Δευτέρα, Μαρτίου 06, 2006

Ο Μαύρος Αετός



Υπάρχουν πολλοί τρόποι, να επικοινωνείς με τον Θεό. Ένας από αυτούς είναι ο χαρταετός.

Την ώρα που έχει σηκωθεί ψηλά – πολύ ψηλά, σημαδάκι στο άπειρο, έχεις την αίσθηση πως τα τραβήγματα και τα τεντώματα στο σκοινί που κρατάς, είναι σημάδια από το Επέκεινα.

Σαν να 'σουνα δεμένος με τον άλλο κόσμο, τον πέρα από εμάς. Με μια λεπτή κλωστή, αόρατη, που σε συνδέει με το άγνωστο. Που σου στέλνει, μηνύματα και θείες νύξεις.

Κι αυτή η λαχτάρα ν' ανέβεις πιο ψηλά! Κάποια στιγμή γίνεται ύβρις. Ξεπερνάς τα όριά σου, ο αετός δεν μπορεί πια να σηκώσει το βάρος της καλούμπας και πέφτει.

Χιλιάδες τα κουφάρια και οι σκελετοί - σε σύρματα, σε δέντρα, σε κεραίες τηλεοράσεως. Τεκμήρια προσπαθειών που σχεδόν ποτέ δεν έχουν αίσιο τέλος.

Πόσοι αετοί επιζούν για να γιορτάσουν άλλη μια Καθαρή Δευτέρα; Σίγουρα, πολλοί είναι θύματα της ατζαμοσύνης των νεότερων (που η παλιά τέχνη: ώρες να στρώσεις τα ζύγια!). Άλλά οι περισσότεροι είναι θύματα της φιλοδοξίας.

Πιο ψηλά – ακόμα πιο ψηλά !

Ανάγκη να βρεθούνε πιο κοντά στο Θεό, πιο μακριά από τον εαυτό τους, πιο ψηλά από τους άλλους;

Η μέθη του Διαστήματος, που παρασύρει και απογειώνει τον χειριστή μαζί με το χαρταετό;

Το τέλος είναι δεδομένο. Ίσως είναι και η πρώτη τραγική εμπειρία για κάθε παιδί. Ο μύθος του Ίκαρου παρασταίνεται χιλιάδες φορές κάθε Καθαρή Δευτέρα. Και το θύμα είναι η πρώτη αγάπη ενός παιδιού, που χάνεται επειδή αποτολμά το αδύνατο. Διδαχή τραγωδίας.

Όμως, εκτός από το τραγικό, υπάρχει και το δραματικό στοιχείο. Όχι μόνο αγώνας με τα ανθρώπινα όρια - αλλά και αγώνας με τους ανθρώπους. Ανταγωνισμός μέχρι θανάτου.

Παιδιά, στολίζαμε με ξυραφάκια τις ουρές των αετών. Για να κόβουμε τις καλούμπες (ή και τις ουρές) των άλλων. Και οι πιο επικίνδυνοι αετοί- επειδή ήταν ιδιαίτερα ευέλικτοι και γρήγοροι- ήταν τα "σμυρνάκια". Ιδεώδη για ξυράφια, αλλά δύσκολα στην κατασκευή και στο πέταγμα.

Τώρα έχουν εξαφανιστεί από τους ουρανούς. Είχαν σχήμα αντίστροφης σταγόνας. Ο σκελετός τους φτιαχνόταν από ένα καλάμι λυγισμένο, με ένα πηχάκι οριζόντιο για κόντρα. Ήταν όμορφα, κομψά, όχι σαν τις σημερινές ιπτάμενες τηγανίτες.

Θυμάμαι ένα σμυρνάκι μαύρο, κατάμαυρο. Στη μαύρη ουρά λάμπανε κι αστράφτανε οι λεπίδες. Δεν μάθαμε ποτέ ποιος το σήκωνε. Ξαφνικά εμφανιζότανε ανάμεσα στους αετούς της γειτονιάς και σκορπούσε όλεθρο. Όμορφο σαν άγγελος θανάτου, κομψό κι αγέρωχο, σειόταν, λυγιζόταν, πλησίαζε. Έκανε μετά την υπολογισμένη βουτιά του - κι άλλος ένας χαρταετός έπεφτε ακυβέρνητος στο κενό. Παιδιά κλαίγανε, μπαμπάδες ψάχνανε για τον ένοχο.

Όμως αυτός άλλαζε στέκι μέσα στα χαμηλά -μονόπατα και δίπατα- σπίτια και ποτέ δεν τον βρήκαμε.

Δεν πειράζει. Πήραμε άλλο ένα δίδαγμα: πόσο οδυνηρό, ανεξήγητο και περίεργα όμορφο είναι το Κακό.

Ενα κείμενο του 1983 και μία φωτό αετού από το Διαδίκτυο - δεν είναι σμυρνάκι αλλά δείχνει την ψυχή του. Καλά Κούλουμα!

37 σχόλια:

raffinata είπε...

για ν' ανέβεις ψηλά πρέπει να "κόψεις" τη φόρα και τα φτερά των άλλων ... για να παραμείνεις όμως εκεί; και δεν μιλάω για χαρταετούς...
καλημέρα

paragrafos είπε...

"Θεός, επέκεινα, ψηλά, ύβρις-τισις, τραγωδία, ανταγωνισμός, άγγελος θανάτου, οδυνηρό και όμορφο κακό..."

Μήπως όλα αυτά δεν βλέπουμε να συμβαίνουν κι εδώ μέσα;

Τόσες φορές εσείς υψώσατε στην κοινή θέα τον εσωτερικό σας κόσμο κι εμείς αντίς να δείξουμε σεβασμό, υψώσαμε ανώνυμους σχολιασμούς, γεμάτους ξυραφακια...

Πάντως, η αναφορά σας στο θεό, έστω και με μικρό θήτα, ενδέχεται να σπρώξει τα σχόλια προς τη θεολογία, οπότε ο... θεός βοηθός.

Με αγάπη

Παράγραφος

Caesar είπε...

Η πορεία του ανθρώπου όμοια κι αυτή, να πέφτει και να συνεχίζει πάλι. Πχ περίπτωση 'Τσάλετζερ" Σαν να παίζει κάποιο άγνωστο παιδί με το είδος μας. "Αιών παίς εστί παίζων, πεσσεύων, παιδός η βασιληίη."
Καλές πτήσεις σε όλους

alombar42 είπε...

Η μόνη σημαντική διαφορά στο χαρταετό με την εποχή που ήμουν παιδάκι, είναι οτι τότε τρώγαμε ώρες να φτιάξουμε ένα σωστό αετό ενώ τώρα αγοράζουμε ένα ή περισσότερους fast-αετούς.
Τότε μας έτρωγε μαράζι αν έπεφτε, αν μας τον έριχνε κάποιο ξυράφι - τώρα απλώς σηκώνουμε άλλον.
Ισως πλαστικοποίηση, εύκολη ένεση χαράς, αδιαφορία για την πτώση. Από μια άλλη άποψη όμως, λιγότερος ο πόνος του χαμού.
Η χαρά τελικά είναι η ίδια, έστω κι αν προέρχεται από πλαστικά μιας χρήσεως.

Για την ώρα πάντως, πάμε για χαρταετό :)

apousia είπε...

Σε πάμπολλους τομείς της καθημερινότητας,σκληρής ή πιο ανάλαφρης,στη δουλειά,στον έρωτα,στις διαπροσωπικές σχέσεις γενικά,υπάρχει η αέναη προσπάθεια της υπέρβασης των ορίων,της κατάργησής τους...Η προσπάθεια που θα καταδείξει πως τα όρια δεν υπάρχουν,πως τα όρια είναι ένα κατασκεύασμα του μυαλού.Το μυαλό τα έχτισε,το μυαλό μπορεί να τα γκρεμίσει.
Φευ,η πτώση του ''αετού'',δείχνει πως και τα όρια έχουν όρια.
Αν ευχηθώ Καλή Σαρακοστή,θα θυμώσουν κάποιοι?

Nikos Dimou είπε...

Σε δύο περιπτώσεις είναι αδύνατη η πτήση του αετού: Όταν δεν φυσάει καθόλου και όταν φυσάει πάρα πολύ. Εδώ στα Κιούρκα ο Νοτιάς έχει πιάσει τα 9 μποφόρ και κυνηγάει καρέκλες. Ούτε να κρατήσεις αετό δεν μπορείς...

MainMenu είπε...

Yperoxo, yperoxotato keimeno bravo!!!!

tha klotsisei kathe sxolio...os vareth filologia

A.F.Marx είπε...

harry said...
Οι Ιαπωνες που ειναι ακακοι & αποτελεσματικοι,δεν εχουν εργαλεια δολιοφθορας
-------------------------------
Γίνονται οι ίδιοι εργαλεία δολιοφθοράς (βλέπε καμικάζι)

cyberdustz είπε...

Δύο μέτρα και δύο σταθμά. Πολεμάτε τη θρησκεία και κάθε είδους υποκρισία, αλλά στα έθιμα της θρησκείας πρώτοι. Πρώτοι στο καρναβάλι, η κατ’ εξοχήν θρησκευτική εορτή, πρώτοι και στη Καθαρά Δευτέρα, πρώτοι στο γλέντι του δεκαπενταύγουστου. Τη νηστεία θα κρατήσουμε? Αναρωτιέμαι. Το ίδιο και εσείς να αναρωτηθείτε για το ρόλο της θρησκείας στον πολιτισμό ενός λαού. Αυτό ως εισαγωγή, μία μικρή υπενθύμιση σε προηγούμενα άρθρα αυτού του βλογ. Εάν δεν υπήρχε η θρησκεία, θα έπρεπε κανείς να την εφεύρει. Η ζωή θα ήταν απείρως πιο βαρετή και αβάσταχτη (εννοώ χωρίς την θρησκεία και τα έθιμα της).

Πάντα είχα τις απορίες μου για τα έθιμα αυτής της ημέρας (Καθαρά Δευτέρα). Στο ορεινό χωριό μου, ο πατέρας μου δεν πετούσε αετό, ούτε ξέραμε από λαγάνα. Εμείς είχαμε άλλα έθιμα, τα δικά μας. Μετά ήρθαν οι δάσκαλοι στο χωριό και μας τρέλαναν στο σπρέχεν «ο Έλληνας πετάει αετό την Καθαρά Δευτέρα», και όχι μόνον αυτό, αλλά φωνάζει «αμόλα καλούμπα», και προπάντων τρώει «λαγάνα». Από τότε μας έμεινε το κουσούρι, και εμείς πετάμε αετό, πώς θα το δείχναμε ότι είμαστε Έλληνες.

Μπορεί κανείς να μου εξηγήσει τι θα πει «καλούμπα», «λαγάνα», «κούλουμα»? Την ιστορία αυτών των εθίμων?

cyrus είπε...

@cyber-dust

Γιατί μπλέκεις τα έθιμα με τη θρησκεία; Κάθε λαός έχει έθιμα -- αποτελούν όχημα κοινωνικής έκφρασης. Η θρησκεία δεν είναι παρά μια αφορμή. Δεν βλέπω πού είναι η υποκρισία.

Ο πολιτισμός είναι έννοια πολύ ευρύτερη από τη θρησκεία. Αν δεν υπήρχε θρησκεία, τα μεγάλα έργα τέχνης -- ναοί, πίνακες, μουσικά έργα -- θα γίνονταν για άλλους λόγους.

Για τα έθιμα: Καλούμπα λεγόταν το σχοινί των πλοίων (πιθανώς αντιδάνειο μέσω ιταλικής από το "χαλαρώνω"). Η λαγάνα είναι από το αρχαίο "λάγανον" -- πλατιά και λεπτή πίτα. Τα κούλουμα είναι από το λατινικό cumulus (σωρός). Δεν βρήκα νοηματική σχέση. Τώρα πώς προέκυψαν... Έχουμε κανένα λαογράφο;

cyberdustz είπε...

Σχεδόν όλα τα έθιμα έχουν τη θρησκευτική ρίζα τους και αποσκοπούν στο μεταφυσικό. Και γράφω «σχεδόν», διότι δεν θέλω να είμαι απόλυτος και να αποκλείσω έθιμα χωρίς θρησκευτική αφορμή και αιτία. Εγώ δεν γνωρίζω τέτοια έθιμα «κοινωνικής έκφρασης», που να μην προέρχονται από την θρησκεία.

half-blood_phoenix είπε...

Πράγματι το κείμενο αποτελεί δείγμα γραφής. Με άφησε σαν αναγνώστη του, ταυτόχρονα, με μια αίσθηση χαράς αλλά και θλίψης για την μέχρι τώρα ζωή μου, ματαιοδοξίας αλλά και σιγουριάς για τον εαυτό μου και της δυνάμεις μου. Ποτέ δεν μου άρεσε η Καθαρά Δευτέρα και το πέταγμα του χαρταετού. Να σκεφτεί κανείς ότι δεν επιχείρησα καν ποτέ να το δοκιμάσω. Μου φαινόταν ανόητο να βλέπω τους άλλους να σηκώνουν αετούς και να κάνουν τον κόπο να τους κρατήσουν ψηλά. Πάντα προτιμούσα τα αεροπλάνα ή τα διαστημόπλοια ως πτητικές μηχανές! Άτιμο μερικές φορές το σαράκι της τεχνολογίας που ζει μέσα μου, μέσα μας. Αλλά το κείμενο σου Νίκο έχει τη δύναμη να με κάνει να νιώθω πως κάτι έχασα! Να με κάνει να καταλάβω ότι έκανα λάθος που σαν παιδί δεν θέλησα ποτέ να ασχοληθώ τη μέρα τούτη με έναν αετό. Ίσως σήμερα να το δοκιμάσω για πρώτη φορά και για αυτό ευχαριστώ!
Ότι ανεβαίνει κατεβαίνει λένε. Σημασία δεν έχει ο προορισμός μα το ταξίδι. Δεν έχει καμία σημασία αν η πτητική μας μηχανή όποια και να είναι αυτή, αετός , αεροπλάνο διαστημόπλοιο ή η φαντασία μας, θα προσγειωθεί ομαλά ή θα συντριβεί στο έδαφος. Αυτό που μετρά είναι πως έστω και για λίγο σπάσαμε τα δεσμά που μας κρατάνε. Οι πτήσεις πάντα αποτελούσαν ενσάρκωση απόλυτης ελευθέριας! Όταν πρώτο διάβασα το μύθο του Ικάρου σαν παιδί του δημοτικού δεν γνώριζα την ύβρη τον αρχαίων. Έτσι εγώ σαν συμπέρασμα του μύθου έβγαλα μόνο το ότι μπορούμε να πετάξουμε. Για να το πω ποιο σωστά είπα μέσα μου: Αυτό είναι καταπληκτικό, μπορούμε να πετάξουμε. Δεν με ένοιαξε ότι στο μύθο ο Ίκαρος βάφτισε με το αίμα του ένα νησί. Το σημαντικό ήταν ότι ο Ίκαρος έκανε κάτι που δεν είχα κάνει εγώ. Πέταξε! Άλλωστε ο Ίκαρος ήταν ο πρώτος πραγματικά ελεύθερος άνθρωπος. Αν και γνώριζε ότι αν πετάξει πολύ ψηλά θα πέσει συνέχισε. Πέταξε ψηλότερα στον ουρανό γιατί ψηλότερα σήμαινε μεγαλύτερη ελευθερία. Και γνωρίζοντας τις συνέπειες αναζήτησε τη απόλυτη ελευθερία! Εύχομαι σήμερα καλές πτήσεις σε όλους! Και μην φοβάστε η ύβρης των αρχαίων θα σας επηρεάσει μόνο αν πιστέψετε σε αυτήν! The sky is the limit που έλεγαν και οι πρώτοι αεροπόροι!

Somebody961 είπε...

Διαβάζοντας για ξυράφια και άλλα κόλπα για να είναι ο δικός σου αετός ο πιό ψηλά θυμήθηκα ένα ρητό που λέει το εξής: Δεν αρκεί να πετύχεις εσύ, πρέπει να αποτύχουν και οι άλλοι.
Τι παραλληλισμοί ώρες ώρες...

Nikos Dimou είπε...

cyber-dust: Πολλά έθιμα προέρχονται από την θρησκεία - αλλά από ποια θρησκεία; Όλα σχεδόν είναι πανάρχαια παγανιστικά. Ακόμα και οι λεγόμενες Χριστιανικές γιορτές είναι πολύ παλιότερες (Χριστούγεννα - η γιορτή του θεού Ήλιου όταν αρχίζει να μεγαλώνει η μέρα - Πάσχα: η Ανάσταση της φύσης - Άδωνις, Όσιρις, Ταμμούζ). Και οι Απόκρηες δεν έχουν καμία σχέση με την Χριστιανική θρησκεία η οποία και τις καταδικάζει...

cyberdustz είπε...

Δεν υπάρχει στατική θρησκεία. Όλες μεταλλάσσονται, παίρνουν παλιά στοιχεία και τα διαμορφώνουν σε νέα αλλά και «εισάγουν» καινούργια, δημιουργώντας ταυτοχρόνως νέους μύθους γύρω από αυτά τα στοιχεία και έθιμα. Οι αρχαίοι Έλληνες το είχαν εναγάγει σε επιστήμη.

paragrafos είπε...

Όλα όσα χαίρονται τα άλλα παιδάκια, εμάς μας προκαλούν τρόμο: η θάλασσα, ο ήλιος, το έντονο παιγνίδι, το φαγητό, τα γλυκά, η πολλή χαρά και το ξεφάντωμα!

Ναι μεν το παιδάκι μας φαίνεται ότι νίκησε τη γενικευμένη επιληψία, χάρη στο θαυματουργό Mayo Clinic (Minnesota), ωστόσο ζούμε περιορισμένοι: παίρνει σε συγκεκριμένες ώρες ειδικά γεύματα (κετογενής δίαιτα), εξειδικευμένα φάρμακα άλλες ώρες, αποφεύγουμε τις υψηλές θερμοκρασίες, το πολύ παιγνίδι, τις έντονες συγκινήσεις "για να μη προκαλούμε και την τύχη μας" όπως είπε ο γιατρός.

Κερδίζουμε την υγεία του παιδιού κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε στιγμή, ζώντας κάτω από αυστηρούς περιορισμούς: 12γραμμάρια καρότο, 16,5 γαλοπούλα, 8 γραμ κουνουπίδι κλπ.

Σήμερα όμως πήραμε την μεγάλη απόφαση για τη μεγάλη Έξοδο. Είπαμε: θα βγούμε όλοι έξω, στον ήλιο, θα παίξουμε με το σκυλάκι, θα πετάξουμε αετό! Όλοι μας έξω! "Έλα μπαμπά, έλα μαμά, πάμε έξω"! Και βγήκαμε στο... διπλανό οικόπεδο.

Και δώσ΄ του πάνω κάτω να τρέχουμε σαν τρελοί, πότε τραβώντας ο ένας το σχοινί και πότε κρατώντας ο άλλος τον αετό: "Τρέξε μπαμπά, τρέξε μαμαάα!" και τρέχαμε και γελούσαμε όλοι και το σκυλάκι μαζί να κυνηγάει τη ουρά του αετού. Μοναχα ο γάτος μάς κοιτούσε απαθής από το πεζούλι, λες και ήξερε κάτι που ολοι οι άλλοι αγνοούσαμε.

Επί μια ώρα και, οργώναμε το χωραφάκι, αλλά ο αετός παρέμενε... κοτόπουλο. Νά ΄σου κι ο παππούς από μακριά. Μας έβλεπε κι αυτός και γελούσε και χαιρότα, αν και ήξερε...

Κι όταν αποσταθήκαμε, πήγα και φανερά απογοητευμένη του είπα: παππούλη τόση ώρα βασανιζόμαστε αλλά τίποτε.

Μα δεν φυσάει! αποκρίθηκε. Και συνέχισε να μορφάζει από αγαλίαση καθώς έβλεπε το εγγονάκι του μέσ΄ την τρελη χαρά!

Και μεθύσαν όλη μέρα
πάνε δώθε πανε πέρα
τραγουδώντας στο αέρα
τσιτίρι τσιρι τρο!!!

Ανώνυμος είπε...

cyder-dust: ο χριστιανισμός δεν ανήκει στις θρησκείες. είναι το ένα μαύρο σκιάκτρο του θανάτου με τις λεπίδες που θερίζουν συνειδήσεις μέσα στον άπειρο χώρο της αγάπης. αυτό τώρα το Κακό είναι περίεργα όμορφο, επειδή από έθιμο παλιό είμαστε ελληνοκύπριοι, πάθαμε λευχαιμία μετά την εισβολή και γράφουμε στο blog του nd με αγάπη Παράγραφος πάλι μεθυσμένος είσαι δυόμισι κι εγώ περιμένω

MIRACLE είπε...

Daggerα από rpg θυμίζει το «σμυρνάκι» :)

gravoura είπε...

Νίκο Δήμου, ναι τα θυμάμαι κι εγώ τα ξυραφάκια που έβαζαν κάποια γειτονόπουλα και τα...μισούσαμε εμείς τα αθώα θύματά τους.
΄Εχω κρατήσει την καλούμπα και ο αετός μου ταρακουνούσε το χέρι, ναι σήματα διαπερνούσαν το κορμάκι μου, χαράς και αγαλίασης που ο αετός καλά κρατούσε στα ύψη. Και όταν άλλη φορά δεν μπόρεσα να κρατήσω το ξυλάκι από το ζόρι του αέρα και έφυγε ο αετός, του ευχήθηκα "καλό ταξίδι" με μια λύπη στη φατσούλα μου γιατί δεν θα με έπαιρνε και μένα μαζί του σαν συνέχεια της καλούμπας....
Χρόνια Πολλά σε όλους και του χρόνου!

bidibis είπε...

Οι Κινέζοι που δεν είναι χριστιανοί ορθοδόξοι γιατι πετάνε χαρταετό;

cyberdustz είπε...

@ σαλτάρω στο κενό
Τα λες αυτά, επειδή αυτή τη στιγμή είσαι χριστιανός, ή ζεις σε χριστιανική χώρα. Θα ‘θελα να μάθω τι θα ‘λεγες εάν ο παγανισμός ήταν η επικρατέστερη θρησκεία. Όπου στο κάθε βήμα σου έπρεπε να σκέφτεσαι πώς να εξευμενίσεις τους θεούς και τους δαίμονες, όπου σε πάμπολλες θα βρισκόσουν στο δίλημμα ποιον από όλους να ευχαριστήσεις και ποιον να δυσαρεστήσεις. Άσε που μερικά από αυτά τα έθιμα ήταν τελείως ανόητα και γελοία. Πίστεψε μου, ο Χριστιανισμός έβαλε μία τάξη σ’ αυτό το όλο χάος.

@ badlydrawnboy
Το κάνουν την Καθαρή Δευτέρα? Το θέμα με όλα αυτά τα έθιμα δεν είναι ότι γίνονται, αλλά γίνονται σε ημερομηνίες επιλεγμένες από το χριστιανικό εορτολόγιο. Αφού είναι άθεοι αλλά τους αρέσει ο χαρταετός, γιατί πρέπει να το πετάνε μία συγκεκριμένη μέρα, και όχι άλλη, και αυτό πολλές φορές το χρόνο. Μου θυμίζει συζητήσεις που έχω κατά καιρούς με άθεους και κομμουνιστές φίλους μου. Μου αρέσει να τους τσιγκλάω και τους ρωτώ, αφού σου αρέσει τόσο πολύ η σούβλα, γιατί το κάνεις μόνο το την Κυριακή του Πάσχα και όχι πολλές φορές το χρόνο? Έτσι και έτσι θρησκευτική λόγοι δεν υπάρχουν, οπότε ας γλεντήσουμε και να φάμε και τον επόμενο μήνα, και τον μεθεπόμενο.

McKat είπε...

Δεν πέταξα ποτέ μου αετό όσο ήμουν μικρή. Ποτέ δεν με άφηναν τα αδέρφια μου που το θεωρούσαν αγορίστικο σπορ και με τρελή ικανοποίηση δε με άφηναν ούτε να τον αγγίξω. Και αυτό, όπως και ένα σωρό άλλα τα έκανα όταν πια ήμουν αρκετά μεγάλη, όταν πια υποτίθεται πως θα έπρεπε να ασχολούμαι με άλλα. Αλλά είχα καθυστερούμενα. Τέλος πάντων.
Έχω πολύ ζωντανή στη μνήμη μου το αλλόκοτο ξάφνιασμα που μου δημιούργησε το πρώτο τράνταγμα της καλούμπας. Με ξετρέλανε. Μιλάμε, ήταν σα να είχε ζωή ο δαίμονας. Αγωνίστηκα να τον κρατήσω ψηλά, να νοιώσω λίγο τις διαθέσεις του αέρα – και φυσούσε αρκετά. Φώναζε ο άλλος, αμόλα καλούμπα, αμόλα καλούμπα, - τι αμόλα καλούμπα χριστιανέ μου, μας τέλειωσε η καλούμπα. Άρχισα να τρέχω πίσω από τον αετό που με τραβούσε, ήταν σαν να έχω βγάλει βόλτα ένα θηριόσκυλο που είχε μέρες να βγει απ’το σπίτι. Τελικά πάρ’την κάτω, άμα κοιτάς ψηλά όλο και κάτι χάνεις απ’τα χαμηλά, και πάει ο αετός ταξίδι.
Τη γλυκιά και απατηλή γοητεία του κακού τη γνώρισα σε άλλο μάθημα.

bidibis είπε...

Ο χαρταετός μου θυμίζει τον έρωτα. Όπως οι ερωτευμένοι αναμένουν τις 14 Φεβρουαρίου για να γιορτάσουν τον έρωτα τους έτσι και οι λάτρεις του χαρταετού την καθαρά Δευτέρα για να τον πετάξουν. Πιστεύω προσωπικά ότι οι Έλληνες (υπάρχουν και οι εξαιρέσεις φυσικά) έχουν αναστολές να πετάξουν χαρταετό μια οποιαδήποτε μέρα πλην καθαράς Δευτέρας, να τον υιοθετήσουν ως χόμπι δηλαδή όπως οι Κινέζοι.
Θεωρώ ότι είναι αδικία για την κατηγορία των ανθρώπων –όπως εγώ- που ταυτίζουν την καθαρά Δευτέρα με τα hangovers και όχι τα κούλουμα το ότι δεν τους δίνεται η δυνατότητα να βιώσουν το συναίσθημα που προξενεί το πέταγμα του χαρταετού. Αν βγω να πετάξω χαρταετό την 21 Απριλίου ή την 3 Σεπτεμβρίου ή μια οποιαδήποτε άλλη ημερομηνία θα θεωρηθώ γραφικός ή όχι; Θα βρω παρέα ή θα αντιμετωπίσω τη χλεύη των φίλων μου;
Υπάρχει άραγε κανένας σύλλογος πετάγματος χαρταετού; Aν ναι, επιδοτείται;

Nikos Dimou είπε...

badlydrawnboy said...
"Αν βγω να πετάξω χαρταετό την 21 Απριλίου ή την 3 Σεπτεμβρίου θα θεωρηθώ γραφικός;"

Ίσως - αλλά γιατί πρέπει να είναι σε σημαδιακή ημερομηνία; Πηγαίνετε όποια μέρα θέλετε, διαλέξτε ένα ανοιχτό χωράφι, χωρίς στύλους και καλώδια και απογειωθείτε! Είναι απόλαυση.

Yannis H είπε...

Ο χαρταετός σαν σπορ; Κι όμως, στις ακτές της Πορτογαλίας, εκεί όπου ο αέρας φυσάει σχεδόν μόνιμα στα 5-6 μποφόρ, υπάρχουν φανατικοί θιασώτες. Πέταξα έναν αετό εκεί (όχι χαρτ-αετό: ήταν σαν μικρό αλεξίπτωτο, ο φίλος μου τον πήρε 300 ευρώ από την Ολλανδία) και είχε δύο λαβίδες σαν πιλοτήριο αεροπλάνου χωρίς το υπόλοιπο αεροπλάνο. Από την καθεμιά ξεκινούσε ένα ζευγάρι σχοινιά.

Η εμπειρία; Φοβερή! Ήμουν σχεδόν οριζοντιωμένος για να κρατάω κόντρα. Και η ‘οδήγηση’; πραγματικά δύσκολη. «Μικρές αλλαγές, όπως στην οδήγηση» έλεγε ο φίλος μου (με φώτισε).

Από τότε έχω το μεράκι, αλλά εδώ στη Θεσσαλονίκη άντε να βρεις μέρος με δυνατό αέρα και χωρίς σύρματα. Κάποιος φίλος μου ενθουσιάστηκε με την ιδέα και μου είχε πει για την Επανομή. Αλλά χαθήκαμε...

Dormammu είπε...

Πρόλαβα τους «χειροποίητους» χαρταετούς, καθόσον είχαμε κάποιον οικογενειακό φίλο που πάντα κατασκεύαζε τον δικό του και μας άφηνε να τον κρατάμε για λίγο. Φανταστείτε χαρά… Ήταν τόσο οργανωμένος που κουβαλούσε μέχρι και επιδέσμους για να μη μας γδέρνει ο σπάγκος τα δάχτυλα.

Με τα χρόνια βέβαια, η έτοιμη λύση του πλαστικού κυριάρχησε. Δεν με στεναχωρεί τόσο η απώλεια της τεχνογνωσίας (υποθέτω ότι υπάρχουν ακόμα ορισμένοι που ασχολούνται με την κατασκευή σε πείσμα των καιρών), όσο η κακογουστιά των περισσότερων «ετοιματζίδικων». Λίγοι μοιάζουν με τον υπέροχο αετό-καρχαρία της φωτογραφίας…..

resident είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
resident είπε...

cyber-dust said Η ζωή θα ήταν απείρως πιο βαρετή και αβάσταχτη (εννοώ χωρίς την θρησκεία και τα έθιμα της).

Δεν έχω πετάξει ποτέ αετο,και δεν μου αρέσει το καρναβάλι.Δεν θελω να τηρώ τα έθιμα των γιορτών ούτε των Χριστούγεννων,ουτε του Πάσχα, του άγιου Βαλεντίνου κλπ.Παρόλα αυτά δεν νιώθω βαρετά. Bαρετές και αβάσταχτες είναι για μένα οι γιορτές και όλα τα θρησκευτικά έθιμα.

Ανώνυμος είπε...

cyber-dust:

ΕΠΙΦΑΝΙΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ

ΖΕΙ Ο ΜΕΓΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ;

καίω τα νειάτα μου
που είναι κιθάρα
που είναι κινάρα
που είναι κινύρα

λέω το άθροισμα
που είναι Μερόπη
που είναι μετόπη
που είναι με τόπι

κλαίω τις θύμησες
σαν το κοράκι
σαν το Κοράνι
σαν το κοράλλι

κι ειμ’ ο Μινώταυρος
μεσ’ στο σεντούκι
μεσ’ στο σεντόνι
μεσ’ στο σεντέφι

alombar42 είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
alombar42 είπε...

Πολλά έθιμα προέρχονται από τις θρησκείες.

Εχω την υποψία οτι...
Η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα;

Ανώνυμος είπε...

Η πρώτη κότα γέννησε το πρώτο αυγό. Η δεύτερη κότα ίδρυσε το Χριστιανισμό FM, και τον καημό. Ο Μαύρος Αετός επιλέγει τα τραγούδια που μεταδίδει το Δεύτερο Πρόγραμμα. Η Τρίτη Κότα ακούει Μητροπάνο. Το Τρίτο Αυγό εκρού χρωματισμού. Κατίνα, σαλαμάκι. Αγόρι αγόρι αγόρι μου ανάσα μου και αίμα μου χαρά μου και άνθρωπέ μου.

cyberdustz είπε...

the resident said...
cyber-dust said Η ζωή θα ήταν απείρως πιο βαρετή και αβάσταχτη (εννοώ χωρίς την θρησκεία και τα έθιμα της).
Δεν έχω πετάξει ποτέ αετο,και δεν μου αρέσει το καρναβάλι.Δεν θελω να τηρώ τα έθιμα των γιορτών ούτε των Χριστούγεννων,ουτε του Πάσχα, του άγιου Βαλεντίνου κλπ.Παρόλα αυτά δεν νιώθω βαρετά. Bαρετές και αβάσταχτες είναι για μένα οι γιορτές και όλα τα θρησκευτικά έθιμα.
11:13 μμ

Εσύ χάνεις. Άρχισε με τον αετό. Μετά καρναβάλι και αφήσου ελεύθερα. Τα Χριστούγεννα μοίραζε άφθονα δώρα. Κάποιος θα σε θυμηθεί.

Δοκίμασε και θα με θυμηθείς.

Nikos Dimou είπε...

Καλημέρα!

Παρατηρώ αφθονία άσχετων σχολίων (καλή η οικολογία αλλά εκτός θέματος) ο σαλτάρω τώρα πλαστογραφεί τον Εγγονόπουλο και τα μυοσκελετικά μου επιδεινώθηκαν (γράφω ξαπλωμένος - οσφυαλγία). Χτες η λαγάνα μου έσπασε και ένα δόντι. Κάποιος με έχει ματιάσει - λέτε να είναι blogger;

mickey είπε...

Μήπως εγώ δάσκαλε; (που έλεγαν κι οι γνωστοί μαθητές - απείχα χθες από το blog ;))

Καλημέρα και λυπάμαι για το δόντι (και είναι κρίμα μια και η λαγάνα είναι από τα αγαπημένα μου εδέσματα - χθες έφαγα μια ολόκληρη σπιτική!)

resident είπε...

cyber-dust said Εσύ χάνεις. Άρχισε με τον αετό. Μετά καρναβάλι και αφήσου ελεύθερα. Τα Χριστούγεννα μοίραζε άφθονα δώρα. Κάποιος θα σε θυμηθεί.
Δοκίμασε και θα με θυμηθείς.

ok cyber-dust.Ισωs προσπαθησω.

gravoura είπε...

Nίκο Δήμου περαστικά. Ξεχάστε μας, για λίγο όμως!!!! Θα σας περιμένουμε.
΄Οσο για την παραδοσιακή λαγάνα, δυστυχώς πάνε κάποια χρόνια που δεν υπάρχει πια. ΄Ενας φούρνος με ξύλα κάπου προς Ασβεστοχώρι έκλεισε κι αυτός, κι έτσι έμεινε η ανάμνηση εκείνης της τραγανής (και όχι σαν αφρός της σημερινής). Πάλι καλά που την προλάβαμε τότε.

mickey είσαι τυχερός που γεύτηκες τη σπιτική. Μακάρι να είχα τη συνταγή και να τη ζύμωνα με τα χεράκια μου.