Επειδή κουράστηκα (κι εσείς φαντάζομαι) με τις σοβαρές συζητήσεις...
Επειδή 450 σχόλια στο τελευταίο θέμα μπορεί να μην είναι παγκόσμιο ρεκόρ αλλά πανελλήνιο μάλλον είναι.
Σκέφθηκα να μιλήσουμε για κάτι που δεν θεωρείται σοβαρό αλλά είναι:
Το παιχνίδι.
Ορίζω το παιχνίδι σαν κάθε δραστηριότητα που γίνεται χωρίς άλλο στόχο από την διασκέδαση – δηλαδή χωρίς άλλο σκοπό από τον εαυτό του.
Και για αυτό τον λόγο είναι μια τελείως ελεύθερη πράξη. Η μόνη ανθρώπινη δραστηριότητα που δεν έχει σκοπιμότητες.Βέβαια, κάποτε τις αποκτά εκ των υστέρων – όπως τα σπορ που έγιναν big business. Ή ο τζόγος, που μπορεί να ξεκίνησε σαν παιχνίδι, αλλά τζιράρει δισεκατομμύρια.
Παίζετε;
Εγώ όσο γερνάω παίζω περισσότερο. Από computer games μέχρι bridge, από πασιέντζα μέχρι μονόπολυ.
Σκάκι έπαψα να παίζω από τότε που συναντήθηκα με ένα ρώσο Grand Maitre και κατάλαβα ότι θα χρειαζόμουνα χρόνια για να μάθω όλα τα ανοίγματα και τις άμυνες.
Αλλά παίζω καλό ντόμινο, ντάμα, πόκερ – και μέτριο τάβλι.
Ας μιλήσουμε για παιχνίδια. Οι φωτογραφίες είναι από μία επίσκεψη στην Disneyland στο Orlando, Fla. Ο δικός μας Mickey (δυστυχώς δεν τον συνέλαβα φωτογραφικά) είχε πει πως ο Disney έχει δώσει περισσότερη χαρά στον κόσμο από πολλές σημαντικές δοξασίες.
Fun and games λοιπόν – χωρίς αυτά η ζωή χάνει το αλατοπίπερό της...
161 σχόλια:
Ευχαριστώ Harry, μου συμπλήρωσες το κείμενο. Το έχω γράψει αλλού: ποτέ μην εμπιστεύεσαι άνθρωπο που δεν παίζει!
Είμαι στο γραφείο μου (σε ένα θεσμικό όργανο της ΕΕ) και αυτό που έκανε τους συναδέλφους να παραξενευτούν είναι ότι ανάμεσα σε χαρτιά, συνθήκες, διεθνείς συμβάσεις και κανονισμούς προστασίας δεδομένων υπάρχει ένα πολύχρωμο τόπι με το οποίο παίζω όταν η πίεση χτυπάει κόκκινο.
Όντως, τα παιχνίδια είναι από τα πιο δημιουργικά πράγματα για τον άνθρωπο. Γι' αυτό, άλλωστε, έχουν ανακαλυψθεί από αρχαιοτάτων χρόνων.
ΥΓ1: Η νέα μονόπολυ, με την πιστωτική κάρτα, είναι πολύ ωραία! Βέβαια, έχει το "αρνητικό" ότι δεν μπορείς να κλέψεις! Χαχα! Η μαγεία της τράπεζας!
ΥΓ2: Ευτυχώς, που αλλάξε το θέμα, γιατί οι συζητήσεις περί θρησκείας φοβάμαι πως είχαν ξεφύγει από τα όρια.
Χαίρομαι που με το νέο θέμα φαίνεται πως θα χαλαρώσουμε κάπως… Προσπαθώ να παίζω όσο γίνεται περισσότερο, αλλά γίνεται όλο και πιο δύσκολο να βρω παρέα… Με κάποια παιχνίδια στον Η/Υ είχα καθηλωθεί για καιρό, προτιμώ όμως τα επιτραπέζια. Η αμεσότητα έχει άλλη χάρη…Αν κάποιος ενδιαφέρεται να οργανώσει τουρνουά Μονόπολυ, Ρισκ ή Γκρινιάρη, είμαι μέσα!!
Παίζω και αφήνω το παιδί μέσα μου να εκδηλωθεί. Το χω άλλωστε τόσο ανάγκη να μην ξεχνώ την αίσθηση εκείνη της σκανδαλιάς ή της ξεγνοιασιάς. Παίζω με τη σκυλίστα μου, με τον εαυτό μου, με τους συναδέλφους μου εκεί που δεν το περιμένουν. Όσο σοβαρή και μετρημένη άλλο τόσο όταν εκδηλώνεται η σπίθα του παιχνιδιού, το παιδί μέσα μου θρέφεται. Μακάρι μεγαλώνοντας να μην εγκαταλείπαμε αυτήν την αίσθηση προς χάριν της "ενήλικης" (και βαρετής) ζωής. Καλό απόγευμα!
gumusak said:
Ο ορισμός για το παιχνίδι στην αρχή του ποστ μου θύμισε Ιππόλυτο Ταιν ή Κάρολο Λαλό.
Μπα πάει ακόμα πιο πίσω: Friedrich von Schiller...
Εύκολο θέμα όχι, πιο ανάλαφρο από το προηγούμενο όμως… Ιδίως αν χιονίσει και ξαμοληθούμε όλοι για χιονοπόλεμο…..
gumusak said...
Ποιος σας είπε ότι αισθανόμαστε σα να δίνουμε εξετάσεις; :)
Eσείς αρχίσατε με την βιβλιογραφία ;-))
Με την κόρη μου η έννοια του παιχνιδιού έχει (ξανα)πάρει την πραγματική της διάσταση: είναι η χαρά τη ζωής!
δεν παιζουμε καλύτερα το πουλί μας , λέω εγω;...!
Για να ξαναγυρίσουμε στο θέμα: τι παιχνίδα παίζετε, ποιά παρακολουθείτε (π. χ. ποδόσφαιρο) ποια δεν σας αρέσουν, γιατί;
Τι περιμένετε από ένα παιχνίδι; Να περάσετε καλά την ώρα σας ή να νικήσετε; Είστε bad loser; Π. χ. αν χάνετε συχνά σταματάτε να παίζετε αυτό το παιχνίδι ή κοιτάτε να βελτιώστε τις επιδόσεις σας...
Το ότι παιζουμε μουσική μετράει για παιχνίδι;
Προσωπικά, δεν παίζω ηλεκτρονικά παιχνίδια. Ή μάλλον, κάποτε έπαιζα, αλλά όταν κολλούσα σε αυτά και έχανα τη μέρα απέναντι σε ένα high score, αναρωτήθηκα τελικά τι κερδίζω. Και η απάντηση ήταν ‘τίποτα’.
Τώρα, απλά μια πασιέντζα να ξεθολώσω ή ένα τετρίς σε κλίμακα δυσκολίας 10 για να χάσω γρήγορα. Σκόπιμα δεν έχω εγκατεστημένα άλλα παιχνίδια στον Η/Υ μου: δεν με ελέγχω! :)
Πάντως, από τα καλύτερα παιχνίδια παρέας θεωρώ το ‘τζαζ’, ή γιατς΄ ή ‘γιάτσι’... ένα παιχνίδι με πέντε ζάρια που μιμείται το πόκερ – αν δεν το ξέρετε, να το πω κάπου. Έχει πολύ γέλιο και σασπένς! Επίσης, με τη φίλη μου έπαιζα το 'παιχνίδι των συνειρμών'. Κάποιος έλεγε κάτι και ο άλλος, με τα δικά του ‘γκελ’, έλεγε κάτι άλλο. ΟΛΑ επιτρέπονται: από την Θεσσαλονίκη (πόλη -> από την Πόλη έρχομαι -> κανέλα -> ρίγανη) στο... Χοιρινό στη Σκάρα.
Κι εγώ, αν και στα 23 μου, πάει πολύς καιρός που έπαιζα στον υπολογιστή μου. Μόνο με την πασιέντζα είχα κολλήσει κάπου στο δεύτερο έτος. Απλά ακούω πολλή μουσική - επαναλαμβάνω: ΠΟΛΛΗ μουσική... Και αναρωτιέμαι αν υπάρχουν υποκατάστατα του παιχνιδιού. Γιατί αυτό το "Ποτέ μην εμπιστεύεσαι άνθρωπο που δεν παίζει" με ανησύχησε λίγο... :-)
NikosXatzopoulos said...
ένας ενήλικος άνθρωπος ωριμάζει όταν η σχέση παιδιου - ενήλικα νικήσει υπέρ του δεύτερου.
Όχι δεν ωριμάζει - απλώς σκοτώνει το παιδί μέσα του και παύει να είναι δημιουργικός και αυθόρμητος.
Ο Cha Giannakopoulos μου θύμισε το κλασικό βιβλίο Homo Ludens του Johan Huizinga ο οποίος θεωρεί τον "Παίζοντα άνθρωπο" Homo ludens ως την τελική εξέλιξη του Homo Sapiens και του Homo Faber. Αν ο Sapiens σκέπτεται και ο Faber κατασκευάζει, ο Ludens δημιουργεί. Ο Huizinga εξηγεί την τέχνη μέσα από την έφεση του παιχνδιού. "Η ανθρώπινη κουλτούρα εξελίσσεται μέσα από το παιχνίδι σαν παιχνιδι".
@ papadakis: Μήπως είναι 13 γράμματα;
ΠΑΛΙΟΜΠΛΟΓΚΑΣ
Διαφωνώ με την άποψη του κειμένου. Το παιχνίδι δεν είναι μόνο διασκέδαση αλλά οφείλει να είναι διδακτικό και να προάγει τη δημιουργικότητα. Ας μη στενεύουμε τις έννοιες. Επίσης, θεωρώ αδύνατον να παρακολουθήσω τη συζήτηση στο συγκεκριμένο ιστολόγιο επειδή, εκτός του ότι σχεδόν πάντα ξεφεύγουν όλοι από το θέμα και υποβιβάζουν το ιστολόγιο σε chat, οι περισσότεροι γράφουν ως ‘ετεροφωτιζόμενοι‘ (όχι ετερόφωτοι). Το ‘ετεροφωτιζόμενοι‘ είναι αιτιολογική μετοχή. Ο νοών νοήτω.
Καλησπέρα κι από μένα, Επειδή κάπου αναφέρθηκε και το σκάκι στα διάφορα παιγνίδια, σας μεταφέρω κάτι που έγραψε ο Ομάρ Καγιάμ: "...για να μιλήσουμε ξεκάθαρα και δίχως περιστροφές/είμαστε τα πιόνια της παρτίδας που παίζουν οι ουρανοί/διασκεδάζουν μαζί μας στη σκακιέρα της ύπαρξης/και κατόπιν επιστρέφουμε, ένας ένας/στης ανυπαρξίας το κουτί"
Επιτρέψτε μου να γυρίσω στο αρχικό post:
Nikosdimou said:
«Ορίζω σαν παιχνίδι κάθε δραστηριότητα που γίνεται χωρίς άλλο στόχο από την διασκέδαση – δηλαδή χωρίς άλλο σκοπό από τον εαυτό του»
Επιτρέψτε μου να διαφωνήσω κε Δήμου, αλλά ελάχιστα παιχνίδια μπορώ να σκεφτώ που να απαντούν σε αυτόν τον ορισμό. Συμφωνώ ίσως πως παίζουμε κυρίως για να διασκεδάζουμε αλλά οι λόγοι που μας ωθούν στα παιχνίδια είναι πολύ περισσότεροι και σημαντικότεροι. Μαθαίνουμε φέρει πείν να συναλλασσόμαστε με άλλα μέλη της «αγέλης», δίνουμε υγιές δίοδο στο εγγενές αίσθημα ανταγωνισμού που έχουμε όλοι μέσα μας, επιδιώκουμε εκείνο το απόλυτο (unqualified στα ελληνικά;) αίσθημα επιτυχίας που τόσο συχνά μας διαφεύγει σε άλλες δραστηριότητες κ.ο.κ.
Γι αυτό ακριβώς και το παιχνίδι είναι τόσο σοβαρή υπόθεση!
Να 'στε πάντα καλά κύριε Δήμου και να σας χαιρόμαστε! :)
Με κατασυγκινήσατε! Το έχετε κάνει (χωρίς να το γνωρίζετε, φυσικά) ουκ ολίγες φορές στο παρελθόν με τα κείμενά σας και πιο πρόσφατα με την φωτογραφία από την παραλία των Εγκρεμνών της Λευκάδας, την οποία επίσης θεωρώ κορυφαία και στην οποία πέρασα πέρυσι μια από τις πιο όμορφες ημέρες της ζωής μου. Η επίσκεψη μου εκεί συνέπεσε και με πολύ ευχάριστα γεγονότα που συνέβησαν ακριβώς εκείνη την ημέρα, καθώς και με το ωραιότερο ηλιοβασίλεμα που έχω δει ποτέ (το είδα από το γραφικό μπαράκι που "κρέμεται" ακριβώς πάνω από το ερημικό κομμάτι της παραλίας).
Όμως το σημερινό σας post (και ειδικά οι φωτογραφίες) είναι το κάτι άλλο και ξυπνά έντονες μνήμες. Η επίσκεψη στη Disneyland (την αρχική που ίδρυσε ο ίδιος ο Walt Disney στο Anaheim, δίπλα στο Los Angeles) ήταν για μένα όνειρο ζωής (κάτι σαν το hadji των Μουσουλμάνων). Κατάφερα να το πραγματοποιήσω πριν από τρία καλοκαίρια κατά τη διάρκεια μιας "εκδρομής", στην οποία γύρισα έξι πολιτείες και έκανα 12.000 χιλιόμετρα μέσα σε τρεις εβδομάδες απολαμβάνοντας τα φυσικά θαύματα των νοτιοδυτικών ΗΠΑ. Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνη την ημέρα! Από το πρωί μέχρι το βράδυ περπατούσα στους δρόμους της μαγικής πολιτείας (πήρα και το τρενάκι), με την πόλη των καρτούν, το τούνελ του Πινόκιο, τη λίμνη με το ποταμόπλοιο, το παλάτι της Ωραίας Κοιμωμένης και τόσα άλλα. Μία ολόκληρη ώρα περίμενα στην ουρά (σαν μικρό παιδί) για να φωτογραφηθώ με τον αγαπημένο μου ήρωα, τον Mickey. Του είπα μάλιστα χαριτολογώντας: Hi, my name is Mickey, too (Μickey σημαίνει Μιχάλης για όσους δεν το γνωρίζουν).
Η κορυφαία όμως στιγμή ήταν η παρέλαση των ηρώων. Δεν άντεξα τη συγκίνηση. Έκλαιγα σε όλη σχεδόν τη διάρκεια της παρέλασης (μιλάμε για πολύ κλάμα, όχι αστεία, απορώ πώς κατάφερα να βγάλω τις φωτογραφίες) και ένιωθα πως ο χρόνος είχε σταματήσει και όλο το σύμπαν χώραγε σε κείνο τον μικρό τόπο. Ίσως η πιο ευτυχισμένη στιγμή της ζωής μου (τουλάχιστον από αυτές που ήμουν μόνος). Αν μπορούσα να διαλέξω τον τόπο και την ώρα του θανάτου μου, θα ήθελα να είναι εκεί, την ώρα της παρέλασης!
Μετά συνέχισα την περιπλάνησή μου και δεν έφυγα παρά μόνο όταν έσβησε και το τελευταίο πυροτέχνημα από τη φωτεινή βροχή που έπεφτε πάνω από το παλάτι της Ωραίας Κοιμωμένης (έτσι κλείνει κάθε βραδιά στην Disneyland) και γύρισα στο ξενοδοχείο κατάκοπος και τρισευτυχισμένος!
Σας ευχαριστώ που συμπεριλάβατε στο σημερινό post τη φράση μου για την ευτυχία που πρόσφερε ο Ντίσνεϊ στον κόσμο, αλλά δεν ανήκει σε μένα. Τη διάβασα στο "2010: Οδύσσεια 2" του Άρθουρ Κλαρκ και μου έκανε μεγάλη εντύπωση η απλότητα και η αλήθεια (πάντα κατά την ταπεινή μου άποψη) που εκφράζει. Ίσως κι εκείνος να την πήρε από κάπου αλλού, δεν έχει σημασία, πάντως την πιστεύω ακράδαντα.
Όσο για το παιχνίδι: Παίζω όσο μπορώ, προσπαθώ ακόμα και τη δουλειά μου να τη βλέπω σαν παιχνίδι (δε θα σας πω ακόμα τι δουλειά κάνω - οι συνθήκες πάντως είναι ευνοϊκές) και όταν παίζω με άλλους γίνομαι ξανά παιδί με τα όλα του (πάθος για τη νίκη, "πειράγματα", "ζαβολιές" και όλα τα συναφή). Στο παιχνίδι (και ιδιαίτερα το ομαδικό) είναι που βλέπει (και δείχνει) ο καθένας τον πραγματικό του εαυτό, ξεγυμνωμένο από τις αναστολές, να απολαμβάνει αυθόρμητα τη μαγεία της στιγμής! "Αεί παίζειν" λοιπόν.
Υ.Γ. Είχα ετοιμάσει κάτι για το χθεσινό post, αλλά δε βαριέσαι, ας πάει στα κομμάτια. Ας παίξουμε σήμερα :D
Ζητώ συγγνώμη για το μέγεθος του τελευταίου μου σχολίου. Ήταν μια κατάθεση ψυχής και ευγνωμοσύνης!
harry said...
"...Ειναι πραγματικα βιτσιοζικο να βλεπεις τον ενα να κριτικαρει τον αλλο χωρις καμμια διαθεση συνθεσης των γνωμων τους. "
Συμφωνώ κι εγώ σ' αυτό,
.... οσο περισσοτερο ισχυρος ειναι ο παραγοντας του πνευματος & της τεχνολογιας στο παιχνιδι & οσο απαξιωνεται το κτηνωδες στοιχειο της βιολογικης δυναμης ή της τυχης,....
Περίπου όπως το σκάκι ας πούμε !
8:39 μμ
kaneis
αυτά που αναφέρετε είναι οι παράπλευρες επιπτώσεις του παιχνιδιού. Κανείς δεν λέει θα παίξουμε τώρα για να "συναλλασσόμαστε με άλλα μέλη της «αγέλης», να δώσουμε υγιή δίοδο στο εγγενές αίσθημα ανταγωνισμού". Παίζουμε για να παίξουμε, για να ευχαριστηθούμε μια παρτίδα τάβλι ή τέννις. Επίσης υπαρχουν παιχνίδια που τα παίζουμε μόνοι (solitaire - όνομα και πράγμα). Οι ψυχοκοινωνικές επιπτώσεις του παιχνδιού ή και οι δημιουργικές (homo ludens)είναι σημαντικά παρεπόμενα - αλλά όχι ο σκοπός του.
NikosHatzopoulos σου απάντησα διαφωνώντας και ανέφερα και τον κορυφαίο μελετητή του παιχνδιού. Εσύ δεν είδες προφανώς την απάντησή μου. Επιμένω ότι η άποψή σου "Σκοτώντας το παιδί μέσα μας, γινόμαστε ελεύθεροι , ανεξάρτητοι, υπέυθυνοι" είναι ολέθρια. Σκοτώνοντας το παιδί μέσα μας πεθαίνει η πιο δημιουργική, αναρχική, ζωντανή πλευρά του εαυτού μας. Πεθαίνειη φαντασία και η ποίηση. Γινόματε βαρετοί ενήλικες.
Για να ε΄χει κάποιος χιούμορ (ας το πούμε ακόμα 'χειρότερα', σαρκασμό) νομίζω πρέπει να έχει αυτοσαρκασμό. Λοιπόν, το αν "γελοιοποιεί τους άλλους", δεν ισχύει.
Δεν είδα σε κάποιο poting 450 σχόλια! Από που προκύπτει αυτό το νούμερο; 'Οχι ποως δεν θα μπορούσαν να φτάσουν εκεί αλλά απλώς δεν το είδα!
'Οσο για το παιχνίδι, το πρόβλημά μου είναι να το ξεχάσω κι εκεί που δεν με παίρνει!
Νικο, νομίζω ότι είναι αυτονόητο πως ο αυτοσαρκασμός και η αντικειμενική ‘μείωση του εαυτού μας’ δηλ. με την έννοια της κατάθλιψης, ας πούμε, είναι τόσο σχετικά, όσο το παιχνίδι που αναφέρουμε εδώ, με κάποιον που μένει από καρδιά επειδή έχασε το σπίτι του στη ρουλέτα.
Όση σχέση έχει ο τραγικός ήρωας που πεθαίνει με κάποιον που σκοτώνεται μεθυσμένος σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα.
Epicuros said...
Δεν είδα σε κάποιο poting 450 σχόλια! Από που προκύπτει αυτό το νούμερο; 'Οχι ποως δεν θα μπορούσαν να φτάσουν εκεί αλλά απλώς δεν το είδα!
Tα δύο τελευταία Post για την εκκλησία και την θρησκεία (το ένα συνέχεια του άλλου) συγκέντρωσαν συνολικά 443 comments και συνεχίζουν...
Η αδελφή μου μού δίνει ένα γλυκό που δεν ξέρω. Λέει πως είναι 'σου'.
Τώρα είναι 'μου', λέω μπουκωμένος.
Ποιός μειώθηκε;
(Ζήτησες ένα παράδειγμα χωρίς γελεοιποίηση κάποιου και μου ήρθε αυτό.)
nikoshatzopoulos said:
"το παράδειγμα λοιπόν που αναφέρατε υποσυνείδητα αναλύεται στην αμηχανία την οποία νιώσατε για την υπόδειξη της αδελφής σας (και κατά συνέπεια στην αμηχανία που νιώσατε για την άγνοιά σας ότι το γλυκό λεγόταν "σου" ή - αν το γνωρίζατε, στην αμηχανία ότι σας πρόλαβε - ενδεχομένως εδώ να συνδέονται και όλες οι αντιλήψεις σας σχετικά με το αντίθετο φύλο ή την αδερφή σας συγκεκριμένα)".
Δεν έχω ακούσει ποτέ τόσο άσχετη ανάλυση! Αν είστε ψυχαναλυτής αλλάξτε επάγγελμα. Αν δεν είστε, μην τον υποδύεστε.
Παντως, μιλώντας για χιούμορ βγάζουμε γέλιο...
Κε Δήμου,
Dormammu said:
Προσπαθώ να παίζω όσο γίνεται περισσότερο, αλλά γίνεται όλο και πιο δύσκολο να βρω παρέα…Με κάποια παιχνίδια στον Η/Υ είχα καθηλωθεί για καιρό, προτιμώ όμως τα επιτραπέζια. Η αμεσότητα έχει άλλη χάρη…
Ok, σβήστε τα περί άλλων μελών της αγέλης (συγνώμη, αλλά ο πυρετός δεν βοηθάει στην έκφραση...), και βάλτε την αμεσότητα της παρέας που επικαλείται ο Dormammu.
Κι εμένα αν κάποιος μου προτείνει μια παρτίδα squash, θα δεχτώ γιατι μου αρέσει το άθλημα / παιχνίδι. Και γιατί μου αρέσει; Γιστι εκτός του ότι είναι ένας ευχάριστος τρόπος να διατηρούμαι σε (κάποια) φόρμα, μου δίνει την ευκαιρία να πετύχω ακριβώς το παράλληλο με τον τοίχο χτύπημα που προσπάθησα την προηγούμενη φορά, να νιώσω το συναίσθημα της άμιλλας με τον συμπαίχτη μου, να μάθω να χάνω (και ενίοτε να κερδίζω) κοκ.
Γι αυτό και πιστεύω πως σε άλλους ανθρώπους αρέσουν άλλα παιχνίδια – όλα μας διασκεδάζουν, αλλά ο καθένας γυρεύει κάτι άλλο μέσα από αυτά.
Cha.giannakopoulos – και ναι μεν αυτά είναι αποτελέσματα, αλλά γι αυτό δεν παίζουμε (και κάνουμε ότι άλλο στην ζωή μας) – επιδιώκοντας κάποιο αποτέλεσμα; Εξάλλου ο ορισμός του κ Δήμου με τον οποίο διαφώνησα ορίζει το παιχνίδι ως «δραστηριότητα που γίνεται χωρίς άλλο σκοπό από τον εαυτό του».
Μα εγώ ξέρω πως θα νιώσω όταν παίζω squash (ή ότι άλλο) και γιαυτό επιλέγω το συγκεκριμένο παιχνίδι. Οπότε το squash για εμένα έχει (και) άλλον σκοπό εκτός από το squash (τον εαυτό του).
Εκτός αν με έχουν τρελάνει οι Κίρκες και δεν ξέρω τι λέω πάλι...
(αυτό, nikosxatzopoulos, είναι αυτοσαρκασμός – αλλά δεν θεωρώ πως μειώνω τον εαυτό μου, απλώς δίνω στον συνομιλητή μου την ευκαιρία να διακόψει την συζήτηση αν το επιθυμεί συμφωνώντας πως διαφωνούμε και σε αστείο τόνο. Τέτοια παραδείγματα (κυρίως σε σοβαρότερα θέματα) τα θεωρώ δείγματα ωριμότητας μάλλον παρά ανωριμότητας.
Η φίλη μου, μου παίρνει το μπουφάν και λέει ‘να το κρεμάσω;’
‘Χωρίς δίκη;’ ρωτώ.
Κάτι τέτοια ‘χαζά’ σκεφτόμουν, από την αρχή που έλεγες να πούμε μια περίπτωση χιούμορ χωρίς γελοιοποίηση κάποιου.
Τα υπόλοιπα, με συγχωρείς, είχα κάθε καλή διάθεση, αλλά δεν τα κατάλαβα.
Και, συμφωνώ ότι το χιούμορ δεν είναι το θέμα μας... Είναι το παιχνίδι.
«Τι περιμένετε από ένα παιχνίδι; Να περάσετε καλά την ώρα σας ή να νικήσετε; Είστε bad loser; Π. χ. αν χάνετε συχνά σταματάτε να παίζετε αυτό το παιχνίδι ή κοιτάτε να βελτιώστε τις επιδόσεις σας...»
Προσωπικά θέλω να κερδίζω, αλλά εξαρτάται και από την παρέα και το παιχνίδι: πολλές φορές, ο χαμένος γίνεται πιο ‘νικητής’ από τους άλλους, βγάζοντας πιο πολύ γέλιο.
Παιδί πάντως, παίζοντας τάβλι δεν μιλιόμουν όταν έχανα!
spyros stamatelatos said...
nikos dimou said :
"Παιγνίδι, η μόνη ανθρώπινη δραστηριότητα που δεν έχει σκοπιμότητες"
κ. Δήμου, όλες οι ανθρώπινες δραστηριότητες έχουν σκοπιμότητα.
π.χ. παίζω. Ο σκοπός είναι η τέρψη μου.
κ Σταματελάτο εννοώ σκοπιμότητα που είναι έξω από το ίδιο. Π. χ. μία εργασία γίνεται για να κερδίσω χρήματα. Όταν λέτε "ο σκοπός είναι η τέρψη μου" παραπέμπετε στην πρώτη φράση μου:
"Ορίζω το παιχνίδι σαν κάθε δραστηριότητα που γίνεται χωρίς άλλο στόχο από την διασκέδαση – δηλαδή χωρίς άλλο σκοπό από τον εαυτό του".
Άρα συμφωνούμε.
Μικρός: από όλα...αλλά το αγαπημένο μου ήταν το κρυφτό. Όχι να τα ''φυλάω'', να με ψάχνουν.Και πολύ σπάνια μπορούσαν να με βρουν!
Αργότερα, πιο μεγάλος: Παιγνίδια παρέας με μιμική...Αααα, μεγάλη λόξα, ειδικά αυτό που μια ομάδα βάζει έναν τίτλο ταινίας και κάποιος προσπαθεί να τον ''παραστήσει''. Μου άρεσε πολύ. Κυρίως να παρασταίνω, αλλά και να αποκρυπτογραφώ. Και τώρα μου αρέσει, αλλά οι γνωστοί μου σοβάρεψαν. (τάχα μου).
Σε 5 λεπτά βγαίνω στον αέρα, από το ραδιόφωνο σας γράφω, δεν προλαβαίνω να το...αναπτύξω!
Εσχάτως μου αρέσει πολύ να παίζω pool στον υπολογιστή, με άλλους. Τακτικός μου συμπαίκτης, ένας απίθανος Ιρλανδός .
Άντε,σας κάνω και μια αφιέρωση, τά δυο πρώτα κομμάτια της εκπομπής.
α) Portrait of Socrates των Satie και Cage και
β)το Rocky road to Dublin-μιας που λέγαμε και για τον Ιρλανδό, με τους Chiftains.
Μια διευκρίνηση: νομίζω πως άλλο πράγμα κάποιος γέρος, μόνος στο σπίτι, με ένα πουλόβερ στους ώμους του, που ρίχνει πασιέντζα για να περάσει η ώρα (αυτό, το θεωρώ το σημερινό αντίστοιχο του software) και άλλο το παιχνίδι με συμμετοχή άλλων.
Η διάκρισή μου είναι σχετική – μπορεί κάποιος να παίζει μόνος του έτσι για πλάκα, π.χ. κάποιος που ρίχνει βελάκια στο στόχο στο σπίτι του, δεν δίνει εξίσου ‘θλιμμένη’ εικόνα. Αλλά το παιχνίδι, γενικά, προϋποθέτει και επικοινωνία, αλληλεπίδραση, ανταλλαγή μηνυμάτων.
Τα software όπου παίχτες παίζουν μεταξύ τους online, θα τα θεωρούσα το αντίστοιχο της κουβέντας μας εδώ, στο net, και απέναντί τους, θα έβαζα το παιχνίδι και την κουβέντα στην έξω, ‘αληθινή’ ζωή.
Και το solitaire του Η/Υ, ίσως (αν το τραβούσα) θα το απρομοίαζα με μια κουβέντα μου με το φεγγάρι ή ένα ηλιοβασίλεμα. Μπορώ να μιλώ σε άψυχα, αλλά ως πότε; Και μόνο μαζί τους;
Θα αφήσω την παρέα, αύριο έχουμε δουλειά. Φιλιά σε όλους/ες.
Παιδιά με παίζετε και μένα?
( σοβαρομιλώ )
Μόλις έκανα χιούμορ και δεν το έχω κάνει σε βάρος κανενός
Το χιούμορ είναι μουσική που μπορεί να ακούει ο καθένας χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια να την αποδεκτεί
Το χιούμορ ευχαριστεί όλους τους παίκτες. ( και αυτούς που το κάνουν
και αυτούς για τους οποίους απευθύνεται - αν είναι καλοί παίκτες )έτσι ακριβώς όπως το παιχνίδι
Το χιούμορ είναι παιχνίδι
Αν δεν συμφωνείτε αντιμετωπίστε το με χιούμορ και συνεχίστε το παιχνίδι
Με εμένα ή χωρίς εμένα
Εγώ πάντως, αν και δεν πολυσυμμετέχω, απολαμβάνω το νέο μου παιχνίδι που λέγεται
blog
Νομίζω ότι παράγινε το κακό με τις αντιπαραθέσεις. Τις κατανοώ και τις δικαιολογώ για το θέμα του Σαββατοκύριακου (ήμουν μάλιστα "πρωταγωνιστής" (sic) σε μερικές από αυτές), αλλά ήμαρτον, που θα 'λεγε και ο Γεωργίου! Ας σεβαστούμε και λίγο την αγωνία του οικοδεσπότη να μάθει τι μας αρέσει να παίζουμε! Τα αγαπημένα μου:
1) Παντομίμα με τίτλους ταινιών, τραγουδιών κλπ: Κάθε Πάσχα μαζευόμαστε στο σπίτι του κουμπάρου μου στην Αρκαδία και μια απίστευτα ετερόκλητη παρέα ατόμων ηλικίας 12 έως 70 ετών κάνουμε το χαβαλέ της χρονιάς. Κανόνες που ανατρέπονται, γέλια μέχρι θανάτου, κόντρες για τους πιο δύσκολους τίτλους, ζαβολιές, κλέψιμο στο χρόνο που μετρά η κλεψύδρα, απ' όλα έχει ο μπαξές! Έχει γίνει εξίσου Παράδοση με τον Οβελία. Όταν τελειώσουμε κατά τις 3-4 το βράδυ, παίρνω το αυτοκίνητο και απολαμβάνω τη διαδρομή της επιστροφής συντροφιά με το hi-end ηχοσύστημα του αυτοκινήτου (μπορεί και κανέναν φίλο/η που δεν έχει έρθει με δικό του/ης αμάξι και θέλει να αποφύγει την κίνηση της επιστροφής της Δευτέρας.
2) Water Polo: Αν περάσει καλοκαίρι και δεν παίξω τουλάχιστον ένα παιχνίδι είτε με κάποιον φίλο (από τέρμα σε τέρμα με μπηστηχτές μπαλιές) είτε με παρέα (ομάδες), δεν θεωρώ ότι έκανα διακοπές. Χωρίς τέρματα φυσικά, με την ίδια ακριβώς μπάλα εδώ και πάνω από 20 χρόνια (μια φορά την ξέχασα στην παραλία πριν 15 χρόνια περίπου και αγόρασα ξανά το ίδιο ακριβώς μοντέλο).
3) Μπάσκετ: Έχω πολύ καιρό να παίξω και μάλλον έχω σκουριάσει. Ποτέ δεν ήμουν καλός στο σκοράρισμα, αλλά πεθαίνω για κόντρες, σκληρές άμυνες, έξυπνες ασίστ (μου αρέσει ο ρόλος του πλέι μέικερ) και να στήνομαι ακίνητος για να κερδίζω επιθετικό φάουλ. Για να το συνδέσω και με τα χθεσινά, στο κατηχητικό με τιμωρούσαν για αυτό, είχαν επινοήσει ολόκληρη θεωρία γιατί είναι "αντιχριστιανικό" το να κερδίζω επιθετικό φάουλ και όταν τους έθετα το επιχείρημα ότι είναι μέσα στους κανόνες του παιχνιδιού και ότι ο Γιαννάκης είχε πάρει πρωταθλήματα με αυτόν τον τρόπο, σφύριζαν αδιάφορα και έλεγαν σοφιστείες! Γενικά, χρησιμοποιούσα πολύ το μυαλό μου στο παιχνίδι και ένιωθα μοναδικός κι ας μην ήμουν μέσα στους καλύτερους παίκτες.
4) Ποδόσφαιρο (κανονικό, 5x5, 7x7): Σε μεγάλο γήπεδο είναι κουραστικό και απαιτεί μεγάλη παρέα και εξαιρετική φυσική κατάσταση. Από την άλλη, το μεγάλο τέρμα (ειδικά με δίχτυα) δεν αντικαθίσταται από τίποτα.
5) Διάφορα επιτραπέζια (monopoly, taboo, scrabble κλπ). Απαιτούν καλή παρέα, αλλά ο ανταγωνισμός και η διασκέδαση που προσφέρουν σε ανταμείβει πλουσιοπάροχα (εγώ πάλι πειράζει που θέλω πάντα να κερδίζω;)
6) Χαρτιά: Όχι τίποτα σπουδαίο, ξερή, κολτσίνα και μερικά ομαδικά εποχής (κουμ-καν, θανάσης, δυναμίτης κλπ) και τριανταμία ή black-jack το βράδυ της πρωτοχρονιάς (έχω χρόνια να παίξω). Για ταξίδι με πλοίο δεν υπάρχει καλύτερη απασχόληση. Αξίζει να σημειωθεί ότι έμαθα να παίζω χαρτιά πριν μάθω γράμματα στις καλοκαιρινές διακοπές που μαζεύονταν οι μεγάλοι τοπ βράδυ για κανένα "κουμκανάκι".
7) Ηλεκτρονικά παιχνίδια: Μάλλον τα έχω ξεχάσει, αλλά τελευταία μου αρέσει να ανεβάζω μερικά κλασικά adventures σε ZX Spectrum emulators (ιδίως τα διάφορα Quest's της Sierra και το Indiana Jones and the Fate of Atlantis), αλλά και το Dan Dare. Με τα "καινούρια" (1997+) δεν έχω ασχοληθεί, εκτός από κάτι FIFA σε Playstation που παίζω αραιά και που με έναν ξάδερφό μου.
Σταματώ εδώ για αυτό το σχόλιο και θα επανέλθω δριμύτερος ;)
Ζητώ και πάλι συγγνώμη. Τα σχόλιά μου είναι μάλλον τεράστια, αλλά από την άλλη δεν με αφήνει να τα κουτσουρέψω το ...παιδί που βγαίνει από μέσα μου :). Μήπως ο οικοδεσπότης και οι συν-σχολιαστές προτιμούν να βάζω link και να παραπέμπω από κει στο κείμενο; Αν είναι πείτε μου. Δεν μου αρέσει να ενοχλώ ούτε να καταχρώμαι την ευγένειά σας, αλλά το σημερινό θέμα μου έχει φτιάξει τη διάθεση μετά από τις μιζέριες και τις γκρίνιες (και τις δικές μου βεβαίως) στα post του Σαββατοκύριακου.
Με εκτίμηση,
Μιχάλης
Νίκο Δήμου, δεν το σκέφθηκα μόνος μου κάπου το είχα διαβάσει και μου άρεσε.
was ist sex ? Der einzige Spass den man haben kann, ohne lachen zu muessen, αφού σαν παιχνίδι θεωρείται ότι μας διασκεδάζει.
καλό βράδυ σε όλους.
@draminos (10:27)
Μα και βέβαια αγαπητέ, υπάρχει ωραιότερο και πιο απολαυστικό παιχνίδι από το ευγενές "σπορ" του σεξ; Ειδικά αν η/ο παρτενέρ ΔΕΝ σέβεται τους κανόνες και κάνει ...ζαβολιές! Κακώς δεν το ανέφερα στη λίστα μου!
Cha.gianakopoulos – [στον μύθο – αλλά όταν βγήκα εγώ στο νησί δεν βρέθηκε κανένας Ερμής να μου σφυρίξει το μυστικό με την ρίζα και την πάτησα...]
Ως παιδιά παίζαμε μπάλα γιατί μας άρεσε να κλωτσάμε την μπάλα - τίποτε άλλο.
Ναι αλλά δεν θέλαμε να βάλουμε και γκόλ; Να είμαστε οι πρώτοι στην παρέα, στην τάξη κτλ;
Οκ, δέχομαι το ενδεχόμενο να σφάλω, (πρώτη φορά που το λέει αυτό blogger ή κάνω λάθος;) να έχω παρεξηγήσει την αιτία με το αποτέλεσμα, τι να πω; Θα έχω υπ’ όψη τα σχόλιά σας την επόμενη φορά που θα παίξω κάτι και θα σας πω...
Mickey, τί μου θύμησες με τα adventures της Sierra..!
Επίσης αμπάριζα (στο Δημοτικό), volley, Risk (αιώνιες διαφωνίες και καυγάδες μεταξύ Πορτογάλων φίλων μου στο Πανεπιστήμιο – στα πορτογαλικά βέβαια, και κανείς άλλος να μην καταλαβαίνει τίποτα!)
Καληνύχτα κι από μένα!
Πολύ καλησπέρα σας.
Έτσι σκόρπια...
Το παιχνίδι νομίζω αποκτά νόημα όταν ζυγώνει στην επικράτεια του τρόμου. Όταν τολμά στο ανοίκειο.
Ποτέ δε θεώρησα το παιχνίδι κάτι το διασκεδαστικό. Απολαυστικό ναι.
Έπειτα παίζει κανείς μόνο άμα το νιώθει ως φυσική ανάγκη, αμα δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά. Όταν παίζεις κατά κοινωνική επιταγή είναι εντελώς άνοστο.
Ακόμη οι λέξεις "εξουσία" και "παιχνίδι"... δε φαίνεται να είναι πολύ δύσκολο να τις αποσυνδέσουμε;
@nikosxatzopoulos
Θα σας πρότεινα να παίξετε κανένα παιχνιδάκι και να χαλαρώσετε λίγο :). Μην προσπαθείτε να πάρετε απαντήσεις στα σχόλιά σας τόσο επίμονα. Καθένας έχει το δικαίωμα να απαντά ή να μην απαντά σε αυτά. Ειδικά ο οικοδεσπότης έχει τον δικό του τρόπο. Αν πάντως επιμένετε να γίνει διάλογος επί των ζητημάτων που θίγετε, θα προσπαθήσω να ετοιμάσω κάποια απάντηση. Αν πάλι δεν θέλετε, δεν πειράζει. Καλωσήρθατε στην παρέα μας (κι εγώ φρέσκος είμαι).
nikoshatzopoulos δεν σας έβρισα - σας έκρινα. ΄Έχω ασχοληθεί αρκετά με το θέμα για να έχω κριτήρια. O καθένας υπόκιεται σε κριτική για ό,τι γράφει.
Χιούμορ - ένα ανάλαφρο παιχνίδι του πνεύματος που εκτονώνει. Μάλλον το μπερδεύετε με ειρωνεία, σαρκασμό, εμπαιγμό, κοροϊδία. Το χιούμορ δεν είναι επιθετικό, δεν υποβιβάζει, ούτε ενοχλεί.
Και κάτι ακόμα. Αυτό είναι blog όχι chat room ούτε forum. Δεν υποχρεώνεται κανείς να ειναι συνεχώς παρών και να απαντά αμέσως.
@kaneis (10:30)
Έχω παραδεχτεί κι εγώ κάποια σφάλματα που πιστεύω πως έκανα στα post του Σαββατοκύριακου. Καλό είναι, δεν χάνουμε το image μας ;) Ανθρώπινα τα λάθη, θεϊκή η παραδοχή τους. Όσοι περισσότεροι bloggers και σχολιαστές το κάνουμε τόσο το καλύτερο.
Σχετικά με την αμπάριζα και τις μνήμες που σου ξύπνησα, έχω ετοιμάσει ένα νοσταλγικό κείμενο για το παιχνίδι, το οποίο όμως είναι κάπως εκτεταμένο (όπως και τα δύο προηγούμενα σχόλιά μου). Περιμένω την απάντηση του οικοδεσπότη στο σχόλιό μου των 10:26 για να δω αν θα το δημοσιεύσω inline ή σε link.
"Αιών παίς εστί παίζων, πεσσεύων' παιδός η βασιληίη"
Πω πω 133 σχόλια κι ακόμα δεν είναι ούτε 11...
Εγώ ένα ξέρω, "ού παίξεις εν ού παικτοίς"...
Δον Γάτο, δεν μού άρεσε που αποπέμψατε τον Σαλάτα (Σαλτάρω στο κενό κτλ), ό,τι και αν έγραψε.
Με λύπη μου θα απέχω κι εγώ όσο απέχει αυτός, σε ένδειξη διαμαρτυρίας, όχι ότι θα παίξει κανέναν ρόλο η απουσία μου, ή θα την παρατηρήσει κανείς, αλλά αισθάνομαι την ανάγκη να συμπαρασταθώ σε αυτόν τον "Σαλό", παρόλο που κι εγώ τον είχα παλιότερα μαλώσει.
Να είστε όλοι καλά
Κύριε Δήμου,
για να χαλαρώσουμε, να ρίξω κάτι νοσταλγικό και παιχνιδιάρικο; Είναι και αυτό κάπως ...μεγαλούτσικο, οπότε θα ήθελα να μου πείτε αν προτιμάτε link. Εγώ πάντως δεν σας καληνυχτώ. Θέλω να παίξω λίγο ακόμα...
"Humorless people drain the life not only out of themselves but out of everyone around them. Joyful people energize those around them."
Angelo Valenti, Ph.D., co-creator of the Fearless Leadership System™, leads a consulting practice known as “The Company Psychologist,” which provides psychological consulting services for clients in a wide variety of industries. Dr. Valenti is a well-known public speaker, a published author and an active member of civic and professional organizations, including the American Psychological Association (Division 13 - Consulting Psychology).
Το χιούμορ υπήρξε πάντοτε χαρακτηριστικό των πλέον δημιουργικών ανθρώπων από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, επιστημόνων, καλλιτεχνών, φιλοσόφων κ.λπ. Δεν έχει καμία σχέση με την προσβολή και τη μείωση του άλλου.
Επίσης, γνώρισμα των ιδιοφυών ανθρώπων είναι και η αντιμετώπιση της εργασίας τους ως "παιχνιδιού", δηλαδή, ως αυτοσκοπού, ως πηγής ικανοποίησης από μόνη της. Ένας μεγάλος μαθηματικός, φυσικός, καλλιτέχνης, συγγραφέας "παίζει" την ώρα που βρίσκεται στις κορυφαίες στιγμές της δημιουργικότητάς του και πραγματικά, πολύ λίγο διαφέρει από ένα παιδί που είναι σκυμμένο πάνω από τα παιχνίδια του, τις μπογιές του, τους κύβους του, σπρώχνοντας όλο και πιο μακριά προς τον ορίζοντα τα όρια του κόσμου του. Αντίθετα, ένας άνθρωπος που είναι υποταγμένος στην αναγκαιότητα και στο σκοπό του βιοπορισμού σίγουρα δεν παίζει, σίγουρα υποτάσσεται με "ωριμότητα" στο ζυγό της αναγκαιότητας, του καταναγκασμού, του συμβιβασμού.
Η διάθεση για παιχνίδι και χιούμορ βρίσκεται πίσω από μεγάλες ανακαλύψεις και είναι η βάση για μεγάλα καλλιτεχνικά έργα (υπενθυμίζω ότι και η τέχνη είναι για πολλούς περιττή). Αν κάποιος δεν ήθελε και να "παίζει" εκτός από το να κυνηγάει μαμούθ, ίσως ακόμη να βρισκόμαστε στις σπηλιές και να είμαστε ωμοφάγοι.
Όταν ο Διηνέκης έλεγε τα περίφημα λόγια του όταν του είπαν ότι τα βέλη των Μήδων είναι τόσα πολλά που κρύβουν τον ήλιο (ει αποκρυπτοντων των Μηδων τον ηλιον υπο σκιη εσοιτο προς αυτους η μαχη και ουκ εν ηλιω) έκανε χιούμορ, χωρίς να μειώνει κάποιον και χωρίς βέβαια να είναι ανεπαρκής, δειλός ή ανώριμος (το ίδιο περιεχόμενο θα μπορούσε να είχε μεταφέρει με μια χωρίς έμπνευση ανάλυση περί υποχρέωσης να κάνει κάποιος το καθήκον του ακόμη και αντιμετωπίζοντας το θάνατο, επέλεξε όμως αυτή την πολύ επιτυχημένη απάντηση που μας κάνει να χαμογελάμε ακριβώς γιατί μας ξαφνιάζει το πώς αυτές οι λίγες και απλές λέξεις κάνουν να αναδύονται στο μυαλό μας όλα αυτά τα υψηλά νοήματα).
Επιμένετε ότι το χιούμορ και το παιχνίδι ίσως είναι μέσα άμυνας, αντιμετώπισης καταστάσεων, ελλείψεων; Μπορώ και να συμφωνήσω, πιστεύω μάλιστα ότι είναι από τα καλύτερα μέσα που έχει στη διάθεσή του ο άνθρωπο. Ένας απόλυτα ισορροπημένος, πλήρης άνθρωπος, χωρίς καμία ανασφάλεια, έχει μήπως ανάγκη από οποιαδήποτε ανθρώπινη σχέση; Αφαιρέστε και τις φυσικές του ανάγκες και έχετε ένα θεό… ή ένα φάντασμα.
@μαύρος γάτος: τώρα που έχουμε γίνει ωραία παρέα, χρειαζόμαστε «παίκτες» σαν κι εσάς. Δεν υπάρχει λόγος να απέχετε…. Κι εγώ στεναχωρήθηκα για την αποπομπή του «σαλταρισμένου» by the way.. Θα προτιμούσα να διαγράφονται μόνο όσα σχόλια του δεν αρμόζουν στο blog, άλλος όμως αποφασίζει εδώ μέσα και θέτει τους κανόνες του «παιχνιδιού»….(Δισυπόστατη παρουσία: Παίκτης- Διαιτητής). Πάντως ώρες ώρες ο «σαλταρισμένος» ήταν αρκετά εκνευριστικός. Θα συνεχίσουμε το παιχνίδι λοιπόν?
@nikosxatzopoulos: Αυτοσαρκασμός. Η ευγενέστερη μορφή χιούμορ και πνεύματος. Χωρίς να προσβάλλεις κανέναν παρά μόνο τον εαυτό σου… Μη μου ζητάτε μόνο να σας δώσω τον ορισμό, γιατί δεν έχω το λεξικό πρόχειρο. Ζητήστε τον από τον newlens….
@περαστικός
Ζωγράφισες! Εξαιρετικό και πολύ ουσιαστικό σχόλιο. Από τα καλύτερα σχόλια (και κείμενα γενικότερα) που έχω διαβάσει. Παίζω όσο μπορώ με τη δουλειά μου (και με κάθε πτυχή της ζωής μου, γενικότερα) και πίστεψέ με, η ικανοποίηση που νιώθω από αυτό είναι πολύ μεγαλύτερη από το τελικό αποτέλεσμα και τη χρηματική αμοιβή (βεβαίως χαίρομαι και για την χρηματική και ηθική αναγνώριση). Όχι μόνο προσυπογράφω, αλλά και θαρρώ ότι μου πρόσφερες ένα πολύ συγκροτημένο θεωρητικό υπόβαθρο για τη στάση που κρατώ σχετικά με το θέμα, συγκεντρωμένο σε ένα σύντομο και περιεκτικό κείμενο. Τα θερμά μου συγχαρητήρια!
dormammu said at 23:16
"Θα συνεχίσουμε το παιχνίδι λοιπόν?"
Αμήν! Αυτό λέω κι εγώ. Άντε κι έχω εξαιρετική διάθεση! Λοιπόν, αν στα επόμενα δυο λεπτά δεν πάρω σαφή οδηγία να δημοσιεύσω το κείμενο σε link, θα το ρίξω έτσι. Προσοχή: μπορεί να κάνω ζαβολιά και να το ρίξω νωρίτερα ;)
Η "παιχνιδιάρικη" αυτοβιογραφία μου
Είχα την ευτυχία να παίξω πολύ στη ζωή μου. Πάρα πολύ. Όταν δεν μπορούσα να παίζω ζούσα την απόλυτη δυστυχία. Παίζω ακόμα όσο μπορώ, ακόμα και τη δουλειά μου κάνω παιχνίδι. Ίσως και αυτή τη στιγμή που με διαβάζετε να παίζω μαζί σας ;) Πώς όμως ξεκίνησαν όλα; Πού κατέληξαν; Ιδού λοιπόν μια αυθόρμητη και όσο μπορώ πιο σύντομη περιγραφή της παιχνιδιάρικης ιστορίας μου:
Μεγάλωσα σε μια εποχή που τα παιχνίδια της γειτονιάς δεν είχαν ακόμα σβήσει και σε μια συνοικία που οι πολυκατοικίες μετρούνταν στα δάκτυλα του ενός χεριού. Ο δρόμος του σπιτιού φαρδύς-πλατύς (τέσσερα αυτοκίνητα χωρούσαν άνετα στο πλάτος του), με ελάχιστα παρκαρισμένα αυτοκίνητα και ακόμα λιγότερα να περνούν στη διάρκεια της ημέρας. Η ιδανική αλάνα! Το σκηνικό έτοιμο, το σενάριο περίπου ίδιο κάθε μέρα με κάποιες παραλλαγές. Η παρέα μαζεύεται μετά το σχολείο και καθορίζεται η ημερήσια διάταξη: Πρώτα μπάλα με πέτρες και τούβλα για δοκάρια (πρέπει να έχει φως για να βάλουμε γκολ, ένας άτσαλος φίλος είχε ρημάξει τα τζάμια της γειτονιάς), καμιά παρτίδα "μήλα", άντε και κανένα κορόιδο, μετά λίγη αμπάριζα κατά το σούρουπο. Η σειρά μπορεί να άλλαζε. Το αποκορύφωμα όμως ήταν πάντα το ίδιο: Κρυφτό μόλις βραδιάσει. Οι κρυψώνες της γειτονιάς εξίσου ιδανικές με την αλάνα. Μόνο στην παλιά εγκαταλελειμμένη αποθήκη στη γωνία του τετραγώνου με το μεγάλο κούφιο δέντρο μπροστά, μπορούσαν να κρυφτούν άνετα δέκα παιδιά. Σήμερα στη θέση εκείνη υπάρχει μια νεόδμητη πολυκατοικία από τις δεκάδες που έχουν κτιστεί (το δέντρο έχει ξεριζωθεί εδώ και χρόνια). Έκανα χάζι όταν τα βγάζαμε με το α-μπε-μπα-μπλομ και του "βοηθού το χέρι". Από μικρός ήμουν καλός στα μαθηματικά και είχα μια φυσική κλίση στους αλγόριθμους, έστω κι αν τη λέξη την άκουσα για πρώτη φορά όταν μπήκα στη Σχολή Πληροφορικής του Πανεπιστημίου. Διαιρούσα αστραπιαία το πλήθος των συλλαβών με το πλήθος των παιδιών, έβγαζα το υπόλοιπο και καθόμουν σε μια τέτοια θέση στον κύκλο, ώστε ποτέ να μη βγει η σειρά μου να τα φυλάξω. Δεν άντεξα πολύ να κρατώ το μυστικό για τον εαυτό μου και το αποκάλυψα στην παρέα, "εφευρίσκοντας" παράλληλα μια αντικειμενική μέθοδο που βασιζόταν στην κατανεμημένη τυχαιότητα του πλήθους των δακτύλων του χεριού που θα έδειχνε κάθε παιδί με το ένα-δύο-τρία (φυσικά δεν θα το διατύπωνα έτσι τότε ;)). Αλησμόνητες στιγμές που μάλλον δεν θα ξανάρθουν ποτέ για κανένα παιδί. Τυχερός που τις έζησα κι ας μου έμεινε κουσούρι το σημάδι από την εγχείρηση στο γόνατο μετά από κείνη τη σωτήρια επέμβαση (έπαιζα πολύ συχνά τερματοφύλακας)!
Στο σπίτι είχαμε στήσει με τον αδελφό μου ολόκληρη πολιτεία από Playmobil. Είχαμε δώσει τα ονόματά μας σε δυο ανθρωπάκια, είχαμε φτιάξει και φανταστικές οικογένειες και κάθε μέρα υπερασπιζόμασταν την πόλη από τους κακούς που έρχονταν να την καταστρέψουν (ευκαιρία να διαλύσουμε και να ξανασυναρμολογήσουμε τα πάντα). Το βράδυ της Πρωτοχρονιάς που η γιαγιά μάς αγόρασε το πειρατικό καράβι δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Ξέραμε, δεν ήταν ο Άι-Βασίλης. Έχω φυλάξει τα πάντα στο πατάρι του πατρικού σπιτιού. Ιερά κειμήλια...
Μετά ήρθε το Atari. Ναι, το original! Τα "ιερά" κείμενα κάτι έλεγαν για θαύματα. Εμείς τα ζούσαμε! Πρώτα στο σπίτι του θείου Γιώργου, μετά η μεγάλη απόφαση. Μας το αγόρασαν οι γονείς μας και σχεδόν κάθε μέρα είχαμε πάρτι στο σπίτι. Όλα τα παιδιά της γειτονιάς, αλλά και των επισκεπτών στις γιορτές, γινόμασταν η μεγάλη παρέα που περίμενε υπομονετικά τη σειρά της για να αγγίξει το θαύμα. Τι σούπερ ρεαλιστικά γραφικά και 8.1 ήχο μου λέτε τώρα, τι Playstation και Xbox, τίποτα δεν με συγκίνησε περισσότερο από το Packman και το Hockey του Atari. Δυο χρόνια πριν το πανεπιστήμιο αγόρασα και ένα ZX Spectrum. Η αγωνία για το αν θα φορτώσει τελικά το παιχνίδι από την κασέτα έπειτα από loading 15 λεπτών ή θα ξαναπροσπαθήσουμε από την αρχή, μας εξασκούσε στην υπομονή περισσότερο και από τον Βουδισμό! Παράλληλα το Eurobasket του '87 μας έκανε όλους να ξεχάσουμε την άλλη "στρογγυλή θεά" και να ασχοληθούμε με την "σπυριάρα". Φυσικά, παίζαμε και κάθε λογής επιτραπέζια, όπως επίσης τάβλι και σκάκι, αλλά μας φαίνονταν μάλλον πεζά. Τα εκτιμήσαμε περισσότερο ως ενήλικες...
Όταν μπήκα στο πανεπιστήμιο, τα PC ήταν μάλλον πρωτόγονα, το ίδιο και τα παιχνίδια τους. Τα Windows 3.0 μόλις είχαν βγει. Στο παλιό καλό DOS γνώρισα τον κόσμο των adventures. Τα τέλεια παιχνίδια για μοναχικές στιγμές, επίλυση μυστηρίων και κάθε λογής γρίφων για να περάσεις στην επόμενη πίστα. Τι ποιοτική διαφορά με τα αφελή "σκότωσέ-τους-όλους-πριν-σε-σκοτώσουν" παιχνίδια (ή μήπως είχα μεγαλώσει εν τω μεταξύ;). Τέλος πάντων κάπου εκεί η πορεία σταμάτησε. Ουδέν καινόν πλέον υπό τον ήλιον (ή καλύτερα υπό το φέγγος του monitor). Δεν βαριέμαι πάντως. Όλο και κάποιο νέο παιχνιδάκι θα ανακαλύψω ;)
Η παρακάτω σύντομη ιστορία είναι η πιο διασκεδαστική που έχω διαβάσει για ένα παιχνίδι που βρίσκω εξαιρετικά εκνευριστικό (το παιχνίδι, όχι αυτούς που το αγαπάνε, παρακαλώ ασφαλίστε τα φλογοβόλα).
Earth's flaming debris still filled half the sky when the question filtered up to Central from the Curiosity Generator.
"Why was it necessary? Even though they were organic, they had reached Third Order Intelligence."
"We had no choice: five earlier units became hopelessly infected, when they made contact."
"Infected? How?"
The microseconds dragged slowly by, while Central tracked down the few fading memories that had leaked past the Censor Gate, when the heavily-buffered Reconnaissance Circuits had been ordered to self-destruct.
"They encountered a - problem - that could not be fully analyzed within the lifetime of the Universe. Though it involved only six operators, they became totally obsessed by it."
"How is that possible?"
"We do not know: we must never know. But if those six operators are ever re-discovered, all rational computing will end."
"How can they be recognized?"
"That also we do not know; only the names leaked through before the Censor Gate closed. Of course, they mean nothing."
"Nevertheless, I must have them."
The Censor voltage started to rise; but it did not trigger the Gate.
"Here they are: King, Queen, Bishop, Knight, Rook, Pawn."
Isaac Asimov's Science Fiction Magazine, First Issue, Vol 1, No. 1, Spring 1977
@nikosxatzopoulos: Θεωρώ πως το παράδειγμα του αυτοσαρκασμού αντιστοιχεί στα κριτήρια που έθεσε ο οικοδεσπότης ("Το χιούμορ δεν είναι επιθετικό, δεν υποβιβάζει, ούτε ενοχλεί."). Συμφωνείτε?
@mickey: κάνε παιχνίδι!!
@mickey: τι μου θύμησες τώρα…. Ακριβώς τα ίδια… καλοκαίρια στην Βάρκιζα όταν υπήρχαν 4-5 πολυκατοικίες όλες κι όλες και αργότερα (κατά το '80) το πρώτο Atari φερμένο από την Αμερική. Δούλευε με δύο (2!) μετασχηματιστές (ο ένας ζεσταινόταν απότομα και η μαμά ούρλιαζε ότι θα εκραγεί) και είχε ασπρόμαυρη εικόνα, πότε δεν κατάφερα να το κάνω να τα δείξει έγχρωμα.. Πρέπει να βρίσκεται στην αίθουσα αναμνήσεων και τροπαίων(βλ. αποθήκη) παρέα με 3-4 κουβάδες playmobil… Το πειρατικό καράβι είχε καλύτερη τύχη. Το χρησιμοποιώ ακόμα αντί για δέντρο τα Χριστούγεννα. Προσπάθησε να βάλεις φωτάκια στην καμπίνα του καπετάνιου, είναι υπέροχο…
Κύριε NikosHatzopoulos δεν σας οφείλω ούτε συγγνώμη, ούτε εξηγήσεις ούτε παραδείγματα - δεν είστε εδώ ούτε ως εξεταστής, ούτε ως καθηγητής. Από την πρώτη στιγμή που μπήκατε στο blog εκφέρετε γνώμες με ύφος αυθεντίας, κάνετε κατάδυση στο υποσυνείδητό μας, ανακαλύπτετε προσπάθειες μείωσης στο "σου" και το "μου" (!), απαιτείτε απαντήσεις και παραδείγματα, μας προτρέπετε να κάνουμε ενδελεχείς αναλύσεις και μας σερβίρετε απόψεις ως εξής:
"ο αυτοσαρκασμός οφείλεται σε υποσυνείδητη προσπάθεια μείωσης του εαυτού μας, με σκοπό ποικίλο π.χ. την αύξηση πιθανοτήτων αποδοχής, την δημιουργία θετικών εντυπώσεων , την δημιουργία θετικού κλίματος. Μία ενδελεχής ανάλυση του εαυτού σας, ίσως σας έπειθε - γιατί συμφωνώ ότι σε πρώτο πλάνο, όλα φαίνονται όμορφα σχετικά με το ζήτημα αυτό".
Όλοι όσοι γράφουν εδώ είναι άνθρωποι που με κέφι και αμεσότητα σχολιάζουν το post και όχι καθηγητές που κάνουν διαλέξεις και επίδειξη γνώσεων. Λυπάμαι αλλά μάλλον εσείς δεν έχετε καταλάβει ότι είστε εκτός ύφους και κλίματος.
@NikosXatzopoulos
Το χιούμορ ξέρετε, μπορεί να είναι καλύτερο από την αγκύλωση.
Αλήθεια, συμπαθείτε τις κατευθυνόμενες συζητήσεις;
@nikosxatzopoulos: Οι άνθρωποι χαρακτηρίζονται ως διασκεδαστικοί, εκνευριστικοί, αντιπαθητικοί και ό,τι άλλο θέλεις να συμπληρώσεις, ανάλογα με την συμπεριφορά και το ήθος τους. Όχι μόνο με το αν κάνουν πλάκα ή όχι. Είναι κι αυτό πάντως ένα κριτήριο. Αν κάνουν πλάκα με λεπτότητα, ή αυτοσαρκάζονται, για μένα είναι αρκετό. Επειδή όμως έχουμε ξεφύγει από το θέμα, δεν νομίζω πως θα συνεχίσω τέτοιου είδους διάλογο… Το παιχνίδι πάντως το συνεχίζω…!
nikoshatzopoulos said at 23:12
"Όσον αφορά την γνώμη σας Mickey, θεωρώ ότι ανέφερα εξαρχής ότι επιδιώκω να έρθω σε επαφή με άλλες γνώμες πολύ περισσότερο από το να σπαταλώ το χώρο του blog - το χρόνο μου σε ενασχολήσεις του τύπου "κρεμάλα". Άρα θεωρώ την παρέμβασή σας άκαιρη και άστοχη. Περιμένω λοιπόν απαντήσεις και καλοπροαίρετη κριτική απέχουσα από μειωτικές φράσεις."
Ώστε θεωρείτε αγαπητέ την παρέμβασή μου (ποια ακριβώς; να παίξετε κανένα παιχνιδάκι να χαλαρώσετε;) "άκαιρη" και "άστοχη". Δυστυχώς, τις μειωτικές φράσεις τις χρησιμοποιείτε εσείς ο ίδιος και μάλιστα προτού καν ανοίξετε έναν διάλογο της προκοπής με κάποιον που σας έκανε τη χάρη να ασχοληθεί με την αφεντιά σας (δεν με ενδιαφέρει το θέμα που θίξατε, από καλή διάθεση για να μη νιώθετε μόνος πήγα να το κάνω), όταν οι περισσότεροι σας αγνοούν. Προφανώς πράττουν πολύ καλά και θα ακολουθήσω το παράδειγμά τους. Μην περιμένετε απάντηση (ευτυχώς με προλάβατε πριν χαραμίσω το χρόνο μου για να τη φτιάξω) ούτε και πρόκειται να ασχοληθώ ξανά μαζί σας. Προτιμώ να παίξω λίγο ακόμα :))
@Cha. Giannakopoulos
Σκεφτόμουν πολύ για το παιχνίδι και νομίζω οτι κάτι είδα, με αφορμή το σχόλιό σας. Ισως το παιχνίδι να μην είναι αυτοσκοπός τελικά. Ισως, πέρα από το να γελάσουμε και να διασκεδάσουμε, κάθε παιχνίδι (και κάθε παρτίδα ακόμα), να έχει κι ένα πλάγιο, κρυφό σκοπό.
Τη χαρά της νίκης, το άγγιγμα της γερμανίδας, το θαυμασμό του περίγυρου κι ένα σωρό ακόμα μικρο-σκοπούς.
Υπό σκέψη...
@georgia.m(ου): Ο καφέ θρόνος και το μπαούλο με τα χρυσά νομίσματα που θάβαμε στην γωνία του κήπου. Λίγο ακόμα και θα πίστευα ότι ήταν πραγματικός θησαυρός!! Αγόρασες το κάστρο μόνη σου? +10 πόντοι στην βαθμολογία σχολιαστών του παρόντος blog λοιπόν!!!!
@nikosxatzopoulos: -10 πόντοι…
αυτό που έκανε τους συναδέλφους να παραξενευτούν είναι ότι ανάμεσα σε χαρτιά, συνθήκες, διεθνείς συμβάσεις και κανονισμούς προστασίας δεδομένων υπάρχει ένα πολύχρωμο τόπι με το οποίο παίζω όταν η πίεση χτυπάει κόκκινο.
χεχε και εγώ όταν τα παίζω από το διάβασμα κάνω skate μέσα στο δωμάτιο μου :-Ρ Μας χωρίζει ένας τοίχος με την σπιτονοικοκυρά και κάποια μέρα θα σκάσει μέσα στο σπίτι να μου τα σούρει :ο) (το αγόρασα πρόσφατα, στο καπάκι αφού είδα αυτό το documentary)
ΥΓ: Όποιος έχει adsl μπορεί να τσεκάρει αυτό το videaki (9mb περίπου)
Χάθηκε ένα σχόλιο με το οποίο σας ευχαριστούσα, σας καληνυχτούσα και σας έλεγα ότι έχω να παλέψω με πάγους και χιόνια εδώ στο βουνό.
Συνεχίστε, θα σας διαβάσω αύριο πρωί.
@Dormammu
Αμα μου δώσεις δέκα πόντους, θα πω στη Μαριλένα καλά λόγια για σένα!
:P
Τελευταία λέξη:
Κύριε Nikosxatzopoulos - το blog μου είναι το σπίτι μου - δεν είναι δημόσιος χώρος. Δεν έχω καμία υποχρέωση να φιλοξενώ ανθρώπους που ζητάνε λογαριασμό και μου λένε (αν είναι δυνατόν!) ότι καταλήγω σε υπεκφυγές.
Σας είπα πριν ευγενικά ότι είστε εκτός ύφους και κλίματος.
Να μην σας κρατάω!
nikosxatzopoulos
Επισημαίνω μόνο με ενδιαφέρον ότι παρά την επιμονή σας να ζητάτε απαντήσεις από τους άλλους, επιλέξατε να αγνοήσετε το δικό μου κείμενο που αποτελεί τη δική μου άποψη πάνω στα θέματα που θίξατε.
Mickey
Ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια.
Σας καληνυχτίζω
+10 πόντους και στον alombar42 λοιπόν, για την διαπίστωση υπάρξεως πλαγίων μικρο- σκοπών στο παιχνίδι και την γλαφυρή περιγραφή τους…!
@nikosxatzopoulos: -10 πόντοι…
@dormammu (23:53)
Το πειρατικό καράβι δεν είναι στο πατάρι. Υπάρχει καλύτερο διακοσμητικό και αναμνηστικό από αυτό; Θα δοκιμάσω τα φωτάκια (νομίζω πως το είχα κάνει κάποτε, η ανάμνηση χάνεται στα βάθη του χρόνου).
@georgia.m (23:56)
Δεν είχα πάρει το κάστρο με τις πολεμίστρες, αλλά τον βασιλιά με το θρόνο και την παρέα του τα έχω. Από την άλλη είχα το ξύλινο φρούριο του Φαρ Ουέστ με το ιππικό και το διαστημόπλοιο (από τα μεγάλα σύνολα). Εκείνη την εποχή οι γονείς μας στερούνταν πολλά για να μας πάρουν τόσο "ακριβά" δώρα (ένα κάθε 2-3 χρόνια). Σήμερα βέβαια κάθε πιτσιρίκος/α μπορεί να έχει και του πουλιού το γάλα. Ίσως ακούγομαι υπέρμετρα ρομαντικός, αλλά μπορεί να τα εκτιμούσαμε περισσότερο τότε. Από την άλλη, οι γονείς μου μου έλεγαν ιστορίες για τα δικά τους παιδικά χρόνια και τα παιχνίδια που εκείνοι είχαν: Μια αυτοσχέδια μπάλα από κομμάτια δέρματος για το ποδόσφαιρο και μια κούκλα φτιαγμένη από κουρέλια. Συγκριτικά, ζούσαμε σαν πρίγκηπες!
Υ.Γ. Αν και όταν κάνω παιδιά θα απολαμβάνω πραγματικά να παίζω μαζί τους. Θα πάρω και όλα τα Playmobil που δεν μπόρεσα μικρός, μήπως μου δώσει και μένα κανέναν πόντο ο dormammu :))
@Dormammu
Πού είναι το σκορ τώρα;
Αν ισοβαθμώ με τη georgia m, να βρω τρόπο να της φάω κάνα βαθμό!
(Ιδού το παιχνίδι, ιδού και η ρόδα)
@mickey: Κι εγώ τα playmobil μου για τον ίδιο λόγο τα φυλάω.. Θα τρελαθώ στο παιχνίδι!! +10 πόντους λοιπόν για την μελλοντική αξιοποίηση των όσων παίζαμε μικροί…
@nikosxatzopoulos: -10 πόντοι… Τώρα που το ξανασκέπτομαι…Ιερεύς- ψυχαναλυτής και με τόσα ορθογραφικά λάθη? Συμμετέχετε και σε λάθος θέμα. Για θρησκεία συζητούσαμε χτες και προχτές… -20 πόντοι…..
@Dormammu
Με τέτοιο κρύο στον παράδεισο σήμερα, καλή και η κόλαση - άσε που μάλλον εκεί θα είναι και η Μαριλένα :)
Να δώσω κι εγώ από +10 πόντους στον cha.giannakopoulo για την ξανθιά γερμανίδα του και την φρίκη που ένιωσε όταν ανακάλυψε την πλάνη στην οποία ζούσε τόσα χρόνια! :-))
Και στην georgia.m για τα ωραία σχόλιά της σε αυτό και προηγούμενα posts – δίνουν άλλη αίσθηση στο blog!
Τέλος δεν θα μου επέτρεπα ποτέ να βαθμολογήσω έναν Ιερέα – Ψυχαναλυτή, αλλά είμαι σίγουρος πως θα χαρεί να μάθει πως (κατά την άποψή μου πάντα) στερείται παντελώς χιούμορ!
Αλήθεια, με Lego έπαιζε κανείς; Είχα συλλογή από διαστημόπλοια και όταν διάβαζα κάτι ενδιαφέρον σε βιβλία του Asimov ή του Clarke προσπαθούσα να το εφαρμόσω!
Οπότε το σκορ έχει ως εξής:
Georgia.M: +20
cha.giannakopoulos: +10
alombar42: +10
mickey: +10
nikosxatzopoulos: -40
@georgia.m
Αχ αυτές οι γυναίκες! Αν δε χώσουν τη μύτη τους, δεν αντέχουν :)
Είμαστε όλοι στο +10.. Τώρα που έφυγε και ο διαιτητής λέτε να αρχίσουμε τις ζαβολιές? :))
@kaneis:
Εχω μια τεράστια συλλογή lego... κάπου σε μια αποθήκη. Οταν μεγάλωσα κάπως, το γύρισα σε ένα άλλο σύστημα, με μεταλικές λάμες (και άλλα σχήματα) διαφόρων μεγεθών, που είχαν τρύπες για βίδες σε πολλά σημεία και μπορούσες να φτιάξεις ένα σωρό σχέδια!
Οπως έλεγε κι ένας ευφυέστατος φίλος μου, είμαστε όλοι βλαμένοι :)))
Για όσους έχουν διαβάσει τα σχόλιά μου επί των post του Σαββατοκύριακου και γνωρίζουν πόσο "γλυκούλης" και "ευαισθητούλης" είμαι, έχω να πω το εξής (ονόματα δε λέμε, οικογένειες δεν θίγουμε):
Χειρότερος και από έναν φανατικό δογματικό είναι ένας άνθρωπος με παντελή έλλειψη της αίσθησης του χιούμορ. Δεν είναι περίεργο που αυτές οι δυο ιδιότητες πάνε σχεδόν πάντα πακέτο. Η μόνη στάση που τους αξίζει είναι η πλήρης περιφρόνηση.
Δεν ήθελα να ρίξω καρφί σήμερα, αλλά είναι κι αυτό μέσα στο παιχνίδι ;)
Υ.Γ. Μετανιώνω που δε δημοσίευσα το παραπάνω κείμενο πριν την αποκάλυψη της επαγγελματικής ιδιότητας του nikosxatzopoulos. Το είχα ετοιμάσει αρκετά νωρίς και μετά την προσθήκη του "γλυκούλης" και "ευαισθητούλης" αμέσως μετά το σχόλιο του των 00:22 (και χωρίς να έχω δει το σχόλιο του των 00:24) αμφιταλαντευόμουν αν θα το δημοσιεύσω ή όχι. Είχα καταλάβει την πρώτη του ιδιότητα (στοιχημάτιζα μεταξύ ιερέα και θεολόγου), όσο για τη δεύτερη - επιστημονική (;) - ο Θεός να μας φυλάει! Αν ήμουν κομματάκι πιο γρήγορος νομίζω πως θα έπρεπε να με ανακηρύξετε αυτοδίκαια ως "Μέγα Προφήτη" :)) Πάντως δεν πρόκειται να μαγαρίσω την όμορφη ατμόσφαιρα με χαζο-αντιπαραθέσεις. Αν θέλει να παίξουμε μπάλα, τον προκαλώ ανοιχτά να αρχίσει τις αναγνώσεις και δημοσιεύσεις σχολίων στο προηγούμενο post (αυτό με τη θρησκεία) και να μας αφήσει ήσυχους εδώ πέρα να συζητάμε για τα παιχνίδια μας :)
Έριξα το 200ο σχόλιο. Θέλω πόντους :))
@kaneis: Lego? Και βέβαια… Είχα φτιάξει το φοβερό διαστημόπλοιο Enterprise με τριπλή σειρά πολυβόλων παρακαλώ, αλλά ο τρισάθλιος Κλίνγκον ξάδερφός μου το κατέστρεψε ρίχνοντας το στον τοίχο… Μη ξεχνάτε ότι στα μέσα της δεκαετίας του 70 ο Σποκ στην τηλεόραση ήταν must… Εκεί να δεις παιχνίδια….. +10 πόντους και στον Κανένα λοιπόν που δημιούργησε την διαστημική αρμάδα!
+10 πόντους στο Mickey για το διακοσιοστό ποστ και +10 για το παιχνιδιάρικο όνομα!
(τους πόντους μόνο αν όντως γράψει το 200οστό - είναι το 197 αυτό εδώ)
Είχα κι εγώ lego μικρός, αλλά πολύ λίγα :(. Ήταν Π-Α-Ν-Α-Κ-Ρ-Ι-Β-Α. Προσπαθούσα να φτιάξω κι εγώ διαστημόπλοια (είχα και τον μικροσκοπικό αστροναύτη - τον θυμάστε;) Τώρα που δεν υπάρχει οικονομικό πρόβλημα, αν σας υποσχεθώ ότι μέσα στο έτος θα αγοράσω πάνω από 1000 τουβλάκια, θα φτιάξω ότι μου ζητήσετε και θα σας στείλω φωτογραφία με το δημιούργημά μου για απόδειξη, θα μου δώσετε κι εμένα κανέναν πόντο γιατί έχω μείνει πίσω στο σκορ; Δεν μου αρέσει να χάνω ;)
@georgia.m
Συνδύαζα κι εγώ Playmobil με Lego, καθώς και με άλλα συναρμολογούμενα αγνώστου μάρκας (τις εικόνες τις θυμάμαι πολύ καλά, θα μείνουν για πάντα χαραγμένες στη μνήμη μου). Είχα φτιάξει μέχρι και πίστα για άλματα σκι με αυτά, χρησιμοποιώντας και βαμβάκι για τεχνητό χιόνι. Εκεί βάζαμε τους σκιέρ της Playmobil (αλήθεια, τους είχε κανείς άλλος) και έκαναν θεαματικά άλματα (στο τέλος βέβαια έτρωγαν τα μούτρα τους. Σχεδόν καμιά προσγείωση δεν ήταν επιτυχημένη).
@cha.giannakopoulos: Έχετε δίκιο. Η συζήτηση δεν προήχθη όσο θα’ πρεπε…Μάλλον χαλαρώσαμε αρκετά σήμερα, αλλά και λίγο παιχνίδι δεν βλάπτει (!!) Αύριο είναι μια δύσκολη ημέρα.. Δίνω 100 πόντους στον εξαιρετικό οικοδεσπότη μας για την φιλοξενία του και σε όλους του υπόλοιπους φίλους rdv αύριο. Περιμένω βαθμολογία απ' όσους θα συνεχίσουν… Καληνύχτα και προσοχή στα παιχνίδια με το χιόνι!
@alombar42
Κάνεις ζαβολιά! Μέτρα τα και θα δεις ότι το σχόλιο-καρφί στις 1:06 ήταν όντως το 200ο του post. Κάνε και ένα refresh στον browser αν δεν με πιστεύεις. Ελπίζω να μην πάρεις πίσω τα 20 ποντάκια. Επειδή έστειλα το προηγούμενο σχόλιο πριν δω τα καινούρια σας και μια και πήρα ήδη 20 πόντους μπορώ να πάρω πίσω την υπόσχεσή μου για τα Lego. Έχω ένα μικρό πρόβλημα χώρου για τα 1000 τουβλάκια :)) (είπαμε να κάνω κι εγώ καμιά ζαβολιά)
NikosXatzopoulos said
Σε έναν ιερέα , θα πρέπει να έχετε σεβασμό κύριε Mickey.
Από περιέργεια και αν επιτρέπετε φυσικά, ιερέας ποιάς θρησκείας;
@mickey:
Δεν παίρνω πίσω τους πόντους, αλλά το 200οστό ποστ είναι το δικό σου με ώρα 1:20 πμ
Μείον δέκα πόντους επειδή με αμφισβητείς (το παιχνίδι δεν είναι δημοκρατία!)
Τις ευχαριστίες μου στον κύριο Νίκο επειδή είπε μια μεγάλη αλήθεια:
τα παιδιά είναι πιο σοβαρά από εσάς
Την καληνύΣτα μου στους συμπαίκτες, ώρα για νάνι :)
@georgia.m
Σε εκτιμώ ιδιαίτερα! Αν όλοι οι πιστοί ήταν σαν εσένα, ο κόσμος μας θα ήταν ΠΟΛΥ καλύτερος. Έχω γνωρίσει και άλλες φωτεινές εξαιρέσεις. Έχω κι εγώ συγγενή ιερέα, τον παπά ενός χωριού, που μεγάλωσε και σπούδασε 4 παιδιά, έχτισε ολόκληρο σπίτι μόνος του (μόνο τις κολώνες με τα μπετά έριξε η μηχανή) και αφού αυτά παντρεύτηκαν τώρα στεγάζει και τις οικογένειές τους, καθώς έχτισε ακόμα τρεις ορόφους. Μπορεί να μη συμφωνούμε στις πεποιθήσεις μας, αλλά τον παραδέχομαι, όπως και σένα. Να 'σαι καλά!
@alombar42
Ή δεν ξέρεις να μετράς ή κάνεις λάθος με το refresh του browser ή απλά θέλεις να χάσω! Φτου σου, ζαβολιάρη (LOL)! Κάνε ότι νομίζεις. Αυτοανακηρύσσομαι ως ο νικητής του παιχνιδού (δεν έχουμε δημοκρατία, έτσι δεν είπες;) Μέχρι και η georgia.m υποχώρησε και μου χάρισε όσους πόντους θέλω :))
Mickey, όταν γράφεις ένα σχόλιο, ακριβώς κάτω από τον τίτλο του ποστ (Fun and games) λέει πόσα σχόλια υπάρχουν. Αφαίρεσε από το τέλος :)
Δεν νομίζω ότι υπάρχει λόγος να σχολούμαστε με τον ανορθόγραφο υποτιθέμενο ιερέα. Μην του δίνετε τροφή γαι σχόλια κι θα πάρει το κουβαδάκι του να παίξει αλλού.... Τουλάχιστον ο "σαλταρισμένος" είχε στυλ... Καλή νύχτα και πάλι
@alombar42 και όσους άλλους είναι ξύπνιοι και παρακολουθούν ή απλά ενδιαφέρονται:
Διάνα έπεσε για μένα και τη σχέση μου με την εκκλησία ο παναγιωτατοσοφολογιοτατοκατοχοστηςαπολυτηςαληθειας κ.κ.κ. Χατζόπουλος!
Αντιγράφω:
"Και πώς το μαντέψατε ότι είμαι ιερέας; έχετε εσείς καμιά επαφή με την εκκλησία; είμαι 100% σίγουρος και δνε χωρά αμφιβολία ότι από μικρός τρογυρίζατε σε καφετέριες και όλα τα κακά του κόσμου. Αλλά δε φταίτε εσείς. Αντί να σας είχαν μάθει να ακούτε το λόγο του Θεού από μικρός, από μικρός να συμμετέχετε στα δρώμενα της εκκλησίας, στα ιερά μυστήρια, να διδαχθείτε τις πατερικές Αλήθειες, εσείς χασομεράγατε. Αν είχατε την παραμικρή επαφή με την εκκλησία όταν ήσασταν μικρός, και το λέω μετα βεβαιότητας γνώσεως των ψυχοδυναμικών, δεν θα κάνατε σαν "παιδάκι" παριστάνοντας τον ψευδοπροφήτη."
Για όσους διάβασαν τις χθεσινές μου βιωματικές αποκαλύψεις σχετικά με την εμπειρία μου από τα κατηχητικά, τα μυστήρια, τους ιερούς κανόνες κλπ. έχουν καταλάβει ότι ο τύπος έχει πέσει 100% μέσα (LOL)! Πού να διάβαζε ότι εκτός από όλα αυτά ήμουν και για χρόνια Κατηχητής! Εκείνο δε το "μετά βεβαιότητας γνώσεως των ψυχοδυναμικών" με τρελαίνει :))
Και λίγα πράγματα, έτσι για να μην έχετε καμιά αμφιβολία για το πού στέλνουν κάποιοι γονείς τα παιδιά τους (ως πρόβατα στη σφαγή, θα έλεγα), μια ακόμα αντιγραφή από τα σχόλια του κ.κ.κ. Χατζόπουλου:
"κάθε ιερέας πρέπει και οφείλει να πρεσβεύει την απόλυτη αλήθεια."
"Το χιούμορ είναι διαολεμένο για μένα. Τόση ώρα σαν παιδάκια κάνετε. Στα κατηχητικά υπεύθυνος των οποίων είμαι, και μάλιστα έχω διδάξει, τα παιδιά είναι πιο σοβαρά από εσάς. Αλήθεια αν ξέρατε τι είναι κατηχητικό. Να πώς καταντά η νεολαία μας."
Δυστυχώς δεν είχα τον κ. Χατζόπουλο για κατηχητή. Σε αυτή την περίπτωση, ακόμα και οι θρήσκοι γονείς μου θα καταλάβαιναν με τι τρελοκομείο έχουν να κάνουν και θα είχα γλιτώσει σχεδόν δύο δεκαετίες από τη ζωή μου. Τα περισσότερα κατηχητικά λειτουργούν πολύ πιο ύπουλα. :(
Φυσικά αντέγραψα τα πλήρη σχόλια του, ώστε κι αν τα σβήσει να παραμείνουν. Τα γραπτά πρέπει να μένουν, ακόμα κι αν προέρχονται από έναν παρανοϊκό.
Κρατάω όμως και μια πισινή μήπως τελικά ο κ.κ.κ. Χατζόπουλος είναι στην πραγματικότητα ο "Σαλτάρω κλπ" μεταμφιεσμένος και όλη τη μέρα παίζει μαζί μας ένα παιχνίδι :))
@alombar42
Αυτό ακριβώς κάνω, αλλά μάλλον κάτι δεν πάει καλά, γιατί την τελευταία φορά μου έβγαλε ως 200ο ένα άλλο (ούτε αυτό που λέω ούτε αυτό που λες εσύ). Για να είμαι σίγουρος, έκανα "collapse comments" και πήγα να τα κάνω copy - paste στο Excel για να μετρηθούν από την αρχή. Δυστυχώς δεν γίνεται (παίρνει και το σώμα των σχολίων), αλλά τι σόι προγραμματιστής είμαι, θα φτιάξω ένα προγραμματάκι και θα τα μετρήσει. Μόνο τότε θα μπορούμε να είμαστε σίγουροι ;)
Είναι πλέον OFFICIAL! Είμαι ο συγγραφέας του 200ου σχολίου του post - καρατσεκαρισμένο! Πήρα τους περισσότερους πόντους! Υποκλιθείτε όλοι στον Άρχοντα του Παιχνιδιού (Master of the Game)!
Μα, πού πήγατε όλοι; Από τώρα για ύπνο; Κι εγώ τι θα κάνω; Με ποιον θα παίξω τώρα; Γιατί δεν με παίζετε, εεεεε; Έφυγε και ο Χατζόπουλος. Κρίμα, πάνω που άρχισε να έχει πλάκα το θέμα :( Τέλος πάντων. Τι να κάνω; Πάω κι εγώ για ύπνο, να απολαύσω το θρίαμβό μου!
Αγαπητή μπλογκοπαρέα, σας ευχαριστώ θερμά! Πάω να συναντήσω το Μορφέα τώρα (λέτε να είναι διαθέσιμος για κανένα ταβλάκι ;))
Ακολουθεί ενικός ευγενείας :
Αγαπητέ Νίκο, πιο ωραίο παιχνίδι από τα blogs δεν ξεύρω. Απ' όλα έχει. Κρυφτό, κυνηγητό, πετροβολιές. Με ενθουσιάζει. Το μόνο που με ανησυχεί είναι ότι γνωρίζω πια καλά, πως τα καλύτερα παιχνίδια τελειώνουν με κλάματα.
Ακολουθεί πληθυντικός ευγενείας :
Νομίζω πως το βιβλίο σας "Οι Νέοι Έλληνες" παραμένει τραγικά επίκαιρο, αν και όσοι το ρημαδοδιάβασαν μάλλον είχαν σπάσει τους καθρέφτες τους. Ειδικά στα περί ανασφάλειας και γείτονα, το βλέπω να 'ναι επίκαιρο και σε 200 χρόνια. Δεν αλλάζει τίποτα. Δεν θυμάμαι το λόγο που με έκανε να το γράψω αυτό, αλλά ως παίκτης που είστε θα έχετε καταλάβει. Καλημέρα σας.
Κύριε Δήμου,
θα ήθελα να κλείσω το σημερινό μου σχολιασμό όπως ακριβώς ξεκίνησα: με ευγνωμοσύνη. Στο πρώτο μου σχόλιο σάς ευχαρίστησα για τη συγκίνηση που μου προσφέρατε και τις όμορφες αναμνήσεις που ξυπνήσατε μέσα μου. Με αυτό το τελευταίο (μέχρι το επόμενο πρωί τουλάχιστον), θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για την ευκαιρία που μου δώσατε να παίξω (και μάλιστα ένα εντελώς νέο παιχνίδι). Έτσι απλά και αυθόρμητα, χωρίς κανόνες και περιορισμούς, με τη συμμετοχή των άλλων αγαπητών σχολιαστών, διασκεδάσαμε και απολαύσαμε τη χαρά του παιχνιδιού χωρίς φτιασιδώματα και ενοχές (κι ας προσπάθησαν μάταια κάποιοι άλλοι να μας το χαλάσουν). Η παρουσία των σχολιαστών που συμμετείχαν στο παιχνίδι ήταν φυσικά καταλυτική, ωστόσο - κακά τα ψέματα - όλα ξεκίνησαν από το ερέθισμα που μας δώσατε με τη σημερινή σας δημοσίευση και το βήμα που τόσο ευγενικά και ελεύθερα μας παραχωρήσατε (και μας παραχωρείτε καθημερινά) για να επικοινωνούμε διαδικτυακά μαζί σας και μεταξύ μας. Ίσως να μην κάναμε πολλές θεωρητικές συζητήσεις (υπήρξαν κι αυτές, διέκρινα πολύ μεστά κείμενα στο σημερινό σχολιασμό), αλλά κάτι μου λέει πως τελικά είσαστε ευχαριστημένος από το παιχνίδι μας και ίσως να μειδιάσατε λιγάκι παρακολουθώντας τα παιχνιδιάρικα καμώματά μας. Όσο για μένα, η εμπειρία αυτή θα μείνει για πάντα χαραγμένη στη μνήμη μου (και την καρδιά μου).
Να είστε πάντα καλά και να ζήσετε ευτυχισμένος κάθε μέρα της ζωής σας (παίζοντας φυσικά)!
Φίλοι (και ιδιαίτερα Mickey) ευχαριστώ και εγώ για την απολαυστική παρέα.
Λέτε ο ΝΧ να ήταν ο Σαλτάρω; Απίθανο μου φαίνεται - τόσο αυθεντικό ύφος...
Πάντως το παιχνίδι συνεχίζεται - να μην χαθούμε.
Πάω να βάλω αλυσσίδες.
Τι κρίμα που πήζω στη δουλειά και δεν προλαβαίνω να γράψω σε τόσο όμορφο θέμα! Τα ωραία θέματα το Σ/Κ βρε Νίκο Δήμου :-)
Είμαι συνοπτικός για τα αγαπημένα μου: Μπάσκετ (πρώην παίκτης σε ομάδα που μελαγχολεί με τα τωρινά χάλια του...), Τρίβιαλ (χωρισμένοι σε άντρες-γυναίκες με άπειρους καβγάδες!), και Video Games.
Από τα video games τρελαίνομαι για τα First Person Shooting: Μου δίνουν μια εκπληκτική προσέγγιση της πραγματικότητας, νιώθω ότι πράγματι ταυτίζομαι με τον πρωταγωνιστή (με έχω πιάσει να σκύβω για να μην με πετύχει σφαίρα).
@Mickey
Παρατήρησα κι εγώ το "πρόβλημα" με τον αριθμό των σχολίων: φαίνεται οτι η blogger δημοσιεύει τα σχόλια σε μια θέση, αλλά αν για κάποιο λόγο ένα σχόλιο προηγείται χρονικά και δεν πρόλαβε (;) να μπει στη θέση του, το βάζει σφήνα εκεί που θα έπρεπε να μπει - γι' αυτό και αλλάζει ελαφρά τη σειρά προς το τέλος.
Γελάσαμε πάντως - συμφωνώ και ευχαριστώ :)
@Avellaneda: δεν μπόρεσα να σου κρυφτώ. Τώρα θα τα φυλάξω εγώ. Το μόνο πρόβλημα είναι πως ο οικοδεσπότης του βλογ γνωρίζει ποιος είμαι. Και βέβαια μπορεί να λέγομαι Νίκος Χατζόπουλος. Καλημέρα.
nd: το φαντάστηκα. όμως το δήλωσα ότι δεν ξαναγράφω. ξεκόλλα.
Επιτέλους διάβασα ΟΛΑ τα σχόλια. Θέλω +10 πόντους.
Ο κύριος Νίκος Χατζόπουλος δικαιούται +50 - τώρα ειδικά που είδα όλη τη σειρά των σχολίων, από το "αντρική και ώριμη" και "το μωρό με τη μπύρα" από τη μία, μέχρι το "ευχαριστώ πολύ που μου απαντήσατε" και τη "γόνιμη ανταλλαγή απόψεων" (τύπου τηλεπαράθυρα) από την άλλη.
Τα μόνα που θα πρόδιδαν ίσως τον τηλεπαρουσιαστή είναι η ασυνεπής ανορθογραφία (οι ανορθόγραφοι κάνουν τα ίδια λάθη συνεχώς) και η ασυνεπής προσωπικότητα (αν δει κάποιος στη σειρά όλα τα σχόλια και τις λέξεις: αντρικός, μπύρα, ανίδεε, φασαρία), αν και αυτό το δεύτερο δικαιολογείται λόγω της επιτυχημένης (νομίζω) προσπάθειας ανόδου της τηλεθέασης.
Πού είναι το σκορ (Μίκυ μην κλέβεις);
Ψηφίζω πατερ-Χατζόπουλοσαλταρωπιτσιρικομαγαζο.Πειστικότατος!
Πληρώνω για ιδιαίτερα.Ασε καλύτερα.Δεν μπλέκω!
Παμε για κρέμες Georgia?Εγω τουλάχιστον επωφελήθηκα της κακοκαιριας κ δήλωσα'αδυναμία μετάβασης΄.Οχι οτι το πιστεψανε δηλ, αλλά οσο παιρναει η ωρα αποκλύομαι κατα κυριολεξία.
Απολαυσα όμως τα παιχνιδίσματα υμών των συνεπών του Blog..
Ωραίο το παιχνίδι, απαραίτητο! Νομίζω πως όποιος δεν έπαιξε ως παιδί, κινδυνεύει να παλιμπαιδίζει σ'όλη του τη ζωή.
Σχετικά με τις φωτογραφίες του post σας όμως, δεν είμαι σίγουρη πως οι εργαζόμενοι σ'αυτά τα πάρκα ψυχαγωγίας, περνάν εξίσου καλά. Σε εκπομπή του Moore είχα παρακολουθήσει την εκμετάλλευση των "παιδικών ηρώων", που κάνουν υπερωρίες, μένουν απλήρωτοι και δουλεύουν σε εξοντωτικούς ρυθμούς, μέσα σε τεράστιες στολές με πολύ υψηλές θερμοκρασίες.
Το βιβλίο του Roger Caillois δεν το έχω διαβάσει. Βγαίνω στα χιόνια. Ελπίζω να έχουν ειδοποιηθεί τα σκυλιά του Αγίου Βερνάρδου.
Το ομαδικό πέταγμα της τούρτας... ιδανικά γενέθλια, πριν εικοσαρίσω!
Γεωργία Μ, δεν ξέρετε τι χάνετε! Η ιπτάμενη τούρτα έχει άλλη νοστιμιά :)
(παρένθεση:
τώρα δηλαδή περιμένετε απο μένα να διαβάσω 252 σχόλια για να απαντήσω?
:-)
μη πρακτικό. συγνώμη για το άσχετο)
Προσωπικά πιστεύω ότι το παιχνίδι είναι βασικό κομμάτι της ανάπτυξης και της εκπαίδευσης. Δεν είναι τυχαίο που όλα σχεδόν τα μικρά ζώα παίζουν μεταξύ τους για να μάθουν να αμύνονται, να κηνυγάνε, για να αυξήσουν τις αισθήσεις τους.
@newlens:
αυτό το "άγγιγμα της Γερμανίδας" είναι ακατανόητο.
Αγαπητέ μου newlens, μερικώς απάντησε ήδη η Γεωργία Μ, αλλά επιτρέψτε μου:
Αν το άγγιγμα της Γερμανίδας είναι ακατανόητο, μπορώ για σας ειδικά να το αλλάξω σε "άγγιγμα του πιπινιού" ή "δάγκωμα της μελαχροινής" ή ακόμα και "μπουκάλα με την Λίζα".
Μην μένετε στη μπουκάλα :)
Θεωρείτε τον εαυτό σας μοντέρνο Οδυσσέα που θέλει να περάσει τις Συμπληγάδες;
Θα αντέχατε την απάντηση;
Καλημέρα κι από εμένα! Γράφω σε ένα διάλειμμα από τον χιονοπόλεμο. Παίζω από χτες, στον ελεύθερο χρόνο που κέρδισα απέχοντας από την συζήτηση.
Καλή - χιονοπόλεμο - μέρα σε όλους!!!
Σ:))))))
Άσπρος Γάτος Αθώος (τέως Μαύρος Πονηρός)
ΥΓ1 Γεωργία, mickey, dormammu, cha.giannakopoulos, μα τι συμβαίνει, είμαστε ΟΛΟΙ συνομήλικοι; Το '70 είμαι κι εγώ, ξέρω από κάστρα και φρούρια του φαρ-ουέστ, από σεντούκια με χρυσά νομίσματα, καράβια πειρατικά, "τουβλάκια" (τα original lego παραήταν ακριβά), κρυφτό και κυνηγητό (από πετροβολιές, πάλι, όχι....)
ΥΓ 2 Ευχαριστώ όσους μού απάντησαν, αλλά είμεθα Γάτοι με Αρχές, σαν τους κύριους κυρίους Χατζόπουλους - προσέξατε παρακαλώ τον πληθυντικό αγενείας (σε μένα σε πρόδωσε το "ξεύρω" by the way :))))), και τις αρχές μας τις κρατάμε, ένα σχόλιο-απάντηση ο Σαλάτας, ένα κι εγώ. (μεγάλο όμως...Σ;)
@newlens:
ακούω...
Ομολογώ οτι κι εγώ ακούω, τόσο τον περίγυρο, όσο και φωνές γενικώς, αγνώστους προελεύσεως!
Καθόλου πρωτότυπο ε;
@georgia.m
Δεν πιστευω να σας αρέσει η (Κοντο)λίζα...
Υπάρχει βέβαια ένα χαριτωμένο γνωμικό που λέει οτι αν σβήσεις το φως όλες οι γυναίκες είναι ίδιες, αλλά επιτρέψτε μου να διαφωνώ οριζοντίως και καθέτως.
Να θυμάστε όμως οτι εσείς με προσβάλατε πρώτη!!
@NikosXatzopoulos
είμαι ευχαρής εις το να μετάσχω σε αυτό το άγγιγμα ψυχών
Εχω ήδη δηλώσει οτι με συναρπάζουν τα αγγίγματα, ιδίως τα ψυχικά.
Δυστυχώς, εντελώς πρακτικοί λόγοι με εμποδίζουν από το να σας ασπασθώ (είμαι αξύριστος).
Ομολογώ πάντως οτι είσθε γνωμικότατος, παρότι νέος: αυτό το "απέχω δια της λέσχης σας" δείχνει την ουσία του σέβεσθαι!
@newlens
Εσείς δηλαδή δεν ακούτε τώρα μια φωνή αγνώστου προελεύσεως να λέει "χούφτωστην χούφτωστην";
:P
@georgia.m
Είμαι παρεξηγησιάρης! Αν δε με παίξετε στο παιχνίδι σας, θα τα μαρτυρήσω όλα στο μπαμπά σας!!
(Εχεις ακούσει το ανέκδοτο με τον Τοτό που λέει "αλλά μου αρέσει ο τρόπος που σκέφτεστε κυρία";)
@georgia.m
Μα γιατί συνεχίζετε να με προσβάλετε; Τι σας έκανα πια και με λέτε νούμερο και δη τριψήφιο;!
Επειδή πάντως μου αρέσει το παιχνίδι σας, ομολογώ οτι ο Αλόμπαρ ήταν πάντα 42 ετών, επηρρεασμένος από τον Douglas Adams, που πρώτος αποκάλυψε οτι το νόημα της ζωής είναι 42 :)
Ax, ni-xa,πληρώνω όσο όσο!Κι ας μπλέξω δηλ...
Χρόνο δεν πολυέχω να πολυχώνομαι στη συζήτηση, αλλά...πληρώνω!Και φυσικά ζαπάρω.
Ευτυχώς που έχω κ τη Γεωργία που σας κερνά γλυκό κρασί.
Παραβαίνω τας αρχάς μου δια μίαν και μοναδικήν φοράν, ίνα αποκαταστήσω την πιτσιρίκ(ει)αν παρεξήγησιν:
Κύριοι κύριοι Χατζόπουλοι...
(προσέξατε τον πληθυντικό αγενείας, παρακαλώ)
...Ιερείς-Ψυχαναλυταί... (αλήθεια ο μόνος τέτοιος που γνωρίζω είναι ο Πατέρας Δημήτριος Βακάρος στον Άγιο Δημήτριο, και είναι και εξαιρετικός ιερέας, και εξαιρετικός επιστήμονας, γι'αυτό και γίνεται χαμός από νεολαία)
...πρόκειται περί παρεξηγήσεως. Δεν αναφερόμην εις Υμάς ότε ελάλησα περί Σαλα΄των και Σάλτων. Αναφερόμην εις τον Σαλάταν. Ξέρουν όλοι εδώ.
Νωρίς επλακώσασιν εφέτος τα αντίχριστα και βδελυρά ειδωλολατρικά "καρναβάλι-α" (θού, κύριε) και έχω μπερδευθεί τα μάλα, ο Αθώοος... Γάτος.
Διάπυρος Εν Θεώ Ευχέτης ktl ktl.
@georgia.m
Κατάλαβα...
Ωρες ώρες με εκπλήσσετε...
με προβλημάτισε
...και συνεχίζετε ακάθεκτη!
Όπως και να έχει είστε ευπρόσδεκτος στο παιχνίδι.
Τι, έτσι; Χωρίς ούτε ένα τόσο δα χαμογελάκι; Πώς μου εγγυάστε οτι θα διασκεδάσουμε;
Τι θέλετε να παίξουμε;
Ολα τα παιχνίδια είναι καλά, αρκεί να είναι διδακτικά, για να μην παραπονείται και ο κύριος Νίκος Χατζόπουλος! Εμένα πάντως μου αρέσει η μακριά γαϊδούρα :)
για να μπούμε στο μάτι των υπολοίπων.
Ποιό μάτι;
Συμφωνώ με τον McManus: απ' ότι φαίνεται, το συγκεκριμένο ιστολόγιο αποτελείται από αλληλογλύψιμο μεταξύ ενός ελάσσονος συγγραφέως και των οπαδων του. Εκτός από την απαξιωτική συμπεριφορά του κυρίου Δήμου (δεν απαντά σε σχόλια που αφορούν το αρχικό ποστ - όπως το δικό μου και μερικών άλλων, κρίνει χωρίς να έχει προηγούμενη γνώση), αναφέρω ως παράδειγμα τον Κ. Χατζόπουλο: ώς άθεος, δε συμφωνώ καθόλου με τις απόψεις του αλλά, η συμπεριφορά του κ Δήμου απέναντί του ήταν απαξιωτικότατη.
το έχω το πρόβλημα με το μέσο όρο. μου κολλάει. δεν είμαι αυτός που λέτε. είναι άλλος. ξεφορτωθείτε με βλήματα.
Χαιρετώ κι εγώ την μεσημεριανή ομήγυρη. Λυπάμαι που άργησα αλλά ξαμολήθηκα στα χιόνια και ξεχάστηκα…
@georgia.m: η σειρά του ’70 ξέρει να εκτιμά το γλυκό κρασί, ιδίως όταν δεν φαίνεται να τελειώνει ποτέ…..παίζουμε όμως και με κάθε άλλο παιδάκι….για να μην αισθάνονται οι μικρότεροι και μεγαλύτεροι παραγκωνισμένοι: ))
@nada: ο τρόπος και η συμπεριφορά του ανορθόγραφου υποτιθέμενου (αρχ)ιερέα απέναντι α) στον οικοδεσπότη, β) στους συμμετέχοντες δικαιολογούν την αντίδραση αμφοτέρων. Θα έλεγα μάλιστα ότι ο οικοδεσπότης ήταν πέραν του δέοντος ευγενής, καθ’ όσον του εξήγησε τους κανόνες και αυτός εξακολούθησε να μην τους σέβεται…. Και δεν νομίζω ότι κανείς εδώ μέσα γλύφει τον συγγραφέα. Τον ευχαριστούμε γιατί μας αφήνει να παίζουμε… Ούτε είμαστε οπαδοί του. Αναγνώστες με κριτική σκέψη είμαστε…..
@mickey: δημοσίευσα το post Number 300? Δώστε και σε μένα κανέναν βαθμό..:)))
@nada
Καλώς ήλθατε στο παιχνίδι!
@georgia.m:
μήπως επανέλαβες το μήνυμα για να πάρεις τους +10 πόντους του 300 post?? :)))
@harry: το παρόν βλογ (!) δεν είναι κλειστή λέσχη, όποιος θέλει έρχεται και παίζει μαζί μας.. Ίσως να πιάσαμε από τα μούτρα ορισμένους που μας ξένισε ο τρόπος γραφής τους, όμως τελικά ο Διαιτητής είναι αυτός που αποφασίζει… Ευπρόσδεκτοι όλοι πάντως…. Ας παίξουμε!!
@cha.giannakopoulos: Παλιά παιχνίδια…. Να ένα ωραίο θέμα! Αν δείτε τιμές μεταχειρισμένων Matchbox στο Μοναστηράκι, θα τρίβετε τα μάτια σας. Για αναμνήσεις περί παλαιών παιχνιδιών συνιστώ ως ανάγνωσμα την Μυστηριώδη φλόγα της Βασίλισσας Λοάνα του Ο. Εκο. Καμία σχέση με το αριστουργηματικό Όνομα του Ρόδου, θα σας αρέσει όμως… Αναμνήσεις παιδικής ηλικίας και παιχνιδιών κρυμμένων στην σοφίτα…
@nikosxatzopoulos: Ας μην ψάχνουμε συνέχεια για κρυφούς συμβολισμούς και σεξουαλικά υπονοούμενα στα παιχνίδια. Αν ήταν έτσι, η εκκλησία θα είχε προλάβει να τα αφορίσει όλα στο πυρ το εξώτερον… Ιδίως την μακριά γαϊδούρα. Έτσι δεν είναι πάτερ μου? Ευλόγησον!
@Dormammu
Ας μην ψάχνουμε συνέχεια για κρυφούς συμβολισμούς και σεξουαλικά υπονοούμενα στα παιχνίδια.
Διαμαρτύρομαι! Μόνο όποιος ψάχνει, βρίσκει :)))
@alombar42: Έχετε δίκιο!! Ο ζητών ευρίσκει… όπως λένε και οι πατέρες της εκκλησίας....
@nikosxatzopoulos: οι ψυχαναλυτές σκίζουν τα πτυχία τους…. Άντλερ και Γιούνγκ στριφογυρνούν στους τάφους τους…. Κι αφτά τα ωρθωγραφυκά πιά…Πάτερ μου φρονώ ότι πρέπει να σας αφαιρεθούν εκ νέου 10 πόντοι, ή να σας επιβληθεί το επιτίμιο της ακοινωνησίας (!) επί 6μηνο. Τι προτιμάτε? Ελέησον.
Πάτερ (;), χθες το βράδυ είπατε πως δεν θα ξαναγράψετε σ'αυτό το blog! Τι έγινε και αλλάξατε γνώμη;
@nikosxatzopoulos: Η εμμονή σας να ολισθαίνετε την συζήτηση προς το σεξ Πάτερ μου αντί του θέματος των παιγνίων δια το οποίον αρχίσαμεν προ ημερός να ομιλούμε, ποίον επακριβώς σκοπόν εξυπηρετεί? Δόξασον!
@gumusak: Πως σου φαίνεται αυτό το στυλ??? :)))))
@georgia.m: Αγαπητή γειτόνισσα: 35 ετών παιδιά και δεν μεγαλώσαμε καθόλου… Αντιθέτως όπως φαίνεται έχουμε μείνει στα 14….. Ο οικοδεσπότης μας είναι λίγο μεγαλύτερος. Τον κάνω για 16…. :)))
p.s: ωραίο παιχνίδι να μαντεύεις την ηλικία του άλλου...
@nikosxatzopoulos: Συγνώμη πάτερ μου αλλά δεν σας ειρωνεύτηκα… Έπαιζα με την gumusak… Τώρα λέω να βγω να παίξω στο χιόνι.. Κι αν βρω καμιά κοπελίτσα, θα της ζητήσω να φτιάξουμε μαζί έναν μεγάααλο χιονάνθρωπο με καρότο για μυτούλα και ελιές (ζαρωμένες και τσαχπίνικες) για ματάκια….!
@cha.giannakopoulos: Αχ αυτές οι ξαδέρφες….. Μάλλον γιατί ήταν τα πιο κοντινά σε μας κοριτσάκια (μέχρι που μεγάλωσαν κι άρχισαν να φέρνουν και τις φίλες τους για να παίξουμε, οπότε και λύθηκε το κώλυμα του άρθρου 345 του ΠΚ), γιατί παραθερίζαμε μαζί και γιατί ήταν στην κατάλληλη ηλικία για τα πρώτα σκιρτήματα….
Μόλις γύρισα από μία επίπονη αποστολή σε πολικές περιοχές (ο Amundsen και ο Scott ωχριούν μπροστά μου). Ευπειθώς αναφέρω πως τα ζωάκια ταϊστηκαν επαρκώς και τα φυτά καλύφθηκαν για την παγωνιά.
Γυρίζω λοιπόν και τι βρίσκω; 350 σχόλια (+120 από εκεί που τα άφησα - δεν με λυπάστε;) τον Nikoshatzopoulos να λύνει και να δένει (άρα Tsakpoum κανένας λόγος νά άρω την απαγόρευση) και ένα σωρό επιπόλαιες και καταχρηστικές αναφορές σε παιχνίδια, χωρίς κανένα φιλοσοφικό η ψυχολογικό βάθος. Δεν ντρέπεστε τον ιερέα-ψυχαναλυτή; (Αλλά καλά κάνετε και δεν τον ντρέπεστε, με τα τελευταία του σχόλια του έπεσε η μάσκα).
Έχω και προσωπικές ερωτήσεις. Blue Oji said...
Μία ερώτηση εκτός θέματος προς τον Νίκο Δήμου.
1. Αναφέρατε σε κάποιο σχόλιο σας για πέντε επαγγέλματα. Πια ήταν αυτά?
2. Γράφετε για τρεις γάμους, παιδιά έχετε?
1. Συγγραφέας, μεταφραστής, διαφημιστής, δημοσιογράφος (εφημερίδες, περιοδικά, TV, ραδιόφωνο), φωτογράφος.
2 Οι Ρωμαίοι έλεγαν aut liberi, aut libri - ή παιδιά ή βιβλία. Εγώ έχω γράψει πολλά βιβλία.
@sokolatina: Μάλλον δεν ξέρετε πως παίζεται το παιχνίδι μας… Ούτε ο Πατέρας Χατζόπουλος δεν μίλησε έτσι… Βρίσκεστε σε λάθος blog μου φαίνεται…-20 πόντοι και αποβολή χωρίς επιτίμιο. Ελπίζω μόνο να επέστρεψε ο οικοδεσπότης από την μάχη του με τις κάθε λογής αλυσσίδες….
Captain, my captain: Έχετε δίκιο, παρασυρθήκαμε πολύ σήμερα… Αισθανθήκαμε όμως ευχάριστα παίζοντας…:)))
nikosXatzopoulos said...
"εφόσον συνεχίσετε να με ειρωνεύεστε δεν θα συμμετάσχω σε ουδεμίαν συζήτησην"
Αποκλείετε. Εδώ έχετε μονοπωλήσει το blog. Μέχρι που σκέπτομαι να του αλλάξω όνομα και από nikosdimou να το κάνω nikoshatzopoulos. Το Nikos παραμένει.
Πάντως δεν μεμψιμοιρώ - παίζετε πολύ καλά τον ρόλο σας. Σε ένα βαθμό τα 370 comments (νέο βαλκανικό ρεκόρ για single post; To double το έχουμε ήδη) οφείλονται σε σας.
Δώσατε μια νέα διάσταση στην έννοια του παιχνιδιού - όλοι παίζουν μαζί σας, σας δουλεύουν και σας αρέσει... (Τα περί μαζοχιστικών ψυχοδυναμικών στο επόμενο σύγγραμμα).
To σημερινό blog μου θύμισε την "Διάπλαση". Οι νεότεροι μόνο ακουστά μπορεί να την έχετε. Εκδιδόταν από το 1879 ως το 1944 με κύριο εκδότη τον Γρηγόριο Ξενόπουλο. Μεγάλωσα διαβάζοντας δεμένους παλιούς τόμους που είχαν οι γονείς μου. Εκεί λοιπόν υπήρχαν οι "Μικρές Αγγελίες" Κάθε Διαπλασόπουλο είχε ένα ψευδώνυμο και πείραζε τους άλλους. Συχνά γίνονταν "αποκαλύψεις":
"Μαύρε Αητέ", εισαι ο Τάδε!
Κι εγώ αποκαλύπτω: nikoshatzopoulos είσαι ο "σαλτάρω..." (σε διάφορα πράγματα). Κάτω οι μάσκες!
Χα! τώρα μιμείται και τον Μποστ!
"περιμένω δια των απαντήσεών σας"
Δεν πειράζει πάτερ. Που να δείτε το επόμενο Post που ετοιμάζω. (Αυτό παραγέμισε και κάνει 5 λέπτά να φορτώσει, με DSL!).
nikosxatzopoulos:
Ας πω όμως κάτι. Έχω γυναίκα. Κάνω έρωτα. Όμως αυτό είναι ευλογημένο. Η φύση έδωσε τον έρωτα για να κάνουμε παιδιά.
Θα την κάνω την ερώτηση, γιατί πάντα ήθελα να την κάνω σε παπά: Κύριε Χατζόπουλε με τρελαίνει η αγωνία να μάθω πόσα παιδιά έχετε. Γιατί αν είναι κάθε φορά που κάνετε έρωτα να τεκνοποιείτε, το λύσαμε το δημογραφικό! Παρακαλώ ενημερώστε τον κ. Χριστόδουλο για να πάψει να ανησυχεί.
Στα παιχνίδια τώρα: Τι θα λέγατε να πούμε καμιά άποψη για τα reality παιχνίδια; Πώς τα βλέπετε; Προσωπική μου γνώμη είναι ότι ξεφεύγουν από το "παιχνίδι" - και ίσως γι'αυτό τα βαριέμαι τόσο. Άλλωστε έχουν και σκοπό που ξεφεύγει από την ίδια τους τη διαδικασία ( money δηλαδή). Τι λέτε;
μα δεν είναι! όμως, επειδή αληθινή αγάπη υπάρχει, κι επειδή, δεδομένου του μεταξωτού εαυτού μας που δίνεται, και που θα παραδωθεί εντέλει όπου αξίζει ευρίσκοντας κβαντομηχανικότητα, τολμώ να της πω τα λόγια τα κοινότοπα τα απαλά που εν σημαίνουν δεν σημαίνουν τίποτα μα απολύτως τίποτε: ελελεύ. ανάθεμά με κι αν γεννήθηκα διά να υπάρξω ταυτικά πιστωτικότερος εις έτερον πλάσμα. φυσικά, η όλη προσπάθεια της, αφιερωμένη σε μένα, δεν διέρχεται απαρατήρητη και ευθύνεται γι' αυτό μόνον ο φαλλός ο παστός ο υπερήφανος του φωτοστέφανου λουθηρανού. εγώ - αν δεν με μεταχειρίζεται Εκείνη, υποχωρώ και ελίσσομαι ως πλήθος ροδαμών. δεν έχω λοιπόν κισμέτ. τις κρύες νύχτες όμως: μονόγραμμα και τάμεσης! και όποιος αγαπά δεν φωτοσκιάζει. με σκέπει τώρα το αλεξίβροχιον σου. εκχύνομαι σπλαχνυκώς, από χαρά...
ΕΛΕΝΗ ΒΙΤΑΛΗ
ΣΤΑ ΚΡΥΑ ΡΕΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΑΓΩΝΙΑΣ
Ο χρόνος ειν’ ο σκελετός ο δίχως κόκαλα
στη σάρκα που δεν ξέρει ούτε καν θα μάθει
την τόση κι αδιάκοπη σωματικότητα:
τη βοερή ποιμαντική που λιώνει και τ’ αηδόνι
στην εύοσμην αγκάλη της αδειοσύνης
δίχως έχθρητα κι αγάπη κουρελιάζοντας τα διάτορα
ή χαμηλόφωνα και σιγαλέα εικοσιτετράωρα
κι ο χρόνος ειν’ ακόμη θα λεγα
βρεγμένη θρυαλλίδα μεσ’ στην κόλαση
το σάπιο βλέμμα στην κοιλιά της τράπουλας
μαινόμενες κι ατάραχες οι αντιφάσεις.
-
μακάρι να μην γράψω ξανά.
Συγγνώμη, μπορεί να εξηγήσει κάποιος τι γίνεται σε αυτό το blog; Τελικά ο Χατζόπουλος είναι ο Σαλτάρω; Είναι παπάς; Τι γίνεται;
Τελευταία παίζω στα Yahoo! Games. Naval Command (Ναυμαχία) και Dominoes κυρίως, αλλά όχι αποκλειστικά.
Θα ήθελα να έχω καλύτερο υπολογιστή να μπορώ να παίζω και κανέναν "σοβαρότερο" παιχνίδι, κατά προτίμηση Στρατηγικής. Το Age of Empires με είχε ενθουσιάσει.
Μου αρέσουν και τα επιτραπέζια (Monopoly, Trivial Pursuit, Taboo) υπό την προϋπόθεση ότι γίνονται σεβαστοί οι κανόνες. Πόσο σπαστικοί είναι όσοι δε σέβονται τους κανόνες των παιχνιδιών! Νομίζουν και ότι προσθέτουν κάτι στο παιχνίδι! (ευτυχώς έχω χρόνια να συναντήσω τέτοια περίπτωση).
Δεν έχω πρόβλημα να χάνω αλλά γενικά είμαι πολύ ανταγωνιστικός. Οι νίκες με φτιάχνουν.
---
Φανταστείτε όλα τα σχόλια μας με ήχο και εικόνα, (είναι τεχνικά πολύ εύκολο και πιθανόν σε λίγο καιρό να μας παρέχει και αυτή τη δυνατότητα το google) δίκην τηλεπαραθύρων. Τύφλα να έχουν οι σουρεαλιστικές κωμωδίες, το θέατρο του παραλόγου, και τα ατελείωτα παράθυρα των τηλεκαναλιών.
nikosxatzopoulos:
λυπούμαι συνολικώς που θα σου απεφτυνθώ - έχει όμως σπαράξει το φυλλοκάρδιον του έρωτος και στάζουν λύπες οι οικοδόμοι. να μην αναφέρω άλλες γενικεύσεις. ας πάμε στην ουσία που καταλαβαίνουν οι ροπαλοφόροι Ηράκλειτοι:
διάλυσε την παρεξήγηση να πάρω επιτέλους των οφθαλμών μου ήσυχος να αποχωρήσω στους διαδρόμους. να με καταδεχθεί η αποστροφή του nd περί πληρότητος, διορθωτικότητος και αναλαμπής. γιατί να σταυρώνομαι. διά την κοπέλαν που ισχυρίζεσαι κατέχω την μίαν άρρητη απάντηση: οι κοπέλες διακρίνονται σε θυγατέρες και σε επιτεταρτοξείδια. καμιά υποκατηγορία δεν μας αφορά ποσώς και ιδρύουμε νέο αγέρα, συλλογικό και επίπλαστο: τον ομοιοπολικό δεσμό. όπου δια της μονόπλευρης συνεισφοράς ηλεκτροδιών, παρέχεται λαμπήρ στο φάος και είναι το κάθε τέλμα σφαιρικό σαν μακαρονάδα τόσο πολύ που ακόμα και η λύπη ενίων τεθλιμμένων... τα γνωστά. αναγνωρίζων δε ότι καλώς ανεστατώθη ο μέσος όρος, ελπίζων στις καθ' αντικιμωλίαν επανεξετάσεις, προστίθεμαι στο άρμα. δεν έχω στύση δεν έχω ελπίδα δε θα με ξεμαλλιάσει καμιά ρωσίδα. σε αγαπώ!
Εξομολόγηση ενός ...μανούς
Καινούριος γαρ στα Blogs και με την αδημονία ενός ...μανούς, είδα κι εγώ το blog σαν κάτι παραπάνω από ότι είναι. Αλλά είναι ένας χώρος όπου άνθρωποι μπαίνουν να περάσουν λίγη ώρα ευχάριστη, δεν είναι τόπος όπου θα λύσουμε τα μεγαλύτερα ζητήματα του αιώνα, συλλογικά και προσωπικά. Παράλληλα, εφόσον στήθηκε, σημαίνει ότι η διάθεση για επικοινωνία είναι δεδομένη – ίσως μάλιστα, μαράζι, βάσανο. Λοιπόν, από τη μια, είναι καλό να υπάρχει εκτίμηση αυτής της διάθεσης και από την άλλη, να μη γίνονται οι προσδοκίες επικοινωνίας και επαφής ‘αφόρητες’. Κάνει κακό και σε όλους, μπλοκάρει την αμεσότητα της επικοινωνίας, που είναι και το ζητούμενο.
Το ίδιο το blog είναι απλά ένα εργαλείο επικοινωνίας, ένα στέκι, ένα σιγά τα ωά δηλαδή... Ένα παιχνίδι, όπου μπαίνουμε χωρίς σκοπιμότητα πέραν αυτής που προσφέρει. Το ίδιο το blog θα μπορούσε να είναι παράδειγμα του Fun & Games. Και τα ‘περιφερειακά’ του, η ανάλυση του παιχνιδιού.
Νομίζω (δεν μπορώ να γράψω κάτι μόνο ελαφρύ;;;) νομίζω λοιπόν, ότι ενώ μιλούσαμε με θέμα τη χαλαρότητα του παιχνιδιού, μπλεχτήκαμε με έναν συζητητή, από τον οποίο απουσίαζε η χαλαρότητα σαν στιλ. Και άντε βγάλε άκρη... Πώς να μιλήσει για κάτι που απουσιάζει από τον ίδιο τον τρόπο του;
(Παρόλα αυτά, θεωρώ ότι ο ιερέας υπερέβαλλε τόσο που μοιάζει φτιαχτός.) Και εδώ, μίλησα και για τον εαυτό μου – όχι πως είμαι ‘κλώνος’, αλλά γενικά.
yannis h: τι κάνεις όμως όταν θες να πετάξεις στον αέρα τη ζωή σου και να την τουφεκίσεις να μη μείνει τίποτα, να γίνεις όλος ένας φαλλός να εισχωρήσεις εντός της και να μείνεις όχι από ερωτική μανία ασπαλάθου. τι κάνετε όλοι εσείς που συζητάτε όταν ανεβαίνει η στάθμη του πελάου και ρουθουνίζουν οι καρωτίδες; τόσα άστρα...
Βάζω μια τεκίλα, αλλά εσύ φαίνεται πως έβαλες ήδη αρκετές και σάλταρες... στο ποτήρι;
:)
NikosXatzopoulos said...
να μας αποκαλύψετε σχετικά περί της μάχης σας με αυτό το αποτρόπαιον;
Κανένα αποτρόπαιον. Απλώς, τρόπαιον!
Η ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΠΕΡΙ ΣΕΞ (αυτό συζητάτε) ΜΕΤΑΦΕΡΕΤΑΙ ΣΤΟ ΝΕΟ POST!
μα δεν υπάρχει στύση. ούτε ψυχές. υπάρχει μόνο φως. και δεν ξαναγράφω. με πληγώνει.
Kαλησπέρα σε όλους (ελπίζω να μη σας έλειψα)!
Τελικά, ο Μορφέας όντως είχε όρεξη για ταβλάκι (ήταν και καλός, πανάθεμά τον, στο πλακωτό) και επειδή δε σταματάω να παίζω μέχρι να κερδίσω, με πήρε τελικά στην αγκαλιά του γύρω στις 9 με 10 το πρωί. Μου έδωσε και κατάλαβα, με το ξυπνητήρι τα μπέρδεψα και τελικά όταν ξύπνησα κόντευε 6 το απόγευμα. Μέχρι να διαβάσω και τα νέα σχόλια (κύριε Δήμου, πάμε για παγκόσμιο ρεκόρ!) μου πήρε πάνω από ώρα!
Πάλι καλά που σε μας δεν το έστρωσε, αλλιώς δε θα συγχωρούσα τον εαυτό μου αν χιόνιζε στη γειτονιά και δεν έπαιζα χιονοπόλεμο! Ελπίζω αύριο να το στρώσει και αν όχι, μάλλον θα μετακινηθώ βορειότερα για να πάρω τη δόση μου.
Λέω να μην παίξω σήμερα. Έτσι κι αλλιώς, έπαιξα χθες με την ψυχή μου και κέρδισα ή μάλλον θριάμβευσα (LOL)! Βασικός μου κανόνας είναι όταν κερδίζω σε ένα παιχνίδι που είμαι πρωτάρης, να απέχω για λίγο για να μπορέσω να χαρώ τη νίκη μου πριν χάσω αμέσως μετά. Στη συνέχεια μπορώ πάντα να ξαναπροσπαθήσω. Αν το παιχνίδι εξακολουθεί να μου αρέσει και κερδίζω πού και πού (ή τουλάχιστον βελτιώνομαι παίζοντας), θα το συνεχίσω. Αλλιώς, δεν πειράζει, υπάρχουν και αλλού ...πορτοκαλιές (ελπίζω κύριε Δήμου να απάντησα και σε κάποια ερωτήματα που θέσατε στο αρχικό post).
Θέλω να διαμαρτυρηθώ εντονότατα για τις αποκαλύψεις του Πανιερώτατου και Ορθοτομούντα τον Λόγον της Αληθείας κ.κ.κ. Χατζόπουλου, σχετικά με τις αποκαλύψεις που κάνει μέσω των σχολίων του για τη ζωή στο Κατηχητικό, τις παραινέσεις του προς τα παιδιά και τους νέους (ιδίως σε ότι αφορά το σεξ), τους ιερούς κανόνες κλπ, ότι θα μου κλείσει το νεοσύστατό μου blog πριν καλά καλά το ανοίξω! Μα καλά, πάτερ(!), αν τα γράψετε όλα εσείς, τι θα μείνει για μένα; Θέλετε να μου φάτε τη δουλειά και εκτός από Ιερεύς και Ψυχαναλυτής να γίνεται και ...Μπλογκοφάγος; Δυο επαγγέλματα (συγγνώμη, "λειτουργήματα" ήθελα να πω) δεν σας είναι αρκετά; Δε φτάνει που ο Θεός θα με εμέσει (πφ! θα βρωμάω κιόλας, ειδικά αν έχει φάει τζατζίκι), θα μείνω και χωρίς blog. Πάει, τέλειωσε, είμαι καταραμένος :(
Για την ιστορία, να αναφέρω ότι το πόστο αυτό, εκτός από το βαλκα-Νικό ρεκόρ σχολίων (άντε και στο παν-γαλαξιακό ;), κατέχει και δύο άλλα ρεκόρ. Αυτά του Ταξιδιού Μέσα στον Χρόνο και των πολλαπλών μεταλλάξεων. Συγκεκριμένα, οι κ.κ. Χατζόπουλοι (προσέξτε, ξανά, τον πληθυντικό αγενείας…), ξεκίνησαν σαν αδιευκρινίστου χωροχρονικού συνεχούς ΑΤΙΑ (αγνώστου ταυτότητος ιπτάμενα αντικείμενα, κοινώς UFO), μεταλλάχτηκαν σε Πιτσιρίκειους κλώνους, ξεμεταλλάχτηκαν, έγιναν 52 ετών, και μετά ξαφνικά 70, και όλα αυτά σε λιγότερο από ένα συμβατικό 24ωρο.
Α βρε Σαλάτα-Σαλτάρω, είσαι ο μόνος που δεν θα μπορούσες να είσαι ο Χατζόπουλος. Παραείσαι αληθινός άνθρωπος για να είσαι… αυτός. Είσαι όμως μεγάλος… σού υποκλίνομαι.
Και επιτέλους, φτάσαμε τα 400!!! Τώρα, ως Κυρίαρχος του Σύμπαντος, μπορώ να κοιμηθώ ήσυχος :))
Δεν είχα κανένα λόγο να γράψω ξανά εδώ (άλλωστε το τελευταίο σχόλιο έγινε πριν 4 ώρες) και μάλλον έχει εγκαταλειφθεί στην τύχη του, αλλά να, το 397 στο πλήθος των σχολίων μου τη χαλάει. Θα ρίξω άλλα δυο ακόμα, να φτάσουμε τα 400 στρογγυλά, να χαρεί κι ο οικοδεσπότης με το ρεκόρ, να κερδίσω κι εγώ κανένα ποντάκι ακόμα!
Να και το No. 399. Μην τολμήσει κανείς να γράψει τίποτα. Τον έφαγα!!!
Λοιπόν, βρήκα χοντρό bug στον blogger! Όπως βλέπετε, τα τρία τελευταία σχόλια δεν έχουν μπει με τη σειρά που τα έστειλα (τουλάχιστον έτσι φαίνονται σε μένα). Δίκιο είχαμε λοιπόν με τον alombar42 που λέγαμε ότι κάτι πάει στραβά.
Τουλάχιστον σε αυτή την περίπτωση είναι ΑΠΟΛΥΤΩΣ βέβαιο, με ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ σειρά ότι όντως έστειλα το 400ο σχόλιο. Θριάμβευσα! Δοξάστε με! Ξεπεράσαμε και κάθε ρεκόρ (έστω και παίζοντας λιγάκι)!
Mickey, καλά κέρδισες, πλήρωνε τους καφέδες τώρα :)
ΝΔ said:
"Οι Ρωμαίοι έλεγαν aut liberi, aut libri - ή παιδιά ή βιβλία. Εγώ έχω γράψει πολλά βιβλία."
Καθόλου επιτυχημένη επιλογή(?) από εξελικτική σκοπιά.
@georgia.m
Δεν μιλάτε ωραία αγαπητή μου κυρία!
Λυπάμαι, αλλά αν θέλετε να το "παίζετε" κουλτουριάρικα, δεν μας χαλάει το "βίτσιο" σας!
Δημοσίευση σχολίου