμπαθάτε με, αν αυτό που γράφω είναι εκτός (!!!) θεματολογίας του μπλογκιού (!!!) σας, αλλά τα έχω πάρει, που λένε. Eπιτρέψτε μου την λεκτική ντρίπλα και υποθέστε ότι την "εχω ακούσει" κανονικά με ή χωρίς Sennheiser:
Είμαι σκληρός χρήστης του Φυσικού Αερίου εδώ και 6 χρόνια.
Ζεσταίνομαι υπέροχα. Κάνω ζεστό ντους, όποτε και όοοοοοσο θέλω.
Όταν το πετρέλαιο ακριβαίνει, εγώ γελάω ειρωνικά.
Οι λογαριασμοί που πλήρωνα δεν ξεπερνούσαν τα 150 ευρώ, ακόμα και όταν το χιόνι κατέκλυζε την γειτονιά μου.
Το τί προπαγάνδα έχω κάνει για το Φυσικό Αέριο, δεν περιγράφεται. Μέχρι στην τηλεόραση έχω βγεί και το’χω υποστηρίξει, σε εποχές που οι υπόλοιποι, ούτε καν υποψιαζόντουσαν, ότι υπάρχει. Εχω ψήσει δεκάδες νοικοκύρηδες να βάλουν αέριο. Κανονικά στα κεντρικά γραφεία της Εταιρίας (στην Πειραιώς) , θα έπρεπε να έχουν άγαλμά μου.
Και ξαφνικά πριν απο λίγες μέρες έρχεται ο λογαριασμός, που είναι το όνομα της γυναίκας μου (κωδ.πελάτη:820000546650).
Περίοδος: 2.11.2005-2.1.2006. (Δυό μήνες , με άλλα λόγια!)
Πόσο;
1.045.10 ευρώ.
Θα πάω αύριο να το πληρώσω. Θα διαμαρτυρηθώ. Θα φτύσουν το γάλα της μάνας τους.
Θα το πληρώσω όμως. Ετσι δεν είναι;
Κύριε Δήμου μου, διάβασα ότι λόγω της περιπέτειας με το μάτι σας βλέπετε ολίγον θολά.
Εγώ γιατί βλέπω κόκκινα;
Να σαλτάρω ή να μην σαλτάρω;

mickey είπε...

Καλημέρα σε όλους!

Διαβάζοντας ξανά το τελευταίο ποίημα του οικοδεσπότη, αποφάσισα να αποσύρω το ενθουσιώδες ευχαριστήριο σχόλιό μου των 11:29μμ, καθώς θεώρησα ότι σε τέτοιες περιπτώσεις μάλλον ισχύει η ρήση: "κρείττον του λαλείν το σιγάν" ή σε πιο μοντέρνα εκδοχή: καλύτερα να μασάς παρά να μιλάς! Σε κάθε περίπτωση ο Ν.Δ. θα το διαβάσει. Εκεί ανέφερα και τον όρο "μουσικοδήγηση" - τον "εφηύρα" εκείνη τη στιγμή αυθόρμητα. Διαβάζοντας το σχόλιο του fufutos (12:29πμ), διαπίστωσα ότι δεν υπάρχει τίποτα πλέον original σε αυτόν τον κόσμο (έδωσα τον όρο και στο google, αλλά δε βρήκε τίποτα - πάλι καλά).

Το θέμα που ανοίγεις fufutos (αναλογικός vs ψηφιακός ήχος) είναι τεράστιο και έχει απασχολήσει τους απανταχού μουσικόφιλους από την εμφάνιση του CD - συνοδευόμενο συχνά από ομηρικές μάχες. Παρόμοιες ενστάσεις (απόλυτα βάσιμες) υπήρχαν και στο θέμα της υπεροχής του φιλμ έναντι της ψηφιακής φωτογραφίας. Βέβαια με τις αναλύσεις να έχουν ήδη ξεπεράσει τα 16Mpixel (και ανεβαίνουν), μάλλον το παιχνίδι έχει κριθεί, ακόμα και για τους επαγγελματίες φωτογράφους. Κάτι τέτοιο έχει ήδη συμβεί (ή πρόκειται να συμβεί σύντομα) και με τους απανταχού μουσικόφιλους, αν και το θέμα έχει και άλλες διαστάσεις, όπως θα αναπτύξω σε επόμενο σχόλιο.

mickey είπε...

Συνέχεια του σχολιασμού μου με αφορμή το θέμα που έθεσε ο fufutos στις 12:29πμ:

Στο χώρο του ήχου, η ανάλυση δεν είναι ο μόνος καθοριστικός παράγοντας και το αυτί θεωρείται πιο ευαίσθητο από το μάτι (είναι όμως εξίσου ή και περισσότερο υποκειμενικό). Θεωρητικά τα 44.4KHz sampling rate των προδιαγραφών του CD φτάνουν και περισσεύουν σύμφωνα με γνωστό μαθηματικό θεώρημα. Ένα πρόβλημα υπάρχει στην κβάντιση των δειγμάτων, όπου τα 16-bit (αντιστοιχούν σε 65536 διαφορετικές "διαβαθμίσεις" έντασης), μάλλον είναι ανεπαρκή (το σφάλμα κβάντισης είναι υψηλό). Και στις δυο περιπτώσεις, οι προδιαγραφές έχουν ήδη ξεπεραστεί κατά πολύ με τα νέα ψηφιακά formats (DVD-Audio, SACD), που φτάνουν μέχρι 192KHz sampling rate και 24-bit ανάλυση ή χρησιμοποιούν άλλες τεχνικές ψηφιακής κωδικοποίησης (π.χ. DSD). Καθοριστικός παράγοντας είναι τα κυκλώματα μετατροπής του ψηφιακού σήματος σε αναλογικό (DAC). Υπάρχουν DACs που "βγάζουν" θεϊκό ήχο (με αντίστοιχο κόστος) και άλλα που μάλλον είναι για πέταμα.

Επίσης και στα οπτικά ψηφιακά μέσα (CD, SACD, DVD) μεγάλο ρόλο παίζουν τα μηχανικά μέρη, τα κυκλώματα συγχρονισμού, οι "συνθήκες" ανάγνωσης, οι γρατσουνιές, οι διορθώσεις των "ψηφιακών σφαλμάτων", οπότε δεν τα θεωρώ "αμιγώς" ψηφιακά. Ακόμα κι όταν διαβάζεις το ίδιο CD από δυο διαφορετικές συσκευές (ή και από την ίδια ακόμα), είναι σχεδόν βέβαιο ότι δεν θα πάρεις τα ίδια αποτελέσματα κάθε φορά! Δυστυχώς το πρόβλημα ξεκινά από τη μουσική βιομηχανία που είδε το CD περισσότερο ως ένα τρικ για να τονώσει την αγορά με υποσχέσεις για "κρυστάλλινο" ήχο, παρά ως μια σοβαρή προσπάθεια ψηφιοποίησης του ήχου και διατήρησης του μουσικού της αρχείου. Φυσικά κάτι τέτοιο είναι απαράδεκτο για τον ψηφιακό κόσμο, όπου ισχύει η έννοια του αναλλοίωτου - φαντάσου να εξαρτιόταν το τι θα διαβάσει ένας σκληρός δίσκος από τους μικρο-κραδασμούς του PC. Η μόνη λύση είναι η εξάλειψη των μηχανικών μερών (όπως στα PC και τα φορητά MP3-όφωνα) και η τροφοδότηση ενός DAC με ένα ψηφιακό stream (ίδιο κάθε φορά). Δυστυχώς η συγκεκριμένη αγορά έχει ταυτιστεί με το χαμηλών απαιτήσεων κοινό, την άκρατη συμπίεση και τα κάθε λογής εφέ που καταστρέφουν τον καλό ήχο.

Πρωταρχικό φυσικά ρόλο παίζει η μετατροπή των original αναλογικών ταινιών της ηχογράφησης σε ψηφιακή μορφή (έχουν γίνει εγκλήματα στο βωμό της ευκολίας που παρέχουν κάποια "ψηφιακά" μέσα). Πάντως με την εξάπλωση του Internet θα απαλλαγούμε σταδιακά από τη "συσκευασμένη" ψηφιακή μουσική, οπότε όποιος θελήσει να κάνει σοβαρές ψηφιοποιήσεις θα μπορεί να το κάνει χωρίς τους περιορισμούς των υλικών μέσων διανομής. Ακόμα και τώρα υπάρχουν εταιρείες που βάζουν πολύ μεράκι στo mastering και την παραγωγή των CD τους, τα οποία συχνά βρίσκω εξαιρετικά και πολύ "αναλογικά" ;)

Πάντως αρκετοί από αυτούς που ισχυρίζονται ότι με τα βινύλια ακούν καλύτερα (το ίδιο λένε μερικοί για τους λαμπάτους ενισχυτές έναντι των "τρανζιστοράτων" ή τους ψηφιακούς έναντι των αναλογικών), πολλές φορές έχουν απλά συνηθίσει σε κάποια ακούσματα, το κάνουν με κάποια διάθεση ελιτισμού ή είναι προκατειλημμένοι αρνητικά απέναντι σε κάθε τι το ψηφιακό. Υπάρχουν βεβαίως και εκείνοι που το έχουν ψάξει προσωπικά το θέμα χωρίς παρωπίδες και έχουν καταλήξει συνειδητά να ακούν "αναλογικά" - τους εκτιμώ ιδιαίτερα. Σε τελική ανάλυση, ο μόνος αντικειμενικός τρόπος για να δοθεί τέλος στις διαμάχες είναι να πάρεις τους μουσικόφιλους, να τους δέσεις τα μάτια, να τους βάλεις να ακούσουν το ίδιο κομμάτι από διαφορετικά συστήματα και να σου πουν τι προτιμούν. Για ψηφιακούς, λάμπες, τρανζίστορ, DAC, καλώδια και άλλα παραφερνάλια δεν υπάρχει πρόβλημα, αλλά το "χρατς χρουτς" και ο "θόρυβος επιφάνειας" του βινυλίου μάλλον θα το προδώσουν. Άσε που αυτός που τσακώθηκε χθες με τη γυναίκα του θα τα ακούει όλα μαύρα, ενώ εκείνος που μόλις κέρδισε το λόττο θα τα βρίσκει όλα υπέροχα - στο τέλος μπορεί και να τα αγοράσει όλα για να μην έχει πρόβλημα επιλογής ;)

Δεν μπορώ να καλύψω το θέμα σε ένα σχόλιο, όταν έχουν γραφτεί άπειρα άρθρα για αυτό (μια απλή εισαγωγή υπάρχει εδώ). Για μένα βέβαια δεν τίθεται θέμα επιλογής. Βινύλιο και αυτοκίνητο δεν μπορούν να συνυπάρξουν, αλλά και στο σπίτι δεν έχω καμιά διάθεση για "ιεροτελεστίες" ούτε θέλω να έχω το άγχος της υλικής φθοράς. Είμαι απόλυτα πεπεισμένος άλλωστε ότι η ψηφιακή τεχνολογία (που έχει αχτύπητα πλεονεκτήματα σε άλλα ζητήματα) μπορεί ήδη από τώρα να δώσει εξίσου ποιοτικό ήχο (και καλύτερο σε πολλές περιπτώσεις) με τα κορυφαία αναλογικά συστήματα, ενώ θα εξελιχθεί και άλλο φυσικά (25 χρόνια ζωής έχει μόνο). Αρκεί να το ψάξει κανείς, χωρίς βέβαια να χάνει την ουσία, που είναι η απόλαυση της ίδιας της μουσικής…

Υ.Γ. Συγγνώμη για το σεντόνι και τη φλυαρία γενικότερα, αλλά η μουσική (σε όλες τις διαστάσεις της) είναι το αγαπημένο μου θέμα. Ειδικά για την ψηφιοποίηση του ήχου είχα σκεφθεί και κάποια διαφορετική προσέγγιση - ολόκληρη θεωρία - που θα γεφύρωνε το χάσμα ανάμεσα στους δυο κόσμους. Δυστυχώς, με πρόλαβε πριν 15 χρόνια ένας γιαπωνέζος :)

Nikos Dimou είπε...

Καλημέρα σε όλους!

Δυστυχώς η θολούρα συνεχίζει παρά την θεραπεία.

Μickey δεν θα διαβάσω το σχόλιο που απέσυρες, διότι τα έσβησα για να μην κουράζω περισσότερο τα μάτια μου.

Παρέλειψα να πω ότι το ποίημα γράφτηκε στην 10ετια του 70 - όπου τα 4 ηχεία ήταν μεγάλη πολυτέλεια. Τώρα ένα καλό ηχοσύστημα έχει τουλάχιστον 8, με tweeter, midrange καιsubwoofer.

Για το θέμα ψηφιακού-αναλογικού ήχου νομίζω πως ισχύει για τις ψηφιακές ηχογραφήσεις των πρώτων χρόνων - ήταν πραγματικά σκληρές. Μετά έμαθαν. Τώρα σε καλές ηχογραφήσεις δεν νομίζω πως υπάρχει διαφορά. Πάντως έχω φυλάξει όλα μου τα βινύλια...

Για τα gremlins & trolls που μας επισκέπτονται μετά τα μεσάνυχτα - νομίζω πως είναι το τίμημα της επιτυχίας του blog. Ψάχνουν για κοινό...

mickey είπε...

Νίκο Δήμου, μια και το πρόβλημα με τη θολούρα παραμένει, νομίζω πως θα είναι καλύτερα να ξεκουράσεις τα μάτια σου και να μην ασχοληθείς άλλο με το blog μέχρι η όραση σου να επανέλθει σε ικανοποιητικά επίπεδα. Εμείς μπορούμε να συνεχίσουμε τα σχόλια ή και να τα σταματήσουμε για μερικές μέρες (μάλλον καλό θα μας κάνει). Για το σβησμένο μου σχόλιο δεν πειράζει, προσωπικό ήταν - ίσως σου στείλω σχετικό email όταν γίνεις τελείως καλά. Στο μεταξύ, συνιστώ να συνεχίσεις να απολαμβάνεις ανενόχλητος την αγαπημένη σου μουσική - κι εμείς μαζί σου ;)

Ανώνυμος είπε...

nd θέλω να σου διαπράξω μία ψύχραιμη αιχμή: περαστικά. λυπάμαι για το οίδημα, αλλά ελπίζω ότι και με τα χαπάκια αλλά και τη Δευτέρα...υποθέτω...με τους ειδικούς, θα λάβει τέλος. καμιά φορά κλαίω γι' αυτούς που πονάνε και που δεν μπορούν ούτε ψιθυρίζοντας να πουν: πονάω. μετά, τα ipod και τα mp3-players...σιγά την τεχνολογία..το ραδιόφωνο με γαληνίτη αξίζει περισσότερο...το πιο απλό κύκλωμα με πυκνωτή αξίζει πραγματικά. έχετε διαβάσει R.P.Feynman κύριε Δήμου;
-
simeiog: σάλτα γαμήσου.

Ανώνυμος είπε...

hra: ναι. δέκα συγκεκριμένα πράγματα που ξέρω θα καταλήξουν εκεί που πρέπει, ώστε να επαληθεύεται ο σκοπός και να αποδοθεί τελικώς το νόημα σε αυτή την ανόητη υπόθεση της ύπαρξης. το i feel sorry πώς το λέτε εσείς που κολλάτε στα αυτονόητα και που τρις να σας ξεθάψουν πάλι δύο και δύο θα λέτε. ωραίος σαν έλληνας νεκροθάφτης ο τρόμος μα οι παλιοί μου φίλοι για πάντα φύγαν κουνώντας μαντιλάκι καλαματιανό.

Ανώνυμος είπε...

koufos: Η μίμηση συναισθήματος δεν είναι παρά συμβατική κατάθλιψη. Και φυσικά θα ήμουν πολύ αφελής να ακούω εσένα να μου λες σ’αγαπώ και να το παίρνω σοβαρά. Μόνο ο βλάκας ο άνθρωπος κάθε φορά που του σηκώνεται πείθει τον εαυτό του ότι τον διατρέχει κάποιο σημαντικό συναίσθημα. Φυσικά εσύ δεν είσαι βλάκας, αλλά απόλυτα εγωκεντρικός, και θα έπρεπε να χρησιμοποιείς το «έμπλεως πάθους», που καταδεικνύει την απουσία του άλλου και την πλούσια φαντασία σου. Αυτό που δείχνει πως όσο λείπει ο άλλος, τόσο μεγαλύτερο σκοτάδι χρειάζεται για να μη φαίνεται η απουσία του.

Ανώνυμος είπε...

ουδείς πρόβλημα, έχω εδώ το πόνημα, δεν κωλώνει η ομάδα hra, πάρε:
Γνωρίζουμε τον έρωτα μόνο στην απόσταση της αποτυχίας. Πριν την αποτυχία δεν υπάρχει γνώση. Σπουδάζουμε τον έρωτα μόνον εξόριστοι από την πληρότητα της ζωής που αυτός χαρίζει. Στην εμπειρία του έρωτα είμαστε όλοι πρωτόπλαστοι. Η πείρα των άλλων δεν μας μαθαίνει τίποτα για τον έρωτα. Είναι για τον καθένα μας το αρχέγονο και μέγιστο μάθημα ζωής, η αρχέγονη και μέγιστη εξαπάτηση. Μέγιστο μάθημα, γιατί σπουδάζουμε στον έρωτα τον τρόπο ζωής. Και μέγιστη εξαπάτηση, αφού ο τρόπος αυτός αποδεικνύεται ανέφικτος για την ανθρώπινη φύση μας.

Ανώνυμος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
Caesar είπε...

Ο Βούδας μου έκανε σημάδι και χαμογελάσαμε μαζί, ένα απομεσήμερο στη Νάρα, ανάμεσα σ΄ένα τυφλό πλήθος....

Nikos Dimou είπε...

Σαλτάρω - έχω μία πρόταση για σένα. Αν δεν μπορείς να περιοριστείς στα όρια ενός σχολιαστή (τις τελευταίες μέρες έχεις μονοπωλήσει το blog) γιατί δεν ανοίγεις ένα δικό σου; Έχεις ήδη αρκετούς θαυμαστές - και υπόσχομαι να δημοσιεύσω link για όσους ενδιαφέρονται. Ορισμένες φορές είσαι πολύ καλός αλλά τις περισσότερες η μανιέρα τρώει την ουσία. Όταν δε αρχίζεις τις συζητήσεις με τους δικούς σου (hra & Σια) ή το ρίχνεις στις ξένες γλώσσες, το πράγμα πάει μακρυά.

Λοιπόν τι λές για ένα Σαλταρομπλόγκ; Δεν κοστίζει τίποτα και γίνεται με πέντε κλικ. Κι εδώ θα είσαι ευπροσδεκτος αλλά όχι ως μονοπώλιο...

Ανώνυμος είπε...

όσο κοινότοιπη τόσο ουσιαστική η ευχή για περαστικά. Η 'εκδίκηση της ακοής' μάλλον δε συγκίνησε ως θέμα και βάλθηκαν μερικοί να μας ... σαλτάρουν κυριακάτικα

Ανώνυμος είπε...

nd: δεν θέλω να έχω blog - μόνο να την αγαπάω στο διαστημικό τοπίο του έρωτα. θα μαζευτώ όμως! ό,τι αγαπάτε να είναι πάντα δικό σας.

Ντροπαλός είπε...

Πολλές φορές σκέφτομαι ότι η επικοινωνία μας με την φύση στηρίζεται κυρίως στην όραση, αλλά με τους ανθρώπους, κυρίως στην ακοή. Ένας τυφλός μπορεί να συζητήσει με τυφλούς και μη τυφλούς σε αντίθεση με έναν κωφό που έχει περισσότερους περιορισμούς. Η χειλανάγνωση είναι δύσκολη, η νοηματική δεν είναι διαδεδομένο μέσο επικοινωνίας στους ακούοντες κλπ. Η απομόνωση φαντάζει μεγαλύτερη και ευτυχώς που τουλάχιστον φαίνεται να έχουμε αποδεχθεί κοινωνικά την νοηματική ως τρόπο επικοινωνίας της κοινότητάς τους και να μην την βλέπουμε ως ανούσιες χειρονομίες κάποιων πνευματικά καθυστερημένων, όπως πίστευαν πολλοί παλαιότερα με αποτέλεσμα να τους απομονώνουν από την κοινωνία, ακόμα και κλειδώνοντάς τους και περιορίζοντας την πρόσβασή τους στον όποιο δημόσιο χώρο.
Προσωπικά τώρα, η περιπέτεια εδώ και πέντε χρόνια-από τα 25-26 μου- με το κατώφλι της ακοής μου στο δεξί αυτί να απαιτεί περισσότερα ντεσιμπέλ δεν είναι ό,τι πιο ευχάριστο. Ίσως κάποια στιγμή να πρέπει να βάλω ακουστικό, αλλά το ακουστικό δεν είναι γυαλιά, δεν μπορούν να αποτελέσουν μόδα, δεν δεν...
Όταν είναι θα δω. Ελπίζω, πάντως, το κατώφλι να μην έχει ανεβεί περισσότερο.
Η μουσική είναι πλεόν πιο θολή. Ακούω πλέον μάλλον "μονοφωνικά", η χροιά του ήχου (από τις συχνότητες που είναι δυνατότερο ή αδύνατο το δεξί μου αυτί) μάλλον διαφορετική από παλαιότερα. Σε αντίθεση, όμως, με κάποιον που έχει συνείδηση της διαφοράς ακρόασης ενός δίσκου από γραμμόφωνο και ενός από τα νέα μέσα, πλέον δεν μπορώ να ξεχωρίσω πώς ήταν όταν άκουγα "στερεοφωνικά". Πρόνοια, ίσως, της φύσης για να μην θλίβομαι.
Ο πολιτισμός μας, όμως, σήμερα είναι θορυβώδης και ενίοτε αισθάνομαι περιορισμένος. Ο κινηματογράφος προσπαθεί να σπάσει τα τύμπανα, όσο για την μουσική... Δεν ντρέπομαι που ακούω από Μπαχ μέχρι Μπουζούκια και ροκ και ντίσκο και γενικά όλα τα είδη μουσικής. Όμως, σε κέντρα πλέον πηγαίνω πολύ δυσκολότερα-επίτηδες το γραμματικό λάθος- (δεν πήγαινα και ποτέ πάνω από δύο φορές το χρόνο), όπως και σε clubs κλπ. Εάν ήταν κάπως ησυχότεροι, θα μπορούσε ακόμα και να μιλήσει κανείς...

Nikos Dimou είπε...

righttochange said...
"η επικοινωνία μας με τους ανθρώπους στηρίζεται κυρίως στην ακοή".

Εκτός από το blog όπου στηρίζεται στην όραση...

Για το θέμα των κέντρων συμφωνώ απόλυτα - υπάρχει τέτοιος και τόσος θόρυβος που δεν λέγεται καν μουσική. Ακόμα και σε ένα απλό καφέ, όπου πας για να συζητήσεις, πρέπει να ξελαρυγγίζεσαι. Δεν καταλαβαίνω σε ποιον αρέσει αυτό το βασανιστήριο...

Stormrider είπε...

@Νίκος Δήμου
Μα κύριε Δήμου, ο κόσμος σήμερα (όπως προστάζει η μόδα) δεν πάει στην καφετέρια για να μιλήσει, αλλά για να επιδήξει α)νέο ρούχο β) νέα γκόμενα/γκόμενο γ) νέο αμάξι κτλ. Τα μέρη με χαλαρή μουσική και ζεστή ατμόσφαιρα σνομπάρονται ως "τεκέδες","τρύπες",κτλ

Nikos Dimou είπε...

Stormrider - άρα εγώ είμαι εκτός φάσης... όχι μόνο προτιμώ την χαμηλής έντασης απαλή μουσική (bar music την λέγαμε εμείς) αλλά και αν είχα καινούργιο αμάξι ή γκόμενα - δεν θα σκεπτόμουν ποτέ να πάω να τα επιδείξω. Ίσα ίσα που έμαθα τα πολύτιμα και ωραία πράγματα στη ζωή μου να τα κρύβω...

alombar42 είπε...

@σαλτάρω

Οι αισθήσεις συμμετέχουν στο θέμα.
Οι παραισθήσεις είναι προέκταση;
Η λογική του ενός δεν είναι λογική.

Θα συμφωνήσω με το Νίκο Δήμου, φτιάξε ένα μπλογκ κι άστο να φτιαχτεί, να αποκτήσει υπόσταση - ίσως ανθίσει. Σαν τυπικός αρσενικός, δηλώνω ημιαναγνώστης σου.

@Νίκος Δήμου

Ο Σαλτάρω είναι (και ήταν) ένας, μόνο. Θα με κατηγορήσει για δικηγόρο του διαβόλου βέβαια, αλλά τα του Καίσαρος τω Καίσαρι.

Stormrider είπε...

σωστά, γιατί τα πραγματικά ωραία πράγματα που έχουμε έχουν αξία για εμάς κι όχι επειδή θα μας ζηλέψουν οι άλλοι που τα έχουμε.

alombar42 είπε...

Και μια ερώτηση-απορία.

Κάποτε αφιοσιωνόμουν σε ένα θέμα (διάβασμα, δουλειά, κάτι) ακούγοντας μουσική. Σήμερα με τη μουσική συχνά ξεχνιέμαι και δεν μπορώ να αφοσιωθώ. Ακόμα και χωρίς μουσική, με αποσπούν οι ήχοι του δρόμου, του σπιτιού. Πήρα ένα φορητό και ανέχομαι την μικρή οθόνη, για να γλυτώσω τουλάχιστον από τον ήχο του υπολογιστή.

Φταίει ο... βαθμός αφοσίωσης που αυξήθηκε ή κάπου υπάρχει λάθος;

resident είπε...

nikosdimou ''αν είχα καινούργιο αμάξι ή γκόμενα - δεν θα σκεπτόμουν ποτέ να πάω να τα επιδείξω. Ίσα ίσα που έμαθα τα πολύτιμα και ωραία πράγματα στη ζωή μου να τα κρύβω...''
Τα μπαρ καλωs η κακωs σημερα ειναι ο κοινοs τοποs συναντησηs των νεων και οχι μονο,Το μεροs που κλεινονται ραντεβου,και γινοντασι γνωριμιεs ,οι οποιεs χαρη στο αλκοολ που μειωνει τηs αναστολεs γινονται πιο ευκολεs.Νομιζω οτι Αν ειχαν πιο χαμηλη μουσικη ολα αυτα θα γινοταν καλυτερα γιατι η ενταση τηs σπαει νευρα.Συμφωνω με τον Νικο Δημου οτι τα πολυτιμα πραγματα καλο ειναι να κρυβονται ,αλλα τα καλα ρουχα χρειαζονται στο παιγνιδι του ερωτα το οποιο γινεται και μεσα στα μπαρ.

Nikos Dimou είπε...

alombar42, ποτέ δεν μπορούσα να δουλεύω με μουσική υπόκρουση. Ακόμα και η απρόσωπη μουσική (τύπου ανελκυστήρα ή σουπερμάρκετ) με ενοχλεί.

Ιδιαίτερα όμως μου είναι αδύνατο να κάνω κάτι άλλο, όταν ακούγεται καλή και απαιτητική μουσική. Είτε αφοσιώνομαι σε αυτήν είτε - αν πρέπει οπωσδήποτε να κάνω το κάτι άλλο - την κλείνω.

Nikos Dimou είπε...

Α ναι ξέχασα και τον θόρυβο! Εχω ξοδέψει μικρές περιουσίες για αθόρυβα ψυκτικά συστήματα υπολογιστή - δεν ανέχομαι κανένα βουητό ή σφύριγμα ανεμιστήρα. Και οι φορητοί δεν είναι όλοι αθόρυβοι - ξέρω μερικούς που σου κάνουν τα νεύρα κουρέλι...

Πίεσα το RAM να βάλει στα τεστ και μέτρηση ντεσιμπέλ (όπως και το HiTech για τους βιντεοπροβολείς...)

alombar42 είπε...

Να θεωρώ δηλαδή εαυτόν τυχερό που με ένα acer των 600κάτι ευρώ δεν ακούω απολύτως τίποτα (δεν κάνει για παιχνίδια αλλά για τη δουλειά μου είναι μια χαρά - με ένα εξωτερικό σκληρό που ανοίγει όταν χρειάζεται). Το πολύ να ακουστεί ένα τσικ του δίσκου, όταν αποφασίσει να λειτουργήσει...

Να πάω και στην άλλη άκρη του φάσματος. Μέσα στα πολλά ντεσιμπέλ ενός μπαρ (ή μιας πρώην ντισκοτέκ), αισθανόμουν μια απίστευτη ησυχία, ίσως και μοναξιά.
Επεκτείνοντας, μερικές φορές, η ανάμιξη με το πλήθος, το να αφήνεσαι, ισοδυναμεί (έστω, σχεδόν) με την απόλαυση μιας ερημικής παραλίας.

Κάτι μικρό ακόμη: μουσική και αυτοκίνητο (ίσως ένσταση).
Μόνο στις διακοπές σε χαλαρές διαδρομές καταφέρνω να απολαύσω και μουσική και οδήγηση. Σε επαρχιακούς άδειους δρόμους, σε χωματόδρομους, σπάνια και σε άδεια εθνική. Οπου αλλού, νομίζω οτι είναι ασύμβατα αυτά τα δυο. Εως και επικίνδυνος συνδιασμός.

mickey είπε...

@alombar42
Και στα μεγάλα μποτιλιαρίσματα συνίσταται. Μετατρέπει την ταλαιπωρία σε απόλαυση! Όντως στην κίνηση της πόλης δεν μπορείς να νιώσεις τη "χορογραφία". Αλλά σε αυτή την περίπτωση δεν έχουμε οδηγική απόλαυση, οπότε η μουσική αποτελεί πιο πολύ "παρηγοριά".

Ανώνυμος είπε...

μία κοπέλα είναι πασμός...φέρνει όλες τις άλλες...γιατί τα κοριτσάκια αναρωτιούνται: "τι του βρίσκει αυτή άραγε! να τρέξω να διαλευκάνω το μυστήριο, θα τρέξω!". και δεν είναι κ α θ ό λ ο υ απαραίτητο να είσαι ελύτης, μικ τζάγκερ, τζακ αντεροβγάλτης. όποιος δεν ακούσει το δίσκο "θέλεις" του ΛεΠά...

alombar42 είπε...

@Mickey

Μια φορά έχω "τρακάρει" στη ζωή μου κι έφταιγα: ακούμπησα τον προπορευόμενο, κινούμενος με 5-10 χλμ στην κίνηση, έχοντας αφεθεί στη μουσική και στη συνοδηγό...
Από τότε απλώς έμαθα να αγνοώ την τυχόν μουσική (που πια σπάνια βάζω στην πόλη).

alombar42 είπε...

@σαλτάρω

Ο,τι δεν καταλαβαίνουμε, είτε το αποφεύγουμε (φοβούμενοι) είτε το ερωτευόμαστε (γοητευμένοι - μα πώς το κάνει).

Για όλα υπάρχει μια γεωμετρία :)

Nikos Dimou είπε...

Μπα - σε μένα δεν παίρνει μπρος το αυτοκίνητο αν δεν είναι ανοικτή η μουσική...

Σαν κάτι Αμερικάνικα με τις ζώνες ασφαλείας...

Μαύρος Γάτος είπε...

Αφιερωμένο στον Νίκο Δήμου
Το έγραψα την περασμένη Τετάρτη
μέσα στον ύπνο μου


Η ΜΕΡΑ ΠΟΥ ΧΑΘΗΚΕ ΤΟ ΦΩΣ

Ξύπνησα αλαφιασμένος, απότομα, από έναν ύπνο βαθύ, χωρίς όνειρα. Η καρδιά μου χτυπούσε έντονα.

Βρέθηκα μέσα σε ένα άφεγγο, παράξενο, απόλυτο σκοτάδι.

"Περίεργο", σκέφτηκα, τι ώρα να είναι, ακόμα δεν ξημέρωσε; Θα χτύπησε λάθος το ξυπνητήρι"

Ψαχούλεψα στα σκοτεινά και βρήκα τον διακόπτη του λαμπατέρ. Τσικ. Τσακ. Τσικ. Τσακ. Τσικτσακ. Τίποτα. Νύχτα.

"Περίεργο", σκέφτηκα, θα κάηκε η λάμπα.

Σηκώθηκα, και ψηλαφώντας, έφτασα ως τον διακόπτη του τοίχου. Κλικ. Κλακ. Κλικ. Κλακ. Κλικκλακ. Κλικκλακ. Πάλι τίποτα.

"Περίεργο", σκέφτηκα, δεν μπορεί, θα έπεσε η ασφάλεια.

Ψηλαφητά, σχεδόν μπουσουλώντας, σκουντουφλώντας πάνω σε διάφορα αντικείμενα, έφτασα ως τον πίνακα με τις ασφάλειες. Άνοιξα το πορτάκι, και τις ψηλάφησα, μία μία. Δεν είχε πέσει καμμία.

"Περίεργο", σκέφτηκα, θα κόπηκε το ρεύμα. Αναρωτήθηκα αν πλήρωσα τον τελευταίο λογαριασμό. Θυμόμουν αμυδρά ότι ναι, τον είχα πληρώσει.

Κατευθύνθηκα στα τυφλά προς την κουζίνα, με τα χέρια απλωμένα, τοίχο τοίχο. Βρήκα το ντουλαπάκι με τον φακό. Το άνοιξα. Βρήκα τον φακό. Κλικ. Κλακ. Κλικκλακ. Πάλι τίποτα.

"Περίεργο", σκέφτηκα, θα τελείωσαν οι μπαταρίες, κι όμως, τις άλλαξα προχτές που πήγα στο σ-μ. Μάλλον θα τον ξέχασα αναμμένο.

Θυμήθηκα πως είχα κάτι σπίρτα σε ένα συρτάρι. Ψαχουλεύοντας τα βρήκα, και προσπάθησα ν'ανάψω ένα. Χριτς. Χρρριτς. Χρρρρρριτς. Πάλι τίποτα.

"Περίεργο, σκέφτηκα, θα πήραν υγρασία”.

Με χίλια ζόρια έφτασα ως την μπαλκονόπορτα. Φρρρτ, παραμέρισα τελείως τις κουρτίνες, με μιαν απότομη κίνηση. Μαύρη μαυρίλα.

"Περίεργο, σκέφτηκα, δεν θυμάμαι να κατέβασα το στόρι. Βρήκα τον ιμάντα στο πλάι, κρρρτς, κρρρρρτς, κρρρρρρρρτς, ανέβασα το στόρι βίαια ως τον τερματισμό του, με κίνδυνο να το καταστρέψω. Τίποτα. Έξω, μαύρη μαυρίλα. Ούτε τα κίτρινα φώτα του δρόμου, ούτε κάποιο φως από τις απέναντι πολυκατοικίες, Απόλυτο σκοτάδι.

Άνοιξα την μπαλκονόπορτα και βγήκε προσεκτικά στο μπαλκόνι. Το καλοκαιρινό αεράκι με ξάφνιασε με την δροσιά του. Οι ήχοι μιας πόλης που ξυπνά έφτασαν πιο καθαροί στ'αυτιά μου. Όμως, ούτε το παραμικρό φως, πουθενά.

"Περίεργο, σκέφτηκα, θα έπαθε πάλι βλάβη το δίκτυο της ηλεκτροδότησης. Θυμήθηκα την τελευταία καταιγίδα, όταν κόπηκε το ρεύμα για δεκαπέντε ώρες. Άκουγα όμως καθαρά τους γνώριμους ήχους από αυτοκίνητα που μάρσαραν και κορνάριζαν, από φρένα που στρίγγλιζαν, ήχοι μιας έντονης κυκλοφορίας, όπως λογικά θα περίμενε κανείς, για ένα εργάσιμο πρωινό σαν αυτό, την ηχητική υπόκρουση ενός μποτιλιαρίσματος συνήθους και αναμενόμενου, σχεδόν κάθε πρωί, στην στριμωγμένη συνοικιακή πλατεία.

"Πολύ περίεργο, σκέφτηκα, τι έπαθαν όλα τα αυτοκίνητα, χάλασαν όλων μαζί τα ηλεκτρικά";

Θυμήθηκα κάτι ταινίες φαντασίας, με φανταστικά μυστικά υπερόπλα που είναι σε θέση να παραλύουν κάθε ηλεκτρικό ρεύμα σε μια τεράστια περιοχή. Γέλασα μέσα του με αυτό που σκέφτηκα, ΚΟΙΤΑ πού ταξιδεύει καμμιά φορά το μυαλό. Όμως κι αυτοί οι οδηγοί, σκέφτηκε, πώς κυκλοφορούν χωρίς να βλέπουν, μέσα στο απόλυτο σκοτάδι, τι ανεύθυνοι που είναι οι άνθρωποι...

Κοίταξα προς τον εβένινο ουρανό. Έψαξε να βρω κάποιο φως, ένα αστέρι. Δεν τα κατάφερα, δεν βρήκε ούτε ένα. Αυτό δεν μού φάνηκε και τόσο περίεργο. Από καιρό είχε προσέξει ότι τ'αστέρια είχαν εξαφανιστεί από τον ουρανό της Πόλης. "Το νέφος, σκέφτηκα, μια μέρα θα μας πνίξει όλους". Όμως δεν υπήρχε στον ουρανό ούτε καν εκείνη η συνηθισμένη έντονη φωταύγεια, η αντανάκλαση της λάμψης της μεγαλούπολης των ανθρώπων. "Περίεργο, σκέφτηκα, θα πρόκειται για γενικευμένο μπλακάουτ".

Κάπως έτσι, χωρίς καλά καλά να καταλάβω τί τού συνέβαινε, μας κατάπιε το Έρεβος.



Μαύρος Γάτος

alombar42 είπε...

Μαύρε Γάτε,
να στο χαλάσω λίγο;
Θα το γύριζα κωμικό αλλάζοντας την τελευταία φράση μόνο:

"Τότε συνειδητοποίησα οτι πονούσαν τα αυτιά μου και τράβηξα το λαστιχάκι της μάσκας που είχα φορέσει για το φως"

Ελπίζω να μην μου κακιώσεις!!

mickey είπε...

Μόλις πριν από πέντε λεπτά τελείωσε ένα "ρεπορτάζ" στο δελτίο ειδήσεων της ΝΕΤ, σχετικά με τους κινδύνους που διατρέχουν οι ανήλικοι στο Διαδίκτυο. Από τους μεγάλους κινδύνους για τις τρυφερές ηλικίες θεωρήθηκαν τα blogs! Όπως αναφέρθηκε στο δελτίο, τα blogs γράφονται κυρίως από μοναχικά άτομα που θέλουν να καταγράψουν τις καθημερινές τους εμπειρίες. Μάλιστα "κατηγορήθηκε" κάποια ομογενής από την Αμερική ότι "εκθέτει" τα ανήλικα παιδιά της, επειδή δημοσίευσε στο blog της φωτογραφίες από κάποιες οικογενειακές εκδρομές!!!

Προφανώς ο όρος "μοναχικά" παρουσιάστηκε με αρνητική χροιά - εννοεί "επικίνδυνα" (Ν.Δ. τι ήθελες και είπες για τα 40 χρόνια μοναξιάς;) Και το "ρεπορτάζ" καταλήγει ότι θα πρέπει να εμπιστευτούμε τους λεγόμενους "αγγέλους του διαδικτύου" (έχουν γραφτεί αρκετά γι' αυτούς), οι οποίοι ψάχνουν καθημερινά για να βρουν sites και blogs με επικίνδυνο για τους ανήλικους περιεχόμενο. Μάλιστα νιώθουν υπερήφανοι που απέτρεψαν "επικείμενες" αυτοκτονίες παιδιών, τα οποία είχαν λάβει οδηγίες για το απονενοημένο διάβημα από κάποιο blog. Σαλτάρω, πρόσεχε! Σε βλέπω πίσω από τα κάγκελα του Κορυδαλλού :))

Υ.Γ. Έχουμε σαλτάρει τελείως μου φαίνεται. Η τρομοϋστερία των παραδοσιακών ΜΜΕ απέναντι στο Intenet έχει λάβει πλέον σουρεαλιστικές διαστάσεις. Έλεος!

mickey είπε...

@tassos papadakis
Πιάσε κόκκινο!!!

Stavros P (isisdoros) είπε...

Nikos Dimou said...

Μπα - σε μένα δεν παίρνει μπρος το αυτοκίνητο αν δεν είναι ανοικτή η μουσική...

Το έκανα και εγώ μεχρι που έμεινα μιά φορά από μπαταρία. Αμέλεια δική μου φυσικά (δεν έχω εμπιστοσύνη στα service και βαριέμαι τα after service service) οπότε την έπαθα.Από τότε και μετά όμως λόγω φοβίας βάζω μουσική μετά τι μίζα.

mickey είπε...

Και μετά απορούμε (και η κυβέρνηση μαζί - τρομάρα τους) γιατί είμαστε ουραγοί στη διείσδυση του Internet στα ελληνικά νοικοκυριά. Καλά που υπάρχουν και οι επιχειρήσεις, καθώς και κάποιοι τρελοί σαν κι εμάς, αλλιώς ούτε 1 στους 10.000 δε θα είχε σύνδεση.

Μετά από αυτό, σκέφτομαι πλέον πολύ σοβαρά να πάψω να βλέπω ΚΑΙ το δελτίο ειδήσεων της ΝΕΤ (τελευταία έχει αρχίσει να κάνει και άλλα "νερά"). Τα άλλα "δελτία" τα έχω χ@@@@να εδώ και πολύ καιρό - μόνο αν έχω όρεξη για χαβαλέ μπορεί να τα δω λίγο. Ίσως πρέπει να κόψω και την TV γενικώς. Θα ρίξω τα λεφτά σε 3-4 συνδέσεις DSL (ήδη έχω δύο), μπας και ανεβάσω το ποσοστό - μόνο μη με κλείσουν μέσα για "διαφθορά ανηλίκων" :))

Nikos Dimou είπε...

Mαύρε Γάτο - ωραίο το Η ΜΕΡΑ ΠΟΥ ΧΑΘΗΚΕ ΤΟ ΦΩΣ - αλλά τι το ήθελες και το αφιέρωσες σε μένα που ψάχνω το δικό μου...

(Πλάκα κάνω. Ευχαριστώ. Άλλωστε πάω καλύτερα...).

Ώστε έτσι η ΝΕΤ. Καλά κάνω εγώ και δεν βλέπω ποτέ ειδήσεις από την Ελληνική Τηλεόραση.

Προβλέπω πάντως ότι ένα από τα επόμενα θέματα θα είναι η τεχνοφοβία των ελλήνων. Έχω γράψει αναρίθμητες φορές γι αυτό στα 12 χρόνια που αρθρογραφώ στο RAM και με εκπλήσσει το ότι τόσον καιρό υπάρχει ελάχιστη πρόοδος. Μάλιστα σε μία τελευταία έρευνα το 42% των νέων δήλωσε ότι δεν θα έπαιρνε υπολογιστή ακόμα κι αν του τον χαρίζανε...

Του διαβόλου πράγματα!

Μαύρος Γάτος είπε...

Σ;)))

Να σημειώσω ότι δεν στρέφεται... εναντίον σας, το έγραψα πριν μάθω ότι πάτε για εγχείρηση, το πρωί της Τετάρτης. Το είχα τελείως ξεχάσει, και το θυμήθηκα απόψε.

Και πάλι τις καλύτερες ευχές μου για γρήγορη ανάρρωση και επιστροφή στο Φως.

mickey είπε...

@reviewer
Ελπίζω ο Λιάγκας του Star και ο Παυλόπουλος του Alter να μη θεωρούνται ως "διαμορφωτές συνειδήσεων και πολιτισμού". Αυτοί έχουν IQ ...φυστικιού - όχι ότι και οι άλλοι είναι αισθητά καλύτεροι ;)

Υ.Γ. Με έπιασε η κακία μου τώρα, αλλά δεν μπορώ άλλο πια. Ακόμα και πάλαι ποτέ στοιχειωδώς σοβαροί τηλε-άνθρωποι, έχουν καταντήσει ανδρείκελα στο όνομα της "εύκολης" τηλεθέασης. Έλεος!

Nikos Dimou είπε...

Κλείνω το φως (και τον υπολογιστή...).

mickey είπε...

Καληνύχτα Ν.Δ. και όνειρα γλυκά, χωρίς ...θολούρες. Είχα γράψει κάποια ακόμα σχόλια για τη μουσική, αλλά δε σκοπεύω να τα ρίξω απόψε. Ίσως αύριο, αν το post παραμείνει. Θα μπορούσα πάντως να σχολιάζω για βδομάδες!

Εύχομαι σε όλους καλή βδομάδα και ...να προσέχετε τι γράφετε ;) Κυκλοφορούν φύλακες-άγγελοι!

Υ.Γ. Βάλτε καλού κακού κι ένα κόκκινο Χ σε κύκλο στο blog. Τουλάχιστον να μη λένε ότι δεν τους προειδοποιήσαμε :))

FUFUTOS είπε...

Ζητώ την κατανόηση του κ.οικοδεσπότη για μία προσωπική αναφορά.
@κ.Mickey
Δεν είχα καμμία πρόθεση να "υποκλέψω" ή να σφετεριστώ τον όρο που εφηύρατε. Όταν έγραφα το σχόλιό μου χτές βράδυ ακολουθούσε αμέσως μετά το δικό σας. Βρήκα τον όρο εύστοχο και χρήσιμο και τον χρησιμοποίησα ακριβώς για να φαίνεται η αναφορά στο δικό σας σχόλιο που με παρακίνησε. Ούτε που μου πέρασε από το μυαλό ότι θα έδινα την εντύπωση ότι διεκδικώ την πατρότητα του όρου. Μάλλον έπρεπε να κάνω ακόμα μία αναφορά σε σας, δίπλα στη χρήση του όρου "που ήταν εντός εισαγωγικών.
Πάντως δεν είχα καμμία "κακή" πρόθεση. Συγχωρέστε με.
Με είχατε παρεξηγήσει και άλλη μία φορά σε παρελθόν post(περί Paretto ...) όπου επίσης δεν είχα καμμία κακή διάθεση - ειδικά απέναντί σας, επειδή εκτιμώ από την αρχή τα σχόλιά σας, τις γνώσεις σας και τη συμβολή σας στις συζητήσεις.
____
Σε περίπτωση που εξαντλήθηκε η μουσική και η ακοή.
Έχω διαβάσει επανειλημμένα ότι η αίσθηση με τις πιο έντονες "μνήμες" είναι η όσφρηση...

mickey είπε...

@fufutos (2:29πμ)
Όντως ήμουν αιχμηρός και άδικος στα περί paretto στο post με τα 500+ σχόλια (δυστυχώς είχαν προηγηθεί και άλλα σχετικά σχόλια τότε και ξεσπάθωσα). Επί τη ευκαιρία ζητώ συγγνώμη για αυτό. Αυτή τη φορά πάντως, μάλλον παρεξηγήσατε εσείς εμένα.

Περί "πατρότητας" της "μουσικοδήγησης", νόμιζα πως ήταν εμφανές ότι ήθελα απλά να κάνω χιούμορ με τη ματαιότητα του originality στην εποχή της υπερπληροφόρησης (ότι κι αν σκεφτούμε, κάποιος, κάπου, κάποτε το έχει ήδη σκεφτεί).

Ουδόλως μου πέρασε από το μυαλό η "πατρότητα" του όρου ούτε άφησα καμιά αιχμή για τυχόν "υποκλοπή" ή "σφετερισμό" του. Θεώρησα απόλυτα φυσικό να το σκεφτήκατε κι εσείς (όπως και οποιοσδήποτε άλλος), χωρίς να έχετε διαβάσει το σχόλιό μου, το οποίο είχα αποσύρει στο μεταξύ.

Πέραν της παρεξήγησης που είχε γίνει τότε, δεν είχα παρεξηγήσει ξανά κάτι από τα γραφόμενά σας. Μάλιστα, όπως θα καταλάβατε και από τα σχόλιά μου σε αυτό το blog είχα και τη διάθεση να ανοίξω συζήτηση στα πολύ ενδιαφέροντα θέματα που θέσατε τόσο για τη ζωντανή μουσική όσο και για τον αναλογικό έναντι του ψηφιακού ήχου, τα οποία νομίζω ότι πυροδότησαν γόνιμο προβληματισμό.

Ελπίζω να μην υπάρχει κανένα πρόβλημα πλέον και με διάθεση για λίγο χιούμορ, ας πούμε ότι είμαστε πλέον "πάτσι" στις παρεξηγήσεις :)

Υ.Γ. Ευχαριστώ για τα καλά λόγια. Η εκτίμηση είναι αμοιβαία. Όλα τα σχόλια που έχετε κάνει (λίγα και καλά) σε αυτό το blog είναι ευγενικά και εύστοχα (χώρια που τυγχάνει να συμφωνώ κιόλας με αυτά).

Caesar είπε...

Ο άνθρωπος είχε και έχει πάντα την ανάγκη επικοινωνίας με όλους τους τρόπους που ανακάλυπτε, κατά τη διάρκεια της μικρής ή μεγάλης του ιστορίας, της ύπαρξής του. Από τις φρυκτωρίες & τον μαρκόνι φθάσαμε στα φορητά τηλέφωνα και τώρα στο διαδίκτυο. Προφανώς έπεται και συνέχεια, άγνωστο προς το παρόν πως θα εξελιχθεί, αλλά θα εξελίσσεται συνεχώς.
Καλημέρα σας συνοδοιπόροι.

Marialena είπε...

Καλημέρα κ. Δήμου! Τι κάνεις όταν χάνεις έστω και περιοδικά την καλή σου όραση? Εξ ιδίων κρίνω τ' αλλότρια και θα σας πω ότι αρχίζεις και εκτιμάς περισσότερο τις άλλες σου αισθήσεις και βασίζεσαι σ' αυτές. Το έζησα πριν από δέκα περίπου χρόνια και τότε εξετήμησα την όραση που απέμεινε, έστω και αποδυναμωμένη τότε. Κουράγιο αγαπητέ μου!