Σάββατο, Μαΐου 20, 2006

5 σημεία - με αγάπη

Πρώτο: μία ιστορία:

Είναι ένα ζευγάρι αγαπημένο. Ζούνε μαζί για χρόνια και μοιράζονται τα πάντα. Κάποια στιγμή η γυναίκα ερωτεύεται άλλον – και φεύγει.

Κι εκείνος μένει απαρηγόρητος μες το πένθος. Δεν έχει που να πει τον πόνο του. Ψάχνει λοιπόν να βρει την γυναίκα που τον άφησε, για να της πει για την γυναίκα που τον άφησε.

Έτσι κι εγώ. Τον πόνο μου για αυτούς που άφησα, πρέπει να τον πω σε αυτούς που άφησα. Γιατί αυτοί είναι οι άνθρωποί μου, η οικογένεια μου, οι δικοί μου. Κι έτσι υπαναχωρώ και γράφω σε σας.

Δεύτερο: μια συγγνώμη

Ζητώ να με συγχωρήσετε που δεν άντεξα περισσότερο. Σας το όφειλα, το όφειλα και στον εαυτό μου. Όμως μερικά πράγματα ξεχειλίζουν, δεν μπορείς πια να τα ελέγξεις – και φέρνουν εκρήξεις. Υπάρχουν θέματα τα οποία δεν μπορώ να διαπραγματευθώ, γιατί πονάνε πολύ βαθιά. Ένα από αυτά είναι το Ολοκαύτωμα.

Τρίτο: θεωρίες συνωμοσίας

Διάβασα (πώς θα γινόταν αλλιώς;) όλα τα σχόλια. Όλα έχουν σε κάποιο βαθμό δίκιο – όλες σας οι ερμηνείες είχαν στοιχεία αλήθειας. (Με ξέρετε καλά). Εκτός από αυτές που έλεγαν ότι η κίνησή μου ήταν προσχεδιασμένη. Προς Θεού – αν ήθελα να κλείσω το blog θα διάλεγα ένα πιο όμορφο τρόπο, κι όχι μία άκομψη έκρηξη που σε ένα βαθμό εκθέτει και μένα. Με υποτιμάτε...

Αλήθεια είναι – και το είπαν πολλοί – ότι είχα (και έχω) κουραστεί. Γράψιμο 116 posts, διάβασμα 25.000 και γράψιμο 1750 comments, 500 φωτογραφίες (θέλουν κι αυτές ψάξιμο και επεξεργασία) είναι τεράστιος φόρτος δουλειάς. Και επιπλέον οι άσχετοι, οι χυδαίοι, οι κακόβουλοι, οι επίμονοι...

Τι θα γίνει τώρα;

Δεν ξέρω. Το blog είναι πολύτιμο για μένα – σίγουρα πιο πολύτιμο από ότι για οποιονδήποτε μεμονωμένο επισκέπτη. Θα ήθελα να συνεχίσω. Δεν ξέρω αν μπορώ. Και δεν ξέρω αν πρέπει.

Φοβάμαι ιδιαίτερα την παρακμή, την επανάληψη, το ξέφτισμα. Κι έτσι να μείνει, όπως είναι τώρα, το blog είναι ένα έργο σημαντικό – όχι δικό μου, συλλογικό. Μήπως είναι καλύτερα να μην το χαλάσουμε, συνεχίζοντας;

Από την άλλη πλευρά, αν συμβεί αυτό, η κοινότητα που έχει σχηματιστεί γύρω και μέσα στο blog, θα χαθεί. Κι είναι ίσως το πιο πολύτιμο κέρδος μας.

Γι αυτό επαναλαμβάνω: δεν ξέρω. Θέλω χρόνο.


Ένα ευχαριστώ

Επειδή μου έχετε δώσει πολλά. Πολύ περισσότερα από ότι φαντάζεστε. Ανάμεσα σε άλλα, πολλά και ωραία μηνύματα, έλαβα χθες βράδυ ένα από τα ωραιότερα γράμματα που έχω δεχθεί...

Θα τελειώσω με τον τελευταίο στίχο από ένα τραγούδι της Marlene Dietrich:

Ich sage nicht Adieux – ich sage Aufwiedersehen

(Δεν λέω αντίο – λέω εις το επανιδείν)