Σάββατο, Φεβρουαρίου 18, 2006

Blogger Blues



Κάποτε τα ημερολόγια ήταν εντελώς προσωπικά και απόρρητα. Τα έκρυβαν ρομαντικές δεσποινίδες κάτω από το μαξιλάρι τους, ή τα κρατούσαν ανώτεροι υπάλληλοι, τριπλοκλειδωμένα σε χρηματοκιβώτια.

Βέβαια τα ημερολόγια των συγγραφέων ήταν άλλο πράγμα. Μπορεί να έμοιαζαν προσωπικά, αλλά σίγουρα στο βάθος του μυαλού τους υπήρχε η προοπτική κάποιας δημοσίευσης. Ο συγγραφέας, όταν γράφει, έχει πάντα στο νου του αναγνώστες.

Και πραγματικά πολλά από αυτά τα «προσωπικά και απόρρητα» ημερολόγια δημοσιεύθηκαν κάποτε. Άλλοτε με τον συγγραφέα εν ζωή (όπως του Gide) άλλοτε μετά τον θάνατό του (Thomas Mann). Πότε με την θέλησή του (Pepys) πότε χωρίς (Kafka).

Αλλά σε κάθε περίπτωση, όσο γράφονταν, ήταν προσωπικά και απόρρητα. Δεν έβγαιναν οι συγγραφείς τους, κάθε μέρα, να διαβάσουν το νέο απόσπασμα στο κοινό...

Να όμως που ήρθαν τα δικτυακά ημερολόγια και δημιούργησαν το αντιφατικό και το παράδοξο: Το πιο κρυφό είδος, να γίνεται δημόσιο. Έτσι αλλοιώθηκε ο χαρακτήρας του. Αντί να περιέχει μόνο σκέψεις, αισθήματα, βιώματα του γράφοντος – έγινε και λίγο εφημερίδα, λίγο περιοδικό (ποικίλης ύλης), λίγο show.

Στα τριάντα εκατομμύρια blogs που κυκλοφορούν σήμερα στο Διαδίκτυο – ούτε δύο δεν είναι ίδια. Καλό και κακό. Είπαμε το Internet δεν είναι μαζικό μέσο. Είναι και αμφίδρομο. Καλύτερη απόδειξη από τα blogs δεν υπάρχει.

Ο κίνδυνος έρχεται όταν το blog έχει επιτυχία. Διότι εκεί παραμονεύει η AGB. Αρχίζεις και μετράς τους επισκέπτες, τα σχόλια, και μόλις πέσουν σε πιάνει άγχος – λες και είσαι ο Χατζηνικολάου με τις ειδήσεις. Γιατί έπεσαν τα νούμερα; Τι να κάνω να ξανανέβουν;

Χάθηκες αν σε καβαλήσει αυτός ο δαίμονας.

Όχι μόνο πάει περίπατο η έννοια του ημερολογίου, το εξομολογητικό, το προσωπικό, το ανθρώπινο – αλλά ψευτίζει όλη η προσπάθεια. Δεν γράφεις για σένα – γράφεις για το κοινό, την γαλαρία. Κυρίως γράφεις για τα νούμερα. Ανοίγεις το πρωί τον υπολογιστή με τη σκέψη: «τι πιάσαμε σήμερα;».

Αρνούμαι να υποταχθώ σε αυτή τη λογική. Γι αυτό και σήμερα έγραψα ένα κείμενο καθόλου «πιασάδικο», που δεν θα φέρει νούμερα. Έτσι έκανα ως τώρα και έτσι θα συνεχίσω. Εγώ θα γράφω τα δικά μου, κι όποιος θέλει ας με διαβάζει. Καμιά φορά οι δέκα είναι σημαντικότεροι από τους χίλιους.

Έχω ζήσει μερικές φορές στην ζωή μου το «γκραν σουξέ», που λεει κι ο Σαββόπουλος. Σας πληροφορώ ότι είναι κούφιο. Πρόκειται συνήθως για παρεξήγηση. Και συχνά αφήνει μία άσκημη γεύση.

18 σχόλια:

raffinata είπε...

εν αναμονή του μη "πιασάρικου" κειμένου (διότι δεν πιστεύω να εννοείς "μη πιασάρικο" το υπάρχον).... την καλημέρα μου :)

mary είπε...

μ’αρέσουν τα ημερολόγια.. κι η όποια τέχνη πιάνει τον παλμό της ψυχής τι στιγμή του βιώματος και τον καταγράφει.. είναι θησαυρός ανεκτίμητος και για μένα ότι πιο αληθινό και ευαίσθητο.. γι’αυτό και το λατρεύω αυτό το blog :) ΝΔ keep blogging!

καλημέρα σε όλους! (ώρα για βόλτα στην πόλη)

Nikos Dimou είπε...

monkeychilde αυτά που "έχουν πει άλλοι" δεν έχουν καμία σχέση με αυτά που είπα εγώ.

Ενδιαφέρον: μία αναλύση της φύσης των λογοτεχνικών και δικτυακών ημερολογίων σας δημιουργεί την αίσθηση του "πάω στην τουαλέτα". Το σχόλιο όζει.

Αγαπητή raffinata αν η ως άνω ανάλυση σας φαίνεται πιασάρικο θέμα τότε δεν έχουμε τα ίδια κριτήρια...

Epicuros είπε...

Συμφωνώ ότι θα ήταν καταναγκασμός να αισθάνεται κάποιος ότι πρέπει, όπωσδήποτε, να γράφει ημερησίως. Τότε σε τι θα διέφερε η γραφή εδώ από ένα "υποχρεωτικό" χρονογράφημα σε ημερήσιο φύλλο; Τα "Επίκαιρα" της ιστοσελίδας σου έχουν την ισορροπία που προκύπτει από την αυθόρμητη έκφραση, όποτε υπάρχει κάτι για να γραφεί.

'Οσο για το πλήθος των σχολίων δεν βλέπω τη σημασία του! Πρώτον δεν γράφουν σχόλια όλοι όσοι διαβάζουν. Κάποιοι γράφουν μόνο όταν έχουν κάτι να πουν. Κάποιοι μόνο και μόνο για να γράψουν, χωρίς να έχουν κάτι να πουν! (Tο είδα αυτό άπειρες φορές σ' αυτό εδώ το Blog). Κι άλλοι για να εμφανιστούν σ' ένα πολυσύχναστο Blog, με την ελπίδα να εισπράξει και το δικό τους μερικά κλικ! Πρέπει να παραδεχτούμε, φυσικά, ότι το Blog του γνωστού, του επωνύμου, τραβά σαν μαγνήτης. Σου προτείνω ένα πείραμα, Νίκο: Φτιάξε ένα άλλο Blog, χωρίς το όνομά σου. Με άσχετο ψευδώνυμο. Γράφε με το ίδιο στυλ και μέτρα νούμερα...

MainMenu είπε...

Πάντως Νίκο όλα αυτά είναι διαφορετικά για τον ανώνυμο μπλόγγερ. Δηλαδή τον άγνωστο όχι απλά αυτόν που έχει ψευδώνυμο. Εγώ λέω ότι μου καπνίσει στο μπλογκ μου. Εντάξει με καθορίζουν οι ανησυχίες μου και η καθημερινότητα μου αλλά δε λέω την 'αλήθεια' μου. Για μένα το μπλόγκ είναι η απόδειξη ότι μπαίνουμε σε μια τελείως νέα εποχή. Το 'ημερολόγιο' σαν είδος φεύγει από τα πλαίσια της ρομαντικής κι έπειτα βικτωριανής αναζήτησης της 'προσωπικής αλήθειας'. Βέβαια το κρακ φαίνεται ήδη στον Κάφκα. Αλλά τα μπλογκ είναι η απόδειξη ότι η 'ταυτότητα' είναι πια ένα παιχνίδι - πολλά ακαθόριστα σημεία που κάνουν πρόσκαιρους σχηματισμούς γύρω από διάφορες εντάσεις

MainMenu είπε...

α καλημέρα! Καλό Σαββατοκύριακο παιδιά

Ντροπαλός είπε...

Όταν η καθημερινή επικοινωνία με το περιβάλλον μας περιορίζεται σε θέματα, όπως
1)τί βαθμούς πήραν τα παιδιά στο σχολείο
2) τί θα γίνει με την σύνταξη του παππού
3) το πόσο ανέβηκε το ρεύμα
4) το τί απίστευτα χαμηλές τιμές δίνει το τάδε μαγαζί
5) Το τί γκολάρα έβαλε ο Χ στο ματς της Κυριακής
6)Το πώς θα ερχόταν ο επι Γης παράδεισος, εάν ο καθένας μας ήταν ο Πρωθυπουργός κλπ, το ιστολόγιο αποτελεί έναν χώρο, όπου μπορούμε να ξεδιπλώσουμε τις σκέψεις μας, να τις διαβάσουν και άλλοι και να μην αισθανθούμε ότι θα μας αντιμετώπιζαν σαν ηλίθιους, εάν φέρναμε προς συζήτηση θέματα πέρα από τα τετριμμένα.
Φαντάζεστε να πείτε σε μία παρέα για ένα νέο βιβλίο ιστορίας που διαβάσετε ή για μια επιστημονική ανακάλυψη κλπ. Θα σας καπελώσουν αμέσως και θα προχωρήσουν στα τετριμμένα.
Ίσως, βέβαια, τα τελευταία να μην είναι τετριμμένα ή ακόμα και εάν είναι να χρειάζονται. Όμως, δεν είναι τα μόνα που κάνουν την ζωή μας και την διάνοιά μας καλύτερη και πιο ενδιαφέρουσα.

Ντροπαλός είπε...

(Συνέχεια του παραπάνω, επειδή ξέχασα να το συμπληρώσω)
Νομίζω, λοιπόν, ότι αυτός είναι ο λόγος που δημοσιεύει κανείς σε ιστολόγιο, παρά το να έχει αναγνωσιμότητα και νούμερα από μετρητές

Κοκκινος Ζωολογικος Κηπος είπε...

Δυστυχώς κι εγώ δυσκολεύομαι να καταλάβω αυτόν τον προβληματισμό.

Αν αισθάνεστε πως σας δεσμεύει τόσο πολύ το counter, βγάλτε το.

Επίσης, το κείμενο με το γάτο καθόλου "μη πιασάρικο" δε μου φάνηκε, αν και σίγουρα έχει πολύ μεγαλύτερη δόση καθημερινότητας από τα υπόλοιπα.

Όσον αφορά στην απώλεια του χαρακτήρα ενός ημερολογίου, το μόνο που μπορώ να πω είναι "Και τι έγινε;". Κάτι κερδίσαμε και κάτι χάσαμε, όπως έγινε και με τη μετάβαση από το γράμμα στο e-mail ή τη μετατροπή του βινυλίου σε CD και έπειτα σε mp3. Πρόκειται απλά για διαφορετικά πράγματα, ο καθένας έχει (για την ώρα τουλάχιστον) την ευχέρεια να επιλέξει αυτό που του ταιριάζει καλύτερα.

Memento aka a moment in life είπε...

ta blogs yparxoun gia na epikoinwnoume allote me synan8rwpous mas kai allote me ton idio mas ton eauto. To na kaneis ena post shmainei kati gia esena ton idio. Eite kati mikro, eite kati megalo... shmainei kati. To na diavastei to post sou einai kalo, to na sxoliastei einai akomh kalytero.

Kyrie Dimou, mou arkei na diavazw ta keimenakia sas, pou allote me taksideuoun (blepe Polis post) kai allote me kanoun na stenaxwriemai (Tsiridas). An8rwpina !

Nikos Dimou είπε...

monkeychilde το σχόλιό σας όζει από επιθετικότητα και υπεροψία. Μπήκατε στο blog όχι για να συζητήσετε αλλά να ειρωνευθείτε. Δεν έκρινα το περιεχόμενο αλλά το ύφος.

Kokkino Mpaloni αν δεν νιώσατε τι με έκανε να γράψω επειγόντως για τον γάτο (είχα ήδη ανεβάσει post)και μπορείτε να το κρίνετε με μέτρα νούμερων, λυπάμαι...

Nikos Dimou είπε...

orlando said:
"Τώρα για το τι γράφετε εσείς, ένα μόνο ερώτημα: Μέχρι τώρα δεν γράφατε όπως και ότι θέλατε;"

Φυσικά και γι αυτό είπα ότι θα συνεχίσω. Αρνούμαι να παρασυρθώ (ο πειρασμός είναι ανθρώπινος) από τις σειρήνες της AGB.

Nikos Dimou είπε...

monkeychilde: Μπορεί κανείς να διαφωνήσει με πολλούς τρόπους. Ακόμα και με αγάπη.

Dormammu είπε...

Με πιασάρικο θέμα ή χωρίς, σας οφείλουμε ένα ευχαριστώ για το ανοικτό βήμα επικοινωνίας που μας παρέχετε. Σας διαβάζω χρόνια. Θα εξακολουθήσω.

DiaKL είπε...

Ο καθένας εκλαμβάνει το blog του όπως θέλει και υπάρχουν πάρα πολλοί λόγοι για να ξεκινήσει κάποιος ένα blog...
Μερικοί γράφουν το προσωπικό τους ημερολόγιο, άλλοι θέλουν να ακούσουν τη γνώμη του κόσμου σχετικά με θέματα που τους ενδιαφέρουν, άλλοι μπορεί να θέλουν να μοιραστούν κάποια πράγματα με οποιονδήποτε εκδηλώσει ενδιαφέρον, άλλοι όντως θέλουν να γίνουν διάσημοι...αλλά δεν είναι δικαίωμά τους; Και αν τελικά καταφέρουν να γίνουν διάσημοι μέσω του blog τους, ε χαλάλι τους! :)

Το blog είναι καθαρά υπόθεση του καθενός και μπορεί να βάζει ότι του καπνίσει για οποιονδήποτε σκοπό, και εκεί πιστεύω οφείλεται και η επιτυχία του :)

Συμφωνώ πάντως ότι η επιτυχία (και τα λεφτά) έχουνε χαλάσει και συνεχίζουν να χαλάνε πολλά...

Κοκκινος Ζωολογικος Κηπος είπε...

Δεν το έκρινα με νούμερα, και αν έτσι ερμηνεύσατε το σχόλιο μου, ειλικρινά λυπάμαι. Η λέξη "πιασάρικο", τουλάχιστον στο δικό μου νοητικό λεξικό, δεν αναφέρεται μονάχα στην αποδοχή ("νούμερα"), αλλά στην ευκολία (πάντα υποκειμενική) ανάγνωσης- αφομοίωσης- ταύτισης. Και δεν έχει καμία αρνητική χροιά, διάβασα με συγκίνηση την ιστορία του καημένου του γάτου και -σε ένα βαθμό- κατάλαβα πως αισθάνεστε.

Αναλαμβάνω την ευθύνη της απροσεξίας μου, εκ των υστέρων διάβασα το άλλο post. Αν είχα καταλάβει εξ αρχής ότι αναφερόσασταν σ'αυτό, η συζήτησή μας μάλλον θα ήταν διαφορετική.

Συγγνώμη που έθιξα ένα κείμενο που- απόλυτα κατανοητά- μάλλον θεωρείτε υπεράνω σχολιασμού.

Yannis H είπε...

Ένα από τα καλύτερα post...

ViSta είπε...

Τα ημερολογια στο ιντερνετ αρχησαν σιγουρα ως μια αναγκη αυτου που τα γραφει να πεταξει τις προσωπικες τους σκεψεις, ανεξαρτητα απο την ανταποκριση.
Εχω ομως την εντυπωση πως οσο πιο πολλη επιτυχια εχουν, τοσο πιο πολλους ελκυουν, και οι αναγνωστες ερχονται με την απαιτηση να μαθουν ακομα πιο πολλα, πιο προσωπικα, πια μυστικα. Ειναι ενα ψυχικο stripptease. Eθιζει και αυτον που το κανει, και εκεινον που το βλεπει.
Την καλημερα μου :-)