Άρχισα να καπνίζω όταν ήμουν 16 χρόνων. Ο λόγος; Σε μία εκδρομή του σχολείου είδα ένα μεγαλύτερο συμμαθητή, που τον θαύμαζα, να καπνίζει και ένιωσα την ανάγκη να το κάνω κι εγώ.Τα επόμενα 22 χρόνια κάπνιζα σαν φουγάρο. Είχα φτάσει τα 4 (μεγάλα) πακέτα την ημέρα.
Ένα πρωί, μετά από ξενύχτι, ξύπνησα και δεν μπορούσα να αναπνεύσω. Η τραχεία μου ήταν γεμάτη από κατάλοιπα πίσσας και νικοτίνης.
Αποφάσισα να το κόψω. Για τρεις μέρες δεν κάπνισα καθόλου. Την τρίτη είχα μία πολύ δύσκολη σύσκεψη με ένα πελάτη ιδιαίτερα ιδιότροπο. Κάποια στιγμή άρχισα να τρέμω από τα νεύρα μου – και τα συμπτώματα στέρησης.
Ζήτησα συγγνώμη για δύο λεπτά, κατέβηκα δύο δρόμους, πήγα στον Ψαρρό και γύρισα με ένα τσιμπούκι, καπνό και όλα τα απαραίτητα σύνεργα.Για δύο περίπου χρόνια παιδευόμουν με τσιμπούκια και πίπες – είχα αγοράσει και μερικές πανάκριβες straight briar από τον Dunhill στο Λονδίνο – μία μικρή συλλογή. Αλλά κάποια στιγμή βαρέθηκα να κουβαλάω όλα αυτά τα σύνεργα. Είχα εντωμεταξύ αποτοξινωθεί σταδιακά κι έτσι πέρασα στην ολότελα άκαπνη ζωή.
Όπως κάθε παλιός καπνιστής – σύντομα έγινα αντικαπνιστής. Με ενοχλεί φοβερά ο καπνός των άλλων. Στο σπίτι μου το κάπνισμα επιτρέπεται μόνο στην βεράντα. Ευτυχώς η συμβία μου – ως γιατρός – είναι ακόμα πιο αντί και από μένα.
Αυτά, τα προσωπικά. Και πάμε τώρα στα άλλα:
Φέτος, ως λαός, ξαναπήραμε δύο πρωτιές. Στα θανατηφόρα τροχαία και στο κάπνισμα. Στο τελευταίο μας είχαν περάσει οι Γιαπωνέζοι, αλλά αυτοί, όπως και οι περισσότεροι άλλοι λαοί, πέρασαν στη μείωση – ενώ εμείς στην αύξηση (και μάλιστα γενναία: 15%). Μία νέα έρευνα της ΕΣΥΕ δείχνει ότι στους νέους κάτω από 24 το ποσοστό καπνιστών είναι ήδη 34,2% για να φτάσει 59,1 στους μεγαλύτερους (69,6% στους άνδρες).Δεν είναι ανάγκη να υπενθυμίσω πως οι μισοί από τους συστηματικούς καπνιστές θα πεθάνουν από αίτια σχετιζόμενα με το τσιγάρο. Ότι το κάπνισμα είναι η πρώτη αιτία θανάτου στον κόσμο – ανάμεσα σε αυτές που μπορεί να προληφθούν (preventable). Ότι κάθε τσιγάρο αφαιρεί 6 λεπτά από τη ζωή μας... Κι ότι το παθητικό κάπνισμα (το να αναπνέεις τον καπνό των άλλων) μπορεί να είναι επιβαρυντικό στο 50% του ενεργητικού.
Μία πρόσφατη επίσκεψη στην Ιταλία – όπου το τσιγάρο απαγορεύθηκε ολότελα στους δημόσιους χώρους – μου έδωσε μία πρωτοφανή εμπειρία. Φανταζόμουν πως οι Ιταλοί, λαός μεσογειακός και ολίγον αναρχικός, θα την εφάρμοζε με τον «δικό μας» τρόπο – δηλαδή ...καθόλου (ισχύει και σε μας – είναι νόμος της Ε. Ε.).Ε, λοιπόν ήταν απίθανο, ΠΟΥΘΕΝΑ δεν κάπνιζε – ΚΑΝΕΙΣ! Οι Έλληνες της παρέας βρίζανε και βλαστημάγανε: «Τι φασισμός είναι αυτός!» «Αυτοί έγιναν χειρότεροι από τους Αμερικάνους!». Στα εστιατόρια, τα μπαρ, τα ξενοδοχεία, δεν υπήρχε ούτε καν ιδιαίτερος χώρος καπνιστών. Μόνο στον δρόμο...
Εγώ, βέβαια, ένιωθα θαυμάσια που επιτέλους μπορούσα να κάθομαι κάπου χωρίς να τσούζουν τα μάτια μου και να μυρίζουν μετά τα ρούχα μου.
Όποτε όμως το συζητώ με Ρωμιούς, η λέξη φασισμός επανέρχεται. Για μένα φασισμός είναι ο καπνός του άλλου.
Σε ένα γραφείο, όπου εργάζονται πέντε άτομα, υπάρχει ένας μη καπνιστής. Πόσες πιθανότητες έχει να επιβάλει στους άλλους τέσσερις να μην καπνίζουν; Στην Ελλάδα, καμία...
Η ζωή μου όλη
Είναι ένα τσιγάρο
Που δεν το γουστάρω
Αλλά το φουμάρω...
265 σχόλια:
«Παλαιότερο ‹Παλαιότερο 201 – 265 από 265@aphro
Ξέρω πως δεν καμία σχέση με το τσιγάρο που κρατείς, αλλά επειδή σήμερα ήταν κολλημένο σαν τσίχλα στο μυαλό μου από το πρωί (ουδεμία σχέση με την ψυχολογική μου κατάσταση, αυτή την εκφράζει άλλο άσμα), ήθελα να το μοιραστώ με κάποιον.
Στο αφιερώνω λοιπόν, έτσι, κουλά και άσχετα:
Άνθρωποι μονάχοι
Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μονάχοι
σαν το ξεχασμένο στάχυ
ο κόσμος γύρω άδειος κάμπος
κι αυτοί στης μοναξιάς το θάμπος
σαν το ξεχασμένο στάχυ
άνθρωποι μονάχοι
Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μονάχοι
όπως του πελάγου οι βράχοι
ο κόσμος θάλασσα που απλώνει
κι αυτοί βουβοί σκυφτοί και μόνοι
ανεμοδαρμένοι βράχοι
άνθρωποι μονάχοι
Άνθρωποι μονάχοι σαν ξερόκλαδα σπασμένα
σαν ξωκλήσια ερημωμένα, ξεχασμένα
άνθρωποι μονάχοι σαν ξερόκλαδα σπασμένα
σαν ξωκλήσια ερημωμένα, σαν εσένα, σαν εμένα...
Άνθρωποι μονάχοι
(μην με δείρεις που το έριξα στη μελούρα)
stormrider said
"εμένα μου την σπάει η υπεροψία των αντικαπνιστών, που κατά 70% πιθανότητα δεν τους ενοχλεί ο καπνός, απλά θέλουν να το παίξουν οι σωστοί και οι "γαμάτοι".
εγώ καπνίζω 4-5 τσιγάρα τη μέρα μαζί με τον καφέ μου ή μετά από κάποιο μαραθώνιο brainstorming, συνήθεια που έχω εδώ και 6 χρόνια. και με εκνευρίζει ο κάθε καραγκιοζάκος που για να μου το παίξει ανώτερος μου αρχίζει τα κυρήγματα του και προσποιείται ότι αργοπεθαίνει σε κάθε τζούρα μου (ενώ το βράδυ γίνεται κουρούμπελο από τα ουίσκια και τις μπόμπες αφού έχει φάει 2 χάμπουργκερ με τηγανιτές πατάτες).
οι χαρακτηρισμοί μου σαφώς δεν πάνε στον ΝΔ, που έχει λόγους που το έκοψε, απλά είναι η άλλη άποψη που θίγει φαινόμενα υποκρισίας."
το 70% μάλλον το έβγαλες από το μυαλό σου γιατί δεν ξέρω κανέναν που να μην ενοχλείτε από καπνό.
Ούτε το να καπνίζεις είναι σπουδαίο αλλά ούτε να μην καπνίζεις. Όσοι σου κάνουν κύρηγμα είναι επειδή το έχουν παραξυλώσει με τις αντικαπνιστικές καμπάνιες του κάθε Υπουργείου, άσε το τι στοιχίζουν και τελικά οι φορολογούμενοι τις πληρώνουν, καπνίζοντες και μη - άρα εκεί κάνε πρώτα τα παραπονά σου.
Όσο για το φαγητό συμφωνώ με ότι λές αλλά εδώ μιλάμε για κάτι το οποίο ενοχλεί και τον διπλανό σου, αν φάω ένα βλαβερό φαγητό δεν ενόχλω κανέναν δίπλα μου.
Πιστεύω τελικά ότι όλα τα περί υποκρισίας τα λες για δικό σου άλλοθι που καπνίζεις - εμένα δεν με ενδιαφέρει αν καπνίζεις αλλά να μην με ενοχλείς με την βρώμα και το καπνό του τσιγάρου
Πω πω - πέρασαν τα μεσάνυχτα. Σβήνω το φως και πέφτω για ύπνο πριν βγούν οι βρυκόλακες (των τελευταίω 350 χρόνων).
Houlia μας ταξίδεψες...
Blade, περαστικά. Φαντάζομαι για την αλλεργία θα έχεις κάνει απευαισθητοποίηση...
Καληνύχτα!
@blade,
Κοριτσάκι μου, εσύ? Καβαλάς τον Πήγασο και πας όπου θες, ποιόν έχεις ανάγκη καλέ?
(σβήσε και άνα τσιγάρο σε κάνα μάγουλο, σε καμμιά πλάτη, έτσι, για το καλό, να σου πω εγώ! Και δώστους αερολίν μετά, για βαθειές ανάσες, που θα ουρλιάζουν!)
Ακου χάλια!
Μια Θεά!
Εμείς δεν έχει καληνύχτα κυρ-Νίκο μας?
(γάτες... αχάριστες!)
@houlia
ναι, ναι, το κάλυψες το θέμα απόψε! Εχω γράψει κι εγώ σχετικά, σε άλλο post, για τα φύλλα κόκας που μασάνε στα μεγάλα υψόμετρα.
Λοιπόν, να σου προτείνω ένα βιβλίο;
Συνετά μιλάς, γι'αυτό σου το προτείνω.
Γυναίκες στο λαβύρινθο της φαντασίας, λέγεται, από τις Εκδόσεις Οξύ, και το έχουν γράψει γυναίκες. Περιγράφει την επαφή διαφόρων, διασήμων και μη, εκπροσώπων του φύλου μας, με διάφορες παραισθησιογόνες ουσίες.
Ετσι, για το fun!
Στο μπαράκι μου, όταν γίνει με το καλό, θα έχει τρία σκαμπό μπροστά στην ξύλινη μπάρα. Το ένα για σένα, το άλλο για τη georgia και το τρίτο για την aphro. Οσες άλλες πιστές προσέλθετε. Τα ποτά στις εν λόγω κυρίες ωστόσο, κερασμένα, on the house...
Πάω να απλώσω το πλυντήριο και να πέσω κι εγώ για ύπνο, όχι beauty sleep, όπως της aphro, αν και θα το'θελα.
I sleep in order not to think.
Καλή σας νύχτα
Καληνύχτα!
Α, 300!
Εγώ τα έκανα!
Αν κάπνιζα, θ'άναβα ένα, να το γιορτάσω!
(και μετά να το σβήσω πάνω στον *glenn*, που μου άρχισε τα... αφήματα μόνη μου απο τώρα! Στο μήνα του μέλιτος, ο φεγγαρόπληκτος!)
Καληνύχτα και γλυκά φιλιά...
Μια γρήγορη καλησπέρα, μια και λείπω εκτός από τις 9:30 το πρωί - το βγάλαμε το μεροκάματο! Είχα ένα μικρό διάλειμμα το μεσημεράκι και νόμιζα πως είχα αφήσει σχόλιο στο προηγούμενο post. Δεν το βρήκα πουθενά - προφανώς το άφησα να κρέμεται στο preview και μετά έκλεισα τον Firefox.
Σχετικά με το σημερινό, από τις γνωστές "καταχρήσεις", το τσιγάρο είναι η μόνη που δε με συγκίνησε ποτέ (έχω κάνει μετρημένα γύρω στα 40 τσιγάρα σε όλη μου τη ζωή). Πάντως, αν και μη καπνιστής, μπορώ να πω πολλά για το θέμα από μέσα κι από έξω - κυρίως από την πλευρά της αγοράς κι όχι τόσο της συμπεριφοράς. Πριν προχωρήσω πάντως σε "αποκαλύψεις" θα ήθελα την άδεια του γάτου - φυσικά δε θα αποκαλύψω ονόματα και εταιρείες. Ίσως πάλι να το ξανασκεφτώ και να ...συγκρατηθώ.
Όσο για τη στάση μου απέναντι στους καπνιστές, αν και δε μπορώ να μυρίζω καπνίλα στα ρούχα, το σπίτι ή το αμάξι μου, είμαι ιδιαίτερα ανεκτικός σε όσους μου ζητούν ευγενικά να καπνίσουν όταν βρίσκονται μαζί μου - ποτέ δε λέω όχι. Αν βεβαίως κάποιος το ανάψει στα καλά καθούμενα, χωρίς καν να μπει στον κόπο να με ρωτήσει πρώτα, μάλλον δεν πρόκειται να με ξαναδεί - χωρίς παρεξήγηση φυσικά ;)
Εκεί που δεν ξέρω αν θα μπορούσα να αντέξω το τσιγάρο είναι με τη σύντροφό μου. Όλες οι σοβαρές και μακροχρόνιες σχέσεις μου ήταν με μη καπνίστριες (ενίοτε και φανατικές αντι-καπνίστριες), αλλά είχα περάσει και κάποιες βραδιές, όπου η περιστασιακή συντροφιά έκανε "ένα τσιγάρο μετά" - εγώ ποτέ. Δε με απωθεί καθόλου μια γυναίκα που καπνίζει (ίσα ίσα οι πλειονότητα όσων με έχουν ελκύσει κατά καιρούς είναι καπνίστριες), αλλά δε νομίζω πως θα μπορούσα να ζήσω μαζί με κάποια που καπνίζει συστηματικά. Φυσικά, μπορεί και να κάνω λάθος ;)
Φυσικά, για τις λατρεμένες μου κυρίες εδώ μέσα, θα μπορούσα να κάνω κάποιες εξαιρέσεις :))
@ΝΔ
όχι ακόμη, αυτό μου το πρότειναν τώρα τελευταία. Και θα το κάνω και αυτό. Για να δούμε.
"Το άσθμα μου και ο βρυχηθμός μου, στα ραδιόφωνα του κόσμου..."
Για να δούμε.
Ο πατέρας έπιασε τον δωδεκάχρονο γιο του να καπνίζει το βράδυ στο κρεβάτι του».
ΟΙ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣ:
ΠΑΤΕΡΑΣ Του παίρνει τα τσιγάρα και τα καπνίζει ο ίδιος.
ΜΗΤΕΡΑ Ουρλιάζει, βάζει τα κλάματα, πάει στη μαμά της, αφού το συζήτησε επί 8 ώρες τηλεφωνικώς με τις φίλες της αποφασίζει ότι δεν είναι σωστή μητέρα. Κλείνει ραντεβού με τον ψυχολόγο για το μικρό, αλλά στο τέλος πάει η ίδια.
ΠΑΠΠΟΥΣ Αχ, δώσε μου κι εμένα μια τζούρα τώρα που δεν κοιτάει η γιαγιά σου...
ΘΥΡΩΡΟΣ Εμ βέβαια. Το κατάλαβα εγώ. Χτες κατέβηκε στις έντεκα και δεκαεφτά το βράδυ για να πάει στο περίπτερο. Τι να ήθελε; Σοκολάτα;
ΚΑΘΑΡΙΣΤΡΙΑ Να βάλουμε ένα σταχτοδοχείο δίπλα στο κρεβάτι.
ΜΗΧΑΝΙΚΟΣ Να φροντίσουμε να υπάρχει ασφαλές σύστημα πυρόσβεσης στο δωμάτιο του μικρού.
ΠΕΡΙΠΤΕΡΑΣ Προσφέρω με την κούτα των δώδεκα πακέτων δυο ακόμα πακέτα δώρο!
ΚΑΦΕΤΖΗΣ Μα, έτσι ξεροσφύρι το κάνεις;
ΠΛΑΝΟΔΙΟΣ Έχω και κάτι αναπτήρες αμερικανικούς, πρώτο πράμα!
ΓΙΑΤΡΟΣ ΠΝΕΥΜΟΝΟΛΟΓΟΣ Αχά! Υποψήφιος πελάτης. Ορίστε η κάρτα μου.
ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ Μικρέ μου, μπορούμε να μηνύσουμε το μπαμπά ως άστοργο και να εισπράξουμε αποζημίωση.
ΠΑΙΔΕΡΑΣΤΗΣ Αχ, τι γλυκό μικρούλι. Θα 'ρθεις σπίτι μου να σου δώσω όσα τσιγάρα θέλεις;
ΡΑΚΟΣΥΛΛΕΚΤΗΣ Τις γόπες τις χρειάζεσαι;
ΚΙΜΩΝ ΚΟΥΛΟΥΡΗΣ Πλαφόν και στις τιμές των τσιγάρων ΤΩΡΑ.
ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ Η Ελλάδα αλλάζει πρόσωπο. Η Ελλάδα δε γυρίζει πίσω! (Ψηφίστε με...) Προσφέρουμε χαμηλότερους φόρους στα καπνά για τους ανήλικους καπνιστές.
ΑΡΧΗΓΟΣ ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΗΣ ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗΣ Γυρίζουμε μια νέα σελίδα! (Όχι, εμένα ψηφίστε...) Εμείς δίνουμε και δωρεάν σταχτοδοχεία καθώς και διαφημιστικούς αναπτήρες!
ΣΥΝΤΡΟΦΙΣΣΑ Κάτω ο δικομματισμός! Κάτω ο καπιταλισμός και οι καπνοβιομηχανίες. (Έτσι κι αλλιώς εμένα δε με ψηφίζει κανείς) Όχι στα τσιγάρα. Ναι στις... πίπες και στα στριφτά!
ΚΑΡΑΤΖΑΦΕΡΗΣ Φταίνε οι παλιομετανάστες! Τα τσιγάρα για τους Έλληνες!
ΟΙΚΟΛΟΓΟΣ Αίσχος! Πότε θα σταματήσει πια η κακοποίηση της φύσης; Ο καπνός του τσιγάρου μολύνει το περιβάλλον. Χώρια που οι εντατικές καλλιέργειες του καπνού αδυνατίζουν και απογυμνώνουν το έδαφος από τα θρεπτικά συστατικά και συντελούν στην ερημοποίηση και στο φαινόμενο του θερμοκηπίου.
ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΟΡΘΟΣ ΑΝΑΛΥΤΗΣ Το προτσές της καταναλωτικής ισοπέδωσης του σύγχρονου ανθρώπου σε συνδυασμό με τον οικονομικοκοινωνικό φονταμενταλισμό της μεταβιομηχανικής περιόδου σπρώχνει τους νέους σε πράξεις απογύμνωσης του ψυχικού ιδεοκρατισμού και απελευθέρωσης των σκεπτικιστικών τάσεων του επίκτητου μιμητισμού, πράγμα που συντελεί σε τροχοπέδη στην ανάπτυξη του απελευθερωμένου ψυχοσωματικού ρεαλισμού.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΖΑΜΠΟΥΝΗΣ Οι καλοί τρόποι απαιτούν να κρατούμε με χάρη το σιγαρέττον και να μη ρίπτομε τας στάχτας εις το πάτωμα. Επίσης, επ' ουδενί δυνάμεθα να ομιλούμεν, του σιγαρέττου όντως εντός του στόματος. Παρατηρήστε την αυτού μεγαλειότητα τον βασιλέα και την υψηλοτάτη σύζυγόν του πως καπνίζουν δια να λάβετε μαθήματα αριστοκρατικής συμπεριφοράς.
ΘΑΝΟΣ ΑΣΚΗΤΗΣ Έχω την υποψία ότι της πράξης του καπνίσματος προηγήθηκε ερωτική συνεύρεση με συμμαθήτρια. Μα αυτό είναι απολύτως φυσιολογικό. Το παιδί, στην ηλικία αυτή είναι ένας σεξουαλικά ενεργός πολίτης.
ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ Αυτά παθαίνουμε όταν απομακρύνουμε τη νεολαία από τους κόλπους της εκκλησίας. Και με την ευκαιρία ακούστε κι ένα ανέκδοτο...
ΕΥΑΓΓΕΛΑΤΟΣ Και τώρα ένα συγκλονιστικό ανθρώπινο ρεπορτάζ! Από την τρυφερή ηλικία των δώδεκα βούλιαξε στο βόρβορο της εξάρτησης από τη νικοτίνη.
ΤΑΤΙΑΝΑ ΣΤΕΦΑΝΙΔΟΥ Σε λίγο αποκλειστικά στην εκπομπή μας: Τι έφαγαν εκείνο το βράδυ, τι μάρκα τσιγάρα κάπνιζε ο μικρός, τι μάρκα εσώρουχα φοράνε όλα τα μέλη της οικογένειας και πόσο συχνά «το κάνουν» οι γονείς.
ΕΛΕΝΗ ΜΕΝΕΓΑΚΗ Να τον καλέσουμε να μας διηγηθεί την εμπειρία του.
ΒΕΦΑ ΑΛΕΞΙΑΔΟΥ Και τώρα μια εκπληκτική συνταγή για ένα ελαφρότατο γλυκό να συνοδέψουμε το τσιγάρο μας.
ΣΤΑΘΗΣ ΘΕΟΧΑΡΗΣ Σκουλήκι! Θες και τσιγάρο ακόμα δε βγήκες απ' τ' αυγό! Ρε, που τα πουλάς αυτά; Ξέρεις πως με λένε εμένα; (Χτυπάει το χέρι του στο γραφείο)
ΦΟΙΒΟΣ Γράφει το "Μανούλα sorry, μα είμαι θεριακλίδικο αγόρι".
http://www.sakopetra.com
Είμαι καπνιστής, 3-4 την ημέρα.
Ξεκίνησα στα 22.
Maximum έφτασα 15 την ημέρα, σε εποχή καθημερινού ξενυχτιού.
Απολαμβάνω με μέτρο διάφορες κακές συνήθειες.
Το μέτρο το βρίσκω "ακούγοντας" τα λόγια του σώματός μου.
Στεναχωριέμαι που κάθε χρόνο μειώνω λίγο σχεδόν κάθε απαγορευμένο καρπό, αλλά τελικά το προτιμώ από πιο απότομες λύσεις.
Μια μέρα θα τις κόψω όλες; (και την υπερβολική ταχύτητα!)
Απεχθάνομαι να ενοχλώ, δεν καπνίζω ποτέ σε δημόσιο χώρο ή κλειστό χώρο - εξαιρούνται συγκεκριμένα δωμάτια του σπιτιού μου.
Οι πιο ταιριαστοί μου άνθρωποι τυχαίνει να είναι αυτοί που είτε καπνίζουν ελάχιστα και διακριτικά ή κάπνιζαν και το 'χουν κόψει.
Οι άνθρωποι που ανάβουν το ένα τσιγάρο μετά το άλλο, μου προκαλούν - κυρίως - οίκτο.
Σε αντικαπνιστική εκστρατεία δηλώνω βροντερό παρών.
Όχι απαγόρευση καπνίσματος, αλλά περιορισμός στα πρότυπα των ΗΠΑ ή της Ιταλίας.
Σεβασμός στην αυτοδιάθεση και σεβασμός στα δικαιώματα του άλλου ταυτόχρονα.
Πολιτισμός.
@mickey,
Το timing σου όπως παντα, άψογο!
(και οι τρεις μας για ύπνο!)
Καληνύχτα!
(εκτός αν θες να τρυπώσεις κι εσύ μεσα στα σεντόνια μας, τα κανονικά, τα υφασμάτινα, όχι τα τζαζο...)
(-Χ
neuron2 said
"Μήπως πρέπει να επενδύσουμε πιο πολύ στην παιδεία και στην διαφημηστική εκστρατεία μέσω της τηλεόρασης που είναι και το μέσο που έχει το μεγαλύτερο αποτέλεσμα?"
Η δουλειά μου στην Νέα Υόρκη είναι ακριβώς αυτό, το αποτέλεσμα της διαφήμισης στους κατανάλωτες. Στην περίπτωση λοιπόν του τσιγάρου θα σου έλεγα ότι η διαφήμιση δεν σε κάνει μη-καπνιστή αλλά aware στο ότι το τσιγάρο είναι βλαβερό. Όλοι πλέον το ξέρουν αυτό άρα ότι χρήματα δαπανούνται σε διαφημίσεις είναι χαμένα.
Kαλά βρε Γάτ...
Τι "πίνεις" και δε μας δίνεις?
Μόνο που αυτή η "δωδεκάτη" έχει γίνει πλέον γοβάτη! Κάθε βράδυ που πας για υπνο αναρωτιέμαι αν θα προλάβεις την κολοκύθα του προορισμού...
Κάτσε εδώ ντε. Χασισάκι?
Εννοείται πως αστειεύομαι. Να χα τα χρόνια σου, στα χρόνια σου!:)
Houlia, ΤΩΡΑ κατάλαβα πώς σου έρχονται οι ποιητικές "εμπνεύσεις" σου :PPP
Blade Runner, ποντικάκια δέχεστε στο μπαρ; Έτσι κι αλλιώς, δεν κινδυνεύετε - θα είστε ασφαλείς ψηλά, πάνω στα σκαμπό :)
Aphro, Θεά μου, μια και απ' ότι κατάλαβα είσαι η μόνη μη καπνίστρια εδώ μέσα, άσε τον Glenn να κυνηγά κομήτες κι έλα στα δικά μου ...σεντονάκια.
georgia.m, με σένα θα τα πούμε ...ιδιαιτέρως ;)
black swan said
"Τώρα εμάς τους καπνιστές μας απομονώνουν σε ειδικές ζώνες των δημόσιων χώρων σαν αυτοκίνητα παλιάς τεχνολογίας που εκπέμπουν ρύπους και πρέπει να αποσυρθούν. Μάλιστα, το ότι ο άνθρωπος αντιμετωπίζεται σαν αυτοκίνητο γίνεται αμέσως κατανοητό αν σκεφτεί κανείς κατά πόσον το αυτοκίνητο, απ' την πλευρά του, αποχτάει ανθρώπινες ιδιότητες, είναι «έξυπνο», «φιλικό», «υπάκουο», «επώνυμο» κ.τ.τ."
το προβλημα μας δεν είναι οι καπνίζοντες και για το αν θα έπρεπε να καπνίζουν ή όχι αλλά το γεγονός ότι ενοχλείτε τους διπλανούς σας.
Αντιγράφω από το προηγούμενο post και θα το επαναλαμβάνω μέχρι να το χωνέψουν όλοι:
Τα όποια avatars χρησιμοποιείτε, καλό είναι να φιλοξενούνται στο blogger.com με τη διαδικασία που περιγράφεται εδώ. Αν βρίσκονται σε άλλους servers, οι οποίοι τύχει να αργούν να ανταποκριθούν, η σελίδα με τα σχόλια αργεί ΠΟΛΥ να φορτωθεί. Ακόμα κι αν οι αγαπημένες σας εικόνες βρίσκονται αλλού, μπορείτε πανεύκολα να τις αντιγράψετε στο blogspot.com.
Συγγνώμη για την ...επανάληψη, αλλά η σελίδα όχι μόνο αργεί να φορτώσει, αλλά μερικές φορές κολλάει κιόλας!
Δεν κατηγορώ κανέναν, προφανώς οι "ένοχοι" δρουν "εν αγνοία" :)
@Blade
Tην κατέγραψα την πρόσκληση κι ανυπομονώ:)
Μια αγκαλιά ποτέ δεν είναι αρκετή όταν πονάμε... Τσιγαράκι λοιπόν με μπόλικη Αδρεναλίνη, πολλή αγάπη από "εμάς"(οι γυναίκες πάντα "νοιώθουν"), και σε λίγο φέρνω και μια κουβερτούλα....
Επίθεση!:)
Ονειρα!!!(γλυκά)
Γεωργία...
Επανέρχομαι!
Που χρόνος!
να κάτι που πρέπει να λύσει η τεχνολογία, να διαβάζουμε 250 σχόλια σε 10 λέπτα...καλό project.
Λοιπόν....
Δεν πάμε να κάνουμε καντάδα στην Blade? Τόσα τραγούδια τής αφιερώσατε! Να "πιω" τον πόνο μου στις γάτες!
Ας το αφήσουμε όμως να ξεκουραστεί...αύριο θα έχει πετάξει κι άλλα τριαντάφυλλα και για όλους! (οργιάζουν οι τριανταφυλλιές αυτές τις μέρες!!! Btw)
Toν Μικυ, τον χρυσοπόντικα ακόμα τον συνορίζεσαι?!!!
Αυτός είναι "εξαρτημένος", δεν θα το "κοψει"!;):)
QUIZ:
Ποια ...ξεδιάντροπη μπλογκερού έγραψε την παρακάτω φράση;
"συχνά και παίρνε με"
Ο ευρών ...αμοιφθήσεται!
ΝΔ said (για την WHO)
"Αλλά το βρήκαμε - με την κλασική νεοελληνική δυσπιστία μας να την αμφισβητήσουμε εμείς..."
Α, κύριε Δήμου, εσείς και τα γραπτά σας με μάθατε να είμαι σκεπτικιστής και να αμφισβητώ κάθε μορφή εξουσίας!!!Μη μου τα γυρίζετε τώρα :-))Εν πάσει περιπτώση, ο σκεπτικισμός μου δεν είναι μια ακόμη μορφή της νεοελληνικής δυσπιστίας, αλλά μια απόλυτα υγιής αμφισβήτηση μιας δαιδαλώδους γραφειοκρατίας!Και η public choice theory [Public choice theory attempts to look at governments from the perspective of the bureaucrats and politicians who compose them, and makes the assumption that they act in a self-interested way for the purpose of maximizing their own economic benefits (e.g. their personal wealth)] που τίνάξε στον αέρα τις δήθεν ευγενείς προθέσεις κάθε γραφειοκρατίας, και πολλοί εκπρόσωποι της κέρδισαν γι αυτό Nobel, από νεοελληνική δυσπιστία διακατέχεται;;;
Καληνύχτα :-))
Αυτό φαντάζομαι όλο και κάποιος θα το 'χει πει, αλλά καλού κακού, μιας και δεν άντεξα να διαβάσω 300+ απαντήσεις...
Δεν μ' αρέσουν τα άκρα. Δεν ξέρω τι λέει για τους Έλληνες το υψηλό ποσοστό καπνιστών (ή το δεύτερο πιο χαμηλό ποσοστό καρκίνων στην Ευρωπαϊκή Ένωση). Το μόνο που απαιτώ από τη χώρα στην οποία ζω, είναι όποιος θέλει να μπορεί να καπνίζει κι όποιος θέλει να μην καπνίζει.
Το να καπνίζει κάποιος στην καφετέρια και να πρέπει η μαμά και τα δυο της παιδιά στο διπλανό τραπέζι να αναπνέουν τον καπνό, δεν είναι σωστό. Αλλά το να μην μπορείς να καπνίσεις σε καμία καφετέρια δεν είναι λύση. Η απόλυτη απαγόρευση του καπνίσματος, ή η απαγόρευση σε δημόσιους χώρους που για μένα το ίδιο πράγμα είναι, είναι φασισμός. Όπως είναι φασισμός και η απαγόρευση των ναρκωτικών. Γιατί, όταν οι καπνίζοντες ανάβουν τσιγάρο στο χώρο των καπνιζόντων στο εστιατόριο, καθόλου δεν ενοχλούν τους άλλους πελάτες, που κάθονται σε διαφορετικό χώρο. Η ίδια λύση δεν μπορεί να εφαρμοσθεί παντού, αλλά δεν βλέπω πολλές κυβερνήσεις να προσπαθούν.
Φαντάζομαι ότι με ενοχλούν οι απαγορεύσεις.
Μέσος δρόμος. Όλοι οι καλοί χωράνε. Και καπνιστές, και μη καπνιστές. Κανένας δεν χρειάζεται να υποφέρει.
Καλά τα λέτε κύριε Νίκο και έτσι είναι. Δυστυχώς κι εγώ καπνίζω και καπνίζω πολύ. Μισώ τον εαυτό μου γι' αυτό.στη ζωή μου είχα τέσσερις εξαρτήσεις που ήταν: το κρασάκι και η συγγραφή από παιδί. Τον καφέ απ' τα 20 και το τσιγάρο απ'τα 27.
Στα 43 έκοψα το κρασάκι, στα 45 τον καφέ και τώρα είμαι στην απόφαση να κόψω το τσιγάρο. Όλο τ'αναβάλλω και τ'αναβάλλω. Μάλλον αυτό δεν το μπορώ. Είναι θέμα θέλησης και το ξέρω.
Να καταθέσω κι εγώ τη δικιά μου εμπειρία σχετικά με το κάπνισμα.
Κάπνιζα για πάνω από 20 χρόνια, 2+ πακέτα την ημέρα. Και πριν από 11 μήνες το έκοψα.
Ξεκίνησα το κάπνισμα για όλους αυτούς τους λόγους που το ξεκινάει ένας νεαρός έφηβος (μαγκιά, περιέργεια, μίμηση, να δείξουμε ότι μεγαλώσαμε κτλ.)
Όλοι με θυμούνται με ένα τσιγάρο στο χέρι. Ειδικά μπροστά στον υπολογιστή!!! Σεβόμουν πάντα τους μη καπνίζοντες και τους χώρους που δεν επιτρεπόταν το κάπνισμα, αλλά όπου μπορούσα "του έδινα και καταλάβαινε". Μ' άρεσε η γεύση του καπνού. Μ άρεσε η κίνηση του καπνίσματος. Η κοινωνικότητα του τσιγάρου. Ο συνδιασμός της γεύσης του καπνού με τη γεύση του καφέ (με μια ρουφιά καφέ κάπνιζα ένα τσιγάρο και όχι με τον καφέ ένα-δυο τσιγάρα όπως κάνει ο πολύς ο κόσμος). Μ' άρεσε η γεύση του καπνού πριν το φαγητό, αλλά και μετά το φαγητό, πριν το ποτό, με το ποτό, μετά το ποτό, αλλά και σκέτο το τσιγάρο. Απολάμβανα ένα τοπίο καπνίζοντας. Ένα τραγούδι καπνίζοντας. Γενικά κάπνιζα πολύ.
Φαντάζομαι ότι πολλοί από σας θα αναγνωρίζουν κομμάτια του εαυτού τους στις παραπάνω γραμμές.
Ποτέ δεν είχα κάνει προσπάθεια να το κόψω. Ένα περίπου χρόνο πριν το κόψω είχα κάνει μια σπειρομέτρηση και είχε δείξει 40% απόφραξη των μικρών αεραγωγών.ΧΑΠ δηλαδή. Το δέχτηκα ως μια φυσική συνέπεια και συνέχιζα να καπνίζω αρειμανίως.
Έπειτα από καιρό άκουσα για το ιατρείο διακοπής καπνίσματος που γίνεται σε διάφορα δημόσια νοσοκομεία και κέντρα υγείας με πολύ καλά αποτελέσματα. Έκλεισα ένα ραντεβού, πήγα, μίλησα με το γιατρό, ο οποίος διέγνωσε έπειτα από μια μισάωρη κουβέντα και ένα ερωτηματολόγιο που συμπλήρωσα ότι πολύ εύκολα θα μπορούσα να κόψω το κάπνισμα. Πήρα το φάρμακο και ακολούθησα τις οδηγίες του (μου είχε πει βέβαια ότι αν δεν καταφέρω να ακολουθήσω το ρυθμό μείωσης που μου υπέδειξε να επικοινωνήσω ξανά μαζί του για να μου καθορίσει άλλο-τελικά δε χρειάστηκε). Σε 20 μέρες το είχα κόψει. Ήταν μια φοβερή εμπειρία η διαδικασία της διακοπής. Και ακόμα πιο φοβερό αυτό που ένοιωσα τις επόμενες μέρες. Οι σφυγμοί μου σε ηρεμία ήταν 99 και έπεσαν στους 75 3 μέρες μετά το τελευταίο τσιγάρο. Σε 7 μέρες μετά το τελευταίο μου τσιγάρο είχαν σταματήσει τα ακροαστικά μου (κοινώς γατάκια) να ακούγονται ακόμα και με ιατρικά ακουστικά!!!
Κανείς (ούτε εγώ) δεν περίμενε ότι εγώ, ένας φανατικός της γεύσης του καπνού, θα έκοβα το τσιγάρο. Δεν το είχα προσπαθήσει ποτέ στο παρελθόν και η όλη διαδικασία μου φάνηκε πολύ εύκολη. Το διασκέδασα. Το χάρηκα. Περηφανεύομαι για αυτή μου την επιτυχία. Φορτώθηκα βέβαια με 5-6 παραπανίσια κιλά τα οποία έχασα στη συνέχεια.
Και μου έκανα και 200 euro αύξηση το μήνα.
Και δεν ήταν μόνο τα μετρήσιμα στοιχεία που έγιναν καλύτερα. Η όλη μου αίσθηση, το πώς ξυπνάω το πρωί, το ότι δε ροχαλίζω όπως πριν, η βελτίωση του ύπνου μου, το ότι δε λαχανιάζω πλέον εύκολα και φυσικά το sex...
ΧΡΟΝΙΚΟ ΜΙΑΣ ΑΙΧΜΑΛΩΣΙΑΣ
Η διάγνωση ήταν καρκίνος, λοιπόν. Γεγονός.
Θυμάσαι, τότε που το άκουσες ανέκφραστος, το πήρες σπίτι σου να το περιεργαστείς μονάχος, τότε που αντιπαρήλθες τα «Γιατί εγώ;» και τις συναφείς ανόητες ερωτήσεις, ερωτήσεις που στοιχίζονται πίσω από ένα ξερό, αφοπλιστικό «Και γιατί όχι εσύ;» Μια ρουλέτα είναι, που η μπίλια της έχει τους δικούς της νόμους. Ποιος τους ορίζει, δεν το ξέρεις. Ούτε κι οι άλλοι το ξέρουν, άλλωστε, κι ας έχουν φτιάξει τους κανόνες τους, τις «αλήθειες» τους, τη φωλιά τους για να κουρνιάζουν και να νιώθουν ασφαλείς. Και ποιος απ’ όλους μας αξίζει τι, τελικά;
Θυμάσαι ακόμα την πρώτη μέρα στις χημειοθεραπείες που σού έπαιρναν μέτρα: Ζύγισμα, μέτρημα. Ύψος, βάρος. Μάζα. Θυμάσαι κι αυτά που μέτρησες εσύ ότι θα σου έλειπαν: Οι μοιρασμένες νύχτες. Τα δέντρα. Τα ταξίδια των βιβλίων. Τα γυναικεία στήθη. Τα παιχνίδια του μυαλού.
Ένα αρρωστημένο πράσινο, πράσινο νοσοκομείου, βάφει πια σαν τρελό ντεκόρ τη ζωή σου. Παντρεύτηκες τις νοσοκόμες. Χρωματιστά τα εσώρουχά τους, κάτω από λευκές στολές. Για σένα είναι το λευκό. Στα χρώματά τους, εσύ πια δεν έχεις θέση. Γι’ αυτές είσαι ακόμα ένα άρρωστο κορμί. Η δουλειά τους…
Πονάς. Τόσο που δεν μπορείς να σκεφτείς. Ν’ ανασάνεις. Να πεις τ’ όνομά σου. Ένας πόνος που δεν σ’ αφήνει ούτε καν να καταλάβεις αν φοβάσαι ― και τι φοβάσαι.
Φοβάσαι. Το αίμα σου. Τα κύτταρά σου. Το μυαλό σου. Εσένα τον ίδιον.
Πώς να μιλήσεις γι’ αυτή τη σκοτεινή δύναμη που έστρεψε τα κύτταρά σου εναντίον σου; Πού να κρατηθείς σε τέτοιες στιγμές; Πού να ακουμπήσεις αυτά που ξεχειλίζουν μέσα σου; Μόνος αντιμετωπίζεις την μαύρη αρρώστια, μόνος και τη μαυρίλα που κρύβεις πάντοτε μέσα σου.
Ο εχθρός ήταν πάντα απέναντι. Μοχθηρός. Ξένος. Ερχόταν από αλλού. Κάποια μέρα κατάλαβες ότι ο εχθρός ήταν μέσα σου. Ήσουν εσύ ο ίδιος. Ήταν όλα αυτά που αγαπούσες, αυτά που εκτιμούσες, εκεί για όπου τραβούσες. Όλα όσα πίστευες πως ήσουν εσύ. Πού να φτιάξεις το χαράκωμα όταν ο εχθρός βρίσκεται μέσα σου; Πού να χτυπήσεις; Πώς να αγαπήσεις τον εχθρό σου; Εκείνος τουλάχιστον ήξερε ποιον έπρεπε να αγαπήσει: τον πλησίον του… Σ’ αυτόν τον σταυρό δεν υπάρχει κανένας πλησίον, ούτε άγιος ούτε ληστής. Υπάρχει το φως και το σκοτάδι, αγκαλιασμένα να χορεύουν μέσα σου. Αυτές οι μαύρες πινελιές στον καμβά τάχα δεν είσαι συ; Και το ξόδεμα, το ανελέητο ξόδεμα της ουσίας σου. Το σκόρπισμα της στάχτης που απέμεινε από την θεία καύση του νου σου, κινήσεις και πράξεις, νεύματα και μισές φράσεις, μικρά ποιήματα της ζωής σου. Θραύσματα νοήματος που συνοδεύουν την απελπισία σου. Προσπαθείς να πιαστείς απ’ αυτά και την ίδια στιγμή βουλιάζουν και χάνονται στον ωκεανό της ασημαντότητας. Και τότε χρειάζεσαι το σώμα σου ξανά, το μόνο που θα σε κρατήσει ζωντανό· έχασες τον αφρό του νοήματος, κράτα τουλάχιστον το κορμί σου ζωντανό.
Αυτή η αρρώστια είναι μια ευλογία για όποιον μπορεί να καταλάβει: Αυτό που είσαι εσύ κατά βάθος είναι το τίποτα που μένει μετά από όλα αυτά. Αυτό που αγαπάει, αυτό που εκτιμά. Ίσως ούτε καν αυτό. Είσαι η αγάπη κι η εκτίμηση γυμνή. Σκέτη. Χωρίς υποκείμενα και αντικείμενα. Αυτό που μένει όταν ξεφλουδίσεις μέχρι τέλους το κρεμμύδι της ζωής σου. Αυτό το ευλογημένο τίποτα…
Και κάποτε, ήρθε η στιγμή της παραίτησης. Σιγά-σιγά, είχες πάρει την ταυτότητα του πολίτη αυτού του τοξικού κόσμου των χημικών και των ακτινοβολιών. Με την διακριτή στολή του καρκινοπαθούς και τα διακριτικά της στο γυμνό κεφάλι και στις φλέβες σου να σου λένε «Εδώ ανήκεις πια. Είναι το καινούργιο σου σπίτι». Επιπλωμένο με πρωτόκολλα και κύκλους, στάδια και προγνώσεις.
Εδώ, σ’ αυτό ακριβώς το σημείο, είναι που έφυγες. Η ψυχούλα σου την έκανε, και μ’ ένα μικρό πηδηματάκι βρέθηκε λίγο παραπέρα. Κι από κει παράμερα, εσύ κι η ψυχή σου κοιτάζατε το κορμί σας να κάνει όσα έπρεπε να κάνει.
Δεν ήταν η ώρα να ζεις μέσα στο κορμί σου. Πήρες την ψυχή σου κι έφυγες. Όχι πολύ μακριά. Αυτό το κορμί, το αίμα σου είχε ανάγκη να σε νιώθει κάπου εκεί κοντά. Έμεινες κοντά του, αλλά δεν ήσουν μέσα του. Δεν ήσουν εσύ αυτά τα τρελαμένα κύτταρα, αυτή η ασυνάρτητη επίδειξη μαύρης γονιμότητας. Κι έφυγες. Κι ό,τι κι αν ένιωθες, δεν ήταν η ώρα να το νιώσεις. Και το έπνιξες. Η στιγμή να νιώσεις θα ερχόταν μετά, αργότερα ― αν και εφόσον τα κατάφερνε το σώμα σου. Εσύ κι η ψυχή σου βρεθήκατε μόνοι. Ενώπιος ενωπίω. Ζούσατε σχεδόν από κοντά το δράμα του προσφιλούς αρρώστου. Του φέρνατε άνθη και πορτοκαλάδες. Σεβόσασταν το επισκεπτήριο.
αα
Και μετά, θυμάσαι, ήρθε το πείσμα που γεννήθηκε μέσα σου όταν κατάλαβες την συμπόνοια που ελλόχευε στο βλέμμα των ανθρώπων που συναντούσες. Λύπη. Λυπόντουσαν που ο χτεσινός «μια χαρά παιδί» ήταν ωχρός, με ξυρισμένο κεφάλι και πληγωμένες φλέβες στα χέρια, που η ζωή και τα παιχνίδια της γδύνουν τα πάντα από τη λάμψη και τη γοητεία τους, που κι οι ίδιοι θα χαθούν κάποια στιγμή. Και πείσμωσες. Ήθελες να πεις πως είσαι ακόμα εδώ. Κι ας σε έβλεπαν οι άλλοι σαν ενοχλητική υπενθύμιση του τέλους. «Δεν είμαι σύμβολο, είμαι μια ψυχή ακόμα ζωντανή, κι ας την πρόδωσε το σώμα της. Μια ψυχή που θα συνεχίσει ακόμα και με αυτό το λειψό σώμα να είναι εδώ, να παίζει το παιχνίδι ακόμη και με λιγότερα πιόνια. Όσο έχει τη βασίλισσά της να αλωνίζει, να καταπίνει τετραγωνάκια πέρα δώθε στη σκακιέρα της ζωής, να σώζει τελευταία στιγμή την παρτίδα, να συνεχίζει μόνη χωρίς να στηρίζεται σε καμιά οπισθοφυλακή, να σώζει τον κουτσό αδύναμο βασιλιά της από το ματ του θανάτου για λίγο ακόμα». (Η αιώνια γυναίκα. Ταμένη σ’ αυτόν τον αδύναμο βασιλιά με δεσμούς που δεν ανταποκρίνονται στη δύναμή της. Δεσμά που την κρατάνε σε κάτι λιγότερο απ’ όσα θα μπορούσε χωρίς αυτόν. Να προφυλάσσει τα νώτα της, τον βασιλιά της, ό,τι μπορεί να έχει κάποια αξία μέσα στην επέλαση της ασημαντότητας.)
Η ΑΠΟΔΡΑΣΗ
Και μετά, κάποια στιγμή, η πρώτη καθαρή αξονική!
Το κορμί σου, λοιπόν, επιβίωσε. Έκανε αυτά που έπρεπε να κάνει. «Καθάρισε» με τα μυστήριά του. Και άντεξες τα δηλητήρια που πότιζαν το κορμί σου γιατί έτσι έπρεπε ― για να βρει ο εχθρός καμένη γη. Και μετά τις ακτινοβολίες για…
Δεν καλοκατάλαβες γιατί, αλλά κι αυτό το έκανες. Και κάποια στιγμή τέλειωσες με όλα αυτά. Αυτό που δεν σου είπε κανένας γιατρός ήταν ότι ήσουν στα μισά του δρόμου. Μόλις στα μισά. Το σώμα σου επιβίωσε, νίκησε την πρώτη μάχη με τον καρκίνο, μα αυτό δεν φτάνει για να συνεχίσεις να ζεις. Πρέπει κι η ψυχή σου να νικήσει τον καρκίνο: να καταφέρει να μη μείνει εκεί πίσω μαρμαρωμένη, να παλεύει με τρόμους ανείπωτους, μουγκές απελπισίες, σφιχταγκαλιασμένη με τη ναυτία. Το πιο δύσκολο μέρος της διαδρομής: να αφεθείς να νοιώσεις όσα δεν επέτρεψες στον εαυτό σου να νοιώσει πριν και να γιατρέψεις την ψυχή σου από τις πληγές της. Να βρεις καινούργιους, καθαρούς λόγους για να ζήσεις, να χωνέψεις όσα δεν θέλεις να θυμάσαι και να ξεχάσεις όσα πέρασες. Να ανασάνεις ξανά. Να γιάνεις.
Σιγά, όμως. Χωρίς βιασύνες. Αυτό που σου συνέβη, αυτό που πέρασες ήταν μεγαλύτερο από σένα. Μεγαλύτερο και δυνατότερο από κάθε ανθρώπινο πλάσμα. Μην επαίρεσαι. Μην πας και πάρεις κανένα μπλουζάκι «Νίκησα τον καρκίνο». Μην στραφείς επιθετικά εναντίον των άλλων, εναντίον όλων όσων δεν έχουν βιώσει αυτό που βίωσες. Μην τους πετάς κατάμουτρα την καινούργια αλήθεια σου.
Αντιμετώπισες σιωπηλά και ταπεινά τους πόνους σου. Πήγες παραπέρα για να γλείψεις σαν το σκυλί τις πληγές σου. Για λίγο, μακριά από ψευδαισθήσεις κοινότητας, επικοινωνίας και συμπαράστασης με όσους βρέθηκαν δίπλα σου, είτε από τύχη, είτε από μυστήριους δρόμους της ψυχής, είτε επειδή το κοινό σας αίμα τούς τοποθέτησε εκεί δίπλα σου. Προσπάθησες να νοιώσεις στα κατάβαθά σου πως είσαι μόνος. Μόνος, να τα βγάλεις πέρα μ’ αυτό το κορμί, πότε άρρωστο και πότε δυνατό, πότε δικό σου και πότε ξένο. Πότε εσύ και πότε ο καρκίνος: που κάποιες φορές είσαστε το ίδιο...
Και κάποιες άλλες φορές εσύ κι ο καρκίνος είσαστε εχθροί: Ήθελες να επιβιώσεις και κράτησες το δεύτερο. Όχι ότι και το πρώτο δεν είναι αλήθεια, αλλά επέλεξες το δεύτερο. Άφησες πίσω τα μαύρα κομμάτια σου και προσπάθησες να αγκαλιάσεις την αφελή, τη χαζή ανθρωπιά σου. Δεν τα αγνόησες αυτά τα μαύρα κομμάτια σου, τα δέχθηκες και προσπάθησες να τα αφήσεις πίσω. Είναι πάντα εσύ, αλλά είναι το παρελθόν σου. Τώρα θα αρπαχτείς από τα κομμάτια ανθρωπιάς που έχεις μέσα σου. (Οι συναντήσεις με τους ανθρώπους: στιγμές χαζές, στιγμές γλυκιές…)
Όσο ήσουν στις χημειοθεραπείες και τις ακτινοβολίες, όλα όσα έπρεπε να γίνουν τα έκανε το σώμα σου μόνο του. Τις πληγές της ψυχής σου όμως πρέπει να τις γιάνεις εσύ, εσύ είσαι που κάτι πρέπει να κάνεις γι’ αυτές. Κι αυτό είναι πιο δύσκολο: πρέπει να αυτενεργήσεις, να πάρεις την ευθύνη. Όχι μόνο του καρκίνου, αυτό είναι το εύκολο, αλλά της στάσης ζωής σου μετά. Ο καρκίνος μπορεί να ήταν γέννημα δικό σου ή του περιβάλλοντος, με ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Μπορεί να φταις, μπορεί και όχι. Αλλά για την γιατρειά της ψυχής σου, για το τραύμα που άφησαν πίσω τους όλ’ αυτά, είσαι εσύ και μόνον εσύ υπεύθυνος. (Ο θυμός είναι εχθρός ή φίλος; Το πείσμα; Το αίμα σου; Ποιος επιβίωσε και ποιος έμεινε εκεί πίσω να παλεύει με τα φαντάσματα του νου;)
Τώρα θα ζήσεις. Όσο σε παίρνει ακόμη. Χωρίς υστερίες για την τάχα μου «υγεία σου» (η υγεία: το αποκούμπι των ψυχαναγκαστικών με το χοντρό «εγώ» που δεν ξέρουν πού να το ακουμπήσουν: σε ποιον άνθρωπο, σε ποιο συναίσθημά τους, σε ποια εικόνα τους από το πέρασμά τους στη Γη, σε ποια ιδεολογία, έστω...), αλλά και χωρίς ηρωικές εξόδους (το αποκούμπι όσων δεν τα κατάφεραν εδώ κάτω...). Χωρίς υπεκφυγές τελικά.
Θα καπνίσεις κάμποσα τσιγάρα (αυτά που χρειάζονται για να αφήσεις πίσω καμένη γη). Θα πιεις κάποια βράδια, όσο αλκοόλ αντέχεις τώρα πια (έτσι για να παίξεις με τα όρια: του αλκοολισμού, της Ανάγκης σου που ξεχειλίζει ακόμη, των αληθειών των Άλλων που καμμιά τους δεν σου έφτασε...).
Ένα είναι το φεγγάρι, κι όποιος κυνηγάει άλλα φεγγάρια δεν ξέρει πώς να ζήσει. Λιγοστό το φως, αλλά φτάνει για όποιον μπορεί να βρει τα μάτια να πορεύεται. Λίγη η απόσταση, αλλά αρκετή για όποιον του φτάνει μια ανάσα για να ζει. Μια ελεύθερη ανάσα ― ακόμη. Αυτή, το ξέρεις, είναι η γιατρειά για όλες τις αρρώστιες. Να μπορείς να ανασαίνεις ελεύθερα, να ανασαίνει το μέσα σου, να φυσάει ο άνεμος μέσα από το αίμα σου: να μπορεί να πηγαίνει κάπου αλλού, οπουδήποτε, να δίνει όποια ουσία έχει μέσα του χωρίς τσιγκουνιά, χωρίς δεύτερες σκέψεις, με γενναιοφροσύνη και μεγαλοψυχία επιτέλους.
Ναι, αυτό: να βρεις μέσα σου την πηγή από όπου μπορείς να αντλήσεις γενναιοφροσύνη και μεγαλοψυχία… Και κάτι πάνω από όλα αυτά που παλεύεις μαζί τους. Ένα ανθρωπάκι είμαστε όλοι μας, κι όσοι ξέρουν τον καρκίνο, κι όσοι δεν τον γνώρισαν μέσα τους. Ποιος ξέρει, ποιος απ’ όλους θα γίνει κάποτε άνθρωπος...
Καλημέρα!
'Ολα τα λεφτά:
marios-p said...
ΧΡΟΝΙΚΟ ΜΙΑΣ ΑΙΧΜΑΛΩΣΙΑΣ
2:04
Συγκλονιστικό κείμενο (μου θύμισε την "Πτέρυγα Καρκινοπαθών" του Σολτσενίτσιν) από έναν παλιό καλό μπλόγκερ.
Ως οικοδεσπότης και τέως καρκινοπαθής - ευχαριστώ.
Είχα διαβάσει σε ένα εγγλέζικο έντυπο(δεν θυμάμαι ποιο) ότι ακόμα και οι πιο παθιασμένοι καπνιστές μπορούν να αντισταθούν στο τσιγάρο, αν αντέξουν τα πρώτα δυο λεπτά της σφοδρής τους επιθυμίας.
ΈΤσι θα κερδισουν μια ώρα ανάπαυλας. Μετά θα τους επισκεφθεί η επιθυμία εκ νέου. Αν πάλι την νικήσουν άλλα δυο λεπτά, θα κερδίσουν τη μάχη για άλλη μια ώρα. Και πάει λέγοντας...
Υπήρξα καπνίστρια για δέκα χρονια, όσο δηλαδή παρέμενα θεότρελη με την καριέρα μου. Αμέσως το έκοψα όταν μάθαμε ότι ήμουν έγκυος. Το ίδιο έπραξε και ο καλός μου, για συμπαράσταση. Εφαρμόσαμε την παραπάνω μέθοδο και είχαμε εκατό τοις εκατό επιτυχία.
Από τότε μια διακατέχει μία έντονη αμφιθυμία απέναντι στο άλλτε πάθος μου: αφενός να το νοσταλγώ ώρες-ώρες, αφετέρου συχνά το απεχθάνομαι. Δεν μπορώ πλέον να σταθώ ούτε λεπτό σε κλειστό περιβάλλον καπνιστών. Τα εστιατόρια με κακό εξαερισμό είναι ο εφιάλτης μου (φεύγω αμέσως).
Είναι βέβαιο οτι θα είχαμε ξαναρχίσει το κάπνισμα με τις συμφορές που μας βρήκαν. Μας... βοήθησε το γεγονός ότι περνούσαμε ατελείωτες ώρες μέσα ετνός του νοσοκομείου, δίπλα από το παιδί, όπου εκ των πραγμάτων και να θέλαμε δεν μπορούσαμε να καπνίσουμε.
Πάντως, θυμάμαι, αρκετές μελέτες, άρθρα και άλλα κείμενα που έχω γράψει να τα χρονομετρώ με... πακέτα τσιγάρα. Στη βιβλιοθήκη μας τα περισσότερα βιβλία έχουν σημάδια καψίματος: πολλές φορές έπεφτε το τσιγάρο από το τασάκι και τα έκαιγε, ή ξεχνούσα το τσιγάρο στην άκρη κάποιου βιβλίου μέχρι να ψάψω κάτι στο τάδες λεκικό... Άλλες φορές πάλι, ξεχνούσα ότι το τσιγάρο έκαιγε στο τασάκι και μηχανικά άναβα άλλο. Πάλι καλά που δεν πήραμε και καμιά φωτιά.
Υπάρχει βέβαια και η άλλη άποψη, του Οσκαρ Γουάιλντ: "είναι πανεύκολο να κόψει κανείς το τσιγάρο. Προσωπικά, το έχω κόψει πάνω από εξήντα φορές..."
Μια καλημέρα με πολλή αγάπη
Παράγραφος
Aπο τον Μ. Κ. με email:
Διαβαζω εδω και αρκετο καιρο το blog σας ομως δεν
γραφω. Απλα με ενδιαφερει να διαβαζω τις αποψεις σας.
Σημερα το θεμα ειναι πολυ ενδιαφερον. Υπηρξα και εγω
μανιωδης καπνιστης και επιτελους απελευθερωθηκα εδω
και περιπου ενα χρονο.
Με βοηθησε πολυ ενα βιβλιο που βρηκα κατα λαθος σε ενα
περιπτερο. Ονομαζεται 'Ο ΕΥΚΟΛΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΝΑ ΚΟΨΕΤΕ ΤΟ
ΚΑΠΝΙΣΜΑ' ο συγραφεας ειναι ο Αllen carr.
υπαρχει και ιστοσελιδα:
http://www.allencarrseasyway.com/
Ειναι πολυ ενδιαφερον βιβλιο νομιζω οτι μπορει να
βοηθησει και καπνιστες και μη καπνιστες.
Παντως εγω πειστικα οτι ειναι πολυ ευκολο να
σταματησει κανεις να καπνιζει.
Το εδωσα και σε φιλους μου. Καποιοι το σταματησαν
καποιοι οχι. Οι δευτεροι δεν μπηκαν στο κοπο να
διαβασουν ουτε την πρωτη σελιδα.
Aν μπορειτε βαλτε το στο blog.
@marios-p said...
"Αυτή, το ξέρεις, είναι η γιατρειά για όλες τις αρρώστιες. Να μπορείς να ανασαίνεις ελεύθερα, να ανασαίνει το μέσα σου"
Kαι όλο το κείμενο...
Δάκρυσα!
(ευτυχώς δεν το προσπερασα, τη προτροπή τού Γάτου-thanks)
"Κι αυτοί οι χαμένοι από ζωή
Οι τελευταίοι, που λέτε
Εχουν μια δύναμη ανοικτή
Σε ουρανούς ρεμβάζουν
Κι όθε που χάνεται η ζωή
Κι όλη η γη χαλνιέται
εκείνοι λάμπουν στωικόι
σ'άλλη αλήθεια αλλάζουν!"
Lefteris Kritikakis said...
Μια απορία. Γιατί αφαιρέθηκε ο paragrafos;
Λευτέρης
----------------------------
Από λάθος δικό μου το ίδιο κείμενο παρουσιάστηκε πολλέ φορές κι έτσι έσβησα τα προηγούμενα που ήταν ίδια.
Σας ευχαριστώ για το ενδιαφέρον
Με πολλή αγάπη
Παράγραφος
Με συγκλονισε το κειμενο του mario-p.Εστω και για αυτο άξιζε το post.
Μερικες στιγμες παρασύρθηκα και στη θέση της λέξης << καρκινος >> έβαλα τον << έρωτα >> ή την << υπαρξη >> ...και το νοημα ιδιο!
Λένε: Πρώτα φευγει η ζωή και μετά το χούι(η συνήθεια).
Κάπως έτσι και με το τσιγάρο.
Ειναι περισσότερο συνήθεια παρά ανάγκη.
Για να το κόψω ακολούθησα ένα τρυκ πάνω σε αυτό. Δεν έιπα στον εαυτό μου "όχι δεν θα ξανακαπνίσεις" γιατί πρώτον δεν θέλω να είμαι σκληρή με εμένα και δευτερο γιατί θα είχα το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα. Απλά θα κολλούσε το μυαλό μου εκεί. Στην απαγόρευση.
Του είπα όμως ότι μπορώ να καπνίζω όσο θέλω και όποτε θέλω, αλλά αυτό θα γίνεται συνηδειτά.
Θα διάλεγα την ώρα που θα μπορούσα να το απολαύσω.
Θα ήμουν εκεί μαζί του από την αρχή ως το τέλος του και δεν θα το άφηνα να σιγοκαίγεται σε κάποιο τασάκι.
Θα διάλεγα μια στιγμή που δεν θα με διέκοπτε κάποιος έτσι ώστε να το ευχαριστηθώ περισσότερο.
Φυσικά ήταν σχεδόν σιγουρο ότι με αυτές τις συνθήκες το αραίωσα κατά πολύ. Ε! στο τέλος μου ήταν εύκολο να το παρατήσω εντελώς.
Α, ξέχασα -- με τους καπνιστές γενικώς δεν έχω κανένα πρόβλημα, αλλά δυο κατηγορίες καπνιστών μου τη σπάνε αφόρητα:
Αυτοί που καπνίζουν μέσα σε ασανσέρ, κι αυτοί που καπνίζουν στο αυτοκίνητο και δεν χρησιμοποιούν ΠΟΤΕ το τασάκι τους.
@cyrusgeo
..είναι και αυτοί που χρησιμοποιούν μεν το τασάκι τους αλλά μετά το αδειάζουν στο δρόμο..
..μετά το κείμενο του marios p είναι κανείς που καπνίζει και το απολαμβάνει τόοοοοοοσο πολύ ακόμα?
@marios p, 2& κάτι,
Μ'έπιασες απ'το λαιμό. Εκατσα γιατί «διάβασα» πως θα μου μάθεις.
Γράπωσες την καρδιά μου (την πολύ μελανιασμένη μου καρδιά, που όταν την πιάνουν δυνατά σκάει πάλι στα χηλοειδή και μουσκεύω κόκκινο).
Κι άρχισες να μου θυμίζεις, να μαλάζεις, να με κρατάς σφιχτά στην κατάβαση στο σπήλαιο του καρκίνου... Να μου δείχνεις «εδώ αυτός ο σταλακτίτης, ναι είναι λίγο μ*λάκας», «δες μετά τον σταλαγμίτη από κατω, αυτός έχει πλάκα», «προσοχή, φώς – να πάρει, βγαίνουν μούχλες γύρω-γύρω μόλις τ’ανάβουμε, ζωή μωρέ, αλλά το σβήνω μόλις περάσουμε.».
Και γύρω-γύρω αυτό το σκοτάδι. Πηχτό, ακίνητο, με μεγάλα pixels. Που είσαι μόνος, βαδίζεις μόνος, κι ας ξέρεις ότι σαν σε παράλληλο χρόνο βαδίζουν κι οι άλλοι με τον δικό σου καρκίνο αδερφοί... Τουλάχιστον εγώ ήμουν επισκέπτρια. Καμμία ανακούφιση. Μόνον τύψεις.
Κόντεψε να μου βγει το αίμα απ΄το στόμα... είναι πολύ άσχημη η γεύση του, και πολύ μπουχτιστικό το αίσθημα να έχει σκάσει τόσος πόνος και να ψάχνει ορμητικός να βγει απ’όπου έχεις – μη δει ρωγμή, σ’έσκισε!
Και μ’έβγαλες ανεβαστά στο φως σου... Σωριάστηκα στα χώματα (ω, ευλογημένο το χώμα, ξέρα στον ήλιο, μετά το υγρό –σαπίλα- σπήλαιο...) και freeze-frame, περίμενα να δω αν είμαι ακόμη αυτή που μπήκε...
Δεν είμαι. Πρέπει να περιμένω πολύ να ηρεμήσει η καρδιά μου, να πάψει να κλαίει, έστω τόσο ίσα να πάρω ανάσα χωρίς να νομίσω ότι θα πάθω συγκοπή.
Είμαι τόσο σαστισμένη που δεν μπορώ καν να σου πω μπράβο, ζήτω - μόνο σε κοιτάω με θαυμασμό που κάνεις τον ξεναγό εκεί που άλλοι μείναν μέσα... Και με χαμόγελο όλο γωνίες, αντρίκειο και τρυφερό, κανένας τσαμπουκάς, έσπασε!
Βάζεις το καπέλο σου, σκονισμένος, μου λες «γειά τώρα, φεύγω, έχουμε και δουλειές», σκύβεις και με φιλικό χτύπημα στον ώμο μου, ροβολάς γι’αυτά που άφησες, γι αυτά που δεν άφησες να σ’αφήσουν...
Είχα λόγω γ*μώτι μου που μπήκα χτες σαν κυρία κι έλεγα για τα «απ’έξω-απ’έξω» του καπνού... Είχα λόγο να σε πάρει που δεν έμπαινα να κλάψω σκίζοντας γη και ουρανό απ’τις φωνές μου... Είχα σου λέω λόγο που έβαλα την πλακίτσα να κανει νουμεράκι «πόσο έχεις μεγαλώσει, μπέμπα, μπέμπα», να περάσει κι αυτό ανώδυνα...
Κι ήρθες και την πάτησα... Πάει η μελανιασμένη μου καρδιά, έβαψε με καθε βήμα μου εκεί μεσα τ’αχνάρια του πατέρα μου, που δε μπορούσε να μιλήσει, έκανε το ταξίδι τόσες φορές, που έλεγε ότι και παλι θα βγει στο φως, τι να μας στεναχωρεί – κι αν δε βγει, παλι τι να μας στεναχωρέσει... Μπροστά η αξιοπρέπεια και η στωϊκότητα, στη μέση ο φόβος του πατικωμένος, και πίσω η αγάπη του, να την μεγαλώσει, να μας φτουρήσει για καιρό – στο σπήλαιο, κι αυτά σκεφτόταν...
Κάθομαι στα χώματα και σκεφτομαι πώς γίνεται να μην έχει μείνει ένα στιμμένο κουρέλι η καρδιά μου, πού βρίσκει ακόμη αίμα και λερώνει... Κια μετά με βλέπω με τα μάτια μου γυρισμένα μέσα, δεν είμαι ίδια, σάμπως γέμισα...
Σ’ευχαριστώ!
(μόνο την άλλη φορά καλέ μου, πάρε τίποτε χανζπλάστ μαζί, καμμιά ξυλοκαϊνη...! Αουτς!)
Το συγκεκριμένο post είναι πολύ ενδιαφέρον, αλλά εδώ και μέρες ΠΝΙΓΟΜΑΙ στη δουλειά. Θέλω όμως να πω μερικά πράγματα και κλέβω μερικά λεπτά.
Ξεκίνησα σαν κλασικός Έλληνας όταν βρέθηκα στο εξωτερικό. Τι θα πει ‘απαγορεύεται το κάπνισμα’; Τι φασισμός είναι αυτός;
Στη Φινλανδία απαγορεύεται να καπνίζεις μέσα στο σπίτι σου. «Και πού θα το καταλάβουν;» ρώτησα μόλις το έμαθα. Το μυαλό κάθε Έλληνα πάει κατευθείαν σ’ αυτήν την ερώτηση – οι Φινλανδοί δεν σκέφτονται έτσι. Εφόσον απαγορεύεται, τελείωσε – τι σημασία έχει αν θα με πιάσουν ή όχι; Και μάλιστα, αυτό δεν ξεκίνησε σαν απαγόρευση αλλά σαν σύσταση. Το κράτος ανακοίνωσε ότι τα σπίτια εκεί είναι ‘σφραγισμένα’ (λόγω του κρύου και εξοικονόμησης ενέργειας) οπότε ο καπνιστής καταλήγει να αναπνέει ξανά και ξανά τον ίδιο καπνό. Έγινε η σύσταση κι αυτό ήτανε: την άλλη μέρα, όλοι οι Φινλανδοί βγήκαν και κάπνιζαν στα μπαλκόνια. Αυτό είναι δείγμα εμπιστοσύνης στο κράτος. (Δεν λέω ότι δεν έχει αρνητικά στοιχεία – αλλά είναι αξιοθαύμαστο αίσθημα, άσε που αφαιρεί το άγχος. Εδώ προσέχουμε συνέχεια πίσω από τον ώμο μας, ψάχνουμε για κρυμμένες ατζέντες, κρυφά συμφέροντα, για το που αποσκοπεί η κάθε κυβερνητική απόφαση).
Τέλος πάντων, προσαρμόστηκα και για τρία χρόνια κάπνιζα έξω. Το ελάττωσα σημαντικά (από 3 πακέτα σε τρία τσιγάρα), μέχρι που σχεδόν το έκοψα. Μέχρι που πήγα να ζήσω μόνος μου, οπότε ‘ξανακύλησα’ στην παλιά συμπεριφορά. Στο δωμάτιό μου έβαλα έναν απαγορευτικό κύκλο που μέσα του είχε τον απαγορευτικό κύκλο με το τσιγάρο. ‘Απαγορεύεται το απαγορεύεται το κάπνισμα’. Κάποιος μη-καπνιστής Ιταλός μου είπε τότε: «Εσύ μπορείς να συγκρατήσεις τον εαυτό σου και να μην καπνίζει – εγώ δεν μπορώ να συγκρατηθώ και να μην αναπνέω.» Ντράπηκα…
Ο κυριότερος λόγος που θα μπορούσε πλέον να με κάνει να κόψω το τσιγάρο, είναι να σκέφτομαι τις πρακτικές των εταιριών. Τα ψέματα, τις μαφιόζικες πρακτικές, τις πληρωμένες έρευνες… Ο κυριότερος λόγος να μην καπνίζω μπροστά σε μη καπνιστές, είναι να υπάρχει έγκυος δίπλα μου. Με το που μου είπε η συνάδελφός μου ότι είναι έγκυος, κάπνιζα έξω. Και ξανάρχισα να καπνίζω μέσα, όταν γύρισε. Μισές δουλειές, μισές αρχές, μισές συμπεριφορές.
Προσωπικά, αν και φα-να-τι-κός καπνιστής, θα ήθελα να επιβληθεί απόλυτος νόμος και στην Ελλάδα. Η υγεία (όλων!) είναι ίσως ο μόνος τομέας όπου θεωρώ την πρακτική της άνωθεν επιβολής, θετική.
Μια και το Lucky Strike έχει την τιμητική του, ας αναφέρουμε και τον σπουδαίο Raymond Lowey που σχεδίασε το πακέτο του.
Αντε, να πω κι αυτό, και το κόβω, γιατί δεν αντέχω, μια με τό "μίσος", μια με το "τσιγάρο" έχω χάσει την αίσθηση του να κρύβομαι στα χαζά καθημερινά (τα τόσο ευθυνόκενα και ανακουφιστικά)...
Το αντίθετο του καρκινοπαθούς, είναι ο υγιής άνθρωπος, δεν είναι? Ο υγιής, σε σύγκριση με τον οποίον αρρωσταίνες εσύ και γίνεσαι ασθενής, από καρκίνο.
Το καπνιστής-μη καπνιστής δεν καταλαβαίνω λοιπόν, ορίζομαι εγώ ως μη-καπνίστρια, δηλαδή ότι το φυσικολογικό /πλειοψηφία /νόρμα /κανόνας, whatever, είναι ο καπνίζων, κι εγώ, ΕΓΩ ορίζομαι ως μη-κάτι σύμφωνα με αυτόν?
Οι καπνιστές ορίζουν στο δικό τους σύμπαν τους μη-δικούς τους? Το πρεζόνι (του ο,τιδήποτε) θα ορίσει εμένα ως μη-πρεζόνι? (Διαφορά βαθμού η πρέζα, έχω κι εγώ τις δικές μου...) Αλλά ο "έχων την έξιν" να ορίζει εμένα ως μη-έχοντα, κι όχι εγώ εκείνον ως μη-υγιή /στα καλά του κτλ?
Ε ΟΧΙ!
Είναι αυτός, που κάνει, ό,τι τον έπλασε η φύση να κάνει.
Και είναι κι αυτός, που κάνει κάτι άλλο απ’ αυτό, που τον έπλασε η φύση να κάνει. Ήτοι: ο πράττων το άλλο, το ψεύτικο, το εκτός φύσης.
Εγώ καπνίζω, εσύ δεν καπνίζεις. Είμαι καπνιστής και είσαι μην καπνιστής.
Θα μπορούσαμε να λέμε φυσικός/φυσιολογικός και μη φυσικός/φυσιολογικός. Αλλά αυτό δεν είναι και πολύ σαφές. Ή ο «φυσιολογικός ως προς το κάπνισμα». Μακρινάρι.
Μια κάπως "σκληρή" γεύση ελπιδας
αφιερωμένη σε όλους
αλλά και ειδικά στον Mario-p
Με αγάπη
Παράγραφος
Λέτε βρε παιδιά να γλυτώσουμε απο το harry έτσι έυκολα. Νομίζω ότι τον παρεξηγήσαμε δεν είναι ο άνθρωπος φασίστας οι άλλοι είναι αρβανίτες τουρκόσποροι κ.λπ. Οι καινούργιοι χαρακτηρισμοί αφορούν τις σμυρνιές και τους ομοφυλόφυλλους που μπορουν να κάνουν π**ες για να κόψουν το τσιγάρο!!!!.
Στο γραφείο είμαστε δύο ανδρες και μια γυναίκα. Εκείνος που καπνίζει σαν "αράπης" είναι η γυναίκα και δεν λέει να το κόψει!!. Ευτυχώς καταφέραμε και τη βάλαμε κοντά σε ένα παράθυρο.
Κάναμε το λάθος ένα Σάββατο βράδυ και πήγαμε στο ζυγό. Μετά απο 2 ώρες δεν αντέξαμε άλλο και φύγαμε το νέφος που υπήρχε δεν περιγράφεται. Άσε το πλήθος που στρίμωξαν στο κέντρο αν πάρει κάποτε κάποια φωτιά θα υπάρξουν πάνω από 100 θύματα μόνο απο το ποδοπάτημα.
Nikos Dimou: Εγώ σας ευχαριστώ ― χάρη σε σας με διάβασε και κάνας άνθρωπος... :-)
Το «Πτέρυγα Καρκινοπαθών» του Σολτσενίτσιν από ποιον εκδοτικό έχει εκδοθεί;
maika said...
..μετά το κείμενο του marios p είναι κανείς που καπνίζει και το απολαμβάνει τόοοοοοοσο πολύ ακόμα?
Εγώ...
Κι εγώ.
-> Συνας
320 χρονών μόνο,
νεαρούλικο σας βλέπω.
Δεν υπάρχουν βρυκόλακες σε τέτοιες ηλικίες.
Αυτά είναι τα άσχημα του liquid diet και η ζωή στο σκοτάδι.
Σκορβούτο.
-> Χούλια
Ταξιδεμένη ...
Μ'αρέσεις.
Γνώρισα την ζωή και τους ανθρώπους ταξιδεύοντας με κάθε ευκαιρία, με κάθε μέσο, από τα 14 μεχρι 23.
Το Ίντερνετ σου προσφέρει πλούτο εμπειριών, αλλά το "διάβασα και είδα" δεν συγκρίνεται με το "έζησα".
Το πιο σημαντικό είναι όμως όσο περισσότερο "ζείς" τα μέρη που ταξιδεύεις τόσο περισσότερο καταλαβαίνεις την σοφία του Δημιουργού στην ομορφιά της κτίσης.
Μία λύπη μόνο έχω,
που δεν μπορώ να ξαναδώ την Ελλάδα και τους Έλληνες όπως ήταν την εποχή των ταξιδιών της εφηβείας.
Μια Ελλάδα ιδανική.
Την έχω στην μνήμη μου.
-> Marios-p
Μαστρο Νικόλα,
Ευχαριστώ για το δώρο σας, Ωραία τα αισθήματα στην πάλη σας.
Ένα ποίημα της Έλλης Νεζερίτη μού ήρθε στο νού και εδώ είναι νάτο:
ΟΙ ΑΛΜΠΑΤΡΟΣ
Μεσάνυχτα
Κύματα
απροσδιορίστου χρώματος
της συνομοταξίας του ανθρωπίνου είδους
ανοίγουν τα μάτια τους στη ζωή,
ενώ ταυτόχρονα στον ίδιο ρυθμό
ένα παρόμοιο πλήθος
εν πλήρη ευδαιμονία (1) απέρχεται απ τη ζωή.
Περασμένα μεσάνυχτα.
Οι ροδοδάφνες σπρώχνουν το χώμα
κι απλώνουν τις ρίζες τους βαθιά στο έδαφος,
ενώ οι κισσοί απερίσπαστα αναρριχώνται
στους ερειπωμένους τοίχους.
Λίγο πριν το ξημέρωμα.
Οι πινγκουίνοι κοιτάζουν ανήσυχοι τ αστέρια,
ενώ τα πέλαγα αγανακτισμένα
δέρνουν τις ακραίες πούντες της γης.
Ξημέρωμα.
Η ώρα της αγωνίας.
Τα μάτια ανοίγουν, τα βλέφαρα ορθώνονται
και, μπρος στην ανυπαρξία του ορίζοντα,
λυγίζουν από τους λεμονανθούς της απογοήτευσης.
(1) η αδιαφορία των αλμπατρός,
στην περίπτωση που μόλις ανέφερα,
είναι εξοργιστική.
Αυτοί, πότε αφήνονται να τους λικνίζουν τα κύματα
και πότε ανοίγουν διάπλατα τα φτερά τους,
οπότε αρχίζει λειτουργική πορεία στο δοξαστικό της ζωής.
Ευχή να φυσάει πάντα ο άνεμος πού θα ανοίγει διάπλατα τα φτερά...
Μαστρο Γιώργος
Από μια άλλη σκοπιά.....
Το τσιγάρο και ο πόλεμος,
είναι αδιαμφησβήτητα κακές και πολύ επίκίνδυνες συνήθειες διαφορετικού βαθμού και σημασίας.
Και τα δυο όμως αποτελούν βασικά εξαρτήματα της οικονομίας την οποία στηρίζουν ( αν είναι δυνατό ) και γι' αυτό συντηρούνται και προστατεύονται δια Νόμων που συνεχίζουν να ψηφίζουν τα Κράτη με πολλή σοφία.
Ακόμα και σήμερα, στον αιώνα της πληροφορίας και της εύκολης δυνατότητας για γνώση και της διαφάνιας.
Η ύπαρξη και η διαιώνιση τους, θεωρείται αυτονόητη στο φιλελεύθερο μας κόσμο, και έχει σκοπό τη διατήρηση των ισορροπιών, έστω και αν είναι κοινά αποδεκτό ότι το αποτέλεσμα και των δυο
( τσιγάρο - πόλεμος ) συνήθως είναι ο αφύσικος και ο άκαιρος θάνατος.
Ο κόσμος εθισμένος από τον καπνό τους, αδυνατεί ή αδιαφορεί να αντισταθεί αποτελεσματικά.
Καταλύτης είναι η " Πίπα της Ειρήνης " αλλά υπάρχει μάγκας για να την ανάψει??
Προσέρχομαι, έστω και καθυστερημένη, να προσκομίσω το βλέμμα του ανθρώπου που πάσχει από χρόνιο βρογχικό και (σχετικά προσφάτως) αλλεργικό άσθμα, ευτυχώς ήπιου συνήθως βαθμού.
Με το χρόνο όλες σχεδόν οι σχετικές εμπειρίες συναιρούνται σε μία αίσθηση αποκλεισμού. Μαθαίνεις, συνηθίζεις να αποφεύγεις τα μπαρ, τις ταβέρνες, τα καφέ που δεν έχουν τραπεζάκια έξω· να αποχωρείς διακριτικά στην κορύφωση του πάρτι, όταν οι παρέες ντουμανιάζουν το χώρο· να παρακαλείς ευγενικά τον ταξιτζή να μην καπνίσει μέχρι το τέλος της διαδρομής· να βρίσκεσαι στη δυσάρεστη θέση να απολογηθείς για την υγεία σου όταν ο ταξιτζής σε ρωτά για την απροσδόκητη παράκλησή σου· να θέτεις ως όρο επαγγελματικής συνεργασίας το άκαπνο περιβάλλον· να μετράς το χρόνο που μπορείς να αντέξεις μέσα στην αίθουσα σύσκεψης με τον καπνιστή πελάτη· να διεκδικείς άλλοτε μαχητικά και άλλοτε διακριτικά την κάθε σου ανάσα, ακόμα και μέσα στο σπίτι σου, όταν, ας πούμε, ο υδραυλικός θεωρεί αυτονόητο ότι μπορεί να καπνίσει μέχρι εσύ να του φέρεις ένα ποτήρι νερό από την κουζίνα. Όλα αυτά και άλλα πολλά τα μαθαίνεις, τα συνηθίζεις και λες αυτή η φυλακή μου έλαχε: το άσθμα μου.
Και μετά κάνεις ένα ταξίδι σε μια άλλη χώρα, με άλλους νόμους και άλλους τρόπους και συνειδητοποιείς ότι η φυλακή σου είναι οι νόμοι, οι τρόποι και οι άνθρωποι του τόπου σου.
Όντως ρε παιδιά τι θα γίνει με τα δικαιώματα των αντικαπνιστών; Ωραία όλοι έχουν δικαίωμα να φάνε, να πιούν και να καπνίσουν αυτό που θέλουν αλλά όσοι είμαστε αντικαπνιστές σε ποιόν χρωστάμε και πρέπει να εισπνέουμε τον καπνό του άλλου;
Ένα άρθρο σχετικά με το κόψιμο του διαόλου:
http://www.world.gr/articles/views/non_smoking
Το κείμενο αυτό ενέπνευσε (σικ) ένα κείμενό μου στο blog μου www.nyktipolies.blogspot.com στο οποίο ανφέρομαι σε σας και τις περί καπνίσματος απόψεις σας. Θεώρησα πρέπον να ενημερωθείτε περί αυτού.
Με εκτίμηση
Πάντως, το γελειότερο όλων είναι όταν βλέπω καπνιστές να επιχειρηματολογούν υπέρ του να φουμάρουν σε παρουσία αντικαπνιστών με επιχειρήματα του στύλ «γιατί, το νέφος δεν σε σκοτώνει;», «γιατί, οι δρόμοι καρμανιόλες δεν σκοτώνουν;», «γιατί, η κακή διατροφή δεν σκοτώνει;». Επειδή δηλαδή υπάρχουν χιλιάδες τρόποι να μειώσουμε τα χρόνια ζωής μας, θα πρέπει να προσθέσουμε κι άλλον ένα; Η επιτομή της ηλιθιότητας...
Γειά σας, καινούργιος είμαι στην παρέα. Τον Ν.Δ. τον ξέρω όμως (απο τα γραπτά του).
Κάπνιζα από τα 15, μέχρι τα 25 που είναι τώρα έχω "πιει" όλες τις κωλοουσίες. Ευτυχώς τα έκοψα στα 21 τα βαριά γιατί η ζωή μου είχε δυαλυθεί, φυσικά με τη βοήθεια του πατέρα μου. Πριν λίγο καιρό σκέφτηκα, "καλά ρε, μαλάκας είσαι? κόψε τη μαλακία, σιγά που θα χαλαστείς άν το κόψεις.
Το έκοψα...πολύ χαλλαρά, καθώς διάβαζα τις κυριακάτικες εφημερίδες, ένοιωσα την έλειψη του τσιγάρου. Σκέφτηκα: "θα πάρω μετά". Δεν πήρα εκείνη τη μέρα. Την επόμενη τα ίδια, βαριόμουν να πάω να πάρω. Την Πέμπτη το πήρα απόφαση. Συμπληρώνω 16 εβδομάδες καθαρός την ερχόμενη Κυριακή. Δε με νοιάζει καθόλου αν καπνίζουν οι γύρω μου. Ο καθένας κάνει τις επιλογές του.
opos se ola, etsi kai sto kapnisma o ellinas ine Fasistas
sorry gia greeklish, ime se kipriako kafe
Είναι μεγάλη αδικία να πληρώνουν καπνιστές και αντικαπνιστές τις ίδιες ασφαλιστικές εισφορές. Αυτό ισχύει για όλες τις εθελούσιες αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές, και όχι μόνο για το κάπνισμα. Όποιος δεν καπνίζει υποχρεούται όχι μόνο να υποφέρει τον καπνό των καπνιστών, αλλά και να επιδοτεί μέσω της φορολογίας και των ασφαλιστικών εισφορών τον αυτοκαταστροφικό τρόπο ζωής που επέλεξαν.
Απο τον Κωνσταντινο π εμαθα γι την ενημερωση αυτη και εσπευσα. Την Δευτερα που περασε αρχισα την προσπαθεια μου. Εκοψα το τσιγαρο. Εχουν περασει μονο 4 μερες αλλα καθε μερα μου φαινεται και λιγο πιο ευκολη. Ακομη και ως καπνιστρια ημουν υπερ του μετρου να καταργηθει στους δημοσιους χωρους.
Δεν πεισμωσα τοσο για λογους υγειας. Η ποιοτητα ζωης ειναι που με επεισε οτι ειναι σαχλο να καπνιζω οταν ειναι επιλογη μου να μην το κανω!!!
Ομορφη αναρτηση :)
Την καλησπερα μου!
Δημοσίευση σχολίου