Σάββατο, Φεβρουαρίου 18, 2006

Αγωνίζεται μόνος.


Ανάμεσα στους γάτους που ζούνε στον κήπο, στα Κιούρκα, ο πιο συμπαθής και ο πιο αντιπαθής ήταν ο Τσιρίδας. Το αντιπαθής το καταλαβαίνετε από το όνομά του. Ζητούσε το φαγητό του με διαπεραστικές και επαναλαμβανόμενες κραυγές. Το συμπαθής προκύπτει γιατί ήταν ο πιο χαδιάρης και ο πιο φιλικός. Πρώτος από την γενιά του εξημερώθηκε και ήρθε να τριφτεί στα πόδια μας.

Εδώ και τρεις ημέρες ο Τσιρίδας αγωνίζεται να επιζήσει. Πρέπει να έφαγε κάποιο δόλωμα με ποντικοφάρμακο. Όταν τον βρήκα προχθές είχε βάψει κόκκινη όλη την μάντρα από την εσωτερική αιμορραγία.

Από τότε παίζει ένα περίεργο κρυφτό με εμένα και με τον θάνατο. Σέρνεται (δεν στέκεται στα πόδια του) μέχρι το σπίτι. Τον βλέπω και ετοιμάζω το καλάθι να τον πάω στον γιατρό (είτε να τον θεραπεύσει, είτε να τον κοιμίσει). Ετοιμάζω γάλα και νερό. Μόλις βγω έχει εξαφανιστεί.

Τρεις μέρες τώρα τον βρίσκω και τον χάνω αμέσως. Εν τω μεταξύ αφήνει πίσω του λίμνες ξεραμένο αίμα. Σήμερα όταν έφτασα στο σπίτι ήταν χυμένος στον εξωτερικό διάδρομο και βογκούσε. Έτρεξα να πάρω τουλάχιστον νερό και γάλα (ο κτηνίατρος σήμερα απουσιάζει). Βγήκα σε δύο λεπτά – ήταν άφαντος.

Το ότι ζει ακόμα μου δίνει ελπίδες. Αλλά είναι σαν να το έχει βάλει στοίχημα να παλέψει μόνος του. Εν τω μεταξύ έχω τόσο ταυτιστεί μαζί του, που ακύρωσα τα πάντα για να του συμπαρίσταμαι, τουλάχιστον νοητικά. Δεν έχω και κέφι να κάνω οτιδήποτε όταν τον νιώθω να χαροπαλεύει.

Κουράγιο Τσιρίδα!


Στην φωτογραφία (την έχω ξαναβάλει παλιότερα) είναι ο δεύτερος από αριστερά, στο κέντρο, με τα διάφανα μάτια.