tag:blogger.com,1999:blog-20431151.post113765412363062064..comments2023-09-10T11:04:33.386+03:00Comments on nikosdimou: Ο Τελευταίος ΣταθμόςNikos Dimouhttp://www.blogger.com/profile/01548849227196496048noreply@blogger.comBlogger80125tag:blogger.com,1999:blog-20431151.post-1170111944589837382007-01-30T01:05:00.000+02:002007-01-30T01:05:00.000+02:00Ξέρεις ποιος είμαι...Ξαναδιάβασα το κείμενο πριν λ...Ξέρεις ποιος είμαι...Ξαναδιάβασα το κείμενο πριν λίγο και συγκινήθηκα.<BR/><BR/>Έχω προσευχηθεί να μην πεθάνεις ποτέ,αλλά αυτό ακούγεται παιδικό και γι αυτό αδύνατον.Δεν θέλω να γίνει ποτέ αλλά αν γίνει...<BR/><BR/>Όπως σου έλεγα και πριν λίγους μήνες,θα έρχομαι συχνά για να μην είσαι μόνος.Πώς θα ξέρω όμως αν θα θέλεις παρέα;Θα πρέπει να βρίσκεις έναν τρόπο να με ειδοποιείς.<BR/>Θα καθαρίζω τις πευκοβελόνες να μη σε ενοχλούν και θα κοιτάζουμε μαζί,κάτω τον ταρσανά μέχρι την Τήνο.Και το μάρμαρο θα πλένω γιατί μπορεί να είναι λερωμένο με τον καιρό.<BR/>Θα σου μιλάω...Θα σου λέω νέα,δικά μου και των γάτων και ό,τι άλλο θα με ρωτάς εσύ.<BR/>Θα θέλω να σου πιάσω φιλικά το χέρι αλλά θα ξέρω ότι δε θα μπορώ.Θα χαϊδεύω το μάρμαρο,με την ελπίδα ότι θα νιώθεις τη ζέστη του χεριού μου,όπως και την αγάπη μου που θα θέλω να σε ζεσταίνει.<BR/>Θα με ρωτάς αν σε θυμούνται αυτοί που αγάπησες.Κι εγώ θα σου απαντώ ότι δε είναι δυνατόν να σε ξεχάσουν.<BR/>Και θα κλαίω παράμερα για να μη με ακούς και ντρέπομαι και για να μη στενοχωριέσαι.<BR/>Θα σου λέω ότι όλα είναι εντάξει αλλά εσύ θα ξέρεις καλά ότι μου λείπεις...<BR/><BR/>Είσαι πάντα ο καλός μου φίλος.Anonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-20431151.post-1138105908915776622006-01-24T14:31:00.000+02:002006-01-24T14:31:00.000+02:00Φιλε κυριε Δήμου, θα ηθελα να προσθεσω απλά εναν γ...Φιλε κυριε Δήμου, θα ηθελα να προσθεσω απλά εναν γνωστο στίχο "έκαναν οίστρο της ζωής τον φόβο του θανάτου".. αλέξης σταματηςLegacy Userhttps://www.blogger.com/profile/01036180123196395312noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-20431151.post-1137799690603599582006-01-21T01:28:00.000+02:002006-01-21T01:28:00.000+02:00Είμαι κλειστοφοβικός και τρέμω στην ιδέα του θανάτ...Είμαι κλειστοφοβικός και τρέμω στην ιδέα του θανάτου. Τι θα γίνει σε περίπτωση που χρειαστεί να περάσω από εκείνο το τούνελ που λένε;hominidhttps://www.blogger.com/profile/09937662342417906030noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-20431151.post-1137742973298893032006-01-20T09:42:00.000+02:002006-01-20T09:42:00.000+02:00πιτσιρίκε: δεν είσαι μοναρχοφασίστας πτωχοπρόδρομο...πιτσιρίκε: δεν είσαι μοναρχοφασίστας πτωχοπρόδρομος επαναληπτικός ατέρμονης κοινοτοπίας και συμπερασματικός της αβαρίας.Anonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-20431151.post-1137716053900469792006-01-20T02:14:00.000+02:002006-01-20T02:14:00.000+02:00Ας μη μου δώση η μοίρα μουεις ξένην γην τον τάφον·...Ας μη μου δώση η μοίρα μου<BR/>εις ξένην γην τον τάφον·<BR/>είναι γλυκύς ο θάνατος<BR/>μόνον όταν κοιμώμεθα<BR/>εις την πατρίδα.<BR/><BR/>Α.Κ. <BR/><BR/>(Και του έδωκε η μοίρα του εις ξένην γην τον τάφον, και χρειάστηκε σχεδόν ένας αιώνας για να φτάσει στην πατρίδα. Πάντως η ξενιτιά γλυκαίνει ακόμα και την ιδέα του θανάτου. Ας ξενιτευτούμε λοιπόν.)πιτσιρίκοςhttps://www.blogger.com/profile/12211777362137638790noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-20431151.post-1137714074629777792006-01-20T01:41:00.000+02:002006-01-20T01:41:00.000+02:00Αντί ευθείας απάντησης, που έτσι κι αλλιώς δεν θα ...Αντί ευθείας απάντησης, που έτσι κι αλλιώς δεν θα προσθέσει κάτι παραπάνω στα όσα έχουν ήδη γραφεί, σκέφτηκα να παραθέσω κάποια σχετικά που θυμήθηκα διαβάζοντας τα post:<BR/><BR/><I>"Οι τελετές που είχαν καθιερώσει οι κλασσικοί Επικούρειοι στην μνήμη των αγαπημένων συντρόφων που είχαν φύγει από τη ζωή, αντί για μελαγχολικά μνημόσυνα και καταγραφές θανάτων, ήταν εύθυμες γιορτές όπου εξυμνούνταν η ζωή του εκλιπόντος."</I><BR/><BR/>Μου θύμισε ένα μυθιστόρημα του Ιούλιου Βερν νομίζω στο οποίο ο ... μακαρίτης οργανώνει ένα κηνύγι θησαυρού στη μνήμη του. Έξοχη ιδέα. <BR/>----<BR/>Ένα τραγούδι - απαγγελία του Orson Welles σε single με τίτλο "Ι know what it is to be young" (but you don't know what it is to be old). (λίγο μελό / καταθλιπτικό τώρα που το ξανάκουσα, αλλά δεν παύει να είναι ο Orson Welles).<BR/>-----<BR/>2 ταινίες:<BR/>_Μία Καναδική του 2003 με τίτλο Les Invasions Barbares (Η Επέλαση των Βαρβάρων). Ίσως η μόνη ταινία με θέμα (την πορεία προς) τον θάνατο που δεν ήταν καταθλιπτική, τουλάχιστον για μένα.<BR/>_Ένα φιλμ-νουάρ του 1950 με τίτλο D.O.A. (Dead On Arrival). <BR/>Ψάχτε τα στο imdb.com ή στο βιντεοκλαμπ της γειτονιάς σας! -Διόρθωση (επί του πιεστηρίου!)<BR/>Η ταινία είναι νόμιμα διαθέσιμη για download στο Internet archive!!!<BR/>http://www.archive.orgmantzhttps://www.blogger.com/profile/00790974499475863559noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-20431151.post-1137713955262343572006-01-20T01:39:00.000+02:002006-01-20T01:39:00.000+02:00...και μιά και μιλάμε για θάνατο πως όπως και να τ......και μιά και μιλάμε για θάνατο πως όπως και να το κάνουμε αποκτά ιδιαίτερη βαρύτητα όταν συσχετίζεται με την μεταθανάτια συνέχεια της ύπαρξης (ή ζωής)ιδού μερικά σχετικά links που αναφέρονται στις near-death experiences, στις καταστάσεις δηλαδή που βιώνουν ασθενείς που για κάποιον λόγο "πεθαίνουν" και κατόπιν επανέρχονται με ιατρικά μέσα. Πολύ συχνά οι αθενείς αυτοί υφίστανται καρδιακή ανακοπή και επανέρχονται μετά από καριοπνευμονική αναζωογόνηση. Η ζωή πολλών από αυτούς αλλάζει ριζικά μετά την εμπειρία αυτή και αρκετοί δηλώνουν ότι φοβούναι λιγότερο το θάνατο. Ερμηνεύστε τα δεδομένα όπως θέλετε, εξ' άλλου όπως προείπα, η λύση στο πρόβλημα πιστεύω ότι βρίσκεται βαθιά μέσα στην καρδιά του καθενός από μας. Απολαύστε:<BR/><BR/><BR/>http://www.near-death.com/<BR/><BR/>και μερικές επιστημονικές μελέτες<BR/><BR/>http://www.ncbi.nlm.nih.gov/entrez/query.fcgi?cmd=Retrieve&db=PubMed&dopt=Citation&list_uids=16186035 <BR/><BR/>http://www.ncbi.nlm.nih.gov/entrez/query.fcgi?cmd=Retrieve&db=PubMed&dopt=Citation&list_uids=11785541 <BR/><BR/>http://www.ncbi.nlm.nih.gov/entrez/query.fcgi?cmd=Retrieve&db=PubMed&dopt=Citation&list_uids=11755611ΑΝΤΩΝΗΣ ΛΙΟΛΙΟΣhttps://www.blogger.com/profile/14743684359177380131noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-20431151.post-1137712339373997362006-01-20T01:12:00.000+02:002006-01-20T01:12:00.000+02:00Όπως είπε και κάποιος άλλος πριν, ο θάνατος είναι ...Όπως είπε και κάποιος άλλος πριν, ο θάνατος είναι δόγμα και άρα ότι και να πούμε είναι αξίωμα. Παρ' ολα αυτά πιστεύω ότι η θρησκεία μπορεί να βοηθήσει τον άνθρωπο να αντιμετωπίσει τις τελευταίες στιγμές του με περισσότερη ηρεμία και ίσως αξιοπρέπεια. Φυσικά και δεν υπάρχουν αποδείξεις για τίποτε αλλά μερικά πράγματα κανείς τα αισθάνεται. Ίσως η λύση είναι βαθιά μέσα στην ψυχή του καθενός μας.ΑΝΤΩΝΗΣ ΛΙΟΛΙΟΣhttps://www.blogger.com/profile/14743684359177380131noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-20431151.post-1137710433194175902006-01-20T00:40:00.000+02:002006-01-20T00:40:00.000+02:00ΝΔ, Συλληπητήρια για τον φίλο σας.ΝΔ, Συλληπητήρια για τον φίλο σας.Μαύρος Γάτοςhttps://www.blogger.com/profile/18412252979721240449noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-20431151.post-1137710251213437942006-01-20T00:37:00.000+02:002006-01-20T00:37:00.000+02:00Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.Μαύρος Γάτοςhttps://www.blogger.com/profile/18412252979721240449noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-20431151.post-1137706235984224982006-01-19T23:30:00.000+02:002006-01-19T23:30:00.000+02:00stamatina: θα αφήσω το μάταιο τούτο δυόσμο σίγουρο...stamatina: θα αφήσω το μάταιο τούτο δυόσμο σίγουρος ότι επιθυμείς να εκμεταλλευτείς τη δροσιά και τα νιάτα μου να με αφαιμάξεις να με αφυδατώσεις και να με παρατήσεις δίπλα στα άλλα πέτσινα μπρίκια της ασύνειδης ηδονής. ίσως επειδή είχε δίκιο ο Επίκουρος με το ουδέν προς ημάς. και ίσως επειδή είναι καταδικασμένη να αποτυγχάνει όποια προσπάθεια μας να αρνηθούμε τη θεϊκή μας φύση. ο θάνατος είναι απόλυτος. με δόγμα αντιμετωπίζεται.Anonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-20431151.post-1137701744316548052006-01-19T22:15:00.000+02:002006-01-19T22:15:00.000+02:00σαλτάρω το Εις την οδόν των Φιλλελήνων είναι Εμπει...σαλτάρω το Εις την οδόν των Φιλλελήνων είναι Εμπειρίκος και όχι Σαχτούρης!<BR/><BR/>Σταματίνα: Ο Γιάλομ είναι καλός θεραπευτής και συμπαθής συγγραφέας (άλλωστε δεν παριστάνει τον λογοτέχνη). Τα βιβλία μου τα γράφω μόνος μου. Για την ψυχανάλυση ίσως κάνουμε ειδικό Post με συζήτηση.<BR/><BR/>Για την υστεροφημία μου δεν πολυσκοτίζομαι - αφού εγώ δεν θα υπάρχω. Ευχαριστώ πάντως για τις αισιόδοξες προβλέψεις.Nikos Dimouhttps://www.blogger.com/profile/01548849227196496048noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-20431151.post-1137699937250888432006-01-19T21:45:00.001+02:002006-01-19T21:45:00.001+02:00ας συμπεράνουμε λοιπόν:ΜΙΛΤΟΣ ΣΤΑΧΤΟΥΡΗΣΕΙΣ ΤΗΝ ...ας συμπεράνουμε λοιπόν:<BR/><BR/>ΜΙΛΤΟΣ ΣΤΑΧΤΟΥΡΗΣ<BR/>ΕΙΣ ΤΗΝ ΟΔΟΝ ΤΩΝ ΦΙΛΕΛΛΗΝΩΝ<BR/><BR/>Μια μέρα που κατέβαινα στην οδόν των φιλελλήνων, μαλάκωνε η άσφαλτος κάτω από τα πόδια και από τα δένδρα της πλατείας ηκούοντο τζιτζίκια, μέσα στην καρδιά των Αθηνών, μέσα στην καρδιά του θέρους. Παρά την υψηλήν θερμοκρασίαν, η κίνησις ήτο ζωηρά. Αίφνης μια κηδεία πέρασε. Οπίσω της ακολουθούσαν πέντε-έξη αυτοκίνητα με μελανειμονούσας, και ενώ στα αυτιά μου έφθαναν ριπαί πνιγμένων θρήνων, για μια στιγμή η κίνησις διεκόπη. Τότε, μερικοί από μας (άγνωστοι μεταξύ μας μέσα στο πλήθος) με άγχος κοιταχθήκαμε στα μάτια, ο ένας του άλλου προσπαθώντας την σκέψι να μαντεύση. Έπειτα, διαμιάς, ως μια επέλασις πυκνών κυμάτων, η κίνησις εξηκολούθησε. Ήτο Ιούλιος. Εις την οδόν διήρχοντο τα λεωφορεία, κατάμεστα από ιδρωμένον κόσμο - από άνδρας λογής-λογής, κούρους λιγνούς και άρρενας βαρείς, μυστακοφόρους, από οικοκυράς χονδράς, ή σκελετώδεις, και από πολλάς νεάνιδας και μαθητρίας, εις των οποίων τους σφικτούς γλουτούς και τα σφύζοντα στήθη, πολλοί εκ των συνωθουμνων, ως ήτο φυσικόν, επάσχιζαν (όλοι φλεγόμενοι, όλοι στητοί ως Ηρακλείς ροπαλοφόροι) να κάμουν με στόματα ανοικτά και μάτια ονειροπόλα, τας συνήθεις εις παρομοίους χώρους επαφάς, τας τόσον βαρυσημάντους και τελετουργικάς, άπαντες προσποιούμενοι ότι τυχαίως, ως εκ του συνωστισμού, εγίνοντο επί των σφαιρικών θελγήτρων των δεκτικών μαθητριών και κορασίδων αυταί αι σκόπιμοι και εκστατικαί μέσα εις τα οχήματα επαφαί-ψαύσεις,συνθλίψεις και προστρίψεις. Ναι, ήτο Ιούλιος και όχι μόνον η οδός των Φιλελλήνων, μα και η Ντάπια του Μεσολογγίου και ο Μαραθών και οι Φαλλοί της Δήλου επάλλοντο σφύζοντες στο φως, όπως στου Μεξικού τας αυχμηράς εκτάσεις πάλλονται ευθυτενείς οι κάκτοι της ερήμου, στην μυστηριακή σιγή που περιβάλλει τας πυραμίδας των Αζτέκων. Το θερμόμετρον ανήρχετο συνεχώς. Δεν ήτο θάλπος, αλλά ζέστη-η ζέστη που γεννά το κάθετο λιοπύρι. Και όμως, παρά τον καύσωνα και την γοργήν αναπνοήν των πνευστιώντων, παρά την διέλευσιν της νεκρικής πομπής προ ολίγου, κανείς διαβάτης δεν ησθάνετο βαρύς, ούτε εγώ, παρ όλον ότι εφλέγετο ο δρόμος. Κάτι σαν τέττιξ ζωηρός μέσα στην ψυχή μου, με ηνάγκαζε να προχωρώ, με βήμα ελαφρόν υψίσυχνον. Τα πάντα ήσαν τριγύρω μου εναργή, απτά και δια της οράσεως ακόμη, και όμως, συγχρόνως, σχεδόν εξαϋλούντο μέσα στον καύσωνα τα πάντα-οι άνθρωποι και τα κτίσματα-τόσον πολύ, που και η λύπη ακόμη ενίων τεθλιμμένων, λες και εξητμίζετο σχεδόν ολοσχερώς, υπό το ίσον φως. Τότε εγώ, με ισχυρόν παλμόν καρδίας, σταμάτησα για μια στιγμή, ακίνητος μέσα στο πλήθος, ως άνθρωπος που δέχεται αποκάλυψιν ακαριαίαν, ή ως κάποιος που βλέπει να γίνεται μπροστά του ένα θαύμα και ανέκραξα κάθιδρως : " Θεέ! Ο καύσων αυτός χρειάζεται για να υπάρξη τέτοιο φως! Το φως αυτό χρειάζεται, μια μέρα για να γίνη μια δόξα κοινή, μια δόξα πανανθρώπινη, η δόξα των Ελλήνων, που πρώτοι, θαρρώ, αυτοί, στον κόσμον εδώ κάτω, έκαμαν οίστρο της ζωής τον φόβο του θανάτου".Anonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-20431151.post-1137699829371699702006-01-19T21:43:00.000+02:002006-01-19T21:43:00.000+02:00Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.Caesarhttps://www.blogger.com/profile/05510333602054906876noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-20431151.post-1137699595134413522006-01-19T21:39:00.000+02:002006-01-19T21:39:00.000+02:00"ως ανθός μαραίνεται και ως οναρ παρερχεται και δι..."ως ανθός μαραίνεται και ως οναρ παρερχεται και διαλυεται πας ανθρωπος"Caesarhttps://www.blogger.com/profile/05510333602054906876noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-20431151.post-1137698230863357772006-01-19T21:17:00.000+02:002006-01-19T21:17:00.000+02:00Διαβάζοντας τα ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΑ ΣΕΝΑΡΙΑ ΘΑΝΑΤΟΥ ...Διαβάζοντας τα ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΑ ΣΕΝΑΡΙΑ ΘΑΝΑΤΟΥ <BR/>σκεφτόμουνα ότι το πώς (τουλάχιστον μέχρι τώρα) δεν με απασχόλησε ποτε..δηλαδή αν θα 'ναι από αυτοκινητιστικό, η πνιγμός κτλ. Μέσα από τα διαφορα σενάρια στα "..Σενάρια..", ο θάνατος μου φάνηκε μάλλον "γελοίο" συμβάν..που σκοπό έχει να αφαιρέσει κάθε βαρύτητα από τη ζωή..Και σκεπτόμενη τον θάνατο μου σκέφτηκα, "ρεζίλια" που μας περιμένουν.<BR/><BR/>Μέσα στα "ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΑ ΣΕΝΑΡΙΑ ΘΑΝΑΤΟΥ" επίσης βρήκα και αυτά που πάντα με απασχολούν αναφορικά με το θάνατο μου:<BR/><BR/>1)" πώς θ’ αφήσω τον εαυτό μου στη μέση;"<BR/>Μου απαντάω, μην παίρνεις τόσο σοβαρά τον εαυτό σου κορίτσι μου..Δεν τρέχει και τίποτα που δε θα ολοκλήρωσεις το "χτίσιμο" του <BR/>εαυτού σου... Aλλωστε, ίσως να ναι καλύτερα αυτή η ύπαρξη να μείνει στη μέση..πήγαινε για τερατούργημα ;)<BR/><BR/>2) Και μετά βεβαια αυτές οι "εξυπνάδες" με οδηγούν στο ερώτημα, γιατί αγωνιώ να πετύχω κάτι, τη στιγμή που μπορεί να μην έχω το χρόνο να το φτιάξω.. <BR/><BR/>3)Και μετά σκέφτομαι κρίμα, γιατί αν ήξερα την διάρκεια θα κανόνιζα το κατάλληλο "ύφος και ρυθμό"..(Για αυτό το τελευταίο δεν είμαι πεπεισμένη, γιατί η οργάνωση χρόνου δεν είναι και το πιο δυνατό σημείο μου.)<BR/><BR/>Ναι, μέχρι τώρα σκεπτόμενη το θάνατό μου, ακριβώς αυτές οι 3 σκέψεις κυρίως μου έρχονται ....το αίσθημα της γελοιότητας που ανέφερα παραπάνω δεν ξέρω να θα παραμείνει η αν είναι κάτι της στιγμής..poor_misguided_foolhttps://www.blogger.com/profile/11535756738496794313noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-20431151.post-1137697657109935402006-01-19T21:07:00.000+02:002006-01-19T21:07:00.000+02:00Παρηγοριές, φίλοι μου... όλες οι στρατηγικές και ο...Παρηγοριές, φίλοι μου... όλες οι στρατηγικές και οι ρήσεις των στοχαστών.<BR/><BR/>Αυτό που φαίνεται πιο τρομακτικό στον θάνατο είναι το "απόλυτό" του, το <I>ανεπίστρεπτο</I> (οριστικό ή φαινομενικό, είναι ένα δίλημμα που εναπόκειται στις προσωπικές πεποιθήσεις του καθενός...).<BR/><BR/>Εδώ χρειάζεται η "ιερή τρέλλα". <I>Να σνομπάρεις τον ίδιον τον θάνατο,</I>, και αν τύχει να βρεθείς κοντά του, να τον ...δουλέψεις ψιλό γαζί,να του λες με εξ ίσου απόλυτο και <I>τρομοκρατικό</I> ύφος: "δεν πεθαίνω", -είτε εν τέλει πεθάνεις είτε όχι.<BR/><BR/>Άνθρωποι που έχουν βρεθεί κοντά στον θάνατο -όχι κατ'ανάγκην εξ αιτίας αρρώστειας ή προχωρημένου γήρατος- αναπτύσσουν συνήθως μια έντονη χλευαστική και προκλητική τάση κατά του θανάτου.THE_RETURNhttps://www.blogger.com/profile/17042065423395396341noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-20431151.post-1137697580806819402006-01-19T21:06:00.000+02:002006-01-19T21:06:00.000+02:00Harry: Οι Συριανοί δεν είναι γραικοποιημένοι Ιταλο...Harry: Οι Συριανοί δεν είναι γραικοποιημένοι Ιταλοί (ίσως μερικοί Καθολικοί;). Πάντως η Ερμούπολη που πριν το 1822 ήταν βάλτος, ιδρύθηκε από Χιώτες (80%) Ψαριανούς και άλλους φυγάδες μετά την καταστροφή της Χίου.Nikos Dimouhttps://www.blogger.com/profile/01548849227196496048noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-20431151.post-1137697194101985852006-01-19T20:59:00.001+02:002006-01-19T20:59:00.001+02:00Το "θνήσκειν" είναι και μιά μορφή συνέργειας στην ...Το "θνήσκειν" είναι και μιά μορφή συνέργειας στην ίδια μας τη φύση... (τώρα μου'ρθε και δεν θα το αναλύσω γιατί μόνο του μου αρέσει περισσότερο)<BR/><BR/>@νεο-φακή:Δεν λέω καλός ο Αντώνης αλλά όπου και να γυρίσεις πάνω του πέφτεις... πιάνει χώρο και ο άτιμος... <BR/><BR/>Μου φαίνεται ότι το θέμα - και με την άδειά σας- ενδείκνυται για μουσικές προτάσεις (άλλωστε είναι cult η ερώτηση τι τραγούδι θα ήθελε κανείς να παίζει στην κηδεία του).<BR/>Θα πρότεινα λοιπόν το Sinking Ship Song του Matt Elliott, είμαι σίγουρος ότι καίτοι ολίγον μελαγχολικό θα κάνει θραύση σε όλες τις ηλικίες.sal.lóhttps://www.blogger.com/profile/16477979416424421414noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-20431151.post-1137696790290266222006-01-19T20:53:00.000+02:002006-01-19T20:53:00.000+02:00"Δεν μενει τιποτα από αυτο που ηταν τιποτα.(ηταν ψ..."Δεν μενει τιποτα από αυτο που ηταν τιποτα.(ηταν ψευδαισθηση αυτο που πιστευα οτι ητανε τα παντα και που, τελικα, ητανε το τιποτα.) / Τι σημασια εχει που το τιποτα ηταν τιποτα αν πιο πολυ τιποτα θα ειναι στο κατω κατω μετα απο τοσα πολλα για το τιποτα" (Χοσε Ιερο)Caesarhttps://www.blogger.com/profile/05510333602054906876noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-20431151.post-1137696754683968522006-01-19T20:52:00.000+02:002006-01-19T20:52:00.000+02:00"Η ζωή είναι γλυκιά όταν λείπει ο φόβος του θανάτο...<I>"Η ζωή είναι γλυκιά όταν λείπει ο φόβος του θανάτου"</I> - Διογένης Οινοανδέας<BR/><BR/> Ο Επίκουρος είχε αναπτύξει κάποιες στρατηγικές για τα παρακάτω προβλήματα:<BR/><BR/><B>1) Φόβος της μεταθανάτιας τιμωρίας (Τάρταρα, κόλαση etc).</B><BR/>Μετά τον θάνατο είναι όπως πριν την ζωή. Τίποτα.<BR/><B>2) Θάνατος αγαπημένων προσώπων.</B><BR/>Ευχάριστες αναμνήσεις<BR/><B>3)Φόβος του θανάτου μας.</B><BR/>Το ζητούμενο δεν είναι η διαρκέστερη αλλά η ευτυχέστερη. Είναι κάτι που θα έρθει και χάνουμε τον καιρό μας με το να τον σκεφτόμαστε. Να τον αποδεχτούμε και να φύγουμε χορτασμένοι.<BR/><BR/>Αλλά μονάχα η νο1 θεωρώ ότι λειτουργεί για εμένα, οι άλλες δύο είναι ημίμετρα (αλλά από το τίποτα καλή και Παναγίωτενα που λένε.).<BR/><BR/>Είναι δυνατόν να χορτάσεις ποτέ την ζωή; Ελπίζω όταν θα φεύγω να έχω αυτό το συναίσθημα και να φύγω γαλήνιος. Από την άλλη και αν στεναχωρηθώ δεν πειράζει, μια στιγμή θα είναι μετά θα πεθάνω. Το θέμα είναι να μην αφήσουμε να μας τυραννάει αυτή η έγνοια όσο είμαστε ακόμα ζωντανοί.<BR/><BR/>"Γεννηθήκαμε μια φορά και δε γίνεται να γεννηθούμε και δεύτερη, κι είναι βέβαιο πως δεν θα υπάρξουμε ξανά στον αιώνα τον άπαντα. Εσύ όμως, ενώ δεν εξουσιάζεις το αύριο, αναβάλλεις την ευτυχία γι' αργότερα. Κι η ζωή κυλά με αναβολές και χάνεται, κι ο καθένας μας πεθαίνει μες στις έγνοιες." - Επίκουρος<BR/><BR/>ΥΓ: Έχω την πεποίθησή ότι χάρις την τεχνολογία θα νικήσουμε και τον ίδιο τον Θάνατο κάποτε :-) Επειδή δεν προβλέπω να γίνεται όμως στην διάρκεια της δικής μου ζωής απλά θα αρνούμε την ύπαρξη του. Τα άτομα που θα χάσω απλά θα θεωρήσω ότι πήγαν κάπου μακριά (αυστραλία;), όσο για τον εαυτό μου... δεν θα πεθάνω ποτέ κουφάλα νεκροθάφτη :-Ρ Θα κάνω αυτό που κατηγορούσα μικρός. Θα ακολουθήσω τις στρατηγικές των θρησκειών δλδ, απλά σε πιο secular style. (λές τελικά να γίνω born again christian σαν τον <A HREF="http://www.google.com/search?hs=EEe&hl=en&lr=&client=firefox-a&rls=org.mozilla%3Ael-GR%3Aofficial&q=Dave+Mustaine+born+christian&btnG=Search" REL="nofollow">Mustaine</A>;!;) :o)libertarianhttps://www.blogger.com/profile/17413681736209634129noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-20431151.post-1137692223518333672006-01-19T19:37:00.000+02:002006-01-19T19:37:00.000+02:00ΟΙ ΦΟΒΕΡΕΣ ΣΥΜΠΤΩΣΕΙΣ!Γράφοντας σήμερα το πρωί για...ΟΙ ΦΟΒΕΡΕΣ ΣΥΜΠΤΩΣΕΙΣ!<BR/><BR/>Γράφοντας σήμερα το πρωί για το νεκροταφείο της Ερμούπολης δεν γνώριζα (το έμαθα προ πέντε λεπτών) ότι πριν δύο μέρες κηδεύτηκε εκεί ένας σπουδαίος άνθρωπος - η ψυχή και ο νούς της Ερμούπολης. Ο Μάρκος Δ. Φρέρης, σοφός λόγιος και έντιμος άνθρωπος που με τιμούσε με την φιλία του, έφυγε ξαφνικά στα 56 του χρόνια.<BR/><BR/>Είμαι συγκλονισμένος.Nikos Dimouhttps://www.blogger.com/profile/01548849227196496048noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-20431151.post-1137690341547740462006-01-19T19:05:00.000+02:002006-01-19T19:05:00.000+02:00stamatina: γνωρίζω το βιβλίο του Yalom. Αλλά πολλέ...stamatina: γνωρίζω το βιβλίο του Yalom. Αλλά πολλές δεκαετίες πριν από τον Yalom, τα χρόνια που σπούδαζα στην Γερμανία, είχα διαβάσει τον ίδιο τον Schopenhauer. Έκτοτε παραμένει από τους πιο αγαπημένους μου. Εκτός από μεγάλος φιλόσοφος ηταν και υπέροχος στυλίστας. (Ο Borges έγραψε ότι έμαθε γερμανικά μόνο και μόνο για να απολαύσει την πρόζα του Schopenhauer).<BR/><BR/>Θυμίζω, μιά και αναφέρεται ο Επίκουρος τα λόγια του: <BR/>«Ο θάνατος ουδέν προς ημάς – το γαρ διαλυθέν αναισθητεί – το δε αναισθητούν ουδέν προς ημάς».<BR/><BR/>Με τα λόγια αυτά ο Επίκουρος περιγράφει (ή και ξορκίζει) τον θάνατο. «Ο Θάνατος δεν έχει καμία σχέση με μας – διότι αυτό που βρίσκεται σε διάλυση δεν έχει αίσθηση – και ότι δεν έχει αίσθηση δεν μας αφορά πια».<BR/><BR/>Και σε ένα άλλο χωρίο, στην περίφημη «Επιστολή προς Μενοικέα» γράφει: «Το φρικωδέστατον ούν των κακών ο θάνατος ουδέν προς ημάς, επειδήπερ όταν μεν ημείς ώμεν, ο θάνατος ου πάρεστιν, όταν δε ο θάνατος παρή, τότε ημείς ουκ εσμέν». («Γιατί όσο εμείς υπάρχουμε, ο θάνατος δεν υπάρχει, κι άμα έρθει ο θάνατος εμείς δεν υπάρχουμε»).<BR/><BR/>Τον συλλογισμό του Επίκουρου έχει εκφράσει με δικά του λόγια και ο σύγχρονος φιλόσοφος Ludwig Wittgenstein: “Death is not an event in life: we do not live to experience death”, έγραψε στο Tractatus. (Ο θάνατος δεν είναι ένα γεγονός της ζωής – δεν ζούμε για να έχουμε την εμπειρία του).<BR/><BR/>Για μένα όλα αυτά είναι σοφίσματα - όπως είπα και πριν το πρόβλημα είναι το "θνήσκειν".<BR/><BR/>Cobden το πρόβλημα του θανάτου με αποσχολεί πολλά χρόνια. Υπάρχει ένα ποίημά μου:<BR/><BR/><A HREF="http://www.ndimou.gr/articledisplay.asp?cat_parent=10&time_id=92&cat_id=10" REL="nofollow">Εναλλακτικά σενάρια θανάτου</A>Nikos Dimouhttps://www.blogger.com/profile/01548849227196496048noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-20431151.post-1137689059253206162006-01-19T18:44:00.000+02:002006-01-19T18:44:00.000+02:00Η λογική λέει ότι > δεν θα υπάρχει τίποτα...μηδεν...Η λογική λέει ότι << μετα >> δεν θα υπάρχει τίποτα...μηδεν ( βέβαια τίποτα δεν αποκλείεται ) .<BR/><BR/>Οι άνθρωποι έχουν καταφέρει και έχουν απωθήσει την ιδέα του θανάτου,είτε καταπίνοντας το χάπι που τους προσφέρει η εκάστοτε θρησκεία ,είτε απο άμυνα( π.χ δεν το σκέφτομαι γιατι δεν βγάζω άκρη,δεν το αντεχω κτλ.. ).Ακούμε στις ειδήσεις θανάτους και περνάνε μπροστα μας σαν αριθμοί αδιάφοροι.Μάλλον δεν έχουμε εκτιμήσει το θάνατο με συνέπεια να μην εκτιμούμε τη ζωη.Απο έλλειψη ζωής πάσχουμε !<BR/><BR/>Αλλά η ιδέα του << μετα >> δεν με προβληματίζει τόσο...η ιδέα της προηγούμενης παρακμής όμως είναι απάνθρωπη.Είμαι σε νοσοκομείο και έρχομαι συνέχεια σε επαφή με ηλικιωμένους.Η παρακμή τους εξευτελίζει σαν υπάρξεις...Κάτι πολύ χαρακτηριστικό( χτυπάει πολύ η αντίθεση του πριν και του μετα ) είναι η θέα των γεννητικων τους οργάνων,μια παρηκμασμένη εικόνα που σε κάνει να συνειδητοποιεις πολλα.Το σημείο που κάποτε δήλωνε την πυγμή,το σφριγος και την ακμή τώρα είναι για λύπηση.Η στύση που δήλωνε ζωή ειναι ανάμνηση και το μόνο παρόν η ανημποριά.Για να μη μιλήσω για την παρακμή του μυαλού...<BR/><BR/>Θυμώνω στον θεό.Τον επινοώ για να έχω κάποιον να θυμώσω.Θυμώνω με το αναπότρεπτο του τέλους και της προηγηθείσας παρακμής.Θυμώνω με το ανεκπληρωτο του έρωτα.Θυμώνω για όποιον πονά...Του έχω μαζέψει πολλά!!!<BR/><BR/>Κ. Δήμου τι εννοείτε έχουν εκδοθει ποιήματα που γράψατε μετα τα 65 ? Σε ξεχωριστό βιβλίο(και αν ναι τι εκδοσεις,δεν έχω βρει τετοιο βιβλιο)? Ή αναφέρεστε στα καινουργια που περιεχετε στην ιστοσελίδα σας και έχετε συμπεριλάβει κάποια απο αυτά στο << οι δρόμοι μου >> και στα << 50 χρόνια >> ?takis vasilopouloshttps://www.blogger.com/profile/17085837920848410282noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-20431151.post-1137688638490239242006-01-19T18:37:00.000+02:002006-01-19T18:37:00.000+02:00είναι γελοίο να παύει να αναπνέει κανείς. αποχωρού...είναι γελοίο να παύει να αναπνέει κανείς. αποχωρούν οι νύχτες του έρωτα και μένει η τηλεόραση ανοιχτή να φωτίζει τη φαλάκρα της ΓΣΣΕ με το φως το γαλανό, γίνεται το τασάκι γεμάτο παρανυχίδες, εκποιούνται τα χρυσαφικά της στέλλας καζαντζίδου. απέραντη η φρίκη να νιώσεις ότι σε παίρνει η θάλασσα. τραγικωμωδία με σεξουαλικούς πολλαπλασιαστές ό,τι ζούμε. είναι γελοίο να υπάρχει κανείς. να περπατάς μέσα στους δρόμους και να περνάς ξυστά από γραφεία dromeas να χτυπάς τα γόνατα σου χαρωπά πάνω σε ξύλα μέσα στο σπίτι και να ψάχνεις το αστροπελέκι σου στα χόρτα. ήρθαμε για να προσεγγίσουμε την αλήθεια. ήρθαμε για να μας δει ο ήλιος. λέγουν το σύμπαν άκρη μιας τρίχας ποντικιού ότι είναι. ήρθαμε να δηλητηριάσουμε τα ποντικάκια. ηλεκτρίζει η ακίδα μας. πόσο μελάνιAnonymousnoreply@blogger.com